#gespannen sfeer

[twafordizzy]

Andaman-eilanden kennen problemen met Jarawa-jongeren

De Andaman-eilanden, een subtropisch paradijs, liggen in de Indische Oceaan en behoren tot India. Port Blair is de hoofdstad en verraad Britse bemoeienis in het verleden. Hoewel het behoort tot India is de bevolking van de eilanden onderling nogal verschillend van samenstelling. Oorspronkelijk leefden er 16 tribale volken waarvan er 6 het kolonialisme hebben overleefd: Jarawa, Onge, Sentinel en…

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Incidenten en misdrijven zorgen voor gespannen sfeer in Jabbeke https://www.indegazette.be/incidenten-en-misdrijven-zorgen-voor-gespannen-sfeer-in-jabbeke/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[gpfansnl]

👀 👀

[jurjenkvanderhoek]

MAAIKE KONING WACHT AF MET HET LEGGEN VAN GELUKKIGST

Het is eigenlijk heel herkenbaar. Een ieder die weleens voor bloedafname, een gipsbeen, een scan of een behandeling een afspraak in het ziekenhuis had en heeft. Wachten is dan het eerste wat je doet, want het schijnt altijd te druk en er blijken telkens spoedgevallen tussendoor te komen. In de uitgave WACHT AF van Maaike Koning komt deze passieve handeling van gelaten of gespannen zitten karakteristiek tot uiting. De wachtkamer is de meest suffe plek in het ziekenhuis, maar daar brengen de bezoekers die nog geen of al wel patiënt zijn de meeste tijd door. Daar worden ervaringen uitgewisseld, daar gaan aandoeningen over de tong en komen ziekten ter sprake. Zelden gaat het over het weer, vaker duikt men in nietszeggende lectuur om toch maar iets te doen te hebben. Of staart men gedachteloos voor zich uit, de blik gericht op het digitale bord waarop ooit jou nummer eens verschijnt. Dan ben jij aan de beurt.

In WACHT AF schrijft Maaike Koning haar zijn tussen hoop en wanhoop van zich af. Het onvrijwillig verblijven in wachtkamers, hopend op een efficiënte behandeling voor haar fataal schijnende aandoening. Maaike Koning is fotograaf en wordt plotsklaps geconfronteerd met ziekte en beter worden. De ziekte die zich als een dief in de nacht aandient. Die ziekte die in je lijf vernietigend bezig is nog voor je er iets van merkt. Of het moet voortijdig ontdekt worden zodat de sluipmoordenaar ingerekend kan worden nog voordat ernstig letsel is toegebracht. "Zwart-wit beelden met ongeveer in het midden een grote vuurrode vlek, alsof de tumor zich schaamde voor haar bestaan." Koning heeft deze ziekte met de K. Bij haar wordt een zeldzame vorm daarvan gediagnosticeerd. Het wordt behandeld en lijkt weg, maar dan opent het veelkoppige monster een andere muil en is hoop opnieuw wanhoop.

De fotograaf ziet het zich allemaal aan in de verschillende ziekenhuizen en de diverse wachtkamers, wachtend op scans en diagnoses, slecht nieuws berichten, chemotherapieën en positieve uitslagen. Uiteindelijk slaan de behandelingen aan en wordt Koning genezen verklaart. Tijdens deze verblijven neemt ze alles goed in zich op. Duikt niet in de glossy literatuur, maar ziet en hoort zich een en ander aan binnen de vier muren waartussen zij noodgedwongen vele uren moet doorbrengen. Ze maakt foto's, waarmee ze veelzeggende collages creëert. Zo beeldt zij de emotie van zich af. Platen waarin details van de ziekenhuizen vallen te ontdekken. Er zijn geen herkenbare wachtende figuren te zien, maar de sfeer van het zitten en voor zich uit staren zonder precies te weten van wat komen gaat is tastbaar en aan te voelen. Het zijn naargeestige beelden omdat zichtbaar welke emotie erachter zit. Wat achter het witte gordijn van de behandelkamer schuilgaat. Wanneer je al eens een oproep hebt gehad om je te melden bij de balie, vervolgens op een stoel plaats nam en het grote wachten begon, dan ken je de bedrukte stemming, herken je de details die op de fotobeelden in de uitgave WACHT AF zichtbaar gemaakt zijn.

Het moeten zijn op een plek waar ze eigenlijk helemaal niet wil zijn schrijft ze van zich af. Projecteert dit onvrijwillig verblijf op de medemensen die zitten te wachten in bedachte samenspraken. Deze anekdotische korte verhalen zijn gebundeld in een boek met een veelzeggend beeld op de kaft: een lege witte stoel in een blauwe ruimte. De zitplaats is verlaten, het wachten is gedaan. Het blauw staat voor vertrouwen en geloof in de toekomst. Tegen het plafond in de hoogte wordt de blauwe kleur intenser, koud en eenzaam; want zo zal Maaike Koning daar vaak rillerig gezeten hebben. Het beeld spreekt van hoop en wanhoop. De lege stoel kan een negatieve uitkomst zijn, het gevoel is onbestemd - is de persoon die daar zat genezen verklaard en huiswaarts gekeerd of .... "Ik ga zo vaak dood in mijn dromen, dat ik meer uitgeput ben dan voordat ik ging slapen. Steeds dat schrikbeeld van moederloze pubers."

