#gouden paarden

[corinne-eaglebridge-sso]

A rundown of all the Gouden Paarden books

So, these are my favourite horse books of all time. Written by Christine Linneweever and with cover art by George Schriemer, these all follow the point of view from the titular horse. They have sadly never been translated to any other languages than Dutch, but I'll give a rundown of all of the currently out books anyways! Most if not all will just be the translated backcover synopsis, so some might be shorter than others, and they'll be listed in order of release.

Aurea de wilde pony - Aurea the wild pony On the rugged plains in England, the mare Darinde gives birth to a beautiful foal. The filly's coat shines like gold and her mane and tail are pure white. Life for the ponies of the plain is beautiful, but hard, Aura is two years old when one day a truck drives onto the plain. Her mother is shocked and warns Aurea. She knows what the arrival of the humans means. (The pony Aurea is born in a nature reserve. When she’s two years old, she is caught. That is the beginning of an exciting journey.)

De zoektocht van Pico - Pico's Search Pico has felt unwanted from birth. His mother is a purebred New Forest pony and she should never have had a foal from that Appaloosa stallion. Who likes appaloosas, with those strange spots? Nobody, right? When Pico is sold at the horse market and ends up at the Sissende S Ranch, he cannot believe his eyes. There are all kinds of Appaloosas living here! He finally feels at home. Pico makes many new friends and learns to ride the western way. But the most important thing for Pico is that someone really loves him: the owners' daughter, Martine. Until everything goes wrong and Pico has to leave the ranch...

Maisa de dappere Arabier - Maisa the brave Arabian 'And this is perhaps our most famous Arabian thoroughbred, Maisa Bint Makloufa!' A soft 'oooh' sounds through the stable. The visitors of the tour at GS Arabians are deeply impressed by Maisa's beauty. But one night the precious mare is taken by strangers. Will Maisa manage to escape? (Maisa, a beautiful thoroughbred mare, is stolen. When she tries to flee, she gets heavily disfigured and disabled and ends up at a stable that specializes in teaching disabled children to ride.)

De ontsnapping van Rafal - Rafal's Escape Rafal is a konik and lives with his herd in a nature reserve in the middle of the Netherlands. It's a tough life for the horses now that it's winter. There is a thick layer of snow and the animals can hardly find food. In the reserve, the koniks are not fed additionally and the herd cannot leave the area to look for food. One day the horses see no other way out: they have to cross the lake that forms the border of the reserve, hoping that something edible can be found on the other side. However, to do so they have to cross a snow-covered ice field. Rafal is afraid of the ice, but he realizes he has no other choice. Will he make it to the other side? And what awaits him on the other side of the lake, where he has never been before? (The stallion Rafal is so hungry that he leaves his herd and escapes the nature reserve. He meets the girl Sam, who takes him to a stable. But does Rafal want to stay there?)

De droom van Fabio - Fabio's Dream Fabio is a Haflinger who is extremely good at dressage. With his owner Lara he wins many competitions. Now they're even allowed to start doing Z-dressage! Fabio finds it amazing and wants to put in all his effort, but he has the feeling Lara isn't as enthusiastic. She rides less and less and seems to be losing interest in him. In the mean time, she expects him to keep performing at the same high level. To minimize risk, he isn't even allowed into the meadows anymore. Fabio does what he can, but it is heavy for him and often he's stiff from muscle pain. On top of that, some of the jury at competitions find it weird that a Haflinger is competing at this high level. Fabio starts to doubt everything: Lara, himself, and his life as a dressage pony. Of course, he wants to do well and shine in the dressage arena. But he also wants to feel the wind in his manes...

De redding van Roan - Roan's Rescue Roan is a big, tough, friendly Friesian. He is perfectly happy in his stable in Friesland, with his owner Dieuwertje. Together they enjoy wonderful outdoor rides and are quite successful in dressage competitions. But when Dieuwertje comes to the stable one day crying, Roan's world collapses. Dieuwertje's mother has lost her job and they can no longer afford to keep Roan. To his great sorrow he has to be sold. His new boss is very different from Dieuwertje. Roan has to work very hard in a pair, together with Tjeerd. The two horses become great friends, but they also have a hard time and receive little food. Moreover, Tjeerd is terrified of water. Roan does what he can to help his new friend overcome his fear. It seems to work, until they participate in a big competition. Something happens there that will turn Roan's world upside down once again...

Bowi komt in opstand - Bowi Revolts Bowi is a happy Shetland pony who loves to see the world. He's incredibly happy when he gets sold to amusement park Ponyworld. Because of how smart and funny he is, he's allowed to participate in the shows. Bowi loves August, the trainer. But one day August suddenly disappears, after a fight about him spending too much money on the showponies. Bowi's life changes completely when Hugo, the owner's son, becomes the new trainer. Hugo doesn't train the ponies by rewarding them, but by punishing them, and he is too lazy to take proper care of them. The other ponies accept their fate, but Bowi revolts! But is that a smart idea? Because Hugo can decide what is going to happen to him. And sometimes ponies that have too leave Ponyworld end up at the butcher's... Or can the twins Yara and Dominique save Bowi when he pulls yet another prank?

Nola, met hart en ziel - Nola, with heart and soul Nola is terribly disappointed that she is being sold again. Twice now she has given her all for her riders, who then simply exchange her for a bigger horse. She will never do that again! She ends up with Floyd, who doesn't know exactly what he wants. Despite Nola’s reluctance, a bond slowly grows between them. When an attempt is made to steal the most expensive horse from the stable, Nola and Floyd can only prevent it by working together. To do this, they must overcome dangerous obstacles...

Het vuur van Bajka - Bajka's Fire Bajka was born in Poland on a stud farm with racehorses. She always trains with them and is often the fastest, yet she is not allowed to participate in horse racing because she is not a true thoroughbred. When her owner goes to college, Bajka is sold to a trader from the Netherlands. After a terrible journey, she soon finds a sweet new owner, Julia. But she soon learns that life here is very different from the racetrack in Poland. Here you can't gallop endlessly and Julia gets scared when Bajka wants to stretch her legs. It makes Julia and Bajka both unhappy. Can Julia find a way to channel all of Bajka's energy?

De heimwee van Faxi - Faxi's Homesickness Faxi and Noor are a golden duo. Faxi loves participating in competitions with Noor and guiding tourist tours in Iceland. Unfortunately, this suddenly comes to an end when Noor has to move to Finland. Faxi is inconsolable. Even when Noor has been gone for a while, he still thinks about her. Then he hears that the world championships will be held in the Netherlands this year. That's the country where Noor comes from! Faxi is freaking out when his owner Ingaborg chooses him to come along. He doesn't believe Baldur, who claims that all horses that leave Iceland to go abroad never return. Ingaborg would never let that happen, would she?

Vidar wil dansen - Vidar wants to dance Vidar, a fjord, works in forestry with his boss Steven, but he hates dragging trees; it's tough and always the same. He would love to dance like a dressage pony! According to his mother, he is absolutely not suitable for dressage. Vidar has to give up his dream and accept his fate as a workhorse. Until boss Steven has an accident and breaks his leg. Steven's granddaughter Fay has to take care of Vidar for so long, even though she thinks he is a clumsy and fat animal and she has absolutely no desire to do so. Gradually, Fay and Vidar get to know each other better... When Steven has recovered, Vidar has to return to the forest, but can he and Fay still live without each other?

De liefde van Luna - Luna's Love The three-year-old mare Luna has had little luck in life. She was bought by a trader who wanted to make her saddle broken as quickly as possible so that he could resell her. His stablehand Rico does this with so much violence that poor Luna becomes terrified of riding. One day Sterre comes to visit her and it is love at first sight! Sterre sees how poorly Luna is treated and decides to buy her. But she soon finds out that Luna is a nervous pony and as soon as she wants to ride her, things go wrong...

Izar de Spaanse beauty - Izar the Spanish Beauty Izar was bred by the famous Spanish horse breeder Dona Alvarez. Despite his excess energy, Dona has enormous confidence in him. His future has a silver lining. Until everything goes wrong and Izar experiences something terrible, which almost causes his death. He is rescued in the nick of time, but there is nothing left of his energy. And that means that he is the ideal horse for Marit, who became afraid after a fall. But what if Marit manages to give him his energy back? Will she still be brave enough to ride him then?

De overwinning van Erin - Erin's Victory Erin is a police horse: as gentle as anything and afraid of nothing. That is, until she is bitten by an aggressive dog. She is left with a significant wound, which is healing nicely. But the wound in her heart is less easy to heal. No matter what Jeanine, her rider, tries, Erin maintains a deep-seated fear of dogs. This means that, to her great sadness, Erin is no longer allowed to remain in the police force. She ends up with Lieke, who she immediately has a connection with. Lieke, just like Erin, would love to go on outdoor rides. She decides to help Erin with her fear, but how can one girl succeed where all the police specialists have failed?

Een veulen voor Rose - A foal for Rose Rose is a surrogate mother at a breeding farm for Arabian thoroughbreds. She has already given birth to four foals that she knows are not her own. She's had more than enough. Most of all, she wants a foal of her own. And someone who cares for her and loves her for who she is. Out of sadness and loneliness, Rose starts eating more and more. When the extra kilos cause her to fail to get pregnant again, Rose is fine with that, but the owner of the Arabian breeding farm is not. Rose is transferred to a covered wagon company to lose weight. She has to work terribly hard for the mean owner and is barely cared for. Will she ever get out of here? And does she have to go back to the breeding farm? In the meantime, she continues to long for a nice life and her own foal...

Ferron, een echte vriend - Ferron, a true friend Ferron and Bravo are best friends. They live and work at a beer brewery in Zeeland, where they run in a beautiful six-horse team together with four other draft horses. They are well cared for by Joris. But everything changes when Bravo becomes very ill and then suddenly disappears, and Joris is fired. Ferron does not get along at all with the new horse caretaker Lars. And he shows it too! When the brewery owner decides to continue with four horses instead of six, Ferron is sold to a horse trader. Where will he end up now? And will he ever see his best friend Bravo again?

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De gouden sikkel

We eindigen de strip met een prent.

Ondanks dat het een vier-tegen-één gevecht is (want merk op dat er al eentje tegen de grond ligt), is het prentje goed gevuld.

De paarden houden ruimte en de getrokken zwaarden vullen mee op. Er zit beweging in door Johans slag én de aanstormende ruiter.

Je zal de strip zelf moeten lezen om te weten of Johan dit gevecht overleeft.

Tja, als je weet dat het volgende album De Rode Ridder: de draak van Moerdal heet, zal hij het wel overleven. Of vinden ze plots een nieuwe Rode Ridder? Misschien zijn nooit eerder vermeldde verloren gewaande neef? Laten we het maar simpel houden: Johan keert volgende week terug in een nieuw spannend avontuur.

Einde.

