moonnnsblog

[moonnnsblog]

Biz seninle yeniden başlayamayız, çünkü geçmişin izleri hâlâ çok taze. Her şeyin üzerine bir çizgi çekmek istiyorsun belki, ama ben o kadar güçlü değilim. Söylediğin sözler, attığın adımlar, bana yaşattıkların… Hepsi zihnimde birer yankı gibi duruyor.Yeniden başlamak, hiçbir şey olmamış gibi davranmak demek olurdu. Ama nasıl yaparım bunu? Hangi kelime, hangi bakış silebilir o anıları? Sana tekrar güvenebilmek için önce kendime olan güvenimi toplamam gerek. Ama sen o güveni de alıp gittin benden.Biz seninle yeniden başlayamayız, çünkü bir şey kırıldığında asla eskisi gibi olmaz. Ve biz o 'eski'sini bile bulamaz hale geldik. Şimdi ne bir başlangıcımız var ne de bir sonumuz. Sadece içimde taşıdığım bir boşluk var. Onu da sen yarattın.

🌚

[moonnnsblog]

Allah katında büyük günahlardan biri de kişinin, kendisine «Allah'tan kork» denilince, 'Sen kendi işine bak' demesidir.

(Abdullah b. Mesud)

[moonnnsblog]

Birbirinize hiç sert konuşmayın

Şeytan bunun için uğraşır

Mahmud Efendi Hazretlerimiz Kuddise Sirruhû

[moonnnsblog]

Aslında unutulmayacak biri değil , sadece yarım kalmışlık hissiyle baş edemiyorum.

[moonnnsblog]

Gece her şeyi karartsa bile Ay'ı karartamazdı.

[moonnnsblog]

Fazla Sevince Neden Gider İnsan?

Fazla sevgi bazen karşı tarafta baskı gibi hissedilir. İnsan, özgür olmak ister; aşırı ilgi ise bu özgürlüğü sınırlıyor gibi gelir. Fazla değer verdiğinde, o değerin kıymeti unutulabilir. Elindeki değeri sürekli görmek, onun yokluğunu düşünmeyi engeller.

Sevgi denge ister. Ne az, ne de çok; tam kararında olmalıdır. Fazlası insanı boğabilir, azı ise eksiltir. Bu yüzden, sevdiğin kişiye alan bırakmayı öğrenmek gerek. Fazla sevdin diye giden biri varsa, belki de senin sevgini anlamak için doğru kişi değildi. Sevgi her zaman kıymet bilenle güzeldir.

[moonnnsblog]

Sevgi, bazen en büyük acıyı doğurur. Ne kadar çok verirsen, o kadar kolay kaybedebilirsin. Çünkü insanlar, seni yanlarında hissettiklerinde değerini fark etmeyebilirler. Birine her şeyini verirken, seni bir "güvence" olarak görürler ama kaybettiklerinde seni aramaya başlarlar. Oysa gerçek sevgi, kaybetme korkusuyla değil, güvenle ve saygıyla büyür. Bazen sevdikçe, bağlanırsın; bağlandıkça kaybetme korkusu seni tüketir. Ama unutma, sevgi her zaman iki tarafın da çaba gösterdiği bir denge işidir. Bir taraf hep verir, diğeri alırsa, o ilişki bir gün tükenir. Kendine değer vermeyi unutmadan, kalbini sevgiyle beslersen, kaybettiğinde bile eksik hissetmezsin. Çünkü seni kaybettiklerinde seni yeniden bulamayacaklarını bilmelidirler.

🌚

[moonnnsblog]

Bazen başkalarını üzmemek için kendi duygularımızı görmezden geliriz. Kimseye zarar vermemek adına kendimizi o kadar çok yok sayıyoruz ki, sonunda içimizde birikmiş kırıklar birikiyor. Kimseyi kırmamış olabilirim, ama bunun bedelini kendi içimde, ruhumda ödedim. Kendimi parçalarken, aslında kendimi korumaya çalışıyordum.

kimseyi kırmadım ama kendimi çok parçaladım

[moonnnsblog]

Beklentiler sadece ve sadece üzer, çünkü birine duyduğun gereksinim, seni bir adım daha geri çeker. İnsan, kendine yüklediği anlamla var olur; dışarıdan bir şey beklemek, içindeki boşluğu daha da derinleştirir

[moonnnsblog]

Bazı insanlara şunu sormak istiyorum:

Birinin huzuru senin rızkını mı azaltıyor ki, yüreğin böyle hasetle dolu?

