#herbata na święta | Explore Tumblr posts and blogs

koval-nation · 1 year ago

Text

23) Asyryjczycy, Asyro-chaldejczycy, Assyrians, Sūrāyē, Suryoye, ʾĀṯōrāyē (aram. ܥܡܐ ܐܬܘܪܝܐ/ܣܘܪܝܝܐ) – naród semicki zamieszkujący północny Irak, Iran, południową Turcję i Syrię. Asyryjczycy są uważani za jeden z rdzennych narodów na Bliskim Wschodzie. Za ich ojczyznę uważa się tereny położone wokół Tygrysu i Eufratu. Nawiązują do tradycji starożytnej Asyrii oraz Chaldei i uważają się za spadkobierców tych państw. Posługują się językiem aramejskim i jego dialektami, używanymi na terenie Międzyrzecza przed podbojem arabskim. Są też jednym z najstarszych narodów, które przyjęły chrześcijaństwo, nastąpiło to w II wieku n.e. Obecnie zamieszkują przede wszystkim równinę Niniwy, położoną wzdłuż rzek Tygrys, Chabur i Wielki Zab, i stanowią tam ponad 80% ludności. Istnieje nieskonkretyzowany plan, aby utworzyć tam jednostkę administracyjną w postaci guberni lub autonomii. Asyryjczycy zamieszkują także w rozproszeniu południowe obszary Turcji, część Syrii, Libanu, Iranu, pozostałej części Iraku i Jordanii. W Iranie są oficjalnie uznaną mniejszością narodową. Diaspora asyryjska istnieje na całym świecie, największa w Szwecji, Francji, Niemczech, USA, Kanadzie, Australii, Brazylii i Rosji. W Polsce istnieje mała diaspora. Światowa diaspora powstała w wyniku emigracji i ucieczek ludności przed śmiercią w czasie ludobójstwa w okresie I wojny światowej (1914–1918) na terenie Imperium Osmańskiego, przeprowadzonego przez Turków i Kurdów. Obecnie Kurdowie są bardziej przyjaźnie nastawieni do Asyryjczyków, choć zdarzają się sytuacje, gdy asyryjskie domy są zajmowane przez Kurdów, Arabów lub Turków, a ludność wypędzana.

Rdzenne rejony zamieszkania:

Irak – 800 000–1,5 mln, na początku XX wieku – ok. 2,5 mln

Syria – 877 000

Liban – 100 000

Iran – 80 000

Turcja – 15 000, jeszcze na początku XX wieku przed ludobójstwem stanowili ok. 1,5 mln obywateli.

Większość Asyryjczyków posługuje się dialektami nowoaramejskimi języka aramejskiego, współcześnie także zwanymi językiem asyryjskim, zapisywanym pismem syriackim. Język aramejski jest dialektem wywodzącym się od języka akadyjskiego, używanego na terenach Mezopotamii, już 3000 lat p.n.e. Część Asyryjczyków używa także języka arabskiego, tureckiego i perskiego. Asyryjczycy są chrześcijanami, należą przede wszystkim do kościołów wschodnich, takich jak: Kościół chaldejski, Asyryjski Kościół Wschodu, zwany również błędnie „nestoriańskim”, Syryjski Kościół Ortodoksyjny, zwany błędnie „jakobickim” i Kościół katolicki obrządku syryjskiego. Niewielka część wyznaje także rzymski katolicyzm i protestantyzm.

Odzież jest różnorodna, zazwyczaj niebieska z elementami czerwonymi, zielonymi, żółtymi i fioletowymi. Te kolory są również używane jako haft na białym ubraniu. Powszechne w użyciu są stożkowe kapelusze. Tradycyjny strój asyryjski zmienił się niewiele w stosunku do noszonego w starożytnej Mezopotamii. Kuchnia jest podobna do innych kuchni Bliskiego Wschodu. Jest bogata w zboże, mięso, ziemniaki, pieczywo, sery i pomidory. Typową potrawą jest ryż polewany gulaszem. Kuchnia asyryjska posiada wiele specyficznych potraw, deserów, przekąsek i napojów. Popularnym napojem jest herbata. Napoje alkoholowe, takie jak wino i piwo pszeniczne, są produkowane i spożywane, w przeciwieństwie do muzułmańskiej ludności Iraku czy Iranu. Asyryjskie święta wydają się być ściśle związane z ich wiarą chrześcijańską, w związku z czym najważniejszym świętem jest Wielkanoc. Podczas wielkiego postu, Asyryjczycy przestrzegają 50-dniowego postu, polegającego na powstrzymaniu się od jedzenia mięsa i innych pokarmów pochodzenia zwierzęcego. Ich święta są unikatowe dla ich kultury i tradycji, jak również i religii. Asyryjczycy również praktykują specyficzne ceremonie weselne. Rytuały wykonywane w trakcie wesela składają się z wielu różnych elementów z przeszłości, sięgających aż do 3000 lat wstecz. Tradycyjny ślub asyryjski trwał tydzień. Dzisiaj wesela w asyryjskiej ojczyźnie trwają zwykle 2–3 dni, a w asyryjskiej diasporze około 2 dni.

Podobnie jak Ormianie, Asyryjczycy byli poddani ludobójstwu ze strony Turków w czasie I wojny światowej. W 1933 roku popierana (inspirowana) przez irackie władze masakra w Simele pozbawiła życia około 3 tysiące Asyryjczyków. Za swoich rządów Saddam Husajn szukał współpracy z Asyryjczykami w celu poróżnienia ich z Kurdami, co miało udaremnić umacnianie się opozycji antyrządowej w Iraku, którą Asyryjczycy na przełomie lat 60. i 70. XX wieku wspierali, walcząc razem z kurdyjskimi peszmergami przeciwko partii Baas. Kiedy Saddamowi nie udało się pozyskać poparcia Asyryjczyków, próbował on poprzez wspieranie Chaldejskiego Kościoła Katolickiego pomniejszyć wagę identyfikacji etnicznej Asyryjczyków na rzecz ich tożsamości religijnej poprzez fundacje budynków sakralnych i wspieranie finansowe chaldejskiej diaspory. Chrześcijanie pod rządami partii Baas nie byli prześladowani z powodu swej wiary (Boże Narodzenie było świętem państwowym w Iraku), a Asyryjczycy zajmowali się głównie tym sektorem gospodarki, od którego stronili pobożni muzułmanie, a więc prowadzili sklepy monopolowe, sklepy z muzyką, salony fryzjerskie i piękności oraz zajmowali się organizowaniem publicznej rozrywki. Od czasów II wojny w Zatoce Perskiej w 2003 roku, w okresie tak zwanej stabilizacji, Asyryjczycy w Iraku są ofiarami prześladowań ze strony islamskiej większości. W parlamencie Kurdystanu posiadają 5 miejsc. Wszystkie frakcje asyryjskie opowiadają się za powstaniem asyryjskiej prowincji lub autonomii. Za autonomią asyryjską opowiadał się również były prezydent Iraku Dżalal Talabani, a także jezydzi, którzy w dzisiejszym Iraku też są ofiarami prześladowań. Wielu Asyryjczyków, w wyniku ataków – głównie arabskich muzułmanów, w Bagdadzie, Nasirijji, Basrze i innych miastach – przeniosło się na północ do swoich terenów ojczystych i obecnie w większości są tam skupieni. Powiązani etnicznie i językowo mandejczycy postępują tak samo.

Rdzenna grupa etniczna pochodząca z Mezopotamii, regionu geograficznego w Azji Zachodniej. Współcześni Asyryjczycy pochodzą od starożytnych Mezopotamczyków, takich jak starożytni Asyryjczycy i Babilończycy, wywodząc się od starożytnych rdzennych Mezopotamczyków z Akadu i Sumeru, którzy jako pierwsi rozwinęli cywilizację w północna Mezopotamia (dzisiejszy Irak), która w 2600 roku p.n.e. stanie się Asyrią. Współcześni Asyryjczycy mogą kulturowo identyfikować się jako Syryjczycy, Chaldejczycy lub Aramejczycy w celu identyfikacji religijnej, geograficznej i plemiennej. Asyryjczycy mówią po aramejsku z wpływami akadyjskimi (Suret, Turoyo), jednym z najstarszych nieprzerwanie używanych i pisanych języków oraz jednym z najstarszych języków pisanych alfabetycznie na świecie. Język aramejski wywarł wpływ na język hebrajski, arabski oraz niektóre części języka mongolskiego i ujgurskiego. Aramejski był lingua franca Azji Zachodniej i językiem, którym mówił. Asyryjczycy są prawie wyłącznie chrześcijanami, przy czym większość wyznaje chrześcijaństwo wschodnie i zachodnio-syryjskie obrzędy liturgiczne. Kościoły tworzące obrządek wschodnio-syryjski obejmują Kościół chaldejski, Kościół asyryjski Wschodu i Kościół starożytny Wschodu, podczas gdy kościoły obrządku zachodnio-syryjskiego to Syryjski Kościół Prawosławny i Syryjski Kościół Katolicki. W obu obrządkach językiem liturgicznym jest klasyczny syryjski. Rdzenne ziemie przodków, które tworzą ojczyznę asyryjską, to ziemie starożytnej Mezopotamii i rzek Zab, region obecnie podzielony pomiędzy współczesny Irak, południowo-wschodnią Turcję, północno-zachodni Iran i północno-wschodnią Syrię. Większość współczesnych Asyryjczyków wyemigrowała do innych regionów świata, w tym do Ameryki Północnej, Lewantu, Australii, Europy, Rosji i na Kaukaz. Emigracja została wywołana wydarzeniami ludobójczymi, takimi jak masakry w Hakkari, masakry w Diyarbekır, ludobójstwo Asyryjczyków (zbiegające się z ludobójstwem Ormian i Greków) podczas I wojny światowej przez Imperium Osmańskie i sprzymierzone plemiona kurdyjskie, masakra Simele, rewolucja irańska, polityka arabskich nacjonalistów Baas w Iraku (w latach 1968–2003) i w Syrii wraz z przejęciem przez Państwo Islamskie wielu części Syrii i Iraku, w szczególności Równiny Niniwy w latach 2014–2017. Wydarzenia takie jak inwazja Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników na Irak w 2003 r. oraz wojna domowa w Syrii, która rozpoczęła się w 2011 r., spowodowały wysiedlenie dużej części pozostałej społeczności asyryjskiej z ojczyzny w wyniku prześladowań etnicznych i religijnych ze strony islamskich ekstremistów. Z ponad miliona Irakijczyków, według których Organizacja Narodów Zjednoczonych uciekła z Iraku od czasu okupacji, prawie 40% stanowili rdzenni Asyryjczycy, mimo że Asyryjczycy stanowili jedynie około 3% przedwojennej populacji Iraku. Pojawienie się Państwa Islamskiego i okupacja znacznej części ojczyzny asyryjskiej spowodowało kolejną poważną falę wysiedleń asyryjskich. Państwo Islamskie zostało wypędzone z asyryjskich wiosek w dolinie rzeki Khabour i obszarów otaczających miasto Al-Hasakah w Syrii do 2015 r., a z Równin Niniwy w Iraku do 2017 r. W 2014 r. utworzono Jednostki Ochronne Równiny Niniwy i wielu Asyryjczyków dołączyło do sił, aby się bronić. Organizacja ta stała się później częścią irackich sił zbrojnych i odegrała kluczową rolę w wyzwalaniu obszarów poprzednio zajętych przez Państwo Islamskie podczas wojny w Iraku. W północnej Syrii, grupy asyryjskie biorą udział zarówno politycznie, jak i militarnie w zdominowanych przez Kurdów, ale wieloetnicznych Syryjskich Siłach Demokratycznych (Straż Khabour i Sutoro) oraz w Administracji Autonomicznej Północnej i Wschodniej Syrii.

