#laat het LOS het is allemaal goed

[wilgentak]

eerste keer intervisie en iemand moest huilen love it

[bankzitterss]

note: omg, sorry voor twee weken stilte… werk was echt chaosssss. hier is eindelijk mijn eerste request! hopelijk vinden jullie het leuk! Laat me het vooral weten en als jullie nog meer ideeën hebben, hoor ik het graag!

Stilte voor de storm

Toen de jongens een maand geleden aan je vroegen om deel uit te maken van de bankzitters, had je nooit gedacht dat het zo snel zou gaan. De fans waren eigenlijk heel chill en na de eerste video, had je gelijk tientallen fanaccounts en duizenden nieuwe volgers. Je had een goede klik met alle vijf de jongens, maar raoul was speciaal. Hij zorgde goed voor je en elke week spraken jullie af om nieuwe ideeën te bespreken en oude momenten terug te kijken.

“Dit was echt een geweldige video, die hotelkamer in Londen was echt walgelijk” riep Raoul door de video heen. Eigenlijk speelde de video alleen als een soort achtergrondmuziek, omdat jullie veel te druk waren met het kletsen. “Het ziet er echt vies uit, als jullie maar niet meer zulke video ideeën doen als ik er bij ben hoor” zeg je hoofdschuddend en Raoul lacht. “Even iets anders, ben je klaar voor je eerste optreden morgen?” Hij kijkt je serieus aan. Je knikt, maar Raoul ziet aan je dat je toch wel zenuwachtig bent. Je ziet dat zijn gezicht veranderd en je probeert een lach op je gezicht te toveren. “Ik meen het, ik heb er echt zin in. Tuurlijk ben ik zenuwachtig, maar dat gaat wel weer weg” zeg je giechelend. Hij draait met zijn ogen en zegt: “zullen we wedden dat ik je morgen moet comforten?” Nu ben jij degene die met je ogen draait.

De zin van gisteren zit nog steeds in je hoofd, terwijl je backstage staat. Een microfoon in je ene trillende hand en de andere trillende hand probeert een bekertje water leeg te drinken. Koen ziet dit en geeft je even een klopje op je schouder. “Het komt goed” zegt hij en geeft je een knipoog. Je zucht en kijkt door een kiertje naar het publiek. “Veel mensen hè?” hoor je lachend achter je. Raoul komt achter je staan en knijpt zachtjes in je schouders. “Weet je nog wat je gisteren zei, Raoul?” je draait je om en kijkt hem recht in de ogen aan. Hij grijnst en knikt zachtjes. “Ik heb dat nu denk ik echt wel nodig” zeg je zuchtend. Raoul lacht en geeft je een dikke knuffel. Zijn hoofd rust hij op jouw hoofd. “De eerste keer is altijd spannend, geloof mij, ik ben nog steeds zenuwachtig” hij lacht en gaat verder met zijn zogenaamde speech. “Maar ik ken jou nu wel en weet dat jij het echt enorm goed gaat doen. Je houdt er echt van om op het podium te staan, dus vandaag kan je dit allemaal laten zien.” Je laat los van de knuffel en kijkt hem aan. “Jij kan dit en jij gaat dit gewoon doen” zegt hij met de allerliefste glimlach. Jullie worden uit het moment gehaald door de crew die jullie naar het podium stuurt. “Dankjewel, Raoul. Dit had ik echt nodig” zeg je nog snel voordat jullie met z’n allen het podium oprennen.

[remidavs]

September… het begin van een drukke schooltijd waar ik wat meer rust kan nemen… al lijkt die extra rust toch relatief voor mijn lichaam. Ondanks de vermoeidheid en drukte van de eerste schoolweek, wil ik toch even terugblikken op mooie momenten van de voorbije weken.

Het einde van de vakantie konden we mooi afronden met een speel bezoek aan onze buurjongens. Ida en Remi genoten met volle teugen en Remi overwon verder het ‘onderwater…’ in het heerlijk warme water. Nog in augustus kregen ze elk een medaille door zo goed te supporteren voor ‘kom op tegen kanker’ waarbij mijn collega’s van het Mucocentrum samen een marathon rond de Watersportbaan liepen. Ze deden dat allemaal fantastisch en de supporters ook. Daarnaast was het gewoon fijn om een deel van de collega’s op die manier eens terug te zien. (Naast de fijne bezoekjes op vrijdag natuurlijk)

De eerste schoolweek was pittig, vroeg opstaan, veel organiseren en vroeg slapen. Blijkbaar heeft dit, samen met de aanslag van chemo op mijn lichaam ervoor gezorgd dat mijn witte bloedcellen terug gezakt waren na een mooie stijging tot een veilig normaal niveau naar een zorgwekkend laagtepunt. Ik was/ben leukopeen en moet opletten.

Met mondmasker in de aanslag gaan we in het weekend toch op uitstap naar de Windekemolen en mogen ridder Remi en prinses Ida ook nog naar Velzeke om zich in te leven in de leefwereld van de Romeinen.

In deze week waarin Jan en ik ‘ons’ vieren, heb ik ook enorm veel hulp van hem mijn ouders. Kinderen brengen en halen naar school doen we samen zodat ik afstand kan houden (en met mondmasker). Vieren doen we in onze cocon en alles waarvoor ik geen mensen moet zien, laat ik link liggen. Ik heb een snotneusje en de vermoeidheid wordt er niet beter op, maar ik kreeg geen koorts of werd niet ziek en vind deze week alleen al daarom een overwinning. Los van het genieten in onze cocon natuurlijk…

Morgen terug naar het UZ met lage verwachtingen en de nodige spanning toch wel. We zien wel… ondertussen ben ik blij dat we op zoveel mensen kunnen rekenen ons te ondersteunen 😊 wordt vervolgd…

[hoofdpiijn]

ik vergeet soms hoe moeilijk het was om u vertrouwen te winnen. ik vergeet dat het altijd zo moeilijk is geweest om bij u binnen te geraken en ik vergeet soms hoe onverwaardelijk die liefde is die ge kunt geven maar wat niet altijd lukt.

ik wil u nooit opgeven maar soms verlang ik naar die stilte en rust die ik vroeger wel had en nu niet meer kan hebben. soms duw ik u daarom weg, omdat dat makkelijker is, omdat ik mijn gevoelens alleen in een potje wil steken zonder stukjes van uw gevoelens. soms dan sluit ik mij af van uw wereld omdat het daar ook zo donker is, soms dan sluit ik mij af omdat ik dan geconfronteerd ben met wie ik ben en wie ik ben geworden en soms dan zou ik u effe niet meer willen zien of horen.

soms is die liefde zoveel dat het een bestraffing lijkt omdat het zoveel van me kost. soms dan komt die eenzaamheid naar boven zonder dat ik het doorheb en wil ik u afpakken van mezelf maar dan besef ik dat ik de mooiste kans ooit heb gekregen om u te leren kennen en om u te ontdekken.

soms dan is gij en ik teveel, niet alleen voor mij maar ook voor iedereen anders en dan lijkt de liefde zoiets schral en lijkt het overbodig en gevaarlijk terwijl dat juist hetgeen is wat het niet is. ik verveel mij nooit als ik in uw ogen kijk, laat staan als ik u hand vast pak maar die ogen laten mij verdrinken in een oceaan van gevoelens en gedachtes die ik zo lang had weggestopt onder de gezonken schippen

soms dan bent gij het enige dat ik heb in mijn hoofd en dan gebeuren er dingen die ik niet onder controle heb en die gevaar aanduiden. soms dan is dat het enge aan u en mij en vooral aan ons omdat ik daar geen controle over heb en voor u lijkt dat allemaal makkelijk te gaan maar voor mij is het een zwaarte die duwt.

soms dan laat ik u hand los maar dan is het enige wat ik wil dat gij mijn hand terug vastpakt en zegt dat het wel goed komt

[mijnche]

SONS

19 oktober 2024 Filmhallen Met Yara 4/5 sterren

Weer een knallert van een film. Überhaupt staat de Deense film bij mij bekend als kaolo eng, los van Drük, maar herinner mij Deense series/films uit mijn jeugd die niet heel sprankelend waren, wel altijd heel goed. Ook dat kastanjemanden, moet echt rillen als ik eraan denk. In ieder geval wist ik dus prima wat mij te wachten stond bij deze film. 

