#XVII wiek

[zawissius]

View of Kraków by Egidio van der Rye, ca 1600.

[ulubionywuja]

Kocham czytać o tym, jak szlachta I RP postrzegała tych nieszczęsnych Szwedów (tldr: lubią śledzie i nic poza nimi nie jedzą, zarabiają też tylko na śledziach a poza tym dzięki SZATAŃSKIM ZNAKOM typu ø czy æ zawarli pakt z diabłem i dlatego dobrze się biją)

[magazynkulinarny]

Japchae - makaron ze skrobi słodkich ziemniaków z warzywami, omletem i grzybami shimeji

Wiem, wiem, zdjęcie z namoczonym makaronem połączonym z przyprawami nie wygląda zachęcająco. Przypomina... albo nie, nie napiszę z czym mi się kojarzy, bo wrażliwsi stracą apetyt.

Niemniej tak właśnie wygląda pierwszy etap przygotowywania japchae (czytaj: dżapcze), makaronu dangmyeon wytwarzanego ze skrobi słodkich ziemniaków, z kilkoma gatunkami warzyw, jajami w formie omletu, grzybami oraz (w wersji mięsnej) wieprzowiną lub wołowiną.

To lekko pikantno-słodkie danie kuchni koreańskiej, którego podstawą jest jasnoszary, półprzezroczysty, elastyczny makaron jest proste, smaczne i optymalne w serwowaniu. Można podawać je na ciepło, w temperaturze pokojowej lub na zimno z lodówki i jeść świeże lub następnego dnia. Latem robiłam je kilkakrotnie, bo świetnie sprawdzało się w roli nieobciążającego popołudniowego i wieczornego chłodnego posiłku.

Jeśli chodzi o dobór warzyw, to najczęściej w japchae pojawiają się marchew, szpinak, cebula i szczypior, a także jaja oraz grzyby (uszak bzowy, shiitake i boczniaki). Niektórzy wzbogacają to danie o kolorową paprykę, np. czerwoną lub/ i żółtą, szczypior czosnkowy, ogórek. Amatorzy mięsa dodają smażoną wołowinę (z niewielkim przerostem tłuszczu, np. antrykot, rostbef, łata) lub wieprzowinę (łopatka, polędwiczka).

Poszczególne składniki smaży się oddzielnie przed wymieszaniem ich z namoczonym/ ugotowanym (w zależności od producenta) i odsączonym makaronem i doprawia sosem sojowym, cukrem, siekanym czosnkiem i olejem sezamowym. Danie jest oprószone prażonymi nasionami sezamu.

Japchae powstało na dworze królewskim na początku XVII wieku i stanowiło elegancki posiłek koronowanych głów. Nie zawierało wówczas ani makaronu, ani mięsa, tylko warzywa i grzyby. Królowi Gwanghaegunowi tak bardzo smakowało, że awansował jego twórcę - Yi Chunga - na stanowisko równoważne sekretarzowi skarbu (od wiek wieków po dziś dzień miska dobrej strawy czy kiełbasa wyborcza zapewniały niektórym prestiżowe posady i wygrane wybory).

Spopularyzowane pod koniec XX wieku danie jest obecnie powszechnie podawane w Korei jako przystawka (banchan), pojawia się na przyjęciach weselnych, świętach, rodzinnych wydarzeniach czy bankietach.

Upały już wprawdzie za nami i instynktownie będziemy się rozglądać za treściwymi daniami i gorącymi zupami bardziej niż za zimnymi makaronami i chłodnikami, ale ten przepis warto zachować w notatniku.

Składniki:

300 g makaronu dangmyeon 6 łyżek sosu sojowego 1 1/2 - 2 łyżki cukru 2 łyżki oleju sezamowego 2 ząbki czosnku (lub łyżka ostrego oleju chili) marchew 2 garści szpinaku 2/3 czerwonej papryki cebula 3 gałązki szczypioru 100 g świeżych grzybów shimeji 2 jaja czarny pieprz do smaku 3 łyżki białego sezamu

Wykonanie:

W niewielkiej miseczce połączyć sos sojowy z cukrem, miodem, olejem sezamowym i rozdrobnionym czosnkiem lub ostrym sosem chili. Lubię doprawiać nim niektóre azjatyckie potrawy. Jeśli nie macie nic przeciwko dosmakowaniu koreańskiego dania chińską przyprawą, polecam go użyć. Jeśli zaś zależy Wam na oryginalnym, najbliższym oryginałowi smaku, wybierzcie czysty czosnek. Mojemu podniebieniu pasowały obie wersje.

Warzywa opłukać i osuszyć. Cebulę obrać i pokroić w cienkie półplasterki. Marchew obrać i pokroić w julienne. Paprykę pozbawić gniazd nasiennych i pokroić w paseczki. Odciąć końcówki grzybów i porozdzielać je. Szczypior pokroić w kawałki długości marchewki. Szpinak zblanszować (można użyć wody, którą potem wykorzystamy do makaronu) i dobrze wycisnąć.

Jaja rozkłócić, dosmakować solą, pieprzem. Na niewielkiej ilości oleju rzepakowego, na całej powierzchni patelni usmażyć cienki omlet. Po wystygnięciu podzielić wzdłuż na trzy pasy, złożyć je i pokroić na wąskie paseczki.

Na tej samej patelni, na sporym ogniu po kolei usmażyć wszystkie składniki. Nie przeciągać, marchew, papryka i cebula powinny pozostać jędrne. Za każdym razem wszystko doprawić odrobiną soli.

Makaron zalać gorącą wodą i odczekać 30 minut, aby napęczniał lub gotować zgodnie z instrukcją na opakowaniu (5-10 minut). Odcedzić na sicie, przelać zimną wodą, pociąć w kilku miejscach nożyczkami i wymieszać z przygotowanym sosem. Gdy cały zmieni barwę na lekko brązową, połączyć z pozostałymi składnikami. Robię to dłońmi, bo dużo lepiej i delikatniej rozdziela się nimi makaron, nie rwąc go. Spróbować i sprawdzić czy balans między smakiem słonym i słodkim jest zrównoważony.