Asyria to ojczyzna ludu asyryjskiego, położona na starożytnym Bliskim Wschodzie. W czasach prehistorycznych region, który miał stać się znany jako Asyria (i Subartu), był domem dla neandertalczyków, takich jak pozostałości tych, które znaleziono w jaskini Shanidar. Najwcześniejsze stanowiska neolityczne w Asyrii należały do kultury Jarmo ok. 7100 p.n.e. i Tell Hassuna, centrum kultury Hassuna, ok. 6000 lat p.n.e. Historia Asyrii rozpoczyna się wraz z powstaniem miasta Assur, być może już w 25 wieku p.n.e. We wczesnym okresie epoki brązu Sargon z Akadu zjednoczył wszystkie rodzime ludy mówiące po semicku (w tym Asyryjczyków) i Sumerów z Mezopotamii pod imperium akadyjskim (2335–2154 pne). Miasta Aszur i Niniwa (dzisiejszy Mosul), które były najstarszym i największym miastem starożytnego imperium asyryjskiego, wraz z kilkoma innymi miastami, istniały już w 25 wieku p.n.e. Wydaje się jednak, że w tamtym czasie były to raczej centra administracyjne rządzone przez Sumerów, a nie niezależne państwa. Sumerowie zostali ostatecznie wchłonięci przez populację akadyjską (asyryjsko-babilońską). Wydaje się, że tożsamość asyryjska odmienna od innych sąsiednich grup ukształtowała się w okresie staroasyryjskim, w XXI lub XX wieku p.n.e. W tradycji Asyryjskiego Kościoła Wschodu wywodzą się oni od wnuka Abrahama (Dedana, syna Joksana), przodka starożytnych Asyryjczyków. Jednakże nie ma innej podstawy historycznej dla tego twierdzenia; Biblia hebrajska nie wspomina o tym bezpośrednio i nie ma wzmianki o tym w źródłach asyryjskich (które datowane są już na XXV wiek p.n.e.). Wiadomo, że Ashur-uballit I obalił Mitanni ok. 1365 p.n.e. i Asyryjczycy skorzystali na tym rozwoju, przejmując kontrolę nad wschodnią częścią terytorium Mitanni, a później także anektując terytoria hetyckie, babilońskie, amoryckie i huryckie. Powstanie i panowanie Imperium Środkowoasyryjskiego (od XIV do X wieku p.n.e.) rozprzestrzeniło kulturę, lud i tożsamość asyryjską w północnej Mezopotamii. Naród asyryjski po upadku imperium neoasyryjskiego w 609 rpne znalazł się pod kontrolą imperium nowobabilońskiego, a później imperium perskiego, które w 539 rpne pochłonęło całe imperium nowobabilońskie, czyli „chaldejskie”. Asyryjczycy stali się żołnierzami na pierwszej linii Imperium Perskiego pod rządami Kserksesa I, odgrywając znaczącą rolę w bitwie pod Maratonem pod dowództwem Dariusza I w 490 rpne. Jednakże Herodot, którego Historie są głównym źródłem informacji o tej bitwie, nie wspomina w związku z nią o Asyryjczykach. Pomimo napływu obcych elementów obecność Asyryjczyków potwierdza kult boga Aszura; wzmianki o nazwie przetrwały do III wieku naszej ery. Grecy, Partowie i Rzymianie charakteryzowali się stosunkowo niskim poziomem integracji z miejscową ludnością Mezopotamii, co pozwoliło przetrwać ich kulturom Półniezależne królestwa pod wpływem kultury asyryjskiej (Hatra, Adiabene, Osroene) i być może półautonomiczne asyryjskie państwa wasalne (Assur) powstały na wschodzie pod panowaniem Partów, trwające aż do podbojów regionu przez imperium Sasanian w III wieku naszej ery.

Współczesny asyryjski wywodzi się ze starożytnego aramejskiego, będącego częścią języków północno-semickich. Około 700 rpne aramejski powoli zastąpił akadyjski w Asyrii, Babilonii i Lewancie. Powszechna dwujęzyczność wśród obywateli asyryjskich była obecna już przed upadkiem Cesarstwa. Język aramejski, którym posługują się współcześni Asyryjczycy, różni się od języka aramejskiego Aramejczyków. Starożytni Asyryjczycy stworzyli imperialny język aramejski, język używany do jednoczenia różnych narodów żyjących pod ich kontrolą. Współczesny język (Suret, Turoyo), następca starożytnego aramejskiego stworzonego przez starożytnych Asyryjczyków, jest nadal używany przez współczesnych Asyryjczyków, w przeciwieństwie do zachodniego aramejskiego, którym mówią współcześni Aramejczycy. Język akadyjski wywarł wpływ na język aramejski, którym posługują się współcześni Asyryjczycy. Teksty Kültepe, napisane w języku staroasyryjskim, zawierają pewne zapożyczenia z języka hetyckiego. Te zapożyczenia są najwcześniejszym poświadczeniem jakiegokolwiek języka indoeuropejskiego, datowanym na XX wiek p.n.e. Większość dowodów archeologicznych jest typowa dla Anatolii, a nie dla Asyrii, ale użycie zarówno pisma klinowego, jak i dialektu jest najlepszym dowodem obecności Asyryjczyków. Na miejscu odzyskano ponad 20 000 tabliczek klinowych. Od roku 1700 p.n.e. język sumeryjski był zachowywany przez starożytnych Babilończyków i Asyryjczyków jedynie jako język liturgiczny i klasyczny do celów religijnych, artystycznych i naukowych. Język akadyjski, z jego głównymi dialektami asyryjskim i babilońskim, niegdyś lingua franca starożytnego Bliskiego Wschodu, zaczął podupadać w okresie imperium neoasyryjskiego około VIII wieku p.n.e., będąc marginalizowanym przez stary aramejski za panowania Tiglat-Pilesera III. W okresie hellenistycznym język ten był w dużej mierze ograniczony do uczonych i kapłanów pracujących w świątyniach w Asyrii i Babilonii.

Od I wieku p.n.e. Asyria była teatrem przedłużających się wojen rzymsko-perskich. W wyniku podbojów Trajana znaczna część regionu stała się rzymską prowincją Asyria od 116 do 118 rne. Mimo to, po inspirowanym przez Partów buncie asyryjskim, nowy cesarz Hadrian wycofał się z krótkotrwałej prowincji Asyria i sąsiednich prowincji w 118 r. Po udanej kampanii w latach 197–198 Sewer przekształcił królestwo Osroene, skupione w Edessie, w przygraniczną prowincję rzymską. Wpływy rzymskie na tym obszarze dobiegły końca za panowania Jowiana w 363 r., który opuścił region po zawarciu pośpiesznego porozumienia pokojowego z Sasanianami. Asyryjczycy zostali schrystianizowani w I-III wieku w rzymskiej Syrii i rzymskiej Asyrii. Ludność prowincji Sasan w Asorystanie była mieszana, składała się z Asyryjczyków, Aramejczyków na dalekim południu i na zachodnich pustyniach oraz Persów. Element grecki w miastach, wciąż silny w czasach Imperium Partów, przestał być odrębny etnicznie w czasach Sasan. Większość populacji mówiła po wschodnim aramejsku. Wraz z Aramejczykami, Ormianami, Grekami i Nabatejczykami, Asyryjczycy byli jednymi z pierwszych ludzi, którzy nawrócili się na chrześcijaństwo i rozprzestrzenili chrześcijaństwo wschodnie na Daleki Wschód, mimo że od VIII wieku stali się religią mniejszościową w swojej ojczyźnie po podboju muzułmańskim przez Persów. W 410 r. Sobór w Seleucji-Ktezyfonie, stolicy imperium Sasanian, [91] zorganizował chrześcijan w tym imperium w coś, co stało się znane jako Kościół Wschodu. Za jego głowę uznano biskupa Seleucji-Ktezyfonu, którego w aktach soboru nazywano wielkim lub większym metropolitą, a wkrótce potem nazwano katolikosem Wschodu. Później używano także tytułu patriarchy. Diecezje podzielono na prowincje, z których każda podlegała biskupowi metropolicie. W roku 410 utworzono sześć takich obszarów.

