#ons kijken

[twafordizzy]

De late inzichten van Boeli van Leeuwen

bron beeld: klasse-oplossingen.nl Boeli van Leeuwen (1922-2007), geboren getogen op Curaçao, schreef over de processen die zijn eiland onderging; de manier waarop de bevolking zich voortdurend aanpastte aan de komst van Spanjaarden en Hollanders. Van Leeuwen was kritisch over de ontwikkelingen in Zuid-Amerika en de Caraïben waarbij corruptie en dicatatuur vaak hand in hand gingen. In het korte…

[yerlesim]

ROTTERDAMBUSJEHUREN

Bent u op zoek naar een betrouwbare en comfortabele manier om door Rotterdam te reizen? Dan bent u bij ons aan het juiste adres! Met onze service van het huren van een busje in Rotterdam, bieden we u de perfecte oplossing voor groepsvervoer. Of het nu gaat om een dagtrip, een zakelijk evenement of een speciale gelegenheid, wij zorgen ervoor dat u en uw gezelschap soepel en stressvrij op uw bestemming aankomen. Onze touringcars zijn goed onderhouden en uitgerust met moderne voorzieningen om uw reis zo aangenaam mogelijk te maken. Bezoek onze Taxiss-website voor meer informatie over het huren van een touringcar in Rotterdam en ontdek de voordelen van ons serviceteam dat klaar staat om aan al uw wensen te voldoen. 

Touringcar Rotterdam

Wanneer je op zoek bent naar een betrouwbare en comfortabele manier om in Rotterdam te reizen, is het huren van een touringcar de ideale oplossing. Of je nu een bedrijfsuitje, schoolreis of een ander groepsevenement plant, een touringcar biedt voldoende ruimte voor iedereen en zorgt voor een aangename reiservaring.

Bij het huren van een touringcar Rotterdam kun je rekenen op professionele chauffeurs die de stad goed kennen. Ze kunnen je niet alleen veilig naar je bestemming brengen, maar geven ook waardevolle tips over bezienswaardigheden en activiteiten.

De voordelen van het huren van een touringcar zijn duidelijk: je reist in stijl en comfort, en het is een kosteneffectieve manier om grotere groepen te vervoeren. Hierdoor is het ook een uitstekende keuze voor een Rotterdam busje huren, omdat je de logistiek voor je hele groep in één keer kunt regelen.

Bij het kiezen van de juiste taxiss website is het belangrijk om te letten op de kwaliteit van de voertuigen en de ervaringen van eerdere klanten. Zorg ervoor dat je kiest voor een aanbieder die goede recensies heeft en transparante tarieven hanteert.

Met al deze voordelen in gedachten, is het huren van een touringcar in Rotterdam niet alleen praktisch, maar ook een slimme keuze voor elk groepsuitje.

Rotterdam Busje Huren

Bij het huren van een busje in Rotterdam zijn er verschillende opties beschikbaar die perfect aansluiten bij jouw specifieke behoeften. Of je nu een klein busje nodig hebt voor een dagje uit of een groter voertuig voor een groepsreis, er zijn tal van mogelijkheden om uit te kiezen.

Een van de belangrijkste voordelen van het huren van een busje in Rotterdam is de flexibiliteit. Je kunt zelf je route bepalen en je tijd indelen als je met vrienden, familie of collega's reist. Bovendien zorgt een busje ervoor dat iedereen samen kan reizen, wat de ervaring gezelliger maakt.

Wanneer je een Rotterdam busje huren overweegt, is het ook belangrijk om na te denken over de verfijning van de service. Veel aanbieders, zoals Taxiss, bieden niet alleen busjes aan, maar ook voorzieningen zoals GPS-navigatie, airconditioning en comfortabele zitplaatsen, wat de reis nog aangenamer maakt.

Om de beste opties te vinden, kun je onze Taxiss website bezoeken, waar je eenvoudig verschillende busjes kunt vergelijken op basis van prijs, grootte en beschikbaarheid. Vergeet niet om ook naar reviews van andere klanten te kijken om een weloverwogen keuze te maken.

Of je nu een touringcar in Rotterdam nodig hebt voor een gelegenheid of een eenvoudig busje voor een dagje uit, het huren van een voertuig is een gemakkelijke en praktische oplossing. Zorg ervoor dat je tijdig boekt om teleurstellingen te voorkomen, vooral in drukke seizoenen.

Taxiss Website

De Taxiss website biedt een gebruiksvriendelijke interface waar klanten eenvoudig de diensten kunnen verkennen, waaronder de mogelijkheid om een touringcar in Rotterdam te huren of een Rotterdam busje huren. Het platform is ontworpen met de gebruiker in gedachten, waardoor het eenvoudig is om de juiste voertuigen en opties te vinden voor zowel zakelijke als particuliere evenementen.

Met een moderne uitstraling en duidelijke navigatie kunnen bezoekers snel de informatie vinden die ze nodig hebben, zoals tarieven, beschikbaarheid en contactgegevens. De website is geoptimaliseerd voor zowel desktop als mobiele apparaten, zodat klanten hun reservering gemakkelijk kunnen maken, waar ze ook zijn.

Daarnaast biedt de Taxiss website uitgebreide informatie over de verschillende typen voertuigen die beschikbaar zijn, van luxe touringcars voor groepsreizen tot kleinere busjes voor intieme uitjes. Dit maakt het een uitstekende keuze voor iedereen die op zoek is naar transportoplossingen in en rond Rotterdam.

Neem gerust een kijkje op de Taxiss website en ontdek hoe eenvoudig het is om het juiste vervoer te regelen voor uw volgende avontuur in Rotterdam!

[zyonsay]

Begrijp je me? JOOST KLEIN

Summary: You get home to discover an upset Joost.

Reader: Genderneutral

Warnings: Mention of struggling with mental health, sadness BUT theres comfort!

Now playing: 'Antwoord" by Joost Klein

AN: Hi guys! I had this idea a few days ago, never got around to writing it tho. Assignments are kicking my ass and im knee deep in a psychiosis. This one is relatively short (1k words) but more self indulgent! Love yall, take care <3

#Justice for Joost

A dark, heavy blanket was already draped over the city. Your job often required you to work late evenings, which was unfortunate but in your current situation not avoidable. Together with the support of a good friend, you had already sent out a few job applications some time ago, but nothing has come out of that yet.

