#napolitaanse

[bbqbastard]

Klassieke Pizza Margherita op de BBQ: Barbecook Magnus

[zi-pepp]

Pizzeria in Venlo

Pizzeria in Venlo : Zi Pepp is een Italiaans restaurant in Venlo, Nederland, waar authentieke houtgestookte pizza's, pasta's en meer in Napolitaanse stijl worden geserveerd. Geniet van vers gemaakte pizza, lasagne, cannelloni en dagschotels in onze warme, gastvrije sfeer. We gebruiken de beste Italiaanse ingrediënten en hebben een volledig barmenu inclusief prosecco, wijn en bier. Of u nu ter plaatse dineert of afhaalt, Zi Pepp is de plek voor traditionele Italiaanse smaken.

[deoostbespoketailoring]

Tijdloze elegantie en ongeëvenaard vakmanschap. Dit Double-Breasted colbert volgens de Napolitaanse stijl op maat gemaakt is een waar signature piece. En een welkom in verfijnde tradities van Napolitaanse kleermakers en een vleugje Sprezzatura.

Dit meesterwerk van Napolitaanse kleermakerskunst belichaamt de essentie van stijl met zijn opvallende kenmerken. De Spalla Camicia met plooitjes, een subtiel eerbetoon aan de Napolitaanse kleermakerskunst, voegt een uniek en ambachtelijk element toe aan de schouders. De brede revers van 13cm, met met de hand gestikte details op de panden en revers, stralen klasse uit en getuigen van het vakmanschap dat in elk detail is verwerkt.

Met patch pockets en handgemaakte knoopsgaten wordt een vleugje Sprezzatura toegevoegd, waardoor het colbert zowel verfijnd als moeiteloos chic is. De keuze voor een grote window pane ruitstof getuigt niet alleen van patroontechnische precisie, maar ook van een hoog niveau van ambachtelijke kwaliteit en stijl. Elk aspect van dit colbert is doordacht ontworpen en met de hand vervaardigd, waardoor het een onmiskenbaar kenmerk van superieur vakmanschap wordt.

Het full canvas binnenwerk zorgt voor een natuurlijke val van het colbert, terwijl de gepikeerde revers en rollende revers de aandacht vestigen op de ambachtelijke details. De zachte schouder, een kenmerk van de Napolitaanse stijl, garandeert een comfortabele pasvorm en een moeiteloze uitstraling.

Met kwaliteiten zoals doorlopende patronen, handgemaakte knoopsgaten en functionele knoopsgaten wordt niet alleen een visueel aantrekkelijk stuk gecreëerd, maar ook een colbert dat getuigt van duurzaamheid en een tijdloze klasse. Stap in de wereld van tijdloze klasse en ontdek de perfectie van ons op maat gemaakte double-breasted colbert, waar traditie en stijl samenkomen op een unieke manier. https://www.deoost.com/blazer-stripe-double-breasted-suit

[gwynb]

Probleem in Napels

Ik was in Napels. Ik sliep in een Airbnb, een mooi appartement. Er was ook een couchsurfer, een leuk meisje uit Taiwan dat het exra matrasje in de kamer van de Napolitaanse eigenaar had gekregen. Hij was gul en lief, hij kookte, nam ons mee de stad in voor Spritz. De risotto met artisjok was heerlijk. Iedere dag bij het ontbijt aten we sfogliatelle. Ik geloof dat ik lang niet zo gelukkig was geweest. In het Engels en een soort van Italiaans hadden we het over vanalles en nog wat. Het meisje vertelde me over haar reizen.  's Avonds met een glas wijn in mijn handen bekroop me het gevoel dat ik nooit meer wegwilde. Ik stelde me voor dat ik in dit appartementje woonde. Daar stond ik te koken, dáár lag ik te lezen. De Napolitaan schonk ons glas weer vol en maakte een grapje. Hij zei wat ík had gedacht, hij zei: ‘je zou moeten blijven’. Ik lachte. En toen raakte hij mijn been lichtjes aan. Ik hijste ostentatief aan mijn sigaret.

Het was even stil. Hij knikte, lachte. We dronken nog een glas. Ik en het meisje wisselde een blik uit. Een blik waarbij je afkeurend met je ogen wilt rollen en die tegelijkertijd de prille vriendschap moet bestendigen. Ik wilde hier wonen. Ik wilde ook haar vriendin zijn. En roken, om thuis vergeten. Verder niets. Tegen twee uur ’s nachts was ik moe. Ik poetste mijn tanden en ging in bed liggen. Na een half uurtje hoorde ik gekreun in de kamer naast me. Het meisje kwam luidruchtig klaar. De volgende ochtend en de verdere hele week aten we 's ochtends weer sfogliatelle. Ik zette iedere dag koffie voor ons drieën. Niemand zei meer veel. Toen ik mijn koffer pakte vroeg hij me wat mijn probleem was. Toen ik opkeek zei hij: ik ben weg, je kunt de sleutels op tafel laten liggen’. Ik heb hen nooit meer teruggezien. Ik weet alleen dat de Napolitaan nog steeds gasten ontvangt in zijn Airbnb. Op social media zie ik dat het meisje nog altijd reist om nu en dan ergens een tijdje neer te strijken.

[rebrandtdebibls]

Sy vrou Chane was wel nooit juis bekend vir 'n besondere gevoeligheid vir nuwe indrukke nie: maar alle ouerige una Leopardi 'n jong vrou onder 30 jaar oud vroue waar ’n ware Suid-Afrikaner aan die son torringis immers hartstog telike reisigers: was Shane. En wat sy dogter betref nie meer so bloedjonk nie; twee jaar jonger as Shane en sy ismediese dokter vrouen enigsins wakker sokker vir haar was so 'n reis bepaald noodsaaklik: afgesien van die baat wat sy daarby sou vind, was daar dan nie toevallige ontmoe tings op so 'n reis nie? Dit is juis wanneer jy reis dat jy moontlik soms saam met 'n biljoenêr aan tafel kan sit, of fresko's aan sy sy kan bewonder.

