#gebroken gezin

[twafordizzy]

James Joyce wekt Eveline tot leven

bron beeld: brasil.elpais.com Personages beschrijven van vlees en bloed, dat schoot me te binnen toen ik Eveline las van James Joyce (1882-1941). In dit korte verhaal richt de Ierse schrijver zich op Eveline, een vrouw uit een gebroken gezin, die droomt van een betere toekomst. Maar in haar nieuwe huis, in een ver vreemd land, zou het anders worden. Dan zou ze getrouwd zijn – zij, Eveline. De…

[devosopmaandag]

Een vriendschap

“Hilversum 18 mei 2016 Dierbare. Hoelang is het geleden dat we elkaar voor het laatst hebben ontmoet? Het lijkt langer dan we geleefd hebben. Het was op een donderdagmiddag. De zon scheen niet. Je had op het vliegveld een Hongaarse krant gekocht die ik niet kon lezen. Je stak jouw arm in de mijne. Zo zouden we dagen blijven slenteren. Om uiteindelijk terecht te komen bij de synagoge met de gebroken platen. Weet je nog?”*

De afzender is Wim Kaizer, de geadresseerde de Hongaarse schrijver Peter Esterházy. De brief wordt nooit beantwoord, Esterházy sterft twee maanden later aan kanker. Kaizer zelf zweeft ook op de rand van de dood, in afwachting van een steunhart. Hij heeft de vriendschap laten verwateren en het verdriet dat een herneming voorgoed onmogelijk is “lag over alles, het weerkaatste tegen de Andromedanevel, het aaide de bergen rond het huis.” Dat huis is een afgelegen boerderij in de Cevennen, die hij in een éénmansstrijd terugwon op de natuur en waar hij zich in de laatste twintig jaar van zijn leven terugtrok. Kaizer omringt zich met de boeken van zijn uit zicht verdwenen vriend, onderstreept en kruist aan, maar terug komt hij niet. Soms lees ik de cursief geplaatste citaten van Esterházy in Kaizers boek als de zijne. Ik stel me voor dat ze in hun zwerftochten door Boedapest elkaars gesprekken ook zo aanvulden. Kaizer besluit de weduwe noch diens kinderen te schrijven. “Ik laat hem sterven zoals ik wil. Met woedende nostalgie.”

Mannenvriendschappen, daar begon ik over na te denken. Vriend P had in zijn jongvolwassen jaren een soortgelijke vriendschap met T. Toen ik P leerde kennen, waren de meest gloeiende jaren van hun verbond al afgekoeld. Alleen uit verhalen ken ik hun soms koortsachtige gesprekken over schrijvers en kunstenaars. Na T's zeer vroegtijdige dood is er geen nieuwe mannenvriendschap in het leven van P. Hij sloot die met zijn boeken.

Er zijn nogal wat mannen in mijn omgeving die geen diepe vriendschappen kennen. Bij vrouwen is het misschien zo dat vriendschappen altijd ook gegrond zijn in het leven zelf. In mijn meest intellectuele vriendschap met een vrouw – vriendin I – is er ruim plaats voor slappe lach, wollen kniekousen en familiefrustraties.

Onlangs kreeg ik een foto toegestuurd waarop vriend R te zien is samen met Misi, een foto die mij ontroerde. R kocht zo'n vijftien jaar geleden een huis in een dorp in Hongarije. Hij leerde daar de ongeschoolde Misi kennen, die met zijn gezin een karig en moeizaam bestaan leidde in het huisje naast het zijne. R leerde voldoende Hongaars om met hem te kunnen praten en vond in hem een vriend. En net als bij Kaizer moest R het huis en de grond, vrucht van hun dromen en hard werken, om gezondheidsredenen verkopen. Waar Kaizers afscheid van zijn vriend vergeefs en wanhopig is, reisde R een paar jaar later nog één keer terug naar Kálló en sloot hij zijn vriend voor de laatste keer in de armen.

* De gelukkigste jaren van de mensen | Wim Kayzer | 2024 | Uitgeverij Balans

[daan72]

Spannend

Morgen wordt onze dochter 23 jaar. De jongste. Ze had een feestje gepland, familie en vrienden in de overkapping achter ons huis. Maar morgen word ik ook geopereerd aan mijn long dus geen feest. Middenkwab incl tumor en de lymfeklieren eruit. Een zware ingreep waarna ik wakker word met een drain en pijnpomp met ruggenprik op IC. Gelukkig door een longchirurg die me vertrouwen heeft gegeven. Open en eerlijke communicatie. Over goed door kunnen ademen, gekneusde/gebroken ribben, lang fysiek herstel en de kansen bij wel of geen aangetaste klieren. Dus verstand op standje zakelijk. Met hier en daar af en toe wat paniek. Maar de enige optie is die van rigoureus ingrijpen. Die kanker moet uit mijn long. Snel en volledig. En dat gaat morgen dus gebeuren. Gesteund door alle liefde om me heen van mijn gezin, familie, collega’s en vrienden kan ik dit aan. Dus ik ga ervoor!

[hildeshongarije]

Eindelijk echt lenteweer!

donderdag 20 april 2023

Het was een slecht najaar met veel regen.  Het was een slechte winter met veel regen en niet koud genoeg.  Het was tot nu toe een slecht voorjaar met veel regen, wind en te koud.  Maar nu is er blijkbaar beterschap op komst.

Een straalblauwe hemel met een uitbundige zon en bijna geen wind.  Zo hoort het ook! 

De kersenboom is intussen uitgebloeid, het sneeuwde gisteren bloemblaadjes.  Hopelijk kregen de bijtjes de kans op op de zeldzame mooie dagen toch die bloesem te bestuiven.  De appelbomen beginnen hun bloempjes te tonen, dus dat komt wel goed.  En de ‘dode’ perenboom heeft besloten om toch twee takjes in bloei te zetten .....  

Bij wijze van experiment maaien we een deeltje van de tuin achteraan niet en geven wilde bloemen de kans om te wedijveren met het gras.  Het zal ons heel wat werk besparen, want het is daar een moeilijk stuk om goed te maaien.  Dat deel wordt dus ‘maai april, mei en juni niet’.  Tegen het bezoek van dochter en haar gezin, zullen we het wel terug kort zetten.  

Het is ongelofelijk hoeveel verschillende (on)kruiden zich tonen: Natuurlijk madeliefjes en paardenbloemen, maar ook Brunelletjes en vogelmelk krijgen nu een kans.  

Voor de rest komt alles nu in een recordtempo in bloei.  De tulpen, de dicentra (gebroken hartjes)....

Welkom lente!

[dirklagast]

Armoede uitgelegd aan mensen met geld

De Belgische Nederlander Tim ‘S Jongers (Lier, 22/10/1981) is directeur van de Wiardi Beckman Stichting, de studiedienst van de PvdA. Hij groeide op in een gebroken gezin, getekend door armoede. Het gevolg was een moeilijke jeugd, druggebruik en een aanloop naar 12 jobs en 13 stielen. Na opname in de psychiatrie en een zoveelste preek, vatte hij op 28 jarige leeftijd universitaire studies aan.…

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Jezus antwoordde: Ik heb u gezegd dat Ik het ben. Als u dan Mij zoekt, laat dezen weggaan. Dit zei Hij opdat het woord vervuld zou worden dat Hij gesproken had: Uit hen die U Mij gegeven hebt, heb Ik niemand verloren laten gaan. (Johannes 18:8—9) Lees verder Hebreeën 12:5—11. Wanneer er verdrukking, ellende of tegenspoed in je leven is, denk dan niet dat God je straft voor je zonden want niet één kind van God kan gestraft worden voor de zonde. Begrijp me niet verkeerd. Een mens wordt eerst voor God gebracht als een misdadiger voor de rechter. Jij en ik hebben daar gestaan. Door Christus bloed en gerechtigheid zijn wij vrijgesproken voor God de Rechter. Het is voor de wet onmogelijk om zelfs maar het gewicht van een veer op ons te leggen want we zijn volmaakt vrijgesproken. Van alle pijn en lijden wat een Christen moet doorstaan wordt er zelfs geen onsje toegebracht als straf. God kan niemand straffen die vergeven is en opgenomen in Gods gezin. Als een kind zijn vader beledigd door tegen zijn wil in te gaan dan wordt hij daarvoor gekastijd. Iedereen kan het verschil zien tussen de kastijding van een vader en de bestraffing van een rechter. Als je kind zou stelen zou je er niet over nadenken om dat kind te straffen als een rechter. Die zou hem een gevangenisstraf opleggen omdat hij de wet gebroken had. Maar jij kastijd je kind zelf. Niet om de wet te wreken maar voor het welzijn van het kind zodat hij het verkeerde niet opnieuw doet. Zo kastijd onze hemelse Vader Zijn volk, met de staf van het verbond, maar Hij straft ze nooit met het zwaard van de wraak. Er is een verschil tussen kastijding en straffen. Straffen komt van een rechter. Christus heeft al die straf gedragen zodat de zielen die in Hem geloven niet gestraft kunnen worden. Maar wij kunnen gekastijd worden als gevolg van de liefde van de Vader en niet als het gevolg van de woede van een rechter. Zulke kastijding hebben we gevoeld en we hebben reden om God daarvoor te danken. Ter overdenking Als God onze Vader wordt, zal Hij soms oordelen dat we gedisciplineerd moeten worden (Hebreeën 12:6—7). Als Hij onze Rechter blijft, zal Hij ons op een dag voor eeuwig veroordelen. Geloof in Christus is de enige manier om een Vader te hebben in de hemel in plaats van een Rechter (Johannes 5:24). Preek 722, 25 november 1866

[tjenkehpala]

“Al zou ik geestelijk en lichamelijk bezwijken, mijn hart vertrouwt op God, Hij is mijn rots. Voor eeuwig houdt Hij mij vast.”