Het was echt enorm frustrerend om Eva Hansen, de cipier, te zien doen wat ik allemaal echt nooit zou doen. Ze begon leuk in West 5, waar ze gwn maatjes was met de inmates, echt vooruit hielp en die mannen door en door kende. Ergens dacht ik, dit zou ik ook leuk vinden. Lekker die gevangenen helpen met mentaal welzijn, school voort te zetten, ze helpen om zichzelf te beteren in de tijd in de gevangenis. Maar goed, daar is het niet altijd ook even leuk. En ik zou er heel allergisch voor zijn om een niet gerespecteerde vrouw te zijn in een mannenomgeving. Er hoeft maar één hufter mij dan als mindere of als seksobject te behandelen en dan ben ik weg. Maar goed, ze zat goed in West 5. Tot ze opeens door het raam zag dat er een crazy man naar de gevangenis werd gebracht. Hierdoor wilde ze zich laten overplaatsen naar ja hoe heette dat, celblokken nul ofzo, iig vrij ongezellig daar. Daar begon ze langzaamaan die jongen te treiteren, wat uitmondde tot een mishandeling. Hij ging haar chanteren om allemaal shit voor hem te fixen, zoals wiet, at hij naar school mocht, peuken. Indien ze dit niet deed, zou hij aangifte doen voor de mishandeling. Dus ze werd zijn kleine bitch, vrij vervelende positie om in te zitten als cipier. Ook kut om allemaal shit te moeten doen voor een jongen die jouw zoon heeft vermoord maar akkoord ze had hier zelf voor gekozen dus ja. Op een gegeven moment zegt ze ik fix een verlofdag voor je, dan ga ik terug naar mn oude cellenblok west 5 en dan laten we elkaar met rust. Nou akkoord, tot het einde van de verlofdag in het bos. Dan zegt engnek Mikkel dat hij meer verlofdagen wil. Eva denkt gozer we hadden een afspraak, en vertelt ze dat ze de moeder van Simon is (de jongen die Mikkel heeft vermoord). Mikkel rent weg nou dus er wordt achter hem aangerend, hij valt en beland ergens. Eva draait zn hoofd in de grond en probeert hem te stikken, maar zet niet door dus hij gaat niet dood. Ook niet ideale situatie of course. Maar Eva laat zich terugplaatsen naar West 5 en Mikkel durft haar niks meer te maken nu hij weet dat ze de moeder van Simon is. Eva doet echt alles net niet. Ze gaat naar de directeur om te vertellen dat er een belangenverstrengeling is ontstaan door de komst van Mikkel bij de gevangenis, maar dan toch zegt ze dat ze geen kinderen heeft en er niks aan de hand is en dat ze graag naar cellenblok nul wil. Bij de priester in de gevangenis zegt ze dat ze een zoon heeft, maar dat ze geen contact meer met hem heeft. Ze valt Mikkel aan, maar slaat m alleen maar ff. Ze stikt hem, maar maakt ‘m niet dood.  Geen doorzettertje die Eva, maar ook geen doordachte vrouw, vond ik heel irritant. Waarom 4 sterren? Simpelweg omdat ik niks leuk vond aan de film, ik voelde op geen enkel moment geluk, en heb eigenlijk nooit gelachen. Niet dat elke film mij een van die dingen zou moeten laten voelen, maar ga je toch met een fijner gevoel weg. Ik fok mezelf ook echt op, sta ik thuis mn gezicht te wassen in mn kamer, en denk ik dan meteen bij mezelf ‘in deze 5 seconde dat ik mijn ogen dicht, en onder de kraan, heb, zou er echt lachend iemand, of misschien wel gewoon mikkel van de film, hier kunnen staan en mij kunnen pakken’. Is niet zo en gebeurt niet, maar toch. Ook in bed nog even een uur tiktoks gekeken om er niet over na te denken. Moment dat ik mn telde wegleg en licht uitdoe om te gaan tukken, denk ik meteen weer aan z’n hoofd. Doe het ook wel echt zelf hoor, en verder geen moeite met tukken dus gelukkig niet zo erg allemaal. Maar zielig voor die Mikkel, die Sebastian Bull heet in real life, dat hij zo’n enge kop had. Goed gecast iig, hoopte ergens dat het door de make-up kwam dat hij zo’n eng strakgetrokken gezicht had (vooral eng bij z’n moeder thuis toen hij moest lachen hoe zijn gezicht zo samentrok), maar het was gewoon echt zijn gezicht. 

Ja, aanrader!

[patriciaidsinga]

Festival

NHD 13 juli 2024

Doef doef doef doef. Het zweet druipt van me af. Ik heb m’n ogen dicht. En ik laat me meevoeren op de beats van de DJ. Doef doef.

Met twee vrienden ga ik elk jaar naar muziekfestival Down the Rabbit Hole. Een paradijs voor een muziekliefhebber als ik. Een groot natuurgebied in Beuningen met overal grote tenten met podia waar allemaal leuke bands en DJ’s spelen. Meer dan de helft van de line-up ken ik niet, maar ik sjok rustig achter mijn vrienden aan en als ik ergens een leuk deuntje hoor, duik ik die tent in.

Het festival duurt drie dagen en ik slaap op de camping waar de haringen van je buurman in jouw tent staan. Ook al weet ik dat ik op maandag helemaal naar de filistijnen ben, geniet ik elk jaar weer vol overgave van deze onderdompeling. Je bent hier geen vrouw-van, collega, vriendin of moeder, nee, je bent gewoon één van de 45.000 muziekliefhebbers. En ik voel me weer 25.

Ik doe dit weekend één ding voor mijn kinderen en dan vergeet ik ze, dat is het filmen van een zangeres RAYE op vrijdagmiddag die B. van Tiktok kent. Verder ben ik even helemaal anoniem en los van alles en iedereen.

’s Nachts veranderen de tenten in duistere discotheken met dj’s die door hun zware beats de prachtigste vrouwenstemmen vlechten. Deze 25-jarige staat sinds 1:00 uur ’s nachts al een paar uur in een donkere tent te dansen, compleet ondergedompeld in de beats. Armpje in de lucht, laat je gaan. Het doordringende ge-‘doef’ is als een hartslag en je kunt niet anders dan je mee laten voeren en bewegen op wat je hoort. Noem het dansen. Noem het meditatie. Geen idee wie er naast me staan, ik ben alleen met de muziek.

Dan wordt ineens heel hard “HEE!” in mijn oor geschreeuwd. Ik open mijn ogen en kijk in een gezicht dat me vaag bekend voorkomt. Wanneer de vormen wat scherper worden, herken ik een vader van het schoolplein. Ik groet vaag. En doe mijn ogen weer dicht. Alsof ‘ie er niet is. Doef doef doef doef.

“LEUK JOU OOK HIER TE ZIEN,” schreeuwt de vader van het schoolplein met ook zijn handje in de lucht. Ik knik al dansend van ja maar probeer hardnekkig in mijn meditatieve stand te blijven.

“HOE IS HET MET B.?” Geen idee, eigenlijk – dat is het hele punt van dit weekend. “GAAT HET GOED OP SCHOOL?” schreeuwt ‘ie verder. Ik wil alleen maar dansen.

“SORRY, HIER HEB IK GEEN KINDEREN,” schreeuw ik terug, terwijl ik naar de andere kant van de dansvloer huppel. De vader en zijn handje verbluft achterlatend. Ik maak het op het schoolplein wel weer goed.

Doef doef doef.