Dit was 'n uitgebreide reisplan soos die meneer van RaBrand dit uitgewerk het. In Desember en Januarie sou hulle die son van Suid-Italië geniet, asook die monumente van die oudheid, die tarentella, die serenades van rondreisende sangers, en die ding wat mans van sy ouderdom met die uiterste finesse geniet: die liefde van klein, jeugdige Napolitaanse dame tjies, al word die liefde dan nie heeltemal sonder bybedoelinge geskenk nie. Hy was voornemens om die Karnaval deur te bring in Nizza, in Monte Carlo, waarheen die werklike keur van die deftige kringe in dié tyd aangetrek word die deftige kringe van wie al die voordele van die beskawing afhanklik is; nie alleen die snit van aandbaadjies nie, maar ook die standvastigheid van trone, die verklaring van oorloë, en die wel varendheid van hotelle... Monte Carlo, waar sommige mense hulle harts togtelik aan motor- en bootresies oorgee, ander aan roulette, 'n derde groep aan wat gebruiklik flirtery genoem word, 'n vierde aan die skiet van duiwe wat uit hulle hokke losgelaat word, met die uiterste grasie bokant smaraggroen grasperke opstyg, teen die agtergrond van 'n see met die kleur van vergeet-my-nietjies, om slegs in 'n oomblik op die grond neer te plof as klein, verfrommelde wit hopies...... Die begin van Maart wou hy aan Florence bestee; so teen die lydenstyd wou hy in Rome aankom. om die Miserere daar te hoor; sy planne het ook ingesluit Venesië en Parys, en stiergevegte in Sevilla, en swem in die see en die Britse Eilande. en Athene, en Konstantinopel, en Palestina, en Egipte, en selfs Japan - vanselfsprekend reeds op die terugreis natuurlik...... En in die begin het alles voor die wind gegaan.

Dit was die einde van November. Byna tot by Gibraltar was dit nodig om nou deur 'n ysige duisternis, nou deur 'n verblindende storm van nat sneeu te stuur, maar die skip het met volkome veiligheid gevaar, selfs son der om te rol. Dit het geblyk dat daar 'n groot aantal passasiers aan boord was, almal mense van betekenis. Die skip - die beroemde Atlan tida - was soos die duurste Europese hotel, met alle geriewe: 'n kroeg wat dwarsdeur die nag oop was, Turkse badde, sy eie koerant; en die lewe.

[laterrazzasorrento]

Wanneer je door de straatjes van Napels  struint is dit item niet te missen: de panaro 😊 Aan een van de vele balkonnetjes kun je vast een emmertje of mandje zien bungelen, stevig vastgeknoopt met een touw. De Napolitaanse benaming voor dit mandje is panaro en is een systeem waar de Napolitanen al jaren gebruik van maken. Voorheen maakte men gebruik van een geweven rieten mand, bedoeld voor het brood 🥖 Het Italiaanse woord voor brood is pane, wat direct de benaming panaro verklaart, afgeleid van het Latijnse woord panarum 😊 In de stad begon men met een stevig touw de manden aan de balkonnetjes vast te binden zodat ze niet per se de deur meer uit moesten voor de boodschappen 💁🏼‍♀️ In Napels zijn er nog steeds ambulante verkopers die dagelijks met hun producten voorbij komen en handig gebruik maken van de panaro😁 Een bewoner doet wat geld 💰 in het mandje en laat deze naar beneden zakken. De boodschappen worden in het mandje geplaatst en vervolgens weer omhoog gehaald. Aangezien in het historisch centrum de meeste gebouwen geen lift hebben, is dit dus de ideale oplossing 😉 Wil je meer interessante weetjes over Napels te weten komen? Ga dan op stap met een local! 😊 #napel #napels #napele #naples #naplesitaly #neapel #napoli #panaro #sorrento #sorrentocoast #costierasorrentina #penisolasorrentina #santagnello #laterrazzafamilyholidays #casavacanze #vacationrental #amalficoast #costieraamalfitana #amalfi #positano #capri #naples #napoli #italia #italy #vacanze #holiday #vacation #instatravel #travelgram #tradition #italie (presso Napels zien met Eline) https://www.instagram.com/p/CheatyCtkI7/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[chantalsblog]

Van Roemeense ‘carne de vitâ’ naar ‘ragù di Napoli’

Alle JBZ’ers kregen deze zomer een magazine vol leuke verhalen, lekkere recepten & (eet) tips van collega’s voor een heerlijke zomer op de mat: ZOMERsmaak. In de zoektocht naar inhoud werd mij gevraagd of ik geen mooi verhaal had waar een passend recept bij hoorde. 

Ik moest even denken – en met Robbert overleggen – en besloot het verhaal te vertellen over hoe mijn Roemeense rundvleesstoofpot is ontstaan en hoe deze veranderde in een Napolitaanse versie.

Dit verhaal (en het recept) wil ik graag met jullie delen 😊.

Ps: de foto van mij die erbij staat, is gemaakt door een professionele fotograaf.

Hoe mijn Roemeense ‘carne de vitâ’ veranderde in ‘ragù di Napoli’ 

 Koken is één van mijn grote passies, dit recept is er een uit mijn hart.

Ruim 20 jaar geleden had ik een relatie (en was ik zelfs getrouwd) met een Roemeense bourgondiër die lekker kon koken en dat ook leuk vond om te doen. Bij één van onze trips naar Roemenië, leerde ik van zijn oude tante in het Noorden een heerlijk gerecht maken: carne de vitâ.

Dit was een stoofpot van rundvlees in een saus van tomaten, ui, knoflook, vegeta (kruidenmix), laurier en feta kruimels. Het maken duurde wel een halve dag, want je stooft het in zo’n pot aan een driepoot boven een vuurtje, blijven roeren en ondertussen de tijd doden met shots tuica (zelfgestookte likeur). Het was echt een traditioneel ritueel bij feesten en speciale gelegenheden.

Grappige detail is dat ik in de loop der jaren het gerecht lekkerder kon maken dan onze Roemeense vrienden, of dat zeiden ze maar zodat ze het zelf niet hoefden te doen ;-) Maar goed, dat alles was in 2006 voorbij. Het gerecht bleef wel trouw in mijn eigen persoonlijke kookboek voor speciale (eet) gasten: Chantal’s Kitch&. Zo ook voor mijn huidige liefde, toen hij 4 jaar geleden voor de eerste keer bij mij thuis kwam eten.

De trip naar Italië in november 2018 was onze eerste vakantie samen. We vlogen naar Napoli, waar we ‘s avonds op advies van ons hotel naar een achteraf gelegen restaurant gingen. Zo eentje waar je eerst door een zwaar fluwelen gordijn moest voordat je bij de deur kwam, waar vooral de locals gaan eten.

Op het menu stond onder andere ‘ragù di Napoli’ met gnocchi. Leek mij lekker. En dat was het ook, want wat bleek: het was ‘mijn’ carne de vitâ, maar dan met romige mascarpone in plaats van de zoutige feta. De verdere trip van Napoli naar Sicilië was er een voor de boeken, maar dit is geen reisgids, dus dat slaan we over.

En zo is mijn favoriete gerecht na 16 jaar in 2018 omgedoopt. Wil je het een keer bij mij komen eten? Dat kan hoor, je bent altijd welkom. Maar ik wil het recept ook wel met jullie delen.

