#Hayatın Anlamı

[alperen1emre]

Hayat o na baktığımda farklı bi anlam kazanıyor renkler daha canlı hayat daha yaşanılabilir bir yer haline geliveriyor 35k adım attık attığımız gün içinde onunla yürürken bir şey hissetmedim yorgunlugumu unuttum ama odaya döndüğüm ondan ayrı kaldığım an bütün yorgunluk tepeme üşüştü ayağa kalkamadım bana yorgunluğumu unutturacak kadar güzel sevgi geliyor gercekten baktığın an gözlerin parlıyor dünyada sanki hiçbir kötü şey yokmuş gibi kumsalda yaz gecesinde hafif esintili havada günbatiminda piknik yapmak gibi ferahlatici ve rahatlatici sadece omzuna basimi koymak bile hissetmedigim kadar rahatlik hissettiriyor 🫠🫠🫠

[senlivesensizim]

küçük bir çevre, sade bir hayat, dingin bir zihin, telaşsız bir yaşam, mutlu bir kalp.

[sarilmaahissim]

Sarılmam İhtiyaç,

Sarılman Antidepresan♥️🌙

[giderkenkalmaktibenimkisi]

İnsanın kendini bulma yolculuğu, derin bir uçurumun kenarında cesurca atılan ilk adımla başlar. Kendi iç dünyasına doğru yaptığı bu yolculuk, korkularla yüzleşmeyi, zaaflarını kabullenmeyi ve en önemlisi, kim olduğunu keşfetmeyi gerektirir. Bu süreç, kimi zaman sarsıcı, kimi zaman da aydınlatıcıdır.

Kendi gerçeğini keşfetmek, insanın içsel bir devrimi gerçekleştirmesiyle mümkün olur. Bu devrim, ezberlenmiş doğruların ötesine geçmeyi, öğretilen kimliklerden sıyrılmayı ve özünü bulmayı gerektirir. Kendi gerçeğini kabul etmek, insanı kalıplardan kurtarır, zincirlerinden özgür kılar. Ve o an, insan kendine dair her şeyi kabul eder; eksikleriyle, hatalarıyla, bütün kusurlarıyla.

Bu farkındalık, insana her şeyden önce, kendi hayatının mimarı olduğunu hatırlatır. Karşılaştığı zorlukların, yaşadığı acıların ve elde ettiği başarıların ardındaki gücün, bizzat kendi iradesi olduğunu fark eder. Bu güç, insanı hem büyütür hem de sadeleştirir; zira farkına varmak, insanı en yalın haliyle kendi gerçeğiyle yüzleştirir.

Kendini bilmek, bir ömür boyu süren bir arayıştır. İnsan bu arayışta bazen kaybolur, bazen de bulur. Ama her defasında, biraz daha derin, biraz daha bilge olur. Çünkü farkındalık, insanın en güçlü silahı, en sadık dostu ve en derin bilgelik kaynağıdır.

Bu yolculukta insan, eninde sonunda, kendi içine dönmeyi öğrenir. Çünkü en büyük keşif, kendi varlığının sınırsızlığıdır. Ve bu sınırsızlık içinde, kendini bulan her insan, evrenin de sırrını çözmeye bir adım daha yaklaşır.

.

.

.

[elfin-blogg]

Allah'ım Muhabbetlerinde Rızanı arayan " Sevdiğin Kullarının kalplerini' birbirine Sevdir Hayırlı helal Eş eyle Allah'ım Amin 🤲🏻 Şu Cumanın hürmetine duamı kabul eyle " Ya Erhamerrahimin 🤲🏻🥲🥹🌈🌈 Amin

Hayırlı Sevgi Aşka" Hayırsız sevgi pişmanlığa... Umutsuzluğa kapılmadan.. Ne diyorduk. Allah'ım hakkımızda hayırlı helal eş nasip etsin amin 🤲🏻 Umut etmediğini Allah sana nasip mi edermiş..

Rabbimiz sevenleri sonsuzluğa dek korusun 🤲🏻 Sevgilerini daim etsin amin 🤲🏻 🫂🌈

[yolhikayelerim]

insan hayatında bir kez değerince sevilir.