Wykładać na talerze, skropić odrobiną oleju sezamowego, obsypać uprażonym na sucho sezamem i podawać (w temperaturze pokojowej lub po schłodzeniu w lodówce).

[sklejkablog]

Historia sklejki – od starożytności po nowoczesność

Sklejka drewniana, choć kojarzona głównie z nowoczesnym przemysłem i budownictwem, ma znacznie dłuższą historię, niż mogłoby się wydawać. Jej początki sięgają starożytności, a przez wieki ewoluowała, by stać się jednym z najważniejszych materiałów w budownictwie, meblarstwie i innych dziedzinach. W tym artykule przedstawiamy fascynującą historię sklejki – od jej prymitywnych form aż po współczesne rozwiązania.

Starożytne korzenie sklejki

Pierwsze znane zastosowania materiałów przypominających sklejkę pochodzą z Egiptu, około 3500 lat temu. Egipcjanie stosowali cienkie warstwy drewna, które łączyli, aby tworzyć meble i przedmioty codziennego użytku. Była to odpowiedź na niedobór masywnego drewna wysokiej jakości, co zmuszało rzemieślników do wykorzystywania mniejszych kawałków drewna i ich wzmacniania.

Przykłady zastosowania w starożytności:

Sarkofagi – niektóre z nich wykonano z warstwowego drewna, które było następnie malowane lub pokrywane złotem.

Meble – sklejka była używana do tworzenia lżejszych, a jednocześnie wytrzymałych konstrukcji.

Sklejka w Europie Średniowiecznej i Renesansie

W średniowieczu i renesansie rozwój technologii stolarskich pozwolił na udoskonalenie procesów klejenia drewna. Warstwowe drewno było coraz częściej wykorzystywane do tworzenia intarsji i zdobionych mebli. W XVII wieku weneccy rzemieślnicy zaczęli stosować technikę nakładania cienkich warstw drewna na masywniejsze konstrukcje, co można uznać za protoplastę współczesnej sklejki.

Przełom XIX wieku – narodziny przemysłowej sklejki

Prawdziwy przełom nastąpił w XIX wieku, wraz z rozwojem rewolucji przemysłowej. W 1865 roku niemiecki wynalazca Immanuel Nobel, ojciec Alfreda Nobla, opracował technologię produkcji sklejki z użyciem maszyn. Metoda polegała na obróbce drewna w cienkie warstwy i klejeniu ich pod wysokim ciśnieniem. Sklejka stała się materiałem łatwiejszym do produkcji, co otworzyło nowe możliwości jej zastosowania.

Kluczowe wydarzenia w XIX wieku:

Powstanie pierwszych fabryk produkujących sklejkę na masową skalę.

Wykorzystanie sklejki w meblarstwie – szczególnie w stylu secesyjnym, gdzie była wykorzystywana do produkcji wygiętych elementów.

XX wiek – era innowacji

XX wiek przyniósł dynamiczny rozwój technologii produkcji sklejki. W 1928 roku w Stanach Zjednoczonych wynaleziono metodę produkcji sklejki wodoodpornej, co zrewolucjonizowało budownictwo i przemysł transportowy. Sklejka zaczęła być szeroko stosowana w budowie samolotów, statków i pojazdów wojskowych podczas II wojny światowej.

Kluczowe zastosowania w XX wieku:

Budownictwo – lekkie, wytrzymałe płyty do konstrukcji dachów i ścian.

Przemysł lotniczy – sklejka była wykorzystywana w konstrukcjach samolotów, takich jak brytyjski bombowiec Mosquito.

Transport – w produkcji podłóg do wagonów kolejowych i ciężarówek.

Współczesność – wszechstronność i ekologia

Dziś sklejka to jeden z najpopularniejszych materiałów stosowanych w wielu dziedzinach. Dzięki nowoczesnym klejom i technologiom produkcji jest bardziej wytrzymała, odporna na wilgoć i dostępna w szerokiej gamie wariantów, takich jak sklejka wodoodporna, ognioodporna czy elastyczna. W dobie rosnącej świadomości ekologicznej sklejka z certyfikowanych źródeł (np. FSC) jest postrzegana jako materiał przyjazny środowisku.

Podsumowanie

Historia sklejki pokazuje, jak ludzka pomysłowość i potrzeba oszczędności materiałów doprowadziły do stworzenia jednego z najbardziej wszechstronnych materiałów w dziejach. Od starożytnych sarkofagów po nowoczesne domy pasywne, sklejka towarzyszy ludzkości, udowadniając swoją niezastąpioną wartość.

[atalienart]

@podraje replied to your post “@podraje replied to your post “Characters from my...”:

A opowiesz coś o Projekcie Magia? W jakiej erze sie dzieje, ile lat mają główno bohaterowie? Cokolwiek :p jestem ciekawa

​Jasne :D Projekt Magia dzieje się w dwóch rzeczywistościach: w obecnych czasach w Warszawie i w fantastycznym świecie, który jest troszeczkę stylizowany na XVII, XVIII-wieczną Europę. (Ogólnie nie zamykam się w konkretnych ramach historycznych, bo kultura, moda, religia, polityka są wymyślone specjalnie dla tego miejsca. Poza tym istnieją tu wampiry i magia.)

Głównym bohaterem jest Aster i to z jego perspektywy opowiedziana jest cała historia. To on, przypadkowy altowiolista, zostaje wrzucony w portal i trafia do obcego świata, prosto pod nogi pewnej wampirzycy xD Niezbyt zadowolony z nowego położenia próbuje wrócić do domu, ale najpierw musi zaufać Kornelii i jej ludziom. A ludzie Kornelii to zbieranina odważnych rycerzy i bystrych doradców. Gdzieś tam czai się też największy wróg Kornelii, nieustępliwy władca sąsiedniego królestwa. Cała akcja dzieje się w przeciągu trochę ponad roku (40 rozdziałów i epilog), więc (prawie) wszyscy mają czas, żeby się lepiej poznać. (Mam nadzieję zamknąć historię Astra w dwóch częściach, więc jeszcze jedna część przede mną xD)

Aster i Kornelia są po trzydziestce, ale wiek innych bohaterów jest różny, mam i dwudziestoparolatków, i czterdziestoparolatków.