Ik ben Marsia Pattinama, geboren en getogen in Middelburg. Mijn vader is wijlen Daniël Jacob Pattinama en mijn moeder Rofina Pattinama — Pattikawa. Allebei van kampung OMA op Haruku. Mijn vader is in 1951 alleen naar Nederland gekomen met de Sommersetshire. In 1970 is hij terug gegaan naar Ambon om mijn moeder op te halen. In 1972 zijn ze getrouwd en in 1973 ben ik geboren. Ik ben 2e generatie Molukse. Ik ben moeder van twee kinderen en partner van Franklin. Ik ben werkzaam in de zorg, inmiddels bijna vier jaar en werk ik met dementerende ouderen. Het is dankbaar werk. Ik ben de oudste van vier kinderen. Onder mij heb ik nog twee broertjes en een zusje. Mijn opvoeding was ook best streng. Als je niet luistert, dan voel je het wel. Mijn moeder was van de sambal geven, m’n vader sloeg ons met weleens met wat hij voor handen had. Ik voed mijn kinderen zo op dat er ruimte is om te praten maar er moet ook geluisterd worden, tweetalig opvoeden hoort ook bij hun opvoeding. Vroeger waren wij kerkelijke leden van de gereja GIM maar op een geven moment heb ik de keuze gemaakt om naar een volle evangelische gemeente te gaan en daar de volwassen doop te doen. Tijdens één van de diensten werd er gevraagd, tevens een oproep, wie zich wilde laten dopen. Het gevoel dat ik toen had, was zo overweldigend sterk, het kwam vanuit mijn tenen en raakte mijn hart en mijn hele lichaam tot aan mijn hoofd. Voor mij was dit de Heilige geest die in mij heeft gewerkt. Ik stond vol overtuiging op en had mij voor de volwassen doop opgegeven. Kiezen voor Jezus is de beste keuze in mijn leven. Ik ben een gezegend mens. Het geloof is in ons leven. voor mij en mijn gezin de rode draad. Bij mijn kinderen, plant ik het zaadje van het geloof in onze lieve Heer, zoals mijn ouders het ook bij ons hebben gedaan. Toentertijd was mijn vader ertegen, maar naarmate hij zag dat ik hierin serieus ben, was hij geleidelijk aan toch omgebogen en had hij er ook vrede mee. Natuurlijk zijn er ook minder leuke dingen gebeurd, zoals het heen gaan van mijn ouders, eerst m’n moeder en zeven jaar later, een week na mijn verjaardag, mijn vader. Soms heb ik nog momenten van gemis van mijn ouders maar ook dit heb ik een plekje kunnen geven. Ik ben trots dat ik een OMAnese ben en tevens een Molukse en draag ik dit ook uit. Ik ben niet politiek gezind, maar de vlag hang ik zeker wel uit bij bijzondere en Molukse dagen. Ook draag ik mijn steentje bij wanneer er activiteiten zijn in de Molukse wijk. Voor mij persoonlijk heb ik geen president maar wel één koning, koning Jezus. Wat ik de volgende generatie zou willen meegeven is respectvol te moeten zijn naar anderen. Mijn kinderen leer ik dit ook vooral met de mensen die ouder zijn dan jezelf door ze met u aan te spreken. Vergeet vooral niet onze lieve Heer, want wij leven in een gebroken wereld. Ons leven ligt in Zijn handen. Voor de rest ben ik een gezegend mens, tevreden en dankbaar met wat ik heb en wie ik ben. Alle lof, eer en glorie, behoort dan ook Hem toe.

[gewoonkarin]

6 augustus 2017

6 augustus 2021

Vier jaar later. Vier jaar geleden zat ik, net als nu, aan de koffie. Na een middag op de tuin werd ik gebeld door grote zus. De Hugo stond voor m'n neus. Ik zat buiten op de bank uit te rusten. De weken daarna was rust ver te zoeken. Eerlijk gezegd. Ik vind de rust nog vaak ver te zoeken.

De film van toen draait nog steeds, het is net de musical De Soldaat van Oranje, je denkt dat de film z'n beste tijd wel heeft gehad maar na vier jaar is het nog steeds een kaskraker. Je kunt niet meer rouwen omdat je meer mensen het leven hebt zien verliezen. Zo werkt het niet. De rouwranden om ons ma waren wat aan het vergrijzen, ik leerde beter leven met het verlies. Paul maakte rouw anders. Veel meer bewust van het niet oud hoeven zijn om het leven te verliezen. Niet dat ik dat dacht maar ik stopte dat keurig weg omdat je met die gedachte geen makkelijk leven hebt. Nu leef ik met die gedachte. Levenshaast. Ik ervaar het nu niet als een moeilijk leven. Ik ben soms wat meer moe door alle haast.

Grote zus ging alleen op een korte vakantie aan zee. We appten af en toe. Ik vind het stoer dat ze dat heeft gedaan. Even weg van alles. Als ouder alleen heb je altijd alle zorg. Niemand die het van je over kan nemen. Totaal niet te vergelijken met de deeltijdouders die na een scheiding niet altijd de kinderen in huis hebben. Ook ouders alleen maar wel anders. Mijn grote zus kan niet sparren met Paul terwijl ze dat graag zou willen, kan niet boos zijn want hij heeft haar niet verlaten door niet meer voor haar te kiezen.

Alleen naar zee. Ik hoopte dat het strandzand de rouwranden wat zouden schuren, minder hard. De tijd heeft daar ook aan meegeholpen. Vaak voelt het als veel korter geleden. De impact groot. Ons pa verloor zijn leven ruim een jaar later maar dat was zo anders. Hij lag zo rustig, vredig en kennelijk fijn thuis bij ons ma. Niet te vergelijken. Grote zus en ik bleven achter maar met een eigen thuis is dat anders dan als je nog thuis woont en je ouders hard nodig hebt. De rollen waren al wat omgedraaid bij ons thuis. Dat begon met ons ma, een stuk zorg mee proberen te dragen, en ging verder met ons pa, financiële zaken regelen en bespreken. Verder kon ons pa alles nog zelf tot z'n laatste dag.

Wat je meemaakt in je leven maakt of breekt je. Ik ben niet gebroken. Wel harder gemaakt. Ik vind veel mensen teveel klagen over niets. Te weinig waarderen wat ze wel hebben. Ik ben oprecht gelukkig met wat ik heb, een fijn gezin, een fijn thuis. Natuurlijk zucht ik ook wel eens om gillende buurkinderen en ander geneuzel maar ik zeg vaker dat we het goed hebben. Veel vaker.

Vier jaar, Paul, wat ben je al lang niet meer hier. Proost je nu met vrolijke Frans, ome Harrie, ons ma en ons pa? Ik denk het wel.

Nog eentje dan. Straks. Het is altijd ergens vier uur maar ik wacht nog even. Straks proost ik op jou. Jouw ons thuis zal ook gaan proosten, zij moeten hun zoon en broer missen. Naar jouw thuis ga ik straks. Je wordt vandaag niet meer gemist, enkel bewuster herinnerd door sommigen. De harde kern mist elke dag. Je zit bij velen in het hart, zij nemen je mee in hun dagelijks leven. Rouw, gemis, verdriet. Vreugde, genieten, liefde. In het dagelijkse verweven.

Proost, brede Paultje.

[i-dont-live-in-reality]

January writing challenge: short story based on a song.

