#ludność

[witekspicsoldpostcards]

Postcards that show people (types) from ASIA:

ALTAJ - KIRGIZIA

unknown

KAUKAZ / CAUCASUS

[walvitswordsandpoems]

To what it could lead an ignorance of current situation.

[httpcup1d-02]

As a Polish woman, I am not a stranger to the horrors of genocide.

For generations, my people have been slaughtered, tortured and shamed. We have been partitioned three times, stuck under the iron curtain, destroyed by the soviets only to be built back up by them to their standards. The current constitution was only formed in 1997.

I have heard the stories of people being murdered for looking the wrong direction, the language was banned, the culture was forbidden- they wanted to get rid of us, displace us.

Sound familiar?

Fuck what the government says, because the people of the Republic of Poland will always stand with Palestine.

Because we know, and we remember, and we greive with you.

Rafah in 2024 is no different than Wołyn In 1943/44

Wołyn may be Ukrainian now, but it was once Polish, taken by force and by murder. We will not allow Rafah to be Isreali, they will not take Palestine.

The history will not repeat itself

Jako Polka, nie jestem obca dla horrorów ludobójstwa.

Przez pokolenia mój lud był mordowany, torturowany i upokarzany. Byliśmy trzykrotnie rozbrojeni, uwięzieni za żelazną kurtyną, zniszczeni przez sowieckich, tylko po to, by zostaliśmy odbudowani według ich standardów. Obecna konstytucja została ustanowiona dopiero w 1997 roku.

Słyszałam historie o ludziach mordowanych za patrzenie w złym kierunku, język był zakazany, kultura była zakazana - chcieli nas pozbyć się, przesiedlić.

Brzmi znajomo?

W dopie mam co mówi rząd, bo ludność Rzeczypospolitej Polskiej zawsze będzie stać po stronie Palestyny. Ponieważ wiemy, pamiętamy i w żałobje jesteśmy z wami.

Rafah w 2024 roku nie różni się od Wołynia w latach 1943/44.

Wołyn może teraz być ukraiński, ale kiedyś był polski, wzięty siłą i przez morderstwo.Nie pozwolimy, aby Rafah stało się izraelskie, nie wezmą Palestyny.

Historia się nie powtórzy

[veralevina15]

🎼Belarusian and Polish folk costumes, requests. Nadzieja from Vileyka (Belarus) is playing the flute at the wedding of her friend Elżbieta, the bride from Krakow (Poland). 💐

🎼Музыкантка Надзея из Вилейки играет на свадьбе своей подруги - краковской невесты Эльжбеты. Вместе они представляют праздничный Вилейский строй (северо-запад Минской и северо-восток Гродненской областей, Беларусь) и свадебный западный Краковский строй (Польша)! Это третья часть костюмных реквестов! 💐

Вілейскі строй, бытаваў у канцы ХІХ – пачатку ХХ стагоддзя на паўночным усходзе Гродзенскай і паўночным захадзе Мінскай абласцей.

STRÓJ KRAKOWIAKÓW ZACHODNICH. Ludność zamieszkującą tereny rolniczo-przemysłowe położone wokół Krakowa (obecnie wsie te stanowią często jego dzielnice) określa się mianem Krakowiaków Zachodnich.

В белорусском костюме меня всегда восхищает изящество фасона и гармония цвета. Традиционной плечевой одеждой была жилетка «гарсэт»; чудесная тёмно-синяя юбка-андарак, расшитая по подолу бархатом, украшалась особыми петельками - «пуплами». Узор сорочки - «кашулі» - и фартука - «фартуха» - красно-чёрные цветы. ��юбимый мой белорусский головной убор - капор «каптур» с длинными полосами ткани, поверх которого надевался платок. Что касается музыкального инструмента, то Надзея играет на дудке.

Что касается краковских невест, то на свадьбу девушки надевали венки из ярких искусственных цветов, а сзади крепили банты из пёстрых лент. На Эльжбете рубашка, корсет и длинная юбка с цветочным мотивом, прикрытая чуть более коротким фартуком, закрывающим перед и бока. На плечи невеста накинула тёплую цветастую шаль с узором в виде бутонов роз. Ноги обуты в черные туфли на шнуровке на достаточно высоком каблуке. Дорогое дополнение наряда - коралловые бусы с крестом.

[kasja93]

Hej

Dziś czułam się źle. Od rana nie miałam siły. Nakarmiłam i posprzątałam Uszatym. Starałam się ze wszystkich sił nastawić dobrze na wioskową imprezę. W międzyczasie ulegliśmy matce i przywieźliśmy ją do domu z Łodzi

Bez kitu Łódź to stan umysłu, który już oddziałuje na ludność w Poddębicach co objawia się skarłowaceniem mózgu. Dziadzia jechał na mnie na czołowe pod prąd, ludzie mają problem z ruszaniem czy zmianą biegów a o wykonaniu płynnie manewru skrętu to już nie będę wspominać. Wróciliśmy godzinę przed imprą więc na szybko zrobiłam sobie makijaż. Dawno się nie malowałam i zapomniałam, że sprawia mi to przyjemność. Odjebałam się jak szczur na otwarcie kanału i poszłam.

Przywitałam się z mieszkańcami omal nie mdlejąc w ponad 30 stopniowym upale. Na szczęście jeden z OSP to zauważył i zabrał mnie do remizy dając herbaty letniej. Pogadałam jeszcze chwile z ludźmi i poszłam do domu. Totalnie nie moje klimaty. Za głośno, za dużo dzieci i krzyków. Nie mam nic do dzieci po prostu byłam przeciążona tyloma bodźcami na raz. Generalnie ludzie mili, ale impreza stricte dla małych dzieci bo każdy po 12 roku życia uciekł po max dwóch godzinach.

