#Kavafis

[iviaggisulcomo]

Devi augurarti che la strada sia lunga e che i mattini d’estate siano tanti. Devi avere Itaca sempre in mente: raggiungerla sia il tuo pensiero costante. Ma non affrettare il viaggio, fa che duri a lungo e che da vecchio tu metta piede sull’isola, ricco di quello che hai trovato per la via, senza aspettarti altre ricchezze. Itaca ti ha dato il viaggio: senza di lei non lo avresti intrapreso. E se ti appare povera non per questo Itaca ti avrà illuso. Carico di saggezza e di esperienza avrai capito ciò che Itaca rappresenta.

Costantino Kavafis - "Itaca"

[yorgunherakles]

artık müzikte "şiirsel içerikler" aramayı, yazında "sözcüklerin müziğinin" peşinde koşmayı bıraktın.

konstantin kavafis - selected poems

[aretis]

[carloskaplan]

Aventuras de Kavafis, por Duane Michals

[celluloidrainbow]

ΚΑΒΆΦΗΣ | KAVAFIS (1996) dir. Yannis Smaragdis Alexandria, Kingdom of Egypt, 1933. Intent on publishing a study on the life and work of a prominent intellectual, a young biographer visits bedridden Konstantinos Kavafis: a Greek poet, journalist, and civil servant from Alexandria. On his 70th birthday, the gravely ill thinker skims through his biography to give his approval, and as he takes a trip down memory lane, little by little, Kavafis relives the pivotal events that shaped his life. (link in title)

[eccedentesiastmusician]

Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω —

αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·

όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,

ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,

οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,

τες λέξεις και τες φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν

εις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.

(Ο Δεκέμβρης του 1903 - Κωνσταντίνος Καβάφης)

[bohemkokusu]

Gerçekleşmeden - bir tek ateşli gecenin

ya da ayaydın seherin zevkine erişmeden-

geçip giden istekler,

yaşlılığı bilmeden göçenlerin cesetleri gibidir,

gözyaşları gibi görkemli mezarlara gömülen,

başuçlarında güller, ayaklarında yasemin...

[lascosasdemichifu]

ÍTACA

 de Konstantino Kavafis 

(Alejandría, Egipto, 1863 – 1933)

Cuando emprendas tu viaje a Ítaca 

pide que el camino sea largo, 

lleno de aventuras, lleno de experiencias. 

No temas a los lestrigones ni a los cíclopes

ni al colérico Poseidón, 

seres tales jamás hallarás en tu camino,

si tu pensar es elevado, si selecta 

es la emoción que toca tu espíritu y tu cuerpo. 

Ni a los lestrigones ni a los cíclopes 

ni al salvaje Poseidón encontrarás,

si no los llevas dentro de tu alma,

si no los yergue tu alma ante ti.

Pide que el camino sea largo. 

Que muchas sean las mañanas de verano 

en que llegues -¡con qué placer y alegría!- 

a puertos nunca vistos antes.

Detente en los emporios de Fenicia

y hazte con hermosas mercancías,

nácar y coral, ámbar y ébano

y toda suerte de perfumes sensuales,

cuantos más abundantes perfumes sensuales puedas.

Ve a muchas ciudades egipcias

a aprender, a aprender de sus sabios.

Ten siempre a Ítaca en tu mente.

Llegar allí es tu destino.

Mas no apresures nunca el viaje.

Mejor que dure muchos años

y atracar, viejo ya, en la isla,

enriquecido de cuanto ganaste en el camino

sin aguardar a que Ítaca te enriquezca.

Ítaca te brindó tan hermoso viaje.

Sin ella no habrías emprendido el camino.

Pero no tiene ya nada que darte.

Aunque la halles pobre, Ítaca no te ha engañado.

Así, sabio como te has vuelto, con tanta experiencia,

entenderás ya qué significan las Ítacas.

Edición y traducción de Pedro Bádenas de la Peña, para Antología poética, de Alianza Editorial. Madrid, 1999.