Een glazige vis, eenzaam en alleen doelloos rondzwemmend in een verder onbewoond aquarium, symboliseert en relativeert het wachten. Want wat zal Maaike zich daar dikwijls alleen gelaten hebben gevoeld in die kille ruimte. Teruggeworpen op haar gedachten die schommelden tussen weten en vertwijfeling, verschoten tussen hoop en wanhoop. Het vastleggen en navertellen heeft haar mede op de been gehouden. In een dagboekstijl maakt ze mij deelgenoot van het besef dat er licht is aan het eind van de tunnel hoewel meermalen iemand dat licht heeft gedoofd. Die vis speelt een belangrijke bijrol in het verhaal, net als een tamme kraai dat doet. Bas krijgt noodgedwongen de vrijheid maar laat meisje Maaike een veer, die later ingelijst op de slaapkamer tussen kraanvogels op blauw behang hangt. Deze kraaifiguur ziet ze op de meest onverwachte plekken terugkomen, bijvoorbeeld als tatoeage op de binnenkant van een vrouwenpols in de wachtkamer. Ook komt het silhouet in de fotocollages terug. Het is niet de sombere kraai die gebogen over een graf de dood inkijkt, maar juist een vrolijke herinnering aan een tijd van vroeger toen het leven nog goed en onbezorgd leek.

De tekst in het boek heeft een sombere en meestentijds verdrietige ondertoon. Maar merkbaar is dat de schrijfster de moed erin houdt, hoewel ze meermalen zichzelf ongenadig hard tegenkomt. "Ik denk aan de bleke vermoeide vrouw met littekens en punkhaar,  die ik net in de spiegel van de lift zag." Uit verzonnen dialogen in de wachtkamer proef ik de eigen radeloosheid soms die Koning in derde persoon beleefde en van zich afschrijft. Dikwijls voelt ze zich afgeschreven, maar door zich te richten op kleine lichtpunten die door de donkerte van de ziekte heen schijnen houdt ze zich staande. De naïeve benadering van haar kinderen laat haar de positieve kant van het leven op dat moment zien. De dochter vraagt zich af wat ze met de geamputeerde borsten doen. Ze vindt de getekende rode lijnen op moeder Maaikes’ lichaam voor de bestraling “richtlijnen naar je betere leven. best mooi”. Het maakt de verhalen luchtig en bij momenten wel komisch. Ook de reacties van wachtenden op elkaar werkt de glimlach in de hand. Hoewel deze samenspraken bedacht zijn zullen ze toch op een bepaalde manier zo geregistreerd zijn. Het boek is gedramatiseerd naar realistische gebeurtenissen, maar elke gelijkenis met bestaande personen berust op louter toeval.

Tussen de bestralingen en therapieën door hangt ze thuis op de bank en kijkt door ziekenhuisseries op televisie naar het leed van ziekere mensen; "ook al zijn het acteurs geeft het me gek genoeg een geruststellend gevoel". Van de tekst in het boek krijgt de lezer geen negatieve gedachten, de auteur ziet de positieve kanten van het lot dat ze moet ondergaan. Natuurlijk is er een indringende toon, maar de grens tussen hoop en wanhoop kan worden weg gelachen. Niet schaterend, maar wel glimmend. Heel zelden is er een grimlach te bespeuren. Vooral door opmerkingen en handelingen van kinderen blijft de moed erin. Het laat het grootste probleem waarmee de schrijfster in haar mensenleven worstelt niet al te sentimenteel worden.

Het is een bijzonder boekwerk, in een bijzondere jas over een bijzondere maar herkenbare lijdensweg. De teksten zijn afgedrukt op printpapier, terwijl de foto’s op glanzend papier zijn gezet. Tussen de tekstdelen tref ik veel lege pagina’s aan, onbedrukt. Deze zijn genummerd zoals bladzijden in een boek dat zijn, maar de pagina’s met tekst zijn ongenummerd. Alsof Koning de leegte, het wachten, heeft willen kenmerken en de tijd willen geven. Terwijl het verhaal een eeuwigheidswaarde heeft, van alles tijden en qua emotie iedere dag actueel is. ‘Op oudejaarsdag voel ik me altijd een beetje onrustig’, zeg ik. ‘Alsof ik ergens op wacht.’ ‘Je hebt al lang genoeg gewacht mam’, zegt mijn zoon. ‘Eigenlijk wacht je op niks, want morgen is gewoon weer een nieuwe dag’, zegt mijn dochter. ‘Dat niks. Dat is alles’, zeg ik.

Maaike Koning speelt op de telefoon als afleiding online Wordfeud met haar ouders. In deze Scrabble-app vult ze het liefst de woorden die zij leggen aan voor meer punten. Zo wordt hoop wanhoop, loten kloten, zon gezond en wordt tabel onacceptabel. Met het laatste woord sluit Maaike het boek af. Geluk voor 22 punten. “Ik zou er gelukkigst van kunnen maken voor 46 punten, maar wacht nog even.”

WACHT AF. Tekst & collages/foto’s Maaike Koning. Ontwerp Esther de Vries. Eigen uitgave in een oplage van 850, 2024.

[beerspanl]

Versterking van geestelijk welzijn: 6 manieren waarop een bier spa uw mentale gezondheid verbetert.

Hoewel je bier misschien als een drankje ziet om van te genieten met vrienden, winnen bierbaden aan populariteit als een manier om je fysieke en mentale gezondheid te verbeteren. We zullen vijf manieren verkennen waarop bierbaden je mentale gezondheid kunnen verbeteren.

1. Stressverlichting

Een van de grootste voordelen van een bierbad is stressverlichting. Het warme water en het biermengsel kunnen helpen gespannen spieren te kalmeren en angst te verminderen. Bovendien kan het aroma van bier de geest tot rust brengen en een gevoel van ontspanning bevorderen. De ervaring van een bierbad kan je helpen ontspannen en stress verminderen na een lange dag of week, wat een positieve invloed kan hebben op je mentale gezondheid.

