#cinema ideal

[pearcaico]

Rua Vidal de Negreiros, Pátio do Terço, ao Fundo a Igreja de Nossa Senhora do Terço a Direita o Cinema Ideal com o Filme em Cartaz 'Ghidrah, O Monstro Tricéfalo', Bairro de São José - Centro do Recife Em 1965.

[justforbooks]

Τέλος εποχής για το Ιντεάλ: Ο ιστορικός κινηματογράφος κλείνει οριστικά μετά από 102 χρόνια - Με Pulp Fiction το "αντίο"

Μαζί με το 2023 αποχαιρετάμε σε λίγες ώρες και ένα κομμάτι της ιστορίας της Αθήνας. Η 29η Δεκεμβρίου έμελλε να είναι η τελευταία μέρα λειτουργίας του ιστορικού κινηματογράφου της Πανεπιστημίου. Το Ιντεάλ θα σβήσει οριστικά τα φώτα του και θα βάλει λουκέτο μετά από 101 χρόνια.

Πρόκειται για τον παλαιότερο αυτήν τη στιγμή εν λειτουργία κινηματογράφο της Αθήνας, με το όνομά του ("Ιδεώδες") να ανταποκρίνεται ανέκαθεν στη μεγαλοπρέπειά του.

Ξεκίνησε το 1921 ως "Σαλόν Ιντεάλ" και μέσα στα χρόνια του ευτύχησε όχι μόνο να φιλοξενήσει μεγάλες ταινίες, αλλά και σπουδαίες παραστάσεις. Με μεγαλοπρεπή αίθουσα που προκαλεί ακόμα και στις ημέρες μας δέος, το "Ιντεάλ" είχε αρχικά 2.000 θέσεις, μοιρασμένες στην πλατεία και τον μεγάλο του εξώστη. Πρωτοπόρο στις τεχνολογικές εξελίξεις, το "Ιντεάλ" ήταν ο δεύτερος αθηναϊκός κινηματογράφος που έγινε πλήρως ομιλών με υπερ-σύγχρονα για την εποχή τους συστήματα ήχου της RCA, αλλά και ο πρώτος που σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής εγκατέστησε στερεοφωνικό ήχο.

Με την εκ βάθρων ανακαίνιση του 1991, το Ιντεάλ απογειώνεται σε μία από τις πολυτ��λέστερες αίθουσες της Ευρώπης. Όσο οι εξωτερικοί χώροι ακολου��ούν και αναδεικνύουν το νεοκλασικό ύφος του κτιρίου που το φιλοξενεί, το "Ιντεάλ" τηρεί τα πρότυπα των σύγχρονων premium cinemas του κόσμου. Χωρίς να αλλάξει καθόλου το μέγεθος της αίθουσας, οι θέσεις μειώνονται σε 750, καθώς τοποθετούνται οι νέες, αναπαυτικές και τεράστιες πολυθρόνες της γαλλικής εταιρείας Quinette, που έχει εξοπλίσει εμβληματικές αίθουσες κινηματογράφων και όπερας στη Γαλλία και σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων το Palais des Festivals στις Κάννες. Οι πλαϊνές επιφάνειες που έπρεπε να είναι σκούρες για να μην αποσπούν το βλέμμα από την οθόνη, διακοσμούνται με τις γκρι τοιχογραφίες του ζωγράφου και καθηγητή Άγγελου Αντωνόπουλου, και γίνονται παντοτινό σημείο αναφοράς.

Το "Ιντεάλ" μάς έμαθε τον όρο "γιγαντοθόνη" καθώς η wall-to-wall οθόνη καταλάμβανει επιφάνεια 150 τ.μ. και εξακολουθεί να είναι η μεγαλύτερη σε μεμονωμένη αίθουσα σήμερα στην Ελλάδα.

Πρώτο το "Ιντεάλ" εγκατέστησε σύστημα ήχου Dolby SR, με πιστοποίηση κατά THX του Τζωρτζ Λούκας, ενώ λίγα χρόνια αργότερα τον αναβάθμισε σε ψηφιακό πεντακάναλο. Σήμερα, το "Ιντεάλ", έχοντας περάσει στην πλήρως ψηφιακή εποχή, είναι εξοπλισμένο με πανίσχυρο ψηφιακό προβολέα, για 2D και 3D ταινίες, ενώ υπήρξε από τα πρώτα -και ακόμα μετρημένα στα δάχτυλα- σινεμά που εγκατέστησαν το οκτακάναλο ψηφιακό σύστημα ήχου Dolby Surround 7.1. Στην καμπίνα του, η μηχανή προβολής για φιλμ λειτουργεί ακόμα, δίνοντάς του τη δυνατότητα να προβάλλει ταινίες σε φεστιβάλ και αφιερωματικές διοργανώσεις.

