#Ocean stories

[jurjenkvanderhoek]

ALBRECHT GENIN ONTWIERP LOGO’S VOOR EEN COMPLEXE WERELD

Een maagdelijk wit vel papier nodigt uit er een lijn op te zetten en nog één en een vlak te duiden, een compositie aan te vangen. Maar het onbeschreven blad kan ook tegenstaan, de inspiratie dood slaan. Je zit mijmerend, de hand beweegt niet, er komt niets naar boven dat beeld dient te hebben. Dan liever een ondergrond genomen dat al eens iets heeft ontvangen, al een verhaal in zich heeft. Jij hoeft dat alleen maar aan te vullen, in te vullen met jouw idee over de herinnering. Dat is wat Albrecht Genin doet, of beter heeft gedaan. De Duitse kunstenaar leefde van 1945 tot 2013. Op dit moment wordt zijn werk getoond in Museum Nairac , daarbij is een catalogus getiteld "Ocean Stories" verschenen bij Livingstone Editions / Van Spijk Artbooks.

“Omdat Genin niet wilde beginnen op een wrede witte ondergrond, gaf hij de voorkeur aan geprint materiaal zoals Bijbels, wetboeken, kaarten, partituren en grootboeken om op te werken”, schrijft Jeroen Dijkstra van de Livingstone Gallery in het voorwoord tot het boek. Dijkstra stipt kort de levensloop van de kunstenaar aan, daar de tekeningen in de bundel opgenomen al boekdelen spreken. “Wanneer hij muziekpapier gebruikte kon een compositie beginnen met een lijn, maar dan liet hij deze lijn groeien tot een figuur. Met een bladzijde uit een boek is de helft van de afbeelding al aanwezig. Mooi materiaal om een tekening te beginnen daar het eerste werk al gedaan is.”

Wars van de kunstwereld met zijn artistieke trends en kritieken, afkering van musea, galeries en kunstruimten kon Genin bij leven een bijzonder oeuvre opbouwen. Het lukte hem het leven, wat hij beschouwde als de absurde realiteit, te vertalen in een leefbare fantasie. Dijkstra legt de manier van werken uit, ontrafelt het mysterie. Ruwe contouren met veelal emotionele, soms zelfs donkere ondertonen worden afgewisseld met een heel bijzonder gevoel voor humor. Genin zocht de lichtheid van het bestaan. Voor zijn afbeeldingen inspireerden hem de dagelijkse handelingen van Thaise vissers op weg naar de rivier, de boeren die de velden ploegen. Locaties werden inwisselbaar door het beeld te versimpelen tot alleen enkele zwarte lijnen. Op die manier kan het evengoed een boer in Normandië zijn of vissers aan de oever van de Nijl. Mannen met speren rond een kampvuur kunnen ook grottekeningen in Afrika zijn of rotsschilderingen van Aboriginals in Australië. Het vereenvoudigen van een complexe wereld tot haar essentie, omdat de wereld al ingewikkeld genoeg is. "Because I really enjoy it when I am able to do it with ease."

In zijn werken op papier gebruikte Genin meestal zwarte olieverf of oostindische inkt. "Black is more exciting for the process, the composition becomes more divined." Hij was van mening dat kleur het ontstaan van een afbeelding beperkt. Zwart legt de basis voor concentratie op de compositie, kleur leidt af van de abstractie van het beeld. Door het boek, dat in beelden de verhalen vertelt van Genins reizen naar het Verre Oosten, te bladeren zie ik wat de kunstenaar bedoelt met dat de compositie met zwart meer goddelijk wordt. De tekeningen lijken van een andere orde te zijn, een parallel universum. De figuren, met ogen maar zonder neus, brengen een mysterieus spel voor het voetlicht. En inderdaad hebben de tekeningen de sfeer van rotsschilderingen, van beeltenissen die het leven bezweren. Van tekens die de wereld tot haar essentie versimpelen.

Het boek is over verschillende rubrieken uitgesmeerd. Ingedeeld naar de diverse dragers die door Genin voor de tekeningen zijn gebruikt. En iedere ondergrond – boek, muziekblad, geschreven tekst, ingevuld grootboekrekening, logboeken – hebben een eigen sfeer in beeltenis. De figuren zijn tot het wezen versimpeld, de basis waarop de handeling dan wel de boodschap het meest tot recht komt. De drager heeft als verhaal voldoende, niet als leesbare tekst maar als zichtbaar tekstbeeld. Het is het decor van de tekening, heeft er zijdelings betekenis door. De achtergrond maakt de levende vlek speels. Zou het op blank papier zijn gezet zal het een te harde overgang kennen, van het blad springen en minder kracht hebben. Juist deze afweging van geprint onder getekend, die balans van wat was en later is, geeft de compositie een dimensie meer. Het is tastbaar gelaagd.