[welkominmijnkoffiehuis]

laagjes los

laagjes vast

wat is van mij

en wat is van een ander?

de tijd zit los

de tijd zit vast

ik wil het niet

maar alles verandert

mijn haren los

onze handen vast

midden in de zomerstorm van onregelmatigheden

lijk jij de enige constante

dus laat me niet los

houd me vast

en koester de weloverwogen illusie van

het komt allemaal wel weer goed

[jurjenkvanderhoek]

ONVOLTOOID KUNSTENAARS- LEVEN

Hoewel de hoofdpersoon met een open blik en in heldere kleuren op de omslag staat, is het boek "Vastberaden en veelbelovend" een triest en duister relaas in meerdere opzichten. Het figuur staart mij wel verwezen aan. Mijmert feitelijk langs mij heen de toekomst in. Alsof hij van de wereld is, het noodlot als dreigend onweer ziet aankomen, in gedachten. Evenwel is de doorzettingskracht van de geportretteerde kunstenaar enorm, zal blijken wanneer ik het boek opensla en doorneem. Dat getuigt zijn open blik in dit zelfportret. Hij leeft met hart en ziel voor de kunst, zijn kunst. Hij is als het ware geboren met een potlood tussen de vingers. “Ik vreet de kleur – en de kleur verteert mij.” De verf stroomt hem hij wijze van spreken door de aderen. De wereld dringt aan zijn talent aan dat hij handen en tijd tekort komt het allemaal te verwerken. Wij kennen nu echter achteraf het verloop en de afloop. Wij weten dat zijn creatieve gave in de kiem is gesmoord. Dat zijn oeuvre niet tot een hoogtepunt heeft kunnen komen.

Max van Dam is een Joodse kunstschilder en overleeft de Tweede Wereldoorlog niet. Door tegenslagen is veel van zijn werk vernietigd of op onbekende plekken terecht gekomen. Frederieke Jeletich-Visser is op zoek gegaan naar de mens Max van Dam en naar zijn werk. Zij heeft de biografie van Van Dam stukje bij beetje kunnen reconstrueren. Ook heeft zij een deel van het oeuvre weten achterhalen. Het aantal werken moet omvangrijk geweest zijn, want Max van Dam heeft veel en intensief gewerkt. Vastberaden om zijn doel als getalenteerd kunstenaar te bereiken. Want hij werd in zijn tijd bekritiseerd als veelbelovend. Niet nog had hij zijn vorm gevonden, maar er werd wel opgemerkt dat er meer in zat dan dat er uiteindelijk is uitgekomen. Niet door zijn toedoen, maar vanwege zijn afkomst. Bij leven werkt hij manisch fanatiek alsof hij voorvoelde dat zijn bestaan relatief van korte duur zou zijn. Dat hem dus maar weinig tijd gegund was om zijn kunnen compleet aan de wereld te tonen.

In het boek schetst kunsthistoricus Jeletich-Visser niet enkel het leven van Max van Dam, maar ook dat van zijn familie en vrienden. Mensen die hem na staan en waardoor deze beschreven figuur tot leven komt. Het verborgen verleden en bij leven het heden wordt terug geschreven in de toekomst. Uit welk nest komt hij, wie zijn de ouders en voorouders. Hoe ziet zijn leven eruit in zijn jonge jaren. Wat brengt hem ertoe voor het vak kunst als kostwinning te kiezen. Wie zijn de leermeesters, wie en wat inspireert hem. En hoe eindigt het voortijdig.

Het boek geeft een complete beschrijving van de mens Max van Dam waardoor hij de kans krijgt zich opnieuw met zijn werk te tonen aan de wereld. De uitgave is opgedeeld in hoofdstukken die de plaatsen beschrijven waar hij verblijft en werkt. Door de tekst heen schemert de dreiging. Het onherroepelijke lot wat hem als Jood te wachten staat. Het is de rode draad door zijn geschiedenis. Niet dat het zijn kunst tekent, maar het onheil klinkt wel onmiskenbaar door. Het hangt als een zwaard boven zijn leven en werken. Dat weten wij nu, achteraf. Maar op dat moment moet het de sfeer gekleurd hebben, de atmosfeer verzwaard en bezwaard hebben.

Max van Dam zwerft door Europa om zijn kunst naar grotere hoogte te brengen. Althans dat is zijn voornemen. Op fietstochten door Frankrijk naar Italië tekent hij de omgeving uit. Als kunstenaar is hij zo gedreven om zijn talent goed te besteden, dat ieder ogenblik dat hij niet kan werken als een verloren moment beschouwd is. Voor zichzelf legt hij de lat hoog, want vindt dat 'een schilder noodzakelijkerwijs er naar streven moet om een zekere harmonie tussen datgene wat hij wil en wat hij kan uitdrukken. Dat kunnen, dat gewone kunnen, dat iets is met beide benen op de werkelijkheid, dat speelt me parten, en daar vecht ik mee, en dat laat me geen seconde van de dag los."

Jeletich-Visser haalt de door haar in het boek aangehaalde quotes uit de brieven die hij schreef. Zoals briefwisselingen bij andere kunstenaars een groot deel van het leven en werken uit de doeken doet. En vooral de manier waarop men naar de kunsten kijkt, wat de inspiratie is en het gevoel daarbij. "Toch geloof ik dat het noodzakelijk is te voelen aan de verf en drommels ongewillige materie is stug als een moeilijke jongen in zijn puberteitsjaren." Het schilderen valt hem zwaar, maar hij blijft vastberaden volhouden om op een hoger peil te komen. De kunst is zijn leven, hij moet wel want zijn leven is kunst. Voor hem is elke goede tekening altijd een ontmoeting van iets met iets beters. "Ik wil zien! Ik ben gelukkig dat ik een schilder ben!"

Op zijn fietstochten naar het zuiden tekent hij onderweg landschappen en de boerenbevolking. ���Nu verzamel ik indrukken. Die indrukken verwerken komt later wel, nu zien – en weergeven. Blijven in de bedoeling waarin de schilderkunst zich beweegt ‘laden als maar laden’. De ontlading zal natuurlijker wijze gebeuren en dan is ’t goed. Ik ben gerust op dat punt – als ik maar tijd heb.” Hij trekt naar Amsterdam en Antwerpen, leert van de grote meesters in Venetië. De artistieke jongen uit een rood nest pakt het licht aan de Franse zuidkust in Collioure. Keert terug naar kunstenaarsdorp Bergen en metropool Amsterdam. Dan slaat hij op de vlucht, maar loopt onfortuinlijk tegen de zaklamp van een Duitser. Komt op transport naar doorgangskamp Drancy en eindigt in Sobibor. Op dat laatste station heeft hij eerst nog het geluk kunstschilder te zijn. Krijgt opdracht onder meer een hoge SS-er te portretteren. Maar het red zijn leven niet. De exacte datum is niet bekend dat Max van Dam is vermoord, zijn leeftijd wel: 33.

Zijn enorme scheppingsdrang speelt hem ook parten. Hij raakt overspannen van het voortdurend alle indrukken en emoties op papier zetten. Overhaast verlaat hij de plek waarop het licht zo bijzonder fantastisch is. “Ik voelde me opbranden, ik kon niet blijven ik moest weg, ik rolde mijn werk op nat nog.” In Collioure produceerde Van Dam 300 kunstwerken in twee maanden tijd. Een bijna onmogelijke oplage. Zit de dood hem op de hielen? Het verklaart volgens Jeletich-Visser de ongeduldige toets waarmee veel werk is gemaakt. Hij wil het vak in de vingers krijgen om zichzelf kunstenaar te kunnen noemen. Hij neemt deel aan veel tentoonstellingen om de wereld maar zijn kunsten te kunnen laten zien. Maar ook om werk te verkopen om in zijn levensonderhoud te voorzien.

In de oorlog wordt het hem om bekende redenen te heet onder de voeten. Zijn vlucht met anderen wordt beschreven als in een spannend jongensboek. Door een schriftelijke nalatenschap van een getuige wordt bij reconstructie van de gebeurtenissen precies uit de doeken gedaan wat er op dat moment gaande is geweest. En ook wordt van het transport gedetailleerd verslag gedaan, want de vluchtpoging eindigt onfortuinlijk. Een triest hoofdstuk is het laatste: Sobibor. In die tekst wordt het lot van de vele Joden beschreven. Hoe zij zonder proces de dood in worden gejaagd. Het verhaal is bekend, maar wordt in dit boek over deze kunstenaar nog eens dunnetjes op herhaling gezet. Het is een gitzwart einde van een kleurrijk leven. Tot het laatst houdt Van Dam moed tegen beter weten in.

