#göz yası

[gozleriminrengi]

Yoruldum artık her şeyden herkesden herkesin o dediği güçlü kız olmaktan herkesin en ufak derdinde yanında olmaktan kendi derdimi umursamadan insanları dinlemekten onlar için çare aramaktan ilaç olmaktan yaralarını sarmak tan yoruldum biri çıkıp neyin var demedi biri çıkıp ne derdin var demedi biri çıkıp senin hiç mi derdin yok demedi en yakın arkadaşım bile bunu söylemedi en yakın arkadaşım bile azcikda olsa sorunumu bilirken bile üşütme geldi ama onlarda anliyorum her zman herkesin yanında gülüyorum her zaman derdim yok diyorum oysa dertlerin en büyüğü bende hayatımın kötü donemlerini yaşıyorum bu yıl hatta bu iki ay bilmiyorum ne oluyor hergün hergün gözlerimden yaş akıyor hergun ölmek istiyorum ama yapamıyorum ve niye yapamıyorum arkamda birakacaklarim için yine onları düşünüyorum ama artık öyle bı duruma gelmişim ki ağlamak canımın yanması bir iki dakikaya normal geliyor ama keşke hiç doğmasaydim keşke bu iki ayı yaşamasaydım keşke ölmeyi bile düşünecek noktaya gelmeseydim..

[hisboslugu]

bu akşam rüyamda leylâ'yı gördüm, derdini ağlarken yanan bir muma; ipek saçlarını elimle ördüm ve bir kement gibi takdım boynuma, bu akşam rüyamda leylâ'yı gördüm. leylâ... elâ gözlü bir çöl ahûsu, saçları bahtından daha siyahtır. kurmuş diye sevda yolunda pusu, döktüğü göz yaşı, çektiği ahdır. leylâ... elâ gözlü bir çöl ahûsu. bir damla inciydi kirpiklerinde, aşkın ıstırapla dolu rüyası. bir başka güzellik var kederinde, bir başka âlem ki ruhunun yası, sessiz incileşir kirpiklerinde.

[aynodndr]

Tarifsiz bir boşluk içinde.

Ne koysan dolmuyor biliyorum.

Biliyorum bir döksen gözlerini tufan.

Bir of çeksen yıkılacak karşıki dağlar

Araf'ta bir başınasın.

Ucu bucağı olmayan bir sırat önünde.

Bıçak sırtı bir yol git git bitmiyor.

Her günün bir mezar sorgusu

Her nefesinde bir hasretin türküsü

Ciğerini delip delip geçiyor.

Ne çoksun oysa.

Yalnızlığın kadar ne çok kalabalıksın bilmiyorsun.

Sana ait olmayan bir hayatı üstünden çıkarıp atmak kolay mı sanıyorsun.

Sana düşer mi sanıyorsun suladığın güller.

Gecesine ışık olduğun yüzler sana gün aydınlığı verir mi sanıyorsun.

Bekleme.

Senin seçimin her şey

Sen istedin ışık olmayı.

Seni haketmeyen yüreklere sen sarıldın gönül zoruyla

Sen öptün o gözyaşlarını.

Hem diline göz yaşı düşmeyen ne bilsin tuzda nasıl kavrulur yürek

Sessizliği içmeyen ne bilsin sesin rengini.

Şimdi dökeceksen gözlerini

Boğ dünyayı gözyaşlarınla.

Yıkılacaksa dağlar yerle bir olsun.

Kendine acımadın.

Şimdi kime bu merhamet.

Sen önce ölülerini göm.

Göm ölmüşlerini.

Selasız gömülenin yası tutulmaz.

Yılmaz Pirinççi

[xuxanov]

3

Qış Çiçəkləri

-Xu Xanov

Dün gecə tezindən girmişdim bu ışıl ışıl yanal yorqarnın altına. Şən və qaqqıltılı həmən süzmüşdüm yuxunun zümürrüt gölünə. İpisti. Yuxumda Can’ı görmüşdüm. İlk kəz o Can bəyi. İlkimiz. Yirmı filan yaşım. Bir qəfəs daşırdı özü ilə. Qəfəsin içindədə mən (Mən indi deyəndə o mən yox da, bu mən. Kopiyəm. Can 3di-mi çəkdirmiş mən bilmədən özünə də yox ha, öyküsünə falan.) Acalmışdıq. Günəşsə soyuq və səssiz. Canın Ərkən yeməyinə artıq alışığam. Bir piyala Lobano, bir bardaq Mişnaks (Mənə isti isti, özününküsə sərin), bir az cəvizlə pənir, birdə zəncəfilli kişmişli isti qoğa, iki üç danə də qırmız sərin üzüm.

