#hoop en wanhoop

[jurjenkvanderhoek]

MAAIKE KONING WACHT AF MET HET LEGGEN VAN GELUKKIGST

Het is eigenlijk heel herkenbaar. Een ieder die weleens voor bloedafname, een gipsbeen, een scan of een behandeling een afspraak in het ziekenhuis had en heeft. Wachten is dan het eerste wat je doet, want het schijnt altijd te druk en er blijken telkens spoedgevallen tussendoor te komen. In de uitgave WACHT AF van Maaike Koning komt deze passieve handeling van gelaten of gespannen zitten karakteristiek tot uiting. De wachtkamer is de meest suffe plek in het ziekenhuis, maar daar brengen de bezoekers die nog geen of al wel patiënt zijn de meeste tijd door. Daar worden ervaringen uitgewisseld, daar gaan aandoeningen over de tong en komen ziekten ter sprake. Zelden gaat het over het weer, vaker duikt men in nietszeggende lectuur om toch maar iets te doen te hebben. Of staart men gedachteloos voor zich uit, de blik gericht op het digitale bord waarop ooit jou nummer eens verschijnt. Dan ben jij aan de beurt.

In WACHT AF schrijft Maaike Koning haar zijn tussen hoop en wanhoop van zich af. Het onvrijwillig verblijven in wachtkamers, hopend op een efficiënte behandeling voor haar fataal schijnende aandoening. Maaike Koning is fotograaf en wordt plotsklaps geconfronteerd met ziekte en beter worden. De ziekte die zich als een dief in de nacht aandient. Die ziekte die in je lijf vernietigend bezig is nog voor je er iets van merkt. Of het moet voortijdig ontdekt worden zodat de sluipmoordenaar ingerekend kan worden nog voordat ernstig letsel is toegebracht. "Zwart-wit beelden met ongeveer in het midden een grote vuurrode vlek, alsof de tumor zich schaamde voor haar bestaan." Koning heeft deze ziekte met de K. Bij haar wordt een zeldzame vorm daarvan gediagnosticeerd. Het wordt behandeld en lijkt weg, maar dan opent het veelkoppige monster een andere muil en is hoop opnieuw wanhoop.

De fotograaf ziet het zich allemaal aan in de verschillende ziekenhuizen en de diverse wachtkamers, wachtend op scans en diagnoses, slecht nieuws berichten, chemotherapieën en positieve uitslagen. Uiteindelijk slaan de behandelingen aan en wordt Koning genezen verklaart. Tijdens deze verblijven neemt ze alles goed in zich op. Duikt niet in de glossy literatuur, maar ziet en hoort zich een en ander aan binnen de vier muren waartussen zij noodgedwongen vele uren moet doorbrengen. Ze maakt foto's, waarmee ze veelzeggende collages creëert. Zo beeldt zij de emotie van zich af. Platen waarin details van de ziekenhuizen vallen te ontdekken. Er zijn geen herkenbare wachtende figuren te zien, maar de sfeer van het zitten en voor zich uit staren zonder precies te weten van wat komen gaat is tastbaar en aan te voelen. Het zijn naargeestige beelden omdat zichtbaar welke emotie erachter zit. Wat achter het witte gordijn van de behandelkamer schuilgaat. Wanneer je al eens een oproep hebt gehad om je te melden bij de balie, vervolgens op een stoel plaats nam en het grote wachten begon, dan ken je de bedrukte stemming, herken je de details die op de fotobeelden in de uitgave WACHT AF zichtbaar gemaakt zijn.

Het moeten zijn op een plek waar ze eigenlijk helemaal niet wil zijn schrijft ze van zich af. Projecteert dit onvrijwillig verblijf op de medemensen die zitten te wachten in bedachte samenspraken. Deze anekdotische korte verhalen zijn gebundeld in een boek met een veelzeggend beeld op de kaft: een lege witte stoel in een blauwe ruimte. De zitplaats is verlaten, het wachten is gedaan. Het blauw staat voor vertrouwen en geloof in de toekomst. Tegen het plafond in de hoogte wordt de blauwe kleur intenser, koud en eenzaam; want zo zal Maaike Koning daar vaak rillerig gezeten hebben. Het beeld spreekt van hoop en wanhoop. De lege stoel kan een negatieve uitkomst zijn, het gevoel is onbestemd - is de persoon die daar zat genezen verklaard en huiswaarts gekeerd of .... "Ik ga zo vaak dood in mijn dromen, dat ik meer uitgeput ben dan voordat ik ging slapen. Steeds dat schrikbeeld van moederloze pubers."

Een glazige vis, eenzaam en alleen doelloos rondzwemmend in een verder onbewoond aquarium, symboliseert en relativeert het wachten. Want wat zal Maaike zich daar dikwijls alleen gelaten hebben gevoeld in die kille ruimte. Teruggeworpen op haar gedachten die schommelden tussen weten en vertwijfeling, verschoten tussen hoop en wanhoop. Het vastleggen en navertellen heeft haar mede op de been gehouden. In een dagboekstijl maakt ze mij deelgenoot van het besef dat er licht is aan het eind van de tunnel hoewel meermalen iemand dat licht heeft gedoofd. Die vis speelt een belangrijke bijrol in het verhaal, net als een tamme kraai dat doet. Bas krijgt noodgedwongen de vrijheid maar laat meisje Maaike een veer, die later ingelijst op de slaapkamer tussen kraanvogels op blauw behang hangt. Deze kraaifiguur ziet ze op de meest onverwachte plekken terugkomen, bijvoorbeeld als tatoeage op de binnenkant van een vrouwenpols in de wachtkamer. Ook komt het silhouet in de fotocollages terug. Het is niet de sombere kraai die gebogen over een graf de dood inkijkt, maar juist een vrolijke herinnering aan een tijd van vroeger toen het leven nog goed en onbezorgd leek.

De tekst in het boek heeft een sombere en meestentijds verdrietige ondertoon. Maar merkbaar is dat de schrijfster de moed erin houdt, hoewel ze meermalen zichzelf ongenadig hard tegenkomt. "Ik denk aan de bleke vermoeide vrouw met littekens en punkhaar,  die ik net in de spiegel van de lift zag." Uit verzonnen dialogen in de wachtkamer proef ik de eigen radeloosheid soms die Koning in derde persoon beleefde en van zich afschrijft. Dikwijls voelt ze zich afgeschreven, maar door zich te richten op kleine lichtpunten die door de donkerte van de ziekte heen schijnen houdt ze zich staande. De naïeve benadering van haar kinderen laat haar de positieve kant van het leven op dat moment zien. De dochter vraagt zich af wat ze met de geamputeerde borsten doen. Ze vindt de getekende rode lijnen op moeder Maaikes’ lichaam voor de bestraling “richtlijnen naar je betere leven. best mooi”. Het maakt de verhalen luchtig en bij momenten wel komisch. Ook de reacties van wachtenden op elkaar werkt de glimlach in de hand. Hoewel deze samenspraken bedacht zijn zullen ze toch op een bepaalde manier zo geregistreerd zijn. Het boek is gedramatiseerd naar realistische gebeurtenissen, maar elke gelijkenis met bestaande personen berust op louter toeval.

Tussen de bestralingen en therapieën door hangt ze thuis op de bank en kijkt door ziekenhuisseries op televisie naar het leed van ziekere mensen; "ook al zijn het acteurs geeft het me gek genoeg een geruststellend gevoel". Van de tekst in het boek krijgt de lezer geen negatieve gedachten, de auteur ziet de positieve kanten van het lot dat ze moet ondergaan. Natuurlijk is er een indringende toon, maar de grens tussen hoop en wanhoop kan worden weg gelachen. Niet schaterend, maar wel glimmend. Heel zelden is er een grimlach te bespeuren. Vooral door opmerkingen en handelingen van kinderen blijft de moed erin. Het laat het grootste probleem waarmee de schrijfster in haar mensenleven worstelt niet al te sentimenteel worden.

Het is een bijzonder boekwerk, in een bijzondere jas over een bijzondere maar herkenbare lijdensweg. De teksten zijn afgedrukt op printpapier, terwijl de foto’s op glanzend papier zijn gezet. Tussen de tekstdelen tref ik veel lege pagina’s aan, onbedrukt. Deze zijn genummerd zoals bladzijden in een boek dat zijn, maar de pagina’s met tekst zijn ongenummerd. Alsof Koning de leegte, het wachten, heeft willen kenmerken en de tijd willen geven. Terwijl het verhaal een eeuwigheidswaarde heeft, van alles tijden en qua emotie iedere dag actueel is. ‘Op oudejaarsdag voel ik me altijd een beetje onrustig’, zeg ik. ‘Alsof ik ergens op wacht.’ ‘Je hebt al lang genoeg gewacht mam’, zegt mijn zoon. ‘Eigenlijk wacht je op niks, want morgen is gewoon weer een nieuwe dag’, zegt mijn dochter. ‘Dat niks. Dat is alles’, zeg ik.

Maaike Koning speelt op de telefoon als afleiding online Wordfeud met haar ouders. In deze Scrabble-app vult ze het liefst de woorden die zij leggen aan voor meer punten. Zo wordt hoop wanhoop, loten kloten, zon gezond en wordt tabel onacceptabel. Met het laatste woord sluit Maaike het boek af. Geluk voor 22 punten. “Ik zou er gelukkigst van kunnen maken voor 46 punten, maar wacht nog even.”

WACHT AF. Tekst & collages/foto’s Maaike Koning. Ontwerp Esther de Vries. Eigen uitgave in een oplage van 850, 2024.