Na de oorlog blijft het werk zonder de maker zichtbaar. In 1947 schrijft een krant naar aanleiding van een tentoonstelling dat “wat van zijn schilderijen en grafiek rest dwingt ons opnieuw tot de erkenning dat wij in hem een kunstenaar van meer dan gewoon talent hebben te betreuren”. Er blijft door de jaren heen aandacht voor zijn werk. In deze tegenwoordige tijd staat een nieuwe generatie op die Max’ onvoltooide oeuvre opnieuw heeft ontdekt. “Geraakt wordt door het onvoorstelbare lot dat hem trof. Zijn indrukwekkende levensverhaal laat op gruwelijke wijze zien dat er zonder maker geen ontwikkeling in zijn kunstenaarschap en kunst meer is”, schrijft de kunsthistoricus. Max van Dam en zijn kunst blijven echter intrigeren. Zelf schreef hij: “Elke tekening die goed is, is altijd een ontmoeting van iets met iets beters. Een ontmoeting met datgene wat beter is dan wij is altijd een verrijking. Ik wil zien! Ik ben gelukkig dat ik een schilder ben!” En wij zijn gelukkig dat hij bij leven dat zien heeft verbeeld. De uitgave ‘Vastberaden en veelbelovend’ doet daar verslag van. Een boek om te bezitten en te beleven, niet enkel om de kunstenaar maar ook vanwege de beschrijving van een zwarte bladzijde die door hem in de kantlijn is ingekleurd.

Vastberaden en veelbelovend. Max van Dam, 1910 – 1943. Frederieke Jeletich-Visser. Publicatie bij tentoonstelling in Museum Sjoel te Elburg van 21 september 2023 tot en met 27 januari 2024. Uitgave WBOOKS Zwolle, 2023.

[tinky-isabel]

Grieving - Rouwen

We all have to deal with it, sooner or later. Letting go, saying goodbye, accepting what isn’t there anymore. A loved one, a job, a home - that what was and is no more. 

For me reality again, now Tinky is no more here. And I know, she is still present, but not here physically on earth. But in that other world, which is much more beautiful, no more physical discomfort and pain, a beautiful green meadow with red, yellow and white flowers, always good weather, where she hops, jumps, laughs and is happy. And we are still connected - in my dreams, meditations, when I walk around the stables. Often the other horses show me she is still there, by standing in her spot and looking intently at me, by coming to me and asking for my touch. When I’m coaching and feeling her presence.

It is comforting, but not the same as saying hello to her, cuddling her, feeding her pieces of bread and carrots, putting my arms around her and leaning against her, feeling eachother in our softness.

And of course I have regrets about things I’ve done or not done, said or haven’t said, things I’ve thought. I should have had more time, attention, patience. But I also know Tinky thinks this is all rubbish. When I shared my feelings with her, she rolled her eyes and sighed deeply: “Here she goes again!” I know everything went as it was supposed to. For her there is nothing to be forgiven. But for me - can I forgive myself for my shortcomings? Or should I just see it as a ‘lesson’ to be taken at heart next time? I can’t turn back time, only be more sensitive to myself and not be too hard on myself from now on. 

The most important thing though, is our connection, total love, nothing more, nothing less. When I think of her, I let it rain carrots for her. And then she laughs.

0-0-0-0-0

We hebben er allemaal mee te maken, vroeg of laat. Loslaten, afscheid nemen, accepteren dat wat er niet meer is. Een dierbare, je baan, je thuis, dat wat was en er niet meer is.

Voor mij weer heel actueel, nu Tinky er niet meer is. En ik weet, ze is er nog wel, maar niet meer hier, fysiek, op aarde. Maar nog wel in die andere wereld, die veel mooier is, waar ze geen last meer heeft van haar fysieke ongemakken, geen pijn meer voelt, waar ze loopt in een mooie groene weide met rode, gele en witte bloemetjes, altijd lekker weer, waar ze huppelt, springt, lacht en gelukkig is. En we hebben nog steeds contact - in mijn dromen, als ik mediteer, als ik op stal rondloop. Regelmatig laten de andere paarden me zien dat ze er nog is, door op haar plekje te gaan staan en me indringend aan te kijken, door naar me toe te komen en nadrukkelijk mijn aanraking te vragen. Als ik sta te coachen en haar voel.

Het troost me, maar het is niet hetzelfde als haar begroeten, met haar kroelen, broodjes en wortels voeren, mijn armen om haar heen slaan en tegen haar aan leunen en in onze zachtheid elkaar voelen.

En natuurlijk heb ik spijt van dingen die ik gedaan of niet gedaan, gezegd of gedacht of niet gezegd of gedacht heb. Vind ik dat ik meer tijd, aandacht, geduld had moeten hebben. Maar ik weet ook dat Tinky dat allemaal onzin vindt. Toen ik dat met haar deelde, rolde ze met haar ogen en zuchtte ze maar weer eens diep: “Heb je d’r weer!” Ik weet dat alles gegaan is, zoals het had moeten gaan. En dat er voor haar niks te vergeven is. Maar voor mezelf - kan ik mezelf mijn tekortkomingen vergeven? Of moet ik het maar zien als ‘les’, dat ik bij een volgend afscheid me ter harte moet nemen? Dat ik sensitiever kan zijn voor degene die ik los ga laten, maar ook voor mezelf? Ik kan de tijd niet terugdraaien, alleen maar lief zijn voor mezelf en niet te hard.

Het belangrijkste is echter onze verbinding, totale liefde, niets meer, niets minder. Als ik aan haar denk, laat ik het even worteltjes regenen voor haar. Dan lacht ze.

[liefsjojo]

Durf je grenzen te omarmen

Het raakt me diep om te zien hoeveel mensen, zichzelf in krampachtige houdingen wringen om anderen tevreden te houden. Ze gaan over hun eigen grenzen heen en laten anderen over hen heen walsen. Maar ik wil dat je weet dat je het recht hebt om achter je grenzen te staan en jezelf te beschermen.

We dragen allemaal een rugzak vol levenservaringen met ons mee. Of het nu gaat om een chronische ziekte, een trauma of andere uitdagingen, alles heeft gevolgen die we de rest van ons leven met ons meedragen. Daarom is het zo ontzettend belangrijk dat we goed naar onze voelsprieten luisteren en evalueren wat iets met ons doet.

Als iets niet goed voelt, moet je jezelf beschermen en niet over je grenzen gaan. Het kan gaan om een afspraak met iemand die je energie negatief beïnvloedt, een vriendschap die niet meer fijn aanvoelt of zelfs familieleden die je alleen maar stress bezorgen en waarbij contact hebben moeilijk is omdat het te veel losmaakt. Jij bent degene die je gevoel moet bewaken en ervoor moet zorgen dat je je prettig voelt en erachter staat. En als dat niet het geval is, laat het dan los. Hoe moeilijk en beangstigend de weg ook kan zijn, soms is het beter om mensen op een afstand te houden dan ze dichtbij te laten.

Het kan zijn dat je denkt: "Makkelijker gezegd dan gedaan!" En daar kan ik je begrijpen. Maar ik wil je verzekeren dat uiteindelijk, na verloop van tijd, het echt zo kan gaan voelen. Je kunt mensen ook liefhebben vanaf een afstand. Je hoeft ze niet toe te laten in je innerlijke cirkel. Je zult merken dat dit ook goed kan zijn en goed kan voelen.

Het is niet altijd gemakkelijk om afstand te nemen van mensen die dicht bij je staan. Er kunnen gevoelens van schuld en angst naar boven komen. Maar onthoud dat het beschermen van je grenzen en je eigen welzijn prioriteit geven een daad van zelfliefde is. Het betekent niet dat je hen haat of geen genegenheid voor hen voelt. Integendeel, je erkent juist dat jouw welzijn en gemoedsrust belangrijk zijn.

