#Vrienden voor het Leven

[stomgetoeter]

x

[lelieblad]

mijn superkracht is luisteren naar mijn vriendinnen en ze opbeuren en ze zien en omarmen en accepteren voor wie ze zijn

[mcytmultilingualbb]

Team name: Dutch 2

Writer: @astronautbeans​

Artist: @viky-somebody​

Beta: @taiistired​

Title: De Roeping // The Calling

Link: https://archiveofourown.org/works/56864764/chapters/144585826

Ratings/Warnings: Teen And Up Audiences, body horror, body modification, zombies

Characters: Hypnotizd, xBCrafted, Helsknight

Summary: A plague from the depths of the ocean has taken hold of Hermitcraft’s tenth world. Hypno and xB cross the quiet landscape of the overworld, avoiding their drowned and undead friends, searching for any signs of life. They stumble across Wels’ fortified castle, though the little spark of hope they get is crushed almost immediately when they see the state he’s in. Wels may not have been infected or dead, but it didn’t mean he was faring well.

//Een plaag uit de diepte van zee heeft de tiende Hermitcraft wereld in zijn greep. Hypno en xB reizen over de stille overwereld terwijl ze hun verdronken en ondode vrienden ontwijken en zoeken naar enig teken van leven. Wanneer ze het bijna ondoordringbare fort van Wels vinden, wordt de vonk van hoop meteen in de grond getrapt als ze zien in wat voor staat hij is. Wels was misschien niet besmet of dood, maar dat betekende nog niet dat het goed met hem ging.

Art:

[polldermodel]

Kies er een want amandelstaaf

1. Je hebt een ongelimiteerde tegoedbon van de hema. Je mag alleen van de vers/eetafdeling kopen though. Bij de Lidl ben je niet welkom

2. Alleen abrikozenjam voor de rest van je leven als jam smaak

3. Gefelicteerd! Geen wegenbelasting en andere shit betalen! De auto die je krijgt als je accepteert is een fiat multipla (google maar es, werelds mooiste auto jo)

4. Met je vrienden op eerste zuipvakantie in Vlieland. Plus gevulde koelbox bij je tent met snacks naar keuze. Vlieland heeft echter alcohol verboden, dus zuipcampings schenken alleen nog maar roosvicee TM

5. Dionne Stax wordt presentator bij de slimste mens, professionele zeikmajoor in de fauteuil wordt Kees van der Staaij. Alles is verder hetzelfde

6. Gewoon maar kopje koffie dan jonges..? (Decaf Senseo pads, sorry rest is op)

7. We krijgen een president in plaats van een koningshuis! Hoera! Je mag kiezen! President Sylvana of president Maassen zijn de kandidaten van ons nieuwe Nederlands tweepartijensysteem.

8. Tien minuten gratis shoppen bij de Bijenkorf! Gefeliciteerd! Lik 1 x een stoel in de trein om te winnen

9. Meet en greet met Joost (europapa)! Radio 538 draait despacito on a loop in het cafe waar je de eer hebt maar hee ✌

[devosopmaandag]

Drie schrijvers, drie moeders

G werd wees op zijn tweeënvijftigste, ik op mijn achtenvijftigste, de jongere vrienden om ons heen worstelden kortgeleden nog met de zorg voor een ouder of doen dat nog steeds. Het is bijna zonder uitzondering een heel zware periode, waarin iedereen gedwongen wordt in de rol van het zorgende kind. Maar wat waanden we ons vaak zelfgeborenen, zonder uit een man en een vrouw te zijn voortgekomen.

Nu lees ik het onlangs vertaalde boek van Didier Eribon over zijn moeder*. Eribon (1952) is de ongekroonde koning van de klassenmigrantenliteratuur, de kroonprins is Edouard Louis (1992), Annie Ernaux (1940) de koningin-moeder. Ik doe elk van hen daarmee tekort, maar ze vormen samen wel een wonderbaarlijk verbonden driemanschap, kinderen van wat een van mijn onderwijzers op de lagere school 'de lagere klasse' noemde. Hoe schandelijk was het van hem dat te doen, op een echte volksschool. Ik hield wijselijk mijn mond dat ook bij ons thuis alles op afbetaling werd betaald, en schaamde mij in stilte. Alle drie schreven zij een boek over hun moeder.

Ernaux's boek is het meest intieme: een vrouw schrijft over de belangrijkste vrouw in haar leven. De aangrijpende slotzin uit het boek luidt: “Ik heb de laatste band verloren met de wereld waaruit ik ben voortgekomen”. Louis' boek heet 'Strijd en metamorfose van een vrouw'. Die wat analytische titel dekt het persoonlijke en intieme karakter van het boek niet echt, maar hij wil de zelfbevrijding van zijn moeder in een bredere context plaatsen.