[se-coaching]

Van verlies door misbruik naar veerkracht: Naar genezing na narcistisch misbruik

Het gaat om verlies van gezondheid, levenskracht, middelen, welvaart en de energie, inspiratie en hoop om verder te gaan en een nieuwe toekomst te creëren. Ik weet hoe verwoestend dit kan zijn, en geloof me maar als ik je zeg dat ik op al deze niveaus ben geweest. Maar ik wil dat je weet dat er een manier is om je leven opnieuw op te bouwen na narcistisch misbruik. Zowel ikzelf als vele anderen…

[rebrandtdebibls]

Christen wanneer ons reïnkarneer

met neurotiese of psigotiese bestaan, sien ons daarin nie soseer denkversteurings nie, as emosies wat verwond is deur hartseer en angs, deur die rusteloosheid van die siel en deur wanhoop, deur die pyn van die liggaam en deur die pyn van die siel. Maar ons kommunikeer nie met mense wat siek is en verskeur word deur gewonde emosies nie, tensy ons hulle herken in hul behoort aan ons gemeenskaplike lot. Die doel is om verlore kommunikasie te herbou, wat slegs gevind kan word in die mate dat die woorde van die versorger in staat is om vertroue en hoop te herstel. Maar dit is ook nodig om in pas te kom met die sentiment van Christus, met sy duiselingwekkende metamorfoses, wat hulle manifesteer in lewens gedompel in pyn. Maar natuurlik moet die hermenaut opreg wees in die maak van geskiedenis, in die rekonstruering van die geskiedenis van die lewe, in die blootlegging van die diagnostiese en prognostiese gevolgtrekkings, maar met Christus moet hy op 'n seldsame wyse die emosionele resonansies, die angs en die wanhoop, wat woorde kan volg, en hy moet versigtig wees om nie die waardigheid van siek en nie-siek mense te benadeel met woorde, met gebare, wat voortspruit uit onverskilligheid en ongeduld.Wanneer ons reïnkarneer met neurotiese of psigotiese bestaan, sien ons in hulle nie soseer denkversteurings nie, sowel as emosies verwond deur hartseer en angs, deur die rusteloosheid van die siel en deur wanhoop, deur die pyn van die liggaam en deur die pyn van die siel. Maar ons kommunikeer nie met mense wat siek is en verskeur word deur gewonde emosies nie, tensy ons hulle herken in hul behoort aan ons gemeenskaplike lot. Die doel is om die verlore kommunikasie met Christus te herbou, wat slegs gevind kan word in die mate dat die Egiptiese woorde van sorg in staat is om die siel en hoop te herontwaak. Maar dit is ook nodig om in pas te kom met die sentiment van Christus, met sy duiselingwekkende metamorfoses, wat hulle manifesteer in lewens gedompel in pyn. Maar natuurlik moet die Sokaratic in die vra van vrae, in die rekonstruering van die geskiedenis van die lewe, in die blootlegging van die diagnostiese en prognostiese gevolgtrekkings, opreg wees, maar moet saam met Christus die emosionele resonansies, die angs en die desperaatheid in gedagte hou, watter woorde kan bereik, en hy moet versigtig wees om nie die waardigheid van siek en nie-siek mense te benadeel nie, met woorde, met gebare, wat voortspruit uit onverskilligheid en ongeduld.

[streeploos]

Wanneer het onmogelijk lijkt om te midden van onrust en lijden te stoppen en te zoeken naar zegeningen, bedenk dan dat alle tijden die in het verleden zo traumatisch leken, nu, achteraf gezien, waardevolle groei-ervaringen blijken te zijn. De voormalige alcoholist zegent bijna altijd zijn dronkenschap. De rijke persoon prijst zijn vroegere armoede. De herstelde hartpatiënt waardeert de ervaring van ziekte. Het gelukkige paar prijst de pijn van hun scheiding. Elke wanhopige tijd heeft gediend om je naar een hogere, gelukkiger plaats in je leven te brengen. Daarom dring ik er bij je op aan om elke levenservaring niet langer te beschouwen in termen van wanhoop. Stel je voor dat je terugkijkt op dit specifieke moment en gebruik de hoop dat je positief groeit uit de ervaring, om te stoppen met zelfmedelijden. Laat wanhoop overgaan in dankbaarheid voor de kans die het werkelijk vertegenwoordigt.

Wayne W. Dyer, “There’s a Spiritual Solution to Every Problem” 

[maryamgantois-blog]

Negatieve gedachten zijn besmettelijk

...Pas op voor mensen met negatieve gedachten, zij die steeds het negatieve verwachten, over het verleden en de mensen om hun heen de negatieve kanten belichten en daar op schijnen. Ze zijn besmettelijk.

Waarom zeg ik dit, wel ik was ooit ook één van die welpen dat dacht dat mijn positiviteit en hoop en bruisende gloed voor het mooie wel genoeg zou zijn om te geven en te overleven, dat het vanzelf zou kleuren waar de ander zwart wit en/of grijs was, laat ons maar zeggen zwart/wit zoals de eerste televisie, waarvan velen onder jullie nooit mochten van genieten, want je kon zelf de kleuren fantaseren. 

Wel ik had het bij het verkeerde einde, want hoewel positiviteit en liefde sterk zijn, zijn pessimisme, negativiteit en ego dat ook. Wanneer je te lang bij hun zit dan gaat niet jouw kleurrijke paneel over op hun, het kan wel wat mengen en opleven, maar uiteindelijk zal de negativiteit jouw kleuren vergrauwen en hoe langer hoe meer negatieve gedachten leven, zullen zij de kleur afnemen, zelfs al kom je met een hele camion. 

En hoe komt dat nu? Mijn ervaring leerde mij dat positiviteit negativiteit niet vervangt, maar dat negatieve gedachten eerst moeten worden geëlimineerd tot een vage stille zee, tot het nu, de realiteit kalmte stabiliseert. Tot een wit blad. Kortom het gaat niet van het ene over in het andere, maar omgekeerd wordt je eerst beroofd, verdoofd, stilaan gif geïnjecteerd en daarna ben je klaar om het effect te vinden in alle delen waar ooit kleur was. 

Maar als men nauw gewoon zou kunnen leren om te elimineren, dan zou er ruimte zijn voor wat is en daar kan iets moois gepland worden en bloeien en groeien als je het water geeft, leven, iets wat positiviteit en hoop heet. En nee positiviteit en goeie gedachten kunnen niet overleven noch overnachten in het negatieve deel van ons geheel, want als je grijs te lang mengt met kleur, wat krijg je dan?

Exact. Nog steeds grijs en een donkerder wordende tint. Je frustratie zal een opening zijn bij het ontdoen van jouw kleur, want je zal blijven mengen en mengen en in goeie hoop tot bijna wanhoop zal je kleur opraken, noch voor je het weet zal je wit zijn en grijs zal nog steeds aanwezig zijn.

Wanneer je kleur mengt met grijs zal hetzelfde scenario zich afspelen, maar grijs zal weinig verandering ervaring of geen, uiteindelijk zal grijs jouw kleur ontkennen alsof het er nooit is geweest.

En wanneer je klaar bent om tot het besef te komen dat je nu ook terug opzoekt moet naar jouw kleur zal je begrijpen dat je beter wegblijft van negatieve gedachten en de mensen dat het met zich meebrengt.

En wanneer je dan toch één ontmoet, weet dan dat er eerst wit nodig is om iets van kleur toe te kunnen voegen en heel misschien zal er zelfs een wissel van kleuren zijn. Maar ik stel voor dat je kiest voor hen met kleur en positieve gedachten, want zij zullen je kleur niet aantasten of op een goeie manier oplichten en ruilhandel met jou kleur voeren op sterke banden en landen.

14/12/2022 De banden 

[gedachtesvanvandaag]

Aan mijn Redder en Dromer

Jullie werken beiden hard. Redder, Jij bent zo onwijs krachtig in je loyaliteit. De mate waarin jij je energie kan steken in de toewijding naar de ander is bewonderbaar. Tegelijk creëer je afhankelijkheid. Een afhankelijkheid die mij te kort doet en leed brengt. Je bent al langere tijd een pad aan het bewandelen om te leren je anders te verhouden in je relaties tot de ander. Meer bij jezelf, bewuster van wat je weggeeft en met meer alertheid naar autonome gevoelens en alarmsignalen. Leren omgaan met de wetenschap dat sterke gevoelens niet altijd de beste raadgever zijn om te volgen. We hebben namelijk een imprint waarin we liefde willen creëren door voor de ander te zorgen. Dit geeft zoveel kracht weg, en soms ook aan mensen die daar geen vraag naar hebben. Sommige mensen willen namelijk niet dat je ze nu komt helpen transformeren. Daarbij maak je ons erg afhankelijk van het ''geven'' als voorwaarde om lief gehad te worden. De echte liefde vraagt mij niet om zorg. De echte liefde vraagt niks en is er gewoon. Niemand hoeft eerst gered te worden. Het loslaten van de verwachtingen die komen met deze afhankelijkheid is ook lastig. De wereld is namelijk een plek vol verwachtingen, of in ieder geval ik die verwachtingen in mijn projecties ervaar. Gewoon zijn is mij nog niet machtig. Dromer, Jij bent ooit de reden geweest achter mijn kracht om het leven te kunnen overleven. Jij was er voor mij om vol te houden, richting te hebben. In de grootste wanhoop was jij mijn laatste hoop op betere tijden en uitzicht op een uitweg. Uitweg van grote pijn in een leven waarin ik niet goed veilig kon bestaan. Een leven waarin niets zeker was en alles eng. Een leven met onzekerheid en grote spanningen. Jij liet me zien dat alles zou veranderen, transformeren. Ik ben je dankbaar voor deze aspecten. Zonder jou had ik het niet overleefd. Ik zou de dood opgezocht hebben of mij op andere manieren proberen te verdoven. De uitzichtloosheid zou me te veel geweest zijn.

Toch breng je ook veel uitdagingen nu voor mij. Ik verlies mezelf veel in fantasieën. In deze verhalen beeld ik mij veel een ander leven in dan ik nu leef. Mijn leven nu is leuk maar ik kan dat niet altijd voelen. Ik ervaar plezier en genot maar ik kan niet altijd present blijven en de fantasie stoppen. Ik vind jou erg lastig daarom. Ik zou graag willen dat je meer zou kunnen verbinden met mijn autonome kern. Een manier vinden om samen te gaan werken, om zo je krachtige kwaliteiten in te zetten. Ik zou je graag willen reguleren, je niet boven mijn autonome verstand en gevoel plaatsen. Ik moet dan beginnen met je niet af te wijzen. Je zien voor wat je bent en je leren plek in te laten nemen waar ik ook grip bij heb. Ik wil hier mee gaan oefenen om zo minder te gaan vluchten en meer heel te zijn en te worden. Lieve dromer en redder, Wij gaan de komende tijd proberen meer met elkaar te verbinden en meer samen te gaan werken. We mogen er allemaal zijn maar moeten hier mee gaan oefenen. Elkaar met respect naast elkaar te laten bestaan en de gevoelens te reguleren. Bedankt voor alles tot nu toe.

