#graag thuis zijn

[blinde-mama]

Hoi allemaal.

Ik ben blind en krijg een kindd. Leuk een baby natuurlijk. Maar hoe ga ik het doen met de verzorging, voeding, hoe beleef ik mijn zwangerschap? Allemaal vragen die ik ga beantwoorden doormiddel van deze wekelijkse blogs.

Voordat we beginnen wil ik wel even zeggen dat deze blogs niet gepost worden voor het trekken van aandacht, maar juist om een inkijk te geven in het leven van een blinde mamma to be. Gewoon een weekelijks stuk om te lezen met humor, mijn belevingen en verhalen over dingen die ik mee maak nu ik zwanger ben en ook alle bijbehorende controles krijg en dingen moet gaan regelen. Veel plezier met het lezen. En tot de volgende.

Zwanger, van test tot 10 weken.

In deze blogs ga ik jullie weekelijks meenemen in het moederschap. Maar niet zomaar “normaal” moederschap, nee, het moederschap als je, net als ik, volledig blind bent. Welke dingen zijn vanzelfsprekend en welke niet? Richt je de babykamer anders in? Waar loop je tegen aan bij het zwanger zijn en krijgen van een baby? Hoe lees je je zwangerschapstest af als je deze niet kunt zien? Hoe beleef je je echo’s? Leuk, al die vragen maar er komkt zoveel meer bij kijken, Maar naast al die vragen neem ik jullie ook mee bij de leuke, grappige, frustrerende of juist onverwachte meevallers.

De test.

Tja, je bent al een paar dagen over tijd, en dan? De wel bekende zwangerschaps test. Een test met streepjes kan je als visueel beperkt persoon “moeilijk” of niet aflezen, natuurlijk had ik ook gewoon kunnen wachten tot man lief thuis was van zijn werk, maar geduld is nooit mijn sterkste kant geweest, en wat moet je anders op een zaterdagochtend? Goed, die test dus, maar uhm, hoe ga je de test uitvoeren, want ja, leuk zoon test maar er komt wel wat preciessie werk bij kijken als je snapt wat ik bedoel. De oplossing? Gewoon, een papieren bekertje. Even het bekertje vol maken met benodigd test materiaal, wat ook nog best wel een uitdaging is, kan ik je zeggen, test erin, wachten, en dan? Dan moet de test worden afgelezen. Nou, daar gaat ie dan. Met de telefoon en behulp van AI een foto maken van de test. “Op de foto zie je een aanrecht, zeeppompje en een koffiemachine.” Leuk dat je dat allemaal ziet, maar ik wil de test in beeld, niet mijn aanrecht. Nog maar eens proberen. Enn ja hoor, “de test laat een zwangerschapstest zien met het woord zwanger in beeld.” Wat? Toch nog maar een keer proberen. “De test laat een zwangerschapstest zien met het woord zwanger op het display”. hoera! Hij is dus echt positief. We krijgen er dus een baby bij, super leuk, maar wat nu?

4 weken zwanger. De eerste aan wie ik het verrtelde, afgezien van mijn partner, was mijn moeder. Toch wel lichtelijk in paniek, want hoe gaat ze reageren? Hoe ga ik het zelf trekken? Anyway, moeders was super blij, net als man lief, gelukkig. Ik zelff moest echt wel even twee tellen na gaan denken. Maar uiteindelijk wilde we dit natuurlijk super graag, en ook ik was na eerst even te moeten wennen aan het idee, echt onwijs happy met de komst van de mini.

Gelukkig had ik al voor mijn zwangerschap wat dingen op een rijtje kunnen zetten. Welke instanties ga ik inschakelen bij hulp en training met betrekking op baby kind zorg? Gelukkig kon ik hier snel mee beginnen en was die zorg al itsjes minder.

7 weken zwanger.

En dan, de aller eerste echo. Hoe dubbel is dit? Nou, ik kan je vertellen dat het heel dubbel, maar zo mooi is, ondanks dat je het zelf niet ziet. Gelukkig heb ik een onnwijs lieve, meedenkende en bovenal, geduldige en begripvolle verloskundige prraktijk gevonden die echt de tijd neemt en alles tot in detail beschrijft en uitlegt, net als mijn partner natuurlijk. Maar ik dwaal af. die eerste echo dus, wat een mooi moment. Je hoort nog geen hartje, maar toch krijg jede bevesteging dat het goed is, dat het hartje klopt, en dat je echt ja, echt zwanger bent van een klein wondertje.

Toen kwam het moment. Hoe en waneer gaan we het aan de rest van de familie vertellen? We wisten hoe en waneer, maar dan komt het grote moment. De spanning nam toe, en eindelijk was het hoge woord eruit. Ik ben zwanger. Voor het eerst zei ik het hard op waar mijn hele familie bij was. Een raar maar mooi moment. Gelukkig heb ik een onwijs lieve, zorgzame familie die me soms letterlijk, overal doorheen sleept. Toppers zijn het.

10 weke zwanger.

De intake bij de verloskundige. We kregen een vragenlijst die ik moest invullen met mijn partner, maar helaas, een ontoegankelijke website voor mensen met een visuele beperking. No worries, de vragenlijst werd ingevuld en ik ging opzoek naar een manier om ontoegankelijke informatie voor mij toch toegankelijk te maken. Helaas, zonder succes. Ook de kraamzorg moest natuurlijk geregeld worden maar, helaas. Ook die website was niet goed toegankelijk voor een blind persoon. Maar gelukkig waren ze er weer. De verloskundigen, die samen met ons meteen de kraamzorg regelden. Helden zijn het.

Hebben jullie nog vragen?

Toen kwam de vraag of er nog vragen waren. Tja, die waren er zeeker. Toen ik aangaf dat ik de periode tussen de eerste echo en de twede best wel lang vond en ik me zorgen maakte bood de verloskundige aan om een snelle echo te maken en ook, bij hoge uitzondering het hartje te laten horen. Oh my god, wat een moment. Zo mooi. En ja hoor, daar kwamen ze dan. De tranen. Zeker omdat ik natuurlijk geen fotos echt kan bekijken was dit super speciaal en bijzonder. Als je volledig blind ben en je dus niet meteen van je kindje kan genieten op een echo is het luisterenn van de hartslag the next best thing.

Tien weken dus, zo ver ben ik nu. Wat be ik nu al trots. Op mijn nee, ons kindje. Op mijn partner die me zo goed steund en super lief is. Op m’n familie die mee enken in oplossingen, die aan komen met twede hands baby spullen, die aanbieden om mee te gaan naar echo’s, ik ben blij met ze. Volgendeweek zijn we er weer. Tot dan.

[gewoonkarin]

Zorgmijder naar de zorg. Geen zorgen. Schildklier goed en bloeddruk en cholesterol aan de hoge kant maar hopelijk vermindering van stress na afronden tandentoestanden en dan goed. Over een half jaar nog een keer meten is weten.

Gisteravond had ik het met mijn lief over het nu. Mijn angst dat ik zo beperkt blijf door tanden en wat dan. Ik weet hoe goed ik het heb en ben ook graag thuis maar mis ook mezelf. Dat ik kan gaan en staan waar ik wil zonder nadenken. Dat ik weer gewoon kan eten. Uit eten. Gewoon gewoon. Ik zei ook dat als het niet lukt met mijn tanden ik liever de nieuwe bank had gehad. Had ik in ieder geval lekker op de bank kunnen hangen thuis. Het sarcasme doet het altijd goed. Daar heb ik genoeg van in huis, sarcasme knop gaat vaak aan.

