#Ocean stories

[jurjenkvanderhoek]

ALBRECHT GENIN ONTWIERP LOGO’S VOOR EEN COMPLEXE WERELD

Een maagdelijk wit vel papier nodigt uit er een lijn op te zetten en nog één en een vlak te duiden, een compositie aan te vangen. Maar het onbeschreven blad kan ook tegenstaan, de inspiratie dood slaan. Je zit mijmerend, de hand beweegt niet, er komt niets naar boven dat beeld dient te hebben. Dan liever een ondergrond genomen dat al eens iets heeft ontvangen, al een verhaal in zich heeft. Jij hoeft dat alleen maar aan te vullen, in te vullen met jouw idee over de herinnering. Dat is wat Albrecht Genin doet, of beter heeft gedaan. De Duitse kunstenaar leefde van 1945 tot 2013. Op dit moment wordt zijn werk getoond in Museum Nairac , daarbij is een catalogus getiteld "Ocean Stories" verschenen bij Livingstone Editions / Van Spijk Artbooks.

“Omdat Genin niet wilde beginnen op een wrede witte ondergrond, gaf hij de voorkeur aan geprint materiaal zoals Bijbels, wetboeken, kaarten, partituren en grootboeken om op te werken”, schrijft Jeroen Dijkstra van de Livingstone Gallery in het voorwoord tot het boek. Dijkstra stipt kort de levensloop van de kunstenaar aan, daar de tekeningen in de bundel opgenomen al boekdelen spreken. “Wanneer hij muziekpapier gebruikte kon een compositie beginnen met een lijn, maar dan liet hij deze lijn groeien tot een figuur. Met een bladzijde uit een boek is de helft van de afbeelding al aanwezig. Mooi materiaal om een tekening te beginnen daar het eerste werk al gedaan is.”

Wars van de kunstwereld met zijn artistieke trends en kritieken, afkering van musea, galeries en kunstruimten kon Genin bij leven een bijzonder oeuvre opbouwen. Het lukte hem het leven, wat hij beschouwde als de absurde realiteit, te vertalen in een leefbare fantasie. Dijkstra legt de manier van werken uit, ontrafelt het mysterie. Ruwe contouren met veelal emotionele, soms zelfs donkere ondertonen worden afgewisseld met een heel bijzonder gevoel voor humor. Genin zocht de lichtheid van het bestaan. Voor zijn afbeeldingen inspireerden hem de dagelijkse handelingen van Thaise vissers op weg naar de rivier, de boeren die de velden ploegen. Locaties werden inwisselbaar door het beeld te versimpelen tot alleen enkele zwarte lijnen. Op die manier kan het evengoed een boer in Normandië zijn of vissers aan de oever van de Nijl. Mannen met speren rond een kampvuur kunnen ook grottekeningen in Afrika zijn of rotsschilderingen van Aboriginals in Australië. Het vereenvoudigen van een complexe wereld tot haar essentie, omdat de wereld al ingewikkeld genoeg is. "Because I really enjoy it when I am able to do it with ease."

In zijn werken op papier gebruikte Genin meestal zwarte olieverf of oostindische inkt. "Black is more exciting for the process, the composition becomes more divined." Hij was van mening dat kleur het ontstaan van een afbeelding beperkt. Zwart legt de basis voor concentratie op de compositie, kleur leidt af van de abstractie van het beeld. Door het boek, dat in beelden de verhalen vertelt van Genins reizen naar het Verre Oosten, te bladeren zie ik wat de kunstenaar bedoelt met dat de compositie met zwart meer goddelijk wordt. De tekeningen lijken van een andere orde te zijn, een parallel universum. De figuren, met ogen maar zonder neus, brengen een mysterieus spel voor het voetlicht. En inderdaad hebben de tekeningen de sfeer van rotsschilderingen, van beeltenissen die het leven bezweren. Van tekens die de wereld tot haar essentie versimpelen.

Het boek is over verschillende rubrieken uitgesmeerd. Ingedeeld naar de diverse dragers die door Genin voor de tekeningen zijn gebruikt. En iedere ondergrond – boek, muziekblad, geschreven tekst, ingevuld grootboekrekening, logboeken – hebben een eigen sfeer in beeltenis. De figuren zijn tot het wezen versimpeld, de basis waarop de handeling dan wel de boodschap het meest tot recht komt. De drager heeft als verhaal voldoende, niet als leesbare tekst maar als zichtbaar tekstbeeld. Het is het decor van de tekening, heeft er zijdelings betekenis door. De achtergrond maakt de levende vlek speels. Zou het op blank papier zijn gezet zal het een te harde overgang kennen, van het blad springen en minder kracht hebben. Juist deze afweging van geprint onder getekend, die balans van wat was en later is, geeft de compositie een dimensie meer. Het is tastbaar gelaagd.

