#Neden Geri Döndüler?

[dipnotski]

Christoph Vandreier – Neden Geri Döndüler? (2024)

Adolf Hitler’in Ocak 1933’te Almanya Şansölyesi olarak atanması, bir seçimin değil; General Paul von Hindenburg’un önderlik ettiği az sayıda ordu ve hükümet yetkilisinin dahil olduğu bir siyasi komplonun sonucuydu. Bunun sonuçları, II. Dünya Savaşı, Holokost ve milyonlarca kişinin yok edilmesi oldu. Üçüncü Reich’ın çöküşünden yaklaşık yetmiş beş yıl sonra, neo-Nazi sağ Almanya’da büyük bir siyasi…

[amezhu]

Heaven Official's Blessing ▪︎

249. BÖLÜM - Ekselanslarının Merak Uyandıran Olayı - Veliaht Prensin Hatırası Kaybolup Gidiyor 4- Seninle Yeniden Karşılaşacağız -

Hayalet maskeli kişinin verdiği talimatlar karmaşık değildi: sadece birkaç li güneye, belirli bir dağdaki belirli bir ine doğru ilerleyin. Xie Lian, normal bir insanın şu anda olduğu gibi hız konusunda kendisiyle boy ölçüşemeyeceğinden ve San Lang'ın yardımcısından daha hızlı bir şekilde o yere varacağından da emindi.

Gerçekten de bir saat sonra, dağdaki ruhların ve canavarların çığlıkları ve ulumaları eşliğinde, dağa girdiği andan itibaren çılgınca bir savaşa tutuşmuş ve birkaç canavarı öldürmüştü. Sonunda, o malum dağ ile o malum ini buldu.

Her ne kadar canavarın bir etkisi varmış gibi görünse de, üç yüz ila dört yüz güçlü uşak onun için girişi koruyor olsa da, Xie Lian’a göre bunun girişi koruyan üç veya dört güçlü uşaktan hiçbir farkı yoktu. İlk başta düşmanın son derece güçlü olacağından endişe etmiş ve aceleci davranmamıştı, ancak bir süre sabırla inin çevresini gözetledikten ve uşakların boş gevezeliklerini dinledikten sonra, canavarın son birkaç gündür gereğinden fazla şey yaşadığını keşfetti.

"... bu doğru, bu doğru, shanzhu sadece kokuşmuş bir xiulian uygulayıcıdan zorlukla kaçmayı başardı. Ölümüne korkmuşlardı ve yaralı olarak geri döndüler. Geri döndükleri anda, büyük bir panik içinde orijinal inlerini terk ettiler ve buraya kaçtılar."

"Anlıyorum! Neden aniden hepimizi çağırdıklarını merak ediyordum - demek ki uygulayıcının intikam almak için geri dönmesinden korkuyorlar!"

"Korkmaları için bir sebep yok. O uygulayıcı shanzhu tarafından birkaç kez ısırıldı. Şimdi uyansa bile, kuzey yönünün nerede olduğunu bile bulamayacak kadar kafası karmakarışık olacaktır."

"Nasıl korkmazlar? Shanzhu birkaç yüzyıl önce yaşamış ve ünlü bir canavar olmasına rağmen, bu uygulayıcının aniden ortaya çıktığını ve iki vuruşla onları burnu yamulana ve gözleri şaşı olana kadar dövdüğünü duydum. Eğer uygulayıcının vücudunda bazı yaralar varmış gibi görünmeseydi ve Shanzhu'na birkaç ısırık atma fırsatı vermeseydi, korkarım Shanzhu geri dönemezdi."

"Lanet olsun, vahşi bir uygulayıcı nasıl bu kadar güçlü olabilir!"

Buraya kadar dinledikten sonra, Xie Lian az çok yeterli olduğunu hissetti.

Rahatça dışarı çıktı ve onları sıcak bir şekilde selamladı, "Merhaba."

Küçük canavar uşaklarından oluşan kalabalık büyük bir şaşkınlık yaşadı ve "kim var orada!" diye bağırarak ayağa fırladı.

"Bu güzel çocuk nereden geldi?"

Xie Lian küçük bir gülümseme takındı ve açıklama yapmak için hiç vakit kaybetmeden doğrudan ine doğru yol aldı. Yakalamak için gelişigüzel uzandığında birkaç on tanesini yakaladı; ve gelişigüzel kenara fırlattığında birkaç on Zhang fırlattı.

Büyü olmadan bile, uşak kalabalığına öyle bir korku vermeyi başardı ki, tiz çığlıkları havayı durmaksızın doldurdu; “Bu tatlı oğlanın sorunu ne!!! Çok kibar gibi görünüyor!!! Neden bu kadar kaba ve vahşi!!!”

Ve böylece, yabani otları koparmaya benzer bu şekilde, Xie Lian ine engelsiz bir şekilde adım attı. Büyük bir canavarla büyük bir savaşa girmeye hazırlanıyordu ama ine girdiğinde gördüğü şeyin insan formuna bürünmüş, yerde yuvarlanan, karnına sarılıp inleyen ve feryat eden bir yaratık olduğunu kim bilebilirdi?

İlk başta Xie Lian bunun sadece bir numara olduğunu düşündü ama bir kez daha baktığında durumun hiç de öyle olmadığını gördü. Karnı inanılmaz derecede şişmişti, sanki inanılmaz derecede korkunç bir şey yutmuş gibiydi ve bu yüzden Xie Lian çömelip, "Neyin var?" diye sordu.

Belki de canavar o kadar acı çekiyordu ki sayıklıyordu, çünkü Xie lian'ı görünce büyük bir çığlık attı, "Doğru zamanda geldin! Sen! Artık yemeyeceğim! Artık yemeye cesaret edemiyorum! Bir daha asla cesaret edemeyeceğim! Yuttuğum şeyi sana geri vermeme izin ver! Hazmedemiyorum, hazmedemiyorum!"

Xie Lian dedi ki, "Beni başkasıyla mı karıştırıyorsun? Bana ait hiçbir şey yutmadın, öyleyse bana ne geri veriyorsun?"

Ancak canavar büyük bir acı içinde yerde yuvarlanmaya devam etti ve cevap verme zahmetine bile katlanamadı. Ne yapacağını şaşıran Xie Lian, önce bir tılsım çizerek ilerledi ve onunla bir şeyleri açıklığa kavuşturmadan önce onu yakalamaya karar verdi. Ancak ilginç bir şekilde, tılsımı taktığı anda canavar beklenmedik bir şekilde diğer budaowenglerden çok daha büyük ve yuvarlak bir mideye sahip, inanılmaz derecede komik, büyük ve tombul bir budaoweng'e dönüştü. Xie Lian bunu hem komik hem de başlangıç olarak gördü. Çizdiği tılsımı inceledi, acaba HATA İLE bu hale gelmiş olabilir miydi, birkaç vuruşu yanlış mı çizmişti?

Ancak bu da çok büyük bir sorun değildi. Bu savaş aşırı derecede kolaydı ve Xie Lian dağın derinliklerinden çıktığında gün aydınlanmıştı. Budaoweng'i kolunda tuttu ve aceleyle şehre doğru geri döndü.

Artık San Lang için bir şeyler yapmış olan Xie Lian kendini mutlu hissediyor ve yakaladığı canavarı San Lang'a nasıl sunacağını düşünmeye başlamıştı bile. San Lang'ın şaşkın bir ifade takınması durumunda, yine de çekingen bir tavır takınması ve sevincini belli etmemesi gerektiği konusunda kendini gizlice uyarmıştı. Bütün gece dışarıda dolaşıp koşturduğu için Xie Lian’ın bacakları ağrıyordu ve bu yüzden yol üzerindeki bir tezgâha oturup bedava bir kâse içki aldı.

İçerken birden arkasından birinin ona doğru koştuğunu ve "Xie Lian!" diye bağırdığını duymuş.

Ana caddenin ortasında doğrudan adını haykıracak kadar cüretkâr olan bu kişi kimdi? Kraliyet hanesi içinde bile çok az kişi bu kadar saygısız olabilirdi; herkes ona büyük bir hürmet ve saygıyla "veliaht prens hazretleri" diye hitap etmiyor muydu?

Xie Lian derhal çay kasesini indirdi.

Başını çevirip baktığında, bu kişinin beklenmedik bir şekilde halktan biri olduğunu gördü. Büyük bir tahta kutu taşıyordu ve büyük adımlarla ilerleyerek "Bekle! Bekle! Xie Lian'ı unuttun! Onu da getirin!"

Yani ona değil, onunla aynı adı taşıyan birine sesleniyordu! Ancak Xie Lian bu durumu daha da ilginç bulmuştu, her ne kadar isimlerden kaçınmak gibi tabuları pek umursamasa da, birinin kendisiyle aynı isme sahip olmaya cesaret edebileceğini düşünmek şaşırtıcıydı!

Ama hemen fark etti ki, o kişinin bahsettiği "Xie Lian" bir insan değildi.

Xie Lian'ın yanında bir adam oturuyordu. Kutuyu taşıyan kişi yürüdü ve bu adamın yanına oturdu. Tahta kutuyu okşadı ve "Xie lian'ı yanımda getirdim. Bugün ailenizin hizmet ettiği o kişiye onu götürmeyi unutmayın! Batıl inançları göz ardı etmeyin. Eğer ikisini birlikte göstermezseniz, çok fazla kötü şans olacaktır!"

"Evet, evet. Doğal olarak biliyorum..."

Xie Lian daha fazla dayanamadı ve ağzını açarak, "Affedersiniz..." dedi.

İki kişi birden başlarını çevirip ona baktılar. Xie Lian, "Lütfen küstahlığım için beni affedin. Affedersiniz, bu kutuda ne var?"

O kişi, "Ben zaten söylemedim mi?" dedi. İçinde Xie Lian var."

Xie Lian anlamadı: "Ama... Xie Lian veliaht prens değil mi, ekselansları?"

İki kişi bunu çok komik bulmuşa benziyordu: "Kimse onun veliaht prens olmadığını söylemedi. Başından beri hep öyleydi. Bakın!" Bunu söyleyerek kutuyu açtılar.

Xie Lian’ın gözleri büyüdü. Beklenmedik bir şekilde, ahşap kutunun içinde küçük bir tapınma sunağı vardı ve bu sunağın içinde sade ve rustik görünümlü bir tanrı heykelciği, beyaz giyimli ve sırtında hasır şapka olan bir uygulayıcı vardı. Onu tanıyamadı.

"..." Xie Lian bunu tamamen anlayamadı ve "heykelciğin XianLe veliaht prensi Xie Lian’a ait olduğunu mu söylüyorsun?" dedi.

"Başka kim olabilir?"

Diğer insanlar birbiri ardına etrafta toplanmaya başlamıştı ve yarısı ona sanki nadir bulunan biriymiş gibi bakıyordu: "Siz gençler gerçekten çok tuhafsınız ve siz de bir uygulayıcı gibi görünüyorsunuz, nasıl oluyor da bu kadar basit bir şeyi bile bilmiyorsunuz?"

Diğer yarısı bu "tanrı heykelciğine" bakıyordu: "Vay canına! Bu hurda toplayan ölümsüzün oyması fena değil! Yeterince acıklı görünüyor."

"Evet, trajedi ve keder dolu. Bir kez baktığınızda bunun bir talihsizlik tasviri olduğunu hemen hissediyorsunuz!"

"Harika, harika! Şimdi ne kadar çirkin görünürse, diğeri onun kaçmasına yardım ettiğinde daha da iyi görünecektir. Onları en fazla sekiz gün birlikte sergileyin ve sonuçlar ortaya çıksın."

"..."

Xie Lian cehaletle şöyle dedi: "Hurda toplayan ölümsüz mü? Nasıl hurda toplayan bir ölümsüz oldu?"

Çevredeki taç dedi ki, "Uygulayıcı, gerçekten çok tuhafsın ah! Xie Lian en başından beri hurda toplayan bir ölümsüzdü!"

"..."

Xie Lian genellikle kolay sinirlenen biri değildi ama o anda biraz sinirlendiğini hissetti.

Hurda topladığı için diğer insanların gülüp kendisiyle alay etmesini dinleyen biri bundan pek de mutlu olmazdı. Bir anda ayağa kalktı ve derin bir sesle şöyle dedi: "Herkesin Xianle kraliyet ailesine karşı bir memnuniyetsizliği mi var? Olsa bile, veliaht prense bu şekilde hakaret etmeniz görgü kurallarına uygun değil."

Kalabalık birbirine baktı ve ona gülerek, "Ne diyorsun sen? Hangi ülkenin görgü kurallarına uygun? Xianle ülkesi sekiz yüz yıldan fazla bir süre önce yok edildi!"

....

Bir saat sonra, Xie Lian ana caddede yürürken hâlâ biraz şaşkındı.

Çok korkutucuydu. Az önce aldığı her şey, ona göre çok korkutucuydu.

"XianLe ülkesi nasıl yok edildi? Kraliyet babam ve annem hâlâ hayatta ve iyi durumda değil mi? Ve benim tarafımdan nasıl yok edilmiş olabilir? Bir savaşı mı kaybettim? Ülkemi ben mi yok ettim? Ve iki kez yere mi serildim? Bir hurdacı mı oldum?"

Kendini tekrar tekrar sorguladı ve kendine tekrar tekrar söyledi: imkansız. İmkânsız!

Kendini ikna etmeye çalıştı: “tüm bunlar gerçek değil, perde arkasında sorun çıkaran bir kötü adam olmalı."

Ancak, her şey tuhaf geliyordu: tuhaf aksanlar, tuhaf kıyafetler ve tuhaf binalar ve hatta tuhaf Feng Xin ve Mu Qing, hepsi ona bunun bir kâbus olmadığını söylüyordu ve bu olanlar da bir illüzyon değildi. Hiçbir iblis ya da canavar böylesine geniş ve gerçekçi bir illüzyon yaratamazdı.

Sekiz yüz yıl gerçekten de geçmişti.

Sekiz yüz yıl gerçekten nasıl geçmiş olabilirdi? Sekiz yüz yıl sonra nasıl bu hale gelmişti?

XianLe Ülkesi yok edilmişti; kraliyet babası ve annesi ölmüştü; Feng Xin ve mu Qing yükselmişti. Ve o bir hurdacı olmuştu.

Nasıl bu hale geldi?

Böyle olamazdı. Böyle olmamalıydı!

Xie Lian daha hızlı ve daha hızlı yürüdü, sonunda koşmaya başlamıştı, sanki uçsuz bucaksız ve sınırsız bir karanlık onu yutmak üzereymiş gibi arkasından sertçe bastırıyordu. Aniden kırmızı bir siluet parladı ve gözlerinin önünde sırık gibi bir figür belirdi: "Daozhang, nereye gittin? Seni uzun süre her yerde aradım."

Bu San Lang'dı. Hâlâ gülümsüyordu ve bunu söylerken yanına gelip Xie Lian’ın elini tutmaya çalıştı, ama onu görünce Xie Lian vücudunun her yerinde tüylerinin diken diken olduğunu hissetti ve yüksek sesle bağırdı, "bana yaklaşma!!!"

Çığlığı anında etkisini gösterdi. San Lang durakladı ama yüz ifadesi değişmedi. "Sorun ne?" diye sordu.

Xie Lian yumruklarını sıktı ve soğuk bir şekilde, "Sen de kimsin? Ne yapmayı planlıyorsun?"

San Lang, "Dün oldukça iyi anlaştığımızı ve artık bu küçük rahatsızlıkları umursamadığımızı düşünmüştüm," dedi.

Xie Lian, "Bana yalan söyledin." dedi.

Bir anlık sessizliğin ardından San Lang, "Demek zaten biliyorsun," dedi.

Xie Lian, "Artık biliyorum..." dedi, "sekiz yüz yıl sonra.”

Normalde, bazı şeylerin doğru olmadığını anlaması bu kadar uzun sürmezdi ama bu kişi bazı şeyleri kasıtlı olarak ondan saklamış, hangi yönün kuzey olduğunu bile anlayamayacak hale gelene kadar onu büyülemiş, kandırmış ve kafasını karıştırmıştı: yoksa gerçeği ancak bir gün sonra nasıl keşfedebilirdi?

San Lang ona doğru bir adım attı ve "Ekselansları" dedi.

Xie Lian birkaç adım daha geri çekilerek bağırdı, "Yaklaşma!!! Biraz daha yaklaşırsan, sana vururum!" Ancak vücudu titriyordu. Xie Lian son derece korkmuştu.

Korktuğu şey bir iblis ya da canavar değildi, karşısındaki iyi ya da kötü niyetli adam da değildi. Tüm bu garip dünyadan dehşete düşmüştü. Bu dünyada gurur duyabileceği bir şanı yoktu, sadık tebaası yoktu, onu çok seven anne babası yoktu, kendi ülkesi yoktu, onu seven ve saygı duyan inananları yoktu. Hiçbir şey, hiçbir şey, kesinlikle hiçbir şeyi yoktu!

Ama San Lang ona doğru bir adım daha atarak, "Korkmayın Ekselansları," dedi.

"..."

Bu cümleyi duyan Xie Lian’ın ifadesi değişti

Birden o bölük pörçük anıların içinde, kulağının dibinde derinden gelen bir sesle " Korkmayın Ekselansları " diyen adamı hatırladı.

Bunu nasıl fark edememişti?

Her iki adamın da konuşma tarzı ve sesi aynıydı!

Xie Lian o kadar öfkeliydi ki titreyerek, "Sensin... gerçekten sensin..." dedi.

Bu kişinin onu nasıl kandırdığını ve nasıl etrafımda dolaştırdığını düşündükçe, minnettarlıktan başka bir şey hissetmediği ve iyi duygularla dolu olduğu halde, hatta ona "Gege" dediği halde -Xie Lian buna dayanamadı ve öfkesi tavan yaptı. "Seni yalancı!" diye bağırarak saldırdı.

Saldırı San Lang'ın göğsüne tam isabet etti. Xie Lian ikinci kez vurmak için kendini hazırladı ama bir şekilde hareket edemediğini fark etti.

Onu durduran kendi bedeniydi!

Xie Lian neler olduğunu anlayamıyordu ama San Lang onun elini tuttu. Xie Lian irkildi ve hemen anlamsızca bağırdı, "Bana dokunma! Sen, seni yalancı, bana yalan söyledin. Sana bir daha asla inanmayacağım. Sen..."

Ama San Lang sessizce, "Ekselansları, bana inanın." dedi.

Xie Lian öfkeyle bağırdı, "Sana asla inanmayacağım!!! İnanacağım!..."

Ancak, tıpkı saldırısının durdurulması gibi, ardından gelmesi gereken "sana asla inanmayacağım" da bir türlü dudaklarından dökülemedi.

Bu adamın gözlerindeki endişe ve acı tamamen ve bütünüyle gerçekti. Bir insanın başka bir insana böyle bir ifade sergilediğini gören hiç kimse onun samimiyetinden şüphe duymazdı.

San Lang, Xie Lian’ı kendisini dehşete düşüren bu garip dünyadan uzaklaştırmak istercesine, sonunda onu kucakladı, dudakları saçlarını hafifçe öptü ve sıcak ve nazik bir sesle, " Korkmayın Ekselansları. Hepsi geçmişte kaldı. Ekselansları. Bunu artık atlattınız."

"..."

Uzun bir süre sonra, Xie Lian’ın vücudu nihayet yumuşadı.

Şimdi, tüm aynı ve hayal kırıklığını bir kenara bırakıp dikkatlice düşündü: rüyasındaki parçalanmış sahnelerde, ona seslenen adamın sakin sesi her zaman sıcak ve son derece nazikti, en ufak bir zorlama belirtisi bile yoktu.

Kendisine gelince... her ne kadar merhamet dilemiş ve ağlamış olsa da dinlediğinde en ufak bir isteksizlik belirtisi bile olmadığını anlayabiliyordu. Sadece, şimdiye kadar bununla doğrudan yüzleşmek istemediği için bunu keşfedememişti.

En azından Xie Lian sonunda bu adamı gördüğü anda ona güvenmek istemesinin nedenini biliyordu. Ne yazık ki, sekiz yüz yıl sonraki "o", San Lang ile pek de basit olmayan bir ilişkiye sahipti.

Vücuduna karşı savaşmaktan tamamen vazgeçti ve kalbinin arzusuna uyarak yüzünü San Lang'ın göğsüne gömdü. Sesi boğuklaşarak, "Biz..." dedi.

San Lang, "hm." dedi.

Uzun bir sessizlikten sonra Xie Lian mırıldandı, "neden... bu sekiz yüz yıl içinde olan her şeyi aniden unuttum?"

San Lang, "Bu benim hatam. Önceki gün gece yarısı aniden bir dua alıp çok aceleyle evden ayrıldın. Büyünü geri kazanmana yardım edememiştim ve canavar seni ısırdığında anılarını da yutacağını zamanında söyleme fırsatım olmadı. Yani tamamen benim hatam."

Xie Lian şöyle dedi: "O zaman bu senin hatan değildi. Dikkatsiz olan bendim."

San Lang, "Ekselansları asla hatalı olmaz." dedi.

Xie Lian zoraki bir gülümsemenin ardından yine umutsuzca, "O zaman San Lang, XianLe ülkesinin yok olmasına nasıl sebep oldum?" dedi.

Ne de olsa halkına çok değer veriyordu ve XianLe'nin bin yıl daha gelişmeye devam etmesi onun en büyük arzusuydu.

San Lang ona çok daha sıkıca sarıldı ve inançla "senin hatan değildi." Dedi.

Xie Lian mırıldandı, "Nasıl bu kadar berbat bir şekilde başarısız oldum? Nasıl bu hale geldim?"

Kim gökleri ve yeri yerinden oynatacak ve çağlar boyunca yaşayacak büyük başarılara imza atmak isteyerek başlamaz ki? Belki de sadece milyonda bir kişi bu hayali gerçeğe dönüştürebilirdi ama Xie Lian kendisinin o milyonda bir kişi olacağından bir kez bile şüphe duymamıştı.

Belki de San Lang'ın sekiz yüz yılın geçtiğini fark etmesine izin vermemesinin nedeni buydu.

San Lang "Başarısız olmadın" dedi.

Xie Lian başını sallayarak, "ama artık hiç inananım yok," dedi.

"Var."

Bunu düşünmek bile Xie Lian'ı kederlendirdi. Dedi ki, "Ben hurda toplayan bir ölümsüzüm. Hurda toplarım. Elbette kimse bana inanmaz ve kimse beni tanrı olarak kabul etmez. Hurda toplayan bir ölümsüze kim saygı duyar ki?"

Bu onun hayalindekinden tamamen farklıydı.

Ama San Lang, "Sana daha önce söylemedim mi? Bir inananın var."

Xie Lian yüzünü kaldırdı. San Lang ona küçük bir gülümseme vererek, "Ekselansları, Hua Cheng ile çok yakında tanışabileceğinizi söylemiştim. Şu anda onunla tanıştınız.""..."

Xie Lian başını kaldırdı ve yüzüne bakarak biraz şaşkın bir ifadeyle, "San Lang, sen... beni ne zaman tanıdın?" dedi.

Hua Cheng, "Çok çok uzun zaman önce, hatta sen yükselmeden önce," dedi.

Xie Lian yavaşça gözlerini kırpıştırdı.

Hua Cheng tekrar, "Majesteleri, belki de şimdiki "siz", sekiz yüz yıl sonraki "siz "in büyük bir başarısızlık olduğunu hissediyor olabilirsiniz. Belki hayal kırıklığına uğramış hissediyor ve bunu kabullenemiyor olabilirsiniz. Ama lütfen bana inanın, öyle değil."

Parlak sol gözü Xie Lian’a baktı ve bu gözdeki bakış sesi kadar yumuşak ve nazikti.

"Sen beni kurtardın. Ben her zaman seni izledim."

"Bu dünyada senden daha 'başarılı' sayısız insan var, ama hiçbiri beni senin kurtardığın gibi kurtaramazdı ve hiçbiri senin yaptıklarını yapamazdı--"

"Bugünkü ben olabilmem için bana ne kadar cesaret verdiğini bilemezsin."

"Kalbimde, sen sonsuza dek benim tek tanrım olacaksın."

Xie Lian, "Ve sen de sonsuza dek benim en sadık inananımsın," dedi.

Daha konuşmasını bitirmemişti ki kendine geldi. Az önce söylediği bu cümle, sanki böyle değerli bir sözü daha önce duymuş gibi, içgüdüsel olarak o anda yanıt olarak söylediği bir şeydi. Ama San Lang gülümsemeye başladı ve Xie Lian’ın elini kaldırıp elinin arkasını öptü,"evet" dedi.

"..."

Uzun bir süre sonra, Xie Lian bir karara varmış gibi görünüyordu ve "Anılarımı yutan bu canavar da ne?" diyerek kolundan canavarın budaoweng'ini çıkardı.

