moonnnsblog

[moonnnsblog]

Hıçkırıklar eşliğinde yazdığım bir yazı daha...🥲🥹

Hiç kimseyi senin gibi sevmedim çünkü kimse beni senin kadar susturmadı, kimse içimde bu kadar iz bırakmadı, kimse gitmekle kalmak arasında böyle canımı yakmadı, ben seni severken kendimden geçtim ve ne zaman biri bana “hayattan ne istiyorsun?” dese içimden sadece sen geçtin, o kadar saf ve o kadar gerçekti ki sevgim, anlatmaya çalışsam eksilirdi diye sustum, sustum çünkü sessizliğimde seni saklamak bile yokluğundan daha az acı veriyordu, sen gittiğinden beri çok şey değişti, hatta ben bile ama yine de bazı şeyler hiç değişmedi çünkü biri bana “en çok kimi sevdin?” dese yine sen dökülürsün dudaklarımdan istemsizce, yine kalbim sızlar, yine o gece gelir aklıma ve içimden sadece “keşke” geçer ama dilim susar çünkü seninle ilgili cümlelerim artık hep eksik, çünkü seni anmak bile acıyor ve acıya alışmış birinin dili artık konuşamaz olmuş, belki de en çok bu koydu bana; gittin ve kimse sormadı “O şimdi ne yapıyor?” diye, seninle dolu yanlarımı bile bile görmezden geldiler ama ben her yeni günde seni biraz daha içime gömdüm ve hâlâ, evet hâlâ, kimseyi senin gibi sevmedim ve belki de artık kimseyi sevmem.

🌚

[moonnnsblog]

Üniversiteye döndüğüm zaman rahat edeyim diye bayram tatilinde çalışayım dedim. Kazandığım parayı Erbaa'da kıyafete bayıldım. Şimdi daha fakirim.🙃😌

[moonnnsblog]

Sevgi, bana hiç öğretilemedi. İlk adımlarımı attığımda, her şeyin çetin bir mücadele olduğunu hissettim. Gözlerimdeki umudu kimse görmedi, ruhumda yankı bulan yalnızlığı ise kimse duymadı. Ailem, bana en çok ihtiyacım olan zamanlarda, susarak bana yanıt verdi. Bir gülüş, bir dokunuş, bir “iyi misin?” kelimesi eksikti. İçimde bir boşluk vardı, belki de hep vardı. Her anı, bir boşlukla doldurdum, sevgisiz büyüdüm, sevgisiz yaşadım. Aile dediğimiz şey, bazen tek kelimelik bir yokluktan ibaretmiş gibi geldi. Bir eksiklik, bir kırık, ama belki de buna alışmak, acıdan daha kolay.

Sevgiyle büyüyen insanlar, ne kadar şanslı olduklarını asla bilemezler. Ben, yıllarca sevgi ararken, yalnızlıkla dans ettim. Zihnimde yankı bulan her boşluk, bir duvar halini aldı. Hiçbir şeyle dolduramadım onu. Belki de sevilmeye layık olmadığımı düşündüm, belki de sevmenin ne olduğunu hiç bilemedim. Ama bu dünyada yalnızlık, bazen seni en çok tanıyan şey oluyor.

🌚

[moonnnsblog]

Yurttaki yatağıma kavuşmama saatler kaldı, artık kavuşmak istiyorum! Yiterrrr!

[moonnnsblog]

Kendi kabuğuma çekildim. Ne hesap soruyorum kimseye, ne de kendimi anlatma derdindeyim artık. Sadece susuyorum… Çünkü sustukça daha net görüyorum insanları. Herkesin yüzünde bir maske, her sözün altında bir hesap var. Kırıldım evet, ama dağılmadım. Öğrendim çünkü… Kimseye yaslanmadan da ayakta durulabiliyormuş. Sessizliğim huzurum oldu, yalnızlığım limanım. Ben kendi içimde bir dünya kurdum. Geleni buyur ederim, gidene kapıyı a��arım. Lütfen, benle uğraşmayın. Ben kendi halimde iyiyim.

🌚

[moonnnsblog]

Sana zarar gelsin istemem.

