nietzobijzonder

[nietzobijzonder]

Een paar maanden geleden schreef ik hier, na de break-up met m’n ex, m’n andere ex die ik niet los kan laten. Maanden gingen voorbij en ik ontmoette een nieuw iemand. Iemand die perfect bij mij paste, iemand die ik na de eerste date al veel leuker vond dan ik wilde toegeven. Iemand waarmee ik 2,5 maand heb gedate, we zagen elkaar drie a vier dagen per week. Alles leek goed te gaan. Ik was gelukkig. Niet alleen dat ging goed, álles in mijn leven leek goed te gaan. Voor het eerst leek alles mij echt mee te zitten. Durfde ik te geloven dat het universum eindelijk wat positiefs voor mij in petto had.

Maar dat was uiteraard niet zo. Hij was toch niet klaar voor iets serieus en heeft dat op een pijnlijke manier laten blijken. En het lag niet aan mij, ik heb niets fout gedaan, en het speet hem zo erg en hij zou echt anders willen. Maar als het niet aan mij ligt, waarom gebeurt dit mij dan altijd?

Als het niet aan mij ligt, waarom kan dan nooit iemand echt volledig voor mij gaan? Van mij houden, met mij zijn? Waarom eindigt het altijd zo? Het zou naïef zijn om nog te denken dat het echt niet aan mij ligt.

Ik kan niet meer. Ik wil niets lieverd dan het hele huisje, boompje, beestje. Een relatie, samenwonen, trouwen, kinderen, een gezin, een saai en burgerlijk maar gelukkig leven. Maar misschien moet ik accepteren dat dat gewoon niet voor mij is. Misschien moet ik accepteren dat ik alleen ben, en blijf. Het enige wat ik eruit haal is teleurstelling, verdriet, een gebroken hart en de zoveelste levensles die ik al meerdere keren heb geleerd. Waar doe ik het voor? En laten we eerlijk zijn, ik ben 27, het is niet alsof ik nog oneindig tijd heb.

Het hele daten, iemand leren kennen, dezelfde verhalen vertellen die je al zo vaak aan anderen hebt vertelt. Met de kans dat het waarschijnlijk eindigt met ik, huilend op de bank, alleen. Ik ben op. Ik heb er geen energie meer voor. Ik heb geaccepteerd dat het niet voor mij is. Dat het beter is voor mij om alleen te blijven. Een bittere pil om te slikken, maar minder bitter dan om keer op keer afgewezen te worden. Ik ben niet goed genoeg voor iemand om van te houden. Niet genoeg.

Maybe I am just meant to go alone.

[nietzobijzonder]

what's a king to a god? what's a god to a girl with snacks in her purse?

[nietzobijzonder]

De afgelopen dagen waarin ik verdronk in zelfreflectie, heb ik twee hele belangrijke dingen geleerd over mijzelf. De eerste is dat ik niet alleen kan zijn. Hoewel ik er van hou om alleen te zijn, op mezelf te zijn, ben ik erachter gekomen dat ik dat helemaal niet kan. Ik heb constant afleiding nodig, iets om te doen. Op werk voel ik mij prima, maar zodra ik thuis ben, val ik in een zwart gat waarin ik niet weet wat ik met mijzelf aan moet. De plek waar ik het meeste kan ontspannen en mijn hoofd leeg kan maken is op stal, bij mij paard, maar ik zie zo ontzettend op tegen de fietsrit erheen. Het is amper tien minuten fietsen, maar die tien minuten staan bijna centraal voor ik die in een zwart gat fietst en alleen ben met mijn gevoel en gedachten. Niet wetende wat ik moet voelen of wat ik moet denken. Als ik op stal ben, aan het werk ben, bij vrienden ben, noem maar op, is er niets aan de hand en gaat alles goed. Zodra ik alleen ben, thuis op de bank zit, weet ik het niet meer. Scroll ik eindeloos op Instagram en Reddit. Zoek ik uren op Netflix naar een goede serie of film maar niets is goed genoeg, niets vult de leegte die ik voel in mijzelf. Ik weet gewoon niet wat ik moet. Mijn eigen ding doen, maar wat is mijn eigen ding? Heb ik wel een eigen ding?