Ontspannen zegt men dan. Dingen doen waar je blij van wordt. Ik word blij van opruimen en poetsen. Maar dan wel alleen. Dat lukt de laatste jaren niet echt goed. Het huis verven, zelfde verhaal. Mijn lief zei dat ik nou eenmaal met nog drie mensen in een huis woon. Klopt. Maar die drie kunnen wel doen waar ze blij van worden. Waarom lukt mij dat dan niet. Ik gaf aan dat ik dit gesprek al zo vaak had gevoerd en dat er niets verandert. Dat ik me nu flexibel opstel maar daar niet blij van wordt. Een snelle poets omdat het even niet anders kan. Ik baal daarvan. De moestuin is fijn, daar word ik meestal wel blij van mits geen gezeur van mensen aan mijn hoofd. Dat wordt volgend jaar beter want uit het bestuur.

Mijn blij soms kwijt. Soms waar de blij moet zijn. Tevreden maar niet met tandengedoe. Dat beheerst. Overheerst. Stom.

Met het miezerige weer wordt het humeur niet beter. Ik haat de kou. Kou is dood. Ik haat grauw. Ook dood. Nog even wachten en dan is het lente. Ik hoop dat het dan zonniger is in hart en hoofd.

Dan mis ik ons ma. Effe mauwen. Mijn lief zei dat ik het een ander goed kan vertellen, wat te doen. Waarom niet voor mezelf. Ik had ons ma. Zij kon dat. Ik doe een poging en dat houdt me recht maar niet krachtig. Dat moet ik nog leren.

Ons pa zou dinsdag jarig zijn geweest. Ik lijk op hem met m’n onrust. Hij had ook ons ma. We deelden het gemis, mede door haar altijd luisterend oor. Ik probeerde dat te zijn voor hem maar zo goed als ons ma daarin was was ik toen al niet.

Ik hoop dat ze geproost hebben samen. ♥️

[zondermens]

May I only speak in Poetry

Het is een zonde. Zo jong en zo alleen. Bloemen en onkruid groeiend in haar hersenpaden met geen flauw benul hoe ze haar weg erdoor ging banen. Op automatische piloot reed ze. Niemand die haar koers bijsturen kon. Niemand waarvan ze de wegaanwijzingen geloofde. Smachtend naar een sterke hand die haar bij haar nekvel zou nemen, haar zou kneden tot iets concreet, iets duidelijk, een persoon, iets dat bestaan kon.

De paradox van haar leven was dat ze vrij wilde zijn maar in iemands handpalm wilde rusten, om nooit boven de randen van haar koninkrijk uit te hoeven kijken.

Wat als ze nooit de zachte lakens van zich had afgeslagen? Was het beter geweest als ze was gebleven waar ze was, als ze nooit die hongerige steken in haar buik had gevolgd?

"Ga!"

Ontdek waar je vandaan komt. Ontdek waar je naartoe kan. Keer het existentiële probleem tot in zijn kern binnestenbuiten en weet uiteindelijk wie je bent. Weet alles. Vind uw grond. Begin er als een gek in te graven. Duw tegen uw plafond tot het dak van uw hoofd niet meer verder kan. Begin er gewoon aan. Bevraag alles. Sla uw spiegelbeeld kapot.

De tegenstrijd van verlangen naar controle en vrijheid in de vorm van kennis.

Ze was een ram; mensen moesten wijken voor haar. Ze liep, rende door tuinen, knakte stelen kapot onder haar voeten, scheurde bladeren van struiken. Ze spuugde op het trottoir van haar ziel. Ze was kwaad dat ze ooit geboren was geweest. Dat dit haar was aangedaan. Dat dit alles moest bestaan.

Bestaan was een helse betovering van de geest. We zijn onder hypnose. Leven als zombies. Gekweld en bedeesd. We willen vrij zijn, maar de wijn houdt ons in bedwang. De ketens van begeerte: het engelengezang. De zachte muziek die klinkt in onze buiken als we weer met schuldgevoel toegeven aan de sirenes van het buffet dat ons wordt voorgeschoteld. De tuin van Eden. Het mag. Maar neem er de gevolgen wel bij. Wees verantwoordelijk voor het zijn van vrij.

We willen graag geloven dat verlichting inhoudt dat ge niet langer belast zijt met de verantwoordelijkheid voor uw problemen. We willen graag geloven dat alles makkelijk wordt als de ketens zijn afgeslagen. Is dit echt zo? Of rennen we gewoon weg in de mist van apathie en cynisch bespot?

Stel alles in vraag tot ge uw eigen staart achtervolgt en de hondsdolheid toeslaat, tot uw gevoel van eigenheid is weggerot.

"Er moet een balans zijn."

Een fluisterende windgolf doet haar tot stilstand komen. De gedachtentrein houdt halt. De zinnen in kale tunnels onder het station lachen in uitroeptekens.

"Wees eens stil."

Stations zijn in beweging en ik ben mee op reis. Drukte. Een afstandelijke verbondenheid. Hier ben ik thuis. Ik laat de mensenmassa over mij heenkomen.

Kijkt niemand dan echt? De boodschap wordt uitgeademd in elke mogelijke vorm van symboliek. Ben ik gek? Of kent gij de weg gewoon niet? Ik vraag het aan arrogante voorbijgangers, die mij met hun tas in de ene hand en hun telefoon in de andere, verstrooid aankijken. Alsof ik verdwaald ben. Alsof ik geld nodig heb. Ik ben niet verdwaald, denk ik.

We kunnen het niet weten. Het schrille contrast der perspectief zal nooit echt naast elkaar gelegd kunnen worden. We zijn gewoon: gij daar en ik hier.

De dualiteit, ons plezier. De dans. Het vertier. Ik neem er vrede mee. Vanaf nu, elke dag opnieuw.

Ik loop kalm naar de gele deur, in een zijsteeg van de tunnel en vind daar mijn tuin van Eden terug. Grasgroene velden met lelieblanke bloemenkelken verwelkomen mij alsof ik nooit weg ben geweest.

Geen geren en gevlucht meer. De cirkel is rond. Ik ben terug in mijn zachte handpalm, het beginpunt, mijn grond.

Ik doe het licht uit, trek de lakens over mij heen. Terug bij af. Helemaal opnieuw.

En toch kan ik niet meer terug.

[ochtendstorm]

Dit is niet hoe ik mij het leven ingebeeld had. Ik weet niet wat mijn 14-jarige zelf zou denken als ze mij nu zou zien. ik hoop dat ze blij zou zijn dat ik er nog ben, maar ik denk dat de pijn van het niet gevolgde pad ook groot zou zijn. Misschien is dat vooral omdat ik dat nu blijf voelen, voel hoe ik achterloop, voel hoe ik er maar moeilijk bij hoor. In mijn hoofd was ik al jarenlang afgestudeerd, werkte ik ergens, woonde ik ergens alleen of met twee. Ik probeer er begrip voor op te brengen. Ik bedenk me de mensen die ik ken die ook geen diploma hebben, wiens leven soms een andere route nam en hoe ik naar hen kan opkijken. Ik bedenk me dat het niet eerlijk is om te verwachten dat ik - lichaam en geest vol met wonden - zomaar even dat diploma en dat leven volgens het normale trajectje zou moeten kunnen behalen. Het is niet eerlijk als je met een achterstand begint. Het is niet mijn schuld dat trauma en wonden soms ook gewoon tijd eisen, tijd die niet altijd kan meegerekend worden op een of ander "ideaal levenstraject". Ik schaam me vaak voor waar ik sta en hoe "oud" ik ben. Soms voelt het ook gewoon te onecht - hoe had het dit ooit kunnen worden? (is dit het echt?)(heb ik zelfs iets om trots op te zijn?)

