#jonge jaren

[twafordizzy]

Paolo Cognetti leert zijn vader beter kennen

De auteur in zijn geliefde omgeving; bron beeld: montagna.tv Ik denk te weten waarom De acht bergen van de Italiaanse schrijver en documentairemaker Paolo Cognetti (1978) een succes werd. Het lukt de Italiaan in begrijpbare taal iets duidelijk te maken wat ons mensen bindt. Om te beginnen is Cognetti een goede verteller. Hij vindt de juiste woorden makkelijk en zijn taal is voor velen te volgen.…

[homoerotisch]

ik ga wat anja meulenbelt lezen om rustig te worden jezus

[petermot]

Chronologie van ALLE Thorgal-albums

Zoals we weten is Rosinsky een Pool. En een van de gevolgen daarvan is dat in het Pools een mooi overzicht verscheen van alle albums van Thorgal en de nevenreeks ervan in chronologische volgorde. Er zijn zelfs lege plaatsen voorzien voor Saga 3, 4 en 5. Onderaan elke voorpagina staan een gekleurd balkje met een nummer. Rechtsboven op de afbeelding staat de betekenis van die balkjes. Het…

[sae-something]

Hi, ik heb een vraagje voor als je tijd & ruimte & zin hebt. Ik heb deeltjes, maar nu niet extreem aparte deeltjesdeeltjes, maar mijn therapeut vindt het een goed idee om dat te zeggen aan mijn vrienden zodat andere mensen bijvoorbeeld ook in bepaalde mate de jongere deeltjes mogen kennen. Ook een beetje om het 'ik ben alleen' van die stukjes iets meer te verzachten. Ik weet alleen helemaal niet hoe ik dat zou moeten vertellen. Hoe is dat bij jou?

Hey jij, mijn antwoord heeft even op zich laten wachten want ✨blindedarm-ellende✨, maar hier ben ik dan eindelijk :) Hopelijk heb je nog iets aan mijn reactie!

Ik heb jaren geleden wel redelijk wat vrienden erover verteld, toen ik eigenlijk nog niet zo lang bezig was met het ontdekken van (en werken met) delen. Wat ik toen dacht te weten over m'n delen was echt vrij minimaal en basaal (zie ik nu). Ik had toen ook nog erg het gevoel dat ik altijd moest weten 'wie ik was', bijvoorbeeld. En ik dacht dat alle delen super 'welgevormd' moesten zijn met eigen naam etc., iets wat ik nu heb losgelaten. Ik heb er soms spijt van dat ik toen bepaalde details heb verteld aan best wat mensen. Het voelt alsof ik niet zorgvuldig genoeg ben omgegaan met iets wat zo kwetsbaar is.

Wat wel fijn is, is als goede/veilige vrienden in het algemeen weten dát er deeltjes zijn, dat er trauma is, dat er een zwaar therapie-traject loopt. Nu kan ik tegen een enkele vriendin dichtbij bijvoorbeeld dingen zeggen als "therapie was goed, maar ook wel zwaar, er zijn een paar kleintjes in paniek van binnen". En soms kan ik dan uitleggen, er is iemand die [xyz] voelt/wilt/denkt, er is iemand die bang is voor [abc]. De dichtbije vriendinnen kunnen dan ook een beetje lief en troostend reageren.

Ik heb zelf absoluut niet de behoefte om helemaal als jong deel tijd door te brengen met mijn vrienden, ik wil ook niet dat mijn vrienden gaan vragen "is [deel] er nu?" of zo. Het zweet breekt me uit als ik eraan denk, eerlijk gezegd. Maar iedereen is daarin anders en sommige mensen vinden het juist wel fijn als dat er meer is. Voor mij is het voldoende dat dat er in therapie is en ik heb één tumblr vriend die veel delen (her)kent.

Mij helpt het in het algemeen het meest als ík de deeltjes meer 'bij me kan nemen', maar dat is wel echt iets wat al jaren werk vergt en dus niet iets voor snelle resultaten zeg maar. Maar dat is voor mij het meest waardevol. Dat ik merk dat nu ook bepaalde delen beginnen te weten: als ik heel bang ben dan kan ik vriendin X een emoji sturen. Of: als ik heel hard moet huilen dan kan ik vriendin Y bellen. Dat eigenlijk de veilige steun die ik in het hier-en-nu heb begint door te sijpelen naar binnen.

Daarvoor is het wel heel fijn als vrienden weten dat er in mij 'meisjes wonen die alle pijn van vroeger dragen en soms in de war zijn met vroeger en nu', maar ze hoeven echt niet specifiek de delen te kennen. Dat laatste is ook moeilijk omdat ik op inmiddels zoveel delen en ook zoveel flitsen/fragmenten zit dat ik het zelf niet meer bij kan (of wil) houden. En wat jij ook schrijft, ze zijn vaak niet zo 'apart' of los van elkaar. Ik probeer er 'gewoon' (heel moeilijk) te zijn voor alles wat er opkomt.

Qua hoe het vertellen zou ik aanraden om bij één iemand te beginnen omdat het ook best wel effect kan hebben van binnen als je erover gaat praten. Hoe ik dat heb gedaan is dat ik dan iets heb gezegd van: je weet wel dat ik therapie heb en zo, mag ik je misschien wat meer uitleggen van wat ik daar doe en hoe dat gaat? ik probeer om ook de mensen om me heen wat meer te betrekken met waar ik mee bezig ben en zou jou graag daarin toelaten ook.