Canın geydiyi qara şalvarı, qrey üstlüyü və ağ iski yəxəli köynəyi biləsinə yaraşırdı. Mətbəx odasının narıncı rəngi camdan görünən kəpirli dağlara yaraşırdı. Mən gördüyüm yuxuya yaraşırdım. Desambr ayı. Yuxusunu çox sevərim. Qaranlığına həp yeriklənərəm. Hələ hələ ərkən ötən çağlarının yuxusuna. Öz oçimdə çoğalmağı sevərim. Camlarımı pəncərələrimi, geçilərimi, kameralarımı, iplərimi, çaydanlarımı, şokalatlarımı, kitablarımı, sevdiklərimi , bəzi sevmədiklərimi belə sevərim. Ağaclarla, küçələrlə, hərkətlərlə, saatlarla, yüzlərlə, günbəzlərlə, geyimlərlə, baxışlarla çoxalarım öz içimdə. Özümdən azalmağı sevməm. Desambr aynının rənglərini pək sevməm. Hislərinidə sevməm. Bəstəsiz anları sevməm. Anılarıda. Qarqalar rəng əhli dəyirlər bilirim. Bu soyuqda qolu qıssa sürmeyili, gündüz yaz göy mavılı sürmeyi ətək əynimdə. Öz geydığım paltarlar. Canın dəxlini sanmıram bu geyimdə. Saçlarımda qıp qıssa. Qara qarqa qarası. Qulaqlarımın altınacan. Aynalarla ecişmək. Qolumdan qopan çöhreyi saatımla ecişmək. Bir az da içimdə təklıq və darıxmaq. Geçənlərdə nədənsə oturub aynadız qeyçilədim uzun saçlarımı. Qırmız- Xurmeyi saçlarımı. Sonra başımı Qaraqa qarasını suyunu batırıb səbəb siz içdən içdən ağladım. Desambr ayı. Birisin toyu. Birisin yası. Darıxmaq deyəndə də barmağımın ucu ağzımda, bu rənglərdən közəşməm tutur. Şəhvətli deprəşin. Zeytun rəngilə qəhvənin intemi. Xoş bir iy. Portaqal və ya yaşıl limonun qurusunu iyi. Bəlkidə bu Mişnaksın möhtəvası bir az qızardıb əhvalatımı düşünürəm. Üzməm gəlir bu otaqlarda. Əsgi bir gəminin havası var içində. Balıqlar, ulduzlar, nəhənglər, tosbağaların havası. Çimə çimə oynamam tutur bu otaqda. Bir göz gəldi geçdi fikrimdən. Buz göz! Esikdən biri görəndə biləmi bu çimmə hissiyatı gəlib tutar boğazımı. Titrəştirər rəngi rüfumu. Kimin gözü indi? Hardan görəsən? Olum mu olmayım mı? Dönüşüm mü dönüşməyim mi?

-Bu gecə yəmək pişirmək məndədir Can!

- Oldu.

- Onda sən bir çıxı ver get axşama gəl. Gələndə yalnız əlində qarağat şərbəti, reyhan falan al gəl.

- Mən bu reyhan qarağatdan bir az bezmişəm Şəmsi. Qoy bir başqa matah bir içməli tapım alım gətirim da.

- Yaxşı.

Nə pişirim nə pişirməyim. Ginə ağzımdaki gövərən tantıram: gecə bu gecə, sənlə qaranlıqla ayla mən! Bu dadlı ətirli neşəni həp sevmişəm doğrusu. Sankı bizim yağışlıların nağilləri kimin. Eşq kimin. Gözləri gizəmlərimi görəcək deyə içimdə oturanmıram indi. Sığamıram demişdi O bizim Nəhəng Şaiirimiz. Yağışlı qızın daşları tərpənəcək sonunda! Nə pişirim nə pişirməyim. Dolabda iki cücə bir azda poşetdə yaşıl lobya. Özüdür özü. Öp özü. Qaranlıq özü. Gecə özü. Ay özü. Yanında da kərəli gül suyula dəmlənmiş düyü. Gecə bu evdə, sənlə qaranlıqla ayla mən. Qadın olmaq hər kəsin işi dəyir doğrusu. Bu kişinin evində ayna heç olmaz mı? Aynasız qadın necə yaşar ki? Musiqisiz qadın necə yaşar ki? Bu oynamaq havası hardan içimə belə coşur indi? Oynamam tutmuş. İndini deyirəm ha! Nəfəsim yapışır içimə. Yağışlar yağır başımda. Uçuram içimdə. Telfonumun kamerasını açım barı. Oldu oldu bu mən buda göy mavi zolaqlı pişiklər. Gülər yüzlü pişiklər. İndi birdən tutub danışsalar qorxmaz mıyım. Bilələrindən küftə iyisi gəlir. Təbriz küftəsi. Bu pişikləri hardan gətirmiş bizim ki? Bir kişin evində iki pişik niyə gəzər ki? Pişik deyəndədə sanki Xala qızım xala oğlum. Mən bir az qısqanc qadınam doğrusu. Ama indinin işi dəyir bu sözlər. Hələ bir şamı yeyib görək nə yazıb böyük Yazar Həzrətləri. Nədən mən belə tür kişiləri sevirəm?

Reyhan şərbətindən tez bezən kişiləri. Qarağat şərbətini kim sevməz ki? Nələr genə deyirəm öz özümə aaz? telfunumun kamerasında ama görnən mən real dəyildi. Rəsim kimi, Boyasız. Ağqara! Hən. Qaldım. Soyudum. Mən kim aşıq olmaq kim? Pişiklərın hırıltısı incitdi içimi. Çıxmalıydım ordan. Olmamalıydım orda. Pəncərdən eşiyə baxdım. Fərqində olmamışdım qabaqcan. Evin altı əsgi qəbristan.