2. Verbeterde stemming

Bier bevat een aminozuur genaamd tryptofaan, dat bekend staat om het verhogen van de serotoninespiegels in de hersenen. Serotonine is een neurotransmitter die helpt bij het reguleren van stemming, eetlust en slaap. Door de serotoninespiegels te verhogen, kunnen bierbaden je stemming verbeteren en geluk en welzijn bevorderen.

3. Sociaal contact

Een bezoek aan een bier spa kan een geweldige manier zijn om te socialiseren en contact te maken met anderen. Tijd doorbrengen met vrienden of geliefden kan een positieve invloed hebben op je mentale gezondheid, en een bierbad biedt een unieke setting om te socialiseren. Bovendien bieden veel bierbaden groepsarrangementen aan, waardoor het een uitstekende activiteit is voor speciale gelegenheden of teambuilding-evenementen.

4. Mindfulness

Bierbaden kunnen ook mindfulness bevorderen, een mentale staat gekenmerkt door aanwezig zijn in het moment en bewust zijn van je gedachten en gevoelens. Het warme water en de rustgevende sfeer kunnen je helpen ontspannen en je concentreren op het huidige moment, wat een positieve invloed kan hebben op je mentale gezondheid. Bovendien bieden veel bierbaden extra wellnessdiensten aan, zoals massages of yogaklassen, die mindfulness en ontspanning verder kunnen bevorderen.

5. Zelfzorg

Tot slot kan een bezoek aan een bierbad een vorm van zelfzorg zijn die essentieel is voor het welzijn van je geest. Tijd voor jezelf nemen en je behoeften prioriteren kan je helpen je evenwichtiger en veerkrachtiger te voelen. Een bierbad biedt een unieke manier om aan zelfzorg te doen, omdat het ontspanning combineert met de gezondheidsvoordelen van bier.

6. Gezondheidsvoordelen van bier

Naast de mentale gezondheidsvoordelen van bierbaden heeft bier zelf verschillende gezondheidsvoordelen die een positieve invloed kunnen hebben op je algehele welzijn. Bier bevat antioxidanten en vitamines, zoals B-complex vitamines en foliumzuur, die je immuunsysteem kunnen versterken en je hartgezondheid kunnen verbeteren. Bier bevat ook hop, dat ontstekingsremmende eigenschappen heeft die pijn en zwelling in het lichaam kunnen verminderen. Het is echter belangrijk om bier met mate te drinken, maar door het op te nemen in je wellnessroutine via een bierbad kun je op een unieke manier van de gezondheidsvoordelen genieten.

Om je mentale welzijn te verbeteren, overweeg een bezoek aan een bierbad in Brussel. Good Beer Spa is een populaire optie en het beste wellnesscentrum in Brussel. Het biedt verschillende behandelingen op basis van bier, waaronder baden, massages en gezichtsbehandelingen. De spa gebruikt natuurlijke ingrediënten en is vrij van conserveringsmiddelen en chemicaliën, waardoor het een uitstekende optie is voor mensen met een gevoelige huid.

Samenvattend bieden bierbaden een unieke manier om je fysieke en mentale gezondheid te verbeteren. Van stressverlichting tot zelfzorg, er zijn veel redenen om een spa in Brussel te overwegen voor je volgende wellnesservaring. Dus waarom niet genieten van een bierbad en profiteren van de voordelen voor je mentale en fysieke welzijn?

Bekijk het uitstekende assortiment houten accessoires van GoodBeer Craft voordat je Brussel binnengaat. Dankzij hun aantrekkelijkheid en tijdloze elegantie accentueren deze buitengewone stukken moeiteloos jouw individuele stijl en laten ze je stralen van zelfvertrouwen.

[barendrechtnu]

via BarendrechtNU – Alle actualiteiten in en om Barendrecht

[gwoonmemes]

G'woon wat olie op 't vuur 🔥 . . Tag die onrustzaaier die altijd net dat schepje erbovenop gooit! . . Voor alle onroerschoppers die onruststokers onder ons die zich nimmer conformeren aan de geldende wet- en regelgeving. . . #onrust #olie #vuur #stoken #laaien #bouillon #ophef #gespannen #sfeer #gwoon #memes #DA #etos #kruidvat #trekpleister #blokker #marskramer #jumbo #hallojumbo #kassa (bij Watersportvereniging Onrust) https://www.instagram.com/p/B8ZacOupeYW/?igshid=q2h36iaa0qr1

[muisjee]

14 oktober 2019

Ik zag hem op mij af lopen. Kleiner dan ik had verwacht. Ik gaf hem een kus op zijn wang, zoals ik bij meer mensen deed en we gaven elkaar een knuffel. Voor hem misschien iets te lang en te stevig. We moesten wachten op de bus. Negen minuten. Ik wilde hem leren kennen. Dingen van hem weten. Ik deed mijn best en was geinteresseerd. Het gesprek nam al snel een andere sfeer aan en dat zorgde ervoor dat ik daar niet meer wilde zijn. De bus kwam. We gingen naar een wijk waar ik nog nooit was geweest. Ik voelde mij onveilig, maar vertrouwde hem. Hij was altijd als zachtaardig op mij overgekomen dus ik had geen reden om hem niet te vertrouwen, toch? We stapten uit. Voor mij in the middle of nowhere. 