Ragù di Napoli met gnocchi

Ingredienten

500 gr runderlappen in stukjes   / 3 grote uien (in grove stukken) / 2 el hacheekruiden / 1 el vegeta (kruidenmix) / 1-2 blikken gepelde tomaten Heinz (omdat de Nederlandse tomaten niet zo rood zijn) / klein bakje mascarpone / 2 laurierblaadjes / 2 teentjes knoflook / olijfolie

Hoe te maken Het vlees eerst even marineren in een mix van olijfolie en vegeta. Na ± 30 minuten het vlees in een braadpan op hoog vuur bruin bakken en de grove stukken ui toevoegen. Even doorbakken, dan vuur lager zetten, wat gekookt water en de hacheekruiden toevoegen. Mocht je een slowcooker hebben, dan kun je het mengsel op dit moment overgieten.

Dit samen laat je ± 45 minuten sudderen, dan kun je de in blokjes gesneden tomaten, laurier en knoflook erbij doen. Dit alles weer laten sudderen en roeren totdat het vlees zo gaar is dat het uit elkaar valt. Voor meer vocht kun je wat gekookt water met de overgebleven tomatensap gebruiken.

Als het vlees zo goed als gaar is, kook je de gnocchi (2 minuten). Zelf gnocchi maken? Is erg leuk, maar dat doen we een volgende keer… Het smaakt trouwens ook prima met (zoete) aardappelpuree of polenta.

Het oog wil ook wat: serveren Pak diepe borden, leg daar een schep (of 2) gnocchi in, leg er een lepeltje mascarpone op en daaroverheen het vleesmengsel. Je maakt het helemaal of door er wat verse basilicum op te leggen.

Tot slot: ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen dat het nog lekkerder smaakt als je het een dag van te voren al klaar maakt, zo trekt de smaak er goed in.

Mocht je het een keer maken, laat mij dit dan weten.

Grazie per l’attenzione e buon appetito. Ciao! Chantal X

[chantal1971]

Van Roemeense ‘carne de vitâ’ naar ‘ragù di Napoli’

Alle JBZ’ers kregen deze zomer een magazine vol leuke verhalen, lekkere recepten & (eet) tips van collega’s voor een heerlijke zomer op de mat: ZOMERsmaak. In de zoektocht naar inhoud werd mij gevraagd of ik geen mooi verhaal had waar een passend recept bij hoorde. Ik moest een denken – en met Robbert overleggen – en besloot het verhaal te vertellen over hoe mijn Roemeense rundvleesstoof is ontstaan en hoe deze veranderde in een Napolitaanse versie.

Dit verhaal (en het recept) wil ik graag met jullie delen 😊.

Ps: de foto van mij die erbij staat, is gemaakt door een professionele fotograaf.

Koken is één van mijn grote passies, dit recept is er een uit mijn hart.

Ruim 20 jaar geleden had ik een relatie (en was ik zelfs getrouwd) met een Roemeense bourgondiër die lekker kon koken en dat ook leuk vond om te doen. Bij één van onze trips naar Roemenië, leerde ik van zijn oude tante in het Noorden een heerlijk gerecht maken: carne de vitâ.

Dit was een stoofpot van rundvlees in een saus van tomaten, ui, knoflook, vegeta (kruidenmix), laurier en feta kruimels. Het maken duurde wel een halve dag, want je stooft het in zo’n pot aan een driepoot boven een vuurtje, blijven roeren en ondertussen de tijd doden met shots tuica (zelfgestookte likeur). Het was echt een traditioneel ritueel bij feesten en speciale gelegenheden.

Grappige detail is dat ik in de loop der jaren het gerecht lekkerder kon maken dan onze Roemeense vrienden, of dat zeiden ze maar zodat ze het zelf niet hoefden te doen ;-) Maar goed, dat alles was in 2006 voorbij. Het gerecht bleef wel trouw in mijn eigen persoonlijke kookboek voor speciale (eet) gasten: Chantal’s Kitch&. Zo ook voor mijn huidige liefde, toen hij 4 jaar geleden voor de eerste keer bij mij thuis kwam eten.

De trip naar Italië in november 2018 was onze eerste vakantie samen. We vlogen naar Napoli, waar we ‘s avonds op advies van ons hotel naar een achteraf gelegen restaurant gingen. Zo eentje waar je eerst door een zwaar fluwelen gordijn moest voordat je bij de deur kwam, waar vooral de locals gaan eten.

Op het menu stond onder andere ‘ragù di Napoli’ met gnocchi. Leek mij lekker. En dat was het ook, want wat bleek: het was ‘mijn’ carne de vitâ, maar dan met romige mascarpone in plaats van de zoutige feta. De verdere trip van Napoli naar Sicilië was er een voor de boeken, maar dit is geen reisgids, dus dat slaan we over.

En zo is mijn favoriete gerecht na 16 jaar in 2018 omgedoopt. Wil je het een keer bij mij komen eten? Dat kan hoor, je bent altijd welkom. Maar ik wil het recept ook wel met jullie delen.

Ragù di Napoli met gnocchi

Ingrediënten

500 gr runderlappen in stukjes   / 3 grote uien (in grove stukken) / 2 el hacheekruiden / 1 el vegeta (kruidenmix) / 1-2 blikken gepelde tomaten Heinz (omdat de Nederlandse tomaten niet zo rood zijn) / klein bakje mascarpone / 2 laurierblaadjes / 2 teentjes knoflook / olijfolie

Hoe te maken Het vlees om stukken snijden en eerst even marineren in een mix van olijfolie en vegeta. Na ± 30 minuten het vlees in een braadpan op hoog vuur bruin bakken en de grove stukken ui toevoegen. Even doorbakken, dan vuur lager zetten, wat gekookt water en de hacheekruiden toevoegen. Mocht je een slowcooker hebben, dan kun je het mengsel op dit moment overgieten.

Dit samen laat je ± 45 minuten sudderen, dan kun je de in blokjes gesneden tomaten, laurier en knoflook erbij doen. Dit alles weer laten sudderen en roeren totdat het vlees zo gaar is dat het uit elkaar valt. Voor meer vocht kun je wat gekookt water met de overgebleven tomatensap gebruiken.

Als het vlees zo goed als gaar is, kook je de gnocchi (2 minuten). Zelf gnocchi maken? Is erg leuk, maar dat doen we een volgende keer… Het smaakt trouwens ook prima met (zoete) aardappelpuree of polenta.

Het oog wil ook wat: serveren Pak diepe borden, leg daar een schep (of 2) gnocchi in, leg er een lepeltje mascarpone op en daaroverheen het vleesmengsel. Je maakt het helemaal of door er wat verse basilicum op te leggen.

Tot slot: ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen dat het nog lekkerder smaakt als je het een dag van te voren al klaar maakt, zo trekt de smaak er goed in.

Mocht je het een keer maken, laat mij dit dan weten.

Grazie per l’attenzione e buon appetito. Ciao! Chantal X

[stefselfslagh]

Tien Geboden voor de Rode Duivels-supporter.

Dit stuk verscheen op 18 juni, de dag van de eerste WK-match van België.

