#onbegrip

[tistje]

'Wat zijn je grootste uitdagingen?' ... autisme en uitdagingen

foto van Jukan Tateisi on Unsplash Dagelijkse schrijfopdrachtWat zijn je grootste uitdagingen?Bekijk alle reacties Als de meeste mensen in bevragingen worden gevraagd naar hun tien belangrijkste persoonlijke uitdagingen in hun dagelijks leven komen meestal dezelfde thema’s langs. Het gaat dan vooral over het worstelen met de grenzen tussen privé en publiek leven, het omgaan met stress en…

[twafordizzy]

Brouwers beschrijft een bekentenis

bron beeld: demorgen.be Het zijn de Datumloze dagen van schrijver Jeroen Brouwers (1940-2022) die me deze dagen bezighouden. Een vader beschrijft zijn moeizame relatie met zijn (ongewenste) zoon. Hartverscheurend en onbegrijpelijk. De vader worstelt met wroeging, schuldgevoel, minderwaardigheid en onbegrip. Ik lees over het typische Brouwers-pertsonage en voel het in de haarvaten. In onderstaande…

[devosopmaandag]

Kralen rapen

Soms lees ik in de trein een boek zonder een potlood bij me te hebben. Ik word daar onrustig van, tenzij het een meeslepend verhaal is. Soms heb ik alleen een balpen bij me en zoek dan in mijn tas naar een stukje papier of ik tik wat notities in op mijn telefoon. Die vergeet ik dan weer of ik raak het papiertje kwijt. Het is vooral frustrerend als de tekst rijk is aan parels of witte glanzende steentjes. Vriendin I bracht eens tijdens een vakantie aan de Griekse kust uren door met het zoeken naar witte marmeren steentjes langs de kustlijn, gladgepolijst door de zee. Misschien doet ze dat wel omdat ze op het gymnasium heeft gezeten en van oudGrieks hield of omdat ze een eigenzinnig en conceptueel kunstenaar is met een sterk ontwikkeld gevoel voor het absurde. Dat die witte steentjes oplichtten hielp haar bij het zoeken. Ik kreeg een handvol van haar.

Ik dacht daaraan omdat ik begonnen ben in een boek van Jan Keij over Sören Kierkegaard (filosofieleesgroephuiswerk). In het boek wordt gul gestrooid met parels of witte kralen zonder gat. Van Kierkegaard heb ik een boekje met aforismen – dat is wel een beetje vals spelen. Een pracht van een kraal: “De mensen zoeken in numerieke sterkte altijd wat Adam al achter de struiken zocht: dekking.” Die sluit mooi aan bij wat ik aankruiste in Keijs boek: “Je kunt geen afzonderlijke mens denken, maar enkel het begrip mens.” De eerste kraal glanst mooier.

Het boek met de meeste kralen uit mijn boekenkast is ongetwijfeld 'De ontdekking van de wereld' van Clarice Lispector. Zij is – al vaker hier vermeld – mijn grootste heldin. Om ze snel te vinden is het boek bezaaid met lelijke plastic bladwijzers van de Hema. Het boek is zo een pastelkleurige bloem geworden

Soms wantrouw ik mijn gerichtheid op kralen zoeken tijdens het lezen. Alles wat glanst is voor eksters en luie lezers, denk ik dan. Maar natuurlijk zijn het ook gewoon geheugensteunen en ze maken het lezen extra plezierig. Al heel lang houd ik van aforismen, maximes en motto's. Het zijn heel kleine, gepolijste artefacten van taal die hun glans maar niet lijken te verliezen. Het Griekse 'Ken uzelf' werkt al meer dan tweeduizend jaar. De mooiste zijn die je zelf hebt opgegraven, zoals deze van Lispector:

Je moet respect hebben voor je zwakte.

… omdat je het geschenk ervaart dat je stoffelijk bestaat.

Wat me geruststelt is het feit dat alles wat bestaat, bestaat met absolute precisie.

Brood is liefde onder vreemden.

Ik wist niet dat je pas liefhebt als je beider onbegrip optelt.

