#documentairemaker

[twafordizzy]

Cognetti verklaart de acht bergen

Verwacht met De acht bergen van Paolo Cognetti (1978, Milaan, It) geen roman met fraai klinkende zinnen of schuivende perspectieven. Het is een goed en degelijk geschreven verhaal over vriendschap, dat ontroert. Over keuzes die gemaakt worden, elkaar kwijt raken, de gevolgen daarvan en hoe die een leven bepalen. Hoe je desondanks elkaar kunt raken en met elkaar verbonden blijft. En die acht…

[gpfansnl]

Hij kreeg een kijkje in het privéleven van Max Verstappen.

[annemarleen]

"Clichy sous Bois (Parijs), TowerHamlets (Londen), Rinkeby (Stockholm) en Molenbeek (Brussel) are about connecting and creativity in times of conflict. These neighbourhood's materiality is about the unifying element that people in these neighbourhoods encounter on a daily basis, which is the gritty (painful) and the messy (pleasurable) materiality of that particular neighbourhood." #materiality #extremeplacemaking #nochurchinthewild #situationalknowledge #multiplytherightthings #realdesign

"This body of knowledge - ’learned by doing’ - also demonstrates playful embodiment of resistance to power and dependency in intimate, personal social and public encounters, as both the medical and social models on Clichy sous Bois (Parijs), TowerHamlets (Londen), Rinkeby (Stockholm) en Molenbeek (Brussel) will objectify these neighbourhoods as being inferior (medical) or being ignored (social) (https://lnkd.in/eGjXdZEE)." - Anne Marleen, CHI 23 alternative (II)

"It is not uncommon to meet designers who are overflown with

passion to save the planet and work hard to protect its deterioration on a global or local scale, yet when it comes down to ‘backward societies’ on a personal or intimate scale, conversations lead to disconnect and ambiguity. Not only designers, also the people themselves refrain from exploring their neighbourhoods. Somehow, the design space seems to fall silent and complexities, controversies, and confrontations that exist in neighbourhoods like Clichy sous Bois (Parijs), TowerHamlets (Londen), Rinkeby (Stockholm) en Molenbeek (Brussel) are not fully out-played or recognised in the design space." - Anne Marleen, Cumulus 2023 alternative (II)

Freedom, 'I'dom, 'Me'dom

Where's your 'We'dom?

Borders - MIA - https://lnkd.in/dys6J_r

That's something that the pastor don't preach

That's something that a teacher can't teach

No church in the wild - https://lnkd.in/eQG7cQwr

Ik wil niet gehoorzaam

Getemd en oppassend zijn

Ik wil niet fatsoenlijk

Geremd en volwassen zijn

Ik ben niet van jou, nee, ik ben vrij

Mijn leven is van mij - Pia Douwes - https://lnkd.in/eH7pJnep

https://lnkd.in/erN-UNY6

[franciscovanjole]

Gaat Hallelujah over seks of over god?

Ik moet altijd een beetje gniffelen als Hallelujah weer eens plechtig wordt uitgevoerd door EO-types… weten ze wel waar het over gaat?

Leonard Cohen zoals ik hem voor het eerst zag, in 1980 in het Concertgebouw Ergens in de documentaire Hallelujah: Leonard Cohen, a Journey, a Song merkt iemand op dat je bij Leonard Cohen nooit weet of het gaat om holiness of horniness, heiligheid of geilheid. Dat lijkt me een terechte constatering waarmee het hele nummer verklaard wordt. Maar de documentairemakers weten er toch nog twee uur mee…

[janjoycesmitz]

About

https://www.museumimlagerhaus.ch/en/2022/07/11/en-lene-marie-fossen-human-1-9-22-26-2-23/

❤️

Lene Marie Fossen – Tentoonstelling

Mens (1.9.22 – 26.2.23)

Vernissage: woensdag 31 augustus 22 , 6. 30 p . m.

"Ik ben niet wat zij zien, maar wat ik zie."

De tentoonstelling Lene Marie Fossen – Human presenteert voor het eerst de urgente zelfportretten van de Noorse fotografe Lene Marie Fossen ( 1986-2019 ) buiten haar land .