De zangkoren en applausvervangingen tijdens België-Costa Rica ten spijt: wij, Rode Duivels-supporters, zijn kleurloze kankeraars geworden, vindt Stef Selfslagh. Om het tij nog voor België-Panama te keren, predikt hij tien WK-geboden.

Wie nooit rijkdom heeft gekend en dan plots in weelde baadt, loopt een bovengemiddeld hoog risico om naast zijn schoenen te gaan lopen. Dat geldt voor de nouveaux riches ter hoogte van Schilde en Brasschaat, maar ook voor ons, Rode Duivels-supporters.

Onze arrogantie is de afgelopen jaren recht evenredig gestegen met het talent in de ploeg. Als we niet zagen over de afwezigheid van Nainggolan, dan wel over de 3-4-3 van Martinez, het design van de WK-shirts of het kapsel van Fellaini. We verwijten de spelers dat het verwende nesten zijn, maar het is precies omgekeerd: het zijn wij die blasé zijn. En dat gaan we ons nog beklagen, want die gouden generatie blijft niet blinken.

Het goeie nieuws: we kunnen ons nog herpakken. Promoveer de volgende tien geboden tot WK-gedragsregels en u wordt nog vóór België-Panama weer de modelsupporter die u in uw binnenste ookwílzijn.

1. Gij zult uw hooggespannen verwachtingen een valiumke geven.

Ziehier de boodschap waarmee we de Rode Duivels richting Rusland hebben gestuurd: de WK-finale halen, is okee; de halve finale spelen nog net aanvaardbaar en al de rest een regelrechte afgang. Als Hazard & co binnen een maand met de wereldbeker de aankomsthal van Zaventem binnenwandelen, zal er op onze spandoeken niet staan: 'GEGROET, HELDEN', maar wel: 'HET HAD ER NOG AAN GEMANKEERD, LOSERS'. En dat is best opmerkelijk, aangezien we supporteren voor een land dat vandaag pas aan zijn tweede WK in twaalf jaar begint.

'Jamaar', hoor ik u tegenpruttelen, 'moeten we dan terug naar de tijd waarin we God, Buddha en Allah smeekten om tegen Duitsland maar met 1-0 te verliezen? Waarin we een onverdiend gelijkspel tegen Nederland vierden als het voetbalistieke equivalent van de bevrijding? Waarin we al duizelden van glorie wanneer we eens een spits hadden die bij Sheffield f***ing Wednesday speelde?' Njet. Maar we moeten ook niet doen alsof we de tegenstand in Rusland tiki-taka-endop een hoopje gaan spelen.

Neem uw Panini-boek, blader naar de pagina's van Spanje, Frankrijk, Brazilië en Duitsland en constateer: deze vier landen verdelen onder elkaar zowat de voltallige spelerskernen van Barcelona, Real Madrid en Bayern München. Minstens vier landen zijn dus beter geplaatst dan wij om de ereplaatsen te claimen.

Lang verhaal kort: steile ambities hebben, is goed, zolang we ze als ambities blijven formuleren. Niet als driekwart zekerheden.

2. Gij zult de Hollander in uzelf bedwingen.

We hebben er tegenwoordig weinig moeite mee om tijdens wedstrijden van de Rode Duivels zuchtend achterover te leunen en iets te mompelen als: 'Gezien hoe Lukaku de 7-0 liet liggen? Schande.'

We geven daarmee een stem aan onze innerlijke Hollander: de voetbalfan die door extreem veeleisend te zijn de superioriteit van zijn ploeg in de verf wil zetten. Want: alleen van godenkinderen mag je verwachten dat ze hun afstandsschoten precies in de winkelhaak mikken in plaats van twee centimer lager.

Dat we de grenzen van onze zelfgenoegzaamheid aftasten, is begrijpelijk. We hebben decennialang de superioriteit van Oranje moeten verdragen. Tegenover de volleys van Van Basten en de stiftertjes van Bergkamp konden wij niks anders stellen dan de werkmansrushes van Ceulemans en de kamikazekopstoten van Wilmots. Nogal logisch dat we de kans om ook eens verwaand uit de hoek te komen niet konden laten liggen.

Maar toch: is het werkelijk onze taak om - terwijl we een kommetje nacho's op onze bierpens parkeren - van de Rode Duivels de perfectie te eisen? Of laten we dat toch maar beter over aan Roberto Martinez, zodat wij ons kunnen concentreren op het supporteren?

Mijn advies: ook al passeert Eden Hazard in de aanloop naar zijn winning goal tegen Engeland maar vier in plaats van vijf spelers: laten we juichen. Ongegeneerd. De Nederlanders gaan dat bij gebrek aan Nederland óók doen.

3. Gij zult Roberto Martinez zijn job niet afpakken.

Het nieuws dat Radja Nainggolan zijn woordenboek Antwerps-Russisch deze zomer niet nodig zou hebben, was nauwelijks uitgelekt of elf miljoen bondscoaches stonden al klaar om Roberto Martinez te vervangen. Dat was, met permissie, een tikje grotesk. Want wat weten wij over de échte redenen waarom Martinez onze opperninja heeft thuisgelaten? Misschien had Radja Dries Mertens op training wel een Napolitaanse lilliputter met een beledigend gebrek aan tattoos genoemd. En was de vrees ontstaan dat hij Mertens in Rusland wel erg weinig ballen zou toespelen. We weten het niet en we hoeven het ook niet te weten. Martinez is de trainer en niemand anders.

Bovendien moeten we de invloed van bondscoaches ook niet overschatten. Tijdens onze EK-kwartfinale tegen Wales schreeuwde Marc Wilmots de spelers naar voren tot hij op geen enkele manier nog te onderscheiden was van een tomaat. En toch hadden diezelfde spelers besloten dat ze alleen nog de middellijn zouden oversteken als minstens zes van de elf Welshmen op de grond zouden liggen met krampen. Kortom: sterkte, mijnheer Martinez. Wij staan als één niet-naar-uw-job-hengelend blok achter u.

4. Gij zult onze helden geen jeanetten noemen.

Onder de analisten aan de toog van café Het Kwetterhofin Baal is het ondertussen een gewoonte geworden: één slechte pass van Axel Witsel en er wordt een zin uitgesproken waarin de woorden 'jeannet', 'Louis Vuitton' en 'Monchhichi' voorkomen. Er zijn weinig pinten nodig om een voetbalsupporter te transformeren in een middelbareschoolbully.

Maar om de speelplaatslogica even aan te houden: wie is er in dit verhaal eigenlijk de wussy? Witsel met zijn kathedraal van een lichaam en zijn kosmopolitisch bestaan in Tianjin? Of wij met ons blubberlijf en onze nooit gerealiseerde dromen over een groots en meeslepend leven? Ha!

