#Unterwalden

[rabbitcruiser]

Groundhog Day

It’s that time again! That’s right, it’s time to gaze towards the state of Pennsylvania and watch a little groundhog scurry out of its den. Because he’s being released to let the masses know when to expect a break in winter weather and how soon they will see the spring breezes flow.

A groundhog? Predicting the weather? That’s right!

Oh come on now, stop laughing. It’s tradition. It’s fun and who doesn’t feel the need for a little fun this far into winter? Come on. It’s time to read a little bit and learn something interesting about this enduring custom. Who knows? By the end of this chat, it’s likely that many more people will be anxiously counting down the days until the next Groundhog Day!

History of Groundhog Day

After getting its official start in 1887 in the United States of America, Groundhog Day has grown in size and scope from its rather humble beginnings. Even before it was official, though, there is record of this day being observed in the US as early as 1840 as recorded in a private diary. 1866 was the first time it was recorded in a newspaper.

The custom started out as a superstition among the Pennsylvania Dutch people, a group of German speaking immigrants who settled in the state in the 1700s and 1800s after fleeing religious persecution in Europe. The stories about the rodent weather predictions may have begun with German ideas regarding a badger

After the United States made the day an official holiday, Clymer H. Freas was the editor of the Punxsutawney Spirit, a local newspaper in Punxsutawney Pennsylvania. He began to herald the town’s groundhog as the official “Groundhog Day Meteorologist”. The branding certainly worked because when most people hear about this day now, who pops to mind? That’s right! It’s Punxsutawney Phil!

What many people don’t know is that there are countless other groundhogs who take this duty of predicting the weather just as seriously as Phil. People who live in the local area can probably share loads of stories about the little weather predicting rodents.

But how accurate are these furry weather people? Well, there is some debate over that but, for dear old Phil, the professionals say that he is correct about 39% of the time. Sadly, that means he isn’t correct even 50% of the time so the odds are probably more in favor of flipping a coin than with Phil. But still, it’s a fun tradition.

Now it’s time to think about ways to enjoy the celebrations surrounding Groundhog Day!

How to Celebrate Groundhog Day

Enjoying the observance of Groundhog Day can be loads of fun. It’s a great excuse to be creative toward the end of the winter months. Try out some of these ideas to get involved:

Know the FAQs about Groundhog Day

To celebrate the day, the first order of business is to get to know its finer points. Here are some FAQs to help in getting to know more about Groundhog Day:

What exactly does Phil do and why is it important?Phil, the groundhog, doesn’t really have a big job. He simply comes out of his den and the sun does the rest.

What does it mean if he sees his shadow? And why does this mean anything? Well if he sees his shadow or not predicts the breaking of winter and the start of spring. According to custom, if the groundhog casts a shadow meaning that it must be a sunny day) then everyone is in for another six weeks of winter weather.

What if Phil doesn’t see his shadow? If Phil comes out and it is cloudy and the sun casts no shadow, then spring-like weather should be on its way. So, perhaps for some people, the trick is to wish for poor weather on Groundhog Day!

View Punxsutawney Phil on Television

To truly celebrate, set the alarm and wake up early, gather the children, make a hearty breakfast and settle in to watch the groundhog emerge from his little nest. Today, most morning news shows will carry the process live and with much pomp and circumstance. The program usually begins around 6:30 in the morning in Pennsylvania, which is Eastern Standard Time (EST), but many TV programs will show recorded snippets of the event throughout the day.

Watch Groundhog Day

This unique 1993 movie starring Bill Murray and Andie MacDowell is a romantic fantasy comedy that has gained a bit of a cult following over the years. It’s the perfect way to enjoy celebrating this day.

Join the Punxsutawney Groundhog Club

The biggest fans of Groundhog Day might like to become a part of the official club. Formed in 1899, the Punxsutawney Groundhog Club has been encouraging groundhog enthusiasts for over a century. Just hop on the Punxsutawney Groundhog Club website for more information on how to join.

Adults can join the club for a small annual fee to get access to a quarterly e-newsletter, a membership card signed by Punxsutawney Phil himself, and advanced notice of the events scheduled to happen in Punxsutawney in celebration of the next Groundhog Day.

Kids can join the Jr. Groundhog Club to receive a newsletter, certificate and membership card. An even more special club is the Phil’s Birthday Club, available only to those whose birthdays fall on February 2!

Make Plans for the Next Six Weeks

Once you know the result of whether or not Phil saw his shadow, it’s time to joyously make plans. This might include more skiing and snowmen or getting ready to look for those early blooming daffodils and roosting robins!

How do you think it will turn out this year? Are you ready for the change of season? When Phil pokes his little nose out of his den and lets everyone know what to expect, join in with everyone else with a hearty cheer!

Happy Groundhog Day!

Source

Marmot Day 

Marmot Day is a celebration of marmots, a group of large squirrel-like animals that includes groundhogs, woodchucks and ground squirrels. Even though marmots are found all over the world, from Canada to Mexico and from Russia to India, these animals don’t seem to get the attention they deserve. Marmot Day was established in 2002 to celebrate these interesting creatures.

Marmot Day festivities take many different forms. Marmot Day is an official holiday in Alaska, and it typically involves a family dinner where marmot jokes and anecdotes are shared. The city of Owosso in Michigan hosts a Marmot Day festival which offers many family activities and a marmot video contest.

Want to celebrate Marmot Day, but can’t make it to Alaska or Michigan? No problem. If you live near marmot habitats, you can go marmot watching — if not, you can try researching marmots online or buying yourself a stuffed marmot.

Source

[aperint]

La Confederación Suiza y su importancia histórica

La Confederación Suiza y su importancia histórica #aperturaintelectual #vmrfaintelectual @victormanrf @Victor M. Reyes Ferriz @vicmanrf @victormrferriz Víctor Manuel Reyes Ferriz

*Fotografía creada con Microsoft Designer AI 01 DE FEBRERO DE 2024 La Confederación Suiza y su importancia histórica POR: VÍCTOR MANUEL REYES FERRIZ De manera histórica hemos comprendido que la Confederación Suiza toma una postura neutral en muchos ámbitos relacionados con política, de hecho, esta neutralidad es un pilar fundamental e indiscutible de su política exterior que tiene también un…

[dailyanarchistposts]

Chapter 7: Mutual Aid Amongst Ourselves (Part 2)

As to the Continent, we find the communal institutions fully alive in many parts of France, Switzerland, Germany, Italy, the Scandinavian lands, and Spain, to say nothing of Eastern Europe; the village life in these countries is permeated with communal habits and customs; and almost every year the Continental literature is enriched by serious works dealing with this and connected subjects. I must, therefore, limit my illustrations to the most typical instances. Switzerland is undoubtedly one of them. Not only the five republics of Uri, Schwytz, Appenzell, Glarus, and Unterwalden hold their lands as undivided estates, and are governed by their popular folkmotes, but in all other cantons too the village communities remain in possession of a wide self-government, and own large parts of the Federal territory.[269] Two-thirds of all the Alpine meadows and two-thirds of all the forests of Switzerland are until now communal land; and a considerable number of fields, orchards, vineyards, peat bogs, quarries, and so on, are owned in common. In the Vaud, where all the householders continue to take part in the deliberations of their elected communal councils, the communal spirit is especially alive. Towards the end of the winter all the young men of each village go to stay a few days in the woods, to fell timber and to bring it down the steep slopes tobogganing way, the timber and the fuel wood being divided among all households or sold for their benefit. These excursions are real fêtes of manly labour. On the banks of Lake Leman part of the work required to keep up the terraces of the vineyards is still done in common; and in the spring, when the thermometer threatens to fall below zero before sunrise, the watchman wakes up all householders, who light fires of straw and dung and protect their vine-trees from the frost by an artificial cloud. In nearly all cantons the village communities possess so-called Bürgernutzen — that is, they hold in common a number of cows, in order to supply each family with butter; or they keep communal fields or vineyards, of which the produce is divided between the burghers, or they rent their land for the benefit of the community.[270]

It may be taken as a rule that where the communes have retained a wide sphere of functions, so as to be living parts of the national organism, and where they have not been reduced to sheer misery, they never fail to take good care of their lands. Accordingly the communal estates in Switzerland strikingly contrast with the miserable state of “commons” in this country. The communal forests in the Vaud and the Valais are admirably managed, in conformity with the rules of modern forestry. Elsewhere the “strips” of communal fields, which change owners under the system of re-allotment, are very well manured, especially as there is no lack of meadows and cattle. The high level meadows are well kept as a rule, and the rural roads are excellent.[271] And when we admire the Swiss châlet, the mountain road, the peasants’ cattle, the terraces of vineyards, or the school-house in Switzerland, we must keep in mind that without the timber for the châlet being taken from the communal woods and the stone from the communal quarries, without the cows being kept on the communal meadows, and the roads being made and the school-houses built by communal work, there would be little to admire.

It hardly need be said that a great number of mutual-aid habits and customs continue to persist in the Swiss villages. The evening gatherings for shelling walnuts, which take place in turns in each household; the evening parties for sewing the dowry of the girl who is going to marry; the calling of “aids” for building the houses and taking in the crops, as well as for all sorts of work which may be required by one of the commoners; the custom of exchanging children from one canton to the other, in order to make them learn two languages, French and German; and so on — all these are quite habitual;[272] while, on the other side, diverse modern requirements are met in the same spirit. Thus in Glarus most of the Alpine meadows have been sold during a time of calamity; but the communes still continue to buy field land, and after the newly-bought fields have been left in the possession of separate commoners for ten, twenty, or thirty years, as the case might be, they return to the common stock, which is re-allotted according to the needs of all. A great number of small associations are formed to produce some of the necessaries for life — bread, cheese, and wine — by common work, be it only on a limited scale; and agricultural co-operation altogether spreads in Switzerland with the greatest ease. Associations formed between ten to thirty peasants, who buy meadows and fields in common, and cultivate them as co-owners, are of common occurrence; while dairy associations for the sale of milk, butter, and cheese are organized everywhere. In fact, Switzerland was the birthplace of that form of co-operation. It offers, moreover, an immense field for the study of all sorts of small and large societies, formed for the satisfaction of all sorts of modern wants. In certain parts of Switzerland one finds in almost every village a number of associations — for protection from fire, for boating, for maintaining the quays on the shores of a lake, for the supply of water, and so on; and the country is covered with societies of archers, sharpshooters, topographers, footpath explorers, and the like, originated from modern militarism.

Switzerland is, however, by no means an exception in Europe, because the same institutions and habits are found in the villages of France, of Italy, of Germany, of Denmark, and so on. We have just seen what has been done by the rulers of France in order to destroy the village community and to get hold of its lands; but notwithstanding all that one-tenth part of the whole territory available for culture, i.e. 13,500,000 acres, including one-half of all the natural meadows and nearly a fifth part of all the forests of the country, remain in communal possession. The woods supply the communers with fuel, and the timber wood is cut, mostly by communal work, with all desirable regularity; the grazing lands are free for the commoners’ cattle; and what remains of communal fields is allotted and re-allotted in certain parts Ardennes — in the usual of France — namely, in the way.[273]

These additional sources of supply, which aid the poorer peasants to pass through a year of bad crops without parting with their small plots of land and without running into irredeemable debts, have certainly their importance for both the agricultural labourers and the nearly three millions of small peasant proprietors. It is even doubtful whether small peasant proprietorship could be maintained without these additional resources. But the ethical importance of the communal possessions, small as they are, is still greater than their economical value. They maintain in village life a nucleus of customs and habits of mutual aid which undoubtedly acts as a mighty check upon the development of reckless individualism and greediness, which small land-ownership is only too prone to develop. Mutual aid in all possible circumstances of village life is part of the routine life in all parts of the country. Everywhere we meet, under different names, with the charroi, i.e. the free aid of the neighbours for taking in a crop, for vintage, or for building a house; everywhere we find the same evening gatherings as have just been mentioned in Switzerland; and everywhere the commoners associate for all sorts of work. Such habits are mentioned by nearly all those who have written upon French village life. But it will perhaps be better to give in this place some abstracts from letters which I have just received from a friend of mine whom I have asked to communicate to me his observations on this subject. They come from an aged man who for years has been the mayor of his commune in South France (in Ariëge); the facts he mentions are known to him from long years of personal observation, and they have the advantage of coming from one neighbourhood instead of being skimmed from a large area. Some of them may seem trifling, but as a whole they depict quite a little world of village life.

“In several communes in our neighbourhood,” my friend writes, “the old custom of l’emprount is in vigour. When many hands are required in a métairie for rapidly making some work — dig out potatoes or mow the grass — the youth of the neighbourhood is convoked; young men and girls come in numbers, make it gaily and for nothing; and in the evening, after a gay meal, they dance.

“In the same communes, when a girl is going to marry, the girls of the neighbourhood come to aid in sewing the dowry. In several communes the women still continue to spin a good deal. When the winding off has to be done in a family it is done in one evening — all friends being convoked for that work. In many communes of the Ariège and other parts of the south-west the shelling of the Indian corn-sheaves is also done by all the neighbours. They are treated with chestnuts and wine, and the young people dance after the work has been done. The same custom is practised for making nut oil and crushing hemp. In the commune of L. the same is done for bringing in the corn crops. These days of hard work become fête days, as the owner stakes his honour on serving a good meal. No remuneration is given; all do it for each other.[274]

“In the commune of S. the common grazing-land is every year increased, so that nearly the whole of the land of the commune is now kept in common. The shepherds are elected by all owners of the cattle, including women. The bulls are communal.