Wat leeft krimpt ineen omdat het leeft.

Zou sterven het laatste aardse genot zijn?

(vertaling: Harrie Lemmens)

[dancing-on-the-rainbow]

December is bijna voorbij. Zo anders dan vorig jaar. Ik had de ergste depressieve periode ooit. Ik werkte, liet mijn eigen hond uit en de rest van de tijd lag ik in bed. Veel huilen en slapen. Het was een combinatie van vele dingen tegelijk en ik heb dan ook niemand over deze periode verteld, omdat deze echt heel heftig was. Ik voelde me zo eenzaam, zo onbegrepen en zo verloren. Vanaf halverwege januari ging het langzaam iets beter.

Soms is afscheid nemen van iemand dé manier om iets van die eenzaamheid en onbegrip weg te halen, hoewel je dat op het moment zelf niet zo voelt.

En soms is het toelaten van iemand dé manier om iets van die eenzaamheid weg te halen. Zoveel mensen die hun hand naar me uit hebben gestoken de afgelopen jaren, maar ik was zo bang om er ook maar één te pakken. Het is iets waar ik aan moet werken. Ervan bewust zijn is de eerste stap.

Ik werk aan mezelf, op mijn eigen manier en dat zal met ups en downs gaan. Maar nooit wil ik terug naar die duistere periode!

[brunsie1980]

Als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er in ieder geval aan iedereen gedacht

Toen ik in de eerste aflevering van het programma Sander versus de socials - een aanrader overigens - presentator Sander Schimmelpenninck de uitspraak hoorde doen dat Big Tech gebaseerd is op de libertarische filosofie dat als iedereen aan zichzelf denkt, er aan iedereen gedacht wordt, zette dat mij, als zelfverklaard Libertariër, aan het denken.

Egoïsme zal de wereld redden, zo stelde Sander. Wij geven het grootste goed van onze democratie, het vrije woord, uit handen. Niet zomaar uit handen, maar aan bedrijven die overheden ondermijnen en belasting ontwijken. Zoals hij de woorden uitsprak klonk het enorm verwerpelijk. Maar is aan jezelf denken wel zo negatief als Schimmelpenninck het hier stelt?

Het uitleggen van deze filosofie lijkt een beetje op het gesprek dat je voert over een op het agorisme gebaseerde samenleving. Het grotendeels afschaffen of ondermijnen van wetten en regels dus. Zonder er geweld voor te gebruiken.

In dat gesprek ontstaat er weerstand en onbegrip. De meeste mensen zien het dan direct gebeuren dat er een periode van anarchie volgt. Daarna zal er iemand opstaan om de macht te grijpen. Mensen strijden immers altijd om de hoogste positie op de apenrots, zo is de gedachte.

Maar is dat wel zo? Volgens de basis van het Libertarisme ben je vrij om je leven op jouw manier te leven. Die ruimte stopt op het moment dat je de vrijheid van anderen gaat beperken. Er komt dus geen machtsstrijd. Hooguit onderlinge afspraken om met elkaar samen te kunnen leven. Als je dat zelf wilt.

We hebben elkaar als mensen nodig om in een maatschappij te kunnen samenleven. Dat wordt nu geregeld in wetten en regelgeving. Dwangmatige afspraken die ons opgelegd worden en waarbij we gestraft worden als we deze overtreden. Zonder dat je er als individu mee akkoord bent gegaan. Als we die wetten en regels nu grotendeels schrappen, dan veranderd er niets aan de kern van onze samenleving. Het blijft het een feit dat we er met elkaar voor moeten zorgen dat iedereen mee kan doen in de maatschappij. Maar dan met respect voor individuele vrijheid in plaats van dwang.

Ik ben er van overtuigd dat we momenteel sterkere en zwakkere mensen in de samenleving hebben. Niet omdat ze dat van nature zijn, maar omdat de overheid alles overgereguleerd heeft. Dat de sterkeren hun schouders ophalen voor het lot van de zwakkeren omdat de overheid primair een zorgtaak voor deze mensen heeft. Het voelt niet als elkaars probleem. Tot zover kan ik de uitspraak van Schimmelpenninck volgen.

