#Kaukaz

[witekspicsoldpostcards2]

People / types from OSETIA (part of Georgia, now in Russia). Below men from CAUCASUS / KAUKAZ. Note the red old russian stamps attached:

[witekspicsoldpostcards]

Postcards that show people (types) from ASIA:

ALTAJ - KIRGIZIA

unknown

KAUKAZ / CAUCASUS

[lalitote]

Na pierwszy dzień w górach Kaukazu, mieliśmy tylko jeden plan - klasztor Cminda Sameba położony na ponad 2170m n.p.m, szlakiem pieszym z naszego hotelu. Trasa najpierw wiodła przez wioskę, łagodnie pnąc się do góry, by za wioską zmienić się w ubitą ścieżkę pieszą, która stała się dużo bardziej stroma. Widoki wynagradzały trudy wspinaczki, wzdłuż trasy w dole widać było strumień, a w górze ruiny wieży obronnej. Drobne skałki sprawiały że nawet dzieci nie marudziły szczególnie. Po pokonaniu 400m w górę, mogliśmy stanąć przed górującym nad okolicą klasztorem. Z jego tarasów, rozpościerał się cudowny widok na Kazbek. Aż żal wracać na dół, gdy taka góra wydaje się już na wyciągnięcie ręki.

[naturapedia]

Złoto gór w obronie Twojego zdrowia

Najlepszej jakości mumio zwane również "złotem gór" wydobywa się w trudno dostępnych regionach wysokogórskich gdzie panują specyficzne warunki sprzyjające jego formowaniu. Kluczowe obszary wydobycia mumio to:

1. Góry Himalajskie (Nepal, Indie, Bhutan, Pakistan)

Uważane za jedno z głównych źródeł najwyższej jakości mumio szczególnie w rejonach Ladakh i Uttarakhand w Indiach oraz Dolinie Kali Gandaki w Nepalu.

Himalajskie mumio wyróżnia się bogatą zawartością minerałów i kwasów fulwowych dzięki specyficznym warunkom klimatycznym i geologicznym.

2. Góry Ałtaj (Rosja)

W Rosji mumio jest pozyskiwane głównie w Górach Ałtaj, znanych z czystego środowiska i nietkniętej przyrody.

Ałtajskie mumio jest cenione za wysoką zawartość bioaktywnych składników i dużą czystość.

3. Góry Tien-Szan (Kirgistan, Kazachstan, Uzbekistan)

Region Tien-Szan w Azji Środkowej dostarcza mumio, które od wieków jest wykorzystywane w tradycyjnej medycynie ludów tych terenów.

Warunki klimatyczne oraz izolacja geograficzna gwarantują wysoką jakość tego surowca.

4. Kaukaz (Gruzja, Armenia, Azerbejdżan, Rosja)

Mumio z Kaukazu jest cenione za swoją różnorodność składu mineralnego i organicznego.

Wydobywane głównie w regionach Gruzji i Rosji, jest tradycyjnie stosowane w medycynie ludowej.

5. Pamiry (Tadżykistan, Afganistan)

Mumio wydobywane w rejonach Pamirów wyróżnia się dużą czystością oraz koncentracją składników aktywnych.

Jest znane z wysokiej jakości ze względu na niską zawartość zanieczyszczeń i tradycyjne metody wydobycia.

Narum Mumio

Co wpływa na jakość mumio?

Czystość środowiska: Najlepsze mumio pochodzi z miejsc oddalonych od przemysłu i zanieczyszczeń.

Skład mineralny: Regiony z bogatymi warstwami geologicznymi dostarczają mumio o wysokiej zawartości minerałów i kwasów huminowych.

Metody wydobycia i oczyszczania: Tradycyjne metody pozyskiwania i przetwarzania bez użycia chemikaliów pomagają zachować wszystkie cenne właściwości mumio.

Jakie mumio wybrać?

Najlepiej wybierać mumio, które pochodzi z renomowanych źródeł, jest odpowiednio oczyszczone i certyfikowane. Warto sprawdzić, czy dany produkt jest testowany na zawartość metali ciężkich i innych zanieczyszczeń. Dobrej jakości mumio jest dostępne w formie żywicy, kapsułek, proszku lub tabletek.

Mumio, znane również jako "górska żywica", to naturalna substancja o szerokim spektrum właściwości zdrowotnych. Jest bogate w minerały, kwasy organiczne, aminokwasy, mikroelementy i inne bioaktywne związki, które mają korzystny wpływ na organizm. Oto główne właściwości mumio:

1. Właściwości regeneracyjne

Przyspieszenie gojenia się ran: Dzięki zawartości składników bioaktywnych mumio wspomaga regenerację tkanek, redukuje blizny i łagodzi podrażnienia.

Odbudowa kości i stawów: Wspiera proces mineralizacji kości, co czyni je bardziej odpornymi, oraz pomaga w regeneracji chrząstki stawowej.

Łagodzenie kontuzji: Może być stosowane w przypadku złamań, stłuczeń, czy stanów zapalnych stawów.

2. Wsparcie układu odpornościowego

Właściwości immunomodulujące: Mumio stymuluje aktywność układu odpornościowego, wspierając organizm w walce z infekcjami wirusowymi, bakteryjnymi i grzybiczymi.

Antybakteryjne i przeciwwirusowe: Substancje zawarte w mumio wykazują działanie hamujące rozwój patogenów.

3. Działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe

Redukcja stanów zapalnych: Mumio zmniejsza stany zapalne w organizmie, zarówno w tkankach miękkich, jak i w stawach.

Uśmierzanie bólu: Często stosowane w terapii bólu stawów, mięśni i kości.

4. Poprawa funkcji układu pokarmowego

Regulacja trawienia: Wspomaga pracę jelit, redukuje wzdęcia, bóle brzucha i poprawia wchłanianie składników odżywczych.