En ik weet heel goed waar dit gevoel vandaan komt. Het tweede, belangrijke iets waar ik achter gekomen ben, is dat ik een gigantisch minderwaardigheidscomplex heb. Ik heb de kernovertuiging dat ik en alles wat ik doe nooit goed genoeg zal zijn. Ik ben niet het knapste meisje dat er is of de grappigste, ik ben nergens heel goed in, niemands beste vriendin, ik ben er gewoon. Ik weet wie ik ben en waar ik voor sta, maar dit zal nooit goed genoeg zijn. Ik kom net van ex van tien jaar geleden waar ik al jaren af en toe mee scharrel vandaan. De terug weg naar huis was goed, ik voelde mij vrolijk, luisterde muziek en zong keihard mee ongeacht of mensen op straat mij konden horen, ik voelde mij blij. Zo blij, dat ik op een gegeven moment dacht: ik kan maar beter nu zelfmoord plegen, want beter dan dit wordt het niet. Een soort van stoppen op het hoogtepunt. En zodra ik thuis kwam, werd ik gevuld met een gevoel van leegte. Ik was niet mijzelf genoeg, niet grappig genoeg, niet leuk genoeg, de seks was niet goed genoeg, niets was goed genoeg. Ik blijf maar malen en malen. Ik heb ondertussen al vierhonderd keer mijn telefoon gecheckt of hij mij een berichtje heeft gestuurd het afgelopen uur sinds ik bij hem weg ben. Maar dat is niet wie ik wil zijn. Ik wil mijn eigen ding kunnen doen zonder mijzelf constant op te vreten of ik goed genoeg ben voor hem. Mijzelf goed genoeg vinden en schijt hebben aan wat andere vinden, take it or leave it, ik weet wat ik waard ben. Ik heb constant bevestiging nodig van anderen want die kan ik mijzelf niet geven. Het liefst download ik nu direct Tinder om die bevestiging te krijgen van random mensen die ik niet ken, stuur ik berichten naar ex-scharrels om te vragen of ze mij nog zien zitten. Niet omdat ik dat wil, ik wil dat helemaal niet, maar omdat ik die bevestiging nodig heb om mijzelf goed genoeg te voelen. Al is het maar voor een avond, een whatsapp gesprek, een seconde van een swipe.

Mijn grootste angst is dat ik alleen eindig. Eenzaam en alleen. En in mijn hoofd is dat een hele reële angst, want ik ben niet goed genoeg. Niemand wil met mij eindigen, niemand wil met mij samen zijn. Ik kan niet eens met mezelf samen zijn, dus hoe kan iemand anders dat? En tegelijkertijd weet ik dat die bevestiging van anderen maar tijdelijk is. Er zijn genoeg mensen die van mij houden, voor wie ik meer dan goed genoeg ben, maar zolang ik niet goed genoeg ben voor mijzelf zal ik altijd op zoek blijven naar meer, naar beter.

Dus heb ik met mijzelf afgesproken dat ik de komende tijd expres alleen blijf, op mijzelf. Geen datingsapps, geen berichten naar ex scharrels. Mijn telefoon aan de kant en niet meer oneindig scrollen om afleiding te zoeken. Alleen ik en mijzelf. En mijn gedachten uitschrijven op tumblr. En de ex van tien jaar geleden die ik al jaren af en toe zie, omdat hij de enige persoon is waarvan ik zeker weet: bij hem zoek ik niet alleen bevestiging, hem vind ik echt, écht leuk. Ik blijf deze post ook maar rekken, omdat ik weet dat, zodra ik op 'plaatsen' druk, ik wederom terug val in de leegte van mijzelf. Ik wil zo graag gelukkig zijn, mij goed genoeg voelen. Maar ik weet niet hoe ik verder moet.

[nietzobijzonder]

Het spijt me. Voor alles. Ik mis je zo, ik mis de geur van sigaretten en de late gesprekken. Maar de afstand doet ons beiden beter. Tenminste, dat heb ik mijzelf doen geloven.

[nietzobijzonder]

ben blij dat je weer iemand hebt leren kennen die wel weer in je façade trapt, hopelijk voor hem leert hij de echte jou nooit kennen

[nietzobijzonder]

3,5 jaar geleden sinds mijn laatste post hier, helemaal vergeten waar die over ging. Om er nu achter te komen dat die gingen over dezelfde ex als waar ik nu wederom over wilde gaan schrijven. Pathetic. Er is zoveel gebeurt de afgelopen 3,5 jaar, maar ik ben eigenlijk nog geen steek verder. Dit is precies de confrontatie die ik nodig had.