Hua Cheng canavarı aldı ve "Demek ki yeni inini yok eden gerçekten de senmişşin Ekselansları" dedi.

Xie Lian başını sallayarak, "Anılarımı geri kazanmak için burada ona karşı harekete geçmeliyim, değil mi?" dedi.

Hua Cheng'in avucunun içindeki budaoweng büyük ağzını açtı.

Ağzından ateşböceklerine benzeyen birkaç ışık zerresi uçarak Xie Lian’ın etrafını sardı. Hua Cheng, "Onları yakalarsan sekiz yüz yıllık anılarını geri getirebilirsin" dedi.

Bunu duyan Xie Lian elini onlara doğru uzattı. Ancak, onlara dokunmadan hemen önce durdu.

Bu sekiz yüz yıllık anıları kurtarmak, sanki o sekiz yüz yılı yeniden yaşamak, olan her şeyi bir kez daha deneyimlemek demekti: kalbine saplanan yüz kılıcın acısı, tamamen yenilmiş olmanın utancı, güçsüz ve hiçbir şey yapamıyor olmanın öfkesi.

Tüm bunların aslında bir an içinde sona ereceğini bilse de, parmak uçları hafifçe titremeye devam ediyordu.

Hua Cheng arkasında durmuş, ona sırtını sağlam bir duvara dayamış gibi hissettiriyordu. Arkasından Hua Cheng'in sesini duydu, "Korkmayın, Ekselansları."

Xie Lian başını hafifçe arkaya eğdi, Hua Cheng kollarını onun beline doladı ve "İnan bana, ne kadar uzun sürerse sürsün, her zaman seni bekleyeceğim. Sen ise her seferinde beni bulacaksın.”

Doğru. Her seferinde birbirlerini bulacaklardı.

Ve böylece, Xie Lian elini ışıklara doğru uzattı.

Yıldızlar gibi, ışığın zerreleri parmak uçlarında eridi. Gözlerinin önünde büyük bir parlaklık vardı, sanki sıcak bir şey yaklaşıyormuş gibi. Bu parlak ışık ona ulaşmadan önce, Xie Lian "Seninle tanıştığıma çok memnun oldum" dedi.

Bu cümleyi söyledikten sonra, ışık zerrecikleri vücudunda eriyip kayboldu. Xie Lian yavaşça öne doğru devrildi ve Hua Cheng tarafından yakalandı.

Uzun bir süre sonra, Xie Lian nihayet kıpırdanmaya başladı. Gözlerini açar açmaz Hua Cheng alçak bir sesle "Gege?" dedi.

Xie Lian yavaşça hafifçe gülümsedi ve bir elini uzatarak Hua Cheng'in yüzünü okşadı ve "... Seninle tekrar karşılaştım" dedi.

Hua Cheng de gülümsemeye başladı ve "Ben söylemedim mi? İnan bana."

Xie Lian iç çekti ve "Bu birbirimizi sekiz yüz yıl daha beklediğimiz anlamına mı geliyor?" dedi.

Hua Cheng, "Ben demedim mi, ne kadar uzun sürerse sürsün, seni her zaman bekleyeceğim. Ancak..."

Xie Lian'ı yukarı çekti. İkisi yüz yüze durdular ve Hua Cheng onun elini sıkıca tuttu ve gülümseyerek, "Şu anda, bir an bile ayrı kalmamızı istemiyorum" dedi.

Geçmişi değiştirmenin hiçbir yolu yoktu.

Sekiz yüz yıl önce, herkesin gururu olan on yedi yaşındaki Xie Lian’ın geleceğin ona neler hazırladığını bilmesine imkân yoktu. Kader ona iki kapı açmıştı. Bir savaş tanrısının yolu kısa ama silinmez bir etki bırakmıştı; kısa bir an içinde bir iblis bir köprüde bir ölümsüzle karşılaşmıştı. Ve o iki kapıyı da açmıştı.

Bundan sonra, güçsüz olmanın ve göklere dönememenin çalkantılı dalgalarında yalnızdı ve o uzun ve çileli yıllar boyunca geçimini sağlamak için mücadele etti. Acı, öfke, hayal kırıklığı, nefret, umutsuzluk, delilik. Ölü küller kadar kayıtsız bir kalp.

Ve ondan sonra, ölü küller yeniden hayata döndü.

Ancak bunların hepsi çoktan geçmişte kalmıştı.

"Gege, hoş geldin."

"Hm..."

"Bak, benimle tekrar buluşacağını söyledim. Sana yalan söylemedim.

Xie Lian Hua Cheng'e bir bakış attı ve "gerçekten mi?" dedi.

Hua Cheng hafifçe gülümsedi ve "Elbette. Ekselanslarına ne zaman yalan söyledim ki? Gege, ben..."

"..."

"..."

Xie Lian elini Hua Cheng'in cübbesinin içine soktu ve bir kağıt parçası çıkarıp yüksek sesle okudu, " 'San Lang Gege'nin ilgisine mazhar olan Xie Lian’ın bunu geri ödemesi mümkün değildir ve Gege’nin sorunlarını çözmesine yardımcı olmak için sahip olduğum azıcık gücü de tüketmeye hazırım, bu yüzden bir süreliğine buradan ayrılacağım. San Lang Gege endişelenmesin, çünkü Xie Lian ayrıldıktan kısa bir süre sonra geri dönecektir."

San Lang kaşlarını kaldırdı ve ellerini arkasına götürerek konuşmadı. Xie Lian yüksek sesle okumayı bitirdikten sonra Hua Cheng'in tavrını taklit ederek kaşlarını kaldırdı ve "San Lang Gege, San Lang Gege, gerçekten iyisin ha" dedi.

Hua Cheng gülerek, "iyi olsam da olmasam da, Gege en başından beri bu konuda net değil miydi?" dedi.

Xie Lian’ın yüzü hafifçe kızardı ve belli belirsiz, "... Neden bahsettiğinden emin değilim. Her halükarda, bu birkaç gün içinde çok ileri gittin ve bunu düşünmelisin."

Hua Cheng ciddiyetle, "Gege, böyle yapma. Bu iki gün boyunca size sürekli olarak nezaket ve edep çerçevesinde davrandım ve direnmek benim için çok zor oldu."

Xie Lian, "Ne zamandan beri bana nezaket ve edeple davranıyorsun. Sen açıkça... açıkça..." diyerek açıkça onunla dalga geçti ve büyük bir zevkle alay etti. O iki gün içinde, Hua Cheng onunla oynarken bir o yana bir bu yana savrulan, saf, aptal ve şımartılmış on yedi yaşındaki küçük kuklaya nasıl dönüştüğünü düşününce... Xie Lian olanları bir kez daha tüm açıklığıyla hatırlayınca, doğrudan kendisine bakamadı ve inlemekten ve şakaklarına masaj yapmaktan kendini alamadı. İfadesi tamamen ciddi olan Hua Cheng, "gerçekten, aşağılık, utanmaz, ahlaksız bir pislik olarak azarlansam bile, San lang'ın hiçbir şikayeti veya pişmanlığı yok" dedi.

"..."

"Eğer Gege mutsuzsa, beni azarlamaya devam edebilir. San Lang için fark etmez." Xie Lian daha fazla dinleyemedi.

Şakaklarına masaj yaparak uzaklaştı. Hua Cheng başını çevirdiğinde, diğer kişi ortadan kaybolmuştu. "Gege?" dedi. Kaçma, tamam mı, benim hatam, Gegeee!!!"

Artık Gege deme!

---

san lang neden bu kadar kawaii

[thbcway]

Tgcf Ekstra Bölüm 249 - Veliaht Prensin hafızasının kaybolması hakkında ilginç olay – 4

Hayalet maskeli kişinin verdiği talimatlar karmaşık değildi: sadece birkaç kilometre güneye, belirli bir indeki belirli bir dağa doğru gidin. Xie Lian ayrıca normal bir insanın, şu anda olduğu gibi, hız konusunda kendisine yetişemeyeceğinden ve San lang'ın astından daha hızlı bir şekilde oraya varacağından emindi.

Gerçekten de, bir saat sonra, oraya ulaşmak için savaşmış ve öldürmüştü, dağa girdiği anda çılgınca bir savaş, dağdaki ruhların ve canavarların çığlıkları ve ulumalarıyla. Sonunda, o belirli dağı ve o belirli ini buldu. Canavar, girişi onun için koruyan üç yüz ila dört yüz güçlü uşağıyla bir miktar etkili görünse de, Xie Lian için bu, girişi koruyan üç veya dört güçlü uşağa sahip olmaktan farklı değildi. İlk başta, düşmanın aşırı güçlü olacağından endişelenmişti ve aceleci davranmadı, ancak inin çevresini bir süre sabırla gözetledikten ve uşakların boş gevezeliklerini dinledikten sonra, canavarın son birkaç günde fazlasıyla yaşadığını keşfetti.

"...... Doğru, doğru, Semit sadece pis kokulu bir yetiştiriciden zorlukla kaçmayı başardı. Yarı ölüme kadar korktular ve yaralı olarak geri döndüler. Geri döndükleri anda, büyük bir panik içinde orijinal inlerini terk ettiler ve buraya kaçtılar."

"Anlıyorum! Neden aniden hepimizi çağırdıklarını merak ediyordum - yani, bunun sebebi yetiştiricinin intikam için geri döneceğinden korkmaları!"

"Korkmaları için hiçbir sebep yok. O yetiştirici semit tarafından birkaç kez ısırıldı. Şimdi uyansa bile, kesinlikle kafası karışmış olacak, kuzey yönünün nerede olduğunu bile bulamayacak."

"Nasıl korkmasınlar? Semit birkaç asırlık ve ünlü bir canavar ve yine de, bu yetiştiricinin aniden hiçlikten ortaya çıktığını ve iki vuruşla burunları eğrilene ve gözleri şaşılaşana kadar dövdüğünü duydum. Yetiştiricinin vücudunda bir yaralanma varmış gibi görünmese ve Semit birkaç ısırık atma fırsatı vermese, korkarım Semit geri dönemezdi."

"Kahretsin, vahşi bir yetiştirici nasıl bu kadar güçlü olabilir!"

Buraya kadar dinledikten sonra Xie Lian bunun az çok yeterli olduğunu hissetti. Rahat bir eda ile dışarı çıktı ve onları sıcak bir şekilde selamladı, "Merhaba."

Küçük canavar uşaklarının kalabalığı çokca ürktü ve ayağa fırlayarak, "Kim o!" diye bağırdı. "Bu güzel çocuk nereden geldi?"

Xie Lian hafifçe gülümsedi ve açıklamaya vakit ayırmadan, doğrudan inine doğru yolunu tuttu. Sadece uzanıp yakalamak için, birkaç on tanesini yakalardı; ve sadece onları bir kenara fırlatarak, onlara birkaç on ok fırlatırdı. Sihir olmadan bile, uşak kalabalığına öyle bir korku salmayı başardı ki, tiz çığlıkları durmadan havayı doldurdu: "Bu güzel çocuğun sorunu ne!!! Çok nazik görünüyor! Ama neden bu kadar sert ve vahşi!!!"

Ve böylece, yabani otları yolmaya benzer bir şekilde, Xie Lian engelsiz bir şekilde inine adım attı. Büyük bir canavarla büyük bir savaşa girmeye hazırdı, ancak inine girdiğinde gördüğü şeyin insan formuna bürünmüş ve yerde yuvarlanan, karnına sarılan, inleyen ve ağlayan bir yaratık olduğunu kim bilebilirdi ki. İlk başta, Xie Lian bu varlığın sadece bir numara yaptığını düşündü, ancak bir kez daha baktığında, durumun böyle olmadığını gördü. Karnı inanılmaz derecede şişmişti, sanki inanılmaz derecede korkutucu bir şey yutmuş gibiydi ve bu yüzden Xie Lian çömeldi ve "Neyin var senin?" dedi.

Belki de o canavar o kadar çok acı çekiyordu ki, sersemlemişti, çünkü Xie Lian'ı görünce büyük bir çığlık attı, "Doğru zamanda geldin! Sen! Artık yemeyeceğim! Artık yemeye cesaret edemiyorum! Bir daha asla cesaret edemeyeceğim! Yuttuğum şeyi sana geri vereyim! Sindiremiyorum, sindiremiyorum ah!" Xie Lian, "Beni başkasıyla mı karıştırıyorsun? Benim hiçbir şeyimi yutmadın, peki bana ne geri veriyorsun?" dedi. Ama o canavar büyük bir acı içinde yerde yuvarlanmaya devam etti ve cevap vermeye bile zahmet etmedi. Kendini şaşkın hisseden Xie Lian, önce bir tılsım çekerek, önce onu yakalamaya karar verdi, sonra da onunla durumu netleştirmeye çalıştı. Ama ilginçtir ki, o tılsımı taktığı anda, o canavar beklenmedik bir şekilde büyük ve tombul bir budaoweng'e (Her ne kadar hakaret ettirilsede asla düşmeyen oyuncak) dönüştü, karnı diğer budaoweng'lerden çok daha büyük ve yuvarlaktı, inanılmaz derecede komikti. Xie Lian bunu hem komik hem de ürkütücü buldu. Çizdiği tılsımı inceledi, bunun nasıl böyle olabildiğini merak etti. Birkaç çizgiyi yanlış mı çizmişti?

Ama bu da çok büyük bir sorun değildi. Bu savaş aşırı derecede kolaydı ve Xie Lian dağın derinliklerinden çıktığında gün aydınlanmıştı. Budaoweng'i ellerinde tuttu ve şehre doğru aceleyle geri döndü.

Artık San lang için bir şeyler yaptığına göre, Xie Lian mutluydu ve yakaladığı canavarı San lang'a nasıl sunacağını düşünmeye başlamıştı bile. Gizlice kendini uyardı, eğer San lang şaşkın bir ifade takınırsa, yine de çekingen bir tavır takınmalı ve sevincinden hiçbir şey belli etmemeliydi. Bütün gece dışarıda dolaşıp koştuktan sonra, Xie Lian'ın bacakları ağrıyordu ve bu yüzden yol boyunca bir tezgaha oturdu ve içmek için bedava bir bardak çay aldı. İçerken, aniden arkasından birinin ona doğru koştuğunu ve "Xie Lian!" diye bağırdığını duydu. Xie Lian hemen çay bardağını bıraktı. Bu kişi kimdi ki, ana caddenin ortasında doğrudan adını haykıracak kadar cüretkardı? Kraliyet ailesi arasında bile, çok az kişi bu kadar saygısız olurdu; herkes ona büyük bir saygı ve hürmetle majesteleri diye hitap etmiyor muydu? Başını çevirip baktığında, o kişi beklenmedik bir şekilde sıradan biriydi. Büyük bir tahta kutu taşıyordu ve büyük adımlarla ileri doğru yürüdü, "Bekle! Bekle! Xie Lian'ı unuttun! Onu da getir!" diye bağırdı. Yani ona değil, kendisiyle aynı adı taşıyan birine sesleniyordu! Ama Xie Lian bunu daha da ilginç buldu. İsimlerden ve benzeri şeylerden kaçınma konusundaki tabuları pek umursamasa da, birinin kendisiyle aynı adı taşımaya cesaret edebileceğini düşünmek

şaşırtıcıydı!

Ama hemen fark etti ki, o kişinin bahsettiği "Xie Lian" bir insan değildi. Xie Lian'ın yanında bir adam oturuyordu. Kutuyu taşıyan kişi gelip bu adamın yanına oturdu. Tahta kutuya hafifçe vurdu ve "Xie Lian'ı da getirdim. Onu bugün ailenizin hizmet ettiği kişiye götürmeyi unutmayın! Batıl inancı göz ardı etmeyin. İkisini birlikte sergilemezseniz, çok kötü şans getirir!" dedi.

"Evet, evet. Elbette biliyorum......"

Xie Lian artık daha fazla dayanamadı ve ağzını açarak, "Affedersiniz......" dedi.

Hep birlikte, o iki kişi başlarını çevirip ona baktılar. Xie Lian, "Lütfen küstahlığım için affedin ama bu kutuda ne var?" dedi.

O kişi, "Daha önce söylemedim mi? İçeride Xie Lian var." dedi.

Xie Lian anlamadı: "Ama...... Xie Lian majesteleri değil mi?"

O iki kişi bunu çok komik bulmuş gibiydi, "Kimse onun veliaht prens olmadığını söylemedi ah. Başlangıçta hep veliaht prensti. Bakın!" dediler. Bunu söyleyerek kutuyu açtılar.

Xie Lian'ın gözleri büyüdü. Beklenmedik bir şekilde, o tahta kutunun içinde küçük bir ibadet sunağı vardı ve o sunağın içinde sade ve rustik görünümlü bir tanrı heykeli, sırtında hasır şapka olan beyaz giysili bir yetiştirici vardı. Onu tanımadı.

"......"

Xie Lian bunu tamamen kavrayamadı ve "Bu heykelciğin Xianle'nın Veliaht prensi Xie Lian'a ait olduğunu mu söylüyorsun?" dedi.

"Başka kim olacak?"

Diğer insanlar da birbiri ardına etrafında toplanmaya başlamıştı, yarısı ona sanki nadir biriymiş gibi bakıyordu: "Siz gençler gerçekten tuhafsınız ve siz de bir yetiştiriciye benziyorsunuz, peki bu kadar basit bir şeyi nasıl oluyor da bilmiyorsunuz?"

Diğer yarısı bu "tanrı heykelciğine" bakıyordu: "Vay canına! Bu hurda toplayan ölümsüzün oyması fena değil! Yeterince acıklı görünüyor."

"Evet, trajedi ve acılar dolu. Bir bakışta bunun talihsizliğin bir benzeri olduğunu hemen hissediyorsunuz!"

"Harika, harika! Şimdi ne kadar çirkin görünüyorsa, diğeri onun kaçmasına yardım ettiğinde daha da iyi görünecek. En fazla sekiz gün boyunca onları bir arada sergileyin, sonuçları göreceksiniz."

"....."

Xie Lian cahilce, "Hurda toplayan ölümsüz mü? Nasıl hurda toplayan ölümsüz oldu?" dedi.

Çevresindeki kalabalık, "Yetiştirici, sen gerçekten çok tuhafsın ah! Xie Lian her zaman hurda toplayan ölümsüzdü!" dedi.

"......"

Xie Lian genellikle kolay kolay sinirlenen biri değildi, ama o anda biraz rahatsız hissetti.

Diğer insanların hurda topladıkları için gülüp onlarla alay ettiğini dinleyen biri bundan pek de mutlu olmazdı. Bir an ayağa kalktı ve derin bir sesle, "Herkesin Xianle kraliyet ailesiyle ilgili bir memnuniyetsizliği var mı? Varsa bile, veliaht prense bu şekilde hakaret etmen görgü kurallarına uymuyor." dedi. Kalabalık birbirlerine baktı ve ona gülerek, "Ne diyorsun? Hangi ülkenin görgü kurallarına uygun? Xianle ülkesi sekiz yüz yıldan fazla bir süre önce yok edildi!" dedi.

......

Bir saat sonra, Xie Lian ana caddede yürürken hala biraz kafası karışıktı. Çok korkutucuydu. Az önce aldığı bilgilere ait her şey, onun için fazlasıyla korkutucuydu. "Xianle ülkesi nasıl yok edildi? babam ve annem hala hayatta ve iyi değil mi? Ve benim tarafımdan nasıl yok edilebilirdi? Bir savaşı mı kaybettim? Ülkemi mi yok ettim? Ve iki kez mi yükselemedim? Hurda toplayıcısı mı oldum?"

Kendini tekrar tekrar sorguladı ve kendine tekrar tekrar söyledi: Bu imkansızdı. İmkansızdı. İmkansızdı! Kendini ikna etmeye çalıştı: "Bütün bunlar gerçek değil, sahne arkasında sorun çıkaran bir kötü adam olmalı." Ancak hiç birşey yolunda gitmiyordu: Garip aksanlar, garip kıyafetler ve garip binalar ve hatta garip Feng Xin ve Mu Qing, hepsi ona bunun bir kabus olmadığını ve bu yerin de bir illüzyon olmadığını söylüyordu. Hiçbir iblis veya canavar böylesine geniş ve gerçekçi bir illüzyon yaratamazdı. Gerçekten sekiz yüz yıl geçmişti.

Sekiz yüz yıl nasıl böyle geçip gidebilirdi? Sekiz yüz yıl sonra nasıl böyle oldu? Xianle ülkesi yıkılmıştı; babası ve annesi ölmüştü; Feng Xin ve Mu Qing yükselmişti. Ve hurda toplayıcı olmuştu.

Nasıl böyle oldu?

Böyle olamazdı. Böyle olmamalıydı!

Xie Lian daha hızlı ve daha hızlı yürüdü, ta ki sonunda, sanki arkasında onu yutmak üzere olan geniş ve sınırsız bir karanlık varmış gibi koşmaya başlayana kadar. Aniden kırmızı bir silüet geçti ve gözlerinin önünde uzun boylu bir figür belirdi ve "Tao Ustası, nereye gittin? Uzun süre seni her yerde aradım." dedi.

San lang'dı. Hala gülümsüyordu ve bunu söylerken yanına gelip Xie Lian'ın elini tutmaya çalıştı, ancak onu görünce Xie Lian tüm vücudunda tüylerin diken diken olduğunu hissetti ve yüksek sesle bağırdı, "Bana yaklaşma!!!"

Bağrışı anında etkisini gösterdi. San lang durakladı, ancak ifadesi değişmedi. "Ne oldu?" dedi. Xie Lian yumruklarını sıkıca sıktı ve soğuk bir şekilde, "Sen kimsin? Ne yapmayı planlıyorsun?" dedi.

San lang, "Dün gayet iyi anlaştığımızı ve artık bu küçük dertleri umursamadığımızı düşünmüştüm." dedi.

Xie Lian, "Bana yalan söyledin." dedi.

Bir anlık sessizlikten sonra San lang, "Demek zaten biliyorsun." dedi.

Xie Lian, "Şimdi olduğunu biliyorum..." dedi. Sekiz yüz yıl sonra.

Normalde, bu şeylerin pek de doğru olmadığını fark etmesi bu kadar uzun sürmezdi, ancak bu kişi kasıtlı olarak ondan bazı şeyleri saklamış, onu büyülemiş, kandırmış ve kafasını karıştırmış, ta ki kuzeyin hangi tarafta olduğunu bile anlayamayacak hale gelene kadar; yoksa gerçeği sadece bir gün sonra nasıl keşfedebilirdi?

San lang ona doğru bir adım attı ve "Majesteleri" dedi.

Xie Lian geri doğru birkaç adım daha attı ve bağırdı, "Yaklaşma!!! Daha da yaklaşırsan, seni vururum!" Hem sesi hem de vücudu titriyordu. Xie Lian aşırı derecede korkmuştu.

Korktuğu şey bir iblis ya da canavar değildi, ne de önündeki iyi ya da kötü niyetli adamdı. Tüm bu garip dünyadan korkuyordu. Bu dünyada, gurur duyabileceği bir şan ve şöhretten, sadık tebaadan, kendisini çok seven anne ve babasından, kendi ülkesinden, kendisini seven ve saygı duyan inananlardan yoksundu. Hiçbir şey, hiçbir şey, kesinlikle hiçbir şeyi yoktu!

Ama San lang ona doğru bir adım daha attı ve "Korkma, Majesteleri." dedi.

"......"

Bu cümleyi duyan Xie Lian'ın ifadesi değişti. Birdenbire, parçalanmış anıların içinde, kulağının dibinde derin bir sesle "Korkma, Majesteleri." diyen adamı hatırladı. Bunu nasıl fark etmemiş olabilirdi? İki adamın da konuşma tarzı ve sesi aynıydı!

Xie Lian o kadar öfkeliydi ki, "Sensin...... Gerçekten sen..." derken titredi.

Bu kişinin onu nasıl kandırdığını ve onu nasıl daireler çizerek yönlendirdiğini, oysa kendisinin sadece minnettarlık hissettiğini ve iyi duygularla dolu olduğunu ve hatta ona "gege" dediğini düşününce - Xie Lian buna dayanamadı ve öfkesi tavan yaptı. "Sen bir yalancısın!" diye bağırarak bir darbe indirdi.

Bu vuruş tam olarak San-lang'ın göğsüne isabet etti. Xie Lian ikinci kez vurmaya hazırlandı, ancak bir şekilde hareket edemediğini fark etti. Onu durduran kendi bedeniydi!

Xie Lian neler olduğunu anlayamadı, ancak San lang elini tutmuştu. Xie Lian irkildi ve hemen kopuk bir şekilde bağırdı, "Bana dokunma! Sen, yalancı, bana yalan söyledin. Sana bir daha asla inanmayacağım. Sana......"

Ancak San lang sessizce, "Majesteleri, ​​bana inan." dedi.

Xie Lian öfkeyle bağırdı, "Sana asla inanmayacağım!!! Ben......"