Ama kalbini hoyratça kıran birine,

yıllar sonra gözlerinle “keşke” demeni isterim.

Üşüdüğün zamanlarda başkasının gülüşüyle ısınamamanı…

Ve herkes sana iyi gelirken,

senin iyiliğini isteyen birini geç fark etmenin

sızısını duymanı isterim.

Çünkü ben sana kötülük değil,

hak ettiğini bilmediğin güzellikleri

bir gün özlemeni dilerim.

🌚

[moonnnsblog]

O kadar istedim ki seninle bir bütün olmayı… Aynı anda aynı şeyi hissetmeyi, aynı hayale aynı gözlerle bakmayı. Ama olmuyor işte… Ne kadar çok seversen sev, bazen yollar birleşmiyor. Sen içinden “o mutlu olsun” diye dua ederken, o bir başkasının gözlerine bakabiliyor. Ve sen, “biz” olalım diye yanıp tutuşurken, onun içinde belki de hiç “biz” olmamış oluyor.

🌚

[moonnnsblog]

Bugünü 100 ₺ bahşiş ile kapattık.Allah bereket versin

[moonnnsblog]

Çok güzel olduğunu düşünüyorum 😌😌

“Yar, kime neyledik de gülmedi bahtımız?” diye başlayan bir sitemin içine gizlenmiş bir ömrün hikâyesi var bu sözlerde. Hani bazı acılar vardır, adı yoktur, ama insanın içine kazınır… İşte o türden bir sızı bu.

Hiç yoktan yıkılır bazen gönül barkı, bir bakışı eksik gelir, bir kelimesi fazladır. Ve biz, o küçük anlarda darmadağın oluruz. Çünkü bazı yaralar kelimelerle değil, suskunluklarla büyür. Dağlara sürülmek kadar uzak, toprağa gömülmek kadar sessiz olur insan. Çiçek açmayan sevda dalları gibi kurur içimiz, umut solmaya başlar. “Yar yar” demek bile yankı bulmaz bazen; çünkü duyan kalmamıştır artık.

Ama ya tutulsaydı elimiz? Ya birlikte yürünseydi o zorlu yollar? Belki dağlar oynardı yerinden, belki diken bile utanırdı gülün hatırına. Ama olmadı. Biz değil de “vazgeçiş” büyüdü aramızda. Oysa ben gülüşünü saklamıştım içime, bir ömre yetecek kadar… Ama sen, benden bizden vazgeçtin.

Şimdi ben, derdinle baş başa, kederinle yan yana yürüyorum. Ateşinle kavrulmuş bir yürekle soruyorum: “Gülmek, ömrün neresinde?” Hangi durakta unuttuk biz olmayı? Hangi suskunlukta kaybettik birbirimizi?

Belki de artık bazı hikâyeler sadece içten içe yaşanır. Belki de bazı sevgiler, sadece yanarken anlaşılır.

Ve ben… seni hâlâ içimde taşıyarak, senden, bizden vazgeçmeden yaşlanıyorum.

🌚

[moonnnsblog]

İnsanlardan duyduğun en yaygın cümle şu olur: “İyi olmanı istiyorum.” Ama kimse nasıl hissettiğini, neden böyle olduğunu sormaz. İyi olup olmadığın, ne yaşadığınla değil, dışarıya nasıl göründüğünle ölçülür. Gülümsediğin sürece herkes rahat eder. Sessiz kalırsan “garip davranıyor” derler. Uzaklaşırsan “soğuk biri olmuş” diye konuşurlar. Ama kimse oturup gözlerine bakıp, içini anlayacak cesareti göstermez. Çünkü gerçeği duymak, insanların konforunu bozar.