Ο Γιάννης Παπανικολάου, υπεύθυνος λειτουργίας του Ιντεάλ για περισσότερα από 40 χρόνια, θυμάται μια κομβική στιγμή στην ιστορία της αίθουσας. «Ηταν το 1990 όταν τα αδέρφια Σπέντζος αποφάσισαν να επενδύσουν δυναμικά στο μέλλον της αίθουσας. Τότε όλοι έλεγαν πως “οι Σπεντζαίοι τρελάθηκαν και πραγματοποιούν επιχειρηματική αυτοκτονία”». Ανακαίνισαν λοιπόν ριζικά το σινεμά, με την τεράστια οθόνη –η μεγαλύτερη ακόμη και σήμερα σε όλη την Ευρώπη, μεγέθους 160 τ.μ.–, τον υπερσύγχρονο για την εποχή dolby surround ήχο, τα αναπαυτικά μπλε καθίσματα κ.λπ. Στην πρεμιέρα θυμάται ότι είχε γίνει χαμός. Η ουρά του κόσμου έφτανε μέχρι τη Θεμιστοκλέους και τελείωνε έξω από το σινεμά Τιτάνια. Αλλά και οι επόμενες μέρες ήταν απίστευτες.

«Θυμάμαι» μας διηγείται «να ξεκινάμε τις προβολές από τις 12 το μεσημέρι και να πηγαίνουμε σερί μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα, αφού και οι μεταμεσονύχτιες είχαν τρομερό σουξέ τότε. Κάθε μέρα κόβαμε πάνω από 2.500 εισιτήρια. Μάλιστα υπήρξε μεταμεσονύχτια προβολή που είχε μείνει αρκετός κόσμος έξω –γύρω στα 150 με 200 άτομα– και αποφασίσαμε να την επαναλάβουμε στις 03.00. Όχι μόνο δεν έφυγε κανείς αλλά όλοι περίμεναν να δουν το φιλμ και σχεδόν γέμισε η αίθουσα με 300 άτομα!». Υπήρχε μάλιστα και μια ιστορία που αναφέρει πως ο κ. Παπανικολάου οδηγήθηκε στη φυλακή για εκείνες τις προβολές. Είναι άραγε αλήθεια; «Ναι, φυσικά. Εκείνη την εποχή υπήρχε σε ισχύ ένας νόμος του Μεταξά που απαγόρευε τα δημόσια θεάματα μετά τις 12.30 το βράδυ. Κάποιοι, ενοχλημένοι προφανώς από την επιτυχία του Ιντεάλ, είχαν κάνει καταγγελία στο 3ο Αστυνομικό Τμήμα, που τότε ήταν στο Κολωνάκι, πως τάχα μου παίζαμε παράνομα τσόντες! Ηρθαν λοιπόν αστυνομικοί και με οδήγησαν στο τμήμα. Τη στιγμή της δίκης κι ενώ ετοιμάζαμε την απολογία μας με τον Σπέντζο ο δημόσιος κατήγορος σκύβει και λέει κάτι στον πρόεδρο του δικαστηρίου κι εκείνος χωρίς πολλά πολλά μας λέει: “Κύριοι, είστε αθώοι”. Κι ενώ κοιταζόμασταν μεταξύ μας και ψάχναμε να βρούμε τι έχει συμβεί, έρχεται δίπλα μου ο δημόσιος κατήγορος και μου λέει: “Είμαι τακτικός πελάτης σας. Δεν θα μπορούσα να χάσω τις αγαπημένες μου μεταμεσονύχτιες προβολές στο Ιντεάλ”»!