Łagodzenie wrzodów: Dzięki właściwościom regeneracyjnym mumio pomaga w leczeniu wrzodów żołądka i dwunastnicy.

Ochrona wątroby: Wspiera procesy detoksykacji organizmu i regenerację komórek wątroby.

5. Działanie adaptogenne

Redukcja stresu: Mumio pomaga organizmowi adaptować się do stresu, zarówno fizycznego, jak i psychicznego.

Poprawa energii: Wzmacnia wytrzymałość fizyczną i psychiczną, co czyni je popularnym środkiem wśród osób aktywnych fizycznie i sportowców.

6. Wspieranie układu krążenia

Poprawa krążenia: Mumio wspiera elastyczność naczyń krwionośnych i poprawia przepływ krwi.

Regulacja ciśnienia krwi: Może pomagać w utrzymaniu prawidłowego ciśnienia.

Obniżenie poziomu cholesterolu: Regularne stosowanie mumio wspiera zdrowie układu sercowo-naczyniowego.

7. Działanie antyoksydacyjne

Neutralizacja wolnych rodników: Mumio chroni komórki przed stresem oksydacyjnym, który jest przyczyną przedwczesnego starzenia się organizmu i wielu chorób przewlekłych.

Wsparcie zdrowia skóry: Chroni skórę przed uszkodzeniami spowodowanymi przez promieniowanie UV i inne czynniki środowiskowe.

8. Wspomaganie zdrowia hormonalnego

Regulacja hormonów: Mumio może wspierać równowagę hormonalną, co jest szczególnie ważne dla kobiet i mężczyzn zmagających się z problemami hormonalnymi.

Wsparcie płodności: Substancje zawarte w mumio mogą pozytywnie wpływać na zdrowie reprodukcyjne, poprawiając jakość plemników i wspierając zdrowie jajników.

9. Wspieranie układu nerwowego

Poprawa funkcji poznawczych: Może wspierać koncentrację, pamięć i procesy uczenia się.

Łagodzenie zmęczenia: Pomaga w regeneracji po wysiłku umysłowym i fizycznym.

10. Działanie detoksykujące

Oczyszczanie organizmu: Pomaga usuwać toksyny i metale ciężkie z organizmu, wspierając zdrowie nerek i wątroby.

Podsumowanie

Mumio to wszechstronny suplement, który działa na różnorodne układy w organizmie. Dzięki bogactwu składników odżywczych wspiera regenerację, wzmacnia odporność i poprawia ogólne funkcjonowanie organizmu. Jest stosowane w profilaktyce i terapii wielu schorzeń, a także jako środek wspomagający w codziennej pielęgnacji zdrowia. Aby cieszyć się jego pełnymi korzyściami, warto wybierać produkty pochodzące z certyfikowanych źródeł, które gwarantują czystość i wysoką jakość tego naturalnego skarbu gór.

[koval-ptaki-birds]

71) Corvus corone; Wrona siwa, wrona, hooded crow (wrona kapturowa), scald-crow (oparzona wrona), hoodie - gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae), zamieszkujący Eurazję oraz niewielkie obszary w północnej Afryce. Zasadniczo wędrowny, choć duża część osobników jest już osiadła (zwłaszcza populacje miejskie). Nie jest zagrożony.

Wrona jest typowym przykładem powstania z jednego pierwotnego gatunku, pod wpływem ery lodowcowej, dwóch odmiennych form różniących się miejscami występowania, ale nie trybem życia (podzielono je na 2 czarne i 4 siwe podgatunki). Do niedawna wrona siwa uznawana była za jeden z podgatunków wrony Corvus corone, jako Corvus corone cornix, jednak ostatnie badania (Parkin et al., 2003) wykazały, że ze względu na znaczne różnice w upierzeniu, kojarzenie selektywne oraz zmniejszoną genetyczną żywotność mieszańców, wrona siwa i czarnowron powinny być traktowane jako dwa osobne gatunki, mimo że mieszańce są płodne. Chociaż nie wszyscy autorzy akceptują ten pogląd. Również inny z dawniejszych podgatunków, wrona amerykańska (Corvus (corone) brachyrhynchos), uzyskał już status osobnego gatunku. Historycznie wyróżniano sześć podgatunków C. corone, które zamieszkują:

C. corone orientalis – środkowa i wschodnia Azja

wrona siwa (C. corone cornix) – północna i wschodnia Europa

czarnowron (C. corone corone) – północna i zachodnia Europa

C. corone sharpii – Sardynia, Sycylia, Półwysep Apeniński, południe Półwyspu Bałkańskiego, Azja Mniejsza, Mołdawia, Ukraina, Kaukaz, Ałtaj, Kazachstan i dalej na wschód po Iran i Turkmenistan

C. corone pallescens – Cypr, południe Azji Mniejszej, Lewant i Egipt oraz Mezopotamia

C. corone capellanus – Irak i Iran.

To ujęcie systematyczne podtrzymują m.in. autorzy Kompletnej listy ptaków świata oraz listy ptaków świata opracowywanej przez BirdLife International i autorów Handbook of the Birds of the World. W ujęciu systematycznym, które dzieli ten takson na dwa odrębne gatunki, czarnowron (Corvus corone) obejmuje podgatunki corone i orientalis, a wrona siwa (Corvus cornix) – pozostałe cztery. To ujęcie stosuje m.in. Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) czy Clements Checklist of Birds of the World.