Ancak, saldırısının durdurulduğu gibi, takip etmesi gereken "asla sana inanmayacağım" ifadesi bir şekilde dudaklarından çıkamadı.

Bu adamın gözlerindeki endişe ve acı tamamen ve tümüyle gerçekti. Bir kişinin başka bir kişiye böyle bir ifade gösterdiğini gören herkes, artık onun samimiyetinden şüphelenmezdi. Sanki Xie Lian'ı onu korkutan bu garip dünyadan uzaklaştırmak ister gibi, San lang sonunda onu kucakladı, dudakları saçlarını hafifçe öptü ve sıcak ve nazik bir sesle, "Korkma, Majesteleri. Hepsi geçmişte kaldı. Majesteleri. Bunu başardın." dedi.

"......"

Uzun bir süre sonra, Xie Lian'ın bedeni sonunda yumuşadı. Şimdi, tüm utancını ve hayal kırıklığını bir kenara atarak ve dikkatlice düşünerek: Rüyasındaki parçalanmış sahnelerde, ona seslenen adamın sesi, zorlamanın en ufak bir ipucu olmadan, her zaman aşırı sıcak ve nazik olmuştu. Kendisine gelince... Merhamet için yalvarmış ve ağlamış olsa da, dinlediğinden, isteksizliğin en ufak bir ipucu bile olmadığını anlayabiliyordu. Sadece, daha önce, doğrudan yüzleşmek istememişti ve bu yüzden de keşfetmemişti. En azından Xie Lian sonunda, bu adamı gördüğü anda ona güvenmek istemekten kendini alamamasının nedenini biliyordu. Ne yazık ki, sekiz yüz yıl sonra "o", San lang ile... pek de basit olmayan bir ilişkiye sahipti. Vücuduna karşı savaşmaktan tamamen vazgeçti ve kalbinin arzusuyla hareket ederek yüzünü San lang'ın göğsüne gömdü. Sesi boğuk bir şekilde, "Biz......" dedi.

San-lang, "Hn." dedi.

Uzun bir sessizlikten sonra, Xie Lian mırıldandı, "Neden...... bu sekiz yüz yılda olan her şeyi aniden unuttum?"

San lang, "Benim hatam. Önceki gün, gecenin bir yarısı aniden bir dua aldın ve çok aceleyle gittin. Büyünü geri kazanmana yardım etmedim ve canavar seni ısırdığında anıları yuttuğunu zamanında söylemedim."

Xie Lian, "O zaman bu senin hatan değildi. Dikkatsiz olan bendim." dedi.

San lang, "Majesteleri asla suçlu olmaz." dedi.

Xie Lian zorla gülümsedi, sonra tekrar umutsuzca, "O zaman, San lang, ben Xianle ülkesinin yıkımına nasıl... sebep oldum?" dedi.

Sonuçta, halkına çok değer vermişti ve Xianle'nin bin yıl daha refah içinde yaşamasını istiyordu.

San lang ona daha da sıkı sarıldı ve inançla, "Senin hatan değildi." dedi. Xie Lian mırıldandı, "Nasıl bu kadar başarısız oldum? Nasıl bu hale geldim?"

Kim gökleri ve yeri yerinden oynatacak ve çağlar boyunca yaşayacak büyük başarılar elde etmek isteyerek başlamadı ki? Belki de sadece bir milyonda bir kişi bu rüyayı gerçek kılabilecekken, Xie Lian bir milyonda bir kişinin kendisi olacağından hiç şüphe etmemişti.

Belki de San lang'ın sekiz yüz yıl geçtiğini ona fark ettirmemesinin nedeni buydu.

San lang, "Başarısız olmadın." dedi.

Xie Lian başını iki yana sallayarak, "Ama artık inananım yok." dedi.

San-lang, "Var." dedi.

Sadece bunu düşünmek bile Xie Lian'ı üzdü. "Ben hurda toplayan bir ölümsüzüm. Hurda toplarım. Elbette kimse bana inanmazdı ve kimse beni bir tanrı olarak kabul etmezdi. Hurda toplayan bir ölümsüze kim saygı duyardı?"

Bu, rüyasında gördüğünden tamamen farklıydı.

Ama San lang, "Sana daha önce söylemedim mi? Bir inananın var." dedi.

Xie Lian yüzünü kaldırdı. San lang ona küçük bir gülümsemeyle, "Majesteleri, ​​sana çok yakında Hua Cheng ile tanışabileceğini söylemiştim. Şu anda, onunla tanıştın." dedi.

Xie Lian başını kaldırdı ve yüzüne bakarak, hafifçe kafası karışmış bir şekilde, "San lang, sen... beni ne zaman tanıdın?" dedi.

Hua Cheng, "Çok uzun, çok uzun zaman önce, hatta sen yükselmeden önce bile." dedi. Xie Lian yavaşça gözlerini kırpıştırdı.

Hua Cheng tekrar, "Majesteleri, ​​belki de şu anki "sen", sekiz yüz yıl sonraki "sen"in büyük bir başarısızlık olduğunu hissediyor olabilir. Belki hayal kırıklığına uğramış hissediyorsun ve bunu kabul edemiyorsun. Ama lütfen inan bana, öyle değil." dedi.

Parlak sol gözü Xie Lian'a baktı ve gözündeki bakış sesi kadar yumuşak ve nazikti. "Beni kurtardın. Seni hep gözledim. Bu dünyada senden daha "başarılı" sayısız insan var, ama hiçbiri beni senin yaptığın gibi kurtaramazdı ve hiçbiri senin yaptığın şeyleri yapamazdı — "Bugünkü ben olmam için bana ne kadar cesaret verdiğin hakkında hiçbir fikrin yok."

"Kalbimde, sonsuza dek tek tanrımsın."

Xie Lian, "Ve sonsuza dek en sadık inananımsın." dedi.

Konuşmasını bitirir bitirmez kendine geldi. Az önce söylediği cümle, sanki daha önce böyle değerli bir söz duymuş gibi, içgüdüsel olarak o anda bir cevap olarak söylediği bir şeydi. Ama San lang gülümsemeye başladı ve elini kaldırdı, onun elinin arkasını öptü ve "Evet." dedi.

"......"

Uzun bir süre sonra, Xie Lian bir karara varmış gibi göründü ve kolundan canavarın budaoweng'ini çıkarıp, "Bu canavar beni yuttu mu?" dedi. "Hatıralarım mı?" Hua Cheng canavarı aldı ve "Demek ki yeni inini yok eden gerçekten de Majestelerin ellerindeydi." dedi. Xie Lian başını sallayarak, "Hatıralarımı geri kazanmak için, burada ona müdahale etmem gerekecek, değil mi?" dedi.

Hua Cheng'in avucunun içinde, budaoweng büyük ağzını açtı. Ağzından ateş böcekleri gibi birkaç ışık uçtu ve Xie Lian'ı çevreledi.

Hua Cheng, "Onları yakala ve o sekiz yüz yıllık hatıraları geri kazanabileceksin." dedi.

Bunu duyan Xie Lian elini onlara doğru uzattı. Ancak, onlara dokunmadan hemen önce durdu.

Bu sekiz yüz yıllık hatıraları geri kazanmak, sanki o sekiz yüz yılı yeniden yaşamak, olan her şeyi bir kez daha deneyimlemek gibi olacaktı: kalbini bıçaklayan yüz kılıcın acısı, tamamen yenilmiş olmanın utancı, güçsüz olmanın ve hiçbir şey yapamamanın öfkesi.

Aslında tüm bunların bir anda biteceğini bilmesine rağmen, parmak uçları hala hafifçe titriyordu. Hua Cheng arkasında durdu ve sırtının sağlam bir duvara yaslanmış gibi hissetmesini sağladı. Arkasından Hua Cheng'in sesini duydu, "Korkma, Majesteleri."

Xie Lian başını hafifçe geriye yatırdı ve Hua Cheng kollarını beline dolayarak, "İnan bana. Ne kadar uzun sürerse sürsün, seni her zaman bekleyeceğim. Yine de benimle buluşacaksın." dedi.

Doğru. Yine de tekrar buluşacaklardı.

Ve böylece, Xie Lian elini ışıklara doğru uzattı.

Yıldızlar gibi, ışıklar parmak uçlarında eridi. Gözlerinin önünde büyük bir parlaklık vardı, sanki yanan sıcak bir şey yaklaşıyordu. O parlak ışık ona ulaşmadan önce, Xie Lian, "Seninle tanıştığıma çok sevindim." dedi.

Bu cümleyi söyledikten sonra, ışıklar vücudunda eridi ve kayboldu. Xie Lian yavaşça öne doğru devrildi ve Hua Cheng tarafından yakalandı.

Uzun bir süre sonra Xie Lian sonunda kıpırdanmaya başladı. Gözlerini açtığı anda Hua Cheng alçak sesle, "Gege?" dedi.

Xie Lian yavaşça hafifçe gülümsedi ve elini uzatarak Hua Cheng'in yüzünü okşadı ve "...... Seninle tekrar buluştum." dedi.

Hua Cheng de gülümsemeye başladı ve "Söylememiş miydim? İnan bana." dedi.

Xie Lian iç çekti ve "Bu, birbirimizi sekiz yüz yıl daha beklediğimiz anlamına mı geliyor?" dedi.

Hua Cheng, "Söylememiş miydim, ne kadar sürerse sürsün, seni her zaman bekleyeceğim." dedi. "Ancak......"

Xie Lian'ı yukarı çekti. İkisi yüz yüze durdular ve Hua Cheng elini sıkıca tutarak ve gülümseyerek, "Şu anda, bir an bile ayrılmamızı istemiyorum." dedi.

Geçmişi değiştirmenin bir yolu yoktu.

Sekiz yüz yıl önce, herkesin gururu olan on yedi yaşındaki Xie Lian, geleceğin kendisi için ne sakladığını bilmenin bir yoluna sahip değildi. Kader ona iki kapı vermişti. Bir savaş tanrısının yolu geçici ama silinmez bir izlenim bırakmıştı; kısa bir anda bir iblis bir köprüde ölümsüz biriyle karşılaşmıştı. Ve o her iki kapıyı da açmıştı.

Ondan sonra, güçsüzlüğün ve cennete geri dönememenin çalkantılı dalgalarında yalnızdı ve o uzun ve çileli yıllarda geçimini sağlamak için mücadele etti. Acı, öfke, hayal kırıklığı, nefret, umutsuzluk, delilik.

Ölü küller kadar kayıtsız bir kalp.

Ve bundan sonra, ölü küller yeniden hayata döndü.

Ancak, tüm bunların hepsi geçmişte kaldı.

"Gege, hoş geldin."

"Hn......"

"Bak, sana tekrar benimle buluşacağını söylemiştim. Sana yalan söylemedim."

Xie Lian, Hua Cheng'e bir bakış attı ve "Gerçekten mi?" dedi.

Hua Cheng hafifçe gülümsedi ve "Elbette. Majesteleriye ne zaman yalan söyledim? Gege, ben......"

"......"

"......"

Xie Lian elini Hua Cheng'in cübbesinin göğüs kısmına uzattı ve oradan bir kağıt parçası çıkarıp yüksek sesle okudu, "San lang gege'nin ilgisini aldıktan sonra, Lian sana karşılığını ödeyemez ve sahip olduğum azıcık gücü, gege'nin sorunlarını çözmesine yardımcı olmak için tüketmeye razıyım ve bu yüzden bir süreliğine gideceğim. San lang gege endişelenmesin, çünkü Xian ayrıldıktan kısa bir süre sonra geri dönecek."

San lang bir kaşını kaldırdı ve ellerini arkasına koydu ve konuşmadı. Xie Lian yüksek sesle okumayı bitirdikten sonra, Hua Cheng'in tavrını taklit etti ve bir kaşını kaldırarak, "San lang gege, iyi gege, gerçekten iyisin ah." dedi.

Hua Cheng gülerek, "İyi olup olmadığım önemli değil, gege bu noktada en başından beri net değil miydi?" dedi.

Xie Lian'ın yüzü hafifçe kızardı ve belirsiz bir şekilde, "..... ne hakkında konuştuğundan emin değilim. Her halükarda, bu birkaç günde çok ileri gittin ve düşünmelisin." dedi.

Hua Cheng ciddiyetle, "Gege, böyle olma. Bu iki gündür sana sürekli nezaketli ve kibar davranıyorum ve direnmek benim için çok zor oldu." dedi.

Xie Lian, "Ne zamandan beri bana nezaket ve kibarlıkla davrandın. Açıkça...... açıkça......" dedi. Açıkça onunla alay etti ve büyük bir zevkle alay etti. O iki günde, nasıl saf, aptal ve şımartılmış küçük on yedi yaşındaki aptal haline geldiğini, Hua Cheng onunla oynarken sağa sola dönüp durduğunu düşündü... Xie Lian olanları bir kez daha mükemmel bir netlikle hatırladığında, doğrudan kendine bakamadı ve inlemekten ve şakaklarını ovmaktan kendini alamadı. İfadesi tamamen ciddi olan Hua Cheng, "Gerçekten, aşağılık, utanmaz, ahlaksız bir pislik olarak azarlansam bile, San lang'ın hiçbir şikayeti veya pişmanlığı yok." dedi.

"......"

"Gege mutsuzsa, beni azarlamaya devam edebilir. San lang için önemli değil."

Xie Lian daha fazla dinleyemedi.

Şakaklarına masaj yapmayı bıraktı ve uzaklaştı. Hua Cheng başını çevirdiğinde o kaybolmuştu. "Gege? Kaçma, tamam mı, benim hatam, gege!" dedi.

Bir daha gege deme!

[judasizm1]

ULAN HAİNLER!..

Kobani kobani diye amerikan cia propagandasını ve algı yönetiminin kuklası olup Irak'taki pkk terörislerini ülkemizden Suriye'ye ellerine dürüm-döner vererek siz göndermediniz mi? O zamanlar pyd mi vardı? Yoktu! Siz amerikan bop eşbakanı ve etrafındaki devlet düşmanları yaptınız bunu!. Suriye'pkk terör örgütünü siz soktunuz. Onlar döndüler ülkemin askerini, polisini, öğretmenini, hemşiresini, mühendisini ve diğer vatandaşlarımızı şehit ettiler. Sizin yüzünüzden. Bu milleti aptal mı sandınız?

Siz değil miydiniz o dönemde "Her türlü milliyetçiliği ayaklarımız altına aldık" diyen! Ey Bahçeli, seni de mi ezdiler bu ihvancılar? Sen milliyetçi değilsin, "memur"sun. O yüzden eline verilen yazıyı okuyup esip gürlüyorsun. Tarih seni affetmeyecek..

Adam kazanamadı!

Herkese hakaret eden biri var ve aklı olan herkes o söylemleri aslında kendilerinin yaptığını biliyor. Hastalığından dolayı bir söylediği diğerini tutmuyor; bir de yaşlılık var.. Yakında ANAP gibi olurlar. Gemiyi ilk terkeden fareler zaten Avrupa yolunu tutmuş. Merak ettim; neden ümmetçilik sarıldıkları arap ülkelerine gitmiyorlar!?

Son olarak şunu söylemek istiyorum; 160 milyar DOLAR'dan fazla ödenecek borç var. Büyük kısmı özel sektöre ait (Devletimizin borcuda çok yüksek, bize vergiler-zamcıklar olarak dönecek, yine biz ödeyeceğiz). Kısacası işsiz kalmaya hazırlanın, iflaslar başlar yakında. Aslında başladı ama muhalefet dahi bunu söylemiyor)

Her şeyimizi kaybetmek üzereyiz; kalfalık dönemi sonuna kadar ekonomik istilayı yaşadık (satılan fabrikalarımızı ve kime satıldığını paylaşacağım), şimdi sığınmacılarla ve topraklarımızla fiili istila altındayız. Göz bebeğimiz ordumuzun topraklarını dahi satıyorlar! Tersaneler, limanları falan zaten daha önce sattılar...

Hipnotize olmuş koyun sürüsü, sıra sızde.. Sizide mezbahaya gönderecekler; "eti senin kemiği benim" diyecekler..

Ey asgari ücretle çalışan kardeşim (asgari ücret alabililenlere, daha düşün ücret alanlara ne haliniz varsa görün diyorum çünkü hakkını aramıyor, aramak isteyipte biat edenlerdense verdiği oyu düşünsün!), iş verenin bir sığınmacı mı? Otur düşün şimdi; seni kendi ülkende sığınmacılara köle yaptılar. Ülkenin "yerli" diye bildğin şirketlerinin tamamına yakınını yabancılar aldı. Şimdi aklına bakan unakıyan gelsin; "Gecenin 3'ünde gelsinler, satarım" diyordu. Pezevenk, sanki babasının malı satıyor. Sattı da, kime? Yunan'a, Fransız'a, Alman'a, İngliz'e, Arap'a, Amerikan'a vs vs.. Peşkeh çektilar Ata'larımızın alın teriyle kurdukları, yaşattıkları fabrikalarımızı.. Bu zaata hakkımı helal etmedim, hem bu dünyada hem de varsa diğer dünyada yakasına yapışacağım. Hainliğin zaman aşımı olmaz!

Ülkemin güzel insanları, lütfen gece yastığa başınızı koyduğunuzda bir muhasebe yapın; son 21 yılı bir düşünün. Hatta daha da geri gidebilirsiniz. Size kim ihanet etmiş bir görün artık. Siz patronsunuz, güvenmeyin siyasilere. Baktınız sözlerini tutmuyor sandıkta gönderin..

Ve bu ülke Atatürk'ün Türkiye'sidir.. Grameri bozuk bilmem ne yüzyılı falan demeyin! Anayasa'mızı tanımayanları ben tanımıyorum.

Elinde tuttuğun o T.C. kimliği atalarının sayesindedir. Vatandaşlık görevlerinin en önemlilerinden biri seçme ve seçilme hakkıdır. Seçilmeyi anlarım; çok ürkek, çekingen, korkan insan var.. Ama seçmek de senin o kimliği taşırken görevin. O sandığa gidip oy kullanmak ZORUNDASIN! Kullanmayıp sikayet edersen sana siktir çekerler (Çalışma arkadaşlarımdan birine bunu yaptım; "Oy kullandın mı?" diye sordum. "Hayır" dedi. "Senin şikayet etmeye hakkın yok, siktir git" dedim. Sürekli şikayet eden biri ve hiçbir çabası yok; hiç sevmediğim tip.. Sizede birisi "siktir" çekmesin diyorsan, öncelikle sorumluluğunu yerine getir ve oyunu kullan..

Git oyunu kullan lütfen..

Not: Arapça ve diğer dillerde tabela asan işletmelerin resimlerini çekin ve girmeyin oralara.. Diyeceksiniz ki amerikan kahve, fast food vs şirketleri var; Eee size söylemedim mi ekonomik istila oldu diye! Gitmeyin, müşterisi olmayın! Milli ve yerl markalar varken neden Starbucks, McDonals, BurgerKing, Arabica gibi istilacıları güçlendiriyorsun? Sizi önce Allah ile aldattılar şimdi millilikle aldatıyorlar. Afrikalıları unutmayın; "geldiklerinde ellerinde bir kitap vardı bizimse topraklarımız-vatanımız, gittiklerinde bizim elimizde kitap onlarınsa bizim topraklarımız vardı"..

[abc-gazetesi]

Türkiye'yi Terk Eden 72 Bin Rus: Neden Geri Döndüler?

[entelektia]

Atamıza Veda, Kalbimiz İlelebet Seninle Atacak!

