#Juan Enríquez

[aperint]

Familia y vida privada

Familia y vida privada #aperturaintelectual #palabrasbajollave @tmoralesgarcia1 @moralesgarciathelma Thelma Morales García

[boomgers]

¿Qué pasó realmente en el atraco?… “Asalto Al Banco Central”

Barcelona, 23 de mayo de 1981. Solo tres meses después del intento de golpe de Estado en el Congreso de los Diputados, once encapuchados entran en la sede del Banco Central de Barcelona. Lo que empieza como un atraco espectacular, pronto se convierte en todo un desafío para la incipiente democracia española. Los perpetradores retienen a más de 200 rehenes y amenazan con matarlos si el Gobierno no accede a liberar al teniente coronel Tejero y a otros tres responsables del 23‑F.

Estreno: 8 de noviembre de 2024 en Netflix.

Escrita por Patxi Amezcuam y dirigida por Daniel Calparsoro, la miniserie cuenta con las actuaciones de Miguel Herrán, Hovik Keuchkerian, María Pedraza, Isak Férriz, Patricia Vico, Paula Muñoz, Juan José Ballesta, Marco Marini, Javier Lera, Claudio Villarrubia, Tomy Aguilera, Viktor Beltrán, Roberto Enríquez, Alfredo Villa, Antón Soto, Chemi Hitos, Pablo Béjar, Tito Valverde, entre otros.

Sesión Fotográfica

[movienized-com]

Montecristo

Montecristo (Serie 2023) #WilliamLevy #EsmeraldaPimentel #RobertoEnriquez #SilviaAbascal #JuanFernandez #MariaAdelaidaPuerta Mehr auf:

Serie Jahr: 2023- (April) Genre: Drama / Thriller Hauptrollen: William Levy, Esmeralda Pimentel, Roberto Enríquez, Silvia Abascal, Juan Fernández, Maria Adelaida Puerta, Itziar Atienza, Héctor Noas, Franky Martín, Javier Godino, Alberto Olmo, Ana Álvarez, Roberto San Martín, Andrew Tarbet, Angelo Olivier, Joan Bentallé … Serienbeschreibung: Die Serie folgt Alejandro Montecristo, einer…

[fotograrte]

Castillo de Torrelobatón (Valladolid)

Hoy nos pasearemos por un castillo que creo que no es muy conocido de forma general, a pesar de sus formas contundentes y de haber jugado una papel suficientemente importante en la historia de Castilla. Castillo de Torrelobatón. Valladolid. Castilla León. España. Continue reading Castillo de Torrelobatón (Valladolid)

[lifesarchive]

OUR SHARE OF NIGHT by MARIANA ENRÍQUEZ

quickly: a father tries everything in his earthly and unearthly power to prevent his son from inheriting a legacy of horror (abuse from the one who loves you most / blessed curses and buried secrets / bisexuality so powerful it’s omnisexual and omnipotent / chalk circles and pits of bones / closed doors opening / evil grandparents with old money / haunted houses with locked rooms / like father, like son / Lord of Doors, Signs, and Symbols / missing limbs and missing mothers / people lost in the darkness / something dark in the woods).

The story begins with a young Gaspar being spirited away by his migraine-stricken father Juan, and it follows him through his adolescence, as his father tries to keep him safe from their own evil family—by any means necessary. These people are not Disney© evil by the way, these families that include Juan’s in-laws, known as The Order, are vicious, kidnapping, human trafficking plutocrats. They practice a philosophy of magic where darkness begets darkness, and in that darker darkness they reign. They cage children, abduct and torture strangers, and will even spill their own blood to conjure chaos. Unfortunately for The Order however, their ability to render magic from their dark deeds is almost useless without a medium. 

★★★★★ Fantastic horror.

This was a book I read in March of 2024 after seeing it on a list from @bloodmaarked!

To Juan’s disappointment, his young son is showing signs of becoming a powerful medium at a young age, making him susceptible to the deplorable whims of The Order. To keep young Gaspar protected, he must also keep Gaspar ignorant to the powerful magic and sorcery flowing through his blood. As so often happens in families filled with trauma and secrets, the repression of Gaspar’s powers will cause him to be an overly sensitive and deeply emotionally wounded child who has a habit of walking backward into the traps his father works ceaselessly to keep him unaware of.

In time, it will be revealed to Gaspar that Juan is a Great and tortured medium; the vessel of a dark, powerful, and ruthless force known by many as The Darkness. The Darkness is an old god, often presenting itself as a massive black cloud of energy, and makes its power known through tragedy, bloodshed, foreknowledge, and the locking and unlocking of doors to other realms. This ‘demented’ and ‘savage’ force blesses whatever it curses and can mark its followers by wounding them with its golden talons. If you were to reach into this black cloud, you’d pull your arm back to find that your hand has been cleanly amputated and cauterized. Eaten. You may also wake up the next day, marked, with the ability to unlock locked things, or sense people before they appear. 

Meanwhile, until Juan’s truth is revealed to his son, Gaspar must learn to grow up with two versions of his dad. One version of Juan is the kind, serious, wise teacher. The other Juan, the dark version, is irrational, voracious, bloodthirsty, and almost evil. Though Gaspar has no knowledge of the powerful magic that flows within him and his father, he has an uncanny understanding that there is something lying beneath the surface of the waking world of reality. Sometimes he even finds himself opening doors no one else can open. No one but Juan.