Ik weet nog dat ik op mijn 16e naar het nummer 'So Far Away' van Mayday Parade luisterde. Een typisch emo nummer over een meisje dat zich onbegrepen en alleen voelt. In dat nummer zingen ze 'she was 18,' en ik weet dat mijn 16 jarige ik dacht: 'Ik kan niet wachten tot ik 18 ben en dit nummer écht over mij gaat.' Twee jaar later, op mijn 18e, luisterde ik naar het nummer en ging het nog steeds over mij. Tien jaar later, op mijn 26e, luister ik naar het nummer en gaat het nog steeds over mij. Ik voel mij nog steeds even alleen en onbegrepen, loop nog steeds tegen dezelfde dingen aan als op mijn 18e, mijn 16e. Mijn leven is in alle opzichten verandert, meerdere keren, maar ik niet. Mijn gedachten, mijn gevoelens, ik ben nog steeds hetzelfde als tien jaar geleden.

Voor het eerst in mijn leven ben ik gemotiveerd om hier echt iets aan te veranderen. Een paar dagen geleden is het uit gegaan met mijn meest recente ex. We waren een jaar samen. Hij had zeker zijn gebreken en heeft zeker dingen fout gedaan, maar hij was geweldig. Ik verdiende hem niet. Ik heb het uitgemaakt, niet omdat het ontbreekt aan liefde voor hem maar omdat het mij ontbreekt aan liefde voor mezelf. Al dagen ben ik misselijk van het schuldgevoel en de schaamte. Ik weet niet hoe ik verder moet. Ik merk dat ik mijzelf elk moment van de dag in moet houden om hem niet te bellen, te smeken om mij terug te nemen. Maar ik merk ook dat ik dit nodig heb. Ik heb dit nodig om eindelijk verder te komen in mijn leven. Ik heb dit nodig om eindelijk wat dingen voor mijzelf uit te zoeken.

Vandaar het onderwerp ex van tien jaar geleden. Die is er nog steeds in mijn gedachten en gevoel. Waar ik in mijn laatste posts schreef dat ik hem nooit kon vertellen hoe ik mij voel, moet ik dat nu wel doen. Niet voor hem, voor mijzelf. Vanaf nu is alles wat ik doe voor mijzelf. Ik ga niet meer op Tinder omdat ik mij verveel en aandacht van anderen nodig heb om mij goed te voelen over mijzelf, ik ga leren om mij goed te voelen over mij zelf door mij. Ik ga geen dingen meer achter houden, mijzelf opsluiten in mijn gedachten, ik ga eerlijk zijn. Met mijzelf en de mensen om mij heen. Het is genoeg geweest, i need to grow the fuck up.

Altijd beschreef ik mijzelf als een goed persoon, iemand met een goed hart en pure intenties. Nu, eindelijk, durf ik mijzelf in de spiegel aan te kijken en te zien dat ik dat niet ben. Ik wil het graag zijn, ik weet dat het in mij zit, maar ik ben het niet. Maar vanaf nu ga ik er alles aan doen om die persoon te worden. Ook al is dit het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan en weet ik niet zo goed hoe ik verder moet.

[nietzobijzonder]

We’re all just a little dead inside.

[nietzobijzonder]

Ik heb hem gezien. Gister avond. M’n ex.

Na een aantal weken berichten naar elkaar gestuurd te hebben, gepraat te hebben over koetjes en kalfjes, hebben we elkaar gezien. Hij heeft een angststoornis en aangezien hij weet dat ik bekend ben met psychologen en alles daarom heen (daar heeft hij mij heel veel bij geholpen), wilde hij graag met mij praten. Dat hebben we gedaan, gisteravond, een uurtje, buiten in de kou.

Ondanks dat ik hem al denk zo’n 2,5 jaar niet heb gezien, voelde het vanafde eerste seconde al vertrouwd. Alsof ik hem de dag ervoor nog had gezien. Het was fijn.

En achteraf begin ik te piekeren, te malen. Ik heb teveel over mezelf gepraat, ik had meer aan hem moeten vragen. Ik heb het verpest, bepaalde dingen had ik niet moeten zeggen en andere dingen juist wel. Dit was het, de laatste keer dat ik hem zag, i fucked up.

Ik kan niet stoppen met aan hem denken. Niet zozeer op een romantische manier. Meer dat ik hem niet kwijt wil uit m’n leven. Ik wil hem om mij heen als vriend. Ik wil bij hem zijn en leuke dingen met hem doen. Ik houd zielsveel van mijn vriend, wil hem echt niet kwijt. Tussen mij en mijn ex zal het in een relatie nooit werken, het gevoel dat er nog zit is vooral lust. En daar kan ik mijzelf makkelijk overheen zetten, want nooit dat ik het zou riskeren om mijn vriend kwijt te raken, daar ben ik na gister avond wel achter.

