#uitdagingen

[peterpauldoodkorte]

Uitdagingen in het sociaal domein

Uitdagingen in het sociaal domein

Lokale overheden spelen een belangrijke rol in het zorgen dat iedereen, ook mensen in een kwetsbare positie, kan meedoen in de samenleving. Zorg en ondersteuning voor mensen die dat nodig hebben speelt zich voor een belangrijk deel af in de lokale gemeenschap. Vertrouwen in elkaar, de overheid en instanties is daarbij van belang. Gemeenten bieden die ondersteuning niet alleen, maar samen met…

[marco-no-trace]

Vandaag de eerste stap gezet in de voorbereidingen naar een succesvolle eind expeditie van de @livingbynatureofficial Winteropleiding 2020🤓. #livingbynature #notrace #outdoorlivingskills #zinnin #uitdagingen #legdielatmaarlekkerhoog https://www.instagram.com/p/B0_-0g0B97_/?igshid=1bxi03pi9i52y

[dutchfitblrcommunity]

Zekerheid is niet de bedoeling van het leven. Grote uitdagingen zijn het risico waard.

/

[zomerseberichten]

Mogen we al slapen, juf?

Ik ga echt niet in dat verdomde hok zitten yoga-en hoor met dit weer! Fuck dat!

Haar ogen schieten vuur. Ze steekt een sigaret op. Haar rode lippenstift steekt fel af tegen haar lichte huid. Ze neemt een uitdagende houding aan. Haar vriendje werpt me een verontschuldigende blik. Uit verhalen weet ik dat ze hem kort houdt. Borderlinertje, hoor ik wel eens in de groep. Hoe moeilijk ook, uiteindelijk sluit ik ze allemaal toch wel in mijn hart.

Nee, snap ik. Ik heb ook wel zin om buiten yoga te doen vandaag. Kunnen we iets verzinnen?

Ze verplaatst haar gewicht van de ene voet naar de andere. Ik zie dat zijn woorden weegt. Ze is gewend altijd haar kont in de krib te gooien, maar ik heb geen energie om er tegenin te gaan. Soms werkt dat juist goed, zoals nu.

Verderop zit nog een groepje in de zon, ik hoor hiphop uit de boxen schallen. Ik denk terug aan de allereerste keer dat ik zo aan kwam lopen. Ik scheet in mijn broek van angst. First class hangjongeren en volgens de dossiers echt geen lieverdjes. Na die eerste les wilde ik het liefst huilend het gebouw uit rennen. Inmiddels weet ik wel beter.

Yo juf, kunnen we niet meteen gaan slapen? Wat bedoel je? Nou aan het eind van yoga toch? Oh je bedoelt de eindontspanning, waarbij ik jullie door een begeleide bodyscan praat en iedereen direct in coma raakt en bomen gaat liggen zagen? Hij grinnikt. Ik kijk naar zijn tatoeages, naar het gemak waarmee hij de muziek verzorgt voor de groep, terwijl hij gevatte opmerkingen maakt richting de meiden en een peuk opsteekt. Wat heeft jou naar hier gebracht? Gaat er regelmatig door me heen als ik hier ben, maar die vraag wil ik meestal niet eens beantwoord hebben.

We gaan naar het bos. Ik krijg er maar vier mee. De rest gaat de tenten controleren voor een volgende tour. Bij dat woord kruipen de rillingen over mijn rug. Beelden van die horrorwinter jaren geleden planten zich op mijn netvlies. Die verdomde tour, waar ik een paar weken als begeleider mee was. Groen als ik was, leek ikzelf nog meer bezig met overleven dan die jongeren. We kampeerden in de sneeuw. In de middle of nowhere werd ik uitgescholden door een van de jongens. Het huis was regelmatig te klein. En ik kwam met de auto in de berm terecht na hevige sneeuwval. Ik schud de beelden van me af. Ik ben blij dat ik nu wat anders mag proberen.

Kom, pak een matje en zoek een fijne plek.

Yo, check al die beesten, ik ga hier zo niet liggen. Oh fuck wat IS dat?!

Godverkankerhoer, wat heeft ze nou op Instagram gezet. Ik doe haar wat !!

Ik zie ze alle vier op dat ene mobieltje duiken. Ik zucht.

Ik ga zitten en wacht. Inmiddels weet ik dat het geen zin heeft om politie agent te spelen. Maar wat dan wel, ik blijf maar verschillende dingen proberen. Ik staar naar de bomen en besef me dat dit, hoe onmogelijk soms ook, mijn werk is. Ik glimlach.

Als de rust enigszins is wedergekeerd vraag ik ze hun eigen matje weer op te zoeken.

Kom even liggen, en kijk of je wakker kunt blijven. Al is het maar ter experiment. Voel dan het gewicht van je lichaam op de mat, op de aarde, en concentreer je op de geluiden om je heen.

Ze zijn stil en ik slaak een onhoorbare zucht. Nu mag ik. Wat een genot.

[adhdpointofme-blog]

Het moederschap bestaat niet alleen uit rozengeur en maneschijn... In mijn nieuwe blog voor @kindermusthaves schrijf ik over de uitdagingen van het moederschap.. #kindermusthaves #blog #hellen #moederschap #uitdagingen #kinderen #moeder

[wilcokannekens]

Op de plaats ... rust (even dan)

Op de plaats … rust (even dan)

Dat was het dan!