Op muziek gezet acteren de figuren een danse macabre, een levendige dodendans. En staat de dirigent onstuimig voor zijn orkest. De notenbalken nodigen meer uit om op het thema muziek het beeld te laten klinken. De noten op de balken brengen een melodieuze sfeer in. Er is meer dynamiek dan in de relatief statische boekbladen. Net als in de boeken de tekst zich niet laat lezen, kan het uitgeschreven muziekstuk niet op noten gespeeld worden. Het is behang om de tekening vertrouwd en intiem te maken. De titel van het muziekstuk is meestal aanleiding voor een tekening. Zo is het muziekblad beter onderdeel van de compositie dan bij de andere items voor verbeelding.

Op geschreven teksten gaat de beweging verder. Het schoonschrift nodigt uit tot een geladen dynamiek. En ook hier is de tekst achtergrond ter ondersteuning van het beeldmerk. Waar het grootboek door de rechtlijnige verdeling en de levendige notities daarop een paradox in de afbeelding krijgt. Het kan dat dragen. Rollende hoofden zijn ogende stenen, torso´s zonder armen prijzen schoonheid, een ladder voert naar de sterren, het eiland in de zon zinkt in zee. Ocean Stories, een tekening die titel is van het boek, is beeldend een vlucht uit deze wereld, van huis en haard verdreven. Zo staan alle tekeningen symbool voor de donkerte van het bestaan waarin Genin een verlichtend wezen probeerde uit te drukken. Hij heeft getracht de heldere kant van het leven te zien om deze in zwarte expressies om te zetten. Zwart, niet als naargeestigheid, maar om de aandacht vast te houden, te concentreren op kernpunten. Logo´s van een samengestelde wereld. De aarde versimpeld tot haar geaardheid, waarop het leven nog leefbaar is.

Ocean Stories. Albrecht Genin, tekeningen. Tekst Jeroen Dijkstra. Uitgave Livingstone Editions / Van Spijk Art Books, 2024. Tentoonstelling Museum Nairac Barneveld tot en met 22 juni 2024.

[fernycreek]

Western Port Bay Musings

There are many things I love about Victoria’s Western Port Bay. What first comes to mind is the interactions with this unique coastline through the practice of surfing. When the larger swells of Autumn and Winter make their way up into the bay, it’s not unusual to find yourself parked along a back street of Shoreham a couple hours before high-tide, pulling on a wetsuit with the ground damp beneath your feet. The stroll through the campground and down the little single track amongst the wet eucalyptus and out onto the beach strewn with seaweed, is always enjoyable. It’s a settling moment before paddling out into the liquid walls peeling along the reef with the aid of a grooming offshore NW wind. 

In a lull between sets at Honeysuckle Reef, I like to look up and down the immediate coast with the hilly farmlands rising above to the west and Point Leo to the east. The silhouettes of surfers at the various breaks bob up and down as they stare out to sea in a meditative state. This habit orientates or places oneself within this coastal landscape. 

There is a certain charm and character to this stretch of coastline - a comforting and familiar feeling which is always present. This favourite and regenerative spot continues to draw me back ever since I first surfed here many moons ago.

DM.

[completeutterwonderfulnonsense]

I grew up at the beach and did junior lifeguard training every summer for… six or seven years, so I have been in and out of my fair share of rip currents. I used to make the lifeguards on duty nervous by using the rip tides strategically to get out past the waves with friends (one specific friend and my sister) because that was our favorite place to hang out and swim and chat, bc we were all excellent swimmers and had a lot of experience both recognizing and escaping rip currents, and the rip currents at the beaches we frequented were consistent enough that we knew how far out they’d actually take us. Surfers do this all the time to get out past the already breaking waves.

Having lived away from the coast for a few years now, and not spent as much time at the beach/swimming in the ocean, I could still recognize a rip current but would not be nearly as cavalier about it, bc I’m very out of practice for both the recognizing and the swimming stamina, which is pretty important, bc the most important things to remember if you realize you’re being pulled out is 1) don��t panic 2) **swim PARALLEL to shore** (at a 90° to the current) and not directly against it. The instinct is to swim straight back to shore but you will not win against the current, you have to get out of it first. Luckily they’re often narrow, so swimming sideways will get you out.