Zijn gebouw. Zijn huisje. Zijn kamer. Hij moest nog even zijn huisgenootje helpen met iets voor school. Het vertederde mij om te zien hoe behulpzaam hij was. Hoe geduldig. 

Mijn schoenen moesten uit. Ik haat het om binnen schoenen te dragen,. Hij kwam helpen. Dat vond ik gek, maar liet hem toe. Mijn nek werd gelikt en hij wilde mij overeind trekken. Alle alarmbellen in mijn hoofd gingen af. Ik wilde hier niet zijn. Ik wilde niet meer in zijn aanwezigheid zijn. De situatie was al te onveilig en te oncomfortabel om er uit weg te stappen.

Hij was onvoorspelbaar. We belanden op bed. Misschien was ik wel gespannen en teveel bezig met vorige gebeurtenissen. Ik was blij met mijn ingewikkelde outfit van die dag. Hij bleef maar zeggen dat we niets zouden doen wat ik niet wilde en ondanks dat werden mijn borsten aangeraakt en zat er al vrij snel een hand in mijn broek. Ik voelde de paniek door mijn lichaam stromen. Alle lieve dingen die hij zei werden ongeloofwaardig en het veranderde in dat hij me moeilijk en lastig vond. Vermoeiend. Zijn handen en gezicht heb ik fijn geknepen omdat hij dingen deed die ik niet wilde. Omdat hij zijn handen liet gaat naar plekken die ik voor mezelf wilde houden. 

Toen hij mij te lastig vond worden, bestelde hij eten en het was vrij duidelijk dat hij van me af wilde. Dat hij me weg wilde hebben. Vlak voordat ik ging, gaf hij mij een klap in mijn gezicht. Ik schrok, werd boos. Hij maakte er een grap van. 

Hij ging niet met me mee. Hij liet mij alleen gaan. In een, voor mij, onbekende wijk in een onbekende stad. Ik daalde af in het trappenhuis. Toen ik buiten stond en de deur van het gebouw achter mij dicht was gevallen, kwam alle paniek naar buiten. Ik begon hartverscheurend te huilen en liep maar gewoon een kant op. Ik wist niet waar ik heen moest. Ik wist alleen dat ik de bus moest halen. 

De hele weg van zijn huis tot mijn huis heb ik gehuild. In de bus hebben mensen mij horen en zien huilen. Op het station heb ik heel hard gehuild. De volledige treinreis van een drama. Ik was boos op mezelf dat ik het weer zover had laten komen. Ik belde iemand, maar door een gebrek aan service kon ik die niet bereiken. Met een batterij op 26% zat ik in het openbaar vervoer. Ik appte een vriend. Ik zei dat ik in paniek was. Hij maakte zich zorgen. Ik wilde niets zeggen. Ik walg van mezelf. Ik voel me vies. Mijn hart is gebroken. Alles doet pijn. 

[etallou]

DE AVOND IS ONGEMAK (5)

Hallo beste lezers, 

Er is heel wat gebeurd in het boek. Jas wilt haar jas nooit uitdoen en de moeder drijgde om zichzelf van de hoogste trap te gooien als ze die niet uitdeed. Jas heeft haar jas niet uitgedaan en de moeder heeft haar enkel bezweert. We komen ook te weten dat Hannah en Jas een plan hebben om weg te gaan, naar de andere kant van de rivier. Ze hebben het plan: Het Plan genoemd (ik weet het, ze zijn niet sterk om leuke namen te vinden in deze familie). Uitendelijk is er een ziekte bij de koeien en die moeten allemaal weg. De boerenfamilie gaat veel geld verliezen en ik weet niet hoe ze uit de miserie zullen komen. De relatie tussen de ouders en de kinderen wordt steeds slechter en de relatie man vrouw tussen de ouders ook. De sfeer wordt gespannen in de familei en ze worden allemaal een beetje gek.

Ik denk dat het verhaal slecht zal aflopen en dat: de kinderen weg zullen gaan of dat er weer iemand van de familie dood gaat (de moeder denk ik, omdat ze steeds vermagerd). Ik hou jullie op de hoogte!!

[hetleukeleven26]

first time.

De lucht is oranje en rood. Er vliegen vogeltjes voor mijn raam. De tulpen in mijn huis staan in bloei. Op de televisie is een dokter hartstochtelijk aan het huilen. Maar de wereld staat in brand. Dat kunnen we wel stellen. Nieuwe feiten en gebeurtenissen volgen elkaar op. En we moeten hier allemaal mee om gaan.

Op de afdeling mijn eerste patiënt met COVID – 19 verpleegd. De sfeer is gespannen, het protocol wordt om het uur aangepast en vragen worden niet beantwoord. Na een uur is het echt tijd om bij mijn patiënt te gaan kijken, die ik hoor hoesten door de dichte deur van de kamer. Bij binnenkomst ligt mijn patiënt op bed, happend naar adem. De kamer is sober ingericht, alle niet nuttige dingen zijn eruit verwijderd en in de hoek staat een po-stoel. Deze situatie voelt bijna onmenselijk. Mijn patiënt moet zijn behoefte doen in dezelfde ruimte als waar hij eet. Het eten, dat vervolgens alleen op plastic en karton geserveerd kan worden. COVID – 19, de ziekte die je krijgt van het coronavirus. Het virus dat angst zaait, mensen overneemt en mijn werk heel anders maakt. Dit is niet waarom ik dit beroep heb gekozen. Om in een sobere kamer in een geel pak, met masker, handschoenen en een spatbril naar mijn patiënt te moeten kijken. Maar toch weet ik dat het nu niet anders kan. Ik moet mijzelf beschermen om mijn omgeving niet te besmetten. This is no joke. Dus ga ik die avond een keertje extra bij mijn patiënt naar binnen en leg ik hem opnieuw uit wat benauwdheid betekend.  