-P?

Bir duyulmaz səs içimdən oraya get. İndi get deyiridi. Ötürdüm yemək pişirməsini. Mən qabaqdan pişiklərdə daldan. Pillələri enib yetişdik qəbirlərə. Ağ daşların üstündəki yazılar adlar. Bir çoxunun adını tanırdım. Ölülərin, yatanaların çoxunu bilirdim. Bu Nəşim Xanımın daşı. Bu Qartalın. Bu Şepanın. Busa bizim Çinarın. Bu da Turan Xanımın. O ışıqlı qırmızı yazılı da Piran kişinin Xatunu : Bəygüm Can Xanımın.

- Bə mənim daşım harda?

Uzun uzun sərvi ağacları. Heç sevmədiyim işlər. Hardan tapıldı bu daşlar indi? Bu nə yuxusudur axı? Oturublar başlarındakı ulduzlu qadınlar bir daşın döründə. Cıqqılı Kəpənək adlı bir Şairənin daşı. Bə bu Can harda qaldı indi? Sankı bir dünyanı itirmişmiş də indi onu tapmadan dönməz artıq. Dönəməz. Matah içili gətirəcaqmışda gələcəkmişda… pişiklərimdə (pişikləri nədən pişiklərim dedim biləmədim indi) buyurmuşlar gəlmişlər qarşımda iki adam kimisi oturmuşlar. Ağızlarında yaşıl lobya yeməyinin cücələri. Diri cücələr. Gülər dimdikli cücələr. Day belə olmaz ki! Başlarında ulduzlu yeddi qadınında qabaqlarında yeməklər, içəcəklər. Birisinin önünüdə labıstır, birisinin sosuqalı omelet, birisinin özbək quzulu pilovı, ötəki isə finicini, Qoralı Badımcan, Halepinyo dolması zat züt. Dəyişik oxşama axşamı. Beləsini görməmişdim. Göylərdən birdən yavaşca tırumpet, Viyolon oxşama musiqisi və qadınların birdən ucadan qıssaca səsləri sonra da səssizlig, sükut. Yeddi kəz bu səslər eşidildi. İçimi qəm tutdu. Tərəh açdılar. Cəvizli darçınlı tərəh. Nə yeməli nə dadlı!

İndi Danışırlar. Mərhumədən danışırlar. Eşidilmir səsləri. Öz içlərində danışırlar. Mərhumənin səsindən, dırnaqlarından, o çox işlətdığı sözlərdən kələmələrdən, gizlimlərindən, qəmindən, bəyidığı Ətirdən, sevdığı istikan,çatal piçağından, Kıremalı göbələk supundan, köpək balığının kababından. Hesabındakı pullardan, altınlarından mülkü əmvalından. Subay qardaşından. Yaraşıqlı Atasından. Küçələrindəki gəlib qalan ruhlardan. Allah rəhmət eləsin mərhumey-i Məğfuriyə.

-Amin!

Biri birindən gözəl bu qadınlar. Dağdaş qadınları. Göl gözlülər. Gecə səslilər. Sankı bir az da əsbaşdırlar içmişlər.danışmağ onlarla heç hələ bir sözüm zadım yix ama yanlarından sevinirəm doğrusu. Gözəl isti bural yüzlər. Xalalar, əmqızılar, bibilər, dayı qızılar yüzləri. Elə bu mənə baxan ikinci qadın sankı öz Xala qızımdır. Ya bu dördüncü sankı Bibi qızım.

- Kimsiniz sizlər?

- Bizlər burdakı ruhun getdaşlarıyux.

Titrədim. Qorxdum. Hangısı soruma cəvab verdi biləmədim. Sankı hamısı dönüp üzümə baxdılar. Bir cinsoy kimin birinə. Sankı verilən cəvab hər yeddi qadının ortaq səsidi. Yeddi cinsoy qadınlar. Atəş bacıları! Başlarında buzdan ulduzlar. Və birdə up uzun saçları, dağınıq düyümlü rəngarəng saçlar. Od şöləsi baxışları. Burasının soyuqluğunu indi hiss etdim. Hən birazda titirətən. Bunlardan qorxuram doğrusu. Titrəşmələrindən. Bir qara kəpənəyin tərpəşmələri kimindirlər içlərindən ahüstə od püfləri. Bu sərvi ağacların kölgəsi də həm ürküdən həm də tanış. Ağaclar diri və duyan varlıqlardır. Kim bunu demişdi geçmişlərdə. Kim?

- Kim kim?

Deyirəm ay Şəmsi sən doğurdanda biraz kalapet sən ha. Axı Canı hara göndərdin sən. Niyə göndərdin ki? Ama bu bir yuxudur da. Burda belə işlər olar. Bir yuxuda birdə bu şair yazarların sözlərində. Birisinə pəri kimin tapılaram yazısında birisinə sevgili.

Yüz, cism mənim, iç, can yazarın. Bu qadınlar kimin. Saçları sankı ən xoş səsli çəng. Xoş xoş nəvalı yavaşca iç göynətən çəng! Birdəki bu qadınları da sevdim. Durar durmaz yazmalıyam əhvalatını, şərhilərini. Hələ hələ bu hündür minlər qatla evlərlə dolu olan binanın bu alt qara yapraqlarla dolup qaynayan bağı. Daşlar bağı. Sərxoş bağı.