Ik probeer me te bedenken hoeveel mijn leven me wel niet waard is, ook al pas ik niet op het standaard pad. Dat een gebrek aan diploma (alsof ik er nu niet al jaren naartoe werk en het eigenlijk bijna in het vooruitzicht is), thuis wonen voorbij je 25 (het komt, het komt, eerst de stage voorbij en een vastere job) en maar een deeltijdse job met laag aanzien hebben (ik doe het graag, ik hou een job vast, ik doe het beter dan wat ik twee jaar terug aankon, toch?) niet betekent dat ik het slecht doe. (We roeien met de riemen die we hebben en die van mij waren kapot).

En daarbuiten, we delen ons leven in zoals we willen, daar is geen standaard plaatje om aan te voldoen voor.

(Er is niemand teleurgesteld. Het is oké, jij bent oké, je bent veilig.)

[jurjenkvanderhoek]

FRITS KLEIN - DE KUNST VAN HET BEELD

Museum Heerenveen heeft een kleine tentoonstelling ingericht over het omvangrijke oeuvre van Frits Klein. De in 1924 geboren creatieve geest wilde kunstenaar zijn, maar werd de eerste Heerenveense reclameman. Vanwege het feit dat Klein in 2024 de eeuw zou aantikken, ware het niet dat hij in 2016 overleed, heeft het museum de tijd rijp geacht een kleine greep in zijn vele werken te doen. Men heeft een oproep gedaan particulier bezit in bruikleen te geven, zodat een kamer op de eerste verdieping van het oude gedeelte van het museum kon worden gevuld. Naar mijn idee een enigszins weggestopte uitstalling, want de tentoonstelling over het werk van Louis le Roy krijgt beneden ruimschoots aandacht: 100 jaar is niets. Le Roy is van hetzelfde bouwjaar als Klein, stierf vier jaar eerder, dus dat schept een band. Ze kenden elkaar, hadden weinig contact: de één prominent aanwezig, de ander meer bescheiden op de achtergrond. Hun werk wordt nu parallel in het museum gepresenteerd, maar het was een uitdaging geweest om deze markante Heerenveense kunstenaars te combineren in een enkele tentoonstelling.

Met Frits Klein onderhield ik een vriendschappelijke band. Vooral in de jaren nadat zijn geliefde vrouw Immie was overleden. Ik bezocht met hem diverse musea in de regio, en dan kwam altijd zijn blauwe bolide met de uitstekende muziekinstallatie daarin voorrijden. Hij was trots op zijn sportwagen en reed daarmee met mij op de passagiersstoel graag een extra rondje voordat we op de plaats van bestemming waren. Eerder al kende ik Klein en kwam wel bij hem thuis aan de Pastorielaan en de Woudsingel. Hij was mijn mentor toen ik, warm van de kunstacademie, een muurschildering in het toen nieuwe bijgebouw van de Gereformeerde Kruiskerk moest maken. In januari 2007 had ik een kort interview met hem voor mijn rubriek Kunststukjes in de offline Heerenveense Courant.

“Och-och-och, wat is het een hoop werk geweest!” Frits Klein komt van Oranjewoud en heeft een lang en productief leven achter zich. Niet echt in de kunst, zoals hij dacht het te kunnen maken. Een kind van voor de oorlog heeft erna geen rode cent. Dus een vakopleiding zat er niet in, maar wel een glanzende carrière in de reclame. Hij werd vormgever en tekenaar, maar nauwelijks schilder.

“Ik heb mooie tekeningen kunnen maken zo door de tijd. Veel boeken geïllustreerd en verschillende strips gemaakt. Kort werkte ik met striptekenaar Hans Kresse, ik maakte zijn achtergronden – natuur en architectuur. Wij pasten qua stijl goed bij elkaar. Hij bood mij een vaste baan aan, maar ik wilde mijn zelfstandigheid niet kwijt.”

Reclame is zijn vak en het vrije werk doet Frits ertussen door. En dat kan van alles zijn, van glas-in-lood tot muurschildering en van standbouw tot het ontwerpen van schepen.

“Ik heb eigenlijk teveel verschillende dingen gedaan. Misschien had ik me moeten specialiseren, maar in een kleine provincie als Friesland verdien je dan niets. Ik vind het fijn om te tekenen. In het voorbijgaan pak ik het wezen van de mens op. Aan de stijl zien de mensen direct dat het een tekening van mij is. (…) Ik weet hoe je een penseel moet vast houden. De technieken, ik ken ze allemaal. Maar voor de rest moet je het toch zelf doen.”

Voor de reclame nam hij een schriftelijke cursus, maar veel moest hij zelf nog in de praktijk uitvinden. Technisch heeft Klein het hele vak doorlopen.

“Het is een vak dat je uitoefent. Het is versierend vakwerk. De impressionisten vind ik geweldig. Die nieuwe realisten kunnen mooi schilderen. Het is de verbeelding van de werkelijkheid en dat vind ik een loffelijk streven. Het is wat het is. Ik vind abstract wel mooi, maar ik zie het niet als geweldig groots en geweldig mooi en schitterend en prachtig, het is gewoon sierkunst. Een versiering aan de wand, zo zie ik het. Kunst gaat dieper, het moet je grijpen. Je moet, of je wilt of niet, er steeds naar kijken. Je hoofd omdraaien en ernaar kijken. Het moet indruk maken, dan is het kunst. Dat gebeurt bij mij bijna nooit. Ik heb bewondering voor veel grote schilders, maar er zijn zoveel grote schilders. Het ambachtelijke zit er altijd achter. Ik heb ook wel veel versieringen gemaakt. Ik kom uit die stijl van de Jugendstil en Art Nouveau. In die stijl heb ik geleerd om versieringen te maken. Als je daar van uitgaat kom je niet gauw tot de abstractie. Pas na de oorlog begonnen ze te smijten met verf, dat kon ik niet. Dat lag me niet. Maar wat is er nu? Het is doodgelopen op dat abstracte en op dat vreselijke versieren. Sommigen vallen terug op het superrealisme. Wat is dat een monnikenwerk om zoiets te maken. Zo precies, zo zuiver! Surrealistisch zuiver, maar waar is het leven van die impressionisten? De Haagse school, dat is het! Dat is mooi. Het leeft, dat doet je iets.”

Frits Klein is van alle markten thuis maar maakt nergens een kunstje van. “Vroeger ben ik eens psychologisch onderzocht: wat is het karakter van deze mens. Dat werd aan de hand van mijn handschrift gedaan en dat had onder meer als uitslag: sterk gevoelig voor originaliteit. Hij wil toch graag altijd iets uit niets maken, wat anders maken. Dat heb je in de reclame ook, dat moet. Je moet steeds nieuwe dingen uitdenken. Vernieuwend bezig zijn. Veel geld verdienen ten koste van de kunst, dus met een eens uit gevonden en aangeslagen maniertje – dat is geen kunst.”

Kunst is een verbeelding voor de mensheid, zo dat ze het leven beter begrijpen. “Ik ben over de tachtig, maar ik heb nog nooit één keer mijn werk geëxposeerd. Ze vroegen me te gidsen in het oude Heerenveen. Want ik ben hier opgegroeid, ik ben een kind van voor de oorlog. Ik heb het hier helemaal zien groeien. Maar ze kennen me niet als kunstenaar, als iemand die iets leuks maakt. Ze weten wel dat ik van alles gedaan heb, ze kennen me wel. Maar ik denk toch dat het allemaal ligt aan het feit dat ik reclame deed en die strips gemaakt heb.”

