#het word hier veel gezegd

[pathsofoak]

Wat valt hier onder het Oosten van Nederland? Ik kom namelijk zeker niet uit het Westen, maar ook woon nou ook bepaald niet aan de Duitse grens ofzo

Gebruik je 'pikt' als synoniem voor 'plakt'? (Als in: de vloer is plakkerig = de vloer pikt)

- Ja en ik woon in het oosten van Nederland

- Ja en ik woon niet in het oosten van Nederland

- Nee maar ik heb mensen dit wel horen zeggen

- Nee en ik heb hier nog nooit van gehoord

Ik zei laatst dat iets pikte tegen vrienden die niet in het oosten wonen en ze vonden het zo raar😭 ik dacht dat iedereen dit zei dus nu ben ik benieuwd lol

[bramsnor]

Hondenweer.

Hallo Kato hier, ik word een beetje treurig dat als het regent en er gezegd wordt, ‘het is hondenweer’. Hoe komen ze daar nu op? Ik vind regen helemaal niet fijn, en mijn bontjas wordt er ook niet beter van. Zouden die domme mensen ons honden verwarren met zeehonden? Die gladdekkers houden van nattigheid, die brengen het grootste deel van hun leven door in het water.

Dus lezers laten we even afspreken dat als het regent we het geen hondenweer meer noemen, ik voel me daardoor gekwetst. Noem het van mijn part “klereweer”, of “kloteweer” of desnoods “Zeehondenweer”. Zo dat is ook de hondenwereld uit.

Ik heb vandaag niet veel meegemaakt dus hou het kort. Morgen verder.

Kato 🐕

[inhetoogvandestorm]

litanie - maart 2024

Elke ochtend de fucking bomen elke ochtend wakker worden

& zin hebben in zaagsel

vandaag een tapijtje kopen vandaag vandaag ben ik ziek

& heb ik er genoeg van

op mijn sokken te lopen ik wil met schuurpapier over mijn oren

fucking vogels

fucking signaleringen

fucking adamsappels fuck adam en fuck appels

het allerblauwste blauw is bloed

van de degenkrab. Al het andere blauw is vals.

ik wil het hek ommaaien & op mijn knieën van de wereld grazen ik wil paardje hop ik wil

alle adamsappels uit alle kelen halen nee laat het

fuck dit & alles wat ik ooit gezegd heb

ik ben boos

& ik wil iemand bijten boos boos boos boos boosboosbosbosbosboosbosbosbsbsbsbsbssssss sssshh

heel heel heel heel heel heel stil zijn & bomen & de kleur roze

roze is de stilste kleur die er is

elke ochtend stil op sokken lopen tapijten oprollen de deur het hof maken heel stil

je liefde aan de kamer verklaren

& je oren met schuurpapier tot je denkt ik ben een vogel?

schrikken niet horen

dat de bomen stil zijn dat de bomen ondertussen origami

zijn geworden

het is alsof er al dagen niks gebeurd is

nog nooit zelfs

en dat groeien niks met de grond te maken heeft

&ook van je handen maak je zaagsel &ook van je ogen&ook je vingerkootjes&je longen&je denkt

ik ben ziek

sssssh

slaapkoppen denken in stilte maar niet te stil

je hoort je moeders stem ben je ziek

of heb je nood aan verandering?

Heel stil & wakker worden heeft niet veel meer met opstaan te maken &

al het eenvoudige kraken

fuck

je ziet in alle scharnieren muizenvallen in je botten een bos vol hooligans

kruisen in druipende verf waar er niks te redden valt

overal de veren van je bed alsof er ‘s nachts een slachting plaatsvond

je was nog liever een hond

zo draai je al dagen cirkels rond je hoofd tot

de ketting geen rammelruimte meer geeft & je hoort niets behalve ingebeelde

instructies

& zo stil dat je vergeet waarop je wacht of wat je dan beloofd was

zo stil dat zelfs je doodsangst het niet langer meer volhoud & zich overgeeft

&toch &toch vannacht een droom

dromen dat je wakker word

op een eiland waar alle dingen opgerold of onder de arm kunnen genomen of desnoods

zoals een potlood achter een oor gestoken

van je handen & je ellebogen &je kinnebakkes oliekrijtjes maken

dat zou je willen doen

je zou willen leren niet meer bij de knieën te plooien maar naar buiten te vouwen

als een boomgaard

mama ben jij dat ben ik zwak wat zeg je moet ik citrus eten?

mama ben je aangespoeld of is dat mijn kindertijd oh hoi

hoi kindertijd ik ben flink bezig kijk je was ooit

een meisje maar je was ook een vlot

zeg me dat het goed komt dat het goed zo dat ik nog steeds om

het klokkenhuis heen eet omdat ik bang ben voor de pitjes fuck

ik wil geen boom in mij

ik wil niet dat er dingen bij mij binnenkomen ik wil niet dat er word aangeklopt ik wil

geen houtworm

in mijn buik

ik moet het nog over de schapen hebben het scheren & het buigen om te springen daar

waar het herhalen kale plekken vormt ik wil dat jij

nu ook wakker word

want het is ochtend & ik zal in je oor fluisteren

ra ra ra wat is er rood en zit in een hoekje een kind

met een dunschiller

& ik zal beginnen neuriën tot je ontploft zoals een hoofd

dat onder water word gehouden

& je vraagt je af wie de oever heeft vergeten tekenen & je kotst splinters

die zich als walvissen in je binnenste hebben verzameld

& je zult de medicijnen nemen je beloofd het ik meen het dit keer

ga je naar de dokter &

laat hem hamertje tik op je gewrichten spelen als je bibbert ben je verloren sssh kan je horen? alles is in orde je bent gezond

slaapdronken denken er is vanalles wat niet klopt maar mijn reflexen werken nog

je zegt luidop tussen mij & de wereld

zit alleen een wollen sok &

dat je daar bang van word

over je geschuurde schouder kijk je naar de wachtkamer om jezelf daar te zien zitten

waarom ben je hier nog?

een plank is toch geen boom een lat geen bedframe om je onder te verstoppen

een jongen toch geen meisje een kind geen moeder & een dokter weet soms

ook niet waar te drukken tot je A zegt

maar je hebt last van cement betonmolens en hechtingen er scheelt niks

met de liefde dat is niet waarvoor je komt het zit hem in de grond slag de uitslag waar je fucking boos van word het kan niet helpen dat de winter komt

dus je hebt een extra tapijt gekocht & de dieren dichtgetimmerd mama hoe komt het

dat ik hier woon

dat ik mezelf in een mandje stop ben ik dat gewend leerde jij mij dat zo?

& tralietjes tegen het ontsnappen het weglopen het mezelf tussen benen steken

en onder stoelen rillen tot

het mijn beurt is

& het slikken moeilijk word het slikken uit je tenen komt je was ooit

een mens en nu

ben je een stronk.

concreter kan je het niet maken, toch? De kleur roze bestaat niet. Je haalt diep adem

en vraagt de huisarts of hij langskomt je hebt iets je hebt iets je bent ziek je weet niet

wat het is. Hij schud de hand van je moeder en je moeder zegt ik denk dat het door eetpatronen komt

en de dokter zegt: weet je waar dat voor mij op trekt? Het is alsof

ik binnenkom en mijn kamer ligt overhoop, alles ligt op de grond – kijk naar de natuur

stormen orkanen wervelwinden weet ik veel

het lijkt allemaal een rommeltje voor ons, maar daar zit eigenlijk een zekere orde in, daar zit een zekere orde in en in die orde daar zit een zekere orde in en die zit ook in ons.

Daar lijkt het op. Dat het in jouw bovenkamer een beetje een warboel is geworden maar geen zorgen daar zijn pillen voor.

Misschien vertel ik het verkeerd.

Als je inzoomt op het lichtspectrum en je gaat het rijtje af rood oranje geel groen paars

dan

zit

roze

daar

niet

tussen.

Volgens een andere schrijver is een gedicht overbodig

als daarin een hond een hond is & een boom

een boom wist je dat die het licht

reflecteren dat ze niet consumeren

ik wil geaaid worden

ik wil geloofd worden

ik wil dat jij mij bladgroenkorrel noemt.

Zullen we een kinderliedje zingen? Ik leer het je: tikkie tikkie draai draai

kop er af & bye bye

tikkie

tikkie

draai draai kop eraf & bye

bye.

Draaideur daar loop ik door doorgedraaid ooit vergat ik uit te stappen

ziekenhuizen hebben zulke deuren hotels ook

& ondertussen

bel ik naar een meisje

wat is er

hallo

sorry dat ik stoor

sorry

sorry

ze zegt dat ze een beetje van me houd.

ik zie voor mij een doorzichte bokaal.

misschien is het tijd om mijn moeder te vergeven.

Wat is dat ook al weer? Dat niet blaft omdat het bijt?

bitch ik ben zo fucking moe

is dat concreet genoeg?

Bloemen doen alsof ze blauw zijn zodat er een beestje op ze land

Mijn meisje is mijn meisje niet

zacht

om me te troosten maakt ze een flauwe grap: het onweert hier

ben jij dat?