[gpfansnl]

De Mexicaan geeft zijn kijk op de zaak.

[jurjenkvanderhoek]

LIEFDE OP HET EERSTE GEZICHT BIJ KUNST EN KUNSTENAAR

De kunstenaars hadden elkaar niet eerder getroffen, wisten zelfs van het bestaan van de ander niet af. Maakten kennis tijdens het ophangen van het werk. Niet alleen zij, maar ook de kunst van beider kunnen was nieuw aan elkaar. De compositie van de een 'zag' het werk van de ander in Kunstlokaal No.8 voor het eerst toen het uit de doos kwam. Voorzichtig en omzichtig beleefde het een het ander op het moment dat het aan de wand verscheen. De inrichters hingen het brutaalweg en ongegeneerd door elkaar aan de muur. Niet lukraak maar wel overwogen, streng afgemeten, waterpas. Maar zonder te vragen wat het werk daarvan zou vinden.

Hoewel het echter een eerste kennismaking betreft is het liefde op het eerste gezicht. Ze wagen zich vrijmoedig aan de ander en aan elkaar. Deze werken passen en lijken voor de ander gemaakt en bestemd. Ver van elkaar ontstaan in eenzelfde emotie. Gecreëerd om tezamen een gesamtkunstwerk te vormen. Een samengestelde compositie bestaande uit diverse delen. Direct nadat het gehangen is raakt het werk gewend en kan meteen communiceren. Zo zodat het tijdens de vernissage zonder woorden aansprak. De titelkaartjes ontbreken, het verhoogt de belevenis van het enkele en het geheel. Als een onbeschreven blad oogt de ruimtelijke compositie de bezoeker tegemoet. Er is een papier waarop de verdeling staat aangegeven, maar dat schuif ik terzijde om onbevooroordeeld het geëxposeerde te benaderen.

De werken grijpen figuurlijk in elkaar. De sfeer past letterlijk naadloos. Wanneer ik zonder nadenken kijk, mijn kennis uitschakel, merk ik nauwelijks verschil tussen de stijl van Betty Simonides en dat van Frank van Ansem. De composities zijn zo overeenstemmend in gesprek, dat ik mijn stem er niet tussen wil verheffen. Ik houd bij wijze van spreken mijn mond en beleef dit kunstkabinet, dit wonderlokaal, in stilte. Het spel van vlak en lijn, het stoeien met volume en ruimte, geeft al zoveel leven dat ik nauwelijks laat merken dat ik er ben. Verborgen achter mijn beschouwend vermogen kijk ik bedachtzaam rond.

Het werk bekijkt mij met aandacht terug, in belangstelling afwachtend wat ik ervan denk. Wat mijn bevinding is van hun bevestiging dat zij samen deze verbintenis aan kunnen en zijn gegaan. Het heeft ja gezegd en ik beaam dit volmondig. Zelden zag ik zo een eenheid in verschillend werk. Hoewel Kunstlokaal No.8 er een fijne neus voor heeft om tegenstellingen harmonieus samen te brengen. Er zijn in het twaalfjarig bestaan van de galerie al meerdere kunststukjes langs gekomen. De duo’s bleken maar al te vaak door te kunnen voor een solotentoonstelling. Het meervoud was veelal een enkelvoud. 

Frank van Ansem speelt gespannen met lijnen en vlakken. Even uitgezet en afgemeten als de ruilverkaveling het land indeelt. Op het scherpst van de snede is het keurig in balans. Evenwichtig recht getrokken en stijlvol ingekleurd. De lijnen trekken de blik de compositie in. Er is experiment in die lijn en dat vlak, maar vooral in de structuur van de drager. Deze wordt niet weg geschilderd, maar blijft zichtbaar als houtnerf en doorbreekt speels de schijnbare zakelijkheid. Het is geen geprogrammeerde AI maar is met warm doorbloede hand gemaakt. Even fantasierijk als de graffiti waar Van Ansem zich voordien mee bezig hield. Beide bezigheden lijken rechtlijnig tegenover elkaar te staan, maar vormen een doorgetrokken lijn in het oeuvre van deze kunstenaar.

Het platte vlak treedt de ruimte in bij de uitgestalde objecten. De uitgestreken lijnen richten zich op, lijken volume te krijgen in de lengte en de breedte. De uitdrukking blijft de abstracte vorm in een kubusachtige entourage. Fragile, maar niet breekbaar, toont het zich in beperkte afmeting robuust en krachtig. Stevig werk, op klein formaat groots. En zo past het zich aan op dat van Betty Simonides. Dat ook geen grootsheid nodig heeft om hoogmoedig te zijn. En geen pretentieuze inspiratie kent om enkelvoudig aan te spreken. Een reeks kleurige kleine rechthoekige panelen aan de wand en op de vloer doen denken aan een rij boeken in mijn kast. Netjes naast elkaar geplaatst op formaat, niets valt uit de toon alsof gerubriceerd op alfabet. Het daglicht vindt er een weg in om al bladerend schaduw te vinden.