Hier zit inderdaad een stuk egoïsme in, maar dat is egoïsme dat gecreëerd is door een megalomane overheid. Dat het anders gaat als we meer vrijheid hebben om ons leven met elkaar te leven, daar ben ik van overtuigd. Ik voel me in die overtuiging gesterkt door een vliegtuig en corona.

Wanneer een vliegtuig in de problemen raakt wordt je geleerd om eerst jezelf te redden. Hoe tegennatuurlijk dat ook voor een vander van jonge kinderen voelt. Eerst je eigen zuurstofmasker opdoen alvorens je je om je kinderen bekommerd. Om hen te kunnen redden moet je immers eerst jezelf kunnen redden.

Wanneer een auto te water raakt, zul je eerst je eigen gordel los moeten kunnen doen voordat je de gordels van de mensen op de achterbank los kunt doen. Dit is eerst aan je zelf denken, maar heeft absoluut niets met egoïsme te maken.

Dat zag ik ook gebeuren ten tijde van de Corona pandemie. Mensen toonden zich socialer en meer betrokken bij elkaar dan doorgaans. Waarom? Omdat we allemaal - rijk/arm, homo/hetero, blank/gekleurd, tot mens gemaakt werden door de omstandigheden. De overheid had de antwoorden niet panklaar, dus we moesten zelf improviseren. We bleken oog voor elkaar te hebben en elkaar de helpende hand toe te steken.

Ik ben er van overtuigd dat dit ook kan gebeuren zonder uitzonderlijke crisissituatie. Het enige dat we nodig hebben is een minder gereguleerd en afgekaderd leven. Wanneer een ondernemer niet over iedere eurocent die hij verdiend heeft 3 verschillende belastingen moet betalen, is hij veel eerder geneigd zijn personeel beter te betalen.

Dan durft hij wel in medewerker met een afstand tot de arbeidsmarkt te investeren.

Dan kan hij wel een leer-werkplek faciliteren voor die jongen die niet in het huidige schoolsysteem past.

Dan kunnen er dus meer mensen meedoen in de maatschappij. Dan gaat de veelbesproken bestaanszekerheid in al deze situaties omhoog.

Terug naar de libertarische filosofie. Als iedereen aan zichzelf denkt, wordt er aan iedereen gedacht. Dat klopt, maar dat heeft niet met egoïsme, maar juist met saamhorigheid te maken.

[maureenbol]

Communicatie, luisteren, begrijpen, schrijven. Wat hebben ze met elkaar te maken?

Communicatie, luisteren, begrijpen, schrijven. Ze liggen dicht bij elkaar. Het een kan niet zonder het ander. Lees meer hierover in dit blogartikel.

Onlangs kreeg ik te horen, dat ik goed kan luisteren. Een fijn compliment. Want dat gaat namelijk niet altijd goed. En dan draait het vaak rond onbegrip, verkeerde interpretatie en is er sprake van communicatiestoornis. Bij mij of de ander. Dat maakt niet uit. Want wij verstaan elkaar dan niet. Communicatie, luisteren en begrijpen Luisteren en begrijpen liggen dicht bij elkaar. Het een kan…

[inktvlekken]

iets over schrijven en eenzaamheid

je hoeft niet te schrijven voor een ander, zegt mijn partner. als je niet wil publiceren, of delen, doe het niet dan. je bent het niemand verplicht, ook jezelf niet.

het is geen antwoord op wat ik vroeg, waarom het weg is, waarom ik het niet meer doe: iets delen, iets afmaken dat bedoeld is om gelezen te worden. waarom ik zolang niet gedacht heb: ik wil een dichter zijn, en dat dat betekende: ik wil een publiek.

hoe scherp ik me herinner die keer dat iemand onder een gedicht over mijn moeder, dat ik schreef toen ik zestien was, zei: ik weet niet of ik dit mooi vind, het is zo echt. 