🌚

[moonnnsblog]

İyi hissetmiyorum. çünkü hissedilecek güzel bir şey kalmadı gibi. neye tutunsam elimde kalıyor, neye güvensam dağılıyor. günler üstüme üstüme geliyor, sanki ben durdukça dünya bana kızıyor. insanlar geçiyor önümden, herkes bir yere yetişiyor gibi, bense hâlâ olduğum yerdeyim. bir şeylerin değişmesini bekliyorum ama neyin değişmesini istediğimi bile unuttum artık. içimde neşe denen şeyin kalıntısı bile yok. sanki biri içimi boşaltmış, yerine sadece yorgunluk koymuş. iyi hissetmiyorum çünkü artık hissetmek bile yoruyor beni. konuşmak istemiyorum çünkü anlatmak da yetmiyor, anlaşılmak zaten imkânsız gibi. gözlerim açık ama içim hep kapalı. ve her şey bu kadar ağırken, hiçbir şeyin neden ağır geldiğini anlatamamak daha da yoruyor. sadece susuyorum… ve o sessizlikte bile kendime yetemiyorum.

🌚

[moonnnsblog]

[moonnnsblog]

Geçmişin yaraları, insanın ruhunda derin izler bırakır. Bir zamanlar sevdiğin her şey, şimdi bir kayıp gibi kalır. Geri döneceklerini söyleseler de, dönmemek en iyisidir. Çünkü bir kez kırıldığında, ne kadar onarmaya çalışsan da, kırık kalp aynı şekilde asla eski haline gelmez. O gözlerdeki sevgi, zamanla ihanetle değişir. Sevmenin acısı, bu ihanetin soğukluğunda kaybolur.

Ve ne yazık ki, bazen geri dönmek, sadece daha fazla yıkım getirir. O kadının gidişini izlerken, içindeki nefret büyür, o eski sevdanın yerini öfke alır. Her anı, her hatıra, şimdi bir yara gibi seni sarmaktadır. Sonunda, sadece geriye “Geber” demek kalır. Çünkü kaybetmek, seni hayatta tutan her şeyi alır.

🌚

[moonnnsblog]

Bir kalp, sevmenin gücünü, derinliğini bilir. Ama sevmenin bedeli de vardır, hiç beklenmedik anlarda ağır gelir. Sevmenin başladığı her an, bir zamanlar kaybetmek için ne kadar korktuğumuzu hatırlatır. Ve bir gün kaybettiğimizde, o anı ne kadar geç fark ettiğimizi… Gözlerim, seni aramaktan yoruldu. İçimdeki bu boşluk, seni düşündükçe daha da büyüyor. Her an seninle geçirdiğim zaman, sanki bir rüya gibi. O kadar güzel ve o kadar gerçekti ki, şimdi geriye dönüp baktığımda ne kadar değerli olduğunu fark ediyorum. Oysa her şey bir noktada sona eriyor, seninle paylaşılan o anlar, birer hatıra olarak kalıyor.

🌚

[moonnnsblog]

Ayakta durmaktan ayaklarım sızlıyor 😶🙃

[moonnnsblog]

Günlük bir paket sigara kesmez oldu. İkiye çıktık...

[moonnnsblog]

Olur ya, bir gün dönüp okursun diye yazıyorum…

İçimde yarım kalan cümlelerin, söyleyemediğim hislerin, boğazımda düğümlenen onca şeyin yüküyle yazıyorum. Beni anlar mısın bilmem ama bil ki içimde, seninle tamamlanamayan bir hikâye var.

Sana ulaşmaya çalıştıkça mesafeler koydun önüme, tam yanına yaklaştım derken yeni duvarlar ördün. Sevgim, ellerine bırakmaya kıyamadığım bir emanet gibiydi; ama sen onu tutmaya bile yanaşmadın. Sana sevdiğimi söylemek bile fazla mıydı, çok mu ağır geldi? Oysa ben sadece sevilmek istedim… Sadece senin olmak istedim.

Her gece dua ettim, içimde büyüyen hislerin gerçek olması için. Uyandığımda, uykularımda bile eksilmeyen o tek dilekle gözlerimi açtım: “Beni sev…” Ama olmadı. Sen benim kabul olmayan en masum duam olarak kaldın.

Şimdiyse tek bir şey diliyorum…

Yüreğimden silemediğim ismini aklımdan da silsin Allah.

Çünkü unutamadıkça eksiliyorum, hatırladıkça daha da yarım kalıyorum…

🌚