In 2014 heeft Tresoar belangstelling voor het werk van Frits Klein. Welhaast zijn hele oeuvre, althans wat hij nog thuis heeft liggen, wordt door de schatbewaarders van het Friese verleden overgenomen. Hij krijgt een tentoonstelling in het Fries Landbouw Museum waarvan hijzelf nog de opening heeft mogen meemaken. En nu is er dan een uitstalling in Museum Heerenveen. Hoewel klein van omvang doet het enigszins recht aan waarmee Klein tijdens zijn leven zoal heeft gewerkt. Het geeft aan hoe veelzijdig hij was, maar toch worden zijn muurschilderingen daarbij node gemist. Er zijn al vele verdwenen doordat gebouwen zijn afgebroken of in handen van een andere eigenaar zijn gekomen. Ook mis ik het figuurtje waarmee Frits bekend is bij het grote publiek en dat nog iedere dag commentaar geeft in de Leeuwarder Courant. Hoewel verbannen van de voorpagina, is het nog voortdurend een vaste rubriek in de krant. Het mannetje liet zich wel zien bij Tresoar maar is afwezig in Heerenveen. Wel zijn er de onlangs aan het museum geschonken oorlogstekeningen te zien. Daaruit blijken het scherpe oog en het treffende handschrift van Frits Klein. Een opmerkelijke Heerenvener.

Frits Klein - Eeuwig creatief. Tentoonstelling bij Museum Heerenveen, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 28 september 2024 tot en met 19 januari 2025.

[remidavs]

Wat een vertrouwd beeld…en wat een fijn bezoek ☺️ al had ik me gisteren mijn nacht en weekend anders voorgesteld.

Gisteren nog de onzekerheid of de chemotherapie zou kunnen doorgaan om dan ‘‘s avonds met lichte koorts naar het ziekenhuis te moeten voor grondig onderzoek… toen vonden ze niet meteen iets, maar oncologie wou me toch graag hier houden om zeker te zijn dat ze niets over het hoofd zien. Mijn bloedwaarden zijn over de nacht gezakt en de ontstekingswaarde minimaal gestegen dus genoeg om nog verder op te volgen en er snel bij te zijn… echte koorts heb ik niet, wel lichte verhoging met af en toe kou…

Ik heb wel het geluk dat ik onverwacht op de fantastische pneumo-afdeling opgenomen werd. Iedereen is hier zo lief! Ik werd vannacht supergoed onthaald en kan alleen maar blij zijn dat ik hier ben. De nacht was kort en zoals gewoonlijk niet top na de chemokuur maar ik heb toch wat kunnen slapen. 😴 en ik zal dat de komende dagen nog veel moeten doen voel ik.

Jan stond voor een grotere uitdaging… ik mocht gewoon proberen slapen en me laten verzorgen, maar Jan moest thuis wachten tot er iets van nieuws kwam en deze ochtend de kinderen vertellen dat ik naar het ziekenhuis ben moeten gaan. Remi schrok maar reageerde begripvol en was superflink. Ida had het lastig, zocht constant nabijheid en ‘kon met zichzelf geen weg’.

Het was super om ze alledrie op bezoek te hebben! Maar ook best pittig. (Vooral Ida dus) we speelden wat, knuffelden en gingen samen naar de cafetaria. Ze mochten opnieuw de verpleegkundige helpen en namen afscheid… Remi vond het niet fijn maar begrijpt dat ik nog even hier moet blijven. Ida vond het verschrikkelijk. Ze huilde tranen met tuiten, echt verdriet omdat ze mama hier moest achterlaten en ik niet kon beloven wanneer ik terug thuis zou komen.

Dus chapeau voor Jan! En ik ben zo dankbaar voor hem en voor iedereen rond ons. Alle steun en hulp doet zoveel deugd op een moment als deze.

Ikzelf voel me ook niet ziek, gewoon heeeeel erg moe. Maar ik ben me bewust van dat mijn immuunsysteem op dit moment niet zo fantastisch is en ik best gewoon rust neem en hier blijf zolang de dienst oncologie dit nodig acht. Oja, en ik ga ervan uit dat volgende vrijdag een chemoloze vrijdag kan worden…

It has begun…

Chemo en alles wat erbij komt, maar ik blijf ervoor gaan en vechten, dat stopt nooit en lukt door alle steun van rondom! 🤗

[zwartewolk]

Ik ben opgegroeid in een huis met weinig liefde. Weinig liefde tussen mijn ouders, of alvast weinig zichtbare liefde. Weinig liefde naar mij toe, of alvast weinig zichtbare liefde. Een thuis waar weinig plaats was voor emoties, en huilen gezien werd als zwakte. Een mens moet sterk zijn, en doorgaan, en verdriet wordt alleen verwerkt, dat deel je niet.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik terugkijk op mijn jeugd met verdriet. Ik merk op dat je thuis als een veilige plek moet aanvoelen, waar plaats is voor vragen, discussie en vooral verdriet. Emoties delen, brengt emotionele verbinding. En laat dat nu net iets zijn wat ik momenteel (nog steeds) het meest nodig heb.

Wanneer je als volwassene je hele leven voelt dat je nergens past, dat je anders bent dan de rest, en je je plaatsje in de wereld maar niet lijkt te vinden. Wel, het puzzelstuk die je zoekt is "emotionele verbinding".

Op vlak van relaties merk ik hierbij vooral problemen als bindings- en verlatingsangst. De hunkering naar liefde, waardering en acceptatie. De strijd naar erkenning, bevestiging en je plaatsje in deze wereld.

Aan "graag zien" heb ik niet genoeg, ik moet overspoeld worden met liefde om het diepe gat van gebrek aan liefde maar een beetje te kunnen vullen. Alsof er moet overcompenseerd worden voor dat jarenlange tekort. En zelfs als ik overspoeld word, dan nog zal het nooit genoeg zijn om te kunnen aanvaarden dat ik er mag zijn, en ook recht heb om graag gezien te worden.

En als ik dan die liefde krijg, voel ik de warmte vanbinnen waar ik al mijn hele leven lang naar hunker. Het is iets fragiel, uniek, misschien eenmalig, dus ik klamp mezelf er krampachtig aan vast. Ik mag dit niet kwijtspelen, ik moet heel hard mijn best doen om dit te kunnen behouden. Alles doen voor die persoon, om die liefde te kunnen blijven krijgen. Bevestig mij elke dag je liefde voor mij. Verlaat mij niet aub. Blijf bij mij.

Waarom trouwen voor mij zo belangrijk is? Er zijn veel levensmomenten die van grote waarde zijn: een IM afwerken, een nieuwe hoge functie, een lange reis,.. maar deze momenten vullen slechts tijdelijk een deeltje van je leegte. De commitment van een huwelijk, de liefde en onvoorwaardelijkheid die hierbij komt kijken, is het mooiste dat er is. "Hoe moeilijk het leven ook kan worden, ik kies voor jou, we gaan er samen voor, bij mij ben je veilig."

[bramsnor]

Hoi Kato hier,

Even een update, gaat prima met mij. Heb het naar me zin maar geen super bijzonder heder. Behalve dat ik vanmorgen een eind mocht lopen naast de fiets van die Snor. We zijn weer naar het “paddenpad” gefietst/lopen en daar het land door gesnuffeld. Al snel hoorde en rook ik van die rennende bondjasjes met nog snellere poten als ik, dus was ik daar alert op.