Inny sobór z 424 r. oświadczył, że katolikos Wschodu jest niezależny od „zachodnich” władz kościelnych (Cesarstwa Rzymskiego). Wkrótce potem chrześcijan w Cesarstwie Rzymskim podzieliło stanowisko dotyczące Soboru Efeskiego (431), który potępił Nestorianizm, i Soboru Chalcedońskiego (451), który potępił monofizytyzm. Ci, którzy z jakiegokolwiek powodu odmówili przyjęcia jednego lub drugiego z tych soborów, nazywani byli Nestorianami lub Monofizytami, podczas gdy ci, którzy przyjęli oba sobory, odbywające się pod patronatem rzymskich cesarzy, nazywani byli Melkitami (od syryjskiego malkā, król) czyli rojaliści. Wśród chrześcijan syryjskich istniały wszystkie trzy grupy, wschodnich Syryjczyków nazywano Nestorianami, a zachodnich Syryjczyków, podzielonych pomiędzy Monofizytów (dziś Syryjski Kościół Prawosławny, znany również jako jakobici, od Jakuba Baradaeusa) i tych, którzy przyjęli oba sobory (głównie dzisiejszy wschodni Cerkiew prawosławna, która przyjęła obrządek bizantyjski w języku greckim, ale także Kościół maronicki, który zachował obrządek zachodnio-syryjski i nie był tak blisko spokrewniony z Konstantynopolem). Rzymsko-bizantyjskie i perskie strefy wpływów podzieliły chrześcijan mówiących po syryjsku na dwie grupy: wyznawców Miafizyckiego Syryjskiego Kościoła Prawosławnego (tzw. Kościoła Jakobickiego), czyli Syryjczyków Zachodnich, oraz tych, którzy wyznawali Kościół Wschodu ( tzw. Kościół Nestoriański). Po rozłamie rozwinęli odrębne dialekty, oparte głównie na wymowie i pisemnej symbolice samogłosek. Wraz z powstaniem chrześcijaństwa syryjskiego, w II–VIII wieku wschodni aramejski przeżył renesans jako język klasyczny, a odmianami tej formy aramejskiego (języki neoaramejskie) nadal posługuje się kilka małych grup chrześcijan jakobickich i nestoriańskich w Bliski Wschód. Warto wspomnieć o dwóch znaczących kobietach asyryjskich, które żyły setki lat po Chrystusie. Teodora, 1 kwietnia 527 r. – 28 czerwca 548 r., cesarzowa Cesarstwa Bizantyjskiego, sama będąca Asyryjką. Teodora jest dziś pamiętana głównie jako cesarzowa aktywnie działająca na rzecz uznania praw kobiet, jedna z pierwszych władców, która to uczyniła, a także żona cesarza bizantyjskiego Justyniana I, która wspierała go w jego dążeniu do przywrócenia Cesarstwa Rzymskiego do dawnej świetności. Spędziła także swoje panowanie próbując zakończyć prześladowania Miafizytów, co jej się udało w 533 r. Inną ważną kobietą była zbuntowana asyryjska Zenobia, żyjąca w latach 267–272 n.e., która zbuntowała się przeciwko władzy rzymskiej i była królową Imperium Palmireńskiego. Zenobia mogła wzorować się na asyryjskiej królowej Semiramidzie, znanej również pod prawdziwym imieniem Shammuramat.

Asyryjczycy początkowo doświadczyli okresów wolności religijnej i kulturalnej przeplatanej okresami poważnych prześladowań religijnych i etnicznych po muzułmańskim podboju Persji w VII wieku. Asyryjczycy wnieśli swój wkład w cywilizacje islamskie w czasach kalifatów Umajjadów i Abbasydów, tłumacząc dzieła filozofów greckich na język syryjski, a później na arabski. Wyróżniali się także filozofią, nauką (Masawaiyh, Eutychius z Aleksandrii i Jabril ibn Bukhtishu) i teologią (tacy jak Tatian, Bardaisan, Babai Wielki, Nestoriusz i Tomasz z Margi) oraz osobistymi lekarzami kalifami Abbasydów byli często Asyryjczycy, jak na przykład długoletnia dynastia Bukhtishu. Wielu uczonych z Domu Mądrości pochodziło z asyryjskich chrześcijan. Rdzenni Asyryjczycy stali się obywatelami drugiej kategorii (dhimmi) w większym arabskim państwie islamskim, a ci, którzy sprzeciwiali się arabizacji i przejściu na islam, byli narażeni na poważną dyskryminację religijną, etniczną i kulturową oraz nałożono na nich pewne ograniczenia. Asyryjczyków wyłączono ze specyficznych obowiązków i zawodów zarezerwowanych dla muzułmanów, nie cieszyli się takimi samymi prawami politycznymi jak muzułmanie, ich słowo nie było równe twierdzeniu muzułmanina w kwestiach prawnych i cywilnych, jako chrześcijanie podlegali zapłacie specjalnego podatku (dżizja), zakazano im dalszego szerzenia swojej religii lub budowania nowych kościołów na ziemiach rządzonych przez muzułmanów, ale oczekiwano od nich również przestrzegania tych samych praw własności, umów i zobowiązań, co muzułmańscy Arabowie. Nie mogli zabiegać o nawrócenie muzułmanina, niemuzułmanin nie mógł poślubić muzułmanki, a dziecko z takiego małżeństwa byłoby uważane za muzułmanina. Nie mogli posiadać zniewolonego muzułmanina i musieli nosić ubrania inne niż muzułmanie, aby można było ich odróżnić. Oprócz podatku dżizja byli także zobowiązani do płacenia podatku kharaj od swojej ziemi, który był wyższy niż dżizja. Zapewniono im jednak ochronę, zapewniono im wolność religijną i możliwość rządzenia się według własnego prawa.

Ponieważ zgodnie z szariatem, nieislamski prozelityzm był karany śmiercią, Asyryjczycy zostali zmuszeni do głoszenia w Transoxiana, Azji Środkowej, Indiach, Mongolii i Chinach, gdzie założyli liczne kościoły. Kościół Wschodu był uważany za jedną z głównych potęg chrześcijańskich na świecie, obok chrześcijaństwa łacińskiego w Europie i Cesarstwa Bizantyjskiego (prawosławie greckie). Od VII wieku n.e. do Mezopotamii stale napływali Arabowie, Kurdowie i inne ludy irańskie, a później ludy tureckie. Asyryjczycy byli coraz bardziej marginalizowani, prześladowani i stopniowo stawali się mniejszością w swojej ojczyźnie. Konwersja na islam była skutkiem wysokich podatków, co skutkowało również zmniejszeniem dochodów od władców. W rezultacie nowo nawróceni migrowali do pobliskich muzułmańskich miast garnizonowych. Asyryjczycy nadal dominowali w Górnej Mezopotamii aż do XIV wieku, a miasto Assur było nadal okupowane przez Asyryjczyków w okresie islamu aż do połowy XIV wieku, kiedy muzułmański władca turko-mongolski Timur przeprowadził masakrę na tle religijnym Asyryjczyków. Według zapisów archeologicznych i numizmatycznych w Assur nie pozostały już żadne wzmianki o Asyryjczykach. Od tego momentu populacja asyryjska w ich ojczyźnie uległa dramatycznemu zmniejszeniu. Od XIX wieku, po powstaniu nacjonalizmu na Bałkanach, Osmanowie zaczęli postrzegać Asyryjczyków i innych chrześcijan na froncie wschodnim jako potencjalne zagrożenie. Emirowie kurdyjscy starali się skonsolidować swoją władzę, atakując społeczności asyryjskie, które były tam już ugruntowane. Uczeni szacują, że dziesiątki tysięcy Asyryjczyków w regionie Hakkari zostało zamordowanych w 1843 r., kiedy Bedr Khan Beg, emir Bohtanu, najechał ich region. Po późniejszej masakrze w 1846 r. mocarstwa zachodnie zmusiły Osmanów do interwencji w regionie, a wynikający z tego konflikt zniszczył emiraty kurdyjskie i ponownie umocnił władzę osmańską na tym obszarze. Wkrótce potem Asyryjczycy padli ofiarą masakry w Diyarbakır. Będąc kulturowo, etnicznie i językowo odrębni od swoich muzułmańskich sąsiadów na Bliskim Wschodzie – Arabów, Persów, Kurdów, Turków – Asyryjczycy doświadczyli w swojej najnowszej historii wielu trudności w wyniku prześladowań religijnych i etnicznych ze strony tych grup.

Po początkowym przejściu pod kontrolę Imperium Seldżuków i dynastii Buyidów, po upadku Bagdadu w 1258 r. region ostatecznie znalazł się pod kontrolą imperium mongolskiego. Chanowie mongolscy sympatyzowali z chrześcijanami i nie wyrządzali im krzywdy. Najwybitniejszym z nich był prawdopodobnie Isa Kelemechi, dyplomata, astrolog i szef spraw chrześcijańskich w Yuan w Chinach. Spędził trochę czasu w Persji pod Ilchanatem. Masakry Timura w XIV wieku spustoszyły naród asyryjski. Masakry Timura i grabieże wszystkiego, co chrześcijańskie, drastycznie ograniczyły ich istnienie. Pod koniec panowania Timura, ludność asyryjska w wielu miejscach została prawie wytępiona. Pod koniec XIII wieku Bar Hebraeus, znany asyryjski uczony i hierarcha, zastał „dużo spokoju” w swojej diecezji w Mezopotamii. Napisał, że diecezja syryjska została „zmarnowana”. Region był później kontrolowany przez znajdujące się w Iranie, tureckie konfederacje Aq Qoyunlu i Kara Koyunlu. Następnie wszyscy Asyryjczycy, podobnie jak reszta grup etnicznych zamieszkujących dawne terytoria Aq Qoyunlu, wpadli w ręce Safawidów od 1501 roku.