Από το Ιντεάλ όμως πέρασαν και μεγάλοι αστέρες. Η Αριστέα Χιώτη, υπάλληλος της Σπέντζος Φιλμ για 38 χρόνια, θυμάται τους μεγάλους σταρ που βρέθηκαν στην Αθήνα και στόλισαν με την παρουσία τους κάποια σημαντική κινηματογραφική πρεμιέρα του Ιντεάλ. «Λένε αρκετοί ότι ο πιο ανθρώπινος σταρ που πέρασε ποτέ από εδώ είναι ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις και δεν έχουν άδικο. Διακριτικός όσο λίγοι, σεμνός και ευγενέστατος, έχει βρεθεί πολλές φορές στην Αθήνα. Oλοι λένε για τις πρεμιέρες των ταινιών εδώ και φυσικά στέκονται στο “Αριστερό μου πόδι” που του χάρισε το πρώτο του Oσκαρ. Oμως εγώ θυμάμαι ένα άλλο περιστατικό, όταν ήθελε να δει ��ια ταινία στο Ιντεάλ και δεν είχε ελεύθερη θέση αλλά με τρομερή σεμνότητα και ευγένεια δέχτηκε να το δει μπροστά από την οθόνη σε μια καρέκλα που δεν χωρούσε καλά καλά τα τεράστια πόδια του. Καλές εντυπώσεις έχω κι από τη Βαλέρια Γκολίνο, τον παραγωγό Ααρον Σπέλινγκ, ενώ αξιοπρεπέστατος και τζέντλεμαν όσο λίγοι ήταν κι ο σκηνοθέτης Μπομπ Ράφελσον που βρέθηκε εδώ για την πρεμιέρα του φιλμ του “Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές”. Θυμάμαι ακόμη το κόλλημα που είχε φάει ο Ρίτσαρντ Γκιρ (τον γνώρισα σε μια εποχή που είχε προβλήματα μετά τον χωρισμό του από τη Σίντι Κρόφορντ και βρέθηκε στην Ελλάδα για τον “Mr Jones”) με μια κόκκινη γραβάτα του Σπέντζου. Του έλεγε συνέχεια “πόσο μου αρέσει η γραβάτα σου” και “από πού την αγόρασες;” κι άλλα τέτοια. Πάντως η πιο επεισοδιακή προβολή που θυμάμαι στο Ιντεάλ ήταν η μεταμεσονύχτια πρεμιέρα της “Σιωπής των αμνών”. Τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναζήσει. Τσακωμοί, βρισιές, ξύλο. Hμουν στο ταμείο εκείνη τη μέρα και προσπαθούν κάποιοι να με εξαγοράσουν (“έλα, βάλε με μέσα και θα σου δώσω ένα πεντακοσάρικο”) ενώ ήταν κατάμεστη η αίθουσα ακόμη και με όρθιους ή καθισμένους στους διαδρόμους». Oντως εκείνη η επεισοδιακή προβολή είναι η πιο χαραγμένη και στη δική μου μνήμη καθώς είχα ζήσει από κοντά εκείνες τις extreme καταστάσεις, ενώ από τότε «βρήκα» και την αγαπημένη μου θέση (μπροστά και αριστερά) που δεν την εγκατέλειψα από τότε μέχρι σήμερα και τη μοιραζόμουν συνήθως με τον κολλητό μου στις δημοσιογραφικές προβολές Μπάμπη Ακτσόγλου, τον αείμνηστο κριτικό του «Αθηνοράματος».

Aλλες μεγάλες στιγμές για το Ιντεάλ ήταν στην πρεμιέρα του «Μόνος στο σπίτι», του «Braveheart», του «Seven» αλλά και οι προβολές του «Σινεμά ο παράδεισος», το οποίο ο Λάκης Λαζόπουλος είχε δει πέντε έξι φορές, από όσο θυμάται η κ. Χιώτη. Ενώ στις δύο πιο δύσκολες στιγμές –πριν από την τωρινή– ήταν όταν το σινεμά κάηκε έπειτα από δύο πυρκαγιές. Η πρώτη ήταν το 1989 μετά την προβολή της κωμωδίας «Διαβολογυναίκα» με τις Μέριλ Στριπ και Ροζάν Μπαρ και η δεύτερη το 1992, όταν παιζόταν η νεανική περιπέτεια με τον Κρίστιαν Σλέιτερ «Δυνάμωσέ το» και άρπαξε φωτιά το διπλανό ομώνυμ�� εστιατόριο, η οποία εξαπλώθηκε στο σινεμά.

