pembebirkrizantem

[pembebirkrizantem]

MARİA

Çiçekler Maria!

Ne denli muhtaçsa bahara,

İnsanlar da sevmeye

sevilmeye o denli muhtaç...

Ama kimse sevmiyor Maria!

Kimse sevmeyince

Kimse de sevilmiyor...

Bu yüzden insanlık,

kuruyor git gide.

Nefret tohumlarının boy verdiği bir çağda

Zehirlenmiş topraklardan,

Güçlü fidanlar bekliyoruz...

Yaprağın kirlenmese bile

damarlarına işliyor

bir kere insanın soğukluk...

Ruhun kirleniyor Maria,

Zihnin, bakışın

Hatta yürüyüşün bile değişiyor.

Sen sokakları aramıyorsun artık Maria!

Sokaklar seni arıyor...

Yalnızlık uğradı mı semtine

Adres sormuyor artık adama...

Ziyan edilmiş bir ormanın,

Ayakta kalan tek ağacı gibi

hissediyor insan

Mesela sağ yanından esen rüzgara

Sol yanını bile siper edemiyorsun

Kendine hayrın yok!

Orman yanmış,

Diğer ağaçlar uçmuş gitmiş...

Çok mu umurumda sanki?

Fakat umurumda Maria!

Her gece rüyama giriyor,

İnsanlığın tutuştuğu yangın,

Gövdem cayır cayır yanıyor,

Çıtırtılarını duyuyorum

duygusuz insanların...

Sessiz çığlıklarla,

Eriyip gidiyor her biri;

Arkalarında yalnızca

Tozla kaplı birer mezar taşı bırakarak...

Fakat o bile kalıcı değil Maria!

Nice düşler, fikirler ve idealler

İnsanla beraber karışırken toprağa,

Soğuk bir taş parçasının,

Kalıcı olduğunu düşünmek

Tıpkı ahmak bir adam gibi

Sıkıca tutuyor yakamdan.

Biriktirdiğin hisler,

Sevilmek için sarf ettiğin onlarca çaba

Ve başarısız bir sevme macerası bile

Mevzu bahis olamıyor artık

Düşünsene Maria!

Ağlayarak doğuyorsun,

Gülerek yaşıyorsun,

Ama böyle bir çağa denk geldiğin için

Severek ölemiyorsun bile...

Ne kadar korkunç değil mi?

-PembeBirKrizantem

Yorumlarınızı esirgemeyin lütfen...

[pembebirkrizantem]

BİR DEMLİK PAPATYA

Acı, buhranıyla vurunca boş duvarlara,

Kaynamaya başlardı bizim evde,

Bir demlik Papatya...

Kokusu ortalığı doldurdu mu?

Bir damlası yüreğimize dökülür,

Kalanı ise ince belli çay bardaklarına...

Sarı rengiye pek iç açıcı olmasa da,

Bal katardı annem içine tatlanırdı...

Bazen de bal yerine,

Sessiz bir gülümseme çiceklenirdi yüzünde,

Şekersiz de olsa çay,

Annem gülünce tatlı gelirdi bize...

E papatya çayı da,

Boşuna demlenmez bir evde,

Nihayetinde;

Vardır demleyenin de bir demleteni,

Söyleyenin bir söyleteni,

Ya da annem gibi üzülünce gülümseyen bir kadının,

Elbette vardı bir gülümseteni...

Mutluluktan olmasa da.

Eskiden papatyayı sadece

saçlarına sürmek için

demleyen bir kadın,

Artık çayını içmeye baslamışsa...

Hayat ona pek de iyi davranmıyor demekti.

En azından annem için.

Artık biliyordu,

Gözyaşıyla pişen yemekleri,

Tül perdesinin kolasına eklenen,

Tükenmez çileleri ve evlatları

umutla bakarken yüzüne...

Papatya çayı içip hayata sanki,

hiç üzülmemiş gibi bir şevkle devam edebilmeyi...

Annem diye demiyorum ama,

Güzel yürekli bir kadındır.

Papatya çayı içmediği günlerde bile,

Ellerinin değdiği her yer mis kokar...

Gözleri hep merhametle bakar,

Koşturur durur oradan oraya,

Hayat ise ona katlandığı bunca şeye ragmen

Yalnızca iki armağan verebilmişti...

Biri bendim ablamla,

Biri de tıpkı gözyaşları gibi

Bardaklara doldurup boşalttığı

Bir demlik papatya.

-PembeBirKrizantem

J.A

(Sıcacık bir şiirle geldim. Yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.)

[pembebirkrizantem]

Ben seni nasıl unutacağım şimdi?

Gün henüz batmamış,

Ve karanlık tüm iştahıyla,

Yutmamışken koca bir şehri...

Sokaklar kötü bir kadın gibi

Düşmemişken gecenin koynuna,

Üstelik asfalt bile ıslanmamışken,

Yokluğunun yağmurlarıyla...

Ben seni nasıl unutacağım şimdi?

-Pembe Bir Krizantem

[pembebirkrizantem]

GÜLEN ADAMIN ÖLÜMÜNE DAİR

Bir gün alırken canını bir faninin,

Ansızın geçmişti önünden, Azrail'in,

Yine gülüyordu kuşlara,

Yine bakıyordu insanlara,

Ve yine geziniyordu sokaklarda...

Azrail çıkarken ölüm getirdiği evden,

Gülen adamdı kapıda, onu bekleyen...