Qəbirlər içmiş, Sərvilər içmiş, pişiklər içmiş. Mən burdakılarla da heç içmədim. Dəqiq bilirim bunu ama deyəsən bir az da əsbaşam indi. Bütün yuxum bütün yuxu içgili! Bu qadınları daha yaxından tanımaq istərdim. Həmdə çox maraxlı. İstərdim ama gedirlər bacılar. Birbir qalxıb gecənin mənzərəsinidə yoxu verirlər bacılar. Adlarını sormadım. Adımı da vermədim. Baxa durub qalıram ardlarından. Kiçicik balaca bir qız kimin. Qolçaqlarından, dostlarından, taytüşlərindən geriyə qalan bir qız kimin. Pişiksiz, musiqisiz, boyasız, kələməsiz ac balaca bir qız kimin. Hara getdilər bə bu pişiklər? Nə oldular onlar? bəzək büzəkli hallarına? Onlardan soracaqdım burdakıların əhvalatını. Bizim yazıq cücələri yeyib getmişlər pişiklər. Heç onları da düşünüb ciggiböggülərini tapamadım. Sonra pəki. Hamı gəldi getdi bir Can gəlmədi.

Yeni daşın üstündəki adı oxuyuram: Maral Nobarlı!

—-

İmg: Alone in the Amusement Park by Jeff Stanford.

[dumanistik]

uzun zaman oldu nasıl mı hissediyorum bes saniye ekranı izledikten sonra bunun cevabını bilmedigime karar verdim gözünde degersizligim beni üzüyo olsada her gecen gün degerin azalıyo olsada icimdeki atesi sindiremiyorum bütün hislerimin üstünü örtsemde hep bi yerde o ufak kıvılcım kalcak gibi hissediyorum baska iliski yapsamda bazı seylerin seni hatırlatmasına engel olamıyorum mesela kendime üzülüyorum beni istemeyenin pesinden bu kadar göz yası döken bi kız oldugum icinde hergün kendimden daha cok nefret ediyorum her masada sana karsı icimde tuttugum sevginin kimse bilmeden bana bıraktıgı buruk gülümsemeden de nefret ediyorum o kızla defalarca barısıp beni bi köseye atmandan da nefret ediyorum bilmedigin o kadar cok sey varki sana karsı neyse amınakoyim siktir etsene

[huseyincimensiirleri]

     BAKIP DURMASIN Allı turnam selam söyle canana Boş yere yollara bakıp durmasın Biz bağlandık gurbet denen zindana Gayri benden yana hayal kurmasın Yakar içimizi gönül yarası Silsin göz yaşını tutmasın yası Mutlaka bulunur bizden alası Şad olsun dünyada yürek burmasın Söyleyin sevdasın saklayacağım Her gece yad edip koklayacağım Deli olup yıllarca ağlayacağım Hoyratı gönülden sevip sarmasın Söyleyin sevdasın içine gömsün Şu zalim gurbetin de ışığı sönsün Seveni ayıranlar mumlara dönsün Kurusun dalları sönsün onmasın Taş bassın bağrına  etmesin ahı Guret gecesinin  olmaz sabahı Sevenler her daim çekerler ahı Ah çekip de dizlerine vurmasın Sanmasın burada günün gün eder Bilmem ki Çimen’im nereye gider Her gün her saat de ahu zar eder O gülsün kafasın boşa yormasın

[can-imsin]

LEYLÂ

Bu akşam rüyamda Leylâ'yı gördüm,

Derdini ağlarken yanan bir muma;

İpek saçlarını elimle ördüm,

Ve bir kement gibi takdım boynuma,

Bu akşam rüyamda Leylâ'yı gördüm.

Leylâ.. Elâ gözlü bir çöl ahûsu,

Saçları bahtından daha siyahtır.

Kurmuş diye sevda yolunda pusu,

Döktüğü göz yaşı, çektiği ahdır.

Leylâ.. Elâ gözlü bir ��öl ahûsu.

Bir damla inciydi kirpiklerinde,

Aşkın ıstırapla dolu rüyası

Bir başka güzellik var kederinde

Bir başka âlem ki ruhunun yası,

Sessiz incileşir kirpiklerinde.

Ahmet Hamdi Tanpınar

[sencilruhlar]

tanrı'yı zihninde öldürdüğünde göz yaşlarının yas için yeterli olmadığını anlıyorsun. iki elin kan içinde, tanrı'nın cesedi sırtındayken kimseye hesap da soramıyorsun, suçlunun sen olduğunu bilmene rağmen ben yaptım demek güç geliyor insana. insanın kini kendinden büyük bir şeye dönüşüyor o vakit. her zerrende bir anının yası, hepsine öfkeyle bakan gözlerin. derinin altındaki ruh sana ait değil nazif. kus karanlığını, hiçbir kâria uyandıramaz seni bu uykudan.