Bildiğimiz üzere her kahraman gözlerini dünyaya kapattıktan sonra da anılırlar. Fakat bugün anacağımız kişi sadece bir kahraman değil, milletini yalnızca özgürleştirmekle kalmayıp eğitimden sağlığa, tarımdan günlük yaşatışına kadar her alanda muasır medeniyetler seviyesine çıkarmaya çalışan Ulu Önderimiz Mustafa Kemal Atatürk’ü anacağız. Bugün, hiç olmasını istemediğimiz 10 Kasım; Atatürk’ün ölüm yıl dönümü... Mustafa Kemal Atatürk 57 yıllık hayatının 14 yılını savaş meydanlarında asker olarak sayısız zaferle geçirmekle beraber 19 yılını Türk halkının refahını arttırmak, gelecek nesillere iyi bir gelecek bırakmak için inkılaplar kazandırmaya adamıştır. Türk halkının refahı için askerlik yıllarında da çalışmıştır. Bunun bir örneği olarak Türk halkının egemenliğini geri kazanmak için çıktığı 19 Mayıs 1919 da Samsun'a çıkışını örnek verebiliriz. Bu zorlu yolculukta hep Türk halkının geleceğini düşünüp ilerlemiştir. Her ne kadar imkansızları başaran gelecekçi düşüncelere sahip olan Ulu Önderimiz aslında çok gerçekçi düşünen bir insandı. Sınırlarını bilen ne yapabileceğini neler yapamayacağnı bilen bir liderdi. Her şeyi ayrıntısına kadar düşünüp herkesten daha iyi yorumlardı. Kurtuluş Savaşı'nda Yunanlılara karşı savaşırken İsmet Paşayla şöyle bir anısı vardır: "İsmet İnönü'nün liderliğindeki Eskişehir ve Kütahya muharebelerinin kaybedilmesi, Türk ordusunu zor bir duruma soktu. Atatürk'e bu haberi aldığında, cepheye hemen gitme kararı aldı. Karargahın kapısını araladığında, İsmet Paşa'nın morali çökmüş bir halde karşısında duruyordu. İsmet Paşa, "Her şey bitti" dedi. Atatürk ise gülümseyerek bakarak, "Deja kazandın!" dedi. "Deja," Fransızca'da "şimdiden" demektir. Atatürk, İnönü'ye dönerek, "Şimdiden kazandın" dedi. İnönü şaşkın bir şekilde bakarken, Atatürk hemen haritaları açılması talimatını verdi. Ardından, İnönü'ye, "İsmet, ordunu Sakarya'nın gerisine çekin" dedi. Bu, ordunun 100 km geri çekilmesi anlamına geliyordu. İnönü şaşkın bir şekilde sordu, "Aradaki halkı kime bırakacağız?" Atatürk sakin bir şekilde yanıtladı, "Peki İsmet, n'apalım? Bak İsmet, kafanı kullan. Ben 100 km kendi vatanımın içine çekiliyorum. Yunanlılar 100 km peşimizden gelecek. Nereye gelecek peki? Halkımızın içinden geçerek gelecek. Moralleri bozulacak, ikmal yolları uzayacak. Bizim memlekette yol mu var? Yunanlılar neyle nakledecek silahlarını? Bırak gelsinler İsmet, ben onları vatanın harib-i İsmet'inde boğacağım…" Düşman, Atatürk'ün planını anlamadan Sakarya'ya kadar ilerledi. Sakarya Meydan Muharebesi başladığında, cepheden gelen haberler umutsuzluğa neden oldu. Çaltepe düştüğünde, Türk komutanlar harbin kaybedileceğine inandılar. Atatürk hemen bir karar alarak her birliği müdafaasını tekrar kurabildiği yere kadar geri çekilmeye karar verdi. Yunanlılara cephelerin yarıldığına dair haberler gitmekteydi. Türkler geri çekileceğini düşünen Yunanlılar, 22 gün boyunca Türk Ordusunun geri çekilmediğini gördükçe şaşkına döndüler. Sonunda Atatürk, kaburgaları kırık bir şekilde yatarken bir binbaşı son istihbarat raporlarını getirdi. Raporu yorumlayan binbaşı, "Yunanlılar birlik getiriyorlar. Savaşı kaybediyoruz" dedi. Atatürk raporu bir daha okutarak, yattığı yerden seslendi, "Şimdi bak İsmet Paşa orada uyuyor. Uyandır ve zaferini tebrik et." İnönü ve Fevzi Paşa, umutsuzluğa kapılmıştı. Ancak Atatürk, "Bir yanlış anlaşılma var. Yunanlılar birlik getirmiyor, birlik kaydırıyor. Geri çekiliyorlar…" dedi. Bunu söyleyebilmek içinse tüm cephenin birlik birlik biliniyor olması lazımdı. Her Yunan birliği nerede mevzilenmiş, ezberde olması gerekiyordu. Raporu yazan binbaşı bile bunu yorumlayamazdı. Binbaşı okudukça Atatürk'ün kafasındaki harita değişti ve geri çekildiklerini anladı. Bunun üzerine Atatürk, herkesi şaşkınlığa uğratacak ve savaşın seyrini değiştirecek o cümleyi kurdu. "İsmet, yarın taarruza kalkıyoruz." İsmet İnönü ise sorarak, "Neyle saldıracağız? Subayların 3'te 2'si şehit, askerin ’sı kaçtı. Neyle saldıracağız?" Atatürk sakin bir şekilde son sözünü söyledi, "İsmet, savaş burada kazanılır (kafasını göstererek), Yunanlılar burada kaybetti. Yarın vuruyoruz." Ve savaş kazanıldı..." 10 Kasım sadece bir tören ya da anma günü değildir, olmamalı da. İdeallerimizin ve duygularımızın birleştiği bu günde hatırlamamız gereken çok şey var... Atamızın bize en büyük mirası onun düşünceleridir. Kendisinin de dediği gibi “Beni görmek demek mutlaka yüzümü görmek değildir. Benim fikirlerimi, benim duygularımı anlıyorsanız ve hissediyorsanız bu kâfidir.” Atatürk yaptığı inkılaplar için sadece direktif veren bir lider değildi. Yaptığı inkılapları ilk kendisi uygular ve Türk halkına öncü bir rol model olurdu. Kılık kıyafet kanunu geldiğinde sarıkla, fesle değil takım elbisesiyle dolaşan bir liderdi. Harf inkılabını getirdiğinde elinde tebeşirle ilk önce İstanbul ve çevresi olmak üzere tüm Anadolu’yu dolaşmıştır. Her insanın 7'den 70'e herkesin eşit olmasını isterdi. Bu durum sadece halk için değil, hizmetçilerden yanında çalışan arkadaşlarına kadar herkese eşit ve adil davranırdı. Kendisi frak giydiyse korumalarına ve garsonlarına da frak giydirirdi. Bunun sebebi de " Devlet benim değil, hepimizin." mesajını vermekti. Aslında onu diğer liderlerden de ayıran en önemli bir özelliğiydi bu. Halktan biriydi. Kendisini ne bir padişah gibi ne de yüksek rütbeli bir kumandan olarak görmekteydi. O aslında bizden biriydi. Bunu çok iyi bir biçimde özetliyecek bir anı olarak Atatürk'ün bir güvenlik görevlisiyle olan anısı şu şekildedir: "Atatürk bir gün Dolmabahçe’den gizlice çıkar, Topkapı Sarayı Müzesi’ne gelir. Müzeyi gezmek ister. Kendisini kapıcıya tanıtır, fakat kapıcı; “Henüz saat 9 olmadı, memurlar da gelmedi. Atatürk değil, kim olursan ol, bekleyeceksin.” der. Hiç şüphe yok ki, kapıcı Atatürk’ü tanımamış ve gelenin Atatürk olabileceğine inanmamıştır. Fakat bu olayda mühim olan nokta Atatürk’ün kapıcının sert cevabı karşısında ısrar etmeyerek, bir kenara çekilip, saatin 9 olmasını ve memurların gelmesini beklemektedir." Ama en büyük inkılabı tabi ki de egemenliği kayıtsız şartsız halka bırakmasıydı. Bize demokrasiyi getirmek için cumhuriyetin ilanı için birçok şeyi göze aldı ve öncesinde saltanatı kaldırdı. Saltanatın kaldırılmasını Ulu Önder Atatürk şu şekilde anlatmaktadır: "Meclis’te de geniş bir konuşma yapmak gereğini duydum (Belge: 264). İslâm ve Türk tarihinden örnekler vererek hilâfet ve saltanatın ayrılabileceğini, millî hâkimiyet ve saltanat makamının Türkiye Büyük Millet Meclisi olabileceğini, tarihî olaylara dayanarak açıkladım. Hülâgû’nun Halife Mu’tasım’ı idam ettirerek yer yüzünde hilâfete fiilen son verdiğini ve 1517′de Mısır’ı alan Yavuz, unvanı halife olan bir mülteciye önem vermeseydi, hilâfet unvanının günümüze kadar miras kalmış bulunamayacağını anlattım. Bundan sonra bu konu ile ilgili önergeler üç komisyona, Teşkilât-ı Esasiye, Şer’iye ve Adliye Komisyonları’na gönderildi. Bu üç komisyon üyelerinin bir araya gelip, konuyu bizim güttüğümüz maksada uygun bir çözüme bağlaması elbette güçtü. Durumu yakından ve bizzat takip etmek gerekti. Üç komisyon bir odada toplandı. Başkanlığına Hoca Müfit Efendi’yi seçti. Konuyu görüşmeye başladılar. Şer’iye Komisyonu’nda bulunan hoca efendiler, hilâfetin saltanattan ayrılamayacağını, bilinen safsatalara dayanarak iddia ettiler. Bu iddiaların yersizliğini ortaya koyup çürütmek için serbestçe konuşabilecek olanlar ortaya çıkar görünmediler. Biz, çok kalabalık olan bu odanın bir köşesinde tartışmaları dinliyorduk. Bu şekildeki görüşmelerin istenilen sonuca varmasını beklemek boşunaydı. Bunu anladık. Sonunda, karma komisyon başkanından söz istedim. Önümüzdeki sıranın üstüne çıktım. Yüksek sesle şu konuşmayı yaptım: «Efendim, dedim, hâkimiyet ve saltanat hiç kimse tarafından, hiç kimseye ilim gereğidir diye, görüşme ve tartışmayla verilmez. Hâkimiyet, saltanat, kuvvetle, kudretle ve zorla alınır. Osmanoğulları, zorla Türk milletinin hâkimiyet ve saltanatına el koymuşlardır. Bu zorbalıklarını altı yüzyıldan beri sürdürmüşlerdir. Şimdi de Türk milleti bu saldırganlara isyan ederek ve artık dur diyerek, hakîmiyet ve saltanatını fiilen kendi eline almış bulunuyor. Bu bir oldubittidir. S��z konusu olan, millete saltanatını, hâkimiyetini bırakacak mıyız, bırakmayacak mıyız meselesi değildir. Mesele, zaten oldubitti haline gelmiş olan bir gerçeği kanunla ifadeden ibarettir. Bu mutlaka olacaktır. Burada toplananlar, Meclis ve herkes meseleyi tabiî olarak karşılarsa, sanırım ki uygun olur. Aksi takdirde, yine gerçek, usulüne uygun olarak ifade edilecektir. Fakat, belki de bazı kafalar kesilecektir.” 10 kasımda tüm düşüncelerin bir olduğu bu günde gençler olarak hatırlamamız gereken Türkiye  Cumhuriyetini ilelebet muhafaza ve müdafaa etmektir.  Bunun için daha fazla okumalıyız, daha fazla çalışmalıyız, onun fikirlerini benimsemeliyiz, hiçbir şeye körü körüne bağlanmamalıyız. Kimi cahiller onun yaptığı inkılapları yalanlayacak, kimi yobazlar resmini yakıp sevap diyecekler. Ama biz onun yolundan şaşmayacağız! Önderimizin mirasını yaşatarak Türkiye’yi onun ideallerine layık bir şekilde ileriye taşımak hepimizin ortak sorumluluğudur. Bugün 10 Kasım. Atamız Mustafa Kemal Atatürk’ü saygı, sevgi, hayranlık ve minnetle anıyoruz. Read the full article

[turuncubiri]

Kocaman geri döndüler yazmış tumblr artık nasıl şaşırdıysa uygulama sjsjjs

Neden ya ahshsb

[uzaydakaybolansiyah]

“İnsan hayalleri olmadan yaşayamaz. Senin de bir hayalin var ve o hayallerini gerçekleştirmek için hep vakit geçirdin, hep erteledin, hep korktun, belkide cesaret edemedin ve çok büyük bir ihtimalle bu ertelemenin korkmanın ve çekinmenin sebebi çevrendeki insanlardı. Çünkü sana ne dediler, ‘Çok uçma, hayallere kapılma, sen mi yapacaksın?’ dediler ve koca okyanus olan hayallerini bir avuç sığ suya çevirdiler. Ama hala içinde o kurduğun hayallerin bi kıpırtısı var, gel beni al diyor, gel beni ayağa kaldır diyor, birlikte ayağa kalkalım diyor... Dünyanın en zengin yeri neresidir biliyor musunuz? Ne Amerika, ne Dubai, ne İsveç’tir. Dünyanın en zengin yeri Mezarlıklardır... Çünkü orada hiç icat edilmemiş fikirler, düşünülmüş ama gerçekleşmemiş projeler, söylenmemiş şarkılar, yazılmamış kitaplar, girişilmemiş işler var. El uzatsak belki binlerce insanı kurtaracak insanlar bulursunuz. Peki neden? Neden onca fikir, onca proje gerçekleşmedi ? Çünkü korkmuşlardı, başkalarının ‘yapamazsın, edemezsin, o kadar uçma, yapılacak bir şey olsaydı başkaları yapardı’ gibi fikirlerine kulak astılar ve hayallerinden geri döndüler. Belki senin yaşındaydılar belki de senin yürüdüğün sokakta yürümüşlerdi ama hayallerini gerçekleştirecek cesaret onlarda yoktu. Güzel olan yanı bunu okuyorsun mezarda değilsin hala hayallerini gerçekleştirmek için geç değil. Zaman bütün evreni değiştirdiği gibi insanı da değiştirerek geçer. Vücudumuzdaki atomlar bile her yıl değişiyor yerine başka atomlar geliyor. Şuan aldığın nefesin aynısından bir daha alamayacaksın, bir daha bu anı böyle yaşayamayacaksın. Bir bilgeye sormuşlar ‘Kör olmaktan daha kötü ne olabilir?’ diye. Bilge ise şöyle cevap vermiş ‘Görme yetisiyle doğup etrafındakileri görememek’ demiş. Etrafına bir bak umutsuzluklarına rağmen başarılı insanlar oluyor, hayatına tutunan insanlar oluyor. Şimdi o içinde kıpırdayan hayalini oradan çıkar ve beraber ayağa kalk. Hayalinle beraber ayağa kalk...”

[tumitutscanlation]

Heavenly Blessing – 191. Bölüm

Mega // Drive // Wattpad

Bölüm 191: Ne Neşe Ne Keder, Beyaz Giysiler Dünyaya Felaket Getiriyor

Xie Lian uyanık mıydı yoksa uyuyor muydu bilmiyordu.

Eğer uyanıksa, ne bir şey hissediyor ne de dış dünyadaki herhangi bir şeye tepki verebiliyordu, hiçbir şeye dair bir anısı yoktu; eğer uyuyorsa da, gözleri sürekli açıktı.

Kendisine geldiği zaman, Yüzü Olmayan Beyaz çoktan siyah kılıcını onun beline bağlamıştı, tıpkı bir çocuğa ödül veren erişkin gibiydi.

“Bu sana hediyem.”

Ardından, kabzayı okşamış ve nazik bir sesle devam etmişti, sesi derin anlamlarla kalınlaşmıştı. “Kesinlikle Jun Wu’dan topladığın tüm diğer silahlardan daha keskin olacaktır.”

Xie Lian onun kılıcı beline asmasına izin vermişti, ne konuşmuş ne karşılık vermişti, sonuçta hepsi faydasız olacaktı.

O halde, yeni bir cübbe giymiş ve yeni bir kutsal kılıç kuşanmış, yeni doğmuş gibi hissettiği bedeniyle Veliaht Prensin Tapınağından çıkarak karanlığa doğru adım atmıştı.

Yüzü Olmayan Beyaz ardından arkasından seslenmişti. “Bekle.”

Xie Lian duraksamıştı. Yüzü Olmayan Beyaz ses çıkartmadan yanına gelmiş ve eline beyaz ipek sargıyı bırakmıştı.

“Bunu unuttun.”

Bu önceleri yüzünü kapatmak için kullandığı beyaz ipek sargıydı, daha sonra onu bağlamak için kullanılmıştı.

Xie Lian dağdan tek başına tökezleyerek indi.

Çoktan gündüz olmuş, güneş doğmuştu ama güneş ışıkları üzerine düştüğü zaman, Xie Lian en ufak bir sıcaklık hissetmiyordu.

Dağdan inerken küçük bir akarsu gördü, pıt pat, net ve canlıydı. Akarsuyun kenarına yürüdü ve suda yansımasını gördü. Xie Lian solgun yüze baktı.

Yüzü pürüzsüz ve tebeşir kadar beyazdı, tek bir kesik yoktu. Aynı şey boynu, ardından göğsü ve tüm karnı için de geçerliydi, hepsi aynıydı. Bakmaya devam ettikçe o kadar gözlerini kapatmak istiyordu. Başını öne eğdi, kaynak suyunu ellerine aldı, yüzünü yıkadı ve birkaç ağız dolusu içti. İçti ve içti, ta ki aniden akıntı yönünde bir şey fark edene dek.

Yavaşça başını kaldırdı ve gördü, çok uzak olmayan bir noktada, derenin yukarı kıyısında, devasa bir kayanın yanında, suya düşmüş bir ceset vardı. Kıyafetlerine bakılırsa, ceset iri yarı sokak sanatçısıydı.

Adam dağdan inmemiş, onun yerine yolda can vermişti. Devasa kayanın üzerinde özellikle belirgin bir kan havuzu vardı, görünüşe göre ya acıdan ya korkudan kendisini oraya vurmuş, ve ölmüştü. Ceset çoktan çürümüştü, yarısı suya batmıştı ve korkunç kokular yayıyordu. Ama yarı çürümüş yüzünde büyümekte olan bazı küçük deforme yüzler hala bağırıyordu.

Xie Lian akıntının kenarına diz çöktü ve bir saat boyunca içindeki her şeyi kustu, kan çıkana dek öğürmüştü.

Dağdan indikten sonra, uzunca bir süre yürüdü, aklında hiçbir şey olmadan ana caddelerden öylesine geçti. Aniden, bir el omzunu tuttu ve onu bir ara sokağa çekti. Xie Lian etrafına baktı ve daha karşısındakinin yüzüne bakamadan ilk gördüğü şey yaklaşan bir yumruk oldu.

“GÜNLERDİR NEREDESİN SEN???”

Yumruğun arkasında Feng Xin’in öfkeli yüzü vardı, ve Xie Lian onu gördüğü anda çoktan yumrukla yere devrilmişti.

Feng Xin onun bu kadar çabuk düşmesini beklememişti ve bakışları kendi yumruğuna kaydı, ardından yerde yatmakta olan Xie Lian’a, kafası karışmıştı. Onun daha kalkmasına yardım edemeden, Xie Lian kendiliğinden doğrulmuştu. Feng Xin’in yüzü değişmişti, ama hala sinirini çıkartamamıştı.

“Harika huyların var! Kaçıp gitmeden önce tek kelime etmiyor, iki ay boyunca ortadan kayboluyorsun! Majesteleri ne kadar endişelendi haberin var mı senin?”

Xie Lian yüzündeki burnundan akan kanları sildi. “Özür dilerim.”

Silerek onun daha da berbat ettiğini görünce, Feng Xin ağır bir şekilde iç geçirdi.

“Ekselansları! Özrü boş ver, bizim aramızda böyle şeylere gerek yok, ama sen… sana ne oldu? Bana anlatabilir misin?” Xie Lian’ın belindeki siyah kılıcı fark etmişti ve sordu. “Ve o kılıç nereden çıktı?”

Xie Lian ona söylemek istedi. Ama ayrılırken Feng Xin ile arasında geçen tartışmayı ve Feng Xin’in yüzündeki şüphe dolu ifadeyi hatırlayınca, üstüne de bir daha asla o konuda düşünmek dahi istemediği eklenince, sadece tekrar etti. “Özür dilerim.”

İkisi saklanma yerlerine döndüler ve kraliçe Xie Lian’ı gördüğü anda ona sarıldı ve ağladı. Kral tekrar yaşlanmış gibi görünüyordu; eskiden siyahların arasında beyazlar varken, artık beyaz saçların arasında siyahlar vardı. Anca, bir nedenle sinirli değildi ve sadece birkaç kelime ettikten sonra sessizliğe büründü. Üçü de muhtemelen Xie Lian’ın tekrar kızacağından korkuyorlardı, yine kaçıp gideceğinden, bu nedenle de onun yanındayken hem kelimeleri hem hareketleri oldukça dikkatli seçiliyordu.

“Feng Xin.”

Basit ve bayağı bir yemeğin ardından, Xie Lian belindeki siyah kılıcı çekti ve uzattı.

“Kılıcı al. Sat.”

Feng Xin onun kılıcı tutan elinin titremekte olduğunu fark etti, ama nedenini tahmin edemiyordu. “Neden satmamı istiyorsun?”

“Öncesinde benden para istememiş miydin?” Dedi Xie Lian.

Bunu duyunca, Feng Xin’in yüzünde bir anlığına incinmiş bir ifade belirdi ve kısa bir süre sonra başını iki yana salladı. “Artık gerek kalmadı.”

Xie Lian başka tek kelime etmedi. Siyah kılıcı bir kenara attı ve umursamayı bıraktı, ardından döndü ve uykuya daldı.

Bu kez, döndükten sonra, Xie Lian sanki hiçbir şey olmamış gibi davranıyordu, her şeyin en kısa zamanda normale döneceğini, önceki haline geleceğini umuyordu. Kısa bir süre sonra o ve Feng Xin yine sokaklarda gösteri yapmaya gidiyorlardı.

İlk başta Feng Xin hala endişeliydi. “Boş ver, birkaç gün daha dinlen.”

“İki aydır dinleniyorum zaten.” Demişti Xie Lian. “Eğer o sokak sanatçıları sorun çıkarmaya devam ederse, o zaman iki kişi baş etmemiz çok daha kolay olur.”

Ancak Feng Xin. “Uzun zamandır gelmiyorlar.” Demişti.

İri yarı sokak sanatçısı öldüğü ve artık başı çeken kimse olmadığı için değildi, Feng Xin artık uzun zamandır yerleştiği içindi. İlk geldiği zaman, herkes yenilik gözüyle bakmıştı. Ama zaman geçtikten sonra, yenilik hissi uçmuştu ve artık onu diğer sokak sanatçılarını nasıl izliyorlarsa öyle izliyorlardı. Öncesine göre, Feng Xin rekabetçi yanını kaybetmişti. Artık bir tehdit değildi, bu yüzden de diğerleri sorun çıkarmayı bırakmışlardı, sonuçta herkes aynı miktarda para kazanıyordu, hepsi aynıydı.

Bu nedenle de Feng Xin okunu ne kadar uzağa atarsa atsın, ne kadar yetenekli olursa olsun, izlemeye gelen insanlar onun çabalarını öncekinin yarısı kadar ödüllendiriyorlardı. Hatta, onda biri kadar. Günün yarısından çoğunu çalışarak geçirdikten sonra, Feng Xin tükenmişti ve çok terliyordu, bir kenara oturmuştu.

“Bırak ben çıkayım.” Dedi Xie Lian.

“Yok, sen merak etme.” Diye cevapladı Feng Xin.

Ancak, Xie Lian daha fazla onu dinlemeye çalışmadı ve ayağa kalktı. Yüzlerin değiştiğini gördü, yoldan geçenler bir kez daha ilgilenmeye başlamışlardı.

“Ve senin hangi özel yeteneklerin var küçük dostum?”

Xie Lian cevap vermedi. Bir dal aldı ve kılıç sanatının saldırılarından birkaçını sergiledi. Savrulmaların tiz sesleri arasında, kılıç halesiyle ucu sivri görünüyordu ve bu nedenle de birkaç kişi onu utandırmayarak tezahürat ettiler. Feng Xin kenardan izliyordu, yüz ifadesi karmaşıktı ve bir süre baktıktan sonra başını çevirmişti.

Xie Lian hiç utanmış hissetmiyordu, ne de kalbinde bir ağırlık vardı, sadece ciddiyetle kılıcını savurmaya devam ediyordu.

Tam bu esnada, kalabalıktan birisi aniden bağırdı. “SIKICI, ÇOK SIKICI! NE ACINASI BİR GÖSTERİ! Kim senin dal parçasıyla körlemesine saplamalarını izlemek ister?”

Feng Xin hemen ayağa fırladı ve bağırdı. “AĞZINI TOPLA!”

Xie Lian’ın hareketleri duraksadı ve oraya baktı. Kalabalığı içinde kavun kemiren ve çekirdeklerini tüküren bir adam vardı, sorun çıkartmaya geldiği belliydi.

Feng Xin’e seslendi. “Bu ata, sokak gösterisi izlemek için burada! Canım ne isterse söylerim, buraya para kazanmak için gelmişsin ve bizleri, para verecek olanları kızdırmaya cüret mi ediyorsun? Eline gerçek bir kılıç al! Gerçek kılıç al ve bu üstat o zaman sana birkaç çekirdekle ödeme yapmayı düşünecek!”

Bağırdığı anda diğerleri de onu taklit etmeye başlamışlardı. Feng Xin köpürüyordu ve tam harekete geçecekti ki aniden beyaz bir gölge çakmış ve Xie Lian çoktan adamın yanı başında dikilmeye başlamıştı. Xie Lian adamı yakaladı ve havaya attı.

Muhteşem bir güç sergilemişti ve adam metrelerce havaya atılmıştı, kavun kabukları yerlere saçılıyordu. Kalabalığın ağzı beş karış açık kalmıştı. Adam bir pat sesiyle yere sertçe çaptı, her boşluğundan kan akıyordu, acınası ve zavallı bir halde ağlıyordu.

Ancak Xie Lian’ın işi bitmemişti, ve onu bir kez daha tutmak için hareketlendi, düz ve duygusuz bir sesle konuşuyordu. “Gerçek kılıç yok, ama yine de canını alabilirim. Denemek ister misin?”

Kalabalık dağılmış ve dehşetle kaçışıyordu. “YARDIM EDİN! KATİL!”

Feng Xin daha da şaşkındı. “Ekselansları!!!”

Xie Lian duymazlıktan geldi, ve miskin adamı bir kez daha metrelerce havaya fırlatmaya ve düşüşüne izin vermeye hazırdı. Ama Feng Xin gelerek onu tutmuştu, bağırırken kimliklerini gizlemek bile aklına gelmiyordu.

“EKSELANSLARI!!! KENDİNE GEL! ADAMI ÖLDÜRECEKSİN!!!”

Xie Lian’ın gözleri siyah alevlerle yanıyordu. Elini bir kenara itti ve adamı yere bastırdı. Adam ise hareket etmeyi bırakmıştı. Feng Xin hızla fırladı ve tam adamın nefes alıp almadığını kontrol edecekti ki, sokağın sonundan birisinin keskin bir sesle bağırdığını duydu.

“ONLAR! BUNLAR ONLAR!”

Çok kötüydü! Yong An askerleri gelmişti!

Feng Xin hemen fırladı ama Xie Lian’ın hala durduğunu, sanki dövüşmeye hazırmış gibi Yong An askerlerine ters ters baktığını görünce, geri döndü ve onu çekti.

“Ne diye hala burada duruyorsun? KOŞ!”

İkisi bütün bir yol boyunca saklana gizlene en sonunda kaçabilmiş ve saklandıkları küçük kulübelerine nihayet dönebilmişlerdi. Kapıdan içeriye girdikleri anda kraliçenin gözü önünde Feng Xin bağırmaya başladı.

“NASIL BÖYLE BİR ŞEY YAPABİLDİN??”

Feng Xin eskiden olsa iki Majestelerinin karşısında asla böyle asi bir davranışta bulunmaya cüret edemezdi, ama bunca olay yaşandıktan sonra, artık pek çok şey değişmişti.

Xie Lian kraliçeye döndü. “Odana git.”

“Oğlum, neler…” Kraliçe başladı.

Xie Lian haykırdı. “ODANA GİT!”

Kraliçe daha fazla oylanmaya cesaret edemedi ve odasına geçti. Xie Lian ardından Feng Xin’e döndü.

“Ne yaptım?”

“O adamı öldürecektin!” Dedi Feng Xin öfkeyle.

Xie Lian karşı çıktı. “Ölmedi. Ve, ölse ne olacaktı?”

“…” Feng Xin donakalmıştı. “Ne dedin sen? Ne demek ‘ölse ne olacak’?”

“Sefil herif kendisi kaşındı.” Dedi Xie Lian. “Öyle olunca, ben de kaşıdım. Yanlış mı yaptım?”

Xie Lian’ın kelime seçimleri yüzünden afallayan Feng Xin’in, tekrar konuşabilmesi için uzun bir süre geçmesi gerekmişti. “Sorun… çıkartıyordu evet, ama onu öldürmene gerek yoktu? Biraz tartaklayıp bırakırsın, birkaç aptalca söz söyledi diye ölmeyi hak etmez.”

Xie Lian sözünü kesti. “Elbette eder. Söyleyecek cesareti varsa, bedelini de ödemesi gerekir.”

“…” Feng Xin kulaklarına inanamıyordu. “Nasıl böyle bir şey söylersin?”

“Nasıl yani?” Diye sordu Xie Lian.

“Geçmişte daha önce hiç kimseye ‘sefil’ demedin. Daha önce hiç bu kelimeyi kullanmadın.” Dedi Feng Xin.

“Ne demeye çalışıyorsun?” Dedi Xie Lian. “Sonuçta bir tanrı değilim, ben de sinirlenemez miyim? Nefret edemez miyim?”