[joostjongepier]

Wat?   Landschap met een voetbrug door Jacob van Ruisdael (1652), Landschap met watermolen van Meindert Hobbema (ca. 1665), Rivierlandschap met herder en koeien door Aelbert Cuyp (Ca. 1650-1660), Soldaat en lachende vrouw door Johannes Vermeer (ca. 1657), Zelfportret (1658) (met detail) en Portret van een jonge kunstenaar (ca. 1650-1660) door Rembrandt van Rijn en Portret van een man (met details) door Frans Hals (ca. 1660)

Waar?   Tentoonstelling Manhattan Masters – Hollandse schilderijen uit The Frick Collection in het Mauritshuis, ’s-Gravenhage

Wanneer?   24 november 2022

Aan de rand van Central Park in New York staat de villa waarin The Frick Collection is gevestigd. Het museum huisvest de verzameling van ondernemer en kunstverzamelaar Henry Clay Frick met wat daar later aan is toegevoegd. Nu dit museum wordt gerenoveerd, leent het tien topstukken van Nederlandse meesters uit aan het Mauritshuis in Den Haag.

Een tentoonstelling van slechts tien werken klinkt niet veelbelovend, maar kwantiteit is niet alles en in dit geval geldt het Bauhaus-motto ‘Less is more’ meer dan ooit. De kwaliteit van de tentoongestelde werken is fantastisch en het is heerlijk om je aandacht slechts over een beperkt aantal doeken te hoeven verdelen.

Jacob van Ruisdael is natuurlijk vooral beroemd vanwege zijn luchten. Nu moet ik bekennen dat ik van de meeste werken van deze schilder een beetje somber wordt. Maar niet van het werk dat hier hangt: Landschap met een voetbrug. Het werk vertoont veel diepte en de kleuren zijn zo intens alsof het werk gisteren is geschilderd. Het werk is ongetwijfeld recent gerestaureerd of ten minste schoongemaakt. We zien een heuvelachtig landschap. Links zit een heer te paard, terwijl een tweede paard door een knecht bij het leidsel wordt vastgehouden. De berijder van dit tweede dier is afgestapt en sluipt met het geweer in de aanslag de helling op naar de loopbrug. Zijn doelwit is waarschijnlijk het paar eenden dat op de rivier dobbert. Aan het water zit een hengelaar. Hij heeft zijn hoofd gedraaid naar de paarden. Werd hij bij het hengelen gestoord of is het nieuwsgierigheid die zijn aandacht afleidt van waar hij mee bezig is? In de verte op een heuvel zien we een kerk en een molen, wat erop duidt dat zich daar een dorp bevindt. Natuurlijk is de wolkenlucht fraai geschilderd, zoals je van Ruisdael mag verwachten, maar dat geldt zeker ook voor de bomen. Vooral de oude boom links, die zijn wortels in de, zo te zien rotsachtige, bodem heeft begraven is geweldig weergegeven. Het licht speelt door het gebladerte en zorgt voor een prachtige gloed. Als ik na de tentoonstelling thuis de catalogus opensla, zie ik op de reproductie weinig terug van wat dit doek in realiteit zo onweerstaanbaar maakt. Dat toont maar weer eens aan dat niets op kan tegen ‘het echte werk’.

Een ander landschap is van de hand van Ruisdaels leerling Meindert Hobbema, een schilder die ik beter ken van de Amsterdamse kade dan van zijn schilderijen. Ook dit werk is van een verbluffende kwaliteit. Net als het schilderij van Ruisdael lijkt het zo uit het restauratieatelier afkomstig. Het shirt van de man links vooraan is helderrood en ook het geel van het huisje is sprankelend. Aan de deur van het huisje is een man, leunend op een stok, in gesprek met iemand die binnen staat. Is de man buiten een bedelaar? Dat lijkt zeker het geval te zijn bij de man die rechts van het pad zit. Hij strekt zijn hand uit naar een man en een jongen die tegenover hem staan. Net als bij het landschap van Ruisdael zijn de bomen ook in dit schilderij heel mooi weergegeven.

Van Aelbert Cuyp zien we een rivierlandschap. Een herder frummelt wat aan zijn hemd, terwijl vier van zijn koeien rustig aan de oever van een rivier liggen. Een vijfde koe staat en lijkt te kijken naar de zeilboten op het water. Zowel het tafereel als het gouden licht zijn typerend voor de Dordtse schilder. Een half jaar geleden bezocht ik de tentoonstelling In het licht van Cuyp in het Dordrechts museum. Deze expositie ging uitgebreid in op het werk van deze schilder en de invloed die hij had op andere, met name Engelse, kunstenaars.

Het eerste dat mijn aandacht trekt op Johannes Vermeers Soldaat en lachende vrouw is de landkaart van Nederland. Naar onze begrippen hangt de kaart op zijn kant, het westen naar boven. Ik zie dat mijn geboorte-eiland Walcheren hier nog echt een eiland is. Een ander interessant detail is het glas-in-loodraam. Dit zorgt voor een warme gloed, met name op het gezicht en de hoofddoek van de vrouw. Dit werk is een goede smaakmaker voor de grote Vermeer-tentoonstelling die volgend jaar in het Rijksmuseum zal plaatsvinden. In 1996 bezocht ik hier in het Mauritshuis de laatste grote Vermeer-expositie. Een ware blockbuster!

Het absolute pièce de résistance van deze tentoonstelling is het zelfportret van Rembrandt uit 1658. Tijdens zijn leven schilderde de kunstenaar zo’n tachtig zelfportretten, waarvan dit het grootste is. Rembrandt vereeuwigde zichzelf levensgroot in zestiende-eeuwse kledij, zittend in een leunstoel. De verfstreken zijn gedurfd, hier en daar haast wild, op het doek gezet. Kijk naar de band van de paltrok om Rembrandts nek! Maar het meest indrukwekkend aan dit portret is het doorleefde gezicht met de ogen die mij als beschouwer strak aankijken. Rembrandt voelt in dit schilderij niet als een kunstenaar uit een ver verleden, maar veeleer als een oudere vriend of een wijze oom.

Aan de wand links van dit magistrale werk hangt een werk van een navolger van Rembrandt. Wat een tegenstelling tussen de twee schilderijen! Hier zien we een jonge kunstenaar vol zelfvertrouwen. Zijn blik is zelfverzekerd. Het leven ligt nog grotendeels voor hem. Rembrandt heeft net een faillissement achter de rug, waarbij hij zijn huis (nu het Rembrandthuis) moest verkopen. Het leven heeft zijn sporen nagelaten in het gelaat van de kunstenaar. 

Schreef ik dat Rembrandts verfstreken wild waren? Kijk dan ook eens naar het Portret van een man van Frans Hals. Hier is haast sprake van impressionisme avant la lettre. Het witte hemd is met woeste streken neergezet en de handschoenen, die de man in zijn hand houdt, zijn feitelijk niet meer dan een paar vegen verf.

[goth-metal-and-burtonfreak]

Paulus Potter

Paulus Potter was een schilder uit de Gouden eeuw, geboren vandaag op 20 november 1625 in Enkhuizen. Ondanks dat hij helaas op 28 jarige leeftijd al stierf, zijn er rond de 100 werken van hem bewaard gebleven. Ook staat er in Enkhuizen een mooi standbeeld ter ere van Paulus Potter.

Paulus leerde al op een jonge leeftijd het schildersvak van zijn vader, Pieter Symonsz Potter. Pieter was echter hoogstwaarschijnlijk geen kunstschilder. In 1628, toen Paulus slechts drie jaar oud was, verhuisde het gezin naar Leiden. Hier in Leiden schreef zijn vader zich in bij een glasmakersgilde. Nog eens drie jaar later in 1631, besloot het gezin weer te verhuizen naar Amsterdam.

In Amsterdam begon Paulus pas echt het schildersvak te bestuderen in de werkplaats van zijn vader. Op 12 mei 1642 begon Paulus met zijn 1 jaar durende schilderlessen bij De Wet in Haarlem. Zijn schilderlessen hebben waarschijnlijk langer dan een jaar geduurd maar dit is de enige notitie die erover bewaard is gebleven. Op 6 augustus 1646 werd hij ingeschreven bij de Sint-Lucasgilde in Delft als meester-schilder.

Uiteindelijk begon Paulus met zijn eigen atelier in Den Haag aan de Dunne Bierkade nummer 17, hier verhuisde hij naartoe in 1649. In Den Haag ontmoette hij ook zijn toekomstige vrouw, Adriana, die naast hem woonde. Vanwege Paulus' gedeeltelijke adellijke afkomst, bezochten sommige van de elite Paulus om zijn werk te bewonderen. Een paar van deze elite waren onder andere leden van de Oranje familie.

Helaas liep Paulus de ziekte Tuberculose op, ook wel de tering genoemd in de volksmond. Hij stierf op 17 januari 1654, slechts 8 jaar nadat hij eindelijk zijn schildersopleiding had voltooid. Helaas stierf zijn toen 3 jarige dochter ook aan tuberculose. Zijn vrouw hertrouwde uiteindelijk.

Paulus' kunst is grotendeels geïnspireerd door kunstenaars zoals Pieter Lastman en Nicolaes Moeyaert. Deze twee schilders schilderde voornamelijk Bijbelse en mythologische voorstellingen maar Paulus besloot om een andere pad te volgen. Hij hield zich voornamelijk bezig met het schilderen van landschappen en dieren.

Zijn bekendste werk, De Stier, schilderde hij in 1647. Dit schilderij hing voor een lange tijd in de Galerij van het Buitenhof in Den Haag totdat Napoleon de collectie van deze galerij meenam naar Parijs waarna deze schilderij hing in het Louvre. Na de val van Napoleon in 1815, werd het schilderij weer teruggebracht en hangt het nu in het Mauritshuis in Den Haag.

Sommige mensen uit Paulus' tijd vonden zijn werken maar vies. Paulus was namelijk niet bang om realistische voorstellingen te maken van het boerenlandschap, waaronder een schilderij waarop een plassende koe is te zien. Tegenwoordig is Paulus Potter een wereldberoemde schilder die uitzonderlijk goed getalenteerd was in het schilderen van realistische natuurlandschappen.

Hier zijn een paar van zijn werken: De Stier, 1647. Wolfshond, 1652. Twee paarden in de weide bij een hek, 1649. Straf van een jager, 1647. Portret van Paulus Potter door Bartholomeus van der Helst geschilderd in het jaar waarin Paulus stierf, de reden waarom de ezel blank is in het schilderij. Een teken dat Paulus nooit meer kan schilderen. Standbeeld van Paulus Potter naast de Drommedaris in Enkhuizen.