Die drie opeenvolgende boektitels, 'Een vrouw' – 'Strijd en metamorfose van een vrouw' – 'Een vrouw uit het volk - Leven, ouderdom en sterven', vormen samen een trilogie van de vrouw in een bepaald tijdsgewricht en uit een bepaalde klasse. Mijn moeders levensverhaal, hoe verschillend ook, past daar bijna naadloos binnen.

Ik was aanvankelijk wat teleurgesteld in Eribons boek, verwachtte misschien wel de zelfde intimiteit als uit de andere twee boeken. Hoe triest soms ook het levensverhaal van zijn moeder was, het is moeilijk om sympathie voor haar te voelen en je leeft voortdurend mee met zijn worsteling met die openlijk racistische vrouw die zich verschanste in haar wereld. Eribon, socioloog en filosoof, legt met grote scherpzinnigheid en vanuit een humanistische levensvisie die laatste levensfase van haar bloot - en daarmee die van ons allemaal.

Ik lees het boek voor het slapen en soms denk ik dan na over mijn dode moeder en dode broer. In de paar jaar voor hun overlijden raakten zij gevangen in een steeds kleiner wordende tijd en ruimte – ja, ze werden letterlijke gevangenen van hun eigen leven, hoe liefdevol ook omgeven. Over zijn moeder, net aangekomen in het verpleeghuis schrijft Eribon: “Om haar heen was alles dicht en afgesloten, spijlen, sloten … ruimte, tijd. Hij haalt André Malraux aan: “De tragedie van de dood is dat ze het leven omvormt tot een lot.” Datzelfde, suggereert Eribon, kan ook van de ouderdom gezegd worden.

*'Een vrouw uit het volk – Leven, ouderdom en sterven' | Didier Eribon | vertaling: Jeanne Hollerhoek | uitgeverij Atheneum -Polak & Van Gennep 2024

[prozeersels]

Over therapie

Deze week zei mijn therapeut dat we gaan afronden, omdat ik de tools van cognitieve gedragstherapie goed weet toe te passen en op de vragenlijsten aanzienlijk beter scoor. Dat is heel goed nieuws en ik ben er trots op (en blij, dat ik relatief snel een diagnose en behandeling heb gekregen). Het doet me ook denken aan de vorige keer therapie, in 2014/2015, en hoe ik toen het huiswerk niet had gedaan, nauwelijks bezig was met de werkelijke therapie (maar vooral de emoties eromheen) en hoe de verandering van mijn omstandigheden er toen voor zorgden dat ik niet meer doodongelukkig was. Mijn begeleider had de regie over mijn scriptie overgenomen, ik was grotendeels over een vorige relatie heen, ik had een nieuwe groep vrienden met een hyperactieve groepschat en ik denk dat ik zelf meer empathisch en solidair was geworden. Er was alleen niets veranderd aan mijn zelfbeeld.

Je komt een heel eind met jezelf onvoldoende vinden en daarom pushen, daarom jezelf ingraven in routines en andere regels. Altijd iets om terug te vallen, altijd een fundament om van te bouwen, ook in de weken dat je jezelf uit de levens van anderen wil wissen. Dat voelt duurzaam zolang je omstandigheden goed zijn, en die omstandigheden helpen je uitdagingen incasseren. Een masterscriptie met een onaardige begeleider, een vriendin die na 3 maanden iemand anders blijkt te zijn, de dood van je opa, schouderblessures, de pandemie. Je sleept je erdoorheen. Met hulp van je vrienden, van werk waar je voldoening en zelfvertrouwen uit haalt, met je routines en regels en de manier waarop je je verliest in hobby's. Tegelijkertijd, altijd op de achtergrond, de gedachten dat het niet voldoende is, dat je het alleen op moet lossen, dat het beter is als je er niet bent.

Op een moment haalt dat je in. Wanneer je vriendschappen wat verwateren, wanneer je werk voelt alsof je elke dag scripties schrijft, wanneer je pijn hebt op de fiets en je hobby's voelen als werk, dan zijn die gedachten niet meer op de achtergrond en wordt het meer geschreeuw. Vaker driftig, vaker afreageren, vaker verdrietig en eenzaam en nerveus en angstig en fucking hell er valt een fiets tegen je been en dat is gelijk het einde van de wereld en in de lift van je werk sta je met trillende handen te denken aan wat er allemaal niet gaat lukken die dag. You hit that wall and you break it. Jarenlang gedacht. Een mantra gemaakt. Op teruggevallen als het even donker werd. You hit that wall and you break it. Terug in het harnas. Jezelf terugwerpen, opjagen, opbranden.

You hit that wall and it breaks you.