Feng Xin allak bullak olmuştu, ardından bir an sonra zorla birkaç kelime edebildi. “Öyle demek istemedim, ama ne olursa olsun, yapmana gerek yoktu…”

Xie Lian daha fazla dinlemek istemiyordu ve onunla konuşmayı bıraktı, kendi odasına geçti ve kapıyı sertçe kapattı.

Kapı kapandığı anda çığlık attı ve kendisini yatağa attı.

Kendisine yalan söylüyordu, başkalarına yalan söylüyordu! Hepsi bir aldatmacaydı!

Ne olursa olsun, hiçbir şey olmamış gibi davranmasına imkan yoktu ve geçmişe dönmesi imkansızdı!!!

O akşam, birisi kapısını çaldı, Xie Lian Feng Xin olduğunu düşündüğü için duymazdan geldi. Bir an sonra, dışarıdan kraliçenin sesi yükseldi.

“Oğlum, benim annen. Annen gelip bir sana baksa olur mu?”

Xie Lian hiç hareket etmeden öylece yatmak istiyordu ama kısa bir an yattıktan sonra, yine de ayağa kalktı ve kapıyı açtı, yorgun bir halde sordu. “Ne var?”

Kraliçe elinde bir tabakla kapıda duruyordu. “Oğlum, henüz bir şey yemedin değil mi?”

Xie Lian onu izledi ve uzunca bir süre direndikten sonra, dilinin ucuna dek gelen ‘hiçbir şey yememiş olsam bile senin yemeğini yemek istemiyorum’ sözlerini zorla yuttu. Ardından kenara çekilerek annesinin içeriye girmesine izin verdi ve kraliçe tabağı masaya bıraktı.

“Bak.”

Xie Lian baktı, o kadar sinirlendi ki gülmek istiyordu. “Bu ne?”

Kraliçe bir hazine sunarmış gibi konuşmaya başladı. “Bu ‘Köfte Dalında Muhabbetkuşları’, ve bu da ‘Açan Çiçekler ve Mutlu Dolunay Yahnisi’…”

O ‘Muhabbetkuşları’ ölüme benziyordu ve ‘Mutlu Dolunay’ oyuklarla doluydu. Xie Lian sözünü kesti. “Neden bu şeylere isim veriyorsun?”

“Yemeklerin isimleri olmaz mı?” Dedi Kraliçe.

“Bu saraydaki kraliyet yemekleri için geçerli.” Dedi Xie Lian. “Sıradan insanlar yemeklere isim vermez.”

Saray. Kraliyet yemekleri. Sıradan insanlar. Kraliçe bir an duraksadı, ardından gülümsedi.

“Eh, kimse yemeklere isim vermek için krallara yaraşır şekilde yemem gerektiğimi söylemedi, bu yüzden de bunu sadece bir iyi dilek olarak görebilirsin.”

Ardından yemek çubuklarını ona uzattı. Xie Lian ise, gülümsemedi, çubuklara da dokunmadı.

Kraliçe gülümsedi ve bir süre oturdu, gülümsemesi yavaşça siliniyordu. “Oğlum.”

“Ne.” Xie Lian kabaydı.

“Neden yine Feng Xin’le kavga ediyorsunuz?” Dedi Kraliçe.

Xie Lian açıklama yapmayı hiç istemiyordu, açıklayacak enerjisi de yoktu zaten. “Siz ikiniz sadece odanızda oturup keyfinize bakın. Böyle şeyleri düşünmenize gerek yok.”

Kraliçe bir an tereddüt etti. “Annen bunu muhtemelen söylememesi gerektiğini biliyor, ama, kaybolduğun günler boyunca, Feng Xin hep seni arıyordu…”

“Anne, ne demeye çalışıyorsun?” Diye buyurdu Xie Lian.

Kraliçe hızla konuştu. “Oğlum, kızma, seni suçladığım falan yok. Sahiden yok, senin de zor bir dönemden geçtiğini biliyorum. Tek söylemek istediğim, Feng Xin hep yanımızdaydı, senin yanındaydı, ve bu da kolay bir şey değil. Bugüne dek yanımızda kalmasının nedeninin, öyle istediği için değil de, ikiniz arasındaki geçmiş bağları hala unutmadığı için olduğunu hissedebiliyorum…”

Bu noktaya kadar dinledikten sonra Xie Lian ayağa fırladı. “KİM KOLAY OLDUĞUNU SÖYLEDİ? BENİM İÇİN KOLAY MIYDI SANIYORSUN?? ANNE, LÜTFEN SORU SORMAYI BIRAKABİLİR MİSİN?? ANLAMADIĞIN ŞEYLERE KARIŞMAKTAN VAZGEÇEBİLİR MİSİN ARTIK LÜTFEN???”

Onun kapıdan çıkmak üzere olduğunu görünce, kraliçe paniklemeye başladı ve kalkarak peşinden koştu. “Oğlum, nereye gidiyorsun? Konuşmayacağım, artık annen hiçbir şey söylemeyecek! Geri dön!”

Xie Lian sertçe bildirdi. “Biliyorum! Herkes zorlanıyor, ama merak etme! BEN HERKESİN İŞİNİ KOLAYLAŞTIRACAĞIM!!”

Kraliçe ona yetişemiyordu ve geride kalması hiçte uzun sürmemişti. Xie Lian elinde birkaç çuvalla döndüğü zaman akşam olmuştu. Kapıdan girdiği zaman, henüz kimse yatmaya gitmemiş ve hepsi onu bekliyorlardı, yüzleri kasvetliydi.

Xie Lian elinin tersiyle kapıyı itti ve sorguladı. “Ne var?”

Kral çoktan kraliçeyi azarlamış gibiydi ve kadının gözlerinin kenarları kıpkırmızıydı. Xie Lian’ın döndüğünü görünce rahatlayarak uzun bir nefes verdi ve zorla mutlu bir şekilde gülümsedi.

“Oğlum, geri döndün! Bundan sonra gereksiz yere hiçbir şey söylemeyeceğim, sadece böyle çekip gitme, eğer bir şey söylemek istersen annen seni her zaman dinler…”

Herkes çok korkmuştu. Bir kez daha dönüp giderse, yine iki ay boyunca dönmeyeceğinden korkmuşlardı.

Ancak Xie Lian konuştu. “Abartıyorsunuz, bir yere gittiğim yok. Gidip yatın.”

Kral ve kraliçe odalarına girene dek bekledi ve bir anlık sessizlikten sonra, Feng Xin konuştu. “Nereye gittiğini sorsam bile bana söylemeyeceksin değil mi?”

Xie Lian konuşmadı ve çuvalları yere attı. Yere düşerken çınlama sesleri çıkartmışlardı.

“Onlar ne?” Diye sordu Feng Xin.

Xie Lian çuvalları açtı ve çevirdi, içlerinde neredeyse tüm evi aydınlatacak kadar çok miktarda, altın ve gümüşten eşyalar yuvarlanıyordu.

Feng Xin hemen ayağa fırladı. “Sen… Bunlar nereden çıktı??”

Xie Lian başını kaldırmaya tenezzül etmedi, sadece yerde oturdu ve sayarken cevapladı. “Böyle yapmana gerek yok. Sadece şehirdeki büyük bir evi ziyaret ettim, hepsi bu. Rahatla, hiç kimse görmedi.”

“SEN!...” Feng Xin’in gözleri yerinden fırlayacaktı.

Kral ve kraliçenin yan odada olduğunu hatırlayınca sesini alçalttı. “Sen çaldın mı?!”

“Bana öyle bakmana gerek yok.” Dedi Xie Lian. “Herkes zor bir dönemden geçiyor. Böylece işimiz kolaylaşıyor.”

“Yine de çalmaman gerekmez miydi??” Feng Xin haykırdı. “Gösteri yapabiliriz!”

“Ve sokaklarda kendimizi paralayarak yaptığımız gösterilerden ne kadar kazanıyoruz?” Diye sordu Xie Lian.

Feng Xin birkaç adım tökezleyerek geriledi ve Xie Lian hayatında ilk kez onu bayılacakmış gibi görüyordu.

Feng Xin en sonunda kendisini toparlamıştı, yanlış duymadığından emin olmuştu ve mırıldandı. “Sana ne oldu böyle?”

Xie Lian başını kaldırdı ve sordu. “Ne anlamda?”

Feng Xin deliriyordu. “Sana ders vermek istemiyorum, ama şu haline bir bak, ne hale geldiğine! Sana hırsızlık meselesini açmayacağıma dair söz verdim, ama işler nasıl daha da kötüleşebildi??”

Xie Lian homurdandı. “Biliyordum.”

“Neyi?” Diye sordu Feng Xin.

Xie Lian ayağa kalktı. “Hırsızlık meselesini kafandan atmadığını biliyordum. Bana sormak istedin ama cesaret edemedin değil mi? Kafanda binlerce senaryo kurdun değil mi? Artık düşünme. Sana anlatacağım.”

Adın adım, Feng Xin’e baskı yapıyordu. “Doğru. Soydum.”

Feng Xin bir adım geriledi. “Sen…” Ardından ileriye çıktı ve sessiz bir öfkeyle konuştu. “O zaman neden bunca zaman çile çektik? Böyle şeyler yapmaya hazırdıysan, çoktan yapabilirdin, neden bugüne dek süründük?? Neyden vazgeçtiğinin farkında mısın?? Hala eski Prens Hazretleriyle aynı kişi misin??”

“Evet sahi, neden bugüne dek çile çektik?” Dedi Xie Lian.

Feng Xin şaşkına döndü ve Xie Lian devam etti. “Eski halime ne olmuş? Küfür yediği halde karşılık vermez? Dayak yediği halde kavga etmez? Her zaman yeteneklerini abartır? Sıradan insanları kurtarmak ister? Bunlar ne? Aptallık değil mi? Aptallığın daha iyi olduğunu mu düşünüyorsun? Şu anda olmam gereken kişi o mu sence? Eğer o olmazsam, şok mu olursun?”

Feng Xin dondu. “Delirdin mi sen? Neden böyle şeyler söylüyorsun?”

“Yanılıyorsun. Delirmedim.” Dedi Xie Lian. “Sadece birden uyandım. Ardından, aslında deli olanın eski halim olduğunu fark ettim.”

“…” Feng Xin mırıldandı. “Neden böylesin? Nasıl bu hale geldin? Ben, ben sahiden bilmiyorum, ben, o zaman neden bunca zaman senin peşinden geldim…”

“O zaman artık gelme.” Dedi Xie Lian.

Feng Xin söylediklerini kavrayamıyordu. “Ne?”

“Dedim ki, artık peşimden gelme.” Xie Lian tekrar etti.

Ardından kapıyı çarptı.

Dört saat sonra, kapının dışından en sonunda gıcırtı sesleri ve kısık konuşmalar gelmeye başlamıştı.

Görünüşe göre Feng Xin anne ve babasına veda ediyordu. Feng Xin’in sesi son derece kısıktı, kraliçe hıçkırarak ağlıyordu ve kral pek bir şey söylememişti, ama sürekli öksürüyordu. Bir an sonra, kapı açıldı ve ardından tekrar kapandı, Feng Xin’in sesi kayboldu, adım sesleri gittikçe uzaklaşıyordu.

Feng Xin gitmişti.

Xie Lian hala odasındaydı, duygusuz ve ifadesizdi, bir an sonra gözlerini kapattı.

En sonunda gitmişti.

Mu Qing gittiğinden beri Xie Lian hep bundan korkmuştu: bir gün, Feng Xin’in de gideceğinden.

Çok korktuğu için de, bugün, Xie Lian daha fazla korkunun işkencesi altında yaşamaya daha fazla dayanamamıştı.

Uzayıp gitmesi yerine, bilenen bir bıçak gibi yavaşça nezaket ve dostluklarından geriye hiçbir şey kalmayana, her ikisi de birbirlerini görmekten dahi nefret edene ve kin tutana dek öğütülmesi yerine, erken patlak vermesi daha iyiydi.

Feng Xin gitmeden önce, korkuyordu. Şimdi Feng Xin gitmişti ve artık korku yoktu.

Ama her ne kadar korkmasa da, şimdi daha derin bir ıstırap içindeydi.

Normalde, Xie Lian’ın kalbinde çok ama çok küçük de olsa bir umut vardı. Yapmaması gereken şeyleri yaptığını itiraf etse de, en berbat benliğine bürünse de, yine de Feng Xin’in kalacağını ummuştu. Sonuçta, on dört yaşına girdiği gün, Feng Xin onun muhafızı olarak seçildiğinden beri, ikisi birbirlerinin yanından hiç ayrılmamışlardı. Efendi ve hizmetkar olsalar da, daha çok iki dosttular. Veliaht Prens olan kendisi hariç, Feng Xin başka hiç kimseyi umursamazdı. Belki, kral ve kraliçe dışında.

Ama Feng Xin sahiden gitmişti.

Xie Lian böyle biteceğini tahmin ediyordu zaten, ama aynı zamanda da bu sona tahammül edemiyordu, ve bir an daha fazla dayanamadı.

Tam bu sırada, sessiz odanın dışından kraliçenin sesi yükseldi. “Oğlum, çok üzgünüm.”

“…”

Xie Lian yatağından kalktı ve kapıyı açtı, dışarıya çıktı ve yorgun bir şekilde konuştu. “Sizi hiç ilgilendirmez.”

Kral ve kraliçe eski, gıcırdayan koltukta oturuyorlardı. Kraliçe konuştu. “Annen ve baban olarak sana yük olduk ve bizim iyiliğimiz için kötü şeyler yaptın, üstelik Feng Xin ile kavga etmenize bile neden oldu.”

Xie Lian zorla gülümsedi. “Ne kötü şeyleri? Masallar ve efsaneler, zenginden çalıp fakir yardım eden hikayelerle dolu değil midir? Feng Xin gittiyse gitti, aslında bu iyi bir şey. Onun gidişiyle artık daha rahat olacağız. Her açıdan. Siz sadece iyileşmeye odaklanın. Yarın gidip ilaç alabiliriz.”

Ancak kral ona ters ters baktı. “O parayı kullanmayacağım.”

Kraliçe sessizce onu dirseğiyle dürttü.

Xie Lian buyurdu. “O zaman ne istiyorsun?”

Kral birkaç kez öksürdü. “Sen… Feng Xin’in peşinden git ve onu geri getir. Böyle bir parayı istemiyorum.”

Her ne kadar kraliçe onu dürtmüş olsa da, aslında hemfikirdi. “Evet, neden Feng Xin’in peşinden gitmiyorsun? O senin en sadık hizmetkarın ve yakın dostun…”

“Artık sadık hizmetkarlar yok.” Dedi Xie Lian. “Para var olduğuna göre, kullanın gitsin, soru sormayın. Size söyledim, anlamadığınız şeyler var.”

Uzun bir sessizliğin ardından, nihayetinde, kraliçe konuştu. “Çok üzgünüm oğlum. Annen ve baban görüyor, tek başına çabaladığının farkındayız. Ama annen ve baban sadece birer ölümlü, sana hiç yardım edemiyoruz ve sana muhtacız.”

Xie Lian’ın artık konuşacak enerjisi kalmamıştı ve onları boş sözlerle yatıştırdıktan sonra odalarına gönderdi. Zihnini boşaltmak için ise, Xie Lian sargılarını çözdü ve tüm kıyafetlerini çıkarttı, öylesine bir banyo yaptı, ardından dalıp gitti.

O kadar derin uyumuştu ki, ertesi gün uyandığı zaman ağırlaşmış gözleriyle merak etti. “Feng Xin neden beni uyandırmadı?”

Ancak uzun bir süre geçtikten sonra Feng Xin’in gittiğini hatırlamıştı.

Xie Lian döndü ve ayağa kalktı, sersemlemiş bir halde başka bir şeyi daha hatırladı.

Feng Xin gitmiş olsa bile, peki ya annesiyle babası? Nasıl annesi veya babası onu uyandırmaya gelmemişlerdi?

Normalde bu zamanlarda, kralın öksürdüğünü duyardı. O ses hiç dinmezdi, o zaman neden bugün sessizdi?

Bir nedenle, Xie Lian aniden gergin hissetmeye başladı. Giysileri giydi ve yataktan çıktı, ipek sargısını aradı ama bulamadı, ardından kapıyı açarak diğer odaya geçti.

“Anne, beyaz sargıyı…”

Kapıyı açtığı anda, gözbebekleri iki küçük nokta olana dek küçülmüştü.

Beyaz ipek sargısını bulmuştu.

Beyaz ipek sargı kirişten sallanıyordu ve aynı zamanda da ona bağlı iki hareketsiz şekil vardı, bedenleri uzun zaman önce katılaşmıştı.

Annesi ve babasıydı.

Xie Lian belki de hala rüyadayımdır diye düşünüyordu ve sallandı, dengesini korumak için duvara uzandı. Ama o kadar çok sallanıyordu ki tutunamamıştı, duvarın kenarından kayarak yere düşmüştü.

Yerde oturdu, elleriyle yüzünü kapattı ve aniden başlayan nefes darlığı yüzünden boğulacakmış gibi hissetti. Ağladı ve güldü, güldü ve ağladı.

“Ben, ben, ben, ben…”

Hiç kimseye kekeledi ve mırıldandı, ardından ekledi. “Ben istemedim, hayır, ben, bekle, yapamazsınız, ben…”

En sonunda, tek bir cümle dahi kuramadan, döndü ve çığlık attı, kafasını tekrar tekrar duvara vuruyordu.

Tahmin etmesi gerekirdi. Babası muhafazakar ve geleneksel bir kraldı, ve annesi, sevdiklerinin acı çekmesine dayanamayan bir anneydi, özellikle de onun iyiliği içinse. Her ikisi de saygınlıkla büyümüş soylulardı; asıl bu zamana kadar kendilerini asmamaları bir mucizeydi.

Xie Lian yüzlerce kez başını duvara vurdu ve mırıldandı. “Feng Xin, babam, annem, hepsi gittiler.”

Duyan yoktu.

Ancak o zaman ailesinin cesetlerini aşağıya indirmesi gerektiğini fark etti. Onları indirdikten sonra, Xie Lian yapacak başka hiçbir şeyi kalmamış gibi evde dolaşmaya başladı. Masanın üzerinde artık buz gibi olmuş berbat görünümlü yemeklerle dolu birkaç tabak olduğunu gördü. Önceki gece tek lokma yemeyerek kraliçeye geri götürttüğü yemeklerdi bunlar. Şimdi ise, dalgın bir şekilde onları kendine çekti ve hepsini yedi, tek bir damla bırakmaya cüret edemiyordu, bir pirinç parçasını atlayacağından korkuyordu. Yedikten sonra kusmaya başladı.

Aniden Xie Lian beyaz ipek sargıyı aldı ve kirişe attı, ardından düğümü kendi boğazına geçirdi.

Boğulma hissi dalga dalga saldırdı, ama yine de zihni açıktı. Gözlerinin kanla dolduğu, omurlarının çatladığı zaman bile, bilincini korudu. Ardından, nedense, orada asılıyken, beyaz ipek sargı kendi kendine gevşedi. Xie Lian yere sertçe düştü ve sersem bir halde, beyaz ipek sargının hiç rüzgar olmamasına rağmen kendi kendine hareket etmeye başladığını fark etti. Zehirli bir yılanmışçasına kıvranmaya başlamıştı.

Bu şeyin artık kendisine ait bir ruhu vardı!

Ona verilen ruhani güçler, Xie Lian’ın kanına bulanması ve bir de iki soyluyu asmasıyla – eğer Xie Lian ölebilseydi üç olacaktı –böyle bir beyaz ipek sargı, taşıdığı onca yoğun kin ve şer ile, eğer bir ruha dönüşmese daha tuhaf olurdu.

Daha bu dünyaya yeni gelen küçük ruh, nasıl çaresiz bir durumdan doğduğunu hiç bilmiyordu ve neşeyle ona can veren kişiye doğru süzüldü, sanki samimi bir karşılama umar gibiydi. Ancak, Xie Lian fark edecek durumda değildi. Başını ellerinin arasına aldı ve bağırmaya başladı.

“LÜTFEN!!! BİRİSİ BENİ ÖLDÜRSÜN!!!”

Birisinin o anda gelip canını alması ve bu sonsuz acı ile işkenceden kurtulmasına yardım etmesi için dua edebilirdi sadece!

Tam bu sırada, uzaklardan, çan ve davul gürlemeleri yükseldi. Xie Lian hızla bir nefes aldı, kan çanağına dönmüş gözleriyle merak etti, Kim? Neler oluyor?

Bir tür güç onu ayağa kalkmaya zorladı ve bakmak üzere tökezleyerek dışarıya çıktı. Uzun bir süre yürüdükten sonra sesin yeni inşa edilmiş Kraliyet Sarayını kutlamak için olduğunu fark etti, Yong An yeni bir krallık olarak kurulduktan sonra başkent taşınmıştı.

Cennet bile kutluyordu! Bir zamanlar Xian Le’nin halkından olanların hepsi şimdi Yong An’ı alkışlıyorlardı. Ana caddedeki herkesin yüzünde güller açıyordu; çok tanıdıktı. Xie Lian hatırladı. Xian Le’nin başkentinde, ShangYuan İlahi Geçit Törenindeki insanlar da böyle sevinçliydiler.

Xie Lian geri çekildi ve umursamazca yere oturdu.

Neden Xian Le’nin kral ve kraliçesinin cesetleri ayaklarının dibinde yatarken, ‘Yong An insanları’nın kahkaha ve kutlamalarına şahit olmak zorundaydı?

Xie Lian yüzünü ellerine gömdü, ağladı ve güldü.

Bir an sonra, kıkırdadı. “Bu kadar kolay kurtulamayacaksınız.”

Bir ses zihninde şekillendi: İnsan Yüzü Salgını, kızgınlıkları… İnsan Yüzü Hastalığı yaratmanın yolu…

Yabani bir ışık gözlerinde çaktı ve aniden sesini yükseltti. “Hiçbirinizin bu kadar kolay kurtulmasına izin vermeyeceğim.”

Yüz ifadesi ağlıyor gibiydi ama gülüyordu, sanki neşe ve keder birbirine karışmıştı, ve duvarın kenarından yavaşta doğrularak ayağa kalktı.

“Yong An, Sonsuz Barış mı? Çok beklersiniz. Sonsuza dek beklersiniz! Ben… hepinizi lanetliyorum. HEPİNİZİ LANETLİYORUM!!! HEPİNİZİN ÖLMENİZİ, GEBERMENİZİ İSTİYORUM!! HAHA, HAHA, HAHAHAHAHAHAHAHA!!!” *ÇN: Yong An, ‘sonsuz barış’ demek imiş.

Kahkahalar attı ve fırtına gibi fırladı. Aynanın önünden geçerken, aniden duraksadı ve başını hızla çevirdi.

Aynanın içindeki hali tümüyle değişmişti.

Artık giydiği şey, yıkanmaktan yıpranmış beyaz cübbesi değildi, onun yerine geniş kol yenleriyle kar beyazı bir gömü kıyafetiydi. Yüzü artık kendi yüzü değildi, yarı-ağlayan, yarı-gülen, ağlayan-gülen maskeydi!

Eğer önceki Xie Lian olsa, kendisini aynada bu şekilde görünce dehşet içinde çığlık atardı. Ancak, şu anda hiç korkmuyordu. Sanki hiçbir şey görmemiş gibi manyakça kahkaha attı ve kapıyı kırdı, tökezleyerek dışarıya fırladı.

Xian Le’nin eski kraliyet kenti artık mahvolmuş bir enkaz alanıydı sadece.

Enkazın yakınlarında, mucizevi bir şekilde ayakta kalmış birkaç ev de vardı ve gidecek başka hiçbir yeri olmayan insanlar. İnsan Yüzü Hastalığı çıkıp, kraliyet kenti düştüğünden beri, bir zamanların görkemli kentinde sık sık ürpertici rüzgarlar esiyor, insanın kemiklerini donduruyordu. Bugün de görünüşe göre özellikle soğuktu. Sokakta duran az sayıdaki dilenciler de kaybolmuştu, kaçarken gökyüzünü izliyorlardı. İnsanların hepsi uğursuz bir şey olacağını fark etmiş gibiydi, en iyisi sokaklarda oyalanmamaları olacaktı.

Kırık kent kapılarının önünde savaş alanı vardı. Normalde oraya gitmeye cüret eden çok kişi olmazdı. Ama şu anda, yaşlı bir efsuncu, koşturuyor, zıplıyor ve kaçan birkaç avare ruhu yakalıyordu, yakaladığı gibi de fenerlere bağlamak üzere torbaya koyuyordu. Koştururken, aniden savaş alanının kenarında, tuhaf beyaz giysili bir şeklin belirdiğini fark etti.

Sahiden tuhaf, sahiden çok garipti. Gömü giysileri giymişti, beyaz cübbe, geniş kol yenliydi ve koluna bağlanmış beyaz ipek bir sargı vardı, sargı canlıymışçasına rüzgarda uçuşuyordu. Yüzünde korkunç derecede beyaz bir maske vardı, yarısı ağlıyor, yarısı gülüyordu.