Met de tijd zul je merken dat je jouw cirkel kunt vormgeven op een manier die goed voelt voor jou. Je zult mensen leren liefhebben en accepteren vanaf een afstand, wetende dat dit de beste manier is om jezelf te beschermen en te groeien. Soms is het simpelweg beter om op een afstand te blijven, in plaats van jezelf in situaties te plaatsen die je alleen maar pijn doen.

Durf achter je grenzen te staan en geloof in de kracht van zelfliefde en zelfzorg. Omring jezelf met mensen die je ondersteunen, begrijpen en respecteren. Jouw cirkel moet goed voelen voor jou, want het is jouw pad naar geluk en innerlijke rust.

© Liefs Jojo

[abattoirferme]

Interview met schrijver-regisseur Stef Lernous over “Glitch”

Zijn we in het voorportaal van de hel? In een unheimlich parallel universum? Of zitten we vast in een haperende videogame? Het Mechelse theatergezelschap Abattoir fermé speelt wel vaker met alternatieve werelden die wat op de onze lijken. ‘Maar Glitch is een hyperprojectie: vijf verschillende, gruwelijke realiteiten, die op een manier toch in elkaar haken.’

Interview: ©  Ines Minten voor Randkrant.

Glitch (Engels voor storing of hapering) presenteert vijf scènes na elkaar: monologen en quasi-dialogen met meer of minder woorden, tegen een nachtmerrie-achtige achtergrond. Vijf personages met weinig hoop en nog minder onderlinge connectie in een wereld vol haperingen en scheuren. Aan u om uzelf erin te herkennen, of niet.

‘Glitch was de eerste Abattoir-voorstelling na covid. Er was heel wat gebeurd in die periode: niet alleen de pandemie, ook bijvoorbeeld het presidentschap van Donald Trump, dat een nieuwe kijk op de realiteit en de waarheid heeft gebracht.’ Fake news, alternatieve feiten, de waarheid is niet de waarheid… Doe daarbij de opkomst van virtual reality en artificiële intelligentie, en de voedingsbodem voor een wel erg beklemmende werkelijkheidservaring is klaar. Glitch laat zijn wortels er breed en vet in groeien. ‘Ik kijk om me heen, lees veel en voel dat er dingen verschuiven, maar ik kan ze niet onder woorden brengen zoals een wetenschapper of journalist’, legt Stef Lernous uit. ‘Ik geef al wat ik van de wereld meepik op mijn eigen manier betekenis. Dat is wat theater en kunst doen: betekenis creëren met de brokstukken die je krijgt van buitenaf.’

De regisseur duidt zijn eigen voorstellingen niet graag gedetailleerd. Hoewel hij zelf per scène een specifieke betekenis voor ogen heeft, wil hij het publiek vooral zijn eigen interpretatie gunnen. Zo gaat de woordeloze, zoekende monoloog van Tania van der Sanden voor hem over dementie. ‘Die betekenis komt rechtstreeks van mijn eigen moeder, die aan het dementeren is. Zie je: het komt allemaal ergens vandaan, maar voor jou mag het iets helemaal anders oproepen. Als regisseur zoek ik manieren om mijn voorstellingen zo goed mogelijk met het publiek te laten communiceren. Glitch is een beetje verraderlijk op dat vlak, omdat ik er erg rigoureuze keuzes in heb gemaakt.’ En dus verwacht de regisseur ook onverbiddelijke reacties van de toeschouwer: ‘You love it or you hate it. Volgens mij is er geen middenweg bij deze voorstelling. Maar dat is oké: ik hou daar eigenlijk wel van.’

Elk zijn realiteit

De realiteit muteert zienderogen, vindt Stef Lernous. ‘Iedereen lijkt vandaag recht te hebben op zijn eigen realiteit. Ik vind dat een erg Amerikaanse gedachte. Ik was altijd al een grote fan van Los Angeles, en daar leeft dat idee al langer: hoe jij vindt dat de realiteit in elkaar zit, zo is het ook. Er is almaar minder bereidwilligheid om het anders te zien. De laatste jaren is dat recht op een eigen realiteit alleen maar fanatieker geworden. Ik zie het nu ook vaker bij mensen om me heen. Terwijl in mijn ogen de realiteit net is wat je er samen van maakt. Maar als dan plots iedereen zijn eigen ‘juiste’ kijk op de werkelijkheid heeft, hou je niet veel gemeenschappelijks meer over. Alles wordt aldoor fragmentarischer. Dat reflecteert zich ook in voorstelling: de vijf personages hebben elk hun eigen realiteit.

 Zo is er de ‘dialoog’ tussen de personages van Tine Van den Wyngaert en Steve Geerts, waarin hij niet aan het woord komt. Zij vertelt hem hoe ze de werkelijkheid in pacht heeft, en hij moet daar maar mee om zien te gaan.’

‘Ik hou van u’, zegt het personage herhaaldelijk. ‘En, ik weet, gij van mij.’ Nooit eerder klonken zulke woorden zo bedreigend.

 Sinds de creatie van Glitch heeft de actualiteit zulke lagen extra aangedikt. ‘Heel gek’, vindt Stef Lernous. Al van bij de eerste repetitiedagen zat er een vleugje gaming en virtual reality in de voorstelling. De personages konden zo weggelopen kunnen zijn uit een computerspel, wat de vraag naar wat echt is en wat niet altijd al accentueerde. ‘Maar nu word je echt om de oren geslagen met artificiële intelligentie.’ Hij verwijst naar Kevin Roose, technologiejournalist voor The New York Times, die slapeloze nachten overhield aan een test van de vernieuwde zoekrobot Bing, die nu ook AI gebruikt. Op een gegeven moment beweerde de chatbot romantische gevoelens te hebben voor de journalist, en spoorde de machine hem zelfs aan om zijn vrouw te verlaten. Lernous zag zijn eigen fictieve dialogen opeens werkelijkheid worden. Nee, visionair wil hij zichzelf niet noemen. ‘Maar als je fictie schrijft die geworteld is in de realiteit, is de kans groot dat ze zich op een gegeven moment zal manifesteren. Het is meestal een kwestie van tijd.’

Het plezierige toeval

Nog één ding wil Lernous kwijt over Glitch. ‘Ik had eerst een totaal andere voorstelling in gedachten.’ Er lag een tekst klaar over een stel duivels op zoek naar de kern van mens-zijn. ‘Ik had hem volledig in jamben geschreven. En die arme Tania Van der Sanden had er al 20 bladzijden van uit het hoofd geleerd’, lacht de regisseur. ‘Maar tijdens de eerste repetitie zei Chiel Van Berkel opeens iets onnozels met een heel gek stemmetje. Het was een detail, maar het bleef hangen. De volgende ochtend zei ik: “Jongens, smijt die tekst overboord, ik heb iets nieuws in gedachten.”’ Het is niet de eerste keer dat Stef Lernous ingaat op impulsen van het moment. ‘Dat plezierige per ongeluk is waar ik van hou in theater. Opeens gebeurt er iets dat je interessanter vindt dan waar je eerder mee bezig was: in dit geval letterlijk een stemmetje dat bleef hangen, als een letterlijke glitch in het maakproces. Ik geloof heel erg in dat toeval. Soms denk ik erover om repetities speciaal zo in te richten opdat er meer plezierig toeval kan ontstaan. Kun je überhaupt toeval laten ontstaan? Ik weet het niet, maar ik vind het een interessante vraag om eens in te duiken.’

“Glitch” van Abattoir Fermé: op tournee in BE en NL van 1 april tot 13 mei 2023. Volledige speellijst hier.

[peterpijls1965]

Foto: Max Natkiel, Paradiso Stills (1980-´86).

Ik ben straight edge, en het zuigt

Vijf jaar geleden deed ik een poging straight edge te leven. Ik faalde grandioos.

Ik leef straight edge tegenwoordig. Dat wil zeggen: geen alcohol of drugs, geen sigaretten, matig vlees eten en geen casual seks. Wat ben ik toch politiek correct. Maar straight edge is niet zozeer een principiële keuze voor me. Het is pure noodzaak. De drank, de drugs en de sigaretten verwoestten mijn gezondheid. Ik zit niet voor niks zonder benen in een rolstoel.