[pembebirkrizantem]

Bir şarkı da duymuştum diyor ki; Seni tanımak, seni sevmek demektir. Öylesine derin ve öylesine içten...

[petrikori]

Hayatım odamdan daha dağınık olmaya başladı

[kelimeatlasi]

Sessizliğin Fısıltıları: Kendine Açılan Kapı

Düşünceler ne zaman kelimelere ihtiyaç duyar? Ve kelimeler ne zaman sessizliğe yenik düşer? Bazen bir bakış, binlerce sözcüğün taşıyamadığı bir anlamı taşır. Sessizlik, bir boşluk değil; aksine, anlatılanlarla anlatılamayanlar arasında kurulan ince bir köprüdür.

Sessizlik, bir arayış değil midir aslında? Sözcüklerden yorulan bir zihnin huzura kavuşma çabası... Belki de insan, en derin sorularının cevabını sessizlikte bulur. Gürültünün arasında kaybolan iç sesimiz, sessizliğin dinginliğinde yeniden kendini hatırlatır.

Sessizlik, iki insan arasında kurulan görünmez bir bağdır. Sözcüklere gerek duymadan anlaşabilmek, duyguların kelimelere ihtiyaç duymadan paylaşılabilmesidir. Bazen bir dostun yanında oturup hiçbir şey söylemeden geçirilen bir zaman, saatlerce yapılan bir konuşmadan daha derin bir anlam taşır. Çünkü sessizlik, samimiyeti sınar ve ruhların dilini açığa çıkarır.

Peki ya hayatımızda sessizliğe ne kadar yer veriyoruz? Sürekli bir şeyleri açıklama, doldurma ve gürültü yaratma çabamız, bizi sessizlikten ve dolayısıyla kendimizden uzaklaştırıyor mu? Belki de sessizlikten korkuyoruz; çünkü sessizlik, yüzleşmeyi gerektirir. O yüzleşmenin içinde kim olduğumuz, neleri sakladığımız ve hangi hayallerimizi unuttuğumuz gizlidir.

Bir an için dur ve düşün: En son ne zaman sessizliğin içinde kayboldun? Doğanın sesini, nefes alışlarını ya da kalbinin ritmini fark ettin mi? Sessizlik, evrenin ve bizim içimizde yankılanan bir melodidir. Bizi konuşmaktan uzaklaştırıp dinlemeye davet eder.

Bir gün, hayatın tüm gürültüsünden kaçıp sadece sessizliği dinlemeyi dene. Kim bilir, belki orada yalnızca huzuru değil, kaybolduğunu sandığın bir parçanı da bulursun. Çünkü sessizlik, sadece susmak değil, aynı zamanda içsel yolculuğa açılan kapıdır.

Sessizlikten korkma; çünkü bazen en derin cevaplar, hiçbir sesin olmadığı yerde saklıdır.

[vinceverbatim]

"

1. Yavaştır yaşamının anlamı.

2. Sana aldırmaz; öyle hemen de çıkıp gelmez sana, sen onu ne denli bekliyor olsan da.

Senin beklemen:  bir boşunalık duygusudur yalnızca;  gerçekler içinde hayallerin;  olup-bitenler içinde olamayacakların düşlenmesi--boyuna ve boşuna bir düşüş –-- oysa o,   gelişmektedir.  Sana doğru.   Sen hiç bilmeden – beklerken, bilmeden.

Senin beklediğindir o; ama sen, bilmiyorsundur.  Gelmeyeceğini sanarsın. Yıllar geçtikçe,  hatta, hiç gelmeyeceğini bildiğini sanarsın --yıllar geçer, emin olduğunu da sanarsın artık hiç gelmeyeceğinden.

Senin beklemen; hüzünlü ama dingin bir umutsuzluktur; bir an önce bitirip gitme isteği çökmüştür üzerine -- hatta bitiremeyeceğini de bildiğin bir çok şeye aldırmazca ve umarsızlıkla girişip,  hepsini yarım bırakıp gitmek, bir ayartı kadar keskindir artık.