Występuje w północnej i wschodniej Europie od Półwyspu Apenińskiego i Łaby po Ural (dotyczy węższego ujęcia systematycznego). Pierwotnie specjacja następowała w południowo-wschodniej Europie i w cieplejszych strefach Azji. Gnieździ się na rozleglejszym terytorium niż blisko spokrewniony gatunek – czarnowron. Wyraźne wędrówki i regularne koczowanie u wron siwych podejmują przeważnie młode ptaki (choć tylko po Europie). W Europie Środkowej w pasie o szerokości kilkudziesięciu kilometrów (70–150 km) o rozciągnięciu południkowym wrona występuje wraz z czarnowronem (ten występuje głównie w Europie Zachodniej). To powoduje powstawanie tu mieszanych par i mieszańców z różnym udziałem w upierzeniu barwy czarnej i szarej. Ewolucja nie preferuje żadnego z tych gatunków, a i mieszańce nie wykazują większego dostosowania adaptacyjnego do panujących warunków, toteż ta niewyraźna linia graniczna między nimi pozostaje od lat bez zmian. W innym przypadku bardziej ekspansywna forma rozprzestrzeniłaby się stopniowo na terytorium drugiej z nich. Czasem jednak spotyka się osobniki jednego gatunku w głębi areału zamieszkiwanego przez drugi. Są to głównie osobniki młode, które jeszcze nie założyły własnych gniazd i prowadzą koczowniczy tryb życia. Znajdują w nowych warunkach inaczej upierzonych partnerów i osiadają tam już na stałe.

W Polsce średnio liczny ptak lęgowy. Najliczniejsza w górach (dolatuje do 1300 m n.p.m.) i na pogórzu, w dolinach rzek i nad jeziorami. Od lat 30. ubiegłego wieku zaczęła gnieździć się w Warszawie, a później także w innych większych miastach (Poznań – od lat 50., Wrocław, Kraków, Gdańsk – od lat 70.). Dawniej w pobliżu dużych miast zimowała także duża liczba ptaków ze wschodu Europy, obecnie przylatuje ich znacznie mniej, a na zimowych noclegowiskach dominują ptaki z populacji osiadłych. Intensywniejsze przeloty zaznaczają się głównie na wybrzeżu, w głębi lądu nie są już tak wyraźnie widoczne.

Dawniej prawie wyłącznie doliny rzek, obrzeża jezior, małe laski w pobliżu łąk i terenów wilgotnych. Obecnie także obrzeża wszelkich lasów i zadrzewień śródpolnych, otwarte tereny typu parkowego z mozaiką śródpolnych lasów z pastwiskami, polami, ogrodami i łąkami oraz parki miejskie. Rzadziej przebywa na samotnych drzewach w krajobrazie rolniczym. Nie unika większych drzewostanów, choć lęgnie się tylko na ich skraju (w zwartych kompleksach nie występuje). Nie wykazuje wymagań dotyczących wysokości na poziomie morza. Preferuje lokowanie terenów lęgowych w pobliżu zbiorników wodnych, gdzie na ich brzegach często poszukuje pokarmu. Jest ptakiem wszędobylskim, toteż przystosowała się do życia w miastach, gdzie spotyka się ją często na wysypiskach śmieci. Na ludzkich osiedlach przebywa cały dzień w swoim rewirze, który lustruje z kominów i anten, co łatwo zaobserwować. Latem częściej przebywa w okolicach lasów, a zimą w towarzystwie gawronów zalatuje na pola i w pobliże osiedli ludzkich, gdzie znajduje się więcej łatwiejszego do zdobycia pokarmu.

IUCN uznaje wronę siwą za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Stosuje szersze ujęcie systematyczne, czyli wraz z czarnowronem. Liczebność światowej populacji, wstępnie obliczona w oparciu o szacunki organizacji BirdLife International dla Europy z 2015 roku, zawiera się w przedziale 55–115 milionów dorosłych osobników, a jej trend uznawany jest za wzrostowy. Na terenie Polski, wrona siwa jest objęta ochroną gatunkową częściową, ale czarnowron objęty jest ochroną ścisłą. Na Czerwonej liście ptaków Polski wrona siwa została sklasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC); czarnowron, jako ptak gniazdujący wyjątkowo, nie został sklasyfikowany (NA – Not Applicable). Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2013–2018 krajowa populacja wrony siwej liczyła 72–94 tysiące par lęgowych. Ze względu na pospolitość wron siwych nie prowadzi się czynnych zabiegów ochronnych.

[odkrycia-nauce-i-foldery-online]

Tomasz Q. Pietrzak. 2014. Awantury przyrodnicze na kontynencie azjatyckim oraz na Kaukazie: na przykładach jeszcze czarny ląd.

luchowicz-oficyna-wydawnicza.

