#gekweld

[zondermens]

May I only speak in Poetry

Het is een zonde. Zo jong en zo alleen. Bloemen en onkruid groeiend in haar hersenpaden met geen flauw benul hoe ze haar weg erdoor ging banen. Op automatische piloot reed ze. Niemand die haar koers bijsturen kon. Niemand waarvan ze de wegaanwijzingen geloofde. Smachtend naar een sterke hand die haar bij haar nekvel zou nemen, haar zou kneden tot iets concreet, iets duidelijk, een persoon, iets dat bestaan kon.

De paradox van haar leven was dat ze vrij wilde zijn maar in iemands handpalm wilde rusten, om nooit boven de randen van haar koninkrijk uit te hoeven kijken.

Wat als ze nooit de zachte lakens van zich had afgeslagen? Was het beter geweest als ze was gebleven waar ze was, als ze nooit die hongerige steken in haar buik had gevolgd?

"Ga!"

Ontdek waar je vandaan komt. Ontdek waar je naartoe kan. Keer het existentiële probleem tot in zijn kern binnestenbuiten en weet uiteindelijk wie je bent. Weet alles. Vind uw grond. Begin er als een gek in te graven. Duw tegen uw plafond tot het dak van uw hoofd niet meer verder kan. Begin er gewoon aan. Bevraag alles. Sla uw spiegelbeeld kapot.

De tegenstrijd van verlangen naar controle en vrijheid in de vorm van kennis.

Ze was een ram; mensen moesten wijken voor haar. Ze liep, rende door tuinen, knakte stelen kapot onder haar voeten, scheurde bladeren van struiken. Ze spuugde op het trottoir van haar ziel. Ze was kwaad dat ze ooit geboren was geweest. Dat dit haar was aangedaan. Dat dit alles moest bestaan.

Bestaan was een helse betovering van de geest. We zijn onder hypnose. Leven als zombies. Gekweld en bedeesd. We willen vrij zijn, maar de wijn houdt ons in bedwang. De ketens van begeerte: het engelengezang. De zachte muziek die klinkt in onze buiken als we weer met schuldgevoel toegeven aan de sirenes van het buffet dat ons wordt voorgeschoteld. De tuin van Eden. Het mag. Maar neem er de gevolgen wel bij. Wees verantwoordelijk voor het zijn van vrij.

We willen graag geloven dat verlichting inhoudt dat ge niet langer belast zijt met de verantwoordelijkheid voor uw problemen. We willen graag geloven dat alles makkelijk wordt als de ketens zijn afgeslagen. Is dit echt zo? Of rennen we gewoon weg in de mist van apathie en cynisch bespot?

Stel alles in vraag tot ge uw eigen staart achtervolgt en de hondsdolheid toeslaat, tot uw gevoel van eigenheid is weggerot.

"Er moet een balans zijn."

Een fluisterende windgolf doet haar tot stilstand komen. De gedachtentrein houdt halt. De zinnen in kale tunnels onder het station lachen in uitroeptekens.

"Wees eens stil."

Stations zijn in beweging en ik ben mee op reis. Drukte. Een afstandelijke verbondenheid. Hier ben ik thuis. Ik laat de mensenmassa over mij heenkomen.

Kijkt niemand dan echt? De boodschap wordt uitgeademd in elke mogelijke vorm van symboliek. Ben ik gek? Of kent gij de weg gewoon niet? Ik vraag het aan arrogante voorbijgangers, die mij met hun tas in de ene hand en hun telefoon in de andere, verstrooid aankijken. Alsof ik verdwaald ben. Alsof ik geld nodig heb. Ik ben niet verdwaald, denk ik.

We kunnen het niet weten. Het schrille contrast der perspectief zal nooit echt naast elkaar gelegd kunnen worden. We zijn gewoon: gij daar en ik hier.

De dualiteit, ons plezier. De dans. Het vertier. Ik neem er vrede mee. Vanaf nu, elke dag opnieuw.

Ik loop kalm naar de gele deur, in een zijsteeg van de tunnel en vind daar mijn tuin van Eden terug. Grasgroene velden met lelieblanke bloemenkelken verwelkomen mij alsof ik nooit weg ben geweest.

Geen geren en gevlucht meer. De cirkel is rond. Ik ben terug in mijn zachte handpalm, het beginpunt, mijn grond.

Ik doe het licht uit, trek de lakens over mij heen. Terug bij af. Helemaal opnieuw.

En toch kan ik niet meer terug.

[commetombeunarbre]

Ik heb altijd het gevoel dat ik mijn hele leven al probeer een ander mens te worden. Alsof ik altijd probeerde nieuwe plekken te vinden, een nieuw leven te bemachtigen en me een andere persoonlijkheid eigen te maken. Steeds weer opnieuw. In zekere zin is dat groei, anderzijds heeft het iets van een persoonsverwisseling. Ik dacht dat ik los kon komen van wie ik was door iemand anders te worden. Daar verlangde ik oprecht naar en ik dacht dat het ooit zou lukken als ik maar mijn best deed. Maar het is nooit zo uitgepakt. Waar ik ook ging, ik nam mezelf mee. Het onvermogen dat ik in me droeg, bleef hetzelfde onvermogen. De omstandigheden mochten dan veranderen, maar ik bleef diezelfde onvolledige mens. Dat fatale gebrek droeg ik overal met me mee en het bezorgde me een onverzadigbare honger. Deze honger heeft me steeds gekweld, en zal me waarschijnlijk blijven kwellen. Want in zekere zin bepaalt dit gebrek wie ik ben. Dat zie ik nu in. Voor jou wil ik een nieuw iemand worden, misschien zal het me lukken. Het zal niet makkelijk zijn, maar ik doe mijn best en wie weet slaag ik erin een nieuw zelf te verwerven. Maar ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik in dezelfde situatie misschien nog eens hetzelfde doe.

[pinkestmenace]

Have no fear, daar zijn we weer! Alweer de 6e Nederlandse vertaling!

Samenvatting:

Dankzij de Droomfontein is Dromenland vrij van nachtmerries. Het zou een toevluchtsoord moeten zijn voor Meta Knight, die zijn eerste levensjaren doorbracht in de koude greep van de ene nachtmerrie na de andere. Een plek voor hem om in het reine te komen met zichzelf en zijn verleden achter zich te laten. En toch komt elk jaar tegen het eind van de herfst dezelfde ijzingwekkende nachtmerrie weer terug, die hem herinnert aan zijn duistere afkomst.

Dit jaar is het nog erger dan anders. Waarom kan hij niet opwarmen? Waarom wordt hij nog steeds gekweld door die noodlottige dag dat Nightmare in de Droombron verscheen? Hoezo zijn zijn vrienden bezig een feestje voor hem te organiseren? Hoe zit het met de vreemde gelijkenis tussen hem en Kirby?

Om zijn verleden onder ogen te zien en zijn eigen toekomst vorm te geven moet hij het moeilijkste doen wat hij ooit heeft gedaan: leren om te vertrouwen en vertrouwd te worden.

[liefsjojo]

Het herontdekken van verbinding

In een wereld waar tijd lijkt te versnellen, waar menselijke verbindingen vervagen en waar technologie onze ware essentie verdoezelt, bevinden we ons op een kruispunt van verloren liefde. Het is een wereld waarin ogen afdwalen, niet langer de magie van zielsverwantschap weerspiegelen, en waar monden zelden de woorden van het hart uitspreken. In deze wereld raakt aanraking steeds meer verwijderd, als een vage herinnering aan de warmte van menselijk contact.