[jouregio]

Volgende week vrijdag: Swipe dei

Volgende week vrijdag: Swipe dei

24-06-2022 JOURE – Vrijdag 1 juli vanaf 15 uur wordt er weer gekoerst op de Drafbaan te Joure. Spannende paardenkoersen, demonstraties met Friese Paarden, de draverij om de Gouden Swipe en veel gezelligheid. Dit gratis evenement biedt vermaak voor jong en oud. Er is muziek, kermis en springkussens.  En ook voor de inwendige mens is er voldoende keuze.  De harddraverij en renvereniging Joure…

[rijksmuseum-art]

Maharana Sangram Singh of Udaipur Entertaining Members of the Dutch East India Company led by Johan Josua Ketelaar in 1711, 1711, Museum of the Netherlands

Vanuit hoog standpunt buiten de muur gezicht op rechthoekig ommuurd poloveld met groepjes Indiërs. M.b.: verhoogde witte overdekte ontvangstruimte waarin zich 31 Indiërs (waaronder Marahana) en 3 Hollanders bevinden. Johan Ketelaar zit tegenover de konig. Hij draag een zwarte hoed, een rode jas met gouden strepen en groene laarzen of broek. Linsk van Ketelaar staat een bediende tegen een pilaar in een donkerblauw uniform. Links van de ontvangstruimte verhoging met baldakijn erboven. Hier bevinden zich 6 Hollanders en 7 Chinese soldaten in Hollands uniform met piek en 2 Indiërs. Hollanders dragen rode jas, blauwe broek en zwarte hoed. Chinese militairen dragen muts i.p.v. hoed. Onder platform stand in halfronde cirkel: 4 Hollanders en 17 Chinese militairen met piek. Links van hen donkere rookwolken. Rechts van hen (l.m.) vechtende olifanten en rennende olifant achter paarden. Centraal: wit platform met opschrift en met verbrede bovenzijde, hierop bevindt zich een man. Met het doel om handelsconcessies te verkrijgen van de Groot-Mogol vertrok in februari 1711 een ambassade van de VOC onder leiding van J.J. Ketelaar vanuit Suratte (West-India) naar het hof van de Groot-Mogol Bahadur Shah, dat zich op dat moment te Lahore (Pakistan) ophield. Op die tocht werd de ambassade buitengewoon gastvrij ontvangen door de vorst van Udaipur, Maharana Sangram Singh II, die zojuist zijn overleden vader Amar Singh (overl. 1710-12-10) als Maharana was opgevolgd. Van deze ontvangst liet de vorst grote schilderingen op doek vervaardigen, waarvan er twee bekend zijn: 1 in Victoria and Albert Museum te Londen en deze.

[akash-saddlery]

Trouwe klant Maartje schakelde eerder mijn hulp in voor haar paard Indigo die ik mocht helpen aan een Empire Omani. Vandaag was het de beurt aan haar 13 jarige ruin Don Benito v. Johnson. In 2017 won ze vele prijzen in het ZZ-Zwaar tot hij een ongeval in de wei kreeg en letterlijk gespietst werd in zijn borst. Sindsdien is ze al aan het revalideren en opbouwen. Hij is dan ook behoorlijk veranderd in zijn lijf maar hopelijk gaat een goed passend zadel hem helpen weer terug in het gareel te komen. Ik adviseerde voor Don Benito de Empire Omani met een specialeX boom. Deze unieke zadelboom past als enige binnen mijn assortiment bij paarden met een hoge schoft en door het unieke TreeClix systeem ook blijvend aanpasbaar in de toekomst als hij gaat veranderen. Daarbij kan ik met deze zadelboom het zadel mooi in balans houden. Deze Empire Omani heb ik standaard op voorraad in diverse maten en kleur samenstellingen zodat een maatzadel altijd direct binnen handbereik is. Wel zo fijn gezien de wachttijden tegenwoordig. Maartje was verheugd dat ik deze luxe Empire Omani met gouden welt en lak facing direct kon achterlaten. Don Benito bewoog vrij en comfortabel onder het Empire Omani zadel door. Hij liet goed merken wat zijn voorkeurszadel is, liep fijn door zijn lijf heen en kwam mooi aan de hand. De Empire Omani bood Don Benito het meeste schoudervrijheid en verminderde de druk op de schouders doordat het mooi achter de schouder bleef omdat het balanspunt klopte van dit zadel. Wederom een Empire Omani pareltje exclusive by Akash die een blije eigenaar en paard heeft gevonden. Bedankt voor het vertrouwen weer Maartje en veel succes met trainen. Tot over een tijdje voor de check 😏👌🏾❤️ #AkashSaddlery #AkashRiding #EmpireSaddles #EmpireSaddlery #TreeClix #OfficialDealer #EmpireOmani #ZadelMaker #ZadelSpecialist #ZadelExpert #ZadelFitter #ZadelPasser #Maatzadel #LuxeDetails #CoronaProof #kassiezadelpassie www.akashsaddlery.nl (bij OC-stables) https://www.instagram.com/p/CSFX9Iyo8kZ/?utm_medium=tumblr

[havenpoort]

Klooster (deel 2)

In deze aflevering ga in op de volgende kloosters in Duin- en Bollenstreek:

Abdij van Rijnsburg  (1133 - 1574)  gesticht Petronilla van Saksen, de weduwe van graaf Floris II,

Abdij van Leeuwenhorst (1261 – 1573) gesticht door Aarnout en Waalwijn van Alkemade,

St. Katharina en Barbera (1456 -  1572) gesticht door Frank van Boekhorst

Marienhaven (1386 - 1575) gesticht door hertog Aelbrecht van Beyeren,

St. Ursula (1410 - 1575) gesticht door heer Jan van den Woude.

De Abdij van Rijnsburg

De Abdij van Rijnsburg (1133 - 1574) werd in 1133 gesticht door Petronilla van Saksen, de weduwe van graaf Floris II, tijdens haar regentschap voor haar zoon Dirk VI. Het was een benedictinessenabdij voor uitsluitend adellijke vrouwen.

Op grond van de overgeleverde liturgische handschriften kan worden vastgesteld dat men de Germaanse liturgische gebruiken volgde, waarvan de liturgische gebruiken sterke overeenkomsten vertonen met die van de zogenaamde Germaanse liturgie ('groupe Germanique', Rheinau 28).

Er is zo goed als geen reden aan te nemen dat de abdij Rijnsburg of haar moederhuis Stötterlingenburg in de Noordelijke Harz ooit tot de orde van Cluny hebben behoord.

Onder bescherming van de graven en gravinnen van Holland werd het de belangrijkste vrouwenabdij van Holland, met zeer veel bezittingen, waaronder Aalsmeer en Boskoop.

Een van de abdissen van de Abdij was Maria Schenck van Toutenburg.

In 1574 werden de gebouwen van de abdij verwoest, waarbij de nonnen naar Leiden verhuisden.

In het centrum van Rijnsburg, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, resteert, als deel van de huidige kerk, alleen nog een van de twee torens van de romaanse abdijkerk.

Begraven in de abdij van Rijnsburg

Ada van Holland van Rijnsburg, abdis

gravin Petronilla van Saksen

graaf Floris     de Zwarte

graaf Dirk VI

graaf Willem I

graaf Floris IV

graaf Floris V

graaf Jan     I

Abdij Leeuwenhorst of Oud Leeuwenhorst

Het gebied oostelijk van de N206 en de Leeweg draagt de naam Oud Leeuwenhorst. Hier bevond zich vroeger de Cisterciënzer vrouwenabdij, ook genoemd klooster Ter Lee. Deze abdij werd in 1261 gesticht door Aarnout en Waalwijn van Alkamade de abdij. In 1262 werd op St. Thomas-avond de eerste steen gelegd. Clarissa van Noordwijk was de eerste abdis. De abdij Leeuwenhorst had in het begin geen kerk. In 1287 kreeg de abdij een middenkoor en in 1350 een kapel ter ere van St. Michaël.

“Het ontginnen van woeste gronden was een specialiteit van de Cisterziënzer kloosters en in de dertiende eeuw was een aanzienlijk deel van Zuid-Holland nog één grote wildernis”, vertelt historisch geograaf Jan Beenakker van de Universiteit van Amsterdam.

In het veen achter de strandwallen werden waterlopen gegraven om het drassige land te ontwateren en te ontginnen. Leeuwenhorst lag langs het riviertje de Lee en werd daarom ook wel Klooster ter Lee genoemd. Stichters waren ridder Walewijn van Alkemade, heer van de ridderburcht Ter Leede bij Sassenheim, en zijn broer Aarnout. Na de dood van Walewijn trok zijn weduwe Clara van Noordwijk zich achter de kloostermuren terug, zij werd er de eerste abdis.

Wil je nog meer weten lees dan mijn eerdere blog Abdij Leeuwenhorst of Oud Leeuwenhorst.

 Het Klooster St. Katharina en Barbera

Dit klooster van Augustinessen werd in 1456 door Frank van de Boekhorst gesticht op een terrein ten noorden van de kerk van Noordwijk. Daarop had reeds eerder een geestelijke stichting gestaan, die de regel van de Derde Orde volgde, maar in 1450 was verbrand.

De nieuwe stichting werd gesteld onder het toezicht van het klooster St. Hieronymus, genaamd Roma, aan het Rapenburg te Leiden en in 1465 bovendien nog onder het klooster Syon. In 1492 werd het klooster onder de hoede van het kapittel van Windesheim geplaatst.

In 1572 werd het klooster opgeheven en werden de goederen voortaan beheerd door het Geestelijk kantoor. Bij die gelegenheid wist men zich in het bezit te stellen van het archief. Dit was aanzienlijk omvangrijker dan thans, te schatten naar de charters, die Romeins genummerd zijn. Het hoogste nog aanwezige nummer 8720 maakt aannemelijk, dat ruim zeventig charters verloren gingen of omstreeks 1572 door de zusters werden meegenomen.

In de eerste helft van de zeventiende eeuw wisten de heren van Noordwijk zich in het bezit van de goederen te stellen, die zij voor de bekostiging van de eredienst gebruikten. Zij konden dat doen omdat zij nazaten van de stichter waren.

Kerkruïne van Warmond (de ruïne bij de Oude Toren).

In 1410 en 1413 werden in Warmond twee kloosters gebouwd. Het eerste, mannenklooster Mariënhaven, stond op de plek waar in Warmond nu de woonwijk De Kloosterwei is gelegen. Het tweede klooster, vrouwenklooster St. Ursula, stond aan de noordzijde van de Oude Toren. Die plek is nu weiland.

De twee kloosters waren groot en indrukwekkend. Alles wat de monniken en de nonnen nodig hadden om te leven was er te vinden. Er waren woongebouwen en eetzalen. Er waren brouwerijen, want iedereen dronk toen bijna een liter bier per dag (bier was veiliger dan water). En beide kloosters hadden een eigen kloosterkerk. In het middeleeuwse dorp stonden dus al drie kerken. 

Op de kloosters stonden ook gebouwen waar gewerkt werd, want het leven van monniken en nonnen speelden zich bijna alleen op het klooster af. De nonnen hadden bijvoorbeeld een weverij, waar zij vele uren aan het weefgetouw doorbrachten. De kloosters hadden beide een eigen boerderij, een melkhuis, een molen en stallen voor de dieren. Daar werden kippen, koeien, varkens en paarden gefokt. Ook werd er boter, kaas en zelfs honing geproduceerd. Een deel gebruikten de monniken en nonnen zelf, maar een deel werd ook verkocht aan koopmannen en op de markten in steden. Helemaal tot in Antwerpen werden Warmondse kloosterkazen verkocht.