Ik moest wachten, wachten, wachten op een antwoord

Your shoes quietly clacked on the wet sidewalk. The stars shone brightly but were also accompanied by heavy rain. Sighing tiredly, you pulled your hood further over your head, as if it would do anything against the water drops being catapulted right into your visage. Maybe it was time to take out your bike from the garage again.

Keek in de spiegel, zag de vraag en het antwoord

The water crawled up your jeans slowly but surely, having reached your calves already. The wet fabric slapping against your leg was a sensory nightmare, you were cursing every single inch you’d have to walk till arriving at your apartment building.

Ik moest wachten, wachten, wachten op een antwoord

With hurried steps you raced up the staircase. Number 2.06, Number 2.06. A content and slightly exhausted huff escaped you as the three black numbers finally graced your field of view.

Dans met de duivel, die heeft mij allang door

Your keys rattled as you locked the door. Usually there’d be a salt lamp lit on the coffee table in the living room, but this evening everything was dark and quiet. Not that it was usually loud, but it felt almost like the life was drained out of the apartment.

Maar we blijven grinden tot het einde

That was until you heard a quiet sniffling sound. You discarded your soaking wet shoes along with your equally wet socks at the front door. Like a bloodhound you tracked down where the source of the noises came from. But you barely had to walk out from the hallway to find a huddled up Joost on the sofa.

Ik woonde in Katwijk, dat was lijden

You quickly rushed to his side, slinging your arms around the heap of blankets, under which there was a man hidden. Somewhere. With gentle hands you stripped down the blankets, revealing your teary-eyed boyfriend. His eyes were reddened and glossed over with tears. As much as he tried hiding it, you picked up on the light quiver of his lips and the sniffling from his nose.

Ze willen niet kijken naar de feiten, spijtig

“Come here.” His arms slid around your torso, holding you close. You nestled your face into the mess of blonde hair atop his head. “I’m here.”, you pressed a sweet peck against his forehead, while holding him in your arms.

Maar ik blijf mezelf te allen tijde, begrijp je me?

Joost had been struggling with his mental health for a while now. From time to time, he’d get really bad. In moments like this he needed you the most. Your embrace for sure didn’t fix his problems, but they sure made it feel more conquerable. You knew how helpless one can feel, how you want to be isolated while craving love, how you hate everything but don’t want to.

Begrijp je me?

Joost pressed closer to you, tears now flowing again. You squeezed him, letting him hold onto you for as long as he needs to. “How about I make us some tea?”, you rubbed his back in smooth, slow motions. His hum was muffled by your own figure. Joost loosened his hold on you, his blue eyes searching yours. Your hands cupped his face while you left sweet kisses along his forehead, cheeks and finally the tip of his nose. “I’ll need to get those pants off first though.” He looked down at the soaked jeans and grimaced in a disgusted manner. A sigh of relief left you as you slipped the fabric off, leaving you in your underpants. Joost tangled his fingers in yours and you pull him towards the kitchen.

Begrijp je me?

The kettle whistled a distant song, while you once again wrapped Joost in an embrace against the counter. Two cups stood on the surface, both with a tea bag inside. One of them had one sugar cube, the other had two and a half.

Begrijp je me of begrijp je me niet ?

The blonds heart seemed to beat with yours, he inhaled your scent. Besides your usual cologne you smelled like… you. He huffed contently. The light on the kettle died down and you broke the hug to pour the steaming water into the cups. While your front was turned towards the cups, Joost had found the opportunity to cling to your back. Your warmth, your scent, everything about you was calming to him. Some people need etheric oils to feel at ease, but you were like his own substance. He was addicted to you, your emotions and your words.

Begrijp je me?

You turned around in his arms, smiling at him. God, how he loved that smile. “Wanna talk about it?” He shook his head, “I’m too exhausted. Maybe tomorrow.” He lazily smiled at you, inching closer to your face and then pressing a sweet, short peck to your lips.

Begrijp je me?

“Alright.”, you offered him another loving kiss. “Let’s just enjoy this tea and then head to bed, sounds like a plan?” He still had his signature smile all over his face, his dimples showing and his eyes lighting up again. He loves how you get him, how you understand him in every way.

Begrijp je me of begrijp je me niet?

[ileftmysoulinnorway]

The Talamasca – foundation year and motherhouses

In the preview for Mayfair Witches 02x04, there is a blink and you miss it shot of a room with a fireplace.

The sign is the Talamasca's motto in five languages (Latin, Dutch, Turkish, probably Japanese?, English):

Spectamus et semper ibi sumus Wij kijken en wij kijken altijd Izliyoruz ve her zaman izliyoruz ??? We watch and we are always there

And then there's the year: DCCLVIII

My interpretation is that the 758 refers to the year the Talamasca was founded in the Immortal Universe (as far as I know, there's no precise date given in the books). The languages indicate where the main motherhouses are located around the globe: Rome, Amsterdam, NOLA, New York, and London (these are the ones known from other sources). My guess is that Turkish and Japanese(?) could mean Istanbul and Tokyo.

Hopefully the episode will touch on this. Or at least show the sign more clearly 😅

[zielsvlucht]

November

Mijn eigen huis. Een plek onder de zon. Het klinkt heel mooi. Het is heel mooi. Ik kan van veel geluk spreken. Maar momenteel spreek ik van angst. Ik ben nerveus. Ik lees door lange contracten, geschreven in een cryptische taal. Opzettelijk zo geschreven. Een complot tegen gewone mensen zoals wij. Ik hoop dat ik het allemaal correct begrepen heb. Er is geen tweede opinie. Er is niemand naast me die meeleest. Dit is niet ons huis. Er is geen ons. Het is voor mij. Voor mij alleen.

Toen ik me als kind dit scenario inbeelde, dacht ik niet dat het makkelijker zou zijn. Maar ik dacht wel dat ik niet alleen zou zijn. Ik dacht dat ik samen met iemand ons huis zou kopen, in plaats van dat ik alleen mijn huis zou kopen. Dat knaagt aan me. 's nachts denk ik aan weinig andere dingen. Enkel dit en de kou. Ik lig onder veel dekens en trek alle kussens naar me toe, maar het blijft koud. Het valt me te binnen dat het misschien de eenzaamheid zelf is, die de kou maakt.

