daan72 - Tumblr blog

[daan72]

Pech

En daar lag ik dan. Languit op de stoep. Afgelopen dinsdag met hond uitlaten. Geen idee wat er misging maar ineens kwam ik hard ten val. Drie mannen hielpen me overeind en huilend ben ik strompelend naar huis gekomen. Huilend van pijn, woede, schaamte en alles wat onder een dikke laag verstopt zat van de afgelopen maanden. Lang verhaal kort: ik heb mijn rechtervoet op meerdere plaatsen gecompliceerd gebroken. Nu in de gips en 10 juli een operatie. Wat ze precies moeten doen zien ze pas tijdens operatie. Daarna 6 weken niet belasten en daarna revalidatie. Omdat ik nog aan het herstellen ben van mijn longoperatie is mijn conditie al laag en nu kan ik dus echt werkelijk niets. Krukken lopen is bijna niet te doen. Ik moet overal bij geholpen worden en er staat weer een bed in de kamer naast een rolstoel, looprek en Trippelstoel. Vakantie is geannuleerd. Hoeveel krijgen we nog op ons bordje? Ik had ons een fijne relaxte zomer gegund na alle spanning en hectiek de afgelopen maanden. Helaas komt er alleen maar meer gedoe bij. Henry verdient een lintje. Wat hij voor mij doet is geweldig. Dag en nacht is ie aan het zorgen. Een vaste uitspraak van mijn vader is: het kan zo donker niet zijn of het wordt weer licht…helaas zie ik de lichtpuntjes even niet.

[daan72]

Feest

Gisteravond een feestje gehad omdat nichtje 12 1/2 jaar getrouwd is. De laatste jaren zijn we als neven en nichten van mijn vaders kant een gezellige groep die op ieders feest van elkaar uit hun dak gaan. Van tevoren wel afgesproken met thuisfront dat ze stand-by moesten staan als ik het niet vol zou houden. Gelukkig was het om 01.00 uur afgelopen en heb ik het heel gezellig gehad. Iets minder gedanst, veel minder gedronken en regelmatig op de kruk rond gekeken naar iedereen die het naar zijn zin had. Veel vragen en gesprekken over mijn kanker en operatie. Getoast op het leven met nicht die 5 jaar geleden geopereerd is aan borstkanker. Gesproken over aankomende controles, angst, ongeloof en vertrouwen verliezen in je lijf. Alles stond op zijn kop. Staat op zijn kop. Je lijf en je hoofd. Mijn lijf gaat stapje voor stapje vooruit. Nog steeds snel moe, kortademig maar ik kan weer zelf een boodschap doen en kleine klusjes in huis. Maar mijn hoofd draait overuren. Met daar bovenop flinke hormoonschommelingen door de overgang. Een leven voor de diagnose en nu het nieuwe leven daarna. Hoop dat het gaat slijten. Dat gevoel en die gedachten. Maar in juli staat alweer de eerste scan voor de deur. Met bijbehorende uitslag. Ik hoop dat het goed is. En dat ik dan ook blij kan zijn. En een klein beetje geloof in mezelf kan terugvinden!

[daan72]

Spannend

Morgen wordt onze dochter 23 jaar. De jongste. Ze had een feestje gepland, familie en vrienden in de overkapping achter ons huis. Maar morgen word ik ook geopereerd aan mijn long dus geen feest. Middenkwab incl tumor en de lymfeklieren eruit. Een zware ingreep waarna ik wakker word met een drain en pijnpomp met ruggenprik op IC. Gelukkig door een longchirurg die me vertrouwen heeft gegeven. Open en eerlijke communicatie. Over goed door kunnen ademen, gekneusde/gebroken ribben, lang fysiek herstel en de kansen bij wel of geen aangetaste klieren. Dus verstand op standje zakelijk. Met hier en daar af en toe wat paniek. Maar de enige optie is die van rigoureus ingrijpen. Die kanker moet uit mijn long. Snel en volledig. En dat gaat morgen dus gebeuren. Gesteund door alle liefde om me heen van mijn gezin, familie, collega’s en vrienden kan ik dit aan. Dus ik ga ervoor!

