#Starość

[sanus-sandra]

,,Z Tobą chce się starzeć, z Tobą chcę mieć psa''.

~'Dom' - Doda, Bedoes 2115

[stay-alive-again]

Wiosna już kolejna zbiera swoje żniwa Trzymamy się mocniej siebie, by móc to wytrzymać Dwudziestą ósmą wiosnę bierzemy na barki Wypadają nam włosy oraz z kalendarza kartki

"1980" Koniec Świata

[chimerqa]

Poszłam do lekarza z tymi zawrotami głowy, chociaż już mi przeszło. Typowe. Syndrom białego fartucha ;)

Z lekarką podejrzewamy, że to ten popierdolone ząb nr 8, co to niby rośnie, niby stoi w miejscu, niby go aparatem ortodontycznym ściągamy, niby schodzi... Jebaniutki tydzień wcześniej tak mi przeszkadzał, uciskał, wbijał się w policzek... Przypuszczalnie gdzieś się tak usadowił, że uciska coś przy uchu, stąd zawroty głowy. Oczywiście dostałam skiero na cito do neurologa i otolaryngologa. Już się umówiłam. Z rozpędu ogarnęłam też termin u fizjoterapeuty na kolanka, ale treningów nie odpuściłam xD debil milion.

Pokazałam też babce screeny z tego dnia jak miałam najgorsze zawroty głowy.

Powiedziałam, że nie jestem pewna czy tego taniego smartbanda można traktować poważnie. Mimo wszystko dostałam opierdol, że nie wezwałam pogotowia, dostałam tabletki na nadciśnienie (oczywiście do użytku okazjonalnego), książeczkę do mierzenia ciśnienia i przykaz mierzenia.

Tak sobie myślę, że ja to mam dojebanego tego anioła stróża, nie opierdala się w pracy i chyba puszcza ślimaka przodem na ostrze noża, gdy ja chcę na nim tańczyć (na tym nożu, nie na ślimaku).

Jarajcie się ze mną moją królewienką <3 ja wiem, że to tylko kot, ale dla mnie to cały świat!

[psychicznie-rozpierdolony]

Otóż to.

[ckliwie]

czy kiedyś uda nam się dożyć wspólnej starości?

czy będę mogła podziwiać nasz dom z ogródkiem

siedząc wspólnie na drewnianej huśtawce

I delikatnie odpychając się nogami

na zmianę z Tobą

Bo lata świetle mamy już za sobą

I mam nadzieję,że w tej chwili

Gdy poczuje Twoje silne ramiona

przypomną mi się wszystkie

lipcowe wieczory z Tobą

Gdy byliśmy jeszcze dziećmi

niepewnymi wszystkiego dookoła

poza miłością do siebie.

[denimixart]

To chyba nazywa się starość?

Chcąc ułatwić sobie pisanie w internecie, czy to na blogu czy w serwisach społecznościowych, korzystam z prostego notatnika w telefonie, bo tam jest mi łatwiej. Tak sobie dzisiaj piszę w tym telefonie, piszę.. Stwierdzam, że tekst jest ok, więc robię kopiuj, a następnie wklej, tyle że robię to w komputerze. Mocno zdziwiona, właściwie już wkurzona, zastanawiam się dlaczego nic się nie wkleja??? 😎 Starość, czy pan P? Pewnie jedno i drugie, taki duecik. Razem ze mną to juz tercet... egzotyczny? 🤔

[bezbecznik-dzienny]

[nietopesz]

spać, ale czekam na pasterkę

[wintereira]

Co do fakultetów, to osobny post, ponieważ chcę, żeby to dobrze wybrzmiało. Fakultety, ponieważ ta mała kuleczka, którą jeszcze kilka miesięcy temu odprowadzałam do przedszkola, moja maciupeńka wielbicielka Buki i Wikingów, ZDAJE MATURĘ I CZYMAJCIE MNIE BO JA NIE WIEM KIEDY TO SIĘ STAŁO. Przecież ona zaraz jest dorosła i pójdzie na studia!

[jazumst]

Jazu pierdoła

Żeby Was... Szybko, bo będę rzygał. Posłuchajcie:

Król R. to jednak zwierzę. Posadź koło niego "dupę" i momentalnie odwraca się od wszystkich próbując jej zaimponować.

Król D. to jeszcze większe zwierzę.

Król S. powinien iść na odwyk, póki jeszcze może.

Odpaliłem dziś konsolę i dostałem lokomocyjnej z zaskoczenia. Zaraz zdechnę.