By the time Gaspar reaches adulthood, he grows up to be just like his father… exceptionally powerful, stunningly beautiful, and outrageously unpredictable (maybe even a little bi too). The final phase of Juan’s elaborate plan to destroy The Order is set into motion by his death, leaving it up to fate, Gaspar, and those who love Juan and his son, to hopefully and finally, close the door to evil for good.

This is sophisticated, detailed, high-level horror, with excellent dialogue and conversation about family, community, lineage, capital, sex, grief, despair, power, and action—and by action I mean forming a well thought out plan and doing what it takes to see your plan through. 

[batmanisagatewaydrug]

reading roundup: February 2024

I literally completely forgot I needed to do this oopsie poopsie

WHAT DID I READ IN FEBRUARY!!! LET'S TALK ABOUT IT!!!!

Rouge (Mona Awad, 2023) - listen. there are some very cool ideas in this book, and it's definitely big creepy in places. some of the childhood flashbacks, in particular, had me shrieking with pure dread. but ultimately my issue with this book is the same as my issue with Awad's most well-known novel, Bunny: I would just... kind of like to understand what's going on? like even a little bit? at literally any time? you don't need to explain everything, but man, give me something. vibes alone do not make a meal, and I left this book not really feeling fed.

Our Share of Night (Mariana Enríquez, trans. Megan McDowell 2023) - god, this book makes you WORK FOR IT, but I'm glad I stuck it out. Enríquez has written a fucking doorstopper of intergenerational drama, about an Argentinian family deeply embroiled in a cult that worships something otherworldly and... hungry. perpetually sickly Juan is the Order's prized prophet, but after his wife's death is orchestrated by her own mother he becomes determined to get their young son, Gaspar, away from the Order's control by any means necessary. a wrenching read that swings through every kind of horror, swinging from the supernatural to Argentina's military dictatorship in the 70s to the AIDS epidemic in the 80s and 90s to an absolutely brutal ending.

Red String Theory (Lauren Kung Jessen, 2024) - some of you may recall that Lauren Kung Jessen wrote Lunar Love, one of my favorite romance novels of last year thanks to a zodiac-obsessed protagonist who's (unintentionally) giving major Rebecca Bunch pre-diagnosis in Crazy Ex-Girlfriend vibes. Red String Theory also has a female lead obsessed with mythological matchmaking, so I was really hoping for another unhinged queen, but please don't make my mistake: everyone in this book is devastatingly hinged, and the only real conflict is two characters who like each other from the jump repeatedly coming up with unsatisfying excuses for why they can't date each other. my least favorite was "we'll only in the same city for A YEAR," which is absolutely hogshit wild. "only a year." get out of here. I hate you guys.

Drinking from Graveyard Wells (Yvette Lisa Ndlovu, 2023) - a tiny short story debut by Ndlovu, a Zimbabwean sarungano. one of my very favorite genre of short story collections is "women having a bad time taken up to 11," and god does this deliver. Ndlovu writes about the many indignities heaped upon Zimbabwean women at home and abroad, weaving together tight stories about misogyny, war, poverty, and immigration with restless spirits, bored gods, ignored wise women, and unsatisfactory afterlives. there's a story about a near future in which diamond miners are purposefully set up and sacrificed to an angry underground god to create more diamonds that was so fucking clever, and the final story - the titular Drinking from Graveyard Wells - was just... an absolutely perfect short story. suspenseful and eerie and just enough of a hint of explanation to really chill you. chef's kiss.

It Happened One Summer (Tessa Bailey, 2021) - shout out to all of my patreon supporters who voted to make me read another Tessa Bailey book; you truly wish darkness and despair upon me. here's the insane thing about this book: if you just completely ignore the actual central romance, it's just a sweet book about an infinitely likeable young woman unplugging from her shallow socialite life and finding a new niche reviving her deceased father's bar in a tiny fishing town in Washington. it's like, you know, the plot of a pretty okay disney channel original movie? it's no Minute Men or High School Musical, but it's cute. it's a solid Dairy Girls or Princess Protection Program. but then there's the love interest, who's just a fucking tool all the way down. reader, I kept wishing he would get swept over the rigging of his own crab boat and die ingloriously at sea. this guy sucks so bad. also the sex scenes were identical to the ones in Unfortunately Yours and they did not taste any better reheated. fascinating treatise on cishetero gender norms, rancid romance. I wrote a whole thing about it on my patreon if you're into that kind of nastiness.

[bb-8]

No one:

Mariana Enríquez: no, no, you don't understand how attractive Juan and Gaspar are—

[borgialucrezia]

i'm lowkey salty over how juan's spanish wife, maría enríquez de luna wasn't even written on the show. while i get that the show primarily focused on cesare and lucrezia's relationship, there was potential to explore other storylines, such as juan's aftermath and maría accusing cesare of murdering him.

she also commissioned a painting of juan getting stabbed by cesare. basically calling out cesare because she believes deep down that he killed her husband. it's annoying that the show wasted all these opportunities and fleshing out characters and storylines ngl.

[narratorstragedy]

gaspar & juan, nuestra parte de noche: the father pouring himself into the son (to save him? so he can be who you never got to be?)

nuestra parte de noche by mariana enríquez / heirloom by sleeping at last / el camino by miguel delibes / nuestra parte de noche / brickmakers by selva almada, trans. annie mcdermott / heirloom / nuestra parte de noche

[latristereina]

Any other favourite royal couple other than the trastamara ?

I don’t think I’m particularly interested in any other historical couple at the time, but there are some interesting ones for sure.

Juana Enríquez and Juan II of Aragon are interesting, I’m not sure if she loved him and he certainly was too old for her, but he trusted her with political endeavors and with their son’s education, and it’s a lot coming from a man like him.