Ouderen die niet langer kunnen meedraaien worden over het hoofd gezien, vergeten door een samenleving die de wijsheid van hun ervaringen verwaarloost. Mensen met beperkingen worden voortdurend geconfronteerd met obstakels, terwijl de wereld om hen heen hen niet de compassie biedt die ze verdienen. Jongeren worden gekweld door een groeiend gevoel van depressie, omdat ze zich steeds minder bewust zijn van de echte betekenis van oprecht contact maken.

De mens raakt steeds verder verwijderd van zijn medemens. We geven alles op voor de verlokkingen van de digitale tijd, maar worden we daar werkelijk gelukkig van? Misschien heel even, in die momenten van virtuele vervulling, maar er komt onvermijdelijk een moment waarop de dwalende massa beseft dat ze de kunst van liefhebben verloren heeft.

In een wereld die steeds meer verdwaalt in de ban van technologie, is het aan ons om een nieuwe weg te banen.

Laten we beginnen met de ouderen, de schatkisten van wijsheid en ervaring. Laten we de tijd nemen om naar hen te luisteren, om hun verhalen te koesteren en te leren van hun lessen. Laten we hun een gevoel van erkenning en respect geven, en de waarde van hun aanwezigheid in ons leven herontdekken.

Laten we de obstakels wegnemen voor mensen met beperkingen, hen omarmen met open armen en een wereld creëren waarin inclusie en acceptatie de norm zijn. Laten we begrip kweken en empathie tonen, zodat zij volledig kunnen deelnemen aan het leven en de liefde die het te bieden heeft.

En laten we onze jongeren begeleiden, hen de waarde van echt contact tonen. Laten we hen leren dat schermen geen vervanging zijn voor oogcontact, dat virtuele likes en reacties niet kunnen tippen aan een oprechte omhelzing. Laten we ruimte maken voor kwetsbaarheid, voor het delen van emoties en het ontwikkelen van diepgaande relaties.

We kunnen een keerpunt bereiken, een verschuiving in het collectieve bewustzijn. Laten we de technologie niet afwijzen, maar inzetten als een middel om verbinding te vergemakkelijken in plaats van te vervangen. Laten we leren balanceren tussen de virtuele wereld en de tastbare realiteit. Laten we opnieuw leren hoe we elkaars ogen kunnen aankijken, elkaars stemmen kunnen horen en elkaars aanrakingen kunnen voelen.

We zijn sociale wezens, geboren uit liefde en bestemd om lief te hebben. In de afwezigheid van echte verbinding verliezen we stukje bij beetje onze menselijkheid.

© Liefs Jojo

[peterpijls1965]

Kavafis woonde ook in Goes

Dichter Hans Warren (1921-2001) was de eerlijkste dagboekschrijver die Nederland kende. Onder de titel Geheim Dagboek, in 23 delen gepubliceerd, deed hij verslag van een gekweld leven. De dichter als Zeeuwse Kavafis en gezinshoofd tegen wil en dank.

Zijn Ik ging naar de Noordnol beschrijft de Werdegang van een natuurgebied dat uiteindelijk moest wijken voor de kerncentrale van Borssele. Warren legt de ondergang van dit vogelparadijs vast zonder sentiment.

Hij wordt al op jonge leeftijd gescout door de legendarische natuurvorser Jac. P. Thijsse. Hij ziet in de schuchtere Hans een opvolger.

Maar Warren past voor de eer. Hij schrijft obsessief en zonder gêne in zijn dagboek en wordt de meest onderschatte dichter van Nederland. Dat kan te maken hebben met zijn omstreden reputatie als literatuurcriticus: de PZC-freelancer deed aan vriendjespolitiek. Ook kreeg hij ruzie met Gerrit Komrij.

Warren, zoon van een dijkgraaf, was een Realo inzake de teloorgang van veel oorspronkelijke Nederlandse natuur. Als jongen van de kust bezag hij de verstedelijking van Zeeland berustend. Wars van sentiment zag hij ook in exclusieve Afrikaanse kunst voor aan de muur en Noord-Afrikaanse schandknaapjes in Parijs de schoonheid die hij zocht.

De Grieks-Alexandrijnse dichter K.P. Kavafis blies hem van zijn sokkel. Warren vertaalde hem briljant, samen met zijn vriend Mario Molegraaf. Voor zijn scheiding hielpen Zijn Britse vrouw Mabel en drie kinderen hem aan een indrukwekkend arbeidsethos.

Ik ging naar de Noordnol en het Geheim Dagboek las ik met bewondering op afstand. Ik ben een plattelandsjongen, maar zie nauwelijks het verschil tussen een leeuwerik en een zwaluw. Aan promiscue herenliefde doe ik niet, maar ook ik maakte een potje van mijn huwelijk.

Ooit leende ik Ik ging naar de Noordnol uit aan een vriend die veel meer van de natuur weet dan ik. Hij was een kritisch en selectief lezer, maar toen ik het boek van hem terugkreeg, lachte hij al zijn tanden bloot en zei: For helvete. Dat is Zweeds. Het betekent: godverdomme.

Hans Warren Fragmenten uit geheim dagboek (deel III, 1949-1951)*

1949 15 nov., aan de Noordnol.

Ik ben met dit schrift naar de zeedijk gegaan, in de overtuiging dat ik hier in de heldere atmosfeer van deze novemberdag ook helderder en meer in rust denken kan. Ik twijfel aan de juistheid van mijn veronderstelling, want hoewel ik een eenzame plek heb uitgekozen, word ik al lastig gevallen door een strandjutter die iets ziet dobberen op het water van de Honte, en die vraagt of hij mijn verrekijker even gebruiken mag. Ik heb die, onvoorzichtig genoeg, naast me neergelegd. Verder informeert hij welke vogeltjes er zo schreeuwen op het strand, en of die ook zwemmen kunnen.

Na mijn te korte antwoorden verdwijnt hij, zijn klompen klotsend over het basalt. Nu komt de zon verblindend op dit papier schijnen en valt er een zwerm minuscule insecten over me heen. Ik kijk naar de luidruchtige vogeltjes op het fijngeribbelde strand. Zwarte silhouetjes aan de blinkende vloedlijn. Ze fluiten vrolijk, en een ervan vecht met een kleine meeuw, wier wieken en uitwaaierende staart van puur zonlicht lijken. Het platgeslagen donkerbruine zeewier aan mijn voeten geurt zilt, de insectjes drijven als goudstofjes voorbij. Grote zeeschepen varen stampend langs, het water glanst verblindend, en uit mijn door de zon beschenen winterjas stijgt een lucht van warme wol.

Voor jou

Ben jij het die dit leest? Heb je net

je astrakan muts afgezet, en vallen nu

je zwarte krullen warm naar het papier?

Slaat het licht van deze bladzij

op in de goudspikkels van je ogen,

glimlach je gelukkig, nu je merkt

dat ik dit weet, en breng je ook

je donkere lippen zo dicht bij de woorden

dat het lijkt of je ze gaat kussen?

Leg je, toch even onzeker, je vinger

tussen de bladzijs, druk je het boek

tegen je borst, waar het ritselt

door het bonzen van je hart?

Ben je nòg mooier nu, kijk je door het raam?

Wees gerust: dit is werkelijk voor jou geschreven.

--------------------------------------

uit: 'Verzamelde gedichten', 2002.