Streszczenie z 10.14 Na przestrzeni wieków rozumienie historii naturalnej ulegało zmianie. Dylemat, które nas interesuje dotyczy 18-i-19-sto-wiecznych ekspedycji naukowych w czasach wielkich odkryć przyrodniczych. Wiele z takich odkryć znalazło się w kronikach Lost Knowledge on Zoologie i straciło na znaczeniu. Jest tego dużo, ale w tym skrótowym artykule nie będę tego opisywał. Świat natury jest okiełznany przez obserwacje i notowanie w dziennikach w sposób rewolucyjny. Ale strefę tej wiedzy porusza także praktyka w ramach nauki i techniki zachodnio-europejskiej oraz rosyjskiej, takiego czegoś jak rekordy gatunków zwierząt w Azji Środkowej - ssaków drapieżnych, gadów, bezkręgowych w Pamirze i Tien-szanie. Jest też coś na ziemiach czarnego lądu, owe co nie daje nam spokoju: zwierzęta lub ich populacje odkrywane przez naturalistów nawet na początku XX wieku, zoo-formy będące przełomem, który ingeruje w wiedzę przyrodniczą zmieniając podręczniki do nauk - rodzaj gada podobny do krokodyla, jakiś miodożer i cyweta afrykańska, ptaki obszarów wodno-błotnych czy przeżuwacze egzotyczne. Jest też Kaukaz rosyjski, co też jest ciekawe, ich praktyki myśliwskie, dość oryginalne oraz zwierzęta, które w naszej części kontynentu już wygasły. Nawet w Europie, w byłej Jugosławii, ale też na Uralu zawsze jest coś ciekawego, co nas może wspomóc w wyjaśnieniu, dlaczego to jest takie ważne dla speców zainteresowanych w dzikiej przyrodzie, w lotnictwie, ale także w transporcie wodnym, w logistyce czy agroleśnictwie. Herezje wiary i naukowe w Europie Środkowej, w tym dysfunkcje w historii czarów i magii nigdy nie powinny mieć miejsca. Ponieważ dla nas najważniejsza jest nauka obywateli, jasność wypowiedzi, w tym informowanie o dokonaniach na polu elektryczności, eksperymentów z grawitacją w warunkach kontrolowanych lub technologie, które były kiedyś, ale się nie przyjęły. Nauka zawdzięcza wiele Nikoli Tesli, ale także w ramach przełomu w naukach ilościowych w chemii, polskiej chemiczce Marie Curie-Skłodowskiej, w geofizyce zmiany są wykazane przez Otto Juljewicza Szmidta: radzieckiego geofizyka pochodzenia łotewskiego, w którego żyłach płynęła krew niemców czy odkrycia szkła kwarcowego potwierdzone przez rosyjską agenturę naukową.Jest to niezwykle trudne do wyjaśnienia, te współczesne ogniwa ewolucji, łączące prehistoryczne populacje i obecne gatunki - możemy je zaobserwować w literaturze naukowo-podróżniczej. Są to takie gatunki, jakie opisuje Mr. Trepka, austriacki podróżnik po Kaukazie, jest o tym w bestariuszach z chińskiego Turkiestanu. A na tematy wszelakie możemy się natknąć podczas wertowania kronik indochińskich. Jeszcze bym zapomniał: przecież naszą rolą jest utrzymanie władzy nad własnym życiem. I to wiemy. Bywanie na europejskich przestrzeniach jest perfect i nie chodzi mi tutaj o jakieś udziały w przedstawieniach, ale praktyczne wizyty na konferencjach naukowych prowadzonych oszczędnie i minimalistycznie. Służą one inspiracji oraz budowaniu talentu. W republice sudańskiej oraz na ziemiach byłych kolonii europejskich w Afryce Zachodniej prężnie rozwija się zielony-przemysł, rolnictwo, usługi, ale człowieczeństwo nigdy nie może odbiegać na dalszy plan. Taka jest rola aktorów i dyscyplin w całym projekcie prowincji szwajcarskiej.

autor. ID wpisu:2nso9jf

[cervenakoviny]

Šaška

Dnes si na paškál beriem železo, ktorým sa oháňal Stepan Voronin.

Vyzerať mohla nejako takto.

Keby však Stepan nepochádzal z kozáckej pevnosti na brehoch Donu, ale z horských údolí Kavkazu, mala by skôr túto podobu.

Rozdiel je v rukoväti - zahnutej a zakončenej malým hákovitým zašpicatením s očkom, alebo rovnej a sploštenej s masívnejšou hlavicou. Okrem toho kaukazská šaška je dlhšia a ľahšia, s menej vysunutým ťažiskom.

A je to práve Kaukaz, kde sa táto zbraň zrodila. Jej názov je odvodený z Adygejčiny/západnej čerkeštiny a znamená dlhý nôž. Čo je pomerne výstižné, keďže šlo o jednosečné zbrane bez záštity s celkovou dĺžkou 80-105 cm. Hmotnosť sa pohybovala okolo 1 kg. Jej najstaršie vyobrazenia nachádzame v Gruzínsku, datované do 17. storočia, najstaršia písomná zmienka je z 1747. Kvôli prekladateľským zmätkom panovalo presvedčenie už o skoršom písomnom zázname, ale považuje sa za vyvrátené. Ďuro s jej chýrnosťou v Kornelovej dobe vlastne troška švindľuje. Je to však dosť na tesno, aby nebolo nemožné, že si ju Stepan osvojil.

(Čerkesie v 1450 a 1750)

Kozácke skupiny operujúce vo východoeurópskej nížinatej stepi ich prevzali od Kaukazských horalov a ďalej prispôsobovali svojím potrebám.

Tie spočívali v boji z konského chrbta, vo výpadoch, pri ktorých nebola dôležitá ochrana, ale rýchly tvrdý úder umožnený ťažiskom priamo v čepeli (niekedy aj ťažším obojstranne (false edge) zaostreným hrotom), v ľahkom úchope, prudkých zmenách smeru a voľnom narábaní s čepeľou počas rýchlej jazdy, v sekaní celým ostrím od špičky po rukoväť, v prehadzovaní z ruky do ruky podľa vývoja boja (u niektorých iných zbraní sú rukoväte striktne pravoruké).

Čím sa líši od klasickej šable?

Tá je síce takisto jednobritá a zahnutá, ale má záštitu, v ktorej sa sústredí aj ťažisko - nie je určená k divokému mávaniu na všetky možné strany za pohybu celého tela, ale k precíznym sekom vedeným rukou po užšie vymedzených dráhach. Zároveň pripúšťa výraznejšie zakrivenie čepele.

Výcvik v narábaní so šabľou je dlhší a náročnejší (koniec koncov, je to zároveň zbraň pre duelantov). Šaška je taktiež lacnejšia na výrobu a zachová si funkčnosť a povestnú vysokú údernosť aj pri nižšej kvalite. Ťažko ju odraziť. Boj možno rozhodnúť hneď prvým úderom.