[podcastgemist]

De dagen worden korter, de geur van speculaas hangt alweer in de lucht, en het geritsel van inpakpapier verraadt dat Sinterklaas bijna in het land is. Het is die tijd van het jaar dat kinderen en volwassenen in spanning afwachten of hun goede gedrag van het afgelopen jaar beloond zal worden door de goedheiligman. Ook bij PodcastGemist voelen we de feestelijke kriebels, en natuurlijk willen we graag ons podium geven aan de goedheiligman zelf. Maar dit jaar is er een kleine kink in de kabel: Sinterklaas is namelijk niet zo blij met het gedrag van één van onze vaste medewerkers, Jozef.

Ja, Jozef. Iedereen kent hem wel, altijd met een brede lach, vol energie en verhalen. Maar, en daar knijpt de Sint geen oogje voor dicht, Jozef is dit jaar niet bepaald een voorbeeld geweest van braafheid. Het was al een paar keer opgevallen, een vergeten afspraak hier, een vergeten belofte daar. En laten we eerlijk zijn, Jozef heeft het Sint dit jaar niet makkelijk gemaakt. In het grote boek van Sinterklaas staan alle goede en minder goede daden nauwkeurig genoteerd, en bij Jozef’s naam staan dit jaar toch wat meer kritische kanttekeningen dan hij zou willen.

Het lijkt er dus op dat de zak van Sinterklaas zijn bestemming dit jaar al gevonden heeft... Maar laten we niet te snel oordelen. De Sint is een wijs man, die weet dat iedereen fouten maakt, en dat het de tijd van vergeven is. Toch? We kunnen alleen maar hopen dat Jozef nog een eindsprintje kan inzetten om zijn plekje op de goede lijst terug te veroveren. Misschien kan een extra podcastaflevering over het belang van op tijd komen de goedheiligman mild stemmen.

Aan de andere kant hebben we Jack, die als tegenpool van Jozef fungeert. Jack was ruim op tijd met zijn wensenlijstje, dat netjes op rijm werd ingeleverd, compleet met tekeningen van zijn droomcadeaus. Sinterklaas heeft er met veel aandacht naar gekeken en er uitgebreid over gesproken met zijn Pieten. “Dit is nou een jongen die het goed begrepen heeft,” zou hij hebben gezegd terwijl hij een kruidnootje at. Jack mag erop rekenen dat zijn schoen dit jaar extra goed gevuld zal zijn. Wie weet, misschien krijgt hij wel een extra vermelding in het grote boek als voorbeeld voor anderen.

Het contrast tussen Jozef en Jack laat ons nadenken over onze eigen plek op de lijst van Sinterklaas. Zijn we dit jaar op tijd geweest met onze afspraken? Hebben we onze beloftes nagekomen? Of hebben we hier en daar iets laten liggen? Sinterklaas ziet alles, maar gelukkig is er altijd ruimte voor verbetering. De zak is misschien onverbiddelijk, maar de Sint weet ook dat iedereen een tweede kans verdient.

Als Sinterklaas bij ons op het podium verschijnt, hopen we dat Jozef tegen die tijd zijn streken heeft goedgemaakt en dat de Sint met een glimlach terugkijkt op het jaar. En als je zelf nog op tijd bent met je wensenlijstje, wie weet word je net zo goed gelezen als Jack.

Fijne Sinterklaastijd allemaal, en vergeet niet, een beetje braafheid doet wonderen.

[jurjenkvanderhoek]

"IK BEGIN MET IK. DAT LIJKT ME HET BESTE VOOR EEN AUTOBIOGRAFIE"

Voordat ik het derde deel van de memoires van Freek de Jonge opensla, lees ik het boek over de schilder Jopie Huisman. Ze waren vrienden, Freek en Jopie. Het boek "Schilder van het mededogen" gaat over Huisman, maar is het verhaal van Jopie. De voddenboer en schilder heeft tegen het eind van zijn leven het idee daadwerkelijk langzaam te verdwijnen. Hij maakt ook een vaag zelfportret op de rug gezien zittend achter zijn ezel, een laatste schilderij. Die gedachte van ontsnappen van het leven komt ook bij mij op wanneer ik "De Zeeuwse jaren" lees. Dat Freek tegen de tijd van zijn 80e levensjaar denkt langzaam uit het beeld van Nederland te verdwijnen. Misschien dat hij daarom op de achterbank bij André van Duin gaat zitten, terwijl hij daar eigenlijk geen zin in heeft. Maar zijn zoon zegt hem het wel te doen, 'anders raak je helemaal in de vergetelheid'.

Zoals voor verfilming een boek wordt gedramatiseerd, zo heeft Freek de Jonge voor zijn memoires het leven gefantaseerd. Dat speelt door mijn hoofd wanneer ik deel 3, “de Zeeuwse jaren”, lees. Niet dat deze plausibele wetenschap een geamuseerd lezen in de weg staat. Integendeel. Freek zal een fotografisch krachtig geheugen bezitten. Dat moet ook wel wil je vele avonden lang jaren achtereen op het podium staan om een onemanshow af te draaien. Of het zit allemaal nog in zijn hoofd opgeslagen of hij zal een nauwgezet dagboek hebben bijgehouden. Want hij weet nog precies wat er zich in zijn leven door de tijd heeft afgespeeld. Kent nog exact de woorden die gezegd zijn in de dialogen. Kan zelfs de kleding en de haardracht van mensen die met hem optrokken en langs hem zijn gegaan uit zijn geheugen opdiepen. Hij is een goede getuige met een sterk verhaal. Een vertelling uit de eerste hand, een toeschouwer van zijn eigen leven met een ervaringsdeskundig relaas.

Natuurlijk is er niemand die Freek’s memories op feitelijkheid natrekt. Geen lezer die gaat googelen om te kijken of het allemaal wel waar is wat Freek schrijft. Of het fantasie is of een grote dosis realiteit uit de herinnering behelst aangedikt met wat humor en drama. Freek is tenslotte een komiek. We nemen hem met een korrel zout.

Neem nu de brainstormweek in Oudehaske. Het spreekt mij aan, omdat ik er ook ooit eens heb vertoefd en mijn vrouw er op een steenworp afstand haar jeugd heeft doorgebracht. Zwom in en zeilde op het verveende meertje. Toch kan ik weinig achterhalen van wat Freek over de camping bij het Nannewiid schrijft. Collega cabaretier Jacques Klöters schrijft in één van zijn columns, die steevast beginnen met de woorden ‘Ik moest vanmorgen denken’: “Freek vertelde later in interviews over de week in Oude Haske waar hij met medecorpsleden Bram, Just Enschede en Eddy Habbema aan het eerste programma werkte. Ze hadden wat poplp's bij zich, Freek een lp van Toon Hermans. De conference van de Sprekert, daar kon Freek geen genoeg van krijgen. Hij voelde zich aangetrokken tot de woordspelingen en quasi-diepzinnigheden en maakte ze ook.”

Verderop in het boek word ik echter meteen al gelogenstraft op mijn scepsis, wanneer Freek van het verleden naar het recente heden springt. Hij lijkt een writers block te hebben, van de voorgenomen discipline om te schrijven komt weinig terecht. Er zijn te veel actuele zaken die hem in de weg zitten om zijn herinneringen op een rij te zetten. Zijn toestand en die van zijn vrouw, en al die andere zaken daar buiten om, zitten zijn creativiteit in de weg. Het is niet duidelijk of hem dat overkomt wanneer hij middenin 1968 zit wanneer zijn vader is overleden.

Dat dit oprakelen van dat verleden hem zoveel verdriet geeft en hij ook nog de eigen actuele neergang meemaakt, of dat hij nog met het boek moet beginnen. In elk geval is het daar gesitueerd tussen de bladzijden van wat voorviel in dat jaar. Tussen de sterfdag en de begrafenis wordt hij, Freek, en de lezer, ik, met hem bepaald bij het hier en nu. Tot in de haarvaten en de plasbuis wordt een en ander beschreven, zijn ongezonde terugval en die van vrouw Hella. Legt in het heden uit hoe hij over zijn verleden schrijft. Welke moeite en tegenzin het hem kost alles terug te halen van het verleden in het heden om het te noteren. ‘Het leven leiden, het lijden leven’ – lees ik ergens in de qua aantal woorden omvangrijke memoires.

Met enige weemoed in zijn pen schrijft Freek breedvoerig over wat hem in de jaren 60 van de vorige eeuw overkwam. De ontdekking van het studentenleven met vooral feesten en weinig studie, de ontgroening. Freek is meer bezig met zijn voornemen op het podium te staan dan in de collegebank te zitten. Het optrekken met familie en vrienden, “Ik had vrienden, natuurlijk. Niet zoveel. Nooit gehad. Ik had genoeg aan mezelf.” De kalverliefde, “ik was overvallen door iets wat groter was dan mijn gekoesterde toneelverlangen.” De gewaarwording van seksueel genot, deze pagina’s in het boek kunnen in de schaduw staan van de erotische roman ‘Vijftig tinten grijs’.

Ach, het zijn allemaal van die zaken waar een gezonde jongeman in de bloei van zijn leven tot volle wasdom mee te maken heeft en krijgt. Het geloof, God, die een leven lang vat op hem blijft houden, maar niet het handvat is waaraan zijn vader houvast heeft. Zijn vader speelt in het boek een belangrijke rol, zoals vaders dat doen in de levens van zonen. Het komt flagrant tot uiting wanneer hun aardse levens elkaar scheiden, het sterven van zijn vader zet Freek met beide benen op de grond.