En ja hoor vlak bij me sprongen ze te voorschijn en gingen er als een “haas” vandoor. Sprongen over sloten en weg, maar ik zat helaas vast aan de lijn. Maar wat had ik ze graag te pakken gehad, maar dat mocht niet. Die Snor had me goed vast helaas, jammer. Ik heb ze wel heeel lang gevolgd met mijn ogen en neus. Ik was er dan ook langdurig opgewonden van, zelfs toen ik al lang thuis was ondanks dat ik zo’n acht kilometer in de poten had.

Nu een uurtje of vier later heb ik wel wat van mijn rust terug en is het bijna etenstijd. Wel wil ik nog even kwijt dat ik een flinke tak mee heb genomen naar huis, ik leek wel een zwart/wit hert. Nou tot een volgende keer, ik moet nu het huis bewaken.

Doei Kato.

[marthethailand]

Wow ik ben hier nu al een maand...de tijd vliegt! Momenteel begint het 'vakantiegevoel' te verdwijnen en begin ik te beseffen dat dit mijn thuis zal worden voor de volgende 9 maanden. Ik kan je alvast zeggen dat door onder de Thaise mensen te zijn, je positiever wordt. Want zelfs wanneer ze een slechte dag hebben zullen ze glimlachen. Ze zitten vol positivisme. Het zijn heel warme, behulpzame mensen. Je kunt er alleen maar van leren om eerlijk te zijn. Het eten is hier echt massa's lekker, je eet hier meestal 3x per dag warm. Wat wel eventjes wennen was. Maar ondertussen voelt het al normaal. lets waar ik het heel moeilijk mee heb is de taal, je voelt je soms alleen ook al heb je mensen om je heen. Wanneer je eenmaal de taal nog niet kan, is het moeilijk om een gesprek te volgen. Dit zal naar verloop van tijd waarschijnlijk wel verbeteren maar het zal nog eventjes duren naar mijn gevoel... ;) Ik heb momenteel nog geen heimwee, ook al mis ik vrienden en familie... Dit laat me alleen maar meer beseffen hoe graag ik ze allemaal zie 💕

[pedaalridder]

Op een dag in 2001, welke dag het precies was weet ik niet meer, maar wellicht zo'n maandag waar het in die tijd op straat opvallend vaak naar aangebrande karbonades met bonen rook, fietste ik naar mijn fietsenmaker en daar werd het onheil geveld over 'Mister Comanche', zoals ik mijn fiets noemde. Kort en bondig zei de fietsenmaker "hij is op.“ Ik moest afstand doen van mister Comanche. Mijn fietsenmaker deed of als het om een levend persoon ging.

Nou had ik ook best het één en ander met deze fiets meegemaakt. Na eerst drie jaar met een 'gewone‘ fiets op vakantie geweest te zijn kon ik in 1992 na lang sparen eindelijk een fiets aanschaffen waarmee ik comfortabeler op reis kon… een groene Batavus Comanche.

In augustus ’93 ging ik met hem naar Denemarken. Een voor mij nieuw land waar bleek alleen chocolademelk in blik werd gekocht en de overige dranken in teveel wegende glazen flesjes. Opmerkelijk genoeg begreep ik meestal de Deense opschriften goed. Zo hing in een jeugdherberg een bordje waarop stond: ’din mor arbedjer ikke her‘, oftewel 'je moeder werkt hier niet, ruim je eigen pröttel op.' Helemaal geweldig vond en vind ik het woord: 'tak!‘ In variaties met mange en tusind (uitspraak: toesen) waar bedankt en hartelijk dank mee bedoeld wordt. Ook bleek als je het Deens niet machtig was dit net zoals overal in Scandinavië geen probleem te zijn omdat toen al het Engels daar algemeen in zwang was.

Voor het eerst ging ik ook naar Kopenhagen. Hoewel ik meteen erg onder de indruk was van de stad, was ik echter ook bedrukt. Ik was er vanuit de stad Herning dat in het midden van Jutland ligt met de tog (= trein) naar afgereisd. In die tijd best nog een avontuur. Midden tijdens de reis stapte opeens iedereen uit en ik begreep niet waarom. Wat bleek? We zaten op een ferry zonder dat ik dat door had. Tegenwoordig is Jutland met Sjaelland waarop Kopenhagen ligt verbonden met een brug, maar toen dus nog niet. De reden dat ik bedrukt was, was dat even daarvoor mijn fiets gestolen was, gelukkig bracht de politie hem terug, maar toch had het geen goed uitwerking op mijn gemoed en ben ik eerder dan gepland was naar huis gegaan. Uiteindelijk werd het een grote bron van inspiratie voor het volgende jaar waarop ik besloot meer van Kopenhagen te gaan genieten.

En daar ging ik op zondag 24 juli 1994 op pad vanuit Enschede naar Kopenhagen, om er op 4 augustus aan te komen. Nog altijd kijk ik graag terug naar dit avontuur, waarbij ik uiteindelijk 4 weken op de fiets onderweg was. Rond de Deense hoofdstad ligt het kasteel 'Sorgenfri', en dat was zeker op deze reis van toepassing.

Vele omzwervingen volgden, mooie reizen zoals ook deze vakantie door Noorwegen, Zweden en Denemarken. En zo belandde ik afgelopen zondag, de tiende september die heet begonnen was maar geleidelijk afkoelde bij Amalienborg, het 'optrekje' van de dronning…koningin Margrethe. Een opmerkelijk personage die het niet kan schelen hoe ze is uitgedost is, haar oudejaarstoespraak nog gewoon van papier voorleest en zelf poppen en wandbekleding maakt. Zoals ik tijdens de voorgaande keer dat ik in Kopenhagen, in de herfst van 2013, ervaren heb. Daar hing in het koninklijk paleis een wandkleed met gebeurtenissen uit de geschiedenis van Denemarken. Ook Anders And was er afgebeeld. Niemand minder dan Donald Duck! De maakster van dit kunstwerk…de dronning.

Of de dronning zondag ook thuis was weet ik niet, misschien was ze ergens in Kopenhagen onderweg net als ik. Op de fiets werd het een feestje want er is zo ontzettend veel te zien. Veel mooie muurschilderijen, pracht behuizingen, water, bruggen, havens. Zo rond de binnenstad leek het wel even op Amsterdam met al die toeristen die niet fietsen konden, een uitzondering was een klein meisje met een helmpje op, hoe zij kon trappen naast haar moeder! Eenmaal in andere stadsgedeelten kon je prima terecht. Heel mooi om te aanschouwen was de Grundvingtskerk en de aanpalende huizen rondom een hof. Om op het hof te komen moest je enkele treden op, toen ik een foto wou maken bemerkte ik dat een klein wit hondje achter mij had plaatsgenomen. Het was nogal koddig omdat het beestje moest uitrusten, de bazin begon een gesprek met mij, en ik raadde waar het over ging. In de wijk Nørrenbro was één straat totaal bevolkt met motorrijders, zoveel had ik er nog nooit gezien. Zo fietste ik langs een demonstratie tegen dierenmishandeling en nu dit. Je mening verkondigen is in Scandinavië een groot goed. Alweer snel was het avond geworden, een machtig klokkengeluid dwarrelde over de straten. Het einde van de rit was in zicht. Ik smeerde mij nog maar eens in met zonnemelk. Een regenjas en zonnemelk was ik vergeten mee te nemen vanuit huis. Eerstgenoemde bleek niet nodig, laatstgenoemde had ik gelukkig bijtijds in Zweden gekocht. Zo ging ik als een niet uitziende Comanche de avond in, over straten waar het gelukkig niet naar aangebrande karbonades met bonen rook.