Tak to ogoniste się nie lubią, jedna na drugą czatuje by pacnąć w dupala a co do czego przytulaski na parapecie. Tajson z wiekiem mięknie i pozwala Cyganowi podejść by się położyć obok. Ostatnio Zezowaty szarak nawet wylizał jej ucho. Co prawda były to dwa liźnięcia zwieńczone lepem na pysk, ale było! XD

Uszaki zaś mają się dobrze. Jedzą, świrują i generalnie wydają się być zadowolone.

Warzywa rosną. Ja zaś dziś czułam się chusteczkowo. Depresja mocno. Zbyt dużo roztwarzam, mam natłok i gonitwę myśli. Do tego dochodzi przeraźliwy smutek choć staram się być pogodna. Znowu udaje nawet przed samą sobą a później łapie programKASJA.exe nie odpowiada.

Przepraszam, że tak smęcę

Jedzeniowo dziś pół kg czereśni i szklanka normalnej pepsi

[lichozestudni]

No i proszę, Meksykanka potwierdza to, co cały czas tłumaczę białym ludziom, Europejczykom, ale oni są odklejeni. Otóż geny blond ludzi, białych ludzi, niebieskookich ludzi wszędzie są pożądane. Ta Meksykanka mówi, że Meksykanie komentują, że jej w połowie polskie/słowiańskie jasne dziecko POPRAWIA RASĘ w Meksyku...

Skoro bogaci, ucywilizowani Europejczycy kolonizowali tamtą prostą ludność (i niestety się z nimi mieszali) i panowało przeświadczenie, że jasne jest lepsze to wiadomo, że to nie zniknęło. Założę się, że ona jest dumna, że udało jej się złapać jasne geny dla swojego potomstwa... Niestety Europejczycy genami szastają.

Protestanci z Europy gdy podbijali Amerykę Północną zabraniali sobie mieszania się i nadal mają przywilej wyglądu, a katolicy z Europy w Ameryce Środkowej, Południowej zrobili, co zrobili.

(ps. Amerykanie z północy słusznie nie uważają Latynosów za białych. Bo są mieszańcami i to fakty).

[babuszcats]

[fragment audycji Podsumowanie dnia TokFM 27.10.2023 - wypowiedź dr Osamy Abo Zebida]

List dr Osamy Abo Zebida, Polaka uwięzionego z rodziną w Strefie Gazy. Do całego świata, w szczególności do rodaków w Polsce

Nazywam się Osama Abu Zebida, jestem inżynierem, ojcem czwórki dzieci, Gazańczykiem, Palestyńczykiem, Polakiem.

My, kolejne cztery polskie rodziny oraz ponad dwa miliony ludzi, jesteśmy więzieni w Strefie Gazy przez Izrael. Jest tu 28 osób z polskim obywatelstwem oraz dwoje małżonków polskich obywateli.

Nie jesteśmy wcale lepsi czy ważniejsi od pozostałych dwóch milionów ludzi w Gazie. Ale nie jesteśmy też gorsi, a nasze życia nie są mniej warte od innych Polaków – np tych, których polski rząd ewakuował wojskowymi samolotami z Izraela.

Nasz dom w mieście Gaza został zbombardowany przez Izrael pierwszego dnia wojny. Zdążyliśmy zabrać telefony i paszporty, nic więcej, wskoczyliśmy w samochód i uciekliśmy na południe Strefy Gazy – tam gdzie Izrael kazała udać się milionowi ludzi. Cała nasza piękna dzielnica kilka godzin później leżała w gruzach.

Uciekliśmy do domu przyjaciół w Rafah. Południe miało być bezpieczniej, ale nie jest. Izraelska armia cały czas bombarduje nasze okolice. Przedwczoraj izraelski pilot zbombardował dom naszych sąsiadów w Rafah i zabił całą rodzinę, która tam mieszkała, oczywiście wśród nich były kobiety i dzieci. Dziś w nocy Rafah było celem izraelskiego ostrzału artyleryjskiego. To było wyjątkowo przerażające.

Czy Państwo wiecie jak działa artyleria? Pocisk artyleryjski trafia do celu jeśli spadnie w odległości 100 – 150 m od wyznaczonego obiektu. Zgodnie z przepisami prawa międzynarodowego, nie wolno ostrzeliwać z artylerii gęsto zaludnionych obszarów cywilnych – a praktycznie cała Strefa Gazy jest gęsto zaludniona, a miasta na południu szczególnie – Rafah i Khan Younis z setkami tysięcy ludzi, którzy uciekli z północy – są pełne ludności cywilnej.

W mieszkaniu, w którym teraz jesteśmy przebywa blisko 70 osób, znowu – większość z nich to dzieci. Izrael używając artylerii za cel stawia sobie całą ludność cywilną w Rafah, my też jesteśmy celem.

Nie widzimy tutaj żadnych uzbrojonych ludzi, nie widzieliśmy ani nie słyszeliśmy, żeby z naszej okolicy Hamas wystrzeliwał rakiety. Ale dla nas jest jasne – celem Izraela nie jest zniszczenie Hamasu, celem jest zniszczenie całej Strefy Gazy, sterroryzowanie ludności cywilnej, dokonanie jak największych szkód. Izraelska armia morduje wszystkich – kobiety, dzieci, starsze osoby.

Nie mamy wody, prądu, sieć komórkowa jest bardzo słaba, Izrael celowo zniszczył infrastrukturę komunikacyjną. Nie wiemy co się dzieje z naszymi bliskimi, są tu polskie rodziny, z którymi nie mamy kontaktu.

Nie wiemy co jest bardziej przerażające – czy bombardowania i strach przed śmiercią czy też fakt, że za moment nie będziemy mieli jak się komunikować ze światem. Tu będzie trwało ludobójstwo i świat się o tym nie dowie.

