#ons kijken

[twafordizzy]

De late inzichten van Boeli van Leeuwen

bron beeld: klasse-oplossingen.nl Boeli van Leeuwen (1922-2007), geboren getogen op Curaçao, schreef over de processen die zijn eiland onderging; de manier waarop de bevolking zich voortdurend aanpastte aan de komst van Spanjaarden en Hollanders. Van Leeuwen was kritisch over de ontwikkelingen in Zuid-Amerika en de Caraïben waarbij corruptie en dicatatuur vaak hand in hand gingen. In het korte…

[dutchjan]

January 02, 2023

[yerlesim]

ROTTERDAMBUSJEHUREN

Bent u op zoek naar een betrouwbare en comfortabele manier om door Rotterdam te reizen? Dan bent u bij ons aan het juiste adres! Met onze service van het huren van een busje in Rotterdam, bieden we u de perfecte oplossing voor groepsvervoer. Of het nu gaat om een dagtrip, een zakelijk evenement of een speciale gelegenheid, wij zorgen ervoor dat u en uw gezelschap soepel en stressvrij op uw bestemming aankomen. Onze touringcars zijn goed onderhouden en uitgerust met moderne voorzieningen om uw reis zo aangenaam mogelijk te maken. Bezoek onze Taxiss-website voor meer informatie over het huren van een touringcar in Rotterdam en ontdek de voordelen van ons serviceteam dat klaar staat om aan al uw wensen te voldoen. 

Touringcar Rotterdam

Wanneer je op zoek bent naar een betrouwbare en comfortabele manier om in Rotterdam te reizen, is het huren van een touringcar de ideale oplossing. Of je nu een bedrijfsuitje, schoolreis of een ander groepsevenement plant, een touringcar biedt voldoende ruimte voor iedereen en zorgt voor een aangename reiservaring.

Bij het huren van een touringcar Rotterdam kun je rekenen op professionele chauffeurs die de stad goed kennen. Ze kunnen je niet alleen veilig naar je bestemming brengen, maar geven ook waardevolle tips over bezienswaardigheden en activiteiten.

De voordelen van het huren van een touringcar zijn duidelijk: je reist in stijl en comfort, en het is een kosteneffectieve manier om grotere groepen te vervoeren. Hierdoor is het ook een uitstekende keuze voor een Rotterdam busje huren, omdat je de logistiek voor je hele groep in één keer kunt regelen.

Bij het kiezen van de juiste taxiss website is het belangrijk om te letten op de kwaliteit van de voertuigen en de ervaringen van eerdere klanten. Zorg ervoor dat je kiest voor een aanbieder die goede recensies heeft en transparante tarieven hanteert.

Met al deze voordelen in gedachten, is het huren van een touringcar in Rotterdam niet alleen praktisch, maar ook een slimme keuze voor elk groepsuitje.

Rotterdam Busje Huren

Bij het huren van een busje in Rotterdam zijn er verschillende opties beschikbaar die perfect aansluiten bij jouw specifieke behoeften. Of je nu een klein busje nodig hebt voor een dagje uit of een groter voertuig voor een groepsreis, er zijn tal van mogelijkheden om uit te kiezen.

Een van de belangrijkste voordelen van het huren van een busje in Rotterdam is de flexibiliteit. Je kunt zelf je route bepalen en je tijd indelen als je met vrienden, familie of collega's reist. Bovendien zorgt een busje ervoor dat iedereen samen kan reizen, wat de ervaring gezelliger maakt.

Wanneer je een Rotterdam busje huren overweegt, is het ook belangrijk om na te denken over de verfijning van de service. Veel aanbieders, zoals Taxiss, bieden niet alleen busjes aan, maar ook voorzieningen zoals GPS-navigatie, airconditioning en comfortabele zitplaatsen, wat de reis nog aangenamer maakt.

Om de beste opties te vinden, kun je onze Taxiss website bezoeken, waar je eenvoudig verschillende busjes kunt vergelijken op basis van prijs, grootte en beschikbaarheid. Vergeet niet om ook naar reviews van andere klanten te kijken om een weloverwogen keuze te maken.

Of je nu een touringcar in Rotterdam nodig hebt voor een gelegenheid of een eenvoudig busje voor een dagje uit, het huren van een voertuig is een gemakkelijke en praktische oplossing. Zorg ervoor dat je tijdig boekt om teleurstellingen te voorkomen, vooral in drukke seizoenen.

Taxiss Website

De Taxiss website biedt een gebruiksvriendelijke interface waar klanten eenvoudig de diensten kunnen verkennen, waaronder de mogelijkheid om een touringcar in Rotterdam te huren of een Rotterdam busje huren. Het platform is ontworpen met de gebruiker in gedachten, waardoor het eenvoudig is om de juiste voertuigen en opties te vinden voor zowel zakelijke als particuliere evenementen.

Met een moderne uitstraling en duidelijke navigatie kunnen bezoekers snel de informatie vinden die ze nodig hebben, zoals tarieven, beschikbaarheid en contactgegevens. De website is geoptimaliseerd voor zowel desktop als mobiele apparaten, zodat klanten hun reservering gemakkelijk kunnen maken, waar ze ook zijn.