[estasamovera]

mesela ben insanlardan artık sogumaya basladım cok sevdıgım ınsanlar vardı ama sımdı yok neden sadece soruyorum onca yasadıgımız olaylar hepsi sahte bir oyun muydu hani beni bir sercenın göz yası kadar cok seviyordun senin sevgin işte bu kadar yapamıyorsun anla korkagın tekisin herseyı o kadar hafife alıyorsun ki insanları asla umursamıyorsun banane diyorsun sende boylesin iste ama herseye ragmen iyiki tanımısım seni

[lrrmakk111]

ve günler geçmiş, aylar geçmiş.. genç kız bu geçen günlerde kendi elinden tutup düştüğü yerden kaldırmış kendini. toparlanmaya çalışmış ve toparlanmış da çokça. gündüzleri daha kolaymış her şey genç kıza, çünkü gündüzleri kalbindeki acıya göz yumarmış. kafasını başka şeylerle meşgul edermiş. en azından denermiş.. ama gece çökünce hüzün, genç kızın kırk yıllık dostuymuş misali gelip kapısını çalarmış. bu acıya karşı koyamazmış işte, fiziksel acıdan daha betermiş bu acı. kalbi sızlatır, içi kanatırmış. karşılıksız sevgi çok zormuş. insan sevdiği tarafından sevilmeyince baharlarını kaybedermiş. başı ilk kez okşanan bir çocuğun kırgınlığında bakarmış hayata. genç kız sevdiğine kavuşup da kaybetmiş onu, bundanmış ruhunun yetim kalışı. 'mutsuz değilim' diye tekrar etmiş kendi kendine genç kız. 'evet mutsuz değilim. ama mutluluğu onun yanında hissettim. onun yanında babasının parka götürdüğü o küçük kız olabildim. onun yanında kafa tuttum beni sevmeyen herkese. ben sadece ona giden yollarda ayaklarımı yaralar kaplayana kadar koştum. onun yanında hayat yaşanılır geldi gözüme. onun yanında kendim olabildim. onu alıp canıma katacak kadar çok sevdim. evet mutsuz değilim ama onun yanında hissettiğim o mutluluk bana çok uzak artık. sanki onu da kendinle alıp götürdün sevdiğim. canın sağolsun." genç kız çok çaresiz kalmış. yuvam dediği tarafından terkedilince başlamış onun yası. ve bir daha kimseyi kendine yuva yapmamaya söz vermiş. günler geçmeye devam ederken genç kız da beklemeye devam etmiş. bazen nasıl olduğunu bilmese de hissedermiş onu. bazen o gencin kokusu burnuna gelir yüreğini sızlatırmış. bazı hatıralar canını çok yakarmış. her gece o gence bir kez daha sarılabilmenin hayaliyle koyarmış başını yastığa. ve düşünceler sararmış dört bir yanını, acaba o gencin aklına hiç düşer miymiş? ' beni sevseydin nasıl olurduk acaba:) ne tuhaf değil mi bana hiç yabancı değilsin. sana hiç yabancı değilim. ellerini tanıyor bir kere ellerim. gözlerine dokundu gözlerim. beni ilk kez sen öptün.. her şey bir yana ama seninle buluştuğumuz o gecelerin birini ben hiç unutamıyorum sevdiğim. canım o kadar yanıyor ki anlatamam. senin yanındaydım ama yüzüme bakmıyordun. yanındaydım beni sevmiyordun. sevmediğini söylüyordun. sana uzattığım ellerimi tutmuyordun. ben her şeyi kabullenmiştim o gece. ama elimi tutmayışını kabullenemedim. neden bilmiyorum ama beni en çok bu kanattı. beni en çok bu yaraladı. en çok bu yaktı. ellerini tutunca hep sıcacık olurdu içim. senin ellerin buz gibi olurdu ama içimi ısıtırdı. o gece de elini her şeye rağmen tuttuğumda o sıcaklığı hissettim içimde. ve o an doldu gözlerim. aynı sıcaklığı belki senin hissedemiyor oluşun bu hayatta en sevmediğim ihtimal oldu. belki de gerçekten öyleydi bilmiyorum ama ben bu ihtimalleri düşlemekten de vazgeçemedim işte. beni sevseydin nasıl olurduk acaba:)' belki o genç geri döner, belki genç kızı sever. belki bu hikaye o gençle birbirlerini karşılıklı sevdikleri ve kavuştuları bir anı içerir. Allah'tan ümit kesilmez:)