Je leert jaren van patronen niet af in weken therapie, maar je leert wel patronen zien, herkennen, ingrijpen. Je leert wel de lichtheid en euforie van het toe kunnen passen, van jezelf ruimte gunnen in plaats van ingraven. Je leert soms nieuwe delen van jezelf kennen. Ik ben er nog niet, ik kan dit niet alleen en elke verandering in mijn omstandigheden wordt een proef, maar ik heb ook beter gereedschap dan ooit, een veel gezonder en positiever zelfbeeld en veel meer incasseringsvermogen. Dat is herstel.

Tot slot: het belang van Nilo op mijn herstel is echt heel groot. Er waren momenten in de afgelopen maanden waarop haar aanwezigheid voelde als het enige goede in mijn omgeving. Ik had dat ergens hierboven willen verwerken maar vond er niet de juiste plek voor.

[geletterderotzooi]

Het begon toen ik veertien was,

wachten bij het winkelcentrum,

de eerste keer weg met vriendinnen.

Ik moest voor het donker thuis zijn.

En toen voelde ik iets op mijn bil,

dacht dat het zakken waren,

tot ik keek en zag:

een jongen, een hand op mij,

de andere hand om zich af te trekken.

Toen ik vijftien was,

sloot mijn pester me midden in de nacht

in een Messenger-groep met jongens.

Ze speelden met mijn foto’s,

zeiden hoe ik hun ballen blauw moest zuigen.

Ze schreven hoe ik mijn maagdelijkheid zou verliezen,

met een zak over mijn hoofd,

zodat ik niet zou zien wie het was.

Toen ik zestien was, ging ik naar een feestje.

Ik had geen vrienden meer, net gepest,

dus dronk ik moed, maar dat veranderde niets.

Hij stak zichzelf in mijn mond,

en daarna tussen mijn benen.

Tranen rolden over mijn wangen,

terwijl ik naar de feestlichtjes keek.

Twee maanden later,

pijn op school, bloed overal.

Hij had een kind in mij achtergelaten,

maar ik ben het verloren.

Jaren daarna,

bij elke sociale gelegenheid zocht hij me op.

Hij wilde praten, sorry zeggen.

Maar elke keer eindigde het

met zijn hand tussen mijn benen,

want ik was "toch onweerstaanbaar

door mijn eetstoornis."

Toen ik negentien was, net uit opname,

probeerde ik opnieuw te leven.

Ik ging studeren,

en ontmoette iemand die mijn vriend werd.

Maar hij sloeg me,

als ik niet wilde doen wat hij vroeg.

Hij sloot me op in de kelder,

uren of zelfs langer,

en als ik honger of dorst had,

moest ik iets in ruil doen.

"Draai je maar om,

ik wil niet naar een skelet kijken."

Tot hij me op een nacht,

om vier uur ’s ochtends,

in Parijs op straat zette,

omdat ik om een condoom vroeg.

Hij verloor zijn erectie,

en zijn geduld.

Toen ik twintig was, gebeurde het weer,

in de tram naar school.

Een jongen, niet ouder dan veertien,

begon zich naast me af te trekken.

De tram was overvol,

ik kon nergens heen,

ik rende naar de toiletten,

waar ik mijn afschuw uitkotste.

Toen ik vierentwintig was,

was ik op familieweekend

met de familie van mijn vrouw.

Na een avond vol wijn,

gingen we in de jacuzzi,

met haar ouders en hun vrienden.

Een man van vijfenzestig,

zijn hand gleed steeds weer op mijn been,

per ongeluk, dacht ik.

Tot hij hoger ging,

mijn zwembroekje opzij schoof,

en begon te voelen.

Ik sprong overeind, in ongeloof,

wist niet wat te doen of te zeggen,

en kroop stil in bed.

Na al dit alles,

geloof je toch niet dat ik er niet om vraag?

Na al dit alles,

denk je toch dat ik het uitlok?

Dat ik een signaal geef,

dat dit mijn lot is,

dat ik er ben om hun spel te zijn?

[remidavs]

Bewogen weken…

Weken van vermoeidheid en herstel met tussen de rust door mooie momenten… gelukkig bracht die rust wat moest en kan ik zeggen dat we aan de helft van het eerste deel zitten… yes, al zover! ☺️ en voorlopig ook niks meer van de tumor te voelen 🤞🏻🙏 ik ga ervan uit dat dat zo blijft, maar we blijven voorzichtig he 🙃

Ik ben dankbaar voor de vele steun en hulp die het mogelijk maken om voldoende rust te nemen en de kinderen vakantie geven…

Ondanks de vermoeidheid na de korte ziekenhuisopname, probeerde ik het beste te maken, zeker met het extra weekje rust dat mijn lichaam kreeg. Dat het weekje rust niet overbodig was, merkte ik aan mijn lichaam en de blijvende vermoeidheid. Vandaar dat ik zo blij ben voor de mooie momenten die de voorbije twee weken geschonken zijn door vrienden, familie en in het bijzonder voor alles wat Jan en de kinderen en mijn ouders er extra bij nemen voor me. Extra taken, meer rekening houden met me, begrip voor hoe het loopt…

we vierden Jan zijn verjaardag in het midden van deze twee weken, maar dit was toch wel anders dan de voorbije jaren… dat belooft volgend jaar goed gemaakt te moeten worden 😉

De kinderen mochten tot twee keer toe bij vriendjes gaan spelen en hadden daar een fantastische tijd terwijl ik kon uitrusten.