Z dupy przyjechał Pierwszy z żoną. Z obiadu zrobiła się głodowa porcja. Chuj złamany. Mógł się zapowiedzieć, ale poco. Mama obiadek da. I dała, z naszych talerzy.

Muszę się położyć.

[chimerqa]

Już byłam w ogródku, witałem sie z gaska, a tu chuj mi w dupe jednak, bo rwa kulszowa! A już miałam sie zapisywać na sobotę na sztangi, już sie jarałam powrotem na siłownie i to do FA Marino!

Chuj, wezmę olfen i mydocalm, moze przejdzie

[avversja]

Starość nadchodzi wtedy, gdy człowiek traci zainteresowanie życiem, przestaje snuć marzenia, nie łaknie nowych prawd, nie szuka nowych światów.

[kronika-ilustrowana]

Морской волк

[bezbecznik-dzienny]

[awardwinningpies]

Młodzieńczy potok obłędu

Ach żeby znów z taką samą lekkością przymrużonych powiek nurzać się w jaśniejącym odmęcie młodzieńczej podatności na naiwności, gdzie wolna wola nie jest przywiązana sznurem do niczyjego drzewa, gdzie każde marzenie staje się płynącym planem, gdzie "ja" unosi się nad światem i próbuje sobie pomóc pytaniem: gdzie na świecie jest moje miejsce? I wiedzione do przodu bezwonną magią tendencyjnie intuicyjnych zmysłów, zawsze do czerwoności szpiku subiektywnych. Młodzieńczy potok obłędu nie liczący się z pozostawianym za sobą mokrym chłodnym śladem, przynoszącym świeżość możliwości ukojenia przypominającego o śmierci pragnienia, trafiał w miejsca, które stały chłodno i niewzruszenie płaskimi pozami w męcząco cichych jeziorach. Te zastałe baseny jezior nie siebie zastają w swoim odbiciu, napychają się lustrzanie tylko śliczno-śliskimi uniesieniami okalających je krajobrazów ruchanych nieuchwytnym wiatrem. Młodość nie szuka zamulonych wyobrażeniami na swój temat sadzaw niewiadomo choćby jak rozsadzonych sobą i siebie pełnych. Młodość o brzasku płynie krawężnikami pachnącego przerwanym seksem Paryża z bezczelnością przypisywaną grawitacji i obmywa się z popełnionych nocą grzechów chluszcząc w rynsztoku. Młodość nie siedzi w przeszłości, bo jej jeszcze nie uznaje - wszystko jest dlań nowe i jeszcze nieosiągnięte. Dzięki marzeniom rozpuszcza przyszłość w teraźniejszości i żyje oparami stworzonych roztworów. W dorosłym życiu gdzie jak na deskach teatru dramatyczno-komediowego rozsądne i obiektywnie oceniające jupitery naświetlają cuchnącym słupem niezdrowo pożółkłego światła zaropiałe raki zaprzeszłych porażek, które bulgocząco pulsując zagrażają jadem blisko spokrewnionym w umyśle marzeniom o zielonych niwach, na których pasą się pachnące sukcesami baranki z telefonami zamiast głów i w ogóle obok wyobrażeń o promiennej soczystej przyszłości. Na tej scenie, którą tworzymy każdej sekundy w naszej głowie jest wszystko, co się wydarzyło, co się nie wydarzyło, to co się dzieje teraz i to co się nie dzieje, a także to co się wydarzy i to, co się nie wydarzy. Ta scena jest ogromna. Wszystko dzieje się w tym samym momencie. Avista. A gdzie w tym wszystkim my? W operatorce. Zajmujemy się oświetleniem i puszczamy muzykę.

[koralinka]

Czy technologia nas przerośnie? Jak poradzimy sobie jako seniorzy w cyfrowym świecie?

Często zastanawiam się, jak będzie wyglądało moje życie za 30-40 lat, kiedy będę już dojrzałą kobietą, seniorką. Technologia rozwija się w niesamowitym tempie, a to, co dzisiaj wydaje się futurystyczne, za kilka dekad może stać się codziennością. Czy jako starsi ludzie nadążymy za światem, który już teraz gna naprzód bez chwili wytchnienia? Czy nie zostaniemy w tyle, zagubieni pośród cyfrowych rozwiązań, które miały ułatwić życie, a często – paradoksalnie – je komplikują?