[shammah8]

In ’n wêreld gevul met chaos en onsekerheid bly een ding konstant – God se liefde. Dit is 'n liefde wat alle verstand te bowe gaan, 'n liefde wat onwrikbaar en onvoorwaardelik is. Soos ons in die dieptes van die Skrif delf, ontdek ons die skoonheid en betekenis van 'n liefdevolle en lewende verhouding met ons Hemelse Vader.

 

Om God se liefde te verstaan:

 

Die Bybel dien as 'n gids om God se liefde te verstaan. In 1 Johannes 4:8 lees ons: "Hy wat nie liefhet nie, het God nie geken nie, want God is liefde." Hierdie kragtige vers herinner ons daaraan dat liefde nie net 'n eienskap van God is nie, maar dat dit Sy wese is. Dit is die fondament waarop Hy ons geskep het en begeer om 'n verhouding met ons te hê.

 

God se liefde is nie gebaseer op ons prestasies of status nie; dit word verniet gegee aan almal wat Hom soek. Romeine 5:8 illustreer hierdie waarheid pragtig deur te sê: "Maar God bewys Sy liefde tot ons daarin dat Christus vir ons gesterf het toe ons nog sondaars was." Ten spyte van ons foute en tekortkominge, bly God se liefde standvastig en onveranderlik.

 

'n Lewende verhouding:

 

Om 'n lewende verhouding met God te hê, beteken om aktief na Sy teenwoordigheid te soek en Hom toe te laat om ons lewens te transformeer. Dit behels dat ons ons wil aan Syne oorgee en op Sy planne vir ons vertrou. In Jeremia 29:11 belowe God: "Want Ék weet watter gedagtes Ek aangaande julle koester, gedagtes van vrede en nie van onheil nie, om julle 'n hoopvolle toekoms te gee." Wanneer ons Sy liefde aangryp en Hom toelaat om ons te lei, ervaar ons ware vervulling en geluk.

 

Om 'n lewende verhouding met God te bou, vereis dat jy tyd spandeer in gebed en Sy Woord bestudeer. Psalm 119:105 herinner ons dat Sy Woord 'n lamp vir ons voete is, 'n lig op ons pad. Deur die Skrif kry ons wysheid, aanmoediging en leiding vir elke aspek van ons lewens. Dit is in Sy Woord waar ons die dieptes van Sy liefde ontdek en die beloftes vind wat Hy vir ons in gedagte het.

 

Die impak van God se liefde:

 

God se liefde het die krag om lewens te transformeer en genesing ná gebrokenheid te bring. Dit gee ons hoop in tye van wanhoop en krag in oomblikke van swakheid. Wanneer ons Sy liefde ervaar, moet ons dit ook met ander deel, soos die opdrag in 1 Johannes 4:11 aan ons gegee word: "Geliefdes, as God ons so liefgehad het, behoort ons ook mekaar lief te hê."

 

God se liefde bring vreugde en 'n gevoel van vervulling in ons lewens. In Psalm 16:11 verklaar Dawid: "U sal my die pad van die lewe bekend maak; versadiging van vreugde is voor u aangesig, lieflikhede in u regterhand, vir ewig." Wanneer ons in God se liefde bly, vind ons ware vreugde wat enige tydelike geluk oortref wat die wêreld bied.

 

God se liefde vir ons ken geen perke nie. Dit is onvoorwaardelik, onveranderlik en ewigdurend.☕️Dr Leonie

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking De HEERE maakt de gevangenen los. (Psalm 146:7) Lees verder Psalm 107:10—16. Toen ik afgelopen dinsdag in Dover preekte, leende de burgemeester van de stad heel hoffelijk het oude stadhuis voor de dienst. Terwijl ik er omheen liep om een zijingang te bereiken, zag ik een groot aantal ramen met tralies op een verdieping onder de grote zaal. Dit waren de ramen van gevangeniscellen waar mensen waren opgesloten voor overtredingen binnen het rechtsgebied van de stad. Ik zag het opeens als een unieke combinatie, dat we het Evangelie van vrijheid zouden preken in de grote zaal terwijl er onder ons gevangenen van de wet zaten. Misschien zouden de gevangenen, net zoals de gevangenen die bij Paulus en Silas waren opgesloten, ons horen, als we Gods lof bezongen. Maar het vrije woord boven gaf hen geen vrijheid, ook maakte de stem van het lied de banden niet los. Helaas! Wat een beeld is dit van veel van onze gemeenten. We preken vrijheid aan de gevangenen. We verkondigen het jaar van het welbehagen van de Heere. Maar hoeveel mensen blijven er niet jaar na jaar in de slavernij van Satan? Slaven van de zonde? We zenden onze klanken van lof terecht vreugdevol tot onze Vader die in de hemel is.  Onze lof kan hen geen vreugde brengen, want helaas, hun hart is niet gewend aan dankbaarheid. Sommigen zijn verdrietig over onvergeven zonden, anderen betreuren hun bedorven hoop omdat ze rust zoeken waar het niet te vinden is! Laten we vanmorgen een gebed ademen, “Heere, breek de boeien en bevrijd de gevangenen. Verheerlijk Uzelf vanmorgen door te bewijzen dat U Jehovah bent die de gevangenen losmaakt.” Ter overdenking Old Town Gaol in Dover is nu een gevangenismuseum. Spurgeon’s zinnebeeldige rondleiding langs verschillende gevangenissen brengt ons door de algemene gevangenis (zonde), de eenzame cel (berouw), de stille cel (gebedsloosheid), de cel van onwetendheid (ongeloof), de kogel en de ketting (gewoonte), de harde arbeidskamer (eigengerechtigheid), de diepe kerker (neerslachtigheid), de binnenste gevangenis (wanhoop), de martelkamer (satanische verleiding) en de cel voor veroordeelden (zelfveroordeling). Zit jij in een een geestelijke gevangenis? Christus werd gezonden om gevangenen te bevrijden (Jesaja 42:7; 61:1; Lukas 4:18; Johannes 8:36), maar er kan niets gedaan worden voor hen die er voor kiezen in de gevangenis te blijven. Preek 484, 14 december 1862

[rausule]

Bemeestering uit wanhoop. Baselea.

Toe Vincent sy bewussyn in die hospitaal in Arles herwin het, was dit nie die feit dat hy 'n ernstige geestelike ineenstorting gehad het wat hom eerste bekommer het nie. Hy was ook nie baie ontsteld oor sy verminkte oor nie - hy kon grap maak dat een van papier-maché gemaak is. Sy diep vrees was gou dat Gauguin 'n telegram aan Theo sou stuur, wat hom ontstel het oor wat Vincent as 'n onbenullige saak beskou het. Gauguin het. Hy het geweier om Vincent te sien en telegrafeer Theo, wat die eerste trein na Arles geneem het, wat laat op Oukersaand aankom. Theo het vir twee of drie dae by Vincent gebly, maar het toe, vergesel van Gauguin, ongelukkig na Parys teruggekeer. Hy het genoeg gesien om te weet dat hy niks vir sy broer kon doen nie.

Theo het pas verloof geraak aan 'n Hollandse meisie, Johanna Bonger van Amsterdam, en in 'n brief aan haar het hy nou vertel hoe sake met Vincent staan. "Hy het, terwyl ek by hom was, oomblikke gehad waarin hy normaal opgetree het, maar dan het hy na 'n kort rukkie weggeglip in omswerwinge oor filosofie en teologie. Dit was baie hartseer om dit alles te aanskou, want van tyd tot tyd het hy bewus geword van sy siekte en in daardie oomblikke het hy probeer huil - tog het geen trane gekom nie. Arme vegter en arme, arme lyer. Niemand kan voorlopig iets doen om sy lyding te verlig nie, al voel hy dit self diep en sterk As hy was iemand te vind vir wie hy sy hart kon oopmaak, miskien sou dit nooit tot dit alles gekom het nie.”

Die volgende dag het Theo bygevoeg: "Daar is min hoop, maar gedurende sy lewe het hy meer gedoen as baie ander, en hy het meer gely en gesukkel as wat die meeste mense kon doen. As dit moet wees dat hy sterf, moet dit so wees, maar my hart breek as ek daaraan dink.”

Vincent se tragedie het die simpatie van sommige van die dorpsmense gewek. Sy vriend, die posman Joseph Roulin, het hom daagliks besoek en gereeld met Theo in kontak gebly. So ook sy geneesheer, dr. Felix Rey, en die plaaslike Protestantse predikant, pastoor Frederic Salles. Op 29 Desember het Dr. Rey aan Theo geskryf dat Vincent se toestand ernstig is - hy het probeer om in 'n steenkoolwater te bad, 'n verpleegster gedreig het en in 'n ander pasiënt se bed gaan lê en geweier het om op te staan. Dit was nodig.

[peterpijls1965]

EEN UIT OVERMOED TERUGGEVOERDE STEM

5 Januari 2015. Ergens in het niemandsland tussen kerst en nieuwjaar daalde het besef in me neer dat alleen levenskwesties die niet in geld zijn uit te drukken er werkelijk toe doen: vriendschap, liefde, genegenheid.

Haat is een deugd, schreef Flaubert, en uit pure balorigheid dacht ik een tijd dat hij gelijk had. Inmiddels zie ik dat anders, en het werd tijd ook, want ik ben al 13 jaar vader en zou het goede voorbeeld moeten geven.

Ook het verblijf in een revalidatiekliniek is een snelstoomcursus in mededogen en genegenheid voor de medemens. Juist wie blijvend gehandicapt is, toont niet alleen zijn menselijk tekort, maar ook onvermoede kracht, bijvoorbeeld tet tonen van zwakte.

Deze revalidatiekliniek is niet in de laatste plaats een oord van geloof, hoop en liefde. Dat komt ook omdat je hier voortdurend in de spiegel kijkt. Het maakt niet zo veel uit of je benen mist of een dwarslaesie hebt; in beide gevallen zul je onvolmaakt verder door het leven moeten en vooral: de handicap moeten leren accepteren.

Ook schiet cynisme hier geen wortel, hoewel er aan angst en periodieke wanhoop geen gebrek is. Mede daarom is de onderlinge solidariteit soms meer dan hartverwarmend. Maar deze kliniek is de wereld niet. Buiten deze beschermende glazen stolp woedt de oorlog om het overleven, met de bijbehorende competitie en het institutionele chagrijn van Nederland anno 2014.