Dan, in het hoofdstuk 2023, laat De Jonge het achterste van zijn tong zien, geeft hij inzicht in zijn verdriet. Hij zet als het ware de deur wijd open naar zichzelf, een deur die altijd op een kier bleef staan in zijn doen en laten, zijn leven en werk, zijn shows. Het leven was een show tot de waarheid aan het licht kwam.

Deze interval in de memoires van de jaren 60 geeft aan “de Zeeuwse jaren” een eeuwigheidswaarde. Zonder dat was het een flauw grappig evenwel aantrekkelijk leesbaar boek gebleven, een autobiografie van een jongen die komiek wilde worden. “Je moet vanuit het niets beginnen. Geen verwachting, louter verlangen. De mensen moeten naar jou toe komen. Je moet niet uit zijn op gezelligheid. Probeer vanuit het ongemak te spelen.”

Op een goed moment wordt Bram Vermeulen het verhaal in geschreven. Een punt waarop ik aldoor gewacht heb, want Bram en Freek, Neerlands Hoop (in Bange Dagen) blijft als instituut tot de verbeelding spreken. Het is bijzonder te lezen hoe toegenegen Freek over Bram schrijft. Dat hij inziet niet zover te hebben kunnen komen zonder zijn inbreng. Het was een verstandshuwelijk dat op het hoogtepunt in een scheiding uitliep. Dat te constateren neem ik een voorschot op deel 4. Maar de mannen verdwenen nooit uit elkaars gedachten, hoewel er wel wrok en jaloezie bleef. “In onze samenwerking zag Bram zichzelf graag als de dienstbare, onmisbare aangever die mij de gelegenheid bood te scoren. (…) Hij had inzicht, hij had smaak en bovenal kritiek die niet irriteerde maar uitdaagde en stimuleerde andere keuzes te maken.”

Het derde deel in de serie memoires van Freek de Jonge geeft vooral een tijdsbeeld. Een tijdsbeeld met een open einde. Want slechts staat het slot van het verhaal aan het begin van wat de knuppel in het hoenderhok van het cabaret deed gooien. Neerlands Hoop heette vernieuwend te zijn, achteraf bezien passend in de tumultueuze periode van toen. Ik kan niet wachten die wederwaardigheden door Freek op mijn bordje opgeschept te krijgen. Het zal smaakvol zijn. Maar nu hap ik met genoegen nog van “de Zeeuwse jaren”, waarin tot de verbeelding sprekende voorvallen die deze jaren de revue passeren langskomen en in de memoires meespelen. Het is daarom ook een soort van historisch verantwoord boek, gezien vanuit het perspectief van een enkel persoon die tot het collectief geheugen is gaan behoren. Maar langzaam in het niets verdwijnt als stip op de horizon aan de andere kant van de Oosterscheldekering, zoals afgebeeld op de omslag van het boek. In het roze van de weemoed en het groen van de herinnering. Het repertoire van Neerlands Hoop mag dan gedateerd zijn, in de eigen komische shows en de memorabele boeken heeft Freek voor de eeuwigheid een monument nagelaten. Voor zichzelf een standbeeld opgericht.

De Zeeuwse jaren. Memoires 3. 1962-1969. Freek de Jonge. Uitgeverij Atlas Contact, 2024.

[tripodtor]

Dan denk je dat het ergste achter je ligt...

En dan moet je nog aan de slag met Big Pharma. Maar dan in de dierenwereld.

Met alle respect, ik geloof niet dat je het hele traject om dierenarts of zelfs dus oncoloog te worden doorloopt als je niet van dieren houdt. Maar de ziel is er bij de klinieken wel echt uitgezogen voor mijn gevoel.

Ik kan hier uren over doorzagen, maar in een verkorte versie :

Clinical Trial : vaccinatie tegen botkanker 》 5500 euro minstens, uiteraard een scala aan extra CT scans, bloedonderzoeken , de hele rambam. Én 1500 euro studiekosten. Pardon? Studiekosten? Er staat in de krant dat jullie onderzoek al heel veel bijgedragen heeft zelfs aan genezen van kanker in mensen ?! Waar is de overheid hierin, waar is de subsidie?! Zijn we ineens allemaal niet meer bang om kanker te krijgen ofzo, is de prioriteit verschoven? Sorry hoor, maar hier kom ik echt niet bij met mijn hoofd.

Verder houdt iedere kliniek stijf zijn lippen op elkaar kwa informatie. Het enige wat we te horen kregen van maar liefst 4 andere dierenziekenhuizen was : standaard protocol is 6 x infuus van 20 minuten met tussenpozen van drie weken. Dat is ongeveer 2500 euro. Dan ga je zelf maar lezen omdat je niet word verteld of het daarbij blijft en wat je dan in vredesnaam moet doen als je hond infuzen haat met het vuur van de zeven hellen, maakt niet uit hoe vaak je het vraagt. Zelfs Aukje van onze dierenarts Tiel Drumpt heeft voor ons rondgebeld en gevraagd, zelfs zij kreeg niet meer info dan dat ! Overal luidt de boodschap : Je moet eerst maar op consult komen.. ondertussen mogen ze allemaal eigen tarieven aanhouden, moeten we dan 5 consulten gaan betalen voordat we eindelijk mogen weten welke kliniek wél orale chemo of kortere infuzen aanbiedt?!

Uiteindelijk heb ik afgelopen dinsdag voor de derde keer gebeld naar de kliniek waar we toch maar een consult hadden gepland (want wat moet je anders) en gezegd, "luister ik wil nú weten of je ook andere manieren hebt om dit te doen, anders komen we überhaupt niet."

Uiteindelijk kwam er met veel moeite uit dat orale chemo inderdaad bestaat (niemand heeft ons dit verteld, puur kennis die we hebben door de supportgroep Tripawds) maar dat ze er gewoon niet genoeg over weten en dat ze het alleen doen als we extra veel bloedonderzoeken laten doen. Dus, als we niet voet bij stuk hadden gehouden was jullie plan om óf alsnog het infuus door onze strot te douwen, óf gewoon de kosten van het consult op te strijken en ons voor niks te laten komen. We zijn namelijk heel duidelijk geweest over de infuzenaanpak en Astor. We hebben nou eenmaal geen lieve dommige huis-tuin-en-keuken labrador die dat toelaat. Je hebt zijn hele patiëntendossier gekregen en alle informatie over Tor die je ooit nodig zou kunnen hebben.

En dit alles terwijl je weet dat we in zak en as zitten omdat onze beste vriend verdomme veel te jong dood gaat en we niks kunnen doen tenzij we hem door 4 maanden hel willen trekken, terwijl de kans zeer aanwezig is dat het zijn laatste 4 maanden zijn, want ook die gouden infuzen geven maar 50/50 kans op meer tijd. Schaam je.

Okee, dus toch uren doorgezaagd. Oh, well. Het moest even gezegd worden. Vanaf nu zal ik me weer gedragen.

[fransopdefiets]

23-8 Fagersta

Gisteren ging ik naar de pizzeria om een tournedos met patat. Het was beslist rundvlees, een klein formaat baksteen schuin overlangs ingekerfd en daarna medium gebakken. Het restaurant was een verveloze barak, dat zie je veel in de dorpen hier. Jammer dat ik er geen foto van gemaakt heb. Ik sliep vannacht in een hutje van 300 kronen, de prijzen dalen zichtbaar naarmate ik verder naar het zuiden afzak.

Het eerste deel van de route vandaag gaat langs een provinciale weg, de 68, erg druk is die niet, maar zodra ik de kans krijg, ga ik er vanaf en fiets verder over hobbelige plattelandsweggetjes. Die keuze wordt beloond met de kerk van Grytnäs uit 1300, waar je zomaar naar binnen kunt. Ze hebben de middeleeuwse wand- en plafondschilderingen zoveel mogelijk onder de witkalk vandaan gehaald. Ik stop wat geld in het offerblok en steek vier kaarsjes aan voor mijn ouders, zus en broer.

Even later ben ik in Avesta en is het koffietijd. Ik zie bordjes met museum en denk, bij een museum is altijd een café en vaak met lekkere koffie en gebak. Als ik mijn fiets wegzet, word ik aangesproken door een vrouw die de plantenbakken staat op te schonen voor de ingang van wat vroegers duidelijk een ijzergieterij is geweest. We zijn nog dicht, zegt ze, we gaan pas om 11 uur open, maar waar kom je vandaan? Wat helemaal uit Nederland? Via Noorwegen? Kom mee naar binnen, voor jou maken we een uitzondering en the coffee is on the house. En zo zit ik even later in een verlaten en wat duistere fabriekshal aan de zwarte koffie zonder gebak. Je kunt toch moeilijk zeggen: als u geen cappuccino met taart heeft dan hoeft het niet.

Ik zit te rekenen, in dit tempo ben ik al om 13.00 in Fagersta als ik niet oppas. Ik zou natuurlijk door kunnen fietsen, maar dan is het nog eens veertig km naar de volgende camping in Riddarhyttan op de ideale lijn. Dat hoeft nou ook weer niet, dus ik besluit tot een langzaam aan actie en ga in Avesta op zoek naar een konditorei. Die is snel gevonden en ik neem nog een koffie en een kaneelbulle.

