#I ten nochal

[im-smart-i-swear]

nikuś i reszta<33(ten felix z jp2 to jest staruchny, dizajn przestarzały jak cholera)(prosze nie zwracać uwage na kurona on tu tylko przejazdem, ten mem umarł z jakiś wiek temu ale nigdy go nie wstawiłem xd)

[lilhealthybean]

Lovers rock!

"Stop staring at me like that darling, you are really making me impossible to let you go"

Tag: jjk, toji zenin

Note: au where sorcery doesn't exist, just mundane people. just remade it :)

"Sure he said he was coming?"

It was already midnight, and there was no sign of Toji at your birthday party, which had already ended. You knew he wouldn't show up even before inviting him; he always found birthday parties boring. Yet, deep down, you hoped he would walk through that door at any moment.

"Hey, don't pout! Come on, it is your 20th birthday" exclaimed Gojo as he approached you for a hug before leaving your house. his arm, supporting him to prevent any falls.

"Are you coming with us, Utahime?" Geto inquired, raising an eyebrow at the girl while searching for his car keys.

Utahime glanced at you one last time. You shrugged, indicating that you would be fine alone, ant there was no need for her to stay longer. It was better for her to go with them, as Geto would drive her home, avoiding a ten minute walk alone in the dark streets.

"Call me if you need anything, okay?" the girl said, giving you a hug.

You nodded, and the three of them departed. They were the last guests, leaving you alone in a house still littered with plastic cups and music echoing in the living room.

Feeling no fatigue, you began cleaning up the mess while still enjoying the music. The sound of the door opening and closing didn't startle you; it was probably Gojo, who always forgot something important, like his house keys or wallet.

"Satoru, maybe you left it in the bathroom when you were throwing up for the third time" you remarked, without looking up.

"Should I be jealous of that Satoru, darling?" a deep voice inquired, causing your heart skip a beat.

You gazed at the entrance, locking eyes with Toji as he leaned against the door frame.

"Toji, you are 2 hours late... The party has already ended" It was difficult to be upset with him as he gazed at you with his mischievous green eyes and a smirk on his face.

"Relax darling, I was trying to get your birthday present" he said, showing the bag containing alcohol bottles. You looked at him with a blank expression, trying to figure out if he was joking or if that was really your gift.

Before you could respond, Toji came over to heko you clean up that mess. You figured that was his way of apologizing for being late.

After thirty minutes, the house was tidied up, and both of you were lounging on the couch in a comfortable silence. He was already on his second beer, while you watched him sideways.

"Are you sick of me already darling?" asked Toji, trying to sound nochalant.

"Would you like me to be?" he remained silent in response, lost in his thoughts.

"It would be easier for me if you were" the man confessed, leaving the empty can on the table. He gaze at you. You did the same, enjoyinf the sight of his striking features. Toji gently stroked your hair and gave you a small smile "I am really going to miss you, darling"

You felt that familiar knot in your stomach, the one that had plagued you since he announced the devastating news and left the neighborhood.

"Tell me something new, you've been saying that for months" you replied, moving closer to him, even catching a whiff of his strong cologne. Toji chuckled, stood up from the sofa and stretched. He knew that if he stayed physically close to you, he wouldn't be able to leave.

"I should head home now, tomorrow is my big day, I guess" Toji mentioned, yawning and almost stumbling as he attempted to take a step.

With the courage you had, you gently grasped his wrist. He remained in his position, gazing at the floor, trying to avoid meeting your eyes. The music continued to play in the background, although neither of them were trully paying attention to it.

"Toji... you are too drunk to drive... If you want, you can stay just for tonight" you whispered, feeling your cheeks flush. Toji simply nodded, still avoiding your gaze

Meanwhile, you couldn't hel but feel joy welling up inside you. With your help, Toji managed to make his way to you bedroom and collapsed onte one side of the bed. You settled on the other side, facing him.

"Stop staring at me like that darling, you are really making me impossible to let you go" he murmured, drawing closer to you and encircling your waist with his hands. Then he buried his face in your neck and let out a deep sigh. "It reminds me of the way you used to look at me those nights when I climbed through your window to listen music while we kissed", admitted Toji with a hint of sadness in his tone

"I am not the one getting married tomorrow" you remarked as your fingers ran through his hair. He pulled you closer, letting out a soft chuckle.

"As if I wanted it. It's just my stupid family. And as if you aren't going to live in the United Kingdom..." he whispered before planting a gentle kiss on your neck

You felt that familiar knot tightening in your chest, but this time was more intense. You managed to swallow hard and prevent the tears from streaming down your cheeks. Life was truly playing a cruel game with you.

"Well... Satoru once said that love is the most vicious curse one could ever endure. I guess he is somewhat right" you murmured in a soft voice

Toji left you another kiss on you, this time on your shoulder.

"Well Gojo isn't the only one who can say poetic things... love can scorch like a cigarette and leave you desserted" he added, a tinge of jealousy evident towards the boy you had mentioned twice that evening. He then nestled his face back into your neck and closed his eyes.

"And that's how I want it to be Toji..." you said firmly "Tomorrow, when I wake up, I want to wake up alone. It would be better for us" You felt the tears threatening to escape your eyes, your vision was already blurry.

"Whatever you want darling"

After that statement, the conversation ended. Even though both of you were awake, you preferred to remain in silence, savoring that last moment of peace and intimacy.

You didn't know how or when you fell asleep, but you knew perfectly well that when you woke up and opened your eyes, Toji wouldn't longer be there.

You were left again, alone with nothing

[crmsnmth]

You Figure It Out

He steps within the city limits wearing all black And everything he carries fits in a dirty back pack He's been here before and he swore he would return Swore to everyone they'd get what they earned With teeth stained yellow from cigarette smoke He smiles knowing this is the end of the joke

He walks along streets to his old neighborhood A plays where he was never really understood The outcasts of outcasts, the freak of the freaks Considered broken, considered quiet, considered meek Left in isolation and solitude for far too long And even while he was elsewhere he was never really gone

He stand silently in front an apartment door He couldn't bring himself knock, his confidence so poor And so he left the smiling memory behind All the same images he constantly plays in his mind She doesn't even live here anymore anyway

Every street is cracked and the flowers are all dead The sidewalks have scars from where they were cut and bled The verins of the broken sleep in the dirty alley Just another day in this sarcastic, pretentious valley He looks at the places where once played it cool But at the end of it all, he was still judged a worthless fool The broken shelf to hold such broken tools