[moonnnsblog]

Çünkü bazı acılar, anlatılmaya çalışıldıkça değerini kaybeder. Onları yalnızca sessizlik anlayabilir, bir bakış, bir iç çekiş… İnsan en derin yaralarını kelimelerle değil, sessizliğiyle taşır. Çünkü sözcükler yetmez bazen; ne kadar çabalasan da o ağırlığı bir başkasına anlatamazsın. Bu yüzden susarız. Kendi içimizde yankılanan o eksikliği, yalnızca biz duyarız

çok acıdı aslında. ama bilirsin, bazı şeyler hakkında tek kelime bile edilmez.

[moonnnsblog]

Belki o boş ev bugün yalnız hissettiriyor, ama unutma, her yalnızlık bir kendini bulma fırsatıdır. O ev, senin hikayeni güçlendiren sessiz bir dinleyici. Mutlu günlerin sadece bir başlangıç; yarınlar daha da güzelleriyle dolacak

🌚

[moonnnsblog]

Bugün tam 1 hafta oldu annem ne kokunu unuttum ne bana bakışını unuttum.Her sabah uyanıyorum, ama sen yoksun. Ev sessiz, sanki senden sonra tüm sesler küsmüş gibi. Her köşede sen varsın ama dokunamıyorum, sadece izliyorum. Ellerimle sana uzanmak istiyorum, ama ellerim boşluğa düşüyor. Yüreğimde koca bir yangın var, her hatıran bu ateşi körüklüyor. Sana doyamadım anne, bir kere daha ‘yavrum’ deyişini duyabilmek için neler vermezdim... Ama biliyorum, sen beni izliyorsun, her düşüşümde kaldırmaya çalışıyorsun. Seni yaşatacağım anne, içimde ve her adımımda...

[moonnnsblog]

Bu yara günler geçtikçe daha fazla kanıyor, içimdeki boşluk her geçen an daha da büyüyor. Sanki her nefesimle biraz daha eksiliyor, biraz daha tükeniyorum. Kimse anlamıyor beni, kimse duymuyor çığlıklarımı. Gözlerimdeki ışıltı çoktan sönmüş, artık karanlıkta yolumu bulmaya çalışıyorum. Ama ne kadar uğraşsam da bir çıkış yok gibi... Her şey üzerime geliyor, her şey beni boğuyor. Ve ben, bu koca dünyanın içinde yapayalnız kalıyorum. Sessizce, derinlerde bir yerde çürümeye devam ediyorum...

[moonnnsblog]

Ve ne zaman uzaklaşsak o düğüm geriliyor, içime bir acı saplanıyor. Sanki senin nefesin kesildiğinde, benim ciğerlerim de hava almıyor. Bu ip sadece bizi birleştirmekle kalmıyor; aynı zamanda hayatı hissettiren ince bir bağ gibi

"Sanki sol kaburgamın altında bir yerde bir ip varmış da bu ip senin kaburgana sımsıkı bir kördüğümle bağlanmış."

-Jane Eyre | Charlotte Bronte

[moonnnsblog]

Bazen insan, en sevdiği insanlardan dahi ayrıldığında yalnız kalır ve bu yalnızlık ona kendini gösterir. Kırıldığında, yaşadıklarından ders çıkarırsın ama aynı zamanda affetmeyi de öğrenirsin. Çünkü hayat, acılarla şekillenir ve her acı, bir şekilde seni daha güçlü yapar.

🌚

[moonnnsblog]

Ve bir gün, o eksik elleri arayacak, kaybolan huzuru tekrar bulmak isteyeceksin ama hiç bulamayacaksın. Çünkü sevgi, kalpten kalbe geçer, yaralı kalptense sadece kırık parçalar kalır. Belki de kaybettiklerin, gerçekte seni bulman için birer yol göstericiydi. Ama bir tek şey var: Kendini sevmeden başkalarını sevmenin ne demek olduğunu hiç anlayamayacaksın. Ve belki de bir gün, yalnızlığın içinde gerçek sevginin ne olduğunu keşfedeceksin

Kimse sessizliğini anlamayacak;kimse içinde kopan fırtınaları, omzunda eksik olan eli, buz tutmuş kalbini, gölgelerden saklanmak istediğini, yatağın altına süpürdüğün ağlama seslerini duymayacak... Sevilmeyi bilmediğinde zaten sevilmeyi hak etmediğini söyleyecekler ve sen onca zaman onları incitmemek için kendi kendini yaralarken onlar, bir gün seni terk edip giderken iki kez düşünmeyecekler... Sen hiç sevilmemiş olacaksın, sevmenin ne demek olduğunu da hiçbir zaman anlamayacaksın...