Elizabeth Woodville and Edward IV are interesting as well.

There are also María of Castile and Alfonso V of Aragon and while it definitely wasn’t a love story and he even wanted to divorce her, it’s fascinating that he still trusted her with political matters in his kingdom leaving the regency to her while he was in Naples.

Alfonso XI of Castile and Leonor de Guzmán are definitely fascinating, she basically acted as his Queen even though she was never one.

[whilereadingandwalking]

In Our Share of Night by Mariana Enríquez, translated by Megan McDowell, Juan is still grieving the death of his wife Rosario in a horrible accident—but despite his rapidly failing heart, he has no time to rest. He has to summon the Darkness for the cult he serves, the cult that surveils him at every turn, the cult his wife was born into, the cult that might have killed her. But more importantly, he has to find a way to hide his son, Gaspar, from the cult. To keep him from becoming a medium, used as Juan has been used his whole life, to keep him from accessing his already apparent powers.

This book is less outright horror and more of a simmering, dreadful gothic, all sharp claws and dark shadows and grisly scars. Migraines threaten and hearts pound in this novel about generational trauma and capitalist corruption; the story of the Reyes and Mathers families is braided into Argentina's history, and into its long era of oppression, torture, silenced protest, and disappearances—a world in which people disappear and no one can question it. How can an untouchable, threatening bastion of power be pulled down? Can it happen from the inside, can it be changed, or must it be torn apart, leaving nothing left?

The story follows Gaspar into his young adulthood—it flashes back into Rosario and Juan's youth—and all these turns and twists allow for an exciting web of small discoveries (as the novel went on, I created an increasingly complex family tree in the back of the book). The characterizations are excellent. The villains are built out. Characters are given sympathy without insisting we redeem them. It's a story about how silence rarely benefits anyone, about how the young become haunted by the legacies, secrets, and violence their parents wanted to protect them from. Like most gothics, the horror is beside the point (though it's satisfyingly terrifying, sometimes gory, sometimes creepy and haunted, very cinematic and gave me goosebumps in all the worst ways)—the real story here is a deep social one about history and what we try, and fail, to bury.

I received this book in exchange for an honest review. This was one of my most anticipated books of the year and it didn't disappoint—I ate up 608 pages in 5 days. Mariana Enríquez remains the master of social and psychological horror.

Strong content warnings for violence, body horror, domestic & emotional abuse, trauma; also warnings for suicidal ideation/suicide, homophobia, ableism, substance abuse, r-slur, self-harm.

[nahua-tlahtolli]

Sepultan al Héroe del Carrizal……… Hoy 25 de junio es sepultado en el panteón Del Refugio del pueblo de Gómez Farías Coahuila, el general Félix U. Gómez, en el año de 1916 a sus 29 años de edad, el general cambio su nombre, ya que se llamaba Félix Gómez Uresti, pero se cree que hace el cambio luego que su madre Celsa Uresti se casa de nuevo y su tío, Marcos Uresti, se lo lleva a Zacatecas y en agradecimiento antepone el apellido materno, este saltillense carrancista, era un hombre corpulento de dos metros de estatura. al invadir E.U. a México, en la llamada Expedición Punitiva, 10000 soldados y 8 aeroplanos, buscando inútilmente a Villa, por lo que les hizo en Columbus Nuevo México, el general Félix Uresti Gómez tenía órdenes de no permitir el paso de tropas americanas más allá del poblado del Carrizal, municipio de Villa Ahumada Chihuahua a 140 kilómetros al sur de Ciudad Juárez. El comandaba la brigada Canales, del ejército federal carrancista, por lo que detiene la marcha de dos escuadrones norteamericanos comandados por los capitanes, Lewis S. Morey, y Charles T. Boyd, a quienes convida regresar, señalándoles que no podrán pasar más allá del Carrizal a lo que el capitán Boyd responde de cualquier modo pasare, pues si no le da paso él se lo abrirá para ello tengo mi tropa, a lo que el general mexicano contesto tendrá que pasar por sobre el cadáver del último de mis soldados. Acto seguido ambos jefes se retiran para iniciar la batalla, la cual se llevó a cabo el 21 de junio de 1916, el oficial extranjero dispuso la orden de batalla, el general Félix regreso donde lo esperaba su tropa y se dispuso a la defensa, enseguida se escuchó una descarga de fusilería que derribo a los jinetes mexicanos entre ellos el propio general Félix U. Gómez, el teniente coronel Genovevo Rivas Guillen, asumió el mando de las acciones ordeno un envolvimiento por el flanco izquierdo conducido por el mismo, en tanto la única ametralladora que poseían los mexicanos detenían el avance enemigo el cual cobro la vida del capitán Boyd, el combate duro 2 horas, las brigadas de E.U. se rindieron. Las acciones de guerra cobraron la vida del general Félix U. Gómez, el capitán Fco. Rodríguez, el teniente Daniel García, el teniente Evaristo Martínez y el subteniente Juan Lerdo y 26 soldados más, por parte de los gringos cayeron el capitán Boyd y el teniente Adair y más de 50 muertos y 17 prisioneros el resto huyo además de un buen número de pertrechos de guerra. Al día siguiente se dispuso trasladar el cadáver del general Félix U. Gómez a Coahuila, de Chihuahua sale un convoy de trenes llevando el cadáver del general al modesto pueblo de Gómez Farías, municipio de Saltillo Coahuila, donde lo esperaba su esposa Magdalena Hernández y su pequeño hijo de 2 años de edad. Fue velado y sepultado el 25 de junio de 1916. En nuestra entidad existe un busto en honor al general Félix Uresti Gómez, la primera piedra del monumento de cantera, fue colocada el 16 de septiembre de 1918 -estando todavía frescos en la memoria los sucesos-, siendo gobernador del estado el general brigadier Ignacio C. Enríquez, y fue terminado el 21 de diciembre de ese mismo año. El monumento quedó frente al antiguo local de la Sociedad Chihuahuense de Estudios Históricos, justo atrás de la Quinta Touché y enfrente de la Preparatoria Allende. Este monumento fue gracias a miembros de la Unión de Tipógrafos Chihuahuenses que rindieron homenaje con la erección de una columna triunfal que pagaron por suscripción popular.