Hoewel het zeer actueel is, is het onderwerp anorexia taboe. Voor het eerst buiten Scandinavië is de tentoonstelling Lene Marie Fossen – Humanpresenteert de krachtige zelfportretten van de Noorse fotografe Lene Marie Fossen (1986-2019). Fossen verwierp het lineaire tijdsverloop dat haar tot de puberteit dwong en stopte op tienjarige leeftijd met eten. Ze worstelde de rest van haar leven met anorexia. Als autodidact ontdekte ze fotografie als medium waarmee ze de tijd probeerde te bevriezen. Ze maakte haar ontroerende serie zelfportretten in een leegstaand ziekenhuis op het Griekse eiland Chios. Fossen besloot open te zijn over haar aandoening en toonde haar werken in het openbaar. En ze eiste gezien te worden als fotograaf: “Ik ben in de eerste plaats een kunstenaar, en dan ben ik ziek. Mijn werk gaat niet over eetstoornissen. Het gaat om menselijk lijden.” Op Chios maakte ze in 2015 ook foto's van gestrande vluchtelingenkinderen en ouderen. Haar focus lag altijd op de vraag wat het betekent om mens te zijn.

Samengesteld door Ellen K. Willas, WILLAS Contemporary, Oslo/Stockholm.

Begeleid door de prijswinnende documentaire Self Portrait , geregisseerd door Margreth Olin, Katja Høgset en Espen Wallin (2019, Speranza Film), Muziek van Susanne Sundför

"Zelfportret"

Nauwelijks iets sterkers

De documentaire film "Self-Portrait" gaat over schaamte en pijn omgezet in kunst.

FILM: Het is alsof je een nazi-regime in je eigen lichaam hebt. Zo karakteriseerde fotokunstenaar Lene Marie Fossen anorexia, de ziekte die haar op 33-jarige leeftijd doodde. Toen ze in oktober vorig jaar stierf, was de documentaire 'Self-Portrait' voltooid. Het is een schokkende film geworden; een film om over te huilen.

Documentairemakers Margreth Olin, Katja Høgset en Espen Wallin hebben een portret gemaakt dat zowel een ziekteverloop in al zijn horror is als een kunstenaarsportret dat recht doet aan wat een van de meest getalenteerde fotografische gaven van Noorwegen bleek te zijn . Het is ook een coming-of-age-verhaal over een kind dat weigerde op te groeien. Wie wilde zijn leven als 10-jarige bevriezen en wie slaagde erin; ze heeft nooit enige lichamelijke puberteit meegemaakt.

Madonna-achtig

Het voelt bijna paradoxaal dat Lene Marie's eigen zwart-witportretten die de film openen bijna uitsluitend uit oude mensen bestaan. Tandeloze, gerimpelde, verweerde mensen van het Griekse eiland Chios, waar ze keer op keer terugkwam om te fotograferen. Daar vond ze ook de achtergronden voor haar serie zelfportretten waarin ze gedeeltelijk ontkleed lijkt, zo mager dat je elke rib in haar blote borst kunt tellen. Ze bevindt zich in een vervallen lepraziekenhuis, in een kamer met kapotte ijzeren bedden, los pleisterwerk op de verbleekte blauwe muren en een soort kruis bovenaan waar het licht van buitenaf doordringt.

Artikel uit Dagbladet

Origineel : Noors

Inger Bentzrud

[tipsmaatregelen]

'Het zijn niet de vrouwen', zegt vrouwelijk personeel terwijl het The Voice-schandaal zich verspreidt

‘Het zijn niet de vrouwen’, zegt vrouwelijk personeel terwijl het The Voice-schandaal zich verspreidt

‘Het zijn niet de vrouwen’, zegt vrouwelijk personeel terwijl het The Voice-schandaal zich verspreidt Mediamagnaat John de Mol is alom bekritiseerd omdat hij een deel van de schuld lijkt te leggen voor de voortdurende seksuele intimidatie van vrouwelijke deelnemers op talentenjacht The Voice of Holland aan de voeten van de vrouwen zelf. De Mol vertelde de documentairemakers in een interview dat…