Een jaar lang uitdagingen doen voor Right To Play. Tweeënvijftig weken fietsen, lezen, klussen doen, mensen verrassen, selfies maken, bloggen, enzovoorts. Hieronder zie je wat ik wel en niet gehaald heb en zal ik nog een kleine toelichting geven.

(more…)

[scrumstad]

100 Resilient Cities - Pioneered by the Rockefeller Foundation (100RC) is dedicated to helping cities around the world become more resilient to the physical, social and economic challenges that are a growing part of the 21st century.

“Cities in the 100RC network are provided with the resources necessary to develop a roadmap to resilience along four main pathways:

Financial and logistical guidance for establishing an innovative new position in city government, a Chief Resilience Officer, who will lead the city’s resilience efforts;

Expert support for development of a robust resilience strategy;

Access to solutions, service providers, and partners from the private, public and NGO sectors who can help them develop and implement their resilience strategies; and

Membership of a global network of member cities who can learn from and help each other.”

[tvmarol-blog]

TV Marol IX, 8 juin // 8 juni, Recycl'Art

[theperilsofeline]

Een bericht uit het verleden (11/10/'12)

Vandaag heb ik een belangrijke en persoonlijke grens overschreden. Ze zeggen toch altijd: “Everyday, do a thing that scares you.” Welja, dat heb ik vandaag gedaan. Het moet niet groot zijn, een kleine verandering kan ook al veel wonderen doen.

En nu ik erbij nadenk zijn er vandaag wel meerdere nieuwe (en enge) dingen die ik voor het eerst doe. Want ja, het is nu eenmaal zo dat veel mensen heel graag in hun comfortzone blijven. Het is een makkelijk toevluchtsoord waar het altijd veilig is. En waar we ons veilig voelen daar komen we niet graag uit. Het is een beetje de onze baarmoeder op aarde. Dat las ik trouwens deze maand in Flow. 

Het begon allemaal toen ik daarnet op de trein wilde stappen. Ik heb één grote basisregel als het aankomt op de kunst van op treinen stappen en dat is: niet op de laatste en ook niet op de eerste wagon stappen. Je weet nooit als er een aanrijding gebeurt (zoals enkele jaren geleden gebeurde) en dat je toevallig in de laatste of eerste wagon zit waar de impact van de botsing het hardst is. Ik vind het een beetje vergezocht van mezelf, want de kans om een aanrijding met de trein te hebben is even groot (of eigenlijk veel kleiner) dan te botsen met een auto. En daarbij: die laatste wagon zag er zo gezellig uit. Twee zeteltjes over elkaar en een tafeltje ertussen. Ideaal om het uur dat ik onderweg ben naar Gent te spenderen achter mijn netbook! En daarbij, als introvert had ik even genoeg van het sociaal zijn en de mensen rond mij heen dus was het tijd voor een uur onbeschaamd te typen en mezelf te amuseren met mijn eigen gedachten. Dus dacht ik: “Fuck it.” en stapte vol moed met mijn gigantisch grote rugzak op de trein, richting de kleine ruimte. En daar zit ik nu, wachtend op de dood. 

Maar nu even serieus! Ik ben dus op weg naar het Filmfestival van Gent, en dat telt volgens mij toch ook wel als iets dat ik nog nooit gedaan heb. Ik heb het al wel jaren willen doen (als ik erover las of er iets over zag op de televisie was ‘t meestal al bezig of aan het doodbloeden) en dus was het dit jaar tijd om schandalig veel geld te gooien tegen het concept filmfestival. Gent vind ik een hele mooie stad (en als rasechte Antwerpenaar is het heel moeilijk om toe te geven dat Gent mooier is dan Antwerpen) maar ik heb er altijd hele slechte ervaringen mee. Toevallig heeft Wim (die mij zal vergezellen naar de bioscoopzaal) hetzelfde voor. Het is echt heel vreemd: elke keer als in in Gent kom (vol goede moed, de mooie stad bewonderend) loopt er iets heel cruciaal mis. Ofwel loop ik genadeloos verloren na een dramatische gebeurtenis tijdens de Gentse feesten (in de regen), ofwel krijg ik plots telefoon van een ex (pijnlijk telefoontje) en bijna nooit is mijn doel bereikt: Gent echt ontdekken en leren kennen. Maar ik geef niet op. Gisteren kocht ik de “100% Gent” waar ook een klein kaartje bijzat, waar ik op voorhand al alle locaties met gele fluostift heb omcirkelt (ik zie mezelf daar al staan met goedkope paraplu, uitgelopen mascara en doorweekte schoenen, verdwaald in de Gentse banlieue). Ik slaap op een onbekende plek (voor mijn part slaap ik op de grond of op een bankje in het park maar dat zou ik toch liever niet doen eigenlijk) en ik zal ook een groot deel van mijn lessen missen op de hogeschool. Niet zo goed, maar ik geef dat graag op voor deze geconcentreerde cultuurbom. Vanavond staan “After Lucia” en “Parade’s End” al meteen op het programma, waarover ik morgen (in de loop van de dag) waarschijnlijk al een berichtje over zal schrijven hier (en hopelijk gunnen ze mij een blik op Benedict Cumberbatch, dan ben ik al tevreden). Hierna ga ik samen met Rein (de genereuze en hulpvriendelijke vriendin die mij uit de nood wil helpen wat de slaapplaats betreft! :D) en haar vriendinnen uit in de Overpoort, wat trouwens ook helemaal nieuw is voor mij. We zullen zien wat de toekomst brengt!