je praat meer, zegt mijn partner, over waar je eerder over schreef. wat, de zee? vraag ik. hen lacht. ja, de zee, maar vooral over rouw. ik heb het gevoel dat je meer open bent. is een publiek willen niet gewoon gehoord willen worden?

ik denk erover na, en ik denk dat ik de eenzaamheid nooit zo begrepen heb: als een behoefte om gehoord te worden. dat de eenzaamheid zat in dit besef dat ik altijd iets moet uitleggen, over vroeger, dat de zwarte gaten er telkens zijn, maar je ze niet kan opbrengen in gesprekken. dat de eenzaamheid zat in het aantal vrienden op een hand kunnen tellen waarbij ik niet altijd het gevoel had dat ik iemand had bedacht om te kunnen zijn, dat ze luisterden naar het personage dat ik speelde. dat de eenzaamheid alle verzonnen verhalen waren, hoeveel ik loog tegen iedereen. dat de eenzaamheid was: zo hard willen verdwijnen, en niet begrijpen hoe anderen zo hun best doen om er te zijn, iemand te zijn.

de rouwgroep die ik bezocht, was het kantelpunt. of misschien is het beter worden, de depressie die lichter werd, misschien is het beide en ging het samen. misschien is het ouder zijn, geen zestien of twintig, en weten dat veel mensen van mijn leeftijd inmiddels iemand verloren hebben en de zwarte gaten in hun leven herkennen en ingewikkelde relaties met hun familie hebben, en begrijpen dat niet alle ouders goed zijn, of fout, dat ze ook mensen zijn die maar wat proberen. 

in de rouwgroep zei ik hardop: ik mis haar. mijn herinneringen aan haar zijn verstrengeld met de zee. dit was niet mooi, of poëtisch, of een metafoor, het was daar, de rouw, mijn herinneringen, slordig, lelijk, direct. en niemand veegde het weg of probeerde het over te schilderden.

ik lees het gedicht over mijn moeder terug en ik denk dat het geen goed gedicht is. alleen ik herken wel de blik, want dat was ik, toen ik zestien was. dit was mijn onbegrip, de woede die ik niet kon uitdrukken, maar waar ik wel over wilde schreeuwen. ik denk dat: dit is zo echt, ik weet niet of ik het mooi vind,  precies de reacties was die ik wilde.

de keuken in het gedicht was niet mooi, mijn moeder was niet mooi, mijn woede niet, en niets ervan begreep ik. ik was zestien en ik probeerde iemand te worden en ik probeerde te rouwen, en ik probeerde mijn moeder bij elkaar te houden, en ik wilde verdwijnen, en ik wist dat ik niets hiervan hardop kon zeggen. ik ben dit allemaal kwijt, nu. ik zal de keuken nooit meer zien, mijn woede is kleiner, en zachter, en nauwelijks meer woede, ik rouw, en ik ben geen zestien meer, ik kan er voor mijn moeder zijn zonder dat dit betekent dat er niemand voor mij is, dat ik er niet voor mezelf ben.

je hoeft niet te schrijven voor een ander, zegt mijn partner, je mag sommige dingen voor jezelf bewaren. alleen is het niet van mij, denk ik. de rouw, en de zee, en de liefde, en huizen waar je niet naar terug kan keren, het is al van iedereen, en misschien is het daarom cliché, saai, en misschien is het verdrietig, en misschien is het mooi, of juist niet, het is in elk geval niet eenzaam. ik denk dat het me niet zoveel meer uitmaakt, of iemand me dit vertelt.

wat ik wil bewaren is het moment dat ik ernaar keek, de houding die het aanneemt als het op mijn vensterbank plaatsneemt en zich gedraagt alsof het thuis is.

of misschien wil ik niets bewaren, wil ik er alleen naar kijken, het bestuderen, als een filosoof, totdat ik het begrijp, totdat ik hardop kan vertellen of het blonk.

[paardencoach]

Heb jij de moed om je te laten coachen?