En dan leg ik eigenlijk heel basaal uit; vroeger zijn nare dingen gebeurd (als je vriend(in) nog helamaal niet weet dat je trauma hebt vergt dit misschien wat meer uitleg) en als kind kon ik die dingen helemaal niet dragen. Om goed te overleven heeft mijn hoofd dat opgelost door eigenlijk steeds een deeltje te maken wat bepaalde ervaringen vasthoudt, zodat ik dat niet hoefde te voelen of weten. Nu in therapie proberen we te luisteren naar alle deeltjes zodat niemand van binnen meer alleen hoeft te zijn.

Als ikzelf mensen iets vertel moedig ik ze altijd aan om alsjeblíéft vragen te stellen, want dat helpt mij heel erg. Daarin kun je even kijken wat voor jou zou kunnen helpen. Misschien ook nog wel iets om even in therapie te bespreken, zijn er deeltjes die bepaalde dingetjes zouden willen zeggen tegen een vriendin? Zijn er dingen die echt nog eventjes níét gezegd mogen worden?

Voel je vrij om me nog een berichtje te sturen, je mag ook naar me typen hoe je het zou vertellen aan een vriendin om te 'oefenen' met woorden vinden. Mijn antwoord kan nog wat langer duren omdat ik nog niet zoveel/lang rechtop kan zitten, maar mijn inbox staat altijd open voor je <3

Liefs!

[devosopmaandag]

Met vrijheid getooid

Ergens in de jaren zeventig las ik George Orwells roman '1984'. Ik meen me te kunnen herinneren hoe gevangen ik mezelf voelde in de wurgende sfeer van de totalitaire staat waarin hoofdpersoon Winston Smith leeft. Op de witte gevels van het Ministerie van Waarheid, waar hij werkt, staat in sierlijke letters: OORLOG IS VREDE – VRIJHEID IS SLAVERNIJ – ONWETENDHEID IS KRACHT. Ik moest toen tijdens het lezen toch ergens mijn hoop vandaan halen. Was het niet in de natuur, ver weg van de hermetisch gecontroleerde stad, dat de laatste resten vrijheid te vinden waren? Het zou toch onmogelijk zijn om onder elke boom, in elke bergspleet of verscholen in het riet gedetecteerd te kunnen worden. Ieder jaar komt die gedachte wel een keer naar boven, als ik ergens langs een water loop, of midden door een bos.

Ik bladerde in het boek dat decennia dicht was gebleven, op zoek naar een passage die dat vermoeden zou bevestigen, en vond het op pagina 103. Een onbekende vrouw heeft Winston op slinkse wijze haar streng verboden liefde aan hem kenbaar gemaakt. Ze ontsnappen aan de ogen van Big Brother ergens ver buiten de stad. “Het zonlicht zeefde door bladeren zonder tal en was nog heet op hun gezichten. Winston keek uit naar het veld daarachter en had een eigenaardige, trage schok van herkenning. Hij kende het van gezicht. Een oude, kort afgegraasde weide, met een voetpad er dwars doorheen en hier en daar een molshoop. In de ongelijke heg aan de overkant deinden de takken der olmbomen nauw merkbaar in het koeltje, en hun bladeren bewogen zwakjes in dichte opeenhopingen, als vrouwenhaar. “ En dan raken ze samen betoverd door het zingen van een lijster, en vervolgens door elkaars lichamen.

Ik dwaalde in Breda langs enorme foto's die verspreid opgesteld stonden in een braakliggende gebied waar de natuur langzaam terrein wint. Het was Breda Photo. Ik werd onmiddellijk getroffen door een foto van een jonge vrouw. Ze heeft een krans van bladeren om haar haar gedaan. Ze draagt een mouwloze jurk met zonnebloemen en aan een lange, kleurige ketting hangt een halve maan. Haar blik is verstild en naar binnen gekeerd. Ze zou een Zuid-Amerikaanse kunnen zijn, of iemand uit India, maar ze is een Iraanse. Ik las dat de Iraans-Canadese fotografe Parisa Azadi, jonge Iraniërs fotografeert die in de woestijnen en bossen een gevoel van vrijheid zoeken, ver weg van het stedelijk islamitische regime.

Ik was vergeten hoe Orwells roman eindigt en zocht het op. Ellendiger kan het niet: gebroken door het systeem geeft Winston Smith zich over aan het systeem. In de foto van de Iraanse lees ik hoop: haar gezicht verraadt de realiteit van het leven dat ze voor even achter laat en dat weer op haar wacht, maar daar, in dat donker bos, tooit ze zich met symbolen van vrijheid. Misschien is die maan aan haar ketting, niet wassend maar afnemend, een teken van hoop of stil verzet.