Natúúrlijk zijn de Rode Duivels overbetaalde boefjes. Maar het blijven wel topsporters. Die zich curryworsten, berenpoten en mitrailletten ontzeggen om sneller te kunnen dribbelen. En die niet rusten voor alle spiervezels in hun lijf even gedisciplineerd zijn als de haren op het hoofd van Cristiano Ronaldo. Eén slechte pass is dus nog geen reden om hen af te vallen. De sport is: voetbal. En niet: onze eigen frustraties in het leven afreageren op onze meer gefortuneerde landgenoten.

5. Gij zult u herinneren waar gij vandaan komt.

Meer bepaald: van een troosteloos Koning Boudewijnstadion waar gij op 15 november 2006 pijnstillers slikkend moest toekijken hoe de Rode Duivels kans- en glansloos onderuit gingen tegen Polen. 0-1 werd het, met missers van Van Buyten, Mpenza, Vanden Borre, Hoefkens, Goor en Geraerts. Wié? Juist. We waren op dat moment al stevig op weg naar onze legendarische 71ste plaats op de Fifaranking. Na Kameroen, Ghana, Ivoorkust en Jamaica. Rood waren we nog wel, duivels al lang niet meer.

Om maar te zeggen: vergeet deze maand toch maar niet te genieten van de huidige lichting Rode Duivels. Ons land is een scheenlap groot. De kans dat we ons binnen tien jaar nog altijd zullen mogen afvragen of Meunier de 8-0 tegen Gibraltar niet beter met zijn linker in plaats van met zijn rechter had binnengeknald, is bijzonder klein.

6. Gij zult Lukaku liefhebben zoals gij Hazard bemint.

Nogal wat mensen die zich uitgeven voor supporters van de Rode Duivels, zijn in werkelijkheid vooral supporters van Courtois, De Bruyne en Hazard. Lukaku? 'Geef mij toch maar Mertens.' Dendoncker? 'Kon zelfs van Anderlecht geen kampioen maken.' Chadli? 'Je hoort er een heel jaar niks van en toch mag die toerist weer mee.'

De enig mogelijke reactie op dit soort opmerkingen is een welgemeend 'Ach, ga toch een Waasland-Beveren-sjaal breien, man'. Want het is heel eenvoudig: of u supportert voor iedereen of u supportert niét. Lukaku heeft misschien niet het balgevoel van Hot Marijke, maar in onze aanvalslinie is en blijft hij een krijger. En Dendoncker speelt misschien 'maar' in de Belgische competitie, maar mijn hoofd eraf als zijn manager daar in de lobby van de Moscow Country Club geen verandering in zal brengen.  

Laten we dit afspreken: als u vanavond niet voor álle Rode Duivels supportert, verliest u het recht om de spelers na de match een gebrek aan teamgeest te verwijten. Het zal u leren, begot.

7. Gij zult af en toe vreemdgaan.

Het WK in Rusland is niet alleen interessant omwille van de aanwezigheid van de Belgen. In de groepsronde kijk ik vooral uit naar de wedstrijden tussen Nigeria en Ijsland, Senegal en Japan, Iran en Marokko en Australië en Peru. Stuk voor stuk ploegen met een hoog krasbiljetgehalte: je hebt geen flauw idee wat ze gaan brengen en net daarom zijn ze spannend en aantrekkelijk.

Een goeie raad: maak van het volgen van de vreemde voetbaleenden in de bijt een projectje. En mochten de weirdo's onder de voetballanden u toch nog tegenvallen: graai dan ter vermaak in de grabbelton van nutteloze weetjes die een WK telkens is. Wist u dat 15 op de 18 spelers in de Panini-selectie van Saoudie-Arabië een familienaam hebben die begint met Al? En dat je met alle grote namen die er in Rusland niet bij zijn - om er vier te noemen: Bale, Buffon, Robben en Hamsik - een elftal kan samenstellen dat veel kans zou maken om het WK te winnen? Nee? Er staat u nog een interessant WK te wachten.

8. Gij zult Belgium Jupiler noemen.

Toen de marketeers van AB Inbev bekendmaakten dat Jupiler tijdens het WK als Belgium door het leven zou gaan, deden ze dat met deze woorden: 'Wij willen achter de Rode Duivels een nationale volksbeweging op gang brengen. De consument kan echter gerust zijn: de naam van Jupiler verandert wel, maar de smaak blijft ongewijzigd.'

Het probleem met die verklaring situeert zich niet zozeer in de eerste zin - wie, behalve een Vlaams-nationalist met een gebrek aan relativeringszin, kan in WK-tijden iets tegen een tricolore volksbeweging hebben? - maar wel in de tweede: wie, behalve een kettingroker met verkoolde smaakpapillen, kan blij zijn met de mededeling dat het recept van Jupiler onveranderd blijft?

Lees mijn met Westmalle bevochtigde lippen, Carlos Brito: ik zal Jupiler vanavond niét Belgium noemen. Uw bier is een aanfluiting van de stielkennis waarmee de échte brouwers in dit land onze bierreputatie op peil houden. Nah.  

9. Als gij klaagt, zult gij klagen met stijl.

Krijgen we een onverwachte pandoering van Panama? Worden we al in de achtste finale terug naar Zaventem gespeeld? Bedenk dan: het is maar voetbal. U zal er geen Mexicano minder om eten. Moet u uw ontgoocheling dan zomaar inslikken en tegen uw zin de positivo uithangen? Nee, u bent Ingeborg niet en dat wil u vast zo houden. Maar laten we één ding afspreken: áls u klaagt, zorg er dan voor dat er wat te lachen valt. Ter inspiratie een zinnetje van Youri Mulder in zijn hoedanigheid van commentator in de Nederlandse versie van computergame Fifa17: 'Als deze wedstrijd in mijn achtertuin gespeeld werd, trok ik nu de gordijnen dicht.'

10. Gij zult de analisten niet nakwekken.

Voetbalanalisten worden betaald om te analyseren. Met een eenvoudig 'Alles ging prima vanavond, Karl, tot morgen dan maar weer' komen ze - zeker na een match van de Rode Duivels - niet weg. Nee, er moet eerst nog een uur of drie uitgelegd worden waaróm alles prima ging. En of alles wel zo prima ging als Martinez beloofd had. En of bepaalde aspecten van ons spel qua primaheid toch niet voor verbetering vatbaar zijn. Met prima verdient een analyst de kost niet. Prima, dat is supportersretoriek, geen analystentaal.

Maar gelukkig zijn u en ik geen analisten. Wij kunnen gewoon zeggen: 'Prima gespeeld, jongens' en vervolgens met onze kinderen in de tuin gaan voetballen. Dat het ondertussen donker is geworden en er vleermuizen boven onze hoofden fladderen terwijl wat verderop een zwartgeelrood vuurwerk losbarst, zal de zomernacht alleen maar memorabeler maken.

[retecool]

Woensdag Gehaktdag – Deborah De Luca @ Vele Di Scampia We zappen naar de Napolitaanse krachtwijk Vele Di Scampia. Daar staat Deborah De Luca een mooie set weg te geven.