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Een enkele keer coach ik iemand die niet zo tevreden is over het resultaat. Laat ik maar eerlijk zijn! Heel vervelend voor alle partijen. Ik doe altijd mijn uiterste best om al mijn coachees te helpen om sterker, blijer en vrijer in hun leven te staan. Dus als het die enkele keer niet lukt, ben ik van slag, twijfel ik aan mezelf en zoek ik uiteraard de fout bij mezelf. (Want mijn coachpaarden zijn natuurlijk perfect!) Waarom was coachee niet tevreden? Zijn de verwachtingen niet uitgekomen? Heb ik coachee niet begrepen? Was ik toch niet de juiste coach? Heb ik de verkeerde activiteit gevraagd? Was het proces niet duidelijk? Was ik te optimistisch over mijn eigen kennis en kunde, of was ik niet duidelijk genoeg over wat er kan gebeuren? Heb ik de verwachtingen niet goed gemanaged? En ik kan nog wel een paar vragen bedenken, maar je snapt mijn proces wel, denk ik!

Ik heb er over na lopen denken en wat misschien een belangrijke reden is, is dat verwachtingen inderdaad soms te hoog gespannen zijn. Als je al vele jaren met een ernstig probleem rondloopt, hoe realistisch is het dan om te verwachten dat één, twee of drie uurtjes werken met mijn paarden en mij, je probleem oplost? En toch … soms werkt het zo. Maar soms dus ook niet! Leerproces voor mij om daar nog duidelijker in te zijn. 

Mijn ervaring is dat als iemand een traject doet bij mij (dat is minimaal 3 sessies), het verloop altijd is dat de eerste sessie het aha-moment oplevert en mijn coachee zich opgelucht voelt, begrijpt wat er aan de hand is en verbeteringen ziet in zijn of haar situatie. 

De tweede sessie is altijd het zwaarste. Alle pijn, verdriet, problemen enz. komen aan de oppervlakte, alsof je rugzakje wordt omgekeerd. Coachees kunnen daar behoorlijk van ondersteboven zijn. Het leek zo goed te gaan en ineens lijkt het eerder erger dan beter te worden! Maar eigenlijk is dit dus een goed teken! Je mag de diepte in en aan de wortel je probleem oplossen. Wat moeilijk is, is dat er veel van coachee gevraagd wordt. Je wordt uitgenodigd om flink buiten je comfortzone te gaan, dingen onder ogen te zien die je heel diep hebt weggestopt en liever niet wil weten, ervaren of voelen. Dat vraagt moed! Maar als je voor dit traject kiest, kan je het aan is de bemoediging die ik je kan geven. Meestal is het dus op dit punt dat mensen dan afhaken: onbegrip voor het proces, angst om de situatie echt onder ogen te zien? Ik weet het niet, maar misschien is het wel een beetje zonde van de investering in jezelf om die niet ten volle te benutten? 

In de volgende sessie(s) gaan we opbouwen, dingen vallen op hun plek, je krijgt meer over- en inzicht en de oplossingen dienen zich vaak vanzelf aan. En mijn coachees merken dat het meteen resultaat oplevert in hun dagelijkse leven.

Wat heb je dus nodig om een traject aan te gaan? Moed! Moed om te durven kijken, ervaren en voelen. Moed om buiten je veilige comfortzone te stappen, zelfs als die eigenlijk helemaal niet meer zo comfortabel is. Of juist als die niet meer zo comfortabel is?

Voor meer informatie: www.loriaux-efficiency.nl

[sjadootr]

Heimwee - a short story

Heimwee.

Het blijft toch een beetje een raar iets. Vooral als je heimwee hebt naar een plek die niet je thuis is. Waar je niet ‘hoort’.

Ik had vroeger nooit heimwee, tenminste niet voor zover ik me kan herinneren. Ik hield het prima nachtenlang vol tijdens logeerpartijtjes en vond het juist jammer om weer thuis te zijn.

Ik snap mensen die heimwee hebben wel, als een plek je comfort geeft dan is het logisch dat je die plek mist wanneer je er voor een langere tijd niet bent, maar wat nou als die plek een algemeen gehate plek is?

