#terugvanweggeweest | Explore Tumblr posts and blogs

avondurenvanroos · 3 years ago

Text

Nummer 70.

Besef je dat dit betekend dat de vorige post nummer 69 was. Misschien laat mijn gevoel voor humor te wensen over nu ik ouder ben maar fuck it. Ik lach me rot.

Drie jaar later en we maken weer de switch terug naar Tumblr. Ooit ben ik hier weggegaan om me over te geven aan Wordpress omdat ik dacht dat het daar beter zou zijn en Yahoo net Tumblr had overgekocht zodat ik in dusdanige angst verkeerde dat mijn sensuele content niet meer zou mogen. Ik was daarbij wel vergeten dat ik Tumblr en templates en themes hier enkel snap omdat mijn viertienjarige zelf zich er te veel in investeerde. Mijn 25jarige ik is digibeet en Wordpress frustreert me dermate dat ik het nu vervloek en weer weg wil rennen. Ik weet niet waar het mis is gegaan.

Vervolg op 3.7

De weken die volgden bracht ik door in alle uithoeken van het universum, mijn benen zweefden vijf meter boven de grond, ik maakte geen contact meer met de aarde en had het gevoel dat ik me had los geknipt van alles wat me er eerst mee had verbonden. Dus rende ik rond om de banden die ik had vast te houden.

Ik zei ja tegen iedereen als ze wilden chillen, waardoor mijn dagen constant al ingepland waren voor ze begonnen en ik als ik thuis kwam een joint en Netflix nodig had om weer tot mezelf te komen. Daarbij kwam ook dat ik me intens schuldig voelde als ik tegen anderen moest zeggen dat ik niet kon, ook al was het een normale zaak.

Ik werkte, ik chillde en ik sliep af en toe een paar uur. Ik was meer bezig dan ik meestal deed wanneer ik in een dal belandde, maar het hielp niet. Ik was van de wereld af gevallen en kon mijn weg terug niet vinden.

Mijn zelfvertrouwen had een grote klap gekregen, mijn vertrouwen in de mensheid was nihil, ik twijfelde aan alles. Aan mezelf, de toekomst, mijn vrienden, maar eigenlijk vooral gewoon aan mijn complete leven.

Het zat als een geruis op de achtergrond van alles, zo overheersend dat ik er amper nog concrete gedachten over kon formuleren en het meer een donkere wolk werd, eentje die gevoel en bliksem uit mijn achterhoofd liet donderen.

Het was alsof er kortsluiting was ontstaan in mijn brein. De tandwielen draaiden niet meer mee. Ik stond stil, ik stond alleen maar stil terwijl alles doorging, terwijl ik alsmaar door ging. Ik probeerde als een gek weg te rennen voor alle negatieve bullshit, maar het lukte me niet. Het achtervolgde me allemaal toch wel. Voor deze problemen kon ik niet wegrennen, ze hadden tijd nodig.

Maar de tijd vervloog nog sneller dan eerst. Ik knipperde en er was een week voorbij, ik sliep en het leek een jaar later. Ik werd telkens even wakker in een andere maand. Het was alsof ik koprollend door de dagen denderde en daardoor bleef er weinig tijd over om te verwerken wat er was gebeurd.

En zoals het weerbericht voorspelde, stortte ik als regen naar beneden. Een paar dagen lang was ik vet verward, snakte ik constant naar verlossing van mijn eigen noodweer en blowde ik me de tyfus in. Maar niks klaarde op, de wolken leken alleen maar zwaarder te worden, wat in retrospect ook niet zo gek was.

Ik was even bang dat ik mezelf nooit meer zou snappen omdat ik geen touw aan mezelf kon vastknopen. Één nacht en dag hadden zo met mijn hoofd gerommeld dat alles overhoop lag, mijn brein bestond uit kasten die opengetrokken waren en leeg gerukt. Ik was kleren, boeken, verwaaide papieren vol krabbels en tekeningen, verfspatten en kwasten en overal woorden, als een bom ontploft, verstrooid door storm.