Ale nawet teraz, póki z Gazy docierają wiadomości o sytuacji tutaj – nikt się nami nie przejmuje. Przecież wiecie o dziesiątkach rodzin zabitych we własnych domach, o przepełnionych szpitalach, w których operacje przemęczeni lekarze przeprowadzają na podłodze, bez narkozy. Wiecie o całych dzielnicach mieszkalnych zamienionych w pył. Wiecie o blisko 6 tysiącach zabitych ludzi, z których większość to kobiety i dzieci. Wiecie, że kara za działania Hamasu spadła na ponad dwa miliony ludzi i wiecie, że to jest pogwałcenie prawa międzynarodowego.

Jesteśmy obywatelami Polski, ale już wiemy, że drugiej kategorii; wiemy, że w Waszych oczach nasze życie, nasze cierpienie nie jest warte tyle samo, co Polaków po drugiej stronie granicy.

Zginęła rodzina naszego przyjaciela, obywatela Polski – jego mama, siostra, jej dzieci, jego bratowa i bratanek. Czy ktoś z MSZ-u się tym zainteresował? Nad ewakuacją Polaków z Izraela debatował prezydent i Biura Bezpieczeństwa Narodowego, poleciały samoloty wojskowe. A co z nami? Gdzie narada w sprawie ratowania nas? Prosiliśmy Ambasadę RP i Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP o ewakuację nas z Gazy w celu ratowania nasze życia, ale nie było z ich strony reakcji.

Nie ma tu schronów, nie ma bezpiecznych miejsc, nie ma już dokąd uciekać. Nie możemy wyjechać dopóki Izrael nie nakaże Egiptowi otworzyć przejście graniczne w Rafah. Izrael bombarduje szkoły, szpitale, obiekty ONZ, domy rodzinne, meczety, kościoły. Gdzie mamy się schować, gdzie mamy iść?

W Strefie Gazy jest teraz 28 osób z polskim obywatelstwem i dwoje małżonków obywateli Polski. My, i ponad dwa miliony ludzi w Strefie Gazy, jesteśmy zakładnikami Izraela. Zakładnikami, których Izrael regularnie zabija. Mam nadzieję, że gdy będziecie czytać ten list, wszyscy z nas będą jeszcze żywi.

Wzywamy do natychmiastowego rozejmu i zaprzestania masakry popełnianej przez Izrael na cywilach w Gazie!

Podpisano, dr Osama Abo Zebida Rodzina Mustafa Rodzina Taha Joanna Majid, Marta, Julia, Karim, Elias El Nakhal

[photo-snap-stories]

PL:

Zamek w Kazimierzu Dolnym (część 2 z 2)

Zamek wybudowano w latach 40. XIV w. za czasów króla Kazimierza Wielkiego, po napadzie Tatarów na ziemię lubelską. Jego kształt dostosowany jest do rzeźby terenu. Dziedziniec otaczały wysokie mury, w których ludność mogła się schronić w razie niebezpieczeństwa. Na środku wykuta była studnia.

Zamek stanowił siedzibę starostwa, a jego architektura zmieniała się na przestrzeni wieków. Od strony miasteczka znajdowały się pomieszczenia mieszkalne, po przeciwnej stronie – brama. W miejscu, gdzie obecnie znajduje się punkt widokowy, stanęła w XV wieku. czworoboczna wieża mieszkalna, wysadzona w 1809 roku przez Austriaków. W XVI wieku mury skrzydła mieszkalnego i wieże zostały ozdobione attykami.

Zamek został zniszczony w czasie Potopu Szwedzkiego i nigdy nie został już odbudowany.

EN:

Castle in Kazimierz Dolny, Poland (part 2 of 2)

The castle was built in the 14th century during the times of King Casimir the Great, after the Tatars attack on the Lublin region. Its shape is adapted to the terrain. The courtyard was surrounded by high walls where people could take shelter in case of danger. There was a well carved in the middle.

The castle was the seat of the starosty, and its architecture changed over the centuries. There were living quarters on the town side, and a gate on the opposite side. In the place where the viewpoint is now located, a four-sided residential tower was built in the 15th century, blown up in 1809 by the Austrians. In the 16th century, the walls of the residential wing and towers were decorated with attics.

The castle was destroyed during the Swedish Deluge and was never rebuilt.

[lightbyeve]

Z cyklu: Architektura Zieleni - Rajski Ogród

W kulturze chrześcijańskiej przyjęło się, że pierwszy ogród na Ziemi to Eden czyli Raj, Boski Ogród. Idąc tym tropem śmiało możemy nazwać Stwórcę pierwszym Architektem Zieleni. Dlatego swoją przygodę odkrywania stylów w ogrodnictwie zaczęłam od Biblijnych opisów Raju. Traktuję jednak te opisy jako zbiór przeróżnych opowieści i wierzeń z terenów starożytnego Egiptu i Bliskiego Wschodu, które wpłynęły i mocno zakorzeniły się w pierwotnych wierzeniach Izraela. Zresztą została postawiona przez naukowców hipoteza, że Eden znajdował się na terenach Mezopotamii. Były i są to tereny gorące i suche. Nic dziwnego, że pojawiły się opowieści o cudownym ogrodzie, pełnym zieleni i wspaniałych drzew. Ogród ten połączono z początkami istnienia ludzkości i opowieścią o wygnaniu przez surowego Boga, którego wizerunek jakże mocno pasuje do wyobrażeń Boga, w którego wierzono w tamtych czasach na terenach Starożytnego Bliskiego Wschodu.