Το Ιντεάλ σε αριθμούς

160 τετραγωνικά μέτρα είναι το μέγεθος της οθόνης του Ιντεάλ, της μεγαλύτερης ακόμη και σήμερα σε όλη την Ευρώπη

2.500 εισιτήρια τουλάχιστον έκοβε κάθε μέρα το Ιντεάλ μετά την ανακαίνιση που έκαναν τα αδέρφια Σπέντζου το 1990

7 φιλμ, οι πρεμιέρες των οποίων άφησαν εποχή στο Ιντεάλ, είναι αυτά με τα οποία θα πέσει η αυλαία του θρυλικού κινηματογράφου. Μεταξύ αυτών η «Σιωπή των αμνών» και το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» που θα προβληθούν το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου, αλλά και το «Pulp fiction» και ο «Κυνηγός» που θα προβληθούν την Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου

Τέλος εποχής λοιπόν για το αγαπημένο μας Ιντεάλ, που μας συντρόφευσε όχι μόνο σε μερικές από τις πιο ξεχωριστές ταινίες που έχουμε δει μέχρι σήμερα αλλά και στα ομορφότερα ίσως χρόνια της ζωής μας.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[klanced]

people like to joke that batman is a furry but my hottest batman take is that batman is actually a metaphor for gender expression and drag (he is performing hyper masculinity)

[poeticsapphicism]

if barbie belonged to GLORIA and she lived in a DREAMHOUSE does that make barbie gloria’s DREAM GIRL ??

[icantalk710]

Pushed through sleepies to make arms work better 😌 (🥱)

[gregor-samsung]

Das Lehrerzimmer [The Teachers' Lounge] (İlker Çatak, 2023)

[thunderandsage]

one thing that i really appreciated in tsotl that i wasn’t able to articulate until recently is clarice’s relationship with idealism, and the way that its framed: clarice fails to save the one lamb she could carry in her past, but that desire to save lives, even if it is just one, is never ridiculed within the story. instead, even in jaded circumstances in a less-than-perfect world, she saves catherine martin. there is no scene where clarice is shown that this desire to help others is foolish, no, she wins on her own terms, she’s saved that one lamb. saving one person is enough—catherine martin walks out of that house alive, and if that isn’t uplifting then i don’t know what is

[ahalliance]

the amount of happiness that rushed into me when i randomly thought ‘i want to work in a museum or something similar’ . guys i think i may want to work in a museum or something similar

[babygoestozspace]

I’m not necessarily rooting for Blue to win, but if she pulls it off 20 years after Jun Song, the year after Taylor won on the 20 year anniversary of Danielle Reyes’ loss… AND seasons 24 and 25 would be the first two seasons since 3 and 4 to have back to back woman winners… well I wouldn’t be mad

[aengelren]

Am I the only one re entering my Aot phase? I genuinely have to strongest urge to rewatch it.

[thekimspoblog]

I've been sort of circling this point for a while now. But given how many remakes of public domain stories Hollywood has been putting out recently, I think it's kind of weird we haven't gotten any Animal Farm trailers yet.

Revolutions are hard, and ugly, and even if you win it's an uphill battle not repeating the mistakes of the previous regime. These are themes which are incredibly relevant right now, and yet most of the movies that have come out in the past 5 years discuss the overthrow of tyrants in very black-and-white terms, if at all.

I think what's important to keep in mind is that the farm WASN'T doomed from the start. That while the story has a downer ending, the idea that revolution is a crapshoot is a thought-terminating cliché and misunderstands the point of the book. There were times where it seemed like everything could have worked out for the better... then Snowball was chased off by Napoleon, and the focus shifted from citizen welfare to competing in the human economy, and a caste system began to reemerge. These were tangible missteps which give the reader a deeper appreciation for how hard it is to establish a true democracy. We study dystopias to think critically about or imaginings of utopia, not to simply bum ourselves out.

[brbgensokyo]

i like, need a better set up for movies

[szczylpierdolony]

oh also. there’s a little ghibli marathon during a film festival next month and i’m wondering if i should go….

[liebelesbe]

fuck... I'm constantly like "When I feel better I'm going to do [fun thing]!!! ❤️" and I just realized that uuuuh. no. when I feel better I'm gonna have to go back to work 🙃

[gregor-samsung]

Das Lehrerzimmer [The Teachers' Lounge] (İlker Çatak, 2023)

[penginlord]

There's something about aviator scar, his enthusiasm, as well as canary done of him that just. . .brings me so much joy? Like, brings me into an idealized world where he's working on an old biplane in a hanger cheerfully whistling the Indiana Jones theme (incorrectly, but it's still identifiable, and charming). And it's almost got that feel of the American Spirit(/pos). The old one, that you see in classic adventure films, or paintings by Norman Rockwell.

It's just. . . comforting.