Het ergste was misschien nog wel dat het nog steeds leek alsof Jack eigenhandig de rotzooi had gemaakt. Alsof hij zich in mijn hoofd had gewurmd en daar alles even door de war had gegooid.

Eerst vertelde ik mezelf dat het vanzelf over zou gaan, dat de orkaan aan gevoelens zou stoppen met kolken en de roestige tandwielen weer zouden gaan draaien. Maar er was alleen kortsluiting.

Ik kon alleen maar hysterisch huilen en dan mezelf troosten met wiet. Ik at of heel veel, of juist niet. Mijn ouders werden steeds bezorgder en uiteindelijk zei mijn moeder:

‘Roos, het is goed met jou. Kom maar even naar huis.’

En toen was ik opeens weer zestien en opstandig. Want nee, ik was oud en wijs genoeg en ik had afspraken en ik wilde me niet overgeven, ik wilde niet opgeven.

Maar tegelijkertijd wilde ik dat wel. Op die maandag ochtend dat ik me weer ziek had gemeld voor mijn werk bij de kringloop wilde ik echt opgeven. Ik had er helemaal geen zin meer in, in dit leven en keuzes maken.

Op die maandagochtend geloofde ik niet dat ik het kon, dit leven leven en die keuzes maken. Wat van me over was leek alleen een zielig, huilend hoopje. Uit mij zou niets goeds komen. Ik was alle hoop verloren.

Jack kwam langs nadat ik zei dat ik niet meer wilde leven. Het was geen uitspraak over zelfmoord, meer een van intense moeheid. Het voelde allemaal zo zwaar dat het me makkelijker leek om op te houden met bestaan dan dat ik doorging.

Hij was de laatste persoon die ik wilde zien en toch stiekem ergens ook de enige. Hij was alles maar ook niets. Hij klopte op mijn raam en ik overwoog een minuut lang of ik het kon maken niet open te doen. Ik had niet gevraagd of hij langskwam, hij drong zichzelf op onder het mom van: 'je kunt niet zomaar zoiets zeggen en dan verwachten dat ik niet kom kijken of alles wel goed gaat'. NIKS GING GOED.

Ik zat al twee uur in mijn pyjama op bed en normaal had ik een bh aan gedaan en andere kleren aan gegooid maar ik vertikte het. In mijn badjas deed ik met tegenzin de voordeur open. Ik liep meteen mijn kamer weer in om mijn peuken te pakken en vervolgens stug naar buiten te lopen.

‘Roken, wil je ook?’ mompelde ik. Tegenover elkaar ploften we neer op de tuinstoelen.

'Wat is er nu precies aan de hand?’ Vroeg Jack me voorzichtig. Even keek ik hem aan. Soms vroeg ik me af of hij mijn woorden meteen vergat nadat ik ze had uitgesproken. Ik had hem precies verteld wat er aan de hand was.

Jij, dacht ik, jij bent aan de hand. Ik wil er niet meer zijn, is er aan de hand.

'Alles,’ zei ik in plaats daarvan.

'Kun je specifieker zijn, Roos?’

'Nee.’ Ik zoog rook mijn longen binnen. Gepaard met een walm tabakstink zuchtte ik diep. Kun je specifieker zijn? Nee, jij komt hier aan m'n deur, vriend.

Even zaten we in stilte, tot ik het gevoel had dat ik weer gedachten kon denken. Ondertussen traanden mijn ogen nog steeds als teken van de storm erachter. Mijn oogleden waren dik van het opgedroogde zout en mijn wangen voelden warm en rood.

En toen begon ik met praten.

Daar begon het mee. Mijn ouders haalden me even terug naar huis. Ik sprak af met Jack dat ik hem even niet zou zien, omdat het niet werkte zo. Na anderhalve week kwam ik mentaal weer een beetje tot rust en ging ik langzaam weer dingen doen. Langzaam begon ik mijn brokstukken weer bij elkaar te lijmen, mezelf weer op te bouwen.