Co tak naprawdę wiemy o rajskim ogrodzie? Właściwie nic nie wiemy o roślinności poza kilkoma wzmiankami. Na pewno w Raju znajdował się figowiec, gdyż liśćmi z tego drzewa okryli się pierwsi ludzie, gdy zaczęli odczuwać nagość jako wstyd. Wiemy, że drzewa rajskie rosły dzięki rzece gruntowej, która nawadniała drzewa od dołu (Ps 1,3; Jr 17,8). Poza tym z Edenu wypływała rzeka, która nawadniała cały ogród (Rdz. 2,10). Rzeka ta rozdzielała się na cztery odnogi. Wiemy też, że pośrodku tego cudownego ogrodu znajdowało się drzewo poznania dobra i zła. To z tego drzewa nie wolno było zrywać owocu. Do dziś nie wiadomo co to za drzewo. W średniowieczu pojawiła się myśl, że była to jabłoń, a Ewa zerwała zakazane jabłko. W renesansie utrwalono tę ideę i do dziś większość osób sądzi, że pośrodku Raju znajdowała się jabłoń, a jej owoc był zakazany. Wizerunek raju z jabłonią utrwalili dodatkowo na swych płótnach malarze.

Gdy Adam i Ewa popełnili grzech, poprzez zerwanie owocu z zakazanego drzewa, chowali się w zaroślach, gdy usłyszeli kroki Pana Boga, przechadzającego się w porze, kiedy był powiew wiatru, czyli koło południa. Bardzo lubię tę wzmiankę, gdyż jest tu przedstawiony Stwórca w zupełnie innej aurze, tak bardzo odbiegającej od starotestamentowego, surowego Boga. Dowiadujemy się z Księgi Rodzaju (Rdz. 3,8), że Stwórca lubił spacerować po swoim ogrodzie i doglądać swych roślin.

W zbiorze tekstów, które weszły do kanonu Pisma Świętego, możemy odnaleźć mnóstwo alegorii odnoszących się do przyrody. Jezus tak często odnosi się do natury, tak chętnie umieszcza przyrodę w swych opowieściach, że czasami ma się wrażenie, że jest ogrodnikiem. Czytając Ewangelie możemy też zwrócić uwagę, że często przebywa w różnych ogrodach. Jednak, gdy rozszerzymy swoje pole widzenie i sięgniemy do innych źródeł z tego okresu zauważymy, że tego typu przyrodnicze wątki znajdują się również w innych tekstach. Ludność żyła wtedy blisko przyrody, dlatego też wątki związane z naturą pojawiają się dość często. Nie inaczej jest w tekstach zebranych w Starym i Nowym Testamencie. W Piśmie Świętym jest wspomnianych ponad 250 roślin (m.in. figowiec, bluszcz, dyptan, bylica, rącznik, wrotycz, lilia, winorośl, gorczyca i wiele innych). Gdy skupimy się na tych tekstach i przyjrzymy im się z bliska, możemy zwrócić uwagę, że znajduje się tam wiele porad dotyczących ogrodnictwa. Uczymy się od Stwórcy, że ważne jest, aby nie ingerować zbytnio w roślinność, nie eliminować jednych kosztem drugi. Jednak ten tekst dotyczy Raju, a jak wiemy Eden był wolny od chwastów. Dopiero po wygnaniu Adama i Ewy, świat przyrody uległ zmianie. Grzech, jakiego się dopuścili spowodował, że ziemia stała się przeklęta. Od tego momentu pojawił się oset i cierń. Oset zresztą niejednokrotnie jest przywoływany w kontekście przekleństw i zniszczeń. Również w starożytnym Rzymie istniał przesąd niosący nieszczęście tym, którzy mają zachwaszczoną ziemię. Jest to również przykład nauki ogrodnictwa poprzez odniesienie się do wiary w zabobony.  Wracając do wzmianki o tym, jak to Bóg przechadzał się po swoim ogrodzie oraz wzmianki o tym, jak oddał ziemię człowiekowi, by się o nią troszczył, możemy pokusić się o nieco współczesną interpretację i doszukać się tam nauki uważności, obserwacji, doglądania oraz dbania o piękno.

Zastanawiałeś/-aś się kiedyś jak mógł wyglądać Raj. Jak Ty sobie go wyobrażasz? Ja nie wiadomo dlaczego widzę w nim papugi (być może pod wpływam obrazu Paradajs Jan’a Bruehel’a Starszego) i palmy. Mój wizerunek boskiego ogrodu jest bardziej egzotyczny niż wyobrażenie europejskich, średniowiecznych interpretatorów Pisma Świętego, którzy umieścili po środku Edenu jabłoń. A Twój obraz Raju, jakby wyglądał?  

Eve

(@lightbyeve)

[lukaszrygalo]

Bandyckie napady rabunkowe

W 1943 r. teren gminy Marki (obejmującej w przybliżeniu zasięgiem obszar dzisiejszych gmin: Marki, Zielonka i Ząbki) stał się potężnym ośrodkiem bandytyzmu. Pojawiło się nowe zagrożenie w postaci bandyckich napadów rabunkowych na miejscową ludność. Skala tego zjawiska była wielokrotnie większa niż w latach 1941-1942, kiedy to w Markach dopiero tworzyły się doskonale uzbrojone bandy, liczące po…

[witekspicsoldpostcards]

Liberia - ethnic people, litho postcard.

[odkrycia-nauce-i-foldery-online]

Mlularuka i inne - "kryptyda nie zawsze jest tym czym jest"

Dodano: 2007-11-27 19:46:38

Sądzono, że zwierzę, zwane przez miejscową ludność pod nazwą mlularuka lub latający szakal jest nieznanym gatunkiem nietoperza, które sieje spustoszenie wśród mango i owoców granatów. Myślano, że zwierzę to stanowi lokalną legendę lub odpowiada opisowi znanego już nietoperza. Do czasu. W 1927 roku ekspedycja z Uniwersytetu Harvard pod przewodnictwem Dr Loveridge wyjaśniła tajemnicę. Zwierzęciem nie był nietoperz, lecz nieznany gatunek latającej wiewiórki (flying squirrel) o długości ok 65. cm. Współcześnie odkryć takich właśnie kryptyd będziemy dokonywać. Nie zawsze będą to zwierzęta o takiej pozycji systematycznej o jaką je posądzamy.