[levisgeekstuff]

De Transformers

Recent de verkoopcijfers van comics in de VS eens bekeken? Daar zie je bij de bestverkopende reeksen natuurlijk vaste waarden als Spiderman en de X-Men. Maar ook... de Transformers! Ja, de robots uit de jaren '80 zijn helemaal terug dankzij het nieuwe 'Energon Universe' bij uitgeverij Skybound (Image). In dit project van Walking Dead bedenker Robert Kirkman wordt de geschiedenis van de 'Robots in Disguise' opnieuw uit de doeken gedaan. Dit keer in een gedeeld universum met G.I.Joe. Een vertaling van deze (zéér goede) comics staat helaas nog nergens op het programma. Maar het is natuurlijk wél een goede aanleiding om eens terug te blikken op de oudere Transformers comics 👉

Japanse roots

De roots van de Transformers begon al in de jaren '70 met de Japanse speelgoedlijnen Microman en Diaclone. Microman bevatte mensachtige actiefiguren, terwijl Diaclone robots introduceerde die konden transformeren. Hasbro kocht de speelgoedlijnen op en startte een samenwerking met de Japanse fabrikant Takara.

Hasbro ging een samenwerking aan met Marvel. Zo werden Jim Shooter en Dennis O'Neil ingehuurd om een achtergrondverhaal te bedenken voor de speelgoedlijn. Bij Hasbro waren ze niet tevreden met het werk van O'Neil. Hij werd later vervangen door Bob Budiansky. Maar het was wél O'Neil die de naam Optimus Prime introduceerde.

Marvel

In 1984 verscheen de Transformers miniserie bij Marvel. Het succes was zo groot dat de reeks vrijwel onmiddellijk werd verdergezet als lopende reeks. Redelijk snel volgde ook al de vertaling bij Juniorpress. Die eerste verhalen speelden zich trouwens gewoon af binnen het Marvel universum. Zo zien we in nummer 2 bijvoorbeeld een gastoptreden van Spiderman.

Opvallend is dat in de eerste nummers Optimus Prime hier Jetfire wordt genoemd. Dat kwam omdat het speelgoed van Prime aanvankelijk niet beschikbaar was in Europa. In de marketing hier werd daarom Jetfire naar voor geschoven als leider van de Autobots.

Naast de 'gewone' stripverhalen over de Autobots en Decepticons verschenen in elk nummer ook profielpagina's van verschillende robots. Die kwamen uit 'The Transformers Universe'.

Tekenfilm

Zoals dat gebruikelijk was in de jaren '80 verscheen naast comics van de Transformers ook al snel een tekenfilmserie om het speelgoed mee te promoten. De reeks van Sunbow werd ook meteen een grote hit. Toch verschilde ze behoorlijk hard van de 'canon' uit de Marvel comics. Zo is Shockwave bijvoorbeeld trouw aan Megatron in de tekenfilms, terwijl hij in de comics probeerde de macht te grijpen bij de Decepticons.

De populaire animatiereeks leidde in 1986 tot 'Transformers: the movie'. Daarin maakten we kennis met de planeet-etende vijand Unicron. Maar de film werd vooral bekend door het sneuvelen van Optimus Prime. Dit tot grote ontsteltenis van veel jonge fans (mezelf inkluis 🙈). De filmspecial daarvan verscheen in de VS als aparte miniserie, maar werd door Juniorpress opgenomen in nummer 9 van de gewone reeks.

Woelige continuïteit

Rond die tijd werd de continuïteit in de comics van Juniorpress best complex. Zo stierf Optimus Prime niet enkel in de tekenfilm. Ook in de Marvel comics kwam hij om het leven. Omdat Juniorpress net de filmspecial had opgenomen in de gewone reeks leek het hen verwarrend voor lezers om Optimus nog een keer te laten sterven. De Amerikaanse nummers waarin dat gebeurt werden dus overgeslagen.

Niet veel later volgde nog een extra dik nummer 13. Daarin werd een extra Amerikaans nummer opgenomen. Bovendien werden er ook enkele nummers overgeslagen. Zo sloten de uitgaven van Juniorpress dichter aan bij de Amerikaanse uitgaven. Waarschijnlijk onder druk van Hasbro, om het meest recente speelgoed ook in de Lage Landen in de strips te zien.

Simon Furman

Naast de Amerikaanse comics verschenen er ook Transformers strips in het Verenigd Koninkrijk. Naast heruitgaven van het Marvel materiaal verscheen daar ook nieuw materiaal in. Dat was vaak trouwens van een veel betere kwaliteit dan de Amerikaanse verhalen. Schrijver Simon Furman zorgde ook voor een echte continuïteit die in lijn lag met 'Transformers: the movie'. Nadat schrijver Bob Budiansky wat uitgekeken was op de Transformers bij Marvel, nam Furman zijn taak over en ging ook de Amerikaanse comics schrijven. Daar zorgde hij voor een enorme kwaliteitsboost in de verhalen. Zo introduceerde hij met Thunderwing een nieuwe grote vijand en schreef hij Unicron en Galvatron ook in de gewone comics.

Promotiemateriaal

Naast de gewone comics verscheen in 1988 ook nog een extra nummer: 'Transformers: Headmasters'. Hierin werd de aparte miniserie van Marvel opgenomen.

Deze special werd gesponsord door Hasbro en gratis aangeboden in speelgoedwinkels. Alles om de zoveelste nieuwe lijn speelgoedrobots te promoten 😎.

Dat gebeurde trouwens ook in de reguliere reeks. Zo zaten er regelmatig speelgoedfolders van de Transformers mee tussen de comics.

Nieuwe generatie

Ondanks al die promotie bleef de hype niet duren. Begin jaren '90 taande de populariteit van de Transformers. De comics eindigden met nummer 32 bij Juniorpress, met daarin de Amerikaanse nummers 74 en 75. In de VS ging de reeks nog even door tot nummer 80.