(Napr. poľská karabela)

Ďalší vývoj

To prispelo k postupnému nahradeniu šable šaškou (respektíve presadeniu kríženca oboch zbraní) v masovej neskoro-novovekej armáde. Po preniknutí medzi kozákov, na Blízky východ, do Poľska a nemeckých dielní (Pasov, vlčia značka), sa totiž stala aj hromadne produkovanou štandardizovanou zbraňou celej Ruskej cárskej armády. Hlavne model z 1834 bol populárny. Manévre popísané v imperiálnych príručkách na jej používanie sa neraz líšia od tých, ktorými sa vyznačovala pôvodná tradícia, ale pri viacerých badať spoločný základ. Šašku si ponechala aj sovietska Červená armáda a to až do polovice 20. storočia, čím sa zo šašky stala najdlhšie užívaná sečná zbraň.

Väčšina zachovalých pôvodných kusov pochádza z 19. storočia a keby Stepan žil vtedy, možno by dokonca nosil silne pozmenenú šašku známu ako dragúnska. (Až sa človek zamýšľa, či ju stále možno volať šaškou, no kým rukoväť je dragúnska, čepeľ ostala šašková) (Áno, dragúnky mali aj v USA za občianskej vojny, jazdecká zbraň)

Zaujímavosti

Nosila sa podobne ako katana. To umožňovalo plynulý sek spolu s vytiahnutím. Dala sa zavesiť aj na plece. Zvykla sa kombinovať s blízkovýchodným nožom kiličom. Traduje sa, že vďaka vyššie zmieneným vlastnostiam čepele bolo možné jedným úderom protivníka aj sťať. Dosiaľ sa s ňou tancuje.

[koval-nation]

87) Adyghe, Adygejczycy - istnieją dwie główne grupy Czerkiesów: zachodnie lub dolne czerkieskie, które mówią po adygejsku; i Wschód, czyli górny czerkieski, którzy mówią po kabardyjsku. Ich pierwotną ojczyzną był obszar w północno-zachodnich górach Kaukazu, rozciągający się na rosyjskie stepy. Graniczyło od zachodu z Morzem Czarnym, od północnego zachodu z Krymem, od północy z Ukrainą, a od wschodu z Czeczenią i Dagestanem. Zachodni Czerkiesi w Rosji stanowią stosunkowo niewielką część niegdyś dużej grupy ludzi. Mieszkając przez tysiące lat na obszarze Kaukazu, mieli kontakt z wieloma ludami, które przemierzały stepy na północ. W tym czasie Czerkiesi prowadzili niemal ciągłe wojny z tymi sąsiadami. Do połowy lat sześćdziesiątych XIX wieku około 90% populacji Czerkiesów zostało zabitych lub zmuszonych do ucieczki. Dziś żyją nie tylko we własnej ojczyźnie, ale także w Turcji, Syrii, Jordanii, Iraku i innych krajach. Czerkiesi w Rosji to w dużej mierze ludność wiejska. Ich tradycyjna gospodarka opiera się na pasterstwie i rolnictwie, uzupełnionym uprawą owoców. Hodują także kurczaki, krowy, owce, kozy, świnie, a zwłaszcza konie. Uprawiają różnorodne zboża, a na wyżynach polują także. Jedzą chleb, mleko, sery, rosół, owoce, dania warzywne, a czasami także danie mięsne z pikantnym sosem orzechowym. Tradycyjnie domy czerkieskie były rozmieszczone daleko od siebie wzdłuż rzeki, zazwyczaj w wyższych partiach kraju. Mieszkanie, zwane wuną, było długim prostokątnym domem z gankiem rozciągającym się od przodu. Zbudowana była z gałązek pokrytych błotem i pokryta strzechą. Pokoi było kilka, w tym przynajmniej jeden dla kobiet. Przed drzwiami domu zwykle sadzono duże drzewo, które miało symbolizować rozwój i siłę rodziny. Za domem głównym zlokalizowano ogród warzywny i kilka innych domów (dla synów i ich rodzin), a także budynki do przechowywania zwierząt i żywności. Całość ogrodzono palisadą. Dziś w nizinnych wioskach, gdzie mieszka większość ludzi, standardowe domy murowane z ogródkami zastąpiły tradycyjne wzorce. Wielu Czerkiesów mieszka obecnie w miastach Maikop, Armawir, Krasnodar, Czerkassk, Stawrapol, Nalczyk i Mozdok. W ośrodkach tych znajdują się instytuty i szkoły czerkieskie, a niektórzy Czerkiesi przenieśli się tam, aby być blisko swojej pracy. Poza miastami najpowszechniejszą jednostką jest rodzina dalsza, obejmująca czasami nawet cztery lub pięć pokoleń. Członkowie tlapq (klanu) pochodzą od tych samych męskich przodków i mają wspólne imię. Małżeństwa opierają się na miłości lub wzajemnym interesie i mają miejsce, gdy para ma około trzydziestu lat. Żona ma władzę w wielu sprawach domowych, ale w sporach ostatnie słowo należy do męża. Tradycyjnie mężczyzna nigdy nie był bez sztyletu i niewiele rzeczy było dla niego ważniejszych niż jego broń. Odzwierciedlało to powszechność „krwawej waśni”. Folklor czerkieski jest bogaty i różnorodny i stał się podstawą współczesnej literatury i poezji. W ostatnich latach obszary zamieszkiwane przez Czerkiesów otrzymały status republik i mogą wywieszać starą flagę czerkieską. Obecnie podejmowane są wysiłki, poprzez przyznanie ziemi i inne zachęty, aby rozproszeni Czerkiesi powrócili do swojej ojczyzny. W rzeczywistości wielu wróciło, a niektórzy nawet marzą o powrocie wszystkich Czerkiesów na Kaukaz. Chrześcijaństwo zostało sprowadzone do Czerkiesów między VI a XII wiekiem, ale byli oni muzułmanami przez ostatnie trzysta lub czterysta lat. Niemniej jednak w ich ustnych tradycjach i praktykach religijnych nadal istnieje wiele reliktów pogańskich i niektóre formy prawosławia.

[cmorga]

Szchara Shkhara

[tybinkowski]

Georgian Military Road

Gruzińska droga wojenna prowadząca z Tbilisi w kierunku Kazbegi.