Takim gatunkiem był hipopotam karłowaty będący najpierw świnią czy panda mała, która początkowo była himalajskim lisem. Czy takim też zwierzęciem może być niedźwiedź z Nandi czy Yeti? Takim zwierzęciem może być wodny tygrys Aypa z Brazyli czy "crowing crested cobra" - zwierzę z grzebieniem na głowie i potrafiące piać. Czy te zwierzęta, są takimi jakimi muszą być, ze względu na przejrzystość relacji, czy są takimi jakimi stworzyła je natura?

Opracował: Caniche or Thomas Quatl (2007, 11)

[1234567ttttttttttt]

BOHATERSKA obrona Warszawy 1939. Ludność zawstydziła polityków. | prof. ...

[dzismis]

Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjmuje rezolucję wzywającą do uczynienia Starego Miasta w Jerozolimie wolnym od Żydów

Mike Wagenheim Rezolucja przyjęta przez Palestyńczyków z dużym marginesem, domagająca się, aby izraelska armia i żydowscy mieszkańcy ewakuowali się do linii sprzed 1949 roku w ciągu roku. Stare Miasto w Jerozolimie, wraz z Judeą i Samarią, musi w ciągu roku przestać być zamieszkane przez ludność żydowską, zgodnie z rezolucją opracowaną przez Palestyńczyków, którą Zgromadzenie Ogólne ONZ…

[kovalski-flagsoftheworld1]

60) Albania (CD)

Chorągiew cywilna używana przez niemuzułmańskich Albańczyków (XV wiek-1912). W pierwszej ćwierci XIX wieku niektóre prowincje osmańskie mogły używać własnych flag na statkach cywilnych lub handlowych. Tak było w przypadku Albanii, gdzie ludność niemuzułmańska używała czerwonej flagi z centralnym czarnym pasem, prawdopodobnie w proporcjach 2:3

2. Chorągiew cywilna używana przez muzułmańskich Albańczyków. Muzułmańscy Albańczycy używali poziomo podzielonej flagi w kolorach czerwonym, niebieskim i czerwonym, przydzielonej przez Turków, Grekom, z białym półksiężycem dodanym na środku flagi

3. Flaga używana w walce o autonomię. Albania jest posiadłością turecką od XV wieku. W XIX wieku albańskie kręgi niepodległościowe używały czerwonej flagi z bizantyjskim dwugłowym orłem, rzekomo używanej przez albańskiego bohatera średniowiecznego Skanderbega i nigdy niezapomnianej w Albanii. Ta flaga była również używana przez albańskiego wodza Isę Boletina, gdy zbuntował się przeciwko Turcji w 1910 roku. Kiedy w czerwcu 1911 roku w Mirditë proklamowano Rząd Autonomiczny, była to również używana flaga

4. Autonomiczna Albania (1912). Flaga autonomistów. Walka z Turkami nasiliła się w 1912 r., a czerwona flaga z czarnym dwugłowym orłem powiewała w Prisztinie. Kilka tygodni później flaga była widoczna w całej południowej Albanii. W maju 1912 r. Albańczycy zdobyli Uskub, a Turcja uznała autonomię Albanii w czerwcu 1912 r. Do flagi dodano białą gwiazdę, symbolizującą, że katolicy, prawosławni i muzułmanie dzielą to samo niebo. Gwiazda na fladze stała się popularna

5. Rząd tymczasowy Ismaela Qemala (1912). Flaga rządu tymczasowego. Podczas wojen bałkańskich (1912-1913) Serbia i Czarnogóra okupowały północną i środkową Albanię, podczas gdy Grecja okupowała Epir. Albański przywódca Ismail Qemal wkroczył do Durrës przed przybyciem Serb��w i stamtąd ruszył na Wlorę, gdzie Zgromadzenie Narodowe reprezentujące wszystkie regiony Albanii (wale Szkodry, Kosowa, Janiny i Monastiru) proklamowało niepodległość 28 listopada 1912 r. Tego dnia formalnie przyjęto flagę narodową. Powyższy obraz jest rekonstrukcją, według Vexilloteca autorstwa Mario Fabretto. Oryginalny obraz pochodzi z ilustracji w albumie Shqipëria e Illustruar z 1927 r. Niepodległości nie uznały wielkie mocarstwa (Francja, Zjednoczone Królestwo, Włochy, Austro-Węgry, Niemcy i Rosja), które przyznały jedynie autonomię (20 grudnia 1912 r.), później potwierdzoną traktatem londyńskim podpisanym z Turcją w maju 1913 r. Autonomiczny rząd zachował flagę, chociaż część wyzwolonego terytorium została przekazana Serbii i Czarnogórze, co zakończyło używanie flagi na tych obszarach. Pomnik Niepodległości Albanii został odsłonięty w 1972 r. w centrum Wlory. Na wysokim, nieregularnym filarze skalnym stoi chorąży, a poniżej przedstawiono słynne postacie walki o niepodległość Albanii, w tym Ismaila Qemala. Pomnik jest wspólnym dziełem rzeźbiarzy Kristaqa Ramy, Shabana Haderiego i Muntaza Dhramiego. Na cześć Dnia Niepodległości, główny plac we Wlorze nazywany jest „Placem Flagi” (Sheshi i Flamurit). Pomnik ten często pojawiał się na znaczkach pocztowych w okresie komunizmu. Popularny obraz proklamacji niepodległości przedstawia watażkę Isę Boletina całującego flagę. Qemal to siwowłosy i brodaty mężczyzna stojący za nim. Na tym obrazie flaga jest pokazana jako dzisiejsza flaga albańska, która została rzeczywiście przyjęta w 1928 roku