[liefsjojo]

Visuele stoornissen: meer dan alleen je ogen

Dit keer wil ik het graag hebben over visuele stoornissen. Nu denk je misschien gelijk aan problemen met je ogen, maar wist je dat visuele stoornissen ook kunnen optreden door schade in je brein? Dit komt vaak voor bij mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH). Helaas hebben veel artsen hier weinig kennis over, waardoor mensen vaak worden weggestuurd omdat de oogarts niets kan vinden. Gelukkig bestaan er gespecialiseerde centra zoals Koninklijke Visio die wel begrijpen wat er aan de hand is.

Laat me je eerst iets over mezelf vertellen. Als je mij persoonlijk kent, weet je dat ik altijd met een camera in mijn hand rondliep, op zoek naar prachtige plekken in de natuur om te fotograferen. Fotografie was mijn grote passie, totdat ik in 2019 een terugval kreeg.

In 2017 kreeg ik de diagnose Multiple Sclerose (MS), een chronische ziekte die ontstekingen veroorzaakt in het centrale zenuwstelsel, met name in de hersenen en het ruggenmerg. In 2019 kreeg ik een heftige terugval die mijn visuele vermogen opnieuw aantastte, maar dit keer in ernstige mate. Ik moest afscheid nemen van mijn leven als fotograaf.

Deze terugval veroorzaakte verschillende visuele stoornissen die helaas niet omkeerbaar zijn. Om je een idee te geven, hier zijn enkele van mijn visuele beperkingen:

Vonken/sterren Ruis Swirls Schaduwbeeld Nabeelden Vertraagd beeld Verminderde contrastgevoeligheid Gezichtsveldstoornis Stoornis in visuele verwerking Verminderde visuele aandacht Stoornis in visuele selectie Visuele ruimtelijke stoornis Stoornis in visuele waarneming Stoornis in visuele vormherkenning Stoornis in visueel schakelen Exoforie in oogstand Verstoorde volgbewegingen van de ogen (zowel horizontaal als verticaal)

Je ziet dus dat mijn problemen niet worden veroorzaakt door mijn ogen zelf, maar door mijn beschadigde brein. In de wereld van MS is hier nog weinig over bekend, maar het kan zeker iedereen overkomen die een terugval krijgt.

Wanneer je visuele wereld verandert, komt er een rouwproces bij kijken. Je moet afscheid nemen van het oude vertrouwde en tegelijkertijd de nieuwe "jij" verwelkomen en omarmen. Telkens wanneer ik moet toegeven dat ik iets niet kan zien, voel ik een vlaag van verdriet in mijn achterhoofd opkomen. Het is iets onverdraaglijks dat ik meestal voor mezelf houd, omdat ik anderen er niet mee wil belasten.

Opeens is mijn gezichtsvermogen onvoorspelbaar geworden. Ik moet leren leven met blijvende schade en niemand kan me garanderen dat de MS niet nog een keer toeslaat op visueel gebied.

Gelukkig ben ik terechtgekomen bij Koninklijke Visio, een gespecialiseerd centrum dat zich richt op visuele stoornissen. Wat een wereld van verschil! De expertise die zij hebben, zul je niet snel vinden in het ziekenhuis.

Mijn eigen neurologe zei zelfs: "Wat zij doen is ongelooflijk werk, dat gaat me boven de pet. Het is zoiets unieks en tegelijkertijd heel complex."

Ik heb bij Visio een Licht Verrichtingsonderzoek (LVO) laten doen, ook wel bekend als een "Lichtlab-onderzoek". Het doel van dit onderzoek is om een veiliger en fijner thuis te creëren met behulp van de juiste verlichting en contrast. Dit onderzoek vond plaats in een "Lichtbeleving Ruimte", die was ingericht als een thuisomgeving. Daar heb ik verschillende soorten verlichting uitgeprobeerd.

Het verlichtingsonderzoek was intens en duurde twee uur, maar het was de moeite waard. Tijdens het onderzoek moest ik aangeven welke objecten ik kon zien, of ik me prettig voelde, of ik veilig kon rondlopen en hoe het licht op mij van invloed was. Er zijn zoveel verschillende soorten verlichting en belichtingsmogelijkheden dat het onderzoek lang duurt. Dus als je eraan begint, moet je goed uitgerust zijn. Het is namelijk belangrijk dat je de test voltooit. Als dat niet lukt, mag je de test niet nog een keer in dezelfde ruimte doen en moet je het op een andere locatie proberen. Na afloop van het onderzoek krijg je advies over wat er nodig is om jouw huis zo prettig mogelijk te maken.

Uit mijn testresultaten bleek dat ik een soort "Maankind" ben (ik ben geboren bij volle maan, misschien heeft dat er iets mee te maken). Ik voel me namelijk het prettigst bij maanlicht, dat ongeveer 5 lux is. Ter vergelijking: daglicht is ongeveer 15.000 lux, zonlicht is 100.000 lux en een bewolkte dag is ongeveer 1.000 lux. Ik kan dus heel weinig licht verdragen, wat het lastig maakt om naar buiten te gaan. Hoe meer licht, hoe meer problemen ik ervaar.

Mijn appartement is echter heel licht, met een woonkamer en dakterras op het zuiden. In de zomer kan het hier binnen wel 34 graden worden en op mijn dakterras zelfs tot 50 graden. Het advies voor mij was om multifilms op de ramen aan de binnenkant te plaatsen en screens aan de buitenkant. De multifilms filteren het daglicht en verminderen de scherpte, speciaal afgestemd op mijn persoonlijke situatie. Dit zorgt voor meer rust. De screens aan de buitenkant helpen vooral omde warmte buiten te houden.

Met de resultaten van beide onderzoeken krijg ik een verslag waarmee ik naar de WMO (Wet maatschappelijke ondersteuning) kan stappen. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat niet alle gemeenten even flexibel zijn als het gaat om het verstrekken van de benodigde aanpassingen. Het kan soms een uitdaging zijn om de juiste ondersteuning te krijgen.

Als ik één advies zou kunnen geven aan mensen die visuele klachten hebben maar waarbij de oogarts niets kan vinden, is het om niet op te geven. Vraag je neuroloog, huisarts of revalidatiearts om een doorverwijzing naar een expertisecentrum zoals Koninklijke Visio of Bartiméus. Deze centra zijn gespecialiseerd in visuele stoornissen en hebben de kennis en ervaring om jou verder te helpen.

Visuele stoornissen kunnen een grote impact hebben op je leven, maar het is belangrijk om te blijven zoeken naar oplossingen en ondersteuning. Het is een proces van acceptatie en aanpassing, waarbij je afscheid neemt van het oude en leert om de nieuwe "jij" te omarmen. Het is niet altijd makkelijk, maar met de juiste hulp en steun kun je jouw weg vinden in deze nieuwe realiteit.

Dus, mocht je ooit te maken krijgen met visuele stoornissen, onthoud dan dat je niet alleen bent en dat er experts zijn die je kunnen helpen. Blijf positief en geef niet op. Samen kunnen we leren omgaan met onze visuele uitdagingen en genieten van het leven, zelfs als de wereld er soms wat anders uitziet dan voorheen.

Liefs Jojo,

[gewoonkarin]

Gisteravond laat is de tijdlijn van Jolanda gestopt. Geen posts meer van haar lief met lieve hond, van haar interieur en haar altijd prachtige kop op selfies. De laatste foto die ik van haar zag was aan de beademing. Ik kan het nog niet bevatten.

Net 51 geworden, in het ziekenhuis. Om op de tweede dag na haar verjaardag in slaap te worden gebracht en aan de beademing. 15 dagen later is ze er niet meer. Haar lichaam is er nog, veilig thuis.

