#obscenariusz

[martiove]

Kiedy odjechał, poczułam uderzenie samotności w wymiarze druzgocącym – to nie jest zdrowa tęsknota, to jest tęsknota kobiety, która nie ma swojego życia, która chce przed sobą uciec, która się chce przed sobą zasłonić. Nie mam do siebie dostępu. To nie jest tęsknota dorosłego człowieka – to jest histeria dziecka z przytułku, które ciocia zabrała na weekend do wilii z ogrodem i otoczyła miłością, a potem odstawiła do sierocińca i obiecała, że wróci.

Wojciech Kuczok, Przyjdź do mnie (z Obscenariusz), s. 45

[introwertyzm-egzaltacyjny]

Mógłbym żyć, z Ciebie nie wychodząc, albo już nawet nie żyć (życie jest przereklamowane), lecz umrzeć na Tobie (i tak umrę w końcu na Ciebie).

Kuczok, Obscenariusz

[martiove]

Ty zawsze będziesz musiała udawać mądrzejszą i czulszą, niż jesteś, a to męczące, ja wiem, ja wiem. To się w książkach udaje, ale twarzą w twarz już trudniej jest; dlatego oni wszyscy przed tobą uciekają, kiedy cię zaliczą.

Wojciech Kuczok, Przyjdź do mnie (z Obscenariusz), s. 36

[martiove]

Chciałaby z nim zamieszkać. Zasypiać i budzić się, dreptać za nim wszędzie całymi dniami, u nogi, wierna jak suczka wydobyta z azylu, wielkimi płaczliwymi oczami spaniela spoglądać na Pana i merdać ogonem na każde jego odwzajemnienie spojrzenia. Zarazem wiedziała, że tylko dystans może ich do siebie zbliżyć.

Wojciech Kuczok, Przyjdź do mnie (z Obscenariusz), s. 63

[martiove]

Chciała jak najmniej poobijana, bez wywrotki pokonać ten wartki strumień namiętności, wolała ich związek widzieć jako wywiad jezioro niż jako wywiad rzekę, chciała móc odpoczywać przy nim, być łakomą świata poza nim i móc się nim cieszyć, chciała pożądać natury, kultury, smakować życie, tak jak to robiła dotychczas. Chciała, ale wiedziała, że to już nigdy nie będzie możliwe.

Wojciech Kuczok, Przyjdź do mnie (z Obscenariusz), s. 63

[martiove]

Próbuję tęsknić nienadmiernie. Nadaremnie.

Wojciech Kuczok, Przyjdź do mnie [w:] Obscenariusz. Wypis z ksiąg nieczystych