“In the commune of M. the forty to fifty small sheep flocks of the commoners are brought together and divided into three or four flocks before being sent to the higher meadows. Each owner goes for a week to serve as shepherd.

“In the hamlet of C. a threshing machine has been bought in common by several households; the fifteen to twenty persons required to serve the machine being supplied by all the families. Three other threshing machines have been bought and are rented out by their owners, but the work is performed by outside helpers, invited in the usual way.

“In our commune of R. we had to raise the wall of the cemetery. Half of the money which was required for buying lime and for the wages of the skilled workers was supplied by the county council, and the other half by subscription. As to the work of carrying sand and water, making mortar, and serving the masons, it was done entirely by volunteers [just as in the Kabyle djemmâa]. The rural roads were repaired in the same way, by volunteer days of work given by the commoners. Other communes have built in the same way their fountains. The wine-press and other smaller appliances are frequently kept by the commune.”

Two residents of the same neighbourhood, questioned by my friend, add the following: —

“At O. a few years ago there was no mill. The commune has built one, levying a tax upon the commoners. As to the miller, they decided, in order to avoid frauds and partiality, that he should be paid two francs for each bread-eater, and the corn be ground free.

“At St. G. few peasants are insured against fire. When a conflagration has taken place — so it was lately — all give something to the family which has suffered from it — a chaldron, a bed-cloth, a chair, and so on — and a modest household is thus reconstituted. All the neighbours aid to build the house, and in the meantime the family is lodged free by the neighbours.”

Such habits of mutual support — of which many more examples could be given — undoubtedly account for the easiness with which the French peasants associate for using, in turn, the plough with its team of horses, the wine-press, and the threshing machine, when they are kept in the village by one of them only, as well as for the performance of all sorts of rural work in common. Canals were maintained, forests were cleared, trees were planted, and marshes were drained by the village communities from time immemorial; and the same continues still. Quite lately, in La Borne of Lozère barren hills were turned into rich gardens by communal work. “The soil was brought on men’s backs; terraces were made and planted with chestnut trees, peach trees, and orchards, and water was brought for irrigation in canals two or three miles long.” Just now they have dug a new canal, eleven miles in length.[275]

To the same spirit is also due the remarkable success lately obtained by the syndicats agricoles, or peasants’ and farmers’ associations. It was not until 1884 that associations of more than nineteen persons were permitted in France, and I need not say that when this “dangerous experiment” was ventured upon — so it was styled in the Chambers — all due “precautions” which functionaries can invent were taken. Notwithstanding all that, France begins to be covered with syndicates. At the outset they were only formed for buying manures and seeds, falsification having attained colossal proportions in these two branches;[276] but gradually they extended their functions in various directions, including the sale of agricultural produce and permanent improvements of the land. In South France the ravages of the phylloxera have called into existence a great number of wine-growers’ associations. Ten to thirty growers form a syndicate, buy a steam-engine for pumping water, and make the necessary arrangements for inundating their vineyards in turn.[277] New associations for protecting the land from inundations, for irrigation purposes, and for maintaining canals are continually formed, and the unanimity of all peasants of a neighbourhood, which is required by law, is no obstacle. Elsewhere we have the fruitières, or dairy associations, in some of which all butter and cheese is divided in equal parts, irrespective of the yield of each cow. In the Ariège we find an association of eight separate communes for the common culture of their lands, which they have put together; syndicates for free medical aid have been formed in 172 communes out of 337 in the same department; associations of consumers arise in connection with the syndicates; and so on.[278] “Quite a revolution is going on in our villages,” Alfred Baudrillart writes, “through these associations, which take in each region their own special characters.”

“Very much the same must be said of Germany. Wherever the peasants could resist the plunder of their lands, they have retained them in communal ownership, which largely prevails in Württemberg, Baden, Hohenzollern, and in the Hessian province of Starkenberg.[279] The communal forests are kept, as a rule, in an excellent state, and in thousands of communes timber and fuel wood are divided every year among all inhabitants; even the old custom of the Lesholztag is widely spread: at the ringing of the village bell all go to the forest to take as much fuel wood as they can carry.[280] In Westphalia one finds communes in which all the land is cultivated as one common estate, in accordance with all requirements of modern agronomy. As to the old communal customs and habits, they are in vigour in most parts of Germany. The calling in of aids, which are real fêtes of labour, is known to be quite habitual in Westphalia, Hesse, and Nassau. In well-timbered regions the timber for a new house is usually taken from the communal forest, and all the neighbours join in building the house. Even in the suburbs of Frankfort it is a regular custom among the gardeners that in case of one of them being ill all come on Sunday to cultivate his garden.[281]

In Germany, as in France, as soon as the rulers of the people repealed their laws against the peasant associations — that was only in 1884–1888 — these unions began to develop with a wonderful rapidity, notwithstanding all legal obstacles which were put in their way[282]. “It is a fact,” Buchenberger says, “that in thousands of village communities, in which no sort of chemical manure or rational fodder was ever known, both have become of everyday use, to a quite unforeseen extent, owing to these associations” (vol. ii. p. 507). All sorts of labour-saving implements and agricultural machinery, and better breeds of cattle, are bought through the associations, and various arrangements for improving the quality of the produce begin to be introduced. Unions for the sale of agricultural produce are also formed, as well as for permanent improvements of the land.[283]

From the point of view of social economics all these efforts of the peasants certainly are of little importance. They cannot substantially, and still less permanently, alleviate the misery to which the tillers of the soil are doomed all over Europe. But from the ethical point of view, which we are now considering, their importance cannot be overrated. They prove that even under the system of reckless individualism which now prevails the agricultural masses piously maintain their mutual-support inheritance; and as soon as the States relax the iron laws by means of which they have broken all bonds between men, these bonds are at once reconstituted, notwithstanding the difficulties, political, economical, and social, which are many, and in such forms as best answer to the modern requirements of production. They indicate in which direction and in which form further progress must be expected.

I might easily multiply such illustrations, taking them from Italy, Spain, Denmark, and so on, and pointing out some interesting features which are proper to each of these countries.[284] The Slavonian populations of Austria and the Balkan peninsula, among whom the “compound family,” or “undivided household,” is found in existence, ought also to be mentioned.[285] But I hasten to pass on to Russia, where the same mutual-support tendency takes certain new and unforeseen forms. Moreover, in dealing with the village community in Russia we have the advantage: of possessing an immense mass of materials, collected during the colossal house-to-house inquest which was lately made by several zemstvos (county councils), and which embraces a population of nearly 20,000,000 peasants in different parts of the country.[286]

Two important conclusions may be drawn from the bulk of evidence collected by the Russian inquests. In Middle Russia, where fully one-third of the peasants have been brought to utter ruin (by heavy taxation, small allotments of unproductive land, rack rents, and very severe tax-collecting after total failures of crops), there was, during the first five-and-twenty years after the emancipation of the serfs, a decided tendency towards the constitution of individual property in land within the village communities. Many impoverished “horseless” peasants abandoned their allotments, and this land often became the property of those richer peasants, who borrow additional incomes from trade, or of outside traders, who buy land chiefly for exacting rack rents from the peasants. It must also be added that a flaw in the land redemption law of 1861 offered great facilities for buying peasants’ lands at a very small expense,[287] and that the State officials mostly used their weighty influence in favour of individual as against communal ownership. However, for the last twenty years a strong wind of opposition to the individual appropriation of the land blows again through the Middle Russian villages, and strenuous efforts are being made by the bulk of those peasants who stand between the rich and the very poor to uphold the village community. As to the fertile steppes of the South, which are now the most populous and the richest part of European Russia, they were mostly colonized, during the present century, under the system of individual ownership or occupation, sanctioned in that form by the State. But since improved methods of agriculture with the aid of machinery have been introduced in the region, the peasant owners have gradually begun themselves to transform their individual ownership into communal possession, and one finds now, in that granary of Russia, a very great number of spontaneously formed village communities of recent origin.[288]

The Crimea and the part of the mainland which lies to the north of it (the province of Taurida), for which we have detailed data, offer an excellent illustration of that movement. This territory began to be colonized, after its annexation in 1783, by Great, Little, and White Russians — Cossacks, freemen, and runaway serfs — who came individually or in small groups from all corners of Russia. They took first to cattle-breeding, and when they began later on to till the soil, each one tilled as much as he could afford to. But when — immigration continuing, and perfected ploughs being introduced — land stood in great demand, bitter disputes arose among the settlers. They lasted for years, until these men, previously tied by no mutual bonds, gradually came to the idea that an end must be put to disputes by introducing village-community ownership. They passed decisions to the effect that the land which they owned individually should henceforward be their common property, and they began to allot and to re-allot it in accordance with the usual village-community rules. The movement gradually took a great extension, and on a small territory, the Taurida statisticians found 161 villages in which communal ownership had been introduced by the peasant proprietors themselves, chiefly in the years 1855–1885, in lieu of individual ownership. Quite a variety of village-community types has been freely worked out in this way by the settlers.[289]

What adds to the interest of this transformation is that it took place, not only among the Great Russians, who are used to village-community life, but also among Little Russians, who have long since forgotten it under Polish rule, among Greeks and Bulgarians, and even among Germans, who have long since worked out in their prosperous and half-industrial Volga colonies their own type of village community.[290] It is evident that the Mussulman Tartars of Taurida hold their land under the Mussulman customary law, which is limited personal occupation; but even with them the European village community has been introduced in a few cases. As to other nationalities in Taurida, individual ownership has been abolished in six Esthonian, two Greek, two Bulgarian, one Czech, and one German village. This movement is characteristic for the whole of the fertile steppe region of the south. But separate instances of it are also found in Little Russia. Thus in a number of villages of the province of Chernigov the peasants were formerly individual owners of their plots; they had separate legal documents for their plots and used to rent and to sell their land at will. But in the fifties of the nineteenth century a movement began among them in favour of communal possession, the chief argument being the growing number of pauper families. The initiative of the reform was taken in one village, and the others followed suit, the last case on record dating from 1882. Of course there were struggles between the poor, who usually claim for communal possession, and the rich, who usually prefer individual ownership; and the struggles often lasted for years. In certain places the unanimity required then by the law being impossible to obtain, the village divided into two villages, one under individual ownership and the other under communal possession; and so they remained until the two coalesced into one community, or else they remained divided still. As to Middle Russia, its a fact that in many villages which were drifting towards individual ownership there began since 1880 a mass movement in favour of re-establishing the village community. Even peasant proprietors who had lived for years under the individualist system returned en masse to the communal institutions. Thus, there is a considerable number of ex-serfs who have received one-fourth part only of the regulation allotments, but they have received them free of redemption and in individual ownership.

There was in 1890 a wide-spread movement among them (in Kursk, Ryazan, Tambov, Orel, etc.) towards putting their allotments together and introducing the village community. The “free agriculturists” (volnyie khlebopashtsy), who were liberated from serfdom under the law of 1803, and had bought their allotments — each family separately — are now nearly all under the village-community system, which they have introduced themselves. All these movements are of recent origin, and non-Russians too join them. Thus the Bulgares in the district of Tiraspol, after having remained for sixty years under the personal-property system, introduced the village community in the years 1876–1882. The German Mennonites of Berdyansk fought in 1890 for introducing the village community, and the small peasant proprietors (Kleinwirthschaftliche) among the German Baptists were agitating in their villages in the same direction. One instance more: In the province of Samara the Russian government created in the forties, by way of experiment, 103 villages on the system of individual ownership. Each household received a splendid property of 105 acres. In 1890, out of the 103 villages the peasants in 72 had already notified the desire of introducing the village community. I take all these facts from the excellent work of V.V., who simply gives, in a classified form, the facts recorded in the above-mentioned house-to-house inquest.

This movement in favour of communal possession runs badly against the current economical theories, according to which intensive culture is incompatible with the village community. But the most charitable thing that can be said of these theories is that they have never been submitted to the test of experiment: they belong to the domain of political metaphysics. The facts which we have before us show, on the contrary, that wherever the Russian peasants, owing to a concurrence of favourable circumstances, are less miserable than they are on the average, and wherever they find men of knowledge and initiative among their neighbours, the village community becomes the very means for introducing various improvements in agriculture and village life altogether. Here, as elsewhere, mutual aid is a better leader to progress than the war of each against all, as may be seen from the following facts.

Under Nicholas the First’s rule many Crown officials and serf-owners used to compel the peasants to introduce the communal culture of small plots of the village lands, in order to refill the communal storehouses after loans of grain had been granted to the poorest commoners. Such cultures, connected in the peasants’ minds with the worst reminiscences of serfdom, were abandoned as soon as serfdom was abolished but now the peasants begin to reintroduce them on their own account. In one district (Ostrogozhsk, in Kursk) the initiative of one person was sufficient to call them to life in four-fifths of all the villages. The same is met with in several other localities. On a given day the commoners come out, the richer ones with a plough or a cart and the poorer ones single-handed, and no attempt is made to discriminate one’s share in the work. The crop is afterwards used for loans to the poorer commoners, mostly free grants, or for the orphans and widows, or for the village church, or for the school, or for repaying a communal debt.[291]

That all sorts of work which enters, so to say, in the routine of village life (repair of roads and bridges, dams, drainage, supply of water for irrigation, cutting of wood, planting of trees, etc.) are made by whole communes, and that land is rented and meadows are mown by whole communes — the work being accomplished by old and young, men and women, in the way described by Tolstoi — is only what one may expect from people living under the village-community system.[292] They are of everyday occurrence all over the country. But the village community is also by no means averse to modern agricultural improvements, when it can stand the expense, and when knowledge, hitherto kept for the rich only, finds its way into the peasant’s house.