Osmanowie zapewnili sobie kontrolę nad Mezopotamią i Syrią w pierwszej połowie XVII wieku po wojnie osmańsko-safawidzkiej (1623–39) i wynikającym z niej traktacie zuhabskim. Niemuzułmanie byli zorganizowani w prosa. Jednakże syryjskich chrześcijan często uważano za jedno proso obok Ormian aż do XIX wieku, kiedy to prawo uzyskali także nestorianie, prawosławni syryjscy i Chaldejczycy. Mezopotamscy chrześcijanie mówiący po aramejsku od dawna byli podzieleni na wyznawców Kościoła Wschodu, powszechnie nazywanych „nestorianami”, i wyznawców Syryjskiego Kościoła Prawosławnego, powszechnie nazywanych jakobitami. Te ostatnie zostały zorganizowane przez Marutę z Tikritu (565–649) jako 17 diecezji podległych „metropolicie Wschodu” lub „Maphrianowi”, zajmujących najwyższą rangę w Syryjskim Kościele Prawosławnym, zaraz po syryjsko-prawosławnym patriarsze Antiochii i całego świata Wschodu. Maphrianin przebywał w Tikrit do 1089 r., kiedy to przeniósł się na pół wieku do miasta Mosul, zanim osiedlił się w pobliskim klasztorze Mar Mattai (nadal należącym do syryjskiego Kościoła prawosławnego), a więc niedaleko rezydencji linii Eliya Patriarchów Kościoła Wschodu. Od 1533 r. osoba sprawująca ten urząd była znana jako Maphrian z Mosulu, dla odróżnienia go od Maphriana patriarchy Tur Abdin. W 1552 roku grupa biskupów Kościoła Wschodu z północnych regionów Amid i Salmas, niezadowolonych z zastrzeżenia sukcesji patriarchalnej dla członków jednej rodziny, nawet jeśli wyznaczonym następcą było niewiele więcej niż dziecko, wybrała jako rywalizującego patriarchę opata klasztoru Rabban Hormizd, Yohannana Sulaqa. Nie była to bynajmniej pierwsza schizma w Kościele Wschodu. Przykładem jest próba zastąpienia Tymoteusza I (779–823) Efremem z Gandīsābur. Zgodnie z tradycją patriarcha mógł zostać wyświęcony jedynie przez osobę posiadającą stopień arcybiskupi (metropolity), do którego awansowali tylko członkowie tej jednej rodziny. Z tego powodu Sulaqa udał się do Rzymu, gdzie przedstawiony jako nowy wybrany patriarcha, wszedł w komunię z Kościołem katolickim, został wyświęcony przez papieża i uznany za patriarchę. Tytuł lub opis, pod jakim uznano go za patriarchę, jest podawany w różny sposób jako „patriarcha Mosulu we wschodniej Syrii”; „patriarcha Kościoła Chaldejczyków Mosulu”; „patriarcha Chaldejczyków”; „Patriarcha Mosulu”; lub „Patriarcha wschodnich Asyryjczyków”, ta ostatnia to wersja podana przez Pietro Strozziego na przedostatniej nienumerowanej stronie przed stroną 1 jego De Dogmatibus Chaldaeorum, którego tłumaczenie na język angielski znajduje się w Lesser Eastern Churches, Adriana Fortescue.

Mar Shimun VIII Yohannan Sulaqa powrócił do północnej Mezopotamii w tym samym roku i osiedlił się w Amid. Zanim został uwięziony na cztery miesiące, a następnie w styczniu 1555 r. skazany na śmierć przez namiestnika Amadiya za namową rywalizującego patriarchy Alqosh z linii Eliya, wyświęcił dwóch metropolitów i trzech innych biskupów, w ten sposób dając początek nowej hierarchii kościelnej: linii patriarchalnej znanej jako linia Shimun. Obszar wpływów tego patriarchatu wkrótce przesunął się ze wschodu, zakładając, po wielu zmianach, stolicę w odizolowanej wiosce Qochanis. Linia Shimun ostatecznie odeszła od Rzymu i w 1662 roku przyjęła wyznanie wiary niezgodne z wyznaniem rzymskim. Przywództwo nad pragnącymi komunii z Rzymem przeszło w ręce arcybiskupa Amid Józefa I, uznanego najpierw przez tureckie władze cywilne (1677), a następnie przez sam Rzym (1681). Półtora wieku później, w 1830 r., zwierzchnictwo nad katolikami (kościołem chaldejskim) powierzono Yohannanowi Hormizdowi, członkowi rodziny, która przez wieki wykazywała patriarchów legitymistycznej „linii Eliya”, który zdobył ponad większość zwolenników tej linii. Tak więc linia patriarchalna tych, którzy w 1553 r. weszli w komunię z Rzymem, jest obecnie patriarchami „tradycjonalistycznego” skrzydła Kościoła Wschodu, które w 1976 r. oficjalnie przyjęło nazwę „Asyryjski Kościół Wschodu”. W latach czterdziestych XIX wieku wielu Asyryjczyków żyjących w górach Hakkari w południowo-wschodnim krańcu Imperium Osmańskiego zostało zmasakrowanych przez kurdyjskich emirów Hakkari i Bohtan. Kolejna poważna masakra Asyryjczyków (i Ormian) w Imperium Osmańskim miała miejsce w latach 1894–1897 przez wojska tureckie i ich kurdyjskich sojuszników za rządów sułtana Abdula Hamida II. Motywami tych masakr była próba ugruntowania panislamizmu w Imperium Osmańskim, niechęć do względnego bogactwa starożytnych rdzennych społeczności chrześcijańskich oraz obawa, że będą one próbowały odłączyć się od chwiejnego Imperium Osmańskiego. Asyryjczycy zostali zamordowani w Diyarbakir, Hasankeyef, Sivas i innych częściach Anatolii przez sułtana Abdula Hamida II. Ataki te spowodowały śmierć ponad tysięcy Asyryjczyków i wymuszoną „osmanizację” mieszkańców 245 wiosek. Wojska tureckie splądrowały pozostałości osad asyryjskich, które później zostały skradzione i zajęte przez Kurdów. Nieuzbrojone asyryjskie kobiety i dzieci były gwałcone, torturowane i mordowane.

Asyryjczycy doświadczyli szeregu masakr na tle religijnym i etnicznym w XVII, XVIII i XIX wieku, których kulminacją były masowe masakry Hamidianów na nieuzbrojonych mężczyzn, kobiety i dzieci dokonane przez muzułmańskich Turków i Kurdów pod koniec XIX wieku rękach Imperium Osmańskiego i powiązanych z nim (głównie kurdyjskich i arabskich) bojówek, co jeszcze bardziej znacznie zmniejszyło ich liczebność, szczególnie w południowo-wschodniej Turcji. Najbardziej znaczącym niedawnym prześladowaniem ludności asyryjskiej było ludobójstwo Asyryjczyków, które miało miejsce podczas pierwszej wojny światowej. Szacuje się, że armie Imperium Osmańskiego i jego kurdyjskich sojuszników wymordowały od 275 000 do 300 000 Asyryjczyków, co stanowi łącznie do dwóch trzecich całej populacji asyryjskiej. Doprowadziło to do migracji na dużą skalę ludności asyryjskiej zamieszkałej w Turcji do krajów takich jak Syria, Iran i Irak (gdzie doświadczyli dalszych brutalnych ataków ze strony Arabów i Kurdów), a także do innych krajów sąsiadujących w oraz na Bliskim Wschodzie, takich jak Armenia, Gruzja i Rosja. Podczas I wojny światowej (Sayfo) Asyryjczycy ponieśli ciężkie straty w wyniku deportacji i masowych mordów organizowanych przez Turków Osmańskich. Kilku przedstawicieli narodu asyryjskiego wzięło udział w konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 r., po zakończeniu wojny. Przedstawiciele dążyli do wyzwolenia Asyrii, więc chcieli wpłynąć na zwycięskie mocarstwa, aby wyzwoliły je w ramach jednej władzy obowiązkowej. Chociaż wielu współczuło Asyryjczykom, nic, czego żądali, nie zostało spełnione. Asyryjczycy ponieśli porażkę z powodu różnic geograficznych i wyznaniowych między Asyryjczykami oraz dlatego, że główne mocarstwa, Wielka Brytania i Francja, miały plany dotyczące terytoriów, na których mieszkali Asyryjczycy.

W reakcji na ludobójstwo Asyryjczyków i zwabieni brytyjskimi i rosyjskimi obietnicami niepodległego narodu, Asyryjczycy pod wodzą Agha Petrosa i Malika Khoshaby z plemienia Bit-Tyari walczyli u boku aliantów przeciwko siłom osmańskim znanym jako ochotnicy asyryjscy lub nasz najmniejszy sojusznik. Pomimo znacznej przewagi liczebnej i uzbrojenia Asyryjczycy walczyli skutecznie, odnosząc szereg zwycięstw nad Turkami i Kurdami. Sytuacja ta trwała do czasu, gdy ich rosyjscy sojusznicy opuścili wojnę, a opór Ormian został złamany, pozostawiając Asyryjczyków otoczonych, izolowanych i odciętych od linii zaopatrzenia. W ten sposób znaczna obecność asyryjska w południowo-wschodniej Anatolii, która trwała przez ponad cztery tysiąclecia, została znacznie zmniejszona pod koniec I wojny światowej. Bunt asyryjski był powstaniem Asyryjczyków w Hakkari, które rozpoczęło się 3 września 1924 r. i zakończyło 28 września. Asyryjczycy z Tyari i Tkhuma powrócili do ziemi swoich przodków w Hakkari w 1922 roku, wkrótce po I wojnie światowej, bez pozwolenia rządu tureckiego. Doprowadziło to do starć Asyryjczyków z armią turecką z ich kurdyjskimi sojusznikami, które przerodziły się w bunt w 1924 r., który zakończył się zmuszeniem Asyryjczyków do wycofania się do Iraku.