He stops breifly at a bench at the highest hill in the park A place he sat a saw galaxies flash in the late night dark And he walks on, letting the memory slide back into his mind This isn't the place, this isn't the time He hurries now, he shouldn't be burning up is minutes You saw the birth, now witness the death of a cynic

He stands outside the apartment he shared two others Not one of them friends none of them brothers It starts here as he shuffles through his bag Fuel, matches and a shredded black flag He let the belief die when he saw what the scene had become Dogboy and the clique ruled over everyone And he was led to believe in no gods no maters

And pretty soon he hears the sirens scream and he watches by the door so nochalant it seems Now there's one last thing he's got to do And it all fails here if he can't pull through He does the last of his beer in quick pulls Back into the sun, back onto the roads

In front of the house he shared with the girl of shattered glass He sits own on the sidewalk and touches the grass He stares at the front door, daring it to open and he would step out Trying to escape but not knowing what it was about And everytime I tried to free myself from the mental warfare I can't back with my head down, right into my black widow's lair

It's here that he words the last few things out of the pack a clip with two bullets, and he shouldn't need anymore then that the note sits in his back pack of green canvas stitch He can see her pretending on the second floor to be a witch Maybe it was true because he feels as if he is cursed Those last few minutes always seem the worst

Eyes closed he begins the countdown frint ten He never thought He'd every be here again The safety's off the fingers in its spot and then just a sudden final POP!

[awanderingdeal]

This was supposed to be funny, but some how we got into Sirius parent trauma....

so yeah,

content warning for implied past parental abuse.

Character credit goes to @lumosinlove

Rating: G

"Leo! Pass it to me!" Harry called, banging his stick eagerly against the ice. Leo obliged, earning a toothless grin as Harry collected the puck.

With a slight wobble - he was still getting used to his recent growth spurt - Harry turned to make his way up to the other end of the ice. The turning issue aside, Sirius noticed he moved much more steadily than he did even six months ago.

Still, Pascal stole the puck from Harry with ease. "Got you," Pascal said. Small lines creased the skin around his eyes and mouth as laughter bubbled on his lips.

"Dumo," he spat. "Dumo. More like Dumbo."

"Harry James Potter!"

Sirius jerked his head upright. He'd almost forgotten James there; a mess of hair and hazel coloured eyes just visible over the wall which surrounded the rink. He must be kneeling now, but the last Sirius had seen he'd been sat colouring pictures with the youngest Weasley. He held his breath for a second, releasing it in a slow controlled manner just as his therapist had taught him. And another. This was James.

He let his eyes land on Harry again. His Godson was looking up at Pascal petulently, his small fist in a tight grip around his stick.

"Harry," James said again. "Come here please."

For a second, it seemed Harry was going to disobey his father. Then his shoulders dropped, he tore his gaze away from Pascal's gently raised eyebrow and started a slow skate over to James. Sirius felt his own muscles relax.

He leaned forward, resting his chin on the palm on his hand, hoping he appeared nochalent whilst he strained his ears. He was sure he could hear everything but James.

"And this is why not having children is good thing," Logan laughed. "They say terrible two's but it should be more like terrible tens."

"He's eight," Leo snorted.

"It keeps you on your toes. Keeps you young," Pascal said.

"Alright, old man." Logan shook his head fondly, taking the puck off the end of Pascal's stick. "Who's got who now?"

"Leo, how fond of this one are you?"

"Can't lie, I quite like him," Leo laughed.

Pascal grunted. "Shame."

Sirius made his lips curl up into the smile he knew would be expected, glancing over at James and Harry with every third breath. His mouth was dry and he needed water, but he wasn't sure if he stood his legs would bear his weight. And Remus had gone to get drinks. It'd be weird if he followed. Or would it? Yeah, Remus would know. Maybe he wanted him to know?

Just as he thought his the pulsing behind his eyes was going to get too much and his head would actually explode, James smiled. He reached out and ruffled Harry's hair, his lips forming familar words. "Love you kiddo."

As Harry skated back out onto the ice, Sirius took another breath. This time his body knew what to do with it. James met his eyes now, rolling his eyes in Harry's direction. The smile Sirius returned was more genuine.

"My dad says I have to apologise to you," Sirius heard Harry mutter some what in Pascal's direction.

"Okay," Pascal nodded.

"I'm sorry," Harry said. "I shouldn't have called you Dumbo. It was rude.

Pascal nodded again and Harry straightened up a little. "Apology accepted. Thank you."

"Can we play again now? But can you let me keep the puck at least sometimes. It's not fun otherwise."

Sirius frowned, guilt replacing the fear that had just been. James was a good dad. James was not either one of his parents. He rubbed his hand over his face, trying to scrub away the guilty feeling.

"Hey love," Remus sat down, handing Sirius a drink. Remus' weight against his side was familiar and warm, comforting in a way nothing else was.

"I'm fine," Sirius said.

"I didn't say you weren't," Remus said, fixing his eyes on Sirius. He stared and Sirius knew he was assessing the situation. They'd done this enough times. "Do you want to talk about it or leave it for Thursday?"

Thursday. Therapy day. God, he was going to have so much to talk about this week.

"Thursday," Sirius replied. "I just...I forgot who I was with for a bit. I'll tell you about it later."

Remus didn't reply, instead pressing his lips to Sirius' jaw and curling their fingers together. Sirius leaned into him, letting himself relax back into watch his friends. His good friends, who were good parents.

[adviserbylove]

Sachiko Rizuna's First Voice Drama (Relativity Law)

E: *footsteps* *door swing opens* Prisoner number 11, Sachiko Rizuna…

S: Good morning, warden-san

E: I apologize for the early wake up call

S: No worries

E: You look a little sleepy though

S: I don’t mind, really. I always look naturally tired anyways

E: Naturally tired?

S: Before I came to Milgram, I was a lawyer that worked long hours nearly seven days a week. So I ran on empty many times during the days

E: I see. So you’re use to still functioning while not having much sleep?

S: I suppose you can see it that way, yes. Mainly I’d also skip meals because I had no time

E: Quite an unhealthy habit

S: Well, now that I’m in Milgram, I don’t have to worry about my job. So I’ve been sleeping in lately and eating properly

E: How counterintuitive. Being in a prison is allowing you to create healthier habits

S: Heh, well, that doesn’t mean I don't find Milgram strange

E: Right. It’s only natural to assume such a perplexed view would cloud someone’s mind when they’re thrown into an odd environment

S: Perplexed view….cloud someone’s mind….as in….the others are also not in the right mental state?

E: Everyone here murdered someone. Do you really have high expectations of them being “normal”?