[olostrzyz]

Uszba – jeden ze szczytów Kaukazu. Posiada dwa wierzchołki: wyższy południowy (4710 m) i niższy północny (4694 m). Ze względu na swoją charakterystyczną sylwetkę bywa nazywany Matterhornem Kaukazu. #3dtrip #3dpress #trip #travel #travelblogger #travelphotography #travelgram #summer #oloontour #georgia #gruzja #holiday #wakacje #kaukaz #caucasus #swanetia #ushguli #mountains #mountain (w: Ushba) https://www.instagram.com/p/CS6tbvgo9Uf/?utm_medium=tumblr

[talesofotherworlds]

Vehicles of Cyberpunk 2077: Kaukaz Bratsk U4020

Vehicle Manufacturer: Kaukaz

Vehicle Class: Heavy Duty Truck

[witekspicsoldpostcards]

HARVESTING IN OTHER COUNTRIES:

US machine harvesting in Tobolsk, Siberia, Russia and in Caucasus.

Harvesting in Spain (above) and in Romania (below):

[lalitote]

Puste półki, koparki, krowy i chaos na ulicach. Dotarliśmy w wysoki Kaukaz! Ale co to była za podróż. Sam wyjazd z Tbilisi był nie lada przeżyciem, i to dosłownie bo jak to określiła Beatka, Gruzińscy kierowcy prawo jazdy wylosowali w chipsach. Ale po drodze twierdza Anauri i przełęcz Krzyżowa, wznosząca się na ponad 2300m wynagradzają obcowanie z tym szaleństwem na Gruzińskiej Drodze Wojennej, prowadzącej do Stepan Cmindy (kiedyś Kazbegi). Samo miasteczko jest cudowną podróżą gdzieś pomiędzy azjatyckie wioski i polskie lata 70. Puste półki w piekarni (na szczęście tylko tam), krowy biegające po ulicach i wszechobecne ciężkie maszyny. Jednak widać tu postęp i przodowników pracy, nawet w niedzielę dzieje się tu dużo i wszystko zmienia się na plus z dnia na dzień. I tylko te widoki na Kazbek i góry Kaukazu. Niby człowiek wiedział, ale nadal jest w szoku jak piękna może być przyroda.

[naturapedia]

85 minerałów i pierwiastków śladowych regulujących organizm wprost z gór

Mumio, znane również jako shilajit, to naturalna substancja mineralna występująca głównie w górach Azji, takich jak Himalaje, Ałtaj, Kaukaz, Góry Sajan i inne pasma górskie. Jest to lepka, smolista substancja o ciemnym kolorze, która powstaje w wyniku rozkładu roślin i mikroorganizmów przez tysiące lat.

Skład i właściwości:

Skład: Mumio zawiera ponad 85 minerałów i pierwiastków śladowych, takie jak kwasy fulwowe i humusowe, kwasy aminowe, witaminy, sterole, fosfolipidy i inne związki organiczne.

Właściwości: Mumio jest cenione za swoje właściwości adaptogenne, przeciwzapalne, antyoksydacyjne i immunomodulujące. Tradycyjnie stosuje się je w celu poprawy ogólnego stanu zdrowia, wzmacniania układu odpornościowego, zwiększania energii i wytrzymałości, a także wspomagania leczenia różnych dolegliwości, takich jak problemy z kośćmi i stawami, anemia, problemy trawienne i inne.

Zastosowanie w medycynie tradycyjnej:

Ajurweda: W medycynie ajurwedyjskiej mumio jest używane od tysięcy lat jako środek wzmacniający i odmładzający. Wierzy się, że pomaga w równoważeniu energii w ciele i poprawie funkcji różnych systemów.

Medycyna tradycyjna: W tradycyjnej medycynie rosyjskiej, mongolskiej i chińskiej mumio jest stosowane jako naturalny środek na różne dolegliwości zdrowotne.

Forma i dawkowanie:

Mumio jest dostępne w różnych formach, takich jak tabletki, kapsułki, proszek, ekstrakt lub jako surowa żywica. Dawkowanie zależy od formy i celu stosowania, dlatego zawsze warto skonsultować się z lekarzem lub specjalistą przed rozpoczęciem suplementacji.

Mumio jest uważane za bezpieczne, ale jak każdy suplement diety, może mieć przeciwwskazania i potencjalne skutki uboczne, dlatego ważne jest przestrzeganie zaleceń dotyczących dawkowania i konsultacja z profesjonalistą.

Kwasy fulwowe

Kwasy fulwowe to naturalne związki organiczne powstające z rozkładu roślin i mikroorganizmów w glebie. Są kluczowym składnikiem próchnicy, odgrywając istotną rolę w żyzności i strukturze gleby. Te kompleksowe polimery zawierają różnorodne grupy funkcyjne, takie jak karboksylowe, fenolowe i karbonylowe, co nadaje im zdolność do chelatowania metali ciężkich, minerałów i innych substancji, zwiększając ich dostępność dla roślin. Kwasy fulwowe są mniejsze i bardziej rozpuszczalne w wodzie niż kwasy humusowe, co sprawia, że łatwiej przenikają przez błony komórkowe. Mają szerokie zastosowanie w rolnictwie jako biostymulanty poprawiające wzrost roślin, w medycynie naturalnej i suplementach diety dzięki swoim właściwościom detoksykacyjnym, przeciwzapalnym i antyoksydacyjnym. Mogą wspierać zdrowie jelit, poprawiać przyswajanie składników odżywczych i wzmacniać układ odpornościowy.