Yaşlı efsuncu tir tir titredi, ve daha neden kaçtığını bilemeden, bacakları çoktan onu savaş alanının dışına taşımıştı bile. Paniği ve dehşeti henüz silinmeden, döndü ve arkasına baktı.

Beyaz giysili adam tek kelime etmemişti ve savaş alanında yürüyordu. Etrafını ürpertici bir rüzgar sarmıştı ve her adımında savaşta ölenlerin kemiklerine basıyordu.

Bu topraklarda sayısız ölünün ruhu mücadele ediyor ve ağlıyordu; havanın kendisi bile kinle doluydu.

Beyaz cübbeli adam soğuk bir şekilde sordu. “Nefret ediyor musunuz?”

Ölü ruhlar inledi ve ağladı. Beyaz cübbeli adam birkaç adım daha attı.

“Korumaya ant içtiğiniz ve uğrunda öldüğünüz insanlar, artık yeni bir krallığın halkı oldu. Nefret ediyor musunuz?”

Artık ölü ruhların haykırışlarının arasına karışan çığlıklar da vardı.

Beyaz cübbeli adam yavaşça konuştu. “Siz savaşta ölenleri unuttular, fedakarlıklarınızı unuttular ve sizin hayatınızı çalanları alkışlıyorlar. Nefret ediyor musunuz?”

Çığlıkların arasında ulumalar ve kükremeler vardı.

Beyaz cübbeli adam sertçe seslendi. “Çığlıklarınız ne işi yarar? Bana cevap verin, NEFRET EDİYOR MUSUNUZ??”

Bütün savaş meydanı, sayısız kinli ve ıstırap içindeki sesin yankısıyla doldu.

“NEFRET EDİYORUM…”

“NEFRET EDİYORUM…”

“ÖLÜM… HEPSİNİ ÖLDÜRMEK İSTİYORUM!!!”

Beyaz cübbeli adam kollarını onlara doğru açtı ve her iki eliyle uzandı. “Benim yanıma gelin.”

Her bir kelimeyi vurguladı. “Söz veriyorum, Yong An insanları asla huzuru bilmeyecek!”

Çığlıklar, ulumalar, kükremeler, haykırışlar dünyayı sarstı ve cenneti salladı. Xian Le askerlerinin ölü ruhları, İnsan Yüzü Hastalığından ölen merhumlarla karışarak cevap verdi. Ve, siyah sisle kaplanmış gökyüzünde şekillendiler!

Uzaklardan hepsine şahit olan yaşlı efsuncu dehşete düşmüştü. “Bu… Bu…!!!”

Bir anda, zihninde sadece üç kelime belirdi.

Beyazlara Bürünmüş Musibet!

Tam bu sırada beyaz giysili adam, arkasından genç bir adamın sesini duydu.

“Ekselansları…”

Arkasını döndü. Kim bilir ne zamandan beri, siyah cübbeli bir genç arkasında duruyordu. Sonra önünde eğilmişti, tek dizi yerdeydi.

 Çevirmen: Nynaeve

[nesrin-c]

İtalya…

Hepimiz için ibret dolu.

Neleri yanlış yaptılar, neleri eksik yaptılar, şu anda ne yapıyorlar?

Derslerle dolu.

★

(İtalya'yı Türkiye'de en iyi bilen gazeteci kimdir derseniz…

Değerli arkadaşım Korcan Karar'dır.

Orada okudu, orada gazetecilik yaptı, öğrencilik arkadaşları var, meslektaşları var, bağını hiç koparmadığı 40 yıllık dostları var.

Türk-İtalyan ilişkilerine katkılarından ötürü, İtalya cumhurbaşkanı tarafından “onur nişanı”na layık görüldü, “cavaliere” unvanı verildi, basında bu ödüle layık görülen ilk gazeteci oldu.

Korcan'dan rica ettim, İtalya notları derledi.)

★

Virüsün salgına dönüştüğü Lombardiya bölgesi, İtalya'nın en zengin bölgesi… Dünyanın en ünlü moda markalarının merkezi Milano, Ferrari'nin üretildiği Modena, Fiat'ın üretildiği Torino, parmesanın başkenti Parma, hepsi kuzey İtalya'da yeralıyor.

Halbuki, virüs salgınının, güney İtalya'da, nispeten garibanların yaşadığı, nispeten hijyen sorununun yaşandığı Sicilya'da çıkması beklenirdi, Napoli'nin kırılması beklenirdi. Ama öyle olmadı.

Tam tersi oldu.

En zengin bölgede patladı.

Çünkü…

Bu bölgede, 20 bin euroluk çantayı, 10 bin euroluk ayakkabıyı ucuza maletmek için, Çinli işçi çalıştırılıyor, Çin kasabaları var, aileleriyle birlikte onbinlerce Çinli işçi yaşıyor. Bunlar yılbaşı tatili için ülkelerine gittiler, geri döndüler, gelirken virüs taşıdılar.

İşte bu yüzden, İtalya'nın ve hatta Avrupa'nın en zengin bölgelerinden biri olan Lombardiya'da salgın patladı.

★

(Türkiye'de sansürleniyor, haber yapılması engelleniyor ama, Türkiye'de maden, inşaat ve tekstil sektörlerinde 20 binden fazla Çinli işçi çalışıyor. Bunların kaçı yılbaşında Çin'e gidip geldi?)

★

Marcello Ugolini…

Yıllardır devlet televizyonu RAİ1 ve devlet radyosu GR2'de görev yapan, İtalya'nın en tecrübeli, en güvenilir gazetecilerinden biri.

Türkiye'ye ne söylemek istersin diyoruz?

İlk lafı şu oluyor…

“Bu iş çok ciddi, bu işi çok ama çok ciddiye almanız gerekiyor!”

★

Başlarda tıpkı Türkiye'de şu anda olduğu gibi “sokağa çıkmayın” laflarına inanmadıklarını belirterek, anlatıyor…

“Sosyal medyaya bakıyorsunuz, balkonda şarkı söyleyen İtalyanları görüyorsunuz, bomboş yolları filan görüyorsunuz, hastaneleri görmüyorsunuz!

Perde arkasında yaşananlar, yani hastanelerde yaşananlar yayınlanmadığı için, görmüyorsunuz!

Ben size gerçeği söyleyeyim…

İnsanlar komaya girerek ölmüyor, insanlar bilinci açıkken boğularak ölüyor.

Yeterli solunum cihazı yok.

Burada doktorlar mecburen insan seçiyor, yaşlılar yerine gençleri seçmek durumunda kalıyorlar, bu çok zor bir durum, doktorların psikolojisi darmadağın oluyor.

İnsanlar, tek başlarına ölüyor.

Yakınlarını son kez göremeden ölüyor.

İnsanlar cep telefonlarından görüntülü bağlanıp vedalaşıyor.

Lütfen çok ciddi düşünün.

Lütfen çok ciddiye alın.

Lütfen çok ciddi davranın.

Başımıza büyük felaket geldi.

60 milyonluk İtalya, uyarılara kulak asmadığı için böyle oldu.”

★

İtalya'da mezarlıklar gömüye kapatıldı.

Coronavirüs'ten ölenler bu mezarlıklara gömülmüyor.

Virüsten ölenler için ayrı mezarlıklar yapılıyor.

Özel tabutlarla, tören yapılmadan…

Akrabaları, çocukları bile katılamıyor.

Devlet alıyor, götürüyor, gömüyor.

★

Corona hastaneleri kuruluyor.

Roma'da sırf virüs için 1.500 yataklı hastane yaptılar, dün açıldı.

★

Meşhur Milano fuarı, dünyanın en ünlü moda markaları resmi geçit yapardı, dünyanın en ünlü mankenleri defile yapardı… Milano fuarı'nın kapalı alanı 1.600 yataklı hastane haline getirildi.

★

Yine Milano'da San Rafaele hastanesinin bahçesine iki dev çadır kuruldu, kapalı tenis kortları gibi, Corona19 hastanesi adı verildi.

★

(Bizim umrecilere yaptıkları gibi, hiç kimseyi otobüslere doldurup, üniversite yurtlarına filan tıkmıyorlar. Virüs tespit edilen hastaların tamamı hastane ortamında, hekimlerin hemşirelerin gözetiminde tutuluyor.)

★

Bu işin ilacı yok, aşısı yok.

Solunum cihazı gerekiyor.

İtalya'nın en büyük eksiği, işte bu cihaz.

İstersen 100.000 yatak hazırla, solunum cihazı yoksa, hikaye.

Solunum cihazı yoksa, yoğun bakım ünitelerinin, karantinaların hiçbir manası yok.

★

İtalya, Avrupa Birliği'nden yardım istedi.

Kimse vermedi.

Almanya, Fransa, solunum cihazını boşver, maske bile vermedi.

Güya ortaklar.

Herkes kendi derdine düştü, anlı şanlı ortaklığın maskesi düştü!

Sınırlar yok deniyordu.

Sınırlar duvar oldu.

★

ABD'den yardım istediler.

Gelmedi.

★

Çin'den yardım istediler.

Wuhan'dan kalkan uçak, önceki gece Roma Havalimanı'na indi.

Çinli doktorlar, hemşireler, sağlık personeli geldi.

Hemen peşinden, yine Çin'den gelen bir kargo uçağı indi.

Bir kargo uçağı dolusu solunum cihazı ve tıbbi malzeme getirdiler.

Gözyaşlarıyla ve alkışlarla karşılandılar… Virüs Çin'den çıktı ama, şu anda İtalyan halkının en sevdiği, en saygı duyduğu millet, Çinliler.

★

(Türkiye'de kaç adet solunum cihazı var? Üç aydır virüs alarmı yaşanıyor, bu konuda çaba harcandı mı? İğneden ipliğe ithalat yapan, saman bile ithal eden Türkiye, solunum cihazı ithalatı yaptı mı?)

★

İtalya'da, sadece Lombardiya bölgesinde şu anda günlük 300 bin maske gerekiyor. Eczaneden aldığımız eften püften maskelerden değil, doktorların hemşirelerin taktığı maskelerden, her gün 300 bin adet gerekiyor. Ve, yok.

★

Virüsün tespit edilmesi için test yapılması gerekiyor.

Yeterli sayıda test kiti yok.

Kaç kişiye bulaştığını tespit edemezsen, karantina önlemi alabilmen de imkansızlaşıyor, hastanelere kaç kişinin hücum edeceğini kestirebilmen de imkansızlaşıyor.

★

(Türkiye, dünyada en az virüs testi yapan ülkelerden biri… Neden? Türkiye'de neden parmakla gösterilecek kadar az test yapılıyor? Test kiti mi yok? Fiyatları makyajla, enflasyonu düşük göster, işsizleri makyajla, işsizliği düşük göster, test yapma, virüs az çıksın, öyle mi?)

★

İtalya'daki trajedi nedeniyle sadece Avrupa Birliği kavramı değil, “süper güç” algısı da değişti.

Uçak gemim var, nükleer denizaltım var, tanklarım var, bu savaşta hiçbir işe yaramıyor!

“Süper güç” olmak, çok iyi hastanelere, çok işi sağlık ekipmanlarına, yeterli sağlık personeline sahip olman anlamına geliyor.

Kendisini “süper güç” zanneden G8 üyesi İtalya, şu anda zavallılığı yaşıyor.

Silahlı kuvvetler elbette çok önemli ama, sağlık ordun zayıfsa, sağlık orduna gerekli ekipmanı sağlamıyorsan, ülkenin sınırlarını koruyabilmen, vatandaşının canını koruyabilmen, mümkün olmuyor.

★

Diego Alba.

47 yaşındaydı.

Milano'da acil servis ambulanslarında görevli, tıp teknisyeniydi.

Yüzlerce virüs vakasına koştu, fedakarca çalıştı.

Önceki gün virüsten öldü.

★

Elena Pagliarini.

24 saat aralıksız çalışmıştı, suratında maskesiyle bilgisayarının üstüne yığılmış uyuyordu, beraber çalıştığı doktor arkadaşı cep telefonuyla fotoğrafını çekti… Virüsle mücadelenin sembolü oldu.

Devlet televizyonunda kendisiyle röportaj yapıldı.

Açık yüreklilikle anlattı…

“Hazırlıksız yakalandık, ne yapacağımızı bilmiyorduk, hangi hastaya koşacağımı şaşırmıştım, sedyenin kenarından geçerken elimi yakalayıp ‘ne olur beni kurtar' diyorlardı, yardım isteyerek gözlerimin içine bakan o insanlarımızın çaresizliğini ömrümün sonuna kadar unutamayacağım, dedelerimiz ikinci dünya savaşı gibi inanılmaz bir badireyi atlatmayı başarmıştı, biz de torunları olarak bunu atlatacağız, direneceğiz, ama lütfen ciddiye alın, lütfen evlerinizden çıkmayın, lütfen hijyeninize dikkat edin.”

★

Emekli sağlık personelleri göreve çağırıldı.

Doktorluk, hemşirelik gerçekten kutsal meslekler… Yaşı itibariyle en yüksek risk grubunda olan emekli hekimler bile, göreve koştu.

★

İtalya'da anakara ve adaları dahil, her yer kapalı.

Sadece eczaneler, süpermarketler, fırınlar ve benzinciler açık.

Bunun dışında her yer kapalı.

★

İnsanlar sokağa karneyle çıkıyor!

Yanlış okumadınız…

Herkesin bağlı olduğu bir karakol var, sabah o karakola mail atıyorsunuz veya cep telefonunuzdan mesaj atıyorsunuz, “şu sokakta şu evde oturuyorum, ismim şu, çıkıp ekmek alacağım” diyorsunuz, az sonra size geri dönüyorlar, “şu saatte çıkabilirsiniz” diyorlar, siz o mail'i print yapıp cebinize koyuyorsunuz, veya cep telefonunuza yolluyorlar, anca öyle çıkıyorsunuz.

Kapıdan çıkar çıkmaz illa ki polis durduruyor, izin kağıdınızı soruyor, gösteremezsen, derhal evine dön diyorlar.

★

İtalya'da ömür uzun.

Nüfusun önemli bölümü 80'in üzerinde.

Yaşlıların ihtiyaçları, valilikler ve belediyeler tarafından karşılanıyor.

Hergün kapılarının önüne gerekli yiyecekleri ve ilaçları bırakılıyor, temas yok, kapının önüne bırakıp, zili çalıyorlar, teslim aldığı görene kadar bekliyorlar, yarın sabah tekrar geliyorlar.

★

(Bilim kurgu filmi değil.

Türk halkına anlatılmayan gerçekler bunlar.)

★

Nakit para kullanılmıyor.

Sadece kredi kartı kullanılıyor.

Marketlerde yağma filan yaşanmıyor, çünkü içeriye tek tek alınıyor.

Marketlerin kapısının önünde sarı çizgi var, herkes o sarı çizginin arkasında en az birer metre arayla sırada bekliyor, içerden bir kişi çıkıyor, bir kişi giriyor.

★

Cebimde nakit bulunsun desen, bankamatiğe gidiyorsun, para yok.

Bankalar kapalı.

Bankamatiğe para koyacak olan personel işe gelmiyor.

Şimdilik herkes kredi kartından idare ediyor, bir ay sonra kredi kartları şişecek, kenarda paran yoksa nasıl ödenecek, kimse bilmiyor.

★

İtalyan şehirlerindeki evler, sefertası gibi, metrekareleri küçücük evler… Hayatı gece gündüz sokakta yaşamaya alışık olan İtalyan halkının, eve kapanmaktan psikolojisi bozuldu.

Sağlık bakanlığı özel telefon hattı kurdu, arıyorlar, uzmanlardan psikolojik destek alıyorlar.

★

Herkes çoluk çocuk evde olduğu için, İtalyan televizyonları izlenme rekorları kırıyor.

Ünlülerle telefon bağlantıları yapılıyor.

Özellikle, toplumun sevdiği saydığı sanatçılar ekranlarda konuşturuluyor, herkes gibi evde olduklarını, vakit geçirmek için neler yaptıklarını anlatıyorlar, sağlık bakanlığının uyarılarını tekrar ediyorlar, bu yöntem, toplumun uyarılara kulak vermesi açısından daha etkili oluyor.

★

Televizyonlardaki yiyecek içecek reklamlarında patlama var.

Tarihte görülmemiş sürede reklam veriliyor.

Ama, ürünlerin fiyatları değişmiyor.

Kriz ortamını tanıtım fırsatı olarak görüyorlar…

Zam fırsatı olarak görmüyorlar.

★

Bütün kiliseler kapatıldı.

Vatikan tarihinde böyle bir hadisenin örneği yok.

Papa Francis, bomboş Roma caddelerinde, İtalya halkı adına tek başına yürüdü, Via del Corso'daki San Marcello Kilisesi'ne gitti, insanlığın bu felaketten kurtulması için tek başına dua etti, tek kişilik ayin yaptı.

★

İtalya şu anda ölüyor ama…

Aslında yepyeni bir ruhla ayağa kalkıyor.

★

Her akşam saat 18'de balkonlara pencerelere çıkıyorlar, İtalyan milli marşını söylüyorlar.

“İtalyan kardeşliği” diye başlayan milli marşla, birbirlerine tutunmaya çalışıyorlar, birbirlerine kenetleniyorlar.

★

İtalyan basını, kelimenin tam manasıyla “basın ahlakı dersi” veriyor.

Gerçekleri gizlemiyorlar.

Hiçbir gelişmeyi saklamıyorlar, sansürlemiyorlar, örtmüyorlar.

Bütün çıplaklığıyla anlatıyorlar.

★

Goygoyla, yalanla, moral vermeye çalışmıyorlar.

Bilgiyle, öğreterek, mücadele gücü veriyorlar.

★

Utanmadan yalakalık yapan yok mesela… Şu ana kadar televizyona çıkıp “sağlık bakanımıza teşekkür ederiz, hükümetimiz süreci çok iyi yönetiyor” diyen, ahlaksız bir gazeteci görülmedi.

★

Hükümetten de kimse çıkıp “halkı korkutuyorsunuz, paniğe sevkediyorsunuz” diyerek, tutuklama tehdidi savurmadı.

★

İtalya derslerle dolu.

Zararın neresinden dönersek misali, acilen ibret almamız gerekiyor.

★

İtalya'nın bu fotoğrafı, maalesef on gün sonraki vesikalığımız olabilir.

★

Bu iş çok ama çok ciddi.

Ciddiyetine inanmayarak bu hale geldiklerini asla unutmamamız gerekiyor.

Yılmaz Özdil

[garipbirmihman]

Yaklaşık 4 aydır ilk kez alarm çalmadan önce sabah namazına uyanabildim bugün. Çünkü ilk kez düzgün bir saatte uyudum. Bu düzenden hiç memnun değilim aslında. Ama değiştirmek düzeltmek için de hiçbir şey yaptığım yok, pek çok şeyde olduğu gibi.

Düzeltemediğim bazı huylarım bazı ilişkilerim var. Bunların en başında duygusuz bir domuz gibi görünüp içten içe kendimi yiyip bitirmem var. Sevgimi de nefretimi de gösteremiyorum çoğu kez -gerçi son zamanlarda sık sık öfkeleniyor olsam da.- Böyle bir insan olmak istemiyorum. Ama böyle yetişmiş böyle büyümüşüm değiştirmekte zorlanıyorum. Sevgiyi göstermenin pek çok yolu var diye düşünüyorum. Ya bunu dile getirirsin -ki ben kolay kolay getirmem- ya o kişiyle fiziksel bir temas kurarsın, sarılırsın -ki ben nadiren kurarım- ya karşındakinin sevdiği/sevmediği şeyleri unutmaz, küçük jestler yapasın -bunu yapıyorum hakkımı yemeyeyim. Ama insanlar genelde anlamıyorlar bunu da.- Daha sayamayacağım pek çok yolu var. Kendimi fazlasıyla eksik hissediyorum bu konuda. Bir dönem arkadaşlık ilişkilerimi çok etkilediği için bunu değiştirmek için çok fazla uğraştım. Ama uğraştığım insanlar öyle şeylerle geri döndüler ki bu karşılık için mi törpüledim kendimi diye düşündüm hep. Aslında kendim için törpülüyordum daha çok. Ama insan vurulduğu noktaya odaklanıyor.

Dün annemle berbat bir kavga ettik. Çok nadir olur bu. Yılda 1-2 kez falan. Çok ama çok farklı insanlarız aslında annemle. Ama birbirimizin kendimize göre olumsuz yönlenlerine tahammül edebilmeyi öğrendik sanırım. İnsan ilişkilerinin genel olarak böyle olduğunu düşünüyorum artık. Biraz sevgi biraz saygı çokça tahammül. Konu nasıl buraya geldi bilmiyorum şu an. Bazen böyle konuşmaya başladığımda asla kurmayı planlamadığım cümleleri kurarken buluyorum kendimi. Bunları neden anlattım şimdi boş yere diye düşünüyorum sonra. İnsanlara eksiklerimi, üzüntülerimi, yara aldığım yerleri göstermekten hoşlanmıyorum genellikle. Belki bu post da bir süre sonra kendini imha eder. O zamana kadar herkese günnaayydınn

[bidumanz]

Güneşden arda kalan bir yaz akşamıydı.

Haziranın yirmi beşi , temmuzun on ikisi ne fark eder.

Yıllar gözlerimde beşik gibi sallanırken

Seni dolu dizgin dizelerde yaşarken

Yalnızlığın sensizliğin içtenliğini kabullenmişken ,

Gözlerim ayın gökyüzünde dalgalanmasında

Bir elimde çayım yavaşca soğumakda

Dumansız bir sigaranın yanışı...

Her geçen günün neler alıp neler kattığını , ne diye sevmişler ve sevilmişler arasında ki dengesizlik bir koşturmaca bir hayal serüveni , diye sorgularken , bir merminin rüzgarı delip geçen edası ile ömrümü hiç düşünmeden yoluna adadığım...

Kelimeler yetmemiş , neyime sarılmıştım var olan nefesimle.

Geçen zamana geri dönsem hiç aldırış etmeden tekrarlansa tek bir tebessümünü anımsamak için dahi yine ve yine gelirdim adım adım , nefes nefes...

İçimde bir fırtına , dışımda sukut.

Güneşten arda kalan bir yaz akşamıydı...

Bin duaya temenni bir haber... İster yıldızlarca ister kuşlarca.

Bir haber gelsin fark etmezdi ha sence ha bence

Gönlümde körüklenen ateşdi işte kelimelerimce.

Bir an yanlış gördüm sandım , bir kaç adım uzakta ki ekranı.

Yanaştım , baktım... Durdum... Alacağım nefesi unuttum..

Usulca her zaman ki gibi reddedip ben aradım..

Bir nefes , yıllarca uzak

Bir nefes , benden bene daha yakın...

Bir ses , sessizliği yırtan

Bir ses , geceyi unutturan

Ay saklanmaya çalıştı bulut arkasına ışığını unutup

Bir güvercin sabah sanıp ötmeye başladı

İçimde bir fırtına düşlerimi düşüncelerimi alıp uçurdu

Kelimelerim kelimelerimi kovaladı

Kayboldum tekrar kayboldum evet daha öncede kaybolmuştum sende

Ve tekrar kayboluyordum...

Sordum, bu yol güle gitsede dikeni çok , düz görünsede yokuşu sarp , gelirsen dönüşüne gönlümün hali yok , dilinde yalana affım . sözünden dönene merhametim yok varsa gönlünü koy meydana , ömrüm ömrüne feda , bil ki cihana kafa tutan bu başım önünde mesthane.

Bir cevap ki , gözlerimde ki bulut okyanus olup aktı...

Bir cevap ki , ömrüme ömür katıldı...

Vakitleri unutup , kayboldum...

Ne güzel bir kayboluştu... Bir türlü anlatamadığımda kayboldum...

Dedim ya Güneşten arda kalan bir yaz akşamıydı..

Ama ben kaybolduğum yerde kaldım.

Sana inat değil ben sözümden dönmedim.

Sevgimde inat değil ben dilime yalan katmadım.

Hem neden sana gönlünün kapısını açmış

Her hali ile kabullenmiş

Ne dününe ne bugüne değil yarınına güvenmiş

Ömrünü bir sözüne feda etmiş birine yalan kelam ederim ki

Söz verdiysem ne diye sözümden dönerim ki.

İmtihan değil miydi zaten zorluklar.

Daha başından ahtı verilmişti şimdinin anılarına.

Anlamadım işte , peki sen anladın mı Gülüm ?

Ne diye yalana sarıldılar

Ne diye sözünden döndüler

Ne diye yarı yolda bıraktılar...

Peşinde değilim artık bu suallerin.

Güneşten arda kalan bir yaz akşamıydı işte

Ne ben o geceden çıktım

Ne sen o gece geldin...

Ne ben kaldı ne kendini bıraktın...