S: I suppose….not. But I don’t think you had to word it that way….

E: I’m the warden, you’re a prisoner. I’ll speak however I deem fit

S: Right

E: Speaking of….you seem quite cooperative

S: Eh? I do?

E: Well compared to other prisoners that tried to switch the interrogation into a friendly conversation or even a few that tried to attack me.....

S: !!! A-Attack?

E: You got scared at the mention of others attempting to attacking me, but you're nochalant about being surrounded by murderers?

S: Oh....heh, right. I guess I just wasn't expecting that sort of reaction

E: To be honest, I was. As said before, it's normal to have a clouded judgement when you're in an unfamiliar place like Milgram. Rest assured, it was never made to make one feel at home. Only detain you and the other ten

S: Right....wait....but you said that some prisoners took the interrogation as a friendly chit chat?

E: More or less...a few female prisoners thought of it as a date

S: Oh....umm...that's....interesting

E: More odd if you ask me, but I digress. The point is, it’s almost refreshing to have a prisoner that just complies with Milgram's protocol

S: Well, I just rather not cause any trouble

E: I see. That will make my job easier

S: Mhm

E: However!

S: ?!

E: It doesn't mean my guard will be down. Haruka was also quite compliant, and even he striked a nerve with me. I don't need any feeble minded 'yes guard' or pathetic 'I'm sorrys' from you, only truthful answers

S: O-Of course! Did I....really give that impression?

E: Not really, I just wanted to make sure you understood I won't go easy on anyone, regardless of their nature as a person

S: Yeah, I figured. Sorry, you just...kinda scared me for a second

E: I may have came across as blunt and harsh, but I have no intention of using violence or torturing answers out of you. We're just going to talk for a bit

S: Right, yeah

E: Good. Now, let's get started on introductions. We wasted enough time already

S: Sachiko RIzuna...but everyone calls me Sachie....I'm twenty six years old

E: There's something....familiar...but also a bit off. Those facial features are a lot like Kusunoki's, but not entirely the same. Instead of being more of one race, you two look less of traditional Japanese....are you also biracial?

S: Yeah. My father was Japanese, but my mother was Israeli. My father always fawned over her, saying she was 'quite a beauty'. It's a nice memory....

E: I assuming it's the same for Kusunoki's case, you also had some heads turn with the way you looked?

S: H-Heads turn?!

E: I didn't mean it like that, just that you stood out more to others

S: Hehe, you said that was the case with Kusunoki? Wish I would imagine

E: Eh?

S: Not really for me....never really stood out to others or drew attention to myself

E: Quite the introvert then?

S: Introvert....well....the thing is I wanted friends in my life, but overtime, I got....a little wary of the people around me....

E: Wary? Cautious around other people as you grew up?

S: Yes

E: So was there a point in time where you were outgoing and befriended others easily?

S: Exclude the last part, and you can call it that. I will admit I was more extroverted when I was younger, but then....people thought I was weird, so they avoided me

E: Weird?

S: I was....never really good at social interactions. Whenever I spoke, I guess I came off as awkward around them

E: Now that you mention it, you were a bit quiet and didn't speak much during the beginning of this interrogation

S: Well, again, that was really because I just didn't want to cause trouble

E: Hang your head down, keep your nose out of others' people business, and have a low profile. You do fly under the radar

S: Heh....yeah

E: So I assume you were once extroverted and liked making friends, until many people started having a negative opinion of you, so overtime you stopped trying?

S: I never wanted it to turn out that way. It's just....I guess it was harder to make friends knowing that some people are just....

E: Just what?

S:......They're all two faced....

E: !!!

S: It's just, I've been betrayed many times. I was lied about and to, and because of many incidents like that, I lost a good amount of people I considered my friends

E: I see....knowing this happened throughout your life, I guess this was a belief you had for quite a long time

S: What makes you say that?

E: I mean, calling people two faced isn't something that you can say overnight. No one wakes up one day and has a misanthropic outlook on life. Especially if they were once a cheerful and outgoing person in the past

S: I think....despite of this....I still wanted friends....I suppose I have terrible luck in finding them

E: There's a saying. True friends are like four leaf clovers. Hard to fine but very lucky to have

S: Hehe....that's....a sweet way to think about it...

E: But!!

S: H-huh?

E: I don't believe in that childlike phrase. Besides, you're twenty six and you're reminiscing about your past as the shy loner that wanted friends, but was betrayed by the few you had?

S: I know it's a pathetic thing to cling onto, but....it just....hurts still

E: Oh?

S: I.....I guess I just wanted someone to call a true friend. But everyone.....I was just being betrayed and replaced. Left and right, everyone left me....even my own family was in shambles at one point

E: Family...?

S: I.....

E: What's wrong?

S: I'd rather not...talk about them....

E: Rest assured, Sachiko, nothing we discuss will leave this room. You still have the right to privacy and I intend to keeping whatever you say confidential

S: It's not that, it's.....quite personal to talk about

E: I will be taking a peak into your memories soon, so I'll see the truth sooner or later. It really doesn't matter if you choose to keep that part a secret for now, because it won't be hidden from me for long

S: I.......I guess it would be better than trying to dance around it now....alright, I'll spill about them

E: I'm listneing

S: My parents....were never really the best people....well, they were decent for a while. We were happy! Baking together, watching movies, taking walks, buying presents....It was a fun time

E: Sounds like they were great

S: Well....yeah....they were

E: What changed?

S: When I was ten years old, my younger brother was born. My mother never experienced postpartum depression with me, but with my brother...she spiraled into a really huge depressive episode

E: Postpartum depression.....that causes intense feelings of sadness, anxiety, and tiredness that last for a long time. It can affect both the mother and father, usually for several months after childbirth

S: Had no idea you touched up on this sort of thing

E: Not really, but considering all the prisoners come from unique backgrounds, and family might be a topic brought up a lot, I read several different documents that are stored in a facility room

S: That....sounds kinda scary....

E: Huh?

S: Like you know everything about us? Those documents are about....our past? Us?

E: I'm a prison guard, it's only natural I have access to these files. And not everything about you lot. If I did, I wouldn't have to go through this three trial system and figure out what your murder was

S: *sharp sighs* Yeah.....

E: Anyways, your mother had postpartum depression after your brother was born, and that's when it all went downhill?

S: Well....it started that way. At first, it was a matter of "Oh, she's fine. Just give her some space. Shell get over it...." until....

E:.....until?

S: She....got so depressed she.....