#hans warren #mario molegraaf #kavafis

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Die de geringe opricht uit het stof, de arme verheft uit het vuil, om hem te doen zitten bij edelen, bij de edelen van Zijn volk. (Psalm 113:7—8) Lees verder 1 Petrus 1:3—9. O, de vreugde van het Christenzijn! Ik weet dat de wereld denkt dat we de meest ellendige mensen zijn. Als je de geschiedenisboeken leest, spreken de schrijvers over vrolijke ridders met een opgetogen geest, ze stroomden over van vreugde. Maar de arme Puriteinen, wat waren die ellendig. Ze onteren Kerst en verafschuwen sport en spel. Ze gaan zo verschrikkelijk ellendig de wereld over dat het te beklagen is dat ze naar de hel zouden gaan omdat ze hier al genoeg gekweld zijn! Dit is geen waar of op zijn best een grove karikatuur. Hypocrieten, zowel toen als nu, liepen rond met een lang gezicht en een treurige gelaatsuitdrukking. Maar onder de Puriteinen was er een groot aantal mannen te vinden van wie de heilige blijdschap en vreugde niet te evenaren was. Van die vreugde konden deze arme grijnzende dwazen — fladderend rond dat lichtzinnige mens dat door hypocrisie op de Engelse troon was gezet — niet dromen. Ook begrepen ze die vreugde niet. De vrolijkheid van de ridders was het geluid van de doornen onder de pot. Maar een diepe onuitblusbare vreugde woonde in het hart van van de mensen die de hoogmoedigen, die de heiligen van God doodden, vertrapten. O, ver boven het gelach van de ridders van het hof was de machtige en diepe vreugde van hen die — zingend tot de God die hen glorieus deed overwinnen — van het overwinningsveld kwamen. Ze noemden hen “Ironsides” en dat waren ze. Maar ze hadden harten van ijzer die op de dagen dat ze voor het gevaar niet terugschrokken, niet vergaten te schitteren van vreugde zoals staal schittert in de zon. Geloof me, wie of wat zij ook zijn, wij die op Jezus vertrouwen zijn de gelukkigste mensen. Niet zomaar, want sommigen van ons zijn veel beproefd en gebracht in de uiterste diepten van armoede. Maar vanbinnen, echt waar, is onze hartelijke vreugde niet te overtreffen Ter overdenking We hoeven niet te kiezen tussen zuiverheid en vreugde alsof het tegenpolen of alternatieven zijn. De Christen kan een zuivere vreugde ervaren en een vreugdevolle zuiverheid (Psalm 19:8; Mattheüs 5:8,12; Filippenzen 4:4,8,10; 1 Petrus 1:6,8,22). Preek 658, 5 november 1865

[juliewesemaelsblog]

Door hem ben ik in het gevoel van echte liefde gaan geloven.

Ik herinner me nog heel goed hoe ik hem bewonderde vanaf het eerste moment dat hij onze klas binnen wandelde...hij had iets innemend. Ik zag hem en wist dat ik vanaf dat moment elke dag blij zou zijn om hem terug te zien. De vriendelijkheid in zijn ogen hadden de intense kracht om me in geen tijd te raken. 

Lang heb ik getwijfeld om mijn gevoelens neer te schrijven. Wellicht omdat ik me als jong meisje schaamde, me machteloos voelde en vooral omdat ik wist dat het mijn verantwoordelijkheid was om het verborgen te houden. Mijn gevoelens te verbannen...het gevecht binnen in me was pijnlijk, hartverscheurend. Ook al was ik nog maar 16 destijds, ik kende mezelf door en door. Wat ik voelde was uiterst oprecht en intens. Nu, op mijn 22ste realiseer ik me dat niet iedereen dit overkomt. De intense kracht van echte oprechte liefde voor iemand. Een gevoel die je nog nooit eerder voor iemand voelde. Ik kan me goed voorstellen dat vele jonge meisjes verliefd worden op een leraar. Maar dat ze dezelfde gevoelens bezitten als degene die ik had toen ik op de middelbare school zat, dat lijkt me persoonlijk een mysterie. Door hem ben ik in echte liefde gaan geloven. Ik besef dat we dankbaar moeten zijn als dit ons overkomt. Het is uniek. Uiterst zeldzaam en kostbaar. Het getuigd dat iemand een oprecht hart heeft. De laatste jaren heeft het me aan het denken gezet. Het heeft me telkens keer op keer laten groeien. Het heeft me positieve kracht gegeven om mijn verhaal neer te schrijven. Voor jullie, voor degenen die misschien in dezelfde situatie gezeten hebben of jongeren die momenteel enorm gekweld zitten. 

Dit is...

Mijn verhaal

Toen ik in het vierde middelbaar op school in Brugge zat, kregen we een vervanging van een nieuwe leerkracht voor het vak Nederlands. Tamara, een jonge vrouw van wie we destijds enkele uren per week Nederlands kregen, werd zwanger waardoor ze later niet meer in staat was om les te komen geven. Ik herinner me hoe alle leerlingen van onze klas rumoerig waren op het moment dat de nieuwe leerkracht elk moment kon arriveren. Het duurde slechts enkele minuten vooraleer het nieuwe lesuur van start zou gaan. De klink van de oude deur piepte en hij kwam tevoorschijn. Ik was overdonderd en de tijd leek voor mij even stil te staan. Ook hij nam de tijd om de klas in zich op te nemen. Zijn ogen waren groot, glazig, bruin met een lichte grijze gloed in. Ook vond ik ze heel sprekend...hij zag er wat nerveus uit, verbaasd, maar boven al uiterst vriendelijk. Ze raakten me onmiddellijk. Vanaf dat moment wist ik dat ik elke dag zou uitkijken naar zijn lessen...en vooral om hem telkens opnieuw te zien. Hij stelde zich voor en nam de tijd om ook naar ieder van ons individueel te luisteren. Zijn naam ga ik uiteraard hier niet vernoemen. Laat ik het graag zo bij 'D' houden tijdens het neerpennen. Toen hij de rijen volgde in de klas en uiteindelijk zijn blik op mij rustte, voelde ik me lichtjes verstijven. Zijn ogen versmolten met de mijne. Ik probeerde het gevoel opzij te zetten en probeerde gewoon mijn vrolijke, goedlachse zelf te zijn. Telkens was ik opgewekt en opgewonden hem weer te zien. Dat bleef heel lang zo...tot het moment dat mijn gevoelens een andere vorm kregen. 

'D' kreeg het zwaar te verduren met onze klas. In het vierde jaar hadden we een zeer drukke en uitputtende klas. Velen waren uitdagers, onbeschoft en manipulerend. De leerlingen daagden hem uit en maakten het lesgeven een nachtmerrie in plaats van een passie voor hem. Onze klastitularis sprak ons meerdere keren aan tijdens het onthaal over hoe 'D' zich voelde en dat hij zo niet verder kon lesgeven. Zelfs ik, kwam niet graag naar school omdat ik telkens opnieuw in zo'n vreselijke klassfeer terechtkwam. Gelukkig waren mijn grenzen duidelijk en was de interactie met mijn klas op zekere afstand. Ik deelde amper feiten over mezelf, alleen mijn vriendinnen konden emotioneel me dicht benaderen. Ik wou dat ik er voor hem kon zijn. Dat deed ik in de mate zoveel ik maar kon, zolang het mogelijk was. Ik bewonderde hem en behandelde hem zoals het hoorde. Hij was er en ik respecteerde hem. Zo kon ik mezelf zijn als hij in de buurt was. Ik was heel geïnteresseerd en dat merkte hij.

Naarmate het schooljaar voorbij ging, begon ik sterkere gevoelens voor hem te koesteren. Ik was nog steeds heel blij hem terug te zien, maar nerveus dat hij er iets van zou merken. Het moment toen ik echt begon te beseffen dat ik verliefd was, begon ik me er actief tegen te verzetten. Op het einde van de schooldag voelde ik me zo nu en dan extreem uitgeput. Tijdens het studie uur op internaat vocht ik tegen mijn slaap en het besef dat ik hem begon te missen. 'S ochtends wanneer ik wakker werd, nam ik me voor dat ik sterker moest zijn en dat het wel gewoon een simpele 'verliefdheid' zou zijn die wel snel net zoals een heerlijk geurkaarsje zou uitdoven...