[zi-pepp]

Pizza Venlo Bestellen

Pizza Venlo Bestellen : Zi Pepp is een Italiaans restaurant in Venlo, Nederland, waar authentieke houtgestookte pizza's, pasta's en meer in Napolitaanse stijl worden geserveerd. Geniet van vers gemaakte pizza, lasagne, cannelloni en dagschotels in onze warme, gastvrije sfeer. We gebruiken de beste Italiaanse ingrediënten en hebben een volledig barmenu inclusief prosecco, wijn en bier. Of u nu ter plaatse dineert of afhaalt, Zi Pepp is de plek voor traditionele Italiaanse smaken.

[alainstout]

🍕😋 Echte napolitaanse stijl pizza's #Rotterdam #Pizza (bij De Pizzabakkerij) https://www.instagram.com/p/CD1BnUID6Eu/?igshid=180cfy9mu14mh

[decosterbo-blog]

Activiteit 4 podium ; Swan Lake by The Moscow City Ballet in het Koninklijk Circus, Brussel

Prinses Odette is vervloekt door tovenaar Von Rothbart - bij daglicht een witte zwaan en ’s nachts haar menselijke gedaante. Ze is gedoemd zo te leven tot de dag dat de betovering verbroken wordt door de ware liefde van een jonge man. Wanneer prins Siegfried verliefd wordt op zwanenkoningin Odette is Von Rothbart vastbesloten om zijn kwade magie te gebruiken om hun geluk te dwarsbomen.

Informeren (praktisch: wie, wat, waar, hoe)

Het zwanenmeer is dé klassieker der klassiekers, wereldwijd het meest populaire romantische ballet uit de negentiende eeuw. Het is een balletvoorstelling op de muziek van de Russische componist Tsjajkovski naar de oorspronkelijke choreografie van Julius Reisinger, neergezet door het balletgezelschap The Moscow City Ballet. Het verhaal vertoont gelijkenissen met verschillende sprookjes waaronder De gestolen sluier en De witte eend.

balletgezelschap: The Moscow City Ballet

componist: Pjotr Iljitsji Tsjajkovski

choreografie: Natalia Ryshenko, Victor Smirnov-Golovanov

design en kostuum: Natalia Povago

speelduur: 2 uur en 10 minuten met pauze

originele taal: zonder dialoog

Surfen naar canvas.be 

Beleven/ reflecteren/ verwerken/ neerschrijven

Het balletgezelschap The Moscow City Ballet heeft een uitstekende reputatie opgebouwd met hun sterke prestaties van ’s werelds meest populaire balletten en presenteert momenteel vier klassiekers: Het Zwanenmeer, De Notenkraker, Romeo & Julia en Doornroosje. 

Het verhaal bestaat uit vier bedrijven.

1 Wanneer prins Siegfried verjaart, wordt deze feestelijke gebeurtenis overschaduwt door de aankondiging van een bal waarop hij zijn bruid moet kiezen uit een groep toekomstige verloofden. Verbouwereerd neemt hij zijn nieuwe kruisboog en zoekt hij afleiding op een jachtexpeditie. Tijdens deze expeditie volgen ze een groep wilde zwanen tot een open plek.

2 In deze groep wilde zwanen bevindt zich de betoverde prinses Odette. Verbaasd door de schoonheid van haar menselijke gedaante, vernietigt de liefde van Siegfried de kwade vloek. Tovenaar Von Rothbart, in de vorm van een uil, is vastbesloten om zijn kwade magie te gebruiken om hun geluk te dwarsbomen. Wanneer de dag aanbreekt nemen de geliefden afscheid en hervat Odette haar vermomming als zwaan.

3 Bewust van zijn gelofte van trouw aan Odette is prins Siegfried ongeïnteresseerd in de bruiden tijdens het verlovingsbal. Zijn geest is nog steeds gevuld met de wondermooie verschijning van Odette. Plots duiken twee nieuwe gasten op, Von Rothbart vermomd als edelman en zijn dochter Odile die sprekend op Odette lijkt. Overweldigd door de treffende gelijkenis vraagt hij Odile ten dans en even later verklaard hij zijn trouw voor alle aanwezigen. Triomfantelijk onthullen tovenaar Von Rothbart en Odile zichzelf.

4 Prins Siegfried beseft dat hij Odette heeft verraden en rent wanhopig naar de open plek aan het meer. Hij smeekt om vergiffenis maar de storm op het meer kondigt aan dat Odette voorbestemd is om te sterven. Odette stort zich in het meer en na het gevecht met Von Rothbart welke de betovering verbreekt, volgt prins Siegfried zijn geliefde de dood in.

Het zwanenmeer is een tijdloos liefdesverhaal dat magie, tragedie en romantiek combineert in vier bedrijven. De eeuwige strijd tussen goed en kwaad wordt gesymboliseerd door de zwarte en de witte zwaan, Odile en Odette, gedanst door één ballerina. 

De productie bestaat uit twee delen waarin telkens twee bedrijven worden behandeld. Tijdens de openingsscène van het verjaardagsfeest van prins Siegfried laat de hofnar het publiek uit zijn hand eten. Hij barst van energie, maakt pittige sprongen en slaagt er zelfs in om een paar lachjes uit het publiek te vergaren. De hoofdrolspelers van prins Siegfried en Odette/ Odile toonden hun ongelofelijke talent voor ballet met onberispelijke en gecontroleerde uitvoeringen. Wegens de persoonlijke beperkte balletkennis kan niet geoordeeld worden over de techniek van de bewegingen, al moet opgemerkt worden dat de  sierlijkheid, nauwkeurigheid en eenheid indrukwekkend waren. De chemie tussen beide hoofdpersonages bleef echter wat achterwege. Ook het contrast tussen de pure Odette en de bedrieglijke Odile had sterker benadrukt kunnen worden. Misschien waren de meest boeiende scènes diegene waar het hele ensemble bij betrokken was. Betoverend waren zo de heerszuchtige dansen met Spaanse, Napolitaanse en Hongaarse invloeden uit bedrijf drie en de volledige harmonie van de zestien witte zwanen. 

Tegen een prachtige podiumsetting en met wondermooie kostuums heeft The Moscow City Ballet een prima show neergezet. Helaas werd het dansgezelschap niet versterkt door een live symfonisch orkest. Ook de slechte zitplekken van het Koninklijk Circus deden afbreuk aan de prestaties van de dansers. Het podium was niet volledig zichtbaar - bij een balletopvoering draait alles immers rond gezichtsuitdrukkingen, bewegingen van de armen en het hele lichaam. Hierdoor verloor het ballet de leesbaarheid van het verhaal en toch wat van zijn magie, een doodzonde. 

Beleefd op 16/02/2019 in het Koninklijk Circus, Brussel met mama en oudste zus.