-

Languit vallen, Bløf

-

Ik was bang voor mijn buurman, toen ik nog thuis woonde. Niet omdat hij er eng uitzag. Nee, hij was het toonbeeld van klasse. Altijd met glimmende nette schoenen en een blouse of zelfs een pak aan. Stropdas erbij. Netjes gekamde haren, gitzwart. We praatten nooit met hem, afgezien van een korte groet als het echt niet anders kon. Ik gok dat hij vijfendertig was. Zijn huis had grote ramen, maar zijn gordijnen waren altijd dicht, tot een zekere dag middenin de winter. Het vroor bijna, temperaturen waarbij je je gordijnen juist dichtlaat, maar de zijnen waren open. Ik kon vanuit mijn kamerraam naar binnen kijken en zag niet het nette interieur dat ik van hem verwachtte. Zijn woonkamer stond vol met fotolijstjes. Op de keukentafel, aan de muur, op het aanrecht, op de salontafels, in de vensterbanken... ik kon niet zien wat voor foto’s erin zaten, maar ik vond het toch vreemd. Er stonden zelfs wat fotolijstjes in een hoek op de grond. Wie heeft er zo veel fotolijstjes in zijn huis? Het gaf zijn woonkamer een rommelige sfeer en leek niet te passen bij zijn gepolijst uiterlijk. Ik zat misschien twee minuten zijn huis in te kijken, toen ik hem de kamer in zag lopen. Ik keek snel weg en deed mijn eigen gordijn dicht, maar de mysterieuze fotolijstjes bleven rondspoken in mijn gedachten.

-

Het was een paar maanden later dat ik een ambulancesirene hoorde in de verte. Ik registreerde het geluid niet echt en bleef mijn boek lezen, maar het hield aan en werd zelfs luider. Toen de blauwe zwaailichten door ons raam te zien waren, kwam ook mijn moeder naar beneden. ‘Wat is er gebeurd?’, vroeg ze, enigszins verschrikt. Ik sprintte naar het raam. Mijn moeder liep gelijk naar buiten. Het ambulancepersoneel werd binnengelaten in het huis van de buurman door een vrouw die ik nog nooit eerder had gezien. Mijn moeder vroeg iets aan haar en sloeg een hand voor haar mond. Er was iets ergs gebeurd, dat snapte ik ook wel, maar wat? Mijn moeder kwam snel terug naar binnen en trok me bij het raam vandaan. Ik protesteerde en eiste te weten wat er aan de hand was, maar ze weigerde het te vertellen.

-

Later is me het hele verhaal uitgelegd. De buurman was zijn gezin verloren, al heel wat jaren terug. Hij had zich op zijn werk gestort, om zich maar niet te hoeven focussen op het verlies van zijn vrouw en kinderen. Daarom zag hij er altijd uit om door een ringetje te halen. Hij was een nette, beschaafde en gedisciplineerde werknemer. Maar als hij thuiskwam verviel hij in een soort waas van verdriet en gemis, die hem ertoe zette alle foto’s te printen die hij nog had van zijn overleden gezin. Dat waren de foto’s in de fotolijstjes. Sommigen hadden hem hele gesprekken zien voeren met deze foto’s. Hij leidde een dubbelleven van nuchterheid en waanzin, met de drempel van zijn huis als grens. Ik krijg nog steeds de rillingen als ik eraan terugdenk. Die dag dat de ambulance langskwam, was een collega langsgekomen met de reservesleutel van zijn huis. Hij was al dagen niet aanwezig op het werk en reageerde niet op berichten en belletjes.

-

Hij zou nooit meer naar de foto’s kunnen kijken. Hij had zelfmoord gepleegd, het verdriet was te veel. Het wapen? Een scherf van een gebroken fotolijstje, scherp genoeg voor de pols. Soms droomde ik nog van hem. Vanachter gebroken glas keek een gestorven gezin me aan, blij in de morgenzon van een lang vervlogen dag.

[jezus-christus-is-mijn-leven]

Vertrouwend op God temidden van wanhoop, was ik getuige van een wonder

Tijdens onze reis door het leven ervaart ieder van ons buitengewone gebeurtenissen die in ons geheugen worden gegrift en we nooit meer zullen vergeten. De ervaring die de meeste indruk op me maakte, was toen mijn man betrokken was bij een auto-ongeluk en niemand wist of hij het zou overleven of niet, en de dagen erna, toen ik me volkomen hopeloos voelde en aan het eind van mijn latijn. Wat de gebeurtenis voor mij anders maakte, was dat ik, omdat God bij me was en Hij me leidde, steun had en dat ik door tot God te bidden en op Hem te vertrouwen in het diepst van mijn wanhoop getuige van een wonder was. Tijdens deze rampzalige tijd verwierf ik meer begrip over Gods gezag en soevereiniteit, en werkelijke waardering voor Gods liefde …

Op de avond van 13 augustus 2014 was ik op weg naar huis na enkele klusjes te hebben gedaan en was het bijna middernacht. Net toen ik de gemeenschappelijke poort opendeed, werd ik onverwachts tegengehouden door mijn oudste zus en haar man en de man van mijn tweede zus. Ik vond dat heel vreemd: wat deden ze daar allemaal zo laat? Voordat ik er nog langer over na kon denken, rende mijn oudste zuster op me af en zei huilend: “Zhihan, waar ben je in vredesnaam geweest? We maakten ons heel veel zorgen. Je man is betrokken bij een auto-ongeluk. Onze broer heeft gebeld, hij wil dat je onmiddellijk naar het ziekenhuis gaat.” Toen ik zo plotseling dit slechte nieuws hoorde, kon ik eenvoudig mijn oren niet geloven en bleef als verdoofd staan. Ik dacht bij mezelf: mijn man is betrokken bij een auto-ongeluk? Hoe kan dat nou? Rond het avondeten was hij nog met onze zoon aan de telefoon …Mijn twee zwagers vertelden me toen hoe het auto-ongeluk had plaatsgevonden en wat de dokters hadden gezegd, dat mijn man in ernstige toestand verkeerde en dat zelfs als hij het geluk had het ongeluk te overleven, er 99% kans bestond dat hij hersendood zou zijn … Terwijl ik luisterde huilde ik ontroostbaar en dacht dat de hemel boven me zou instorten. Ik had geen idee hoe ik dit alles aan zou kunnen.

Omdat het zo laat was, kostte het wat tijd een taxi te vinden die ons naar het stadsziekenhuis zou kunnen brengen. Dat maakte me nog hysterischer en ik maakte me zorgen dat ik mijn man nooit meer levend zou zien. Net toen ik me overstelpt voelde en in paniek raakte, dacht ik plotseling aan het verhaal van Job, zoals dat is vastgelegd in de Bijbel. Toen hij werd getroffen door beproevingen werd al zijn eigendom gestolen, kwamen zijn kinderen ongelukkig aan hun einde en werd hijzelf overdekt met afschuwelijke zweren. Hoewel zijn beproeving Job veel pijn en angst bezorgden, had hij God in zijn hart en koos hij ervoor liever de dag van zijn eigen geboorte te vervloeken dan dat hij zondig zou spreken. Hij was absoluut gehoorzaam aan God, of God nu gaf of nam. Job uitte geen woord van klacht maar prees de naam van Jehova en legde welluidend getuigenis voor God af. En dus bad ik gehaast tot God: “Oh God! Toen ik hoorde over het auto-ongeluk van mijn man was ik met stomheid geslagen en voelde ik me helemaal in de war, en ik weet niet hoe het nu met hem is. Maar wanneer ik eraan denk hoe Job U vereerde en gehoorzaamde begrijp ik dat ik moet proberen zoals hij te zijn en geloof in U te hebben. Oh God! Alle dingen zijn in Uw handen, en of er nu wel of geen hoop bestaat dat mijn man beter wordt, vraag ik U mijn hart ervan te weerhouden U de schuld te geven. Ik wil me onderwerpen aan Uw orkestraties en regelingen, en leg mijn man in uw handen.” Nadat ik had gebeden kwam mijn hart geleidelijk tot rust.

Daarna vond mijn zwager een taxi en reden we met hoge snelheid naar het hospitaal. Tegen die tijd was het al vijf uur ‘s morgens en was mijn man op de intensive care opgenomen. Ik vond snel een dokter en vroeg naar de toestand van mijn man. De dokter zei berustend: “De verwondingen van de patiënt zijn te ernstig. Als hij het geluk heeft het te overleven, bestaat er een kans van 99% dat hij hersendood zal zijn. U moet zichzelf op alles voorbereiden en minstens 200.000 yuan zien te vinden voor de medische kosten.” Toen ik dit hoorde, viel ik bijna flauw. Ik maakte me vreselijk zorgen: “Het is onzeker dat mijn man het zal overleven en de medische kosten zullen zo hoog zijn. Als het geval wil dat zijn behandeling niet werkt, dan verlies ik niet alleen mijn man, maar besteed ik ook al dat geld voor niets. Hoe kunnen mijn zoon en ik het redden zonder een broodwinner in ons gezin? Wanneer mijn man echt hersendood wordt, hoe houd ik dan het gezin draaiende?” Ik voelde op dat moment een enorm gewicht op me neerdrukken, het drukte me zo hard neer dat ik niet kon ademen. Ik voelde me totaal hulpeloos en wist niet wat ik moest doen. Alles werd zwart voor mijn ogen en ik zeeg slap tegen de muur neer.