Vanochtend regende het en de zon scheen. Ze wil heel graag laten weten dat ze goed aangekomen is en regenbogen kan maken. Ik heb gekeken maar niet gezien. Net aangekomen op je bestemming is het ook wel heel snel om meteen een regenboog te creëren.

Ik heb zo moeten huilen. Hard. Met snikken en al. Het kwam van diep en ver. Huilen om het oneerlijke, om het machteloze, om haar en hen die ze achterlaat. Lief en lieve hond. Haar lief laat de liefde voelen door de whatsappgroep heen. Als ik aan hen denk als stel hoor ik “aanzoek zonder ringen” van Blof.

“Het ging sneller dan we dachten

Wie verwacht er ook dat alles ooit zo groot kan zijn?

Dat het hoger gaat dan bergen

En harder dan orkanen

Dat de oceaan ondiep lijkt

Bij het gat dat het kan slaan”

🖤

[agfbio]

Boomstammen Kopen bij Agfbio Chauffage: De Beste Keuze voor Kwaliteit en Duurzaamheid

Het kopen van boomstammen is een belangrijke beslissing, of u ze nu nodig heeft voor verwarming, houtbewerking of een ander doel. Bij Agfbio Chauffage begrijpen we hoe essentieel het is om kwaliteitsproducten te leveren die voldoen aan uw specifieke behoeften. Daarom staan wij garant voor hoogwaardige boomstammen, duurzaamheid en een uitstekende klantenservice.

Waarom Boomstammen van Hoge Kwaliteit Kiezen?

Wanneer u boomstammen kopen, is het belangrijk om te letten op kwaliteit. Boomstammen van lage kwaliteit kunnen snel verbranden, minder warmte leveren en meer residu achterlaten. Dit is niet alleen inefficiënt, maar kan ook uw kachel of open haard beschadigen. Bij Agfbio Chauffage bieden wij uitsluitend boomstammen van topkwaliteit, zorgvuldig geselecteerd en gedroogd voor optimale prestaties.

Onze boomstammen zijn perfect voor:

Open haarden: Voor een gezellige en efficiënte verwarming.

Houtkachels: Maximaliseer de warmte-output en minimaliseer rookontwikkeling.

Buitenhaarden: Ideaal voor barbecues en gezellige avonden in de tuin.

Houtbewerking: Voor doe-het-zelf-projecten of professioneel gebruik.

Duurzaamheid Staat Voorop

Bij Agfbio Chauffage geloven we in het belang van duurzaamheid. Onze boomstammen worden gewonnen uit verantwoord beheerde bossen, waar herplanting en milieuvriendelijke methoden centraal staan. Door bij ons te kopen, draagt u bij aan een groenere toekomst en een verantwoorde houtindustrie.

Bovendien zorgen we ervoor dat onze boomstammen op een milieuvriendelijke manier worden verwerkt en gedroogd. Dit betekent minder vocht en meer energie-efficiëntie, wat resulteert in een lagere CO2-uitstoot tijdens het verbranden.

Een Breed Assortiment aan Boomstammen

Bij Agfbio Chauffage vindt u een uitgebreid assortiment boomstammen, zodat u altijd een product kunt kiezen dat past bij uw wensen. Onze populairste opties zijn:

Eikenhout: Langdurige verbranding en een aangename geur.

Berkenhout: Makkelijk te ontsteken en perfect voor open haarden.

Beukenhout: Ideaal voor houtkachels dankzij de hoge energiewaarde.

Gemengd hout: Een betaalbare optie met een mix van soorten.

Onze experts helpen u graag bij het maken van de juiste keuze, afhankelijk van uw specifieke behoeften.

Maatwerk en Levering

Wij begrijpen dat iedereen unieke wensen heeft als het gaat om het kopen van boomstammen. Daarom bieden wij maatwerkopties aan. Of u nu kleinere stukken hout nodig heeft voor een compacte kachel of grotere stammen voor langdurig gebruik, wij staan voor u klaar.

Daarnaast zorgen wij voor een snelle en betrouwbare levering, rechtstreeks bij u thuis. Dankzij onze efficiënte logistiek hoeft u zich geen zorgen te maken over transport of opslag.

Waarom Kiezen voor Agfbio Chauffage?

Er zijn tal van redenen waarom klanten keer op keer voor Agfbio Chauffage kiezen:

Uitstekende kwaliteit: Al onze boomstammen zijn zorgvuldig geselecteerd en verwerkt.

Duurzaamheid: Wij zetten ons in voor milieuvriendelijke praktijken.

Persoonlijke service: Ons team staat altijd klaar om u te adviseren en te ondersteunen.

Concurrerende prijzen: Hoogwaardige producten tegen betaalbare tarieven.

Snelle levering: Uw bestelling wordt snel en veilig bij u afgeleverd.

Klanttevredenheid Staat Centraal

Bij Agfbio Chauffage streven we naar maximale klanttevredenheid. Onze tevreden klanten waarderen niet alleen de kwaliteit van onze producten, maar ook onze toewijding aan uitstekende service. Of u nu een kleine of grote bestelling plaatst, wij behandelen elke klant met dezelfde aandacht en zorg.

Voor meer informatie kunt u ons bezoeken:

houtkachel 10 kw

Prity houtkachel

5 kw houtkachel

[jurjenkvanderhoek]

VERHALENVERTELLER GIJS DRAGT VEBINDT HET VERLEDEN MET HET HEDEN

De fotograaf kiekt het moment. Zet een specifiek ogenblik vast in de tijd. Pint het op het prikbord van de geschiedenis. Gijs Dragt zoekt plekken op die ooit door schilders eerder werden vastgelegd. Op doek lijken deze momenten bevroren te zijn, maar in verf komt de omgeving in stilstand juist tot leven. Dragt vond de straten, de paden, de huizen, het uitzicht die Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren als vertegenwoordigers van de Veluwse schilders een eeuw eerder hebben gezien en vastgelegd. Deze plekken zijn veranderd nu, de tand des tijds heeft eraan gevreten. Of ze zijn verdwenen, uitgegumd en weggezakt in vergetelheid. Die omgeving, dat uitzicht geeft Dragt een nieuw gezicht in zijn project dat tot stand kwam in nauwe samenwerking met het Noord-Veluws Museum. Dragt legt de actuele situatie vast en zet het later nog digitaal naar zijn hand. De beweging van de tijd brengt hij in de compositie in. Deze verglijdt letterlijk in zijn beeld.

De mens kijkt met plezier over de schouder. Ziet graag terug in de tijd. Zelfs heeft de mens wel heimwee naar eerder. Hoe zag namelijk de wereld er toen destijds uit, hoe lag het erbij en ervoor vroeger. Zijn er nog herkenningspunten nu of is de schop er in gegaan. De herinnering kleurt veelal helder op, ook wanneer het aandenken zwart en grauw is. De mooie gedachten blijven, al hadden deze schaduwkanten die weggesleten zijn. Een gevleugelde uitspraak bij het omkijken is: 'vroeger was alles beter'. Het is eeuwig zonde wanneer een natuurgebied moet plaats maken voor een nieuwe wijk. Of dat een monumentaal gebouw plat gaat omwille van de vooruitgang. De omgeving dient zich te vernieuwen wil het zichzelf in stand kunnen houden. Natuurbranden zijn de gewoonste zaak van de wereld, daarna herstelt de natuur zich snel weer. Echter de mate waarin de mens de aarde om zeep helpt is in deze eeuw ongekend.