Daarnaast biedt de Taxiss website uitgebreide informatie over de verschillende typen voertuigen die beschikbaar zijn, van luxe touringcars voor groepsreizen tot kleinere busjes voor intieme uitjes. Dit maakt het een uitstekende keuze voor iedereen die op zoek is naar transportoplossingen in en rond Rotterdam.

Neem gerust een kijkje op de Taxiss website en ontdek hoe eenvoudig het is om het juiste vervoer te regelen voor uw volgende avontuur in Rotterdam!

[zyonsay]

Begrijp je me? JOOST KLEIN

Summary: You get home to discover an upset Joost.

Reader: Genderneutral

Warnings: Mention of struggling with mental health, sadness BUT theres comfort!

Now playing: 'Antwoord" by Joost Klein

AN: Hi guys! I had this idea a few days ago, never got around to writing it tho. Assignments are kicking my ass and im knee deep in a psychiosis. This one is relatively short (1k words) but more self indulgent! Love yall, take care <3

#Justice for Joost

A dark, heavy blanket was already draped over the city. Your job often required you to work late evenings, which was unfortunate but in your current situation not avoidable. Together with the support of a good friend, you had already sent out a few job applications some time ago, but nothing has come out of that yet.

Ik moest wachten, wachten, wachten op een antwoord

Your shoes quietly clacked on the wet sidewalk. The stars shone brightly but were also accompanied by heavy rain. Sighing tiredly, you pulled your hood further over your head, as if it would do anything against the water drops being catapulted right into your visage. Maybe it was time to take out your bike from the garage again.

Keek in de spiegel, zag de vraag en het antwoord

The water crawled up your jeans slowly but surely, having reached your calves already. The wet fabric slapping against your leg was a sensory nightmare, you were cursing every single inch you’d have to walk till arriving at your apartment building.

Ik moest wachten, wachten, wachten op een antwoord

With hurried steps you raced up the staircase. Number 2.06, Number 2.06. A content and slightly exhausted huff escaped you as the three black numbers finally graced your field of view.

Dans met de duivel, die heeft mij allang door

Your keys rattled as you locked the door. Usually there’d be a salt lamp lit on the coffee table in the living room, but this evening everything was dark and quiet. Not that it was usually loud, but it felt almost like the life was drained out of the apartment.

Maar we blijven grinden tot het einde

That was until you heard a quiet sniffling sound. You discarded your soaking wet shoes along with your equally wet socks at the front door. Like a bloodhound you tracked down where the source of the noises came from. But you barely had to walk out from the hallway to find a huddled up Joost on the sofa.

Ik woonde in Katwijk, dat was lijden

You quickly rushed to his side, slinging your arms around the heap of blankets, under which there was a man hidden. Somewhere. With gentle hands you stripped down the blankets, revealing your teary-eyed boyfriend. His eyes were reddened and glossed over with tears. As much as he tried hiding it, you picked up on the light quiver of his lips and the sniffling from his nose.

Ze willen niet kijken naar de feiten, spijtig

“Come here.” His arms slid around your torso, holding you close. You nestled your face into the mess of blonde hair atop his head. “I’m here.”, you pressed a sweet peck against his forehead, while holding him in your arms.

Maar ik blijf mezelf te allen tijde, begrijp je me?

Joost had been struggling with his mental health for a while now. From time to time, he’d get really bad. In moments like this he needed you the most. Your embrace for sure didn’t fix his problems, but they sure made it feel more conquerable. You knew how helpless one can feel, how you want to be isolated while craving love, how you hate everything but don’t want to.

Begrijp je me?

Joost pressed closer to you, tears now flowing again. You squeezed him, letting him hold onto you for as long as he needs to. “How about I make us some tea?”, you rubbed his back in smooth, slow motions. His hum was muffled by your own figure. Joost loosened his hold on you, his blue eyes searching yours. Your hands cupped his face while you left sweet kisses along his forehead, cheeks and finally the tip of his nose. “I’ll need to get those pants off first though.” He looked down at the soaked jeans and grimaced in a disgusted manner. A sigh of relief left you as you slipped the fabric off, leaving you in your underpants. Joost tangled his fingers in yours and you pull him towards the kitchen.

Begrijp je me?

The kettle whistled a distant song, while you once again wrapped Joost in an embrace against the counter. Two cups stood on the surface, both with a tea bag inside. One of them had one sugar cube, the other had two and a half.

Begrijp je me of begrijp je me niet ?

The blonds heart seemed to beat with yours, he inhaled your scent. Besides your usual cologne you smelled like… you. He huffed contently. The light on the kettle died down and you broke the hug to pour the steaming water into the cups. While your front was turned towards the cups, Joost had found the opportunity to cling to your back. Your warmth, your scent, everything about you was calming to him. Some people need etheric oils to feel at ease, but you were like his own substance. He was addicted to you, your emotions and your words.

Begrijp je me?

You turned around in his arms, smiling at him. God, how he loved that smile. “Wanna talk about it?” He shook his head, “I’m too exhausted. Maybe tomorrow.” He lazily smiled at you, inching closer to your face and then pressing a sweet, short peck to your lips.