Van de Warmondse nonnen is bekend dat ze het niet altijd nauw namen met hun belofte van kuisheid en armoede. In of buiten het klooster werd soms feest gevierd met veel eten en wijn. Tenminste eenmaal had een non een nachtelijk samenzijn met een manspersoon in de kloosterboerderij.

Marienhaven

In 1386 werd door hertog Aelbrecht van Beyeren de hofstede Oud-Teylingen met 10 morgen land te Warmond aan de abt van Camp bij Rheinberg geschonken, om aldaar een klooster te stichten van de Cisterciënser orde. De schenking bleek echter onvoldoende en de stichting van het klooster werd daarom aangehouden.

De inkomsten uit de geschonken goederen werden in 1391 voorlopig toegekend aan de Cisterciënser-kloosters Onzer Vrouwenberg te IJsselstein en Onzer Vrouwenkroon te Heusden. De stichting van het klooster te Warmond werd mogelijk door een belangrijke schenking door heer Jan van den Woude, heer van Warmond, in 1412, die daarbij ook beloofde om zelf kloostergebouwen te stichten, 200 nobel te geven voor de bouw van de kerk, hierin een kapelrie te stichten en hieraan het vrije gebruik te verlenen van zijn molen.

Deze schenking werd in hetzelfde jaar bekrachtigd door hertog Willem van Beyeren, die hierbij het klooster onder zijn bescherming nam en het vrijstelling verleende van morgengeld. Het kapittel van Camp machtigde daarop de abt om de plaats te inspecteren, waarna het klooster bij de Cisterciënser orde werd ingelijfd en de verhouding werd bepaald tot het klooster te IJsselstein, dat 6 monniken zond als eerste bewoners (1413).

De bekrachtiging door de bisschop volgde in hetzelfde jaar, en hierbij werd ook de vicarie te Delft bij het klooster geïncorporeerd. Met de pastoor van Warmond werd een overeenkomst gesloten over de kerk, begraafplaats, enz. (1413). De broeders worden in 1413 genoemd fratres monasterii Portus beate Marie en later de broeders van de Sint Bernardus orde (1416), de heren en monniken van de Sint Bernardus orde (1468) en de broeders van Warmond (1470).

Het klooster wordt gewoonlijk vermeld als Mariënhaven of als het convent van de Bernardieten (1468). Naast de geestelijke broeders vond men in het klooster ook conversen, donaten, lekenbroeders en kostgangers (prebendarii). Het stond onder een prior (o.a. vermeld 1415), bijgestaan door een supprior en een procurator (o.a. 1463).

Bij het doen van de rekening van de kelder of cellarius worden ook de seniores genoemd, welk college in 1418 wordt omschreven als gevormd door supprior, kelder en 2 biechtvaders. Voor het huishoudelijk bedrijf zorgden de lekebroeders.

De bewoners stonden gunstig aangeschreven. Meermalen wordt de boekerij vermeld en in 1511 schreven de broeders voor Leiden een keurboek af. De kerk was vóór de brand van 1545 versierd met 13 gebrandschilderde ramen, waaronder een zeer mooi raam ter waarde van 100 £, geschonken door heer Jacob van den Woude, en van beelden en paramenten en kostbaar vaatwerk, waaronder een gouden altaartafel. Het klooster mocht zich in vele begunstigers verheugen en ontving belangrijke schenkingen, o.a. van hertog Jan van Beyeren in 1422 en van verschillende leden van het geslacht Van den Woude van wie het o.a. vrijdom van veergeld verkreeg.

De vrijdom van schot werd erkend bij arrest van het Hof in 1517 en tiendvrijdom werd verkregen volgens de bul van paus Innocentius IV van 1244. De stad Leiden kende aan het klooster wekelijks twee snoekbaarzen toe uit de Vroonvisserij.

In 1415 werd de abt van IJsselstein als visitator aangewezen en in 1423 werd een colligatie gevormd met de kloosters te IJsselstein en te Sibculo of Zibekelo, waarbij zich later nog enige kloosters aansloten (1489).

Het klooster werd besloten verklaard in 1462, nader geregeld in 1488. Het verkreeg verschillende aflaten in 1434 en 1469  en bezat relieken van Sint Basilla virgo, Sint Victor en het Thebaanse legioen.

Onder de kerksieraden worden genoemd 8 kelken, waaronder een met de passie en de twaalf apostelen, en een verguld-zilveren ciborie. Het door Symon Uten Hove gestichte klooster te Waerschot werd door broeders uit Warmond bevolkt, waardoor Warmond de paternitas van dit klooster verkreeg (1449).

De visitatie van het klooster Hemelspoort te Heemstede werd in 1455 aan de prior van Warmond opgedragen en deze had ook het toezicht op de Minrebroeders bij Leiden.

Volgens de kaart van Rijnland uit 1746 lag het klooster aan de wetering, die van de kerk te Warmond ongeveer evenwijdig loopt met de Warmonder Lee tot tegenover Abtspoel, op het punt, waar het Broerenpad naar de Postbrug loopt, ongeveer tegenover den Monnikenweg, die de Buurweg en de Warmonderweg verbindt.

De gebouwen brandden in 1545 af en werden, na de herbouw, tijdens het beleg van Leiden verwoest; de inkomsten werden in 1575 door de Staten aan de Hogeschool toegewezen onder toekenning van een alimentatie aan de kloosterlingen, die naar Leiden waren gevlucht. Er waren toen nog een prior, met 6 monniken en 2 lekebroeders; het inkomen van het klooster werd op 2500 Carolusgulden geschat.

Van het archief zijn de charters tot het jaar 1505 nagenoeg volledig in originali bewaard gebleven [de aflaatbrief van 1434 kwam later in het archief van het Sint Pancras-kapittel terecht]. Die van latere datum zijn slechts in afschrift in inv. nr. 1469 bewaard. Verschillende van de charters, die vóór de tijd van Jan van Hout aan liassen waren geregen, hebben sterk geleden door vocht enz., zodat zelfs enkele bescheiden niet meer te ontcijferen zijn.

Uit de aantekeningen van Jan van Hout blijkt, dat deze reeds in zijn tijd zich in zeer slechte toestand bevonden. Het door Jan van Hout vervaardigde register van brieven werd in bruikleen verkregen van de Curatoren van de Rijksuniversiteit te Leiden en het necrologium van het Kapittel van de Oud-Bisschoppelijke Clerezy te Utrecht.

St. Ursula

Het vrouwenklooster werd in 1410 gesticht door heer Jan van den Woude, ridder, die aan Katherine Woutersdochter, ministra van het Sint Margaretha-klooster te Leiden, een huis bij de kerk te Warmond en 1½ morgen land en renten schonken om een nieuw klooster te stichten als die van Sint Caecilia te Utrecht en van Sint Agatha te Delft.

Hij beloofde zelf een overdekte gang naar de kerk te bouwen en schonk verschillende voorrechten, waaronder dat om een kloostervoogd te hebben, en sloot een overeenkomst met de pastoor van Warmond, waarbij aan het klooster het recht werd toegekend om een of twee biechtvaders te kiezen, te laten prediken en missen te doen opdragen, enz.

De bisschop bekrachtigde de stichting in 1412 en verleende daarbij aan het klooster alle rechten van de derde orde van Sint Franciscus, waartoe het toetrad. Het klooster wordt gewoonlijk genoemd dat van de besloten zusters van de Elfduizend Maagden en eenmaal: van de orde van de Elfduizend Maagden (1431).

Het stond onder een ministra of mater en een pater, bijgestaan door een procuratrix, waarnaast ook de seniore zusters voor het convent optraden (1490). Het klooster was gesticht voor arme adellijke vrouwen en behoorde onder de rijke kloosters. Het stond in vriendschappelijke betrekking met Rodenburg en ter Lee (Leeuwenhorst), waarmee o.a. in 1526, 1533 en 1535 bezoeken gewisseld werden.

Het klooster schonk in 1529/30 en in 1538 een glas aan de buurkerk te Warmond en ontving zelf in 1547 een glas met de historie van de verloren zoon. De cellen op de grote dormter werden in 1526 vergroot en in 1529 werd de kerk opnieuw met riet gedekt. Alleen het hoofdgebouw van het klooster had een hard dak. De toren werd in 1551 vernieuwd. Bij het kerkhof was een huisje met een beeld van Christus aan de voet van het Kruis, dat in 1531 werd vernieuwd. In het klooster werd in 1543 een vergadering gehouden van de Grote Kalander-broederschap. De gebouwen, gelegen ten N.O. van de nog aanwezige ruïne van de buurkerk, werden tijdens het beleg verwoest.

De kloosters zijn zelfs helemaal verdwenen, omdat de bakstenen werden gebruikt om het Huys te Warmond te herbouwen. Want ook het kasteel was een ruïne geworden.

Maar het leven kwam weer op gang. Nieuwe boerderijen werden gebouwd. En in de ruïne van de kerk bij de Oude Toren werd het koor hersteld. Voortaan hielden de protestanten daar hun eredienst. 25-12-2020

[brilmans]

Check de paardenbek

Een vreemde tand

Ergens in het jaar 2017 vond ik op de Zandmotor de hieronder afgebeelde fossiele snijtand. 

Ter plaatse determineerde ik het als paard. De structuur en de wortelholte wezen daar op. Eenmaal thuis, met vergelijkingsmateriaal bij de hand, trok ik die determinatie weer in. De structuur en de wortelholte bleken de enige overeenkomst. Verder was deze tand totaal anders dan de tanden in de paardenbek die ik er te vergelijk had bijgeplakt. In die bek zaten namelijk lange hoogkronige snijtanden met een duidelijke wigvorm, terwijl de te tand in kwestie juist werd gekenmerkt door een gedrongen spatelvorm en een opmerkelijk lage kroon. Geen paard dus, was mijn conclusie. De vraag die restte: van welk dier dan wel? Ik zocht het uit.

Een stuk paardenbek met daarin de snijtanden. Let op de lange spatelvormige kronen van de snijtanden.

Het determineren van losse gebitselementen is doorgaans prima te doen. Zeker als het gaat om valse en ware kiezen. Aan de hand van vorm en functie valt vaak al snel af te lezen met welke familie je van doen hebt en aan de hand van het formaat en specifieke patronen kunnen je in de regel zelfs determineren tot op soort. In iets mindere mate gaat dat ook op voor de snij- en hoektanden. Maar daar houd het niet op. Van veel tanden en kiezen val aan de hand van de vorm nog precies te bepalen op welke plek zij in het gebit hebben gezeten. Zo goed als alle tanden in mijn verzameling heb ik dan ook zeer precies weten te determineren. Maar met deze tand wilde dat maar niet lukken. 

Een veulentand

Wat ik ook keek en waarmee ik ook vergeleek. Nergens trof ik een gelijkende tand. Eland, nee. Hert, nee. Rund, neushoorn, muskusos, ook niet. Tapir dan? Nee! De complete Pleistocene, Vroeg Holocene en recente inheemse zoogdierfauna liet ik de revue passeren, maar niets nada niks. Gelukkig ontving ik precies op dat moment van collega-verzamelaar Sander Schouten de tip eens naar de melktanden van een paard te kijken. Een gouden tip.