[photo-snap-stories]

PL:

Zamek Królewski w Chęcinach (część 2 z 2)

W 1465 roku na zamku wybuchł groźny pożar, a od drugiej połowy XVI wieku, czyli momentu kiedy się wyprowadziła królowa Bona zamek Chęciński zaczął tracić swój blask i świetność. Kolejny pożar miał miejsce w połowie XVI w, a starosta Stanisław Dębiński aby przywrócić używalność zamku dokonał tylko najistotniejszych prac remontowych. Dzieła zniszczenia zamku dokonał wiek XVII w. W 1607 r. podczas rokoszu Zebrzydowskiego spalono twierdzę i ograbiono zbrojownię. Zamek został splądrowany ponownie w 1655 roku przez Szwedów oraz sprzymierzonego z nimi księcia Siedmiogrodu Jerzego Rakoczego w 1657 roku. Warownia przestała być rezydencją starostów i została opuszczona w 1707 roku po jej kolejnej dewastacji przez Szwedów.

Po tych wydarzeniach zamek opustoszał. Po raz ostatni działa zamkowe wystrzeliły w 1787 r. na wiwat wjeżdżającego do miasta króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Od tego czasu mury średniowiecznej warowni służyły okolicznym mieszkańcom jako źródło materiałów budulcowych. W latach I wojny światowej ruiny wykorzystywane były przez wojska rosyjskie. Wtedy to w wyniku austriackiego ostrzału artyleryjskiego zostały poważnie uszkodzone wieże. W okresie międzywojennym drobne prace konserwatorskie nie były w stanie zatrzymać niszczenia zamku. W czasie II wojny światowej zagrożeniem dla zamku była eksploatacja kamienia z Góry Zamkowej dla pozyskania budulca dróg w Generalnym Gubernatorstwie. Eksploatację wstrzymano co uchroniło zamkowe mury przed zawaleniem. Po II wojnie światowej następuje odbudowa ruin zamku (między innymi w latach 1948 -1949 – baszty, 1959 – 1960 mury).

EN:

The Royal Castle in Chęciny (part 2 of 2)

In 1465 a dangerous fire broke out in the castle, and from the second half of the 16th century, that is, when Queen Bona moved out, Chęciny Castle began to lose its luster and splendor. Another fire took place in the mid-sixteenth century, and the staroste Stanisław Dębiński, in order to restore the use of the castle, made only the most important renovation works. The destruction of the castle was done in the 17th century. In 1607, during the Zebrzydowski Rebellion, the fortress was burnt down and the armory plundered. The castle was plundered again in 1655 by the Swedes and their ally Prince George Rákóczi in 1657. The stronghold ceased to be the residence of starosts and was abandoned in 1707 after its subsequent devastation by the Swedes.

After these events, the castle was abandoned. The castle cannons fired for the last time in 1787 to the cheers of King Stanislaw August Poniatowski entering the city. Since then, the walls of the medieval stronghold have served the local residents as a source of building materials. During the First World War, the ruins were used by the Russian army. Then, as a result of Austrian artillery fire, the towers were seriously damaged. In the interwar period, minor conservation works were not able to stop the destruction of the castle. During World War II, a threat to the castle was the exploitation of stone from Góra Zamkowa to obtain building material for roads in the General Government. The exploitation was stopped, which saved the castle walls from collapsing. After World War II, the ruins of the castle are reconstructed (inter alia, in the years 1948 -1949 - towers, 1959 - 1960 - walls).

[lela946]

sublimacja. pochodzenie słowo i historia reintepretacji jego znaczeń.

Pochodzenie słowa „sublimacja” i historia reinterpretacji jego znaczeń

Etymologia

Słowo „sublimacja” pochodzi od łacińskiego sublimare, które oznacza „podnosić w górę”, „wywyższać”. Samo łacińskie słowo sublimis (od sub – pod i limis – skraj, granica) oznacza coś wzniosłego, podniesionego ponad zwykły poziom.

Pierwotnie, w klasycznej łacinie i retoryce, sublimis odnosiło się do czegoś wyniesionego ponad przeciętność, doskonałego, duchowo lub intelektualnie wyższego.

Ewolucja znaczeń

1. Sublimacja w alchemii i chemii (XVI–XVII wiek)

Pierwsze naukowe użycie pojęcia „sublimacja” miało miejsce w alchemii, a później w chemii. Oznaczało ono przemianę ciała stałego w gaz bez przechodzenia przez stan ciekły (np. proces sublimacji jodu lub suchego lodu). Alchemicy przypisywali temu procesowi także symboliczne znaczenie oczyszczenia substancji.

W XVII wieku chemik Robert Boyle używał terminu „sublimacja” w odniesieniu do procesu oczyszczania materii poprzez przejście w stan lotny i ponowną kondensację.

2. Sublimacja w filozofii i estetyce (XVIII–XIX wiek)

W epoce oświecenia i romantyzmu „sublimacja” nabrała bardziej estetycznego i filozoficznego znaczenia. Stała się terminem opisującym wzniosłość (ang. the sublime), czyli ekstremalne doświadczenie piękna i grozy, wykraczające poza ludzkie pojęcie harmonii.

Immanuel Kant (XVIII w.) w Krytyce władzy sądzenia opisał sublime jako uczucie wynikające z konfrontacji z czymś potężnym i nieskończonym, co przekracza ludzkie możliwości pojmowania.

Edmund Burke (XVIII w.) odróżniał piękno od „wzniosłości” (sublime), twierdząc, że sublime rodzi silne emocje – strach, podziw, transcendencję.

3. Sublimacja w psychologii (Freud, Jung) (XIX–XX wiek)

Jednym z najważniejszych reinterpretacji terminu dokonał Zygmunt Freud w psychoanalizie. W jego ujęciu sublimacja to proces psychiczny, w którym energia popędowa (seksualna lub agresywna) zostaje przekształcona w aktywność wyższą, np. twórczość, naukę, sztukę czy duchowość.