Kwasy humusowe

Kwasy humusowe to grupa złożonych związków organicznych powstających w wyniku rozkładu materii roślinnej i zwierzęcej w glebie. Stanowią kluczowy składnik próchnicy, czyli organicznej części gleby, która jest niezwykle ważna dla jej żyzności i zdrowia. Kwasy humusowe mają zdolność chelatowania, co oznacza, że mogą wiązać metale ciężkie i inne minerały, zwiększając ich dostępność dla roślin. Działają również jako biostymulanty, poprawiając wzrost i rozwój roślin poprzez zwiększanie przyswajalności składników odżywczych oraz poprawę struktury gleby. Ponadto, kwasy humusowe mogą wspierać zdrowie mikroorganizmów glebowych, co z kolei poprawia ogólną jakość gleby. Ich zdolność do zatrzymywania wody i poprawy aeracji gleby sprawia, że są one niezbędne w rolnictwie ekologicznym i tradycyjnym.

Kwasy aminowe

Kwasy aminowe znane również jako aminokwasy, są organicznymi związkami chemicznymi, które stanowią podstawowe jednostki budulcowe białek. Każdy aminokwas składa się z grupy aminowej (-NH2), grupy karboksylowej (-COOH), atomu wodoru i unikalnej grupy bocznej, która determinuje właściwości konkretnego aminokwasu. Istnieje 20 standardowych aminokwasów, które organizmy żywe wykorzystują do syntezy białek. Aminokwasy pełnią kluczowe funkcje w organizmie, w tym budowę i regenerację tkanek, produkcję enzymów i hormonów, oraz wsparcie funkcji metabolicznych. Są niezbędne dla wzrostu, naprawy komórek i tkanek, a także utrzymania zdrowia mięśni. W diecie, aminokwasy są dostarczane głównie przez spożycie białek pochodzenia zwierzęcego i roślinnego. Niektóre aminokwasy są uważane za niezbędne, co oznacza, że muszą być dostarczane z pożywieniem, ponieważ organizm nie jest w stanie ich samodzielnie syntetyzować.

Mumio acidofilne marki Narum z bakteriami narine – naturalna pomoc dla Twojego zdrowia

Narum Mumio Acidofilne to wyjątkowy suplement diety, który łączy w sobie dobroczynne właściwości mumio oraz korzyści wynikające z obecności bakterii Narine. Ten innowacyjny produkt został stworzony z myślą o osobach pragnących wspierać swoje zdrowie na różnych płaszczyznach.

Rola bakterii narine

Bakterie Narine (Lactobacillus acidophilus) są znane ze swoich wyjątkowych właściwości probiotycznych. Wspierają zdrowie układu pokarmowego, pomagając w utrzymaniu równowagi mikroflory jelitowej. Dzięki temu mogą poprawiać trawienie, wzmacniać odporność oraz chronić przed patogenami.

Korzyści ze stosowania mumio acidofilnego marki Narum:

Wzmacnianie układu odpornościowego: Połączenie mumio i bakterii Narine wspiera naturalne mechanizmy obronne organizmu, pomagając w walce z infekcjami.

Poprawa zdrowia jelita: Probiotyczne bakterie Narine pomagają utrzymać zdrową mikroflorę jelitową, co jest kluczowe dla prawidłowego trawienia i przyswajania składników odżywczych.

Działanie przeciwzapalne i antyoksydacyjne: Mumio, bogate w kwasy fulwowe i humusowe, neutralizuje wolne rodniki i redukuje stany zapalne, wspomagając regenerację tkanek i poprawę ogólnego samopoczucia.

Wsparcie regeneracji organizmu: Mumio wspomaga procesy regeneracyjne, co jest szczególnie ważne dla osób aktywnych fizycznie oraz tych, którzy potrzebują szybkiej rekonwalescencji.

Mumio Acidofilne marki Narum jest dostępne w formie łatwych do spożycia kapsułek, co zapewnia wygodę i precyzyjne dawkowanie. Zaleca się regularne stosowanie suplementu, zgodnie z instrukcjami producenta, aby uzyskać optymalne rezultaty.

Mumio Acidofilne marki Narum z bakteriami Narine to kompleksowe wsparcie dla Twojego zdrowia, łączące tradycyjną wiedzę z nowoczesnymi osiągnięciami nauki. Wybierz naturalne rozwiązanie dla zdrowia i witalności!

[koval-ptaki-birds]

24) Garrulus glandarius; Sójka, sójka żołędziówka, Eurasian jay (Sójka euroazjatycka) - gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae), zamieszkujący Eurazję i północno-zachodnią Afrykę. Nie jest zagrożony.

Wyróżnia się następujące podgatunki w oparciu o różne odcienie w upierzeniu, kształt czapeczki i barwę, zamieszkujące odpowiednio:

Grupa podgatunków Glandarius:

Garrulus glandarius hibernicus – Irlandia

Garrulus glandarius rufitergum – wyspa Wielka Brytania oraz północno-zachodnia Francja

sójka (zwyczajna) (Garrulus glandarius glandarius) – Półwysep Skandynawski, Europa Wschodnia po dorzecze Peczory, Wiatkę i Symbirsk, północne i wschodnie Bałkany, Europa na północ od Alp po Pireneje i Galicję

Garrulus glandarius fasciatus – południowa i wschodnia część Półwyspu Iberyjskiego

Garrulus glandarius corsicanus – Korsyka

Garrulus glandarius ichnusae – Sardynia

Garrulus glandarius albipectus – Półwysep Apeniński, Sycylia oraz bałkańskie wybrzeża Adriatyku i Morza Jońskiego

Garrulus glandarius graecus – od Peloponezu po Kosowo, południową Serbię i Bułgarię

Garrulus glandarius ferdinandi – turecka część Tracji i południowo-wschodnia Bułgaria

Garrulus glandarius cretorum – Kreta

Garrulus glandarius glaszneri – Cypr

Grupa podgatunków Cervicalis:

Garrulus glandarius whitakeri – północne Maroko i północno-zachodnia Algieria

Garrulus glandarius minor – środkowe Maroko oraz góry Atlas w północnej Algierii

sójka algierska (Garrulus glandarius cervicalis) – Tunezja, północna i północno-wschodnia Algieria