Ik heb me laten vangen, door die blinde vlek. Ik probeer altijd vooruit te plannen. Maar om één of andere reden blijf ik toch plannen maken, waarin ik niet alleen ben. Hoewel ik dat in de praktijk wel ben, en altijd al was. Het is de grote fout in al mijn plannen. Een asterisk die ik had moeten zien staan in de contracten van mijn leven.

Soms denk ik dat ik al mijn plannen zou moeten laten vallen. En een nieuw plan maken; die eenzaamheid aanvechten, en op niets anders nog focussen. Maar er komt altijd wel iets tussen. Bovendien zijn mijn plannen voor de liefde gebrekkig. Ze zijn niet zo goed als mijn andere plannen. Ik ben er te radeloos voor en ik zet het uiteindelijk nooit op de eerste plaats. Zo star, zo koppig dat ik ben. Ik krijg er altijd een afkeer van en geef vroeg op.

Ik probeerde overlaatst iets te schrijven voor een online dating profiel. In theorie, want ik heb nog nooit zo'n app durven installeren. Ik ben het ook niet van plan. Nog niet. Ik probeer gewoon een deel van mezelf het zwijgen op te leggen. Dat deel van mezelf dat maar blijft klagen. Dat ik opzettelijk mezelf laat vereenzamen zonder reden. "Goed," zeg ik dan tegen mezelf. "Laten we dan eens even een bio schrijven als gedachtenexperiment. Eens zien hoe dat gaat."

Dan begin ik te typen en te typen. Al snel schrijf ik veel te veel. Paragrafen. Veel te open. Veel te kwetsbaar. Ik vertelde mijn broer er over. Hij zei: "Waar zijt ge mee bezig?! Het is maar een dating app bio. Maak er gewoon een mopje van. Iets origineel waarmee je jezelf toont. Dat kan je toch?"

Daar sta ik dan. Kijk daar! Een schrijver! Een échte schrijver! 118 duizend woorden is zijn huidige manuscript. Maar een bio voor een dating app? Onmogelijk. Wat elke aap kan schrijven, kan meneer de schrijver niet. Wat een nietsnut.

Ik kan het niet. En nog erger; ik wil het niet. Mijn ego is gekrenkt. Ik begin meteen te mokken. "Kort? Een mopje? Iets origineel?" Wat ik ook schrijf, het komt terecht in een zee van losers. En dan word ik beoordeeld door nog een zee van losers van het vrouwelijke variant. Hoe gaan zij weten dat mijn gevatte bio origineel is? En dat het niet ergens van een sociale media feed gerukt is zoals de rest dat doet op dating apps? En wat maakt het hen uit? Ze kijken naar mijn foto. En aan die foto kunnen ze niet zien dat ik me in een onophoudelijke existentiele crisis bevind. Ze kunnen niets zien. Ze zien niet wat er goed is aan mij, of wat er slecht is aan mij. Als ze met mij afspreken, dan willen ze afspreken met de man in die foto. Om dan teleurgesteld te zijn wanneer de mooie jongen, lelijke dingen begint te zeggen.

Teleurgesteld zijn wanneer ik afkaats op elke kleine uitspraak die ze maken, omdat ik elke opmerking zo onnodig moet overanalyseren als een maniak. Teleurgesteld zijn wanneer ze geen normaal gesprek met mij kunnen hebben. Teleurgesteld zijn wanneer ik niet ben wie ze verwachten. Of wanneer zij niet zijn wie ik verwacht. Ik wou dat ik mezelf kon uitdrukken in een mooie foto. Ik wou dat mensen aan mij konden zien wat voor iemand ik was. Maar dat gaat niet. Als we foto's konden trekken van de mensen die we binnenin waren, dan zag geen enkele mens er nog aantrekkelijk uit op tinder. Ik toch zeker niet.

Hoe komt het ook dat mensen zichzelf oppervlakkiger moeten maken om elkaar aan te trekken? Is het niet juist de verrassende diepgang die we in elkaar vinden, die ons doet fantaseren over elkaar? Als we verlangen naar elkaar, verlangen we dan niet naar de eindeloze gesprekken die nergens heen gaan?

Mijn broer heeft sowieso gelijk. Iedereen heeft gelijk, behalve ik. Ik ratel maar door. Al dat ik moet doen, is verdomme eens een knoop doorhakken. Stop met te doen alsof je een dating app gaat installeren, of alsof je gaat speed daten. En doe het nu toch gewoon. Maar ik werk me altijd al vast in de aanloop. Het is gewoon niet hoe ik het mij voorstelde. Ik wil - zoals elke domme tiener - dat iemand mij ontdekt zoals ik ben. En dan van me houdt zoals ik ben. Ik wil me niet moeten verstoppen in een trojaans paard van makkelijk te slikken nep-affectie. Mopjes en quotes die ik van instagram kopieer in de hoop dat de vrouwen deze nog niet op hun eigen feed gezien hebben, want meer moeite is liefde niet waard. Zodat mijn partner na een relatie van twee jaar kan beseffen dat ik niet de persoon ben die ze over me heen projecteerde. Veel gedoe voor niets. Dat wil ik niet.

Ik schrijf elke dag. Ik schrijf lelijke dingen. Dingen die niet ver zouden geraken op instagram. Soms gruwelijke dingen. Vaak banaal gezaag zoals dit. Maar het is ten minste echt. En dat is wat ik wil: Een echte, diepe connectie met een andere ziel. Ik wil niet iemands volgende dopamine hit zijn. Ik wil geen sociale media post zijn die voorbij scrollt in iemands leven. Ik hoef geen like. Je kan al je vuile likes thuishouden. Ik wil geen mooie jongen zijn in een lange lijst van mooie jongens op de GSM van een meisje. Een van vele smoelen waar ze even naar kijkt tussen de soep en de patatten en dan nooit meer aan denkt.

Is echte liefde dan niet makkelijk genoeg? Niet handig genoeg? Niet lui genoeg ? Moet ik besteld worden op bol punt com en aan huis geleverd worden, met zo min mogelijk zever? Moeten vrouwen mij zo min mogelijk leren kennen? Zo min mogelijk stappen tussen mijn gezicht zien op een schermpje en mij in hun bed leggen. Altijd makkelijk om een refund te krijgen. En moet ik dan blij zijn? Zelfs dankbaar zijn? Dat iemand me nog wilt?