Freud (1905): Sublimacja jest jednym z mechanizmów obronnych, pozwalających uniknąć frustracji poprzez przekierowanie popędu na społecznie akceptowalne cele.

Carl Jung wprowadził pojęcie „subtelnej transformacji libido” – sublimacja w jego ujęciu to proces indywiduacji, czyli osiągania pełni psychicznej poprzez rozwój duchowy.

4. Sublimacja w nowoczesnej kulturze i teorii sztuki (XXI wiek)

Obecnie sublimacja często pojawia się w:

Psychologii i coachingu – jako proces przekształcania wewnętrznych konfliktów w konstruktywne działania.

Sztuce i filozofii – jako temat transformacji cierpienia w dzieło sztuki.

Technologii i kulturze cyfrowej – jako „sublimacja informacji” (przemiana surowych danych w treści o wysokiej wartości kulturowej).

Podsumowanie

Słowo „sublimacja” przeszło fascynującą ewolucję:

Alchemia → chemia – proces przejścia z jednej formy w drugą.

Estetyka → filozofia – odczucie wzniosłości, przekraczania ludzkich granic.

Psychologia – mechanizm obronny, zamiana popędów w wyższą twórczość.

Kultura XXI wieku – transformacja chaosu w znaczenie, informacji w sztukę.

Każda epoka reinterpretowała sublimację na swój sposób, ale esencja pozostaje ta sama: przemiana czegoś pierwotnego w coś bardziej wartościowego. ------------------------------------------------ SZCZOMINIKIAN DERKANU - SUBLIMACJA

Twój tekst jest silnie inspirowany alchemicznym, psychologicznym i filozoficznym znaczeniem sublimacji, o której wcześniej rozmawialiśmy. Przetwarza on wiele archetypowych motywów – przeciwieństw, paradoksów, przemiany, destrukcji i odrodzenia – w sposób bardzo poetycki, metaforyczny i emocjonalnie intensywny.

Analiza kluczowych motywów i odniesień:

1. Alchemia i symbolika ognia i lodu

"Czarny lód, Ogień niebieski"

"Ogień, który mrozi, lodem, który pali"

"W zamarzniętym piekle i w spalonym niebie"

Motyw lodowego ognia i płonącego lodu to klasyczne alchemiczne przeciwieństwa, symbolizujące transformację i sublimację, ale także napięcie pomiędzy skrajnościami. 🔥 Ogień – symbol energii, intensywności, twórczej pasji, ale też destrukcji. ❄️ Lód – symbol chłodu, kontroli, struktury, zamrożenia emocji.

To kojarzy się z procesem przemiany materii w alchemii, a także psychologiczną walką między emocjami a rozumem.

2. Psychologiczna sublimacja i mechanizmy obronne

"Zatruta strzała Erosa, Autohipnoza jest formą."

"Sygnały serca przykrywane intelektualizacjami."

Tu pojawia się odniesienie do Freudowskiej sublimacji – przekształcania popędów (Eros – siła miłości) w wyższą formę ekspresji. Wspominasz o autohipnozie, co może oznaczać wewnętrzny stan odcięcia, introspekcji, próby kontroli nad emocjami. "Sygnały serca przykrywane intelektualizacjami" sugeruje, że uczucia są racjonalizowane, co jest częstą formą obrony przed emocjonalnym chaosem.

3. Paradoksy i walka przeciwieństw

"Paradoksy obecności, Znaczeniowości, intensywności."

"Im bardziej się oddalamy, Tym bardziej się przybliżamy."

"Idealizacja, Dewaluacja."

Twój tekst operuje paradoksami, które często pojawiają się w psychologii i filozofii. Przykładowo:

Idealizacja i dewaluacja – procesy znane z psychologii relacji, szczególnie w kontekście intensywnych, skomplikowanych więzi emocjonalnych.

"Im bardziej się oddalamy, tym bardziej się przybliżamy." – to klasyczny motyw dynamiki międzyludzkiej, szczególnie w relacjach pełnych napięcia.

4. Artystyczna transformacja jako sublimacja

"Artystyczna sublimacja Ogniem, który mrozi, lodem, który pali."

"Moja transformacja, Znów dezintegracja."

Tu jest odniesienie do sztuki jako mechanizmu sublimacji – twórczość pozwala przekształcać intensywne emocje w coś wartościowego, ale też prowadzi do dezintegracji osobowości, poszukiwania nowej formy siebie.

Podsumowanie: Co przekazuje ten tekst?

Sublimacja jako proces transformacji – coś intensywnego (uczucia, energia, doświadczenia) zostaje przekształcone w wyższą formę ekspresji.

Walka przeciwieństw – ogień i lód, ideały i rzeczywistość, intymność i intensywność.

Samopoznanie poprzez twórczość – artystyczna ekspresja jako sposób na odnalezienie siebie.

Psychologiczna walka między emocjami a intelektem – balansowanie między kontrolą a pasją.

Twój tekst jest mocno introspektywny, oparty na archetypach i głęboko filozoficzny. Jest też bardzo zgodny z Twoim podejściem do twórczości – symbolicznym, intensywnym i pełnym dynamiki.

[zosiajanik]

Krakowskie Przedmieście w Lublinie – historia reprezentacyjnej ulicy

Krakowskie Przedmieście to jedna z najbardziej reprezentacyjnych ulic Lublina, która przez wieki stanowiła główny trakt łączący miasto z zachodnią częścią kraju. Jej historia sięga średniowiecza, a w kolejnych wiekach ulica przechodziła liczne przekształcenia, stając się miejscem ważnych wydarzeń, handlu i kultury. Dziś jest to serce miasta, przyciągające zarówno mieszkańców, jak i turystów.

Średniowieczne początki

Pierwsze wzmianki o Krakowskim Przedmieściu pochodzą z XIV wieku, kiedy stanowiło ono fragment szlaku handlowego prowadzącego z Lublina do Krakowa. Wówczas była to droga wytyczona poza murami miejskimi, wiodąca przez przedmieścia do jednej z głównych bram miasta. Ze względu na strategiczne położenie szybko zaczęły pojawiać się tu karczmy, warsztaty rzemieślnicze oraz domostwa kupców.