Net als mensen hebben paarden een melkgebit dat voorafgaat aan het volwassen gebit. Maar in tegenstelling tot de mens zien de  snijtanden uit het melkgebit van een paard, die in het jargon veulentanden worden genoemd, er duidelijk anders uit dan die uit het volwassen gebit. De veulentanden zijn spatelvormig en hebben een lage kroon. De snijtanden van een volwassen paard zijn juist zeer hoogkronig en hebben een soort van wigvorm. De door mij gevonden tand kon ik na het bestuderen van wat afbeeldingen van het veulengebit heel precies determineren als: snijtand van een juveniel paard (Equus cf. ferus caballus). Maar dat is niet alles. Ik heb namelijk ook nog vrij precies weten te bepalen op welke leeftijd het veulen waaraan de tand heeft toebehoord stierf. 

Links een snijtand van een volwassen paard rechts een snijtand van een veulen.

Een paard in de bek kijken

Het gebit van een volwassen paard bestaat uit snijtanden (incisivi) waarvan de voorste in de kaak de binnentanden, die daarnaast de middentanden en die daar weer naast de buitentanden worden genoemd. Na de snijtanden volgen de haak- of hoektand (canini). Deze zijn doorgaans alleen bij de hengst en ruin aanwezig en slechts in enkele gevallen bij de merrie. Na de haaktanden komt er een stuk zonder tanden. Dit wordt de interdentale ruimte genoemd. Na deze leegte komen de valse kiezen (premolaren) waarvan de eerste meestal niet of slechts rudimentair aanwezig is en ‘wolfskies’ wordt genoemd. Na de valse kiezen komen de ware kiezen (molaren). 

Een schematisch weergave van de kaak van een volwassen paard en de snijtanden van een veulen.

Doordat een paard zijn tanden wisselt en doordat deze tanden door het velen kauwen slijten, kunnen we aan het gebit van een paard vrij goed aflezen hoe oud hij het is. Dit lukt het best als we daar de snijtanden voor gebruiken. Aan die tanden kunnen we immers goed zien of ze al gewisseld zijn. Bovendien is door de wigvorm van een snijtand goed tezien hoever hij al is afgesleten. Hoe dit alles precies werkt heb ik hieronder proberen weer te geven. Maar het geheel wordt nog duidelijke wanneer u de bijgevoegde bronnen raadpleegt.

De anatomie van een snijtand van een paard met daarbij aangegeven de mate slijtage op een bepaalde leeftijd.

Het bepalen van de ouderdom

Om de leeftijd van een paard aan de hand van zijn snijtanden te bepalen, moet je eerst zien vast te stellen of het paarden- of veulengebit is. Vervolgens moet je kijken welke tanden er aanwezig zijn en wat de mate van slijtage is. Vervolgens kun je met behulp van onderstaande lijst de ouderdom bij benadering bepalen. 

Alleen de binnentanden zijn aanwezig. Leeftijd: tot 1 maand.

De middentanden komen door. Leeftijd: 1 tot 1,5 maand.

De buitenste tanden zijn doorgekomen. Leeftijd: tussen 6 tot 9 maanden.

De buitentanden (veulentand) beginnen elkaar te raken. Leeftijd: ongeveer 2jaar

De binnentanden zijn vervangen door blijvende tanden. Leeftijd: ongeveer 2,5 jaar

De binnentanden beginnen te slijten. Leeftijd: ongeveer 3 jaar.

De middentanden zijn door blijvende vervangen. Leeftijd ongeveer 3,5 jaar

De middentanden beginnen te slijten. Leeftijd: ongeveer 4 jaar

De buitentanden wisselen voor blijvende. Leeftijd: tussen 4 en 5 jaar.

De kroonholte is bijna niet meer zichtbaar. Leeftijd: ongeveer 6 jaar

De bovenste buitentanden worden haakvormig. De middelste tanden worden rond, en de kroonholte is niet meer zichtbaar bij de binnentanden. Leeftijd: ongeveer 7 jaar

Het donkere tandsterretje verschijnt en de kroonholte is verdwenen bij de buitentanden. Leeftijd: ongeveer 8 jaar

De binnentanden worden licht driehoekig. In alle tanden zitten de tandsterretjes. Bij sommige paarden verschijnt nu de groeve op de buitentand. Leeftijd: ongeveer 10 jaar

De tanden worden nu nog rechthoekiger. De tandsterretjes zijn groter en ronder. De groeve is al op de helft van de buitentand. Leeftijd: ongeveer 13 jaar

De tanden zijn uitermate rechthoekig. De eventuele groeve lopen nu over de hele lengte van de buitenkant. De wrijfvlaktes zijn driehoekig. Leeftijd: ongeveer 20 jaar.

Fossiele tanden determineren

Met bovenstaande informatie kun je natuurlijk ook bepalen hoe oud de oorspronkelijke eigenaar van een fossiele tand was. Weliswaar iets minder precies, maar toch. In Dat geval moet je na het vast stellen van het type gebit kijken welke snijtand het betreft: is het de binnenste, middelste of buitenste. Vervolgens moet je kijken naar slijtage aan de tand. daarna kun je aan de hand van de tabel de ouderdom bepalen. Laten we het eens proberen met de tand waar dit stuk om draait.

We hebben al vastgesteld dat het om een veulentand gaat, dat hoeven we dus niet meer te doen.  Aan de hand van de vorm is snel bepaald dat het om een buitentand gaat. Dat schiet op. Kijken we dan boven in de lijst, dan zien we dat dit duidt op een paard van tussen de 6 maanden en 5 jaar. Als we de tand vervolgens goed bestuderen, zien we dat hij heel licht afgesleten is. De buitentanden moeten elkaar dus geraakt hebben. Het beest was dus zeker 2 jaar oud. We determineren hem dus als buitentand van een juveniel, 2 tot 5 jaar oud, paard (Equus cf. ferus caballus).

Dat ging best makkelijk, laten we dat ook eens proberen met dat stuk paardenbek. De hoge kronen duiden op een paardengebit. Aanwezig zijn twee binnentanden en een middentand. Of de buitentanden er waren kunnen we op het oog niet vaststellen. Op basis van de volwassen middentand kunnen we constateren dat het paard minimaal 3,5 jaar oud was. 

De twee binnentanden zijn al gesleten de middentand nog niet.

Bestuderen we die middentanden, dan kunnen we zien dat ze nog niet gesleten zijn. Het beest moet dus tussen de 3,5 en de 4 jaar oud zijn geweest. Als dat zo is, dan weten we ook gelijk dat er naast de middentanden buitentanden uit het melkgebit moeten hebben gezeten. Interessant!

Mocht u zelf ook wat paardentanden, fossiel of niet, hebben liggen, dan raad ik aan ook eens de ouderdom te bepalen. Gewoon omdat het kan. Het is super leuk!

Bronnen

www.dierenklinieklemmer.nl

www.gebitsverzorgingbijpaarden.nl

www.equive.nl

Het bepalen van den leeftijd bij ‘t paard door Dr. B. Vrijburg

[devotedlybigchaos]

Horse Elisa Kits

Door teken overgedragen encefalitis (TBE) bij dieren is nog niet goed begrepen. TBE-virus (TBEV) -serologie bij verschillende gastheersoorten kan waardevol zijn voor epidemiologische analyses in het veld en voor de detectie van klinische gevallen. De prestaties en geschiktheid van de beschikbare testsystemen worden echter niet goed beoordeeld. Daarom hebben we in een pilotstudie twee commerciële TBEV-ELISA-kits geëvalueerd en vergeleken op hun geschiktheid voor veterinaire toepassingen. Voor dit doel hebben we 163 veldverzamelde geitensera getest en de resultaten geëvalueerd door middel van serumneutralisatietest (SNT) als "gouden standaard".

 Achtentwintig SNT-positieve sera (17,2%) werden gedetecteerd. De meest geschikte ELISA-kit werd gebruikt voor het bepalen van een soortspecifieke grenswaarde voor paarden, runderen, schapen, geiten, varkens, muizen, honden, konijnen en apen met gedefinieerde sera van dieren zonder bekend of met onwaarschijnlijk contact met TBEV. Het niveau van niet-specifieke ELISA-resultaten verschilt niet alleen tussen diersoorten, maar kan ook worden beïnvloed door de leeftijd van de geteste dieren.

Het aantal sera dat vals-positief  Horse Elisa Kits testte met ELISA was hoger bij oudere dan bij jonge schapen. Om gedefinieerde polyklonale sera als referenties te verkrijgen, werden twee honden, runderen, geiten, schapen, konijnen en varkens elk, evenals één paard en 90 muizen vier keer geïmmuniseerd met een in de handel verkrijgbaar TBEV-vaccin. Concluderend hebben onze resultaten aangetoond dat commerciële TBEV-ELISA-kits geschikt zijn voor toepassing in de diergeneeskunde voor zowel verificatie van klinische TBE-gevallen als epidemiologische screening. Positieve ELISA-resultaten moeten echter worden geverifieerd door SNT. Er werd slechts een zeer laag aantal fout-negatieve ELISA-resultaten gevonden.

[loesjespreuken]

Hollandse traditie, wuivende koets, hinnikende koningin, gouden paarden, loesje

Met al die ontsnappingen wordt het cellentekort toch maar mooi opgelost, loesje

[activateme]

Hé, het is helemaal oké als je je even moet aanpassen.

Over hoe je kan omgaan met de angst, stress en onzekerheden van vandaag.

We worden allemaal overspoeld door een onophoudelijke en steeds veranderende stroom aan informatie. De onzekerheid slaat ons om het hart. Er gebeurt vanalles rondom ons. Naast de ratrace waar we al in zaten, hebben veel mensen het gevoel dat er nu een tweede sneltrein in een rotvaart aan het optrekken is. Je moet je werk van thuis uit verder zetten, je moet je kinderen onderwijzen, je moet ook nog zorgen voor structuur in huis, ... en ga zo maar door. Er wordt jammer genoeg erg weinig omzichtig omgesprongen met onze mentale gezondheid. Erg veel mensen hebben op dit moment dan ook nood aan een beetje rust in hun hoofd en verlangen naar meer weerbaarheid en draagkracht.

Met dit in gedachten hebben wij de experts van het online platform Activate.me gevraagd om elk vanuit hun eigen werkveld een aantal gouden tips te delen die je laten omgaan met de angst, stress en groeiende onzekerheid van vandaag. Want omgaan met deze ingrijpende veranderingen is niet altijd vanzelfsprekend. Het is helemaal oké als je je even moet aanpassen.

1. Ga de confrontatie aan met jezelf

Het leven confronteert ons met alle mogelijke soorten van problemen. Een probleem kan de vorm aannemen van een partner, een ziekte, een ongeluk, een levenssituatie... Maar elk van deze problemen heeft één gezamenlijke doel, ons doen nadenken: Wat willen we niet zien? Wat doen we tegen onszelf? In hoeverre zijn we onszelf?

