#kitap yorumu

[3391kilometre]

“Karıma bir daha meleğim dersen, senin ölüm meleğin olurum.”

[belkibirumit]

-Özlüyor musun onu?

-Bilmem…

-Seviyordun onu.

-Evet seviyordum…

-Sevmeyi mi bıraktın?

-Hayır, sadece onun beni sevme ihtimalinin olmadığını anladım.

-Ama seviyor gibiydi…

-Yalanmış.

[helinsaye]

Kırılmış kanatlar, incinmiş kalpler, kaybolmuş ruhlar…

[algosvaliente]

Kendime yakın gördüğüm şarkılar vardı, tekrar tekrar dinledim. Bazı cümleler vardı, tekrar tekrar okudum. Defalarca baktığım fotoğraflar vardı benim. Bilmem kaç bin defa geri sardığım filmler. Anlamadığım için değildi bu tekrarlamalar.

Fazla iyi anlatıyorlardı, fazla yakındılar.

[meleknays]

Okuduğum kitapta "Ayrılık 'sen'in yitiminde başlar, düşündüğüm sen değil O'dur artık" diyor. O kadar güzel bir ifade ki. Cidden birinden ilk ayrıldığınızda içinizde o kişi o kadar yer etmiş oluyor ki, ayrılığın acısını bile o kişiye anlatmak istiyorsunuz. O kişi hala "sen" olarak, seslenilecek bir iç ses olarak orada oluyor. Zamanla silüete, ikinci tekil şahıstan belirsiz bir üçüncü tekil varlığa dönüyor. Sen değil, içinizde değil, sesiniz ona hitap etmiyor artık. Yitip gitmiş bir öteki. Ona bahsedilemez artık, muhatabınız değil. En fazla onun hakkında başkalarına bir şeyler bahsedilebilir. İçinizden yitip gitmiş. Sen değil, O olmuş. Galiba ayrılığın değil ama ayrışmanın tasdiki de bu oluyor. İçinizden bile o kişi ile konuşmamak.

[kediiperisii]

Kendimi özlüyorum, başka bir şeyi değil. Gülüp geçtiğim zamanları, herhangi bir şeyi kafama takmamayı, şarkıların sözlerine odaklanmadığım zamanları özlüyorum.

[yearsofsilence22]

Kırmızı Yol

Kahve kokusuyla karışık sıcak bir hava esiyor derinlere kadar yüzümde hissediyorum, iki elim cebimde akan trafik ve sakin gecede ayriyeten gece bekçisiyim, burada yıldızları sayamayacağım çünkü yorgunluğum yıldızlarla beraber dökülüyor gökyüzünden, denizlerde karartı var firari gemiler bi haber getirecekmi dersin nöbetteyim şarkılarla avutuyorum kendimi beklemek saatleri çürütürken çetin ceviz muhafız gibi tek başıma koca dünyayı omuzlarımda yükleniyorum.

[kitapkontu]

Jess babasını görmeyeli on seneden fazla olmuştu. Annesinin ölümü ve kendi bacağının sakatlanmasıyla sonuçlanan bir araba kazasından sonra artık ormanın ortasında babasıyla bir başına yaşamak zorundaydı. Tam babasını tanımaya başlamışken, babasının geçmişinden bir sır gelip onu öldürmüş ve Jess'i tek başına bırakmıştı.

Yanında sadece babasının köpeği kalan Jess yiyecek aramalı, avlanmalı, korunaklı bir yer inşa etmeli ve ısınmalıydı. Kimi zaman etrafındaki yabani orman onu öldürecekmiş gibi hissediyor, bazen de kendini hayal edebileceğinden daha güçlü hissediyordu.

Jess hayatta kalacaktı. Hayatta kalmak zorundaydı. Babasını kimin öldürdüğünü biliyordu ve intikam almalıydı..

Tavsiye Kitap 5 🩷

[kahvemsogumadan]

Tarihi kurgu deyince bende akan sular duruyor. Her zaman çok sevdiğim bir tür olmuştu ama Boleyn kızını okuduktan sonra ayrı bir merakım oldu. Bu kitaba gelecek olursam çok heyecanlansam da beklediğimi bulamadım. Konu ilgi çekiciydi ama yazarın yazım dilinden kaynaklı kitaba olan ilgim azaldı. Son 100 sayfa gerçekten heyecanlıydı ama onun dışında çok ağır ilerleyen, olaysız ve betimlemelerle doluydu. Farklı bir beklentiye girmesem daha farklı bir zaman da okusam daha çok sevebilirdim. Yine de tarihi kurgu seviyorsanız bakabilirsiniz.

[toprakkoksunduslerim]

*Ben dünyanın neresini tutmuşum, neresinden bakmış da korkmuşum, bu kadar bana gözyaşı döktüren ve yirmi beş yaşımda gözlerimin çevresini kırıştıran o ışıklar, o bana uzak olan ışıklar nerede? Ben, dışarıyı görmeden içine bakan ben, bu kopkoyu dehlizimde elimi kendi duvarlarıma çarpa çarpa kendi içimde gittim, geldim. Neden şöyle bilmenin, tanımanın uçucu, uçurucu hafifliğini bir türlü edinemedim?

[3391kilometre]

“Sarılalım. Belki geçer…”

[belkibirumit]

[helinsaye]

-Tugay sen bir katilsin.

-Eee sende katilsin.

-Sen gerçek bir katilsin.

-Sen yapay bir katil misin?

[algosvaliente]

Bir şey sona ermek üzere. Oturmuş sigaranı tüttürürken, içini kemiren, seni tedirgin eden bir şey olduğunu seziyorsun. Gündelik hayatın dertleri mi seni korkutan? Hayır. Seni korkutan içindeki boşluk.

Anılar yok bu şehirde.

[kediiperisii]

"Keşke bir şiir okumuş, bir kedi sevmiş olsaydınız. Belki bu kadar kirletmezdiniz dünyayı..."

[plutondayasamakisterdimm]

Matt Haig tarafindan yazılmış Gece Yarısı Kütüphanesi kitap yorumu:

Ben öyle profesyonel bir şekilde kitabın aldığı yıldızlara kadar araştırıp yorum yapamayacağım. Kitabın tekniğine de girmeyeceğim. Bana hissettirdiklerini buraya yazıp gideceğim. Benim kitap yorumu anlayışım bu yönde çünkü:

Yaşadığımız hayatı beğenmemeyi, başkalarının yaşadığı hayatlarla kıyaslayıp sürekli aldığımız kararlardan pişmanlık duymaya öyle odaklıyız ki, aslında aldığımız her nefesin içimizdeki potansiyeli keşfetmek için, etrafımızda olan sahip olduğumuz şeylerin her birinin idrakine varmak için müthiş bir fırsat olduğunun farkında değiliz.

Nora da öyleydi. Hayatına son verirken paralel bir evren (kitapta gece yarısı Kütüphanesi olarak tanımlanıyor) ya da araf gibi bir bölgede, verdiği değişik kararlar sonucu şekillenen, kendine ait yaşanmış milyonlarca olasılık arasında dolanarak kendini, etrafını ve yaşamanın en büyük fırsat olduğunu anladığı mükemmel bir yolculuk yapıyor Nora.

Benim açımdan ufuk açan bir kitap. Dönüp dönüp okumaktan geri durmayacağım türden.

Tavsiye ederim. Eğer birşeyler okumak istiyor ama bir türlü ne okusam acaba diyorsanız, bu kitaba bir şans vermenizi tavsiye ederim.