bir gün uzak ülkelerin birinde bir kız yaşarmış. nehirlerin, denizlerin, ağaçların, çiçeklerin, hiçkimsenin bilmediği bir sırrı taşırmış içinde. kendi bile bilmezmiş bu sırrı. ve yine bir gün bu kızın kalbi onu henüz hissedemeyen bir gence tutulmuş. genç bilmezmiş kızın onu görünce yanan, kavrulan kalbini. gecelerce onun için gözyaşı döken gözlerini. onunla hayaller kuran zihnini. gözleri kızın yüzünden öteyi göremezmiş. her şeye inat kızın içi umut doluymuş. bir sebebi var diyormuş kız. onu sevmemin bir sebebi var. halbuki kız da gencin onu sevdiğini sanarmış hep. kabullenememiş yüreği sevilmediğini. umutla beklemiş. inanmış o gencin ona yeniden geleceğini. ve en sonunda gelmiş beklediği. kızın dört bir yanını mutluluk sarmış. sonunda sevildiğini düşünmüş. ama meğer o genç, kızı sevmeden gelmiş. kızsa olsun demiş, en azından yanımda, en azından her gece düşlediğim gibi tutabiliyorum ellerini, sarılabiliyorum kollarına. elbet demiş genç kız, elbet bir gün beni sever. fakat tahmin ettiği gibi olmamış. ayrılık rüzgarları genç kızı da bulmuş sonunda. içi kan ağlaya ağlaya teslim etmiş genci bu rüzgarlara. arkasından gözlerini yummuş gidişini görmemek için. ama ne fayda genç kızın kalbi kanamış. içi kopmuş. gözleri hüzün dolmuş. bu gencin sevgisizliği genç kızın omuzlarına kambur, içine yük, diline ah olmuş. ve sonunda eski günlere geri dönmüş. yeniden gecelerce ağlamış. yeniden genci gecelerce düşlemiş. ama bu sefer anıları da genç kızın kalbinde yer edinmiş. artık o gencin elini tuttuğunda nasıl hissettiğini bilirmiş. ona sarılmanın nasıl yuva hissettirdiğini bilirmiş. böylesi çok daha acı gelirmiş kıza. böyle olunca daha çok üzülür daha çok özlermiş onu. genç kız Tanrıya yalvarmış. genci ona getiren o rüzgarın yeniden esmesi için. dünya çok büyükmüş belki ama genç kızın umutları daha büyükmüş. dünya çok büyükmüş belki dışarı çıksa başka bir genci görecekmiş ama genç kızın sevgisi daha büyükmüş. genç kız bir kez daha o gencin kendisine gelmesini dilemiş. bu defa severek. sevip de dönsün istemiş.

[turkmenogluavm]

*E V L Â T* İnsanoğlu keşke huzurla dolsa, Bu gün ne haldeyim sorma evlât! Yanlışı işleyen baban da olsa, Haksızın yanında durma evlât! Dertleşelim hele seninle, bir gel, Kum kalır, sonun da gider sel, Liderlik için teklif ederse el ! Kendini ileri sürme evlât ! Besmeleyle başlar mü'minin işi, Haramı çiğnemez unutma dişi, Fikir istemezse senden bir kişi, Çeneni boşuna yorma evlât! Sevildiğin yere her zaman gitme, Bağışlayıcı ol, sakın kin gütme, İncinsen de bile, hoş gör incitme, Gönül Kâbe derler, kırma evlât! Îyi bak dünya ya ne hâldedir, gör, Kendine duadan sağlam hisar gör, Gördüm insanoğlu gerçekten nankör, Vefâsıza gönlünü serme evlât! Tutmaz isen verme kimseye bir söz, Allah doğru gör diye vermiş iki göz, Kendi dertlerini aklın ile çöz, Kimseye sıkıntı verme evlât! Birden bire zengin olurum dersin, Sonra büyük sıkıntıya girersin, Hayat bir okuldur, iyi al dersin, Bilmediğin işe girme evlât! Dünya bir kuyudur görünmüyor dip, Sana bağlanana olma çürük ip, Nefis ister, âlem benim olsun hep, Haram işe hayal kurma evlât! Silesin gönülde var olan pası, Görenler unutsun, içinden yası, Her insanın olur bazen hatası, Dostun hatasını görme evlât! *Eşgünoğlu* baban eder nasihat, Gitmesin dilinden hiç bir zaman tat, Düşe kalka öğrenilir bu hayat, Düşene bir de sen vurma evlât! *Mevlût Eşgünoğlu* (Hacı Firdevs Türkmenoğlu Camii) https://www.instagram.com/p/CkdyBrRISR8/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[isimsizyazar123]

Guzel oğlum deme öyle sen benide çok sevmistin suana kadarki hayatimdakileri sevdim mi bilemiyorum diyosun ya unuttun mu sen ne guzel sevmiştin beni birinin gozlerine dusup harap olmasin diye kendini parcalamak demistin sen benim goz bebegimdin gozlerimdin biz birbirimizi uzmezdik ki zaten harap olmamizada gerek kalmazdi kelebegim biliyorum suan hayatinda biri var lanet olsun ki biri var o biri hep olucakti biliyodum ama beni unutma bizi unutma bizi boş sayfalarda birakma bizde özeldik bizde güzeldik unutsan yok oluruz bizi unutma ben her gun anılarımda tekrar tekrar yaşıyorum senk ilk görüşüm hala ilk gunki gibi aklimda seni ilk sevişim ilk sevişmişliğim hala dun gibi aklimda bitanem eger sen unutursan ben unutursam neden yasandi o hisler unutmayalım cok guzeldik sende kabul et bunu reddedemezsin bana sevmeyi oğreniyorum dedin bitanem hayirliyomusun biz sevgiyi seninle kucuk bi kutunun icinde bulmustuk yaraliydi yipranmisti icimize aldik onu her gun besledik her sabah uyandirdik her aksam uyuttuk bizimle beraber uyuttuk basucumuzda ilk gozlerime bakışını hatırlıyomusun kollarımda ağlamıştın deniz beni ne guzel seviyosun ben seni hak edicek naptim diye aglamistin iste sen o kutuyu acmistin bitanem hatirla sen cok unutmuşsun bizi cok bizsiz kalmışsın hatırla beni sev devrim icindeki en saf duygularla sev ve unutma ben beni hayatina al demiyorum tekrar olalim demiyorum ama o saf duygulara özel kutuya bi saydgımız olsun o ozel kutuyu sana ben verdim devrim şimdi icime bir baskasini koymus o ogretti diyosun ben o kutunun çarklarıyım o kızsa üstteki balerin bitanem kutunun kendisi benim ustundeki suse aldanma ustundeki sus yuzunden kutuyu unutma hatirla bizi sendn tek istegim bu kalbini hatirla inan bembeyaz bi ışık tertemiz bi umut küçücük bi heyecan ve bi damla göz yası bulucaksın biz artik bunlardan ibaretiz GOZLERINE YAZIK ETME diyosun ya kelebegim benim gozlerim sensin benim gozumden dusen her damla senin icin yazık degil onlar hislerim kutudan kalan kucuk parcalar ben unutmiycam sende hatırla kelebegim