In de jaren ´80 van de vorige eeuw bedacht de punkband Minor Threat de straight edge-levenshouding. Voorman Ian MacKaye formuleerde in het lied Out Of Step de basisregels voor de beweging: “Don't smoke / don't drink / don't fuck / at least I can fucking think!”

Die zat. Hardcore straight edgers zetten zich af tegen van het overmatige drank- en druggebruik onder punkers. Ze vonden dat punk daardoor aan politieke kracht en aan ideologische waarde had ingeboet.

Anderzijds kreeg straight edge het verwijt te uniform, belerend en beklemmend te zijn. De beweging is dan ook altijd marginaal geweest, en is vandaag de dag vrijwel vergeten, of wordt geassocieerd met Hare Krishna of fundamentalistische christenen.

Oude die hard-straight edgers zijn nog altijd te herkennen aan een getatoeëerd zwart kruis op de hand. Punker Ian MacKaye relativeerde zijn beginselverklaring achteraf. Hij vond dat straight edge geen dogma mocht worden, en dat hij ieders persoonlijke keuze daarin respecteerde.

Elementen uit zijn ascetische levensfilosofie zijn terug te vinden in de consuminderenbeweging. Ook mensen uit de new age-sector willen wel eens shoppen in de straight edge-supermarkt, en niet alleen yogasnuivers.

Die marginaliteit begrijp ik maar al te goed. Diep in m’n hart zou ik iedere dag een krat bier willen drinken. En een pakje sigaretten roken, benevens minstens drie joints en een handjevol xtc-pillen nuttigen. Veel mensen doen met me mee, maar dan echt.

In het rioleringswater van grote steden worden enorme hoeveelheden harddrugs aangetroffen. Nederland slikt, snuift, rookt en zuipt erop los.

Dan zijn er epidemische verslavingen aan benzo´s, antidepressiva en antipsychotica. De nieuwste designerdrugs laat ik gemakshalve maar even buiten beschouwing. De pillenlaboratoria draaien overuren, tegenwoordig ook om meta-amfetamine te produceren, die hier ten lande ook wel onder de koosnaam Tina gebruikt wordt tijdens chemseksfeestjes van een bepaald soort homoseksuelen die houden van lang doorgaan met veel partners.

Dat komt de georganiseerde criminaliteit allemaal ten goede, waarschuwde de politie gisteren nog. Weinigen luisteren. We werden een hedonistische narco-staat. Aspirant straight-edgers zoals ikzelf worden recht in hun gezicht uitgelachen. Mogelijk terecht. Want wat is het saai om zo sober en streng te leven.

Het gekkenhuis waar ik woon is van zichzelf tamelijk straight edge. Middelengebruik is in deze beschermde woonvorm streng verboden. Geen alcohol of drugs. Sigaretten mogen nog net, op voorwaarde dat we ze buiten stilletjes oproken, want de buren mogen vooral geen last hebben van ons GGZ-stumperds.

Mijn onlangs overleden buurvrouw M. trok zich weinig aan van dat soort fascistoïde dogma´s. Zij zoop en blowde er iedere dag op los, en had lak aan alles en iedereen. Tot ze keelkanker kreeg.

Eerlijk gezegd kwam ik in m’n leven weinig straight edgers tegen. Ik ben met een solistische missie bezig. Ik ken wel vegetariërs en veganisten, en mensen die niet roken, drinken of blowen. Maar niemand die zichzelf straight edge noemt. Zoals gezegd: het is een marginaal gebeuren, en misschien hoort dat wel zo.

Ik stopte half december met roken en blowen, en hou dat vol, een terugval in maart uitgezonderd. Drinken doe ik al zes jaar niet meer. Xtc heb ik al zeven jaar niet gehad. Ik ben, kortom, een brave jongen.

Maar wat is het saai om zo gezond te leven. Wat heb ik soms behoefte aan een uitspatting. Maar dat kan ik me niet veroorloven. Ik, met mijn mateloze verslavingsgevoeligheid.

Want als ik dronk, was het meteen kolossaal veel. Als ik blowde, ging er meteen minstens een gram hasj of wiet op. En als ik mdma dropte, waren het soms 7 pillen in een nacht. Om van gewoon roken maar te zwijgen: een pakje sigaretten per dag was het minimum.

Dan liever straight edge, hoewel niet uit principiële overtuiging, maar uit medische noodzaak.

Het ontstaan van een geheel onthoudende jongerengroepering als de straight edge is vrij uniek, schreef NRC tien jaar geleden. Als subcultuur is zij zelfs de eerste in haar soort, zo zei D. Korf van de Algemene Nederlandse Geheelonthoudersbond.

Begin vorige eeuw bestond er nog een keur aan verenigingen voor jonge geheelonthouders, de Blauwe Knoop bijvoorbeeld. Maar die verdwenen weer. Sommige anarchisten leven nog steeds principieel straight edge, maar ik ken alleen bourgondisch ingestelde varianten.

“Na de verzuiling trad er een culturele nivellering op, waardoor ook de gezondheidsgrenzen vervaagden”, meende Korf van de geheelonthouders. “Wij zijn blij dat dit bewustzijn bij sommige jongeren weer toeneemt.”

Dat was tien jaar geleden. Nu ben ik met m’n 52 jaar bepaald geen jongere meer, zelfs geen oudere jongere. Ik ben hoogstens een eenmotorige straight edge-mug, met een midlife crisis. Die liever niet zo principieel zou willen leven. Maar m’n lever is licht verdikt, bleek in het ziekenhuis. M’n benen zijn weg, alsmede mijn rechterwijsvinger.

Allemaal te wijten aan aderverkalking, hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door een onmatig leven, al kunnen mijn artsen de precieze oorzaak niet verklaren.

Dus heb ik besloten straight edge het graf in te gaan.

[gewoonkarin]

Mijn lief en ik hadden het over tijd tekort. Dat komen we allebei op het moment. De korte dagen, vroeg donker, laat licht, breken ons op. We doen het beter op voorjaar en zomer.

Er zit een verbouwing aan te komen. Jongste liefje krijgt een slaapkamer op zolder en we zien er allebei wat tegenop. Ik tegen de bende en of het allemaal lukt. Mijn lief door werk en school, moet veel leren en dat leren leren is wel een ding. Al gaat het vooruit, het leren gaat steeds beter. Maar dan nog, tijd tekort.

Ik ben meer gaan werken ook. Heel fijn, wat meer inkomen, want het leven wordt alleen maar duurder. Wel weer opnieuw wennen met het werk wat thuis op me wacht en twee tuinen waar ik heen moet. Ik heb al vaak gezegd dat een tuin achter het huis nu heel fijn zou zijn. Geen verplicht sociaal gedoe maar gewoon lekker tuinen. Met m'n nieuwe tanden is het sociale sowieso een stuk minder.

Het gaat daarmee wel beter maar met het slinken van mijn kaken komen die twee plastic dingen wat los te hangen waardoor ik weer kokhals. Dat leren plakken is best een gedoe, ik ben er nog niet handig in. Tel daarbij op wat scherpe randjes en het feest is compleet. Nog ruim een week wachten en dan weer wat bij laten werken. Mijn kaken hebben rust nodig. 's avonds gaan de plastic tanden uit en zit ik met een murmelmondje lelijk te wezen. Ik voel me ook vaak lelijk nu. Het zijn mooie tanden, dat wel maar te groot voor m'n mond dus ik voel me ongemakkelijk. Slissen alom maakt dat niet beter. Eten gaat gelukkig wel weer. Fijn. Ik werd wat magerder. Niet erg overigens. Een paar kilo minder voelt beter.

Tijd tekort. We gaan het zien, het verbouwen enzo. Dat het maar snel lente mag worden. Feestdagen laat ik dit jaar ook in stilte voorbij gaan. Gaan eten ergens anders of met anderen dan m'n gezin is geen optie. In januari wordt het pas weer beter, dan krijg ik een nieuw laagje in m'n gebitjes.