Okres rozwoju w XVI i XVII wieku

W złotym wieku Lublina, przypadającym na XVI wiek, Krakowskie Przedmieście nabierało coraz większego znaczenia. Wraz z rozwojem miasta i wzrostem liczby mieszkańców, obszar ten zaczął się rozbudowywać. Powstawały tu okazałe kamienice oraz pierwsze budynki sakralne, a handel kwitł na licznych targach i kramach. W XVII wieku, mimo najazdów i pożarów, Krakowskie Przedmieście utrzymało swoją funkcję głównej arterii miasta.

Zabudowa i modernizacja w XIX wieku

XIX wiek przyniósł dynamiczne zmiany w architekturze Krakowskiego Przedmieścia. W tym okresie powstało wiele reprezentacyjnych kamienic w stylu klasycystycznym i eklektycznym, które możemy podziwiać do dziś. Ulica stała się miejscem spacerów i spotkań elity miasta, a także ośrodkiem kulturalnym i handlowym. W drugiej połowie wieku wytyczono nowe chodniki, pojawiło się oświetlenie gazowe, a pod koniec stulecia – elektryczne.

XX wiek – czas zmian i trudnych chwil

W okresie międzywojennym Krakowskie Przedmieście tętniło życiem jako centrum handlu i kultury. To tutaj znajdowały się najlepsze sklepy, hotele i kawiarnie, w których spotykali się artyści, politycy i inteligencja. Niestety, II wojna światowa przyniosła duże straty – wiele budynków zostało uszkodzonych, a część z nich zburzona. W czasach PRL odbudowano ulicę, choć nie wszystkie historyczne obiekty odzyskały swój dawny wygląd.

Krakowskie Przedmieście dzisiaj

Współcześnie Krakowskie Przedmieście jest wizytówką Lublina i jednym z najbardziej uczęszczanych miejsc w mieście. Dzięki rewitalizacji przeprowadzonej na początku XXI wieku ulica stała się deptakiem, co zwiększyło jej atrakcyjność dla mieszkańców i turystów. Obecnie znajdują się tu liczne restauracje, kawiarnie i butiki, a latem odbywają się festiwale i wydarzenia kulturalne. Ulica nadal pełni funkcję głównej arterii miasta, łącząc tradycję z nowoczesnością.

[appleplanet-pl]

UCLA wprowadza kurs literatury porównawczej stworzony przez sztuczną inteligencję

W zimowym semestrze 2025 roku na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA) odbędzie się niezwykłe wydarzenie w świecie edukacji. Zajęcia z literatury porównawczej obejmujące okres od średniowiecza po XVII wiek zostaną przeprowadzone z wykorzystaniem materiałów edukacyjnych generowanych przez sztuczną inteligencję (AI). Ten nowatorski krok może zrewolucjonizować sposób, w jaki profesorowie…

[kovalski-flagsoftheworld1]

13) Algieria (CD)

1. Flaga urzędnika odpowiedzialnego za flotę. Niebieska flaga z ręką trzymającą szable (XVI–XVIII wiek)

2. Flaga morska widoczna na algierskich statkach, w tym na korsarskich. Wersja kolorystyczna czerwonej flagi z głową berberyjską w kantonie (XVI–początek XIX wieku) [1]

3. Flaga morska widoczna na algierskich statkach, w tym na korsarskich. Wersja kolorystyczna czerwonej flagi z głową berberyjską w kantonie (XVI–początek XIX wieku) [2]

4. Flaga morska widoczna na algierskich statkach, w tym na korsarskich. Czerwone pole z czaszką (XVI–początek XIX wieku)

5. Flaga morska widoczna na algierskich statkach, w tym na korsarskich. Czerwona flaga z żółtym paskiem i czerwonym półksiężycem (XVIII–początek XIX wieku)

6. Jedna z wielu odmian flagi używanej przed jej standaryzacją. Pionowa dwukolorowa zieleń i biel z czerwonym półksiężycem otaczającym gwiazdę (lata 30. XX wieku – 1963) [1]

7. Jedna z wielu odmian flagi używanej przed jej standaryzacją. Pionowa dwukolorowa zieleń i biel z czerwonym półksiężycem otaczającym gwiazdę (lata 30. XX wieku – 1963) [2]

8. Jedna z wielu odmian flagi używanej przed jej standaryzacją. Pionowa dwukolorowa zieleń i biel z czerwonym półksiężycem otaczającym gwiazdę (lata 30. XX wieku – 1963) [3]

9. Jedna z wielu odmian flagi używanej przed jej standaryzacją. Pionowa dwukolorowa zieleń i biel z czerwonym półksiężycem otaczającym gwiazdę (lata 30. XX wieku – 1963) [4]

10. Jedna z wielu wersji flagi używanej przez algierskich nacjonalistów przed uzyskaniem niepodległości (lata 40. – lata 60. XX wieku) [1]

11. Jedna z wielu wersji flagi używanej przez algierskich nacjonalistów przed uzyskaniem niepodległości (lata 40. – lata 60. XX wieku) [2]

12. Flaga powstania w Setifie. Poziomy dwukolorowy napis w kolorze białym i zielonym z czerwoną ręką, półksiężycem, 6-ramienną gwiazdą i arabskim pismem napisanym na czerwono w kantonie. Pismo brzmi Allahu Akbar [Bóg jest wielki] (1945)

13. Flaga algierskich nacjonalistów z Demokratycznego Związku Manifestu Algierskiego. Poziomy trójkolorowy wzór: zielony (góra), biały i zielony z czerwoną hamsą i czerwonym półksiężycem (lata 40. XX wieku)

14. Flaga algierskich nacjonalistów z Demokratycznego Związku Manifestu Algierskiego. Poziomy trójkolorowy wzór: zielony (góra), biały i zielony z żółtą hamsą (lata 40. XX wieku)

15. Flaga emiratu Abdelkader. Poziomy trójkolorowy ornament w kolorze zielonym (na górze), białym i zielonym, otoczony złotym hamsa otoczonym arabskim pismem (1832–1847)