Dan kan ik meteen nog wat puzzelen op het volgende deel van de route naar Norberg, maar ik vrees dat er aan weg 68 niet te ontkomen valt op dit traject. En die is vanaf hier een stuk drukker, ze rijden er honderd over een enkelbaans weg met voor fietsers een smal strookje buiten de belijning. Van de gewone auto’s heb je niet zoveel last, maar campers en caravans schieten vlak langs je heen en grote vrachtwagens laten je slingeren van de zuiging. Ik krijg het er benauwd van.

Ik zie op de kaart dat er parallel een gravelweg door het bos loopt, maar de vraag is hoe kom ik er op, langs de rand van het bod loopt een manshoge afrastering. En dan zie ik een soort van poortje in die afrastering en grijp mijn kans. Weg van die racebaan en het bospad op! Mijn tevredenheid is groot, het is prachtig mooi bosweggetje, totdat de ondergrond veranderd in een soort grove steenslag die ze ook voor het spoor gebruiken. Daar valt niet op te fietsen, dus dat wordt lopen, of liever gezegd ploegen met die fiets. Als het dan ook nog begint te regenen is het toneel wel compleet. Na een dik uur kom ik weer op diezelfde snelweg uit, maar dan is het nog slechts 4 kilometer, dus ik zet mijn tanden op elkaar en ga ervoor.

In Norberg bel ik de camping van Fagersta en regel een hutje. Het blijft af en aan regenen tot morgenochtend 6 uur en ik geloof het wel.

Nu is het in principe niet zo ver meer naar Fagersta en gelukkig is er een alternatief voor snelweg 68, de oude provinciale weg. Maar als ik die in wil rijden, zie ik een bord, gestremd na 7 km. Nu heb ik inmiddels mijn lesje geleerd, gestremd betekent hier ook echt gestremd. Er zit niks anders op dan op hoop van zegen toch eerst vier kilometer snelweg te doen en daarna een onverharde weg te nemen. Er komen dan wel wat kilometers bij, maar liever een half uurtje langer fietsen dan eindigen als krantebericht. Gelukkig is die laatste omweg breed en goed berijdbaar en kom ik nog langs wat mooie oude boerderijen.

En vanavond ga ik een snelwegloze route uitpuzzelen voor de komende dagen. De wegnummers moeten minstens drie cijfers hebben (hoe meer cijfers, hoe minder belangrijk), anders zien ze mij daar niet fietsen.

Gefietste afstand: 75 km

Gefietste tijd: 6 uur

[peterpijls1965]

Bericht uit het beschermde huis (24)

2014

Nu ik een aantal maanden beschermd woon in de wastelands van Noord-Limburg, is het net of ik mijn kindertijd herbeleef, maar dan zonder ruis. Als ik op zoek wil naar mijn innerlijke drijfveren en idealen, dan moet ik daar zijn. Toen ik gisteren met mijn rolstoel door dit onwaarschijnlijk stille maar toch grote dorp reed, realiseerde ik me dat mijn kinderlijke mindset in de basis nooit is veranderd.

Omdat ik hier betrekkelijk afgezonderd woon, en gelukkig niet word overlopen door bezoek, heb ik tijd om zich opdringende flashbacks aandachtig te observeren. Ik zie een kind dat veel lijkt op zijn latere zoon, al is die zoon wel weer een sterk verbeterde versie van zijn vader. Gelukkig maar.

Je eigen DNA doorgeven aan een zoon is een magische ervaring, die voorlopige onsterfelijkheid genereert. Want die zoon krijgt vast een kind dat de bloedlijn continueert, dat lijkt me wel wat voor hem. Ik weet nu al dat die notie me een vredig sterfbed oplevert. Je voortplanten voelt voor mij als een kosmisch voorrecht, waarmee ik overigens niets ten nadele zeg van mensen die om welke reden dan ook geen kinderen hebben.

Nu ik 6 jaar geleden officieel gek ben verklaard, probeer ik wel eens na te gaan of ik als kind al gestoord gedrag vertoonde. En die vraag kan bevestigend beantwoord worden. Maar hoe ging dat in de jaren zeventig van de vorige eeuw: als jongste in een turbulent gezin werd er niet erg op me gelet. Wat trouwens belangrijke voordelen had, want ik kon ongehinderd mijn gang gaan. En trouwens: we waren bij ons thuis allemaal redelijk geschift, en dat is gelukkig nog steeds zo.

Achteraf gezien vraag ik me af of ik in de loop van de jaren iets had kunnen doen om te verhinderen dat m’n bipolaire aanleg zo rond m’n 25ste tot uiting begon te komen, waarna de boel leuk bleef escaleren totdat in 2006 de gekte definitief toesloeg met oncontroleerbare manische episodes, inclusief alle bijbehorende ontremde uitwassen.

Het eerlijke antwoord is dat ik heel veel had kunnen doen om escalatie te voorkomen. Bijvoorbeeld minder fanatiek werken, minder drinken, minder drugs gebruiken en meer uit de buurt blijven van verkeerde vrouwen. Al sluit ik niet uit dat sommige van die vrouwen mij op hun beurt een monumentale klootzak vonden. Daarbij heb ik een even fout als groot zwak voor de paranoide rancune van sommige teleurgestelde dames. Eerlijk gezegd leken ze best veel op me. Soort zoekt soort, ook op het slagveld van de liefde.

Toch neem ik mezelf niet zoveel kwalijk. 50% van de manisch-depressieven medicaliseert zichzelf met alcohol en drugs. Veel van mijn lotgenoten kampen net als ik met verbroken relaties, omdat de partner van een bipolair de voortdurende ontregeling van de stemming op termijn minder verdraaglijk vindt. Daar moeten we begrip voor hebben.

Daarbij verhinderden mijn panische pogingen om zo lang mogelijk uit de buurt te blijven van psychiaters en pillen dat ik bijtijds een sluitende diagnose kreeg. Zo bleef ik tot ik tot mijn 42ste aanmodderen, heel goed wetende dat ik voor geen meter spoorde. En koppige pogingen ondernemend om me kost wat kost te handhaven in mijn gezin en mijn werk. Een veldslag die ik spectaculair verloren heb.

Zag ik dat eerst als het grootste debacle van mijn leven; nu ik sinds twee jaar alleen en vrijwel zonder bezittingen ben achtergebleven, voel ik me voornamelijk bevrijd. Ik durf het bijna niet op te schrijven, maar ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Ik vermoed ook omdat ik bijna niets meer heb. Bezit is alleen maar ballast.

De zoon aan wie ik mijn rijkelijk gestoorde DNA heb doorgegeven, was afgelopen weekend op bezoek. Ik mag graag naar hem kijken als hij op bed lift te pielen met zijn Samsung. De kans dat hij een bipolaire stoornis ontwikkelt, is maar 10 tot 20%. Dat vind ik een aanvaardbaar bedrijfsrisico, waarover ik trouwens wel eens met hem van gedachten moet wisselen. Zo zal ik hem binnenkort ook vaderlijk moeten toespreken over alcohol. Hij gaat al naar schoolfeestjes in hippe Amsterdamse clubs. Daarom moet hij weten dat er een kans is dat hij mijn verslavingsgevoeligheid in de genen heeft. Maar hoe pak je zo’n gesprek aan, zonder te zweten van schaamte en schuldbesef?

Misschien moet ik het niet doen, maar onwillekeurig vergelijk ik mijn jeugd soms met de zijne. Het verschil kon niet groter zijn, wat trouwens geen waarde-oordeel is. Maar als ik op zoek ben naar de verloren tijd van mijn eigen jeugd, realiseer ik me dat er geen verloren tijd is. Ik herbeleef dezer dagen alles, en omdat het me niet gelukt is mijn geheugen kapot te drinken, heb ik geen gebrek aan filmische scenes. En de jongen van 6 lijkt daarin griezelig veel op de jongen van 48, die weer akelig veel gemeen heeft met zijn jongen van 14. Wat me sterkt in de idee dat lineaire tijd alleen maar een menselijk verzinsel is.

[semetje]

Ik herinner me net dat mijn moeder en ik ruzie maakten tijdens een wandeling met onze honden.

Ik weet niet meer waarom, maar ik heb gezegd dat ze aggressief is omdat mensen die niet aggressief zijn, niet hun honden of kinderen slaan.

Toegegeven, zij aggressief te noemen is een beetje te veel. Mijn ouders hebben mij sinds jaaren niet meer geslagen. En wanneer ze het gedaan hebben was het meestal mijn vader.

Het laatste keer als mijn moeder gewelddadig word (~3 jaar geleden), was als ik haar vertelde dat ik geen religie-lessen meer op school heb. Ze heeft mij alleen een draai gegeven.

Mijn vader is een compleet andere situatie. De laatste keer als hij gewelddadig word was ook 3 jaar geleden. Maar..........ik zit hier al sinds 7 minuutjes en ik heb nog wel niet woorden gevonden om hem en zijn gedrag te beschrijven. Ik wil jouw ook niet vertellen was hij heeft gedaan 3 jaar geleden. Het was niets ergs, maar ik wil niet daarover spreken.

In ieder geval was mijn moeder bos op me en een beetje verdrietig. Op het einde van onze wandeling heeft ze me iets gevraagd.

"Is er iets dat jou überhaupt leuk vindt aan mij?"

Ik heb geen antwoord gehad. Ik ken mijn moeder niet. Ik weet niets van haar leven, verleden, persoonlijkheid of wie zij is. Ze is een vreemde persoon.

Ze begon te huilen en we liepen gewoon in stilte naar huis.