Het komt goed. Het kost alleen wat tijd. Laten we dat nou net tekort komen.

[avondurenvanroos]

Nummer 70.

Besef je dat dit betekend dat de vorige post nummer 69 was. Misschien laat mijn gevoel voor humor te wensen over nu ik ouder ben maar fuck it. Ik lach me rot. 

Drie jaar later en we maken weer de switch terug naar Tumblr. Ooit ben ik hier weggegaan om me over te geven aan Wordpress omdat ik dacht dat het daar beter zou zijn en Yahoo net Tumblr had overgekocht zodat ik in dusdanige angst verkeerde dat mijn sensuele content niet meer zou mogen. Ik was daarbij wel vergeten dat ik Tumblr en templates en themes hier enkel snap omdat mijn viertienjarige zelf zich er te veel in investeerde. Mijn 25jarige ik is digibeet en Wordpress frustreert me dermate dat ik het nu vervloek en weer weg wil rennen. Ik weet niet waar het mis is gegaan. 

Vervolg op 3.7

De weken die volgden bracht ik door in alle uithoeken van het universum, mijn benen zweefden vijf meter boven de grond, ik maakte geen contact meer met de aarde en had het gevoel dat ik me had los geknipt van alles wat me er eerst mee had verbonden. Dus rende ik rond om de banden die ik had vast te houden.

Ik zei ja tegen iedereen als ze wilden chillen, waardoor mijn dagen constant al ingepland waren voor ze begonnen en ik als ik thuis kwam een joint en Netflix nodig had om weer tot mezelf te komen. Daarbij kwam ook dat ik me intens schuldig voelde als ik tegen anderen moest zeggen dat ik niet kon, ook al was het een normale zaak.

Ik werkte, ik chillde en ik sliep af en toe een paar uur. Ik was meer bezig dan ik meestal deed wanneer ik in een dal belandde, maar het hielp niet. Ik was van de wereld af gevallen en kon mijn weg terug niet vinden.

Mijn zelfvertrouwen had een grote klap gekregen, mijn vertrouwen in de mensheid was nihil, ik twijfelde aan alles. Aan mezelf, de toekomst, mijn vrienden, maar eigenlijk vooral gewoon aan mijn complete leven.

Het zat als een geruis op de achtergrond van alles, zo overheersend dat ik er amper nog concrete gedachten over kon formuleren en het meer een donkere wolk werd, eentje die gevoel en bliksem uit mijn achterhoofd liet donderen.

Het was alsof er kortsluiting was ontstaan in mijn brein. De tandwielen draaiden niet meer mee. Ik stond stil, ik stond alleen maar stil terwijl alles doorging, terwijl ik alsmaar door ging. Ik probeerde als een gek weg te rennen voor alle negatieve bullshit, maar het lukte me niet. Het achtervolgde me allemaal toch wel. Voor deze problemen kon ik niet wegrennen, ze hadden tijd nodig.

Maar de tijd vervloog nog sneller dan eerst. Ik knipperde en er was een week voorbij, ik sliep en het leek een jaar later. Ik werd telkens even wakker in een andere maand. Het was alsof ik koprollend door de dagen denderde en daardoor bleef er weinig tijd over om te verwerken wat er was gebeurd.

En zoals het weerbericht voorspelde, stortte ik als regen naar beneden. Een paar dagen lang was ik vet verward, snakte ik constant naar verlossing van mijn eigen noodweer en blowde ik me de tyfus in. Maar niks klaarde op, de wolken leken alleen maar zwaarder te worden, wat in retrospect ook niet zo gek was.

Ik was even bang dat ik mezelf nooit meer zou snappen omdat ik geen touw aan mezelf kon vastknopen. Één nacht en dag hadden zo met mijn hoofd gerommeld dat alles overhoop lag, mijn brein bestond uit kasten die opengetrokken waren en leeg gerukt. Ik was kleren, boeken, verwaaide papieren vol krabbels en tekeningen, verfspatten en kwasten en overal woorden, als een bom ontploft, verstrooid door storm.

Het ergste was misschien nog wel dat het nog steeds leek alsof Jack eigenhandig de rotzooi had gemaakt. Alsof hij zich in mijn hoofd had gewurmd en daar alles even door de war had gegooid.

Eerst vertelde ik mezelf dat het vanzelf over zou gaan, dat de orkaan aan gevoelens zou stoppen met kolken en de roestige tandwielen weer zouden gaan draaien. Maar er was alleen kortsluiting.

Ik kon alleen maar hysterisch huilen en dan mezelf troosten met wiet. Ik at of heel veel, of juist niet. Mijn ouders werden steeds bezorgder en uiteindelijk zei mijn moeder:

‘Roos,  het is goed met jou. Kom maar even naar huis.’

En toen was ik opeens weer zestien en opstandig. Want nee, ik was oud en wijs genoeg en ik had afspraken en ik wilde me niet overgeven, ik wilde niet opgeven.

Maar tegelijkertijd wilde ik dat wel. Op die maandag ochtend dat ik me weer ziek had gemeld voor mijn werk bij de kringloop wilde ik echt opgeven. Ik had er helemaal geen zin meer in, in dit leven en keuzes maken.

Op die maandagochtend geloofde ik niet dat ik het kon, dit leven leven en die keuzes maken. Wat van me over was leek alleen een zielig, huilend hoopje. Uit mij zou niets goeds komen. Ik was alle hoop verloren.

Jack kwam langs nadat ik zei dat ik niet meer wilde leven. Het was geen uitspraak over zelfmoord, meer een van intense moeheid. Het voelde allemaal zo zwaar dat het me makkelijker leek om op te houden met bestaan dan dat ik doorging.

Hij was de laatste persoon die ik wilde zien en toch stiekem ergens ook de enige. Hij was alles maar ook niets. Hij klopte op mijn raam en ik overwoog een minuut lang of ik het kon maken niet open te doen. Ik had niet gevraagd of hij langskwam, hij drong zichzelf op onder het mom van: 'je kunt niet zomaar zoiets zeggen en dan verwachten dat ik niet kom kijken of alles wel goed gaat'. NIKS GING GOED.

Ik zat al twee uur in mijn pyjama op bed en normaal had ik een bh aan gedaan en andere kleren aan gegooid maar ik vertikte het. In mijn badjas deed ik met tegenzin de voordeur open. Ik liep meteen mijn kamer weer in om mijn peuken te pakken en vervolgens stug naar buiten te lopen.

‘Roken, wil je ook?’ mompelde ik. Tegenover elkaar ploften we neer op de tuinstoelen.

'Wat is er nu precies aan de hand?’ Vroeg Jack me voorzichtig. Even keek ik hem aan. Soms vroeg ik me af of hij mijn woorden meteen vergat nadat ik ze had uitgesproken. Ik had hem precies verteld wat er aan de hand was.

Jij, dacht ik, jij bent aan de hand. Ik wil er niet meer zijn, is er aan de hand.

'Alles,’ zei ik in plaats daarvan.

'Kun je specifieker zijn, Roos?’

'Nee.’ Ik zoog rook mijn longen binnen. Gepaard met een walm tabakstink zuchtte ik diep. Kun je specifieker zijn? Nee, jij komt hier aan m'n deur, vriend.

Even zaten we in stilte, tot ik het gevoel had dat ik weer gedachten kon denken. Ondertussen traanden mijn ogen nog steeds als teken van de storm erachter. Mijn oogleden waren dik van het opgedroogde zout en mijn wangen voelden warm en rood.

En toen begon ik met praten.





Daar begon het mee. Mijn ouders haalden me even terug naar huis. Ik sprak af met Jack dat ik hem even niet zou zien, omdat het niet werkte zo. Na anderhalve week kwam ik mentaal weer een beetje tot rust en ging ik langzaam weer dingen doen. Langzaam begon ik mijn brokstukken weer bij elkaar te lijmen, mezelf weer op te bouwen.

Het voelde goed, om voor mezelf te kiezen.

Wel had ik een hardnekkig stemmetje in mijn hoofd wat bleef zeuren.

