#ingrid laate | Explore Tumblr posts and blogs

fransopdefiets · 6 months ago

Text

9-8 Prestmoen

Gisterenavond viel ik met mijn neus in het farewell-dinner voor de cruisegasten in vijf gangen. Ik zat naast een Nederlandse bloementeler uit Australië met zijn vrouw. Ze waren blij met wat aanspraak, want ze maakten moeilijk contact met de andere gasten. Ze waren al gepensioneerd en hadden het bedrijf verkocht, maar de nieuwe eigenaar maakte er niet veel van en hij kreeg van zoveel oude klanten vraag naar bloemen dat hij weer beginnen was. Maar, zei hij, ik doe nu alleen nog pioenrozen en er volgde een hele uitleg over de meer dan 20 soorten die hij teelde. Het handige van pioenrozen is dat je in mei op vakantie kunt, want dan is alles dood, en pas in september hoeft terug te komen om weer te spuiten voordat je aan de nieuwe lichting begint. Ik dacht, ik zeg maar niks.

We begonnen met een zalmtartaartje (ik moest natuurlijk aan die grote zalmfarms in de fjorden denken), gevolgd door een dopererwtensoep met gebakken spekjes. Daarna was de keuze vlees of vis en indachtig het pond stoofvlees dat ik bij de lunch naar binnengewerkt had, koos ik voor de kabeljauw in botersaus. Daarna kwamen nog twee bescheiden nagerechtjes, eerst een bordje met drie soorten kaas, waaronder een hele lekkere Noorse blauwe kaas, gegarneerd met een dun plakje keihard roggebrood gemarineerd in whisky en een hele dikke marmelade en tot slot geflambeerd roomijs met jam van die oranje bramen van de Lofoten. Daarna heb ik mezelf op een bank in de lounge neergelegd en heb ik geslapen tot half vijf in de ochtend.

Ik fris me een beetje op in het invalidentoilet, daar is warm water en kun je je ook op je gemak scheren. Vandaag begint een nieuw traject, ik vind het wel spannend, want ik heb er geen gidsje van, alleen een app. Ik heb de eerste dag uitgeschreven, want je kunt niet navigeren op je telefoon als het regent en regen krijgen we vandaag beslist. En de ene keer laat ie op de kaart alle overnachtingsadressen etc. zien en de andere keer niets. Hoe dat nu werkt, daar ben ik nog niet achter.

Trondheim is een wereldstad, om kwart over zeven kun je gewoon bij de bakker binnen stappen en aan een ontbijt beginnen. Daarna begin ik aan de nieuwe route en die is pittig. Ik moet eerst naar 250 meter en daarna gaat het op en neer over gravel en asfalt. Ik verheug me enorm op een stuk langs een riviertje, dat zal niet zo steil zijn, verwacht ik, maar daar aangekomen, blijkt het riviertje een aaneenschakeling van watervallen en we gaan hup weer steil omhoog. Ik stap regelmatig af om de fiets omhoog te duwen, de klimmetjes zijn kort maar enorm steil.

Wat wel fijn aan deze route is, is het ontbreken van autoverkeer. Het is gewoon stil! Aan het begin van de middag ben ik in Prestmoen en daar is een koffiepunt en onderdak voor pelgrims. Ik voel wel voor een kamer, maar ze zitten al vol, ik kan natuurlijk wel koffie drinken. Die tijd benut ik om onderdak te regelen in een soort pelgrimsherberg in de buurt. Alle kamers zijn bezet, maar ze hebben nog een bed beschikbaar in een oude schuur.

Bij het afrekenen van de koffie raak ik met de eigenaar aan de praat, die heeft een enorme collectie historische buitenboordmotoren. Als hij mijn belangstelling ziet, krijg ik meteen een rondleiding.

Die schuur bij de herberg bestaat uit een grote ruimte met een houtkachel, een butagasfornuis en drie bedden. Geen elektriciteit of stromend water, de douche en WC zijn 100 meter verderop. Ik vind het allemaal prima, het is droog en het ziet er reuze authentiek uit. De eigenaresse vraagt wel drie keer of ze niet haar vriendin Ingrid zal bellen, die verhuurt ook kamers en die zijn veel comfortabeler en ik moet haar overtuigen dat ik er heel tevreden mee ben. Bovendien, de grote hoeve is afgehuurd voor een gouden bruiloftsfeest met diner en voor mij kan er ook wel een bordje af.

Voorlopig ben ik de enige gast, maar er kan nog een Duitse komen. Die heeft een paar dagen geleden gemaild, maar niks meer laten horen. Dus die zal wel niet meer komen opdagen.

Gefietste afstand: 52 km

Gefietste tijd: 5,5 uur

1 note · View note

keynewssuriname · 8 months ago

Text

NDP installeert ruim 60-man tellend jongerenbestuur in Lelydorp

De Nationale Democratische Partij (NDP) is in beweging. De partij heeft op dinsdag 25 juni het jongerenbestuur van het ressort Lelydorp geïnstalleerd. Ondanks hevige regenval was de bijeenkomst aan de Decraneweg goed bezocht. Ruim 60 jongeren zijn geïnstalleerd. Een lid van het Jongeren Coördinatie Team Wanica laat aan de Key News-redactie doorschemeren dat er ongeveer 40 jongeren afwezig waren vanwege de enorme regenval en onder water gelopen gebieden. “Er zijn dus rond de 100 jongeren die meedoen. Dit is geschiedenis in Lelydorp.” De jongeren zijn geïnstalleerd door de voorzitter van het Jongeren Instituut, tevens ondervoorzitter van de partij, Faizal Abdoelgafoer. Na een motiverende speech werden de jongeren één voor één naar voren geroepen. Hierna volgde een felicitatieronde door diverse NDP-toppers. Met Jennifer Geerlings-Simons, Ingrid Bouterse-Waaldring, Roselle Cotino en Ann Sadi was “het vrouwelijk leiderschap goed vertegenwoordigd. We gaan op een eerlijke en oprechte manier voor Suriname en de NDP werken. De verkiezingen worden niet op social media gewonnen, maar we moeten huis aan huis gaan om de boodschap van de partij te verkondigen. Het veldwerk is zeer belangrijk”, aldus Abdoelgafoer. Hij gaf hen wat detailinformatie over het district Wanica met de bijbehorende zeven ressorten. Na de installatie in Lelydorp heeft de paarse partij in alle ressorten van het district een jongerenbestuur geïnstalleerd. Ondervoorzitter van het Jongeren Instituut Ifuel Alberg, die het jongerenwerk van de partij in het district coördineert, merkte op dat de NDP eigenlijk “een jongerenpartij” is. Hij nuanceerde dat jonge mannen en vrouwen altijd een eerlijke kans krijgen om zich te profileren binnen de partij en ook bestuurlijk. Oud-vicepresident Ashwin Adhin stond kort stil bij de geschiedenis van de revolutie. Hij benadrukte dat Bouterse en zijn team toen de status-quo van het land niet accepteerden en zorgden voor verandering. “Zo moeten jullie jongeren ook positieve veranderingen brengen. De NDP is de hoogste boom en hoge bomen vangen veel wind.” Gewezen parlementsvoorzitter Jennifer Simons focuste vooral op wat de NDP anders moet doen in het verkrijgen van regeerverantwoordelijkheid. Volgens haar moet er geïnvesteerd worden in onderwijs, productie, capaciteitsversterking en wetgeving. De aanpak van corruptie staat hoog op de agenda. Er moet ook een goed sociaal programma worden uitgevoerd. In het beleid van een NDP-regering zal de mens centraal staan. Volgens Simons ligt het zwaartepunt van investeringen in de duurzame sectoren waarbij Suriname langdurige inkomstenmodellen kan creëren. Ze pleit voor transparantie en eerlijk bestuur. Read the full article

0 notes

peterpijls1965 · 10 months ago

Text

Football moderne

Peinture Populaire, de stripboekkunst uit Congo, was vooral in trek onder de lokale bevolking toen ik ermee kennis maakte. De stroming beeldt maatschappelijke misstanden uit en geeft de kunstenaar een alibi om politieke standpunten in te nemen.

Sim Simaro is een bekende naam in dit verband. Ik interviewde hem toen hij exposeerde in Den Haag (2006), en kocht een werk van hem. Als hij in Congo nieuwe doeken laat zien, doet hij dat eerst thuis in zijn straat, in de buitenlucht. De politie komt kijken.

Simaro zei destijds dat hij nooit grote problemen had met de autoriteiten, omdat hij politici niet herkenbaar schilderde. Het schilderij dat ik van hem kocht is een allegorie; het beeldt een voetbalwedstrijd uit. De spelers zijn dieren.

Zijn collega Chéri Cherin durft wel politici aan. Dat kan omdat hij nog beroemder is dan Sim Simaro, vooral in het buitenland. Ook Chérie Cherin exposeerde destijds bij Quartair in Den Haag.

Kunstenares en Gazakenner Ingrid Rollema zwaaide er de scepter. Paul Donker Duyvis was curator van de tentoonstelling.