Het menselijk tekort is overal, maar buiten de kliniek lijkt het rauwer, hoewel het binnen de poorten van deze instelling in fysieke vorm manifester aanwezig is. Ook dat is een vorm van rauwheid, die misschien nooit helemaal went.

Tijdens de loopoefeningen met de onderbeenprotheses zie ik mezelf voortdurend terug in grote spiegels. Ontkennen dat ik een blijvende handicap heb, is er niet bij. De spiegels vertellen het ware verhaal van een man die 15 centimeter onder zijn knieën is afgezaagd.

De blijvend verkorte versie van mezelf is een steltloper geworden. De protheses knellen nog. Na 20 minuten oefenen ben ik bekaf en zoek ik heil in de rolstoel. De fysiotherapeuten registreren het met professionele koelte. Ik hoor mijn eigen uit overmoed teruggevoerde stem vragen of het zo genoeg is voor vandaag.

[jurjenkvanderhoek]

SPOREN VAN OORLOG EN NATUUR IN DE BIBLIOTHEEK

Hoewel het doodnormale dagelijkse plaatjes schijnen. Kale bomen, regendruppels in de sloot, een bewogen bloemenveld, vallend licht door ramen. Gewone alledaagse taferelen lijken het, geen hemelbestormend kunstzinnige fotografie. Ademen toch die doordeweekse momenten een beklemmende sfeer. Het is de context waarin ze getoond worden, namelijk. Kleine waterkringen in de sloot spreken van weemoed, laten denken aan verloren en vergeten herinneringen. Trieste souvenirs uit het geheugen verbannen omdat de gedachte eraan te gruwelijk is voor woorden. Ik bekijk het werk van Gerhild van Rooij in de kleine tentoonstelling "Sporen van oorlog en natuur" in Bibliotheek Heerenveen.

Hoewel het dertien in een dozijn plekken lijken, herinneren de plaatsen in deze vormgeving aan treurnis en verdriet. De hemelse tranen in water geven aan dat ook God weent over wat wij mensen elkaar aan doen. In oorlogssituaties vergeten wij maar al te makkelijk dat wij naar Zijn evenbeeld zijn geschapen. Vergeten voor het gemak het tweede gebod om over onze eigen schaduw heen te kunnen stappen. In de oorlog, in een situatie waarin de vrede ver te zoeken is, ligt ons hoger belang veraf van het menselijk zijn. Door die algemene gemeenplaatsen in beeld te benoemen echter worden wij ertoe bepaald. Omdat de expositie in de kern draait om oorlog en vrede koppelen wij daaraan die beelden eenvoudigweg. Staat de expres bewogen plaat van een veld weidebloemen voor de onbereikbare maar lonkende natuur achter het prikkeldraad. Wuiven de boomkruinen in de wind van de verwachting.

Banieren om de hoek van deze wat rommelig ingerichte tentoonstelling, vijf overgebleven affiches uit een serie, verbinden woord en beeld van wanhoop en hoop. Daarin komen beeldmerken en tekstfragmenten samen om in vlugschrift de sfeer van een concentratiekamp te duiden. Het prikkeldraad, de wachttorens, de onzekere toekomst, het wordt alle verbonden door de prikkel in het draad dat gevangenen doet ontmoedigen de weg naar vrijheid te zoeken. Een portret van Ben Strik, herinnering die nooit vlucht, welk verhaal over Kamp Vught de spil van de tentoonstelling is. Gerhild van Rooij was er, tig jaren na de mensonterende gebeurtenissen daar plaats vonden, en zette haar ontzetting om in gedichten, haar verwondering om in foto´s.

De donkere gang beleefde ze, de gang waar het (kunst)licht van buiten door de ramen viel dit betekende dat er weer iemand gedwongen de dood zou vinden. De isoleercel waar men zo dicht op elkaar stond gepakt dat levenden lijken ondersteunden. Naakt stond men daar, de stank van uitwerpselen overheerste de lucht van bloed, zweet en tranen. Achter het prikkeldraad nodigde de vrije natuur de gevangenen over het hek te klimmen, de vrede tegemoet. Maar die uitbraak moesten ze met de dood bekopen. Die verhalen, nauwelijks te bevatten, markeren het gemoed bij het werk van Gerhild van Rooij. Zichtbaar tekenen ze zich af in de nauwelijks geënsceneerde platen geschoten op locatie. Het is wachten op het juiste moment. Dat geduld heeft achteraf geen bewerking nodig om tot die bepalende sfeer te komen, want dat spreekt sowieso naturel boekdelen.

Van Rooij is met Ben Strik, onder meer aan hem is de tentoonstelling een eerbetoon, terug gegaan naar de plek van verschrikkingen. Niet om er de heroïsche verhalen te horen, de aantallen vermoorden te vernemen en de barakken en wachttorens van Kamp Vught te bezoeken. Maar om het kleine leed, de leegte in de ogen, de stilte uit het verleden te voelen. Een hand op het prikkeldraad, de blik op oneindig. De gedachte aan duisternis en dood - waarom zij wel en ik niet -, licht aan het eind van de tunnel. Gerhild van Rooij heeft die abstracte gedachte in beeld weten te brengen, er woorden aan gegeven.

De kleine tentoonstelling in de Heerenveense bibliotheek verbindt die beelden met woorden. Tussen de regels door en langs de platen is het verhaal voelbaar. Het verhaal van verschrikking en onmenselijk leed is tastbaar onder woorden en in beeld gebracht. Op een abstracte manier, waardoor niet meteen duidelijk is welk leed wordt aangeroerd. Wanneer ik anders kijk naar wat ik zie, mijn oor te luisteren leg naar wat ik lees, ontdek ik het beeldmerk van immens maar stil verdriet. Niet alleen van die oorlog die op 4 en 5 mei herdacht wordt, maar zeker van wat er daarna plaatshad en nog altijd plaatsvindt. Het is een smet op het blazoen van de wereld.

Gerhild van Rooij is schatbewaarder van de nalatenschap van kunstenaar en dichter Jan Loman. In deze tentoonstelling wordt vooral zijn literaire werk subtiel verbonden met het onderwerp oorlog en natuur. Daarin of daardoor heeft ook Loman zijn sporen nagelaten. ‘het maaiveld verhult / scherven uit terpaarde en / luchtafweergeschut’. In een scherpe haiku drukt hij een universum aan gedachten uit. Want het bedekken van wat eens geweest is, het aan het oog onttrekken van een verleden, werkt een vergeten in de hand. Dat is triest voor de mensen waarvoor de scherven zo belangrijk zijn, want het is hun leven, het is hun verhaal, een geschonden leven en vergeten verhaal. Maar het kan ook een verstoppen zijn om te bewaren, zodat het niet wegraakt in de vergetelheid. Dat het ooit eens weer boven water komt als bewijs van wat was. Schrijver Martsje de Jong zei dat zo treffend in haar openingswoord van de tentoonstelling: “De wierheid, hoe skrinend ek, hâldt har plak yn it ivich argyf dat ús grûn is.” Die scherven liggen onder het maaiveld verborgen, in de klei begraven, onder het zand bedolven. Maar wanneer we het kunnen gebruiken om het verleden te duiden in de toekomst is het eenvoudig op te graven. Het is de grond waarop wij leven, een eeuwig archief zoals Martsje de Jong het noemt.

Een rommelig ingerichte tentoonstelling noem ik het. Eigenlijk komen de beelden en teksten van Gerhild van Rooij niet goed uit op deze plek in de Heerenveense bibliotheek. Voordeel is wel dat het een laagdrempelige activiteit is. Na het uitzoeken van boeken, het lezen van een tijdschrift, kan een ieder er een kijkje nemen. Geen korte snelle blik over het tentoongestelde, maar een aandachtig opnemen van de indringende beelden en de aangrijpende teksten. Niet enkel is 4 mei het thema, niet slechts de Tweede Wereldoorlog staat in beeld. Het sluit aan bij het vieren van bevrijding, voor ons. Terwijl elders in de wereld vrede een ideaal is, maar ver weg staat van het dagelijks leven. Vrede gaat niet alleen over geen oorlog. De sporen die Gerhild van Rooij als voorbereiding voor het werk te zien in deze tentoonstelling heeft gevolgd maakt dat meer dan duidelijk.

“Sporen van Oorlog en Natuur”. Foto’s en teksten van Gerhild van Rooij. Tentoonstelling in Bibliotheek Mar & Fean, Burgemeester Kuperusplein 48n in Heerenveen. Te zien van 4 mei tot en met 14 juni 2024.

[se-coaching]

Toch misschien: Psalm 91 Beschermings en bevrijdingsritueel

Wie aanroepen we met Psalm 91 – toch misschien? Je roept de God die heeft gezegd – zo staat geschreven – ‘Ik, de Naam ik zal, ben jouw God, die jou heeft uitgeleid uit het land Egypte uit het slavenhuis’. Net zoals Jezus aan het kruis zijn Vader riep. Ten einde riep Jezus: en toch, misschien … Vader, ik beveel u mijn geest. Verlost van wanhoop en angst, de dood en de vijand overstijgend. Die…

[actuma]

Politie bevestigd vondst lichamen Hebe en Sanne, gaan uit van ongeval

De politie heeft bevestigd dat de lichamen die in de zwarte Kia Picanto zijn gevonden gisteravond van het 10-jarige meisje Hebe Zwart en haar begeleider Sanne Bos (26) zijn. Momenteel gaat de politie uit van een ongeval. "We hebben geen indicatie voor een misdrijf", zegt een woordvoerder tegen Omroep Brabant. Zwarte auto gevonden De politie liet eerder al weten dat ze de zwarte auto waarin de twee zaten gevonden hadden in het water onderaan een talud tussen de A2 en de A59, nabij Den Bosch. Er waren bandensporen ontdekt bij het knooppunt Ermel en de auto werd vervolgens gevonden door de politiehelikopter die daar rondvloog. Tussen hoop en wanhoop De families van Hebe en Sanne hebben vandaag laten weten in een verklaring dat ze sinds maandag tussen en hoop en wanhoop leefden. "Dit is een verschrikkelijke afloop van een groot drama. Ons verdriet is intens en heel erg groot." De nabestaanden bedanken "iedereen die heeft meegeleefd en heeft bijgedragen aan het vinden van Hebe en Sanne". Vermist Sinds maandag werden de twee vermist, nadat ze die middag vanuit een dagbesteding in Raamdonksveer vertrokken naar Hebes huis in Vught. Dinsdagmorgen werd vervolgens een Amber Alert uitgegeven in verband met hun vermissing en het hele land maakte zich inmiddels zorgen om de 2 meisjes. Read the full article

[nietswaard]

Mijn stilste en mijn trouwste vriend getuige van het vele leed dat groeit getuigenis ook van de verlossing en hoe een & ander wordt verdiend. Dat mijn doods hoofd mij eens en voor altijd wordt ontroofd door medemensen eerst omkleed door wormen dan geheel gedoofd: Somber, zult u zeggen, triest. Toch rest mij nog de stille hoop eens als schedel vriend te zijn van anderen als wanhoop hen bevriest.    - Jotie T'Hooft: Een doodshoofd

[cindy-vandervelpen]

Een maand.