E: I believe....I might know that outcome....severe depression tends to lead to rash actions and an unpleasant mind space. Without proper support it leads to unwanted suicidal though--

S: I know! She died, okay! She fucking died!

E: !!!

S:........I'm....sorry....I didn't mean to shout like that....

E: It's a touchy topic, so I will allow that outburst to slide

S: Thank you....and well....you can say that lead my father down a dark path....

E: Let's put a nail in the coffin for now. I can tell you're pretty shaken up from reliving this horrid memory

S: A bit....I told you it's not easy to talk about

E: Right. I feel as if I got a glimpse of the real you too

S: The....real me?

E: Please, you act polite and timid, but I can already deduce there's much more behind you. Losing faith in others, the desire to be accepted, family troubles that only further warped your mind into having a cynical outlook

S: You think my family life might have made me like this? Because the problems there have piled onto what I was facing outside of home?

E: Isn't it obvious to believe that?

S: Well.....

[bell rings, rumbling sounds]

S: H-Huh? What's happe--

E: And with that, the interrogation is over. Relax, I'll just be taking a peek into your memories

S: Ah, so this is the song extraction process?

E: Correct. I'll seek the truth behind you, your mindset, your beliefs, and more specifically, your murder. Whatever it was, whatever happened, I'll be connecting the pieces and reaching the conclusion of what caused it

S:.....You got me....

E: Hm?

S: How I wish.....I really wasn't me.....

E: !!!

S: Very well....find the real me, warden-san

E: The....real you?

S: Everything is wrong...no matter what I change....everything has some fault in it. I stopped caring a long time ago, and yet....I can't stop yearning for love

E: Sachiko....

S: I said you can call me Sachie

E: I'm not interested in turning this into a friendship. You're a prisoner, and I'm a guard. That is all

S: Right. I don't know what you'll see, but if you say it's the truth and I'm the guilty one....then what can I say?

E: Prisoner number 11, Sachiko Rizuna, sing your sins!

[tojaziemniak]

Tak wygląda radość z okazji ukończenia studiów 🤣 Aż się boję, jak ja będę wyglądać, kiedy będę miała to za sobą...

[kovalksiazki]

73) Wojciech Cejrowski „Kołtun się jeży” - złoty medalista z Festiwalu Filmów Przyrodniczych w Nowym Jorku, Wojciech Cejrowski napisał książkę „Kołtun się jeży”. Jest ona zgrabna, szybka do czytania, a mimo to obszerna w tematy.  Co prawda, wydana była już niemal dwie dekady temu, ale jedyna dostępna reedycja jest poszerzona o komentarze. Są one istotne, ale szczerze mówiąc nawet niekonieczne, gdyż sam pierwowzór książki także jest dość aktualny. Sprawy mediów i ich nieprzychylności do każdej postaci, która próbuje zdroworozsądkowo myśleć – aktualne. Nagonka na kościół i to co święte – aktualne. Zaprzaństwo wśród polityków – aktualne. O tym wszystkim i innych trudnych sprawach życia publicznego w naszym szalecie, wzbogaconym o nowoczesny nurt pseudo-europejski, bogatym językiem przemówił Pan W.C. Pierwsze rozdziały to opis perturbacji przy tworzeniu programu na antenie TVP oraz w stacjach radiowych. Wątki przeplatają się, podobnie jak w programach „WC Kwadrans” (dla mnie, mimo, że tego nie oglądałem w szkole podstawowej, ten program to istny pogrom). Co ważne, higiena życia człowieka jest zaznaczona w kilku miejscach tej książki. Okazuje się, że po przeczytaniu lektury, „Ciemnogród” świeci blaskiem. W wydawnictwie Cejrowskiego znalazło się miejsce dla nieetycznych działaczy polskiej sceny, gdyż oni także potrafili wsadzić swój parszywy nochal w jego występy. Kibiców naszego klubu zaskoczy zdjęcie z pewnego rozdziału. Książka dla każdego szanującego się prawicowca, łatwa dla zwolennika religii, ale i dla tych, którzy pragną odrzucić ideologię euro-kibla i starają się uwierzyć, że Europa powinna być Europą z ważnym stanowiskiem Kościoła, najlepiej przedsoborowego. Czytając książkę dowiesz się:                                                                                                          - który gatunek muzyczny jest bardzo patriotyczny                                            - jakie gacie nosiła ekipa W.C.                                                                             - kto jeszcze przestrzegał Polaków w latach ’90 przed złem Unii Europejskiej   - z kim nie powinien sypiać katolik                                                                        - o propozycji programu wyborczego                                                                    - czy zoofilia to grzech tożsamy z homoseksualizmem (tu wrzucę swoje grosze, że aż żal mówić o takim temacie. Tyle, że w takim świecie przyszło nam być i zboczenia należy degradować na wszelkie sposoby, a nie tolerować, bo czy pojęcie tolerancji w ogóle powinno istnieć?)                                                         - z kogo powodu WOŚP jest źle prowadzona?                                                    Nadto kolejnym motywem jest: co sądzi obieżyświat o intruzach w naszym kraju, jakimi są pachołki i kłamcy. Jeśli w recenzji napisałem coś nie tak jak trzeba, mijając się z prawdą lub zbytnio wyostrzając wymienione zjawiska, to liczę na reakcję autora. Serdecznie polecam to wydawnictwo również ze względu, iż po tylu latach okazało się wieszczem zagrożeń unijnych, tzw. gender - Tore.

[mysterysblogsblog]

Pamiętaj księżniczko, że łobuz kocha najbardziej… a później cierp, wyj i rycz, bo zamiast faceta z mózgiem wybrałaś zwykłego kurwa debila.

Ile to już było tych dziewczyn, które dały się złapać w tą klasyczną pułapkę? Kręcił je tani lans, cwaniacki uśmieszek, kawał bicepsa i szybka fura. Księżniczki jakimś cudem przekonane, że świetnym materiałem na faceta może być typ, który równie często wali wódę w nocnym klubie, co zwykłe szmaty za nocnym klubem. Idealny kandydat na męża – samiec alfa, który kocha strzelić kreskę w nochal lub kogoś innego w ryja. I ten emanujący „miłosierdziem i szacunkiem” typ ponoć będzie kochał najbardziej. Niesamowite.

I choć mówi się, że serce nie wybiera to jednak mózg powinien. Skoro więc wybrałaś zwykłego debila to nie licz, że będzie zachowywał się jak idealny mężczyzna. To tak jakby gówno pomalować na złoto, wepchnąć w nie sztucznego kwiatka i liczyć na to, że w końcu zacznie ładnie pachnieć.