6. Rząd tymczasowy Essada Paszy (1913). Flaga Essada Paszy. 19 lipca 1913 r. mocarstwa (Francja, Zjednoczone Królestwo, Włochy, Austro-Węgry, Niemcy i Rosja) postanowiły uznać Albanię za niepodległe państwo i mianować suwerena. Prawie jednocześnie, korzystając z ewakuacji Serbów i Czarnogórców, pro-osmański watażka Essad Pasza utworzył tymczasowy rząd w Tiranie, który używał czerwonej flagi z białą gwiazdą umieszczoną w prawym dolnym rogu. W styczniu 1914 r. Qemal przekazał władzę Międzynarodowej Komisji, podczas gdy Essad zgodził się również rozwiązać swój rząd i zostać włączonym do rządu utworzonego przez mocarstwa. Flaga Essada stała się flagą narodową

7. Regencja (1914-1915). Flaga rządu regencyjnego. We wrześniu 1914 r. pod auspicjami Międzynarodowej Komisji (Francja, Zjednoczone Królestwo, Włochy, Austro-Węgry, Niemcy i Rosja) i pod ich flagami, we Wlorze utworzono rząd regencyjny. Ponieważ nie podjęto żadnej decyzji w sprawie flagi, dawna flaga narodowa pozostała oficjalna, ale nie była używana. De facto używaną flagą była czerwona flaga z czarnym dwugłowym orłem

8. Rząd tymczasowy Essada (1915). Flaga rządu Essada Paszy. Essad Pasza powrócił do Albanii i z pomocą Serbii zajął Durrës oraz odzyskał Tiranę i centralną Albanię, tworząc nowy rząd, który ponownie użył flagi bez orła, pokazującej muzułmańską przewagę (kwiecień 1915). Flaga ta została przyjęta jako oficjalna flaga Albanii przez tymczasowy rząd Essada, zgodnie z decyzją albańskiego Senatu. Ambasador niemiecki został poinformowany o tej decyzji 21 kwietnia 1915. Essad nazwał siebie w tej notatce „prezydentem Albanii” i „głównodowodzącym”

9. Partyzantka Bajrama Curriego (jesień 1915-1917). Flaga Bajrama Curriego. Jesienią 1915 roku wojska austro-węgierskie zajęły północną i środkową Albanię i stłumiły albański rząd w Tiranie, podczas gdy Essad uciekł do Grecji. Przetrwał tylko rząd regencyjny we Wlorze, ale Wlora została ostatecznie zajęta również przez Włochy w listopadzie 1916 roku. Kraj dostał się zatem pod flagi mocarstw: Austro-Węgier (północ i centrum) i Włoch (Wlora; region i południe kraju). Francja kontrolowała również niektóre obszary w południowej Albanii. Od tego czasu flaga albańska była używana przez partyzantów dowodzonych przez Bajrama Curriego. Model obrazu pokazanego powyżej pochodzi ze znaczków pocztowych wydanych przez Tymczasową Komisję Kontroli w Koritza. Flaga była prawdopodobnie używana od września 1914 do 1916 roku, a Curri używał jej do 1918 roku. Bajram Curri (1862-1925) urodził się we wsi Koganaj, położonej w regionie Tropojë (północ Albanii). W 1898 roku dołączył do Ligi Pejë (Pec), założonej przez Samiego Frashëriego (1850-1904), domagając się zjednoczenia ziem albańskich i uznania języka narodowego. Liga została szybko stłumiona przez Turków, ale Curri kontynuował swoją walkę. Mieszkańcy gór na północy Albanii są znani jako malisores (mieszkańcy gór). Uzyskali od Imperium Osmańskiego kilka przywilejów, takich jak zwolnienie z podatków, danin i poboru do wojska. Kiedy zdecydowali się pomóc wojskom osmańskim, dowodzili nimi ich właśni przywódcy klanów (bajraktar, chorążowie). Pod koniec XIX wieku sułtan postanowił stłumić przywileje malizorów, ale bezskutecznie. Rząd Młodych Turków utworzony w Stambule w 1908 roku wysłał ekspedycję karną złożoną z 40 000 ludzi pod dowództwem Sheçeta Turgurta Paszy. W 1910 roku ekspedycja przeszukała region, a wybuchło powstanie malizorów. Dowodzeni przez Curriego, malizorzy z Tropojë wypędzili Turków z wilajatu Kosowa i zajęli Skopje. Podczas I wojny światowej, Curri podtrzymywał powstanie przeciwko wojskom zagranicznym okupującym północną Albanię. W 1920 roku pojawił się Ahmed Zogu i próbował skonfiskować władzę, a Curri zbuntował się przeciwko niemu; Zogu skazał go na śmierć w 1922 r. Curri osiedlił się w dolinie Krasniqe w Tropojë i został zabity w 1925 r. w jaskini Drogobi przez wojska Zogu. W 1952 r. miasto Kolgeçaj zostało stolicą dystryktu Tropojë i przemianowane na Bajram Curri

10. Republika Albańska pod kontrolą włoską (1917). Flaga Republiki Albańskiej. Jesienią 1915 r. Austro-Węgrzy zajęli północną i środkową Albanię i stłumili albański rząd w Tiranie. Włochy, które kontrolowały południe Albanii i Wlorę, postanowiły utworzyć Republikę Albańską pod włoską ochroną. Republika ta została proklamowana 23 czerwca 1917 r., oficjalnie przyjmując czerwoną flagę z czarnym orłem