Minimal art is geen arme kunst maar heeft schijnbaar weinig aanknopingspunten nodig. Het werk dat Kunstlokaal No.8 brengt zou je ruwweg onder dat minimalisme kunnen scharen. Betty Simonides heeft hoogstens aan een enkele kleurlijn genoeg om aan te spreken. Of een meervoudige verschuiving van een enkel kleurvlak. De transparante verfstreken, met een brede kwast aangezet, zijn observaties van het materiaal en mijmeringen over de werkwijze. Het werk is bedachtzaam opgebouwd, stijlvol gearrangeerd en doet de compositie kleurrijk klinken. Het is niet alleen de gebruikte materie dat aandacht krijgt, maar meer nog hoe de uitwerking in de ruimte daarop en daarvan is. Op welke manier de kleur van het paneel een kunstwerk maakt en hoe zich dat verhoudt tot het licht dat een scherpe dan wel diffuse schaduw werpt. 

Het lijkt op het eerste gezicht een kille tentoonstelling daar in Kunstlokaal No.8. Maar door het speelse spel met kleur, vlak en lijn dat bedachtzaam communiceert met ruimte en licht brengt het een warme sfeer binnen. Een behaaglijke stemming om te genieten van kunst in meervoudige eenvoud. De drempel lijkt hoog voor de minder geoefende kunstbeschouwer, maar is aangepast laag om de figuurlijk gehandicapte kunstliefhebber tegemoet te komen. De kunst in het voormalige schoollokaal is niet moeilijk of minder makkelijk leerbaar ernaar te kijken. De eigenaars willen onderwijzen en laten zien dat kunst vele kijkbare vormen heeft. Alles kan.

Handeling en Ervaring. Werken van Betty Simonides en Frank van Ansem in tentoonstelling bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. Tot en met 24 februari 2024.

[nynketerhalle-blog]

Ruïnes van Gorlan (Grijze jager)

Samenvatting

Dit boek gaat over Will, een jongen van 15. Het jaar dat Will wordt geboren is er oorlog tussen Araluen en Morgarath, heerser over de Bergen van nacht en Ontij. Araluen wint deze oorlog

Will wil graag naar de Krijgsschool gaan, maar hij wordt afgewezen omdat hij klein is. Voor de Krijgsschool moet je groot en sterk zijn. Arnaut (een jaargenoot en pestkop) wordt wel aangenomen. Halt (de mysterieuze grijze jager) wil hem wel als leerling. Will wil dit niet.

8 maanden later gaan Will en Halt naar de jaarlijkse jagersbijeenkomst. Hier ontmoet Will Gilan de ex-leerling van Halt. Als ze even later op de jagersbijeenkomst zijn heerst er een gespannen sfeer. Halt, Will en Gilan moeten direct daarna op zoek naar de Kalkara, gevaarlijke monsters van Morgarath.

Recensie

Ik vind het een super leuk boek, ik heb het al een paar x gelezen. Je komt heel erg in het verhaal, het is ook met veel gevoel geschreven, ‘hij liep kalm een paar passen achteruit en viel opnieuw aan. Will draaide om de stam heen, en wist de vlijmscherpe tanden nog maar net te ontwijken.'

Dit is niet het beste deel van de grijze jager serie. Het is wel een heel leuk deel. Het is soms langdradig geschreven maar het is wel echt super leuk!

Als je eenmaal aan het lezen bent is het moeilijk te stoppen met lezen omdat je snel in het verhaal komt. Als je het eerste deel uit hebt dan heb je binnen een mum van tijd de hele serie uit.

[carlosb-06-blog]

Expo: Afrika Museum

Samen met mijn mama heb ik tijdens de herfstvakantie het Afrika Museum bezocht in Tervuren. Het Afrika Museum heeft de faam een van de mooiste en indrukwekkendste Afrika musea ter wereld te zijn. Sinds zijn oprichting in 1898 is de opdracht van het museum de collecties te bewaren en te beheren, wetenschappelijk onderzoek te verrichten en kennis naar het brede publiek te verspreiden via museale, educatieve en wetenschappelijke activiteiten.

Na de renovatie vindt men de ingang van het museum in een losstaand, modern en goed ogend gebouw. Via een ondergrondse ruimte gang loopt men naar het oude museumgebouw. Goed dat men het 19e eeuwse gebouw heeft gerespecteerd en geen modern gebouw er tegen aan heeft geplakt. Maar via het nieuwe gebouw moet men lange steile trappen op en af om in het museum te komen. Ook inhoudelijk is deze ’Lieu de mémoire’ er één die op een open en volwassen manier naar het koloniaal verleden van België kijkt. In al zijn vezels is het museum gedekoloniseerd, het betrekt deskundigen uit de Afrikaanse gemeenschappen en is met een mondiale blik een dynamisch platform voor onderzoek, ontmoeting en dialoog zijn met mensen van verschillende generaties en culturen.

Het is een grote tentoonstelling, heel veel objecten, per categorie gerangschikt. Je komt niet toe met een paar uren en de rondleiding door het museum is niet echt goed aangeduid en soms teveel objecten van één soort. De structuur in het museum ontbrak een beetje, waardoor het onordelijk oogt.

Het Afrika Museum is een fascinerende wereld voor jong en oud. Het museum alles in het werk om gezinnen een aangenaam en zorgeloos bezoek te bieden. Bovendien is de toegang gratis voor kinderen tot 18 jaar. Bij het onthaal krijg je een grondplan met daarop de hoogtepunten voor kinderen: muziekinstrumenten om uit te testen, een knutselhoek, rumba-corner, spelletjes op touchscreens, een Virtual Reality beleving (vanaf 8 jaar, enkel onder begeleiding van de ouders) enz.                                                                 In het museum staan de dieren in een open opstelling. Je mag de dieren niet aanraken, maar op het grondplan toont men wel duidelijk waar je kan voelen aan een olifantstand of verschillende dierenhuiden mag aanraken. 