Jak łatwo się domyślić płatki opadły. Dziś z dawnej księżniczki niewiele już zostało. Korona leży zdeptana na ziemi. Pantofelków tak bardzo ubrudzonych w łajnie zwanym toksyczną miłością nie da się łatwo doczyścić. Nie ma już wysoko uniesionej głowy. Nie ma uśmiechu na twarzy i tryskających radością oczu.

Pozostała gorycz, niesmak i przykre wspomnienia. Niepracujący szlachcic, absolwent wyższej szkoły robienia hałasu przekwalifikował księżniczkę na sponiewieraną dziewczynę. Zamkniętą w sobie, bez jakiejkolwiek pewności siebie istotę, która bardzo długo nie będzie potrafiła nikomu więcej zaufać. I czy powinniśmy jej współczuć? Absolutnie nie. Niech cierpi, płacze i wyje wniebogłosy. Niech boli ją jak najmocniej, bo inaczej się nie nauczy i zamiast dojrzeć wdepnie pantofelkiem w kolejne gówno, z którego być może nie będzie miała już siły się wygrzebać. Musi to wypłakać, musi to wykrzyczeć i zrozumieć, że:

Jest ogromna różnica między byciem durną księżniczką, a dojrzałą i inteligentną kobietą. Łobuz wcale nie kocha najbardziej. Gość, który sprawia, że nie możesz spać po nocach i masz mętlik w głowie wcale nie jest idealnym materiałem na faceta. Jest nim ten, który sprawia, że nie możesz przestać się uśmiechać. Ten który daje Ci czas, wsparcie i obecność. Szukaj mężczyzny z mózgiem i pięknym sercem, który będzie dobrze traktował innych i Ciebie – to właśnie on będzie kochał najmocniej…

- Rafał Wicijowski, lekcja 4 z książki "Oczami Mężczyzny"

-----

[wrazliwy-ktos]

"Pamiętaj księżniczko, że łobuz kocha najbardziej... a później cierp, wyj i rycz, bo zamiast faceta z mózgiem wybrałaś zwykłego kurwa debila.

Ile to już było tych dziewczyn, które dały się złapać w tą klasyczną pułapkę? Kręcił je tani lans, cwaniacki uśmieszek, kawał bicepsa i szybka fura. Księżniczki jakimś cudem przekonane, że świetnym materiałem na faceta może być typ, który równie często wali wódę w nocnym klubie, co zwykłe szmaty za nocnym klubem. Idealny kandydat na męża - samiec alfa, który kocha strzelić kreskę w nochal lub kogoś innego w ryja. I ten emanujący "miłosierdziem i szacunkiem" typ ponoć będzie kochał najbardziej. Niesamowite.

I choć mówi się, że serce nie wybiera to jednak mózg powinien. Skoro więc wybrałaś zwykłego debila to nie licz, że będzie zachowywał się jak idealny mężczyzna. To tak, jakby gówno pomalować na złoto, wepchnąć w nie sztucznego kwiatka i liczyć na to, że w końcu zacznie ładnie pachnieć.

Jak łatwo się domyślić płatki opadły. Dziś z dawnej księżniczki niewiele już zostało. Korona leży zdeptana na ziemi. Pantofelków tak bardzo ubrudzonych w łajnie zwanym toksyczną miłością nie da się łatwo doczyścić. Nie ma już wysoko uniesionej głowy. Nie ma uśmiechu na twarzy i tryskających radością oczu.

Pozostała gorycz, niesmak i przykre wspomnienia. Niepracujący szlachcic, absolwent wyższej szkoły robienia hałasu przekwalifikował księżniczkę na sponiewieraną dziewczynę. Zamkniętą w sobie, bez jakiejkolwiek pewności siebie istotę, która bardzo długo nie będzie potrafiła nikomu więcej zaufać. I czy powinniśmy jej współczuć? Absolutnie nie. Niech cierpi, płacze i wyje wniebogłosy. Niech boli ją jak najmocniej, bo inaczej się nie nauczy i zamiast dojrzeć, wdepnie pantofelkiem w kolejne gówno, z którego być może nie będzie miała już siły się wygrzebać. Musi to wypłakać, musi to wykrzyczeć i zrozumieć, że:

Jest ogromna różnica między durną księżniczką, a dojrzałą i inteligentną kobietą. Łobuz wcale nie kocha najbardziej. Gość, który sprawia, że nie możesz spać po nocach i masz mętlik w głowie, wcale nie jest idealnym materiałem na faceta. Jest nim ten, który sprawia, że nie możesz przestać się uśmiechać. Ten, który daje Ci czas, wsparcie i obecność.

Szukaj mężczyzny z mózgiem i pięknym sercem, który będzie dobrze traktował innych i Ciebie - to właśnie on będzie kochał najmocniej..."

Rafał Wicijowski

[livingxmyway]

Pamiętaj księżniczko, że łobuz kocha najbardziej… a później cierp, wyj i rycz, bo zamiast faceta z mózgiem wybrałaś zwykłego kurwa debila. Ile to już było tych dziewczyn, które dały się złapać w tą klasyczną pułapkę? Kręcił je tani lans, cwaniacki uśmieszek, kawał bicepsa i szybka fura. Księżniczki jakimś cudem przekonane, że świetnym materiałem na faceta może być typ, który równie często wali wódę w nocnym klubie, co zwykłe szmaty za nocnym klubem. Idealny kandydat na męża – samiec alfa, który kocha strzelić kreskę w nochal lub kogoś innego w ryja. I ten emanujący „miłosierdziem i szacunkiem” typ ponoć będzie kochał najbardziej. Niesamowite. I choć mówi się, że serce nie wybiera to jednak mózg powinien. Skoro więc wybrałaś zwykłego debila to nie licz, że będzie zachowywał się jak idealny mężczyzna. To tak jakby gówno pomalować na złoto, wepchnąć w nie sztucznego kwiatka i liczyć na to, że w końcu zacznie ładnie pachnieć.

oczami mężczyzny

04.11

[zimnymioczami]

"Ile to już było tych dziewczyn, które dały się złapać w tą klasyczną pułapkę? Kręcił je tani lans, cwaniacki uśmieszek, kawał bicepsa i szybka fura. Księżniczki jakimś cudem przekonane, że świetnym materiałem na faceta może być typ, który równie często wali wódę w nocnym klubie, co zwykłe szmaty za nocnym klubem. Idealny kandydat na męża – samiec alfa, który kocha strzelić kreskę w nochal lub kogoś innego w ryja. I ten emanujący „miłosierdziem i szacunkiem” typ ponoć będzie kochał najbardziej. Niesamowite.