In mijn hulpeloze toestand kon ik alleen nog maar mijn pijn uitstorten voor God. En dus bad ik tot God en zei: “Oh God! Mijn gestalte is zo klein. Ik ben nu me dit is overkomen zo zwak en ik weet niet wat ik moet doen. Oh God! Verlicht en leid me alstublieft.” Na te hebben gebeden dacht ik aan Gods woorden: “Net als alle dingen, ontvangt de mens rustig en onbewust de voeding van de zoetheid en de regen en dauw van God. Net als alle dingen, leeft de mens onbewust onder de orkestratie van Gods hand. Hart en geest van de mens zijn in Gods hand en al het leven van de mens wordt door Gods ogen aanschouwd. Of je dit nu gelooft of niet, alle levende en dode dingen zullen verplaatsen, veranderen, vernieuwen en verdwijnen in overeenstemming met Gods gedachten. Zo regeert God over alle dingen”. Ja, God heeft de hemel en de aarde en alle dingen geschapen en Hij heeft ons ook het leven gegeven. God voorziet ons van alles wat we nodig hebben en Hij bepaalt en regelt het lot van ieder van ons. Nog meer liggen leven en dood in Zijn handen, want dit is Gods gezag. Een schepsel zoals ik heeft geen controle over haar toekomst en lot, ik moet dus alles in Gods handen leggen en me overgeven aan Zijn soevereiniteit en regelingen. Toen dacht ik aan de tijd dat Mozes de Israëlieten uit Egypte leidde. Toen ze in de woestijn kwamen en niets te eten hadden, liet Jehova manna uit de hemel neerdalen en zorgde ervoor dat ze kwartels konden eten. Hij beloofde hen dat Hij hen elke dag voldoende te eten zou geven. Toch hadden sommigen geen geloof in God en waren bang dat ze de volgende dag geen eten zouden hebben. En dus bewaarden ze wat manna voor de volgende dag. Toen echter de volgende dag aanbrak, kwamen ze er achter dat het manna niet langer eetbaar was. Hieruit begreep ik dat God de Schepper is die de mensheid bevoorraadt en voedt, en dat zolang we oprecht in Hem geloven en Hem gehoorzamen, Zijn voorziening voor ons nooit op zal drogen. En toch hebben de mensen geen vertrouwen in God, maken zich altijd zorgen over hun toekomst en smeden plannen die hun eigen belangen dienen. Op dit punt realiseerde ik me door over mezelf na te denken dat ik geen werkelijk vertrouwen in God had en ik me altijd zorgen maakte en me angstig voelde over mijn toekomstig leven. Dit kon niet alleen mijn problemen niet oplossen, maar verhevigde zelfs de druk en last die ik voelde. Toen ik hierover nadacht bad ik tot God en legde het toekomstige leven van mijn gezin in Zijn handen. Wat God ook deed, zei ik in mijn gebed, ik wilde me alleen maar kunnen onderwerpen aan Zijn soevereiniteit en regelingen. Precies op dat moment werden de druk en spanning die ik voelde een beetje verlicht.

Ik betrad de intensive care en zag mijn man. Omdat hij een schedelbreuk had, bleef er bloed uit zijn beide oren druppelen. Hij had ook drie gebroken ribben, z’n rechterdijbeen was gebroken, alle tenen van zijn linkervoet waren gebroken, zijn beide longen waren beschadigd en het grootste deel van zijn lichaam was bont en blauw van de kneuzingen. Ik dacht eraan dat mijn man gistermorgen zo blij was geweest en hoe hij gisteravond onze zoon had gebeld, en nu zag hij er zo uit … Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik de pijn mijn hart voelde doorboren.

Op de derde dag na het ongeluk verslechterde de toestand van mijn man plotseling. Zijn ademhaling werd oppervlakkig en zijn gezicht begon er wasachtig uit te zien, alsof hij op het punt stond te overlijden. Toen mijn familieleden mijn man zagen begonnen ze te huilen en zeiden dat hij het einde van de dag misschien niet zou halen. Ervan overtuigd dat mijn man ons zou verlaten, werd mijn hart verscheurd door verdriet en leed ik extreme pijn. Op dat moment zag ik in hoe onbeduidend mensen zijn, en hoe hulpeloos en machteloos we zijn tegenover ziekte. Ik kon alleen nog maar stilletjes tot God bidden, mijn hoop op Hem vestigen en mijn man aan Hem toevertrouwen. Op dat ogenblik dacht ik aan een lofzang: ‘Gods wegen kunnen niet doorgrond worden’ waarin wordt gezegd: “U overspant de hemel en de aarde, wie kent het kompas van uw daden? Wij zien maar een korrel op een zanderig strand, wachten stil tot uw beschikking.” Ik neuriede dit lied zachtjes in mijn hart en begreep dat God de Schepper is, dat Hij over alle dingen heerst en alles beheert, dat God leven, dood, ziekte en ouderdom voorbestemt, alsook de regels die de veranderingen van alle dingen bepalen, en dat niemand ze kan wijzigen, laat staan ze breken. Toen de Heer Jezus Zijn werken uitvoerde, sprak Hij slechts één vermanend woord tot de wind en de zee en ze kalmeerden al. Met één woord sommeerde de Heer Jezus Lazarus uit zijn graf te komen en hij kwam weer tot leven na vier dagen dood te zijn geweest. God bewaart de sleutels tot de hel en houdt het leven en de dood van de mensheid in Zijn hand. Alleen God kan mensen weer tot leven wekken, van niets iets maken en van iets niets – het gezag van God kan niet worden afgemeten! Terwijl ik nadacht over Gods daden, vond ik mijn vertrouwen in God en kwam ik tot de overtuiging dat alle dingen in Gods handen waren. Of mijn man nu wel of niet nog tot bewustzijn zou komen en tot op welke hoogte zijn verwondingen zouden genezen was aan God. Ik bad vervolgens tot God, vertrouwde mijn man aan Hem toe en was bereid me te onderwerpen aan al Gods regelingen.

Op de morgen van de vierde dag kwamen mijn zoon en ik naar de intensive care en vroegen een verpleegkundige naar de toestand van mijn man. Ze vertelde dat er geen nieuwe ontwikkelingen waren, maar dat hij een beetje beter was dan voorheen. Ik huilde tranen van blijdschap en bood God in stilte mijn dank en lof.

Er was een week voorbij gegaan en mijn man was niet bij bewustzijn gekomen. De dokter zei me: “Omdat je echtgenoot nog niet bij bewustzijn is gekomen, moeten we hem overbrengen naar een ander ziekenhuis voor een operatie. Je zult voor de operatie nog eens enkele honderdduizenden yuan moeten zien te vinden.” Terwijl hij sprak, wees hij naar een andere patiënt op de afdeling en zei: “Kijk eens naar hem. Zijn verwondingen zijn niet zo ernstig als die van uw echtgenoot, maar hij wordt nu al meer dan 10 dagen behandeld en zijn zwelling is niet afgenomen en hij is niet bij bewustzijn gekomen. We hebben geen andere keuze dan hem naar een ander ziekenhuis over te brengen.” Toen ik naar de dokter luisterde, wist ik niet wat ik het beste kon doen. Ik maakte me zorgen dat mijn man hersendood zou raken, en ik wist niet waar ik het geld vandaan zou moeten halen om zijn operatie te kunnen betalen. Op dat moment betaalde ik de ziekenhuiskosten voor mijn man door rood te gaan staan op mijn creditcard. Wanneer zijn behandeling werd uitgesteld omdat ik geen geld meer had, wat zou ik dan moeten doen? Op dat moment werd ik tegelijkertijd overvallen door zorg, angst, pijn en hulpeloosheid. Ik kon alleen nog maar tot God bidden, mijn hoop op Hem vestigen, alles aan Hem toevertrouwen en vragen om Zijn hulp en leiding.