16. Flaga pułkowa emiratu Abdelkader. Żółto-czarno-żółty trójkolorowy, z chorągiewkami umieszczonymi na wszystkich pasach, odpowiednio od góry, przy podnoszeniu, na środku i po stronie lotu (lata 1830–1840)

17. Flaga zdobyta przez Francuzów z namiotem emira. Czerwona flaga z niebieskimi liniami, poziomo na środku i pionowo wzdłuż masztu (lata 1830–1840)

18. Flaga zdobyta przez Francuzów. Trójkolorowy czerwono-zielono-czerwony (przed 1843 rokiem)

19. Flaga używana przez szeryfa Boubaghlę i Lallę Fatmę N'Soumer. 4 poziome paski w kolorze niebieskim, zielonym, żółtym i białym (lata 1850)

20. Flaga Regencji Algieru. Różne wersje flagi z czerwonymi, żółtymi i zielonymi paskami (1516–1830) [1]

21. Flaga Regencji Algieru. Różne wersje flagi z czerwonymi, żółtymi i zielonymi paskami (1516–1830) [2]

22. Flaga Regencji Algieru. Różne wersje flagi z czerwonymi, żółtymi i zielonymi paskami (1516–1830) [3]

23. Flaga armii Regencji Algieru. Poziomy trójkątny pas w kolorach czerwonym (na górze), zielonym i czerwonym z dwoma skrzyżowanymi mieczami w dolnym czerwonym pasie (XVII wiek–1830)

24. Flaga Barbarossy. Zielone pole w kształcie jaskółczego ogona z dwoma skrzyżowanymi mieczami w środku, sześcioramienny pentagram w rozporku, cztery półksiężyce w każdym rogu i Shahada, czyli muzułmańskie wyznanie wiary, napisane pismem Thuluth na biało po stronie dźwigara (1516–1546)

25. Sztandar Domu Mokrani. Białe pole z arabskim napisem napisanym złotem w środku. Tekst oznacza „Pomoc przychodzi od Boga, a zwycięstwo jest blisko” (XVIII–XIX wiek)

26. Sztandar używany podczas spotkania Boumezraga El Mokraniego z Napoleonem III. Białe pole z napisem arabskim napisanym złotem w środku i 5 Fleur-de-lis po stronie dźwigara (1871)

27. Flaga Królestwa Beni Abbas. Poziomy trójkątny pas czerwieni (góra), zieleni i czerwieni z arabskim pismem napisanym złotem w środku. Tekst oznacza „Bóg jest najlepszym pomocnikiem” (XVIII–połowa XIX wieku)

28. Flaga zdobyta przez armię francuską w górach Dżurdżura podczas podboju Algierii i przypisywana królestwu Kuku, ale może również pochodzić od Aït Abbasa. Czerwone pole z białą hamsą w środku i czterema półksiężycami w rogach (lata 1850)

29. Sztandar emiratu Hafsydów w Béjaïa. Czerwony sztandar ze złotymi kuszami pokazany przez kastylijską Księgę Wiedzy o Wszystkich Królestwach, aragoński Kataloński Atlas i wiele średniowiecznych map portolanów. Różne źródła pokazują różne kształty (XIV wiek)

[zawissius]

Wedding feast of King and Queen of Poland and Entry of Polish Ambassadors into the city of Paris - François Campion, 1645.

[1234567ttttttttttt]

Dzieje kultury polskiej Wiek XVII Sarmacja

[koval-nation]

58) Nogay-Kazach, Nogay-Kazachowie (Kaz. NoWhen-Kazach) Ногай-казах (каз. Ноғай-қазақ) - kazachski klan (Młodszy Zhuz). W ciągu kilku stuleci współistnienia z młodszym żuzem, Nogajowie-Kazachowie stali się częścią młodszego żuzu i splotli się licznymi więzami rodzinnymi, kulturowymi i duchowymi. Uwaga: przed utworzeniem Chanatu Kazachskiego i Ordy Nogai, wszystkie współczesne klany należące do narodu kazachskiego i Nogai istniały wcześniej i były częścią imperium Czyngis-chana, a następnie stały się częścią ulus Jochi i Chagatai.

Należy zaznaczyć, że liczne były także przejścia Kazachstanu do stowarzyszeń Nogai. Dotyczy to dwóch okresów: pierwszy to koniec lat 20. i 30. XX wieku. wiek, a drugi - 81-82. XVI wiek W 1535 r. Książę Ordy Nogajskiej Szejdyak (Seyid-Ahmed) zanotował: „Kozacki król Zastępów, król Mahmet, mieszka z nami z piętnastoma synami, trzystu tysiącami moich Kozaków”. Ale w okresie pojawienia się Oiratów w regionie Wołgi w latach 20-30. XVII wiek stał się czasem wielkiej migracji ludności Nogajów na terytorium Kazachstanu. Obecność grupy etnicznej Nogai była szczególnie zauważalna w zachodnim Kazachstanie. Obecnie istnieje kilka wersji historii pochodzenia klanu Nogai-Kazachów:

Wersja 1. Często dochodziło do migracji grup ludności Nogajów na terytorium Kazachstanu do ówczesnego chana Młodszego Zhuza Nuraly. Tak więc w 1745 r. 25 rodzin (138 osób) Karagaszów i Kundrowskich Nogajów (Kundrowskich Tatarów) z regionu Dolnej Wołgi przeniosło się do Kazachstanu. Na żądania administracji rosyjskiej wydania zbiegłego Nogais Kazachowie kategorycznie odmówili. Historia i kultura Nogajów i Kazachów zamieszkujących Dolną Wołgę są bardzo ściśle powiązane. Tak więc w połowie XVIII wieku wśród północno-zachodnich Kazachów powstała grupa pochodzenia Nogai, która otrzymała nazwę „Nogai-Kazach”.