11. Republika Korczy (1917-1918). Flaga Republiki Korczy. Francuzi wkroczyli do Korczy 29 listopada 1916 r. 10 grudnia 1916 r. na rozkaz francuskiego generała Sarraila podpisano protokół między francuskim pułkownikiem Descoinsem a grupą albańskich przedstawicieli. Powołano lokalny rząd składający się z 12 członków i przyznano mu wiele uprawnień ustawodawczych. Themistokli Gërmenji był głową władzy wykonawczej z tytułem prefekta policji. Korczy przyznano w ten sposób status „prowincji autonomicznej”. Flaga Skanderbega została zatwierdzona wraz ze wstążką trójkolorową i używana w ratuszu. 23 czerwca 1917 r. Włochy proklamowały niepodległość Albanii pod swoim protektoratem, uzasadniając to francuskim precedensem w Korczy. Austro-Węgry zrobiły to wcześniej, 3 stycznia 1917 r. Rząd francuski, który postanowił utrzymać dobre stosunki ze swoimi greckimi i włoskimi sojusznikami, odrzucił decyzje podjęte przez Armię Wschodnią. Themistokli został oskarżony o wywiad z Bułgarami i Austro-Węgrami przeciwko Francuzom, osądzony w trybie doraźnym przez Radę Wojenną Armii Wschodniej, kierowaną przez generała Sarraila, i stracony 9 listopada 1917 r. 16 lutego 1918 r. protokół został formalnie zniesiony. Korçë otrzymała statut terytorium (Quarku i Korçës) i od tego czasu była zarządzana przez Francuzów; rada złożona z 12 członków otrzymała prostą funkcję doradczą. Następnie flaga Skanderbega została zakazana, a zamiast niej używana była flaga francuska. Albańskie wojska centralne wkroczyły do ​​Korçë 26 maja 1920 r. po zawarciu porozumienia z Francuzami, a ostatnie wojska francuskie opuściły miasto 29 maja. Jednak wpływy francuskie pozostały silne w Korczy, a Francuska Szkoła Średnia, założona w 1917 r., działała aż do II wojny światowej (w 1992 r. budynek nadal stał, ale był zamknięty i w raczej złym stanie). Jej najsłynniejszym uczniem, a później nauczycielem języka francuskiego, był Enver Hodża, przyszły władca kraju w latach 1944–1985. W Korczy znajduje się również francuski cmentarz wojenny. Korcza była również jednym z głównych ośrodków albańskiego Rilindja (Odrodzenia) w latach 1840–1912, a pierwsza albańska szkoła została tam założona w 1887 r., a następnie podobna szkoła dla dziewcząt w 1891 r., pomimo gwałtownego sprzeciwu tureckich fanatyków, którzy zamordowali kilku pierwszych nauczycieli. Szkoła została przekształcona w bardzo wzruszające Muzeum Edukacji. Nominał Republiki Korçë (Republika Shqipëtare e Korçës) nie był ani dozwolony, ani zabroniony przez Francuzów i jest widoczny na znaczkach i banknotach wydanych tam (prawdopodobnie po proklamacji włoskiej). Pierwsze wydania miały nominał Shqipërise Vetqeveritare - Korçë. Jak można się spodziewać, znaczki te przedstawiają albańskiego dwugłowego orła. Na niektórych z tych znaczków drugie V z Vetqeveritare zostało wydrukowane do góry nogami i wygląda jak grecka litera Γ. The Flag Bulletin podaje daty 14 października 1917 i 10 grudnia 1918 jako początek i koniec tej Republiki. Flag Fax przedstawia wstążkę z kolorami flagi francuskiej przymocowaną do flagi. Orzeł został tam narysowany podobnie do obecnego orła albańskiego. Jednak orzeł użyty w Korçë pojawia się na znaczku wydanym w 1917 r. i został użyty jako podstawa obrazu pokazanego powyżej

12. Regencja (1918-1920). Flaga rządu regencyjnego. Kiedy wojna się skończyła, Włochy zainstalowały na swoim obszarze okupacyjnym rząd tymczasowy kierowany przez Turchana Paszę, jako rząd tymczasowy regencyjny (w celu mianowania ewentualnego suwerena). Rząd ten oficjalnie przyjął czerwoną flagę z dwugłowym orłem, ale kształt orła zmieniał się kilkakrotnie. Francja przekazała Korczę i swój obszar okupacyjny temu rządowi w maju 1920 r. Obraz powyżej przedstawia orła używanego w latach 1918-20

13. Rząd tymczasowy Epiru (1914). Flaga tymczasowego rządu Epiru. Traktat londyński (1913), który zakończył konflikt bałkański, przydzielił większość Epiru, Grecji, ale północne dystrykty pozostały w Albanii, przy sprzeciwie greckiej ludności tego obszaru. 7 marca 1914 roku książę Wied przybył do Albanii, a Grecy z południowych dystryktów Albanii zbuntowali się przeciwko ich włączeniu do Księstwa i utworzyli tymczasowy rząd Epiru. Rebelianci użyli greckiej flagi z dwugłowym orłem, aby symbolizować przynależność tej części Albanii do Grecji. Grecki rząd nie pochwalał tych działań, ale potajemnie wspierał rebeliantów [1]

14. j. w. [2]