Wat een zever. In zo'n wereld wilt niemand me echt. In zo'n wereld maken we elkaar wijs dat we verliefd zijn. Ik denk dan dat iemand mij wilt, omdat een app me een melding stuurde. Want ergens op aarde zag een vrouw mijn domme smoel voorbij scrollen in een waterval van domme smoelen en ze dacht "kon erger". Maar ze zou me nooit aanspreken als ze me ergens ontmoette in de onhandige chaos van het echte leven. Wilt ze me dan wel? Welke richting je ook swipet, het is evenveel commitment.

"Hij stuurt mij wel." Dat denkt ze vast. Gewoon omdat je swipet wilt niet zeggen dat je daarna tegen hem moet praten. Geen commitment nodig. Want dat is de taak van mannen en als een man dom genoeg is om niet te sturen, dan hebben de vrouwen toch al hun handen vol met de andere matches. Het is moeilijk om in die mentaliteit te kruipen, als man. Vrouwen krijgen honderden eikels die hen lastig vallen op eender welk digitaal platform dat de mens ooit heeft uitgevonden. Bij ons mannen, zijn dat allemaal bots. Bij hen niet. Een vrouw van mijn generatie krijgt waarschijnlijk al seksuele opmerkingen haar richting uitgeslingerd sinds ze 13 jaar was, op haar NeoPets account of wat dan ook. Zo iemand is niet op zoek naar nog meer aandacht. Als één van haar matches wijselijk beslist om haar niet lastig te vallen zonder reden dan is dat geen verlies. Het zal waarschijnlijk niet eens opvallen. En dat kan ik geen enkele vrouw kwalijk nemen. Zij worden het ook beu en ik zou niet in hun schoenen willen staan. Nee, ik word zot van er nog maar aan te denken.

Ik verwijder het tekstje voor mijn nep dating app bio. Einde van dat gedachtenexperiment. Ik stop met de contracten te lezen en ik laat de notaris weten dat het wel in orde zal zijn. Ik koop een huis. Mijn eigen huis. Een plek onder de zon, maar ik weet ook; vaak een plek in de nacht. Een groot gebouw met lege kamers. Vol stille hoeken waarin niemand me kan zien huilen. Waar in de vroege avond de schaduwen heersen en ik na de werkdag alleen rondslof door de schemer. Als een vampier die leeft van microgolfmaaltijden. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik ziek wordt. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik me gevangen voel tussen de muren. Ik weet niet hoe ik ooit nog een andere ziel zal leren kennen, vanuit mijn nieuwe grot. Ik zal altijd de enigste vampier blijven, als ik niet durf om een andere vampier te verwelkomen in mijn huis.

Maar dan schrijf ik dit ding, en lees ik het. En eindelijk besef ik dan hoe weinig dankbaarheid er in mijn klaagzang zit. Ik heb een huis nu. Mijn eigen huis! (Een plek onder de zon!) Iets dat de meeste mensen van mijn leeftijd nog niet kunnen hebben. Het feit dat ik alleen ben, maakt het mirakel nog groter. En ik ben niet echt alleen. Terwijl ik zit weg te draaien in mijn gedachten over het eeuwenoude vraagstuk van hoe ik ooit aan een lief zal geraken, rolt mijn broer met zijn ogen. Alles dat ik tegen hem zeg vindt hij absurd, want hij gelooft in mij. Hij verzekert me dat het wel gaat lukken wanneer ik zit te piekeren over het geld. Hij volgt mijn pessimistische "Het is best dat ik nooit kinderen heb" op met een optimistische "Waarom niet? Zou ge peter willen zijn?". Mijn zus rijdt me naar waar ik moet zijn met haar wagen. Onderweg praten we over de schrijfkunst en lego. Mijn ouders zijn twee satelieten die ik niet van me los kan slaan. Ze hebben zo veel geld bijeengeschraapt om deze droom waar te maken, dat ik me er voor schaam. En dat met maar minimale manipulatie van mijn kant. Mijn vrienden geven me meubels, gratis en voor niets. We duwen stuntelig een kruiwagen met een zetel op door het dorp, en lachen tot we plat vallen (in de zetel). Tegen mijn pessimistische verwachtingen in gaat mijn baas akkoord met een vier vijfde contract. Mijn collega's luisteren respectvol naar mijn geratel, zolang het over software gaat. En tussen alle stress door, schrijf ik verder. De tweede versie van mijn boek is bijna af. Mijn test lezers zijn positief.

's nachts blijft het kou. Maar ik besef dat ik niet alleen ben. Nooit alleen ben. Nooit alleen was. De koude is niet de eenzaamheid. Het is gewoon november.

[brilmans]

Wolven en wat daar mee samenhangt.

Een fossiele kaak van een Canis lupus.

De wolf in Nederland

De laatste jaren is er nogal wat gedoe omtrent de wolf. Er heerst een soort van paniek omdat het roofdier zogenaamd terug is van weg geweest en dat we daar in ons land, om het zo maar te zeggen, geen plaats voor hebben.

Maar dat is natuurlijk de grootst mogelijke onzin. De wolf is namelijk helemaal niet terug van weggeweest, het dier is immers nooit weggeweest: het barst hier al minstens sinds de vroege middeleeuwen van de wolven. Grote, kleine, worstvormige, langharige, kortpotige, noem maar op. U kunt het zo gek niet bedenken of er is wel een wolf die aan de omschrijving voldoet. In 2017 werden er minsten anderhalf miljoen wolven in Nederland geteld. Weliswaar gingen die op een drietal na, allemaal als hond de boeken in, maar dat is slechts een semantische futiliteit.

Een soortnaam

Ergens in de 18e eeuw bedacht de Zweedse arts Carl Linnaeus dat het handig was de natuur wetenschappelijk te ordenen. Gevolglijk begon hij de levende natuur taxonomische in te delen en stelselmatig te voorzien van namen. Wetenschappelijke welteverstaan. Iedere soort in de juiste familie en met een unieke tweedelige Latijnse naam, waarvan de het eerste deel het geslacht en de tweede de soort aanduidt. Zo kreeg de wolf de naam Canis lupus

Een aantal fossiele hoektanden van Canis lupus.

Een soort

Om te bepalen wat een soort is, kun je, in de regel en zonder uitzonderingen bij zoogdieren, het beste kijken naar het resultaat van de voortplanting: alle individuen die zich onder natuurlijke omstandigheden onderling kunnen voortplanten en daarbij vruchtbare nakomelingen voortbrengen, behoren tot dezelfde soort.