#peinturepopulaire #quartair #simsimaro #chériecherin

0 notes

jurjenkvanderhoek · 2 years ago

Text

VAN KUNSTADVISEUR TOT KUNSTENAAR

‘Met minimale middelen verbeeldt zij haar gevoel bij de werkelijkheid. Ze pakt het wezen van het gezichtsveld op, de begrenzing van dat wat het menselijk oog kan zien. (…) Het is de gestileerde verbeelding van het landschap dat eigenzinnig tegen de cultiverende mens aan een eigen evolutie inzet. In diverse op het oog aan elkaar verschillende uitingen laat de kunstenaar dat landschap leven. De weidse horizon, de verre einder, de hoge wolkenluchten worden op de laagste waarde van uitbeelding gezet. Aan het begin van hun wording. Een abstract gegeven in den beginne werkelijkheid. Als op de eerste drie scheppingsdagen. Want meer dan licht, een hemel met wolken en een land met zeeën, heeft de aarde niet nodig. Althans voor Nanky de Vreeze gezien vanuit welhaast het slot van de evolutie, het eind van haar leven.’

Zo zag ik onlangs haar werk in Kunstlokaal No.8 in Jubbega. Recente objecten van haar hand, waarin ik – nu ik de uitgave in eigen beheer van Nanky de Vreeze beschouw – groei ontdek. De uitdrukkingen kunnen almaar met minder gegevens toe. Het verhaal is groots, maar de woorden worden schaarser. De beschouwer heeft aan een half woord genoeg waar de kunstenaar een duidelijke taal weet te spreken. Het is niet zomaar dat De Vreeze met weinig middelen in abstractie concreet kan zijn. Een leven lang heeft ze kunst door de handen gehad en onder ogen gezien, dus weet ze van de hoed en de rand. Heeft kennis van zaken en je er zeker verstand van waar anderen soms met de kind vol tanden staan. Wanneer je dan zelf aan de slag gaat bestaat de kans dat van al die indrukken iets in je eigen creaties sluipt. De beelden die je hebt gezien en met je mee draagt zijn legio. Daar een mengvorm uit vinden lijkt onbegonnen werk, maar toch moeten die inspiraties een uitweg vinden. Deze willen verteld worden, gezien zijn. Handelen in kunst wil nog niet zeggen dat je het zelf kunt maken. Bezig zijn met kunst betekent niet dat je gaandeweg zelf kunstenaar wordt.

Mogelijk heeft dat bij Nanky de Vreeze met zekerheid andersom gewerkt. Was zij al een creator, evenwel een slapende schepper, die deze gave heeft kunnen inzetten om de kunst te promoten zonder het zelf te creëren. Met een neus voor goed werk kon zij dit aan de man brengen. Zij zag nieuw talent en liet dit de wereld weten. Doorgrondde de werken die ze in handen kreeg door te KIJKEN, met hoofdletters, schrijft Ingrid Blans in de inleiding van het boekje ‘VER-BEELDING’. In die gebonden uitgave wordt bondig uit de doeken gedaan hoe De Vreeze uiteindelijk zelf ging scheppen. "Kijken heeft mij gevormd", zegt de galeriehouder en kunstadviseur die kunstenaar werd daar zelf over. "Het verleden is voorbij. Wat ik nu doe is een optelsom van mijn leven."

Dat wil niet zeggen dat ze in het maken van kunst een laatbloeier is. Letterlijk wel, maar het creëren heeft aldoor achter de schermen mee geleefd. Ik kan me zo voorstellen dat de beelden zich in haar achterhoofd lieten opslaan om daar te worden tot eigen scheppingen. Een opslag van wat bekeken is, indrukken die zich vormen tot nieuwe uitingen. Maar ze blijven in depot, in gedachten hangen. Haar handen zullen jarenlang gejeukt hebben om zelf aan de slag te gaan, maar de drukte van het aan de zijlijn staan als coach, curator en gastdocent naast alle andere bezigheden die de kunsthandel met zich meebrengt stond dat in de weg. Er zal denkelijk vast weleens een krabbeltje hier en een schetsje daar uit haar vingers gekomen zijn, want het talent moet toch ergens een uitweg vinden, maar een professionele baan is het nooit geworden.

Tot het jaar 2017 wanneer Nanky de Vreeze huistentoonstellingen op verschillende locaties gaat geven van haar eigen creaties. Ze is dan al enkele jaren kunstzinnig bezig nadat ze in 2012 als kunsthandelaar min of meer met pensioen is gegaan. Door het immense netwerk dat zij opbouwde wordt haar kunst vrijwel meteen opgepakt en uitgerold. Eerst in haar woonplaats Middelburg maar al snel krijgt het vleugels en vliegt haar werk op eigen kracht uit. En net als zij zelf een neus voor talent heeft en dit in het verleden al op een afstand kon waarnemen, wordt haar werk nu gezien en opgemerkt door kenners, kunstruimtes en galeries. Zo heeft Kunstlokaal No.8 het werk naar Noord-Nederland gebracht. Eerst via de kunstbeurs Art Noord in Museum Belvédère en niet veel later in de eigen expositieruimte te Jubbega, waar ik het dus heb kunnen zien.

Zou je denken dat de kunst van Nanky de Vreeze raakvlakken en overeenkomsten heeft met kunstwerken die al gemaakt zijn, ook al omdat ze zovele heeft gezien en als het ware de kunst heeft kunnen afkijken, is dat niet het geval. Natuurlijk vallen er lijnen te trekken en relaties te leggen, maar het werk van De Vreeze heeft desondanks een unieke eigenheid. Het straalt vernieuwingsdrang uit en heeft, afgezien van het feit dat zij van lijf en leden op leeftijd is, een jong karakter. Je kunt wel denken dat dit komt omdat ze nu pas een jaar of tien zelf met de handen bezig is, dat daardoor haar kunst jong en fris oogt. Maar door de jarenlange ervaring in de kunst kan zij door al die indrukken een uitroepteken achter haar werkbare leven zetten. Uit die mengelmoes als resultaat van kijken, beschouwen en bezinnen is een verbeelding ontstaan die met minder meer heeft.

De kunst van De Vreeze heeft weinig omhaal nodig, een enkele lijn op een gevonden plankje kan voldoende zijn een heel landschap te verbeelden. Het materiaal waarmee ze werkt is leidend. Daarvan gaat ze uit, maar vooral het onderwerp landschap is het uitgangspunt. De lijn aan de horizon heeft genoeg stof tot nadenken en is het begin van een volgende beelding. Niet altijd herkenbaar, maar in het werk van De Vreeze draait het vooral om de beleving, het gevoel. De emotie die zij heeft of had in en met een bepaalde omgeving maakt het verhaal dat in enkele beeldende woorden op de drager komt. Nanky de Vreeze heeft weinig woorden en minder uitdrukking nodig om het werk neer te zetten. Doet de leeftijd dat? Alles gezien hebbende blijft het simpele beeld over? Staat dit op haar netvlies na alle kunst waarnaar ze heeft gekeken?

Feit is dat al dat eerdere voelende en nieuwsgierige kijken, dat hele verhaal een slotzin moet krijgen. De Vreeze zet er slechts een punt achter, een enkele stip beperkt tot een lijn, een horizon, een minimale expressie. Het meervoudige van het landschap en de natuur versimpelt ze enkelvoudig in haar abstracte werk. Daarvoor gebruikt zij als dragers gaandeweg gevonden en door het leven gebruikte en afgedankte voorwerpen, als doosjes en oud karton, kistjes, lood en papier. Dat materiaal heeft al een geschiedenis, dus in die sporen van het verleden kan ze kort en krachtig, strak en beknopt verder. De stemming heeft weinig uitdrukking nodig om het zijn te bepalen. Ingrid Blans omschrijft het werk van Nanky de Vreeze als 'visuele poëzie met minimale ingrepen'. Abstracte gedichten zonder woorden, het materiaal is als vanzelf het uitdrukkingsvolle vers. Om tot kunst te worden heeft het een weinig aanpassing nodig. In die beperking weet De Vreeze het beeld tot een hoogtepunt te brengen.

VER-BEELDING / I-Magination. Nanky de Vreeze, objecten 2019 – 2022. Met tekst van Ingrid Blans, Harriet Ramakers, Leon Riekwell, Ineke Spaander, George Verberg. Tweetalige uitgave in eigen beheer, 2022.