Begrijp je me?

“Alright.”, you offered him another loving kiss. “Let’s just enjoy this tea and then head to bed, sounds like a plan?” He still had his signature smile all over his face, his dimples showing and his eyes lighting up again. He loves how you get him, how you understand him in every way.

Begrijp je me of begrijp je me niet?

[zielsvlucht]

November

Mijn eigen huis. Een plek onder de zon. Het klinkt heel mooi. Het is heel mooi. Ik kan van veel geluk spreken. Maar momenteel spreek ik van angst. Ik ben nerveus. Ik lees door lange contracten, geschreven in een cryptische taal. Opzettelijk zo geschreven. Een complot tegen gewone mensen zoals wij. Ik hoop dat ik het allemaal correct begrepen heb. Er is geen tweede opinie. Er is niemand naast me die meeleest. Dit is niet ons huis. Er is geen ons. Het is voor mij. Voor mij alleen.

Toen ik me als kind dit scenario inbeelde, dacht ik niet dat het makkelijker zou zijn. Maar ik dacht wel dat ik niet alleen zou zijn. Ik dacht dat ik samen met iemand ons huis zou kopen, in plaats van dat ik alleen mijn huis zou kopen. Dat knaagt aan me. 's nachts denk ik aan weinig andere dingen. Enkel dit en de kou. Ik lig onder veel dekens en trek alle kussens naar me toe, maar het blijft koud. Het valt me te binnen dat het misschien de eenzaamheid zelf is, die de kou maakt.

Ik heb me laten vangen, door die blinde vlek. Ik probeer altijd vooruit te plannen. Maar om één of andere reden blijf ik toch plannen maken, waarin ik niet alleen ben. Hoewel ik dat in de praktijk wel ben, en altijd al was. Het is de grote fout in al mijn plannen. Een asterisk die ik had moeten zien staan in de contracten van mijn leven.

Soms denk ik dat ik al mijn plannen zou moeten laten vallen. En een nieuw plan maken; die eenzaamheid aanvechten, en op niets anders nog focussen. Maar er komt altijd wel iets tussen. Bovendien zijn mijn plannen voor de liefde gebrekkig. Ze zijn niet zo goed als mijn andere plannen. Ik ben er te radeloos voor en ik zet het uiteindelijk nooit op de eerste plaats. Zo star, zo koppig dat ik ben. Ik krijg er altijd een afkeer van en geef vroeg op.

Ik probeerde overlaatst iets te schrijven voor een online dating profiel. In theorie, want ik heb nog nooit zo'n app durven installeren. Ik ben het ook niet van plan. Nog niet. Ik probeer gewoon een deel van mezelf het zwijgen op te leggen. Dat deel van mezelf dat maar blijft klagen. Dat ik opzettelijk mezelf laat vereenzamen zonder reden. "Goed," zeg ik dan tegen mezelf. "Laten we dan eens even een bio schrijven als gedachtenexperiment. Eens zien hoe dat gaat."

Dan begin ik te typen en te typen. Al snel schrijf ik veel te veel. Paragrafen. Veel te open. Veel te kwetsbaar. Ik vertelde mijn broer er over. Hij zei: "Waar zijt ge mee bezig?! Het is maar een dating app bio. Maak er gewoon een mopje van. Iets origineel waarmee je jezelf toont. Dat kan je toch?"

Daar sta ik dan. Kijk daar! Een schrijver! Een échte schrijver! 118 duizend woorden is zijn huidige manuscript. Maar een bio voor een dating app? Onmogelijk. Wat elke aap kan schrijven, kan meneer de schrijver niet. Wat een nietsnut.

Ik kan het niet. En nog erger; ik wil het niet. Mijn ego is gekrenkt. Ik begin meteen te mokken. "Kort? Een mopje? Iets origineel?" Wat ik ook schrijf, het komt terecht in een zee van losers. En dan word ik beoordeeld door nog een zee van losers van het vrouwelijke variant. Hoe gaan zij weten dat mijn gevatte bio origineel is? En dat het niet ergens van een sociale media feed gerukt is zoals de rest dat doet op dating apps? En wat maakt het hen uit? Ze kijken naar mijn foto. En aan die foto kunnen ze niet zien dat ik me in een onophoudelijke existentiele crisis bevind. Ze kunnen niets zien. Ze zien niet wat er goed is aan mij, of wat er slecht is aan mij. Als ze met mij afspreken, dan willen ze afspreken met de man in die foto. Om dan teleurgesteld te zijn wanneer de mooie jongen, lelijke dingen begint te zeggen.

Teleurgesteld zijn wanneer ik afkaats op elke kleine uitspraak die ze maken, omdat ik elke opmerking zo onnodig moet overanalyseren als een maniak. Teleurgesteld zijn wanneer ze geen normaal gesprek met mij kunnen hebben. Teleurgesteld zijn wanneer ik niet ben wie ze verwachten. Of wanneer zij niet zijn wie ik verwacht. Ik wou dat ik mezelf kon uitdrukken in een mooie foto. Ik wou dat mensen aan mij konden zien wat voor iemand ik was. Maar dat gaat niet. Als we foto's konden trekken van de mensen die we binnenin waren, dan zag geen enkele mens er nog aantrekkelijk uit op tinder. Ik toch zeker niet.