It has just been said that perfected ploughs rapidly spread in South Russia, and in many cases the village communities were instrumental in spreading their use. A plough was bought by the community, experimented upon on a portion of the communal land, and the necessary improvements were indicated to the makers, whom the communes often aided in starting the manufacture of cheap ploughs as a village industry. In the district of Moscow, where 1,560 ploughs were lately bought by the peasants during five years, the impulse came from those communes which rented lands as a body for the special purpose of improved culture.

In the north-east (Vyatka) small associations of peasants, who travel with their winnowing machines (manufactured as a village industry in one of the iron districts), have spread the use of such machines in the neighbouring governments. The very wide spread of threshing machines in Samara, Saratov, and Kherson is due to the peasant associations, which can afford to buy a costly engine, while the individual peasant cannot. And while we read in nearly all economical treatises that the village community was doomed to disappear when the three-fields system had to be substituted by the rotation of crops system, we see in Russia many village communities taking the initiative of introducing the rotation of crops. Before accepting it the peasants usually set apart a portion of the communal fields for an experiment in artificial meadows, and the commune buys the seeds.[293] If the experiment proves successful they find no difficulty whatever in re-dividing their fields, so as to suit the five or six fields system.

This system is now in use in hundreds of villages of Moscow, Tver, Smolensk, Vyatka, and Pskov.[294] And where land can be spared the communities give also a portion of their domain to allotments for fruit-growing. Finally, the sudden extension lately taken in Russia by the little model farms, orchards, kitchen gardens, and silkworm-culture grounds — which are started at the village school-houses, under the conduct of the school-master, or of a village volunteer — is also due to the support they found with the village communities.

Moreover, such permanent improvements as drainage and irrigation are of frequent occurrence. For instance, in three districts of the province of Moscow — industrial to a great extent — drainage works have been accomplished within the last ten years on a large scale in no less than 180 to 200 different villages — the commoners working themselves with the spade. At another extremity of Russia, in the dry Steppes of Novouzen, over a thousand dams for ponds were built and several hundreds of deep wells were sunk by the communes; while in a wealthy German colony of the south-east the commoners worked, men and women alike, for five weeks in succession, to erect a dam, two miles long, for irrigation purposes. What could isolated men do in that struggle against the dry climate? What could they obtain through individual effort when South Russia was struck with the marmot plague, and all people living on the land, rich and poor, commoners and individualists, had to work with their hands in order to conjure the plague? To call in the policeman would have been of no use; to associate was the only possible remedy.

And now, after having said so much about mutual aid and support which are practised by the tillers of the soil in “civilized” countries, I see that I might fill an octavo volume with illustrations taken from the life of the hundreds of millions of men who also live under the tutorship of more or less centralized States, but are out of touch with modern civilization and modern ideas. I might describe the inner life of a Turkish village and its network of admirable mutual-aid customs and habits. On turning over my leaflets covered with illustrations from peasant life in Caucasia, I come across touching facts of mutual support. I trace the same customs in the Arab djemmâa and the Afghan purra, in the villages of Persia, India, and Java, in the undivided family of the Chinese, in the encampments of the semi-nomads of Central Asia and the nomads of the far North. On consulting taken at random in the literature of Africa, I find them replete with similar facts — of aids convoked to take in the crops, of houses built by all inhabitants of the village — sometimes to repair the havoc done by civilized filibusters — of people aiding each other in case of accident, protecting the traveller, and so on. And when I peruse such works as Post’s compendium of African customary law I understand why, notwithstanding all tyranny, oppression, robberies and raids, tribal wars, glutton kings, deceiving witches and priests, slave-hunters, and the like, these populations have not gone astray in the woods; why they have maintained a certain civilization, and have remained men, instead of dropping to the level of straggling families of decaying orang-outans. The fact is, that the slave-hunters, the ivory robbers, the fighting kings, the Matabele and the Madagascar “heroes” pass away, leaving their traces marked with blood and fire; but the nucleus of mutual-aid institutions, habits, and customs, grown up in the tribe and the village community, remains; and it keeps men united in societies, open to the progress of civilization, and ready to receive it when the day comes that they shall receive civilization instead of bullets.

The same applies to our civilized world. The natural and social calamities pass away. Whole populations are periodically reduced to misery or starvation; the very springs of life are crushed out of millions of men, reduced to city pauperism; the understanding and the feelings of the millions are vitiated by teachings worked out in the interest of the few. All this is certainly a part of our existence. But the nucleus of mutual-support institutions, habits, and customs remains alive with the millions; it keeps them together; and they prefer to cling to their customs, beliefs, and traditions rather than to accept the teachings of a war of each against all, which are offered to them under the title of science, but are no science at all.

[lavrinko]

bavarian miesbach costume swiss (canton unterwalden) costume

[sunnimika]

Headcanon Time Episode 3

It's a about a month when the last Headcanon post came online (i totaly forgot this shit hahaha) I asked you witch scenario you want and @bulgariandeficit wrote that they like to see what they do when they're sad or lonely! So here is it! (its a little bit shit post as always💀🙏)

England: He talks to his imaginary friends about his problems and eats (PURCHASED) scones and then he cuddles with his big unicorn plushie (yes, I imagine he has a big pink unicorn plushie, hahaha)

France: I guess he will try to talk to someone but realize that everyone is crazy as shit so he drinks until he falls asleep, lol

Greece: He cuddles with his cats and/or visits his friend Japan to hang out, talk about all kinds of things, and tell him that he has been diligently learning Japanese since the last time they met.

Russia: I guess he's someone who just annoys other people in order to suppress his grief and such

Romano (South Italy): eats spaghetti

Spain: sleeps and eats when he's awake

North Italy: going to his big brother and crying like and telling what happens and stuff. Romano is like the person who's like in the first moment: bro wtf but then comforts him (WITH SPAGHETTI)

Switzerland: He has 26 cantons, one of them is Uri so let me explain! Uri, Schwyz and Unterwalden (today Obwald and Nidwald) were the first cantons. They swore loyalty to each other through the Rütlischwur and such and that's how Switzerland was ''born''. This means that Uri, Schwyz and Unterwalden are theoretically older than Switzerland, which is why they are like aunt, mother and uncle characters in my, as yet unpublished, web manga (Helvetia Friends Club). However, since Unterwalden has died (because it is now Nidwald and Obwald), only Schwyz and Uri are left. I think he will have to leave his house and go to Uri and visit her.

Liechtenstein: I guess she's visiting ukraine and/or Hungary. Or she sews dresses or crochets cute animals and then puts them all over her house and gives a few away to start a conversation with others.

Germany: he will go on walk with his dog(s)

Belarus: She will write fanfictions about her brother and fight against cats

Which scenario and/or characters would you like to see next?

[prapasara]

ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ (Switzerland)

  ประเทศสวิตเซอร์แลนด์

สวิตเซอร์แลนด์ (อังกฤษ: Switzerland, เยอรมัน: die Schweiz, ฝรั่งเศส: la Suisse, อิตาลี: Svizzera, โรมานช์: Svizra) หรือชื่อทางการคือ สมาพันธรัฐสวิส (Swiss Confederation) เป็นประเทศเล็ก ๆ ที่ที่ไม่มีทางออกสู่ทะเล ปกครองแบบสหพันธ์ และตั้งอยู่ทวีปยุโรปกลาง โดยมีพรมแดนติดกับประเทศเยอรมนี ประเทศฝรั่งเศส ประเทศอิตาลี ประเทศออสเตรีย และประเทศลิกเตนสไตน์ นอกจากจะมีความเป็นกลางทางการเมืองแล้ว สวิตเซอร์แลนด์นับว่ามีการร่วมมือกันระหว่างประเทศเป็นอย่างมาก เนื่องจากเป็นที่ตั้งขององค์กรนานาชาติหลายแห่ง

Confoederatio Helvetica เป็นชื่อทางการของประเทศในภาษาละติน และหลีกเลี่ยงการใช้หนึ่งใน 4 ภาษาทางการ ซึ่งคำย่อ คือ CH ใช้เป็น โดเมนระดับบนสุดสำหรับอินเทอร์เน็ต (top level domain) เป็นต้น

 

ประวัติศาสตร์

ยุคก่อ��ประวัติศาสตร์

เมื่อ 10,000 ปีก่อนคริตสกาล พวกกลุ���มนักล่าส���ตว์และกลุ่มคนเร่ร่อนได้ย้ายถิ่นฐานเข้ามาอยู่อาศัยในเขตทางตอนเหนือของเทือกเขาแอลป์ (Alp) ซึ่งในปัจจุบันก็คือพื้นที่บริเวณ Graubünden ใจกลางประเทศสวิสเซอร์แลนด์เป็นครั้งแรก ต่อมาก็ได้มีการขยายอาณาเขตออกไปเรื่อยๆ ตามพื้นที่บริเวณลุ่มทะเลสาบต่างๆ จนกระมั่งเมื่อประมาณ 400 ปีก่อนคริสตกาลชนเผ่าเซลท์ (Celt คือกลุ่มชนชาติที่พูดภาษาเซลติก) ได้เริ่มย้ายถิ่นฐานจากทางเยอรมันตอนใต้ เข้าไปสู่พื้นที่ลุ่มทะเลสาบในตอนกลางของประเทศสวิตเซอร์แลนด์เพิ่มมากขึ้น โดยทางด้านตะวันออกของสวิตเซอร์แลนด์เป็นที่อยู่อาศัยของพวก Raetia ส่วนทางด้านตะวันตกถูกครอบครองโดยชาว Helvetii นอกจากนั้นก็ยังมีชนเผ่าอื่นๆ ที่กระจัดกระจายไปตามส่วนต่างๆ ของประเทศสวิสเซอร์แลนด์อีกเป็นจำนวนมาก คือ ชนเผ่า Lepontier ทางแคว้น Tessin ชนเผ่า Seduner ในเขต Wallis และทะเลสาบเจนีวา

ต่อมาเมื่อเข้าสู่ยุครุ่งเรืองของอาณาจักรโรมันในประมาณ 58 ปีก่อนคริสตกาล ชนเผ่าโรมันภายใต้การนำของจูเลียส ซีซาร์ (Julius Caesar) ได้เข้าโจมตีและยึดดินแดนของชนเผ่า Helvetii และดินแดนส่วนอื่นๆ เข้าเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรโรมัน ช่วงนี้เองที่ได้เริ่มที่การก่อสร้างถนนหนทางและระบบผังเมืองขึ้นในประเทศสวิตเซอร์แลนด์ขึ้นเป็นครั้งแรก เช่น ในบริเวณเมือง Basel, Chur, Geneve, Zurich ในปัจจุบัน โดยมีศูนย์กลางอยู่ที่เมือง Avenches

ในช่วงปลายของยุคสมัยโรมัน ประมาณปีคริตศตวรรษที่ 4 ถึง 6 ศาสนาคริสต์ได้เผยแผ่เข้ามาในเขตประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ทำให้ได้มีการตั้งตำแหน่ง Bishop ขึ้นตามเมืองต่างๆ และเชื่อกันว่าอาณาจักรโรมันก็ล่มสลายลงในช่วงนี้เอง