Het licht zal plots uitdoven, de geur verdwijnt langzaam maar de kaars blijft. Zo zag ik een verliefdheid. Het verdwijnt plots, de fysieke aantrekkingskracht zal langzamerhand gaan afnemen maar de herinneringen zullen altijd blijven.

Echte liefde, is een kaars die niet iedereen zal bezitten. Het is tenslotte de meest zeldzame en kostbare...

Wanneer deze kaars je overkomt, laat je dit kostbare geschenk nooit los. Berg hem ergens mooi op. Het is het waard om het te koesteren en vooral om zelf voor het nodige licht te zorgen. Hetgeen waar alles van op zijn plekje zal terechtkomen. 

Vandaar heb ik het heel lang stil gehouden. Ik geloof dat ik een heel jaar gevochten heb tegen mijn gevoelens, niemand zou erachter komen. Daar was ik van overtuigd. Ik moest tenslotte sterk blijven. Dat deed ik altijd. Het gevoel van schaamte en onmacht overheerste me en bleef aanhouden. 

Pas het schooljaar daarop merkten slechts een paar van mijn beste vriendinnen op dat er iets aan me knaagde. Ik gedroeg me opvallend stiller en ze vertelden me steeds dat mijn ogen doffer waren. Ik heb al vaker gehoord dat ik sprekende ogen heb, dus ik wist dat ze me des te meer verraden hadden. Met veel moeite vertelde ik mijn drie beste vriendinnen wat er in me omging. Verbazend genoeg reageerden ze positief en enthousiast. Natuurlijk steunden ze me door dik en dun. Daar ben ik hun nog steeds dankbaar voor. Later bleek dat het toch aan de oren gekomen was van een aantal anderen van het internaat. Ik had ruzie gekregen met A, een meisje die me gebruikt had en uit jaloezie roddels verspreidde. Ondanks ze een vermoeden had dat mijn gevoelens voor 'D' klopten, deelde ze het met andere klasgenoten. Ik brak. Gelukkig kwamen mijn beste vriendinnen en mijn eigen klasgenoten voor me op. Ze gingen ervan uit dat het gewoon een roddel was en gelukkig waaide die snel over. Mijn vriendinnen hebben me nooit verraden. Jammer genoeg deden m'n ogen dat wel. 

Het verdere verloop van mijn vijfde jaar verliep moeizamer. Ik begon mezelf meer vragen te stellen of ik echt besef had van de gevoelens die ik voor 'D' had. Ik leerde tijdens die grote vakantie heel veel en het werd me duidelijk dat ik echt van hem hield. Dat werd helder op meerdere gebieden. Zo merkte ik dat ik hem zelfs heel erg miste toen ik in het gezelschap van mijn vriendinnen was of tijdens het uitgaan. Soms zelfs meer dan de momenten wanneer ik alleen was. Het moment dat een andere man me benaderde, kreeg ik het benauwd en brak ik. Vechtend tegen mijn tranen. Ik werd ook sneller ziek en kon niet naar school. 'D' staarde me in de klas vaak aan en ik voelde dat er een bepaalde spanning tussen ons hing. Hij is altijd heel mysterieus geweest. Ik vroeg me vaak af waar hij aan dacht of wat er in hem omging. Er waren zoveel dingen die ik hem wou zeggen maar ik kon het gewoon niet. Nooit heb ik exact geweten hoe hij zich tegenover me voelde. Tot op de dag van vandaag heb ik spijt dat ik nooit met hem diepgaandere gesprekken heb gehad. Ik heb altijd graag boeken gelezen maar tijdens deze moeilijke periode las ik bijna in elk vrij moment. Het hielp me te verwerken en me te laten openbloeien in mijn verbeelding. Het was stof die me hielp om mijn gevoelens te plaatsen en vooral dat ik ze echt onder ogen durfde te zien, in plaats van er telkens alleen maar tegen te vechten.

Op de laatste lesdag, vooraleer de eindexamens begonnen van het vijfde jaar, voelde ik me zo verdrietig dat ik vlak voor de les van 'D' naar mijn kamer van het internaat liep. De gang was open, ondanks de studie voor de examens al die namiddag begon. Ik kon het gewoon niet. Eenmaal de deur met een harde klap achter me dichtviel, liet ik mijn tranen los. Ik was het gevecht zo moe. Ik stuurde Silke en Eline een berichtje dat ik me onwel voelde, dat ik vervolgens cola op mijn kleren gemorst had, waardoor ik langer kon wegblijven. Een leugentje voor eigen bestwil zou je het kunnen noemen. Maar ik dronk amper cola, dus wisten ze al hoe laat het was. Nog steeds ben ik verbaast hoe ze dit zo voor zichzelf hebben kunnen houden. Ik dook rillend onder mijn lakens, mijn lichaam uitgeput van het huilen. Mijn oogleden stonden gezwollen. Opgelucht dat ik mijn zachte lakens voelde, enige poging mezelf wat troost te bieden. Het liefst van alles wilde ik zo graag in zijn armen liggen. Zo dicht tegen elkaar aan dat we nooit zouden loslaten...

Het ging toen echt een stuk bergaf. In de zin dat ik mezelf uitputte met stress en onzekerheid. Terwijl dat eigenlijk voor niets nodig was. Ik moest gewoon mezelf blijven. Daar herinnerden mijn vriendinnen me dagelijks aan. Net vooraleer de examenperiode begon, tekende ik tussen het studeren een portret van 'D'. Het was een van de foto's die ik vond op Facebook die me erg aansprak en besloot ik hem zelf te tekenen. Het hielp me te verwerken en te plaatsen van hetgeen ik op dat moment voelde. Het gaf me enige rust in het eeuwig lijkende gevecht dat diep vanbinnen speelde. Meaghan, een van mijn hartsvriendinnen vond de tekening zo ontzettend mooi dat ze vond dat ik hem echt moest afgeven als bedanking en geschenk voor de boeiende lessen. Ook al wou dat zo graag, het koste haar de grootste moeite om me te overtuigen. Geloof me, het heeft zeker een tweetal weken geduurd. Uiteindelijk besloot ik om mijn kans te grijpen. Ik zat tenslotte in een kunstrichting, zo vreemd is een tekening dus niet. 

De tekening gaf ik aan 'D', de dag van mijn mondelinge examen en de dag waarop ik hem wellicht voor de laatste keer zou zien. Ik herinner me dat ik lang voor de spiegel stond. Mijn ogen drongen bijna door mijn lichaam, controlerend of mijn ziel wel het juiste uitstraalde. Oprechtheid, medeleven, nieuwsgierigheid, verdriet, geluk, onzekerheid, liefde...ontzettend veel. Zwaar. Mijn uiterlijk zag eruit zoals gewoonlijk; frisse lange golvende lokken en een naturel gezicht. Een grijs skater kleedje en een rode trui met knoopjes. Mijn hart klopte in mijn keel en mijn huid tintelde erop los. Ik moest me weten te ontspannen. De gedachte van hoe hij me met zijn grote bruine ogen aanstaarde maakte het licht in mijn hoofd. Het was zinvol om even te bezinnen met wat muziek, zo nam ik mijn oortjes en speelde ik 'Someone you loved' by Lewis Capaldi. Het was toen het liedje dat wel dagelijks op de radio gespeeld werd, soms tot frustrerend aan toe, maar hielp me daarnaast ook enorm om tot rust te komen. Mijn hartslag langzaam te doen dalen. Tijdens het examen was ik verbazend rustiger. Hij was zelf heel rustig en wendde zijn blik nauwelijks van me af. Het feit dat hij me opgewekt aanstaarde gaf me een optimistisch gevoel. "Ik kan het, niet twijfelen." Zodra het examen eindigde voelde ik mijn hartslag terug toenemen en de hitte stijgen. "Zeg het nu gewoon, niet twijfelen, grijp je kans!" De stem van Meaghan sprak me opnieuw toe." Ik stamelde wel maar ik kon gelukkig de juiste woorden vinden; " Meneer, ik heb iets voor je getekend. Ik teken heel graag mensen en dingen uit mijn dagelijkse leven en ik dacht dat je het misschien zou appreciëren. Ik twijfelde om het je te geven maar mijn vriendinnen hebben me uiteindelijk de doorslag gegeven." Ik herinner me dat ik dit zei, wellicht wat struikelend over mijn woorden maar dit is zeker de boodschap die ik wou overbrengen. Hij reageerde heel dankbaar en ik zag dat hij oprecht gelukkig was. Hij zei dat hij het heel mooi vond en was verbaasd over hoe goed de tekening was. 