#nanky de vreeze #ver-beelding #i-magination #kunstboek #landschappelijk #ingrid blans

0 notes

platformaanvang · 4 years ago

Text

Inputgesprekken politici

De afgelopen maanden zijn wij druk bezig geweest met allerhande acties om zichtbaarheid en draagvlak te creëren voor de nodige investering in en herwaardering van podiumkunsten in Nederland. Dit heeft mede geleid tot een aantal geplande ontmoetingen met o.a. de Raad voor Cultuur, Niels van den Berge (GroenLinks) en minister Ingrid van Engelshoven (D66). Om deze gesprekken goed te kunnen voeren organiseerden wij twee input-gesprekken via Zoom. Wij spraken met allerhande theaterwerkers over o.a. publiek, financiering-structuren & arbeidsomstandigheden. Wat moet er beter? Na afloop van deze gesprekken vroegen we aan de aanwezigen: wat nemen jullie mee? Hier een aantal antwoorden op deze vraag: Mart van Berckel: Wat mij het meest is bijgebleven: hoe ingewikkeld het eigenlijk is om er de vinger op te leggen, wie precies ons publiek is. Ik kwam erachter dat gezelschappen die alles lokaal en ‘in huis’ doen (produceren en spelen), zoals Vis à Vis, veel meer verankerd zijn en een betere band hebben met hun publiek. Het huidige toursysteem maakt zoiets, zeker voor jonge makers, onmogelijk. Per theater maar één avond spelen vind ik eigenlijk steeds ingewikkelder te verantwoorden. Het is op allerlei fronten niet duurzaam. Ik denk dat bij veel makers en gezelschappen het verlangen leeft om langer op één plek te spelen. Ik ben benieuwd of het publiek daar ook aan toe is.

Remco van Rijn: De grote kracht van Aanvang blijft dat bubbels worden opengebroken, tussen generaties en tussen structuren. In ons gesprek werd onderstreept dat de tijd rijp is voor een fundamentele herinrichting van het bestel. Ik had daarbij vier suggesties: 1. Ontwerp een nieuw bestel i.p.v. het bestaande herzien; 2. Laat podia (programmeurs) en vrije producenten meedenken, want sámen vormen we de sector; 3. Neem de politiek mee in de gedachtevorming, maak ze onderdeel van de oplossing (werkgroep?). 4. Einddoel: meer publiek in de zalen (latent publiek is groot!), intensiever gebruik van de culturele infrastructuur, subsidiegeld maximaal zichtbaar maken (overhead en administratie minimaliseren). Joanne Mensert: Terughakend op de onderwerpen die we bespraken viel me op dat er bij het onderwerp ‘publiek’ veel nadruk kwam te liggen op de rol van de schouwburgen. Dat die laagdrempeliger zouden moeten worden en dat er meer oog voor randprogramma/context zou moeten zijn (even heeeeel kort door de bocht). Ik ben nog benieuwd naar de rol van de gezelschappen hierin, die niet zo aan bod kwam. En ik breek opnieuw een lans voor de nadruk op het belang van jeugdtheater en kunsteducatie in deze kwestie. Als kinderen al op jonge leeftijd meekrijgen dat het ervaren van wat voor kunstdiscipline dan ook (ook in hoogdrempelige schouwburgen en musea) vanzelfsprekend is, dan is dat iets wat ze hun hele leven mee nemen.

Laura Minderhoud: Wat mij vooral bijbleef, ook vanuit de herinnering aan toen ik zelf in de Commissie Theater van de Raad voor Cultuur zat, is dat het systeem eigenlijk HELEMAAL opnieuw, bedacht en vormgegeven moet worden. En dan zou het niet meer zo moeten zijn dat er één keer in de zoveel jaar door iedereen tegelijk aangevraagd moet worden. Dat creëert namelijk concurrentie waar samenwerking moet zijn, we worden tegen elkaar uitgespeeld en dat moet stoppen. Andere sectoren hoeven ook niet allemaal tegelijk subsidie aan te vragen. Tegelijk zou dat de aandacht voor kunst en cultuur, die nu op die aanvraag-momenten de indruk wekt dat het alleen over geld gaat, kunnen veranderen. En dat zou het imago verbeteren. dan zouden we minder uit de verdediging hoeven te opereren en kunnen we ons richten op duidelijk maken wat er zo geweldig is aan alles wat we maken en hoe we dat doen en zelfs wat er soms mislukt.

- Lisanne van Aert

#input #gesprek #politiek #acties

0 notes

lewanarta · 2 days ago

Text

Junior World Championships (women NH), Lake Placid 12.02.2025 - podium:

🥇 Ingvild Synnoeve Midtskogen 🇸🇯

🥈 Ingrid Låte 🇳🇴

🥉 Taja Bodlaj 🇸🇮

source

#ski jumping #ingvild synnoeve midtskogen #ingrid laate #taja bodlaj #team norway #team slovenia #wsj

24 notes · View notes

stefselfslagh · 4 years ago

Text

Thomas Vanderveken: “We overschatten onszelf allemaal zo schromelijk.”

Dit stuk verscheen op zaterdag 10 oktober in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Vanavond start het tiende seizoen van het Canvas-programma Alleen Elvis Blijft Bestaan. Tijd om met presentator Thomas Vanderveken een balans op te maken. "Mensen stellen elkaar te weinig vragen."

De Nederlandse schrijver Tommy Wieringa zal vanavond aan een iets bredere tafel plaatsnemen dan de Alleen Elvis-gasten die hem voorgingen. Covid-19 heeft véél mensen technisch werkloos gemaakt, maar niet de schrijnwerkers die het meubilair in de televisie-studio's van de VRT coronaproof moeten maken.

Op een paar logistieke aanpassingen na, zal Alleen Elvis Blijft Bestaan echter precies zijn wat het ook de voorbije negen seizoenen geweest is: een programma waarin beschaafde mensen aan de hand van beeldfragmenten hun ziel ontbloten, daartoe vriendelijk, maar volhardend aangepord door Thomas Vanderveken, de man die een kwalificatie als 'sterinterviewer van de openbare omroep' rillend van onbehagen zou afwijzen, maar dat niettemin wel ís.

Wanneer Vanderveken op 12 december zijn jubileumgast Stephen Fry opnieuw op de Eurostar naar Londen zal hebben geparkeerd, zal hij in Alleen Elvis Blijft Bestaan 100 gasten ontvangen hebben, 1.000 beeldfragmenten bekeken hebben en 9.000 minuten gepraat hebben. Dat zijn nog geen cijfers die een zaligverklaring door Frederik Delaplace rechtvaardigen, maar een allesverklarend interview in Zeno moet kunnen.

Beginnen doen we bij het begin, dat zich dit keer in het begin van 2013 situeert. De VRT is koortsachtig op zoek naar televisieformats die niét uit de koker van Eric Goens komen en toenmalig Canvas-manager Mark Coenen roept tijdens een brainstorm 'dat het een godvergeten schande is dat Canvas nog altijd geen programma zoals Zomergasten heeft'. Of is het idee voor Alleen Elvis Blijft Bestaan op een andere manier ontstaan?

Thomas Vanderveken: "Toch niet, nee. (lachje) Mark Coenen wou op een gegeven moment een interviewprogramma waarin nog eens lang en stevig doorgepraat mocht worden. En ikzelf was samen met een paar andere mensen net over zo'n programma aan het nadenken. We hadden elkaar dus snel gevonden."

"Wat we niét wilden, was voorspelbare, voorgekauwde televisie maken. En dus hebben we ervoor gezorgd dat Alleen Elvis op een aantal punten fundamenteel verschilt van andere talkshows. Eén: de volgorde van de beeldfragmenten - en dus van de gespreksonderwerpen - ligt niét op voorhand vast. Daardoor hoef ik geen dingen te zeggen als: 'Over je moeder hebben we het straks nog.' (lacht) Twee: we bekijken niet per se alle fragmenten. Als we zin hebben om over een bepaald onderwerp uit te wijden, doen we dat gewoon. Drie: er wordt na de opname niet gemonteerd. En vier: ik breng vóór de opname zo weinig mogelijk tijd door met mijn gasten. Het gesprek moet tijdens het programma plaatsvinden, niet voordien."

Was je in het begin niet op je hoede voor de onvermijdelijke vergelijking met het VPRO-programma Zomergasten? Alleen Elvis Blijft Bestaan en Zomergasten zijn een eeneïge tweeling. "We hebben op voorhand met de mensen van Zomergasten rond de tafel gezeten. 'We gaan een programma maken dat erg veel lijkt op dat van jullie', zeiden we. 'Hebben jullie daar bezwaren tegen?' Dat bleek allerminst het geval te zijn. Peter Van Ingen, de man die in 1988 met Zomergasten is begonnen en het programma dertien jaar gepresenteerd heeft, is zelfs nog naar Antwerpen gekomen om zijn expertise met ons te delen. Los daarvan kan je het concept van Zomergasten ook niet echt claimen, natuurlijk. Televisie maken met beeldfragmenten, dat is zoals radio maken met muziekstukken. Alleen Elvis Blijft Bestaan doet hetzelfde als Zomergasten, maar dan helemaal anders."

De presentatoren van Zomergasten krijgen drie uur om hun gasten uit te kleden, jij klaart de klus op anderhalf uur. Is een halve marathon leuker om naar te kijken dan een hele? "Beide kunnen leuk zijn. Maar ik ben volmaakt tevreden met mijn negentig minuten. Zomergasten, dat is eten, drinken, een dessert nemen, een digestiefje naar binnen slaan, een sigaar roken en vervolgens nog een plankje kaas verorberen. Alleen Elvis laat de kijker wellicht nog met een klein beetje honger achter. Maar liever dat dan dat hij oververzadigd in de zetel hangt."