Ellerim sema da duam gönlümde

Bir yol ki Hak davasında

Bir gönül ki menzili uçurumlarda

Düşsem de

Düşürülsem de

Kırılsam da

Kırsalar da

Bir sen kalacak bir de zaman

Şimdi ne ben varım ne de sen ara beni

Ben sende kayboldum

Bir yaz akşamıydı , çayım elimde , dumansız sigarayı ne diye yakmadım ki :))

Vesselam...

[masumcetin]

Şatodaki Çiçek

Göçmen kuşlar gittiler.

Avlu sessizleşti.

O koyu sessizlikle birlikte sanki biraz daha daraldı, duvarları biraz daha yükseldi.

Yaz boyunca onların çılgın ötüşleriyle uyanmaya alışmıştım. Güneş doğarken başlarlar, karanlık çökene kadar hiç durmadan tükenmeyen bir neşeyle öterlerdi. Oğlanlar kızlara hediyeler taşırdı: Otlar, çiçekler, böcekler, meyve parçaları. Birbirlerine kur yaparlardı. Sık sık oğlanlar kanat çırpıntılarıyla kavgaya tutuşurlardı.

Aniden yok oldular.

Tek bir cılız kuş kaldı. Avlunun üstündeki kafeste öyle duruyor. Hiç ötmüyor.

Onun neden gitmediğini bilmiyorum. Belki gücü yoktu, belki de başka bir kabileye aitti.

Birkaç güne kadar avlunun üstündeki “bir avuç gökyüzünden” leylek sürülerinin geçtiğini de göreceğim.

Geçen yıl bugünlerde hücrenin duvarına asılı takvimde “leyleklerin göçü” yazıyordu, gerçekten de o günlerde sivri gagalar, geniş kanatlar süzülüp geçti üstümüzden.

Günler ve mevsimler akıyor.

Ben duruyorum.

Hep aynı on metrekarenin içindeyim.

Bütün canlıların sürekli hareket ettiği, bir yerden bir yere gittiği bir dünyada hiç hareket etmeden hep aynı yerde durmak: Hapishane bu demek.

İnsanlar, bir yerden bir yere giderek, hep hareket ederek zamanın ve hayatın hareketiyle bir uyum sağlarlar. Durduğunda bu uyum bozulur.

Zamanla ve hayatla birlikte akmazsın.

Hayat ve zaman senin üstüne doğru kararıp köpürerek akar, seni taş bir duvara sıkıştırır.

Biz gençken, bir sorun karşısında yeterli direnci gösteremediğimizde, mücadele edemediğimizde, kırılganlaştığımızda babam öfkeyle sedeflenmiş bir enerjiyle “boğayı” derdi, “boynuzlarından tutup devireceksin.”

“Boğa” hayattı.

Seni bir hücreye kapattıklarında o daracık odanın içinde o geniş omuzlu, iri kaslı “boğanın” da karşısında durduğunu, keskin ve sivri boynuzlarını karnına dayadığını hissedersin.

Hareket edecek, kımıldayacak bir yer yoktur.

Boğayı nasıl boynuzlarından tutup devireceksin?

Yenilecek misin?

Tam da seni oraya kapatanların istediği gibi boğanın seni paramparça etmesine izin mi vereceksin?

Bu sorular karşına çıktığında bir gerçeği keşfedersin:

Hareket etmen gerekir.

Ama nasıl?

İşte böyle dar bir yerde bu sorunun cevabını aradığında, hareket ederken, bir yerden bir yere gidip gelirken belli belirsiz sezdiğin ama genellikle pek üstünde durmadığın kendinle ilgili bir çelişkiyi, doğuştan sahip olduğun mucizeyi kavrarsın.

İnsanların güçsüz, çaresiz, yetenekleri sınırlı, açgözlü ve arsız bir bedeni vardır.

O bedeni alıp bir hücreye kapattıklarında karşısındaki engelleri aşamaz, kilitli kapıları açamaz, parmaklıkların arasından geçemez, duvarların üstünden uçamaz.

O bedenin, zamanı “nerede” geçireceğine bir başka irade karar verebilir.

“Hapishane” dendiğinde, bedenlerinin bu zayıflığını bilen insanlar bu yüzden korkarlar.

Hareket edememe ihtimali onları delicesine korkutur.

Binlerce yıldır insanın içine kök salan bu korkunun yarattığı baş dönmesi, bizim zayıf bedenimizin yanında sahip olduğumuz muhteşem gücümüzü fark etmemizi engeller.

Benim zamanımı “nerede” geçireceğime karar verecek birileri hep vardır, peki benim zamanımı “nasıl” geçireceğime karar verebilecek herhangi bir insan, bir irade, bir güç var mıdır?

Bunun cevabı beni hapishanede bile gülümsetir.

Öyle bir güç yoktur.

İnsanın zamanını “nerede” geçirdiği o zavallı bedeniyle ilgilidir, “nasıl” geçirdiği ise o bedenin aksine tanrısal bir güce, sınırsızlığa, yaratıcılığa sahip zihniyle ve hayalgücüyle ilgilidir.

Hayalgücünüzün imparatorluğunda şöyle bir dolaşın, o bereketli topraklarda Tanrı Zeus’un ya da Tanrıça Hera’nın yapıp da sizin yapamayacağınız ne var?

Hiçbir şey.

Onların yapabildiği her şeyi siz de yapabilirsiniz.

Bunun için Homeros’un hayalgücüne sahip olmanız da gerekmez, insanlığın bütün parlak zihinlerinin yaratıcı hayalgücü sizin hizmetinizdedir. Elinizi uzatıp istediğiniz hayali ödünç alabilirsiniz.

Truva Savaşı’na katılmak mı istiyorsunuz, şehvet delisi Şafak Tanrıçası ile sevişmek mi istiyorsunuz, su perileriyle oynaşmak mı istiyorsunuz?

Yapabilirsiniz.

Borneo ormanlarında Lord Jim’le birlikte çatışmalara girebilir, İstanbul batakhanelerinde Arif Bey’le âlemlere katılabilir, Turgenyev’le Dostoyevski’nin kavgasına tanıklık edebilir, Lady Chatterley’le sevişebilirsiniz.

İstediğiniz kadınla ya da erkekle buluşabilir, istediğiniz yere gidebilir, istediğiniz maceranın kahramanı olabilirsiniz.

Bedenin bizzat katılıp yaşamadığı olayların “gerçek” olmadığını düşünenler çıkacaktır.

“Gerçeklik” onların sandığı gibi olmayabilir.

Adorno, Edebiyat Yazıları’nda Balzac’a ait olduğu söylenen bir anekdot anlatır.

1848 Devrimi sırasında şehir çalkalanırken Balzac odasına girip masasına oturup demiş ki: “Hadi bakalım, gerçekliğe geri dönelim.”

Kendi hayalgücünün yarattığı insanların ve olayların “gerçek insanların” yaşadıklarından daha “gerçek” olduğuna ve daha derin duygular uyandıracağına inanır Balzac bu anekdota göre.

O dönemlerde yaşayan herkes öldü, o insanların hissettiği ve hissettirdiği bütün duygular kaybolup gitti. Ama yazarların hayalgücünün yarattığı karakterler, yarattığı olaylar, okuyanlarda hâlâ “gerçek” duygular uyandırıyor.

Burada, Eski Yunan’dan beri insanlığın zihninde olan “gerçek nedir” sorusuna cevap aramaya çalışmıyorum elbette, ben sadece insanların bedenleriyle kıyaslayarak küçümsemeye yatkın durdukları hayalgücünün “gerçek” duygular yarattığını, hayalgücümüze sığınabileceğimizi ve ona güvenebileceğimizi söylemek istiyorum.

Gerçeklik için bedenimize o kadar muhtaç olsaydık sanat olmazdı; edebiyat olmazdı, roman olmazdı, hikâye olmazdı, sinema olmazdı.

Şimdi düşünün, bir film seyrediyorsunuz... O filmi seyrederken ağlıyorsunuz, gülüyorsunuz, korkuyorsunuz, öfkeleniyorsunuz.

Bütün o duygularınız gerçek, gözyaşlarınız gerçek, kahkahanız gerçek, tüylerinizin diken diken olması, yumruklarınızı sıkmanız gerçek.

Ama bu duyguları yaratan “olay” gerçek değil.

Sizin bedeniniz “seyrettiğiniz” olaya bizzat katılmıyor.

“Gerçeklik” sadece bedenimizle ilgili olsaydı bir roman okurken, bir film seyrederken hiçbir duygu hissetmememiz gerekirdi.

Ama hissediyoruz.

Hayalgücümüz başka bir hayalin içine sızıyor, o hayalin parçası haline geliyor, üstelik sadece hayalgücümüz hayalin parçası olmuyor, bedenini de peşinden sürüklüyor. Beden kendisiyle hiç ilgisi olmayan bir olaya “gerçek” tepkiler veriyor.

Hangisi hangisinin efendisi, duygular mı bedenin, beden mi duyguların?

Hangisi hangisini izliyor, duygular mı bedeni, beden mi duyguları?

Gerçekliği hangisi belirliyor, duygular mı, beden mi?

Duygularımızla bedenimizin birlikte hareket edebildiği zamanlarda bu sorulara ihtiyaç duymayabiliriz, hattâ o zavallı, çaresiz, kısıtlı bedenimizin “efendi” olduğuna inanıp bütün davranışlarımızı onun rahatına ve huzuruna göre düzenleyebiliriz.

Ama biri sizi hapsettiğinde, hiç kıpırdayamayan bedeninizle, sürekli hareket eden hayalgücünüz birbirine ayak uyduramaz hale gelince bu sorular da hayati önem taşır.

Zamanınızı “nerede” geçirdiğiniz bedeninizle ilgilidir, “nasıl” geçirdiğiniz zihninizle.

Hapse giren biri zamanını “nerede” geçirdiğini en önemli sorun olarak görürse, kilitli kapılar, yüksek duvarlar, kalın parmaklıklar arasında çaresizlikle inleyerek ezilip parçalanır.

Öyle insanlar gördüm.

Zamanını “nasıl” geçirdiğini önemserse, hayalgücünün peşinden Binbir Gece Masalları’na karışır, her ânını hücrenin dışında, heyecanla, zevkle geçirir ve hissettiği bütün duygular da “gerçek” olur.

Ben iki yıldır, bir hücrede sivri ve keskin boynuzları olan, gözleri kanlı iri bir boğayla yaşıyorum.

İki yıldır her gün o boğayı boynuzlarından tutup devirmek zorundayım.

Bunu hareket edemeyen, zavallı bir bedenle yapamazsınız.

Bunun için size o boğadan daha hızlı hareket edebilen bir şey lazım: Tek bir an içinde bütün dünyayı gezebilen bir hayalgücü.

Hayalgücü her kapıdan geçer.

Her yere gider.

Ve, zamanınızı “nasıl” geçireceğinizi belirleyecek yeryüzünde hiçbir gücün olmadığını, dokunulmaz bir iktidara sahip olduğunuzu bilmenin muazzam hazzını tadarsınız.

Hapishane, bedeninizi köleleştirirken zihninizi tanrısal bir güce ulaştırır.

Garip bir çelişki ama ben zihnin sınırsız özgürlüğünü, “özgürlüğümü yitirdiğim” hapishanede bu kadar berrak gördüm.

Bir hapishane hücresinde oturuyorum ve size zamanınızı nerede geçirdiğinizden çok nasıl geçirdiğiniz önemlidir diyorum.

Nasıl geçireceğinize de sadece siz karar verebilirsiniz.

Hayalgücünüzün şatosunu kurduğu kayalıklara sizden başkası ulaşamaz. Sizden başka hiç kimse o şatonun yolunu bulamaz.

Zavallı çaresiz vücudunuzu onlara rehin bırakıp şatonuza çekildiğinizde, orada “gerçekliğe geri döner,” zamanı ve hayatı yeniden biçimlendirir, “sahici” duyguları özgürce yaşarsınız.

Avlu sessiz.

Göçmen kuşlar gittiler.

Ama ben istersem geri dönerler.

İşte döndüler bile, neşeyle ötüşüyorlar.

Erkekler dişilere otlar, çiçekler, böcekler, meyve parçaları taşıyor.

Bir tanesi gagasındaki küçük çiçeği düşürdü.

Sessiz avlunun ortasında minik bir çiçek duruyor şimdi.

Ahmet Altan, Şatodaki Çiçek (Cumhuriyet / Kitap / 22 Ağustos 2018) Resimler: İvan Bilibin (16 Ağustos 1876 - 7 Şubat 1942) Rusya.

[f1turkiye]

Gerçekten hepsini kazanamazsın

Eski deyişin doğru olduğu ortaya çıktı: Gerçekten hepsini kazanamazsın. Oracle Red Bull Racing, São Paulo Grand Prix'sine rekor düzeyde Formula 1yarış zaferleri ve podyumlarla geldi.

Ancak Max Verstappen ve Sergio Pérez'in Interlagos pistinde 71 tur attıktan sonra sırasıyla altıncı ve yedinci sırada yer almasının ardından Brezilya'yı eli boş döndüler. Oracle Red Bull Racing, Brezilya'ya üst üste dokuz galibiyet serisi ile geldi ve Sebastian Vettel'in 2013 sezonunu bitirmek için üst üste dokuz zafer kazanmasına eşitken, Verstappen veya Pérez (veya her ikisi) üst üste 19 Grand Prix için podyumda yer aldı ve takımın 2010-11 sezonlarındaki en iyi koşusuna eşit oldu. Ancak güvenlik araçları ve geç drama ile noktalanan zorlu bir yarış bu iki koşuyu yakaladı, ancak önümüzdeki hafta sonu Abu Dabi'de sezonun son yarışında oynamak için hala her şey var. Yedinci sırada bitiren Pérez, sürücüler şampiyonasında Ferrari'den Charles Leclerc ile 290 puanda aynı seviyede, Monegasque ise bu sezon Pérez'in ikisine üç yarış galibiyeti kazandırdığı için Meksikalı'nın önünde ikinci sırada yer alıyor. Son tur, Oracle Red Bull Racing'in tarihinde ilk kez sürücüler sıralamasında 1-2 bitirmeye çalıştığı ve Verstappen'in Ekim ayında Japonya'da takımın altıncı sürücüler şampiyonluğunu elde etmesine rağmen, ikili arasında bir atışma olacak. Mercedes pilotu George Russell, São Paulo'daki ilk F1 galibiyetini takım arkadaşı Lewis Hamilton'ın önünde aldı ve sonuç Mercedes'in sezonun ilk galibiyeti oldu ve takımı takımlar tacında ikinci olarak Ferrari'nin 23 puan gerisine düşürdü. Ferrari'den Carlos Sainz, motor cezasının ardından yedinci sırada başladıktan sonra İspanyol pilotun haklı bir geri dönüşüyle kürsüye üçüncü sırada tamamladı.

Max'in üç yarışlık galibiyet serisi durdu

Verstappen'in São Paulo'nun mücadelelerinin ilk ipucu, Cumartesi günkü 24 turluk sprint yarışında Grand Prix'nin gridini uygun bir şekilde ayarlamak için geldi ve burada lastik aşınmasıyla mücadele etmeden ve dördüncü sıraya düşmeden önce yarışın açılış yarısına liderlik etti ve Sainz'ın cezası uygulandıktan sonra gridde üçüncü oldu. Yarış, Pazar günü ışıklar söner sönmez ön sıradaki starterler Russell ve Hamilton'a saldırmakla ilgiliydi, ancak Hollandalı sürücü, McLaren'dan Daniel Ricciardo ve Haas sürücüsü Kevin Magnussen arasındaki 1. Tur kazasının ardından bir güvenlik aracı gerektirdikten sonra zamanını beklemek zorunda kaldı. Yarış yeniden başladığında 7. turda Verstappen ve Hamilton, 1-2. virajdaki Senna 'S' kompleksinde darbelere maruz kaldılar, Verstappen çarpışmada hatalı bulundu ve bir sonraki pit stopunda aldığı beş saniyelik bir ceza aldı.

Verstappen'in podyum şansı, Hamilton ile olan çatışmasından sonra sona erdi.© Getty Images/Red Bull İçerik Havuzu Verstappen, sahanın arkasından savaştıktan sonra ilk 10'un alt yarısında bitirmeye hazır görünüyordu, ancak Lando Norris'in 52. turda durmak için sürünerek neden olduğu başka bir güvenlik aracı, yarışı 11 turluk bir bayrak sprintine dönüştürdü. Daha taze lastiklerle Verstappen, takım arkadaşını geçerek altıncı sıraya yükseldi ve araçlar Pérez'in dört saniye gerisinde olduğu çizgiyi geçerken bunu korumayı seçti. Verstappen, "Günün sonunda zaten çok yavaştık, bu yüzden yapabileceğimiz fazla bir şey yoktu - sadece çok fazla bozulma," dedi Verstappen, Hamilton ile erken yarış çatışmasını tartıştıktan sonra. Verstappen, yarışın sonlarında altıncı sırada yer alması sorulduğunda, "Bunun için nedenlerim vardı. "Bunu az önce tartıştık ve bence sonunda birlikte oturup bunun hakkında konuşmamız iyi bir şey ve siz sadece buradan ilerliyorsunuz. Elbette Abu Dabi'ye gidersek ve desteğe ihtiyacı varsa – bağlılar, bu yüzden dünyanın sonu değil – her şey yine de kimin önde bitirdiğiyle ilgili. Yardıma ihtiyacı olursa, orada olacağım."

Yedincisi Checo için meydan okuyor

Norris'in yarış sonu ölümünün zamanlaması, Verstappen/Hamilton çarpışmasından sonra yarışın büyük bölümünde ilk üçün içinde koşan ve en başarılı F1 sezonuna 11. podyumda finiş eklemek için güçlü bir şans gibi görünen Pérez için talihsizdi. Meksikalı, bayrağa son koşu için yeniden başlatmada üçüncü sıradaydı, ancak o sırada orta hamurlu lastiklerle çalışan tek otomobildi ve bu da onu daha hızlı, daha yumuşak kauçukta takip paketine karşı savunmasız bıraktı. Sainz, Pérez'i 63. turda podyumdan çıkardı ve turlar ilerledikçe Leclerc ve Alpine'den Fernando Alonso'ya karşı savunma yapma şansı çok azdı. Verstappen'in Alonso'ya ve daha da önemlisi sürücüler şampiyonası için sonunda Leclerc'e saldırmasına izin verildi, ancak Pérez, daha fazla puanın yarışın çoğunluğu için güçlü bir olasılık gibi göründüğü bir günde yedinci sıraya yerleşmek zorunda kaldı.

Pérez, turlar geri sayım sürerken podyumdan düştü© Getty Images/Red Bull İçerik Havuzu Pérez, "Bana izin vermem ve onun (Verstappen) pozisyonu geri vereceği söylendi" dedi. "Dürüst olmak gerekirse biraz hayal kırıklığı yaratıyor. Gerçekten şaşırdım. Bu hafta sonu tempomuz düştü, bu yüzden Abu Dabi'deki normal formumuza geri dönebileceğimizi umuyorum."

AlphaTauri zamanı azaldıkça Gasly kaçırıyor

Scuderia AlphaTauri, Brezilya'da anlamsız bir öğleden sonra Pierre Gasly (14.) ve takım arkadaşı Yuki Tsunoda'nın (17.) yarışta sadece üç emekliliğin olduğu bir günde ilk 10 sonucu kaçırdıktan sonra takımlar şampiyonasında dokuzuncu sırada kaldı. Gasly, Cumartesi günkü sprint yarışında iki pozisyon elde ettikten sonra 10. sırada başladı, ancak pit şeridinde hız yaptığı için beş saniyelik bir zaman cezası almadan önce deplasmanda 10. sıradaki Lance Stroll'ün (Aston Martin) üç saniye gerisinde sinir bozucu bir şekilde bitirdi ve onu 14. sıraya düşürdü. Takımla yaptığı sondan bir önceki yarışın ardından sürücüler sıralamasında 14. sıradaki yerini koruyor.

Gasly, Brezilya'da ilk 10'a giremedi© Getty Images/Red Bull İçerik Havuzu Bu arada Tsunoda, São Paulo'ya yaptığı ikinci ziyarette zor zamanlar geçirdi; Japon sürücü, takımın Cumartesi günkü sprintten sonra aracında değişiklikler yapıp yeni bir zemin, arka kanat ve ön kanat takmasının ardından Pazar günkü yarışa pit şeridinden başladı. Daha sonra, yarış boyunca enkaz çarpmasından kaynaklanan hasarla savaştıktan sonra son sınıflandırılmış koşucu olarak bir tur aşağı indi. Bir Grand Prix kala AlphaTauri, takımlar şampiyonasında sekizinci sırayı kovalarken Haas'ı iki puan geride bıraktı.

Magnussen şaşırtıyor, takım arkadaşları kavga ediyor

Hafta sonunun en büyük sürprizi, Magnussen'in şok pole pozisyonu aldığı, 140. F1 yarışında ilk pole pozisyonunu aldığı ve Haas'ın şimdiye kadarki ilk pole pozisyonu aldığı Cumartesi sprint yarışı öncesinde Cuma günkü sıralama turlarında geldi ve Amerikan takımı pole pozisyonuna ulaşmadan önce en çok yarışa girme rekoru kırdı (143). 2021'de koltuğunu kaybettikten sonra Haas tarafından bu yıl spora geri çağrılan Magnussen, sıralama turlarının son periyodu yağmur şiddetlenmeden önce kuru zeminde başlarken doğru zamanda doğru lastikte olmaktan en iyi şekilde yararlandı. Danua, bu sezon birçok sprint yarışında üç puan alarak sprintte sekizinci oldu, ancak Ricciardo ile temas, Pazar günü açılış turunda onu eledi. Başka yerlerde, Cumartesi günkü sprint yarışı, takım arkadaşları arasındaki iki dost ateşi olayı için dikkat çekiciydi. Aston Martin'in Stroll'üne Sebastian Vettel'i çimlere ittiği için 10 saniyelik bir ceza verilirken, Alman pilotun 4. viraja doğru koşarken Kanadalıyı geçmeye çalışması sırasında, Alpine'den Alonso'nun Alonso'su takım arkadaşı Esteban Ocon ile iki açılış turu çatışması için beş saniyelik bir ceza aldı ve ikincisi Alonso'nun ön kanadını kırdı ve onarım için planlanmamış bir pit stop gerektirdi.

Bir kez daha, duyguyla

F1 tarihindeki en uzun sezon, önümüzdeki hafta sonu Oracle Red Bull Racing için anıların asla solmayacağı bir mekanda, bu yılki Abu Dabi Grand Prix'si (20 Kasım) için Yas Marina Pisti'nde, yılın 22. ve son turunda sona erecek. Verstappen'in 12 ay önceki dramatik son tur dünya şampiyonluğu zaferinin yeriydi ve bu yılki sezon finali için daha az risk olsa da, Hollandalı oyuncu 2020 sezonunun sonunu da aldıktan sonra pistte hat-trick yapmayı hedefliyor. 2017'den beri Yas Marina'da podyumdan çıkmadı ve o zaman bile beşinci sırada yer aldı. Bu arada Pérez, gözünü Abu Dabi'den aldığı ilk kupaya dikti; Meksikalı, daha önceki 11 ziyaretinde özgeçmişinde (2015'te Force India için) beşinci olarak en iyi F1 finişine sahipken, Verstappen'in bir yıl önce Lewis Hamilton ile şampiyonluk mücadelesinde çok önemli bir stratejik rol oynadı. Checo, 2010 yılında GP2 (şimdi F2) yarışçısı olarak son hafta sonunda Abu Dabi'de kazandı. Read the full article

[gulverenevrensel-hain-blog]

BÜYÜK HAİN- İNSANLIK DÜŞMANI GÜLVEREN EVRENSEL

Gülveren Evrensel, Baş Hain Pelinin annesiydi ve onun Yoga yapmasına karşıydı. Aslında kocası ve diğer kızı Dilşad da Pelinin Yoga Academy de olmasından hiç hoşlanmıyorlardı. Bu yüzden yıllarca Pelin çok istemesine rağmen Yoga yapmadılar, aksine Pelini engellemeye çalıştılar.

Daha sonra Pelin Yoga Academy merkezi açtı ve Yoga Academy markalı ürünleri üretip satmaya başladı, bu kadar işle tek başına baş edemeyeceğini anlayınca ailesine çok para kazanacaklarını anlattı. Merkez açacaklar ve sonra Yoga Academy’nin tüm ürünlerini üretip satacaklardı. Aslında maddi durumları yerinde bir aileydi ama para konusunda hepsinin bir açgözlülüğü vardı. Daha çok para kazanma fikri aileye cazip geldi ve ilk fırsatta festivale geldiler.

İlk önce Bursa da bir Yoga Academy merkezi açtılar, bu merkez Gülveren’indi.