Verwarring, onbegrip, frustratie.

Ik kreeg het voor het eerst in het ziekenhuis. Ik en mijn ouders zaten al weken in het Ronald McDonaldhuis en ik was gewend aan het ritme daar, ik kende de medewerkers, de medewerkers kende mij, alles was goed. Mijn ouders hadden logischerwijs niet veel aandacht voor me gedurende die tijd, maar dat vond ik eigenlijk wel prima. De druk van school lag veel lager en met een smoesje kwam ik tijdelijk overal onderuit. Ik hoefde helemaal niks.

Toch zou ik het moeten haten daar, we waren er tenslotte alleen maar vanwege het auto-ongeluk van mijn zusje. Hoe eerder we daar weg konden, hoe beter.

De tweede keer was een aantal maanden geleden. Ik had wel vaker gemerkt dat ik vrijdagmiddag altijd met een apart gevoel op de fiets zat, maar ik dacht er niet te veel over na.

Je raadt het al, heimwee.

Heimwee naar school. Heimwee naar de mensen daar. Heimwee naar de drukte waar je in verdwijnt. Heimwee naar mijn vrienden. Heimwee naar de structuur. Heimwee naar de docenten. Heimwee naar huis.

Dat klinkt overdreven, dat is het ook, maar zo voelt het toch een beetje. Misschien omdat mijn huis niet als een thuis voelt. Omdat ik op school meer geliefd wordt, begrepen wordt, begrepen wil worden, al is het maar voor de show. Er zijn mensen die naar me luisteren, die me vragen hoe het gaat, me vertellen dat ze in het weekend aan me hebben gedacht en dat ze een keer bij willen praten.

Thuis zijn mensen.

[gpfansnl]

Dit is de GPFans Recap van woensdag 9 oktober!

[joostjongepier]

Wat?   Beuys (1981) door Werner Nekes en Dore O., Das Ende des 20. Jahrhunderts (1982-1983), Capri-Batterie (1985) en I like America and America likes Me (1974) door Joseph Beuys

Waar?   Tentoonstelling Joseph Beuys in Hamburger Bahnhof, Berlijn

Wanneer?   10 augustus 2024

Joseph Beuys is een kunstenaar waar je van houdt of waar je met onbegrip je schouders over ophaalt. Hoewel ik zijn werk vaak uitgesproken onbegrijpelijk vind en dus alle begrip heb voor de schouderophalers, word ik vaak door zijn werk gefascineerd. In de Hamburger Bahnhof wordt werk van deze kunstenaar getoond uit de collectie van de Nationalgalerie.

Beuys was tekenaar, beeldhouwer, actie- en installatiekunstenaar, leraar, politicus en activist. Het was iemand die zijn biografie bij elkaar loog. Een goed verhaal was voor hem belangrijker dan de saaie realiteit. Hij werd sterk beïnvloed door de antroposofie en er zijn nog steeds mensen die hem ervan verdenken er extreemrechtse denkbeelden op na te hebben gehouden.

Verwarring zaaien was Beuys niet vreemd. De film waarmee de tentoonstelling begint is dan ook op zijn plaats. Hij staat, gekleed in zijn kenmerkende overjas en hoed, met zijn rug naar de camera. Hij verklaart hoe de samenleving kan worden vernieuwd met gebruikmaking van de creatieve mogelijkheden van kunst. Ook legt hij uit op welke materialen zijn artistieke werkwijze was gestoeld: vilt, vet en koper. Decennialang heeft Beuys geprobeerd mensen van zijn ideeën te overtuigen. Grotendeels tevergeefs. Wend hij zich nu van het publiek af? Of nodigt hij ze uit zich met hem te identificeren?