Przepaść międzypokoleniowa już teraz jest widoczna

Przyglądając się dzisiejszym seniorom, widzę ogromną przepaść międzypokoleniową w umiejętnościach technicznych. Starsze osoby często nie radzą sobie z obsługą nowych urządzeń – telewizorów, smartfonów, a nawet bankomatów. Ile razy słyszałam od babci, że „ten pilot jest za skomplikowany” albo że nie rozumie, jak wysłać SMS-a na telefonie dotykowym. Choć technologia w zamyśle ma ułatwiać życie, staje się dla nich barierą, którą trudno przeskoczyć.

Już dziś widzimy, jak trudno jest seniorom opłacać rachunki online, podpisać cyfrowo umowę czy skorzystać z teleporady lekarskiej. Co będzie za kilkadziesiąt lat? Czy my, dzisiejsi trzydziestolatkowie, pewnego dnia także poczujemy się zagubieni?

Czy nadążymy za światem?

Z jednej strony jesteśmy pokoleniem, które żyje na styku dwóch rzeczywistości: tej analogowej i cyfrowej. Wiemy, jak wygląda życie bez Internetu – potrafiliśmy bawić się na podwórku do późnego wieczora, a książka telefoniczna była jedyną wyszukiwarką kontaktów. Jednak z drugiej strony – jesteśmy otwarci na zmiany i potrafimy dostosowywać się do nowych technologii. Wydaje się, że to powinno nas uratować. Ale czy na pewno?

Kiedy pomyślę o tym, jak szybko zmienia się dzisiejszy świat, czuję pewien niepokój. Jeszcze 10 lat temu nikt nie wyobrażał sobie, że w codziennym życiu będziemy korzystać z asystentów głosowych jak Siri czy Alexa. Za kolejne 40 lat być może sztuczna inteligencja całkowicie przejmie obsługę domów, zdrowia czy finansów. Wtedy nawet dziś „proste” technologie mogą stać się dla nas czarną magią.

Samodzielność seniorów w cyfrowym świecie

Jednym z największych wyzwań będzie samodzielność. Opłacanie rachunków, podpisywanie umów na media czy wizyta u lekarza już dziś wymaga pewnych umiejętności cyfrowych. Za 30-40 lat może się okazać, że wszystko będzie zautomatyzowane – od zakupu jedzenia po zarządzanie finansami. Czy będziemy potrafili odnaleźć się w świecie, w którym każde urządzenie wymaga „konfiguracji”, „synchronizacji” i aktualizacji?

Boję się myśli, że przyszłe technologie mogą wykluczyć tych, którzy nie nadążą. Już dziś wiemy, jak wielu seniorów czuje się bezradnych, gdy trzeba zarezerwować wizytę przez Internet albo zalogować się do banku. Czy kiedyś i ja będę potrzebowała pomocy wnuka, by opłacić rachunek „na jakiejś nowej aplikacji”?

Czy technologia zapomni o starszych ludziach?

Niestety, twórcy technologii rzadko biorą pod uwagę potrzeby starszych osób. Dzisiejsze smartfony czy aplikacje bywają intuicyjne dla młodych, ale dla seniorów są pełne przeszkód. Coś, co dla nas wydaje się naturalne – jak przeciągnięcie palcem po ekranie – dla nich jest abstrakcją. Jeśli technologia nie stanie się bardziej przyjazna dla osób starszych, problem będzie narastać.

Nadzieja w edukacji i otwartości

Na szczęście, nie wszystko jest stracone. Już teraz widzimy programy edukacyjne dla seniorów, które uczą ich obsługi Internetu czy smartfonów. To pokazuje, że w każdym wieku można się uczyć – kluczem jest otwartość i wsparcie bliskich. Być może za kilkadziesiąt lat my również będziemy musieli podjąć to wyzwanie: uczyć się obsługi inteligentnych robotów domowych czy interakcji z AI.

Czy technologia nas przerośnie?

Nie znam odpowiedzi. Ale jedno jest pewne – technologia będzie się rozwijać szybciej niż kiedykolwiek. Może przyjdzie nam stawić czoła takim wyzwaniom, których dzisiaj nie potrafimy sobie nawet wyobrazić. Warto jednak już teraz dbać o to, by nie bać się nowości i traktować technologię jako narzędzie, które ma służyć nam, a nie my jej.

A Wy, jak myślicie? Czy kiedyś technologia nas przerasta? Czy będzie dla nas wsparciem, czy barierą? Podzielcie się swoimi przemyśleniami!