Waarom is Alleen Elvis Blijft Bestaan nog altijd de juiste titel voor je programma? "Omdat we het met onze gasten nog altijd hebben over mensen en gebeurtenissen die het hier en nu overstijgen. En omdat Alleen Elvis Blijft Bestaan stukken beter klinkt dan Gebrand Op Je Netvlies." (lacht)

Over de keuze van je gasten zei je ooit: 'We hebben maar tien vakjes per seizoen, en die worden met het weegschaaltje gevuld.' Welke criteria hanteren jullie daarbij? "Onze gasten moeten vooral een goed beeldgeheugen hebben. Als je niet verder komt dan 'Ik herinner mij een koers, en plots ontsnapte er iemand uit het peleton en wat later reed die persoon als eerste over de streep', dan hebben we een probleem. En verder is het aangewezen dat onze gasten goed ter taal zijn, natuurlijk. 'De grenzen van de taal zijn de grenzen van mijn werkelijkheid', wist Wittgenstein al."

Sinds een paar jaar nodigen jullie evenveel vrouwen als mannen uit. Iets in mij zegt dat vrouwen moeilijker te overtuigen zijn van een deelname aan een avondvullend praatprogramma dan mannen. "Dat is zo. Mannen vinden zichzelf door de band genomen nogal interessant, vrouwen niet. Er zijn mannen die op onze uitnodiging reageren met uitspraken als: 'Aha. Dan tóch.' Of: 'Nú pas.' (lacht) Terwijl de vrouwen die we uitnodigen bijna allemaal vragen: 'Oei. Ben ik wel interessant genoeg voor jullie programma?' Vrouwen moeten echt verleid worden om mee te doen. Terwijl mijn vrouwelijke gasten minstens even goed blijken te zijn als mijn mannelijke."

Ik vind je vrouwelijke gesprekspartners vaak beter. Ze stellen zich doorgaans wat kwetsbaarder op dan de mannen. "Vrouwen vinden over het algemeen gemakkelijker de weg naar hun hart. Dat is voor een programma als Alleen Elvis Blijft Bestaan uiteraard een zegen."

Margot Vanderstraeten zei aan jouw tafel: 'Schrijven is een non-conformistische daad – ik kies allerminst voor zekerheid – maar mocht Mazzel Tov niet zo veel succes gehad hebben, zou ik misschien toch een vorm van bitterheid ontwikkeld hebben. Ik wou mijn non-conformisme – ook in financieel opzicht – weleens bevestigd zien.' Dat zie ik een mannelijke schrijver nog niet zo gauw opbiechten. "Dan vergeet je Herman Brusselmans. Brusselmans is zowat het toonbeeld van openheid. Bij hem ligt het kreng altijd op tafel: hij verbergt werkelijk niks. En dat maakt hem onkwetsbaar. Niemand kan zijn zogenaamde zwakheden ontsluieren, want hij heeft ze zélf al allemaal onthuld. Brusselmans leerde me dat openheid ons niet kwetsbaar, maar onkwetsbaar maakt."

Op welke andere inzichten hebben je gasten je door de jaren heen getrakteerd? "Petra De Sutter deed me inzien wat transgenderisme écht is: ik wéét nu dat je als vrouw in een mannenlichaam geboren kan worden en dat dat verschrikkelijk kan zijn. En van Bent Van Looy leerde ik dat we allemaal kunstenaars moeten zijn. Dat we ons ook kunnen uiten door dingen te máken. Ook al zijn de producten van onze scheppingsdrift niet meteen museum- of galeriewaardig. En zo kan ik nog tientallen voorbeelden geven: élke aflevering van Alleen Elvis heeft me wijzer gemaakt."

Kies je niet al te vaak gasten waarmee je een zekere affiniteit hebt? Ik zie in Alleen Elvis zelden of nooit gasten die ver afstaan van wat ik gemakshalve maar 'de Canvas-wereld' zal noemen. "Ik begrijp wat je bedoelt en we zijn wel degelijk op zoek naar mensen uit alle ideologische hoeken. Maar - en dat is geen flauw excuus - die zijn niet altijd even makkelijk te vinden. Alleen Elvis drijft op beeldfragmenten. Dat betekent dat we gasten nodig hebben die gretig media en cultuur consumeren. En die zijn - daar kan ik verder ook niks aan doen - net iets talrijker in de ene hoek van de maatschappelijke arena dan in de andere. We wilden ooit een niet nader genoemde kerkleider uitnodigen. Een heel intelligent man, alleen: hij kon geen enkel beeldfragment aandragen, want hij had de voorbije jaren nauwelijks tv gekeken. Laat staan dat hij naar de bioscoop was geweest. Dat diskwalificeerde hem uiteraard als gast. Nu goed: Mia Doornaert heeft al bij ons gezeten, net zoals Thomas Leysen en Rik Torfs. Het is dus niet zo dat we bijvoorbeeld geen conservatieve stemmen laten horen. Plus: Alleen Elvis moet in de eerste plaats over de beeldfragmenten gaan en wat die bij onze gasten hebben losgeweekt. Zodra ideologie al te nadrukkelijk een thema wordt, zijn we verkeerd bezig. Alleen Elvis Blijft Bestaan is heel bewust geen politiek programma."

Jullie nodigen inderdaad geen politici uit, tenzij ze gepensioneerd of gedeprogrammeerd zijn. "Politici kunnen hun hoofdkwartier niet thuislaten. Ze voelen zich verplicht om te zeggen wat de partijtop van hen verlangt. En dus kunnen ze nooit helemaal zichzelf zijn. De mens achter de politicus leer je pas kennen op de dag dat hij geen politicus meer is."

Hoe belangrijk is Alleen Elvis voor jou persoonlijk? Hoe erg zou je het vinden, mocht Canvas straks zeggen: 'Tien seizoenen, het is welletjes geweest'? "Ik probeer mezelf niet te hard aan mijn praattafel vast te klampen. Zoals alles zal ook Alleen Elvis eindig blijken te zijn. Maar ik verfoei nu al de dag waarop ik met dit programma zal moeten stoppen. En wel om twee redenen. Eén: Alleen Elvis is voor mij een intellectuele vitaminekuur. Betty Mellaerts (voormalig VRT-journaliste, red.) zei ooit: "Interviewen is al werkend het leven leren." Ze had gelijk: ik word geestelijk enorm gevoed door mijn gasten. En twee: ik wil dat er een tv-programma is waarin dingen gezegd kunnen worden die in andere tv-programma's niet aan bod komen. Ingrid Daubechies (Belgische wiskundige, red.) vertelde in Alleen Elvis dat haar grote brein niet enkel een zegen, maar ook een bedreiging is. 'Als mijn verstand niks te doen heeft', zei ze, 'denkt het mij regelrecht het graf in. Medicijnen helpen me om dat te vermijden.' Ik vind het belangrijk dat er op de televisie nog een vrijplaats is waar mensen in veilige omstandigheden hun breekbaarheid kunnen tonen." Friedl Lesage wees me ooit op een minder prettig neveneffect van het interviewen: 'Hoe meer interessante mensen ik interview, hoe oninteressanter ik mezelf begin te vinden', zei ze. Herken je dat? "Absoluut. Maar ik denk dat dat gezond is. We overschatten onszelf allemaal zo schromelijk. Misschien is het wel goed dat je een job hebt die je daar regelmatig op wijst."

In de herfst van 2015 had Thomas Vanderveken kerkjurist en Twitterversie van de Druivelaar Rik Torfs te gast. Vanderveken slaagde er in om de dikke laag ironie waarachter Torfs zich doorgaans verschuilt helemaal weg te masseren. Het inspireerde mijn innerlijke televisiecriticus tot vijfsterrenwoorden: 'Thomas Vanderveken is de enige interviewer in de Lage Landen die zijn gasten tot waarachtigheid kan bewegen zonder dat hij daarvoor intimiderend, bruut of onbeschoft hoeft te zijn.'

Nu de interviewer in kwestie tegenover me zit, en ook wel omdat we in afwachting van het definitieve coronavaccin maar beter wat aardig kunnen zijn voor elkaar, leg ik mijn loftuitingen ongegeneerd op tafel. Vanderveken kijkt er even naar en zegt: "En toch blijf ik als interviewer een zekere schroom hebben. 'Interviewen is een parasitaire bezigheid', zei Theo Van Gogh ooit. En dat klopt tot op zekere hoogte, vrees ik. De lof die mij nu en dan wordt toegezwaaid, heb ik vooral te danken aan alle mooie dingen die mijn gasten verteld hebben. En aan het talent van al die toegewijde collega's waarmee ik mag samenwerken. Ik zal niet beweren dat ik aan het succes van Alleen Elvis géén verdienste heb, maar toch. Jij gebruikt je kunde als schrijver nog om van dit interview iets moois te maken. Ik moet veel minder doen."