[schizografia]

Da Kavafis, che importante non è che l’opera che abbiamo lasciato sia letta e compresa, ma che un giorno, sulla terra, qualcuno come noi viva e faccia liberamente, senza piú ostacoli, quello che abbiamo cercato di vivere e fare: «Forse tanta pena, tanto sforzo | per intendere me non mette conto. | Piú tardi, in una comunità migliore | certo qualcuno come me | apparirà, farà – liberamente».

Giorgio Agamben, Quel che ho visto, udito, appreso

[manwalksintobar]

The Horses of Achilles  // C.P. Cavafy

When they saw Patroklos dead —so brave and strong, so young— the horses of Achilles began to weep; their immortal nature was upset deeply by this work of death they had to look at. They reared their heads, tossed their long manes, beat the ground with their hooves, and mourned Patroklos, seeing him lifeless, destroyed, now mere flesh only, his spirit gone, defenseless, without breath, turned back from life to the great Nothingness.

Zeus saw the tears of those immortal horses and felt sorry. “At the wedding of Peleus,” he said, “I should not have acted so thoughtlessly. Better if we hadn’t given you as a gift, my unhappy horses. What business did you have down there, among pathetic human beings, the toys of fate. You are free of death, you will not get old, yet ephemeral disasters torment you. Men have caught you up in their misery.” But it was for the eternal disaster of death that those two gallant horses shed their tears. 

(Translated from the Greek by Edmund Keeley and Philip Sherrard)

[depressioncycle]

Pale as a corpse

[yorgunherakles]

bir gemi yok, bir yol yok sana

kavafis

[mariuccia]

Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης

Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια, στες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού, ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης Αριστομένης, υιός του Μενελάου. Ως τ’ όνομά του, κ’ η περιβολή, κοσμίως, ελληνική. Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων. Αγόραζε βιβλία ελληνικά, ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά. Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος. Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο, κ’ οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε. Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος. Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας, έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται· κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά, κ’ οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό, ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.

Γι’ αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις, προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά· κ’ έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

ΚΑΒΑΦΗΣ

[viecome]

Cuaderno de poemas. C. Kavafis

No hallarás otra tierra ni otra mar.La ciudad irá en ti siempre. Volverása las mismas calles. Y en los mismos suburbios llegará tu vejez;en la misma casa encanecerás.Pues la ciudad siempre es la misma. Otra no busques—no la hay—,ni caminos ni barco para ti. C. Kavafis

[besincisanat]

Hayatı bir şehirde ıskalarsan başka bir şehirde yakalayamazsın.

- Vazgeçmenin Bilge Soytarısı ( Kavafis )

[eccedentesiastmusician]

Την κάμαρην αυτή, πόσο καλά την ξέρω.

Τώρα νοικιάζονται κι αυτή κ’ η πλαγινή

για εμπορικά γραφεία. Όλο το σπίτι έγινε

γραφεία μεσιτών, κ’ εμπόρων, κ’ Εταιρείες.

A η κάμαρη αυτή, τι γνώριμη που είναι.

Κοντά στην πόρτα εδώ ήταν ο καναπές,

κ’ εμπρός του ένα τουρκικό χαλί·

σιμά το ράφι με δυο βάζα κίτρινα.

Δεξιά· όχι, αντικρύ, ένα ντολάπι με καθρέπτη.

Στη μέση το τραπέζι όπου έγραφε·

κ’ η τρεις μεγάλες ψάθινες καρέγλες.

Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι

που αγαπηθήκαμε τόσες φορές.

Θα βρίσκονται ακόμη τα καϋμένα πουθενά.

Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεββάτι·

ο ήλιος του απογεύματος τώφθανε ώς τα μισά.

...Aπόγευμα η ώρα τέσσερες, είχαμε χωρισθεί

για μια εβδομάδα μόνο ... Aλλοίμονον,

η εβδομάς εκείνη έγινε παντοτινή.

Κ. Π. Καβάφης - Ο ήλιος του απογεύματος

Επιμέλεια Γ. Π. Σαββίδη. Τα Ποιήματα, Τ. Β’ 1919 - 1933, Ίκαρος 1963