Większość Asyryjczyków zamieszkujących tereny dzisiejszej Turcji została zmuszona do ucieczki do Syrii lub Iraku po zwycięstwie Turcji podczas tureckiej wojny o niepodległość. W 1932 roku Asyryjczycy odmówili przyłączenia się do nowo powstałego państwa Iraku i zamiast tego zażądali uznania ich za naród w narodzie. Przywódca asyryjski Shimun XXI Eshai zwrócił się do Ligi Narodów o uznanie prawa Asyryjczyków do rządzenia obszarem znanym jako „trójkąt asyryjski” w północnym Iraku. W okresie mandatu francuskiego niektórzy Asyryjczycy, uciekając przed czystkami etnicznymi w Iraku podczas masakry w Simele, założyli w latach trzydziestych XX wieku liczne wioski wzdłuż rzeki Khabur. Asyryjskie Levies zostały założone przez Brytyjczyków w 1928 roku, a starożytne asyryjskie stopnie wojskowe, takie jak Rab-shakeh, Rab-talia i Tartan, zostały przywrócone po raz pierwszy od tysiącleci dla tej siły. Asyryjczycy byli cenieni przez brytyjskich władców za ich waleczność, lojalność, odwagę i dyscyplinę i pomagali Brytyjczykom stłumić powstania wśród Arabów i Kurdów. Podczas II wojny światowej jedenaście kompanii asyryjskich wzięło udział w działaniach w Palestynie, a kolejne cztery służyły na Cyprze. Kompania Spadochronowa została przyłączona do Royal Marine Commando i brała udział w walkach w Albanii, Włoszech i Grecji. Asyryjskie wojska odegrały główną rolę w pokonaniu pronazistowskich sił irackich w bitwie pod Habbaniya w 1941 roku. Jednak niektórzy przywódcy nowo powstałego Królestwa Iraku traktowali tę współpracę z Brytyjczykami z podejrzliwością. Napięcie osiągnęło swój szczyt wkrótce po formalnej deklaracji niepodległości, kiedy w sierpniu 1933 r. podczas masakry w Simele, armia iracka wymordowała setki asyryjskich cywilów. Wydarzenia te doprowadziły do wydalenia Szimuna XXI Eshai, katolikosa patriarchy asyryjskiego Kościoła Na wschód do Stanów Zjednoczonych, gdzie przebywał aż do śmierci w 1975 r. Lata czterdzieste XX wieku do roku 1963 były dla Asyryjczyków okresem wytchnienia. Szczególnie reżim prezydenta Abd al-Karima Qasima zapewnił Asyryjczykom przyjęcie do głównego nurtu społeczeństwa. Wielu miejskich Asyryjczyków odniosło sukces w biznesie, inni byli dobrze reprezentowani w polityce i wojsku, ich miasta i wsie kwitły w nienaruszonym stanie, a Asyryjczycy osiągnęli sukcesy i byli nadmiernie reprezentowani w sporcie. Partia Baas przejęła władzę w Iraku i Syrii w 1963 r., wprowadzając prawa mające na celu tłumienie asyryjskiej tożsamości narodowej poprzez politykę arabizacji. Zakazano nadawania tradycyjnych asyryjskich imion, a asyryjskie szkoły, partie polityczne, kościoły i literatura były represjonowane. Asyryjczycy byli pod silną presją, aby identyfikowali się jako chrześcijanie iraccy/syryjscy. Asyryjczycy nie byli uznawani przez rządy za grupę etniczną i sprzyjali podziałom wśród Asyryjczyków na tle religijnym (np. Asyryjski Kościół Wschodu vs. Chaldejski Kościół Katolicki vs Syryjski Kościół Prawosławny). W odpowiedzi na prześladowania partii Baas Asyryjczycy z ruchu Zowaa w ramach Asyryjskiego Ruchu Demokratycznego podjęli walkę zbrojną przeciwko rządowi irackiemu w 1982 r. pod przywództwem Yonadama Kanny, a następnie na początku dołączyli do Frontu Iracko-Kurdyjskiego. Lata 90. Zwłaszcza Yonadam Kanna był przez wiele lat celem rządu Saddama Husajna Baas. Kampania Anfal prowadzona w Iraku w latach 1986–1989, mająca na celu wymierzenie w kurdyjską opozycję, doprowadziła do zamordowania 2000 Asyryjczyków w ramach kampanii gazowych. Zrównano z ziemią ponad 31 miast i wsi, 25 asyryjskich klasztorów i kościołów. Część Asyryjczyków została zamordowana, innych deportowano do dużych miast, a ich ziemie i domy zostały następnie zawłaszczone przez Arabów i Kurdów.

Po inwazji Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników na Irak w 2003 r. Tymczasowa Władza Koalicyjna rozwiązała iracką infrastrukturę wojskową, bezpieczeństwa i wywiadowczą byłego prezydenta Saddama Husajna i rozpoczęła proces „de-Baasyfikacji”. Proces ten stał się przedmiotem kontrowersji, przez niektórych krytyków wymieniany jako największy amerykański błąd popełniony bezpośrednio po inwazji na Irak i jako jedna z głównych przyczyn pogarszającej się sytuacji bezpieczeństwa w całym Iraku. Niepokoje społeczne i chaos doprowadziły do niesprowokowanych prześladowań Asyryjczyków w Iraku, głównie przez islamskich ekstremistów (zarówno szyitów, jak i sunnitów) oraz kurdyjskich nacjonalistów (np. zamieszki w Dohuk w 2011 r. wymierzone w Asyryjczyków i Jazydów). W miejscach takich jak Dora, dzielnica w południowo-zachodnim Bagdadzie, większość asyryjskiej populacji albo uciekła za granicę, do północnego Iraku, albo została zamordowana. Islamska niechęć do okupacji Iraku przez Stany Zjednoczone oraz incydenty takie jak karykatury Jyllands-Posten Muhammad i kontrowersje dotyczące islamu papieża Benedykta XVI spowodowały, że muzułmanie zaatakowali społeczności asyryjskie. Od początku wojny w Iraku zbombardowano co najmniej 46 kościołów i klasztorów. W ostatnich latach Asyryjczycy w północnym Iraku i północno-wschodniej Syrii stali się celem skrajnego, niesprowokowanego terroryzmu islamskiego. W rezultacie Asyryjczycy chwycili za broń wraz z innymi grupami (takimi jak Kurdowie, Turkmeni i Ormianie) w odpowiedzi na niesprowokowane ataki Al-Kaidy, Państwa Islamskiego (ISIL), Frontu Nusra i innych terrorystycznych grup islamskich fundamentalistów. W 2014 r. islamscy terroryści z ISIL zaatakowali asyryjskie miasta i wsie w asyryjskiej ojczyźnie w północnym Iraku, a także miasta takie jak Mosul i Kirkuk, w których zamieszkuje duża populacja asyryjska. Od tego czasu pojawiły się doniesienia o okrucieństwach popełnionych przez terrorystów ISIL, w tym: dekapitacje, ukrzyżowania, morderstwa dzieci, gwałty, przymusowe nawrócenia, czystki etniczne, rabunki i wymuszenia w formie nielegalnych podatków nakładanych na niemuzułmanów. Asyryjczycy w Iraku odpowiedzieli, tworząc uzbrojone bojówki w celu obrony swoich terytoriów. W odpowiedzi na inwazję Państwa Islamskiego na ojczyznę asyryjską w 2014 r. wiele organizacji asyryjskich utworzyło także własne niezależne siły bojowe, aby walczyć z ISIL i potencjalnie odzyskać „ziemie ich przodków”. Dwekh Nawsha i Siły Równiny Niniwy. Dwie ostatnie z tych milicji zostały ostatecznie rozwiązane.

W Syrii, ruch modernizacyjny Dawronoye wpłynął na tożsamość asyryjską w regionie. Największy zwolennik tego ruchu, Partia Unii Syryjskiej (SUP), stała się głównym aktorem politycznym w Demokratycznej Federacji Północnej Syrii. W sierpniu 2016 r. społeczność asyryjska założyła Centrum Ourhi w mieście Zalin w celu kształcenia nauczycieli, aby język syryjski stał się opcjonalnym językiem wykładowym w szkołach publicznych, co następnie rozpoczęło się w roku szkolnym 2016/2017 rok akademicki. W tym roku akademickim, stwierdza Komitet ds. Edukacji w Rożawie, „trzy programy nauczania zastąpiły stary, obejmując nauczanie w trzech językach: kurdyjskim, arabskim i asyryjskim”. Z SUP powiązana jest Syryjska Rada Wojskowa, asyryjska milicja działająca w Syrii, utworzona w styczniu 2013 r. w celu ochrony i obrony praw narodowych Asyryjczyków w Syrii, a także współpracująca z innymi społecznościami w Syrii w celu zmiany obecnego rządu Bashara al-Assada. Jednakże wielu Asyryjczyków i reprezentujących ich organizacji, zwłaszcza tych spoza Syrii, krytycznie odnosi się do ruchu Dawronoye. W raporcie z 2018 r. stwierdzono, że władze kurdyjskie w Syrii we współpracy z urzędnikami Dawronoye zamknęły kilka szkół asyryjskich w północnej Syrii i zwolniły ich administrację. Mówiono, że dzieje się tak dlatego, że uczniowie ci nie zarejestrowali się w celu uzyskania licencji i odrzucili nowy program nauczania zatwierdzony przez władze oświatowe. Metody zamykania sięgały od oficjalnego zamykania szkół po wkraczanie uzbrojonych mężczyzn do szkół i ich zamykanie na siłę. Asyryjski pedagog imieniem Isa Rashid został później ciężko pobity przed swoim domem za odrzucenie programu nauczania kurdyjskiej samorządności. Asyryjski Instytut Polityki twierdził, że siły kurdyjskie aresztowały asyryjskiego reportera Soulemana Yuspha za jego doniesienia na temat zamykania szkół w Syrii w związku z Dawronoye. W szczególności udostępnił na Facebooku liczne zdjęcia szczegółowo opisujące zamknięcia.

Do ojczyzny asyryjskiej należą starożytne miasta: Niniwa (Mosul), Nuhadra (Dohuk), Arrapha/Beth Garmai (Kirkuk), Al Qosh, Tesqopa i Arbela (Erbil) w Iraku, Urmia w Iranie i Hakkari (duży region obejmujący nowoczesne miasta Yüksekova, Hakkâri, Çukurca, Şemdinli i Uludere), Edessa/Urhoy (Urfa), Harran, Amida (Diyarbakır) i Tur Abdin (Midyat i Kafro) w Turcji, między innymi. Niektóre z miast są obecnie pod kontrolą Kurdów, a w niektórych nadal są obecne Asyryjczycy, mianowicie w Iraku, ponieważ ludność asyryjska w południowo-wschodniej Turcji (np. w Hakkari) została poddana czystkom etnicznym podczas ludobójstwa Asyryjczyków podczas pierwszej wojny światowej. Ci, którzy przeżyli, uciekli do nienaruszonych obszarów osadnictwa asyryjskiego w północnym Iraku, a inni osiedlili się w irackich miastach na południu. Chociaż wielu wyemigrowało także do sąsiednich krajów na Kaukazie i Bliskim Wschodzie, takich jak Armenia, Syria, Gruzja, południowa Rosja, Liban i Jordania. W starożytności, Asyryjczycy mówiący po akadyjsku istnieli na terenach dzisiejszej Syrii, Jordanii, Palestyny, Izraela i Libanu, a także innych współczesnych krajów, z powodu rozrostu imperium neoasyryjskiego w regionie. Chociaż niedawne osadnictwo chrześcijańskich Asyryjczyków w Nisabina, Qamishli, Al-Hasakah, Al-Qahtaniyah, Al Darbasiyah, Al-Malikiyah, Amuda, Tel Tamer i kilku innych małych miasteczkach w prowincji Al-Hasakah w Syrii miało miejsce na początku lat trzydziestych XX wieku, kiedy uciekli z północnego Iraku po tym, jak zostali namierzeni i zamordowani podczas masakry w Simele. Asyryjczycy w Syrii nie mieli obywatelstwa syryjskiego ani tytułu do ustalonej ziemi aż do końca lat czterdziestych XX wieku.