We gingen naar Bruisend Balegem (tussen mijn rustbeurtjes door) waar de kinderen verwend werden met een prachtige haartooi en waar Remi zijn liefde voor Willy Sommers mocht ontdekken…

Een nicht van me kwam met haar zoontje spelen en nam het entertainment van de kinderen op zich waar ze enorm van genoten…

Ze gingen bij opa en omda zwemmen terwijl mama kon rusten en gingen op wandel en fietstocht om de allergrootste maïs in Reninge te gaan bewonderen… en of die groot was.

Tussen alle nood aan rust is dus ook voldoende tijd voor het leven en nu zeker de vakantie van de kinderen die doorgaat. We blijven gewoon doorgaan en of het nog wel een lastig wordt, natuurlijk. Het is pittig maar dat wil niet zeggen dat het ondanks alles ook geen mooie periode kan zijn…

Ik kreeg nog heerlijke bloemen van mijn collega’s en mocht tijdens de lange therapiedag met immunotherapie en chemotherapie heel wat collega’s verwelkomen en kon genieten van het gezelschap van mijn schoonzus… fijner kind je zo’n dag toch niet wensen… wetende dat zo ook de jongens een dagje samen hadden en dat Ida w er verwend werd met aandacht en heerlijk spelen in de Lieving.

🥰 gezien de omstandigheden kan ik toch alleen maar blij zijn met hoe het loopt en wie we rondom ons hebben…

Altijd een fijn weerzien van vrienden en een warm omringd zijn. Zeeeeeeer veel liefde is wat ik voel en wil uit sturen 😘❤️💕♥️

[moonschijn]

20/06/2024

I truly believe

with my whole being,

that I was made to love

You and me

my friends and family

i believe with my whole heart

that i’m made out of love

for the world and nature

for the lights that dance in the night

the clouds that caress the sky

for the flowers that slowly open

revealing the sleeping bees

i believe with my whole body

that i am made to laugh

and sometimes even to cry

that i was made to feel

that i was made to live

and float across the world

i was made to meet people

and to get to know them

even just for a little

I believe in me

that is am allowed to be here

-AMC

originally written in Dutch

17/06/2024

ik geloof met heel mijn ziel

dat ik ben gemaakt

om te houden van

jou en mij

van mijn vrienden en familie

ik geloof met heel mijn hart

dat ik gemaakt ben uit liefde

voor de wereld en natuur

voor de lichtjes die s avonds dansen

en het gras dat danst door de wind

de wolken die de hemel zachtjes verwennen

voor de bloemen die langzaam openen

en de bijtjes die daar zachtjes slapen

ik geloof met heel mijn lichaam

dat ik ben gemaakt om te lachen

en soms ook huilen

dat ik ben gemaakt om te voelen

dat ik ben gemaakt om te leven

en zweven door de wereld

ik ben gemaakt om mensen te ontmoeten

en leren kennen al is het maar voor eventjes

ik geloof met heel mijn lichaam in mij

dat ik hier mag zijn

-AMC

[medewerkers]

Gegroet, collega-gremlins en gremlinvrienden.

Dit jaar blazen we de klassiekers nieuw leven in voor een beetje plezier rond de griezeligste tijd van het jaar: een spook en zijn skeletvriendje (door ons liefkozend Hewie en Bones genoemd, maar je kunt ze noemen zoals je wilt).

Op dit moment hoef je alleen nog maar je strijder (of minnaar) te kiezen. Je kunt natuurlijk ook je eigen personage voor deze uitdaging maken; wij zijn niet de baas over jou, jij bent de baas over jezelf.

Als je je maatje eenmaal hebt gekozen, kijk dan naar de aanwijzingen hieronder en brainstorm, maak een moodboard of fantaseer er naar hartenlust op los. Maak schetsen of ‘character sheets’ voor rollenspellen en kom in alvast lekker in de Halloweenstemming.

In de laatste volle week van oktober (maandag 23 t/m vrijdag 27 oktober) geven we je de volgende prompts waarmee je je gekozen maatje dagelijks kunt ‘aankleden’:

Maandag 23: De beste slechterik van allemaal

Dinsdag 24: Je favoriete Barbie of Ken (of gewoon Allan)

Woensdag 25: Piraten!

Donderdag 26: Kostuumtour

Vrijdag 27: Gedaanteverwisselaar

Gebruik de Engelse tag #cursed costumes (#vervloekte kostuums) voor een kans om te worden opgenomen in ons dashboardtabblad van de Halloweenparade of in het Tumblr Tuesday-bericht van 31/10 (een herinnering om je reblogknoppen te gebruiken als je Hewie of Bones liever in het donker danst).