Hoe komt het ook dat mensen zichzelf oppervlakkiger moeten maken om elkaar aan te trekken? Is het niet juist de verrassende diepgang die we in elkaar vinden, die ons doet fantaseren over elkaar? Als we verlangen naar elkaar, verlangen we dan niet naar de eindeloze gesprekken die nergens heen gaan?

Mijn broer heeft sowieso gelijk. Iedereen heeft gelijk, behalve ik. Ik ratel maar door. Al dat ik moet doen, is verdomme eens een knoop doorhakken. Stop met te doen alsof je een dating app gaat installeren, of alsof je gaat speed daten. En doe het nu toch gewoon. Maar ik werk me altijd al vast in de aanloop. Het is gewoon niet hoe ik het mij voorstelde. Ik wil - zoals elke domme tiener - dat iemand mij ontdekt zoals ik ben. En dan van me houdt zoals ik ben. Ik wil me niet moeten verstoppen in een trojaans paard van makkelijk te slikken nep-affectie. Mopjes en quotes die ik van instagram kopieer in de hoop dat de vrouwen deze nog niet op hun eigen feed gezien hebben, want meer moeite is liefde niet waard. Zodat mijn partner na een relatie van twee jaar kan beseffen dat ik niet de persoon ben die ze over me heen projecteerde. Veel gedoe voor niets. Dat wil ik niet.

Ik schrijf elke dag. Ik schrijf lelijke dingen. Dingen die niet ver zouden geraken op instagram. Soms gruwelijke dingen. Vaak banaal gezaag zoals dit. Maar het is ten minste echt. En dat is wat ik wil: Een echte, diepe connectie met een andere ziel. Ik wil niet iemands volgende dopamine hit zijn. Ik wil geen sociale media post zijn die voorbij scrollt in iemands leven. Ik hoef geen like. Je kan al je vuile likes thuishouden. Ik wil geen mooie jongen zijn in een lange lijst van mooie jongens op de GSM van een meisje. Een van vele smoelen waar ze even naar kijkt tussen de soep en de patatten en dan nooit meer aan denkt.

Is echte liefde dan niet makkelijk genoeg? Niet handig genoeg? Niet lui genoeg ? Moet ik besteld worden op bol punt com en aan huis geleverd worden, met zo min mogelijk zever? Moeten vrouwen mij zo min mogelijk leren kennen? Zo min mogelijk stappen tussen mijn gezicht zien op een schermpje en mij in hun bed leggen. Altijd makkelijk om een refund te krijgen. En moet ik dan blij zijn? Zelfs dankbaar zijn? Dat iemand me nog wilt?

Wat een zever. In zo'n wereld wilt niemand me echt. In zo'n wereld maken we elkaar wijs dat we verliefd zijn. Ik denk dan dat iemand mij wilt, omdat een app me een melding stuurde. Want ergens op aarde zag een vrouw mijn domme smoel voorbij scrollen in een waterval van domme smoelen en ze dacht "kon erger". Maar ze zou me nooit aanspreken als ze me ergens ontmoette in de onhandige chaos van het echte leven. Wilt ze me dan wel? Welke richting je ook swipet, het is evenveel commitment.

"Hij stuurt mij wel." Dat denkt ze vast. Gewoon omdat je swipet wilt niet zeggen dat je daarna tegen hem moet praten. Geen commitment nodig. Want dat is de taak van mannen en als een man dom genoeg is om niet te sturen, dan hebben de vrouwen toch al hun handen vol met de andere matches. Het is moeilijk om in die mentaliteit te kruipen, als man. Vrouwen krijgen honderden eikels die hen lastig vallen op eender welk digitaal platform dat de mens ooit heeft uitgevonden. Bij ons mannen, zijn dat allemaal bots. Bij hen niet. Een vrouw van mijn generatie krijgt waarschijnlijk al seksuele opmerkingen haar richting uitgeslingerd sinds ze 13 jaar was, op haar NeoPets account of wat dan ook. Zo iemand is niet op zoek naar nog meer aandacht. Als één van haar matches wijselijk beslist om haar niet lastig te vallen zonder reden dan is dat geen verlies. Het zal waarschijnlijk niet eens opvallen. En dat kan ik geen enkele vrouw kwalijk nemen. Zij worden het ook beu en ik zou niet in hun schoenen willen staan. Nee, ik word zot van er nog maar aan te denken.

Ik verwijder het tekstje voor mijn nep dating app bio. Einde van dat gedachtenexperiment. Ik stop met de contracten te lezen en ik laat de notaris weten dat het wel in orde zal zijn. Ik koop een huis. Mijn eigen huis. Een plek onder de zon, maar ik weet ook; vaak een plek in de nacht. Een groot gebouw met lege kamers. Vol stille hoeken waarin niemand me kan zien huilen. Waar in de vroege avond de schaduwen heersen en ik na de werkdag alleen rondslof door de schemer. Als een vampier die leeft van microgolfmaaltijden. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik ziek wordt. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik me gevangen voel tussen de muren. Ik weet niet hoe ik ooit nog een andere ziel zal leren kennen, vanuit mijn nieuwe grot. Ik zal altijd de enigste vampier blijven, als ik niet durf om een andere vampier te verwelkomen in mijn huis.