Znaczna populacja asyryjska pozostaje jedynie w Syrii, gdzie żyje szacunkowo 400 000 Asyryjczyków oraz w Iraku, gdzie żyje szacunkowo 300 000 Asyryjczyków. W Iranie i Turcji pozostały jedynie niewielkie populacje, z zaledwie 20 000 Asyryjczyków w Iranie i małą, ale rosnącą populacją asyryjską w Turcji, gdzie żyje 25 000 Asyryjczyków, głównie w miastach, a nie w starożytnych osadach. W Tur Abdin, tradycyjnym centrum kultury asyryjskiej, pozostało zaledwie 2500 Asyryjczyków. Spadek z 50 000 według spisu z 1960 r., ale wzrost z 1000 w 1992 r. Ten gwałtowny spadek wynika z intensywnego konfliktu między Turcją a PKK w latach 80. XX wieku. Szacuje się jednak, że w całej Turcji żyje około 25 000 Asyryjczyków, z czego większość mieszka w Stambule. Większość Asyryjczyków przebywa obecnie na Zachodzie z powodu wielowiekowych prześladowań ze strony sąsiednich muzułmanów. Przed powstaniem Islamskiego Państwa Iraku i Lewantu, w raporcie z 2013 r. sporządzonym przez urzędnika chaldejsko-syryjsko-asyryjskiej Rady Ludowej oszacowano, że w Iraku pozostało 300 000 Asyryjczyków. Istnieją trzy główne podgrupy asyryjskie: wschodnia, zachodnia i chaldejska. Podziały te tylko częściowo pokrywają się pod względem językowym, historycznym, kulturowym i religijnym.

Podgrupa wschodnia historycznie zamieszkiwała Hakkari w północnych górach Zagros, dolinach Simele i Sapna w Nuhadra oraz części Równin Niniwy i Urmii. Mówią północno-wschodnimi dialektami neoaramejskimi i są zróżnicowani pod względem religijnym, wyznając kościoły wschodnio-syryjskie i protestantyzm

Podgrupa chaldejska jest podgrupą wschodnią. Grupę tę często utożsamia się z wyznawcami Kościoła chaldejskiego, jednak nie wszyscy katolicy chaldejscy identyfikują się jako chaldejscy. Tradycyjnie mówią północno-wschodnimi dialektami neoaramejskimi, jednak jest kilku mówiących w języku turoyo. W Iraku, katolicy chaldejscy zamieszkują wioski Alqosh, Batnaya, Tel Keppe i Tesqopa na zachodnich Równinach Niniwy, a także dolinę Nahla i Aqra. W Syrii mieszkają w Aleppo i prowincji Al-Hasakah. W Turcji żyją rozproszeni w Stambule, Diyarbakir, prowincjach Sirnak i Mardin

Podgrupa zachodnia, historycznie zamieszkiwała Tur Abdin. Mówią głównie środkowym językiem neoaramejskim Surayt (znanym również jako Turoyo). Większość należy do kościołów zachodnio-syryjskich, takich jak Syryjski Kościół Prawosławny w Antiochii i Syryjski Kościół Katolicki. Dziś istnieją również grupy ewangeliczne, które założyły własne kościoły w diasporze. Historycznie rzecz biorąc, kultura ortodoksyjna syryjska skupiała się w dwóch klasztorach w pobliżu Mardin (na zachód od Tur Abdin), Mor Gabriel i Deyrulzafaran. Do historycznych wiosek asyryjskich, z których część jest nadal zamieszkana przez Asyryjczyków w Turabdin, należą: Aynwardo, Anhil, Kafro, Miden, Arnas, Beth Debe, Beth Kustan, Beth Sbirino, Dayro da-Slibo, Hrabemishka, Qartmin, Arkah, Arbo , Mizizah, Kfraze, Hah, Marbobo, Salah, Sare i Hapsis. Ponadto miasta Midyat i Beth Zabday (Azech) były historycznie miastami asyryjskimi z większością asyryjską, obecnie nie jest to już prawdą. Poza obszarem głównego osadnictwa asyryjskiego w Tur Abdin, znaczne populacje zamieszkiwały także miasta Diyarbakır, Urfa, Harput i Adiyaman, a także kilka innych wiosek.

Ze względu na wiarę chrześcijańską i pochodzenie etniczne, Asyryjczycy są prześladowani od chwili przyjęcia chrześcijaństwa. Za panowania Yazdegerda I, chrześcijan w Persji postrzegano z podejrzliwością jako potencjalnych rzymskich wywrotowców, co skutkowało prześladowaniami, a jednocześnie promowało chrześcijaństwo Nestoriańskie jako bufor między Kościołami Rzymu i Persji. Prześladowania i próby narzucenia zaratusztrianizmu trwały nadal za panowania Yazdegerda II. W czasach rządów mongolskich pod rządami Czyngis-chana i Timura miała miejsce masowa rzeź dziesiątek tysięcy Asyryjczyków i zniszczenie ludności asyryjskiej w północno-zachodnim Iranie oraz środkowym i północnym Iranie. Nowsze prześladowania od XIX wieku obejmują masakry Badra Khana, masakry w Diyarbakır (1895), masakrę w Adanie, ludobójstwo Asyryjczyków, masakrę Simele i kampanię al-Anfal. Od czasu ludobójstwa Asyryjczyków wielu Asyryjczyków całkowicie opuściło Bliski Wschód, aby zapewnić sobie bezpieczniejsze i wygodniejsze życie w krajach świata zachodniego. W rezultacie populacja asyryjska na Bliskim Wschodzie dramatycznie spadła. Na dzień dzisiejszy w diasporze jest więcej Asyryjczyków niż w ich ojczyźnie. Największe społeczności diaspory asyryjskiej znajdują się w Szwecji (100 000), Niemczech (100 000), Stanach Zjednoczonych (80 000) i Australii (46 000). Pod względem odsetka etnicznego największe społeczności diaspory asyryjskiej znajdują się w Södertälje w hrabstwie Sztokholm w Szwecji oraz w Fairfield City w Sydney w Australii, gdzie stanowią wiodącą grupę etniczną na przedmieściach Fairfield, Fairfield Heights, Prairiewood i Greenfield Park. Spora społeczność asyryjska jest również obecna w Melbourne w Australii (Broadmeadows, Meadow Heights i Craigieburn). W Stanach Zjednoczonych Asyryjczyków można spotkać głównie w Chicago (Niles i Skokie), Detroit (Sterling Heights i West Bloomfield Township), Phoenix, Modesto (hrabstwo Stanisława) i Turlock. Ponadto małe społeczności asyryjskie można znaleźć w San Diego, Sacramento i Fresno w Stanach Zjednoczonych, Toronto w Kanadzie, a także w Londynie w Wielkiej Brytanii (London Borough of Ealing). W Niemczech kieszonkowe społeczności asyryjskie są rozproszone po Monachium, Frankfurcie, Stuttgarcie, Berlinie i Wiesbaden. W Paryżu we Francji gmina Sarcelles ma niewielką liczbę Asyryjczyków. Asyryjczycy w Holandii zamieszkują głównie wschód kraju, w prowincji Overijssel. W Rosji małe grupy Asyryjczyków zamieszkują głównie Kraj Krasnodarski i Moskwę. Warto zauważyć, że Asyryjczycy zamieszkujący Kalifornię i Rosję zazwyczaj pochodzą z Iranu, podczas gdy mieszkańcy Chicago i Sydney to głównie Asyryjczycy z Iraku. Niedawno liczba syryjskich Asyryjczyków w Sydney powiększa się po ogromnym napływie nowych osób w 2016 r., którym przyznano azyl w ramach specjalnego przyjęcia humanitarnego rządu federalnego. Asyryjczycy w Detroit to głównie osoby posługujące się językiem chaldejskim, które również pochodzą z Iraku. Asyryjczycy w takich krajach europejskich, jak Szwecja i Niemcy, zwykle posługują się językiem turoyo lub Asyryjczykami z Zachodu i zazwyczaj pochodzą z Turcji.

Syryjscy chrześcijanie z Bliskiego Wschodu i diaspory używają różnych terminów do samoidentyfikacji w oparciu o sprzeczne przekonania na temat pochodzenia i tożsamości swoich społeczności. W XIX wieku angielski archeolog Austen Henry Layard uważał, że rdzenne społeczności chrześcijańskie w historycznym regionie Asyrii wywodzą się od starożytnych Asyryjczyków, co podzielał także William Ainger Wigram. Chociaż w tym samym czasie Horatio Southgate i George Thomas Bettany podczas swoich podróży po Mezopotamii twierdzili, że chrześcijanie syryjscy są potomkami Aramejczyków. Obecnie Asyryjczycy i inne mniejszości etniczne na Bliskim Wschodzie odczuwają presję, aby identyfikować się jako „Arabowie”, „Turcy” i „Kurdowie”. Ponadto zachodnie media często nie wspominają o jakiejkolwiek tożsamości etnicznej chrześcijan w regionie i po prostu nazywają ich chrześcijanami, chrześcijanami irackimi, chrześcijanami irańskimi, chrześcijanami w Syrii i chrześcijanami tureckimi, co jest etykietą odrzuconą przez Asyryjczyków. Poniżej znajdują się terminy powszechnie używane przez Asyryjczyków do samoidentyfikacji:

Asyryjczyk, nazwany na cześć swojego pochodzenia etnicznego jako potomek starożytnego narodu asyryjskiego, jest popierany przez wyznawców ze wszystkich Kościołów obrządku wschodniego i zachodnio-syryjskiego na Bliskim Wschodzie