Heb je als interviewer de voorbije seizoenen een noemenswaardige evolutie doorgemaakt? "Ik ben in de eerste plaats als mens geëvolueerd. Toen ik aan Alleen Elvis begon, was ik nog een kinderloze dertiger. Vandaag nader ik de veertig en ben ik de vader van twee kinderen. Ik ben dus kwetsbaarder geworden. En dat heeft mij ook als interviewer veranderd. Ik ga nog meer dan vroeger op zoek naar de dissonanten in het leven van mijn gasten. Naar hún kwetsbaarheid."

Wanneer beschouw jij een Alleen Elvis-gesprek als geslaagd? "Als mijn gast zich echt gegeven heeft. Als er een gezamenlijke zoektocht naar waarachtigheid heeft plaatsgevonden. Als we ons hebben afgevraagd: 'Is er nog een tweede antwoord mogelijk? Kan er nog een extra nuance aangebracht worden?'"

Zijn er vragen die méér dan andere geschikt zijn om de waarheid van een gast bloot te leggen? "Ik zal altijd polsen naar de jeugd van mijn gasten. De dromen die je als kind had, bepalen vaak ook je leven als volwassene, vandaar. En verder speelt vooral de waarom-vraag in ons programma een prominente rol: waarom heeft dit beeldfragment jou geraakt? Die vraag volstaat vaak al om iets fundamenteels te doen bovendrijven. 'Wel, Thomas, ik was zeventien, ik zat in de bioscoop, ik zag deze scène en ik wist onmiddellijk: mijn leven moet he-le-maal anders.' De beeldfragmenten zijn shortcuts naar wat er in het leven van mijn gasten écht toe doet."

Of naar het beeld dat ze van zichzelf willen projecteren. 'Andermans ideale wereld is altijd de moeite van het betwijfelen waard', schreef Rudy Vandendaele in een recensie van jouw programma. "Alleen Elvis mag geen piedestal zijn. Het is niet de bedoeling dat wij voor onze gasten een voetstuk klaarzetten waar zij vervolgens hun standbeeld op kunnen neerpoten. Maar ik denk ook niet dat we dat doen. Ik ga wel degelijk op zoek naar de donkere kanten van een gast. Al doe ik dat zonder te oordelen. Ik wil niet dat de kijkers zeggen: 'Bah! Vies!', ik wil dat ze begrip hebben. De meeste gasten willen de scheur in hun harnas trouwens best tonen. Op voorwaarde dat ze dat op een mooie manier kunnen doen. Dat hun kwetsbaarheid niet uitgebuit of geridiculiseerd wordt."

Onvermijdelijke vraag: welk beeldfragment zou niet mogen ontbreken mocht je zélf te gast zijn in je programma? "Ik heb onlangs met Veronique (Leysen, zijn partner, red.) naar de Franse film '37.2° Le Matin' gekeken. Op een gegeven moment proberen de hoofdpersonages - Betty en Zorg - poedelnaakt, half bezopen en in het holst van de nacht hun zetelbed uit te klappen. Alleen: het lukt hen niet, ze modderen maar wat aan, minutenlang. Dat vond ik opvallend, want in films krijg je haast nooit gestuntel te zien. En al helemaal niet wanneer tijdens het gestuntel de penis van het mannelijke hoofdpersonage hulpeloos op en neer bungelt. (lacht) De trivialiteit van die scène was een onverwachte, maar prachtige illustratie van de morsigheid van het leven. Ik heb mij echt gelaafd aan die beelden. Wat wellicht meespeelde, was het feit dat Veronique en ik óók nogal slonzig waren terwijl we naar '37.2° Le Matin' aan het kijken waren. Vero lag met haar hoofd op mijn schoot, ik was in haar haren aan het krabben, we hadden allebei slechte kleren aan, de afwas lag achter ons te stinken en de kattenbak moest nog leeggemaakt worden. De identificatie met Betty en Zorg was totaal, quoi." (lacht)

Ben jij ook in privé-kring een vragensteller? Hoor je je vrienden graag uit over hun opinies en emoties? "Ja. Ik heb graag dat er iets gebeurt tijdens een gesprek. Ik gooi weleens een provocerende vraag in de groep om de tongen wat losser te maken. Je hebt mensen die er niks mee inzitten om altijd over dezelfde onderwerpen te praten. Maar ik haat gesprekken die al eens gevoerd zijn. Zeker als die gesprekken over plasmatv-schermen gaan. (lacht) Bovendien: je maakt connectie met mensen door hen vragen te stellen. Mensen stellen elkaar niet te veel vragen, maar te weinig."

In een aflevering van de videoreeks Dagelijkse Kunst - een nog steeds niet massaal genoeg bekeken parel op vrt.nu - toont Thomas Vanderveken ons de schoonheid waarmee hij zich in zijn seventieshuis in Bonheiden heeft omringd. Terwijl hij liefdevol naar een ingekaderde foto van Igor Stravinsky kijkt, zegt hij: 'Schoonheid is toch ook echt heel belangrijk.' Dat klinkt als een evidentie, maar dat is het in het geval van Vanderveken niét.

"Ik heb schoonheid lang niet naar waarde geschat. Ik ben nogal van het cerebrale type: ik word vooral geraakt door woorden en ideeën. Mooie objecten konden me lange tijd niet ontroeren. Maar met het ouder worden ben ik gaan beseffen dat ook vormelijke schoonheid een betekenis kan hebben. Dat het eervol is om de dingen met stijl te doen. Dat je niet alleen bloemen moet kopen, maar ze ook op een mooie manier in de vaas moet schikken. Vorm en inhoud kunnen een prachtige pas de deux dansen."

Heeft Veronique je liefde voor things of beauty aangewakkerd? "Deels wel, ja. Veronique ademt stijl. Toen we nog maar pas samen waren, vroeg ze me eens wat ik nu zo leuk vond aan haar. Eén van de dingen die ik toen gezegd heb, was: 'Jij kan zo mooi een potje op een kast zetten.' Ze vond die woorden een aanfluiting van haar intelligentie. 'Wat zég jij nu? Ellendeling.' (lacht) De gracieuze manier waarop ze door het leven gaat, was voor haar niet bijzonder. Ze zag haar elegantie niet als een gave, maar als een evidentie. Maar op mij maakte haar talent voor stijl wél indruk. Al was het maar omdat ik er zelf niét over beschik. Geef mij een potje en ik zet het gegarandeerd op de verkeerde kast." (lacht)

Veronique gaat binnenkort opnieuw studeren: interieurdesign. Jij wil vroeg of laat ook weer op de schoolbanken gaan zitten, herinner ik me uit ons vorige gesprek. "Dat is zo. De Italiaanse schrijver Alessandro Baricco heeft in Turijn een school opgericht: Scuola Holden, genoemd naar Holden Caulfield, het hoofdpersonage uit The Catcher in The Rye. Baricco wilde dat er een school bestond waaruit Holden Caulfield nooit zou weggestuurd worden, vandaar de naam van zijn project. In Scuola Holden leer je verhalen vertellen: de grootste storytellers ter wereld komen er lesgeven. Het lijkt me heerlijk om daar eens een jaar naartoe te gaan."

Twintig jaar geleden studeerde je muziektheorie en piano aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel. Je was nog niet eens afgestudeerd of je werd al presentator bij JIMtv, de toenmalige jongerenzender van VTM. Welke carrière had je op dat moment in gedachten? "Ik wilde Toon Hermans worden: op een podium gaan staan, liedjes zingen, grappen maken en en passant dingen zeggen die ertoe doen. Maar ik ben op een zijpad beland dat voor mij de hoofdweg is gebleken. En daar heb ik geen spijt van. Ik vraag me niet af: 'Where did I go wrong?' Maar ik moet wel onder ogen zien dat het leven me een andere kant heeft opgestuurd dan ik oorspronkelijk in gedachten had."

Ben jij iemand die dan denkt: 'Er zullen vast redenen zijn waarom mijn zijpad mijn hoofdweg is geworden'? "Ja. Het is goed om dromen te hebben: je haalt er veel energie uit. Maar je moet je plannen ook durven los te laten. En aanvaarden dat het leven je ergens anders naartoe laveert dan voorzien."

Je kan nog altíjd Toon Hermans worden, natuurlijk. (glimlacht) "Misschien bén ik het zelfs al een beetje. Misschien kan ik door mensen te interviewen ook wel dingen zeggen die ertoe doen. Misschien is Alleen Elvis maken wel míjn manier om Toon Hermans te zijn."

We nemen afscheid en keren terug naar onze respectievelijke thuisfronten. In de auto speelt mijn hoofd steeds hetzelfde liedje af: 'Wat ruist er door het struikgewas?' Ook geen slechte titel voor een interviewprogramma, zeg ik tegen niemand in het bijzonder.