Ten slotte vind ik het een echte aanrader om als uitstap te doen met het gezin, na het bezoek aan de museum kan men ook een wandeling maken in de mooie parkomgeving van Tervuren.

 Bronnen: https://www.africamuseum.be/

                  https://nl.wikipedia.org/wiki/Koninklijk_Museum_voor_Midden-Afrika

Expo: Magritte Museum

Samen met mijn mama heb ik tijdens de herfstvakantie het beroemde Magritte Museum bezocht. Het museum, in het hart van Brussel, is met zijn meer dan 230 werken en archiefstukken de belangrijkste verzameling ter wereld van de Belgische kunstenaar René Magritte. De opstelling toont zijn schilderijen, tekeningen, beelden, beschilderde objecten, maar ook zijn publicitaire affiches, muziekpartituren, foto’s en films. Het museum beschikt eveneens over de belangrijkste collectie werken uit zijn "vache"-periode. Dus het museum is zijn prijs zeker waard. Toen we bij het museum aankwamen zagen we zeer veel buitenlandse toeristen die het museum binnenliepen. Wat me wel een beetje stoorde was dat er een lange wachtrij was om binnen te gaan. Nadat de tickets gescand waren werden we met een grote lift naar het derde verdiep gebracht, waar de tentoonstelling begon. Daar heb je een mooi uitzicht over de stad. In totaal telt de tentoonstelling 3 verdiepingen die elk over een bepaalde periode uit René zijn leven gaan. Eenmaal in de museumruimte hangt er een intieme sfeer. Er wordt een goed beeld geschetst van het leven van Renée Magritte en van de dingen die hem inspireerden in zijn werk.

Het eerste niveau gaat over de periode tussen 1898 en 1929, het werpt een licht op de constructivistische periode van de kunstenaar en zijn contacten met de groep 7 Arts. Erna volgen Magrittes ontdekking van Giorgio de Chirico en zijn eerste surrealistische werken. Onderweg tonen thematische vitrines het rijke surrealistische archief dat in het museum bewaard wordt: historische tijdschriften, pamfletten en briefwisseling van Magritte. Ik maakte er kennis met de metgezellen van de kunstenaar - E.L.T. Mesens, Paul Nougé, Camille Goemans en Louis Scutenaire - en de Franse surrealisten die hij tijdens zijn verblijf in Parijs leerde kennen: André Breton, Paul Eluard en Louis Aragon. Wat me enorm aansprak waren de korte uitdrukkingen die Magritte zei zoals bijvoorbeeld: "Hebben we al gezien bestaat niet voor de surrealist, hij gaat op zoek naar Hadden we nooit eerder gezien."

Het tweede niveau gaat over de periode tussen 1930 en 1950, het bestrijkt de periode na de terugkeer van Magritte naar Brussel. De economische crisis van de jaren '30 verplicht hem zich bezig te houden met wat hij zelf 'idiote bezigheden' noemt. Het gaat meer bepaald om zijn werk voor de reclamesector dat nochtans van enorm belang is geweest voor de ontwikkeling van zijn beeldtaal en gevoel voor herhaling. Men ontdekt de toenadering van Magritte tot de Communistische Partij en hoe hij zich tijdens de tweede wereldoorlog op de achtergrond houdt vanwege het naziregime. Hij schildert in die periode surrealistische werken in een meer impressionistische stijl. Na de bevrijding parodieert hij zijn gespannen relatie met Parijs in een expositie die het begin inluidt van zijn zogeheten 'période vache'.

Het laatste museumniveau uit de periode 1951 tot 1967 heet Het betoverde domein. De verdieping is gewijd aan de zoektocht van Magritte naar de herhaling en aan de grote werken die zijn beeldtaal zo treffend illustreren, meer bepaald Het rijk der lichten en Het domein van Arnheim. Deze sleutelwerken uit de belangrijke verzameling van de KMSKB worden tentoongesteld samen met bruiklenen uit particuliere verzamelingen. Je krijgt weinig informatie bij de schilderijen en dat zorgt ervoor dat je je gevoelens, gedachten en fantasie de vrije loop kan laten. De expo is zeker geschikt om een eerste indruk op te doen, want beelden zeggen immers meer dan duizend woorden. 

Ons bezoek werd afgesloten met de vertoning van een aantal films over Magritte, maar ook films die de kunstenaar, met zijn vrienden, zelf graag bekeek en die als inspiratiebron hebben gediend voor zijn subversief beeldend werk. Ook was er een shop waar je een souvenir kon kopen.

Bronnen: https://www.musee-magritte-museum.be/

                  https://nl.wikipedia.org/wiki/Mus%C3%A9e_Magritte_Museum

Extra: game: Assassin’s Creed Odyssey

Deze game neemt je mee naar het oude Griekenland, het is een role-playing game waar je allerlei missies moet behalen. Het speelt zich af in een enorme wereld. Men kan zelf op de zee vechten met de typische Griekse boten.  Het vechtsysteem is uitgebreid en wordt leuker gemaakt door de vele wapens en items die zijn te vinden, en de extra vaardigheden die kunnen worden vrijgespeeld. Zo kan je bijvoorbeeld vechten samen met de Spartaanse generaal Brasidas, debatteren over filosofie met Sokrates, feesten met Sophokles en Euripides, luisteren naar speeches van Perikles, geschiedenis leren van Herodotos, en nog veel meer. Het oude Griekenland is daarnaast een prachtige, idyllische setting die goed is voor tientallen uren verkenningsplezier. Ik vind dit cultureel inspirerend, omdat de game over de Griekse geschiedenis gaat en dus heel leerrijk is.