Chaldejski to termin używany od wieków przez zachodnich pisarzy i uczonych jako określenie języka aramejskiego. Tak go użył Hieronim i nadal była to normalna terminologia w XIX wieku. Dopiero w 1445 roku zaczęto go używać do określenia osób mówiących po aramejsku, które weszły w komunię z Kościołem katolickim. Stało się to na Soborze Florenckim, który przyjął wyznanie wiary złożone w języku aramejskim przez Tymoteusza, metropolitę mówiącego po aramejsku na Cyprze, i który zadecydował, że „nikt nie będzie w przyszłości odważył się nazywać [...] Chaldejczyków, Nestorianie”. Wcześniej, gdy nie było jeszcze katolickich użytkowników języka aramejskiego pochodzenia mezopotamskiego, używano terminu „chaldejski” z wyraźnym odniesieniem do ich religii „nestoriańskiej”. I tak Jacques de Vitry napisał o nich w latach 1220/1221, że „zaprzeczali temu, że Maryja była Matką Boga i twierdzili, że Chrystus istnieje w dwóch osobach. Poświęcali chleb na zakwasie i używali języka «chaldejskiego» (syryjskiego)”. Do drugiej połowy XIX wieku termin „chaldejski” był nadal w powszechnym użyciu w odniesieniu do chrześcijan wschodnio-syryjskich, zarówno „nestoriańskich”, jak i katolickich. W 1840 r., podczas wizyty w Mezopotamii, Horatio Southgate doniósł, że miejscowi Chaldejczycy uważają się za potomków starożytnych Asyryjczyków, a w niektórych późniejszych pracach odnotował to samo pochodzenie miejscowych jakobitów

Aramejczyk, znany również jako syryjsko-aramejski, nazwany na cześć starożytnego ludu Aramejskiego, jest popierany przez niektórych wyznawców z Kościołów zachodnio-syryjskiego obrządku na Bliskim Wschodzie. Co więcej, Asyryjczycy identyfikujący się jako Aramejczycy uzyskali uznanie rządu izraelskiego. Warto zauważyć, że starożytni Aramejczycy byli odrębną grupą etniczną, która żyła równolegle z imperium asyryjskim na terenach dzisiejszej Syrii i części Libanu, Izraela na Zachodnim Brzegu i Gazy, Jordanii, Iraku i Turcji.

Już w VIII wieku p.n.e. poddawani władcy Luwii i Cylicji nazywali swoich asyryjskich władców Syryjczykami, co było zachodnio-indoeuropejskim zepsuciem pierwotnego terminu asyryjskiego. Grecy używali zamiennie terminów „Syryjczyk” i „Asyryjczyk” na określenie rdzennych Aramejczyków, Asyryjczyków i innych mieszkańców Bliskiego Wschodu, których Herodot uważał za „Syrię” na zachód od Eufratu. Począwszy od II wieku p.n.e. starożytni pisarze nazywali władcę Seleucydów królem Syrii lub królem Syryjczyków. Seleucydzi wyznaczyli okręgi Seleucydów i Coele-Syria wyraźnie jako Syrię i rządzili Syryjczykami jako rdzenną ludnością zamieszkującą na zachód od Eufratu (Aramea), w przeciwieństwie do Asyryjczyków, których ojczyznę mieli w Mezopotamii na wschód od Eufratu. Ta wersja nazwy przyjęła się na ziemiach helleńskich na zachód od starego imperium asyryjskiego, zatem podczas rządów greckich Seleucydów od 323 roku p.n.e. nazwę Asyria zmieniono na Syria, a termin ten zastosowano także do Aramei na zachodzie, która była dawniej kolonią asyryjską i od tego momentu Grecy używali tego terminu bez rozróżnienia między Asyryjczykami z Mezopotamii i Aramejczykami z Lewantu. Kiedy Seleucydzi stracili kontrolę nad Asyrią na rzecz Partów, zachowali zniekształcony termin (Syria), odnosząc go do starożytnej Aramei, podczas gdy Partowie nazywali Asyrię „Assuristanem”, co jest partyjską formą pierwotnej nazwy. To właśnie z tego okresu wywodzi się spór syryjsko-asyryjski. Kwestia tożsamości etnicznej i samookreślenia jest czasami łączona z naukową debatą na temat etymologii słowa „Syria”. Pytanie to ma długą historię kontrowersji akademickich, ale obecnie większość głównego nurtu opinii zdecydowanie opowiada się za tym, że Syria rzeczywiście ostatecznie wywodzi się od asyryjskiego terminu Aššūrāyu. Tymczasem niektórzy uczeni zaprzeczyli teorii o pochodzeniu języka syryjskiego od asyryjskiego jako „po prostu naiwną” i umniejszali jej znaczenie dla konfliktu nazewniczego.

Rudolf Macuch zwraca uwagę, że wschodnia prasa neoaramejska początkowo używała terminu „syryjski” (suryêta), a dopiero znacznie później, wraz z powstaniem nacjonalizmu, przeszło na „asyryjski” (atorêta). Jednakże według Tsereteli, gruziński odpowiednik „Asyryjczyków” pojawia się w starożytnych dokumentach gruzińskich, ormiańskich i rosyjskich. Koreluje to z teorią, że narody na wschód od Mezopotamii znały tę grupę jako Asyryjczycy, podczas gdy na Zachodzie, począwszy od wpływów greckich, grupę tę znano jako Syryjczyków. Syria jest greckim zepsuciem Asyrii. Wydaje się, że debatę rozstrzygnęło odkrycie napisu Çineköy wskazującego, że Syria wywodzi się z Asyrii. Napis Çineköy to hieroglificzny, dwujęzyczny tekst luwsko-fenicki, odkryty w Çineköy w prowincji Adana w Turcji (starożytna Cylicja), datowany na VIII wiek p.n.e. Pierwotnie opublikowany przez Tekoglu and Lemaire (2000), był ostatnio tematem artykułu opublikowanego w 2006 roku w Journal of Near Eastern Studies, w którym autor, Robert Rollinger, wspiera odwieczną debatę na temat nazwa „Syria” pochodzi od słowa „Asyria". Obiekt, na którym znajduje się napis, to pomnik należący do Urikki, wasala króla Hiyawy (czyli Cylicji), datowany na VIII wiek p.n.e. W tym monumentalnym napisie Urikki nawiązał do relacji między swoim królestwem a asyryjskimi władcami. Napis luwijski brzmi „Sura/i”, podczas gdy tłumaczenie fenickie brzmi „ŠR" lub „Ashur”, co według Rollingera (2006) „rozwiązuje problem raz na zawsze”. Współczesny problem terminologiczny sięga czasów kolonialnych, ale nasilił się w 1946 r., kiedy wraz z uzyskaniem przez Syrię niepodległości, przymiotnik Syryjczyk odnosił się do niepodległego państwa. Kontrowersje nie ograniczają się do egzonimów, takich jak angielski „asyryjski” kontra „aramejski”, ale dotyczy także samookreślenia w języku neoaramejskim.

Na kulturę asyryjską duży wpływ ma chrześcijaństwo. Istnieje wiele zwyczajów asyryjskich, które są powszechne w innych kulturach Bliskiego Wschodu. Główne święta przypadają podczas świąt religijnych, takich jak Wielkanoc i Boże Narodzenie. Istnieją również święta świeckie, takie jak Kha b-Nisan (równonoc wiosenna). Ludzie często pozdrawiają i żegnają krewnych, całując w każdy policzek i mówiąc "Shlama / Shlomo lokh", co w języku neoaramejskim oznacza: „Pokój wam”. Innych wita się uściskiem dłoni tylko prawą ręką; według bliskowschodnich zwyczajów lewa ręka kojarzy się ze złem. Podobnie nie można zostawiać butów twarzą do góry, nie można ustawiać stóp bezpośrednio do nikogo, uważa się, że gwizdanie w nocy budzi złe duchy itp. Rodzic często umieszcza na dziecku wisiorek z okiem, aby zapobiec „rzuceniu na nie złego oka”. Plucie na kogokolwiek lub jego rzeczy jest uważane za poważną zniewagę. Asyryjczycy są endogamistami, co oznacza, że na ogół zawierają małżeństwa w ramach własnej grupy etnicznej, chociaż małżeństwa egzogamiczne nie są postrzegane jako tabu, chyba że cudzoziemiec ma inne pochodzenie religijne, zwłaszcza muzułmanin. Na przestrzeni dziejów stosunki między Asyryjczykami i Ormianami były bardzo przyjazne, ponieważ obie grupy wyznawały chrześcijaństwo od czasów starożytnych i cierpiały z powodu prześladowań pod rządami muzułmańskich władców. Dlatego małżeństwa mieszane między Asyryjczykami i Ormianami są dość powszechne, zwłaszcza w Iraku, Iranie, a także w diasporze z sąsiednimi społecznościami ormiańskimi i asyryjskimi.