1 note · View note

musicplayperformance · 5 years ago

Text

Het Culturele Geheugen van de Jazz Trompet

In deze blogpost behandel ik de trompet in een jazz context als een ludomuzikaal object. Op de eerste plaats bespreek ik jazzmuziek als een vorm van cultureel geheugen aan de hand van enkele ideëen over ‘signifying’ van Ingrid Monson en Kyra Gaunt. Vervolgens laat ik zien hoe men speltheoriën op deze muziek kan loslaten met als voorbeeld de muziek van Miles Davis op enkele bepalende momenten in zijn carrière.

Signifying is een concept dat met name voorkomt in de linguïstiek. Het wordt vaak gebruikt om een vorm van verbaal duelleren aan te duiden die veel voorkomt in Afro-Amerikaanse cultuur.[1] In deze verbale duellen staat een niveau van ‘cool’ en creatief reageren op plagerijen en uitdagingen bovenaan. Het gaat erom dat men gepast reageert op een uitdaging zodat de interactie speels blijft. In deze interacties zit echter een constante dreiging van aggressie. Als er niet goed gereageerd wordt of de ontvanger van een opmerking kiest hiervoor kan de speelsheid snel omslaan in woede of geweld. Ingrid Monson past deze term toe op jazzmuziek in haar boek Saying Something. Zij doet dit door de focus te leggen op het belang van reageren in Afro-Amerikaanse muziek.[2] Een bekende vorm hiervan is de call-and-response techniek die vaak wordt toegepast in de jazz waarbij een muzikant een motief speelt (vaak geïmproviseerd) waar een andere muzikant op moet reageren. Monson herkent signifying in deze interactie aan de manier waarop bepaald wordt welke muzikale motieven overgenomen worden en welke genegeerd worden. Als een muzikant gepast reageert op een muzikaal motief en laat zien dat hij geluisterd heeft naar wat er voor hem gespeeld werd is er meer kans dat de volgende muzikant dit motief zal overnemen en erop zal uitbreiden. Als een muzikant echter reageert door iets te spelen dat totaal losstaat van het voorgaande wordt dit vaak bestempeld als ‘vooraf ingestudeerd’ en daarom genegeerd.

Door deze definitie van signifying en de manier waarop het muzikaal terugkomt in de jazz kan men stellen dat jazz op deze wijze een onderdeel van Afro-Amerikaanse cultuur op heeft genomen in de muziek. Dit is slechts één van de manieren waarop jazzmuziek dit culturele geheugen belichaamt. Een andere auteur die Afro-Amerikaans cultureel geheugen aan muziek verbindt is Kyra Gaunt met haar boek The Games Black Girls Play. Hierin werkt zij een theorie uit waarin ze stelt dat Afro-Amerikaanse meisjes door middel van spelletjes als handjeklap en touwtjesspringen een zwart cultureel geheugen belichamen. Tegelijkertijd performen zij hun zwarte, vrouwelijke identiteit en behouden zij door spel hun cultuur.[3] Dit toont aan dat spel en muziek beide van groot belang zijn om een cultureel geheugen in leven te houden.

Nu dat we gezien hebben wat de rol van jazz is in het creëeren en belichamen van een cultureel geheugen, gaan we verder naar de volgende vraag: Wat is er ludisch aan jazz en de jazz trompet? Om de trompet en het spelen van de trompet in een jazzcontext te bespreken als een ludomuzikaal object kunnen we de drie verschillende soorten regels van Salen & Zimmerman toepassen.[4] Salen & Zimmerman onderscheiden drie soorten spelregels, op de eerste plaats de ‘operational rules’. Dit zijn de regels met betrekking tot de werking van het spel, de letterlijke spelregels. In het geval van de trompet in een jazz context kan men dit zien als de muzikale regels; de ideëen over tonaliteit en samenspel die heersend zijn in een bepaalde jazzstroming. Ten tweede spreken Salen & Zimmerman over ‘constituative rules’. Dit gaat, bij videospellen, over de technische werking van de console. Hiermee wordt puur de technische capaciteiten bedoelt. Bij de trompet zou dit dus gaan over de werking van de trompet zelf. Als men er op een bepaalde manier in blaast komt er geluid uit en dit geluid kan aangepast worden door te variëren in lipspanning en door de verschillende ventielen te gebruiken. Als laatste worden de ‘implicit rules’ genoemd. Dit zijn de ongeschreven regels van een spel. Bij de trompet in een jazzcontext is dit toe te passen op de ongeschreven sociale regels bij een jamsessie. Wanneer krijgt iemand een solo? Hoe lang gaat deze solo duren? Wat is een ‘goede’ solo? Dit zijn allemaal regels die niet van tevoren besproken worden maar waar een geoefende jazzmuzikant zich toch aan weet te houden.

Een andere manier waarop jazz ludisch is kan ik laten zien door jazz te bekijken op een iets grotere schaal dan een jamsessie, namelijk enkele momenten uit de carrière van een van de meest invloedrijke jazzmuzikanten uit de twintigste eeuw, Miles Davis. Davis speelt volgens velen een controversiële rol in de ontwikkeling van de jazz, met name in zijn latere jaren. In 1969 bracht Davis het album In a Silent Way uit.[5] Dit werd een album met veel elektronische invloeden en grote stappen die hem uit de wereld van de traditionele jazz namen. Dit werd hem lang niet door iedereen in dank afgenomen. Veel muziekcritici beschuldigden Davis ervan dat hij zijn ‘soul’ verloren zou zijn door deze richting op te gaan.[6] Deze reactie op Davis’ nieuwe richting wil ik vergelijken met het idee van de spelbreker volgens Johan Huizinga in zijn boek Homo Ludens.[7] Huizinga beschrijft de spelbreker als volgt: “Door zich aan het spel te onttrekken, onthult hij de betrekkelijkheid en de broosheid van die spelwereld, waarin hij zich tijdelijk met de anderen had opgesloten. Hij ontneemt aan het spel de illusie, inlusio, letterlijk “inspeling”, woord zwaar van beteekenis. Daarom moet hij vernietigd worden, want hij bedreigt het bestaan der spelgemeenschap.” De spelwereld in dit geval is de wereld van de moderne jazz (lees Bebop en Cooljazz) waar Miles Davis zich tot dan toe binnen ontwikkeld had. Op het moment dat Davis uit deze wereld stapt door nieuwe muzikale invloeden toe te passen en zijn vocabulair uit te breiden laat hij zien dat jazz meer kan zijn dan de in die tijd welbekende Bebop en Cooljazz. Met name door het betrekken van elektronische geluiden en rock- en funk invloeden wordt Davis gezien als spelbreker en voelen verscheidene critici zich genoodzaakt om hem te ‘vernietigen’ met hun recensies van zijn albums In a Silent Way en Bitches Brew.

Kortom, Jazz en de jazz trompet hebben enkele duidelijke ludische kwaliteiten en spelregels die gebroken of nageleefd kunnen worden. Mede door deze spelaspecten belichamen ze een essentieel onderdeel van het Afro-Amerikaanse cultureel geheugen en dragen ze bij aan de vorming van een Afro-Amerikaanse identiteit in een nieuwe generatie.

[1] Ingrid Monson, Saying Something: Jazz Improisation and Interaction, (University of Chicago Press, 1997), p.86-87.

[2] Monson, Saying Something, p.88-89

[3] Kyra Gaunt, The Games Black Girls Play: Learning the Ropes From Double-Dutch to Hip-Hop, (New York University Press, 2006).

[4] Eric Zimmerman, Katie Salen, Rules of Play: game design fundamentals, (MIT Press, 2003).

[5] Miles Davis, Quincy Troupe, Miles: The Autobiography, (New York: Simon & Schuster, 1990), p. 281-287.

[6] Gary Tomlinson, ‘Cultural Dialogics and Jazz: A White Historian Signifies’ in Black Music research Journal vol. 11 no. 2, (University of Illinois Press, 1991), p.249-251.

[7] Johan Huizinga, Homo Ludens: Proeve Eener Bepaling van het Spel-Element der Cultuur, (Amsterdam University press, 1950), p. 39.