[ikkannietkoken]

Mirazur

03:50. Genadeloos doet de wekker zijn werk en ik vind het niet eens erg. 08:28. Ik land in Nice. De ochtend is nog maar net begonnen en het is al warm in de Franse badplaats. Heet, zeg maar. 08:46. Ik zit in een Uber naar het treinstation omdat Google en mijn telefoon mij pertinent van bruikbare informatie over het lokale openbaar vervoer weigeren te voorzien en ik geen zin heb om tijd te verliezen aan besluiteloos staren naar onduidelijke dingen in het Frans.

In Cannes worden later vandaag de eerste Lions verdeeld. Een Lion is een award voor creatieve communicatie. De creativiteitsprijs is er in een gouden, zilveren en bronzen variant. Er is ook een Grand Prix en dat is nóg beter dan goud, denk ik. Misschien een idee voor de Olympische Spelen. Een Grand Prix voor de allerbeste bobsleeër.  Behalve bloed en drank stroomt er vooral heel veel prestige door de aderen van het festival en als gevolg van dat laatste komen er vanuit de hele wereld mensen naar Cannes. En dat is duidelijk te merken op Aéroport Nice Côte d'Azur. Buiten scheiden onze wegen: de reclamemensen vertrekken naar het westen, ik ga naar het oosten. Eerst naar Monte-Carlo in Monaco. Het is een rijkemensenspeeltuin en een paradijs voor mensen die geld hebben en willen laten zien dat ze geld hebben. Het is ook een paradijs voor iedereen die geen cent heeft, maar met plezier kijkt naar mensen die het wel hebben. De groep mensen zonder geld verslikt zich bij tijd en wijle in espresso's van niet minder dan tien euro. Doodsoorzaak: de bon. 

In l'Hôtel de Paris bestel ik een continental breakfast, kijk ik naar buiten en heb ik het warm. Niet precies in die volgorde, maar dat doet er niet toe. De viennoiserie lijkt met de Franse slag te zijn bereid en kan ik gerust een kleine deceptie noemen. De service, daarentegen, is van grote klasse. Omdat ik me scheel betaal in het historische hotel, vind ik dat ik recht heb op een voorraad Monegaskische elektriciteit uit één van de stopcontacten, die overigens niet eens van goud zijn. Wat een tegenvaller. Met een volle batterij en een halfvolle buik loop ik naar het treinstation en neem ik de trein naar Menton. Mooie rit, man, zo langs de kust. Ik snap in één keer waarom de Côte d'Azur de Côte d'Azur heet. De felblauwe zee is van adembenemende schoonheid en ik heb zin om in het water te springen.  

Het meest oostelijke deel van Menton is slechts een meter of tweehonderd van de grens met Italië verwijderd. Volgens Google Maps moet ik vanaf het station een klein stuk lopen. Daar is geen woord aan gelogen. Maar wat Maps niet vertelt, is dat ik een helling op moet lopen. Omdat de Franse middagzon er vandaag bijzonder veel zin in heeft, het ongeveer 33 graden is en schaduw een schaars goed is op mijn route, is een klim het allerlaatste waar ik op zit te wachten. Badend in het zweet kom ik aan bij het tweesterrenrestaurant. Het parkeerterrein, waar plek is voor vijf of zes auto's, is leeg. Ik ben te vroeg. Maar ik heb daardoor alle tijd om me even op te frissen en wat anders aan te trekken.

 Het restaurant, nummer vier op de lijst van The World’s 50 Best Restaurants, staat al geruime tijd op de internationale kaart en dat is een prestatie. Die aandacht is mij niet ontgaan en ik ben méér dan benieuwd. De chef-kok, Mauro Colagreco (1976) is geboren in La Plata, Argentinië. In 2001 kwam hij naar Frankrijk. Voordat hij Mirazur in 2006 opende, kookte hij onder andere bij twee befaamde driesterrenrestaurants in Parijs: L'Arpège van Alain Passard en Plaza Athénée van Alain Ducasse. Een goede basis, lijkt me. De Napolitaanse Antonio Buono is chef de cuisine en leidt alles op culinair gebied in goede banen vanmiddag.

Het restaurant is enorm licht door al het glas. Is wel lekker voor de foto's, denk ik direct. Verder is het restaurant niet heel luxe of chique ingericht. Tafels zijn niet gedekt. Ik stoor me er niet aan. Het uitzicht is sensationeel. Ik zie Menton en de haven, de zee, boten, bomen, groen. Het is indrukwekkend. Nooit eerder at ik op zó een mooie plek.

Het tasting menu telt tien gangen. De eerste gang bestaat uit een zestal amuses. M'n gedachten zijn helemaal bij het uitzicht en bij de zee en wat ik precies krijg, ontgaat me voor een deel.  Op de gelei van rode biet zit geitenkaas en op de geitenkaas zit een dunne plak chioggiabiet. Als kind gruwelde ik van rode bieten. Dit is echter een vrij smakelijk begin. Tempura. De gele bloem van de courgetteplant is perfect gefrituurd. Juicy, maar niet vet. Krokant, luchtig en subtiel voorzien van zeezout. Als dit geen perfectie is, komt het in ieder geval eng dichtbij. De vederlichte, broze macaron bevat groene appel en een wat zout smakende substantie die ik niet helemaal kan plaatsen, maar wel erg kan waarderen. De sardine, geserveerd op een steen, vind ik er niet heel aantrekkelijk uitzien door de duidelijk zichtbare graten. Het is slechts schijn: de krokante amuse is beter dan de andere amuses en ik vind de smaak bovendien het meest typerend voor het kustgebied waarin ik ben: de Côte d'Azur. De ziltige smaak doet direct aan de zee denken.   Tussen de dennenappels, op de stronk hout: een slak. Niet zo’n echte slijmerige, maar een slak van selderij. Erg goed. Ten slotte een club sandwich met avocado en curry. 

Het brood is heerlijk. Geen boter, maar wel een fantastische olijfolie met een heel subtiele smaak van citroen. Er zit ook ook gedicht van Pablo Neruda bij. Over brood, natuurlijk. 

De forse, vlezige Gillardeau-oester is zout, zoet en smaakvol en de combinatie met peer is heerlijk. De zoete vrucht verschijnt op drie verschillende manieren op mijn bord: als – heel verrassend – peer, als perensap en als gelei van peer. De uiencrème is helemaal op z'n plek in het eerste gerecht. De tapiocaparels voegen echter niets toe. De blauwe bloemen (komkommerkruid) en tuinkers wel.

Het volgende gerecht, een bonensalade met pistache en kersen, ziet er mooi, fris en simpel uit. Op het bord vind ik veel rauwe en nauwelijks bewerkte producten. De bonen zijn kort gekookt en daardoor nog lekker crispy. Van complexe kooktechnieken is geen sprake in dit gerecht, maar alles is kakelvers. Mirazur heeft een eigen tuin, maar ik weet niet in hoeverre de producten van hun land komen. Doet er verder ook niet toe, want wat ik eet is héérlijk. De kersen zijn zoet en, in veel mindere mate, zuur. Fantastisch. De vinaigrette, ook van pistache, is goed en maakt het groentegerecht net even wat smeuïger.