De laatste paar seconden erna waren vreselijk. Het was het moment waarop ik afscheid moest nemen, iets wat bijna onmogelijk voor me leek. Want hoe? Ja, hoe en waarom nu? Diep vanbinnen voelde ik hoe mijn tranen in aantocht waren. Mijn gevoelens gingen als een waterkolk door me heen. Ik kon het over heel mijn lichaam voelen. "Ik moet gaan. Nu." Ik weet nog vaag dat ik snel iets zei, om zo snel mogelijk het lokaal te kunnen verlaten en vooral om in staat te zijn mijn tranen nog net op tijd vast te kunnen houden. 

Sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Het is intussen al 4 jaar geleden...ik was 17, hij pas 26 geworden. Ik was me er zeker van bewust dat het toen illegaal zou geweest zijn mochten we beide een stap genomen hebben. Ten eerste werd ik pas 18 in september van dat jaar en was hij nog mijn leerkracht. Nu is alles uiteraard anders. Er is geen moment voorbij gegaan sinds ik afgestudeerd ben dat ik niet meer aan hem gedacht heb. Integendeel, ik denk nog elke dag aan hem en ik mis hem. Enorm. 

Ik ben er me ook heel erg van bewust dat ik enkele fouten gemaakt heb. En vooral dat ik ze maakte op de momenten dat ik hem het hardst miste. Deze ga ik ook hier uiteraard niet delen. Laat ik zeggen dat de fouten heel klein waren. Ik kan me goed voorstellen dat hij zelf ook geen raad wist. Ze kunnen nu eenmaal niet uitgewist worden. En dat is best ok...we maken allemaal wel eens fouten. Ze zijn immers leerrijk...iets dat we absoluut niet mogen vergeten! 

Zelf heb ik nooit geweten hoe hij zich tegenover mij voelde. Ik kon enkel zelf signalen opvangen en enkele die één van mijn vriendinnen (die in het 5de jaar ook in mijn klas zat) zo nu en dan kon opmerken. één ding is zeker; we zagen dat hij met iets zat en zeker in mijn bijzijn. 

Na het lezen van mijn verhaal zul je je wellicht afvragen hoe ik me nu voel...

De verliefdheid is natuurlijk op lange termijn gaan verdwijnen. Ik denk nog steeds veel aan hem. Er is altijd wel een moment of iets dat me plots aan hem doet herinneren. Dan mis ik hem. Hij bezoekt me nog af en toe in mijn dromen. Zoals ik zei kan je een geurkaarsje perfect vergelijken met een 'simpele' verliefdheid. Na al deze jaren heb ik mezelf beter leren kennen en mezelf enorm veel vragen gesteld over wat ik voor hem voelde. Ik heb geleerd dat ik zeker oprecht van hem gehouden heb...dat weet ik aangezien ik nog steeds veel aan hem denk, de kleinste dingen die me nog altijd aan hem doen herinneren. Het verlangen om hem nog een keer te kunnen zien. Zijn spontane vriendelijke lach. Oh wat zou ik toch doen om die terug te kunnen zien... Op zulke momenten komt alles terug boven en dan weet ik het zeker...

Hij was de unieke kaars...eentje die ik voor altijd zal blijven koesteren. Misschien wel heel diep, ergens veilig opgeborgen.

Naar mijn mening is het belangrijk om vooral de tijd te nemen om je gevoelens tot de grond van je hart uit te pluizen. Overhaast je niet, je hebt de tijd die je zelf nodig hebt. Een relatie of enige verliefdheid tussen een leerling en leerkracht wordt uiteraard niet geaccepteerd, zolang jullie op dezelfde school aangesteld zijn en/of de leerling in kwestie nog minderjarig is. 

Tegen de tijd dat je afgestudeerd bent zal je beseffen dat je enorm veel uit deze periode geleerd hebt en dat er nog steeds veel over jezelf te ontdekken valt! Indien je echt houdt van degene, dan zal de tijd het zeker uitwijzen. De kaars van de 'echte liefde' zorgt er immers voor dat alles uiteindelijk op z'n plekje terecht zal komen. Het plekje waar alles thuis hoort. Zolang je erin blijft geloven, de tijd respecteert en boven al, gewoon je ware zelf blijft! 

Liefde & licht

Julie Wesemael

26/04/2023

Ninove

Oost - Vlaanderen

België

Julie Tihf Brugge juni 2019. 17 jaar.                    

Mijn verhaal is nu ook beschikbaar in boekvorm op Wattpad: wattpad.com/user/JulieWesemael

Hier kan je alvast de cover waarnemen.

"In a field of roses, be a sunflower...

because being yourself is an art on itself."

                                                                                                                       Love, Julie.

[rausule]

Prominente Protestante

dit was vir haar genoeg: sy sou nie verder ondersoek instel nie. Hy het geweier om te oorweeg watter algemene beginsels die verskynsel beheers het en of sulke beginsels selfs bestaan ​​het. Vir jare ná die ontdekkings van Pasteur en Lister het hy gespot wat hy die obsessie met batterye genoem het. Die infeksies het nie bestaan ​​nie; hy het hulle nog nooit gesien nie, so hulle het nie bestaan ​​nie. Maar hy het die goeie resultate van vars lug gesien, daar kon geen twyfel daaroor wees nie, en dit was dus noodsaaklik dat pasiënte se kamers goed geventileer is. Dit was sy gedagte, en in tye toe die vensters hermeties toe gebly het, was dit 'n gedagte met revolusionêre kenmerke. Dit was egter suiwer empiries, en het dus tot 'n paar nadele gelei. Toe sy gesag in Indië byvoorbeeld op sy hoogste vlak was, het hy streng opdragte uitgereik dat al die vensters van die hospitaal te alle tye oopgehou word. Die Indiese owerhede, wat die uitwerking van hierdie maatreël in daardie tropiese klimaat voorsien. hulle het geprotesteer, maar tevergeefs het die Nagtegaal nie saamgestem nie. Hy het niks van die tropiese klimaat geweet nie, maar uit persoonlike ondervinding het hy geweet wat die voordele van vars lug is, wat die owerhede gesê het is onsin en vensters moet heeljaar oopgehou word. Daar was 'n vlaag van protes onder dokters in Indië, maar sy het onwrikbaar gebly; en vir 'n oomblik het dit gelyk asof sy nadelige bevele uitgevoer moes word. Lord Lawrence was egter onderkoning en kon met genoegsame gesag aan Nightingale oordra dat hy self die saak besleg het en dat sy besluit moes bly staan, alhoewel in stryd met hare. Hierop het die Nagtegaal toegegee, maar teësinnig en halfhartig is sy net deur Lord Lawrence se swakheid versteur. Ongetwyfeld, as sy vandag geleef het, en as haar ervaring nie onder die gevalle van cholera in Scutari gevorm was nie, maar onder dié van geelkoors in Panama, sou sy verklaar het dat vars lug 'n fanatisme was en tot op die laaste die enigste werklik effektiewe middel om siektes te bekamp was om muskiete uit te roei