[boomgers]

¿Qué sucede cuando la venganza se convierte en obsesión?… “Montecristo”

Basada en el clásico literario de Alexandre Dumas, la serie gira en torno a Alejandro Montecristo, una figura enigmática que genera inquietud en la élite mundial respecto al origen de su fortuna.

Montecristo es el fundador y director ejecutivo de una nueva empresa de tecnología que ha despertado interés en muchos, entre ellos Fernando Álvarez Mondego, un hombre de negocios conectado con la aristocracia española que quiere comprar la startup de Montecristo. Lo que Fernando no sabe es que conoció a Montecristo varias décadas atrás y que la razón por la que ha reaparecido en su vida no es otra que la venganza.

Estreno: 14 de abril de 2023 en ViX.

La serie está dirigida por Alberto Ruiz Rojo y cuenta con las actuaciones de William Levy, Roberto Enríquez, Esmeralda Pimentel, Juan Fernández, Silvia Abascal, Itziar Atienza, Guiomar Puerta y Franky Martin.

[kwebtv]

Katherine - ABC - October 5, 1975

Drama

Running Time: 97 minutes

Stars:

 Art Carney as Thornton Alman

Sissy Spacek as Katherine Alman

Henry Winkler as Bob Kline

Julie Kavner as Margot Weiss Goldman

Jane Wyatt as Emily Alman

Joe De Santis as Father Echeverra

Hector Elias as Juan

Jenny Sullivan as Liz Alman Parks

René Enríquez as Vega

Mary Murphy as Miss Collins

Catlin Adams as Jessica (as Nira Barab)

Jorge Cervera Jr as Julio

Barbara Harris as Lillian Colman (as Barbara Iley)

Ann Noland as Frizzy

Ta-Ronce Allen as Jennie

John Hawker as Rev. Mills

Brad Rearden as Carl

[justforbooks]

Claudia Piñeiro

Παρόλο που οι κριτικοί και οι βιβλιοπώλες κατατάσσουν τα βιβλία της στην αστυνομική λογοτεχνία, η συγγραφέας που τα τελευταία χρόνια έχουν λατρέψει οι Έλληνες αναγνώστες, μια σπουδαία φωνή της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας και του φεμινισμού, μοιάζει να ασφυκτιά σε τέτοια στενά ��λαίσια.

«Το θέμα είναι να σηκώσει απλώς το δεξί πόδι μόλις λίγα εκατοστά πάνω απ’ το πάτωμα, να το σπρώξει στον αέρα, ώσπου να βγει μπροστά από τ’ αριστερό, και σ’ αυτή την απόσταση, όση κι αν είναι, πολλή ή λίγη, να το κάνει να κατέβει. Αυτό είναι όλο κι όλο το θέμα, σκέφτεται η Ελένα». Με αυτά τα λόγια η Κλαούδια Πινιέιρο μας εισάγει στον κόσμο τού βιβλίου που την έκανε διάσημη σε όλο τον κόσμο. Με το «Η Ελένα ξέρει», η Πινιέιρο έφερε τα πάνω κάτω στον χάρτη του αστυνομικού μυθιστορήματος, με ένα κείμενο βαθιά λυρικό, αποκαλυπτικά ανθρώπινο, τρομακτικά διαχρονικό και ά-τοπο. Η Ελένα και η κόρη της, η Ρίτα, θα μένουν για πάντα στο διπλανό μας διαμέρισμα. Ποια είναι όμως η συγγραφέας που τα τελευταία χρόνια έχουν λατρέψει οι Έλληνες αναγνώστες;

Γεννημένη στις 10 Απριλίου του 1960 στο Μπουρσάκο του Μπουένος Άιρες, η Πινιέιρο μεγάλωσε τις δεκαετίες που την Αργεντινή λυμαινόταν η δικτατορία του Χόρχε Ραφαέλ Βιντέλα, μία από τις πιο βάρβαρες δικτατορίες που γνώρισε ο σύγχρονος κόσμος, με φρικιαστικά εγκλήματα και πολύ αίμα. Μια θηριωδία που όμοιά της δύσκολα συναντά κανείς στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον τρομοκρατίας και πόνου, η Πινιέιρο ήθελε με πάθος να σπουδάσει κοινωνιολογία. Τα πανεπιστημιακά τμήματα ανθρωπιστικών σπουδών σφραγίστηκαν με εντολή του καθεστώτος, με αποτέλεσμα η νεαρή Πινιέιρο να στραφεί στις σπουδές οικονομικών. Η πρώτη της δουλειά ήταν στον τομέα αυτόν, σε μια εταιρεία παραγωγής εργαλείων και εξαρτημάτων. Ύστερα ασχολήθηκε με τον Τύπο, ως φωτορεπόρτερ σε περιοδικά και μετά ως δημοσιογράφος του αστυνομικού ρεπορτάζ. Η ίδια παραδέχεται πως το αστυνομικό ρεπορτάζ δεν τροφοδότησε τη λογοτεχνική της παραγωγή, αλλά μάλλον το αντίθετο συνέβη.