De individuen binnen een soort vertonen genetisch grote overeenkomsten, morfologische is dit niet altijd het geval. Binnen een soort kunnen individuen soms behoorlijk verschillen qua kleur, vorm en formaat. Wanneer mensen met deze natuurlijke variatie ‘gaan lopen fokken’ kunnen deze verschillen enorm worden uitvergroot.

Canis lupus familiair

Doordat we met de Canis lupus ‘hebben lopen fokken’ zijn er variaties ontstaan die zelfs in de verste verte niet meer lijken op de wolf. U kent dat wel: de staart is in de krul, de snuit volledig plat, de poten ingekort of het geheel op zakformaat. Hoewel deze fenotypen verre van natuurlijk zijn, behoren ze nog steeds tot dezelfde soort. Wetenschappelijk dus Canis lupus. In de volksmond is dat niet het geval. Daar zijn het honden.

In de wetenschap wordt om toch onderscheid te kunnen maken tussen de echte wolf en een uit het gefokte assortiment, er familiair achter geplaatst. Dus: Canis lupus familiair. Waarbij de toevoeging aangeeft dat het een ondersoort betreft.

Een pathologische wervel van een Canis lupus.

Kwijlebal

Het verschil tussen de Canis lupus en de Canis lupus familiair zit hem naast de uiterlijke kenmerken vooral in het feit dat de een groot en boos is en de ander onze trouwste vriend. Als de boze wolf net zo’n grote kwijlebal was geweest als onze trouwe viervoeters. Dan was er van paniek geen sprake. Dan hadden we met z’n allen lopen blèren: kom maar bij het baasje! Dooie schapen of niet.

De binnenkant

Zo gemakkelijk als de hond en wolf op basis van gedrag en voorkomen zijn te onderscheiden (in de lastige gevallen, bij honden die nog sterk op de wolf lijken, kijkt u naar de staart, hangt die, dan is het een echte, staat hij in een krul, dan een hond), zo ingewikkeld is dat met de binnenkant. Als verzamelaar van fossiele botten loop ik daar maar al te vaak tegenaan. Bij elk fossiel dat ik determineer blijft de vraag onbeantwoord of het afkomstig is ik van een echte wolf of een vroeg klantaangepast model.

Maar… er is hoop. Eerdaags breng ik mijn vondsten weg voor onderzoek. Dat onderzoek moet onder andere uitwijzen of de botten van vroege honden zijn of toch van een echte wolf.

Diverse fossielen uit de poten van Canis lupus.

[nederlandsespoorwegen]

Waarom zijn veel treinen altijd zo vies aan de buitenkant? Is er nergens een treinversie van een carwash waar ze ze gewoon af en toe doorheen kunnen laten rijden ofzo? ik vind dat alle treinen het verdienen om regelmatig gepoetst te worden. Dat en ik wil graag uit het raam kunnen kijken

Dat vinden wij ook! De trein is ons visitekaartje en iedereen wil natuurlijk een schone trein- van binnen én van buiten. Hiervoor worden inderdaad onder andere wasstraten gebruikt. Helaas lukt het tegenwoordig vaak niet om de treinen zo schoon te houden als we graag willen. Dit komt voornamelijk door personeelstekorten

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Zwarte Banier

We zullen ons eerst op het prentje concentreren:

Het ziet er uit als een statig schilderij. Veel lange rechte lijnen. Koning en koningin met de kleine spruit mooi in het midden. Hun status wordt benadrukt door de edele (iets te mooi gekleed om ridder te zijn) die geknield voor hun zit. In de achtergrond staat een groep edelen te kijken. De zeer grote kaarsen links vullen het beeld op. We kunnen wat gaan zeveren over de vluchtigheid van het leven met de kaars en de baby, maar kom, dat is voor een maandag wat te zware kost.

Laten we nu naar de tekst kijken. Dit stukje verhaal speelt zich eigenlijk twee albums geleden af. Wat verderop schrijft Vandersteen wel dat ze weer een sprong in de tijd maken, maar ze blijven wel in Cornwall terwijl ze eerder al terug in Camelot waren. Een soort prequel dus, maat eigenlijk zonder verdere gevolgen want Hugon de hofnar loopt niet rond in dit verhaal.

[littlesoulfires]

Ik zei altijd dat ik oneindig zou vechten voor liefde, maar de oneindigheid van het gebrek aan leven nadat je ooit van deze wereld verdwijnt is splijtend. lk vind het doodeng. Steeds meer. Hoe meer ik van je houd, hoe meer ik je nooit meer kan missen. Hoe meer ik om je geef, hoe meer ik nooit wil nadenken dat je er ooit niet meer zal zijn. Het is een vloek, om het passerende van het huidige te zien. Altijd maar kijken en denken met het idee dat ik jou ooit niet meer kan kussen. Of zien lachen. Of dat ik je ogen niet meer zie glinsteren.

Existentiële crisis. Alsjeblieft.

En net voordat ik mezelf door de grond kan laten flikkeren bedenk ik me dat we na alle toevalligheden, alle momenten, alle fucking bullshit die het universum ervoor nodig had om ons te creëeren we opeens samen in bed liggen. Elkaar voelen. Lief hebben. Kussen. Dan moet er toch wel meer zijn?

Ik geloof niet, maar jij doet me geloven. Liefde doet me geloven. Dat wanneer je zoveel voor iemand voelt dat meer moet zijn dan enkel het fysiek wat wij kennen. Hoe sterk die connectie is. Ik schaam me terwijl ik dit schrijf voor m'n jaloezie. Voor m'n onzekerheden. Want als ik dit zo voel, voel jij het toch ook? Toch?

En dat is het euvel. De koude kermis waar je van thuis kan komen. Je kunt nooit in het hoofd van de ander kijken. Ik kan alleen hopen dat ze in de verste verte misschien ook een beetje over mij denkt zoals ik jou zie.

[f-a-b-l-e]

Fijne Keti Koti y'all!!!!! Als je niet weet wat het is: we vieren dat op 1 Juli 1863 de slavernij in Suriname werd afgeschaft. De tot slaaf gemaakten moesten nog wel verplicht 10 jaar lang doorwerken.

Anyway, als je nog niet zo veel over ons slavernijverleden weet is dit de perfecte dag jezelf te informeren: ik kwam er bijvoorbeeld net achter dat gisteren de herdenkingsdag was van gruwelen tijdens de slavernij, net zoals 4 en 5 mei zeg maar... 😬 Die heb ik dus gemist. Ik ga even het nieuws kijken en daarna op zoek naar een goede documentaire. Fijne Keti Koti!