[hetbuitengenieten]

De plattelandsillusie

Frisse lucht, weidse uitzichten, gezond buiten wonen, gemeenschapsbesef. Nah! Niets van dat alles op het platteland. De lucht is helaas niet ‘fris’ door het pesticiden- en mestgebruik van de boeren, de weidse uitzichten zijn pure armoede door het monocultuurlijk (is dat een nieuw woord?) landschap en het ontbreken van biodiversiteit en gezond is het daardoor ook niet. En ben je geen autochtoon, dan hoor je er niet bij, ook niet als je hier al vijfentwintig jaar woont. Dat belooft dus wat.

Het Boerengenieten is daarom veranderd in Het Buitengenieten. Want het ‘boeren‘ genieten bestaat niet meer. Al een hele tijd niet meer. (Weet ook eigenlijk niet waarom we ons blog ooit zo genoemd hebben…). Door alle onprettige ervaringen hier op het platteland is de lust tot schrijven me vergaan. Over die ervaringen kan ik inmiddels een boek schrijven. (Niet zo’n leuk boek als Poes poes poes!). Vandaar dat we ons ook niet meer willen associëren met ‘boeren’ in het genieten.

Sinds we op het platteland wonen, nu zeven jaar, lijkt het wel alsof er een beerput is opengegaan. Zoveel shit komt er bovendrijven. Wij stadse mensen zien met eigen ogen hoe weinig respectvol er met de bodem en de flora en fauna op het platteland wordt omgegaan. Er is niet voor niets een teruggang in biodiversiteit. (Natuur heet in Nederland alleen natuur als er een hek omheen staat waar mensen op hun vrije dag kunnen recreëren. Maar natuur dat zijn wij zelf ook, en ook onze directe omgeving is natuur. Maar dat is een ander verhaal).. Gelukkig zijn wij niet de enigen die zien wat er gebeurt en ontwaakt de wereld. Helaas wel met heel veel kampen.

Hoe gek is het dat je je als Nederlander ontheemd kunt voelen in Nederland. Nu ik op het platteland woon, ben ik praktisch gezien geen stedeling meer, maar op mijn huidige woonplek, het platteland, ben ik niet welkom. De tweede vraag die ons steevast gesteld wordt in gesprekken met ‘autochtonen’ van Noord-Beveland, als het een vraag is, ‘je komt hier niet vandaan he?’. Het is meer een constatering, één die je buitensluit, die een grens trekt tussen mensen ‘van hier’ en ‘mensen van daar’. Alsof je niet meetelt, omdat je niet van hier bent.

Als je in de stad woont, ben je gewend om met mensen samen te zijn die hun roots niet in Nederland hebben. Je ziet elkaars verschillen en leert daarvan. Ik heb nog nooit van mijn leven tegen een allochtoon gezegd ‘jij komt hier niet vandaan he?’. Want wat maakt het uit. Je hebt het met elkaar te doen. Ik denk dat een groot deel van de inwoners van Nederland niet meer op de plek woont waar hij of zij geboren is. Op het platteland word je er echter op afgerekend. Kom je hier niet vandaan, dan kun je maar het beste je mond houden. Zoals een boer ons ooit zei ‘jij wilt op het platteland wonen, dus pas jij je maar aan aan de boeren’. Doe je wel je mond open, dan word je ‘intolerant’ genoemd.

Het gekke is, dat we dat tijdens ons proefwonen in Colijnsplaat een totaal andere ervaring hadden. Jammer, want als ik geweten had dat ik hier niet welkom ben, dan had ik Noord-Beveland absoluut links laten liggen. Het is een leuke plek voor toeristen, maar niet om als Nederlander een toekomst op te bouwen. (Zoals Roompot het zo mooi zegt: ‘investeren in een plek waar je welkom bent…’ Oftewel op z’n Noord-Bevelands: ‘je bent eigenlijk niet welkom, maar je bent welkom om je geld te brengen'.)

Waar het kort op neer komt, is dat het ‘genieten’ op het platteland een illusie is gebleken. We wonen in een ‘agrochemisch industriegebied’. Waar kwistig gestrooid wordt met (kunst)mest en gespoten wordt met landbouwgif alsof het suikerwater is. Biodiversiteit is er op sterven na dood en de waterkwaliteit is om te huilen. Over andersdenkenden / mensen van elders wordt door de autochtone bevolking geroddeld. En vooral alles moet onder controle gehouden worden, de bermen, de hagen, de bomen, wilde dieren en vogels en elkaar.

Gelukkig hebben wij een oase gecreëerd in deze plattelandswoestijn, waardoor in onze tuin wel van alles zoemt, kruipt, huppelt en vliegt. Hoe het verder moet weet ik echter niet…

Het Buitengenieten | 20 april 2023

[gwynb]

Ergens wonen

Ik heb een revolutionaire beslissing genomen. Ik heb besloten dat ik in mijn huis ga wonen. Je zult wel denken, hoezo, in je huis gaan wonen? Ik woon natuurlijk al in mijn huis. Of beter gezegd: in mijn appartement. Het is niet mijn eigen huis, want ik huur het, dus in die zin zal het nooit míjn huis zijn. Maar ik woon er wel en nu ga ik er opnieuw wonen. De gordijnen zijn lang en groen en glansend, de mooiste gordijnen die ik ooit heb gezien. Ze zijn net wat te lang dus aan de onderkant liggen ze een soort van gedrapeerd op de grond. Op net zo’n elegante manier alse een witte bruidsjurk over de grond sleept. Ik woonde al deze tijd al achter deze twee -want ik heb twee gordijnen - lange groene bruidsjurken en maar ze waren me nooit echt opgevallen.

Vanochtend werd ik wakker en omdat de gordijnen in het midden niet helemaal bij elkaar komen loopt er van boven tot onder een lange spleet waar het licht doorkomt. Ik noem het nu de hemelspleet. Ik wist vanochtend opeens zeker dat de poort naar de hemel, mocht ze bestaan, gesloten ligt achter twee grote fluwelen gordijnen en wanneer je dan mag binnenkomen, en ik ben bang dat ik nooit naar binnen zal mogen, dan openen de dikke gordijnen zich gewillig en laten ze je binnen in het paradijs. 

Sommige mensen zullen nooit die theatrale entrée maken natuurlijk. Sommige mensen niet. Mijn rij-instructeur niet, mijn wiskundeleraar niet, veel gymleraren, mijn baas ook niet. Ik ben koffie gaan maken en terwijl ik dat deed schrok ik opeens. Ik realiseerde me dat ikzelf waarschijnlijk ook niet door de mooie gordijnen kom. En dat ik dus ergens achterblijf met mijn rij-inscructeur, mijn wiskundeleraar (met de rotte tanden), alle gymleraren en mijn baas. En dan is er nog de kwestie van het vagevuur. Ik geloof dat ik me daar al in bevind. 

Ik pakte een bezempje om de scherven van het kopje dat op de grond was gevallen op te vegen.  Ik doe altijd alles veel te haastig. Maar dat zeg ík niet, dat is de stem van mijn moeder die hier constant vanuit mijn hersenen de kamer in schalt. Misschien komt het allemaal doordat ik niet genoeg geknuffeld ben door mijn ouders. Dat zei hij me de hele tijd. Ik denk niet dat je genoeg geknuffeld ben door je ouders.

Nu denk ik niet dat ik nog ooit in de hemel kom. Op een metaforische manier natuurlijk. En toch weegt zo’n gedachte erg zwaar. Zelfs al de hemel niet bestaat en je er niet eens in gelooft dan weegt het toch zwaar om de hele tijd te denken, ik heb iets gedaan waardoor ik, als de hemel echt bestond, niet meer in de hemel kom. 

 ‘Als een man zoiets had gedaan zou je toch ook zijn weggegaan?’, vraagt hij. Hij zegt het meer dan dat hij het vraagt. Ik aarzel. ‘Ik denk het wel. Maar het ligt eraan, misschien ook niet.’ ‘Nou’, brult hij terug, ‘je bent gek, natuurlijk zou je dan moeten opstappen’. Ik kijk een beetje naar de grond. En ik heb een soort déja-vu, wat een klote moment om een déja-vu te hebben, dacht ik nog. Hij is een feminist, dus dit maakt het allemaal extra erg. Toen het gebeurde was ik ook nog eens echt heel kwaad (geloof ik, het was allemaal een roes) dat ik hem voor het tegenovergestelde heb uitgemaakt. Ik weet niet wat ik allemaal riep, maar ik weet nog wel dat ik keihard ‘macho!’ naar zijn hoofd slingerde. Misschien vond hij dat het allerergst en hij is daarom meteen vertrokken. Ik was echt gek op hem. 

Ik denk niet dat je genoeg geknuffeld ben door je ouders. Die zin tolt een beetje rond in mijn hoofd. Ik schenk een kopje koffie in en ik schenk er nog eentje in voor hem, ook al woont hij er nu niet meer. Ongelooflijk, hoe je ergens kunt wonen en er twee dagen later niet meer woont. Wonen is echt een uitgebreid ding, er zit vanalles aan vast. Ik start een gesprek met het onbewogen kopje koffie aan de andere kant van de tafel. Dat doe ik nu wel vaker. Sommige mensen voeren die gesprekken in hun hoofd, maar ik moet ze echt externaliseren anders word ik gek. Nog gekker dan je al bent, zegt het kopje koffie terug. Wat een kut kopje koffie. Ik moet me beheersen anders begint de miserie weer van voor af aan en heb ik dalijk zelfs ruzie met een kopje koffie. Eerst met een vol kopje koffie en dan plotseling een leeg kopje koffie.  