Eén van de grootste kunstprojecten van Beuys vond plaats in het kader van Documenta 7 in Kassel. In en om Kassel werden 7000 basaltstenen opgericht. Naast elke steen werd een eikenboom geplant. Hier staan vergelijkbare basaltstenen. Uit elk daarvan heeft de kunstenaar een kegel uitgeboord en deze in vilt verpakt weer teruggeplaatst. Elke kegel werd op een kleibed gelegd opdat het zich niet zou bezeren en het niet koud zou krijgen.

Gebaseerd op ’Civitas Solis’, een utopisch werk van de zeventiende-eeuwse filosoof Tommaso Campanella, vervaardigde Beuys de Capri-batterij. Het idee ontstond in 1985 op het eiland Capri. De gloeilamp staat voor het licht van de zon en de citroen voor de energie van de zon. De vrucht wordt een fruitbatterij.

In 1974 vloog Beuys naar Amerika. Op het vliegtuig werd hij in vilt gewikkeld en per ambulance naar een galerie gebracht. Daar leefde hij drie opeenvolgende dagen, acht uur per dag, samen met een coyote. Beuys probeerde contact te leggen met het dier, dat soms volgzaam, soms agressief op zijn tijdelijke huisgenoot reageerde. Na afloop van het project werd Beuys op dezelfde manier waarop hij was gekomen weer naar het vliegtuig gebracht, vanwaar hij naar Duitsland terug vloog.

Van vrijwel al het werk van deze kunstenaar kun je zeggen dat het vreemd is. Ik begrijp dan ook iedereen die niets van deze kunstenaar moet hebben. Op mij heeft dat vreemde echter een mysterieuze aantrekkingskracht. Daarbij helpt het feit dat ik veel over zijn leven heb gelezen. Zijn excentrieke creativiteit beperkte zich niet tot zijn kunstwerken, maar paste hij ook toe op zijn eigen biografie. Zijn persoon is dan ook even fascinerend als zijn werk. 

[blogger-theo-herbots]

Cultiveren van Empathie: Een Wereld van Begrip en Solidariteit ||Cultivating Empathy: A World of Understanding and Solidarity

Een Wereld van Begrip en Solidariteit Muren van onbegrip. Een Wereld van Begrip en Solidariteit Het gebeurt vaak dat mensen die met problemen kampen of zich in moeilijke situaties bevinden, telkens weer worden geconfronteerd met onbegrip. En zelfs wanneer begrip wordt getoond, voelt het pas echt wanneer iemand hetzelfde heeft meegemaakt. Van kinds af aan heb ik al veel pijn, tegenslagen en…

[schrijfselsvandagmar]

Donkere wolk

Er zit weer een donkere wolk boven mijn hoofd. Deze donkere wolk heeft inmiddels een vaste plek bij mij gevonden. Ze woont al een poosje bij mij. Soms laat ze zich duidelijk zien, zoals nu, en soms verstopt ze zich. Is de wolk een flinterdun, transparant stukje water en lucht. Voelt ze lichter. Deze donkere wolk is mijn beste vriendin maar tegelijkertijd ook mijn grootste vijand. Ik begrijp haar gewoon niet. Ik probeer het, maar soms is ze zo enorm dominant, dat ik mijn eigen gedachten niet eens op een rijtje kan zetten. Er is frustratie. Onbegrip. Woede en angst. De donkere wolk is mijn Angst. En deze Angst heb ik al zo'n tien jaar. De laatste jaren is de donkere wolk groter geworden, neemt ze meer ruimte in beslag. Ik heb geprobeerd haar te kleineren. Haar weg te jagen. Haar zelfs te vermoorden. Met enorm veel woede en frustratie wilde ik dat ze weg ging, voorgoed, maar ze bleef. Ze zal er altijd zijn. Ergens, aan het begin van dit jaar, was er een openbaring. De donkere wolk moest mijn vriendin worden. Ook al haatte ik haar intens. Wilde ik haar dood. Maar haar doodwensen, zou ook betekenen dat ik een stukje van mezelf dood zou maken. En dat kon ik niet. Kan ik nog steeds niet. Dus heb ik haar moeten accepteren. Ik accepteer haar. Ik tolereer haar. Maar ik heb nog steeds een hekel aan haar, en ik begrijp haar vaker niet dan wel. Ze is er en ze zal er altijd blijven.