As someone that has grown up surrounded by beaches and done surf life saving, I know how the sea works. Lots of people dont. Every summer multiple tourists die here because they don’t respect the sea, if you’re going to the coast, here’s a thing I saw on Facebook.

[weirdlookindog]

"Un de ces longs bras glissa par l’ouverture"

Alphonse de Neuville (1835–1885) - Long Arm Glided

Illustration from Jules Verne's "Twenty thousand leagues under the sea", 1870

[freddieardley]

Textures at Low Tide. Devon, UK

Photographed by Freddie Ardley - instagram

[lil-vibes]

Day 24: Other side

Previous/Next

(prompt list here!)

[alyssumsun]

cover redraw for painting practice xoxo

[canisalbus]

Sobbing over Machete, who can only be seen smiling in one part of the growing up compilation, as a wee little lad.

Sobbing over the face that he was a toddler in that part, a child who had yet to be separated from his family or know the abuse of his "teacher," who only knew the joys of cute snails and holding his favorite pet chicken.

It seems like all of his issues were compounded after his family left him :(

It is what it is. Considering the cards he was dealt, he managed to play his hand pretty well, I think. I've been mulling over this a bit lately, and I'd go as far as to say that in the eyes of his contemporaries, his childhood probably wouldn't even have been unusually unhappy or unfortunate. By most metrics he was a wildly successful individual.

Historically speaking, child abandonment has been more widespread than a modern day person might initially think.

(source)

I'd also like to believe that his parents meant well and the decision to give him up wasn't an easy one. They were going through an impossibly tight squeeze of financial and emotional hardship, and Machete, the youngest child, was constantly sick with mystery illnesses they didn't know how to deal with (anemia + weakened immunity system being the main cause for most of them). Rather than having the entire family suffer and starve, they arranged to have him be left at a monastery, hoping to give him a fighting chance to survive.

If there's a silver lining to it, it was a immense stroke of luck he ended up somewhere where he was looked after (monks were known to have better understanding and access to medicine than commoners). Moreover, he was also taught to read, a rare and priced skill at the time, which ultimately enabled him to claw his way into the upper echelons of the society. Not only did he survive, he prevailed against all odds.

Machete himself probably has mixed feelings about his childhood. He doesn't like to think about it, and (like most people) doesn't realize or admit the extent it affected him. His parents only exist on some conceptual, untouchable level to him, and I don't think he has any desire to try to find out who they were and if they're still alive. He might harbor some repressed, aimless and faceless resentment for them for deciding to wash their hands of him for a reason for another. Maybe it's the root of his inferiority complex and persistent sense of inadequacy, knowing there must've been something wrong with him for that to happen. But then again, it's hard to truly miss something or someone you don't have a personal connection to, or any memories about. In the end, he wasn't worth their time then and they're not worth his time now.

He can recall some of his time in the monastery and it was mostly a pleasantly uneventful existence, filled with strict but soothing routines and a sense of community. His mentor (father-figure, whether he likes it or not) was a cold and brutish man who disciplined him harshly. His relationship with him is tense and inflamed, but he realizes he wouldn't have gotten as far as he did without his tutelage, connections and patronage. If he hadn't sponsored his studies in Venice, he would've never crossed paths with Vasco either.

[nemfrog]

A sea serpent seizing a sailor. Sea monsters unmasked. 1883.

Internet Archive

[00l6]

Painting a dream I had that stains my mind till this day. Being out in the open ocean at night 🌟

[sictransitgloriamvndi]

[lepetitdragonvert]

La petite sirène / The Little Mermaid by Hans Christian Andersen

Éditions ipomée - albin michel

1998

Artist :Boris Diodorov

[photographss-world]

Otursak bir akşam üzeri,

Sen bana hiç bilmediğim bir hikaye anlatsan.

Bildiğim bir hikaye de anlatsan ben bilmezden gelirim,

Söz…!

Edip Cansever...

[weirdlookindog]

"Le poulpe brandissait la victime comme une plume"

Alphonse de Neuville (1835–1885) - Brandishing it's Victim

Illustration from Jules Verne's "Twenty thousand leagues under the sea", 1870

[artilite]

star sailor 🎇

this was drawn a little over 2 weeks ago as i was in the middle of act 2! it's kind of funny in retrospect hahaha i put the star shaped light on sif as a nod to my vague theory that sif had a star for a heart/soul but lost it. Well it wasn't quite right but there was one line of dialogue going towards that direction? a win is a win