Het voelde goed, om voor mezelf te kiezen.

Wel had ik een hardnekkig stemmetje in mijn hoofd wat bleef zeuren.

'Je bent veel, maar niet genoeg.'

Ik hoorde het bij alles wat ik deed. Bij iedere man die me aandacht gaf dacht ik het. Het gaf me het gevoel dat ik verpest was en dat wilde ik van me af zetten. Dus deed ik dat. Met seks.

Ook al zei ik tegen mezelf dat ik het niet meer moest doen, bleef ik het wel doen. Casual sex. Neuken om het neuken. Ik wilde het niet meer, ik wilde een relatie, ik wilde van iemand houden, ik wilde verliefd zijn en geliefd zijn. Mijn hart verlangde naar dezelfde veiligheid als die ik had gevoeld toen ik nog met Erik was, ook al waren er sindsdien alweer bijna drie jaar verstreken.

Maar hoe ik er ook tegen vocht, mijn benen verlangden er naar om zich om heupen te klemmen, mijn borsten wilden aangeraakt worden, mijn vibrator was niet genoeg om mijn honger te stillen.

Dus deed ik een collega bij de Uitvlucht. En daarna een Italiaanse student aan de TU. En daarna Tuur, een tatoeëerder die zelf vol plakplaatjes zat en ontzettend goed in bed was.

Ik moet toegeven dat ik van hem nog steeds geen spijt heb. Ik was zat, geil en klaar met alle zorgen die ik aan mijn hoofd had, alle gevoelens over Jack die me nog steeds achtervolgden. Hij greep mijn heupen vast en nam me zoals ik nog nooit genomen was. Het was oprecht de beste seks van mijn leven, een bevrijdend avontuurtje wat een nacht duurde en me daarna geen spijtgevoelens gaf, geen hunkerend hart. Het was goed zo en dat was heerlijk.

De zomer verliep rustig. Jack was naar het buitenland opgerot zodat ik hem even niet meer hoefde te zien of de behoefte zou hebben met hem te praten. Stukje bij beetje liet ik alles los.

Eindelijk.

En toen, net na mijn verjaardag, kwam hij.

De Roemeen met het rode haar, de woeste baard en de ogen die zo veel vriendelijkheid uitstraalden dat ik wist dat deze jongen me nooit pijn zou doen.

Ons verhaal was geen spectaculaire ontmoeting. We kenden elkaar al sinds September 2017. Bijna een heel jaar. Ik had een date met hem telkens vooruit geschoven, te druk met alles, en toen had hij een vriendin. Toen ik met mijn ouders op de boot zat begon hij me weer te appen, uit pure belangstelling. Dat groeide naar dagelijks contact. We spraken af dat het nu tijd was.

Ik zei onze date alsnog af. Te zenuwachtig. Te bang dat hij me tegen zou vallen. Te bang dat ik mezelf weer in de vingers zou snijden. Op mijn werk dronk ik mezelf moed in, en appte hem alsnog om 4 uur ‘s nachts. Hij was op Stratum, had xtc gebruikt met zijn vrienden, maar hij wilde me zien. Nog steeds. Ook al zat hij aan de drugs en was ik dronken.

Dus fietste ik naar de Alt, waar hij nog op het gesloten terras tussen een grote groep mensen zou staan. Ik parkeerde mijn fiets ergens midden op straat en zag eerst Lola, die ik omhelsde.

Hij stond pal achter haar. Hij en zijn vrienden stonden met Lola te smoken. Verwachtingsvol keek hij me aan en het killde me. Compleet. Het was net alsof er voor mijn neus een puppy enthousiast stond te kwispelen omdat ik thuis kwam. Ik sloeg mijn armen om zijn nek.

‘Wat wil je doen?’ vroeg ik aan hem.

‘Alles wat jij wil doen,’antwoordde hij.

#liefde #schrijven #terugvanweggeweest #shitikmisdieouderoos #nederlands #dontreportmepls

3 notes · View notes