หลังจากที่อาณาจักรโรมันค่อยๆเริ่มเสื่อมลง พวกชาวเยอรมันเผ่าต่างๆ ก็อพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานเข้ามาในเขตนี้แทน โดยชนเผ่า Burgundian เข้ามายึดครองบริเวณทางแถบ Jura ทางตอนเหนือของเทือกเขาแอลป์ บริเวณแม่น้ำ Rhðne และทะเลสาบเจนีวา ส่วนพวก Alamannic ได้ตั้งถิ่นฐานอยู่บริเวณลุ่มแม่น้ำไรน์ (Rhein) ส่วนการเผยแผ่ศาสนาก็ยังคงมีอยู่เรื่อยๆ โดยพระนักสอนศาสนาเข้ามามีบทบาทสำคัญในเขตเมืองต่างๆ รวมทั้งยังมีการสร้างวัดขึ้นเป็นครั้งแรกที่เมือง St. Gallen และ Zurich เมื่อเริ่มเข้าสู่ยุคโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ (Holy Roman Empire ซึ่งอาณาจักรนี้เป็นอาณาจักรของจักรรรดิชาร์ลมาญแห่งเยอรมันหรือเรียกว่าเป็นอาณาจักรโรมันอันศักดิ์สิทธิ์แห่งชนชาติเยอรมัน ซึ่งไม่ได้เกี่ยว��้องกับอาณาจักรโรมันในสมัยยุคก่อนประวัติศาสตร์แต่อย่างใด) ก็ได้มีการนำระบบกฎหมายต่างๆ เข้ามาใช้ในประเทศสวิตเซอร์แลนด์ โดยมีการร่างสนธิสัญญา Verdun ขึ้นในปี ค.ศ. 834 โดยพื้นที่บริเวณตะวันตกของสวิตเซอร์แลนด์ (Burgundain) ตกอยู่ภายใต้การปกครองของกษัตริย์ Lothair ที่ 1 และทางด้านตะวันออก (Alamannic) อยู่ภายใต้การปกครองของกษัตริย์ Louis the German ในศตวรรษที่ 10 เมื่อระบบการปกครองแบบใช้กฎหมายเสื่อมลง พวกชนเผ่าแมกยาร์ (Magyar) ก็เข้ามาทำลายเมืองใหญ่ต่างๆ ของเผ่า Burgundian และ Alamannic แต่ต่อมาเมื่อกษัตริย์ Otto ที่ 1 ทำสงครามชนะพวกชนเผ่าแมกยาร์ในปี ค.ศ. 955 ก็มีการรวมพื้นที่บริเวณของ 2 ชนเผ่าเข้าด้วยกันเป็นส่วนหนึ่งของ Holy Roman Empire อีกครั้ง และยังได้มีการรวบรวมแคว้นต่างๆเข้าเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ อาณาจักรนี้ถูกปกครองโดยราชวงศ์ฮับสบวร์ก (Habsburg dynasty) ไปจนกระทั่งกษัตริย์ Rudolph ที่ 1 แห่งราชวงศ์ฮับสบวร์กสิ้นพระชนม์เมื่อวันที่ 15 กรกฎาคม 1291

 

ยุคของอดีตสมาพันธรัฐสวิส

 

ช่วงที่ถือได้ว่าเป็นช่วงของการก่อตั้งประเทศสวิตเซอร์แลด์หรือประเทศสมาพันธรัฐสวิตเซอร์แลนด์อย่างเป็นทางการเริ่มขึ้นเมื่อวันที่ 1 สิงหาคม ค.ศ. 1291 เมื่อมณฑล 3 มณฑลในเขตเทือกเขาแอลป์ คือ Uri, Schwyz และ Unterwalden ได้รวมตัวกันขึ้นเป็นอดีตสมาพันธรัฐสวิส (Old Swiss Conferderation หรือที่เรียกเป็นภาษาเยอรมันว่า Alte Eidgenossenschaft) ซึ่งการรวมกลุ่มนี้ไม่ได้เพื่อต้องการแยกออกเป็นประเทศ แต่เพียงเพื่อต้องการจะต่อต้านอำนาจของราชวงศ์ฮับส์บวร์ก ซึ่งการรวมกลุ่มครั้งนี้ไม่ได้รับการยอมรับจากราชวงศ์ฮับส์บวร์กและมีการทำสงครามกันเรื่อยมา ในปี1315 กลุ่มของชาวบ้านที่เป็นทหารของสวิสในสมัยนั้นก็ทำสงครามชนะทหารของราชวงศ์ฮับส์บวร์กในสงคราม Morgaten หลังจากนั้นเมือง Zürich, Lucerne, Glarus, Zug และ Bern ก็ได้เข้าร่วมเป็นอดีตสมาพันธรัฐสวิส และได้มีการเรัยกชื่อกลุ่มการรวมตัวของมณฑล 8 มณฑลนี้ว่า Schwyz ภายหลังจากการรวมตัวนี้แล้ว ก็ยังคงมีการรวมตัวของมณฑลต่างๆ อยู่เรื่อยๆ จนเมื่อสิ้นสุดปี ค.ศ. 1513 ก็มีมณฑลเข้าร่วมทั้งหมด 13 มณฑล

ภายหลังจากที่มีการรวมตัวกันในปี 1513 แล้ว ก็ยังคงมีการทำสงครามกันภายในพื้นที่ของประเทศสวิตเซอร์แลนด์ในปัจุจบันอยู่เรื่อยๆ โดยส่วนใหญ่จะเป็นสงครามทางศาสนา แต่สงครามที่ยาวนานที่สุด คือ สงคราม 30 ปี (Thirty Years´War ค.ศ. 1618-1648) ซึ่งในช่วงแรกของสงครามนี้เป็นสงครามระหว่างศาสนาคริสต์นิกายคาธอลิกกับโปรแตสแตนท์ แต่ต่อมาสงครามได้ขยายวงกว้างไปเป็นสงครามการขยายอำนาจภายในทวีปยุโรป สงคราม 30 ปีสิ้นสุดลงเมื่อมีการประกาศสันติภาพ Peace of Westphalia และสืบเนื่องมาจาก Peace of Westphalia นี้เอง ประเทศสมาพันธรัฐสวิตเซอร์แลนด์ประกาศแยกตัวออกจากอาณาจักรโรมันอันศักดิ์สิทธิ์อย่างเป็นทางการในปี ค.ศ. 1648

ในยุคที่ราชวงศ์ของฝรั่งเศสเริ่มเข้ามามีบทบาทในประวัติศาสตร์ยุโรป กองทัพของนโปเ��ียน (Napolean Bonaparte) ก็เข้าครอบครองสวิตเซอร์แลนด์และสถาปนาเป็น Helvetic Republic ในปี ค.ศ. 1798 ทำให้ดินแดนของสวิตเซอร์แลนด์ถูกรวมเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของประเทศฝรั่งเศส ต่อมาในปี 1803 ภายใต้การปกครองของนโปเลียนได้มีการรวบรวมมณฑลต่างๆ ในสมาพันธรัฐสวิสอีกครั้งนอกจากนั้นยังได้สถาปนาเขต 6 เขต คือ ขึ้นเป็นมณฑลใหม่ ในปี 1815 ได้มีการสถาปนาสมาพันธรัฐสวิสขึ้นมาใหม่ ที่คองเกรสแห่งเวียนนา (Congress of Vienna) ขึ้น โดยมีการเพิ่มจำนวนมณฑลเข้าไปอีก 3 มณฑล ในคองเกรสนี้เองได้มีการลงนามให้ประเทศสวิตเซอร์แลนด์เป็นประเทศที่เป็นกลางทางการเมือง คือเป็นการประกาศว่าประเทศสวิตเซอร์แลนด์จะเป็นเส้นแบ่งเขตแดนไม่ให้มีการทำสงครามกันระหว่างฝรั่งเศส เยอรมัน และออสเตรีย และได้มีการประกาศใช้รัฐธรรมนูญในปี 1848 (Fereral Constitution) ซึ่งในรัฐธรรมนูญระบุให้เมือง Bern เป็นเมืองหลวงของสมาพันธรัฐ โดยมีภาษาที่ใช้เป็นภาษาทางการ 3 ภาษา คือ ภาษาเยอรมัน ภาษาฝรั่งเศส และภาษาอิตาลี

 

ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 และครั้งที่ 2

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 และครั้งที่ 2 ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ได้วางตัวเป็นกลางทางด้านการทหาร บทบาทสำคัญเพียงอย่างเดียวของประเทศสวิตเซอร์แลนด์ในสงครามโลกครั้งที่ 1 ก็คือการส่งสภากาชาดเข้ามาช่วยเหลือ เมื่อสงครามโลกผ่านพ้นไป กลิ่นอายแห่งสงครามกลับทำให้เศรษฐกิจของสวิตเซอร์แลนด์ตกต่ำลง และเริ่มฟื้นฟูขึ้นใหม่ในช่วงปี พ.ศ. 2473 (ค.ศ. 1930) ยุคนี้ยังเป็นยุคแห่งการถือกำเนิดของศิลปินชื่อดังอีกด้วย

ถึงแม้ว่าประเทศสวิตเซอร์แลนด์จะวางตัวเป็นกลางในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 แต่สวิตเซอร์แลนด์กลับมีบทบาทสำคัญในทางด้านเศรษฐกิจ คือธนาคารของประเทศสวิตเซอร์แลนด์ได้กลายเป็น��ถานที่เพื่อใช้แลกเปลี่ยนเงินผิดกฎหมายของพวกนาซีเยอรมัน

 

 ยุคหลังสงครามโลกครั้งที่ 2

 

ภายหลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2 สิ้นสุดลงในปี พ.ศ. 2488 (ค.ศ. 1945) ได้มีการก่อตั้งองค์การสหประชาชาติที่กรุงเจนีวา ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ประเทศหลายประเทศได้เข้าร่วมเป็นสมาชิกขององค์การสหประชาติแต่ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ซึ่งเป็นเจ้าบ้านกลับไม่ได้เข้าร่วมเป็นสมาชิกในสมัยแรก โดยองค์การสากลแห่งแรกที่สวิสเข้าร่วมเป็นสมาชิกภายหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 คือองค์การ UNESCO ซึ่งเข้าร่วมในปี พ.ศ. 2491 (ค.ศ. 1948) ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ตัดสินใจเข้าร่วมเป็นสมาชิกขององค์การสหประชาชาติเมื่อปี พ.ศ. 2545 (ค.ศ. 2002) ต่อมาในปี 2548 ประชาชนชาวสวิตเซอร์แลนด์ได้ทำการลงประชามติเพื่อให้ประเทศสวิตเซอร์แลนด์เข้าร่วมเป็นประเทศในสนธิสัญญาเช็งเก็น (Schengen Agreement)

ตามข้อกำหนดในสนธิสัญญาเช็งเก็น นักท่องเที่ยวที่มีใบอนุญาตเช็งเก็น (Schengen Visa) แบบมัลติเพิลของประเทศใดประเทศหนึ่งซึ่งเป็นสมาชิกของกลุ่มเช็งเก็นสามารถเดินทางเข้าออกประเทศอื่นๆ ในกลุ่มเช็งเก็นได้โดยไม่ต้องขอวีซ่าของประเทศนั้นๆ ปัจจุบันประเทศในกลุ่มเช็งเก็นมีด้วยกันทั้งหมด 26 ประเทศรวมทั้ง ประเทศเบลเยียม, ประเทศฝรั่งเศส, ประเทศอิตาลี, ประเทศลักเซมเบิร์ก, ประเทศเนเธอร์แลนด์, ประเทศเดนมาร์ก, ประเทศกรีซ, ประเทศโปรตุเกส, ประเทศสเปน, ประเทศเยอรมนี, ประเทศออสเตรีย, ประเทศฟินแลนด์, ประเทศสวีเดน, ประเทศนอร์เวย์, ประเทศไอซ์แลนด์, ประเทศมอลตา, สาธารณรัฐเช็ก, ประเทศเอสโตเนีย, ประเทศฮังการี, ประเทศโปแลนด์, ประเทศสโลวาเกีย, ประเทศสโลวีเนีย, ประเทศลัตเวีย, ประเทศลิทัวเนีย และ ประเทศโมนาโก

 

การเมือง

 