Dus, kom. Maak angstaanjagende, flamboyante, duivelse of ronduit grappige frivolerie. Doe mee als je durft, en bouw samen met ons een mooi, vriendelijk gemaskerd bal van bleke vrienden die over het dashboard dansen.

[bucklemonster2]

4.62 We Must Be Poi''soned

NEDERLANDS BENEDEN / DUTCH BELOW 4.62 We Must Be Poi''soned

Poem by Emilia Sameyn 11/05/2024

W''arning: mention of d''epression, dr''ugz, vi0lence, p''ioson, i''nsectz

We Must be Poi''zoned

Places of Gathering Close Down

Rooms of Exchange Disappear

Pale Str''angers Shout and Sting

N''ations build Iron Walls

Yet One Man can't Lay

A Single Brick

Again and Again One Explains

The Antidote, A Will to Live

Only to Fall on Closed Ears

P''oisoned Minds

Playing a Role,

Family Fantasy Family V''enom

Limited by Neighbour Thoughts

We Must be Po!sone'd

Hyped up r''italin, Ready for Everything Taking Pi''lls to Stay, Wake by Day Pi''lls to Lay, Under Moons Ray

Betra''yed by Buddies To''xic Society

Betr''ayed by Own Body

Broken Biology

Little Frants Working al Night

Wish We Could Live Together,

Yet We Must Be P''oisoned

They Lay D''own and Ro''t

They want Us to Gi''ve Up

They want Us to Per''ish

But We will Be The Antidote

A Will to Live

A Will to Go

A Will to Grow

---------------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------

4.62 We Moeten Verg''iftigd Zijn Gedicht van Emilia Sameyn 11/05/2024 W''aarsch''uwing: Vermelding Van D''ep'ressie, D''rugz, Gewe''lt, Vergi''f, I''nsekte'n

We Moeten Vergi''ftigd Zijn Verzamel-Plaatsen Sluiten Ruil-Kamers Verdwijnen Bleke Vreemden Schr''eeuwen en Steken Landen bouwen Muren van Ijzer Toch kan Één Man

Geen BakSteen Leggen

Keer op Keer legt Één het uit Het Tegengi''f: De Wil om te Leven Alleen om op Gesloten Oren te Vallen Verg''iftigde Geesten Ze Spelen een Rol Familie Fantasie Familie Vergi''f Beperkt Door BurenGedachten We Moeten Vergiftigd Zijn

Hyperactieve ritaline P''illen voor Wakkere Dag Pi''llen voor Slapende Nacht

Verr''aden door Vrienden Gi''ftige Groepen Ver''raden door Eigen Lichaam Gebroken Biologie Kleine Mieren Vrienden Die de Nacht Werken Ik Wou dat We Samen konden Leven, Toch moeten We Verg''iftigd zijn Ze Gaan Liggen en Ro''tten Ze willen dat We Opgeven Ze willen dat We Verd''orren

Maar Wij zullen het TegenG''if zijn Een Wil om te Leven Een Wil om te Gaan Een Wil om te Groeien

[beerspanl]

6 redenen om de Good Beer Spa te bezoeken en waarom u Beer Spa-therapie moet volgen

Stel je een plek voor waar de rijke geschiedenis van het brouwen gepaard gaat met de rust van een spa, waardoor een ervaring ontstaat die het normale leven volkomen overstijgt. Van verwennerij tot ontspanning, in dit verhaal gaan we op de reis van bierspatherapie. Dit concept overstijgt het louter brandmerken van hoe heerlijk bier en welzijn in plaats daarvan voor u kunnen worden gecoöpteerd.

Betreed een ruimte waar de gouden gloed van bier het warme comfort van warmwaterbronnen ontmoet. En het is niet alleen maar een leuk toevluchtsoord; er is een nieuwe manier om te ontspannen die zowel fysiek verkwikkend is als behoorlijk geruststellend voor de geest. Laten we de bierspa in Brussel eens in detail bekijken.

Uniek spatherapieconcept:

Ten eerste biedt de Good Beer Spa een individueel en ander soort spa-therapieconcept dan je in andere winkels aantreft. Centraal in het concept staat het 'bierbad': een kans voor gelukkige feestgangers om te ontspannen in een poel met zorgvuldig bereid warm water en pils.

Deze unieke vorm van therapie streeft ernaar de verfrissende effecten van bier te interpreteren als een genezende eigenschap op zichzelf, waarbij de logica erachter vrijwel gelijk staat aan de traditionele westerse geneeskunde.