Toch zouden de robotgekte regelmatig terug opleven. In de zomer van 2001 verleende Hasbro de licentie voor de Transformers comics aan het Amerikaanse Dreamwave. Rond die tijd verscheen er ook de nieuwe animatieserie 'Transformers: Armada'. Uiteraard ging Dreamwave daar mee aan de slag en verscheen er naast 'gewone' Transformers comics ook een adaptie van deze tekenfilms. Die werden geschreven door Chris Sarracini en kregen positieve recensies. Ze schopten het zowaar tot een vertaling bij Big Balloon. Helaas duurde het feestje hier slechts 4 nummers.

Deze uitgaven betekenden het voorlopige einde van de Transformers in het Nederlands. Bij deze een warme oproep aan de uitgevers in Nederland en België om aan de slag te gaan met het nieuwe Energon Universe van Robert Kirkman 😉

[luckas58-blog]

 dag drie: van Ciney naar Sampon bij Aarlen, bijna helemaal in het zuiden van ons land aangekomen. Na een nachtje onweer en veel gedonder en regen, deze morgen vertrokken bij betrokken hemel en veel zuidwestenwind, redelijk fris maar de ganse dag geen regen gehad. Door de condroz verder gefietst stilletjes aan stijgend,doorheen Rochfort, je weet wel van de trappist, maar wij hebben er een koffie gedronken. Dan verder naar Sint Hubert, gekende verzamelplaats van jagers en blazers. Middagpauze met lekker broodje en een Franzipan als dessert. nieuwe moed je af en toe de zon die er door komt clement naar de hoogste top van onze fietstocht dwars door de Ardennen, met name 540 m. En waaien dat het daar deed. Maar wel mooi om doorheen te fietsen met verlichten tot de hoge venen in het oosten en de Franse grens in het westen. Langs een monument gereden dat de weerstand van de Amerikanen tegen de pantzer division Lehr in de slag om de Ardennen in herinnering bracht. Op dit punt kwam het Ardennen offensief van de Duitsers tot stilstand. Wel geen wrak van de panter II tank, de grootste van de Tweede Wereldoorlog gezien. Alles mooi opgeruimd. uiteindelijk geldt gehouden L’église om een boeke de Berlin, een van de weinige dingen die we van de Duitse over gehouden hebben, naar binnenteen. Het was hoog tijd want de benen begonnen leeg te lopen. L’église is trouwens het dorp waar we enkele jaren terug met de familie Dhondt en midweek doorgebracht hebben. en veel bakplezier en andere pleziertjes hebben gehad! de jonge bakker gaat trouwens een piep stemmetje zodat we vermoeden dat hij een trans zou kunnen zijn of hij zich aan het voorbereiden was. En dan naar Habay, waar we in reden op een grote massa die net de 20 km loop strijd achter de rug hadden. gezocht naar Louis en Charlotte maar niet gevonden. uiteindelijk aangekomen in Sampor, onze fietsen gestalt achterde B&B, en de tuin kot van de eigenaar. Verder was er geen mogelijkheid. We zullen morgen zien of dat ze er nog staan. Dan met taxi naar Arlon en in een familie restaurant lekker konijn voor polen tomaat crevette Grise voor mij gegeten. kostprijs € 83,5 met aperitief en dessert, iets meer dan de taxirit. Einde van de dag en om 10u30 uur het bed in. Morgen regen weer…

[ikmichiel]

Tik tik tik

- Juni 2023

Drie dagen geleden was het alweer vijftien jaar geleden dat hij zich oud begon te voelen. Als een mokerslag werd meneer geconfronteerd met tijd die geruisloos met hem mee gestapt had, toch onderweg nooit eens de moeite genomen had meneer alert te maken op het verstrijken daarvan. De datum had in een ander leven als een riedeltje geklonken, en bevond zich nu in de nevelen der kleine geschiedenissen die ieder van ons beleefde.

Een ander leven, een vorig leven. Eén van de ontelbaar vorige levens die meneer toen en dan definieerden. Bij een slang was dat veel duidelijker: new skin, new me. Niet zo bij de ontheemde haarloze aap in de digitale era.

Pas vijf lange jaren later zou meneer aan deze blog beginnen. Therapeutische bijwerkingen mooi meegenomen. Ook toen bevond hij zich in een ander leven als dat van vijf jaar eerder en tien jaar later. Het moest gezegd: meneer was niet jong meer. Al even niet. Hij kon ondertussen terugkijken op decennia. Shit.

Toch waren er ook zaken die nooit leken te veranderen. Enkele constanten die meneers leven vorm en structuur gaven. Ha, structuur, de heilige koe in het leven. Zonder ging niet. Zonder hoefde (het) niet.

Zo was ook dit tienjarig vodje al aan maar liefst zes bureaus geschreven. Zes bureaus, zei ter, Zes he! Zo ging dat in het leven. Wat belangrijker was - zie structuur - was dat het bed tenminste altijd identiek bleef. In al die tijd waren er bakens die als vuurtorens boven woeste golven uittorenden.

Ach, misschien was het dan allemaal toch niet zo slecht. Integendeel, zelfs. Zolang de tijd naast hem liep, gebeurde het leven gewoon. Of buitengewoon. Meneer telde zijn zegeningen en keerde terug naar zijn dag.