Op de tiende dag zei de dienstdoende dokter tot me: “Ik zal voor u contact opnemen met het andere ziekenhuis. Als uw echtgenoot niet in de komende twee dagen tot bewustzijn komt, zal hij overgebracht moeten worden. Dit is omdat het dijbeen van uw echtgenoot binnen veertien dagen moet worden geopereerd, anders zal hij permanent gehandicapt blijven. U moet snel voor 400.000 yuan zorgen om voor de operatie te betalen. Het kan echt niet wachten …” Toen ik dit hoorde werd ik ongelofelijk bezorgd en ik had geen idee waar ik zoveel geld zou kunnen lenen. De familie gaf de verkeerspolitie cadeautjes om degene te vinden die tegen mijn man was gebotst, maar dat haalde niets uit. Onze verwanten en vrienden zagen onze situatie en wisten dat we nooit in staat zouden zijn geld terug te betalen en boden ons dus alleen maar troostende woorden. Niemand was bereid ons geld te lenen. De onbetrouwbaarheid van de wereld en van menselijke gevoelens maakte me wanhopig. Huilend bad ik tot God en zei: “Oh God! Alle dingen liggen in Uw handen. Hoewel mijn man 10 dagen buiten bewustzijn is, leeft hij nog steeds. Hieruit kan ik opmaken dat U hem beschermt. Maar vandaag wil de dokter dat we hem overbrengen naar een ander ziekenhuis en de operatie zal zo duur zijn. Ik weet werkelijk niet wat ik moet doen. Oh God! Ik vraag U mijn geloof te versterken en me een uitweg te bieden. Wat U ook doet, ik wens het met een gehoorzaam hart te aanvaarden.” Na te hebben gebeden, voelde ik me een beetje rustiger. Gedurende de laatste paar dagen was ik door het gebed dichter bij God gekomen en was ik met mijn eigen ogen getuige geweest van Gods wonderbaarlijke daden. Tegen alle verwachting in leefde mijn man nog, en dit was allemaal te danken aan Gods zorg en bescherming. Ik geloofde dat, zolang ik tot God bleef bidden en op Hem bleef vertrouwen, God me zeker zou leiden. Ik moest op God vertrouwen en niet moedeloos worden en mijn hoop verliezen vanwege een paar kleine tegenslagen, want als ik dit wel deed, hoe zou ik dan Gods werk kunnen ervaren?

Later keerde ik terug naar huis en probeerde wat geld bij elkaar te krijgen. Onverwachts was mijn oom bereid me wat geld te lenen, en beter nog, werd degenen die de botsing had veroorzaakt gevonden. Precies op dat moment belde mijn zoon op en zei opgewonden: “Mamma, pappa is wakker geworden. De dokter zegt dat hij niet meer naar een ander ziekenhuis hoeft te worden overgebracht en dat hij een dag regelt waarop pappa kan worden geopereerd. Kom snel naar het ziekenhuis … ” Terwijl ik naar mijn zoon luisterde, was ik zo blij dat er tranen uit mijn ogen stroomden en mijn verdriet zich mengde met vreugde. In mijn hart bleef ik God danken en Zijn wonderbaarlijke daden prijzen.

Voordat de operatie aan het dijbeen van mijn man werd uitgevoerd, liet de dokter me een vrijwaringsformulier en een kennisgeving levensbedreigende ziekte ondertekenen en vertelde me: “Hoewel uw echtgenoot bij bewustzijn is gekomen, is zijn lichaam vanwege de ernstige aard van zijn verwondingen extreem zwak. Hij moet nu een langdurige operatie ondergaan en als hij het niet kan verdragen zal hij gaan bewegen op de operatietafel. Daarom moet ik hem een algemene verdoving geven. Wanneer we dit doen, lopen we echter het risico dat hij na de operatie niet meer bij bewustzijn komt. We hebben dit vaker zien gebeuren in dit ziekenhuis. Als verwante van de patiënt dient u er heel goed over na te denken of u dit risico wilt nemen, of hem in z’n huidige toestand wilt laten.” Toen de dokter uitgesproken was, bleef ik geplaagd door besluiteloosheid achter. Ik was onzeker en had korte tijd geen idee hoe ik deze beslissing zou kunnen nemen. Toen dacht ik eraan hoe mijn man door deze laatste 10 dagen in het ziekenhuis was gekomen zonder al te veel gevaar te hebben gelopen. Niet alleen bleek het niet nodig hem naar een ander ziekenhuis over te brengen, ook was hij voorafgaande aan de operatie wakker geworden – waren dit niet de wonderbaarlijke daden van God geweest? Dit terwijl de patiënt die niet zo ernstig gewond was als mijn man nog steeds niet bij bewustzijn was gekomen, hoewel hij al meer dan 10 dagen werd behandeld. Uiteindelijk moest deze patiënt naar een ander ziekenhuis worden overgebracht en was het onzeker of hij zou overleven. Ik dacht eraan hoe mijn man de hele tijd lang door God was beschermd, dus wat er ook zou volgen zou ook door God worden bepaald. Leven, dood, geluk en ongeluk van een mens liggen allemaal in Gods handen en ik moest me onderwerpen aan Gods orkestraties en regelingen. En dus dacht ik niet langer over de kwestie na. Ik ondertekende de formulieren en bad in stilte tot God: “Oh God! Ik geloof dat het leven en de dood van mijn man in Uw handen liggen en het niet de artsen zijn die het laatste woord hebben. Ik wil bij het beleven van deze situatie op U vertrouwen en mijn hoop op U vestigen. Wat er ook uiteindelijk met mijn man gebeurt, ik geloof dat alles wat U doet het beste is, en zo’n klein schepsel als ik zou moeten gehoorzamen aan de Schepper.”

Ik had niet verwacht dat de operatie van mijn man zo voorspoedig zou verlopen en toen ik toekeek hoe hij beetje voor beetje uit de gevarenzone kwam, loste de steen in mijn hart eindelijk op. De dokter zei verbaasd tegen me: “Dat uw echtgenoot wakker wordt overtreft onze stoutste verwachtingen. Het is echt een wonder!” Ik wist diep van binnen dat dit alles Gods bescherming was en ik dankte God vanuit de grond van mijn hart voor Zijn goedheid. Na de operatie was mijn man echter zijn geheugen compleet kwijt en herkende zelfs mij niet. Hij werd snel driftig en had het IQ van een kind. Ik maakte me heel veel zorgen. Ik sprak met de dokter en vroeg hem of mijn man ooit weer de oude zou zijn, maar de dokter zei: “Hij lijdt aan postoperatief geheugenverlies en het is moeilijk te zeggen of hij zal herstellen. Wanneer de verwondingen van uw echtgenoot zijn genezen, kan hij naar een rehabilitatiecentrum gaan om te revalideren … ” Toen ik hem dit hoorde zeggen gaf ik me weer over aan mijn zorgen: “Als mijn man zo blijft, zal hij niet meer dan een simpele ziel zijn. Wat kan ik doen?” Geplaagd door deze zorgen kon ik noch eten noch slapen. Net toen ik aan het eind van mijn latijn was, dacht ik aan Gods woorden: “Dat wil zeggen, waar iemand na zijn dood heengaat en reïncarneert, ongeacht of het een man of vrouw is, ongeacht wat zijn of haar missie is, ongeacht wat het leven hem of haar brengt, welke tegenslagen en zegeningen ze ook genieten, wie ze zullen ontmoeten, wat hen zal overkomen – niemand kan dit voorspellen, eraan ontkomen of zich ervoor verstoppen. Dat wil zeggen, nadat voor jouw leven is vastgesteld wat er met je gebeurt, hoe je het ook probeert te vermijden, op welke manier je het ook probeert te vermijden, jij kunt de levensloop die God in de spirituele wereld voor jou heeft vastgesteld, op geen enkele manier schenden”. Gods woorden brachten me tot het inzicht dat God alle dingen die we in ons leven ervaren reeds lang van te voren heeft bepaald. Of het nu ontbering of geluk is, wij bepalen niet wat er gebeurd en we kunnen het niet voorspellen. Elke fase die we ervaren gedurende ons leven is echter op minutieuze wijze door God gepland en Zijn goede bedoelingen zitten achter alle fases. God hoopt dat we, wanneer we deze toestanden ervaren, tot een waar begrip komen van Zijn gezindheid en wat Hij heeft en is, en Hij hoopt dat we in staat zijn ons leven te laten groeien. Terugdenkend aan mijn ervaringen gedurende de laatste dagen was het net op het moment dat het leven van mijn man op punt stond te worden uitgedoofd als gevolg van dat auto-ongeluk en ik me hulpeloos voelde en pijn leed, dat de tijdige verlichting en leiding van Gods woorden me Zijn soevereiniteit en gezag deden begrijpen. Pas op dat moment liet ik de zorg in mijn hart varen en vond ik het geloof op God te vertrouwen. Toen ik geconfronteerd werd met de enorme kosten van de operatie en ik niet wist wat ik moest doen, bad ik oprecht tot God en bood God me een uitweg. Niet alleen loste Hij mijn geldgebrek op, Hij zorgde er ook voor dat mijn man weer tot bewustzijn kwam. Daarna ervoer ik werkelijk Gods liefde en leiding. God liet me nog niet voor een moment alleen en elke keer dat ik me hulpeloos en zwak voelde was God er om me met Zijn tijdige woorden te leiden om de obstakels te overwinnen. Zonder Gods leiding zou ik niet hebben geweten hoe ik al die pijn zou hebben kunnen doorstaan. Pas nu begrijp ik dat, had ik deze situatie niet ervaren, ik nooit in staat zou zijn geweest God werkelijk te kennen. Mijn begrip van Gods gezag zou altijd theoretisch zijn gebleven en mijn geloof in God zou nooit zijn toegenomen. Van deze situaties profiteert mijn leven het meest en ik wil ze niet langer vermijden. Ik ben bereid op God te vertrouwen bij het volgen van het pad voorwaarts, en ik geloof dat God me zal leiden.