If you don't speak dutch: today is Keti Koti day in the Netherlands, a fairly new holiday celebrating the end of slavery in Surinam. A lot of dutch people don't know about the day so I'm trying to spread awareness!

[twafordizzy]

Natasha Brown's Bijeen: assimileer!

bron beeld: lemonde.fr In Bijeen van de Britse Natasha Brown (1990) volgen we het leven van een jonge, zwarte vrouw. Ze bereidt zich voor op een tuinfeest op het familie-landgoed van haar witte vriend. Op weg naar het feest overdenkt ze haar leven. Aanleiding: er is kanker bij haar geconstateerd.  In iets meer dan 100 pagina’s zet de Britse een verhaal neer dat krachtig en belangrijk is. Thema’s:…

[kobe-jente-in-the-usa]

Pezen kunnen genezen

ma 13 jan - zo 19 jan

Vrieskou en ananasshotjes

Zoals vaak volgt na een sneeuwstorm een ijzig koude periode. De Schuykill vriest verder toe! Fijn om te zien. Gebeurt helemaal niet zo vaak blijkbaar. Eigenlijk wel tof dat we een strengere winter meemaken, komen we in België niet vaak meer tegen. En het levert mooie taferelen op.

Een nieuw bloemenboeketje brengt wat lente in ons appartement tussen al dat koude gedoe. Kobe beslist om een proefballonnetje te gaan oplaten bij een lokale, wekelijkse gezelschapsspelletjesavond. Nogal een luide, chaotische bedoening. Mogelijk voor herhaling vatbaar? Als hij (ietwat overprikkeld) thuiskomt, krijgen we nog een berichtje van onze buur Josh met de vraag of we niet langskomen voor een drankje. Zeker, gezellig! Hij en Kai hebben ergens een potje met experimentele ananas meegekregen, die is opgelegd in tequila en pikante pepers. Het geeft een erg, euhm, speciale smaak. De bijbehorende gezichtsuitdrukking is nog iets meer verwrongen dan bij tequila zonder ananas. Josh showcaset de grootste totebag ooit ontworpen. Heerlijk Amerikaans. 

Frida en fiets fixen

Later in de week passeren we nog bij onze buurman, om zijn parkiet, Frida, wat beter te leren kennen. Josh is immers binnenkort op reis en heeft ons gevraagd om op haar te letten. Hij serveert ons zelfbereide potatoe patties, waarop we hem een portie mayo noedelsoep toesteken, waar Kobe per ongeluk een komische hoeveelheid van gemaakt heeft. 

Jente gaat koffie drinken met Siewert, terwijl Kobe haar fiets naar de fietsenmaker brengt, omdat die al een poos erg onheilspellende geluiden maakt. Bij de Velo-achtige dienst zijn ze eerlijk: de vooras is kaduuk, remmen werken niet al te best en de versnellingen vallen misschien tijdelijk aan de praat te helpen, maar verdere garanties kunnen ze niet geven. Zouden we niet beter ineens voor een ‘nieuwe’ occasie gaan? Doen we maar. We wisselen hem in voor een veel recenter model, dat waarschijnlijk een jaar of 30 minder op de teller heeft staan. We komen er vanaf met 40 dollar. Kan je niet voor sukkelen! Jente neemt afscheid van haar geel iconisch exemplaar, en keert huiswaarts met een lichtblauw model, jammer genoeg zonder taco bell. Hij past nipt in de lift samen met de fiets van Kobe, oef, al is het iets meer puzzelen!

Kapotte knie consultatie

Woensdag gaan we naar Rothman Orthopedics om de resultaten van Kobes MRI te bespreken. Trouwens dezelfde Rothman Orthopedics die de tijdelijke schaatsbaan sponsort aan City Hall. Kom jullie benen maar breken op onze kosten!

Kobe krijgt een prachtige ziekenhuisoutfit. We verwachten bevestiging te horen dat er wel degelijk een knieprobleem is, waarop kine kan starten, maar krijgen iets anders voorgeschoteld. Blijkbaar zijn er pezen ontstoken op een plaats aan de knie waar Kobe helemaal geen last heeft, zijn er ook scheurtjes te zien en zou er risico zijn op een stressfractuur in de patella. 6 weken enkel beperkt wandelen, niet stretchen en geen kine oefeningen doen, in de hoop dat het betert. Slik, dat is nogal een teleurstelling. We hadden gehoopt dat de afspraak ons wat perspectief zou geven, maar eigenlijk worden we weer 6 weken aan ons lot overgelaten. Mag fietsen en hoeveel wandelen is ok?

Op ontdekking

Jente doet doorlopend haar best om wat uitstapjes te plannen om de stad wat verder te blijven verkennen. Zo gaan we deze week nog langs bij Reading Terminal (food)market voor gezelligheid, bedrijvigheid en een brownie, bij een kleine kunstgalerij (James Oliver Gallery) en lunchen (Thais, goedkoop, lekker!) en wandelen we met Mish in Chinatown. 

E - L - G - S - E - S

Heel Philly lijkt reikhalzend uit te kijken naar de tweede match in de playoffs van de Eagles. Alle grote gebouwen stellen hun verlichting af in het corresponderende groen, het Eagles logo wordt voor City hall op een stuk gras geverfd en er hangen overal Eagles-banners in het straatbeeld.

Er zijn weer heel wat bars volzet, maar we vinden in de Ierse pub Fado nog een tafeltje met betrekkelijk slecht zicht op een TV die met regelmaat van de klok wegvalt op spannende momenten. De sfeer maakt dat wel ruimschoots goed. Kobe is ook opnieuw herenigd met zijn geliefde Leuvense Stella. Jean-Louis sluit aan en samen scanderen we enthousiast “E-A-G-L-E-S EAGLES!!” mee als er een punt gemaakt wordt. Dat doen we in elk geval al beter dan de burgemeester van Philly, die op TV erg enthousiast “E-L-G-S-E-S EAGLES” roept. Hilariteit alom.