Grupa podgatunków Atricapillus:

Garrulus glandarius samios – Samos i Ikaria

Garrulus glandarius anatoliae – Anatolia, zachodnia Azja Mniejsza oraz Rodos, Lesbos i Kos. Na wschodzie sięga po północny Irak i góry Zagros

Garrulus glandarius iphigenia – Krym

Garrulus glandarius krynicki – okolice Kubania, Kaukaz i Zakaukazie oraz północna Azja Mniejsza na wschód od miasta Samsun

sójka jasna (Garrulus glandarius atricapillus) – Liban, Syria, Izrael i Zachodni Brzeg

Monotypowa grupa Hyrcanus:

sójka perska (Garrulus glandarius hyrcanus) – Elbrus i południowy brzeg Morza Kaspijskiego

Grupa podgatunków Brandtii:

sójka tajgowa (Garrulus glandarius brandtii) – od północnego Uralu i jego wschodnich stoków w części środkowej i południowej przez Syberię po Bajkał, Ałtaj i Sajany

Garrulus glandarius kansuensis – wschodni Tienszan i zachodnia Mongolia Wewnętrzna

Garrulus glandarius pekingensis – wschodnie Chiny (południowa część prowincji Liaoning, Pekin, Shaanxi, Hebei)

Grupa podgatunków Japonicus:

sójka japońska (Garrulus glandarius japonicus) – środkowa Japonia (Honsiu i Oshima)

Garrulus glandarius tokugawae – wyspa Sado (u wybrzeży Honsiu)

Garrulus glandarius hiugaensis – Kiusiu (południowo-środkowa Japonia); takson uznawany przez część autorów za synonim G. g. japonicus

Garrulus glandarius orii – Yaku-shima (południowa Japonia)

Grupa podgatunków Bispecularis:

Garrulus glandarius sinensis – południowo-środkowe, południowe i wschodnie Chiny oraz północna Mjanma

Garrulus glandarius taivanus – Tajwan

sójka himalajska (Garrulus glandarius bispecularis) – zachodnie Himalaje na wschód do zachodniego Nepalu

Garrulus glandarius interstinctus – wschodnie Himalaje i południowo-wschodni Tybetański Region Autonomiczny

Garrulus glandarius persaturatus – północno-wschodnie Indie (południowy Asam)

Garrulus glandarius oatesi – północno-zachodnia Mjanma

Grupa podgatunków Leucotis:

sójka białolica (Garrulus glandarius leucotis) – Junnan, wschodnia Mjanma i środkowa część Półwyspu Indochińskiego

Garrulus glandarius haringtoni – zachodnia Mjanma.

Zamieszkuje niemal całą Eurazję i północno-zachodnią Afrykę. W Europie areał na północy kończy się w okolicach koła podbiegunowego. Gatunek częściowo osiadły; populacje z północy i wschodu podejmują czasami dalsze wędrówki na południowy zachód; mogą wtedy tworzyć wielkie, choć często luźne stada, liczące kilkaset do tysiąca osobników. W Polsce rozpowszechniony w całym kraju, liczny ptak lęgowy. W górach spotykana do wysokości 1400 m n.p.m. W kraju najczęściej widywana w grądach i borach z domieszką drzew liściastych, a najrzadziej w górskich lasach regla górnego i rozległych monokulturowych borach. Polskie populacje są w większości osiadłe, ale przez kraj przelatują sójki z krajów, gdzie warunki zmuszają je do migracji. Obce osobniki z północnej i wschodniej Europy pojawiają się od marca do kwietnia i jesienią od września do października. Szczególnie dużo pojawia się ich na Wybrzeżu, choć dolatują też do innych regionów kraju. W niektórych latach przeloty są tak liczne, że mają charakter inwazji. W minionych dekadach notowano stada złożone nawet z tysiąca sójek.

Podział na podgatunki sporny. Autorzy Handbook of the Birds of the World wyróżnili 34 podgatunki, podobnie Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (z tym że wyróżnia dodatkowo podgatunek G. g. persaturatus, a G. g. hiugaensis uznaje za synonim G. g. japonicus), z kolei autorzy serwisu Birds of the World wyróżniają aż 40 podgatunków. Opisano jeszcze więcej podgatunków, ale ich status jest wątpliwy, a w większości odnoszą się do mieszańców; są one obecnie traktowane jako synonimy istniejących podgatunków. Niektóre z podgatunków są przez część autorów podnoszone do rangi gatunków, np. IUCN za osobne gatunki uznaje sójkę himalajską (G. (g.) bispecularis) i sójkę białolicą (G. (g.) leucotis).

IUCN uznaje sójkę za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Liczebność światowej populacji, wstępnie obliczona w oparciu o szacunki organizacji BirdLife International dla Europy z 2015 roku, zawiera się w przedziale 30–66 milionów dorosłych osobników. Globalny trend liczebności populacji oceniany jest jako stabilny. Uznawane przez IUCN za osobne gatunki sójka himalajska i sójka białolica również zaliczane są do kategorii najmniejszej troski, a trend ich liczebności uznaje się za stabilny. Na terenie Polski, sójka jest objęta ścisłą ochroną gatunkową. Na Czerwonej liście ptaków Polski została sklasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC). W latach 2013–2018 liczebność populacji lęgowej na terenie kraju szacowano na 546–664 tysięcy par; liczebność tych ptaków rośnie.

Sójka symbolizowała niegdyś bezsensowne gadulstwo. W wierszu Sójka Jana Brzechwy czytamy o ptaku, który „wybiera się (...) za morze, ale wybrać się nie może” – odwiedza rodzinę w całej Polsce i ostatecznie nie opuszcza kraju. Ptaka w zimowej scenerii przedstawił Józef Chełmoński na obrazie Sójka.