Ik woon de komende tijd in het gezelschap van het kopje koffie, en met alle andere dingen in huis. De borden, de stoelen en de planten. Bijna al mijn planten hebben namen. De twee grootste, mooiste planten, de heersers van de woonkamer, die zijn gisteren vertrokken. Hij kwam nog spullen halen want ergens niet-wonen, dat doe je toch niet écht in twee dagen, ik denk dat hij zich daar op verkeken heeft. Hij haalde de twee grootste, mooiste planten weg. De kamer was opeens heel leeg. Het was een trieste aanblik.

‘Het spijt me, sorry… maar ze zijn van mij’, zei hij, ‘ik koop je een keertje een nieuwe? Wil je dat?’ Mijn ogen zochten de hele tijd de zijne maar hij liet die van hem door de kamer dwalen. Hij liet ze even op de groene bruidsjurken rusten. Toen ik de planten de kamer uit zag rollen op van die plankjes met wieltjes eronder moest ik huilen. Het was alsof ik de officiële uittocht van de grote, groene heersers van de woonkamer bijwoonde. ‘Ik koop je wel nieuwe…oké, ik ga nu…sorry’.  Hij bleef wat ongemakkelijk staan. ‘Gelukkig had ik die van jou nog geen naam gegeven’, zei ik. ‘Ik ben hier nog met Carmen, Luna en Leona’. Hij keek me aan en rolde met zijn ogen. Daarna trok hij de deur achter zicht dicht. Een beetje ongewillig, maar hij trok hem toch dicht.

[fantasticfartjellyfishh]

Koppijn

Maar ik moet ergens beginnen met schrijven

Koppijn

Van alle emotionele wisselingen

Ik denk van de feestdagen

Maar vooral natuurlijk

Van alle familie zooi

Ik vind het lastig ze bij namen te gaan noemen

Maar mijn vader is zo intens

Ik voel hem echt in mn hoofd als een soort octopus

Met tentakels over mijn hersenen

Ik voelde me zo verdrietig vóór hem tijdens kerst.

Hij deed zo zijn best voor het eten

En hij begon ook steeds over het kookproces te praten

En verder vond hij niet zoveel nieuws om in te brengen

Hij vereenzaamt zo enorm

En hij houdt zich wel druk met dingen

Maar wat hij echt echt nodig heeft

Is gewoon vrienden

En mensen om hem heen

En niet ons

Hij vraagt teveel van ons

Teveel van mij

Ik wil het niet

Maar het breekt mijn hart ook

En het voelt oneerlijk om het over hem te zeggen

Maar het is voor mij wel 100% de waarheid

Hij moet zoveel zelf oplossen

Ik ben niet zijn oplossing

Ik wil zijn oplossing ook helemaal niet zijn

Ik wil dat hij weggaat uit mijn hoofd

Dat hij me niet zo verantwoordelijk maakt voor zijn geluk

Dat is verdomme niet mijn last om te dragen

Maar zelf kan hij het niet

En niemand zegt hem dat

En hij ziet het niet

En iedereen is weg

Niemand ziet het

Hoe moet ik het dan los laten als ik weet dat niemand hem opvangt?

Maar tegelijkertijd

Gaat hij het verdomme zelf moeten doen

Hij is de vader

Niet ik

Hij moet veranderen

Niet ik

Ik wil vrijheid

Dat voel ik nu niet

Ik word daar echt gek van

Mijn hoofd doet er letterlijk pijn van

Ik slaap slecht

Ik wil weg

Weg van hier

Weg uit zijn greep

Weg uit zijn behoeftes

Weg uit zijn emoties

Weg uit zijn plannen

Het is verdomme mijn leven

En ik wil die gewoon zelf beleven

Dan maar zonder vangnet

Die heb ik tenslotte toch nooit echt gehad

Ik ben boos

Want waarom is het boek Ongezien Opgegroeid zo herkenbaar voor me?

Waarom herken ik bijna elk woord, elke letter van dat teringboek?

Omdat het waar is

Ik ben ongezien opgegroeid

Ik heb het zelf gedaan

En mijn ouders houden van me

Maar soms teveel

En soms te weinig

En zelden precies genoeg

En dat doet gewoon pijn

Waar is het overzicht?

De steun?

Het kalme wijze volwassen zijn?

Waarom moet ik alles zelf doen?

Ik heb mezelf opgevoed op zoveel manieren

Vooral emotioneel

En nu barst ik uiteen van alle gedachten en emoties en alles moet ik zelf uitpluizen omdat niks vanzelf gaat

Elke gedachte is er een die ik zelf moet weerleggen

Elke gedachte is er een die ik zelf op waarde moet schatten

Elke gedachte is er een waar ik over na moet denken of ik het moet toestaan

Nooit is er een dag rust

Er is zelfs nooit een uur rust

‘s nachts slaap ik slecht

Overdag verdoof ik me met afleiding

Ik ben zo moe

Maar ik wil ook zo graag verder

Nieuwe stad

Nieuwe kansen

Verder weg

Verder vrij

Ik wil het zelf doen

Ik heb het altijd zelf gedaan

Maar nu is het officieel

Alles wat ik besluit, heb ik besloten

Zelf

Alleen

Voor mezelf

Godver

Ik

Oké

Ik

Niet al die anderen

Die soms weer eens ongevraagd in mijn hoofd lopen te poeren

Met hun ongevraagde meningen

En adviezen

En gezeik

En trouwens

Hoezo moet ik blijkbaar zoveel kwijt, maar vind ik ook dat er al zo ontiegelijk veel loze dingen worden gezegd?

Ik vind dat mensen vaker hun bek moeten houden

Maar ik doe het zelf ook niet

Dat is toch bizar?

En ik kijk ook steeds interviews

En programma’s

En oude tv

Omdat ik dan wat meer voel

Dat er mensen zijn

Die denken en praten en voelen en beleven zoals ik

Want dat mis ik echt soms

Eigenlijk vaak

Ik wil hier weg

Ik wil door

Nieuw

Alles moet nieuw

Frisse wind

Godver

Ik wil dat iemand mijn hersenen uit mijn hoofd halen en ff onder de kraan houden

Schoonspoelen en weer terugstoppen

Misschien dat dat helpt

Kou voelen

Op m’n bolletje

Hoezo denk ik zo vaak wat intelligente mensen van mij zouden vinden?

Waarom wil ik zo graag erkenning?

Omdat iedereen dat wilt

En ik krijg het niet van de mensen om me heen

Ik heb zoveel bevestiging nodig

En ik krijg het niet

Alleen soms

Niet altijd vanuit mezelf

Vaak niet

En dat doet pijn

Nooit doet iemand iets voor mij uit zichzelf

Zelden

Of alleen om daarna te controleren of ik het gebruik

Niet op basis van wat ik heb verteld

Niet omdat ze wisten dat ik er blij van zou worden

Er is niemand, die mij op de eerste plaats heeft staan

Ik sta bij een aantal mensen echt wel in de lijst

Maar nooit vooraan

Nooit voorop

Altijd ergens in de rij namen die na de belangrijkste komen

Ik wil ook van iemand houden

Ik wil van iemand zijn

Op zo’n manier dat ik weet dat ik weg kan

Maar dat ik er voor kies om te blijven

Omdat dat vrijheid is

En omdat dat is wat ik wil

Ik wil vaker ik zeggen

Ik

Ik

Ik

Fuck de rest

Even serieus

Waarom moet ik zovaak excuses maken voor dingen die ik wil en ik denk en ik voel?

Omdat anderen beledigd zijn?

Omdat anderen het niet snappen?

Omdat anderen het op hun manier interpreteren?

Ik word er zo boos van

Stop

Ga uit mijn hoofd

Zeg wat je wil zeggen

Laat me niet hoeven raden

Ik wil het allemaal niet weten als ik er naar moet gokken

Ik wil razen

Door het huis

Door de straat

Door relaties

Razend zijn

Dingen kapot maken

En weten dat dat mag

Omdat iemand het aankan dat ik boos ben

Dat er eindelijk iemand is die weet dat ik niet te veel ben

Want ik ben niet teveel

Ik wil me niet meer tegengehouden voelen

Het is zo saai

Mensen zijn zo saai

Woorden zijn zo keurig

Ik wil slaan

Boos

Car wreck achtige scenes

Vrijheid

Mij een weg vrij banen

Letterlijk

Figuurlijk

Vrij zijn

Verdomme

[dagboekliesa4d]