[aandruetan]

Varia : La tresse - Laetitia Colombani

Oorspronkelijke taal : Frans

Gelezen in het Frans

224 pagina's

Intrigerend verhaal dat de levens van drie vrouwen met elkaar verweeft, elk uit verschillende delen van de wereld. Het boek verkent thema's van moed, doorzettingsvermogen en vrouwelijke kracht

Flaptekst

Drie vrouwen. Drie levens. Drie lotsbestemmingen.

In India werd Smita geboren in totale armoede. Een baan? Ja, de meest ondankbare, de meest weerzinwekkende van allemaal, de baan die ze zal moeten doorgeven, omdat haar kaste haar niet toestaat een betere toekomst voor de kleine Lalita voor te stellen.

Montreal. Sarah, een gerenommeerde advocate, leidt een snel en perfect georganiseerd leven. Ze kijkt uit naar haar volgende promotie bij het bedrijf waarvoor ze de afgelopen jaren alles heeft opgeofferd.

In Sicilië is Giulia een jonge vrouw die de voorouderlijke kennis bewaakt in de familiewerkplaats van haar vader. Wanneer haar vader een ongeluk krijgt, wordt haar toekomst in twijfel getrokken. Ze slaat haar vleugels open met een vurig verlangen om te leven en te durven.

Samenvatting (Vertaald uit Commentaire Composé)

Smita is een onaantastbare, de laagste en meest verachte kaste in de Indiase samenleving. Zijn taak is het schoonmaken van de latrines van de dorpelingen, in ruil voor een schamel levensonderhoud. In opstand gekomen door dit onrecht, en om de minachting voor haar dochter te sparen, besluit ze het dorp te ontvluchten. Met haar dochter, en zonder een echtgenoot wiens lafheid ze veracht, vertrekt ze moedig en ondanks de moeilijkheden. De roman eindigt wanneer de moeder en haar dochter hun haar aan Vishnu aanbieden. Smita vertegenwoordigt de opstand van het meest verachte en verwaarloosde volk. Haar moed en vastberadenheid maken haar tot een modelheldin.

Giulia woont in Palermo op Sicilië. Nadat haar vader door een ongeluk in coma is geraakt, krijgt ze plotseling de leiding over de familiefabriek, die op traditionele wijze pruiken maakt. Geholpen door Kamal, haar naar Italië geëmigreerde Sikh-minnaar, transformeert ze de failliete fabriek tot een internationaal bedrijf. De jonge en mooie ondernemer belichaamt een moedige en ambitieuze vrouwelijkheid, bewaarder van tradities die ze in de moderniteit weet te integreren zonder ze te verdraaien.

Sarah Cohen woont in Montreal, waar ze als advocaat werkt bij een prestigieus kantoor. Zij vertegenwoordigt deze vrouwen die hun liefdesleven en gezinsleven hebben opgeofferd voor een succesvolle carrière. De roman benadrukt echter de moeilijkheid van een dergelijke status, omdat deze zowel absolute professionele investeringen als aantrekkelijke vrouwelijkheid vereist. Deze spanning explodeert als Sarah hoort dat ze aan borstkanker lijdt. Haar onvermogen om aan haar overweldigende professionele verplichtingen te voldoen, zorgt ervoor dat ze in een depressie verzinkt. Zijn wanhoop wordt vergroot door de jaloerse boosaardigheid van zijn collega's en concurrenten, die zijn plaats innemen. Sarah walgt van een onmenselijke en destructieve professionele wereld en besluit haar leven te richten op deugdzamere doelstellingen: moedig vechten tegen een gestigmatiseerde ziekte, haar tijd aan haar kinderen besteden, een carrière opnieuw opbouwen en haar bedrijf aanklagen wegens discriminerende praktijken. Sarah belichaamt een ambitieuze vrouwelijkheid die wordt blootgesteld aan het machismo-geweld van de professionele wereld. Dit personage laat zien hoe moderne, liberale samenlevingen op een verraderlijke manier seksistisch zijn. Ze eisen van vrouwen de vervulling van hun traditionele rol (mooi zijn en moeder zijn), terwijl ze van hen competentie en professionele investeringen verwachten die gelijk zijn aan die van mannen.

Mijn mening

3/10 Dit boek wordt vaak beschreven als feministisch, maar daar ben ik het niet mee eens. Een verhaal met vrouwelijke hoofdpersonages en een feministisch verhaal zijn niet hetzelfde. De problemen die de drie hoofdpersonen ervaren, draaien niet in het eerste plaats om hun geslacht, maar om verschillende andere redenen.

Sarah, een Canadese advocate die kanker krijgt, wordt gepresenteerd als een 'sterke vrouw' die geen stereotypische vrouwelijke problemen zou moeten hebben (kinderen krijgen, te veel vakantie nemen,..). Gedurende het verhaal wordt ze ziek, en hier begint het probleem van haar verhaal: mensen willen niet werken met iemand die ziek is en hun werk niet voor 100% kunnen uitvoeren. Dit heeft niets te maken met haar geslacht, maar alles met haar gezondheidstoestand. Sarah zou een goed personage kunnen zijn voor een feministisch boek als het verhaal zich concentreerde op haar stereotypische 'sterke vrouw' leven, maar Colombani heeft het verhaal daarond niet geplaatst, maar wel rond haar ziekte.