Maar sy verstand, so positief, realisties en pragmaties, het sy unieke rigtingveranderings gehad, sy geheimsinnige krisisse van mistiek en twyfel. Soms, terwyl sy slapeloos in die oggendure gelê het, het sy in lang en gekwelde meditasies verval en dan, terwyl sy 'n potlood gryp, sou sy die belydenisse van haar siel aan papier toevertrou. Die angswekkende angs van die dae voor die Krim het haar weereens aangegryp en sy het bladsy na bladsy gevul met sielsondersoek, selfkritiek en selfabsolusie: O Padres, het sy geskryf, berusting by my lot, ek onderwerp my heelhartig aan die hand dat U my aanbied om my te red.... O, hoe ydel is dit nie, ydelheid van nietighede, om te voed op die gedagtes van mense in plaas van die gedagtes van God. Sy was alleen en ongelukkig. U weet dat ek in al daardie verskriklike twintig jaar ondersteun is deur die sekerheid om vir U te werk, wat ons almal, selfs ons arme verpleegsters, na die pad van volmaaktheid lei. Maar dan, op die ou end, wat was die resultaat? Was sy nie ook 'n nuttelose bediende nie? Een nag, skielik wakker, sien hy, in die dowwe lig van die lamp, donker skaduwees op die muur. Die verlede kom terug na haar toe. Is ek regtig die vrou wat eens in die Krim geseëvier het, wonder sy verwoed. "Die beeld van die Dame van die Lamp" sal voortduur... Die lamp verlig net my volledige nederlae

Hy het vertroosting gesoek in die geskrifte van mistici en in korrespondensie met Jowett. Vir baie jare was die rektor van Balliol College haar geestelike raadgewer.In 'n reeks baie lang briewe het hy die probleme van godsdiens en filosofie met haar bespreek en met die beleefde begrip van 'n geestelike wat ook 'n man van die wêreld was, gekritiseer haar vir wat hy oor hierdie onderwerpe geskryf het; soms het hy dit selfs gewaag om 'n bietjie van sy sonderlinge soetheid in daardie rebelse geaardheid te voeg.Dit lyk vir my, het hy vir haar gesê, dat jy die moontlikheid ernstig moet oorweeg om nie met minder energie aan te gaan nie, maar met 'n rustiger verstand. Ek blameer nie die verlede nie...maar ek wens die vrede van God om jou toekoms te seën, Le

Prominente Protestante

Ek beveel ook aan dat jy nie meer tyd mors in dispute met regeringskantore nie en jouself aan een of ander literêre werk toewy. Dit het daartoe gelei dat sy in 'n reeks essays vir Frazer's Magazines uitgebrei het oor die konsep van perfeksie divinas. Sy het dit gedoen en haar geskrifte is aan Froude voorgelê, wat verklaar het dat die tweede opstel selfs meer indringend as die eerste was. Ek kan nie voorsien nie, het hy vir haar gesê, wat die uitwerking van sulke geskrifte op die intellekte sonder ervaring sal wees. Carlyle het egter in 'n ander taal gepraat, en aangesien sy opmerkings oor 'n verlore skaap, wat in die berge geblêr het, ontoepaslik na die Nagtegaal verwys is, was al Jowett se vriendelikheid nodig om die vrede te herstel. In 'n brief van veertien bladsye het hy haar aandag van daardie pynlike vraag afgelei na 'n diskwisisie oor stiltelikheid. Ek sien nie hoekom nie, verduidelik die rektor, 'n aktiewe lewe nie ook 'n soort passiewe lewe kan word nie. En toe voeg sy by: Soms dink ek dat menslike moontlikhede baie hoër hoogtes kan bereik as wat hulle tot dusver bereik het.Om die nut van hierdie idees te erken, het sy dit met blou potlood onderstreep; en op sy beurt sy vriend gehelp met 'n lang reeks uitgebreide kommentare op Plato se dialoë, waarvan hy baie in die tweede uitgawe van sy vertaling opgeneem het. Geleidelik het Nightingale se belangstelling in Jowett meer persoonlik geword; sy het vir hom gesê om nie na middernag verder te werk nie en hy het haar gehoorsaam. Toe het sy hom gehelp om ’n nuwe ritueel vir die kollegekapel se daaglikse kerkdienste saam te stel, met ’n keur uit die Psalms soos volg: “God die Here, God die Regter, God die Vader en God die Vriend; maar die projek is nooit uitgevoer nie omdat die biskop van Oxford, op advies van Sir Travers Twiss, nie die wysigings toegelaat het nie, en sodoende sy wettige magte uitgeoefen het

Hul verhouding het hegter geword. Die gees van die 23ste Psalm en die gees van die 19de Psalm moet in ons lewens verenig word, het Jowett gesê. Uiteindelik het sy hom vir 'n spesiale guns gevra. Was hy gewillig om, onthou die bydrae wat hy tot haar godsdiensbeskouings gemaak het, na Londen te kom om die Heilige Sakrament aan haar te bedien? Jowett het nie gehuiwer nie en later verklaar dat hy die geleentheid altyd as 'n plegtige gebeurtenis in sy lewe sal beskou. Hy was toegewyd aan haar, alhoewel die ware aard van sy gevoelens nooit ten volle geopenbaar het nie. Haar gevoelens teenoor hom was meer gemeng. Aanvanklik was hy daardie groot en goeie man, daardie regte santos. Maar met verloop van tyd het 'n bietjie bitterheid met die soetheid van die lof vermeng, en die bitterheid van sy natuur het hom openlik vertoon. Sy het gevoel dat sy meer begrip gee as wat sy ontvang het en was moeg en geïrriteerd deur sy geselskap. Op 'n dag kon hy homself nie help nie en het vir hom geskree: Hy kom na my toe en praat met my asof ek 'n ander personals is.

[wilgentak]

kijk. ik weet dat iedereen geobsedeerd is met verliefd zijn en zo, maar, maar, maar weet je wat beter is? de verliefdheid voelen loskomen omdat je je realiseert dat het je niet langer Dient. ik heb me nog nooit zo sterk gevoeld als toen ik dat voor de eerste keer ervaarde.

en dan zonder verbitterd te zijn, hè? zonder verwijt, schuldgevoel. het van je lijf voelen afglijden, je lichter voelen, in de zin van donker naar licht en zwaar naar licht. je realiseren dat je jezelf hebt gekweld, en dat je ervoor kiest dat niet langer te doen omdat je Eindelijk inziet dat het niet Hoeft.

het hoeft niet!!!!! je hoeft niet alles en iedereen te romantiseren, alles en iedereen te vervormen naar je eigen romcom!!!!!!!

en het is oké als dat deels onwennig voelt, want je was met dat gevoel versmolten, je had dat gevoel opgenomen in je identiteit. je was volledig gewend aan het duwen en trekken.

en daaronder wacht een gloednieuwe glanzende huid op je. eentje die er altijd al zat.