[1906ftd]

Tamı tamına 260 gün. 260 gündür gözlerim görmüyor seni. 260 gündür kulaklarım o güzel narin sesini duymuyor. 260 gündür burnumun direği sızlıyor. Kulaklarım çınlıyor,duyamıyorum. Gözlerim gidiyor,göremiyorum, ağlamaktan bulanık görüyorum o en güzel güldügün kalbimin bir köşesinde asılı duran fotoğraflarını.Ben sensiz neden yaşıyorum? Ben sensiz nasıl yaşayabiliyorum? Ben sensiz yaşayabiliyor muyum? Ölü müyüm yoksa? Ah canımın içi göz bebeğim. Kayboldun gözlerimin önünden. Ben seni bilemedim. Ben seni tanıyamadım. Kollarımda can verdin. Gözlerimin önünde. Ben bir şey yapamadım. Benim elimde hiçbir şey gelmedi. Diyorum ki keşke sen olmasaydın da ben olsaydım o motorda. Hayatın devam ediyor olacaktı. Ben yaşıyorum ama hayatım devam etmiyor. Biliyorsun birisi vardı hayatımda doğum günümden tam 6 gün önce hayatıma giren ve öl dese öleceğim birisi. Biz onunla yeniden beraberiz biliyor musun? Seni anlatıcam ona perşembe günü. Zaten biliyor ama seni nasıl sevdiğimi ve hâlâ senin için her gece gözyaşı döktüğümü bilmesini istiyorum. Sen benim can dostumsun. O da bana bu yolda eşlik eden yoldaşım. Sizi tanıştırmak isterdim ne güzel olurdu dimi? O da senin gibi naif biri. Eminim iyi anlaşırsınız. Perşembe günü sende gel olur mu? Yalnız bırakma beni. Beraber olalım. Hep beraberiz zaten dimi. Sen hep benim sol yanımda kalp diye taşıdıgımsın. Oraya furkan diye seslenicem artık. Kalbime konuşacam seninle. Sen duyarsın zaten birtanem. Bir hatıran yetiyor. O şarkıyı günde bilmiyorum kaç kere dinliyorum. Her dinlediğimde durduramıyorum kendimi alıkoyamıyorum. Hani diyolar ya ölene kadar seninleyim hep yanındayım diye. Asıl mesele öldükten sonra yanında olmaktır bence. Bir kişi gittiyse uğurlar olsun olmaz. Arkasından yası tutulur. Unutulmayana kadar. Tamam alışırsın da onun da bir adabı var. Hemen nasıl alışıyorsunuz be insafsızlar. O senin kardeşin,o senin evladın,o senin can dostun. Nasıl oluyor da beraber ölüm döşeğine geldigin insanı 2 günde unutabiliyorsun. O gün gözünüzden akan bir damla yaşa inanmadım biliyor musunuz? O kadar yapmacıksınız o kadar iticisiniz ki! O kadar iğrenç bir yapıya sahipsiniz ki! Sizden tiksiniyorum. Kardeşin uğurlanıyor ve sen 2 gün sonra oynaya oynaya rap söyleyip instastory atıyorsun. Ayıp. Gerçekten ayıp denen bir şey var. O izliyor bizi ya siz ne yapıyorsunuz. İyi misiniz? Onları boşver kuzum. Sen ölmedin. Sen benim kalbimde yaşıyorsun. Orası senin. İstediğin gibi kullan. Rahat ol bildiğin kalplerden değil...