Smita is een 'onaanraakbare', wat ook een probleem is, maar niet exclusief voor vrouwen. Het boek noemt zelfs haar man, die zeker geen beter leven heeft. Het belangrijkste thema bij Smita is het verschil in sociale klassen, niet in geslachten.

Het verhaal van Giulia zou ik eerder het tegenovergestelde van feministisch noemen. Giulia bereikt niets zonder de hulp van een man, zonder het werk van haar vader of de hulp van Kamal heeft ze eigenlijk niet veel bereikt, zeker niet meer dan de andere werknemers in het fabriek.

Het hele boek lijkt gevuld te zijn met stereotypes en de aandacht van de auteur richt zich telkens op problemen die er nauwelijks zijn, terwijl grotere problemen onaangeraakt blijven. De schrijfstijl is eenvoudig en oppervlakkig, het maakt mijn waardering niet hoger.

[keynewssuriname]

Honorair Consul voor Suriname in Jamaica ontvangt benoemingsbrevet

Sandra Glasgow heeft op woensdag 17 januari 2024 uit handen van minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking (BIBIS) haar benoemingsbrevet als Honorair-Consul van Suriname in Jamaica in ontvangst genomen. Sandra Glasgow heeft een zeer extensieve achtergrond in bedrijfsmanagement waarbij zij haar competenties in, onder andere, strategische planning, business ontwikkeling en management, projectplanning en trainingen in ondernemerschap heeft ontwikkeld over meer dan dertig jaar. Haar opleidingen en daaraan verbonden werkervaringen en deskundigheid, die verworven zijn bij gerenommeerde instituten in een aantal landen waaronder India, Canada en Jamaica, hebben haar diverse onderscheidingen opgeleverd. Momenteel is zij nog verbonden aan BizTactics Limited, een consultancy die zich toelegt op stimuleren van bedrijven in de groei door middel van incubatie en mentorschap en het bevorderen van ‘best-in-class corporate governance’. Daarnaast legt zij zich toe op zogeheten Angel Networks, die focussen op mentorschap en coaching van start-up ondernemingen. Zij heeft over de jaren heen in bijkans veertig besturen van organisaties zitting gehad en haar krachten gegeven waarvan momenteel nog aan twaalf. HC Glasgow kijkt ernaar uit om ook voor Suriname van betekenis te kunnen zijn en mogelijk ook deze expertise aan te wenden om jong ondernemerschap in Suriname te stimuleren, alsook bestaande organisaties en bedrijven te helpen in hun ontwikkeling en verbetering van corporate governance. Daarnaast gaf zij aan zich ook in te zullen zetten voor het onderlinge netwerk tussen Suriname en Jamaica, aangezien veel Jamaicanen niet bekend zijn met Suriname. De minister liet merken ingenomen te zijn met de expertise van HC Glasgow en gaf aan een bijdrage te verwachten in betere samenwerking tussen Jamaica en Suriname en verdere ontwikkeling van de relatie, vooral op het gebied van handel en industrie. Read the full article

[joostjongepier]

Wat?   Yayoi Kusama, Naked Body Festival, Schiedam November 1967, Stedelijk Museum Schiedam (1967) door Ton den Haan, Voedselobsessie (Macaroni-broek) (1965), Fallisch meisje (1967), Voedselobsessie (Dienblad) (1965), Narcissus Garden (1966) en Infinity love room (1967) door Yayoi Kusama

Waar?   Tentoonstelling Yayoi Kusama – De Nederlandse jaren in Stedelijk Museum Schiedam, Schiedam

Wanneer?   28 december 2023

Yayoi Kusama is terug in het Stedelijk Museum Schiedam. Niet in persoon, maar in de vorm van een expositie gewijd aan de periode dat ze in Nederland verbleef. In 1967 zorgde een performance van de Japanse kunstenares in dit zelfde museum voor  een heuse rel. Tijdens een ‘happening’ beschilderde ze het lichaam van haar collega-kunstenaar Jan Schoonhoven. Het gebeuren leidde tot een brief van 59 verontruste burgers die vonden dat het museum zich moest richten op moderne kunst en niet op ‘dergelijk vertoon’. De VVD-fractieleider in de gemeenteraad stelde vragen en voor museumdirecteur Hans Paalman dreigde ontslag.

De in Japan geboren en opgegroeide Yayoi Kusama verhuisde in 1957 naar Amerika. In New York ontmoet ze de Nederlandse kunstenaar Hans Peeters, een van de oprichters van de Nul-groep. Ze komt in 1965 naar Nederland, waar Peeters haar in contact brengt met de directeuren van Internationale Galerij Orez, waar ze haar eerste solopresentatie in Europa krijgt. Het is het begin van een jarenlange samenwerking. In 1967 presenteert Kusama haar werk in het Stedelijk Museum Schiedam.