I choć mówi się, że serce nie wybiera to jednak mózg powinien. Skoro więc wybrałaś zwykłego debila to nie licz, że będzie zachowywał się jak idealny mężczyzna. To tak jakby gówno pomalować na złoto, wepchnąć w nie sztucznego kwiatka i liczyć na to, że w końcu zacznie ładnie pachnieć.

Jak łatwo się domyślić płatki opadły. Dziś z dawnej księżniczki niewiele już zostało. Korona leży zdeptana na ziemi. Pantofelków tak bardzo ubrudzonych w łajnie zwanym toksyczną miłością nie da się łatwo doczyścić. Nie ma już wysoko uniesionej głowy. Nie ma uśmiechu na twarzy i tryskających radością oczu.

Pozostała gorycz, niesmak i przykre wspomnienia. Niepracujący szlachcic, absolwent wyższej szkoły robienia hałasu przekwalifikował księżniczkę na sponiewieraną dziewczynę. Zamkniętą w sobie, bez jakiejkolwiek pewności siebie istotę, która bardzo długo nie będzie potrafiła nikomu więcej zaufać. I czy powinniśmy jej współczuć? Absolutnie nie. Niech cierpi, płacze i wyje wniebogłosy. Niech boli ją jak najmocniej, bo inaczej się nie nauczy i zamiast dojrzeć wdepnie pantofelkiem w kolejne gówno, z którego być może nie będzie miała już siły się wygrzebać. Musi to wypłakać, musi to wykrzyczeć i zrozumieć, że:

Jest ogromna różnica między byciem durną księżniczką, a dojrzałą i inteligentną kobietą. Łobuz wcale nie kocha najbardziej. Gość, który sprawia, że nie możesz spać po nocach i masz mętlik w głowie wcale nie jest idealnym materiałem na faceta. Jest nim ten, który sprawia, że nie możesz przestać się uśmiechać. Ten który daje Ci czas, wsparcie i obecność.

Szukaj mężczyzny z mózgiem i pięknym sercem, który będzie dobrze traktował innych i Ciebie – to właśnie on będzie kochał najmocniej… "

-Rafał Wicijowski

[rozkapryszoneparasole]

Piekielnie zmyślne piekło dla zmysłów

Zmysłów mamy kilka. Niektórzy nawet szósty. Dzisiaj o jednym z  nich. Będzie czadersko, już to czuję!

Właśnie. Czuję, że czasami byłoby lepiej nie czuć. 

Sezon. Jest afera. Śmierdzi, jakby gdzieś blisko leżał trup (w sumie nie wiem jak wtedy śmierdzi, ale wiemy co mam na myśli). Śmierdzi z dnia na dzień bardziej. 

Aż szczypie w oczy.

Masakryczna kanalizacja. W centrum. Miasta. Dużego. Środek lata w tym mieście. Dużym. Moja wiedza historyczna nie jest zbyt rozbudowana, ale gdzieś mi tam z tyłu głowy jeszcze świta, że w starożytności kanalizację.. No, nieważne, kto wie, ten wie, kto chce, ten doczyta. 

(ALE JA JESTEM SPRYTNA!) 

Już wracam...

Kanalizacja, centrum, upał. Smród. Okropny, wykraczający poza wszelkie dopuszczalne normy, miejski odór. I nasz ogródek w tym śmierdzącym, centralnym centrum. Nasze starania w tych warunkach - gówno warte. I nieprzypadkowo właśnie wyraziłam się tak, a nie inaczej.

Jeden dzień, drugi dzień, smród się nasila. Im cieplej, tym gorzej. Ja - kochająca upały i klimat tropikalny - zaczynam wątpić. Tortura dla nozdrzy - gorzej, niż wyrywanie z nosa włosów na żywca. Zaczynam myśleć o klamerce na nochal. Dla mnie, dla ekipy i dla gości. 

Nie, to nie jest dobry pomysł. 

Padają pierwsze pytania sugerujące, że nie tylko my czujemy to, co czujemy. 

Co robić, co robić..? Zaraz nam wszyscy pouciekają! Nie wrócą!

- Nos... nie wycymam!

Nasze piwne Coco Chmiel nr 5 jest pestką maleńką przy tym co zionie spod ziemi. Po całym upalnym dniu te otchłanie piekielne potęgują swoje moce i dają czadu tak nieziemsko, że aż piekielnie. Jeśli coś w taki sposób rozkwita wieczorami, to nie jest to ani boska aura, ani biznes. I.. raczej nie chcę wiedzieć co to właściwie jest, to coś, co rozkwita.

I teraz akcja. Jeśli ja jestem dobra w negocjacjach (a jestem), to moja mama przekracza wszelkie normy. Jest mistrzem wśród mistrzów. Niekwestionowanym dyktatorem cudzych myśli. Treserem poglądów. Chodzącą sugestią. Czynnikiem wpływającym na podjęcie TEJ WŁAŚCIWEJ decyzji. I działania. Natychmiast.

Chwyta za telefon. Dzwoni do jednego z urzędów - tego od dróg i mostów. I zaczyna. Zatroskana. Że dnia poprzedniego na ogródku siedział u nas tata z synem. I śmierdziało tak niemiłosiernie, że mały, jakby z zatrucia jakiegoś, zwymiotował. Z drugiej strony słuchawki szok i niedowierzanie. Moja mama kontynuuje swoją opowieść. Że ten tata tak się zmartwił, że aż się wściekł (bo przecież różnie można wyrażać swoje zmartwienie), że zaczął krzyczeć, że to skandal (tu się z wyimaginowanym tatą zgadzam), że zadzwoni po telewizję, że zrobi aferę! Jak tego słuchałam, sama się wystraszyłam tego taty, który nie istnieje. 

Moja mama - rozegrała to emocjonalnie, stopniując dramaturgię, argumentując sytuacyjnie, trafiając w czułe punkty, budując grozę. Ja - wiedząc, że to podpucha - uwierzyłam. Chciałam dopytać nawet o losy biednego malca. 

Następnego dnia przyjechała ekipa i zadziałali. Właściwie. Natychmiast. Bez zwłoki. Problem zniknął. Stał się.. niewyczuwalny.

I znowu można było oddychać.

Jeden telefon!

I odrobina wyobraźni.