Op muziek gezet acteren de figuren een danse macabre, een levendige dodendans. En staat de dirigent onstuimig voor zijn orkest. De notenbalken nodigen meer uit om op het thema muziek het beeld te laten klinken. De noten op de balken brengen een melodieuze sfeer in. Er is meer dynamiek dan in de relatief statische boekbladen. Net als in de boeken de tekst zich niet laat lezen, kan het uitgeschreven muziekstuk niet op noten gespeeld worden. Het is behang om de tekening vertrouwd en intiem te maken. De titel van het muziekstuk is meestal aanleiding voor een tekening. Zo is het muziekblad beter onderdeel van de compositie dan bij de andere items voor verbeelding.

Op geschreven teksten gaat de beweging verder. Het schoonschrift nodigt uit tot een geladen dynamiek. En ook hier is de tekst achtergrond ter ondersteuning van het beeldmerk. Waar het grootboek door de rechtlijnige verdeling en de levendige notities daarop een paradox in de afbeelding krijgt. Het kan dat dragen. Rollende hoofden zijn ogende stenen, torso´s zonder armen prijzen schoonheid, een ladder voert naar de sterren, het eiland in de zon zinkt in zee. Ocean Stories, een tekening die titel is van het boek, is beeldend een vlucht uit deze wereld, van huis en haard verdreven. Zo staan alle tekeningen symbool voor de donkerte van het bestaan waarin Genin een verlichtend wezen probeerde uit te drukken. Hij heeft getracht de heldere kant van het leven te zien om deze in zwarte expressies om te zetten. Zwart, niet als naargeestigheid, maar om de aandacht vast te houden, te concentreren op kernpunten. Logo´s van een samengestelde wereld. De aarde versimpeld tot haar geaardheid, waarop het leven nog leefbaar is.

Ocean Stories. Albrecht Genin, tekeningen. Tekst Jeroen Dijkstra. Uitgave Livingstone Editions / Van Spijk Art Books, 2024. Tentoonstelling Museum Nairac Barneveld tot en met 22 juni 2024.

[fernycreek]

Western Port Bay Musings

There are many things I love about Victoria’s Western Port Bay. What first comes to mind is the interactions with this unique coastline through the practice of surfing. When the larger swells of Autumn and Winter make their way up into the bay, it’s not unusual to find yourself parked along a back street of Shoreham a couple hours before high-tide, pulling on a wetsuit with the ground damp beneath your feet. The stroll through the campground and down the little single track amongst the wet eucalyptus and out onto the beach strewn with seaweed, is always enjoyable. It’s a settling moment before paddling out into the liquid walls peeling along the reef with the aid of a grooming offshore NW wind. 

In a lull between sets at Honeysuckle Reef, I like to look up and down the immediate coast with the hilly farmlands rising above to the west and Point Leo to the east. The silhouettes of surfers at the various breaks bob up and down as they stare out to sea in a meditative state. This habit orientates or places oneself within this coastal landscape. 

There is a certain charm and character to this stretch of coastline - a comforting and familiar feeling which is always present. This favourite and regenerative spot continues to draw me back ever since I first surfed here many moons ago.

DM.

[completeutterwonderfulnonsense]

I grew up at the beach and did junior lifeguard training every summer for… six or seven years, so I have been in and out of my fair share of rip currents. I used to make the lifeguards on duty nervous by using the rip tides strategically to get out past the waves with friends (one specific friend and my sister) because that was our favorite place to hang out and swim and chat, bc we were all excellent swimmers and had a lot of experience both recognizing and escaping rip currents, and the rip currents at the beaches we frequented were consistent enough that we knew how far out they’d actually take us. Surfers do this all the time to get out past the already breaking waves.

Having lived away from the coast for a few years now, and not spent as much time at the beach/swimming in the ocean, I could still recognize a rip current but would not be nearly as cavalier about it, bc I’m very out of practice for both the recognizing and the swimming stamina, which is pretty important, bc the most important things to remember if you realize you’re being pulled out is 1) don’t panic 2) **swim PARALLEL to shore** (at a 90° to the current) and not directly against it. The instinct is to swim straight back to shore but you will not win against the current, you have to get out of it first. Luckily they’re often narrow, so swimming sideways will get you out.