Kusama sluit met haar werk aan op de seksuele revolutie, maar haar beelden komen voort uit een meer persoonlijke bron: haar eigen jeugd. Ze heeft een obsessie voor eten, bloemen en fallussen die onlosmakelijk verbonden is met een (seksueel) trauma uit haar jeugd. Al van jongs af aan heeft ze te kampen met waanbeelden en visioenen die haar hele leven en haar werk sterk beïnvloeden. Kusama’s obsessies komen voort uit haar grootste angsten. Door motieven eindeloos te herhalen bedwingt ze die angsten. “Ik ben doodsbang voor het idee dat iets langs en lelijks als een penis bij mij naar binnenkomt, en daarom maak ik er zoveel van. Ik maak er zoveel dat ik mezelf begraaf in het proces van het maken. Dit noem ik ‘obliteration’.”

Speciaal voor de tentoonstelling in Schiedam maakt Kusama een gouden en een zilveren Phallic Girl, etalagepoppen bedekt met katoenen fallussen en bespoten met goud- en zilververf.

Yayoi Kusama wordt beroemd met haar ‘polka dots’: eindeloos herhaalde stippen. Rond het midden van de jaren zestig begint ze haar fallusobjecten op deze manier te decoreren. Op de vraag wat de polka dots betekenen, antwoordde Kusama in 1967: “Ik wil de mensen gelukkig maken met mijn polka dots. Zij moeten een doorlopende lijn vormen en eenheid brengen. Eigenlijk zou ik overal polka dots willen aanbrengen, op straat, op de gevels van huizen.”

Een bijzonder werk op de huidige tentoonstelling in Schiedam is Narcissus Garden. Op de Biënnale van Venetië in 1966 presenteert de kunstenares, buiten het officiële programma, in een park Narcissus Garden: honderden spiegelende bollen. De kunstenares biedt de bollen voor twee dollar per stuk te koop aan, maar de organisatie van de biënnale verbiedt haar de bollen voor zo weinig geld te verkopen. Met de bollen houdt de kunstenares het biënnalepubliek een spiegel voor. Het is een stevige kritiek op het marktgerichte kunstsysteem.

Najaar 1967 opent Galerie Orez de tweede solotentoonstelling van Yayoi Kusama: Infinity love room. De obsessieve herhaling van stippen beperkt zich niet langer tot  haar schilderijen en objecten. Ze bedekken nu ook de galerie en uiteindelijk de bezoekers. Tijdens de opening beschildert Kusama mensen en nodigt ze de aanwezigen uit dat ook te doen.

[twafordizzy]

A. F. Th. van der Heijden kondigt zich aan

bron beeld; demorgen.be Een kleinood is het: de Gevouwen woorden van schrijver A. F. Th. van der Heijden (1951), ondertitel: Brieven over de grillen van het vak. Het is midden jaren 70, vorige eeuw. Van der Heijden schrijft reeds voor het literair tijdschrift Tirade, stuurt poëzie naar uitgever Geert van Oorschot (1909-1987) en kondigt ondertussen aan dat proza wellicht een betere keus is. Val…

[gewoonkarin]

Vorige week vrijdagavond kwam een volledig gezin, vader, moeder, zoon en dochter, uit onze gemeente om het leven bij een verkeersongeval. In de loop van vorige week zaterdag werd duidelijk wie het waren. Berichten verschenen, gedichten gemaakt waaronder een hartverscheurend van Andy Marcelissen. De dichter des larielands wist het verdriet in een paar zinnen te pakken zodat je niet anders kon dan herpakken omdat het zo binnen kwam.

Grote zus en ik appen dagelijks en spraken ons gevoel erover uit. Hoe verschrikkelijk. Als je een heel gezin weghaalt bij familie, vrienden, kennissen, klasgenoten, collega's, uit het leven in het algemeen, dan is dat niet in woorden uit te drukken.

In eerste instantie hoopte ik dat er niet één kind, die geen zin had om mee op pad te gaan, was thuis gebleven. Gek is dat, dat je daaraan denkt. Het samen zijn is dan voor mij kennelijk troostend. Niet alleen in het eeuwige moeten verblijven en wachten op de rest. Niet alleen hier moeten blijven waar rouw overheerst. Gewoon, samen. Ook de reden dat ik het levensverlies van ons pa accepteerde, ons pa en ma samen. Troost.

Grote zus had, toen Paul zijn leven verloor, ook wel eens zo'n dag dat ze liever bij hem wilde zijn. Het was de zorg om twee kinderen die haar op de been hield. Doorgaan omdat het moet en omdat Paul niet anders had gewillen.

Grote zus typte dat ze in onze gemeente hier over heel wat jaren nog zullen praten. Ik betwijfel dat. Zo werkt het niet naar mijn mening. Een kleine groep mensen rouwt een leven lang. Ze groeien groter dan het verdriet maar het gemis blijft. Dat ze altijd 46, 13 en 10 blijven. In verleden tijd over ze praat.

Dat jij jarig bent en ouder bent geworden dan zij. Dat dat je raakt maar weinig mensen dat beseffen. Een dansuitvoering waar je niet meer heen hoeft omdat ze nooit meer voor je gaat dansen. Dat er ouders zijn die de belangrijke gebeurtenissen met, door en voor hun kinderen niet meer mee gaan maken. De kinderen jong blijven, nog zoveel in het verschiet.

Mijn tandenverdriet, ik zeg standaard dat er ergere dingen zijn. Helaas. Was het maar niet zo. Dat soort verdriet waait weer over.

Maandag is het afscheid. Alleen al de gedachte aan vier kisten op een rij maakt me verdrietig. Hoe moet het zijn als je houdt van die mensen in die kisten. Hartverscheurend.