[jestrudoblog]

Fotograficzny poradnik zakupowy – lato 2017

Rudziki, na Waszą prośbę publikuję kolejną odsłonę poradnika – jaki aparat wybrać w 2017 roku. Sprzęt niestety czasem się zużywa, niektóre aparaty tracą moc, inne zwyczajnie się przedawniają. Wiem, że nie każdy jest obeznany z tymi technicznymi parametrami. I bardzo dobrze, bo macie mnie, a ja już Wam pod nochal podsunę co fajniejsze modele.

Jaki aparat wybrać?

  Każdy aparat fotograficzny został opisany pod kątem tych samych specyfikacji. Znajdziecie tutaj info o:

fizycznej wielkości matrycy, jej rozdzielczości w pikselach

ekranie

wizjerze

wadze

obiektywie

możliwościach wideo

oraz możliwościach dodatkowych, które zasługują na uwagę

Technicznie – im większa (fizycznie) matryca w aparacie, tym mniejsze szumy i lepsza jakość. Nie jest to jednak takie oczywiste, bo na jakość fotografii ma wpływ także zastosowana technologia (np. prędkość i możliwości) procesora i kilka innych czynników.

  Wpis został podzielony na następujące kategorie:

aparat kompaktowy

bezlusterkowiec lifestyle’owy

bezlusterkowiec dla zaawansowanych

lustrzanka dla początkujących

lustrzanka dla bardziej zaawansowanych

aparat wodoodporny – idealny na wakacje

aparat do nagrywania wideo

aparat w telefonie

Teraz mocno liczę, że poniżej znajdziesz odpowiedź na pytanie: jaki aparat wybrać w roku 2017, jedziemy! Aaa i jeszcze jedno, wpis zawiera linki afiliacyjne – jeśli zdecydujecie się na zakup, ja otrzymam niewielką prowizję.

Przeczytaj też: jak zacząć fotografować oraz nauka fotografii w domu.

  Aparat kompaktowy

Największa zaleta: gabaryty, a to się równa niewielkiej wadze i dyskrecji.

Największa wada: maleńka matryca często kiepsko radzi sobie z pracą na wyższych czułościach.

  Canon G9 X Mark II

Matryca: CMOS 1\”, 20.1 MP

Waga: 206 g (z baterią)

Ekran: LCD 3.2″ dotykowy

Wizjer: brak

Obiektyw: f/2.0-4.9, 10,2–30,6 mm

Wideo: Full HD

Dodatkowo:

Wi-Fi

3-krotny zoom optyczny

5-cio osiowy stabilizator obrazu

Cena: około 2000 zł

Kupuję ten aparat!

    NIKON COOLPIX L840

Matryca: 1/2.3″, 16 MP

Waga: 538 g (z baterią)

Ekran: LCD 3″

Wizjer: brak

Obiektyw: 22,5 – 855 mm,

Wideo: Full HD

Dodatkowo:

Wi-Fi

38-krotny zoom optyczny

optyczny stabilizator obrazu w obiektywie – zaawansowana redukcja drgań

matryca CMOS

Cena: około 840 zł

Kupuję ten aparat!

    Canon PowerShot SX710 HS

Matryca: 20,3 Mpix

Waga:  269 g

Ekran: LCD 3″

Wizjer: brak

Obiektyw: 4.5-135 mm, f/3.2

Wideo: Full HD 60p

Dodatkowo:

Wi-Fi

30-krotny zoom optyczny

stabilizator obrazu

matryca CMOS

Cena: około 1300 zł

Kupuję ten aparat!

    Panasonic Lumix DMC-TZ100

Matryca: 20,1 Mpix, CMOS

Waga:  312 g z akumulatorem i kartą

Ekran: LCD 3″, dotykowy

Wizjer: elektroniczny

Obiektyw: 9.1-91 mm, f/2.8-5.9

Wideo: 4K, MP4, 25p, 24p, 100 Mbit/s

Dodatkowo:

Wi-Fi

10-krotny zoom optyczny

stabilizator obrazu 5-cio osiowy

funkcje kreatywne

Cena: około 2800 zł

Zdobywca nagrody EISA 2016-2017

Kupuję ten aparat!

    Bezlusterkowiec lifestyle’owy

Największa zaleta: możliwości lustrzanki zamknięte w kompaktowym pudełeczku.

Największa wada: brak bardziej zaawansowanej optyki lub jej wysoka cena.

  Fujifilm X-T10

Matryca: APS-C, 16,3 MP

ISO: 200-6400

Waga: 381 g (z akumulatorem i kartą pamięci)

Ekran: odchylany, LCD 3″

Wizjer: elektroniczny

Obiektyw: zależnie od zestawu

Wideo: Full HD z szybkością 60 kl/s

Dodatkowo:

świetny AutoFocus

liczne pokrętła i przyciski „wyciągnięte” na obudowę

dzięki czemu masz szybki dostęp do zmian ustawień

Cena około 2600 zł za body

Kupuję ten aparat!

    Sony A6300

Matryca: 24,2 MP, APS-C

Waga: 404 g (z kartą i baterią)

Ekran: LCD, 3″, odchylany

Wizjer: elektroniczny, 100% pokrycia kadru

Obiektyw: zależnie od zestawu

Wideo: 4K

Dodatkowo:

uwaga uwaga, 425 pól AF!!!!!!

11 kl/s w trybie zdjęć seryjnych

szybki AF

Cena body od 4300 zł

Zdobywca nagrody EISA 2016-2017

Kupuję ten aparat! 

    Bezlusterkowiec dla zaawansowanych

 Olympus E-M 10 Mark II

Matryca: 4/3, 16,1 MP

ISO: 100 – 25600

Waga: 393 g (z kartą i baterią)

Ekran: odchylany, dotykowy LCD 3″

Wizjer: elektroniczny

Obiektyw: zależnie od zestawu

Wideo: Full HD 60kl/s

Dodatkowo:

solidna obudowa

funkcjonalny design

duże możliwości konfiguracyjne

prawidłowe oddanie balansu bieli

dobre wyniki w kategorii zakresu i dynamiki tonalnej

tryby Live Bulb, Live Time i Live Composite

Live View

Cena od 3200 zł z obiektywem EZ-M1442

Zdobywca nagrody EISA 2016-2017

Kupuję ten aparat!