0 notes

keynewssuriname · 8 months ago

Text

NDP installeert ruim 60-man tellend jongerenbestuur in Lelydorp

De Nationale Democratische Partij (NDP) is in beweging. De partij heeft op dinsdag 25 juni het jongerenbestuur van het ressort Lelydorp geïnstalleerd. Ondanks hevige regenval was de bijeenkomst aan de Decraneweg goed bezocht. Ruim 60 jongeren zijn geïnstalleerd. Een lid van het Jongeren Coördinatie Team Wanica laat aan de Key News-redactie doorschemeren dat er ongeveer 40 jongeren afwezig waren vanwege de enorme regenval en onder water gelopen gebieden. “Er zijn dus rond de 100 jongeren die meedoen. Dit is geschiedenis in Lelydorp.” De jongeren zijn geïnstalleerd door de voorzitter van het Jongeren Instituut, tevens ondervoorzitter van de partij, Faizal Abdoelgafoer. Na een motiverende speech werden de jongeren één voor één naar voren geroepen. Hierna volgde een felicitatieronde door diverse NDP-toppers. Met Jennifer Geerlings-Simons, Ingrid Bouterse-Waaldring, Roselle Cotino en Ann Sadi was “het vrouwelijk leiderschap goed vertegenwoordigd. We gaan op een eerlijke en oprechte manier voor Suriname en de NDP werken. De verkiezingen worden niet op social media gewonnen, maar we moeten huis aan huis gaan om de boodschap van de partij te verkondigen. Het veldwerk is zeer belangrijk”, aldus Abdoelgafoer. Hij gaf hen wat detailinformatie over het district Wanica met de bijbehorende zeven ressorten. Na de installatie in Lelydorp heeft de paarse partij in alle ressorten van het district een jongerenbestuur geïnstalleerd. Ondervoorzitter Ifuel Alberg, die het jongerenwerk van de partij in het district coördineert, merkte op dat de NDP eigenlijk “een jongerenpartij” is. Hij nuanceerde dat jonge mannen en vrouwen altijd een eerlijke kans krijgen om zich te profileren binnen de partij en ook bestuurlijk. Oud-vicepresident Ashwin Adhin stond kort stil bij de geschiedenis van de revolutie. Hij benadrukte dat Bouterse en zijn team toen de status-quo van het land niet accepteerden en zorgden voor verandering. “Zo moeten jullie jongeren ook positieve veranderingen brengen. De NDP is de hoogste boom en hoge bomen vangen veel wind.” Gewezen parlementsvoorzitter Jennifer Simons focuste vooral op wat de NDP anders moet doen in het verkrijgen van regeerverantwoordelijkheid. Volgens haar moet er geïnvesteerd worden in onderwijs, productie, capaciteitsversterking en wetgeving. De aanpak van corruptie staat hoog op de agenda. Er moet ook een goed sociaal programma worden uitgevoerd. In het beleid van een NDP-regering zal de mens centraal staan. Volgens Simons ligt het zwaartepunt van investeringen in de duurzame sectoren waarbij Suriname langdurige inkomstenmodellen kan creëren. Ze pleit voor transparantie en eerlijk bestuur. Read the full article

0 notes

uneasylisteningradio · 6 years ago

Text

Audio & Playlist for June 29, 2019: Fiber Arts

Land Rights, Not Mining by Womens Domestic Needlework Group In honor of the excellent fiber arts website ravelry’s new policy designating support of Donald Trump as hate speech, here is a show about textiles, fiber arts, and their intersection with radical politics. Mostly labor stuff cause, well, that’s what exists! I’ll be back next week with a show about summer for 4th of July weekend!

link to audio Playlist: Bay City Rollers - Saturday Night (Uneasy Listening theme song) ILGWU Chorus - Victory Song of the Dressmakers

DJ speaks over Allie Windwick with Billy and Ingrid Jolly - Weary of the Darning

Chumbawamba - The Triumph of General Ludd David McCarn - Cotton Mill Colic Dolly Parton - Coat of Many Colors Ewan MacColl - The Wark of the Weavers The Pennywhistlers - Cotton Mill Girls

Kate Bush - This Woman's Work Dorsey Dixon - Babies in the Mill Nana Mouskouri - Spinning Wheel Julie Ruin - Crochet Joe Glazer - We Will Sing One Song

Blind Pigs - La Pasionaria Chumbawamba - A Stitch in Time Bill Oddie - The Knitting Song Maddy Prior and June Tabor - Four Loom Weaver Hetty Block - Laat ze Breien Woody Guthrie with the Almanac Singers - The Weaver's Song Pete Seeger - Winsboro Cotton Mill Blues

Hazel Dickens - Aragon Mill The King's Consort, Susan Gritton, soprano - Hears Not My Phillis How the Birds (The Knotting Song) Joan Baez and Mimi Farina - Bread and Roses Betty Hutton - The Sewing Machine Witchknot - Dried Apple Grandma Peggy Seeger and Ewan MacColl - The Cambric Shirt Clannad - Mhorag 's Na Horo Gheallaidh

Chumbawamba - Poverty Knock Judy Collins - Holly Ann Tom Glazer - Our Fight Is Yours Arthur Askey - Knitting

Barbara Dane - Song of the Coats Steeleye Span - Wee Weaver Anne Briggs - The Doffing Mistress Glenn Miller Orchestra, Marion Hutton vocal - Knit One, Purl Two Fanny Brice - Song of the Sewing Machine

Buffy Sainte-Marie - Little Wheel Spin and Spin

0 notes

the-people-magazine-blog · 6 years ago

Text

“Prachtig, bijzonder, mooi en dankbaar werk. Ik kan het niet bij een woord laten!”

Ingrid Sakri (51), is een verpleegkundige in het Nederlands Kanker Instituut in Amsterdam, oftewel het NKI. Samen met het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis vormt het NKI één organisatie, waar wetenschappelijk onderzoek en specialisatie wordt uitgevoerd gericht op het bestrijden van de ziekte kanker. Ingrid werkt hier al sinds 2001. Maar wat betekent kwetsbaarheid voor een verpleegkundige in een omgeving als deze? Kanker is een van de meest voorkomende ziektes in Nederland, waaraan we helaas velen aan moeten verliezen. Je neemt deze kanker patiënten onder je hoede en begeleid ze door het proces, daar komt niet alleen fysieke zorg bij kijken, maar ook mentale zorg. Jezelf kwetsbaar open stellen; om andermans kwetsbaarheid te verzachten.

Ingrid, wat heeft jou gemotiveerd om verpleegkundige te worden?

Het heeft mij altijd al aangetrokken om patiënten te verzorgen, aandacht te geven en een luisterend oor bieden. En zorgzaamheid zit in mijn genen!

Hoe ben je begonnen bij het NKI?

Ik zag een advertentie in de krant staan, ze waren op zoek naar een voedingsassistente en daar heb ik op gesolliciteerd, ik werd meteen aangenomen. Ik heb toen een jaar als voedingsassistente gewerkt, ik had dagelijks contact met patiënten door het verzorgen van hun eten. Maar om toch echt zorg te bieden aan de patiënten ben ik de interne opleiding verpleegkundige gaan doen en dat is mij enorm goed bevallen. Ik doe het natuurlijk nog steeds!

Wat leuk dat je eerst als voedingsassistente begon! Hoe ziet een dag werken eruit voor een verpleegkundige?

Ik zelf doen alleen dag- en weekenddiensten. Ik begin ‘s morgens om half acht en dan verlos ik de andere verpleegkundigen van hun nachtdienst. Alle verpleegkundigen krijgen hun eigen patiënten voor die dag aangewezen en dan ga ik mijn overdracht lezen, over mijn eigen patiënten. Onder zorg bieden valt o.a. medicijnen geven, visite lopen met de arts bij het patiënt, hoe het gaat, of diegene mag moet blijven of ontslagen mag worden.

Wat houdt visite lopen met de arts in?

Dat is een term bij ons op de afdeling. Dagelijks loop je als verpleegkundige met een arts de patiënten af, om te kijken hoe het met de patiënt gaat, of er klachten zijn en hoe diegene zich voelt en wat er dan nodig is.

Ah oké, duidelijk! Als dit je werk in een woord zou moeten omschrijven, wat zou het zijn en waarom?

Prachtig, bijzonder, mooi en dankbaar werk. Ik kan het niet bij een woord laten! Waarom ik dit zeg, ja, het is mooi om te zien dat de patiënten blij en tevreden zijn met de zorg die we hen bieden. Je verzacht toch de pijn van deze mensen daardoor. Aan het einde van de dag is dat wat mij voldoening geeft aan dit werk en daarom doe ik het.

Dat is erg mooi om te horen. Even een iets minder leuke vraag. Wat zijn de dingen waar je dagelijks op het werk mee te maken hebt, die je soms moeilijk vindt?

Ik werk natuurlijk in een ziekenhuis met alleen patiënten die aan kanker lijden, je krijgt dan uiteraard ook te maken met verlies. Patiënten die overlijden of slecht nieuws krijgen, maar ook patiënten die beter kunnen worden. Hetgeen wat ik soms moeilijk vind is als ze slecht nieuws krijgen, dat we helaas niks meer kunnen doen voor de patiënt. Vooral bij jonge mannen en vrouwen, die dan ook nog jonge kinderen moeten achterlaten. Dan krijg ik echt een brok in mijn keel en laat ik soms ook een traan.

Dat kan ik me voorstellen. Hoe ga je hier emotioneel mee om?

Het is en blijft moeilijk. Zeker op het moment dat je met de arts en familie van het desbetreffende patiënt in gesprek moet gaan. Op zo’n moment moet ik me dan emotioneel echt inhouden, hoe moeilijk het ook is. Achteraf praat ik meestal met collega’s aan het einde van mijn dagdienst. Bij overdracht aan de avonddienst, dus dagafsluiting, zitten we vaak samen en daar is dan de ruimte om over je gevoelens en emoties te praten onderling. Het is onwijs fijn om het te kunnen delen met je collega’s. Zo kan ik het dan weer loslaten en met een goed gevoel naar huis gaan.