Maar dan schrijf ik dit ding, en lees ik het. En eindelijk besef ik dan hoe weinig dankbaarheid er in mijn klaagzang zit. Ik heb een huis nu. Mijn eigen huis! (Een plek onder de zon!) Iets dat de meeste mensen van mijn leeftijd nog niet kunnen hebben. Het feit dat ik alleen ben, maakt het mirakel nog groter. En ik ben niet echt alleen. Terwijl ik zit weg te draaien in mijn gedachten over het eeuwenoude vraagstuk van hoe ik ooit aan een lief zal geraken, rolt mijn broer met zijn ogen. Alles dat ik tegen hem zeg vindt hij absurd, want hij gelooft in mij. Hij verzekert me dat het wel gaat lukken wanneer ik zit te piekeren over het geld. Hij volgt mijn pessimistische "Het is best dat ik nooit kinderen heb" op met een optimistische "Waarom niet? Zou ge peter willen zijn?". Mijn zus rijdt me naar waar ik moet zijn met haar wagen. Onderweg praten we over de schrijfkunst en lego. Mijn ouders zijn twee satelieten die ik niet van me los kan slaan. Ze hebben zo veel geld bijeengeschraapt om deze droom waar te maken, dat ik me er voor schaam. En dat met maar minimale manipulatie van mijn kant. Mijn vrienden geven me meubels, gratis en voor niets. We duwen stuntelig een kruiwagen met een zetel op door het dorp, en lachen tot we plat vallen (in de zetel). Tegen mijn pessimistische verwachtingen in gaat mijn baas akkoord met een vier vijfde contract. Mijn collega's luisteren respectvol naar mijn geratel, zolang het over software gaat. En tussen alle stress door, schrijf ik verder. De tweede versie van mijn boek is bijna af. Mijn test lezers zijn positief.

's nachts blijft het kou. Maar ik besef dat ik niet alleen ben. Nooit alleen ben. Nooit alleen was. De koude is niet de eenzaamheid. Het is gewoon november.

[nederlandsespoorwegen]

Waarom zijn veel treinen altijd zo vies aan de buitenkant? Is er nergens een treinversie van een carwash waar ze ze gewoon af en toe doorheen kunnen laten rijden ofzo? ik vind dat alle treinen het verdienen om regelmatig gepoetst te worden. Dat en ik wil graag uit het raam kunnen kijken

Dat vinden wij ook! De trein is ons visitekaartje en iedereen wil natuurlijk een schone trein- van binnen én van buiten. Hiervoor worden inderdaad onder andere wasstraten gebruikt. Helaas lukt het tegenwoordig vaak niet om de treinen zo schoon te houden als we graag willen. Dit komt voornamelijk door personeelstekorten

[f-a-b-l-e]

Fijne Keti Koti y'all!!!!! Als je niet weet wat het is: we vieren dat op 1 Juli 1863 de slavernij in Suriname werd afgeschaft. De tot slaaf gemaakten moesten nog wel verplicht 10 jaar lang doorwerken.

Anyway, als je nog niet zo veel over ons slavernijverleden weet is dit de perfecte dag jezelf te informeren: ik kwam er bijvoorbeeld net achter dat gisteren de herdenkingsdag was van gruwelen tijdens de slavernij, net zoals 4 en 5 mei zeg maar... 😬 Die heb ik dus gemist. Ik ga even het nieuws kijken en daarna op zoek naar een goede documentaire. Fijne Keti Koti!

If you don't speak dutch: today is Keti Koti day in the Netherlands, a fairly new holiday celebrating the end of slavery in Surinam. A lot of dutch people don't know about the day so I'm trying to spread awareness!

[sidetracts]

Catch Vincent when he falls | Attrape Vincent quand il tombe

To be a fly on the wall

watching Van Gogh crash and stumble

his way from one hard heaven to the next

And not be able to say anything

…

Pour être une mouche sur le mur

Regarder Van Gogh s’écraser et trébucher

Son chemin d’un paradis difficile à l’autre

Et ne pas pouvoir dire quoi que ce soit

…

Een vlieg op de muur zijn

kijken hoe Van Gogh crasht en zich

een weg baant van de ene harde hemel naar de andere

En niets kunnen zeggen

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

(20 years as of June 1) (still as nutty as an acorn sandwich)

With gratitude at depth for steps to take and art to make. ~ww

[zondermens]

May I only speak in Poetry

Het is een zonde. Zo jong en zo alleen. Bloemen en onkruid groeiend in haar hersenpaden met geen flauw benul hoe ze haar weg erdoor ging banen. Op automatische piloot reed ze. Niemand die haar koers bijsturen kon. Niemand waarvan ze de wegaanwijzingen geloofde. Smachtend naar een sterke hand die haar bij haar nekvel zou nemen, haar zou kneden tot iets concreet, iets duidelijk, een persoon, iets dat bestaan kon.