Bron: https://www.geekster.be/games/assassins-creed-odyssey-review/

Extra: Culturele vlogger: Glenn Eilbracht

Volgens Glenn moet je niet vloggen voor het geld, de likes of de abonnees, maar omdat het leuk is. Het belangrijkste dat hij meegeeft is dat je jezelf mag zijn. “Verschil mag er zijn – dat is mijn boodschap.” In de Kunsthal, in Rotterdam, maakt hij ook weleens vlogs. Daarmee wilt hij jongeren laten zien dat kunst niet saai is. En hij heeft in het kader van iktoon – een amateurkunstcampagne – op het multiculturele Full Colour festival gevlogd. Mode, kunst en muziek brengen mensen samen, daar is hij van overtuigd. Muziek is ook een passie voor hem. Ik vind dit cultureel inspirerend omdat deze Youtuber jongeren kan aanzetten tot kunst en muziek.

Bron: https://www.cultuurparticipatie.nl/magazine/vlogger-met-een-boodschap/

Extra: boek: Odysseia – Homerus

Net zoals de game Assassin’s Creed Odyssey gaat dit boek over het oude Griekenland.  Dit epos vertelt het verhaal van de grote Odysseus die na tien jaar Trojaanse oorlog een tien jaar durende zwerftocht maakte om uiteindelijk thuis te komen bij zijn vrouw Penelopeia,  maar kwam hij onderweg vele obstakels tegen. Dat is Odysseia in een notendop, maar het verhaal komt beter tot zijn recht wanneer je de nieuwste vertaling van Imme Dros erbij pakt. Dros heeft in haar vertaling een evenwichtig geheel gemaakt door taal, woordkeus en klank op elkaar aan te laten sluiten. Anders dan in haar vorige versie heeft Dros bovendien vastgehouden aan de dactylische hexameter. Dit houdt in dat de versregels bestaan uit zes voeten, gebaseerd op de lengte van de lettergrepen.  Als lezer wordt je meegetrokken in het verdriet van Penelopeia en de woede van zoon Telemachos. Daarbij heeft Dros naast haar vertaling ook welkome aantekeningen aan het boek toegevoegd zodat metaforen de toelichting krijgen die ze verdienen en de lezer meer duiding krijgt over het geheel. Ook de aanvullende namenlijst achterin het boek is een aangename toevoeging omdat de vele verschillende personages en hun ingewikkelde namen je als lezer soms kunnen verwarren. Tot slot heeft Dros ook aan het begin van elk hoofdstuk een korte samenvatting toegevoegd. Ze is erin geslaagd de essentie per boek in een halve bladzijde tekst neer te schrijven. Deze alinea’s aan het begin van elk boek maken het voor de lezer gemakkelijk om snel een idee te krijgen van de inhoud van het verhaal.

Al met al is Dros er met haar nieuwe vertaling in geslaagd een prachtig epos op mooie wijze opnieuw te presenteren, zowel qua inhoud als qua vorm. Odysseia zal nog steeds lezen als een meeslepend verhaal over de zwerftochten van een Trojaanse held. Ik kan iedereen die het volledige verhaal nog nooit heeft gelezen dan ook zeker aanraden om met Dros’ vertaling te beginnen.

Bron: https://www.hereditasnexus.com/homeros-odysseia-vertaald-door-imme-dros/

[numberonecowboypirate-blog]

Opdracht 4 openingsscène

Het was laat in de nacht . Eddy lag klaarwakker in zijn bed. Morgen was de dag. De dag dat hij de liefde van zijn leven zou vragen of ze met hem wou trouwen. Hij besloot om alvast naar het huis van Francesca te rijden. Ook al was zijn afspraak pas om 11 uur in de ochtend. Hij kwam aan bij zonsopgang en drukte op de bel. Ze lag waarschijnlijk nog te slapen, dacht Eddy. Hij ging voor de deur zitten en ging oefenen hoe hij haar ten huwelijk zou gaan vragen. Na een tijdje twijfelen dacht hij dat het beter was om snel een mooie bos bloemen te gaan kopen voor Francesca. Hij had toch nog 4 uur lang de tijd voor het zijn beurt was. Toen hij terugkwam stond de deur open. Er zaten al 2 mannen en een vrouw die waarschijnlijk voor hem aan de beurt waren. Hij groette hun vriendelijk en ging naast hun zitten. De sfeer was om een of andere reden gespannen. Een voor een gingen de drie personen voor hem naar de kamer van Francesca. Ze bleven er allemaal een uur zoals gewoonlijk. Het was 11 uur. Het Poolse dienstmeisje kwam zoals gebruikelijk de wachtkamer binnen om hem naar de kamer van Francesca te begeleiden. Eenmaal in de kamer zag hij Francesca op het bed zitten met de rug naar hem toegekeerd. Eddy wist dat er iets aan de hand was aangezien ze hem normaal vriendelijk en verleidend begroette. Eddy naast haar zitten op het bed en vroeg wat er aan de hand was. ‘Oh Eddy,ik weet het niet meer.Wat moet ik in godsnaam doen?’Eddy vroeg waar ze het over had. De volgende minuut was het stil. Toen deed Francesca de la open. Eddy dacht dat ze misschien een condoom ging pakken, maar dat was het niet. Het was een geweer. Voordat Eddy haar kon tegenhouden had ze zichzelf al in haar hoofd geschoten. Haar laatste woorden waren:’ ik heb geen andere keuze Eddy.’