Wersja 2. w której z armii kozackiej Orenburg, która została utworzona z muzułmanów, w tym Nogais, spod przysięgi muzułmańscy Kozacy uciekli do Chana Młodszego Zhuza Nuraly: Kundra Tatarzy i Nogais-Malibashians pod przywództwem Kuban „Saltanaul” Murza Temirbulatovs (jak pisze Aleksiej Kharuzin przedstawiciele tej rodziny są potomkami imigrantów z Krymu). Również słynny naukowiec z Astrachania V. M. Victorin zauważa: „Pojawienie się tej społeczności ułatwiło przesiedlenie Nogajów z Ciscaucasia na kazachski step. Do tej grupy należeli przede wszystkim przedstawiciele mieszkańców Saltanaul – krymskich Nogajów przesiedlonych na Ural Południowy, niedaleko Orenburga". Mogła do nich dołączyć „w szczególności grupa Kundra (Kundra Tatarzy), a inni mogli tu przybyć po wycofaniu się Kałmuków do Dzungarii”. Warto dodać, że do połowy i końca XIX w. „Nogai-Kazach” nie był klanem samym w sobie, ale „grupą klanów”. Jej oddziały: „Uysin-Nogai”, „Koyas”, „Kazankulak”, „Kostanbaly”, a także poszczególne klany Karagasz, Kalpak - zaczęto rozumieć jako niezależne „ru” Bukejewskiego. W 1829 r. naliczono 500 jurt rodu „Nogai”, w 1888 r. – już 2 tysiące jurt. Spis powszechny z 1926 r. uwzględnił jedynie w obwodzie uralskim autonomii kazachskiej (wołości Tałowska, Dżanibekskaja, Urdyńska i Azgarskaja) 5696 gospodarstw domowych, których głową był mężczyzna z grupy „Nogajów”. I takie rodziny mieszkały także w obwodzie Dolnej Wołgi. Na granicy obwodu astrachańskiego Federacji Rosyjskiej z obwodem Atyrau w Kazachstanie znajduje się wieś Nogai Małego Aralu i sąsiednia kazachska wioska Baibek, gdzie istnieje ścisłe przeplatanie się kultury nogajskiej i kazachskiej, a także języków, co ostatecznie przyczyniło się do zacieśnienia stosunków małżeńskich pomiędzy mieszkańcami tych osad. Pewnego razu kazachski sułtan Bukey Nuraliev i kaznodzieja Nogai Seid Baba utrzymywali bliską duchową komunikację za swojego życia, a po śmierci na ich grobach zbudowano święte miejsce, położone w pobliżu wioski Mały Aral, jako hołd dla nich.

Wersja 3. Według Ż. M. Sabitowa, Nogajowie-Kazachowie pochodzą z niewoli Kuban Nogais (według oficjalnych danych, wziętych „w całości” było: mężczyźni – 700 osób, „żony i dzieci” – 21 400) w czasie kampanii kubańskiej Apraksina w 1711 r., który w 1745 r. uciekł do kazachskiego sułtana Nurali. Dla klanu Nogai (Nogai-Kozak), najmniejszego, ale najbliżej chana za usługi dla chana, przydzielono 1800 tysięcy dessiatyn (ziemi). Gubernator wojskowy Orenburga napisał w 1847 r., że:

„Klan Nogai posiada prawie 1/4 całej ziemi w hordzie, pozostałe 16 klanów korzysta z 3/4, co nie jest warte wygody jednej czwartej przydzielonej Nogais. W rezultacie łącznie 60–70% wszystkich ziem należących do Chanatu znajdowało się w wyłącznym posiadaniu dużej szlachty i klanu Nogai" — Zimanov S. Z.

Termin Nogai był wcześniej znany jedynie autorom rosyjskim, osmańskim i europejskim; w źródłach wschodnich: arabskim, safawidskim, tureckim itp., w tym abulgazi, do XVIII w. Nogai nazywano Mangytami. Wynika to z faktu, że po podboju stepy Kipczaków zostały podzielone na nutagi plemion mongolskich, a przedmongolski podział plemienny Kipczaków został zniszczony. Ci Kipczacy, którzy znaleźli się w nutagu Mangutów, stali się Mangytami, którzy związali się nie tyle z Jurtą Mangyt, ile z Nogajami, którzy przenieśli się na przełom Wołgi i Uralu w XIII i XIV wieku z rejonu Morza Czarnego, Północnego Kaukazu i Krymu jeszcze przed powstaniem Mangyt Yurt, najwyraźniej sięga to czasów, gdy po klęsce Nogai jego lud ulus został podzielony pomiędzy synów Toktai. Punkt wyjścia Krymu i Kaukazu wyznacza pamięć ludowa nie tylko o Nogajach, ale także historyczne legendy o Baszkirach, Karakalpakach, Czeczenach itp. Według legendy rządząca dynastia Nogai, złożona z potomków Edige, noszącego tytułowy pseudonim „Nogai”, sięga czasów pierwszego kalifa Abu Bekra. Rodowód ten został powszechnie zaakceptowany w militarno-politycznym konglomeracie ludów Nogai i tym samym został legitymizowany w epoce historycznej państw post-Złotej Ordy. Według innej opinii wielu autorów, początkowo podstawą Ordy Nogajów było plemię mongolskie znane jako Mangyt. Według M. T. Tynyszpajewa około 90% tej ludności stanowili Mangyci. W XIII wieku do Mangytów dołączyło wiele plemion tureckich, które wspólnie utworzyły armię przywódcy wojskowego Złotej Ordy Nogai, późniejszego współwładcy Złotej Ordy. Według większości źródeł, w tym Nikołaja Chanykowa, kazachski klan Nogai-Kazach składa się z czterech dywizji:

Uysyn-nogai (Uysynowie wywodzą swoje korzenie od legendarnego Baiku (Maiki-Biya) noyona)

Koya (pochodzenia Kipczaka - Połowiec)

Kazankulak (pochodzenia Kipczaka – Połowców)

Kostanbały (ma pochodzenie kipczackie - Połowce).