15. Rząd Epiru (1914). Rzekoma flaga rządu Epiru. Kiedy wybuchła pierwsza wojna światowa, wojska greckie najechały i zajęły Epir (koniec 1914 r.). Na południu rząd tymczasowy został rozwiązany i zastąpiony rządem wojskowym. W Flagfax błędnie podano flagę reżimu okupacyjnego, wziętą ze znaczka pocztowego, w tym jednostkę monetarną (oczywiście pominiętą na obrazie, gdzie napis brzmi „Grecki Epir”). Na znaczkach pocztowych grecka flaga zawiera tylko cztery niebieskie i trzy białe paski. Napis brzmi „Grecki Epir”. Znaczki zostały wydane przez władze wojskowe w Erseka i Kolonia w 1914 r. [1]

16. j. w. [2]

17. Rząd Północnego Epiru (1914). Rzekoma flaga Północnego Epiru. Słowo A[P]STONOMOS jest niepoprawnie napisane. Drugą literą powinna być Upsilon [Y], a nie Psi. Na północy rząd rebeliantów przyjął nazwę Rząd Północnego Epiru. Północna strefa Epiru została przekazana Włochom w 1915 r. (ostatnie greckie wojska pozostały na tym obszarze do 1916 r.), co kontynuowało reżim okupacyjny. Po kilku miesiącach Włosi przekazali ten obszar swoim francuskim sojusznikom. Grecy zatrzymali Południowy Epir. Przyłączenie Północnego Epiru do Albanii zostało potwierdzone przez Komisję Delimitacji Granicznej w 1921 r. Flaga z lat 1915-16 z napisem „Autonomiczny Epir”

18. j. w. Flaga z 1916 r., w którym widnieje zapis „Grecki Autonomiczny Północny [Epir]”

19. Flaga Republiki Mirdita. Serbowie wykorzystali zmagania Albanii z Włochami, aby zająć część kraju i ustanowić Republikę Mirdity, jednak wojska albańskie ich wypędziły

20. Inna zgłoszona flaga Republiki Mirdita. Flag Bulletin Newsletter # 32 (10 lutego 1979) cytuje Mirditischen Republik. Niezidentyfikowana flaga jest przypisywana Republice Mirdita lub Republice Koritza. Ma trzy poziome pasy: czerwony, biały i zielony. W czerwonej części, w środku, znajduje się czarny albański dwugłowy orzeł

21. Flaga Królestwa Albanii (1934-1939). Według Vexilloteca, ciemnoczerwony odcień flag albańskich został zmieniony w 1934 r. na jaśniejszy. W 1939 r. flaga narodowa została pokazana w Flaggenbuch w kolorze jasnoczerwonym. Rysunki na tej stronie zgadzają się z rysunkami pokazanymi przez K. H. Hesmera

22. Flaga cywilna

23. Chorągiew cywilna. Chorągiew handlowa, prawnie zniesiona w 1939 r., pozostawała w użyciu do 1946 r.

24. Flaga i proporzec wojenny, sztandar królewski

25. Okupacja niemiecka (1943-1944). Flaga Albanii (1943-1944). Po kapitulacji Włoch przed Aliantami w 1943 r. we Włoszech utworzono Narodowy Komitet Albański (8 września 1943 r.), który zwrócił się o pomoc do Niemiec. Niemcy uznali Narodowy Komitet 26 września 1943 r., a ich wojska zajęły kraj. 20 października 1943 r. Zgromadzenie Narodowe przywróciło monarchiczną konstytucję z 1 października 1928 r. Wszystkie flagi z 1939 r. zostały ponownie przyjęte, a flaga państwowa z koroną Sabaudii i flaga porucznika zostały zniesione. Karl Fachinger osobiście widział flagi państwowe i narodowe w proporcji 1:2 i z identycznym dwugłowym orłem, przesuniętym w stronę masztu

26. Flaga państwowa. Flaga i proporzec wojenny. Proporcje flagi i proporca wojennego są nieznan

[jyideshyzyk]

Польська вікіпедія про клепарів

Około 1715 roku jezuici uruchomili najstarszy lwowski browar. W 1870 roku przez Kleparów przeprowadzono linię kolejową, w 1880 roku mieszkało tu ok. tysiąca osób, parafią był kościół św. Anny, a grekokatolicy przynależeli do cerkwi św. Jura. W 1883 roku powstał Cmentarz Janowski sąsiadujący z nowym cmentarzem żydowskim, który istniał tu od roku 1855. W 1901 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła. W 1908 roku na obecnej ulicy Szewczenki ułożono torowisko tramwajowe, dwa lata później powstała tu czytelnia „Proswity”. W 1921 roku na Kleparowie znajdowało się 691 domów, które zamieszkiwało 5793 osób, z których 3702 deklarowało wyznanie rzymskokatolickie, 1120 mojżeszowe, a 933 greckokatolickie. Skład narodowościowy był zróżnicowany, mieszkało tam 4475 Polaków, 753 Żydów, 541 Rusinów, 15 Niemców.

W 1926 roku przedłużenie ulicy Kleparowskiej otrzymało nazwę ulica Warszawska, w 1930 uruchomiono tu komunikację autobusową. Rozporządzeniem z 11 kwietnia 1930 gmina wiejska Kleparów została włączona do miasta, a zmiany wprowadzono w życie z dniem 1 kwietnia 1931[1][2]. Na początku lat 30. XX wieku wybudowano kąpielisko wojskowe. W latach 1941–1943 na Kleparowie istniało getto lwowskie (niem. Ghetto Lemberg)[5], podczas jego likwidacji Niemcy zburzyli znaczną część dzielnicy. Z dworca kolejowego na Kleparowie odjeżdżały pociągi wywożące ludność żydowską do obozu zagłady w Bełżcu, prawdopodobnie w ten sposób wywieziono ok. 50.000 mieszkańców miasta. W 1947 roku na miejscu zdewastowanego cmentarza żydowskiego wybudowano targowisko zwane Krakowskim rynkiem. — коли почав іздити автобус та передмістя приєднали до Львова, почали селитися молоді і молоді народжувати молодих