[twafordizzy]

Paolo Cognetti leert zijn vader beter kennen

De auteur in zijn geliefde omgeving; bron beeld: montagna.tv Ik denk te weten waarom De acht bergen van de Italiaanse schrijver en documentairemaker Paolo Cognetti (1978) een succes werd. Het lukt de Italiaan in begrijpbare taal iets duidelijk te maken wat ons mensen bindt. Om te beginnen is Cognetti een goede verteller. Hij vindt de juiste woorden makkelijk en zijn taal is voor velen te volgen.…

[kleineberg]

Het is tijd voor verandering. En we starten hier.

Lieve volgers,

Het is tijd voor verandering. En we starten hier.

Zijn er mensen, richtlijn 12 tot 24 jaar (maar zie het niet als grens), die met mij willen discussiëren over wat scholen kunnen betekenen voor mensen zoals jij en ik, mensen die vechten met zichzelf en of het leven?

Mijn scriptie, eindonderzoek en deel van mijn levensvraag spelen hierin een rol. Hierin zal ik binnenkort of misschien later bijgestaan worden door een documentairemaker. Ik wil deze docu, die hieruit voortkomt, gebruiken om met beleidsmakers en misschien wel met het ministerie van onderwijs in gesprek te komen.

Jij bepaald hierin in hoeverre jij herkent zal worden. Voor mij blijft anonimiteit als je die nodig hebt belangrijk. Maar je kunt ook net als ik er voor kiezen om in het zicht te treden, omdat dat ook nodig zal zijn verandering te maken.

Wil je hierin iets betekenen? Spreek mij aan in een berichtje of in de chat, dan beginnen we met het veranderen!

Liefs, KleineBerg

[saulsplace]

DOCU PREMIÈRE: Paradogma - Marijn Poels

Paradogma thematiseert de polarisering in onze westerse maatschappij en de demonisering van het andere geluid. Poels gaat op zoek naar antwoorden achter dit fenomeen dat het debat lijkt te verstikken en het volk te verdelen in links, rechts, goed of slecht.

Wie zich kritisch uitspreekt of vragen stelt over bepaalde vraagstukken wordt al snel weggezet als verdacht of gevaarlijk. Dat ondervindt documentairemaker Marijn Poels in zijn tweede documentaire Paradogma. Waarom eigenlijk? Poels gaat op zoek naar antwoorden achter dit fenomeen dat het debat lijkt te verstikken en het volk te verdelen in links, rechts, goed of slecht.

Hoe vrij en liberaal is het westen eigenlijk en moeten we andere perspectieven negeren of juist omarmen? Een kritische en persoonlijke reis langs oeroude conflicten in een nieuwe tijd waarin wereldbeelden met elkaar botsen, en het vrije woord steeds verder onder druk lijkt te staan.

[bramieven]

Ernest Mandel

Naar aanleiding van een insta-story van Geert Buelens heb ik het werk van Ernst Mandel nog eens opgepakt. De Brusselse documentairemaker Frans Buyens maakte in 1972 een mooi portret van hem. Mandel was op dat moment op het toppunt van zijn roem, het jaar waarin hij ook zijn belangrijkste boek zou publiceren. Het laatkapitalisme heette dat boek, waarin Mandel een poging deed om de veranderingen van het mondiaal kapitalisme in zijn eigen tijd te verklaren.  

De intuïtie dat het kapitalisme na de tweede wereldoorlog in snel tempo een transformatie had ondergaan, die ook de geopolitieke verhoudingen op een heel wezenlijke manier omgooide, was echter niet nieuw. In de vroege jaren 60 was Mandel een van de eersten om een omvattende analyse te maken van de nieuwe economische verhoudingen.  