De paradox van haar leven was dat ze vrij wilde zijn maar in iemands handpalm wilde rusten, om nooit boven de randen van haar koninkrijk uit te hoeven kijken.

Wat als ze nooit de zachte lakens van zich had afgeslagen? Was het beter geweest als ze was gebleven waar ze was, als ze nooit die hongerige steken in haar buik had gevolgd?

"Ga!"

Ontdek waar je vandaan komt. Ontdek waar je naartoe kan. Keer het existentiële probleem tot in zijn kern binnestenbuiten en weet uiteindelijk wie je bent. Weet alles. Vind uw grond. Begin er als een gek in te graven. Duw tegen uw plafond tot het dak van uw hoofd niet meer verder kan. Begin er gewoon aan. Bevraag alles. Sla uw spiegelbeeld kapot.

De tegenstrijd van verlangen naar controle en vrijheid in de vorm van kennis.

Ze was een ram; mensen moesten wijken voor haar. Ze liep, rende door tuinen, knakte stelen kapot onder haar voeten, scheurde bladeren van struiken. Ze spuugde op het trottoir van haar ziel. Ze was kwaad dat ze ooit geboren was geweest. Dat dit haar was aangedaan. Dat dit alles moest bestaan.

Bestaan was een helse betovering van de geest. We zijn onder hypnose. Leven als zombies. Gekweld en bedeesd. We willen vrij zijn, maar de wijn houdt ons in bedwang. De ketens van begeerte: het engelengezang. De zachte muziek die klinkt in onze buiken als we weer met schuldgevoel toegeven aan de sirenes van het buffet dat ons wordt voorgeschoteld. De tuin van Eden. Het mag. Maar neem er de gevolgen wel bij. Wees verantwoordelijk voor het zijn van vrij.

We willen graag geloven dat verlichting inhoudt dat ge niet langer belast zijt met de verantwoordelijkheid voor uw problemen. We willen graag geloven dat alles makkelijk wordt als de ketens zijn afgeslagen. Is dit echt zo? Of rennen we gewoon weg in de mist van apathie en cynisch bespot?

Stel alles in vraag tot ge uw eigen staart achtervolgt en de hondsdolheid toeslaat, tot uw gevoel van eigenheid is weggerot.

"Er moet een balans zijn."

Een fluisterende windgolf doet haar tot stilstand komen. De gedachtentrein houdt halt. De zinnen in kale tunnels onder het station lachen in uitroeptekens.

"Wees eens stil."

Stations zijn in beweging en ik ben mee op reis. Drukte. Een afstandelijke verbondenheid. Hier ben ik thuis. Ik laat de mensenmassa over mij heenkomen.

Kijkt niemand dan echt? De boodschap wordt uitgeademd in elke mogelijke vorm van symboliek. Ben ik gek? Of kent gij de weg gewoon niet? Ik vraag het aan arrogante voorbijgangers, die mij met hun tas in de ene hand en hun telefoon in de andere, verstrooid aankijken. Alsof ik verdwaald ben. Alsof ik geld nodig heb. Ik ben niet verdwaald, denk ik.

We kunnen het niet weten. Het schrille contrast der perspectief zal nooit echt naast elkaar gelegd kunnen worden. We zijn gewoon: gij daar en ik hier.

De dualiteit, ons plezier. De dans. Het vertier. Ik neem er vrede mee. Vanaf nu, elke dag opnieuw.

Ik loop kalm naar de gele deur, in een zijsteeg van de tunnel en vind daar mijn tuin van Eden terug. Grasgroene velden met lelieblanke bloemenkelken verwelkomen mij alsof ik nooit weg ben geweest.

Geen geren en gevlucht meer. De cirkel is rond. Ik ben terug in mijn zachte handpalm, het beginpunt, mijn grond.

Ik doe het licht uit, trek de lakens over mij heen. Terug bij af. Helemaal opnieuw.

En toch kan ik niet meer terug.

[geertjerrr]

Haat kent niet.

Weet niks. Haat haat zichzelf zonder zichzelf te kennen want het kent geen haat. Het weet niet wat "het" doet. Haat alleen maar. Haat haat haat ook niet vooruit. Haat kent geen vooruit en geen werkwoorden. Geen bijvoeg. Haat is leeg. Voor haat bestaat geen dom want het kent dat woord niet. Haat kent geen vrijheid, haat haat zichzelf gevangen in haat en weet niet hoe haat is. Haat haat leven, blijft haten tot aan diens dood en zichzelf dan haat en opslorpt om dan in een somber gat te vallen, een grauwe leegte van confrontatie die zodanig afschrikkend is ernaar te kijken. Haat kent geen creativiteit en heeft geen keuzes of alleen "dood".

De kleur hierin haat haat.