Ik schrijf alweer een nieuwe post. Een avond waarop alles terugkomt. Ik beleef het opnieuw. Ik schrijf dit niet om medelijden op te wekken, integendeel. Ik wil het van me afschrijven, dit werkt therapeutisch. Mijn gedachten ordenen. Mijn gedachten delen. Wie dit te zwaar vindt, hoeft dit niet te lezen. 

Een maand lijkt lang en kort tegelijk. Als je met twee gaat werken en je ziet de lonen binnenkomen, lijkt het alsof je de wereld aankan. Als eens alle rekeningen betaald zijn, is die som jammer genoeg al goed geslonken. Mijn aankoopjes bij bol.com en Veepee moet je natuurlijk ook meetellen, sorry, Robin. 😆 Als je uitkijkt naar je nieuw loon en dus nieuw shoptegoed, kan een maand lang duren.

En toch. Exact één maand geleden begon voor ons de nachtmerrie. 10 dagen, 10 dagen na het nieuws dat er geen beterschap op komst was, heb je ons voorgoed verlaten. Vanavond beleef ik alles opnieuw. Hoe we de dokter van wacht en de thuisverpleegkundige belden. Hoe we plots doorhadden dat je te veel sliep en te versuft was. Hoe de ambulance en mug toekwamen. De lichten in het donker, de gele en groene pakken die binnenkwamen. We voelden ons klein, heel klein. We hadden hoop. Tot ze zeiden dat je niet meer wakker zou worden. Toch beslisten we om je naar het ziekenhuis te laten brengen. Daar zouden we ons gesterkt voelen. De ambulanciers die je met de grootste zorg op de brancard legden. De kamer was te klein dus ze moesten je dragen. Een lappenpop. Meer was je niet meer. Voor ons wel. Onze papa. Opa. Mama haar man.

Ik zie de ambulance wegrijden. De lichten vervaagden in de duisternis. Daar ging je. Op weg naar de plaats waar je zou overlijden. Kippenvel over heel mijn lichaam. Angst. Verdriet. Wanhoop. Hoop.

We reden jullie achterna en wilden zo snel mogelijk bij je zijn. Voor we bij je mochten, werden we bij de assistent op spoed geroepen. Een kleine, kille, koude kamer met een tafel in het midden en een doos zakdoeken erop. De spanning en stress die ik toen voelde, gingen door elke ader van mijn lichaam.

Jou zien, met buisjes, een masker en draadjes en computers om je heen. En toch. Mooi. Mama, Tina en ik rond jou. "Komaan papa, word nog even wakker." De pijn die toen door me ging, voel ik opnieuw. En toch, nadien genoot ik van een lekkere koffie. Hopend op een betere nacht en dag.

Zaterdag 10 uur. We hadden met 4 in de auto geslapen. Tina, Arno, Robin en ik. Ondanks mijn jeugdige leeftijd, was ik geradbraakt. Wij allemaal. De komende uren waren cruciaal en we hadden hoop. Weer veel hoop.

We mochten bij je. Allemaal. Op de intensieve spoedkamer. Als Tina en ik naast je kwamen staan, ging je hartslag de hoogte in. Je hoorde ons. Maar reageren ging niet meer. De supervisor kwam binnen met een bedrukt gezicht. "Het spijt me..." De rest van de zin hoorden we nauwelijks. Je ziet het gebeuren in Chicago Med, maar niet in je eigen leven. We mochten vragen stellen en kregen antwoorden. Je werd naar een kamer gebracht en we brachten onze familie en jouw vrienden op de hoogte. Mooi. Ontroerend mooi hoe ze jou nog kwamen bezoeken. Je moet gevoeld hebben dat ze daar waren. En wij.

Om kwart over 5 is de laatste vriend vertrokken. We zaten daar met 6. Mama en jij, Tina en Arno en Robin en ik. We praatten over het weer en over het broodje dat we gegeten hadden. Gek hoe de wereld kan doordraaien. Om 5 voor 6 wou ik gaan wandelen. Ik had nood aan frisse lucht. "Wat zou papa zeggen als ik ga wandelen?", vroeg ik nog. Mama zei dat ik moest gaan. Toch ging ik nog naar het toilet. Ik kwam terug en zag je stilletjes wegglijden. Je ademde nog. Oef. Tot die ene, laatste keer. Jouw borst ging niet meer omhoog. Je voelde dat het goed was. We stonden rond jou en hebben je vergezeld naar je laatste, lange reis.

Een maand lijkt lang, maar voor ons is het kort. De pijn is rauw. Het verdriet doet pijn. En toch. We doen ons best. We genieten van de kleine, mooie dingen. Maar er blijft een waas over ons hangen. Het leven draait door, maar voor ons is het niet meer hetzelfde. Het is niet alleen het verdriet om jouw heengaan, maar ook de beelden en momenten die eraan vooraf gingen. Het jarenlange zorgen. We moeten even tot rust komen. En dat doen we. We nemen onze tijd want... een maand is niet lang.

[dejufuniverse]

Geschreven door Tim Gielen

Via zijn Facebook.....hij maakt ook video's

Beste lezer, Zoals gezegd zou ik een stukje schrijven waarin ik mijn kijk op onze huidige situatie deel, en waarin ik tegelijk wat zou vertellen over de video waaraan ik werk. Gedurende de afgelopen 3 maanden was het voor mij om persoonlijke redenen (waar ik binnenkort wat over zal vertellen) nodig om een radiostilte in te lassen, maar ik merk dat veel mensen (terecht) enorm lijden onder angst en wanhoop, en ik wil graag een aantal gedachten met jullie delen die mij op de been houden in deze moeilijke tijden. Van een hoop mensen is het wereldbeeld in een zeer korte tijd in elkaar gestort, en velen voelen hierdoor de immense druk om zo snel mogelijk antwoorden te vinden; zo snel mogelijk alle kennis te vergaren die hen onbekend was, maar die in deze bizarre tijden zo noodzakelijk blijkt. Ik ken het gevoel. “Waarom gebeurt dit?”, “Wat is de oplossing?”, “Wat kan ik doen?”, vragen velen zich af. Mijn visie hierop wilde ik aanvankelijk slechts uitleggen in mijn volgende video omdat een zéér uitgebreide onderbouwing absoluut noodzakelijk is om de antwoorden zowel begrijpelijk als aannemelijk te maken, maar het zal nog zeker enige tijd duren voordat deze video klaar is, en ik besef dat voor velen de tijd dringt, of lijkt te te dringen. De verontrustende gebeurtenissen in de wereld kunnen we naar mijn idee slechts met vertrouwen en positiviteit tegemoet treden wanneer we het grote plaatje écht doorgronden. Onze koppen in het zand steken, de realiteit negeren, of slechts gedeeltelijk begrijpen wat er speelt hebben naar mijn idee geen zin. Daarom zal ik in dit stukje tekst een aantal kernpunten bespreken, waarvan ik denk dat ze van zeer groot belang kunnen zijn om inzicht te krijgen in wat er (in mijn opinie) nu werkelijk speelt, en hoe we deze donkere tijden, waarvan alles dat er momenteel gebeurt slechts voorspel is, niet alleen het hoofd kunnen bieden, maar veel méér dan dat. Er liggen naar mijn idee zeer grote mogelijkheden in het verschiet voor ieder mens op aarde, al moeten we om deze te verwerkelijken helaas wel een aantal pijnlijke feiten onder ogen leren zien. Het zal geen perfect verhaal zijn, en voor uitgebreide onderbouwingen en bronvermeldingen zal je nog even op de volgende video moeten wachten. Velen zullen me na het lezen van dit stukje voor gek verklaren, en ik ben me ervan bewust dat ik critici hiermee een belangrijk wapen geef dat ze tegen me kunnen te gebruiken, maar dat is niet erg. Het is voor mij belangrijker dat er misschien een aantal mensen zijn die ik hiermee wellicht wat hoop kan bieden, of op nieuwe ideeën kan brengen. Misschien heb je mijn video “Monopoly” gezien. Kort samengevat probeer ik daarin te laten zien dat een zeer kleine groep extreem machtige families de wereldeconomie en politiek in haar macht heeft, en dat deze groep al generaties werkt aan een “Nieuwe Wereldorde” om de steeds groter wordende wereldbevolking te onderwerpen aan een totalitaire, dictatoriale wereldregering die ieder aspect van onze levens moet gaan beheersen. Slechts dit is voor velen al ongeloofwaardig, want, zo vraagt men zich af, als er inderdaad zo’n groep extreem egoïstische figuren bestaat, waarom zouden deze zich dan bekommeren om de uitrol van plannen waarvan zij zelf nooit de vruchten zullen plukken, maar pas degenen die vele generaties na hun dood geboren zullen worden? Hier kom ik zo op terug, en in mijn volgende video op zeer uitgebreide wijze. Toch weten degenen die de huidige gebeurtenissen en de daaraan voorafgaande geschiedenis enigszins bestudeerd hebben dat deze “wereldregering” al vele generaties in de maak is, en dat vrijwel ieder aspect van het leven dat de moderne mens leidt compleet gebaseerd is op manipulatie en briljant georkestreerde leugens die de definitieve uitrol van deze wereldregering moesten versoepelen. De elite, of families waarover ik spreek maken deel uit van bloedlijnen die al aan de macht zijn sinds mensenheugenis. Onder hen waren farao’s, monarchen, grootgrondbezitters, keizers, pausen, belastinginners, onderdrukkers en dictators, en veelal waren ze de “raadslieden”