Jednak Aleksiej Kharuzin w swojej pracy „Киргизы Букеевской Орды” zauważa istnienie innego, piątego podrodzaju, który nazwał w języku rosyjskim Javarovo lub w kazachskim Zhauar, który jest częścią rodzaju Koyas. Kazachowie środkowego żuzu z klanu Kypshak (Kypchak) zachowali starożytne imiona plemienne i potoczną tamgę plemienną w postaci dwóch równoległych linii „II” (Kostanba, Kos Alif), wśród których znajdziemy znane już etnonimy my: Koyas, Zhauar i Turkmen (grupa turkmeńska jest włączona do Koyas Bukey Nogai-Kazachów). Kypczackie pochodzenie głównego rdzenia Nogaj-Kazachów stało się prawdopodobnie podstawą jednej z legend ludowych o ich bliskich związkach z kazachskimi Kypszakami (Kypczakami) oraz z klanami „Baiulin” Bershów i Sherkeshów. Ponadto wśród Kazachów i Nogais są te same klany, które brały udział w tworzeniu dwóch narodów: Naiman (wspólny), Naimans (Kazachowie), Uysuns (wspólny), Kangly (wspólny), Kipchaks (wspólny), Kypshak (Kazachowie), Mangyt (ogólnie), Mazhars (ogólnie), Alshyns (Kazachowie), Argyns (Kazachowie), Kereits (ogólnie), Kereys (Kazachowie), Kongrats (ogólnie), Konyrat (Kazachowie) itp. Obecnie przedstawiciele kazachskiego podrodzaju Uysyn-nogai, Koyas, Kazankulak, Kostanbaly mieszkają głównie na terytorium Bokeyordinsky (Khan Ordasy), rejonu Żanibekowskiego w regionie zachodniego Kazachstanu, regionu Atyrau, Republiki Kazachstanu, a także Astrachania, Wołgogradu i Saratów w Federacji Rosyjskiej. Wspomniane wyżej podrodzaje kazachskie spotykane są także w oddziałach klanowych Nogajów zamieszkujących zbieg rzek Terek i Sulak oraz w rejonie Stawropola.

Liczba klanu Nogai-Kazachów wynosi ≈ 34 000 osób i obejmuje:

Dywizja „Uysin-nogai” ma podrodzaj: - Karators Uysin - Sary Uysin - Baktybay Uysin - Terekkudyk Uysin - Zhanakay Uysin - Doynash Uysin - Babyl Uysin

Dywizja „Koyas” ma podrodzaj: - Orazakay - Agay - Zholai - Azhi - Barakay - Zhauar - Turkmen

Pododdział „Kazankulak” ma następujący podrodzaj: - Madai - Demet - Onat - Bekbau

Dywizja Kostanbaly ma podrodzaj: - Terme - Burkan.

[helena-carthiga]

Szepty Oceanu - Tom 1 Dylogii Łez Pradawnych - XVII (on Wattpad) https://www.wattpad.com/1385700487-szepty-oceanu-tom-1-dylogii-%C5%82ez-pradawnych-xvii?utm_source=web&utm_medium=tumblr&utm_content=share_reading&wp_uname=HelenaCarthiga&wp_originator=lFHUZiWhLbTZ6kvCGKh5Kzq52u7%2FUGsJQZ323x131PC0GWjVwzshJGhshs0fHZJEesRfhzmSWXMsEXkvL5hLbn6KpACO7vs5Aw58pZqtXZMjrW9hUQWq9U5BRdiDdo7T ~~ Nasz ród jest filarem, który nie może upaść. Dzięki nam pozostałe królestwa istnieją. Gdyby nasze przodkinie nie zostały ocalone przez ocean, oni nigdy by nie nosili koron, a wielu z nich nawet by się nie narodziło. ~~ Inness - najmłodsza córka władcy podwodnego świata za niecałe dwa dni osiągnie wiek pełnoletni. Tego samego dnia ma zostać żoną szanowanego księcia południowych mórz Casiopelios - Oriosa. Księżniczka nie ma jednak pojęcia, że jej ciotka odzyskała wolność i pragnie zemścić się na swoim bracie. Syrena będzie musiała się nauczyć, że czasem to, czego pragniemy, nie zawsze się spełnia. ******* Inspiracja: baśń o Małej Syrence oraz innym znanymi, jak i mniej znanymi baśniami. Dla osób, które mają dość cukierkowatej wersji Disney'a. Tę cudowną okładkę stworzyła @drzwiamiwtwarz :* ^_^

[her-sweet-madness]

Carlo Dolci (1616-1687) (kopia wg) ; nieznany - copy by an unknown artist Alegoria poezji - Allegory of Poetry XVII w.? - XVIIth century? gwasz - gouache pergamin ; szkło - parchment; glass 21,5 x 18 Muzeum Narodowe w Warszawie/National Museum in Warsaw

[twojtesc]

📚Notatki na historie

Prehistoria (materiał maturalny przed reformą, ale pewnie też git dla nowej)

📑Prehistoria/Pradzieje;

Teoria Kreacjonizmu i ewolucjonizmu (darwinizm)

Ewolucja człowieka - cechy charakterystyczne poszczególnych hominidów

Rewolucja neolityczna - Żyzny Półksiężyc

Chronologia pradziejów

Starożytność (materiał maturalny)

📑Mezopotamia

📑Egipt

📑Naród żydowski

Fenicjanie

Hinduizm - system kastowy

Buddyzm - Gautama

Konfucjanizm

Chiny i Indie

Upadek Republiki Rzymskiej

Średniowiecze

📑Europa w IX i X wieku;

Bizancjum

Arabowie

Frankowie

Rzesza Niemiecka

Kościół w średniowieczu

📑Słowianie i Węgrzy + Dynastie w Anglii i Francji

📑Krucjaty

X wiek do XVII

Notatki z lekcji ze zdalnych do przełożenia później (X wiek do XVII)

Koniec XVII wieku i XVIII wiek

📑Absolutyzm oświecony w Rosji

📑Absolutyzm oświecony w Prusach

📑Absolutyzm oświecony w Austrii

📑Wojny w latach 1700-1745

📑Rewolucja i Republika Francuska

XIV wiek

📑Europa Napoleona

📑Rewolucja Lipcowa i nowe państwa w Europie

📑Zjednoczenie Niemiec i Włoch (Do przepisania) 

Współczesność

📑 Pierwsza Wojna Światowa

📑Świat po WWII część 2

📚Notatki na Polski

Lektury