Technologie staat van meet af aan centraal bij Mandel. Na de Tweede Wereldoorlog ontstaat er volgens hem een “permanente technologische revolutie” ten gevolge van de bewapeningswedloop. Het gaat volgens Mandel om een technologische “versnelling” (accellerationism, anyone?). Dat dit het gevolg is van een wapenwedloop hoeft ons volgens Mandel niet te verbazen, want “de meeste technologische revoluties, die we op het gebied van de industrie en de produktietechniek in het algemeen kennen, [zijn] afvalprodukten van technische revoluties op militair gebied.” (Inleiding in de marxistische economie, 71) Maar dat de technologische vernieuwingen na de jaren zeventig worden aangedreven door een wapenwedloop, markeert toch een omslag: anders dan aan het eind in de negentiende eeuw, aldus Mandel, ligt de motor voor technologische vernieuwing in de tweede helft van de twintigste eeuw buiten de economie. Daardoor is het investeringspatroon heel anders. Terwijl een klassieke economische benadering vraagt dat de investering in een nieuwe technologie zich eerst commercieel weer terugbetaald, dwingt de wapenwedloop om stug door te innoveren, ook wanneer de investering nog niet rendeert. Het heeft onze wereld ingrijpend veranderd, aldus Mandel.

Het is maar een van de vele fascinerende analyses die Mandel in zijn werk naar voren brengt. De moeite om eens te herontdekken.

[machteldcontext]

In de VPRO-documentaire Wit is ook een kleur probeert documentairemaker Sunny Bergman zichzelf en andere ‘progressieve witte Nederlanders’ te confronteren met het racisme waarvan zij zich bevrijd dachten te hebben. Witte mensen geven dan wel sociaal wenselijke antwoorden, maar diep van binnen voelen ze zich nog steeds superieur.

Sunny Bergman wil weten waarom veel witte mensen zich verongelijkt voelen als het over racisme en witte privileges gaat. Vooralsnog worden in het racismedebat de problemen gemakshalve neergelegd bij immigranten. Omdat ze niet goed zouden integreren, of bij lager opgeleide proteststemmers omdat zij er racistische denkbeelden op nahouden. Maar wat kleurt de blik van witte hoger opgeleiden van de 'elite', die het morele gelijk aan hun zijde denken te hebben en menen dat kleur er niet toe doet? Slagen zij erin om hun kinderen 'kleurenblind' op te voeden? Bergman neemt de proef op de som. In het 'black doll/white doll' experiment wordt gekeken naar de keuzes die kleuters maken tussen zwart en wit. De jonge deelnemertjes, nog niet getraind in het geven van sociaal wenselijke antwoorden, blijken ongeacht hun eigen kleur dezelfde keuzes te maken en stellen de witte pop stelselmatig boven de zwarte pop. Zo vindt bijvoorbeeld 75 procent de witte pop het slimste. Welke rol spelen onze westerse cultuur en beschavingsnormen in deze uitkomst?

De twee poppen zijn identiek, op de kleur van hun huid en ogen na. 

Volgens Philomena Essed, hoogleraar in Critical Race, Gender and Leadership Studies, is het is logisch dat de kinderen deze keuzes maken. Het weerspiegelt wat kinderen dagelijks al om zich heen zien: in films, literatuur en in het onderwijs zijn de slimme helden altijd wit. In dit kader onderzoekt Bergman ook de witte kijk op de geschiedenis en onze helden van weleer, zoals Michiel de Ruyter, in hun rol van onderdrukker. Hoe gaan we om met deze kantelende blik?

Het valt Bergman op dat een groot deel van de witte hoger opgeleiden ervan uitgaat dat de westerse cultuur en beschavingsnormen een voorbeeld zijn voor de rest van de wereld die zich daar naar zou moeten voegen. ‘Door ervan uit te gaan dat jouw waarden algemeen geldende neutrale waarden zijn, verhef je jezelf moreel en cultureel boven anderen’, stelt Bergman. Zij ziet bewustwording van deze superioriteit als een eerste stap naar een veranderende, brede blik op een kleurrijke samenleving.