[inmemoried]

Aklima bu panel geldi cok duygusalim 🏋🏻‍♀️

Az önce Kübra'nin bloguna girince üst bilgiyi gördüm ve hazirliksiz yakalandim agliyorum su an

[peseroj]

Nevrotik İntihar

Geleceğe dair hayallerimi yitirmeye başlayınca, hayatın içinden biri gibi davranmaktan vazgeçtim. Beni heyecanlandıran, beni diri tutan hiç bir amacım yoktu. Ölümden başka hiç bir şeyi tahayyül edemiyor, gece gündüz bu düşünce ile yaşıyordum. Sabahları gözümü açtığımda aklıma gelen hep ölüm oluyordu. 'Öldü diyorlar' diye bir ses zihnimde dönüp dolaşıyordu. Peki neden insan kendi ölümünü, kendi zihninde bir haber misali dillendirir ki? Neden başkalarının ağzından duymak ister? Günün geri kalanında bu soruyu sorup durdum kendime. Önceleri beynimin kendini bu fikre alıştırmaya çalıştığını düşündüm. Bütün gece bunu kurguluyor ve sabah gözümü açar açmaz 'öldü diyorlar' diyordu. Muhtemelen bir süre sonra bu durumun yarattığı kaygılar ortadan kalkacak ve ben eyleme geçerken tereddüt etmeyecektim ve bir sabah insanlar uykularından uyandıklarında bu haberi alacaklardı. 'İnsanlar bu haberi alacaklardı!' Aman tanrım bu çok önemli bir sorundu. Kim, nasıl karşılayacaktı bu 'kötü' haberi? İşte ikinci aşama dedim ve başladım bu haberin insanlara ulaştığında verdikleri tepkileri hayal etmeye. Hepsi çok üzülüyordu. Kimisi göz yaşlarına hakim olamıyor, kimi 'bunu neden yaptın' diye bana kızıyor, kimi ismimi haykıra haykıra ağıt yakıyor, kimi şoka giriyor, kimi telefona sarılıp beni arıyor inanamadığı için, kimi de 'keşke kulak verseydik ona; böyle olacağı belliydi' deyip pişmanlık duyuyordu lakin hepsi bir kaç gün sonra unutup normal hayatlarına dönüyorlardı. Çok üzülüyorlardı ama! Ya da ben kendimi buna inandırıyordum. Haksızlıkta etmek istemiyorum çünkü annem çok üzüldü. Haberi alınca dayanamadı, fenalık geçirdi. Hemen hastahaneye kaldırdılar. Uzun bir süre inanamadı. Ta ki mezar taşımı görene dek. İşte o an çaresiz kabul etti. Yıllarca yasımı tuttu ama oda yüreğinin acısı soğudukça, çevresinde yeni hayatlar yeşerdikçe unuttu beni. Bu durumu kabul etmem zor oldu açıkçası. Düşünsenize anneniz sizi unutuyor. Yapacak bişey yok. Bir ömür bu yası tutamaz ya. Hem zaten ne kadar ömrü kaldı ki onun da! Canım annem, keşke senle beraber gidebilsek buralardan. İçine düştüğüm bu karanlık, gün geçtikçe içinden çıkılmaz bir hal alıyordu. Sürekli bu anı düşünüyor, durmadan insanlara bu haberi veriyordum. Bazı dostlarıma çok üzülüyor, bazılarına ise öfke duyuyordum. Artık iyiden iyiye henüz gerçekleşmeyen bir ölüm üzerinden insanlara gerçek tepkiler geliştirmeye başladım. Arama mesafe koydum onlarla. Bazı dostlarımı daha çok sevdim mesela ve onlara küçük hatıralar bırakmaya başladım. Ben öldükten sonra belki teselli olur diye. Belki de beni unutma süreci biraz uzar umuduyla. Bu biraz bencilce biliyorum ama kolay kolay da unutulmak istemiyorum. Unutulmak istemiyorum! Ulan ölüm nedir? Yok olup gitmek, bu dünyadan silinmek değil mi? O zaman ne diye unutulmak istemiyorsun ki! Bu işte bir terslik olduğunu farkettim. Ben ölmek istemiyordum, ben insanların dünyasında edindiğim yerin ne kadar olduğunu merak ediyordum. Sabahları beni uyandıran o haber bile kesinlik içermiyordu. Bir dedikodudan ibaretti. 'Öldü diyorlar'... Eeeeeeee? Öldüğüne dair kesin bir bilgi yok, öyle diyorlar. Bunu farkettiğim an dünya başıma yıkıldı. Ne kadar alçak, aşağılık, zavallı bir adammışım meğer. Düştüğüm yalnızlık halinden insanların bana olan sevgisini ölçerek, belli ki bu duruma sebep onlar olduğuna inanıyorum, intikam almaya çalışıyorum. Düştüğüm bu durum ölümden beter. İnsan ölümü arzularken bile egolarından sıyrılamıyorsa neye yarar onca yaşanan gün, söylenen sözcük, hisler. Boşa yaşanmış bir ömrün faturasını başkalarına çıkarmayı nasıl becerir insan? Oysa ölüm çok dürüsttür. Gerçeğin ta kendisidir. İçinde yalan, ihanet, korku barındırmaz. Peki ben ne yapıyorum? Kendi ölümümü bile boka buluyorum. Yani ben şimdi yaşasam ne olur, ölsem ne değişir!

[ahbapboyama]

göz

yaklaşık 40 gündür aynı yazıları tekrar tekrar okuyorum. öğrenmenin yası da olmuyor.

"öyle bir ölmek ölündü ki ahbapları yarıya indirmek zorunda kalındı"

- miş gibi kokuyor lan..

"seni okuyamaz olalı bizi okuyorum" 

 - biz gibi soğuk..

"aklında her harfi tek tek silmek var, silmiyor. kırkbingün daha okumak, anlamak istiyor. ve zaten zihnindeki mıhları sökecek kerpeten yok."