แต่ละ Canton มีรัฐธรรมนูญและ Cantonal Government ของตนเองโดยมีอิสระจากการบริหารราชการของส่วนกลาง อำนาจนิติบัญญัติของสมาพันธ์ฯ อยู่ที่รัฐสภาแห่งสมาพันธ์ (Federal Assembly) ซึ่งประกอบด้วยสภาแห่งชาติ (National Council) และสภาแห่งรัฐ (Council of States) ทั้งสองสภามีอำนาจหน้าที่เช่นเดียวกัน National Council ได้รับเลือกตั้งจากประชาชนโดยตรงมีจำนวน 200 คน แต่ละ Canton จะมีจำนวน ผู้แทนของตนมากน้อยตามจำนวนประชากร (1:34,000) แต่อย่างน้อยที่สุด แต่ละ Canton จะมีผู้แทน 1 คน Council of States มีจำนวนสมาชิก 46 คน โดยแต่ละ Canton มีผู้แทน 2 คน การดำเนินงานที่สำคัญของรัฐสภาแห่งสมาพันธ์ กระทำผ่าน standing committees ด้าน ต่าง ๆ อาทิ การคลัง การต่างประเทศ เศรษฐกิจ วิทยาศาสตร์และการวิจัย การทหาร สุขภาพและสิ่งแวดล้อม การคมนาคม พลังงาน ฯลฯ ในการบริหารราชการส่วนกลาง อำนาจบริหารจะอยู่ที่คณะรัฐมนตรีเรียกว่า the Federal Council ซึ่งมีสมาชิกเรียกว่า Federal Councillor (มนตรีแห่งสมาพันธ์) มีทั้งหมด 7 คน ทำหน้าที่ควบคุมบริหารงานในหน่วยงานระดับกระทรวง 7 แห่ง รัฐสภาแห่งสมาพันธ์เป็นผู้เลือกมนตรีแห่งสมาพันธ์ มีวาระดำรงตำแหน่ง 4 ปี และในจำนวนมนตรีแห่งสมาพันธ์ทั้ง 7 คน จะได้รับเลือกจากรัฐสภาแห่งสมาพันธ์ผลัดเปลี่ยนกันครั้งละหนึ่งคน เพื่อดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีซึ่งมีวาระการดำรงตำแหน่ง 1 ปี โดยมีสถานะเป็น “the first among equals” ดังนั้น ประธานาธิบดีสวิสจึงไม่มีการเยือนต่างประเทศในฐานะ State Visit นับตั้งแต่ ค.ศ. 1959 เป็นต้นมา สวิตเซอร์แลนด์ได้ปกครองและบริหารโดยพรรคการเมืองหลัก 4 พรรค ได้แก่ พรรค Radical Democratic (RDP) พรรค Social Democratic Party (SDP) พรรค Christian Democratic People’s Party (CDP) และพรรค Swiss People’s Party (SVP) ซึ่งเป็นธรรมเนียมปฏิบัติว่า แต่ละพรรคจะได้รับจัดสรรตำแหน่งมนตรีของสมาพันธ์พรรคละ 2 คน ยกเว้น Swiss People’s Party ได้ 1 คน นอกจากนั้น ผู้จะดำรงตำแหน่งมนตรีแห่งสมาพันธ์จะมาจาก Canton เดียวกันเกิน 1 คนไม่ได้ และเป็น ธรรมเนียมว่าจะต้องมีผู้แทนจาก 3 Canton หลัก ได้แก่ Zurich, Berne และ Vaud แห่งละ 1 คน ลักษณะพิเศษของระบบประชาธิปไตยแบบสวิสคือ อำนาจสูงสุดในทางนิติบัญญัติมิได้อยู่ที่สภาแต่อยู่ที่ประชาชนโดยตรง เพราะตามรัฐธรรมนูญประชาชนมีสิทธิในการออกเสียงประชามติ (referendum) และการริเริ่ม (initiative) กล่าวคือ กฎหมายทุกฉบับที่ผ่านสภาแห่งสมาพันธ์แล้ว จะยังไม่มี��ลบังคับใช้ เป็นกฎหมาย จะต้องรอให้ครบ 90 วันเสียก่อน ในระหว่างนั้นประชาชนจะมีสิทธิคัดค้านโดยจะต้องเข้าชื่อร่วมกัน ไม่น้อยกว่า 50,000 คน เพื่อให้มีการจัด referendum ส่วนอำนาจในการริเริ่มของประชาชนจะสามารถใช้ในการ แก้ไขรัฐธรรมนูญ โดยประชาชนต้องเข้าชื่อร่วมกันไม่น้อยกว่า 100,000 คน เพื่อให้ประชาชนทั้งประเทศลงประชามติ ด้านอำนาจตุลาการ ศาลชั้นต้นและศาลชั้นกลางจะเป็นศาลของมณฑล โดยใช้กฎหมาย สมาพันธ์ร่วมด้วย และประชาชนเป็นผู้เลือกตั้งผู้พิพากษาโดยตรง แม้แต่ผู้พิพากษาสมทบก็อาจเป็นบุคคลที่ประกอบอาชีพอื่น ๆ ที่ได้รับเลือกจากคนในท้องถิ่น ส่วนศาลฎีกาแห่งสมาพันธ์ (Federal Supreme Court) มี ที่ตั้งอยู่ที่เมืองโลซานน์ เพื่อเน้นการแบ่งแยกอำนาจจากรัฐบาลกลางที่กรุงเบิร์น ศาลฎีกาเป็นทั้งศาลแพ่งและศาลอาญา ประกอบด้วยผู้พิพากษาประมาณ 30 คน ที่ได้รับเลือกตั้งจากรัฐสภาแห่งสมาพันธ์

 

การแบ่งเขตการปกครอง

นับตั้งแต่ พ.ศ. 2391 (ค.ศ. 1848) สวิตเซอร์แลนด์ได้เริ่มใช้ระบบการปกครองประชาธิปไตยแบบรัฐสภา แต่มีลักษณะการรวมตัวของรัฐต่าง ๆ อยู่ภายใต้รัฐบาลกลาง เรียกว่า สมาพันธรัฐ

สมาพันธรัฐสวิสประกอบด้วย 26 รัฐ (cantons) ได้แก่

อาร์เกา

อัพเพนเซลล์อินเนอร์-โรเดิน

อัพเพนเซลล์เอาเซอร์-โรเดิน

บาเซิล-ชตัดท์

บาเซิล-ลันด์ชาฟท์

เบิร์น

ฟรีบูร์ก

เจนีวา (เชอแนฟว์)

กลารุส

เกราบึนเดิน

ชูรา

ลูเซิร์น

เนอชาแตล

นิดวัลเดิน

ออบวัลเดิน

ชาฟฟ์เฮาเซิน

ชวีซ

โซโลทูร์น

ซังท์กาลเลิน

ทูร์เกา

ทีชีโน

อูรี

วาเล

โว

ซุก

ซูริก (ซือริค)

รัฐเหล่านี้มีประชากรเป็นจำนวนระหว่าง 15,000 คน (รัฐอัพเพนเซลล์อินเนอร์-โรเดิน) และ 1,253,500 คน (รัฐซือริค) และมีขนาดพื้นที่ระหว่าง 37 ตารางกิโลเมตร (รัฐบาเซิล-ชตัดท์) และ 7,105 ตารางกิโลเมตร (รัฐเกราบึนเดิน) รัฐแต่ละแห่งจะมี เทศบาล (municipalities) รวมทั้งหมด 2,889 เขตเทศบาล

ชื่อต่อไปนี้เป็นเขตปกครองที่มีดินแดนของสวิตเซอร์แลนด์โอบล้อมอยู่: บือซิงเงิน (Büsingen) เป็นดินแดนของประเทศเยอรมนี และกัมปีโอเนดีตาเลีย (Campione d'Italia) เป็นดินแดนของประเทศอิตาลี

 

ภูมิศาสตร์

 

พื้นที่มากกว่า 70% เป็นเขตภูเขา คือ เทือกเขาแอลป์ มีแม่น้ำสำคัญ คือ แม่น้ำไรน์ แม่น้ำโรน แม่น้ำทิซิโน และแม่น้ำอิน ทรัพยกรธรรมชาติที่สำคัญมีเพียง หินแกรนิต หินปูน และหินที่ใช้ในการก่อสร้างเท่านั้น

 

เศรษฐกิจ

 ภาวะเศรษฐกิจสวิตเซอร์แลนด์

 

ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 19 - 20 ได้มีการปร��บเปลี่ยนโครงสร้างเศรษฐกิจครั้งใหญ่ของสวิตเซอร์แลนด์ การจ้างงานในภาคเกษตรกรรมลดลงจากร้อยละ 60 ของปี พ.ศ. 2393 (ค.ศ. 1850) เหลือเพียงร้อยละ 30 ในปี พ.ศ. 2454 (ค.ศ. 1911) และตั้งแต่ปี พ.ศ. 2533 (ค.ศ. 1990) เป็นต้นมา มีแรงงานเพียงร้อยละ 5 ที่อยู่ในภาคเกษตรกรรม

ภาคอุตสาหกรรมเริ่มมีบทบาทตั้งแต่ปี พ.ศ. 2423 (ค.ศ. 1880) และภาคบริการเริ่มเข้ามาตั้งแต่ช่วงทศวรรษแรกของคริสต์ศตวรรษที่ 20 ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำในช่วงปี พ.ศ. 2534 - 2539 (ค.ศ. 1991 - 1996) เป็นผลจากมาตรการทางการเงินที่เข้มงวด ของสวิตเซอร์แลนด์เองแ ละการชะลอตัวทางเศรษฐกิจของประเทศคู่ค้าหลักของสวิตเซอร์แลนด์

ในช่วงปี พ.ศ. 2540 - 2542 (ค.ศ. 1997 - 1999) สภาวะเศรษฐกิจสวิตเริ่มฟื้นตัวต่อเนื่องในอัตราร้อยละ 1.8 ต่อปี มาตรการต่างๆ เพื่อกระตุ้นการเติบโตทางเศรษฐกิจที่ธนาคารชาติสวิสนำมาใช้ทำให้ค่าของเงินฟรังก์สวิตลดลงเกือบร้อยละ 10 รวมทั้งสภาวะการเติบโตของเศรษฐกิจโลก เป็นปัจจัยที่เอื้อให้การส่งออกของสวิตเซอร์แลนด์เพิ่มขึ้น ในขณะเดียวกันภาวะการจ้างงานภายในประเทศที่เพิ่มขึ้นก็ช่วยให้การบริโภคภายในประเทศสูงขึ้นด้วย

แม้ว่าสวิตเซอร์แลนด์จะมีค่าจ้างแรงงานสูงเป็นอันดับสามของประเทศอุตสาหกรรมรองจากเดนมาร์กและนอร์เวย์ แต่เมื่อเทียบกับอัตราเงินเฟ้อที่ค่อนข้างต่ำ แรงงานที่มีคุณภาพสูง บวกกับต้นทุนทางสังคมที่ค่อนข้างต่ำ ทำให้สวิตเซอร์แลนด์ได้รับการจัดอันดับเป็นประเทศที่มีความสามารถทางการแข่งขันสูงสุดเป็นอันดับที่ 9 ของโลก ในปี พ.ศ. 2543 (ค.ศ. 2000)

ภาคบริการของสวิตเซอร์แลนด์มีการจ้างงานกว่าสองในสามของการจ้างงานทั้งหมด รายได้ประชาชาติกว่าสองในสามมาจากภาคบริการ ที่สำคัญได้แก่ ภาคบริการผู้ผลิต อาทิ บริการด้านการเงิน การประกันภัย ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ และอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องซึ่งทำรายได้ถึงหนึ่งในสาม

ภาคบริการการจำหน่าย เช่น การค้า การขนส่ง การสื่อสารโทรคมนาคม

ภาคบริการสังคม เช่น สุขภาพ การศึกษา ภาคราชการ บริการด้านวัฒนธรรม และการพักผ่อน และ

ภาคบริการบุคคล (personal services) อาทิ การท่องเที่ยว บริการต่าง ๆ สำหรับครัวเรือน และบริการรายบุคคลอื่น ๆ

ภาคอุตสาหกรรมของสวิตเซอร์แลนด์ใช้เทคโนโลยีขั้นสูง แม้ประเทศจะมีขนาดเล็กแต่มีบริษัทข้ามชาติมากมายที่ตั้งอยู่ในสวิตเซอร์แลนด์ อาทิ ด้านอาหาร (Nestle) เวชภัณฑ์ (Novartis, Roche) วิศวกรรม (ABB) อุตสาหกรรมเครื่องจักรกล เคมีภัณฑ์ และเวชภัณฑ์ ทำรายได้จากการส่งออกสูงสุดของสวิตเซอร์แลนด์ การจ้างงานภาคอุตสาหกรรมกว่าครึ่งหนึ่งอยู่ในภาคการผลิตสินค้าพวกเครื่องจักรกล เครื่องไฟฟ้าและเครื่องเหล็ก การแข็งค่าของเงินฟรังก์ทำให้ภาคอุตสาหกรรมพยายามลดค่าใช้จ่ายโดยการพัฒนาผลผลิตให้มีคุณภาพสูงมากขึ้น อุตสาหกรรมเครื่องจักรกลของสวิตเซอร์แลนด์���ป็นอุตสาหกรรมที่ดีที่สุดในโลก ปัจจุบันสวิตเซอร์แลนด์เป็นประเทศที่มั่งคั่งที่สุดประเทศหนึ่ง ในปี 2543 GDP ต่อหัว สูงถึง 33,464 ดอลลาร์สหรัฐ ซึ่งสูงเป็นที่สามของโลกรองจากญี่ปุ่น และสหรัฐอเมริกา การเติบโตทางเศรษฐกิจเพิ่มขึ้นจากร้อยละ 1.5 ในปีก่อน เป็นร้อยละ 3.4 ใน2 543 ซึ่งเป็นอัตราสูงสุดในรอบสิบปี

ปี พ.ศ. 2543 เศรษฐกิจสวิสเติบโตสูงสุดนับตั้งแต่ปี พ.ศ. 2532 (ค.ศ. 1989) เป็นต้นมาเนื่องจากการขยายตัวของเศรษฐกิจโลก อัตราดอกเบี้ยที่ต่ำ และการอ่อนค่าเงินฟรังก์สวิส GDP ในปี 2543 มีอัตราร้อยละ 3.4 การส่งออกเพิ่มเป็นสองเท่าในขณะที่การนำเข้าก็เพิ่มสูงขึ้น การลงทุนเพิ่มเป็นร้อยละ 10.3 (เทียบกับร้อยละ 9 ของปี 2542) ส่วนอัตราการว่างงานลดลงจากร้อยละ 2.7 เป็นร้อยละ 2 อัตราเงินเฟ้อร้อยละ 1.6

กระทรวงการคลังรายงานว่า ในช่วงแปดเดือนแรกของปี ค.ศ. 2001 การส่งออกเพิ่มขึ้นร้อยละ 5 คิดเป็นมูลค่า 88,533 ล้านฟรังก์ และนำเข้าเพิ่มขึ้นร้อยละ 2.4 คิดเป็นมูลค่า 88,719 ฟรังก์ ขาดดุลการค้า 90.5 ล้านฟรังก์ อัตราการว่างงานอยู่ที่ร้อยละ 1.7 ซึ่งถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ต่ำเมื่อเทียบกับปีที่ผ่านมา5 5 5

 

การคาดการณ์สภาวะเศรษฐกิจปี พ.ศ. 2543

 