Er wordt in Philly veel sneeuw voorspeld vandaag en dat valt te zien tijdens de match die in Zuid-Philly plaatsvindt, tijdens de wedstrijd valt er een 5-tal cm. Je ziet het veld zo witter worden. The show must go on; blijkbaar wordt er pas iets afgelast als de omstandigheden levensbedreigend zijn voor de spelers, van dedication gesproken. Beide teams glibberen door de sneeuw om touchdowns te scoren. De uiteindelijk triomferende Eagles maken zegesneeuwengels en de hele bar is extatisch. Tijdens de korte wandeling huiswaarts verandert Jente in een halve sneeuwman en maken we Kerstfoto’s aan de Kerstboom in het park. Dit voelt al meer aan als een 'sneeuwstorm'. Magisch! 

[naturalgemsbelgium]

Natuurlijke Edelstenen van Belgische Handelaar: Ontdek de Schoonheid van Natural Gems Belgium

Als liefhebber van edelstenen en mineralen weet je dat het vinden van een betrouwbare en erkende handelaar niet altijd eenvoudig is. Maar met Natural Gems Belgium heb je een officiële partner die zich volledig toelegt op de verkoop van enkel natuurlijke edelstenen, kristallen en sieraden.

Natuurlijke Schoonheid, Gegarandeerd

Natural Gems Belgium is meer dan zomaar een edelsteenhandelaar. Het is een bedrijf dat zich onderscheidt door zijn toewijding aan authenticiteit en transparantie. Elke steen die je bij ons koopt, is zorgvuldig geselecteerd en geïnspecteerd om te verzekeren dat het om een volledig natuurlijk exemplaar gaat. Geen synthetische of behandelde stenen, enkel de pure schoonheid van moeder natuur.

Wat maakt Natural Gems Belgium dan zo uniek? Ten eerste bieden wij een uitgebreide garantie op de natuurlijkheid van onze producten. Mocht er onverhoopt toch iets niet in orde zijn, dan nemen wij de steen zonder problemen terug. Zo weet je zeker dat je nooit voor verrassingen komt te staan.

Daarnaast hechten wij ook veel belang aan duidelijkheid en transparantie in onze produkten, prijzen en procedures. Je betaalt bij ons nooit meer dan de afgesproken prijs en er zijn geen verborgen kosten of extra's. Onze experts staan ook altijd klaar om al je vragen te beantwoorden, zodat je met een gerust hart je aankoop kunt doen.

Een Wereld vol Natuurlijke Schoonheid

Edelstenen en mineralen zijn er in eindeloze variëteiten, elk met hun eigen unieke eigenschappen en schoonheid. Bij Natural Gems Belgium vind je dan ook een indrukwekkend assortiment aan verschillende soorten, van de klassieke diamant en robijn tot de mystieke amethist en de krachtige bergkristal.

Wil je genieten van de zachte blauwe tinten van aquamarijn? Of laat je liever betoveren door de diepgroene schittering van smaragd? Onze experts helpen je graag bij het vinden van de perfecte steen voor jouw smaak en budget.

Naast de bekende edelstenen hebben we ook een ruim aanbod aan zeldzamere mineralen en kristallen, zoals citrien, rozenkwarts, rookkwarts en labradoriet. Deze unieke exemplaren zijn perfect voor liefhebbers die op zoek zijn naar iets bijzonders voor hun verzameling of om te gebruiken in spirituele of geneeskundige toepassingen.

Meer dan Alleen Edelstenen

Bij Natural Gems Belgium vind je niet alleen losse edelstenen en mineralen, maar ook een prachtige collectie sieraden en accessoires. Onze gemmologen zowel als edelsteenslijpers creëren met veel zorg en aandacht unieke ontwerpen waarin de natuurlijke schoonheid van de stenen tot zijn recht komt.

Van edelstenen voor elegante ringen en hangers tot opvallende oorbellen en armbanden tot decoratieve torens, en prachtige kristallen - er is voor elk wat wils. Of je nu op zoek bent naar een bijzonder cadeau of een nieuwe toevoeging aan je eigen collectie, wij helpen je graag bij het vinden van het perfecte stuk.

Daarnaast bieden wij ook een ruim assortiment aan decoratieve items zoals kristallen clusters, geodes en geslepen stenen. Deze natuurlijke kunstwerken zijn niet alleen prachtig om naar te kijken, maar kunnen ook een kalmerende en helende werking hebben in je interieur.

Ontdek de Schoonheid van Natuurlijke Edelstenen

Of je nu een ervaren verzamelaar bent of voor het eerst op zoek gaat naar edelstenen, bij Natural Gems Belgium vind je altijd wat je zoekt. Onze experts staan klaar om je te begeleiden en je te laten genieten van de pure schoonheid en kracht van moeder natuur.

Bezoek onze webshop om de wereld van natuurlijke edelstenen te ontdekken. Laat je betoveren door de unieke kleuren en vormen, en neem een stukje van deze natuurlijke schoonheid mee naar huis.

Wij kijken ernaar uit om jou te mogen verwelkomen bij Natural Gems Belgium!

[devosopmaandag]

Hoe een bloem zijn denken veranderde

De roos vroeg de zon

Zie je mij?

Nee, zei de zon

Ik ben je ogen.

Alle wanden van de Halle Saint Pierre, museum voor Art Brut in Parijs, zijn zwart. In het donker gloeien de schilderijen op als tropische bloemen. Het zijn ook vaak bloemen, en vogels, landschappen en vruchten. De kunstenaar is een lagere ambtenaar, maar wel de nazaat van een aristocratische familie, levend op het in de Indische Oceaan gelegen eiland Mauritius. Hij schrijft aforismen, korte overdenkingen en ultrakorte gedichten. Hij is een excentriek. Over namaak-schilders zegt hij:

De schilder bereidde zijn kleuren en at ze toen op.

Hij had ze eerst moeten eten.

Malcolm de Chazal (1902-1981) deed het laatste. Hij begon pas laat met schilderen en had alle kleuren van zijn schilderijen al een leven lang op zijn tong geproefd. Dat alle werken titel noch jaartal hebben, gaf me aanvankelijk het idee dat ze geschilderd zijn vanuit een soort 'stream of consciousness', maar hij vocht juist tegen te veel geest en voor het zintuiglijke. “Je kunt nooit de vaas met haar inhoud laten samenvallen”, zegt hij over die verhouding.

Water

In een vaas

Ziet niet

De vaas.

Hij ziet

De vorm van de vaas

En denkt dat hij het zelf is.