Mijn man bleef 21 dagen in het stadsziekenhuis voor hij werd overgebracht. Nadien bad ik elke dag tot God en legde mijn man in Gods handen. Ik leerde hem geduldig hoe hij moest spreken en hoe hij allerlei dingen en de mensen om hem heen kon herkennen. Nauwelijks waarneembaar werd hij niet meer driftig en was hij in staat verwanten te herkennen. Toen ik zag dat mijn man elke dag een beetje beter werd, was ik dolgelukkig, en de dokters zeiden allemaal verbijsterd tot me: “Het is onvoorstelbaar. Niemand had kunnen denken dat hij zo snel zou kunnen herstellen. Het is echt een wonder! De patiënt naast hem was betrokken bij een soortgelijk auto-ongeluk en is zes maanden na het ongeluk nog steeds niet bij bewustzijn gekomen. Het is nog steeds de vraag of hij zal overleven. U heeft echt geluk gehad!” Toen ik dit hoorde, bleef ik in mijn hart God danken en prijzen, want het was alleen Gods bescherming geweest die ervoor had gezorgd dat mijn man had kunnen overleven.

Nadat mijn man uit het ziekenhuis was ontslagen, versnelde zijn herstel. Niet alleen kon hij op krukken lopen, hij kreeg ook zijn basisgeheugen terug. Ik vertelde hem over alles wat er gebeurd was sinds hij in het ziekenhuis was opgenomen, hoe ik op God had vertrouwd en hoe God me door deze dagen van extreme pijn en zwakheid had geleid. Zijn ogen werden nat van tranen en hij zei tegen me: “Wanneer ik beter ben zal ik getuigenis afleggen dat God me heeft gered, zodat meer mensen Gods almacht en Zijn wonderbaarlijke daden zullen kennen.” Toen ik mijn man dit hoorde zeggen, voelde ik echte dankbaarheid voor Gods redding.

Door middel van deze buitengewone ervaring zag ik werkelijk Gods wonderbaarlijke daden en dat God de Heerser van alle dingen is. God houdt inderdaad het leven en de dood van elk mens in de hand, en geen schepsel kan ooit Zijn macht en gezag overtreffen. Zoals het woord van God zegt: “Het leven van de mens is afkomstig van God, het bestaan van de hemel is vanwege God en het bestaan van de aarde komt voort uit de kracht van Gods leven. Geen enkel object dat vitaliteit bezit, kan de soevereiniteit van God overstijgen en niets wat kracht heeft kan zich losmaken van de omgeving van Gods gezag. Ongeacht wie men is, iedereen moet zich op deze manier aan de heerschappij van God onderwerpen, iedereen moet leven onder Gods bevel en niemand kan ontsnappen aan Zijn bestuur”.

uit ‘Online Bijbelstudie’

Gerelateerde aanbevelingen:

Beproevingen – een ander soort zegening van God

verlossing

[dagboekliesa3d]

04/06/2018

- Ik had afgelopen dagen veel nood om weer geprikkeld te worden door iets nieuws bij te leren. Omdat ik al redelijk ver zit in mijn mentaal herstelproces (van INFJ naar “zus ziet me als bedreiging voor moeder”) is het ook moeilijker om me bij te schaven over die specifieke situatie. 
Ik heb geGoogled op “dysfunctional families projection” en kwam zo uit op SCAPEGOATING. Ik ben deze term vroeger al vaak tegengekomen, maar zag dat maar als klein deel van de slechte relaties. Bij nader inzien is dit wel exact wat Myra doet: mij als probleemgeval zien ipv diep trauma/waarheid onder ogen te komen. Bij mama is het eerder het gebrek aan mentalisatie, haar onverwerkte onzekerheden etc.
 - Ik heb al van verschillende bronnen gehoord dat dergelijk rollenpatroon in een dysfunctioneel gezin niet zal verdwijnen, en ik de hoop moet laten varen dat we ooit een liefdevolle, zorgende relatie zullen hebben en dat ik dan in een staat van rouw kom.
 Momenteel voelt dat onmogelijk, alsof ik een stuk uit mezelf moet snijden. Misschien omdat ik zo lang mijn hele leven wijdde aan een goede dochter of zus zijn en dit dan volledig overboord moet gooien? Ik voel dat nagaan of ik dit ben voor mij nog een leidraad is voor hoe ik moet leven, of ik een goed mens ben 
(Gezien ik voor hen een slechte dochter/zus was, was ik dus een slecht mens en wou ik het tegendeel bewijzen, maar niets dat binnen mijn persoonlijkheid lag leek genoeg) Kortom, het lijkt moeilijk om die hoop voorgoed 100% los te laten, maar misschien is dit een kwestie van tijd. 
- Het is nu de tijd om mijn identiteit op te bouwen, maar al 1 dilemma: ik blijf graag binnen (= persoonlijkheidseigenschap) VS om mezelf verder te leren kennen zou ik de buitenwereld “moeten” intrekken.
 - Als ik me inbeeld dat ik mentaal de banden doorbreek met M + M, bedenk ik of Flor er voor me zou zijn moest ik in nood zijn en voel ik dat ik daar niet 100% op kan rekenen, alsof de kans groter is dat mama me wel hulp zal bieden (omdat Flor in het verleden mijn emotionele buien niet altijd ernstig nam?) + Flor heeft geen auto 
- Ik heb vandaag alle banden gebroken met Beard: voor de 2e keer gaf ik hem een suggestie waar ‘ie op reageerde alsof dit een belediging was voor zijn intelligentie, in plaats van dankbaar te zijn. Nadat ‘ie ook al een viewer beledigde in zijn ’monthly review’, besloot ik dat ik niet meer te maken wou hebben met zo’n ongezond narcistisch gedrag. 
- Scapegoats worden vaak omschreven als de enige die een dysfunctioneel familiesysteem wil veranderen (V) en die als eerste een psycholoog zal opzoeken (V) Myra die eiste om een psycholoog op te zoeken, was in feite puur een manier om te bestendigen dat ik het grootste probleem in haar leven ben, en niet haar trauma’s = scapegoating
 - Volgens mij is er geen band meer mogelijk met mama zonder dat het mijn zelfvertrouwen afbreekt, volgens Flor wel > mening psychologe
? - Er zijn denk ik 2 opties:
    - geen enkel contact, identiteit opbouwen vanaf 0
    - banden behouden met risico op afbreuk zelfbeeld en ontkenning

[twafordizzy]

Bijna iedere dag muziek: Pergolesi, Parker en Perry

Bijna iedere dag muziek: Pergolesi, Parker en Perry

Ik weet het zeker: goden maak je zelf. In dit geval: muzikale helden die zo groot zijn dat ik ze goden ben gaan noemen. Lee Perry is reggae-producer met een legendarische status en een geheel eigen(wijze) stijl. Charlie Parker, bijgenaamd Bird, is jazz-legende en de grootste bijdrager aan wat we bebop zijn gaan noemen. En Pergolesi, een wonderkind, bedenker van de opera buffa en beroemd vanwege…

[nietzobijzonder]

Een paar maanden geleden schreef ik hier, na de break-up met m’n ex, m’n andere ex die ik niet los kan laten. Maanden gingen voorbij en ik ontmoette een nieuw iemand. Iemand die perfect bij mij paste, iemand die ik na de eerste date al veel leuker vond dan ik wilde toegeven. Iemand waarmee ik 2,5 maand heb gedate, we zagen elkaar drie a vier dagen per week. Alles leek goed te gaan. Ik was gelukkig. Niet alleen dat ging goed, álles in mijn leven leek goed te gaan. Voor het eerst leek alles mij echt mee te zitten. Durfde ik te geloven dat het universum eindelijk wat positiefs voor mij in petto had.

Maar dat was uiteraard niet zo. Hij was toch niet klaar voor iets serieus en heeft dat op een pijnlijke manier laten blijken. En het lag niet aan mij, ik heb niets fout gedaan, en het speet hem zo erg en hij zou echt anders willen. Maar als het niet aan mij ligt, waarom gebeurt dit mij dan altijd?