Gülveren, Yoga Academy e başladığında 69 yaşındaydı, kendisinde kemik erimesi, bel ve boyun fıtığı, reflü, obezite, derin depresyon vardı. Hastalıkları ve yaşının da etkisi ile oldukça çökük bir görüntüsü vardı. Sürekli ağlıyordu, çok mutsuz,sinirleri oldukça bozuk ve hayattan bezmişti. Kendisini dünyada yalnız hisseden, ölüm korkusu ile dolu, hastalıklarla boğuşan, her gün avuç avuç hap içen yaşlı bir kadındı. Günlerini ölümü bekleyerek geçiriyordu.

Kızı Pelinin ve kocası Orhanın para konusundaki hırsı Güleverenin de Orijinal Yoga Sistemi’ne başlamasına neden oldu. Festivallere ürün satmak için geliyorlardı ama bu arada girdikleri Yoga dersleri de onlara iyi geliyor gün geçtikçe genleşiyorlardı.

Yoga Academy Bursa merkezini açtıktan sonra orada bir süre bir Yoga Academy eğitmeni ders verdi. Bu bayan eğitmen, oradaki tüm dersleri veriyor ve kalan tüm vaktini de tanıtım yaparak geçiriyordu. Bu arada eğitmen şehir dışından Bursa’ya geldiği için de merkezde kalıyordu. Bu eğitmenin merkezde kalması Gülveren için oldukça büyük bir sorun haline geldi. Kızın sürekli merkezi temizlemediğinden, az para kazandığında, çok masraflı olduğundan hatta çok tuvalete gittiğinden dahi konuşuyordu. Eğitmen Gülveren’in torunu yaşındaydı ama onun hakkında sürekli bir dedikodu yapıyor, kız hakkında söylemediği şey kalmıyordu. Bu arada eğitmeni de sürekli az para kazandığı konusunda sıkıştırıyordu. Kızın her gün düzenli hesap geçmesini, geçmezse paraları yediğinden şüpheleniyordu. Bu eğitmen Gülveren’in tüm bu baskısına rağmen bir süre bu merkezde kaldı ve merkezin canlanıp, tanınır hale gelmesini sağladı.

Daha sonra bu kız ilk fırsatta kaçınca, yerine diğer bir bayan eğitmen geldi. Bu da daha genç bir kızdı, üniversite öğrencisiydi. Bu eğitmen de tüm gün dersleri veriyor, merkezi temizliyr ama yediği-içtiği, oturduğu-kalktığı sürekli konu oluyor, Cadı bu kız hakkında da söylenmedik söz bırakmıyordu. Bu kız da okulu bitirir bitirmez merkezden kaçtı neredeyse.

Bu iki eğitmen cadı kazanına düşmüş gibiydi, Cadı Gülveren sürekli onları şikayet etti, haklarında söylenmedik söz bırakmadı, sanki genç kızların kanını içmekten hoşlanan bir cadı gibiydi. Ama yaşına hürmet edip kimse kendisine bir şey söylemedi. Ama Büyük Hain Cadı Gülveren 70 yaşın üzerinde olmasına rağmen oldukça şımarık davranışları olan, olur olmaz her yerde yüksek sesle ve abartılı kahkahalar atarak dikkat çekmek isteyen bir kadındı.

Cadı aşırı kilolarını Orijinal Yoga Sistemi yaparak yıllar içinde verdi ve fit ve sağlıklı bir görünüm kazandı. Gerçekten de yaşının çok altında göstermeye başladı, kemik erimesi mucizevi bir şekilde durdu. Ağır depresyonda sürekli ağlayan yaşlı kadın gitti, yerine sürekli kahkahalar atan, dans eden, oldukça hareketli, coşkulu bir kadın geldi.

Gülveren gençleştikçe Peline olan kıskançlığı da ortaya çıkmaya başladı. Anne-kız arasındaki kıskançlık onlar arasında çok barizdi. Gülveren, Pelin gibi Small beden kıyafetler giymeye, bedenini teşhir etmeye başladı. Ne kadar gençleşse de bedeni belirli bir deformasyona uğramıştı ama o yine de Pelinle sürekli yarışıyor, Pelin ne giyerse aynısını giyiyordu.

Karma yasasının en önemli yönlerinden birisi kısıtlamadır, yani karma aslında insanı kısıtlar. Yani, bir insan bir şekilde diğer canlılara zarar veriyorsa, o zararı tekrar vermemesi için o insanı belirli yönlerden kısıtlar. Mesela çok basit bir örnek, eli ile bir insana ya da insanlara zarar veriyorsa ve bu sürekli tekrar ediyorsa o kişinin eli çalışmaz hale gelir, eli kopar, sinirleri zarar görür vs ama sonuç olarak elini kullanamaz. Akif Hoca nın burada söylediği çok önemli bir şey var, hastalıklarını iyileştirmek için gelenlere şöyle söylüyor, iyileşmeniz kolay peki iyileşince ne yapacaksınız?

yani aslında bütün olay bu, insan Yoga yaparak iyileşince ne yapacak? Çünkü hastalıklar bir kısıtlama, insanın sağlıklı olmasını engelleme. Kişi hastalığından kurtulunca, sağlıklı olunca yine o engellemeye neden olan davranışları sergilemeye başlayabilir -ki genelde başlıyorlar. Eğer farkındalığını geliştirip, hastalığın nedenlerini görüp anlamamışsa yeniden eski davranışlarına dönüyor.

Yoga Academy de de öyle oldu, insanlar iyileştiler ve çoğu eski hallerine döndüler. Bedeni, duyguları, zihni, özgüveni, yaratıcılığı, gücü, sevgiyi, iletişimi suistimal ederek enerjiyi düşüren ve hayatta karmanın kısıtlamasına maruz kalan kişiler Yoga Academy e geldiler, Üstad ve Orijinal Yoga Sistemi sayesinde enerjilerini tekrar yükseltip karmanın kısıtlamalarından kurtuldular, iyileştiler, kaybettiklerini geri kazandılar ve yaptıkları ilk iş dönüp Üstadı ve Yoga Academy i yok etmeye çalışmak oldu. İnsanoğlu bunu tarihte pek çok defa yaptı ve yapmaya devam ediyor. İlk defa Üstad Akif Manaf veya Yoga Academy bir hainlikle karşılaşmadı, tarih hainlik örnekleri ile dolu.

Gülveren Yoga Academy e geldi ve hastalıklarından kurtuldu, iyileşti, canlandı, neşelendi ve herkese Orijinal Yoga Sistemi’nin faydalarını ve kendisine ne kadar iyi geldiğini anlattı. Herkese Üstadın aktardığı koşulsuz sevgiden ve eşsiz bilgilerden bahsetti. Ama Baş Hain Pelin ailesini kendi yıkım planında kullanmak istiyordu ve Gülveren de bunun dışında kalamazdı.

Ba Hain Pelin ailesinden nefret ediyordu. Zaten hainlik bir kişilik özelliği olarak ilk ailede başlıyor. Pelin ablası Dilşaddan, annesi ve babasından nefret ediyordu, onların hayata geri dönmelerini değil bir an önce hayattan ayrılmalarını istiyordu, onlardan kurtulmak istiyordu. Pelin onları Yoga Academy e davet ederken sadece para kazanmayı düşünmüştü, onların iyileşip, gençleşmelerini istememişti.

Baş Hain Pelin yıkım planını gerçekleştirirken tüm nefret ettiklerinden intikamını aldı, annesinden de. Cadı, kızının söylediklerine inanmadı, Pelin kendisine benziyordu, onun kıskançlıklarını, hırslarını, yalanlarını çok iyi biliyordu. Pelin doğduğundan beri haindi, defalarca Dilşad hakkında da pek çok yalan uydurmuştu. Kızının kendilerinden nefret ettiğini de çok iyi biliyordu.

Baş Hain Pelinin yıkım planı ortaya çıkmadan bir süre önce Gülveren, Orhana ve kızlarına dayanamadığını, hep onları terk etmek istediğini ama bunu yapamadığını söylemişti. Bu yüzden Gülveren içinde hep bir kızgınlık ve nefret taşıyordu, bu yüzden kendi yaşayamadığı hayatı yaşayan tüm kızlardan nefret ediyor ve onların hayatını cehenneme çeviriyordu. Pelin yalanlarını anlattığı anda anlamıştı annesi olarak ama ses çıkarmadı. Kızına karşı koyamadı çünkü o da kendi içindeki nefreti kusmak için bir alan bulmuştu. O da kaybettiği hayatının intikamını almak istiyordu, bu yüzden Pelinin korkunç planına katıldı. Yoga Academy den zaten alacağını almıştı, sağlığını kazanmıştı, cebini doldurmuştu ve Yoga Academy de gördüğü genç insanlardan da kurtulmak istiyordu. Onların gençliği Gülverene kendi yaşlılığını hatırlatıyordu, bu gençliği yok etmek isteği zaman zaman içinde beliriyordu ama bastırıyordu. Şimdi Pelin sayesinde kendisi de hayattan ve kaderinden intikamını alacaktı, bu müthiş bir fırsattı.

[tumitutscanlation]

Heavenly Blessing – 195. Bölüm

Mega // Drive // Wattpad

Bölüm 195: İsimsiz Hayalet İsimsiz Bir Çiçek Sunuyor

Onu duyunca Xie Lian sanki tokat yemiş gibi oldu ve ona döndü.

“Benimle dalga mı geçiyorsun?”

“Hayır.” Diye cevapladı Wuming.

“O zaman saçmalama! Böyle bir şey nasıl mümkün olabilir?”

Bir an duraksadıktan sonra Wuming konuştu. “İmkansız değil.”

“…”

Xie Lian daha fazla dayanamayacaktı ve kesti. “Bu kadarı yeter. Ne demeye çalışıyorsun? Sen Xian Le’nin bir askeri değil miydin? Seni savaş meydanından Yong An adına konuş diye kaldırmadım, sadece benim emirlerime uyacaksın!”

Yerdeki çiçek kalbini delmiş ve gözlerine saplanmıştı, aniden darmadağın hissetmesine neden olmuştu. Xie Lian öne çıktı ve üzerine bastı, öfkesini ondan çıkartırmışçasına eziyordu. Ancak işi bittikten sonra, kendisine şaşırıp kalmıştı. Neden bu kadar küçük bir çiçek nedeniyle bu kadar sinirlenmişti? Veliaht Prensin Tapınağından dışarıya fırladı. Ancak soğuk rüzgarı yüzünde hissedince biraz sakinleşebilmişti.

Arkasından, siyah cübbeli savaşçı da takip ederek, dışarıya çıkmıştı.

Xie Lian sordu. “Bu bölgeyi inceledin. Gözüne olağandışı bir yer çarptı mı?”

“Hayır.” Dedi Wuming.

“Emin misin?” Diye sordu Xie Lian. “İnsan Yüzü Hastalığı yayarken, zaman, şans veya mekanda herhangi bir terslik olmaması gerekir.”

“Eminim.” Diye cevapladı Wuming.

Xie Lian’ın başka söyleyecek bir şeyi yoktu ve gökyüzüne baktı.

Bir anlık sessizliğin ardından Wuming sordu. “Ekselansları, kindar ruhların hastalığını nasıl serbest bırakacağınızı düşündünüz mü?”

“Hala düşünüyorum.” Dedi Xie Lian.

Belindeki siyah kılıca baktı. Milyonlarca kindar ruh bu siyah kılıca mühürlenmişti, ama onları uzun bir zaman tutamazdı.

Tam bu sırada Wuming konuştu. “Ekselansları, haddimi aşarak, sizden bir isteğim var.”

“Konuş.”

“Umarım Ekselansları bana kılıcı verir ve İnsan Yüzü Hastalığını serbest bırakmama izin verir.” Dedi Wuming.

Xie Lian başını çevirdi. “Neden?”

Siyah cübbeli savaşçının maskenin ardındaki gözleri onu dikkatle izliyordu. “Sevdiğim kişi bu savaşta korkunç yaralar aldı, ölümden beter bir kadere mahkum edildi. Benim ise tek yapabildiğim çaresizce onun işkence çekmesini, ıstırapla mücadele etmesini izlemek oldu.”

“Ve?” Dedi Xie Lian.

“Ve bu yüzden, umarım kılıcı tutup, onların intikamını alacak kişi ben olurum.”

Sebepleri oldukça mantıklıydı, ama bir nedenle Xie Lian ona güvenemiyordu. Gözlerini kıstı. “Seni fazlasıyla tuhaf buluyorum.”

Arkasına döndü ve soğuk bir şekilde konuşurken Wuming’in etrafında dolaştı. “Tecrübelerime göre, sen kin ve nefretle yoğurulmuş intikamcı bir ruha benzemiyorsun. Benden bunu, sahiden İnsan Yüzü Hastalığını serbest bırakabilmek için mi istiyorsun?”

Kelimeler kendi ağzından çıkmış olsa da, Wuming İnsan Yüzü Hastalığını serbest bırakmayı, başka neden istemiş olacaktı ki?

İsimsiz siyah cübbeli savaşçı önünde başını eğdi. “Ekselansları, Yong An insanlarının ölümünü benden çok kimse isteyemez. Dahası, yok edenin benim ellerim olmasını istiyorum. Eğer bana inanmıyorsanız, hemen gidip kendimi ispat edebilirim.”

“Bunu nasıl yapmayı planlıyorsun?” Diye sordu Xie Lian.

Siyah cübbeli savaşçı elini eğri kılıcına koydu ve yavaşça geriledi. Geriye attığı üçüncü adımda, Xie Lian aniden onun ne yapmayı planladığını fark etmişti.

Kindar bir ruhu olduğunu kanıtlamak için birilerini öldürecekti!

“Dur!” Xie Lian hemen haykırdı.

Wuming durdu. Onu değerlendirircesine izleyen Xie Lian kararını bildirdi. “Hayır. Kendim yapacağım.”

Siyah cübbeli savaşçı başını eğdi ve yüzündeki maske nedeniyle yüzünde nasıl bir ifade olduğunu kestirmek zordu. Ama Xie Lian da zaten başkalarının ne düşündüğünü umursamıyordu ve arkasını döndü.

Yumuşak bir sesle konuştu. “…Ancak öncesinde, senden yapmanı istediğim başka bir şey var.”

Donmuş yeşim gibi siyah kılıcı kaldırdı ve elindeki parlayan kılıca baktı, gözlerinde tuhaf bir ışık çaktı.

Siyah cübbeli savaşçı bir gariplik olduğunu fark etmişti ve haykırdı. “Ekselansları, ne planlıyorsunuz?!”

O daha durduracak zaman bulamadan bir an sonra Xie Lian kılıcın ucunu kendisine çevirmiş ve kara kılıçla kendi karnını delmişti!

Ertesi gün, Lang-Er Koyunun sokaklarında.

Hava günlerdir kötü gidiyordu, bulutlu ve aniden esen vahşi rüzgarlar kasvetliydi ve ardından menfur yağmurlar üzerlerine düşüyordu.

Zaten günlerdir, neresi olursa olsun, hiçbir yerde huzur yoktu. Sarayın bile alev aldığına dair söylentiler vardı, kral ve veliaht prensin her ikisi de kimseyi karşılayamayacak kadar hasta düşmüşlerdi. Her yerde kaos vardı, uğursuz imgelerle de birleşince insanlar söylenmekten kendilerini alamıyorlardı, endişeyle dolmuşlardı. Sadece cahil çocuklar oynamaya ve hiçbir şeyi umursamadan koşturmaya devam edebiliyorlardı.

Kasvetli bir rüzgar süpürüp geçti, toz duman olmuştu. Ve kısa bir süre sonra, büyük caddedeki kavşaktan büyük bir patlama sesi yükseldi. Bir adam göklerden düşmüştü!

Sokaktaki insanlar ani ses nedeniyle irkilmişlerdi ve hepsi sokağın sonuna döndüler. Yerde çarpma nedeniyle oluşmuş insan şeklinde bir oyuk vardı ve oyuğun içinde umursamazca yatan bir insan, saçları dağınık ve pisti, bedeni kanla kaplanmıştı, öyle ki beyaz cübbesi çok korkunç görünüyordu.

Bir anda, sokaktaki herkes toplanmaya başladı.

“BU KİM?!”

“Tanrılar, nereden düştü o? Gökyüzünden mi??

“ÖLMÜŞ MÜ??

“Ben, ben sanmıyorum, hala hareket ediyor!”

“Öyle bir düşüşten sağ çıktığına inanamıyorum!! Bekle, göğsünde ne var? BİR KILIÇ???”

Kalabalık yeterince yaklaşınca, yerde yatan kişiyi net bir şekilde görebildi. Her ne kadar pis olsa da, yüzü yakışıklı, temiz ve beyazdı. Sadece gözleri hiç kırpılmadan gökyüzüne odaklanmıştı, canlıya benzemiyordu. Ama ölü olduğu da söylenemezdi, sonuçta nefes alıyordu ve karnını delip iç organlarına saplanan siyah kılıç da göğsüyle beraber zayıf bir şekilde yükselip alçalıyordu.

Tam bu esnada başka bir kişi hayretle haykırdı. “Durun, bu… bu… O, o Ekselansları Veliaht Prens değil mi?!”

Şimdi o bahsedince, diğer herkes de tanımıştı.

“…Sahiden o. Eski veliaht prens, Xian Le’nin Veliaht Prensi! Bir keresinde onu uzaktan görmüştüm!”

“Veliaht prens kayboldu dememişler miydi?”

“Ben yükseldiğini duymuştum.”

“Neden bu halde… kılıç neden, sahiden onu delmiş mi? Çok korkutucu…”

“İzlediğiniz yeter, geçmeme izin verin, geçmeme izin verecek misiniz? Gitmem gerek bir yer var!”

Sokağın sonunda bir kavşak vardı, yol orada ikiye ayrılıyordu. Yol ise insan kalabalığı tarafından kapatıldığı için, sonrasında gelen arabalar gidecek yer bulamamıştı ve bu nedenle de herkes aracından inerek neler olduğuna baktığı için büyük bir kalabalık toplanmıştı.

Aniden birisi seslendi. “Durun! O sanki… bir şey söylüyor gibi?”

Kalabalık sessizleşti ve herkes dikkatle nefesini tuttu, onun sesini duymaya çalışıyorlardı. Bir an sonra, biraz dışarıda kalan hiç kimse bir şey duyamamıştı bu nedenle bağırdılar.

“Ne dedi? Neler oluyor? Ne söyledi?”

Ön sıralardan birisi bağırdı. “Olamaz!”

“Ne söyledi?”

“‘Beni kurtarın’ dedi.”

Xie Lian yerde dümdüz yatıyordu ve o iki kelimeyi söyledikten sonra dudaklarından tek bir ses daha çıkmadı. Etrafındaki kalabalığın yüz ifadesi karmaşıktı, çeşitli tepkiler ve farklı ölçüde şaşkınlıklar vardı.

Aşçı gibi görünen tombul bir adam konuştu. “Kurtaralım mı? Onu nasıl kurtarırız?”

Birisi tahminde bulundu. “Muhtemelen kılıcı çekmemizi söylüyordur?”

Aşçı oldukça cesur görünüyordu ve tam öne çıkıp denemek üzereydi ki, bir çok el uzanarak onu geri çekti.

“Yapma yapma yapma, sakın yapma!!!”

Adam şaşırmıştı. “Neden?”

İzlemekte olanlar açıkladı. “Yapmamalısın! Duymadın mı? Xian Le savaşı kaybetti? Neden savaşı kaybetti peki? İnsan Yüzü Hastalığı yüzünden. Neden mi İnsan Yüzü Hastalığı vardı? Çünkü o bir Talihsizlik Tanrısı ve bu yüzden…”

“Talihsizlik Tanrısı mı?! Sahi mi??”

Kelimeler yükseldiği anda, artık hiç kimse fevri bir şekilde hareket etmeye cesaret edemiyordu ve insan şeklindeki devasa çukurun çevresi bir anda boşalmıştı.

Sonuçta, bir önceki hanedanlığın Veliaht Prensine kimse ne olduğunu bilmiyordu. O bir Talihsizlik Tanrısı mıydı? Ona temas ederlerse İnsan Yüzü Hastalığı mı kapacaklardı? Ya da kendilerini korkunç bir talihsizlikle mi yüz yüze bulacaklardı? Ayrıca görünüşe göre eğer kılıcı çekmezlerse de hemen ölmeyecekti. Eğer her nereden düştüyse, o yükseklikten düşüp ve böyle yüksek bir ses çıkarttıktan sonra ölmüyorsa, o zaman insandan öteydi.

Bir an sonra, birisi çekingen bir şekilde konuştu. “Belki yetkililere haber vermemiz gerekir…”

“Prens Hazretleri yükselip bir tanrı oldu dememişler miydi? Yetkililere haber vermek ne işe yarar?”

“O zaman ne yapacağız?”

Kalabalık konuşup durdu, ama en sonunda yine de bir karara varamamışlardı, bu nedenle de nihayetinde yetkililere haber vermeye karar verdiler. Ellerinden başka bir şey gelmiyordu.

Orada mı yatmak istiyordu? O zaman bıraksınlar da yatsındı. Onu kendi haline bırakacaklardı.

Böylece, Xie Lian insan şeklindeki çukurda dinlendi, meraklı insanların yavaş yavaş azalışını ve kayboluşunu izledi. Yolu kesilen arabalar etrafından dolaşıyorlardı ve sokaklarda oynamakta olan çocuklar ebeveynleri tarafından evlerine çekilmişlerdi. Arada sırada hala oradan geçmekte olan insanlar oluyordu, ama araya epeyi bir mesafe bırakıyorlardı. Xie Lian tüm bu zaman boyunca ifadesiz kaldı, tek kelime etmedi.

Artık izlemeye dayanamayan küçük bir su satıcısı vardı, ve karısına dükkana göz kulak olmasını fısıldadı. “Onu sahiden öylece bırakmak doğru mu? Biraz su versek?”

Küçük tüccarın karısı bir anlığına tereddüt etti ve etraflarını tarayarak fısıldadı. “…Olmaz. Eğer o sahiden Talihsizlik Tanrısıysa, ona yaklaşırsak başımıza ne geleceğini kimse bilemez.”

Küçük tüccar da tereddüt ediyordu zaten, etrafına baktı ve dükkanında durmakta olan diğer tüccarların kendisine baktığını gördü, gergin görünüyorlardı; sanki eğer o yaklaşırsa hepsi bir sınır çekip çok, çok uzaklaşacaklarmış gibi. En sonunda, öne çıkmaya cesaret edemedi ve bölgeyi terk etti.

Ve böylece, Xie Lian sabahın pusundan, öğlenin yakıcı güneşine dek orada kaldı, ardından alacakaranlığa, ve gecenin ileri saatlerine dek.

Bu süre boyunca pek çok kişi onu görmüştü, ama yaklaşanların sayısı çok azdı ve kesinlikle ona yardım etmek için siyah kılıcı karnından çıkaran kimse olmamıştı.

Gece yarısı, sokakta tek bir insan dahi yoktu ama Xie Lian hala yerde yatıyor, gökleri izliyordu. Karanlıkta, yıldızlar ışıldadı ve düşünceleri dalgın ve gizemliydi. Aniden, net, keskin bir kahkaha yukarıdan yükseldi.

“Hahahaha… ne yapıyorsun?”

Sesin sahibi tarafından pek çok kez ziyaret edilmiş olan Xie Lian, artık vahşi bir tepki vermiyordu. Ve onun öfkeli ve panik dolu ‘karşılama’sını duymayınca, sesin sahibi de ona doğru yürümeyi seçti ve Xie Lian’ın başının yanında durdu, eğildi ve sesi biraz hayal kırıklığına uğramış gibi geliyordu.

“Neyi bekliyorsun?”

Yarı ağlayan, yarı gülen maske ters duruyor ve tesadüfen tüm görüş alanını kapatıyordu. İkisi yüzleştiler, aralarında ancak birkaç santim mesafe vardı.

Xie Lian soğuk bir şekilde konuştu. “Defol git buradan, gökyüzünü izlememe engel oluyorsun.”

Defolup gitmesi söylenen Yüzü Olmayan Beyaz hiç sinirlenmiş görünmüyordu. Gülerek doğruldu, sesi daha bile cana yakındı, sanki şımarık bir çocuğa tahammül eden bir erişkin gibiydi. “Gökyüzünde bu kadar iyi olan ne varmış?”

“Senden daha güzel.” Diye karşılık verdi Xie Lian.

“Bu tavrın neden?” Diye sordu Yüzü Olmayan Beyaz. “Seni bıçaklayan ben değildim ve bunca zamandır burada yatmana izin veren de. Hepsini kendine yaptın. Umduğun karşılığı alamadın ama hala beni mi suçluyorsun?”

“Seni hiç ilgilendirmez.” Dedi Xie Lian.

Yüzü Olmayan Beyaz sempatiyle kıkırdadı. “Saf çocuk. Kılıcı çekmene birisi yardım eder mi sandın?”

 Çevirmen: Nynaeve