Geen satan zal je vriend zijn of enig verwant dat erbij gelijkt, ja kan niet "erbij horen". Het haat zichzelf hatend. Na[apen] is de schaduw die je poogt, in jouw zeer minieme kleinzerige en illusioneer kwaadheid het vals gevoel van gemachtigd te "doen" of te "zijn" maar nooit in waarde, nergens op deze aarde althans. Betreffend conflict situatie is compleet leeg en waardeloos of zeer zeer klein, vloeit niks uit voort. Kent geen groei in leven want het is des doods. Het wil koning zijn van de dood maar zal dat nooit kunnen. Laat niks toe, geen niets en geen toe-be-hoor mag maar een spikkeltje iets zijn, niet zijn en al zeker niet leven.

Met aardse "levenslange" gevolgen maar erger is nadien, als die nadien er is, in gevolg dat wij als mens niet kennen noch begrijpen. God straft niet. Ginds gebeurt dat op een andere/spirituele manier, gelezen. Of ook gelezen, je kiest ZELF voor de hel. Zodanig fundamenteel alleen al voor geloof/ongeloof want zonder die 2 bestaat er geen aarde en al zeker geen mens in het licht van de Gods schepping. Theologen en mijn ma daarnet begrijpen dit compleet, YHW hebben we hierover ook gesproken. In mensentaal "die God" kan niet met een ladder naar beneden komen of deze aarde loopt in zijn vernietiging, in het licht van geloof hé, de wetenschap heeft en terecht een andere visie. In elk bestaand scheppingsverhaal noemt dat "de vrije wil", heeel breed en uiteenlopend in alle takken van enig geloof of richting of levenswijze, ook en zeker in het Boeddhisme. "De vrije wil", ons allerhoogste geschenk + rede. Een hond kan niet in God geloven en denkt ook niet vóóraf dat hij ooit eens zal sterven gelijk wij mensen dat bijna gans ons leven van bewust zijn. Theologie > unief.

Het kwade is ouder dan de tijd. De duisternis heeft het licht nooit begrepen noch gegrepen. Er was enkel Het Woord en het Woord was bij God, en het Woord was God. Het Woord was bij God in het begin. Door het Woord is alles ontstaan en zonder het Woord is niets ontstaan van alles wat bestaat. In het Woord was leven en het leven was het licht voor de mensen. Elke kracht van de hel daarachter ter vernietiging ervan, gefaald.

Z3Ro (url)

[ichijin]

in achtergelaten glorie, daar waar niemand durft te kijken zal ik op je wachten

in glory abondoned, where no one would dare to look i will wait for you

[twafordizzy]

Natasha Brown's Bijeen: assimileer!

bron beeld: lemonde.fr In Bijeen van de Britse Natasha Brown (1990) volgen we het leven van een jonge, zwarte vrouw. Ze bereidt zich voor op een tuinfeest op het familie-landgoed van haar witte vriend. Op weg naar het feest overdenkt ze haar leven. Aanleiding: er is kanker bij haar geconstateerd.  In iets meer dan 100 pagina’s zet de Britse een verhaal neer dat krachtig en belangrijk is. Thema’s:…

[njoypicturesfotografie]

Zaterdag 26 oktober 2024 heb ik de epische Slag om Grolle vastgelegd! (Deel 1).

Een historische herbelevenis van de inname van het stadje in 1627, met gepassioneerde re-enactors die ons terug in de tijd nemen. Vandaag kun je nog komen kijken en laat je verrassen door deze 'schitterende' strijd! Voor een herbeleving zie https://njoypictures.passgallery.com/DcbQwggvCZBCg

[advocaatfamilierechthaarlem]

Uw Vertrouwde Familieadvocaat in Haarlem - Advocaat Familierecht Haarlem

Bent u op zoek naar een ervaren en betrouwbare familierecht advocaat in Haarlem? Bij Advocaat Familierecht Haarlem staan wij voor u klaar. Wij zijn gespecialiseerd in alle aspecten van het familierecht, zoals echtscheiding, alimentatie, voogdij, omgangsregelingen, en het opstellen van ouderschapsplannen.

Onze advocaten bieden persoonlijke en professionele begeleiding in deze moeilijke en emotionele tijden. Wij luisteren naar uw verhaal, geven helder juridisch advies en zorgen voor een betrokken aanpak die aansluit bij uw situatie. Of u nu met een scheiding te maken heeft of een geschil over alimentatie, bij ons staat uw belang altijd voorop.

Neem vandaag nog contact met ons op voor een vrijblijvend adviesgesprek. Samen kijken we naar de beste oplossing voor uw familierechtkwestie. Bij Advocaat Familierecht Haarlem bent u in goede handen.

[devosopmaandag]

Nadenken over vriendschappen

Vreemd dat praten over liefdes- en familierelaties eindeloos lijkt, maar dat er zelden over vriendschap wordt gepraat. Iedereen voelt op natuurlijke wijze aan dat vriendschap een praxis is, erover praten zelfs een soort taboe. Ik las een beetje verplicht 'Doodgewone vrienden – nadenken over vriendschap' van filosoof Paul van Tongeren. Mijn ogen gingen over de inhoud: Plato, Aristoteles, Cicero, Augustinus, Montaigne, Kant en Nietsche. Nou, dacht ik, dat gaat in ieder geval niet over vriendschappen tussen mannen en vrouwen, laat staan tussen vrouwen en vrouwen. De auteur schrijft in zijn voorwoord keurig dat als hij van 'vrienden' spreekt of de hij-vorm gebruikt, 'dat nooit bedoeld is om vrouwen en vriendinnen uit te sluiten'. Ik ergerde me aan die zin, en hoe verder ik kwam, hoe meer ik dacht: man, had je boek gewoon als ondertitel gegeven: 'nadenken over mannen en vriendschap'.