Corona heeft de hele mensheid getroffen, maar het draagt een andere, individuele boodschap uit voor elk van hen. Door de moeilijkheden die het creëert op verschillende gebieden van het leven, dwingt het ons om in confrontatie met onszelf te gaan, en zo een aspect van onszelf te erkennen dat in de weg staat om in harmonie met onszelf te leven.

Haar eigenlijke zin is om ons tot bezinning te laten komen, te luisteren wat ons innerlijk te vertellen heeft om vervolgens onze manier van zijn te veranderen.

Hoe kun je haar boodschap voor jezelf lezen?

Ga comfortabel zitten, sluit je ogen, en richt je aandacht van jouw gedachten naar beneden - tot op de hoogte van de plexus solaris. Haal diep adem en maak de volgende zin af:

In de huidige situatie, wordt ik het meeste bang van…

Het maakt me bang omdat…

Deze situatie betekent voor mij…

Luister naar de stilte. Het antwoord dat als eerste spontaan in je opkomt, is afkomstig van jouw ware zelf. Het tweede is al beïnvloed door jouw verstand.

Monika Braun - psychokinesioloog, Taychon practitioner en Life Coach

2. Mild zijn voor jezelf

Zelfcompassie in tijden van crisis en toxische stress draagt bij aan langer veerkrachtig functioneren. Zelfcompassie betekent mild en vriendelijk zijn voor jezelf terwijl je moeilijke emoties ervaart. Dit helpt je om sneller hulpbronnen in te zetten, je niet leeg te geven en toch zorgzaam en begripvol te zijn voor de ander.

Een manier om zelfcompassie te oefenen is regelmatig voor jezelf te herhalen hoe anderen begripvol voor je zijn en zo ook met jezelf om te gaan.

Wendi Winnelinckx - psychotherapeut bij Huis voor Veerkracht

3. Meditatie zorgt voor innerlijk rust en geeft je immuunsysteem een boost

De wereld staat stil… neem nu ook de tijd om de innerlijke stilte te vinden. De stress door de druk van de wereld is grotendeels weggevallen voor de meeste mensen.

Nu is het tijd om de stress aan te pakken van je innerlijke wereld (angsten, piekeren, …). Meditatie kan je helpen om bewust te worden van je storende gedachten en om er afstand van te nemen. Zo vind je de echte stilte en rust. Bovendien is het bewezen dat meditatie een boost kan geven aan je immuunsysteem.

Maaike Decock - life coach, yoga- en mindfulness docent bij Tarayogini

4. Dieren brengen rust

Dieren hebben een groot rustgevend effect op mensen. Dit komt omdat ze de aanmaak van oxytocine stimuleren. Dit “feel-good hormoon” wordt door onze hersenen geproduceerd bij contact met dieren (aankijken, aanraken en knuffelen). Oxytocine zorgt voor een vredig en rustig gevoel. Het vermindert stress en stelt ons in staat ons veilig te voelen waardoor ook angst makkelijker onderdrukt wordt.

Ik geef je hier enkele ontspanningsoefeningen met dieren mee zodat je je hoofd en je lichaam tot rust kan brengen. Het zijn 5 oefeningen die je gewoon thuis kan doen samen met je huisdier (poes, hond, cavia, konijn,...). Heb je thuis geen dieren dan kan je de dieren buiten (in een weiland of de vogels in je tuin) inschakelen.

Oefening 1: Luisteren Ga binnen gehoorsafstand bij een dier zitten dat een rustgevend geluid maakt zoals een spinnende poes, een slapende hond of een grazend paard. Sluit je ogen en richt je aandacht op je gehoor en vervolgens op dat rustgevende geluid. Luister een paar minuten lang enkel en alleen naar dit geluid.

Oefening 2: Aanraken Ga naast een dier zitten. Streel het dier met je blote handen. Maak daarbij grote, ritmische bewegingen die je steeds herhaalt. Richt je aandacht enkele minuten op het gevoel onder je handen en niets anders.

Oefening 3: Ademhaling Ga bij een dier staan of zitten. Luister aandachtig naar de ademhaling van het dier. Richt je aandacht enkel op de ademhaling en op niets anders. Je zal merken dat je na een tijdje vanzelf mee gaat ademen in hetzelfde rustige tempo. Doe dit zolang je het prettig vindt.

Oefening 4: Observeren Kijk naar een (groep) dier(en) in de natuur. Ga bv. naar een weiland met koeien of paarden of kijk naar een groep vogels in een boom. Kies één dier en volg met je ogen alle bewegingen die het maakt. Zelfs als het lijkt alsof het niet beweegt, zal je zien dat er toch beweging is. Doe dit zolang tot je er een rustig gevoel van krijgt.

Oefening 5: Afwachten Ga zitten in de buurt van je huisdier of midden in een wei met paarden of koeien. Wacht af wat er gebeurt. Het dier hoeft niets te doen. Er is geen goed of fout. Laat alles maar op je af komen. Laat het zijn zoals het is. Probeer op te gaan in de belevingswereld van het dier zelf. Beeld je in dat je één van hen bent. Als je niet veel geduld hebt, zet dan een wekker op tien minuten. Je zal zien hoe snel de tijd voorbij vliegt.

Door deze oefeningen te doen zal je merken dat je gaat ontspannen. Het kan bv. zijn dat je gaat geeuwen. Als je deze oefeningen dagelijks doet, nemen de schadelijke effecten van stress af. Je voelt je energieker, slaapt beter en kan meer genieten van de dingen die het leven waardevol maken.

Ellen Van Oekelen - Equine Assisted Coach bij Kuddebeest Coaching

5. Creëer ruimte in je leven

Maak van de gelegenheid gebruik om ruimte te creëren in je leven. Ruim je huis op, maak plaats. Doe dagelijks yoga oefeningen en korte meditaties, zodat je ook, in je lichaam en je hoofd plaats maakt.

Van zodra er ruimte is in je leven, ervaar je vrijheid en vrijheid resulteert in innerlijke vrede. Innerlijke vrede maakt jou en jouw naasten gelukkig. Be happy & enjoy the inner peace.

Lena D’hoir - gezondheidsconsulent en yoga-docent

6. Wat je aandacht geeft, groeit

Ondanks alle onheilspellende berichten en daarmee samenhorende angst die dit bij sommigen losmaakt, draagt deze crisis een unieke kans in zich. Alles heeft namelijk een reden... Datgene waar je focus naartoe gaat, groeit.

De vraag voor ieder van ons is dan ook eenvoudig: "Kan je met de hand op het hart zeggen dat je voldoende stil staat bij hetgeen waar je focus hoofdzakelijk ligt?" Wil je graag dat alles weer 'normaal' wordt? Weet dan dat niets meer hetzelfde zal zijn na het Corona-virus. Verandering is de enige constante.

Je hebt de mogelijkheid om je focus te verleggen en van een crisis een kans te maken. Wie of wat heeft er extra aandacht nodig? Wat heb jij nodig om deze vreemde tijd waarin alles lijkt te stoppen zinvol te benutten? Wat zijn de dingen waar je geen tijd voor had, maar die wel belangrijk zijn om tijd voor te maken?

Neem deze kans om het leven te omarmen, om even stil te staan bij wat echt belangrijk is. Ontdek wat je echt wil in je leven en welke kleine stap je kan maken om daar iets mee te doen. Onthechten, overgave en weten dat het leven niet zomaar gebeurt, is een eerste stap.

Welke collectieve realiteit wil jij zien na deze wereldwijde crisis? Richt je aandacht naar wat je collectief en persoonlijk anders wil zien en wees zo een deel van de oplossing en niet het probleem. Kies bewust je focus, kies je toekomst en kies om het anders te doen. Hoe meer iedereen deze oefening in acceptatie, overgave en onthechting volbrengt, hoe vlotter we op collectief niveau de overgang naar een nieuwe manier van samenleven zullen kunnen maken.

Ga de uitdaging aan, hoe confronterend en moeilijk het bij momenten ook moge lijken. Weet dat we er samen sterker zullen uitkomen.

Gwendoline Geerinck - Tantra Healing

7. Ontspan je lichaam met oefeningen uit de Taijiwuxigong

Allereerst is het belangrijk om een duidelijk te beeld hebben van wat lichamelijke en geestelijke ontspanning eigenlijk betekenen.

Meestal wordt het idee van ontspanning verkeerd begrepen als een toestand waarin we onszelf toestaan onze mentale alertheid te verliezen en ons lichaam in elkaar te laten zakken (zittend, staand of zelfs liggend). Als ons lichaam in elkaar zakt hebben de gewrichten, spieren, organen en andere weefsels minder plaats om goed te kunnen functioneren en creëren we eigenlijk meer spanning in ons lichaam – wat ook mentaal een invloed heeft.

Eigenlijk is ontspanning – zowel lichamelijke als geestelijke – de afwezigheid van ongezonde spanning in het lichaam en geest.

Lichamelijke ontspanning van het lichaam beschrijft een toestand waarin we in staat zijn om zonder spanning een natuurlijke, gezonde en goed uitgelijnde lichaamshouding te handhaven.

Geestelijke ontspanning betekent mentale alertheid zonder onnodige spanning.

Een persoon die in een staat van gezonde ontspanning is zal merken dat zijn lichaam en geest de mogelijkheid tot optimaal functioneren herwinnen.

Taijiwuxigong® oefeningen zijn ontworpen om ons lichaam weer te leren hoe het is als alles op de juiste plaats zit. Vaak is het zo dat het in het begin erg vreemd en ongemakkelijk aanvoelt als alle structuren -  spieren, gewrichten, weefsels – in een juiste houding zitten en meer plaats hebben. We geraken immers gewend aan een ingezakte houding, gekromde schouders, gebogen rug, scheve nek, enz. Echter, zodra ons lichaam zijn natuurlijke houding begint te "onthouden", zal het gemakkelijker worden om die goede houding aan te houden, en zal het ook vertrouwd en veilig aanvoelen.

De oefening:

Lig plat op een stevige matras of matje, zonder kussens. Verwijder bril, horloge en zware sieraden. Draag warme, comfortabele kleding en bedek jezelf met een deken indien nodig.

Lig op de rug met de benen gestrekt. Breng de armen boven het hoofd en duw met de handpalmen richting de muur achter je. De voetzolen duwen in de tegengestelde richting. Duw in beide richtingen zo ver als je kunt. Tegelijkertijd probeer je de spieren zoveel mogelijk te ontspannen, dit wil zeggen dat je enkel die spieren gebruikt die je nodig hebt om de beweging uit te voeren maar dat je geen onnodige spierspanning creëert. Let er bijvoorbeeld op dat je de schouders, borstkas en dijspieren zoveel mogelijk ontspant. Dit uitrekken is zeer belangrijk en doen we gedurende een aantal minuten, zodat het hele lichaam zo lang mogelijk wordt.

Leg de armen gestrekt naast het lichaam. Duw de handpalmen in dezelfde richting als de hielen van de voeten. Duw het kruin in de tegenovergestelde richting. Hierbij wordt het verlengen van de wervelkolom voortgezet maar nu ook met de nek erbij betrokken.