Γύρω στα τριάντα, και ταυτόχρονα με την εργασία της, σπούδασε σενάριο στη Δημοτική Σχολή Δραματικής Τέχνης και άρχισε να ασχολείται συστηματικά με τη γραφή, παρακολουθώντας πλήθος εργαστηρίων δημιουργικής γραφής (που ανθούν στην Αργεντινή), με μέντορά της τον Guillermo Saccomanno. Αγάπησε τη λογοτεχνία μέσα από την «Ιστορία ενός ναυαγού ναύτη» του Gabriel Garcia Marquez, που διάβασε ως παιδί, βιβλίο που υπήρχε στην πολύ μικρή βιβλιοθήκη του σπιτιού της. Στη δική της βιβλιοθήκη, σήμερα, θα βρούμε τον Antonio Di Benedetto, τον David Lodge, τον J. M. Coetzee, τον David Grossman, τον Anton Chekhov, τον John Cheever, τον Raymond Carver, την Patricia Highsmith, τη Natalia Ginzburg, τον Manuel Puig, τον Juan José Saer, τον Fernando Pessoa, την Clarise Lispector, τη Mariana Enríquez, αλλά και τον Πέτρο Μάρκαρη και τον Θοδ��ρή Καλλιφατίδη. Αγαπημένο της βιβλίο παραμένει το «To the end of the land» του David Grossman. Για την Πινιέιρο, καλός συγγραφέας σημαίνει πρώτα καλός αναγνώστης. Δεν γίνεται να γράφεις χωρίς να διαβάζεις. Πολύ και διαρκώς.

Παρόλο που οι κριτικοί και οι βιβλιοπώλες κατατάσσουν τα βιβλία της στην αστυνομική λογοτεχνία, η ίδια μοιάζει να ασφυκτιά σε τέτοια στενά πλαίσια, δηλώνοντας πως γράφει απλώς ιστορίες, που στην πορεία τους προκύπτει και ένα έγκλημα. Εξάλλου, όπως λέει κι η ίδια, σχεδόν όλοι οι Αργεντινοί συγγραφείς έχουν στο βιογραφικό τους από ένα, τουλάχιστον, αστυνομικό μυθιστόρημα – σαν έμφυτη κλίση των Αργεντινών. Εκείνη, όμως, δεν αρχίζει ποτέ ένα μυθιστόρημα έχοντας κατά νου έναν αστυνομικό ιστό. Εμφανίζονται στο μυαλό της κάποιοι χαρακτήρες, κι αν αυτοί αρχίσουν να αποκτούν φωνή και να διεκδικούν χώρο, τότε αρχίζει να γράφει, αλλιώς τους εγκαταλείπει. Για την Πινιέιρο η πλοκή είναι μόνο ένα εργαλείο, ένας τόπος όπου οι άνθρωποι της ιστορίας ζουν, μιλούν, δρουν. Αντιμετωπίζει τα γεγονότα της πλοκής ως απλές αφορμές προκειμένου να ψυχογραφηθούν οι χαρακτήρες της. Εξάλλου, στα μυθιστορήματά της ο αναγνώστης δεν ψάχνει τον δολοφόνο. Παρακολουθεί το ξεδίπλωμα του ψυχικού κόσμου και των σκέψεων των χαρακτήρων, γεγονός που την κάνει να ξεχωρίζει και να αγαπιέται βαθιά από τους αναγνώστες της.

Αν ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο συγγραφικό της εργαστήριο, θα δούμε την Πινιέιρο να ξυπνά νωρίς το πρωί για να γράψει (οι γυναίκες συγγραφείς πασχίζουν να βρουν στιγμές ησυχίας και συγκέντρωσης μέσα σε ένα σπίτι με έναν σύζυγο και τρία παιδιά, ομολογεί). Μια εικόνα τής είναι αρκετή για να ξεκινήσει ένα νέο μυθιστόρημα, η συγγραφή του οποίου κρατάει περίπου δύο με τρία χρόνια. Η εικόνα μιας άρρωστης ηλικιωμένης γυναίκας, καθισμένης στην κουζίνα, να περιμένει να δράσει το χάπι που πήρε, αποτέλεσε την αρχή τού «Η Ελένα ξέρει». Συχνά «φοράει» στους χαρακτήρες της στοιχεία που έχει δει και ξεχωρίσει σε ανθρώπους του περιβάλλοντός της, ενώ σε δύο από τα μυθιστορήματά της η αναφορά στους γονείς της είναι σαφής. Πρόκειται για το «Η Ελένα ξέρει» (2007) και το «Ένας κομμουνιστής με τα σώβρακα» (2013). Στο πρώτο, στο άρρωστο από Πάρκινσον σώμα της Ελένα βλέπουμε τη μητέρα τής Πινιέιρο, στην οποία με τρυφερότητα αφιερώνει το βιβλίο. Η ίδια λέει πως μέσα από την οδυνηρή εμπειρία της φροντίδας της μητέρας της ήρθε σε επαφή με την άβυσσο της αρρώστιας, που αποτέλεσε τον πυρήνα του μυθιστορήματός της. Στο δεύτ��ρο, το πιο αυτοβιογραφικό από τα βιβλία της, αναφέρεται στην αντίσταση της οικογένειάς της –και ιδίως του πατέρα της– στη δικτατορία. Οι γονείς της, άνθρωποι φιλομαθείς που λόγω δυσκολιών δεν κατάφεραν να μορφωθούν, είχαν πάντοτε μια αγάπη προς τις τέχνες και τα γράμματα.