Maar ik mis m’n ex zo erg in m’n leven. Ik ben zo bang dat hij sinds gister avond niets meer heeft laten horen omdat hij er sinds gisteravond achter is gekomen dat hij mij nooit meer hoeft te zien of te spreken. Dat ik het verpest heb. Er zijn zoveel dingen die ik zo graag had willen zeggen gister avond. Dat ik het zo erg voor hem vind, er voor hem ben, dat hij zichzelf kan zijn bij mij en zich niet druk hoeft te maken over wat ik van hem vindt of over hem denk. Ik zou zoveel willen vragen wat ik gister avond niet durfde te vragen.

Maar ik heb het niet gedaan. Ik hoop dat hij ook niet weet wat hij met mij aan moet, ik heb immers een vriend, en dat hij daarom niets van zich laat horen. Maar ik ben bang van niet.

Zal ik het hem alsnog zeggen? Misschien ooit, niet nu. Een angststoornis is natuurlijk niet niets. Ik heb geen idee wat er nu door zijn hoofd gaat. Misschien moet ik het tijd geven. Afwachten. Misschien komt het vanzelf wel. Ik hoop het. Ik denk niet dat ik het nog een keer trek om hem weer voor een onbepaalde tijd te verliezen.

[nietzobijzonder]

Sabrina Ashley

[nietzobijzonder]

“We all grew up and did the things we said we’d never do.”

— Unknown (via qvotable)

[nietzobijzonder]

[nietzobijzonder]

“And all I loved, I loved alone.”

— Edgar Allan Poe

[nietzobijzonder]

je weet dat de depressie weer serieus is als zelfs online shoppen geen geluk meer brengt

[nietzobijzonder]

Ongeveer een week sinds mijn eerste post. De pist over m’n ex. Al jaren zit ik hiermee. Al jaren heb ik hem niet gesproken. Voor het eerst gooi ik het de wijde wereld in. Voor het eerst in jaren stuurt hij mij een berichtje.

?????????????????????

Het berichtje was een link naar een video die hij had gemaakt en aan de hand daarvan zijn we een beetje aan de praat geraakt. Hij reageert op alle vragen die ik stel, ook al zijn het er twee tegelijk (ik wist niet eens dat mannen deze vaardigheid konden bezitten), hij stelt mij vragen. Hij wil dit koetjes en kalfjes gesprek met mij voeren.

Aan de ene kant wil ik eruit gooien hoe ik mij voel. Aan de andere kant schreeuwt alles in mij dat dit niet verstandig is. Ik hoop dat hij ermee komt, dat hij zegt dat hij nog altijd van mij houdt.

Wetende dat hij dit nooit zou doen. Misschien maar beter ook. Hopelijk kunnen we vrienden zijn en hoef ik hem hierna niet weer een paar jaar te missen.

[nietzobijzonder]

Ik ben ondertussen al anderhalf jaar samen met m’n vriend. Hij is geweldig. Het is niet makkelijk geweest, we hebben er hard voor moeten vechten en moeten dat nogsteeds. Maar hij geeft niet op. Hij geeft mij niet op. Hij ziet door de borderline heen, hij ziet mij. En ook al is de borderline elke dag druk bezig om deze relatie te saboteren, begin ik stiekem de hoop te krijgen dat ik mijn verlatingsangst aan de kant kan gaan zetten.

En toch kan ik niet stoppen met het denken aan mijn ex. Mijn eerste liefde. We waren jong en ik was depressief en we wisten beide niet wat we met mij aanmoesten. Maar we waren verliefd. Pasten bij elkaar. Passen.

De afgelopen zes jaar was hij het. De ene periode dacht ik meer aan hem dan de ander, maar mijn gevoel voor hem was er altijd. Toen we een jaar of 3, 4 geleden weer in contact kwamen, voelde het alsof ik weer compleet was. Toen we een jaar of 2, 3 geleden een aantal keer afspraken, voelde het vertrouwd, alsof het zo moest zijn. Maar ondanks dat we perfect bij elkaar passen, gaat het nooit werken. Een pijnlijke waarheid die mij er tot heeft doen besluiten om al het contact te verbreken, zeker toen het serieus werd met mijn huidige vriend. Mijn vriend en ik passen ook perfect bij elkaar en tussen ons werkt het wel. Een soort van. Maar hij is niet mijn ex.

Ik hou zielsveel van mijn vriend. Kan mij geen leven voorstellen zonder hem. Ik wil met hem trouwen, kinderen krijgen en samen het bejaardentehuis op stelten zetten door rolstoel wedstrijden te houden in de gang.

Maar als mijn ex voor mijn deur zou staan, vragend of ik alles achter wil laten en met hem een nieuw leven wil beginnen op een of ander tropisch eiland, dan weet ik niet wat ik zou antwoorden.