In haar zoektocht naar antwoorden op de vraag hoe kleur ons beïnvloedt in ons doen en laten, neemt Bergman ook zichzelf onder de loep en loopt ze voorop in een experiment dat privileges op basis van kleur meet. Sinds zij zich publiekelijk inzet tegen racisme in Nederland, komt zij veel boze witte mensen tegen. Nieuwsgierig naar wat er ten grondslag ligt aan de boosheid en verontwaardiging van witte mensen zodra het over racisme gaat, voert ze confronterende telefoongesprekken met mensen die haar via Facebook uitscholden of bedreigden in reactie op haar publiekelijke uitspraken tegen zwarte piet in het bijzonder en racisme in het algemeen.

Bergman ziet een verband tussen de woede en het zelfbeeld van witte mensen. ‘Gevoelens van superioriteit passen niet in ons zelfbeeld. Dat we genieten van witte privileges en gekleurde mensen oneerlijk behandelen, op hen neerkijken of beledigen evenmin’, aldus Bergman. ‘Met iets waarvan we menen dat het niet bestaat, willen we niet geconfronteerd worden. De morele en culturele verhevenheid die veel witte mensen met zich meedragen is uiteindelijk een handicap.’

[inge-universe]

#hebbanbuzz @hebbannl #currentlyreading Mary Lou Longworth - Provençaalse mysteries 1 - Dood op kasteel Brémont @maryloulongworth #provençaalsemysteries #coverlove #vakantiegevoel Het is een leuk mooi zomers gezellig mysterie verhaal. Benieuwd naar de volgende delen. #mustread Wie heeft dit boek al gelezen? Wat vond je er van? Wie buzzed er nog meer mee? ............ Inhoud: Als de edelman en documentairemaker Étienne de Brémont de dood vindt na een val uit het raam van het oude, onbewoonde chateau van de familie, gonst het in de stad van de geruchten. Was het een ongeval, een wanhoopsdaad of moord? Onderzoeksrechter Antoine Verlaque vermoedt boos opzet. Als hij verneemt dat Marine Bonnet als jong meisje de familie Brémont goed heeft gekend, roept hij haar hulp in. Het altijd zo idyllische Aix-en-Provence lijkt opeens te wemelen van de mensen die van de dood van Brémont geprofiteerd kunnen hebben, onder wie playboy en polospeler François - de broer van Étienne - die diep in de schulden zit en zich inlaat met nogal ongure figuren. Wanneer de speurders hun lijst van verdachten aan het inkorten zijn, sterft er weer iemand. Ditmaal is er geen twijfel mogelijk dat het moord betreft. ............ #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #boekstagram #instabook #dutchbookstagram #instaboek #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #boekenwurm #booktrovert #bookmail #boekenpost @newbookcollective @standaard_uitgeverij #uitgeverijmanteau #coverliefde #kannietwachtenopderest https://www.instagram.com/p/CdYqJQGAv9J/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[tipsmaatregelen]

Nederlandse jihadist praat met Brits schoolmeisje over 'mooi' leven in kalifaat

Nederlandse jihadist praat met Brits schoolmeisje over ‘mooi’ leven in kalifaat

Nederlandse jihadist praat met Brits schoolmeisje over ‘mooi’ leven in kalifaat De Nederlandse IS-strijder Yago Riedijk, die trouwde met het Britse schoolmeisje dat nu door de Britse regering van haar staatsburgerschap is ontdaan, heeft een interview gegeven aan een documentairemaker over hun leven in het kalifaat. Riedijk wordt momenteel vastgehouden in een Koerdisch detentiecentrum, terwijl…

[martinahuynh]

Hoe ziet de wereld eruit zonder racisme? En hoe komen we tot zo'n wereld? Inzichten van pioniers die dagelijks werken aan een post-racistische samenleving worden afgewisseld met de persoonlijke zoektocht van documentairemaker Ikenna Azuike en zijn gemengde gezin. Hij worstelt met vragen als: Hoe praat je met je kind over racisme? Op welke wijze voed je kinderen op om in de toekomst een post-racistische wereld te bereiken? Wanneer verandert er echt iets? De experts die de post-racistische wereld vormgeven worden voorgesteld als futuristische Marvel-superhelden. Met: neuro-informaticus Sennay Ghebreab, psychosomatisch therapeut Camille Barton, schrijver en dichter Musa Okwonga, schrijfster en anti-racisme educator Layla F. Saad.