«Η μυθοπλασία πρέπει να επικεντρώνεται στην αφήγηση και την εξερεύνηση της γλώσσας», διατείνεται. Δοκιμάζει σε κάθε της κείμενο νέους τρόπους αφήγησης, εφευρίσκει κώδικες που να εξυπηρετούν τον σκοπό της εκάστοτε ιστορίας. Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, πολυφωνική, χορωδιακή αλλά και ζωντανοί διάλογοι, επιστολές, ημερολογιακές καταγραφές και αστυνομικές καταθέσεις είναι κάποιες μόνο από τις εκφραστικές της μεθόδους. Σε κάθε μυθιστόρημα αναζητά τον κατάλληλο τρόπο να αφηγηθεί την ιστορία, τη γλώσσα με την οποία οι χαρακτήρες της θα μιλήσουν. Για την Πινιέιρο η γλώσσα είναι το μεγάλο ζητούμενο κάθε φορά, το στοίχημα που βάζει με τον εαυτό της – και το κερδίζει. Μια γλώσσα σπαρταριστή, ζωντανή, ποιητική αλλά και κοφτερή, ωμά βίαιη και αποτρόπαιη, μέσα από διαφορετικούς αφηγηματικούς τρόπους.

Στους συγκλονιστικούς «Καθεδρικούς» (2020) το μυθιστόρημα αναλαμβάνουν να αφηγηθούν έξι χαρακτήρες του, ενώ στο τέλος ένας έβδομος χαρακτήρας μιλά μέσω ενός γράμματος που είχε αφήσει πεθαίνοντας. Σε αυτό το χορωδιακό μυθιστόρημα, η πλοκή συνυφαίνεται από επτά διαφορετικές φωνές, με τον κάθε χαρακτήρα να παρουσιάζει τα γεγονότα από τη δική του σκοπιά, φέρνοντας έτσι στην επιφάνεια τον δικό του ψυχικό και νοητικό κόσμο. Στο τελευταίο της μυθιστόρημα, στον «Καιρό των μυγών» (2022), η Πινιέιρο συνεχίζει την ιστορία από το πρώτο της μυθιστόρημα, το «Δικιά σου για πάντα» (2005), είκοσι χρόνια μετά. Παρακολουθεί την Ινές, την ηρωίδα του πρώτου βιβλίου, μετά την αποφυλάκισή της (για τη δολοφονία της ερωμένης του συζύγου της). Σε αυτό, λοιπόν, το μυθιστόρημα εντάσσει ένα σύνολο γυναικών, έναν ενιαίο Χορό (βασισμένο στο πρότυπο του Χορού της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας) που μιλά με μία φωνή και επεκτείνει όσα διαμείβονται στο μυαλό της Ινές. Λειτουργούν ως συνέλευση, ως συλλογικό σώμα, οι φωνές του οποίου ακούγονται σαν το βουητό των μυγών.

Την Πινιέιρο την ενδιαφέρουν οι άνθρωποι και το πώς αυτοί συμπεριφέρονται κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Ποιες πλευρές τους ανακαλύπτουν, μέχρι πού είναι ικανοί να φτάσουν, ποια είναι τα όριά τους. Τα φρικιαστικά εγκλήματα που συμβαίνουν στα βιβλία της η ίδια τα γνωρίζει πολύ καλά. Μεγάλωσε σε ένα μέρο�� του κόσμου όπου η βία και ο θάνατος ήταν καθημερινές εικόνες. Στη γειτονιά της, όπως περιγράφει αφοπλιστικά, οι απελπισμένοι άνθρωποι, όντας φτωχοί, δεν είχαν άλλους τρόπους αυτοκτονίας από το να πέσουν στις γραμμές του τρένου ή να πηδήξουν από το καμπαναριό της εκκλησίας (έτσι πεθαίνει η Ρίτα, η κόρη της Ελένα). Μεγαλωμένη μέσα στο αίμα, σε μια πόλη στην οποία η μετακίνηση από το ένα σημείο στο άλλο αποτελούσε πάντοτε οδύσσεια, η Πινιέιρο ήξερε από μικρή πως η ζωή αναγκάζει τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα που ποτέ δεν θα έκαναν, τους ωθεί σε πράξεις ασύλληπτες. Και τότε αποκαλύπτονται ως δυνάμει τέρατα.

Θέματα που επανέρχονται σε όλα της τα μυθιστορήματα, όπως ο εγκλωβισμός, η κοινωνική υποκρισία, η ανελέητη γραφειοκρατία, οι άκαμπτοι κρατικοί φορείς, η ανησυχία για τη γνώμη των άλλων, οι σωματικές και ψυχικές αρρώστιες, η αγωνία των εφήβων για τη ζωή τους, οι δύσκολες συγγενικές και συζυγικές σχέσεις, είναι ζητήματα φλέγοντα και κρίσιμα. Ωστόσο, ένα από τα βασικά της θέματα, που εντοπίζεται σχεδόν πάντα στον πυρήνα των μυθιστορημάτων της, είναι η γυναικεία φύση με όλες της τις πτυχές. Επεξεργάζεται βαθιά και λεπτομερώς το ζήτημα της μητρότητας (και της γονεϊκότητας), της άμβλωσης, της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Η ίδια είναι εξέχουσα μορφή του φεμινιστικού κινήματος της Αργεντινής, ρίχνεται με πάθος στους αγώνες των γυναικών για την προάσπιση των δικαιωμάτων τους και είναι παρούσα, στην πρώτη γραμμή, σε όλες τις σημαντικές στιγμές του φεμινιστικού κινήματος. Ήταν εκείνη που πρωτοστάτησε στον αγώνα για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων στην Αργεντινή (νόμος που θεσπίστηκε μόλις το 2020), πιστεύοντας πως η απαγόρευση των αμβλώσεων κρατά τις γυναίκες σε κατάσταση δουλείας, οδηγώντας τες στον θάνατο, αφού καταφεύγουν σε παράνομες και επικίνδυνες μεθό��ους άμβλωσης. Το θέμα αυτό ανιχνεύεται σε όλα της τα μυθιστορήματα, αφού είναι μια διαχρονική της αγωνία. Για τις ακτιβιστικές της θέσεις και δραστηριότητες έχει δεχτεί απειλές για τη ζωή της, που ποτέ όμως δεν την απέτρεψαν από το να συνεχίζει.