  Lustrzanka dla początkujących

 Nikon D5500

Matryca: APS-C 24 MP

ISO: 100 – 25600

Waga: 470 g (samo body)

Ekran: LCD, odchylany, 3,2″

Wizjer: lustrzany

Obiektyw: zależnie od zestawu

Wideo: Full HD z szybkością 60 kl/s

Dodatkowo:

39-cio punktowy, skuteczny autofocus

Lekki i niewielki, jak na lustrzankę

Wygodny uchwyt

Wbudowane Wi-Fi

Dobrze sobie radzi w słabym świetle

Live View

Nagrody: otrzymał nagrodę EISA 2015-2016 w kategorii Najlepsza Amatorska Lustrzanka Cyfrowa

Cena za body ok. 2850 zł

Kupuję ten aparat!

    Canon EOS 750D

Matryca: APS-C 24,2 MP

ISO: 100 – 12800

Waga: 565 g (z akumulatorem)

Ekran: obrotowy, dotykowy, LCD 3″

Wizjer: lustrzany

Obiektyw: zależnie od zestawu

Wideo: z prędkością 30 kl./s w Full HD

Dodatkowo:

Wi-Fi

19 punktów AF (wszystkie to punkty krzyżowe)

wydajny procesor DIGIC 6

dobre zdjęcia w słabym świetle

Cena za body od 2450 zł, z KITowym obiektywem od 2800 zł

Kupuję ten aparat!

    Sony A68

Matryca: 24MP

Waga:  610 g (samo body)

Ekran: LCD, 2,7″, ruchomy

Wizjer: 100% pokrycia kadru

Obiektyw: zależnie od zestawu

Wideo: Full HD 50p

Dodatkowo:

funkcjonalny tryb LV

stabilizacja matrycy

79-cio polowy AF!

Cena body ok. 2200 zł

Kupuję ten aparat z KITowym obiektywem!

    Lustrzanka dla bardziej zaawansowanych

 Canon EOS 80D

Matryca: CMOS, 24 MP

Waga: 650 g (samo body)

Ekran: LCD, odchylany, obrotowy, 3″

Wizjer: pryzmatyczny

Obiektyw: zależnie od zestawu

Wideo: 1920 x 1080 (59,94, 50 kl./s)

Dodatkowo:

45 punktów AF

Wizjer pokrywa 100% pola kadru

Łatwy w obsłudze i sterowaniu

Sprawny balans bieli

Cena body od 4700 zł

Zdobywca nagrody EISA 2016-2017

Kupuję ten aparat!

  Nikon D500

Matryca: APS-C (crop) 20,9 MP

Waga: 760 g (samo body, bez akumulatora czy karty)

Ekran: dotykowy i odchylany

Wizjer: pryzmatyczny

Obiektyw: zależnie od zestawu

Wideo: 4K z prędkością 30 klatek na sekundę

Dodatkowo:

153 punkty autofocusa oraz 99 pola krzyżowe

Bardzo szybki i precyzyjny AF

Solidna obudowa

Podwójne gniazdo kart pamięci

Cena body od 8100 zł

Zdobywca nagrody EISA 2016-2017

Kupuję ten aparat!

  Aparat wodoodporny

Olympus TG-4

Matryca: 16 MP

ISO: 100 – 6400

Waga: 247 g

Ekran: 3″

Wizjer: brak

Obiektyw: bardzo jasny (f/2.0), o dużej rozpiętości ogniskowych: 25-100 mm, f/2,0-4,9

Wideo: Full HD 1080p

Dodatkowo:

Oodporność na zanurzenie (15 m), upadek (2,1 m), mróz (-10 C), nacisk (100 kg), kurz, zarysowania

Możliwość fotografowania w trybie RAW

Ciekawe funkcje specjalne, np. slowmotion

W trybie macro zdjęcia możemy wykonywać już z odległości 1 cm!

Wi-Fi i GPS

Cena od 1490 zł

Kupuję ten aparat!

  Aparat do nagrywania wideo

 Panasonic Lumix DMC-G7

Oczywiście obecnie także telefonem możemy stworzyć wideo świetnej jakości, jednak oto dlaczego warto zwrócić uwagę na ten model:

Matryca: 4/3, 16 MP

ISO: 100 – 25600

Waga: 410 g (z akumulatorem i kartą pamięci)

Ekran: dotykowy, odchylany, 3″

Wizjer: elektroniczny

Obiektyw: KIT 14-42 mm

Wideo: w rozdzielczości 4K na zwykłych kartach SD!

Dodatkowo:

Szybki i precyzyjny AutoFocus (AF)

Ciekawe dodatki: Star Light AF, Focus Peaking, fotografia poklatkowa

Wygodny odchylany, obrotowy ekran

Nagrody: EUROPEAN PHOTO & VIDEO CAMERA 2015-2016

Cena od 2350 zł za body

Osobom dysponującym dużo dużo większym budżetem polecam Sony Alpha 7s II. Tylko tutaj mówimy już o wydatku rzędu 12 tysięcy.

Kupuję ten aparat!

Mam i bardzo się lubimy. Nie przypuszczałam, że nowa technologia może tak ułatwić życie. Kręcenie filmów poklatkowych dzięki temu Lumixowi jest zwyczajnie łatwe. Jakość wideo super. Obrotowy i w pełni ruchomy ekran też na plus. Jedynie KITowy obiektyw nie urywa wiadomo czego, ale na szczęście można wymienić.

Aparat w telefonie

 HTC U11

Matryca: 12 MP

Waga: 169 g

Ekran: 5,5 cala, Quad HD

Obiektyw: bardzo jasny – f/1.7!

Dodatkowo:

Skuteczny autofokus i redukcja szumów

Optyczna stabilizacja obrazu

Zdjęcia panoramiczne, HDR, format RAW

Wideo 4K z dźwiękiem przestrzennym

Tryb PRO, gdzie mamy możliwość zmiany parametrów ekspozycji

Najwyższa ocena aparatu fotograficznego, według serwisu DxOMark

Cena od 3250 zł

Kupuję ten telefon!

Od kilku dni jestem szczęśliwą posiadaczką tego modelu i, choć nasza znajomość jest krótka, to była iskra ;) Trochę, jak związek z Panem Mężem, zaręczyny po 3 miesiącach i te sprawy.

      Rudziki kochane, wiecie już, jaki aparat wybrać w tym roku. Mam nadzieję, że lista będzie dla Was inspiracją. Kupujcie* i róbcie piękne zdjęcia!

* – tylko, żeby nie było, że „sprzętu kupa, a fotograf dupa” ;) To Wy robicie zdjęcia. Na początek wystarczy tani kompakt, czy telefon. Serio serio.

Post Fotograficzny poradnik zakupowy – lato 2017 pojawił się poraz pierwszy w Jest Rudo | blog fotograficzny.

from Fotograficzny poradnik zakupowy – lato 2017