Ontspan en sluit de ogen. Leg de armen ontspannen naast het lichaam met de handpalmen naar boven gedraaid. We oefenen nu de positieve buikademhaling: adem zo diep mogelijk in zodat het middenrif zo ver mogelijk naar beneden gaat, waardoor de buik uitzet. Blijf inademen tot je niet meer kunt, en adem op een natuurlijke wijze uit. Herhaal dit ongeveer 20-40 keer. Concentreer je niet te rigide op het tellen, want we willen de geest ontspannen.

Na de ademhaling blijf je ontspannen liggen en breng je jouw aandacht zachtjes (zonder al te sterk te concentreren) naar het dantian gebied, ongeveer 4 vingers onder de navel en 4 vingers naar binnen. Kijk even hoe dat voelt en observeer wat er in jouw lichaam gebeurt, zonder interpretatie.

Probeer, nadat je recht bent gaan staan, het gevoel van lengte en openheid in het lichaam aan te houden. Zak niet in elkaar maar hou de wervelkolom lang.

Sofie-Ann Bracke - lichaamscoach en erkend bemiddelaar

8. Accepteer de gebeurtenissen

Blijf in beweging, ook in de kleine ruimte die je ter beschikking hebt: laat je niet verleiden door de luiheid. Op 3 weken kan je lichaam flink wat aan conditie verliezen en zó verzwak je je immuunsysteem maar meer! Stap, loop, spring, dans (min 30 minuten per dag) ter plaatse als nodig maar beweeg!

Simpele krachtoefeningen kunnen wonderen doen om de spieren sterk te houden: doe verschillende oefeningen 3-4x/week.

Een sterk lichaam en positieve mindset beschermen je beter tegen een virus dan gelijk welk ontsmettingsmiddel!

Accepteer de gebeurtenissen: daar heb je geen grip op. Stel je de vraag wat je kan winnen (tijd om leuke dingen te doen, rust, intimiteit...) van deze situatie en wees daar blij en dankbaar om. Dit zorgt voor rust in je hoofd en maakt de angsten in je hoofd kleiner worden.

Didi Yordanova zaakvoerster bij @ The Park

9. Angst en piekeren wegwerken met Bach Bloemen

Angst, onzekerheid, teleurstelling, heimwee, kwaadheid, eenzaamheid, piekeren… elke emotie verstoort de energiehuishouding, de goede werking van één van onze organen. Een verstoorde werking van een orgaan verzwakt onze immuniteit. Net die immuniteit hebben we in deze Corona-tijd meer dan nodig.

De Engelse arts Edward Bach is er ruim 85 jaar geleden in geslaagd om de belangrijkste emoties van een mens te definiëren en daarvoor de passende, harmoniserende energie te vinden in bloemen en bloesems: de Bach Bloemen Remedies.

Maskerbloem en Zonneroosje kunnen helpen bij angst.

Tuinkamperfoelie bij heimwee

Paardenkastanje bij onophoudelijk zorgelijk piekeren.

De Bachbloesem Aspen is aangewezen wanneer er een vaag gevoel van onheil over je komt. Mimulus kan je gebruiken wanneer de angst meer concreet is en Rock Rose komt in aanmerking wanneer er paniek naar boven komt. 

Zijn we overbezorgd over familie of vrienden dan kan Red Chestnut ons tot rust brengen.

Blijven de piekerende gedachten ons ’s nachts wakker houden, dan zorgt White Chestnut voor de rust die we zo broodnodig hebben.

In deze nooit geziene tijden kan het evenwicht tussen gevoel en verstand al eens verdwijnen, dan brengt Cherry Plum weer balans en hebben we onze emoties snel weer onder controle.

Worden we prikkelbaar door het veel binnen zitten, dan brengt Impatiens weer rust in huis.

Bachbloesems zijn totaal risicoloos te gebruiken van baby tot bejaarde en iedereen kan ermee leren werken.

Wie nood heeft aan een persoonlijk advies kan daarvoor terecht bij de Bach consulenten van De Walnoot, erkend door het Dr. Edward Bach Centre Engeland.

Meer info over Bachbloesems? Maak kennis met De Bosrank of De Walnoot

10. Laat je creativiteit de vrije loop

Zorgzaam in verbinding blijven met jezelf en anderen. Een hele uitdaging in de corona-tijd.

Sta stil bij wat je echt nodig hebt op dit moment. Weet dat alles uiteindelijk in orde zal komen. Zorg ervoor dat jij met de middelen die er zijn rustig je ding kan blijven doen. Zingen, rustig wat yoga doen, chatten met mensen waar je van houdt. Misschien is het een moment om te zeggen wat je zo aan hen waardeert of wat je nu mist.

Gebruik de opgelegde rust als een kans om iets nieuws te bedenken. Neem contact op met de mensen die misschien eenzaam zijn. Stuur hen een kaartje, laat iets van je horen. Doe iets waar je nooit tijd voor had. Laat je creativiteit de vrije loop. Misschien ontstaat er wel iets heel moois… Sterkte en tot we elkaar zien in de post-corona-tijd.

Erwin Tielemans - communicatietrainer, coach en bemiddelaar/facilitator bij Human Matters

11. Met intentie kan je toveren

Goed voor elkaar zorgen in deze lastige corona-tijden daarvoor hoef je niet te gaan paniek hamsteren in de supermarkt. Zorg voor een stevige basis in je voorraadkast. En vul deze dan aan met groenten en andere basisproducten die je kan kopen bij lokale initiatieven zoals bv boeren en buren of rechtstreeks bij de (bio)boer.

Blijf vooral koken met liefde want alles is trilling en met intentie kan je toveren. Voeding is nu meer dan ooit belangrijk om een stevige immuniteit op te bouwen.

Tania Van Oerle - natuurvoedingsconsulente en herboriste bij Terra Delicia

12. Even “zijn” ipv doen

Als een mens een keer griep doormaakt kan dat een schok zijn voor het immuunsysteem. Sommige schokken zijn misschien te groot, maar de meeste maken ons sterk en creëren een gezonde afweer. Nu lijkt het of de wereld de griep heeft. De wereld hoest, heeft een pauze nodig en werkt aan zijn eigen immuunsysteem.

Juist nu het klimaat dringend aandacht vraagt, moeten we massaal thuisblijven. De luchtkwaliteit krijgt hier en daar adempauze en knapt op. We kunnen nadenken over of we vaker thuis kunnen werken en de natuur een beetje sparen.

“Alles is met alles verbonden”

We denken soms zo in landsgrenzen, geloof grenzen, hokjes en soorten, goed en kwaad, maar deze griepgolf doet daar niet aan mee. In de natuur bestaan deze grenzen namelijk niet. Alles is met alles verbonden. We zijn één grote familie. We kunnen allemaal geraakt worden en we hebben saamhorigheid en solidariteit nodig als onze weerstand beproefd wordt.

We zijn zo’n enorme consumptieve wereld geworden, maar deze griepgolf vraagt ons even te stoppen. De boodschappentas thuis te laten, zelf thuis te blijven, even niet van hot naar her te reizen. Even ZIJN in plaats van doen. De voorraden die we hebben aan te spreken en al het rennen en vliegen en consumeren even te laten kalmeren. We leven in een 24 uurs maatschappij, nu is het een aantal weken of maanden tijd om tot stilstand te komen. We hebben weer lege dagen op de kalender, we kunnen thuis zijn met onszelf. We voelen weer hoe het is om dagen gewoon samen en gezin te zijn. Met elkaar de tijd te beleven.

“Het wonder ontdekken”

Veel van onze relaties spelen zich deels of geheel af in een digitale dimensie. Nu we elkaar niet mogen aanraken en niet mogen knuffelen kunnen we weer ontdekken hoe waardevol werkelijk fysiek contact is. Nabijheid en aanraking zijn van levensbelang. Soms ontdek je het wonder van iets pas wanneer je het even kwijt bent.

Darwin zei: niet de sterkste of de meest intelligente overleven, maar diegene die zich het beste kunnen aanpassen aan veranderingen. Dit is een moment om onze mee-verander-spieren weer eens flink te trainen. Ook kunnen we ontdekken dat onze acties invloed hebben op de mensen om ons heen. We zijn van elkaar afhankelijk. Het virus vraagt zorg voor elkaar en onszelf even iets ontzeggen om voor de zwakkeren zorg te dragen. Survival of the kindest!

Dus laten we geen schuldigen zoeken, geen complotten bedenken, maar de uitdagingen die op ons afkomen aangaan, met zoveel mogelijk medemenselijkheid en zorgzaamheid.

Johan Raaimakers - tantra masseur bij Tantra-Atma

Tot zover de tips van onze coaches, we wensen je veel positiviteit en sterkte toe.

Wil je graag persoonlijke begeleiding ontdek al onze coaches op Activate.me.

Volg Activate.me op Facebook voor meer tips.

#corona #angst #stress #onzekerheid #weerbaarheid #draagkracht #mentalegezondheid #yoga #mindfulness #meditatie #zelfcompassie

[joostjongepier]

Wat?   Fürstenzug

Waar?   Augustusstrasse, Dresden

Wanneer?   3 augustus 2024

Tegen de muren van de voormalige koninklijke gebouwen aan de Augustusstrasse in Dresden bevindt zich een muurdecoratie. En niet zo een kleintje ook! De Fürstenzug (Optocht der vorsten) is 101,9 meter lang en 10,51 meter hoog. Het tableau is opgebouwd uit meer dan 24.000 tegels van Meissner porselein. De tegels hebben elk een oppervlak van 20,5 X 20,5 centimeter.

Op het gigantisch tableau staan 34 markgraven, hertogen, keurvorsten en koningen uit het vorstenhuis Wettin afgebeeld die tussen 1127 en 1873 heersten over Saksen. Ook Georg, de broer van de laatst afgebeelde koning Albert en diens opvolger is afgebeeld. Daarnaast zijn nog eens 59 wetenschappers, kunstenaars, handwerkslieden, soldaten, kinderen en boeren afgebeeld, evenals 45 paarden en twee windhonden. Onder de figuren is een band met 35 wapens van de opeenvolgende heersers weergegeven.

Het geheel is bepaald indrukwekkend. Een dergelijk gigantische wanddecoratie zou gemakkelijk protserig kunnen aandoen, maar daarvan is hier geen sprake. De figuren zijn levensecht afgebeeld en het zwart-wit tegen een gouden achtergrond zorgt voor een rustig beeld.

Zoals bekend werd Dresden in februari 1945 bij luchtaanvallen zwaar gebombardeerd. De Fürstenzug bevindt zich vlak bij de Frauenkirche die bij dezelfde luchtaanval totaal werd vernield.  Omdat porselein grote hitte kan verdragen, kwam het tableau er relatief goed vanaf. Slechts 212 tegels moesten worden vervangen en 442 gerestaureerd. Dat gebeurde in 1978-1979, toen het kunstwerk volledig schoongemaakt en gerestaureerd werd.

[goudsmid-fanny-van-den-heuvel]

18 karaat gouden oorstekers "paardenhoofdjes" €113 (nr2960)

www.fannyvandenheuvel.be

#jewellery #jewelry #maasmechelen #goudsmidfannyvandenheuvel #limburg #18ktgold #belgiumdesigner #18karaat

#paard #paarden

[rondreiseuropa-blog]

En nu wordt het een ander verhaal..... 