[daan72]

Onzekerheid

Vanaf zondagnacht zit ik in een rollercoaster waar ik niet uit kan. Afgevoerd door de ambulance met pulmonale en cardiale klachten. Allerlei onderzoeken op de SEH hart later kreeg ik de uitslag dat mijn hart in orde is. Maar dat ze “iets” in mijn rechterlong hebben gevonden en een tumor in mijn bijnier. Bam. Nu wachten op onderzoeken. En ondertussen proberen mijn leven maar weer wat op te pakken. Want van kniezen in het hoekje van de bank is nog nooit iemand beter geworden. Gedachten gaan van hoop naar vrees. Soms wisselend per minuut. Bezorgde gezichten om me heen van mijn gezin. Mijn vader die trillend binnenkomt. Niet proberen te googlen op tumor, bijnier en longkanker. Er komt een spannende tijd aan met veel wachten. Wachten op gesprek, wachten op onderzoek, wachten op de uitslag. En geduld is geen sterke eigenschap bij mij. Helaas.

[daan72]

Gouden bruiloft

Morgen wordt mijn vader 70 en zouden mijn ouders 50 jaar getrouwd zijn. Vorig jaar voor mijn schoonouders een prachtig tijdschrift gemaakt om hun gouden bruiloft te vieren. Dit jaar valt er niet zo veel te feesten. Natuurlijk vieren we de verjaardag van pa. Maar ook dat andere feest hangt met zwarte wolken boven mijn hoofd. Ik had ook voor mijn eigen vader en moeder iets moois willen maken. Een herinnering. Iets waarmee je jaren vooruit kunt. Familiefoto's maken en een feestje bouwen. En ballonnen en een gouden boog. Maar dat hoeft nu niet. Pa wil een gewone verjaardag. Geen poespas. We gaan wel met zijn allen uiteten van het weekend en over 3 weken zitten we met ons hele gezin in Spanje. Daar kijk ik naar uit. En ik zie er tegen op. Omdat we daar zijn om te vieren dat ze eigenlijk 50 jaar getrouwd zouden zijn. Dus die lege stoel is ook in Spanje aanwezig. Vreemd dat gemis soms zo groot kan zijn. Soms denk ik dat het zelfs steeds een beetje zwaarder wordt ipv makkelijker. We gaan er morgen maar een feestelijke dag van proberen te maken. Een kado voor pa en bloemen bij de urn. En dan proosten we maar op het leven. En op jou, mama.

[daan72]

Bouwen en nog meer...

Onze droom komt uit. Altijd geroepen dat we nog eens ons huis zelf willen bouwen. Net zoals ons 1e huis. Toen was ik 21 en nog nat achter mijn oren. Wist nergens van en deed braaf wat een ander van mij verwachtte. Ook had ik geen mening over praktisch en alles moest zo goedkoop mogelijk. Nu 25 jaar later is dat gelukkig heel anders. We hebben ons huis best goed kunnen verkopen en met dat geld bouwen we nu een huis zoals wij dat graag zien. Geen pracht en praal. Wel praktisch, licht, in mijn stijl en de nadruk op mijn keus. Grappig dat anderen toch proberen je continu te overtuigen wat toch het beste is. Maar ik beslis zelf wat ik mooi vind. Samen met manlief natuurlijk. Al heeft hij de leiding over het grove werk en ik over afbouwzaken. Zoals keuken, badkamer en binnendeuren. Hij wil duurzaam, energieneutraal en let op de prijs. Ik wil een downdraft, losstaand bad en dichte trap. En we genieten van elkaar als we de ander blij van iets zien worden. Een team zijn we. Al bijna 30 jaar samen en 25 jaar getrouwd. Aan 1 blik genoeg. En die blik blijven we zoeken in ander gezelschap. Geen geklef of geclaim, wel een knipoog, een glimlach of een tik tegen mijn bil. Zodat we weten dat we elkaar zien. Ik merk dat ons project ons nog meer samenbrengt. Het is een gezamenlijk doel en ook de kinderen werken hierin mee. Trots ben ik op ons. En op onze Kids. We doen het toch maar samen!