Języki neoaramejskie, które należą do semickiej gałęzi rodziny języków afroazjatyckich, ostatecznie wywodzą się z późnostarego wschodniego aramejskiego, lingua franca w późniejszej fazie imperium neoasyryjskiego, które wyparło wschodnio-semicki dialekt asyryjski języków akadyjskiego i sumeryjski. Po podbiciu przez Asyryjczyków wielu ludzi, w tym Aramejczycy, zostało deportowanych do serca Asyrji i gdzie indziej. Dzięki dużej liczbie osób mówiących po aramejsku rozpoczęła się aramizacja Asyrii. Więzy między Aramejczykami a Asyryjczykami zacieśniły się, a aramejscy skrybowie współpracowali z asyryjskimi skrybami. Około 700 roku p.n.e. alfabet aramejski zastąpił pismo klinowe i stał się oficjalnym systemem pisma imperium asyryjskiego. Aramejski był językiem handlu i komunikacji i stał się językiem narodowym Asyrii w starożytności klasycznej. W I wieku naszej ery język akadyjski wymarł, chociaż jego wpływ na współczesne wschodnie języki neoaramejskie używane przez Asyryjczyków jest znaczący, a część zapożyczonego słownictwa przetrwała w tych językach do dziś. Dla rodzimych użytkowników języka „syryjski” jest zwykle nazywany Surayt, Soureth, Suret lub podobną odmianą regionalną. Istnieje wiele różnych języków i dialektów, w tym asyryjski neoaramejski, chaldejski neoaramejski i turoyo. Dialekty mniejszości obejmują neoaramejski Senaya i Bohtan, które są bliskie wyginięcia. Wszystkie zalicza się do języków neoaramejskich i zapisuje się je przy użyciu pisma syryjskiego, będącego pochodną starożytnego pisma aramejskiego. Odmiany żydowskie, takie jak Lishanid Noshan, Lishán Didán i Lishana Deni, zapisane pismem hebrajskim, są używane przez Żydów asyryjskich. Istnieje znaczna wzajemna zrozumiałość między asyryjskim neoaramejskim, chaldejskim neoaramejskim, Senayą, Lishaną Deni i Bohtanem neoaramejskim. Dlatego te „języki” byłyby ogólnie uważane za dialekty asyryjskiego neoaramejskiego, a nie za odrębne języki. Żydowskie języki aramejskie Lishan Didan i Lishanid Noshan są częściowo zrozumiałe z tymi odmianami. Wzajemna zrozumiałość między wyżej wymienionymi językami a turoyo jest, w zależności od dialektu, ograniczona do części i może być asymetryczna. Będąc bezpaństwowcami, Asyryjczycy są zazwyczaj wielojęzyczni, posługują się zarówno swoim językiem ojczystym, jak i uczą się języków społeczeństw, w których żyją. Chociaż wielu Asyryjczyków uciekło ostatnio ze swojej tradycyjnej ojczyzny, znaczna ich liczba nadal mieszka w krajach arabskojęzycznych mówi po arabsku obok języków neoaramejskich i jest także używany przez wielu Asyryjczyków w diasporze. Językami najczęściej używanymi przez Asyryjczyków w diasporze są angielski, niemiecki i szwedzki. Historycznie rzecz biorąc, wielu Asyryjczyków mówiło także po turecku, ormiańsku, azerbejdżańsku, kurdyjsku i persku, a mniejsza liczba Asyryjczyków, którzy pozostają w Iranie, Turcji (Stambuł i Tur Abdin) i Armenii, mówi nadal. Wiele zapożyczeń z wyżej wymienionych języków istnieje również w językach neoaramejskich, przy czym ogólnie największy wpływ mają języki irańskie i turecki. Jedynie w Turcji odnotowano wzrost populacji Asyryjczyków w czterech krajach stanowiących ich historyczną ojczyznę, składającej się głównie z asyryjskich uchodźców z Syrii i mniejszej liczby Asyryjczyków powracających z diaspory w Europie.

Asyryjczycy używają głównie pisma syryjskiego, które zapisuje się od prawej do lewej. Jest to jeden z semickich abjadów wywodzący się bezpośrednio z alfabetu aramejskiego i ma podobieństwa z alfabetem fenickim, hebrajskim i arabskim. Zawiera 22 litery reprezentujące spółgłoski, z czego trzy mogą być również użyte do oznaczenia samogłosek. Dźwięki samogłosek są dostarczane albo przez pamięć czytelnika, albo przez opcjonalne znaki diakrytyczne. Syryjski to pismo kursywą, w którym niektóre, ale nie wszystkie, litery łączą się w słowie. Był używany do pisania języka syryjskiego od I wieku naszej ery. Najstarszą i klasyczną formą alfabetu jest pismo `Esṭrangēlā. Chociaż ʾEsṭrangēlā nie jest już używany jako główny zapis w języku syryjskim, przeżył pewne odrodzenie od X wieku i został dodany do standardu Unicode we wrześniu 1999 r. Dialekt wschodnio-syryjski jest zwykle zapisywany w formie Maḏnḥāyā alfabet, który często tłumaczy się jako „współczesny”, co odzwierciedla jego użycie w pisaniu współczesnego neoaramejskiego. Dialekt zachodnio-syryjski jest zwykle zapisywany w formie alfabetu Serṭā. Większość liter wyraźnie pochodzi od ʾEsṭrangēlā, ale mają uproszczone, płynne linie. Co więcej, ze względów praktycznych Asyryjczycy używaliby także alfabetu łacińskiego, zwłaszcza w mediach społecznościowych.

Asyryjczycy należą do różnych wyznań chrześcijańskich, takich jak Syryjski Kościół Prawosławny, który ma ponad milion członków na całym świecie, Kościół chaldejski liczący około 600 000 członków, Asyryjski Kościół Wschodu, liczący około 400 000 członków, oraz Starożytny Kościół Wschodu, liczący około 100 000 członków. Niewielka mniejszość Asyryjczyków przyjęła reformację protestancką i w XX wieku stała się ortodoksją reformowaną, prawdopodobnie pod wpływem brytyjskim, a obecnie jest zorganizowana w asyryjskim Kościele ewangelickim, asyryjskim kościele zielonoświątkowym i innych protestanckich/reformowanych grupach asyryjskich. Chociaż jest kilku ateistycznych Asyryjczyków, nadal mają oni tendencję do zrzeszania się z pewnymi wyznaniami. Wielu członków następujących kościołów uważa się za Asyryjczyków. Tożsamość etniczna jest często głęboko powiązana z religią, co jest dziedzictwem osmańskiego systemu prosa. Grupę tę tradycyjnie charakteryzuje się jako wyznawcę różnych kościołów chrześcijaństwa syryjskiego i posługującą się językami neoaramejskimi. Dzieli się na:

wyznawcy Asyryjskiego Kościoła Wschodu i Starożytnego Kościoła Wschodu wyznający obrządek wschodnio-syryjski, zwani także Nestorianami

wyznawcy Kościoła katolickiego chaldejskiego wyznający obrządek wschodnio-syryjski, znani również jako Chaldejczycy

wyznawcy syryjskiego Kościoła prawosławnego wyznający obrządek zachodnio-syryjski, zwani także jakobitami

wyznawcy Kościoła katolickiego syryjskiego wyznający obrządek zachodnio-syryjski.

Chrzest i pierwsza komunia są obchodzone powszechnie, podobnie jak Brit Milah czy Bar Micwa w społecznościach żydowskich. Po śmierci trzy dni po pochówku odbywa się zgromadzenie, aby uczcić wstąpienie zmarłego do nieba na wzór Jezusa; po siedmiu dniach kolejne zgromadzenie upamiętnia ich śmierć. Bliski członek rodziny nosi wyłącznie czarne ubrania przez czterdzieści dni i nocy, a czasem przez rok, na znak żałoby. Podczas ludobójstwa w „Seyfo” wielu Asyryjczyków zostało zmuszonych do przejścia na islam. Mieszkają w Turcji i praktykują islam, ale nadal zachowują swoją tożsamość. Istnieje również niewielka liczba Żydów asyryjskich.

Asyryjczycy to grupa etniczna wywodząca się z terenów dzisiejszego Iraku, Iranu, Turcji i Syrii, która w ciągu ostatniego stulecia wyemigrowała na Kaukaz, do Ameryki Północnej i Europy Zachodniej. Uważa się, że pochodzą od starożytnych Akadyjczyków, którzy począwszy od Sargona z Akadu wyłonili się jako klasa rządząca Asyrią. Babilonia (dawniej Sumer i Akad) była kolonią Asyrii. Ostatecznie plemiona aramejskie zasymilowały się z imperium asyryjskim, a ich język stał się dominujący, podczas gdy różne kultury połączyły się, tworząc starożytną kulturę asyryjską. Obecnie na niektórych obszarach ojczyzny asyryjskiej tożsamość w społeczności zależy od wioski, z której pochodzi dana osoba lub wyznania chrześcijańskiego, np. Chaldejskiego katolika. Większość Asyryjczyków posługuje się nowoczesną formą języka syryjskiego, wschodniego języka aramejskiego, którego dialekty obejmują chaldejski i turoyo, a także asyryjski. Wszystkie zalicza się do języków neoaramejskich i zapisuje się je przy użyciu pisma syryjskiego, będącego pochodną starożytnego pisma aramejskiego. Asyryjczycy mogą również mówić w jednym lub kilku językach kraju zamieszkania. W wyniku prześladowań, które miały miejsce głównie w ubiegłym stuleciu, obecnie istnieje znaczna diaspora asyryjska. Do najważniejszych wydarzeń zaliczały się rewolucja islamska w Iranie, masakra w Simele i ludobójstwo Asyryjczyków, które miało miejsce pod panowaniem Turcji osmańskiej na początku XX wieku. Ostatnim wydarzeniem, które dotknęło społeczność asyryjską, jest wojna w Iraku. Spośród miliona lub więcej Irakijczyków, którzy według Organizacji Narodów Zjednoczonych uciekła, czterdzieści procent to Asyryjczycy, mimo że Asyryjczycy stanowią jedynie od trzech do pięciu procent populacji Iraku. Kultura asyryjska jest podyktowana religią. Język ten jest również powiązany z kościołem, ponieważ w liturgii używa języka syryjskiego. Festiwale odbywają się podczas świąt religijnych, takich jak Wielkanoc i Boże Narodzenie. Istnieją również święta świeckie, takie jak Akitu (asyryjski Nowy Rok). Ludzie często witają się i żegnają krewnych, całując w każdy policzek i mówiąc: „Pokój wam”. Innych wita się uściskiem dłoni tylko prawą ręką; według bliskowschodnich zwyczajów lewa ręka kojarzy się ze złem. Podobnie nie można zostawiać butów twarzą do góry, nie można ustawiać stóp bezpośrednio do nikogo, uważa się, że gwizdanie w nocy budzi złe duchy itp. Istnieje wiele zwyczajów asyryjskich, które są powszechne w innych kulturach Bliskiego Wschodu. Rodzic często umieszcza na dziecku wisiorek z okiem, aby zapobiec „rzuceniu na nie złego oka”. Są Asyryjczycy, którzy nie są zbyt religijni, ale mogą być bardzo nacjonalistyczni. Asyryjczycy są dumni ze swojego dziedzictwa, swojego chrześcijaństwa i mówienia językiem Chrystusa. Dzieciom często nadawane są imiona chrześcijańskie lub asyryjskie, takie jak Ashur, Sargon, Shamiram, Niniwa, Ninos, Nimrod itp. Chrzest i pierwsza komunia to wydarzenia mocno obchodzone, podobnie jak Bris i B'nai Micwa w judaizmie. Kiedy trzy dni po pogrzebie umiera Asyryjczyk, ludzie gromadzą się, aby uczcić wstąpienie tej osoby do nieba (podobnie jak Jezus). Po siedmiu dniach ponownie zbierają się, aby upamiętnić swoje odejście. Bliski członek rodziny nosi wyłącznie czarne ubrania przez czterdzieści dni lub rok na znak szacunku.

0 notes