[justsavvysblog]

Jij, onbegrip in menselijke vorm

Nooit in staat om te zeggen wat je voelt

Je voelt zo intens, maar weet niet hoe te erkennen

De woorden blijven steken in je keel

Je weet niet hoe een verhaal te vertellen

Hoe emoties te delen, zonder te kwetsen

Je verlangt naar verbinding, maar blijft in het midden

Van jou en de ander, verstrikt in je eigen gedachten

Je bent jezelf, maar toch ook niet

Want je durft niet te zijn wie je werkelijk bent

Je houdt je gevoelens verborgen, uit vrees voor onbegrip

Maar zo blijf je eenzaam, in je eigen wereld

Oh jij, ontwetendheid in menselijke gedaante

Je bent zo prachtig, zo vol van gevoel

Maar je weet niet hoe het te uiten, hoe te delen

En dus blijf je eenzaam, onbegrepen en alleen

Groetjes fijn weekend

[spiegelmaker]

We staan op een berg en kijken naar de prachtige omgeving. De wolken, alle schaapjes van de regenboog, de zon en haar stralen, die de hemel nog blauwer kleuren en het groen dat beneden ons ligt, met de kleurige bloemen. Bijen en vlinders fladderen rond. Je houdt mijn hand vast. Ik wil springen en ik spring.

Ik dacht dat je mee zou springen maar ik merk dat ik in mijn eentje in de lucht hang. Eenmaal beneden weet ik niet wat me overkomen is. Beduusd besluit ik om maar weer omhoog te klimmen. Alleen is tenslotte net niet al één.

Jij kijkt daarboven nog steeds om je heen, zo lijkt het. Ik weet niet wat je ziet. ‘Ik dacht dat we samen zouden springen’, zeg ik. Maar jij schrikt zo van mijn stem dat je me weer van de berg duwt. Dit keer ben ik beneden blauw, gehavend en vol onbegrip.

Ik hou het iets langer vol en ontdek hoe mooi het hier in het dal eigenlijk is. Maar zoiets moois wil ik delen. Dus ik besluit om toch weer de tocht naar boven te maken. Dit keer niet de steile weg maar het iets langere pad, wat ik voor geen goud zou willen missen.

Eindelijk boven zie ik jou staan. Je staat hand in hand met een ander. Je ziet mij aankomen maar verroert je niet. Zij stelt jou een vraag:’ Wil je met me mee?’ ‘Waar naartoe?’ ‘Naar beneden natuurlijk’, zegt ze. Op dat moment kijk je naar mij. Ik weet inmiddels hoe mooi het daar beneden is. Je verroert je weer niet. Ik dit keer ook niet.

Op dat moment ziet zij een vlinder, eerst volgt ze hem met haar ogen maar ze laat dan jouw hand los en volgt al huppelend de vlinder. Jij kijkt wat ze doet maar zij heeft alleen nog maar aandacht voor de vlinder.

Ik sta achter jou en draai me om. Jij doet dat ook. Nu sta jij achter mij. Ik verwacht dat je me weer gaat duwen maar ben niet bang, omdat ik weet hoe mooi het daar beneden is. Jij pakt me vast en vraagt: ‘Zullen we samen springen?’ ‘Ja, zeg ik’. En we springen en zweven en vliegen. Totdat we uiteindelijk zachtjes landen.

‘Het is mooi hier’, zeg je.

‘Ja, dat wist ik al’, antwoord ik.

‘Wat stom dat ik het niet eerder gezien heb’

‘Is dit een plek om te blijven?’

‘Dat ben jij’

[night-thinkerb]

Ik mis je

Ik mis je beschermend gedrag

Ik mis je princess treatment

Ik mis je liefde

Ik mis je helemaal

Maar

Mis ik de blauwplekken?

Mis ik de discussies?

Mis ik je negeren?

Mis ik je onbegrip?

Neen, dat mis ik niet.. maar ik mis je wel.