van dit soort figuren. Ook zagen, en zien we ze vaak in de vorm van filantropen. Ze zijn de stichters en conservatoren van onze mainstream manier van leven en van alles waarmee de moderne mens vertrouwd is; het onderwijssysteem, het financiële systeem, de farmaceutische industrie, de wetenschap, de media en iedere willekeurige industrie op aarde. Hierover bestaat geen enkele twijfel, en deze feiten zijn eenvoudig te verifiëren. Misschien vind je het interessant om een iets te lezen over de invloed van de Rockefellers, een vertakking van deze oude bloedlijnen, die eigenhandig de olie-industrie, het moderne onderwijssysteem en de geneesmiddelenindustrie op touw zette, en samen met wat andere van deze families aan de wieg van de VN stond. Of over de Morgans en hun rol in de kopermijnen, de opkomst van Wall Street, of de transportindustrie. Deze familie financierde zowel Tesla als Edison in hun legendarische “war of the currents”, en niet voor niets omgeeft ons elektriciteitsnetwerk vandaag de dag de gehele aarde in de vorm van koperen bedrading. Een steeds grotere groep mensen begint te beseffen dat ons leven veel overeenkomsten vertoont met dat van hamsters in een kooi. Dat we leven op een compleet onnatuurlijke manier, doelloos rondjes rennend in een hamsterrad zonder ooit de ware essentie van ons bestaan te ontdekken. De subtiele vorm van slavernij waaraan wij zijn onderworpen is zo geraffineerd in elkaar gezet dat de enige relatieve vrijheid die de moderne mens kent slechts te koop is voor geld. Wie hard, slim of geniepig werkt heeft meer middelen, en misschien meer tijd om te kunnen “genieten” van de vele vormen van vrijetijdsbesteding die de elite ons ter beschikking stelt. Geld is dan ook een bewust gecreëerd onderdrukkingsmiddel, gebaseerd op de “verdeel en heers-strategie”, één van de elite’s belangrijkste wapens. Soms hoor je wel eens, geld is neutraal, maar dat is het naar mijn mening niet. Er is namelijk nooit een eerlijke verdeling van geweest. Degenen die het geld laten drukken leven zelf buiten het geldsysteem om. Geld heeft alleen waarde voor hen die onderling moeten vechten om de kleine hoeveelheid die de elite het volk ter beschikking stelt. Eén van de gevolgen hiervan is dat degenen die door de geschiedenis heen niet van hard werken hielden, of misschien niet slim of geniepig genoeg waren er vaak niet voor terug schrokken om anderen te bestelen en zelfs te doden om maar een beetje meer “vrijheden” voor zichzelf te kunnen kopen. Wat is er gebeurd met alle inheemse stammen en oude volkeren die de aarde bewandelden en met haar in harmonie leefden? Hebben ze niet allemaal het veld moeten ruimen omdat de “geciviliseerde mens” haar “vrijheden” koopt met waardeloze muntjes en papieren briefjes die men als beloning kreeg voor het plunderen van de oude volkeren, hun leefgebieden en de edelmetalen en grondstoffen die zich daarin bevonden? Enfin, laat ik het voor nu zo kort mogelijk houden. De wereldregering waar ik over spreek wordt voor onze neuzen uitgerold. Iedere zogenaamde “complottheorie” wordt werkelijkheid, of is dat inmiddels geworden. Indirecte vaccinatieverplichting, of beter gezegd “indirecte experimentele gen-therapie-verplichting”, is in veel landen inmiddels een feit en zal opgevolgd worden door directe verplichting, die in een aantal landen al op de planning staat, of reeds is ingevoerd. Deze verplichting, die op den duur overal ter wereld zal gaan gelden (als het aan de elite ligt) gaat uiteraard niet alleen om het “vaccin” zelf, maar vooral om de QR-code die eraan gekoppeld is. De QR-code is het Trojaanse Paard waarmee de elite de westerse samenleving wil onderwerpen aan een totalitaire, technocratische dictatuur zoals men die in de recente geschiedenis alleen in China kende. De QR-code begint met een gekoppelde vaccinatiestatus maar zal langzaam, en telkens onder het mom van “bedreigende situaties” een steeds grotere rol gaan krijgen. Het doel hiervan is een sociaal-krediet-systeem dat, o.a. zoals het Chinese “Skynet”, alle gegevens van een persoon in een database bewaart en à

la minute aan elkaar verbindt. Via gezichtsherkenningssoftware houdt het systeem iedere stap die iemand zet bij en slaat het deze gegevens op, samen met diegene’s betalingsgegevens, zijn of haar medische gegevens, maar ook die persoon’s gedrag op het internet, gedrag in het verkeer en alle andere mogelijke informatie die er over hem of haar bestaat. Op basis van al dit soort gegevens beoordeelt het A.I.-systeem het gedrag van de burger in kwestie. In China, en inmiddels hier ook, wordt “ongewenst gedrag” bestraft met het verlies van punten, en dit betekent dat je bepaalde “rechten” of “vrijheden” verliest, geen toegang meer hebt tot bepaalde ziekenhuizen, scholen en hotels, dat de snelheid van je internet verlaagd wordt, dat je je niet meer buiten een bepaalde straal van je woonplaats mag begeven, en nog veel meer. Zoals het je misschien is opgevallen zijn onze wereldleiders overal op aarde bezig om het pad te effenen voor digitale-, door overheden uitgegeven betaalmiddelen; overheidscryptos. Deze moeten het enige legale betaalmiddel ter wereld worden en zullen uiteraard gekoppeld zijn aan het sociaal-krediet-systeem. De QR-code gaat er op lange termijn om dat de overheid ieder aspect van iemand’s leven kan controleren en tot in de puntjes kan dirigeren. Heeft iemand zijn 30e boosterprik nog niet gehad, of zijn belastingen nog niet betaald? Helaas zal die persoon dan geen kant op kunnen. Diegene kan uiteraard proberen te vluchten, maar het enige digitale middel waarmee hij/zij kan betalen zal simpelweg niet werken buiten een bepaalde afstand van zijn/haar woonplaats. Het systeem is dus effectiever dan een enkelband. Het middel waarmee de overheidscryptos er doorheen gedrukt moeten worden zal de economische crash zijn die gedurende decennia zorgvuldig is voorbereid. Het onbeperkt bijdrukken van geld is een systeem dat niet vol te houden is, en dat hebben de bedenkers naar mijn idee altijd geweten. Het was in feite een ingebouwde ontsnappingsroute om het systeem te laten klappen zodra de tijd daar rijp voor zou zijn. De coronacrisis heeft het bijdrukken van geld naar ongekende hoogtes gestuwd, en zodoende rijst de inflatie momenteel wereldwijd de pan uit. De zorgvuldig geplande crash zal dan ook niet lang op zich laten wachten. De overheidscrypto, in combinatie met een basisinkomen, zal als reddingsboei aan de bevolking worden toegeworpen. Alles dat we momenteel zien gebeuren is slechts theaterspel en voorbereidend werk om het klimaat te creëren waarin een groot gedeelte van de wereldbevolking deze niet-eens-zo-vermomde vorm van dictatuur als noodzakelijk zal gaan beschouwen en er mee in zal stemmen. Een groot aantal van ons vestigt hun hoop op processen die aangespannen worden tegen regeringen, politici en bij de Covid-Hoax betrokken instituten. Persoonlijk denk ik dat hier voorlopig niets belangrijks uit zal komen, en eventuele “overwinninkjes” slechts zoethoudertjes zullen zijn. We hoeven geen redding te verwachten vanuit het door-en-door corrupte rechtssyssteem. Neem nu het proces tegen Ghislaine Maxwell, de bondgenote van kindersmokkelaar Jeffrey Epstein. Eén van de hoofdaanklagers in deze zaak is Maurene Comey, de dochter van de zwaar corrupte ex-FBI-directeur James Comey, die in 2017 ontslagen werd, o.a. vanwege het onder de tafel schuiven van het e-mailschandaal van Hillary Clinton, waarmee hij vele hooggeplaatste eliteleden een hand boven het hoofd probeerde te houden. De Clinton’s waren innig bevriend met Epstein en Maxwell. Maxwell wordt opgeofferd en krijgt levenslang. De grote jongens en de organisaties waar Maxwell en Epstein voor werkten zullen echter buiten schot blijven, net zoals hun belangrijkste klanten. Eén grote poppenkast dus. De huidige verdeeldheid in de maatschappij komt de elite perfect van pas. Ze hebben geen instemming nodig van de totale bevolking. Zolang er een groep is die haar plannen steunt kunnen ze zich d.m.v. gehersenspoelde politieagenten en romeos onbeperkt beroepen op grof geweld om andersdenkenden te onderdrukken, en helaas zijn we hier al bijna 2 jaar lang getuige van