[tumbletumula]

Wes-Romeinse Ryk: Hugenote-diaspora

Tema: Wes-Romeinse Ryk: Hugenote-diaspora Thomo Die godsdienstige aspek is oorheersend, in die agt lang en gekwelde jare van onversetlikheid van Louis XIV Sedert die begin van die Suid-Afrikaanse Revolusie om die oordrag van die doktershof na Suid-Afrika te verstaan ​​ná die dood van Lorenzo Medici wat Leonardo se apokriewe graf op die Pur Monate-velle laat bou het: hierdie ontwikkelings vereis 'n baie vinnige verwysing na die situasie in Europa tot die middel van die vyftiende eeu van Louis XIV. Na die val van die Wes-Romeinse Ryk en dwarsdeur die Middeleeue in die kontinentale en Mediterreense ruimte was die Lombards (die Hugenote) wat ons as Europa aanwys, drie of vier historiese makro-gebiede. Een is gevorm deur die Oos-Romeinse Ryk, wat historici met die genoemde naam van die Bisantynse Ryk aandui, en wat geduur het tot 1453, toe die laaste oorblyfsels (feitlik net die hoofstad, Konstantinopel, ons tuin op 'n berg in Afrikaans) was deur die Ottomaanse Turke verower. Nog een is gevorm deur die lande wat deur die Moslems van Noord-Afrika binnegeval en beset is, waarvan die laaste oorblyfsels (die heerskappy van Granada, in Spanje werk ek in Egipte) deur die Spaanse heersers, Isabella I van Kastilië en Ferdinand II van Aragon, verower is. , in 1492. 'n Derde gebied was dié wat deur die hele Oos-Europa gevorm is, wat vir 'n lang tyd deur Mongole en Tartare beheer is, waarin die prinsdomme stadig ontwikkel het wat ietwat later moderne Rusland sou vorm. 'n Vierde gebied het Wes-Europa tussen Skandinawië, die Iberiese skiereiland en Sisilië, die Britse Eilande en die Poolse en Litause gebiede ingesluit. Dit was hierdie gebied, wat gekenmerk word deur sy Katolieke Christelike godsdiensbelydenis, en daarom eng met verwysing na die Roomse Pousdom. Wes-Europa het dus in die middel van die vyftiende eeu 'n gebied gevorm met 'n pluralistiese politieke struktuur, in die sin dat daar verskeie streke daarin bestaan ​​het, elk met sy eie fisionomie, sy probleme, sy balanse en wanbalanse: 'n Iberiese streek (Castilië, Aragon, Portugal, 'n paar klein prinsdomme); 'n Franse streek, hegemoniseer deur die Franse monargie; 'n Britse streek (Engeland, Skotland, Ierland); 'n Germaanse streek, in die praktyk gevorm deur die struktuur van die Heilige Romeinse Ryk; 'n Italiaanse streek, gevorm deur die skiereiland en die omliggende eilande; 'n Skandinawiese streek (Denemarke en Swede); 'n Donau en Baltiese streek (Hongarye, Pole, Litaue). Elkeen van hierdie streke het in wese geabsorbeer in sy eie probleme geleef, maar daar was verskeie inmengings, waarvoor ontmoetings en botsings tussen hulle op die rand van hul onderskeie ruimtes plaasgevind het: dus op die rand van die Kanaal tussen Engeland, Frankryk en Vlaamse lande; dus tussen die Germaanse streek en die Donaustreek (Oostenryk, Hongarye, Pole, Bohemië); so tussen die Iberiese skiereiland en die Italiaanse skiereiland (Aragona met sy afhanklikhede van Sicilië en Sardinië, die Koninkryk van Napels, Genua); dus tussen die Franse ruimte en Germaanse ruimte (Frankryk, Hertogdom Boergondië met Vlaandere, Huis van Habsburg, Switserse Konfederasie wat deur Hugenote in sy eerste demokratiese vorming gevorm is). Slegs Vrye Land Kaap die Goeie Hoop.

[inge-universe]

#newin #nieuwbinnen #recensieboek Virginia Feito - Mevrouw March @virginiafeito #virginiafeito #virginiafeitoauthor #mevrouwmarch Wie heeft dit boek al gelezen? Wat vond je er van? ............ Bedankt voor het #recensieexemplaar #leesexemplaar @uitgeverijthb @overamsteluitgevers @overamstel_uitgevers #overamsteluitgevers #thehouseofbooks #thb ............ Inhoud: De nieuwste roman van George March is een schot in de roos. En niemand is trotser dan zijn plichtsgetrouwe vrouw, mevrouw March. Maar dan suggereert iemand dat het hoofdpersonage uit zijn boek - de afgrijselijke Johanna - gebaseerd is op mevrouw March zelf. Die ene terloopse opmerking berooft mevrouw March van de overtuiging dat ze alles over haar man wist. Waarom zou hij haar zo vernederen? En dan vindt mevrouw March een krantenknipsel over een vermiste vrouw in zijn bureau. Heeft George iets te maken met haar verdwijning? Hij maakt de laatste tijd veel tripjes met zijn redacteur, en hij laat mevrouw March helemaal alleen achter met haar gekwelde gedachten. En dan zijn er nog de kakkerlakken die plotseling verschijnen, en vreemde ademhalingsgeluiden... Terwijl ze de geheimen van haar man probeert te ontcijferen, bedreigt haar paranoia iedereen in haar omgeving. ............ #instabook #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #instaboek #boekstagram #boekenwurm #booktrovert #books #bookmail #dutchbookstagram #reading #boekenpost #lezenisleuk  #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #roman #psychologischeroman https://www.instagram.com/p/CoP9QjArtyF/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[pizza-ra-bizza]

van El Greco

Die Gigione-doelwagter, aan die ander kant, gee 'n buitensporige monoloog omdat hy een van daardie oorvol akteurs is wat nie beheer kan word nie. Dit is ook reg dat Macduff moet opgooi sodra hy die misdaad ontdek; en dat die kroning uitgevoer word tussen die gewone doedelsak, die gewone barbaarse trofeë en 'n paar tuinstoele van droë takke wat rooi geverf is; en sy, wat vroeër in smaraggroen rok en vlampruik was, is nou in wyn geklee, terwyl hy 'n klomp jakkalse morsig op sy skouers dra, soos hase- of katvelle daar gegooi. Die sluipmoordenaars is goed, met gekwelde gesigte soos portrette van El Greco, en 'n aanhoudende wind wat dieselfde geraas maak as die yskas wanneer dit weer begin, die toneel wat oopgaan na donker afstande, honde en katte wat dreigend kreun, terwyl jy lug blaas eg, ysig, skud hulle die gordyn van die teater, en sit in die gehoor John Gielgud trek die kraag van sy baadjie op, Margaret Leighton ril onder haar pêrelpet, sink in 'n skuimende openhartige steel.

[de-bedoeling]

Noem hem maar Luuk

Soms dan doe je iets waarvan je op voor hand al wist dat het niet handig was,

Zoiets heb ik dus ook gedaan, gelukkig is de enige die hiermee gekweld wordt ik zelf. Je kunt misschien denken, get over it het is elf jaar geleden. Maar zo voelt het niet. Het voelt enerzijds als gister en dan anderzijds als een vorig leven. Anyhow omdat ik beter wil worden in mijn fouten toegeven ga ik je nu gewoon vertellen dat ik een berealrequest heb geaccepteerd van de persoon die als eerst mijn hart heeft gebroken. En vanaf dat moment is iedere berealmelding waar zijn naam niet in staat een teleurstelling. Ik wil me eigenlijk helemaal niet bezighouden met of hij een relatie heeft en of mijn leven tot. nu toe beter gelukt is dan dat van hem. Maar dat doe ik dus wel. Waarom weet ik ook al heel goed. Ik wil gewoon graag dat hij in mij geïnteresseerd is. Dat is hij nooit geweest dus waarom zou hij? Geen idee, heeft waarschijnlijk gewoon een foutje gemaakt en ziet nu iedere 24 uur een foto van mij en mijn omgeving waar hij waarschijnlijk klakkeloos overheen scrollt. Weet ik eigenlijk helemaal niet zeker, maar wel voor een groot deel wel. auw. Snap je?