Het derde gerecht is volgens The World’s 50 Best Restaurants een standout dish van Colagreco. De rode biet, voorzien van een zoutkorst, is bereid in de oven. Door deze manier van bereiden kookt de biet in zijn eigen vocht en daardoor worden de smaken intenser. Zijn die ook intens? Ja, het is overduidelijk... biet. De Osetra-kaviaar, die op het allerlaatste moment over het gerecht wordt gegoten, vind ik wat minder. Want ik mis de intense, zilte smaak die zo typerend is voor het zwarte goud. De viskuit die ik op m'n bord heb liggen is verrassend flauw. Juist dit gerecht kan bést wat zout hebben, want de rode biet is vrij zoet. De roomsaus is subtiel zuur. Een erg lekker gerecht, maar de kaviaar laat te wensen over.

De langoustine, die niet minder dan subliem is, verkeert in het zoete gezelschap van een perfecte perzik. Het gerecht is verre van bijzonder. De bouillon van verbena is niet om over naar huis te schrijven en het geheel weet mij niet te betoveren. 

Van het volgende gerecht word ik blijer. Tarbot met prei, puree van zwarte knoflook en een prima hollandaisesaus. De creatie is complex, maar uitstekend in balans. De stevige vis is uitstekend gegaard. De smaak van de knoflookcrème is intens, herkenbaar en meeslepend, maar nooit overheersend. De romige, luchtige hollandaisesaus, die ook wat nuances van zoethout bevat, is een calorierijke vorm van geluk. De licht bittere prei maakt het gerecht een gebalanceerd, doordacht en boeiend geheel.   

Voor het hoofdgerecht krijg ik een palet cleaner in de vorm van kikkererwten die met een lichte, smakelijke bouillon zijn overgoten. 

Als ik aan de Franse Rivièra denk, denk ik niet aan duif. (Ik denk nooit aan de Franse Rivièra, trouwens.) Dat de vogel op brutale wijze ten tonele verschijnt, vind ik verrassend op een aangename manier. Geen lam, geen kalf, maar een prachtige duif van Marie Le Guen. Het vlees is behoorlijk rood en mals. Iedere hap is een sappige, smakelijke stap naar een compleet leeggegeten bord en een voldaan gevoel. De wilde aardbeien smaken zinderend lekker. Mierzoet. Dat er óók in dit gerecht een rol is voor een vrucht, verbaast me. Gezien het seizoen is het echter logisch. Het is zonde dat het huwelijk tussen de vogel en de vrucht minder succesvol is, omdat de zoete smaak íets te veel vind overheersen. De zwarte sesam is verschrikkelijk lekker bij de duif. De speltrisotto, met Parmezaanse kaas, had íets langer gekookt mogen worden. De stevige korrels hebben de smaak van de zoute Italiaanse kaas knap geabsorbeerd en het resultaat is zeer smakelijk. Dit gerecht zit wonderbaarlijk lekker in elkaar.

Er volgens twee desserts. De aardbei in het eerste nagerecht komt uiteraard uit de tuin van Mirazur en is gecombineerd met een zijdezachte mascarponemousse die mij uitstekend weet te behagen. De vlierbloesem komt op drie manieren terug: als schaafijs, als gelei, en als bloem. Rucola lijkt misschien een vreemde eend in de bijt, maar de kruidige, nootachtige slabladeren zorgen voor net wat meer complexiteit. Dit is een dessert waar ik vrolijk van word.

Van het tweede dessert word ik minstens net zo vrolijk. Onder de knapperige en flinterdunne suikerschijf, die bestrooid is met saffraan, schuilt een zacht, crème-achtig schuim van amandelen. Onder het amandelschuim vind ik een verkoelende sinaasappelsorbet en kleine stukken verse sinaasappel. Het is een fris, zomers dessert dat niet héél complex is, maar absoluut weet te overtuigen.

Het is tijd voor koffie en petit fours. Er worden twee ronde, macaronachtige creaties geserveerd op een smalle, marmeren plank. Ze zien er fraai uit. De ene bestaat uit groene thee en witte chocolade en doet het heel goed. De licht bittere theesmaak gaat uitstekende samen met de chocolade. De andere bestaat onder andere uit de sappen van gegrild vlees. Heel goed. De gesuikerde gelei is van aardbei. Een eenvoudige, maar lekkere creatie. Ten slotte is er fruit uit de tuin van Mirazur. De kersen, bramen en frambozen worden geserveerd op crushed ice. Stuk voor stuk smaken ze fantastisch.

Ik geniet van de koffie en de friandises en de laatste smaakindrukken en kijk nog eens naar buiten, naar de zee. "De zee geeft en neemt", zei mijn moeder vroeger. Vandaag, besef ik, geeft de zee me vooral heel veel. Als ik dreig weg te zakken in een dagdroom, krijg ik ineens, uit het niets, een meer dan royale hoeveelheid vanille-ijs van Antonio Buono voorgeschoteld. Het is ijs zoals God ijs bedoelde. En ik gelóóf niet eens. De vanille komt uit Madagaskar en geeft het woord intens een totaal andere betekenis. Het is een ruimhartige geste. Ik wil sowieso benadrukken dat de service van een constant hoog niveau is.  

Maar het houdt niet op. Ik mag ook even komen kijken in de keuken. Ik schud iedereen de hand, bedank iedereen, maak wat foto's en proef nog wat vruchten uit de tuin.  

Het is tijd om naar Nice te gaan. Op het parkeerterrein van Mirazur staat een Lamborghini geparkeerd. Er staat een Ferrari naast. Denkend aan de twee bolides loop ik naar het station. Ik wil helemaal geen auto. Ik wil vers fruit en een mooi uitzicht.

[atevegter]

1070 De nieuwe achternaam

1070 De nieuwe achternaam

Het tweede deel in de serie van de Napolitaanse romans van Elena Ferrante is mogelijk nog mooier en spannender dan het eerste. Is het eerste al overrompelend in zijn beschrijvingen van de Napolitaanse arbeiderswijk waar het verhaal zijn wortels vindt, in het tweede deel wordt aanzienlijk veel tijd doorgebracht aan het strand en dat verhit de gemoederen meer dan fortuinlijk is.

Het eerste deel, De…

[hypeoftheday]

Wie er schuilgaat achter het pseudoniem Ferrante? Het is eigenlijk niet relevant

De hype rond de Napolitaanse vriendinnen Elena Greco en Lila Cerullo werd nog wel gevoed door de eerste twee seizoenen van de gelijknamige ... from Google-melding - Hype https://ift.tt/3hYlmdW via IFTTT