04/01/2020

- Ik voelde me de afgelopen dagen echt heel goed in mijn vel. Ik voelde me zelfzeker en trots over de stappen die ik heb gezet. Ik wist mezelf goed bezig te houden met uitpakken en meubels in elkaar zetten. Nu dat gedaan is voor het grootste deel, lijk ik weer minder concrete (en makkelijke) doelen te hebben en ga ik me meer verloren voelen.
 - Gisteren was ik ook een hele dag alleen binnen, 2 mailtjes gestuurd naar mama maar verder niemand gesproken en ik voelde me echt sterk. Vandaag heb ik enkele boodschappen gedaan en ik voelde me in alle contacten heel awkward en inferieur. Wat dan alsmaar erger werd naarmate ik me er meer bewust van werd. Ik passeerde Jelle bv en zei iets van dat ik “net op weg was naar mijn dinge” (studio dus). Ik kwam ook (neef) Tim tegen die m’n studio wou zien. We hebben dan wat gebabbeld over m’n studio en onze levens. Hij zei een paar dingen die belerend en betuttelend overkwamen, wat hij wellicht niet zo bedoelde, dat is gewoon zijn persoonlijkheid, maar dat deed me extra inferieur en onzeker voelen. 
Bv als hij vroeg waarom ik therapie volg, voelde ik al snel dat ik mij moest verantwoorden voor mijn daden. Ik belandde erg snel in zelftwijfel. Terwijl ik weet dat dat goed is voor mij, maar ik voel dat ik toch snel beïnvloed word door anderen hun meningen. Ik wéét dat ik de juiste dingen doe, maar toch heb ik nog schrik dat anderen op mij neerkijken. Het is wat teleurstellend als ik dan merk dat mijn zelfvertrouwen toch nog niet zo stabiel is.
 En als ik me dan inferieur voel, straalt dat ook uit in alle contacten die ik heb. Ik val in die rol en kan het dan niet meer van me afschudden of snel terug mijn zelfvertrouwen oproepen.
 - Ik voel me nu wel echt goed in mijn studio, ik ben ontzettend dankbaar, het voelt echt als mijn privéplekje. Tim ontvangen als bezoek voelde dan ook raar, omdat ik het hier wil houden als mijn verborgen plek waar ik helemaal mezelf kan zijn zonder dat iemand over mij oordeelt. (Misschien extra omdat ik voelde dat Tim mijn spullen wat aan het keuren was, en ik me niet op mijn gemak voelde - bij bezoek van mama was dit niet zo omdat ze net positiever was dan mij en mij geruststelde) > ik heb nood aan mensen in mijn leven die me wat bewuster maken van de positieve dingen in mijn leven ZIJNDE IKZELF. 
Tim vond wel dat ik goed bezig was en positief veranderd was maar dat verbleekte wat met zijn kritische vragen (wat trouwens typisch familie P. is, zo’n argwanend perspectief van naar de wereld kijken. Mama heeft dat wat afgeleerd denk ik)
 Het is nog moeilijk om vanuit positiviteit naar de wereld te kijken ipv angst. 
- Ik ben nu ook echt trots over hoe mijn leven er nu uitziet: gezellige studio in centrum Leuven dat ik zelf heb ingericht naar mijn smaak, zelf onderhoud en voor betaal, met een fulltime job die ik graag doe met aangename mensen, lopende conversaties met mensen die interesse in me hebben, enkele interesses waar ik wel mee bezig wil zijn, ik kan vrijwilligerswerk doen, en ik voel me eerlijk gezegd niet meer afhankelijk van Flor zijn emotionele steun.. Ik geloof omdat ik geen overweldigende emoties meer heb gehad ivm mijn mentale gesteldheid. Wel ivm wat ik had ontdekt over het gebouw, maar daar kon mama me beter mee gerust stellen omdat zij veel weet heeft van praktische zaken. Flor weet daar veel minder van.
 - Ik sprak hem nu voor ’t laatst 2 dagen geleden ’s middags, en ik heb tot nu toe niet de behoefte gehad om hem te contacteren, itt voor mijn verhuis moest ik die behoefte echt enorm onderdrukken. Ik weet niet hoe dat zal zijn als ik me weer vaker verveel en ga werken.
Ik voel dat ik nu ook makkelijk ons mama kan aanspreken als ik het moeilijk heb - misschien steunt zij mij al beter dan Flor. Mama vind het ook net leuk om wat vaker af te spreken. Van Flor lijk ik nog amper iets te kunnen verwachten gezien hij geen noden meer wil of kan vervullen. 
Ik heb het gevoel dat daardoor ook mijn gevoelens voor hem vervagen - misschien hield ik toch vooral van hem voor wat hij mij gaf in plaats van wie hij was. Hij duwde me ook weg, dus ergens logisch dat ik me dan losmaak. 
Ik maak me wel wat zorgen om hem omdat hij zich zo verloren voelde in zijn vrije tijd. Ik denk dat hij me wel gaat missen, maar dat hij zich niet over het praktische kan zetten of het feit dat hij niet aan mijn noden kan voldoen. 
Wanneer ik er over praat met anderen, bevestigen ze ook dat Flor op zoek is naar die ene partner die een specifieke nood vervult maar hij dat waarschijnlijk niet gaat vinden. Ik hoop eerlijk gezegd dat hij niet verliefd wordt op één van die dates - al gaat hij die waarschijnlijk na een paar jaar ook beu worden.
 Als het gebeurt, is het dat het zo moet zijn. Hij weet dat ik hem niet zo snel mogelijk wil vervangen. Ik wil vooral focussen op mezelf, en zelfliefde en zelfcompassie, en mijn talenten benutten (fotografie, comics, advies geven..)
 - Ik voel me nu ook veel vrijer dan vroeger om mijn avonden zelf in te vullen door bv radio op te zetten ’s avonds, dat heb ik echt gemist, ik word ook minder op mijn vingers gekeken. Misschien is alleen wonen sowieso beter voor mij op lange termijn, wat betreft vrijheid? 
- Sinds mijn verhuis voel ik me ook veel minder angstig. Misschien omdat ik het appartement ook nog associeerde met Flor en dat niet als “mijn” plek voelde? Nu voelt het alsof ik echt opnieuw ben begonnen en de ballast van mijn schouders is gevallen. Vooral de ballast van alle zware beslissingen die we/ik moest(en) maken, zoals samenwonen of niet, waar in Leuven wonen en krijg ik alles verhuisd. Nu is dat werkelijk allemaal achter de rug. Ik heb wel schrik om een nieuwe leuke job te vinden, maar ik heb wel vertrouwen dat dat zal meevallen. Ik kan voorlopig nog naar Essensium voor minstens 1,5 weken. Daarna is het solliciteren en hopen dat ik ergens terecht kom met een even goeie sfeer. Dat kan ik pas ondervinden na er een week te werken. En ze kunnen mij altijd opnieuw vragen bij Essensium. (Grappig als ik terugdenk aan mijn eerste contact met Huub en onze band nu). Ik kijk er wel al naar uit om Huub terug te zien, ik weet niet of dat gezond is maar whatever. Het motiveert me alleszins.


[dejufuniverse]

Van Facebook....wel belangrijk!

Beste fb vrienden,

Het wil maar niet doordringen bij de meeste mensen wat er aan komt dus hier in Jip en janneke uitleg. Lees dit eens GOED door, misschien dat je dan eindelijk eens gaat nadenken en niet meer alles als complottheorie gaat wegzetten. 👇🏼👇🏼👇🏼👇🏼👇🏼 China loopt voorop met CBDC's en wat ik al eerder heb gezegd, komt nu uit… en onthoud dit is wat Maxima nu overal aan het verkondigen is. Je leest het goed… met CBDC's krijgt je geld een vervaldatum. Je geld is op de bank voor maar een bepaalde periode wat waard en als je het voor die tijd niet hebt uitgegeven dan is het niet meer geldig. Het excuus is dat men zo de economie op gang wil helpen. De waarheid is dat men simpelweg niet meer kan sparen en volledig onder controle staat van de overheid, want zij bepalen volledig waar, wanneer, hoe en aan wat je het mag uitgeven. Tevens hebben ze controle op wat je kunt sparen aangezien men kan berekenen hoe lang het duurt om met jouw salaris iets te kunnen kopen… Zo kan men voorkomen dat jij bijvoorbeeld een auto kan kopen, omdat jouw spaargeld is verlopen. Men zal je erin luizen door je bijvoorbeeld de eerste CBDC's gratis te geven als een soort basisinkomen. Jij zal mensen die je al jaren waarschuwen weer wappies gaan noemen…. totdat de switch overgaat en de overheid zijn ware aard "nog meer" laat zien. Men lost zo het verschil tussen rijk en arm op en de rijken zullen totaal geen last hiervan ondervinden, want voor hun gelden andere regels. Het digitale geld is programmeerbaar, dus de macht kan zo worden verdeeld. Zet jij iets op social media wat de overheid niet bevalt dan kun je niks kopen. Rijd je te veel auto dan mag je niet tanken of geen vlees kopen. Heb je te lang je spaargeld op je rekening dan verloopt dit na "x" aantal dagen. Vaccinaties niet gehaald? dan word je gehele bankrekening automatisch geblokkeerd. "Huh hoe bedoel je dat laatste nu? Dat met die vaccinaties?"… Zoals op de G20 laatst is besproken, wil men CBDC's koppelen aan een gezondheidspaspoort. In dit paspoort komen al jouw medische gegevens te staan. Ook al weten we nu dat we elkaar gewoon kunnen besmetten en ziek worden, ook al ben je gevaccineerd, dat weerhoudt men er niet van deze plannen door te zetten. Het volk heeft laten zien makkelijk over te halen te zijn en deze macht geeft men niet meer zomaar weg. Maar anyway … alles wordt aan elkaar gekoppeld en CBDC's zijn de laatste dolksteek om je letterlijk vrijwillig van je vrijheid te beroven. Vergeet niet dat geen enkele volksvertegenwoordiger hier nog over heeft gesproken. Deze discussie is pas op 23 november begonnen in de Kamer. Dat is puur voor de show, want op de achtergrond is alles allang bepaald en zijn banken en overheden al in een vergevorderd stadium. China gaf het grote voorbeeld en delegaties van over de hele wereld gaan al een aantal jaar naar China om te kijken hoe ze dit ook kunnen invoeren in Europa. CBDC's staat gelijk aan een social credit systeem. Je persoonlijke voetafdruk die overal en bij iedereen bekend is. Ben je bij de dokter geweest en heb je een snotneus en ga je toch boodschappen doen dan staan over 10 minuten handhavers voor de deur die een melding hebben gehad dat jij net iets hebt gekocht op een plek waar dat niet mocht want je hebt een snotneus. Veel van jullie zullen dan nog steeds niet zien dat je vrijheid is afgepakt en zullen roepen dat het een goede zaak is dat dit zo wordt gedaan. Totdat jezelf een keer per ongeluk door rood rijdt en je geld op je rekening net is verlopen, zodat de boete niet direct via CBDC's kan worden afgeschreven. Je gaat rijden en wilt tanken en vervolgens niet mag tanken, omdat je je boete nog moet betalen. Dan is het opeens oneerlijk. Ook weet men wat je koopt en wanneer… men weet eigenlijk op den duur precies wat je in huis hebt staan en waar en wanneer je het weer verkocht hebt aan een ander.