Als het niet aan mij ligt, waarom kan dan nooit iemand echt volledig voor mij gaan? Van mij houden, met mij zijn? Waarom eindigt het altijd zo? Het zou naïef zijn om nog te denken dat het echt niet aan mij ligt.

Ik kan niet meer. Ik wil niets lieverd dan het hele huisje, boompje, beestje. Een relatie, samenwonen, trouwen, kinderen, een gezin, een saai en burgerlijk maar gelukkig leven. Maar misschien moet ik accepteren dat dat gewoon niet voor mij is. Misschien moet ik accepteren dat ik alleen ben, en blijf. Het enige wat ik eruit haal is teleurstelling, verdriet, een gebroken hart en de zoveelste levensles die ik al meerdere keren heb geleerd. Waar doe ik het voor? En laten we eerlijk zijn, ik ben 27, het is niet alsof ik nog oneindig tijd heb.

Het hele daten, iemand leren kennen, dezelfde verhalen vertellen die je al zo vaak aan anderen hebt vertelt. Met de kans dat het waarschijnlijk eindigt met ik, huilend op de bank, alleen. Ik ben op. Ik heb er geen energie meer voor. Ik heb geaccepteerd dat het niet voor mij is. Dat het beter is voor mij om alleen te blijven. Een bittere pil om te slikken, maar minder bitter dan om keer op keer afgewezen te worden. Ik ben niet goed genoeg voor iemand om van te houden. Niet genoeg.

Maybe I am just meant to go alone.

[iklees]

Klont / Maxim Februari

De "klont" heeft te maken met het internet, met data, met algoritmes, en levert gevaar op. Maar hoe en wat precies, is niet helemaal duidelijk. Alexei Krups heeft er in elk geval een flinke carrière als spreker op gebaseerd. Bodo Klein, ambtenaar op het Ministerie voor veiligheid houdt zich er beroepsmatig mee bezig, en loopt op een gegeven moment aan tegen de grenzen van het verhaal van Krups, juist als hij zelf ook een keerpunt in zijn leven heeft bereikt. Beide mannen zullen zich daarna opnieuw uit moeten vinden.

[Bodo Klein] Wie heeft je het recht gegeven zo bescheiden te zijn, Bodo Klein, jij miezerige humanist? Kijk, je moet niet denken dat zijn doodsverlangen iets met zijn werk te maken heeft, en met de opkomst van de controlestaat. Veel van zijn eigen werkzaamheden op het ministerie van Veiligheid zijn er zelfs op gericht controle en surveillance mogelijk te maken. Maar stel je een man voor -- een man die is opgegroeid in een gebroken gezin dat niet naar hem omkijkt, iemand die zich in het hoofd heeft gehaald dat hij de wereld moet redden, die tijdens zijn studie betrokken is geraakt bij de jacht op spionagesoftware en uiteindelijk is aangeworven door vier informaticalabs, de meest prominente van Europa, die zijn riante inkomen heeft opgegeven om het algemeen belang te gaan dienen, in een tijd waarin elk streven naar een hoger doel verdacht is, en het kan niet anders of hij is op het neurotische af gevoelig geraakt voor andermans verwachtingen. Bang te worden bekeken.

[Alexei Krups] Het moet precies die romantische aard van de roem zijn geweest die mijn carrière mogelijk maakte. Geloof je dat ik zo argeloos had kunnen liegen als ik mijn dagen had doorgebracht in de kale kantoortuin van een universiteit of een redactie? Alleen doordat ik was opgenomen in de grote wereld van het denken, kon ik met feiten en wetenschappelijke verklaringen knoeien zoals bankiers en penningmeesters knoeien met sideletters en de kas. Op zich bezien is het verschijnsel van dat knoeien tamelijk banaal en oninteressant; maar de literaire thrillers boden ons een scenario, de films met Leonardo di Caprio verleenden pracht en schittering aan het gesjoemel, zodat het net leek alsof we een verfijnd web sponnen van intriges. De clubs waarvan ik lid werd vormden het decor waartegen mijn leugens niet veel minder waren dan maatschappelijke visioenen. 'Ik schrijf semi-non-fictie,' zei ik hardop. En ik geloofde het.

Naast de mooi beschreven ontwikkeling van de twee hoofdpersonen, zijn de observaties over de gevolgen van de ontwikkelingen in AI etc. voor de maatschappij -- en ongrijpbaarheid daarvan, die controle moeilijk maakt -- erg interessant.

[adriaanmeij]

Drama in Kabul

Het drama in Afghanistan trekt Nederlandse aandacht omdat daar Nederlandse militairen gestorven zijn die namens ons volk gestreden hebben voor een verlichte democratische cultuur in een ruw bergland dat gekenmerkt wordt door een stammencultuur zoals wij die uit het Oude Testament kennen. Enorme vluchtelingenstromen in andere delen van de wereld negeren de media vaak. Er voltrekt zich een drama in Kabul dat kan overslaan in economisch nationalisme.

Het was een onmogelijke opgave om daar de westerse verlichting in 20 jaar te doen landen, evenmin als dat tijdens de politionele acties van 1945-1949 in Indonesië kon. Na Korea en Vietnam is dit de derde grote nederlaag voor de USA. Wat een gezichtsverlies, ook voor Nederland. Buitenlandse inmenging in binnenlandse conflicten leidt tot veel bloedvergieten en zeker niet tot oplossingen. Hebben Afghanistan, Vietnam en Korea ooit een ander land bedreigd?

In de media gaat alle aandacht uit naar de gigantische miscalculatie van westerse inlichtingendiensten en het Trumpiaanse, nationalistische en populistische beleid dat de democratische president voert met “America First”. Maar je moet vooral kijken naar wat er in Afghanistan zelf gebeurt. Ik ben nooit in Afghanistan geweest, maar heb Irak, Perzië en Koerdistan wel doorkruist.

Ik schrijf nog Perzië, zo heette het rijk voor de coup van Khomeini in 1979 die het land terugsloeg tot diep in de Middeleeuwen. Ook in Afghanistan zijn hele gebieden niet geraakt door westerse beschaving. Je moet er vooral kijken naar de onderliggende eigen beschaving en de stammencultuur. De gewone mensen zijn daar net zo lief als de gewone mensen hier.

Nederland is sinds november 2001 actief betrokken bij de oorlog in Afghanistan die in september 2001 begonnen als een strijd tegen het terrorisme na de aanval op de Twin Towers in New York en andere doelen waarbij in Amerika meer dan 3000 burgerslachtoffers vielen. De oorlog in Afghanistan was een vergeldingsoorlog die ten doel had bolwerken van de terreurorganisatie Al Qaida definitief uit te roeien. Dat had ook vóór 9/11 met veel meer diplomatie kunnen gebeuren.

Nederland deed aan de strijd tegen het terrorisme mee met 2000 man troepen die de zuidelijke provincie Uruzgan moesten pacificeren. Maar de Nederlandse bijdrage veranderde in de publieke opinie steeds meer in opbouwwerk. Er zijn tot medio 2009 meer dan 20 Nederlandse soldaten in Afghanistan gesneuveld. Er raakten 41 soldaten gewond. Er sneuvelden 560 Amerikanen en tientallen soldaten uit andere landen van de NAVO-operatie die uiteindelijk in opdracht van de Verenigde Naties werd uitgevoerd.

Onder de Afghanen vielen veel burgerslachtoffers en ook de vijand, de Taliban moest duidende doden begraven. De organisator van dit onheil, Osama Bin Laden, is uiteindelijk gevonden en Al Qaida en de Taliban verlegden hun hoofdkwartieren naar buurland Pakistan. Intussen ontwikkelde de militaire missie zich steeds meer tot een vorm van kolonialistische ontwikkelingssamenwerking. Dat Nederland er alleen zat om terroristen te pakken was mij ontgaan.

Ik heb in mijn woede over de wrede aanslagen in Amerika op elf september 2001 de invallen in Afghanistan en de deelname van Nederland ondersteund in de mening dat zij erop gericht waren om terroristen aan te pakken, niet om een heel land te verwestersen en te democratiseren. Dat is aan het volk zelf. Ik zag en zie de aanvallen als het veiligstellen van vitale westerse oliebelangen zoals controle over de Straat van Ormoez en de bergpassen tussen Afghanistan en Pakistan en het voorkomen dat Afghanistan opnieuw deel zou uitmaken van de Russische invloedsfeer of onder de Chinese invloedsfeer zou komen.