[daan72]

Moe

Mijn lijf heeft aan de bel getrokken. Een opleiding doen, een bijna fulltime baan en een 5-persoons huishouden runnen, ging nog best wel goed. Tot we besloten ons huis te koop te zetten omdat we heel graag nog eens een keer willen gaan bouwen. Het begon al met opruimen en opknappen voor de foto's maken. Daarna veel bezichtigingen. Dus daar kwam een hoop opruim en poetswerk bij kijken. Ook achter normaal gesloten deuren en wegmoffelhoekjes. Ons huis is in 3 maanden verkocht dus dat was fijn! Alleen de nieuwe bewoners willen regelmatig langs komen om te meten...te overleggen en om aan een familielid te laten zien. Dus we blijven poetsen en opruimen. Op 30 april is de overschrijfdatum. Dat betekent dat we ook aan de gang moeten gaan met ons nieuw te bouwen huis. Onderhandelingen met de gemeente, bank, notaris, architect volgen er elkaar aldoor op. Tijdelijke huisvesting en opslag inboedel regelen, water en stroom aanvragen, omgevingsvergunning en bouwvergunning aanvragen, offertes bouwmaterialen opvragen.... Er komt geen eind aan. Tel daarbij een toetsweek en 2 examens voor school bij op. En nu zegt mijn lichaam: STOP!

Ik lig nu heel zielig te wezen onder een dekentje op de bank. Morgen wordt ook nog eens mijn spatader gelaserd. Ik pak een kopje thee en lees een boek. En ik bedenk me ineens dat dit weer iets is wat mijn moeder niet mee gaat maken. Wat had ze hiervan genoten... In een caravan wonen. Ons huis zien bouwen. Spullen uitzoeken. Poetsen, vegen en worstenbroodjes brengen voor de bouwvakkers.

Ik ga zo maar eens de lichtpunten en stopcontacten aangeven op de bouwtekening... Kijk je ff mee ma?

[daan72]

Down

Ben al dagen down...als ik er over na denk, misschien al wel weken. Nergens zin in, alles teveel. Ik voel het in mijn rug. Heb ruim een week niet kunnen lopen, zitten of staan. De chiropractor heeft mijn heiligbeen weer recht gezet en ervoor gezorgd dat het lichamelijke deel weer oké is....nu het geestelijke nog. De maand november is een moeilijke maand, nu al voor het 4e jaar. Iedereen heeft het over de feestdagen, sinterklaas vieren, kerst....en ik denk alleen maar aan hoe het ooit was en nooit meer zal zijn. En ondanks eigen verdriet en gemis probeer ik het iedereen naar de zin te maken. Ook al lukt dat niet. Omdat ik het plichtmatig doe of omdat iedereen teveel van mij verwacht. Ik, de grote sterke Daan, altijd druk met werken, leren, huishouden, sociale contacten, een jonge pup, wil alle ballen hoog houden. En die ballen vallen één voor één gewoon op de grond. En ik heb ook niet de puf om ze op te rapen. Ik dweil de vloer en moet lachen om onze Olle die achter de dweilstok aanvliegt en er een spelletje van maakt. Dochter appt dat ze een voldoende heeft gehaald voor een moeilijke toets. Gelukkig kan ik nog genieten van die kleine momentjes en weet ik dat het na half december weer beter met me gaat....adem in, adem uit...

[daan72]

Zo herkenbaar! Mijn pa is ook zo boos en dwars....erg moeilijk om te handelen....

Twijfel

Ik twijfelde over het typen wat ik nu ga typen. Toch doe ik het.

Soms kom ik bij ons pa en dan is hij boos. Niet gewoon boos maar boos van verdriet. Een hele lastige boos is dat. Dat is een boos die dwars wordt, het even niet zo leuk vindt en profiteert van somber weer. Een boos die mist, zich alleen voelt en houvast zoekt.

Een boos waar ik niets mee kan. Ik kan verdriet niet weghalen en de leegte niet opvullen. De buitenwereld ziet een actieve, goed voor zichzelf zorgende man. Dat is ook zo. Maar dat is maar een deel van het totale plaatje. Zoals altijd zie je niet alles.

Na jaren 24 uur per dag samen zitten onze ouders nu een groot gedeelte van die tijd alleen. Zij zijn niet de enigen. Ik weet dat het went. Ik weet ook dat het niet leuk blijft. Alleen is echt maar alleen.