Huidverjonging met bier:

Eén reden om, althans gedeeltelijk, een bierspabehandeling te zoeken, zijn de voordelen van de huidverzorging. De Good Beer Spa selecteert bieren van hoge kwaliteit met een rijke moutsmaak, waarvan wordt gedacht dat ze voedende antioxidatiesequenties en vitamines voor de huid bevatten. Met de twee samen, badend in warmte en bier, blijft de huid vochtig en zijdezacht, een zoet gevoel van wedergeboorte.

Stressverlichting en ontspanning:

De bierspa-therapie gaat verder dan de voor de hand liggende fysieke voordelen en is ontworpen voor mentale ontspanning en stressverlichting. De hulpverlenende ingrediënten van het bier zorgen voor een vredige sfeer: toevoegingen als hop zorgen voor rustgevende omzwervingen op de omweg van het leven.

Met een vriendelijke glimlach op het gezicht kan de warme en gastvrije sfeer in de spahal het algemene ontspanningsniveau verhogen. Dit is een ideale plek voor een korte onderbreking van uw drukke schema.

Aromatherapie en ontmoet de zintuigen:

Bij de bierspatherapie van het merk zijn alle zintuigen betrokken. Wanneer gasten in een bierbad wegzakken, dompelen ze zich onder in een wereld van geuren. We combineren deze aromatische ervaring met het tastbare plezier van het onderdompelen in warm, rustgevend bier.

Daarom verbetert het de spa-therapie voor een werkelijk wonderbaarlijk gevoel. Gasten worden uitgenodigd om het zintuiglijke avontuur aan te gaan en te eindigen met een bezoek aan de Good Beer Spa in Brussel, dat in sommige gevallen werkelijk onuitwisbare herinneringen achterlaat!

Aanpasbare spa-pakketten:

De Good Beer Spa biedt verschillende aanpasbare spa-arrangementen voor gasten die hun ervaring op maat willen maken. Of u nu een bierliefhebber bent die zoveel mogelijk tijd aan het bierbad wil doorbrengen of gewoon op zoek bent naar beide, de spa biedt allerlei mogelijkheden.

U kunt kiezen uit een volledig assortiment massageruimtes, maar de spa biedt ook gezichtsbehandelingen en traditionele saunatherapieën. Gasten kunnen hun spa-agenda afstemmen op hun ontspanningsdoelen.

Sociale en plezierige ervaring:

Biertherapie in de Good Beer Spa is niet alleen een ervaring van individuele ontspanning, maar ook een sociaal en ontspannen avontuur. De spa is perfect voor vrienden, geliefden of zelfs individuele reizigers om samen te komen en te genieten van de unieke charme van bierspatherapie. Het gelach en het gezelschap tijdens deze spasessies zijn een welkome ervaring die het waard is om te onthouden.

Conclusie

De combinatie van de pittige smaak van bier en de verfrissende kwaliteit van water is wat de Good Beer Spa hoopt dat uw problemen zal wegnemen - hoewel de waarheid wordt verteld, gebeurt dit één voor één. Good Beer Spa is een vakantie die zowel lichaam als geest nieuw leven inblaast. Dus als u op zoek bent naar een goede bierspa in Brussel, dan bent u hier aan het juiste adres.

Zorg ervoor dat u door het assortiment prachtige houten accessoires van GoodBeer Craft bladert voordat je weggaat. Deze unieke items belichamen een heerlijke en tijdloze charme, waardoor uw kleding een boost krijgt en u met vertrouwen een statement kunt maken.

[gewoonkarin]

Vorige week vrijdagavond kwam een volledig gezin, vader, moeder, zoon en dochter, uit onze gemeente om het leven bij een verkeersongeval. In de loop van vorige week zaterdag werd duidelijk wie het waren. Berichten verschenen, gedichten gemaakt waaronder een hartverscheurend van Andy Marcelissen. De dichter des larielands wist het verdriet in een paar zinnen te pakken zodat je niet anders kon dan herpakken omdat het zo binnen kwam.

Grote zus en ik appen dagelijks en spraken ons gevoel erover uit. Hoe verschrikkelijk. Als je een heel gezin weghaalt bij familie, vrienden, kennissen, klasgenoten, collega's, uit het leven in het algemeen, dan is dat niet in woorden uit te drukken.

In eerste instantie hoopte ik dat er niet één kind, die geen zin had om mee op pad te gaan, was thuis gebleven. Gek is dat, dat je daaraan denkt. Het samen zijn is dan voor mij kennelijk troostend. Niet alleen in het eeuwige moeten verblijven en wachten op de rest. Niet alleen hier moeten blijven waar rouw overheerst. Gewoon, samen. Ook de reden dat ik het levensverlies van ons pa accepteerde, ons pa en ma samen. Troost.

Grote zus had, toen Paul zijn leven verloor, ook wel eens zo'n dag dat ze liever bij hem wilde zijn. Het was de zorg om twee kinderen die haar op de been hield. Doorgaan omdat het moet en omdat Paul niet anders had gewillen.