Heel fijn om elkaar daarin te kunnen steunen. Om dit interview nog op een prettige manier af te sluiten: Wat zijn de mooie dingen die je op het werk meemaakt?

Dat de patiënten die onder mijn zorg staan heel erg tevreden zijn over de zorg die ik hen biedt. Ook het luisteren naar hun verhalen over pijn en verdriet. En dan complimenten krijgen of een schouderklop over hoe blij ze zijn met mij en dat geeft mij zoveel voldoening. Als de patiënt tevreden en blij is- dan heb ik taak voor die dag met hart en ziel volbracht. Ik houd echt van dit werk en ik wil dit ook met alle liefde tot mijn pensioen doen!

Aspects van een Sociaal werker

Het Sociaal werk kent heel veel richtingen en ook verschillende doelgroepen. Dit interview richt zich meer op het medische kant van Sociaal werk. De medisch maatschappelijk werkers in de industrie zullen het vast herkenbaar vinden. Als medisch maatschappelijk werker heb je met te maken met verschillende aspecten waarmee een verpleegkundige, in dit geval in een kankerinstituut, mee leert om te gaan. Zoals Ingrid had benoemd is het moeilijk om je emoties tijdens het werk in toom te houden. Een medisch maatschappelijk werker kan emotieregulatie toepassen, het herkennen van je eigen emoties en deze vaardigheden adequaat kunnen uiten en gebruiken (Rigter, 2017). Zo leert de verpleegkundige er makkelijker mee omgaan. Waardoor er ontwikkeling is bij de coping strategie, het bewust kiezen van hoe je met stress en problemen omgaat (Rigter, 2017). Kanker is een vreselijke ziekte waar verlies en rauw een grote rol speelt. Voor de verpleegkundige is het dan ook goed om dit te kunnen verwerken, om zo nog optimaal te werk kunnen gaan.

Bijlage: Interview ervaringsdeskundige

Geschreven door: Rasheena Badoella

Bronnen:

Rigter, J. (2017) Basisboek psychologie. Bussum: Coutinho.

0 notes

jurjenkvanderhoek · 3 years ago

Text

BEELDENDE ABSTRACTIE BIJ MUSEUM GALERIE HEERENVEEN

De beeldende gebaren van Ingrid Simons en Hieke Luik zijn losjes geïnspireerd op de schilderijen van Jan Mankes. Zijn verstilde aandacht, de nevelige atmosfeer en de bijna onzichtbare contouren zijn echter niet meteen terug te zien in de schilderijen en objecten, zoals op dit moment te zien bij Museum Galerie Heerenveen onder de titel “Spiegelen”. De dames reageren in hun werk op de schilderijen van Mankes. Gebruiken zijn beroemde blik als leidraad. Aldus stelt de inrichter van de expositieruimte, maar dit lijkt meer een kapstok te zijn om de tentoonstelling een jas te geven. Zo geconcentreerd als Mankes zijn wereld bekeek zo kijken ook Ingrid en Hieke hun omgeving in.

“De sculpturen, tekeningen en collages van Hieke Luik laten een wereld zien die ze door haar handen laat gaan”, lees ik op het tekstbord bij de tentoonstelling. “In alles is het werk op de tast. In feite maakt ze geen werk naar de waarneming. Haar beelden zijn gemaakt door letterlijk iets naar haar hand te zetten”. Ze laat dus niet haar handen het werk doen zonder dat de geest daarbij de leiding neemt. Het is andersom, de gedachte door observatie laat de vingers het beeld betasten en vormen. Ergens tussen de abstracte gedachte en de handgevormde realiteit ligt de resulterende beeltenis. Een handige werkelijkheid die door beleving tot stand is gekomen. Bij MUGA liet Luik enkel sculpturen achter, dus van de andere werkvormen krijg ik geen beeld. Uit brons en in messing ontstaan door haar handen plantaardige vormen, die eenvoudigweg uit Mankes’ slootje met overhangende dopheide geschept kunnen zijn. Of gesneden kunnen zijn van de bomen langs de Woudsterweg. Maar bij de andere objecten blijft de spiegeling steken voor wat betreft de onderwerpkeuze. Wel is er het oog voor detail, het turen naar de kleine elementen die het grote geheel levendig en speels maken, eenzelfde sfeer makend als bij de meester van Het Meer dat het geval was.

De ruwe manier van werken van Ingrid Simons en het door haar in beeld zetten van de omgeving herinnert evenwel nergens aan de tere beschouwing van Jan Mankes. Zijn oprijzende bomen, zijn muisjes en uilen, de geit en de haan verwaaien in de atmosfeer van haar op landschappen lijkende composities. Zijn de schilderijen van Mankes gedrenkt in een verfmengsel van romantische aandacht en fijne impressie, Simons laat de breed opgebrachte materie in dikke klodders en ferme uithalen over het doek stromen waarin de nevel verwatert. De concentratie op het detail, de opmerkzaamheid van bijzonderheden om een realistische eenheid te scheppen, is omgeslagen in een abstracte emotie. Mankes’ beeld waarbij geen twijfel bestaat over de betekenis van het zichtbare, spiegelt zich bij Simons in een sensationele compositie om de impressie een beeltenis te geven.

Het vermoeden bestaat dat ik hier een landschap zie. Maar voor Ingrid Simons is die omgeving wel het uitgangspunt, maar voor het afbeelden niet het doel op zich. Ze beeldhouwt de verf in weidse vlakken tot beeltenis, met stil rumoer de grens opzoekend tussen abstracte werkelijkheid en werkelijk simplisme. Maar uit die essentiële beperking om het zichtbare tastbaar te maken breekt Simons met gemak. De waarheid is minder oprecht en hoeft dat ook niet te zijn. Haar wereld beweegt zich op het vlak van de emotie, het gevoel bij een gezien beeld. Die dimensie staat op het netvlies gebrand en is als ruimte in gedachten opgeslagen. De weergave is achteraf en kan sterk afwijken van wat gezien is. De herinnering maakt het werk.

Ingrid Simons breekt het landschap af en bouwt zich vervolgens van de brokstukken een nieuwe wereld. Het panorama vervaagt als werkelijkheid. De atmosfeer spat uiteen, omdat de opgebouwde energie van kijken en in doen een uitweg moet hebben. De gedachte moet beeld krijgen. De dan gemaakte expressieve landschappen zijn uit alle tijden en van elke plaats. Ergens in een omgeving heeft Simons wel de inspiratie op gedaan, maar de uitwerking is wereldwijd en zelfs van daarbuiten. De materie verf is door Ingrid gezwollen opgezet; dikke klodders aan de kwast en zware spetters van het paletmes. Het bezwangerd de lucht en impregneert de aarde. Wel zoekt de natte verf een eigen weg en stroomlijnt de atmosfeer.

Door de structuur denkt de kijker dat de maker een landschap in beeld heeft gebracht. De inspiratie is ruw op doek gesmeten. In wilde vlagen en brede handgebaren beweegt de verf over het doek van links naar rechts, heen en weer, zodat als vanzelf een horizon zich schijnt te vormen. Op deze manier moet de schepper ook die eerste dag gezien hebben. Een abstractie die langzaam een werkelijkheid werd. Woest en ledig kreeg vorm en sfeer.

De composities zijn niet doorwerkt, niet netjes klaar, maar de schilderijen zijn wel af. De emotie is in een moment van vastberadenheid daar geplaatst. Een explosie van bevrijdend gevoel. Hoewel in de zetting van slechts een tweetal kleuren de beeltenis eenvoudig lijkt, blijft door dit beperkte palet de complexe kracht meervoudig intact. De landschappelijke indrukken hebben een ingetogen uitdrukking, die een veelvoud aan beschouwende aandacht heeft. Ik zou willen dat het vooral niets is, om maar ongedwongen en niet bevooroordeeld te kunnen genieten. Zware regenval op te merken met harde wind die wolken voortjaagt, spannend als weerlicht en donderslag. Spiegeling op woest water zien. Het zomerzonlicht kleurt goud. Ik lees de titels bij het werk maar niet, maar zet mijn eigen gedachte eronder. De abstractie hoeft voor mij geen werkelijkheid te worden. In het niets wil ik geen iets zien. Weg van de vloer uit deze ruimte dromen, zoals Jan Mankes de sfeer heeft geproefd van zijn wereld. De werkelijkheid met een abstracte emotie bezien. Zou Mankes ooit vanuit de nevelige verstilling een schreeuwende abstractie hebben kunnen maken? Ik zal het niet weten, want zijn groei in de kunst viel zoals bekend is voortijdig stil.

SPIEGELEN, sculpturen van Hieke Luik en schilderijen van Ingrid Simons, bij Museum Galerie Heerenveen, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. Tot en met 10 april 2022.

#ingrid simons #hieke luik #jan mankes #museum galerie heerenveen #museum heerenveen #MUGA #spiegelen

0 notes