[toosvanholstein]

Nooit gedacht dat ik nog eens ondergronds zou gaan met mijn kunst

Als deze blogaflevering verschijnt, zit ik in Perugia, hoofdstad van de Italiaanse provincie Umbrië. Jaren en jaren geleden, in mijn jonge jaren dus, struinde ik er al eens rond. Dat waren van die plekken waar ik kwam als ik in de zomervakantie rond toerde met altijd mijn aquarelspullen bij me. Mooie ouwe stad met ook een prachtig oud museum vol ouwe kunst. Tja, wat wil je: Italië! Maar dat ik er…

[anoniemdagboek]

Liefdesbrief aan YS

Dinsdag 20 juni 2023, 22:09

Lieve YS,

Ik heb jou een week geleden ontmoet. Ik luister naar "Satellite" van Harry Styles. Het doet me aan jou denken. Een verlangen om bij je te zijn, de hele dag aan je denken en vlinders voelen. Het is een tijdje geleden dat ik verliefd was. Het is een intiem gevoel. Je doet me ook een beetje aan Harry denken. In zijn vroegere jaren dan, een beetje stuntelig en ongemakkelijk maar heel lief, respectvol en getalenteerd. Misschien komt het doordat je ook zo erg jong bent. Je bent 6 jaar jonger dan ik ben. Het voelt bijna verkeerd, aangezien je dichter bij mijn broertjes in de buurt komt dan bij mij. Er is echter iets aan jou wat me zo diep aantrekt, dat ik mezelf niet kan inhouden. Ik moest je mee uitvragen. Ik hoop dat we over een paar jaar bij elkaar komen en een geweldig leven tegemoet gaan. We zouden een geweldige match zijn. Jij zoekt overal betekenis in en ik zie nergens betekenis in. Wil jij mijn betekenis zijn?

Ik vraag me af of je me vervelend vindt. Ik denk het niet. Ik voel me wel vervelend. Ik kijk de hele dag naar alles wat met je te maken heeft. Ik ben gek op je passie en je eigenzinnigheid. Je hebt me verteld van de ziekte die je vroeger had, en vreemd genoeg trekt dat me juist meer aan dan dat het me afstoot.

Ik heb ook mijn bagage. Vreemd genoeg hebben we veel met hetzelfde onderwerp geworsteld. Dat is vorige week ook duidelijk geworden.

Je reageerde heel lief op mijn vraag. Zoals ik eigenlijk wel verwacht had. Het maakt me alleen maar gekker van je. Je bent zo volwassen voor je jaren. De manier waarop je naar het leven kijkt trekt me aan. Ik heb je vader vorige week gesproken, en de manier waarop hij over je sprak, vertelde me ook veel. Je bent respectvol, creatief, gepassioneerd en creatief. We zouden perfect zijn samen. Wie weet, over een paar jaar.

[devosopmaandag]

Werkelijkheidsgehalte

Ik lig op bed in het donker en ik zeg

... werkelijkheid ...

wat klinkt dat hard en absurd alsof ik

... Heer, ontferm u over mij ...

zeg, dat even absurd maar zachter klinkt.

Ik leg het op mijn tong: metalig en zoutig,

de randen hoewel scherp afgerond,

koel ook, geen zuivere kiezel, tikje ruw.

Ik lach, want het bevalt me me wel

... werkelijkheid ...

Waar zal ik die nu eens van maken?

Ik heb mijn handen vrij, geen licht houdt me tegen,

wat straatgeruis van buiten zal juist helpen.

Hoe zou die van deze week moeten zijn?

Zijn niet alle halffabrikaten nog vers en on-

verkleurd, fris van geur, nog heel even krakend?

Misschien is wat schrijnt nog niet geheeld,

wat lelijk is nog even lelijk.

Ik verzamel op mijn laken alleen de woorden die boven

een tafel zijn gesproken. De al lopend of vanuit een

luie stoel gemaakte schuif ik aan de kant. Ik tel dit

keer alleen de vrouwen. Er is de prerafaëlitische,

die ijs van orchideeënwortel maakt en mij een potje

gepekelde kapperblaadjes schenkt, er is de grijs-

wordende vrouw met haar goudgelokte engelenzoon,

die ik jaren niet zag omdat we een beetje te veel op elkaar

lijken, er is de vrouw die ik veertig jaar geleden vuur op

de grond vuur zag blazen, er is de papierallergische vrouw

en natuurlijk de éénstaartige, en daarbij las ik in A voor

uit Lispector, de heilige Clarice, en ik zag op een telefoon

dat ik oud en lelijk was geworden.

Nou, nou, zegt de werkelijkheidscommissie, is dat niet

wat al te veel duim en te weinig agenda, mevrouw?

Nee, nee, ik zweer u, het is allemaal echt gebeurd

en niets is gelogen.

Wel is er nog die traan, voor de televisie gevallen,

onderstreepte ik in een Chinese roman iets over het

belang van vorm, vroeg ik een jonge man (toch) of

hij ongelukkig was en hij lachte zo hard dat het wel

een gevoelige plek moet zijn geweest.

Ik lig stil en proef nog eens goed.

Hoe zoet en hoe rijk, al weet ik dat

het bijna is doorgeslikt en dan

voorgoed zal zijn verdwenen.