ธนาคาร UBS ประเมินว่า เศรษฐกิจสวิสจะเติบโตร้อยละ 1 ในปี ค.ศ. 2002 แต่สมาพันธรัฐสวิสจะไม่ตกอยู่ในภาวะเศรษฐกิจถดถอยเหมือนช่วงครึ่งแรกของปี ค.ศ. 2001 ทั้งนี้ เป็นผลจากนโยบายและการดำเนินการอย่างมีประสิทธิภาพและทันการณ์ของธนาคารชาติสวิสและเนื่องจากตลาดแรงงานมีความยืดหยุ่นสูง ในไตรมาสที่สองของปี ค.ศ. 2001 GDP ของสมาพันธรัฐสวิสเติบโตร้อยละ 1.7 โดยเฉลี่ยการเติบโตในแต่ละไตรมาสอยู่ประมาณร้อยละ1.5 – 2 ซึ่งสูงกว่าเยอรมนี (-0.1) ฝรั่งเศส (1) และอิตาลี (0.1) แต่ตัวเลขการ เติบโตในครึ่งแรกของปี ค.ศ. 2001 และดัชนีต่างๆ ชี้ว่าการเติบโตเริ่มช้าลง ค่าใช้จ่ายในการลงทุนเริ่มลดลงในไตรมาสที่สองเนื่องจากเศรษฐกิจโลกชะลอตัว ค่าเงินฟรังก์สวิสสูงขึ้นและกำลังซื้อของผู้บริโภคภายในประเทศเพิ่มในอัตราที่ต่ำ UBS คาดว่าปี ค.ศ. 2002 การเติบโตทางเศรษฐกิจจะเหลือเพียงร้อยละ 1 และอัตราเงินเฟ้อปี ค.ศ. 2002 จะเท่ากับร้อยละ 1 เพราะปัจจัยต่างๆ อาทิ ราคาสินค้าจะไม่สูงขึ้นมาก อัตราดอกเบี้ยที่ลดลง อัตราการเพิ่มค่าจ้างแรงงานก็จะช้าลง และเงินฟรังก์สวิสที่แข็งค่าขึ้นจะช่วยลดผลกระทบจากราคาสินค้าเข้าที่เพิ่มขึ้น

การค้าระหว่างประเทศและการลงทุน สวิตเซอร์แลนด์ขาดแคลนทรัพยากรธรรมชาติ พื้นที่ 2 ใน 3 ของประเทศเป็นภูเขา เพียง 1 ใน 4 ของพื้นที่ทั้งหมดเท่านั้น ที่สามารถทำการเพาะปลูก ซึ่งผลิตผลการเกษตรสามารถรองรับความต้องการด้านอาหารของประเทศได้เกินกว่าครึ่งหนึ่ง แต่สวิสขาดแคลนวัตถุดิบ จึงต้องนำเข้าวัตถุดิบและส่งออกกลับไป���นรูปของผลิตภัณฑ์คุณภาพ จึงต้องนำเข้าสินค้าและวัตถุดิบ คู่ค้าสำคัญของสวิตเซอร์แลนด์ได้แก่สมาชิกองค์การความร่วมมือ��างเศรษฐกิจและการพัฒนา (Organization for Economic Cooperation and Development – OECD) เศรษฐกิจสวิสผูกพันกับเศรษฐกิจ ยุโรปอย่างมากโดยเฉพาะเยอรมนี สวิตเซอร์แลนด์นำเข้าจากสหภาพยุโรปร้อยละ 63 (เยอรมนีร้อยละ 23) และส่งออกไปสหภาพยุโรปกว่าร้อยละ 80 (เยอรมนีร้อยละ 33) สวิตเซอร์แลนด์ขาดดุลการค้าตลอดมาเว้นแต่ในช่วงเศรษฐกิจชะลอตัวช่วงทศวรรษ 1960 ซึ่งส่งผลให้การนำเข้าลดลง แม้ว่าสวิตเซอร์แลนด์จะขาดดุลการค้ากับประเทศอุตสาหกรรมส่วนใหญ่ของยุโรป (ยกเว้นอังกฤษ) แต่สวิตเซอร์แลนด์ได้ดุลการค้าจากประเทศที่พัฒนาน้อยกว่าเช่น สเปน โปรตุเกส และประเทศกำลังพัฒนา เครื่องจักรกล อุปกรณ์ไฟฟ้า เคมีภัณฑ์ ผลิตภัณฑ์ทางเวชกรรม นาฬิกา และอัญมณี เป็น สินค้าส่งออกหลักของสวิตเซอร์แลนด์ สินค้านำเข้าหลักได้แก่เครื่องจักรกล อุปกรณ์ไฟฟ้า นาฬิกา เคมีภัณฑ์ ผลผลิตทางการเกษตร โลหะ สิ่งทอ และเครื่องแต่งกาย ซึ่งแสดงให้เห็นว่าสวิตเซอร์แลนด์เป็นประเทศที่นำเข้าวัตถุดิบโดยใช้แรงงานที่มีคุณภาพสูงของตนแปรรูปให้เป็นสินค้าอุตสาหกรรมที่มีมูลค่าสูง การส่งออกภาคบริการของสวิตเซอร์แลนด์ในช่วงปี 1996-1999 เพิ่มประมาณร้อยละ 6.5 ต่อปี โดยมีสัดส่วนร้อยละ 20 ของการส่งออกทั้งหมด การท่องเที่ยวก็เป็นส่วนสำคัญของอุตสาหกรรมบริการ สวิตเซอร์แลนด์ได้ดุลบัญชีเดินสะพัดเป็นสัดส่วนต่อรายได้ประชาชาติสูงสุดของโลก การ ได้ดุลจำนวนมากนี้เป็นผลจากการทำธุรกรรมด้านบริการ โดยเฉพาะภาคการเงิน บริษัทสวิสลงทุนในต่างประเทศมากกว่าบริษัทต่างประเทศมาลงทุนในสวิตเซอร์แลนด์ประมาณ 2.5 เท่า การลงทุนทางตรงของสวิตเซอร์แลนด์ในต่างประเทศส่วนใหญ่อยู่ในสหภาพยุโรปและ สหรัฐอเมริกา ในขณะที่สหภาพยุโรปมีสัดส่วนการลงทุนในสวิตเซอร์แลนด์เป็นสองในสามของการลงทุน ต่างประเทศในสวิตเซอร์แลนด์

 

นโยบายต่างประเทศของสวิตเซอร์แลนด์

 

ก่อนปี ค.ศ. 1980 นโยบายต่างประเทศของสวิตเซอร์แลนด์ยึดหลักการ 4 ประการ คือ ความ เป็นกลาง (neutrality) ความมีน้ำหนึ่งใจเดียว (solidarity) ความเป็นสากล (universality) และความเป็นประโยชน์ต่อส่วนรวม (availability) ต่อมาเมื่อกิจการต่างประเทศเริ่มมีส่วนเกี่ยวพันกับกิจการสาขาอื่น ๆ โดยเฉพาะเศรษฐกิจ การเงิน สิ่งแวดล้อม และกฎหมาย และการที่โลกเข้าสู่ยุคโลกาภิวัฒน์และหน่วยงานหรือ องค์กรต่าง ๆ ได้เริ่มมีบทบาทในกิจการต่างประเทศมากขึ้น ทำให้สวิตเซอร์แลนด์ต้องปรับเปลี่ยนนโยบายการต่างประเทศ และได้จัดทำสมุดปกขาวว่าด้วยนโยบายต่างประเทศสวิตเซอร์แลนด์ในศตวรรษที่ 90 ซึ่งได้รับ ความเห็นชอบจากรัฐบาลในปี ค.ศ. 1993 นโยบายต่างประเทศของสวิตเซอร์แลนด์สำหรับปี 2545 สรุปได้ดังนี้

 

การเข้าเป็นสมาชิกองค์การสหประชาชาติ

 

สวิตเซอร์แลนด์ให้ความสำคัญลำดับแรกต่อการเข้าเป็นสมาชิกองค์การสหประชาชาติ ขณะนี้รัฐบาลได้เร่งรณรงค์ให้ประชาชนเข้าใจและตระหนักถึงความสำคัญขององค์การสหประชาชาติ ในส่วนของพรรคร่วมรัฐบาลทั้งสี่พรรค ได้ให้ความเห็นชอบต่อการเข้าเป็นสมาชิกดังกล่าว และได้จัดการลงประชามติทั่วประเทศในวันที่ 3 มีนาคม 2545 โดยก่อนหน้านั้นเมื่อเดือนมีนาคม ค.ศ. 1986 รัฐบาลสวิตเซอร์แลนด์ได้จัดการลงประชามติการเข้าเป็นสมาชิกสหประชาชาติ แต่ประชาชนสวิสส่วนใหญ่ไม่เห็น��้วยเนื่องจากเกรงจะเสียความเป็นกลางซึ่งเป็นนโยบายหลักของประเทศตลอดมา แต่ในการลงประชามติเมื่อวันที่ 3 มีนาคม ค.ศ. 2002เสียงส่วนใหญ่ของประชาชนสวิสและเสียงส่วนใหญ่ของรัฐ (Canton) ได้ลงมติให้ความเห็นชอบการเข้าเป็นสมาชิกสหประชาชาติของสมาพันธรัฐสวิส โดยผู้ลงมติเห็นด้วยคิดเป็นร้อยละ 54.61 ผู้ลงมติไม่เห็นด้วยร้อยละ 45.39 และรัฐ (Canton) ที่เสียงส่วนใหญ่เห็นด้วยมีจำนวน 12 รัฐ จากจำนวนรัฐ ทั้งหมด 23 รัฐ การลง ประชามติครั้งนี้มีประชาชนออกมาใช้สิทธิร้อยละ 57.7 ทั้งนี้ สมาพันธรัฐสวิสได้ยื่นใบสมัครเข้าเป็นสมาชิก สหประชาชาติอย่างเป็นทางการและได้เข้าเป็นสมาชิกองค์การสหประชาชาติในช่วงการประชุมสหประชาชาติสมัยสามัญ ครั้งที่ 57 ในเดือนกันยายน ค.ศ. 2002

 

การเจรจาทวิภาคีกับสหภาพยุโรป

 

รัฐบาลสวิสชุดปัจจุบันได้ประกาศเป็นนโยบายแน่ชัดที่จะเข้าไปมีบทบาทในเวทีการเมืองระหว่างประเทศให้มากขึ้น อาทิ การจะเข้าเป็นสมาชิกสหประชาชาติ และการพยายามจะสมัครเข้าเป็นสมาชิกสหภาพยุโรป เนื่องจากเห็นว่า สวิตเซอร์แลนด์จะไม่สามารถอยู่อย่างโดดเดี่ยวได้อีกต่อไป ในปี ค.ศ. 1992 สวิตเซอร์แลนด์ได้จัดการลงประชามติเกี่ยวกับการเข้าเป็นสมาชิกเขตการค้าเสรียุโรป (European Economic Area) แต่ไม่ได้รับความเห็นชอบ รัฐบาลจึงหาทางออกโดยการเปิดการเจรจากับสหภาพยุโรปตั้งแต่เดือนธันวาคม ค.ศ. 1994 เพื่อทำความตกลงทวิภาคีใน 7 สาขา คือ การเคลื่อนย้ายบุคคลและแรงงานเสรี การวิจัย การขนส่งทางบก การบิน การเปิดเสรีทางการค้า การให้สิทธิภาคเอกชนของประเทศสหภาพยุโรปและ

สวิตเซอร์แลนด์เข้าไปประมูลหรือดำเนินกิจกรรมที่เป็นการจัดซื้อโดยรัฐในอีกประเทศหนึ่งได้เท่าเทียมคนชาติ การลดอุปสรรคการค้าระหว่างกัน และเมื่อวันที่ 21 มิถุนายน ค.ศ. 1999 สวิตเซอร์แลนด์และสหภาพยุโรปได้ ลงนามความตกลงดังกล่าวซึ่งสภาแห่งชาติของสวิตเซอร์แลนด์ได้ให้สัตยาบันความตกลงฯ เมื่อวันที่ 8 ตุลาคม ค.ศ. 1999 และผ่านการลงประชามติจากประชาชนร้อยละ 62.7 เมื่อวันที่ 21 พฤษภาคม ค.ศ. 2000 รวมทั้งได้ผ่านการให้สัตยาบันจากรัฐสภาเบลเยี่ยมเป็นประเทศสมาชิกสหภาพยุโรปประเทศสุดท้ายแล้วเมื่อเดือนธันวาคม ค.ศ. 2001 ซึ่งหลังจากนั้น รัฐบาลสวิตเซอร์แลนด์ได้เริ่มการเจรจาทวิภาคีกับสหภาพยุโรปอีก 10 สาขา คือ การบริการ การจ่ายเงินบำนาญ การแปรรูปสินค้าเกษตร สิ่งแวดล้อม สถิติ การศึกษา กิจการเยาวชน บัญชีเงินฝากธนาคาร ความร่วมมือเพื่อต่อต้านการฉ้อโกง และความร่วมมือด้านการศาสนา กิจการตำรวจและการอพยพย้ายถิ่นฐาน อย่างไรก็ตาม มีกระแสเรียกร้องให้เปิดการเจรจากับสหภาพยุโรปโดยทันทีเพื่อเร่งรัดการเข้าเป็นสมาชิกสหภาพยุโรปของสวิตเซอร์แลนด์ ซึ่งรัฐบาลสวิสไม่เห็นด้วยกับข้อเรียกร้องนี้ เนื่องจากเห็นว่า สวิตเซอร์แลนด์จะพร้อมเปิดการเจรจากับสหภาพยุโรปในช่วงระหว่างปี 2004-2007 และอาจพร้อมที่จะเข้าเป็นสมาชิกสหภาพยุโรปหลังปี 2010 แต่เมื่อมีประชาชน 100,000 คน เข้าชื่อเรียกร้องให้จัดการลงประชามติ รัฐบาลสวิสก็ได้จัดการลงประชามติขึ้นเมื่อวันที่ 4 มีนาคม 2001 ผลปรากฏว่าประชาชนกว่าร้อยละ 76.7 ลงคะแนนไม่เห็นด้วย ซึ่งส่วนใหญ่ผู้สนับสนุนการเปิดการเจรจากับสหภาพยุโรป จะเป็นชาวสวิสในเขตสวิส ฝรั่งเศส ในขณะที่ชาวสวิสเยอรมันเกินร้อยละ 85 ลงคะแนนไม่เห็นด้วย