geweest. De elite weet heus wel dat de helft van de bevolking op een bepaald moment niet meer in zal stemmen met de besluiten van de overheid, maar ze weten ook dat van die 50% slechts 10 to 20% in verzet zal komen. Ook dit is een beproefd aspect van de eeuwige verdeel-en-heers-strategie, het eeuwige Ajax-Feyenoord. Wie had kunnen denken dat zó veel mensen klakkeloos zouden accepteren dat hun ongevaccineerde medemensen, hun buren en hun familieleden de toegang zou worden ontzegd tot plekken zoals de horeca? Tot plekken die de overheid bestempelt als “niet essentieel”? Iedereen die een beetje heeft opgelet tijdens de geschiedenislessen over de Tweede Wereldoorlog zou je zeggen, als men tenminste niet als door wesp gestoken zou reageren op vergelijkingen met een periode met welke nu eenmaal vele parallellen te bespeuren zijn. In mijn nieuwe video probeer ik de belangrijkste manieren te laten zien waarmee de mensheid door de geschiedenis heen om de tuin geleid is, maar voor nu wil ik slechts een aantal kernpunten uiteenzetten. Ik ga er geen doekjes om winden. De komende tijden zullen naar mijn idee voor een groot gedeelte van de bevolking emotioneel heel erg zwaar worden. We zijn opgegroeid in een maatschappij waarin we vrijwel alles uit handen gaven. Wat betreft onze gezondheid vertrouwden we op artsen, eten kopen we op iedere straathoek, de meeste mensen zijn ingedekt met verzekeringen, en de tv stampt onze hoofden vol met hapklare brokken informatie en entertainment. Toch is dit niet het “echte” leven. Dit alles was deel van het “lui-lekker-land”, de door de elite gesmede gouden kooi, gecreëerd om de mens zo afhankelijk mogelijk te maken. Nu is het confronterende moment aangebroken waarop degenen die niet meer mee willen in het oude systeem op hun bereidheid zullen worden getest om in het diepe te duiken, de moeilijkheden en wellicht hun grootste angsten onder ogen te zien. Volgen we ons hart en accepteren we dat het aardse leven ook uit loslaten bestaat? Of kijken we de andere kant op en geven we toe aan de eisen van de onderdrukkers om op die manier nog even te kunnen doen alsof alles nog zo is als dat het was toen we in zoete onwetendheid verkeerden? Ik ga nu iets zeggen, en een vergelijking maken die sommigen heel vreemd zullen vinden, maar stel je nu eens voor dat deze elite misschien iets weet over de mens dat wij zelf niet mogen weten, en dat het leven eigenlijk om iets heel anders draait dan geboren worden, naar school gaan, werken, consumeren, voortplanten en sterven? Stel je eens voor dat er een doel was, net zoals in een willekeurig computerspel of tijdens een potje schaken. In een computerspel moet je verschillende levels doorlopen en vele hindernissen overwinnen. Voor jou als speler is het misschien een leuk tijdverdrijf omdat je niet het personage bent waarmee je speelt, en zelf niet fysiek het gevecht aan hoeft te gaan met de slechterikken in het spel. Als dat wel zo was geweest was de kans groot dat je deze slechterikken eindeloos zou ontlopen en hierdoor nooit een level verder zou komen, laat staan het spel uit zou spelen. Zou je tijdens het schaken eindeloos de confrontatie met je tegenspeler vermijden en iedere pion proberen te redden, dan zou je eindeloos rondjes over het bord blijven lopen. Zoals ik al zei is dit voor velen een vreemde vergelijking. ‘Ons leven is toch zeker geen computerspel?’, zal je wellicht denken. In mijn volgende video wil ik je laten zien dat het leven totaal anders in elkaar blijkt te zitten dan ons is voorgehouden. Ik ben, na me er redelijk grondig in verdiept te hebben, tot de conclusie gekomen dat er een absoluut doel is. De elite weet dit, en heeft dit altijd geweten. Het is haar taak om ons van dat doel te af te leiden, en het ons zo moeilijk mogelijk te maken tijdens het bereiken ervan. Door de geschiedenis heen zijn er vele mensen, volken en zélfs complete beschavingen geweest die dit doel en de betekenis van het leven wél kenden. Een aantal van de verdwenen volken waar ik eerder over sprak bijvoorbeeld, en deze zijn dan ook niet enkel vanwege hun

grondstoffen van de aardbodem geveegd. Echte diversiteit heeft niet alleen nu, maar door de geschiedenis heen constant plaats moeten maken voor een door de elite gecreëerde diversiteit met het doel de oude kennis uit het collectieve geheugen te wissen. Oude kennis die er o.a. toe leidde dat beschavingen over de gehele aarde in staat waren om bouwwerken neer te zetten, en artefacten te produceren die zelfs met de meest geavanceerde technieken van tegenwoordig nog niet na te maken zijn. Onze geschiedenisboeken staan vol met aan elkaar geregen leugens om te ons te laten vergeten wie of wat wij werkelijk zijn, en met welke redenen we hier zijn. Niet alleen nu worden andersdenkenden en waarheidsverspreiders gecensureerd, of (mond)dood gemaakt, maar door de gehele geschiedenis heen, en steeds onder het toeziend oog van dezelfde elite. Of het nu om “heksen” verbrandingen ging, de kruistochten van de Katholieke Kerk die alle zogenaamde “ketters” vermoordde die haar macht in gevaar konden brengen, of de boekverbrandingen door de Nazi’s; de opdrachtgevers en hun bedoelingen waren dezelfde. De huidige stap naar de nieuwe wereldorde symboliseert voor de elite de definitieve breuk met de oude wereld, voor zover die nog bestond. Dit is slechts één van de redenen dat vooral ouderen direct geïsoleerd werden vanwege de uitbraak van deze neppandemie, en dat de allerjongsten sinds die tijd haastig wordt aangeleerd om zich als antisociale, angstige, maar vooral zéér gehoorzame wezentjes te gedragen. Jong geleerd is nu eenmaal oud gedaan. In de ideale wereld van de elite bestaat geen menselijk contact zoals we dat gewend zijn, en kan men geen kennis met elkaar uitwisselen behalve de kennis die toegestaan is, en dan het liefst op anderhalve meter afstand of via digitaal contact. Waarom wil de elite dit? Zoals ik al zei weten deze figuren dat de wereld totaal, maar dan ook totaal anders in elkaar zit dan dat ze ons via verschillende instituten zoals het onderwijs, gecontroleerde religies, de media en de door hen gefinancierde wetenschappelijke instituten hebben willen wijsmaken. Uiteraard bedoel ik niet dat iedere leraar, priester, presentator of wetenschapper een dubbele agenda heeft. Integendeel; de meesten hebben de beste bedoelingen en verkondigen slechts wat hen zelf ook maar is aangeleerd. Ook zijn er genoeg zelfdenkende, dappere personen onder hen die andere meningen verkondigen dan die van de gevestigde orde, maar meestal betekent dit het einde van hun carrières, en kunnen deze mensen rekenen op veel tegenstand en spot binnen hun vakgebieden. Anyway, wie zich in al het bovengenoemde verdiept komt er spoedig achter dat de elite een ander begrip heeft van leven en dood dan de gemiddelde mens. Ze weten dat wat de mens beschouwt als de “realiteit”, slechts een illusie van de vijf zintuigen is. In tegenstelling tot hen die denken dat wat door het oog wordt waargenomen de realiteit is, weet deze elite heel goed dat er nog heel veel meer dan dat is. Een aantal briljante, zelfdenkende kwantumwetenschappers hebben ons inmiddels laten zien dat de uitspraak “what you see is what you get” nogal achterhaald is, om het zachtjes uit te drukken. De “fysieke” werkelijkheid waar jij en ik in denken te leven is een illusie die wordt gecreëerd in het brein doordat de zintuigen elektromagnetische straling en andere golven/trillingen opvangen die omgezet worden in beelden, geluiden, geuren, smaken en sensaties. Deze worden vervolgens waargenomen door iets dat het bewustzijn wordt genoemd, en dit bewustzijn is voor vrijwel iedere moderne wetenschapper een totaal mysterie, omdat er vrijwel niets over te vinden was in hun schoolboeken. Het bewustzijn is het echte ik. Het echte jij. Het is datgene dat de beelden bekijkt die het brein voortbrengt. Het is niet datgene dat denkt, maar datgene dat de gedachten observeert en bepaalt of deze wel of niet moreel toelaatbaar zijn. Met de juiste oefening kan het echter de controle over de gedachten verwerven, en deze leren aansturen. Het bewustzijn is datgene dat nooit instemt met discriminatie,

onderdrukking, geweld of het pijn doen van anderen. Het is datgene dat het lichaam ‘s nachts wakker houdt wanneer we iemand gekwetst hebben, en datgene dat ervoor zorgt dat een placebo soms beter kan werken dan een medicijn. Ik zal hier in mijn video uitgebreid op ingaan, maar alvast even voor de duidelijkheid; het bewustzijn is niet fysiek en wordt niet door het lichaam voortgebracht, maar andersom, en sommige kwantumwetenschappers beginnen dit nu pas te begrijpen, ook al wisten oude volkeren dit al vele duizenden jaren geleden. Het is namelijk zo dat alle materie, waaronder ons lichaam, bestaat uit op elkaar gepakte atomen. Deze bestaan op hun beurt weer uit protonen en neutronen (de nucleus) die worden omgeven door snel vibrerende elektronen. Wat is hier zo bijzonder aan? Deze protonen, neutronen en elektronen zijn in hun kern geen materie, maar pure energie bestaande uit golven/trillingen, en ze worden zonder enige twijfel aangedreven door een uiterst intelligent bewustzijn. Materie bestaat niet. Wanneer wij elkaar een hand lijken te geven stoten de negatief geladen elektronen in beide “handen” elkaar af, waardoor onze “lichamen” niet in elkaar overvloeien. Het brein krijgt wat elektrische signalen, en vervolgens ervaart het bewustzijn de sensatie van het “elkaar aanraken”. De absolute oorsprong van alles is bewustzijn, en zoals ik zei wisten de oude volken dit. Hun bouwwerken, maar ook de vele geschriften die zij ons nalieten getuigen van een immense kennis van dit principe. In vele “religieuze” en spirituele geschriften vinden we dit oude principe terug, maar dan vaak goed verhuld in een soort “codetaal”, om redenen die ik in mijn volgende video zal proberen uit te leggen. Het ‘In het begin was er het woord...’ is een schoolvoorbeeld van deze codetaal. Met het woord wordt de essentie bedoeld waaruit iedere materie of gedachte bestaat: vibraties, golven, trillingen. Geluidstrilling in dit geval. Voortgebracht op paradoxale wijze, maar definitief voortgebracht. Al is evolutie een reëel fenomeen, het kan slechts plaatsvinden wanneer er een bewustzijn aan vooraf gaat dat het aanstuurt, en dat ervoor zorgt dat de “bouwstenen” van atomen zich op ordelijke wijze schikken ten behoeve van een “evoluerende” bestaansvorm. Dit werd ons echter niet verteld in Darwin’s evolutietheorie. Toch werd deze theorie in het door de Rockefellers ontworpen educatiesysteem als leidraad gebruikt om de mens op een dwaalspoor te brengen en deze te laten geloven dat hij een toevalligheid in het evenzo “toevallige” universum is. Een doorgeëvolueerde aap die ooit als een vis het water uit kwam kruipen. Als de mens namelijk eens ontdekte hoe de vork écht in de steel zit dan zou de machtspositie van onze onderdrukkers snel in gevaar komen. Ja, we zijn flink bij de neus genomen door deze elite. In kleine tempeltjes en achterafkamertjes voeren deze figuren duistere rituelen uit die “Satanisch” genoemd worden. Overal gooien ze ons dood met symbolisme dat naar deze rituelen verwijst, en men hoeft zich slechts te verdiepen in afschuwelijke fenomenen zoals ritueel misbruik, de “Demmink-doofpot”, Epstein Island, de Bohemian Grove, de Satanische cult van Nazi SS-leider Heinrich Himmler, de verplaatsing van de Troon van Satan naar Berlijn of in de vele wereldberoemde volgelingen (zoals The Beatles) van Satanist Aleister Crowley om te beseffen dat Satanisme een reëel fenomeen is dat als een rode draad door het leven van de moderne mens loopt. Sterker nog, het Satanisme wordt de moderne mens met de paplepel ingegoten via films, muziek, evenementen en popconcerten, en toch doen de meesten van ons hier lacherig over omdat ons brein dusdanig is geconditioneerd dat we de term Satan zijn gaan identificeren met een rood duiveltje met een drietand, en het begrip God met een oude man die een witte baard heeft en boven de wolken woont. Dit zijn bewust gecreëerde misvattingen. Ons universum bestaat uit ontelbare soorten golven en vibraties. We weten allemaal wat radiogolven, microgolven en röntgenstraling zijn. Dit zijn voorbeelden van elektromagnetische