Grote zus typte dat ze in onze gemeente hier over heel wat jaren nog zullen praten. Ik betwijfel dat. Zo werkt het niet naar mijn mening. Een kleine groep mensen rouwt een leven lang. Ze groeien groter dan het verdriet maar het gemis blijft. Dat ze altijd 46, 13 en 10 blijven. In verleden tijd over ze praat.

Dat jij jarig bent en ouder bent geworden dan zij. Dat dat je raakt maar weinig mensen dat beseffen. Een dansuitvoering waar je niet meer heen hoeft omdat ze nooit meer voor je gaat dansen. Dat er ouders zijn die de belangrijke gebeurtenissen met, door en voor hun kinderen niet meer mee gaan maken. De kinderen jong blijven, nog zoveel in het verschiet.

Mijn tandenverdriet, ik zeg standaard dat er ergere dingen zijn. Helaas. Was het maar niet zo. Dat soort verdriet waait weer over.

Maandag is het afscheid. Alleen al de gedachte aan vier kisten op een rij maakt me verdrietig. Hoe moet het zijn als je houdt van die mensen in die kisten. Hartverscheurend.

[gitaristmetkiespijn]

Ik hou niet van het woord depressief. Het klinkt te banaal. Te makkelijk. Te DSM symptomen. Ik heb geen richting, geen doel, geen gevoel van zingeving. Ik maak muziek. Ik schilder. Ik sport. Ik heb werk in de zorg voor inkomen. Ik heb een lieve, knappe vriendin. (Die een open relatie wil) Maar ik schaam me voor mijn gebrek aan carrière. Aan succes. Aan duidelijke doelen. Ik doe niet eens maar wat. Ik doe echt wanhopig maar wat. En als er anderen zijn die ik kan helpen met maar wat doen, dan gaat het weer even. Maar zodra ik weer met mezelf ben is de zinloosheid er weer. De totale leegte en lelijkheid van alles. En loop ik met mijn ziel onder mijn arm te zoeken naar vluchtwegen, naar zingeving, naar mogelijke vervulling van dat gevoel, naar 'een leven'. Maar ik vind het nooit. Ik ken alle spirituele 'leef in het moment' Eckhart Tolle principes. Maar het lost niet op. Zoals het bij hem deed. Het blijft. Het komt altijd weer terug. Ook na alle therapie, verschillende psychologen. Ik wil gezien worden om mijn talenten, mij kunnen ontwikkelen en iets presteren. Dat heb ik in fases ook wel gedaan. Maar het wordt nooit iets blijvends, iets dat gaat lopen en me een leven geeft. Het blijven altijd projecten. En dan is het weer voorbij en ben ik weer terug bij af. Bij de leegte, bij het gevoel gefaald te hebben, er nooit wat van te maken, mislukt te zijn en geen manier te zien om daar uit te komen. Altijd weer. Iedereen leeft zo maar en lijkt er allemaal in te geloven, in dat het zin heeft. Dat het toch ergens wel op slaat, er progressie in zit, er misschien wel iets na de dood is. Maar ik voel het niet. In fases wel. Maar ook steeds weer in fases helemaal niet. Mijn vriendin wil een open relatie en experimenteert daar ook al mee. Want het geeft haar autonomie. Dat zei ze naar aanleiding van hoe onmogelijk het is om met mijn wanhopige buien om te gaan. Nu voel ik me echt alleen. Je bent als mens echt alleen hiermee. Want je voelt je er echt alleen in en niemand kan het oplossen. Zelfs niet met liefde. Als liefde het niet oplost dan ben je toch echt verloren? Ik sport, eet gezond, ga naar therapie, werk, ben creatief, spreek met vrienden en familie af, heb een goede band met iedereen, ik heb een huurhuis en geen schulden en kan op reis als ik dat zou willen. Heb zelfs een beetje spaargeld om iets mee te beginnen of het een tijd uit te zingen. Maar als er geen idee, geen wil, geen levenslust is, alleen maar diepe zelfafwijzing. Dan helpt niks en is alles waardeloos. Nog geen enkele therapie heeft deze dynamiek kunnen stoppen of oplossen. Ook al zijn er mooie gesprekken geweest, en was het in het moment soms fijn en waardevol. Het komt altijd terug. En dan is/of lijkt het allemaal toch weer voor niets geweest. Had ik net zo goed een pak vla in de zee kunnen leegknijpen. Dat had evengoed misschien even opgelucht en ook uiteindelijk niks echt opgelost. Een stuk goedkoper was het wel geweest. Als iemand weet wat ik nog kan proberen, HELP

#depressie #zinloosheid #wanhoop #eenzaamheid

[kaycee-j]

Allerbeste Vriend(in)

Vrienden

Vriendschap

Bevriend

Ach, wat stelt het voor?