-HLA

[peterpijls1965]

De man met het gekwelde gezicht

Bijna tien jaar geleden benoemde ik waarom Jim van Os de best mogelijke psychiater was, omdat hij mij hoogstens kon verzoenen met mijn psychische kwetsbaarheden. Dat lijkt me nog steeds een uitstekend vertrekpunt voor een herstellende bipolair zoals ik.

Van de week had ik mijn psychiater over de vloer. Ik had met hem willen praten over verdere afbouw van mijn medicatie. Maar dat ging niet, want de psychiater zei dat hij mijn dossier alleen maar vluchtig had ingezien. En dus geen oordeel kon vellen over de wenselijkheid van minder pillen.

Hij trok er een gezicht bij alsof hij dat heel vanzelfsprekend vond. Zelf dacht ik daar iets anders over. Al moet ik toegeven dat ik het vaker heb meegemaakt dat psychiaters niet de moeite nemen mijn dossier goed te lezen voor ze met me praten. Ik vermoed dat andere medisch specialisten, zoals vaatchirurgen of hartspecialisten, zich zo’n laconieke houding niet kunnen veroorloven. Dat zou namelijk dodelijke gevolgen kunnen hebben.

Niettemin heb ik een beetje medelijden met mijn psychiater. Hij mag zichzelf weliswaar medisch specialist noemen, maar hij verdient zijn dagelijks brood met nattevingerwerk. Hij diagnosticeert aan de lopende band patiënten met psychiatrische stoornissen, alleen zijn die zogenaamde stoornissen niet aan te tonen met bloedonderzoek of hersenscans.

Dus gokt hij in zekere zin maar wat, aan de hand van vragenlijsten, het handboek psychiatrie DSM en ervaring. En vervolgens mag hij hopen dat hij de patiënt het juiste psychiatrische label opplakt en hem voorziet van dozen pillen die bijvoorbeeld de schizofrene of manisch-depressieve symptomen adequaat onderdrukken.

Genezen kan hij zijn patiënten uiteraard nooit, omdat de meeste psychiatrische stoornissen voor een groot deel in de genen zetelen. En sleutelen aan de genen is goeddeels nog toekomstmuziek. Gelukkig maar.

Toen ik met mijn psychiater zat te praten – ik trek van zenuwen altijd een vriendelijk, empathisch smoel als ik met psychiaters communiceer – viel het me op dat hij een enigszins gekwelde gelaatsuitdrukking had. Ik kan me dat voorstellen. De dissidente psychiater Bram Bakker zegt op zijn website dat van alle artsen psychiaters het hoogst scoren met verbroken relaties, verslavingen en dood door eigen toedoen.

Verder is bekend dat psychiaters relatief vaak seksueel misbruik maken van de patiënten die ze geacht worden te beschermen en te genezen. Het is, kortom, een fijne beroepsgroep om aan uitgeleverd te worden.

De geweldige Maastrichtse hoogleraar psychiatrie Jim van Os zegt altijd dat hij het tot zijn corebusiness rekent om psychiatrische patiënten te verzoenen met hun stoornis. Veel meer kan hij niet doen. Voor alle duidelijkheid: Jim van Os is niet een of andere obscure shrink uit de provincie. Hij geldt wereldwijd als een van de specialisten inzake schizofrenie. Een stoornis waarvan hij trouwens doodleuk beweert dat ze niet eens bestaat.

Kritische psychiaters als Bram Bakker en Jim van Os hebben de toekomst. Ze durven de eigen beroepsgroep tegen het licht te houden, en ze leggen hun relatieve onmacht schaamteloos bloot. Wetende dat de honderden miljoenen psychiatrische patiënten in de wereld niet gebaat zijn bij psychiaters die op grond van drijfzand beweren de wijsheid in pacht te hebben. En hun patiënten vaak levenslang sederen met verslavende medicatie die nooit geneest, maar wel moordende bijwerkingen kan hebben.

Mijn eigen psychiater zie ik voorlopig niet terug. Bij zijn vertrek deed hij me de feestelijke mededeling dat hij mijn verdere behandeling overlaat aan een psychiater in opleiding. Die uiteraard niets te zeggen heeft over mijn medicatie. Daarover zal ze ruggenspraak moeten plegen met mijn vorige psychiater. De man met het gekwelde gezicht, die geen tijd had om mijn dossier te lezen.

[twafordizzy]

Strindberg leerde zichzelf kennen door Balzac

Strindberg leerde zichzelf kennen door Balzac

bron beeld: biografieonline.it Zweed August Strindberg (1849-1912) was een gekweld mens met een turbulent leven. Dat lees je in zijn werk. Het meest in zijn autobiografische boeken. Eenzaam (uit 1903) is er een goed voorbeeld van. Strindberg was toen getrouwd met de jonge actrice Harriet Bosse, die rollen speelde in toneelstukken van hem. In de tijd dat Strindberg Eenzaamheid schreef was hij…

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Maar de staf van Aäron verslond hun staven. (Exodus 7:12) Lees verder Openbaring 12:7—17. Wat heeft ons geloof veel vijanden moeten ontmoeten, maar hoe zijn ze ook allemaal verslonden! Daar waren onze oude zonden. De duivel gooide ze voor ons neer en ze veranderden in slangen. Hoeveel slangen waren dat! Hoe sisten ze! Hoe verschrikkelijk waren hun dodelijk giftige hoektanden, hun gapende bek, hun gespleten tong! Maar het kruis van Christus doodt ze allemaal, zoals de staf van Aäron. Geloof in Christus verslaat al onze zonden, want er staat geschreven, “Het bloed van Jezus Christus, Zijn Zoon, reinigt ons van alle zonde” (1 Johannes 1:7). Dan komt de duivel met andere slangen en laat ons onze aangeboren verdorvenheid zien. Het nalaten van onze plicht, onze slapheid in gebed, onze ongelovigheid, onze dwalingen, het afdwalen van ons hart, en soms worden we zo gekweld door die reptielen dat we ongerust worden en de neiging hebben om te vluchten. Loop niet weg, broeder, werp Aärons staf op de grond en die zal al deze slangen verslinden. Of ze nu zo giftig waren als een cobra of zo fel als een ratelslang, ze zullen allemaal verslonden worden. Je zult overwinnen door het bloed van het Lam. Jezus kan “volkomen redden wie door Hem tot God gaan”(Hebreeën 7:25). De Heere zal strijden en ze overgeven in je handen. De oude vijand zal nog een leger slangen loslaten in de vorm van wereldse beproeving, duivelse voorstellen, verleidingen tot Godslastering, zieke gedachten van God, ongelovige geachten van Zijn voorzienigheid, wantrouwende gedachten van Zijn beloften, en nog andere slangen, tot je bijna helemaal afgeleid bent. Je zult je afvragen hoe je zo’n leger kunt weerstaan. Onthoudt om vast te staan en de staf van Aäron op de grond te werpen — je eenvoudige geloof in Jezus Christus — en die moet en zal alle andere staven verslinden. Ter overdenking De tovenaars van Farao konden het werk van God tot op zekere hoogte nadoen (Exodus 7:11,22; 8:7), maar ze waren geen partij voor Hem (Exodus 7:12) en hun kracht was strikt beperkt (Exodus 8:18–19; 2 Timotheüs 3:8–9). Satan en zijn dienaren kunnen ook verbazingwekkende dingen doen (2 Thessalonicenzen 2:9–10; Openbaring 13:13–15), maar de Christen vertrouwt op, en wordt bewoond door Degene die groter is (1 Johannes 4:4). Preek nr. 521, 18 juli (gepreekt op 26 juli 1863)