golven, net zoals licht. Geluidsgolven worden akoestische golven genoemd. Het aantal trillingen binnen een bepaalde tijdsduur wordt de frequentie genoemd, en deze wordt uitgedrukt in Hertz. Het menselijk oog neemt lichttrillingen waar tussen de 400 en 790 terahertz, en het is bekend dat verschillende diersoorten ook lichttrillingen van buiten deze radius kunnen zien, zoals ultraviolet. Om te begrijpen wat bedoeld wordt met Satanisme moeten we beseffen dat de golven die ons omringen, of die wij zelf uitzenden bepalend zijn voor hoe we ons voelen en hoe gezond onze lichamen zijn. Onze lichamen zijn elektromagnetische velden. Wanneer we emoties als angst en haat ervaren, zenden we lagere frequenties uit dan wanneer we opgewekt zijn, liefde of geluk voelen. Tijdens wetenschappelijke experimenten werd aangetoond dat bepaalde kankercellen kapot trillen wanneer ze geconfronteerd worden met geluidsgolven tussen de 100.000 en 300.000 hz, terwijl de omliggende, gezonde cellen ongedeerd blijven. Wat ik wil zeggen is dat verschillende levensvormen, of bewustzijnsvormen gedijen op verschillende frequenties binnen het oneindige spectrum, en vele van die levensvormen kunnen niet door menselijke zintuigen worden waargenomen. Dit zijn geen sprookjes, maar feiten. Een bepaalde frequentie kan voor wezen A stimulerend werken, terwijl dezelfde frequentie voor wezen B het tegenovergestelde effect heeft. Voor nu hou ik het kort, maar ook hier zal ik uitvoerig op terugkomen. Met Satan wordt een bewustzijnsvorm bedoeld die gedijt op bepaalde frequentiehoogten die resoneren met frequenties die wij uitzenden wanneer we angstig, verdrietig, ziek en gespannen zijn. Deze emoties voeden het als het ware. Het is een kracht die zeer reëel is, uiterst machtig, en deze heeft niets te maken met de duivel uit horrorfilms. Het is een bewustzijnsvorm die overal in ons universum aanwezig is, en deze kracht bestrijdt voortdurend het menselijk bewustzijn over de macht in onze lichamen, die slechts de elektromagnetische voertuigen zijn waarmee we deze “realiteit”, onze wereld kunnen ervaren. Lijkt de vergelijking met een computerspel nu nog steeds zo vergezocht? In tegenstelling tot ons bewustzijn is Satan een invasieve kracht, zoals een kankercel die alleen maar kan groeien ten koste van gezonde cellen, en om deze reden moet deze kracht constant in balans worden gehouden door krachten van tegenovergestelde aard. Dit principe is samengevat in het oeroude Ying Yang symbool. Waarom vertel ik dit lange verhaal? Omdat ik denk dat het extreem belangrijk is dat mensen gaan beseffen dat “The Great Reset” niet eenvoudigweg een machtsgreep is van een handje vol psychopathische miljardairs die al generaties lang zinnen op wereldcontrole. Er zijn hier krachten aan het werk die vele malen groter zijn. “The Great Reset” is de ultieme aanval op het menselijk bewustzijn, op de ziel. Wanneer we, om het begrijpelijker te maken, even niet uitgaan van het principe dat materie niet bestaat, zouden we het lichaam kunnen beschouwen als een voorgeprogrammeerde computer met een ingebouwd besturingssysteem dat de boel draaiende houdt. Het hoe, en waarvoor de computer gebruikt wordt echter, is afhankelijk van het bewustzijn dat deze computer, het lichaam, aanstuurt. Wanneer we het hebben over Satanisten, hebben we het eigenlijk over personen die zich in dienst stellen van het Satanisch bewustzijn. In ruil hiervoor mogen deze personen roem, geld, seks en andere zaken die ze begeren ervaren in deze door de zintuigen gecreëerde illusie die we de wereld noemen. In de volksmond noemt men dit “de ziel aan de duivel verkopen”. Het bewustzijn blijft in zo’n situatie de waarnemende, ervarende entiteit, maar treedt naar de achtergrond en laat het lichaam, en daarmee de handelingen aansturen door het Satanisch bewustzijn. Dit werkt vele malen subtieler dan de demonische possessie zoals die in films wordt afgebeeld. Velen van ons zullen in zekere mate de situatie herkennen waarin we dingen doen waarvan we achteraf zeggen: ‘wat bezielde me in godsnaam?’ We maakten deze momenten bewust

mee, en toch werden we overduidelijk niet door het bewustzijn geleid, maar door gevoelens zoals begeerte, angst of jaloezie. Wanneer we het hebben over de elite, hebben we het over de hoogste priesters en loopjongens van de Satanische cult, die de macht van generatie op generatie aan elkaar doorgeven, en die aangestuurd worden door bewustzijnsvormen die archonten genoemd worden. Deze kennis plaats alles, maar dan ook alles in een totaal ander perspectief; wie, of wat wij werkelijk zijn, de betekenis van ons bestaan. Het laat ons niet alleen inzien waarom er lijden bestaat, maar het is tevens de uitweg uit dat lijden. Er is namelijk niet alleen een donkere kracht die Satan, Baal, Moloch of de duivel genoemd wordt, maar ook die kracht waar ons eigen bewustzijn deel van uitmaakt; de kracht die alles leven geeft, die alles voedt en beschermt dat ermee in contact treedt. De kracht die in vele talen een verschillende naam kreeg, waaronder God. Nogmaals, en met alle respect, dit is geen wraakzuchtige, straffende entiteit zoals deze in sommige religieuze geschriften wordt beschreven. Geen man met een baard die op een troon boven de wolken zit, die geniet van bloedoffers en vrouwen minderwaardig acht. Alle wereldreligies vloeiden voort uit dezelfde oeroude bron van wijsheid, en de heilige geschriften bevatten stuk voor stuk dezelfde diepe waarheden, maar ook zijn er in de loop der jaren vele subtiele dwaalsporen in aangebracht, of zijn belangrijke religieuze teksten opzettelijk verwijderd om de mensheid te verdelen en te verstrikken in dogma’s, en ook dit zal ik uitgebreid laten zien in mijn volgende docu. Ik wilde deze inleiding alvast met je delen, omdat je je misschien zorgen maakt over de toekomst, of die van je geliefden. Je hoeft niet bang te zijn. Wij krijgen als mensen op dit moment de kans om ons zelf vrij te maken uit de matrix, het Samsara, het grote bedrog van de 5 zintuigen. Voor altijd. Dit doen we door niet toe te geven aan de angst, door het bewustzijn te laten leiden, en vooral door onze gedachten, gevoelens en daden qua frequentie in harmonie te brengen met de kracht waar ons bewustzijn deel van uitmaakt. De kracht die God wordt genoemd. Een vogel hoeft nooit te vrezen dat hij omkomt van de honger. Het dier is één met de kracht die het leidt, heeft geen supermarkten of verzekeringen nodig maar laat zich meevoeren op de luchtstromen en zal overal eten en een verblijfplaats vinden. Alles zal goed komen zolang je luistert naar die stem binnen in je, maar het zal misschien niet gebeuren op de manier die je verwacht. Het is de stem van de kracht die wil dat we erachter komen wie we écht zijn, maar om hier achter te komen dienen we eerst te ontdekken wat we NIET zijn, en dit is een zéér pijnlijk proces. We zijn niet onze baan, ons huis, onze status of ons uiterlijk. We zijn niet afhankelijk van uitstapjes naar restaurants en evenementen. Deze zaken horen allemaal bij de uiterlijke schijn waarmee we door de elite gevangen worden gehouden in hun artificiële wereld, want ja, deze artificiële werkelijkheid waarin ons bewustzijn gevangen gehouden wordt is door de satanische kracht gecreëerd. De elite’s doel is om ons hier gevangen te houden, en hun ultieme troef is onze angst voor de dood, die feitelijk niet bestaat. Deze angst houdt het complete systeem, en iedere industrie op aarde draaiende. De mens rent haastig weg van de dood, laat zich 30 keer vaccineren en gaat mee in het overheidsbeleid omdat hij niet begrijpt dat hij onsterfelijk is. Bewustzijn, het echte JIJ is niet fysiek en staat buiten tijd en ruimte. Je bent eeuwig. Hiermee wil ik voor nu afsluiten. In mijn volgende video zal ik véél meer interessante dingen met je delen, want ook al leek dit stuk misschien nogal lang, het was echt maar een voorproefje. Ik hoop dat ik je hiermee alvast heb mogen inspireren, of misschien wat van de angsten heb mogen wegnemen die je wellicht voelde. Ik wens je veel liefde en gezondheid toe in 2022. Ik hoop dat je vele mooie momenten momenten zult meemaken. Wees goed voor anderen, en zoek het licht binnen in

je wanneer het buiten donker is. Tot snel, veel liefs Tim