Ο αγώνας της κατά της πατριαρχίας και των απόλυτων εννοιών, όπως μητρότητα, οικογένεια, πατρίδα, θρησκεία κ.λπ. είναι συνεχής και εντατικός. Θεωρεί πως στη μελλοντική ατζέντα του φεμινιστικού κινήματος πρέπει να ενταχθεί και η ανάδειξη της φροντίδας των γυναικών μέσα στο σπίτι ως κανονικής εργασίας. Αυτά που ανά τους αιώνες έχουν βαφτιστεί «αγάπη και φροντίδα», όπως οι δουλειές του σπιτιού, η ανατροφή των παιδιών, η περιποίηση του συντρόφου, είναι στην πραγματικότητα μια σκληρή και απλήρωτη εργασία. Στο μυθιστόρημά της «Λίγη Τύχη» (2015) αναπτύσσει το θέμα της γονεϊκότητας και της συγχώρεσης, με την ηρωίδα της να επιστρέφει στην οικογένειά της μετά από είκοσι χρόνια απουσίας. Η υποδοχή που της επιφυλάσσεται, οι απρόβλεπτες εξελίξεις, οι κοινωνικές επιπτώσεις και η ίδια που έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια συνθέτουν ένα μυθιστόρημα-κατάθεση πάνω στο θέμα της οικογένειας. Ένα θέμα που λειτουργεί ως καμβάς για όλα της τα μυθιστορήματα, όπως και στο «Μια ρωγμή στον τοίχο» (2009). Εκεί, ένας αρχιτέκτονας, αποτυχημένος στη δουλειά του και ξένος μέσα στο σπίτι του, ψάχνει να βρει ενδιαφέρον σε μια ερωμένη που, χωρίς να το περιμένει, φέρνει ξανά στο φως το μυστικό ενός παλιού εγκλήματος, που θα κλονίσει το παρόν του. Το παρελθόν είναι πάντα παρόν.

Στο μυθιστόρημα «Χήρες το βράδυ της Πέμπτης» (2005), που διαδραματίζεται την εποχή των τρομοκρατικών επιθέσεων στις ΗΠΑ και της οικονομικής κρίσης στην Αργεντινή, η Πινιέιρο αποδομεί με χειρουργική ακρίβεια τα μέλη της αστικής τάξης της Αργεντινής, που με την υποκρισία τους, την αδιαφορία τους για το κοινωνικό σύνολο και τον κυνισμό τους μένουν απαθή στις ραγδαίες αλλαγές που επέρχονται στη ζωή όλων. Την ίδια διάθεση για κοινωνική αποδόμηση έχει και στο μυθιστόρημά της «Μπετιμπού» (2011), όπου ρίχνει φως στη σχέση δημοσιογραφίας και εξουσίας. Εδώ είχε εξαρχής την πρόθεση να γράψει ένα καθαρά αστυνομικό μυθιστόρημα. Παράλληλα, βέβαια, σχολιάζει καυστικά τον Τύπο και τους ανθρώπους του, τις διαπλοκές με την εξουσία και τα σαθρά κανάλια επικοινωνίας τους. Στο βρόμικο πεδίο της πολιτικής δοκιμάζεται και ο κεντρικός χαρακτήρας στις «Κατάρες» (2017), παλεύοντας με τα παλιά πρότυπα σε έναν κόσμο που αρνείται πεισματικά να προχωρήσει και προτιμά να μένει δέσμιος σε δεισιδαιμονίες και κατασκευάσματα.

Στον μυθιστορηματικό κόσμο της Πινιέιρο σημαντική θέση καταλαμβάνει και η θρησκεία. Εξετάζει τον ρόλο του Θεού στη σύγχρονη κοινωνία και τους λόγους για τους οποίους στη Λατινική Αμερική ο θεσμός της Καθολικής Εκκλησίας είναι ακόμη τόσο ισχυρός. Στα μυθιστορήματά της συναντά κανείς χαρακτήρες που πιστεύουν τυφλά και ακραία, άλλους που απορρίπτουν την ύπαρξη του Θεού, αλλά και πολλούς εκπροσώπους της Εκκλησίας. Η Πινιέιρο, που τάσσεται ξεκάθαρα υπέρ του διαχωρισμού κράτους - Εκκλησίας, διερευνά τα όρια μεταξύ ατομικής ελευθερίας και θρησκευτικής πίστης και δεν φοβάται να καταδείξει τις βαρβαρότητες και τις απάνθρωπες μεθόδους που η θρησκεία χρησιμοποιεί για να κρατά τους πιστούς υπό έλεγχο.