[euroadventure]

Cambados - Parc Natural de Carreirón - O Faro - Dunas de Corrubedo - Praia Espiñeirido - Fervenza do Ézaro

Zondag 10 april

De nacht was vreselijk. Hangjongeren hadden deze plek ook ontdekt en waren tot 4 uur aan het zuipen, schreeuwen en volgens mij ook dealen. Ik heb dan ook weinig geslapen helaas. Gelukkig kan ik weer op pad, want daar krijg ik altijd energie van 😀.

Ik rijd al op tijd weg richting Parc Natural de  Carreirón en helaas is het bewolkt. Gelukkig houd de zon de moed erin en komt er onderweg her en der al blauwe lucht en zonnestralen tevoorschijn.

Bij dit Parc Natural verwacht ik wel te kunnen wandelen en bij aankomst klopt dit ook. Er is een korte route van 3,5 kilometer door de bossen en over en langs de vele kleine baaien en stranden. Het is inmiddels lekker weer ondanks de wolken en in mijn korte broek is het prima vol te houden 😜.

Ik ben uiteraard volop foto's aan het maken als ik opeens een oudere meneer tegenkom. Hij blijkt Luis te heten, komt oorspronkelijk uit Portugal, maar woont met zijn Spaanse vrouw al jaren in Spanje. We raken volop aan de praat in het Duits, want dat blijkt hij naast Spaans, Portugees en Frans ook goed te beheersen! Zijn zoon en dochter wonen in Zwitserland waar hij ook jaren heeft gewoond en een andere dochter woont op de Canarische eilanden. Hij is enorm trots en vertelt er enthousiast over. Mijn wandeling duurt hierdoor twee keer zo lang, want hij laat mij ook nog de mooiste strandjes zien die ik door enkel de route te volgen zou hebben gemist. Wat een grappige ontmoeting weer!

Na Luis vier keer gedag te hebben gezegd (hij bleef maar kletsen 😂), rijd ik weer een stukje verder. Ik kom uit bij O Faro een vuurtoren op aan de noordzijde van het eiland.

De golven komen ook hier weer meters hoog, want er staat aan de kust weer een stevig windje. Ik drink hier 'een latte uit een zakje' voor ik verder rijd naar Dunas de Corrubedo. Dit valt een beetje tegen. Het is een duingebied en lagune, maar omdat ze de natuur aan het herstellen zijn kan je maar 500 meter over vlonders wandelen waarbij er ook nog niet heel veel te zien is.

Ik ga verder naar een strandje en kliffen waar Sebastiaan en Jitske de nacht hadden doorgebracht. Ik ben benieuwd, misschien is het ook een mooie overnachtingsplek voor mij 😊.

Bij aankomst is het zeker een mooie plek om te overnachten, maar er staan toch ook best wat huizen dichtbij. Ik weet niet of die weer op een camperaar in hun achteruin zitten te wachten. Het is ook nog maar halverwege de middag dus ik kan ook nog prima doorrijden, ook wetende dat het morgen minder goed weer gaat worden. Ik blijf hier een uurtje zitten, enkele foto's maken en genieten van de omgeving, voordat ik toch besluit verder te rijden.

Ik wil toch nog graag een stop maken bij een waterval: Fervenzo do Ézaro. En dat blijkt een goede keuze! Ik arriveer eerst bovenop een berg bij een mirador (uitzichtpunt) over een fjord. Het lijkt wel een beetje op Noorwegen of Nieuw-Zeeland 😍.

Ik ga hier overnachten! Ik parkeer mijn campertje naast een camperbusje van Spanjaarden die bij navraag ook blijven overnachten. Ze zijn super vriendelijk en nodigen mij gelijk uit voor een wijntje. Wel vertellen ze dat ik eigenlijk nog gauw naar de waterval moet lopen, omdat het weer nu nog goed is, maar morgen zal het veel slechter zijn. Ik ga te voet naar beneden van de berg. Het is namelijk een berg met een dalingspercentage van maar liefst 30% 😱!

Naar beneden zal wel gaan, maar naar boven vind ik toch wel even spannend na mijn rescue avontuur afgelopen week en ondanks dat de wegen in Spanje nagenoeg overal verhard zijn. Overigens in 2012 heeft hier de Spaanse wielerronde La Vuelta plaatsgevonden, respect voor de wielrenners die deze berg op zijn gereden! 🚴‍♂️

De waterval is absoluut de moeite waard, supermooi gewoon 🤩!

Wanneer ik weer uitgeput, maar boven op de berg ben en heb gegeten, word ik uitgenodigd door de Spanjaarden om de beloofde wijn te komen nuttigen bij hun in de camper. Deze twee vrouwen en een man zijn deze week op pad door Noord-Spanje op zoek naar de beste canyoning plekjes. Zo zijn ze deze middag zelfs middels touwen afgedaald langs de waterval die ik zojuist had bezocht. Het is een gezellige avond geworden en zodra ik in mijn busje ben begint het keihard te regenen en te waaien. Ik kruip gauw onder mijn dekens, hopelijk maak ik vanacht een goede nacht 😴.

[schreeuwekster]

Je maakt me wel wat huiverig voor het mama zijn (althans, zelf nadenkende mama zijn). En zeker in het huidige klimaat... :( Desalniettemin, mijn vriend en ik willen (als het zo mag zijn) het liefst binnen max 2 jaar ook zwanger worden, en ik ben mij nu langzaamaan aan het verdiepen in wat literatuur maar ik vind het zo'n zoektocht naar de juiste informatie! Ik vroeg mij af of je miss wat advies hebt waar te zoeken, en wat te lezen? Miss een beetje gek maar ik vertrouw jouw advies hierin zoveel meer dan vanuit mijn eigen kringen. Groetjes & fijne rest van de dag voor jou en jouw mannetje :)

Oh, ik word werkelijk gillend gek van het cb, maar ze zijn (nog) te negeren. Wat betreft literatuur: ik heb eerlijk gezegd geen enkel opvoedboek gelezen, en dat raad ik ook niet aan. Ik keek/kijk per onderwerp bij 24baby, en de standaard tijdschriften online, en het Englese What to Expect. Maar je moet veel zout eten: naast de geniepige advertenties, is al het advies ook heel erg in de lijn van het cb/moderne kijk. - werkelijk, als ik nog 1 artikel zie over doorslapen of slaaptraining, dan spring ik uit het raam.

Ik volg zo veel mogelijk mijn instinct en wat hijzelf aangeeft. Daarmee vallen we onder attachment parenting/natuurlijk ouderschap. Kiind magazine (print en gratis site) is daar een goeie voor. Af en toe wat linkshangende artikelen, maar vooral goede, degelijke informatie over dragen, samen slapen, borstvoeding, etc. Ze hebben ook een boek uitgegeven, wat babies nodig hebben, die ik aanraad. Ze hebben ook een abbonnement+online community met extra info en cursussen e.d., kiindspeeltuin die ik overweeg. Voor borstvoeding info is de la leche league een goede bron.

Verder, kijk naar kloppende, feitelijke informatie over je lijf, zwangerschap, en de ontwikkeling van een baby. Maar hou hier altijd in je achterhoofd dat er binnen de medische wereld veel belangen zwaarder wegen dan de waarheid. Dus vertrouw vooral op jezelf. Zorg voor een goede verloskundige en kraamzorg wanneer het zover is, en probeer uit de buurt te blijven van dokters, zeker mannen.

Als laatste, laat je niet gek of bang maken voor het proces. Er word tegenwoordig veel nadruk gelegd op de pijn en risico van bevallen, maar dat word een self fullfilling prophesy: het brein is een klootzak, en angst voor pijn zorgt ervoor dat je het scherper voelt. Vertrouw op je lijf, hier is het voor gebouwd.

Wat betreft het zwanger worden; kijk eens naar Taking charge of your fertility, van Tony Weschler.

Verder, heb je vragen, twijfels, etc, vraag gerust, ook over mijn ervaring met de zwangerschap en geboorte, hormoonhuishuiden, en natuurlijke zorg.