Vielen we vrijdagavond van de ene verbazing in de andere toen we onze hotelkamers zagen, op zaterdag hebben we er verplicht urenlang van genoten. Helaas begon Sem vrijdagavond te spugen en dat hield ‘s nachts niet meer op. Daarom hebben Paul en ik zaterdag om beurten ‘dienst’ gehad in het bijstaan van Sem. Gelukkig heeft hij veel geslapen overdag en stopte het spugen ook.

Bart en Daan zijn ‘s ochtends naar het MOCAK, een museum voor moderne kunst gegaan. Paul verkende Krakaw die ochtend te voet. ‘s Middags mocht ik de deur uit en ben ik met Bart en Daan naar de oude stad, de burcht en de Joodse wijk geweest. Een heel andere stad dan Praag en Budapest. Veel kleiner, maar ook veel toeristischer. Een soort openlucht museum dat is aangekleed met koetsen met paarden, veel restaurantjes en vooral veel personeel dat je naar binnen probeert te krijgen in hun restaurant. 

‘s Avonds hebben we met z’n drieën in een vegetarische fastfoodtent een snelle maar prima burger gegeten en ondertussen Barts camera gedoopt met veganistische drank die op die manier beter tot z’n recht kwam dan opdrinken.

Paul mocht daarna weer los om ook te eten, en samen zijn we naar een visrestaurant gelopen waar hij een heerlijk visje heeft gegeten.

Na een prima nacht zonder onderbrekingen werd het de ochtend waarop Bart, Daan en ik met een georganiseerde excursie naar Auschwitz zouden gaan. Omdat we om 08.30 u opgehaald zouden worden door de bus, zaten we vroeg aan het ontbijt. Rond 08.00 u vroeg ik de receptionist van het hotel of hij wist waar de bus voor zou rijden. Hij keek ietwat glazig en vertelde toen dat hij gebeld was dat de bus een half uur geleden vanaf een ander hotel was vertrokken, en dat hij niet wist dat dit telefoontje voor ons was bestemd. Consternatie alom en een paar telefoontjes later wisten we dat dit alleen opgelost kon worden door met een taxi achter de bus aan te rijden in de hoop dat we toch nog om 09.30 uur in Auschwitz konden zijn om de rondleiding mee te maken.

Dat bleek geen ijdele hoop. Na 5 minuten reed een taxi (Peugeot maar wel met een turbo)  voor en mocht ik plaatsnemen naast een zeer klantvriendelijke Poolse taxichauffeur, die echter helaas alleen maar Pools sprak. Bart en Daan zaten achterin, maar hielden zich muisstil. De  klantvriendelijkheid van de chauffeur bleek overduidelijk uit het feit dat hij alles op alles zette om ons om 09.30 uur in Auschwitz af te leveren. Hij maakte daarbij dankbaar gebruik van het feit dat bijna alle argeloze inwoners (voor zover die er echt zijn) en toeristen van Krakau nog op één oor lagen. Plus dat de busbanen op dat moment niet door bussen werden gebruikt, en de enige snelheidsbeperking die van zijn Peugeot was. Omdat we niet met elkaar konden communiceren, liet de chauffeur met snuiven en keelklanken weten wat hij van medeweggebruikers vond die niet hetzelfde tempo als hij aanhielden. Onbedoeld ironisch had ik hem willen vertellen dat het wat ons betreft niet nodig was dat er doden of gewonden zouden vallen, waardoor wij op tijd zouden zijn in Auschwitz, maar het was geweldig om door een snuivende en grommende chauffeur door Krakau te worden geloodsd en vervolgens nog een stukje snelweg op te stuiven. Het Gouden Boekje ‘de gele taxi’, dat ik zo vaak heb voorgelezen, zal ik nooit meer kunnen voorlezen zonder aan deze taxirit te denken.

Iets over half tien kwamen we aan, waar we door een zeer gehaaste gastvrouw werden opgewacht waarmee we door groepen toeristen slalomden om bij de gids te komen die inmiddels al aan de rondleiding was begonnen. Daarbij was onze entree door de poort met het opschrift ‘Arbeit macht frei’ ook niet erg fatsoenlijk. Ik had het me in ieder geval heel anders voorgenomen en voorgesteld. Eenmaal aangekomen bij onze gids, kregen we een indrukwekkende rondleiding door de barakken van Auschwitz, waar vooral de enorme aantallen van het aantal mensen dat hier is vermoord, indruk maakten en naar voren kwamen door de imposante bergen schoenen, haar en brillen. Ongelooflijk wat een systeem hier achter zat. Een systeem waarin blijkbaar velen geloofden en aan meewerkten, en waaruit elke menselijkheid was verdwenen. Bizar.

Na Auschwitz werden we naar Birkenau gebracht, 20 x zo groot als Auschwitz maar waar minder barakken bewaard zijn gebleven. 

Vol van indrukken gingen we met de bus terug naar Krakau, waar we verder niet veel meer gedaan hebben dan even ergens wat eten en drinken. 

Paul en Sem hadden zich in die tijd goed vermaakt in een museum en bij waterfonteinen. 

We hebben boodschappen gedaan voor de treinreis van morgen, via Poznan naar Berlijn, en met elkaar nog heerlijk gegeten. Morgen vroeg op voor een reis van zo’n 9 uur door Polen en Duitsland, alweer een beetje richting Nederland! 

[pelbuh]

Mennonieten in Paraguay

Mennonieten in Paraguay

 Januari 199...

 Clorinda (Argentinië) Het is tien uur 's avonds. "En wat is er aan de overkant gebeurd?" vraag ik aan de Argentijnse douanier die olijfgroen uit zijn uniform komt kijken. De overkant, dat is de andere kant van de rivier, Paraguay.

"De overkant? Apagón, het licht is uitgevallen."

En inderdaad, de Paraguayaanse grens ziet eruit alsof er een verjaardagsfeestje aan de gang is. Een respectabel aantal douaniers zit elk in zijn eigen kamertje bij zijn eigen kaarsje zijn eigen tax-je te innen.

Paraguay is het enige mij bekende land waar je moet betalen om binnen te mogen. Niet veel, dat is waar: vijftig frank hier, vijftig frank daar. Het gaat allemaal de lade in van de dienstdoende bureaucraat, zonder reçu, stempel of niks. Een blonde mollige Paraguayaan die een centje bij wil verdienen lijdt ons van het ene loket naar het andere en herhaalt zonder pretenties de vragen die daar worden gesteld.

"Uw reisbewijs a.u.b."... "Uw reisbewijs, a.u.b."

"Familienaam"... "Familienaam."

"A.u.b. uw paspoort terug"... "Uw paspoort terug."

De verleiding is groot om hem met een elleboog tot meer creativiteit aan te zetten, maar wanneer een van de douaniers ons zelf voorstelt dat de buikspreker ons naar het volgende loket zou vergezellen, worden we toegeeflijker. De buikspreker schijnt de autoriteiten al langer te kennen dan ik.

Daarna is het vijfhonderd kilometer rijden tot Filadelfia, grotendeels door een cactus-hete Chaco. Het asfalt is in perfecte staat, we komen hoogstens een wagen of vijf tegen. Langs de kant van de weg ligt om de tien meter een dode vogel, veel haviken, die het samenleven met de mens nog moeten leren. Nu en dan patst er een tegen de voorruit. Op veertig kilometer van Filadelfia hebben de katholieken zich niet onbetuigd gelaten. Er staat een missie met een kerk die aan de "inheemse Congo-stijl" doet denken. Het moet waar zijn wat ze ons verteld hebben: hier zitten Belgische nonnen. Niet ver van de kerk staat een huisje dat van de oevers van de Leie is geplukt en hier is komen neerstrijken. De indianen komen aan een pomp water halen en doen of ze ons niet zien. We staan naar een bord aan de ingang van de kerk te kijken naar tijdschriftfoto's van lachende blanken, lachende zwarten en lachende indianen. Er hangt ook een lijstje met de schoonmaakbeurten. De indianen maken schoon. Eén van hen verschijnt om de kerk voor ons open te maken. Het gesprek met dit begijntje in Indiaanse versie levert niet veel nieuwe gegevens op. Alleen dat de nonnetjes op vakantie zijn. In Bélgica.

Filadelfia is de hoofdstad van de Mennonieten in Paraguay. De post heet er Postamt, het nieuwsblaadje is in het Duits en de bevolking bestaat uit bleekwater-blonde, transparant witte Mennonieten en vertegenwoordigers van een drietal indianenstammen. Spaans wordt er nauwelijks gesproken.

Menno Simonsz heeft in de zestiende eeuw in Nederland een Anabaptisten-sekte gesticht wat hij, naar de gebruiken van de eeuw, met de dood heeft moeten bekopen. De mennonieten, aanvankelijk Nederlanders, daarna steeds meer Duitsers, zouden naar Zuid-Rusland emigreren om in de loop van de twintigste eeuw via China naar Canada en de Verenigde Staten uit te wijken. Een deel van hen belandde in Paraguay, in een van de dunst bevolkte streken van het Amerikaanse continent.

Aan een ros meisje van een jaar of vijftien dat in een tuin krieken staat te eten vraag ik naar een "Restaurante". Ze haalt haar schouders op. "Speisehaus?" "Ah! Um die Ecke!"

In een winkeltje voor souvenirs en religieuze artikelen vinden we een lange, witte vrijgezellin die spraakzamer is. Ze vertelt over de eerste nederzetting, in de jaren twintig. Het was toen lastig met de indianen. De Mennonieten hadden veel schrik. De indianen, in al hun bijgeloof, dachten dat hun ongeluk aan de blanken te wijten was.

"Ze hadden misschien niet helemaal ongelijk," zeg ik. Ook de lange witte klapt dicht.

Twee Indiaanse vrouwen met gouden voortanden en een stel kleine kinderen komen gewoven zakjes verkopen. De zakjes zijn te klein, zegt de winkelierster, de mensen willen ze groter. “Grooooter, groooooter,” zegt ze en ze toont met haar armen wel een lengte van een meter. De Indiaanse vrouwen blijven lachend knikken.

Meer in het zuiden, op 300 km van Filadelfia, komen we nog Mennonieten tegen. De vrouwen dragen kleren tot op de grond en Hollandse kapjes. Ze rijden rond met karretjes die door paarden worden getrokken en die netjes zijn geschilderd. In een winkeltje kan de vrouw maar zo en zo met Spaans overweg. Dat ze voortdurend naar de grond kijkt, helpt de communicatie ook niet. Ze roept haar man. Hier op een 25 km vandaan wonen nog Mennonieten, zegt hij. "Die zijn nog achterlijker dan wij." Die karretjes dat is alleen nog maar voor de vrouwen, zij gebruiken tractors. Dat “achterlijk”, heb ik dat nu alleen gehoord? Nee, hij heeft het weldegelijk gezegd. Ook onder mennonieten zal af en toe een ideologisch robbertje worden gevochten.