Ik heb heus interessante dingen geleerd tijdens het lezen, maar mijn scepsis bleef. Het heeft me geen inzichten gegeven in wat vriendschappen zijn, behalve dat Cicero leert dat in dat nadenken over het 'eigenlijke' het gevaar bestaat het 'feitelijke' kwijt te raken. Precies! Ik ben Van Tongeren voor één ding dankbaar, en dat is dat hij integraal een lang aforisme van Nietzsche opneemt. Na het lezen ervan dacht ik aan een hechte en jarenlange vriendschap tussen mij en een man die met zoveel kracht was ontploft, dat er van de resten nooit meer iets te lijmen valt. Nietzsches woorden bieden mij wellicht een mogelijkheid om met andere ogen naar die vernietigde vriendschap te kijken.

Sterrenvriendschap

We zijn vrienden geweest en van elkaar vervreemd geraakt. Maar dat is goed zo, en laten we er geen geheim van maken en het niet wegstoppen alsof we ons ervoor zouden moeten schamen. We zijn twee schepen waarvan elk zijn eigen bestemming heeft en zijn koers ernaartoe; we kunnen elkaar wel kruisen en samen feesten, zoals we ook hebben gedaan – en toen lagen die goede schepen zo rustig in één haven en in één zon, dat het was alsof ze hun bestemming al hadden bereikt en één bestemming hadden gehad. Maar vervolgens dreef de oppermachtige kracht van onze opdracht ons weer uiteen, naar verschillende zeeën en zonnestreken, en wellicht zien we elkaar nooit meer terug – of we zien elkaar wel terug, maar herkennen elkaar niet meer: de verschillende zeeën en zonnen hebben ons veranderd! Dat we vreemden voor elkaar moeten worden, is de wet die over ons regeert: juist daardoor moeten we meer respect voor elkaar krijgen! Juist daardoor moet de gedachte aan onze vroegere vriendschap heiliger worden! Wie weet bestaat er een kolossale, onzichtbare boog en sterrenbaan waarin onze zo uiteenlopende wegen en bestemmingen als kleine trajecten zijn opgenomen - laten we ons tot deze gedachte verheffen! Maar ons leven is te kort en ons gezichtsvermogen te gering om meer te kunnen zijn dan vrienden in de zin van die verheven mogelijkheid – Laten we dus in onze sterrenvriendschap geloven, zelfs als we elkaars aardse vijanden zouden moeten zijn.

[zielsvlucht]

7/08/2024 (Manic pixie train girl)

Ik zocht naar een trap op het perron maar ik vond je ogen. Ik kreeg een kriebel in mijn borst en een golf van nieuwsgierige gedachten in mijn geest. Ik keek meteen weg.

Uit schrik om de indruk die ik kreeg te ontleden, en de waarheid te ontdekken.

Uit schrik om teleurgesteld te zijn.

Om nooit echt te weten of je terug keek.

Om die hoop te kunnen bijhouden. 

Telkens kom ik je weer tegen. In de wagonnen. Op de perrons. Wachtend aan de schuifdeuren. En ik ben bang.

Bang om in het lot te geloven.

Bang dat het maar toeval is.

Bang om te durven weer naar je te kijken.

Bang om je te negeren, want dat is misschien even grof.

Bang dat jij aan hetzelfde zou denken of misschien juist helemaal niet.

Zoveel spanning waarvan ik niet weet of jij die ook voelt.

Ik voel me als een spinnetje, want zo'n griezelig schepsel ben ik wel. Meneer spin die voorzichtig het web van mevrouw spin wilt binnen stappen, maar tegelijk wil vluchten.

Ik wil een dansje voor haar doen en zwaaien met mijn pootjes ik de lucht, zodat ze me ziet. Maar als ze me ziet, wil ik lopen voor mijn leven.

Ik wil haar leren kennen, ontdekken wie ze is. Maar ik wil niet ontdekken dat ze mij niet moet hebben, dat ik de zoveelste afzichtelijke man ben die gulzig naar haar staart.

Ik wil niet zo wanhopig zijn om hersenspinsels te weven over vreemdelingen op treinen, en die dromen dan te moeten beschermen tegen de klauwen van de realiteit.

En toch blijf ik me afvragen...

Wie ben jij?

Heb jij ook een lomp hart zoals ik?

Vind je spinnen vies?

Of zou een spin mooi passen naast je slangentatoeage?

Past mijn bruine palet bij je zwarte tinten?

Mijn domme bebaarde grijns bij jouw sierlijk glimlachje.

Ben jij ook naar een boek aan het luisteren onder je koptelefoon?

Is er niet op zijn minst een klein deeltje van ons, dat samen hoort?

Voelde je die vonk ook knetteren? Of ben ik knettergek?