De gedachte dat Amerika en Europa daar, zoals na de Tweede Wereldoorlog in Japan gebeurde, een westers bolwerk zouden kunnen vestigen, een springplank naar nog meer macht en invloed in het Aziatische en Pacific bassin, heb ik niet aangehangen. Wel heb ik er met anderen voor zorg gedragen dat drie Afghaanse kinderen, die met hun ouders al sinds 2000 in Nederland woonden, toen gevlucht voor het Russische geweld, hier naar school gingen en Nederlands spraken, ontsnapten aan het beleid van toenmalig minister Rita Verdonk van Vreemdelingenzaken om dit jonge gezin terug te zenden naar gore en corrupte opvangkampen in de omgeving van Kabul.

De burgemeester van Meppel en de commissaris van de Koningin in Drenthe hebben daaraan ook hun steentje bijgedragen. Waarom Verdonk na al mijn acties met brieven en telefoongesprekken uiteindelijk besloot dat dit gezin de dans kon ontspringen heb ik tot nu toe nooit kunnen achterhalen. Voor mij is het onbegrijpelijk hoe sommige inwoners van Harskamp bij Ede reageren op de komst van Afghaanse vluchtelingen. “Alles wat vreemd is, is raar”, zegt iemand. Een ander: “het zijn landverraders, zoals de NSB”. Het is een zorgelijk, vals sentiment dat meer voorkomt in Nederland.

Intussen is er in Afghanistan veel veranderd sinds de Sovjet-Russische inval in 1979 om daar het communisme te brengen. Die oorlog duurde tot 1990 een werd gevolgd door burgeroorlogen tot 2001. Het land is murw, altijd speelbal van geopolitieke belangen. Deze strijd houdt niet op met de schijnbare overwinning van de Taliban in Afghanistan. Er zijn inmiddels te veel van de 37 miljoen Afghanen die ook goed onderwijs voor hun kinderen en gelijke rechten voor vrouwen willen. Die burgeroorlog gaat daardoor. Evenmin kan het westerse trans-Atlantische verband zijn geopolitieke belangen daar opgeven.

Wat we nu zien is een ernstig humanitair drama dat voorkomen had kunnen worden wanneer de politiek in Washington. Londen, Parijs en Den Haag beter had vastgehouden aan de eerder gestelde strategische doelen. “America First” kan in een globale wereld geen doel zijn. Er is een risico dat het onder Biden voortgezette nationalistische beleid zonder overleg in de NAVO overslaat naar de economie en globalisering een halt toeroept. Dan kunnen geopolitieke spanningen leiden tot conflicten die met Afghanistan niet meer te maken hebben. Er moet veel nagedacht worden over de lange termijn voordat nieuwe onvoldoende bezonnen acties ondernomen worden. De concentratie van de macht in Washington, Peking en Moskou moet gebroken worden, meet meer invloed naar de Verenigde Naties.

[charleshaddonspurgeon]

Door Jezus behouden Ik kan van harte belijden dat ik nooit zo’n voldoening had gekend tot ik tot Christus kwam. Toen ik een kind was, voelde ik mij veel ellendiger dan nu. Ik wil eraan toevoegen dat ik toen meer benauwdheid, meer zorg, meer hartzeer had dan ik nu heb. Misschien is dit wel een uitzonderlijke bekentenis, maar toch doe ik die en ik weet dat het de waarheid is. Sinds dat dierbare uur waarin ik mijn ziel op Jezus wierp, heb ik echte vreugde en vrede gevonden. Voor die tijd was al die zogenaamde vrolijkheid van de vroege jeugd, al die ingebeelde vreugde en blijdschap van mijn jongelingsjaren slechts ijdelheid en kwelling des geestes voor mij. Die blijde dag waarop ik de Heiland vond en mij leerde aan Zijn dierbare voeten vast te klemmen, was een dag die ik nooit meer zal vergeten. Als een onwetend kind dat nog nooit iets had gehoord, luisterde ik naar het Woord van God; en die kostbare tekst leidde mij naar het kruis van Christus. Ik kan getuigen dat de blijdschap van die dag onmogelijk beschreven kan worden. Ik zou hebben kunnen huppelen; ik zou hebben kunnen dansen; er bestaat geen enkele uitdrukking waarmee de blijdschap van mijn geest op die dag zou kunnen worden weergegeven. Sinds die dag zijn er vele dagen van christelijke bevinding verlopen, maar er is nooit een dag geweest die zo vol heerlijkheid, zo vol sprankelende vreugde is geweest als die eerste dag. Ik had wel willen opspringen van de bank waarop ik zat en met de wildste broeder van de methodisten die daar aanwezig waren, kunnen uitroepen: ‘Mij is vergiffenis geschonken! O, wat een genade! Een zondaar die door bloed behouden is!’ Mijn geest zag zijn ketenen in stukken gebroken. Ik voelde dat ik een verloste ziel was, een erfgenaam van de hemel, een vergeven zondaar die in Christus Jezus werd aangenomen, uit modderig slijk en uit een ruisende kuil opgehaald, met mijn voeten op een rotssteen gesteld en mijn gangen vastgemaakt. Ik had de hele weg naar huis wel kunnen dansen. Ik kon begrijpen wat John Bunyan bedoelde toen hij zei dat hij de kraaien op het geploegde land wel alles wilde vertellen over zijn bekering. Hij was te vol om het binnen te houden; hij moest het iemand vertellen. Niet iedereen kan zich de dag en het uur van zijn bekering herinneren, maar bij mij was het zoals Richard Knill zei: ‘Op dat moment van de dag werd op iedere harp in de hemel getokkeld, want Richard Knill werd opnieuw geboren.’ De genadeklok in de hemel sloeg het uur en het moment van mijn bevrijding, want de tijd was gekomen. Wat een verandering had er in mij plaatsgegrepen tussen half elf, toen ik dat kerkje binnenging, en half een, toen ik weer thuis was. Ik was van de duisternis in het licht gekomen en was van de dood overgegaan naar het leven. Door alleen maar op Jezus te zien, was ik bevrijd van wanhoop en had ik zo’n grote blijdschap gevonden dat ze toen ik thuiskwam tegen mij zeiden: ‘Je moet iets geweldigs hebben meegemaakt’, en ik was maar al te bereid hen dat te vertellen. O, wat een vreugde heerste er die dag in het gezin toen allen hoorden dat de oudste zoon de Heiland had gevonden en hijzelf wist dat hij vergeven was - een zegen waarbij vergeleken alle aardse vreugde niets en ijdelheid is. Ja, zoals ik was, had ik op Jezus gezien en ik had in Hem mijn Heiland gevonden. Zo had het eeuwig voornemen van Jehova het bepaald; en zoals er even daarvoor geen ellendiger mens dan ik was, zo was er een seconde na dat moment geen gelukkiger mens dan ik. Het nam niet meer tijd in beslag dan een bliksemflits; het was gebeurd en kon nooit meer ongedaan gemaakt worden. Ik keek en leefde en in vreugdevolle vrijheid sprong ik op toen ik zag dat mijn zonden door die grote Plaatsvervanger gedragen werden en voor altijd werden weggedaan. Ik zag op Hem toen Hij bloedde aan het kruis; Zijn ogen wierpen een blik van onuitsprekelijke liefde in mijn geest en op datzelfde moment werd ik behouden. Toen ik op Hem zag, werden de wonden van mijn ziel genezen, de gapende wonden werden

geheeld, de gebroken beenderen hersteld, de lompen waarmee ik was bedekt, werden verwijderd, mijn geest was wit als de smetteloze sneeuw uit het verre noorden; er was een lied in mijn geest, want ik was behouden, gewassen, gereinigd, vergeven door Hem Die aan het kruis hing. Mijn Meester, ik kan niet begrijpen hoe U Uw ontzagwekkend hoofd kon buigen in zo’n dood als de dood aan het kruis, hoe U de kroon van sterren van Uw voorhoofd kon nemen die daar van eeuwigheid afhad geschitterd. Dat U kon toestaan dat een doornenkroon Uw slapen zou dekken, verwondert mij nog meer. Dat U de mantel van Uw heerlijkheid kon afleggen, de glans van Uw eeuwige heerschappij, kan ik niet begrijpen. Maar hoe U voor een kort ogenblik gekleed kon worden in het schandelijk purper en bespot door goddeloze mensen die voor U bogen alsof U een koning zou zijn en hoe U tot Uw schande werd uitgekleed, zodat U volkomen naakt was en de dood van een misdadiger stierf - dat is zelfs nog onbegrijpelijker. Maar het wonder is dat U dit alles hebt geleden voor mij! Waarlijk, Uw liefde voor mij is wonderbaarlijk en gaat de liefde van vrouwen te boven! Was er ooit een smart als Uw smart? Was er ooit een liefde als Uw liefde die de sluizen van zo’n smart kon openen? Was liefde ooit zo machtig dat het een fontein werd, waaruit zo’n oceaan van smart kon voortkomen?