Η Πινιέιρο έχει γράψει και βιβλία για παιδιά, ενώ ασχολείται ζωηρά και με το θέατρο, το οποίο αγαπά πολύ τόσο ως δραματουργός όσο και ως θεατής (λατρεύει να παρακολουθεί παραστάσεις, και μάλιστα νέων δημιουργών). Έχει γράψει και εκδώσει επτά θεατρικά έργα, και όπως λέει με πολλή χαρά, όταν γράφει για το θέατρο νιώθει πραγματικά ελεύθερη, καθώς μπορεί να μιλήσει πιο ποιητικά, πιο αφαιρετικά, χωρίς να την περιορίζει τίποτα. Ωστόσο, δεν έχει αφήσει πίσω της και τη δημοσιογραφική της ιδιότητα, αφού μόλις το 2023 κυκλοφόρησε έναν τόμο με επιλεγμένα άρθρα της, με τίτλο «Γράφοντας τη σιωπή», όπου αναπτύσσεται ένα θεματικό τόξο που αγκαλιάζει από προσωπικά μέχρι πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, καθώς και προβληματισμούς πάνω στη λογοτεχνία.

Βραβεία, υποψηφιότητα για Booker, διακρίσεις, συνέδρια, ομιλίες, εκδόσεις, μεταφράσεις, διασκευές μυθιστορημάτων της για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, σενάρια για το Netflix, η τρίτη πιο πολυμεταφρασμένη συγγραφέας της Αργεντινής μετά τον Borges και τον Cortázar, η βασίλισσα του λατινοαμερικανικού νουάρ, είναι κάποια μόνο από τα στοιχεία που συνοδεύουν συχνά το όνομα της Κλαούδια Πινιέιρο. Η ίδια, όμως, περιγράφει κάπως αλλιώς τον εαυτό της.

«Γυναίκα, συγγραφέας, μητέρα, ειλικρινής, κουρελιασμένη».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[goddevouringserpent]

okay okay i’m intrigued — give me your best pitch for why i should make nuestra parte de noche / our share of night my next fucked up read 👁️👂

(hope you don't mind if I answer this publicly, I have a strong emotional attachment to this book and want everyone to read it--if you'd rather it was private let me know & I'll delete it!)

SO. this book is thee most fucked up thing I have read in a while, which is saying a lot because Mariana Enríquez made a whole ass career out of writing fucked up shit (her short story compilations are also very much worth a look). it is pure undiluted Latin American anguish. that part is... difficult to explain, since it's such a cultural thing, but essentially: Our Share of Night takes place primarily in Argentina, and the plot is heavily heavily informed by both colonial history and the history of military dictatorships and the crimes against humanity committed during, how that shaped our society & culture. many of us carry a great deal of generational trauma still and it's in books like hers where that trauma... shines, so to speak, and if you'll forgive the clumsy wording. it's raw and bloody and painful and unapologetic about all of those, but it's handled very, very well.

now, as a word of warning before I get into what the book is about and potentially make it interesting: this book contains some VERY HEAVY SHIT. Enríquez does not pull her punches. I am hesitant to spoil it because it's a book that does not deserve to be spoiled, but. there's a lot of body horror, a lot of violence, a lot of harm done to children, a lot of abuse--again, all handled tastefully and within the context of allegories or even direct references to colonialism / military violence. but it is a lot. so be warned.

the story itself is also difficult to summarize because, again, I want to spoil as little as possible, but: it revolves around Juan, a man who possesses extraordinary abilities to communicate with things such as the dead, demonic beings, and an entity known as "The Darkness" (keep in mind I read this book in the original Spanish & I don't know how that was translated--in my version it was "La Oscuridad"), and his son Gaspar who deserves the world, baby boy, baby. Juan is a very profoundly fucked up man. he is the poster child for Does Everything Wrong Always All The Time. he is bitter and full of both rage and sick, twisted love and is one of the best protagonists I've seen in ages, by which I mean that he sucks so fucking bad. I don't want to predispose anyone against him by saying this BTW, I think his suckiness is a feature and embrace it lmao

Juan is part (well, not really, but for the sake of simplicity we'll say that he's part of it) of a TREMENDOUSLY FUCKED UP organization called the Order, and throughout the whole book his goal is to protect Gaspar from being exploited and abused by that Order, like Juan himself was. remember how I mentioned above that many people in Argentina are still affected by generational trauma? yeah. this is Generational Trauma, The Book.

it's about not wanting to repeat behaviors, about breaking cycles, about not wanting to fall prey to the people that hurt you but hurting everyone around you in the process because all you know how to do is hurt, lash out, be cruel and vicious. it's a book about how far you'd go for the people you love and how far is too far and can you come back from too far? it's about there's always someone worse and about how sometimes you're that 'someone worse'. it's a book about blood in a country that's been bled dry, multiple times over.

if I've piqued your interest (or anyone's!) then please please feel free to DM me with more questions--or with any reactions if you do choose to read it--because I love this book so fucking much I would talk about it forever if I could, but I would never forgive myself if I spoiled it for someone else because it's... an experience, lmao

(note: considering the subject matter, I would recommend that people who don't know anything about the 1973-1983 Argentinian dictatorship read up on it, even just a little bit, because it is relevant to truly understand what the author's trying to express. it is somewhat of a plot point even. I don't think you'd be lost, per se, if you went in not knowing anything, but you'd definitely miss out on some stuff that makes it deeper and more harrowing, I feel. knowledge of what we mean when we say 'los desaparecidos' / the disappeared is, I'd say, pretty important.)