Hij houdt ons voor dat de de geest één is. “Idee en gewaarwording zitten verwikkeld in elkaar, als de binnen- en buitenkant van een handschoen die past aan een en dezelfde hand. Bewijs: een afschuwelijk idee doet ons dezelfde kreet van pijn slaken als een doom die ons vlees binnendringt”.*

Ik stel me die gedistingeerde heer voor, die in donker pak met vlinderstrik en een zware bril voor zijn ezel staat. Nog meer zie ik hem dwalend over het eiland, alles in zijn omgeving observerend, voortduren losse notities makend. Heel toevallig stootte de Franse dichter Françis Ponge op een obscuur boekje van hem, gedrukt op Mauritius, en besloot hem in Frankrijk uit te geven. André Breton zag in hem een medesurrealist en W.H. Auden bejubelde zijn werk, maar hij is altijd een buitenstaander gebleven. De kunstenaars Georges Bracques en Jean Dubuffet, de oprichter van de Art Brut-beweging, stelden hem voor te gaan schilderen. De Chazal begon daarmee toen hij achtenvijftig was. Op de tentoonstelling verbaasde ik me over de wonderlijke mengeling van artistieke naïviteit en trefzekerheid in kleur en compositie, maar ik viel onmiddellijk voor het werk en de paar woorden die ik er las.

Op een dag wandelt De Chazal door de botanische tuin van Port Louis, op Mauritius. Hij kijkt aandachtig naar een bloem. “Ik liep rond, mijn blik wazig , mijn gedachten los van het lichaam, toen ik plotseling, opkijkend, een azalea naar mij zag kijken.” Het zou een krachtige ervaring zijn die zijn denken over de mens en de werkelijkheid bepaalde. In die donkere zalen keken die bonte bloemen, vogels en vissen mij aan. Enkele dagen later begreep ik pas goed dat het Malcolm de Chazal was die mij daar aankeek.

* vertaling Hans W Bakx in het tijdschift Raster nr. 102 jaargang 2003

[zondermens]

May I only speak in Poetry

Het is een zonde. Zo jong en zo alleen. Bloemen en onkruid groeiend in haar hersenpaden met geen flauw benul hoe ze haar weg erdoor ging banen. Op automatische piloot reed ze. Niemand die haar koers bijsturen kon. Niemand waarvan ze de wegaanwijzingen geloofde. Smachtend naar een sterke hand die haar bij haar nekvel zou nemen, haar zou kneden tot iets concreet, iets duidelijk, een persoon, iets dat bestaan kon.

De paradox van haar leven was dat ze vrij wilde zijn maar in iemands handpalm wilde rusten, om nooit boven de randen van haar koninkrijk uit te hoeven kijken.

Wat als ze nooit de zachte lakens van zich had afgeslagen? Was het beter geweest als ze was gebleven waar ze was, als ze nooit die hongerige steken in haar buik had gevolgd?

"Ga!"

Ontdek waar je vandaan komt. Ontdek waar je naartoe kan. Keer het existentiële probleem tot in zijn kern binnestenbuiten en weet uiteindelijk wie je bent. Weet alles. Vind uw grond. Begin er als een gek in te graven. Duw tegen uw plafond tot het dak van uw hoofd niet meer verder kan. Begin er gewoon aan. Bevraag alles. Sla uw spiegelbeeld kapot.

De tegenstrijd van verlangen naar controle en vrijheid in de vorm van kennis.

Ze was een ram; mensen moesten wijken voor haar. Ze liep, rende door tuinen, knakte stelen kapot onder haar voeten, scheurde bladeren van struiken. Ze spuugde op het trottoir van haar ziel. Ze was kwaad dat ze ooit geboren was geweest. Dat dit haar was aangedaan. Dat dit alles moest bestaan.

Bestaan was een helse betovering van de geest. We zijn onder hypnose. Leven als zombies. Gekweld en bedeesd. We willen vrij zijn, maar de wijn houdt ons in bedwang. De ketens van begeerte: het engelengezang. De zachte muziek die klinkt in onze buiken als we weer met schuldgevoel toegeven aan de sirenes van het buffet dat ons wordt voorgeschoteld. De tuin van Eden. Het mag. Maar neem er de gevolgen wel bij. Wees verantwoordelijk voor het zijn van vrij.

We willen graag geloven dat verlichting inhoudt dat ge niet langer belast zijt met de verantwoordelijkheid voor uw problemen. We willen graag geloven dat alles makkelijk wordt als de ketens zijn afgeslagen. Is dit echt zo? Of rennen we gewoon weg in de mist van apathie en cynisch bespot?

Stel alles in vraag tot ge uw eigen staart achtervolgt en de hondsdolheid toeslaat, tot uw gevoel van eigenheid is weggerot.

"Er moet een balans zijn."

Een fluisterende windgolf doet haar tot stilstand komen. De gedachtentrein houdt halt. De zinnen in kale tunnels onder het station lachen in uitroeptekens.

"Wees eens stil."

Stations zijn in beweging en ik ben mee op reis. Drukte. Een afstandelijke verbondenheid. Hier ben ik thuis. Ik laat de mensenmassa over mij heenkomen.

Kijkt niemand dan echt? De boodschap wordt uitgeademd in elke mogelijke vorm van symboliek. Ben ik gek? Of kent gij de weg gewoon niet? Ik vraag het aan arrogante voorbijgangers, die mij met hun tas in de ene hand en hun telefoon in de andere, verstrooid aankijken. Alsof ik verdwaald ben. Alsof ik geld nodig heb. Ik ben niet verdwaald, denk ik.

We kunnen het niet weten. Het schrille contrast der perspectief zal nooit echt naast elkaar gelegd kunnen worden. We zijn gewoon: gij daar en ik hier.

De dualiteit, ons plezier. De dans. Het vertier. Ik neem er vrede mee. Vanaf nu, elke dag opnieuw.

Ik loop kalm naar de gele deur, in een zijsteeg van de tunnel en vind daar mijn tuin van Eden terug. Grasgroene velden met lelieblanke bloemenkelken verwelkomen mij alsof ik nooit weg ben geweest.

Geen geren en gevlucht meer. De cirkel is rond. Ik ben terug in mijn zachte handpalm, het beginpunt, mijn grond.

Ik doe het licht uit, trek de lakens over mij heen. Terug bij af. Helemaal opnieuw.

En toch kan ik niet meer terug.

[ichijin]

in achtergelaten glorie, daar waar niemand durft te kijken zal ik op je wachten

in glory abondoned, where no one would dare to look i will wait for you