 

ความสัมพันธ์ทวิภาคีสวิตเซอร์แลนด์กับประเทศเอเชีย-แปซิฟิก

 

รัฐบาลสวิตเซอร์แลนด์ให้ความสำคัญต่อการพัฒนาความร่วมมือกับประเทศเอเชียแปซิฟิก ทั้งในด้านการเมือง เศรษฐกิจ และได้เริ่มมิติใหม่ต่อการพัฒนาความร่วมมือด้านเทคโนโลยี แต่ นาย Deiss ได้ยอมรับว่ารัฐบาลสวิตเซอร์แลนด์มีบทบาทแข็งขันในการช่วยเหลือพัฒนาประเทศเอเชียใต้ เช่น ปากีสถาน เนปาล ภูฐาน อินเดีย บังคลาเทศ และเอเชียกลาง เช่น คีร์กิซสถาน ซึ่งความช่วยเหลือส่วนใหญ่จะทำในกรอบความร่วมมือพหุภาคีภายใต้องค์การระหว่างประเทศ และมีกลุ่มผู้เชี่ยวชาญในสาขาต่างๆ (pool of experts) กว่า 600 คน ซึ่งพร้อมจะเดินทางไปให้ความร่วมมือช่วยเหลือด้านเทคโนโลยี สำหรับอัฟกานิสถานนั้น สวิตเซอร์แลนด์เข้าไปมีบทบาททั้งในการเจรจาด้านการเมืองและได้มอบความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมผ่านสำนักงานข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติ (UNHCR) และองค์การกาชาดสากล (ICRC) เป็นมูลค่ากว่า 17 ล้านฟรังค์สวิสในปี ค.ศ. 2001 โดยให้ความสำคัญกับการ ช่วยเหลือฟื้นฟูประเทศและการยกระดับความเป็นอยู่ของสตรี แต่จะไม่เข้าร่วมในกองกำลังรักษาสันติภาพ และในครึ่งแรกของปี ค.ศ. 2002 สวิตเซอร์แลนด์กำหนดจะเปิดสำนักงานติดต่อ (coordination Office) ที่กรุงคาบูล แต่ในขณะนี้ยังใช้ช่องทางการติดต่อผ่านสถานเอกอัครราชทูตสวิตเซอร์แลนด์ประจำปากีสถาน

 

 ประชากร

 

ประชากร 7.5 ล้านคน (ปี 2549) เป็นชาวสวิส เยอรมันร้อยละ 65 สวิสฝรั่งเศสร้อยละ 18 สวิสอิตาเลียน ร้อยละ 10 โรมานช์ ร้อยละ 1 อื่น ๆ ร้อยละ 6

 

วัฒนธรรม

 

ประชาชนร้อยละ 48 นับถือนิกายโรมันคาทอลิก ร้อยละ 44 นับถือนิกายโปรเตสแตนท์ ร้อยละ 8 นับถือศาสนาอื่นๆหรือมิได้นับถือศาสนา

[authorajalexander]

Happy Swiss National Holiday 2023!

732 years ago, on August 1, 1291, in a top-secret conference, Fuerst, from Uri, Stauffacher from Schwyz, and von Melchtal, representing Unterwalden held up their left hands for an oath, their right hands were placed on their hearts. “… We swear, in good faith, to…” This oath, ever since, has been known as the ‘Ruetli Oath’ and formed the Confoederatio Helvetica,, the ‘Helvetic Confederation’, or…

[airsllides]

airsLLide No. 5896: HB-IWA, McDonnell Douglas MD-11, Swissair, Zürich, April 13, 1991.

Swissair's first MD-11, just delivered five weeks earlier and in scheduled service since the start of the month, sports a sticker honouring the upcoming 700th anniversary of the Swiss Confederation. Before being handed-over to Swissair, HB-IWA had served as testbed for McDonnell Douglas, logging its first flight on April 26, 1990.

She is still current as of summer 2024, flying freight on behalf of FedEx with tailnumber N624FE. Since the integrator is planning to retire all of its MD-11s in the near future, her flying career however might soon come to an end.

A side note on Switzerland's history: Said sticker points at the August 1st, 1291, signing of an association pact between the three founding States of ancient Switzerland, the Cantons Uri, Schwyz and Unterwalden, in which they assured their respect for each of the neighbours territories and their mutual assistance should one of the three be attacked by a third party. Such confederate treaties among neighbouring territories were a rather common thing in the - politically often chaotic - medieval Europe of the 13th century, but unlike many other such treaties, the confederation of the three founding Cantons slowly acquired additional members nearby and remained in effect for several centuries, thereby forming a common basis on which the foundations for the modern, federal Swiss state could be established in the wake of the Congress of Vienna of 1815 and the new political order it brought to Europe's nations.

[swisssouljourney]

Switzerland’s Cultural History: A Journey Through Pivotal Moments

Switzerland is famous for its neutrality, breathtaking landscapes, and diverse cultural heritage. Its history is a fascinating journey filled with pivotal moments that have shaped the nation’s unique identity. In this post, we’ll explore three key historical events: the signing of the Federal Charter in 1291, the recognition of Swiss independence and neutrality in 1815, and the Landi ‘39 exhibition in 1939. Each of these events influenced how the Swiss perceive themselves and others, molding their cultural values and goals. Let’s dive in and uncover these exciting chapters in Swiss history!

1291: The Signing of the Federal Charter

Let’s start our adventure in 1291, a cornerstone of Swiss history. The Federal Charter, signed by the cantons of Uri, Schwyz, and Unterwalden, is considered Switzerland’s oldest document and marks the birth of the Swiss Confederation (SwissInfo.ch).

Perceptions, Behaviors, and Attitudes:

The signing of the Federal Charter was like planting a seed of unity among the Swiss cantons (The Federal Council). This early alliance set the stage for a culture of solidarity and self-reliance, which persists to this day! The Swiss developed a healthy dose of caution towards external powers, preferring to manage their own affairs. This cautious yet respectful view of other cultures has persisted (still to this day), and shaped Switzerland as a nation that values its independence while also embracing peaceful coexistence and trade.

Cultural Values, Goals, Expectations, and Identity:

The Federal Charter laid the foundation for some of Switzerland’s core values: direct democracy, federalism, and neutrality. These principles have become deeply embedded in Swiss identity. The Charter’s emphasis on collective security and self-governance translated into a national ethos of civic responsibility and local control. Even today, Switzerland’s political system, with its frequent public votes and local decision-making, reflects these cherished values (The Federal Council).

1815: Recognition of Swiss Independence and Neutrality

Fast forward to 1815, a year that was a complete game-changer for Switzerland. The end of the Napoleonic Wars brought about the Congress of Vienna (Britannica), where European powers formally recognized Swiss independence and perpetual neutrality (SwissInfo.ch).

Perceptions, Behaviors, and Attitudes:

This official stamp of neutrality allowed Switzerland to carve out a unique position in Europe. The Swiss became known as skilled diplomats and humanitarians, offering a safe haven and mediating international disputes. This reputation for neutrality fostered an inclusive and open-minded attitude toward foreigners, creating a society that values peace and stability over territorial ambitions (About Switzerland).

Cultural Values, Goals, Expectations, and Identity:

Neutrality became a defining feature of Swiss identity, influencing the nation’s foreign policy and international standing (About Switzerland).  Values such as impartiality, non-intervention, and humanitarianism took center stage. These principles have guided Switzerland throughout history, for example hosting international organizations like the Red Cross and various United Nations agencies. The commitment to neutrality has instilled a strong sense of national pride and unity, which showcases Switzerland as a small yet influential player on the global stage.

1939: Landi ‘39 Exhibition

Now, let’s hop over to 1939, a year when Switzerland hosted the grand Landi ‘39 exhibition in Zurich. This event was an amazing showcase of Swiss innovation, culture, and resilience, set against the backdrop of the looming threat from Nazi Germany (SwissInfo.ch).

Perceptions, Behaviors, and Attitudes

Lande ‘39 was a confidence booster for the Swiss, highlighting their technological achievements, cultural heritage, and military preparedness. It fostered a sense of unity and national pride, reinforcing the belief in Switzerland’s ability to remain neutral and self-sufficient. The exhibition was a bold statement of Swiss cultural pride and a clear signal to neighboring countries that Switzerland intended to maintain its distinct identity and commitment to peace (American Helvetia Philatelic Society - Unifying the Swiss with War Looming).

Cultural Values, Goals, Expectations, and Identity:

The exhibition solidified Switzerland’s dedication to neutrality and independence, which embedded those values deeper into the national consciousness. It emphasized the importance of self-reliance, technological progress, and cultural preservation (The National Exhibition of 1939).  The event also highlighted the role of unity and preparedness in national security, shaping their expectations of civic duty with an emphasis on defense. This period marked a blend of traditional customs with modern advancements, forging the resilient and forward-thinking Swiss identity.

Conclusion

Switzerland’s cultural history is like a vibrant tapestry woven from pivotal moments that have shaped the nation’s identity and values. The signing of the Federal Charter in 1291, the recognition of independence and neutrality in 1815, and the Landi ‘39 exhibition in 1939 are all key events that have defined Swiss perceptions, behaviors, and cultural values. These moments have collectively contributed to a national ethos characterized by unity, neutrality, self-reliance, and humanitarianism. Exploring these historical milestones gives us a glimpse into the unique and alluring cultural identity of Switzerland.

[loosealcina]

GIOACCHINO ROSSINI'S GUILLAUME TELL AT LA SCALA, APRIL 10, 2024

Now what would Doja Cat say? I wish I could ask her… It’s not that easy to word a comprehensive account of this performance. Five full hours. Thrills. Complexity. A healthy dose of chaos. I might very well skid into an overly long, disorderly monologue, so I’ll try and stick to a simple plan. The storyline—I understand Étienne de Jouy and Hippolyte Louis-Florent Bis’s four-act libretto is a pretty neat, straightforward retelling of the famous legend. The people of three cantons—Unterwalden, Schwyz, and Uri—join forces in a battle for freedom. Their arch-enemy and oppressor is a foreign tyrant named Gesler. Their champion is Guillaume Tell, whose crossbow skills (and whose nautical skills, as well) will play a major role in how the rebellion pans out. I’ll add that this work had its world première at l’Opéra (Salle Le Peletier) in 1829—and you’re good to go as far as basic information is concerned. According to the plan (mind you, I never claimed it was an innovative plan or something), I need to tell what the good things were to begin with. Little to no doubt there: it’s the orchestra conducted by Michele Mariotti, through and through. Their take on Guillaume Tell was decidedly analytical (they made me feel like I had a printed score in front of me now and again. Everything was present, finely chiseled, and perceivable); at the same time, there was an architectural quality. They wouldn’t settle for two dimensions: their tones—exploring and exploiting the wide gulf between ppp and fff—were constantly creating space, places, and buildings. Mountain lakes you could actually navigate, forests you’re all but ready to hike through, etc.

(I think I’ve got to insert an aside about the magnificence of Guillaume Tell here. It truly looks like a unique artifact: a gigantic yet nimble narrative where many different musical worlds—past, present, and future ones, with no apparent limitation—seem to rub elbows in perfect harmony. It somehow absolutely makes sense that Gioacchino Rossini should call it quits right after this, stay silent for the last forty years of his life and never look back). As for the things that weren’t good, my list is topped by Chiara Muti’s staging. There’s a caveat though. It did try to do something (that’s a feat in itself, and it shouldn’t be underestimated). Also, it was interesting and it didn’t conceal the qualities of Guillaume Tell (again, you shouldn’t take this for granted). Nevertheless, the production as a whole was somewhat clumsy. I’d say it opted for an extremely lopsided narration. As a lot of time was passing by (I mean a lot: Act I, Act II, first part of Act III), close to nothing appeared to happen. Then all of a sudden, Act III, second part, was like… the annual convention of the Dark Arts? Definitely some kind of infernal party, with loads of infernal party creatures flooding the stage in order to dance, strike poses, inflict pain, and typically have a good time in some of the wrong ways.