-- Yaşamının anlamı bulunmamıştır, bulunamayacaktır--o, gelmeyecektir-- ya; sonuçsuz, bir son olarak,  ölüm, gelebilir, artık, işte…

3. Hani çiçekler vardır --sanarsın, hep tomurcuk kalacaklar (öylesine uzun sürmüştür ki gelişmeleri, serpilmeleri,  olgunlaşmaları); oysa,   gün gelir, inanamadığın bir hızla, pırıl pırıl açıverirler ya -- işte öyle:  birdenbire geliverir yaşamının anlamı.

Yıllar sürer, çünkü, o küçücük tomurcuğun gelişmesi, sonra çiçeklenmesi; sonra olgunlaşması, meyveye duracak hale gelmesi.  Yıllar ve yıllar…

Meyve: olgunluktan çürümeye geçiş olacaktır; ama, yokluktan varlığa da…

Yaşamdan ölüme; ama, bir o kadar da, ölümden yaşama…

4. Yıllar önce görmüşsündür onu -- bir an için, tek bir kez:  Ufacık.  Belirsiz. Uçucu. Yalnızca, içinden, “Ne güzelsin”  demişsindir. “Kalsan ya biraz”  bile diyemeden -- zaten bilmiyorsundur deyimi o zamanlar.

Bir karışıklık ve geçip gidicilik içinde yalnızca : anlık bir görüntü. Bir görünüm, bir yüz, bir çehre -- birkaç renk içinde. Esintili bozkır tepesinde (bir tür bahardır) ak bir kızıltı. Kötü bir çivit mavisi ve yapışkan bir beyaz içinde. Yanında sapsarı birşey…

Geçip gitmiş, silik; hep de silinen bir anı.  Küçücük.  Zorlukla anımsadığın (o gün niye orada olduğun bile belirsizdir),  hiçbir anlam veremediğin; kavramak şöyle dursun,  daha nereye -hangi yerine- koyacağını bile bilemediğin bir an- ani bir anı olacak birşey…

***

İşte pencerenin camında yavaştan biriken buğu gibidir --gözünü tamamiyle kapayacak körlük--: görüşünü tamamiyle örtmeye yönelmiştir; ama açık bakışının da hangi noktada olanaklı olduğunu (bahar’ın ne zaman ve nasıl geleceğini)   sana bildiren, gene, odur…

5. Sonra,  işte, yıllar sonra (yarıyı çoktan aşmış ömür sonra)  gelir:  “İşte o benim” der – “bendim o işte…”

Oruç Oruoba, Hani

[benegeminincisi]

[semaamagokyuzuolmayan]

İyi olmaya çalışıyorum. En çok da kendime. Çünkü fark ettim ki insan kendine iyi davranmazsa kimse iyi davranmaz. Çünkü insan sevmezse kendini, kimse sevmez. İnsan korkarsa yalnızlıktan, yanında kimse olmaz.

[at-nights-world]

[yarennarsiv]

Hayatı anlamak için mezarda bol bol zaman geçirin.

Ben geçirdim.

[giderkenkalmaktibenimkisi]

Bu gece de yıldızlar sessizce gökyüzünde parlıyor, ancak içimde kopan fırtınaların haddi hesabı yok. Kalbim, hüzün ve özlemle dolu, yaşadığım acının tarifi yok bilemiyorumki nasıl tarif edilir. Kalbim hüzün ve özlemle dolu, yaşadığım acının derinliklerinde kaybolmuşum. Gözlerimin önünden geçen anılar, geçmişin izlerini taşıyor; yaşanmış ve yaşanmamış her şey, içimi burkuyor. Her hatıra, bir zamanlar var olan ama artık yok olan bir aşkın izlerini taşıyor. Gece, yalnızlığın ve özlemişliğin ağırlığını hissettiriyor, kalbim ise hala onunla dolu yıldızlara bakıyor, belki de bir gün bu hüzün bulutları dağılır gözlerimizdeki yaşlar yerini huzura bırakacak ve kalbimiz, geçmişin acılarını aşarak yeniden umuda sarılacak.

[aydinligagidenyol]

“Hayatta her şey olabilirsin, fakat mühim olan hayatın içinde ‘insan’ olabilmektir.”

- Şems-i Tebrizî

İnsan, âlem-i suğradır, küçük bir evrenin suretidir.

Benliğinde kaybolup Fenâ Fillâh’ı bulan kullarından olma duası ile…