As someone that has grown up surrounded by beaches and done surf life saving, I know how the sea works. Lots of people dont. Every summer multiple tourists die here because they don’t respect the sea, if you’re going to the coast, here’s a thing I saw on Facebook.

[weirdlookindog]

"Un de ces longs bras glissa par l’ouverture"

Alphonse de Neuville (1835-1885) - Long Arm Glided

Illustration from Jules Verne's "Twenty thousand leagues under the sea", 1870

[lil-vibes]

Day 24: Other side

Previous/Next

(prompt list here!)

[freddieardley]

Textures at Low Tide. Devon, UK

Photographed by Freddie Ardley - instagram

[nemfrog]

A sea serpent seizing a sailor. Sea monsters unmasked. 1883.

Internet Archive

[00l6]

Painting a dream I had that stains my mind till this day. Being out in the open ocean at night 🌟

[sictransitgloriamvndi]

[lepetitdragonvert]

La petite sirène / The Little Mermaid by Hans Christian Andersen

Éditions ipomée - albin michel

1998

Artist :Boris Diodorov

[photographss-world]

Otursak bir akşam üzeri,

Sen bana hiç bilmediğim bir hikaye anlatsan.

Bildiğim bir hikaye de anlatsan ben bilmezden gelirim,

Söz…!

Edip Cansever...

[artilite]

star sailor 🎇

this was drawn a little over 2 weeks ago as i was in the middle of act 2! it's kind of funny in retrospect hahaha i put the star shaped light on sif as a nod to my vague theory that sif had a star for a heart/soul but lost it. Well it wasn't quite right but there was one line of dialogue going towards that direction? a win is a win

[unboundprompts]

Pirate prompts?? Please i can barely find any but i need so muchhh

Pirate Writing Prompts

-> feel free to edit and adjust pronouns as you see fit.

The captain’s hand instinctively covered their forearm, hiding the tattoo inked when they’d sworn a foolish oath years ago. They pulled down their sleeve, but it was too late—the young deckhand’s sharp eyes had caught the telltale lines of a treasure map scrawled in dark ink. "You saw nothing," the captain muttered.

Stranded on a stretch of empty beach, the two pirate captains—once bitter enemies—could barely look each other in the eye. "I’m not sharing my firewood with you," she snapped, hoarding the meager pile of driftwood they’d collected for warmth. Her rival just sneered, pulling his coat tighter around him against the sharp ocean wind. "Fine," he retorted with a smirk. "Let’s see who freezes first. Might just solve the whole problem."

The stowaway, caught by the crew in the dark belly of the ship, glared defiantly at the captain, despite the empty cutlass against their neck. "You’ve got fire in you; I’ll give you that much," the captain said, their eyes gleaming with a curiosity that no one expected. "Maybe it’s just the kind we need to outrun that navy fleet on our tail." The stowaway blinked, hope flickering across their face as the cutlass lowered just enough for them to breathe.

They called it The Silent Marauder, the ghost ship that drifted out of the mist on blood-red nights, promising riches for those who dared board. "One must stay," the captain read aloud from the ancient log book, unease prickling the crew’s skin as they glanced at each other in horror. A shiver crept down their spines as they realized the truth: the captain would have to decide which of them would stay behind as payment for their prize.

The captain smirked, shackled to the wooden post in the navy brig, as the young officer watched them through the bars. "So," the captain drawled, "will you throw the book at me, or are you the type to bend a rule or two for an honest pirate?" The officer’s expression wavered, his fingers hovering over his keys, and for a split second, the line between duty and temptation flickered dangerously in his eyes.

The silver-haired mermaid lay limp on the ship’s deck, her scales shimmering under the moonlight as she met the captain’s gaze with an unearthly intensity. "If you release me, I’ll lead you to treasure beyond imagining," she whispered, her voice lilting like the waves.

The grizzled sailor reached out to the young captain with trembling hands, a half-smile on his weathered face. "So you’re really my daughter, then," he murmured, his voice rough and thick with years lost. She clenched her jaw, her hands balled into fists as she fought against the waves of emotion rising inside her; after years of fighting her way to captaincy, she never thought she’d face her father.

[weirdlookindog]

"Le poulpe brandissait la victime comme une plume"

Alphonse de Neuville (1835-1885) - Brandishing it's Victim

Illustration from Jules Verne's "Twenty thousand leagues under the sea", 1870

[chaziemcblack]

Perla knows what’s going on