Welke betekenis heeft het nog

Als je er één van velen bent?

Men je inruilt voor iets beters?

Het van één kant moet komen?

Vriendschap is een illusie

Ik ken dat lied.

En het is waar

Eénmaal kom je tot de conclusie,

vriendschap is een illusie,

vriendschap is een droom

een pakketje schroot

met een dun laagje chroom.

Ik heb veel vrienden

maar geen enkele oprecht

geen éen waar ik mijn hart aan toevertrouw

Dus mag ik dan stellen,

een vriend, die heb ik niet?

Een vriend die van je houdt

die jij vertrouwd

Waar je mee kunt schrijven

die je in jouw armen kunt nemen

mee kunt lachen

en mee kunt wenen?

Waar je geen seks mee wil hebben

maar wel ontzaggelijk veel van kunt houden.

Ach, die heb ik niet

vandaar dan ook dit verdriet.

Geen leegte om mij heen

maar een leeg hart van steen.

Dat schreeuwt om te leven

Om liefde te krijgen en te geven

maar niet één van velen

want dan kan het mij niets schelen

Om verder tegaan op deze weg

alleen, ach, dan maar pech.

Altijd nog beter

dan gekwetst te worden achtergelaten.

#ownwork # hearthougts #elegie #poëzie #NMATTV #NMTS

[devosopmaandag]

Nadenken over vriendschappen

Vreemd dat praten over liefdes- en familierelaties eindeloos lijkt, maar dat er zelden over vriendschap wordt gepraat. Iedereen voelt op natuurlijke wijze aan dat vriendschap een praxis is, erover praten zelfs een soort taboe. Ik las een beetje verplicht 'Doodgewone vrienden – nadenken over vriendschap' van filosoof Paul van Tongeren. Mijn ogen gingen over de inhoud: Plato, Aristoteles, Cicero, Augustinus, Montaigne, Kant en Nietsche. Nou, dacht ik, dat gaat in ieder geval niet over vriendschappen tussen mannen en vrouwen, laat staan tussen vrouwen en vrouwen. De auteur schrijft in zijn voorwoord keurig dat als hij van 'vrienden' spreekt of de hij-vorm gebruikt, 'dat nooit bedoeld is om vrouwen en vriendinnen uit te sluiten'. Ik ergerde me aan die zin, en hoe verder ik kwam, hoe meer ik dacht: man, had je boek gewoon als ondertitel gegeven: 'nadenken over mannen en vriendschap'.

Ik heb heus interessante dingen geleerd tijdens het lezen, maar mijn scepsis bleef. Het heeft me geen inzichten gegeven in wat vriendschappen zijn, behalve dat Cicero leert dat in dat nadenken over het 'eigenlijke' het gevaar bestaat het 'feitelijke' kwijt te raken. Precies! Ik ben Van Tongeren voor één ding dankbaar, en dat is dat hij integraal een lang aforisme van Nietzsche opneemt. Na het lezen ervan dacht ik aan een hechte en jarenlange vriendschap tussen mij en een man die met zoveel kracht was ontploft, dat er van de resten nooit meer iets te lijmen valt. Nietzsches woorden bieden mij wellicht een mogelijkheid om met andere ogen naar die vernietigde vriendschap te kijken.

Sterrenvriendschap

We zijn vrienden geweest en van elkaar vervreemd geraakt. Maar dat is goed zo, en laten we er geen geheim van maken en het niet wegstoppen alsof we ons ervoor zouden moeten schamen. We zijn twee schepen waarvan elk zijn eigen bestemming heeft en zijn koers ernaartoe; we kunnen elkaar wel kruisen en samen feesten, zoals we ook hebben gedaan – en toen lagen die goede schepen zo rustig in één haven en in één zon, dat het was alsof ze hun bestemming al hadden bereikt en één bestemming hadden gehad. Maar vervolgens dreef de oppermachtige kracht van onze opdracht ons weer uiteen, naar verschillende zeeën en zonnestreken, en wellicht zien we elkaar nooit meer terug – of we zien elkaar wel terug, maar herkennen elkaar niet meer: de verschillende zeeën en zonnen hebben ons veranderd! Dat we vreemden voor elkaar moeten worden, is de wet die over ons regeert: juist daardoor moeten we meer respect voor elkaar krijgen! Juist daardoor moet de gedachte aan onze vroegere vriendschap heiliger worden! Wie weet bestaat er een kolossale, onzichtbare boog en sterrenbaan waarin onze zo uiteenlopende wegen en bestemmingen als kleine trajecten zijn opgenomen - laten we ons tot deze gedachte verheffen! Maar ons leven is te kort en ons gezichtsvermogen te gering om meer te kunnen zijn dan vrienden in de zin van die verheven mogelijkheid – Laten we dus in onze sterrenvriendschap geloven, zelfs als we elkaars aardse vijanden zouden moeten zijn.