While a bunch of direct quotations were surfacing everywhere (the scary tree from Tim Burton’s Sleepy Hollow and the Caucus Race from Alice’s Adventures in Wonderland were especially prominent), Gesler’s outfit was fairly peculiar. It may have been an allusion to the mystery guest from Edgar Allan Poe’s “The Masque of the Red Death”, but I’m positive it was a carbon copy of Doja Cat as seen in the music video for “Paint the Town Red”. The equally peculiar (plus glamorous) Seven Brides from Hell (not an official designation—just the way I’d nickname them) crowned this Roger Corman/vintage Disney/contemporary MTV extravaganza in style. It sounds fun, and partly it was; but the execution was on the poor/superficial side, and the general outcome was rather bland. As a wind-up, my plan would require a shortlist of memorable moments. I was partial to Act IV—and specifically, to the downcast opening section of the Aria «Asile héréditaire,/Où mes yeux s’ouvrirent au jour» sung by Arnold (Dmitry Korchak); and to to the dreamy, unquestionably Händel-ish Trio «Je rends à votre amour un fils digne de vous» sung by Mathilde (Salome Jicia), Edwige (Géraldine Chauvet), and Jemmy (Catherine Trottmann). Yet my very favorite instants were sitting at both ends of the journey. The first bars of the Ouverture were but an arresting, almost eerie foreshadowing of the Méditation from Jules Massenet’s Thaïs. The radiant Finale was a genuine archetype, and an epiphany: you’d swear the whole universe as we know it is coming to an end before your eyes—not merely a night at the opera. (I’d cite for reference Richard Wagner’s Götterdämmerung or Gustav Mahler’s Symphony No.9; but I’m sure everyone could bring up their own cherished ones).

[witekspicsoldpostcards]

UNTERWALDEN / SARNEN - SWITZERLAND

[gonzalo-obes]

IMAGENES Y DATOS INTERESANTES DEL DIA 11 DE DICIEMBRE DE 2023

Día Internacional de las Montañas, Año Internacional del Mijo y Año Internacional del Diálogo como Garantía de Paz.

San Genciano, San Dámaso y San Daniel.

Tal día como hoy en el año 1997

En Kioto, Japón, se abre a la firma el Protocolo del mismo nombre, un protocolo de la Convención Marco de las Naciones Unidas sobre el Cambio Climático (CMNUCC), y un acuerdo internacional que tiene por objetivo reducir las emisiones de seis gases de efecto invernadero que causan el calentamiento global. (Hace 26 años)

1994

Sin declaración de guerra previa, tropas rusas invaden Chechenia con dos columnas de tanques, dando comienzo a la Guerra de Chechenia, en lo que en principio se presenta como un paseo militar para los rusos. La Guerra no saldrá según lo previsto y se alargará hasta que Rusia, sometida a la presión interior por las bajas de sus tropas, y a la exterior por la brutalidad de los medios empleados, firme el 25 de agosto de 1996 en Jasavyurt (Daguestán), un acuerdo de tregua entre el general Aleksandr Lébed, enviado del presidente ruso Boris Yeltsin, y el responsable de las negociaciones chechenas, Aslán Masjádov. El 12 de mayo de 1997 la Federación Rusa y Chechenia firmarán un acuerdo de paz definitivo. (Hace 29 años)

1972

El módulo lunar Challenger de la Apolo 17, compuesta por el comandante y veterano de la misión Gemini 9 y Apolo 10 Eugene A. Cernan, el piloto del módulo lunar y geólogo Harrison H. Schmitt y el piloto del módulo de mando Ronald E. Evans, aluniza en el valle lunar de Taurus-Littrow, en la última visita del hombre a la Luna durante el siglo XX. Con su regreso a la Tierra el día 19, finalizará el proyecto Apolo que ha logrado llevar a 12 hombres a nuestro satélite de un total de 21 que lograron orbitarla. (Hace 51 años)

1958

El Alto Volta se independiza de Francia y queda como una república autónoma dentro de la Comunidad Francesa. En agosto de 1984 cambiará su nombre por el de Burkina Faso. (Hace 65 años)

1941

Adolfo Hitler, presidente nazi de Alemania, declara que entra en guerra contra los Estados Unidos, y Benito Mussolini por Italia hace lo propio. A petición del Presidente, el Congreso de Estados Unidos responde inmediatamente declarando la guerra a las dos potencias del eje. (Hace 82 años)

1879

En Guatemala, la Asamblea Nacional Constituyente decreta una nueva Constitución, tras la revolución encabezada por Justo Rufino Barrios. Es una constitución laica, de carácter centrista y sumaria. En la misma se recogen las llamadas "Garantías", que no son, ni más ni menos, que los derechos humanos. (Hace 144 años)

1845

En Suiza, siete de los cantones conservadores católicos (Lucerna, Friburgo, Uri, Schwyz, Unterwalden, Valais y Glaris) deciden aliarse en secreto para oponerse a las medidas anticatólicas de los cantones protestantes liberales. La alianza sale a la luz pública al intentar aliarse con Austria, un país extranjero, antiguo enemigo de la Confederación, lo que constituye una flagrante violación de la Constitución. (Hace 178 años)

1792

En la Convención Nacional francesa comienza el juicio contra el rey Luis XVI de Francia, acusado de traición. El proceso durará hasta el 19 de enero de 1793 y Luis XVI será condenado siendo guillotinado el 21 de enero. (Hace 231 años)

1718

Al haber fallecido el 30 de noviembre pasado el rey Carlos XII de Suecia, los países implicados en la llamada Guerra del Norte, Dinamarca, Rusia, Prusia y la misma Suecia, establecen contactos para iniciar conversaciones de paz que culminará con la firma de la Paz de Nystad. (Hace 305 años)

1576

En España, y tras permanecer encarcelado sin juicio desde el 27 de marzo de 1572 por haber traducido la Biblia a la lengua vulgar sin licencia, en el día de hoy Fray Luis de León, poeta, humanista y religioso agustino, es absuelto por el Tribunal de la Inquisición. Al impartir su primera clase en su cátedra de Salamanca tras 5 años de ausencia, comienza con la frase: "Dicebamus hesterna die..." ("Decíamos ayer..."). (Hace 447 años)

[hopping-bug]

Switzerland Calendar 2023 Template PDF, Excel, Word

In this article, we will delve into Switzerland public holidays, their historical roots, and how they are celebrated throughout the country, showcasing the unique tapestry of Swiss life.

Switzerland, a land known for its picturesque landscapes, rich cultural heritage, and diverse communities, celebrates a myriad of public holidays that reflect its history, traditions, and values. These holidays provide an opportunity for both locals and tourists to immerse themselves in Swiss culture, witness age-old customs, and experience the spirit of unity that binds this nation together.

Here you can checkout Switzerland public holidays.

Swiss National Day - A Celebration of Unity

Swiss National Day, celebrated on August 1st, is a momentous occasion for all Swiss citizens. It marks the foundation of the Swiss Confederation in 1291, when three cantons came together to pledge allegiance and establish a defensive alliance. On this day, the Swiss proudly exhibit their national pride by participating in various festivities, parades, and firework displays that unite the nation in a harmonious celebration of its shared identity.

Christmas - Embracing Swiss Traditions

Christmas holds a special place in the hearts of the Swiss people, as it does in many parts of the world. The Swiss Christmas season is a delightful blend of age-old customs and modern celebrations. Locals indulge in Advent markets, where ornate crafts, delectable treats, and festive decorations create a magical ambiance. Families gather to exchange gifts, savor traditional delicacies like raclette and fondue, and attend Christmas services, reaffirming the importance of love, togetherness, and faith during this joyous time.

New Year's Day - A Fresh Start

As the world bids farewell to the old year and welcomes the new, the Swiss join in the revelry on New Year's Day. From vibrant street parties in cities like Zurich and Geneva to more intimate gatherings in Alpine villages, the Swiss mark the beginning of the year with hope, resolutions, and a touch of festive merriment. The ringing of church bells at midnight echoes a sense of renewal and optimism, creating an atmosphere of anticipation for the year ahead.

Easter - A Blend of Religious and Folk Traditions

Easter in Switzerland is a colorful affair that combines Christian traditions with age-old folk customs. The Swiss celebrate with egg-painting competitions, egg-rolling contests, and the decorating of Easter fountains. Religious processions and church services also play a significant role during this time, as Swiss Christians come together to observe the resurrection of Jesus Christ.

Swiss Confederation Day - Honoring the Cantons

On the third Monday of September, the Swiss Confederation Day commemorates the agreement between Uri, Schwyz, and Unterwalden, which laid the foundation for the country's federal structure. This holiday provides an opportunity for each canton to showcase its unique heritage, with parades, folk music performances, and local culinary delights taking center stage.

Jeûne fédéral - A Day of Reflection

Jeûne fédéral, or Federal Fast Day, is a unique public holiday in Switzerland that falls on the third Sunday of September. This day serves as a time of reflection, prayer, and gratitude, encouraging Swiss citizens to empathize with those less fortunate and promote solidarity. It traces its roots back to historical events, including the Helvetic Republic's efforts to restore peace and unity in the country.

Jewish Community Centers (JCC) play a vital role in fostering a sense of community and providing various programs and services.

Conclusion

Switzerland's public holidays are a testament to the nation's vibrant cultural tapestry, reflecting its history, unity, and values. From Swiss National Day, celebrating the nation's foundation, to Jeûne fédéral, promoting reflection and empathy, each holiday offers a unique glimpse into the heart and soul of this enchanting country.

By partaking in these celebrations, both locals and visitors can forge meaningful connections, appreciating the essence of Swiss life and the enduring spirit of unity that defines this captivating nation.

[ickaimp]

Update:

‘Bywissig’ is most likely ‘Zywissig’, which is a family name local the the Zürich area.

And the round one with the keys was photographed backwards. It’s from the Canton of Unterwalden from 1816 to 1999, combining the key heraldry from the now separated cantons of Obwalden and Nidwalden. Thanks AxeGrandpa for finding it!

Favourite photo of the day:

Me freaking out over $10 stained glass at the local Brocki (second hand/charity shop) in Zug.

The small circle ones were originally part of a larger piece, the leading is meant to hold glass pieces around the circle.

The one in my hand is the Basel Cathedral. The largest round piece is dated 1983, and the one on the bottom is signed and dated 1958.

I got the rectangular knight head, which is surprisingly heavy, and two of the rounds.

[peaceinthestorm]

Charles Giron (1850-1914, Swiss) ~ Jeune fille d'Unterwald (Unterwaldienne), 1899

[Source: Collection du Musée des beaux-arts de La Chaux-de-Fonds]

[rabbitcruiser]

In the Air (No. 2)

Lake Lucerne (German: Vierwaldstättersee, literally "Lake of the four forested settlements" (in English usually translated as forest cantons), French: lac des Quatre-Cantons, Italian: lago dei Quattro Cantoni) is a lake in central Switzerland and the fourth largest in the country.

The name of Vierwaldstättersee is first used in the 16th century. Before the 16th century, the entire lake was known as Luzerner See "Lake Lucerne", as remains the English (and partly Italian, as Lago di Lucerna) usage. The (three) "Waldstätte(n)" (lit.: "forested sites/settlements", in English usually translated as forest cantons) since the 14th century were the confederate allies of Uri, Schwyz and Unterwalden. The notion of "Four Waldstätten" (Vier Waldstätten), with the addition of the canton of Lucerne, is first recorded in the 1450s, in an addition to the "Silver Book" of Egloff Etterlin of Lucerne.

The lake has a complicated shape, with several sharp bends and four arms. It starts in the south–north bound Reuss Valley between steep cliffs above the Urnersee from Flüelen towards Brunnen to the north before it makes a sharp bend to the west where it continues into the Gersauer Becken. Here is also the deepest point of the lake with 214 m (702 ft). Even further west of it is the Buochser Bucht, but the lake sharply turns north again through the narrow opening between the Unter Nas (lower nose) of the Bürgenstock to the west and the Ober Nas (upper nose) of the Rigi to the east to reach the Vitznauer Bucht. In front of Vitznau below the Rigi the lake turns sharply west again to reach the center of a four-arm cross, called the Chrütztrichter (Cross Funnel). Here converge the Vitznauer Bucht with the Küssnachtersee from the north, the Luzernersee from the west, and the Horwer Bucht and the Stanser Trichter to the south, which is to be found right below the northeast side of the Pilatus and the west side of the Bürgenstock. At the very narrow pass between the east dropper of the Pilatus (called Lopper) and Stansstad the lake reaches its southwestern arm at Alpnachstad on the steep southern foothills of the Pilatus, the Alpnachersee. The lake drains its water into the Reuss in Lucerne from its arm called Luzernersee (which literally translates as Lake of Lucerne).

The entire lake has a total area of 114 km² (44 sq mi) at an elevation of 434 m (1,424 ft) a.s.l., and a maximum depth of 214 m (702 ft). Its volume is 11.8 km³. Much of the shoreline rises steeply into mountains up to 1,500 m above the lake, resulting in many picturesque views including those of the mountains Rigi and Pilatus.

The Reuss enters the lake at Flüelen, in the part called Urnersee (Lake of Uri, in the canton of Uri) and exits at Lucerne. The lake also receives the Muota at Brunnen, the Engelberger Aa at Buochs, and the Sarner Aa at Alpnachstad.

Source: Wikipedia