'Je bent veel, maar niet genoeg.'

Ik hoorde het bij alles wat ik deed. Bij iedere man die me aandacht gaf dacht ik het. Het gaf me het gevoel dat ik verpest was en dat wilde ik van me af zetten. Dus deed ik dat. Met seks.

Ook al zei ik tegen mezelf dat ik het niet meer moest doen, bleef ik het wel doen. Casual sex. Neuken om het neuken. Ik wilde het niet meer, ik wilde een relatie, ik wilde van iemand houden, ik wilde verliefd zijn en geliefd zijn. Mijn hart verlangde naar dezelfde veiligheid als die ik had gevoeld toen ik nog met Erik was, ook al waren er sindsdien alweer bijna drie jaar verstreken.

Maar hoe ik er ook tegen vocht, mijn benen verlangden er naar om zich om heupen te klemmen, mijn borsten wilden aangeraakt worden, mijn vibrator was niet genoeg om mijn honger te stillen.

Dus deed ik een collega bij de Uitvlucht. En daarna een Italiaanse student aan de TU. En daarna Tuur, een tatoeëerder die zelf vol plakplaatjes zat en ontzettend goed in bed was.

Ik moet toegeven dat ik van hem nog steeds geen spijt heb. Ik was zat, geil en klaar met alle zorgen die ik aan mijn hoofd had, alle gevoelens over Jack die me nog steeds achtervolgden. Hij greep mijn heupen vast en nam me zoals ik nog nooit genomen was. Het was oprecht de beste seks van mijn leven, een bevrijdend avontuurtje wat een nacht duurde en me daarna geen spijtgevoelens gaf, geen hunkerend hart. Het was goed zo en dat was heerlijk.

De zomer verliep rustig. Jack was naar het buitenland opgerot zodat ik hem even niet meer hoefde te zien of de behoefte zou hebben met hem te praten. Stukje bij beetje liet ik alles los.

Eindelijk.

En toen, net na mijn verjaardag, kwam hij.

De Roemeen met het rode haar, de woeste baard en de ogen die zo veel vriendelijkheid uitstraalden dat ik wist dat deze jongen me nooit pijn zou doen.

Ons verhaal was geen spectaculaire ontmoeting. We kenden elkaar al sinds September 2017. Bijna een heel jaar. Ik had een date met hem telkens vooruit geschoven, te druk met alles, en toen had hij een vriendin. Toen ik met mijn ouders op de boot zat begon hij me weer te appen, uit pure belangstelling. Dat groeide naar dagelijks contact. We spraken af dat het nu tijd was.

Ik zei onze date alsnog af. Te zenuwachtig. Te bang dat hij me tegen zou vallen. Te bang dat ik mezelf weer in de vingers zou snijden. Op mijn werk dronk ik mezelf moed in, en appte hem alsnog om 4 uur ‘s nachts. Hij was op Stratum, had xtc gebruikt met zijn vrienden, maar hij wilde me zien. Nog steeds. Ook al zat hij aan de drugs en was ik dronken.

Dus fietste ik naar de Alt, waar hij nog op het gesloten terras tussen een grote groep mensen zou staan. Ik parkeerde mijn fiets ergens midden op straat en zag eerst Lola, die ik omhelsde.

Hij stond pal achter haar. Hij en zijn vrienden stonden met Lola te smoken. Verwachtingsvol keek hij me aan en het killde me. Compleet. Het was net alsof er voor mijn neus een puppy enthousiast stond te kwispelen omdat ik thuis kwam. Ik sloeg mijn armen om zijn nek.

‘Wat wil je doen?’ vroeg ik aan hem. 

‘Alles wat jij wil doen,’antwoordde hij.

[ochtendstorm]

Angst laat niet los en verdriet kruipt in mijn buik. Het vindt zijn weg tot mijn keel. Ik kan niet ademen en ik kan niet eten en ik kan het allemaal niet.

Er zit iets in mijn lijf dat ik jaar na jaar onder lagen bescherming hield. Nu voelt het alsof de bescherming laag na laag is weggepeld. Ik heb me nog nooit zo rauw gevoeld.

De wonde is blootgelegd en ik, ik weet niet wat te doen.

Ik ben altijd goed geweest in ontwijken en onderdrukken en verstoppen. En ik zou terug laag op laag op laag op de wonde kunnen leggen, maar ik zou nog steeds weten dat ze er is.

[norah6624]

Mijn favoriete artiest is Taylor Swift. 

Taylor Swift is een geweldige singer songwriter die vaak thema’s uit het leven omzet in steengoede, positieve nummers. Vooral haar teksten zijn inspirerend. Een heel goed voorbeeld is het liedje Shake it off. Het ritme en de melodie zijn vrolijk, terwijl de tekst gaat over ‘haters’. Taylor draait een negatief thema om in iets positief: een uptempo nummer met een leuke beat. Perfect ook om op te dansen.

In augustus 2014 kwam "Shake It Off" uit. De inspiratie voor het nummer haalde Taylor uit haar eigen leven. Als je als wereldberoemde artiest 24/7 in de spotlight staat, betekent dit ook dat je regelmatig onderwerp bent van ongezouten kritiek en ordinair geroddel. 

Taylor Swift was nog maar tiener toen ze haar eerste platencontract tekende. Haar muziek was vrij braaf. Haar grote internationale doorbraak kwam toen haar muziek minder country en meer poppy werd. En toen begon ook de kritiek. Met als één van de hoogte- (of misschien beter gezegd diepte)punten: Kanye West die in 2009 het podium van de MTV VMA’s oprende om niet alleen haar microfoon, maar ook haar moment of fame te stelen. De reden: hij vond het onterecht dat Taylor de VMA voor Best Female Video won, Queen Beyoncé had hier volgens hem veel meer recht op. Taylor zette door en bracht in het volgende jaar veel nieuwe muziek uit, sleepte vier Grammy’s in de wacht en won daarmee van Lady Gaga en Beyoncé. 

Tegelijkertijd barste er een tsunami aan kritiek los. De eerste single van haar nieuwe album 1989 was haar antwoord op al die commentaar: Shake It Off!

Hierin gaat ze behoorlijk letterlijk in op alle kritiek: op haar laat uitgaan, haar daten, op haar manier van dansen,… Haar typische dance moves zijn zelfs het centrale onderwerp van de muziekvideo van Shake it off. Het laat Taylor zien die niet op zijn plaats is tijdens verschillende soorten dansvoorstellingen. In plaats van zielig te doen, zet ze haar bekritiseerde punten kracht bij. De moraal van de video is om te laten zien dat iedereen op zijn eigen manier gelukkig moet zijn en verschillen moet omarmen.

Ze schudt al de ellende niet alleen van zich af, maar ze maakt er een plezier van. “You have to not only live your life in spite of people who don’t understand you, you have to have more fun than they do.”

Het nummer werd een wereldwijde hit, daardoor heb ik het als kind meerdere keren op de radio gehoord. Het is ruim 2,5 miljard keer bekeken, waarmee het de meeste weergaven van een vrouwelijke artiest heeft. En dat terwijl het allemaal begon met het idee dat haar muziek niet Grammy-waardig zou zijn.

Ondertussen heeft Taylor Swift zo’n 250 awards gewonnen (waaronder 10 Grammy’s) en heeft ze met 102 miljoen volgers één van de populairste Instagram-accounts ter wereld. Bovendien wordt ze gesteund door een vriendinnen squad die bestaat uit behoorlijk invloedrijke celebrities.  

Nog en laatste weetje: Taylor Swift werd aangeklaagd voor plagiaat. De Amerikaanse r&b-zanger Jesse Graham vindt dat de wereldhit ‘Shake it off’ verdacht veel lijkt op zijn nummer ‘Haters gone hate’. Hoewel beide nummers op muzikaal vlak weinig gemeen hebben, zou Swift volgens Braham enkele zinnen uit zijn liedje rechtstreeks overgenomen hebben.

 Een moeilijke dag gehad? Zat alles je tegen? Het enige dat je zelf in handen hebt, is je reactie daarop. Dus: Shake it off!!!