Terugkijken dat kan, vooruitkijken is onmogelijk. Naar wat geweest is en is voorbij gegaan kan met een nostalgische blik worden gekeken. Naar dat wat in de toekomst nog komen gaat valt te gissen. Misschien kan een logaritme uitkomst bieden of een glazen bol. Planologen plannen de toekomst, althans dat proberen ze. Maar de tijd gooit meestal roet in het eten, dat niet zo heet wordt gegeten als het is opgediend. De toekomst voorspellen is een heikele zaak. Daarom, omdat wat voor ons ligt ongewis is, kijken wij met belangstelling terug. Treden we graag in de voetsporen van voorgangers met naam en toenaam. Ook al zijn die voetsporen in de tijd onduidelijk geworden. We lopen graag de weg die iemand voor ons is gegaan. Dan herkennen we vroeger. Proeven de sfeer van weleer.

Kunstenaar Gijs Dragt trad in de voetsporen van enkele schilders die ooit de Veluwse omgeving vast hebben gelegd. Hij keek achterom en zocht de plekken op die deze schilders in verf op doek in beeld brachten. Nam er foto's van en bewerkte deze, zodat er een bewegend beeld in de tijd is ontstaan. In de composities is de sfeer van weleer te proeven. Kleurvegen geven de vertaling van gister naar vandaag aan. Dragt heeft niet het moment stil gezet, maar juist door laten klinken. Het galmt over het beeldvlak. De aan de hand van schilderijen gevonden plekken echoën in de tijd. Het zicht is gewijzigd of helemaal verdwenen. Maar het verleden klinkt in het heden. Voor de schilders is Dragt een ziener, een voorziener. Hij ziet wat zij zagen en hoopten te zien.

Het reizen en onderzoeken, het herbeleven is van alle tijden. Gijs Dragt reist in de voetsporen van drie beeldend kunstenaars op de noordelijke Veluwe. Hij reist terug in de tijd van een eeuw geleden en vindt er het zijn van nu in terug. Op zoek naar de locaties van de schilderijen, indien mogelijk naar hetzelfde standpunt. Hij kijkt, observeert, fotografeert, en laat zien wat er veranderd is, wat nog hetzelfde. De effecten maakt hij met de camera tijdens het fotograferen en later op de computer thuis met digitale programma's. Zijn werkwijze is te vergelijken met die van de schilders, die thuis in het atelier hun schilderijen vervolmaakten. En Dragt vraagt zich af hoe het er op die plek een eeuw later nog uit zal zien. Zoals die schilders zich dat toen ook afvroegen, maar er alleen hun gedachten over konden laten gaan. Met de nu beschikbare digitale technieken kan Dragt vooruit kijken in de tijd.

Korte levensbeschrijvingen in het boek “De Noord-Veluwe fotografisch geschilderd” doen mij de drie kunstenaars kennen die de fotograaf naliep. De manier waarop zij hun inspiratie uit de omgeving wisten vorm te geven. Het gebied doorkruisten om karakteristieke plekken meest en plein air vast te leggen en uit te werken. Het is niet zo verwonderlijk dat Gijs Dragt in Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren voorbeelden zag om na te volgen. Het boek geeft voldoende vergelijksmateriaal. Schilderijen zijn afgedrukt naast de composities die Dragt vormgaf. Zo kan de sfeer van toen worden geproefd en de vertaling van nu daarnaast worden gelegd. Bij de ene schilder zijn de vastgelegde plekken eenvoudiger in het heden te vinden dan bij de andere. Toch is Dragt op zoek gegaan en heeft voldoende aanknopingspunten gevonden om de plekken te vinden waarmee hij zijn verhaal over de Veluwe kan vertellen. Want dat is Gijs Dragt, een verhalenverteller. Zijn eerste en laatste woorden zijn de situatie van de Veluwse schilders en de locatie van nu. Daartussen vertelt hij zijn verhaal in een abstracte belijning, een kleuring van de herinnering. Dragt laat het niet bij het vastleggen van een beeld, meer nog wil hij een voorstelling creëren. Een compositie maken uit een bestaande situatie om zo een nieuw inzicht te scheppen. Zoals de schilder in het landschap, het stilleven of dorpsgezicht een ongeziene ziel legt.

Over Gijs Dragt is geen biografie afgedrukt, maar wel een beschrijving van zijn inspiratie en werkwijze. En op welke manier hij tot het project kwam om de Noord-Veluwe fotografisch te schilderen en daarmee trad in de voetsporen van Lussenburg, Viegers en Van Vuuren. Hoe de wereld er door zijn lens uitziet, want zegt hij “fotografie is het bevriezen van een moment dat direct daarna geschiedenis is. Dit heeft een magische betekenis. Het vertegenwoordigt een fractie van de seconde, waar je deelgenoot van was.” Die ene tel, dat het diafragma zich opent en het licht van de voorstelling in het hart van de camera binnenlaat, manipuleert Dragt later met het brein van de computer. Hij wil dat moment laten doorgaan, in beweging zetten. Aan die geschiedenis brengt hij een dynamiek zodat het voortduurt in het heden. Het verleden van gisteren is in zijn werk de blik in de toekomst. In de publicatie komen heden en verleden samen, lees ik, net zoals stilstand en beweging, mythe en werkelijkheid. fotografie en schilderkunst. Met de tijd als verbindende factor.

In zijn essay herhaalt Mischa Andriessen dat nog eens. Ik citeer: “In zijn kleurrijke beelden verbindt Dragt fotografie en schilderkunst, verbindt hij heden en verleden, verbindt hij stilstand en beweging. En verbindt hij wie kijken wil met wie gekeken heeft. Hij heeft een vorm gevonden waarin het er allemaal is. Allemaal op hetzelfde ogenblik. We zien wat hij heeft gezien, maar oom wat Lussenburg, Viegers en Van Vuuren hebben gezien, én wat zij hoogstwaarschijnlijk hadden willen zien. Dat gulle kijken is wat Dragt met de kijker deelt.”

De Noord-Veluwe fotografisch geschilderd. Gijs Dragt in de voetsporen van Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren. Teksten Lies van de Beek, Mischa Andriessen. Catalogus bij tentoonstelling in Noord-Veluws Museum tot 8 oktober 2023. Uitgave VanSpijk [photo] ArtBooks, 2023.

[isabelleherblog]

ik ben moe zijn moe reden ik wil leven in en nu thuis kunnen zijn en ik ben me beleefd je te mogen leren kennen en wil je graag ons graag te horen kunnen hebben. ik wil in me huis zijn hier in dordrecht in nederland als je het met me met rust te willen zijn en ik realiseer me graag ik ben in mijn richting en ik moet thuis aan gekomen worden en ik hoop dat hij mee rust ..

[geertjerrr]

Op die dag ga ik Iets voor me zien, m'n Meid ook. En ik ga rennen en rennen, nog nooit zo hard gerend, sneller dan Olympsich zelfs. Het zal op tv komen ineens mijn rennen.. Recht in de armen van Mijn Schepper.

ik heb dat eens gelezen en de stromen als je zelfs maar een beetje naderbij komt van uiterste bestaande Liefde gaan daar door je heen. Dat verlangen is zodanig sterk in mij dat ik geen mens zelfs geen fijn haartje, breed in de weg leg.

Welkom Thuis Mijn Kind.

Z3Ro (url) no words voor "Hen" is dit/onderste gezegd voor Altijd. Zo graag zag ik wat ik zag, mijn Meid. Jullie kunnen dat niet begrijpen, noch grijpen, noch trachtten een beeld van te vormen. Net dat zien heeft zich compleet 1 miljard graden en per direct omgedraaid naar Zijn armen.