Geçti Azrail gitti adamın önünden,

Arkasından bir kahkaha duyuldu hemen,

"İnsanlar senden kaçar hep,

Sense benden kaçıyorsun demek,

İnsanlara göre deliyim ama,

Senin içinde pek iyi biri olmasam gerek"

Azrail döndü baktı ardındaki mezcuba,

"Sen kötü biri değilsin ey fani!

Ama vaktin gelmedi henüz,

Hak icazet vermediyse

Ne yapsın sana Azrail!

Öyleyse git yoluna,

Ölüm vadesi dolmadan,

Gelmez insanoğluna"

Adam güldü yeniden,

Ardından hiç bozuntuya vermeden dedi ki

"Müsade etmezsin seninle gelmeme,

Ama alırsın sevdiklerimi de bir bir,

Madem istemezsin beni,

Bana bu zulmün niyedir?"

Bu kez gülen azraildir adama,

"İmtihan benim olsa

Getireyim sana sevdiklerini...

Hak cenneti nasip edecekse kuluna,

Uğruna elbette bir şeyler kaybetmeli"

Yanağından bir damla döküldü yere gülen adamın,

Sonra acı bir inilti duyuldu.

Yürekten dile düştü ateş.

Gülen adam ağlıyordu,

Ağlıyordu hıçkıra hıçkıra ilk kez...

"İmtihanım başım gözüm üstüne,

Ama hasret, bu hasret yok mu?

Yanında hafif kalır getirdiğin ölüm bile

Yine de gelemezsin mi diyorsun benimle?

Ben gitmeye bu kadar gönüllüyken hem de,

Dem bu dem değilse,

Ne sen bana görünürsün

Ne de ben sana rastlarım bu evin önünde.

Bu kader değil de nedir öyleyse"

Azrail ağlayan adama baktı,

"Ey insanoğlu

Ömür sabır demektir.

Varsa nasibin bu dünyada,

Sabır ölümü vaktiyle beklemektir.

Bir sonraki karşılaşmamızda,

Söz veriyorum!

Seni almadan,

Dönmeyeceğim semaya."

Gülen adam başı önde,

Kurularken gözyaşlarını öylece,

Azraille dostlukları başlamıştı o gün

İşte tam da böyle...

Sonra gecelerden bir gece,

Yeniden karşılaştı,

Bu iki eski dost,

Azrail sözünün eriydi belli ki!

Aldı gülen adamın canını,

Karanlık bir harabede,

Nasır tutmuş ayaklarından,

Permeperişan saçlarına kadar...

Sinsi bir soğuklukla gezindi,

Tâkatsiz bedeninde...

Yalnızca yüzüne dokunmadı,

O kaygısızca gülmekte olan yüzüne,

Kan çekildi, ten bembeyaz kesildi,

Ama gülmeye devam etti gülen adam,

Kıyamete kadar da

Gülmeye devam edeceği gibi...

-PembeBirKrizantem

(Şiirin bu kısmını paylaşmak konusunda kararsız kaldım ama asıl kararı okuyucunun vermesi gerektiğini düşünüyorum. Yorumlarınızı bekliyorum.)

[pembebirkrizantem]

Uyanmak istemediğim her rüya seni karşımda sanki hiç ölmemişsin gibi gördüğüm anlara tekabül eder. Rüya olmasından korktuğum, yalnızca bir rüya olduğunu anladığımda ise gözyaşlarıma sığındığım ziyaretlerdir bunlar.

O an ben de en az senin kadar ölü olmayı dilerim bir süre. Dilerim yalnızca. Korkma ama. Bilirsin tatlıdır benim canım. İntihar edecek bir insan değilim pek. Ama sen yine de buna çok güvenme. Ne olursa olsun gel olur mu? Hiç değilse...

Rüyalarıma...

(Gülen Adama)

-PembeBirKrizantem

[pembebirkrizantem]

Ömür Ağacının Körpe Tohumu

Yuvarlandı,

Yuvarlandı,

Ve düştü...

Toprağa,

Suya,

Havaya,

Ateşe

Ve kalbe

Ömür ağacının körpe tohumu...

Böylece başladı,

Mevsimler.

Henüz icat olunmamışken

saatler...

Akıp durdu zaman

Doğumdan,

Ölüme doğru...

Önce filizlendi hayat,

Sonra boy verdi,

Düştüğü yerden.

Topraktan semaya doğru...

Uzadı da uzadı,

Nihayetinde

Tohumun kaderiydi büyümek...

Koca bir ağaç olmak!

Ve gölgesinde tüm insanlık.

Henüz yaprakları bile

Kendine yeterli gelmezken

Üstelik...

Fakat ne zamanı kabil gelirdi buna...

Ne de henüz tanışmadığı

Sert ve soluksuz mevsimleri,

Zira büyüdükçe

Anlayacaktı;

Çiceklenmek için

Ağır kışlar geçirmek

Gerektiğini...

Anlamıştı da!

Öncelerde zavallı bir tohum,

Şimdilerde heybetli dalları ile

Göğü kucaklayacak bir ihtişama

Erişmişken,

Anlamıştı...

Toprağa gömülen acıları,

Suya dökülen gözyaşlarını,

Havanın zehrini,

Ateşin yakıcı vehmini

Ve kalbin yıkamakla çıkmayan

İnatçı kirlerini...

Nefret gibi, riya gibi, zul gibi

Yaşadıkça anlıyordu artık

Bazı şeyleri,

Ömür ağacı olmak!

Ne de zor işti değil mi?

Geçiyordu zaman,

Tıpkı daha öncekiler gibi,

Döndükçe mevsimler,

Gücü azalıyodu

Ağacın...

Kalın dallarını,

Derinlere sarılmış güçlü köklerini

Bir bir kemiriyordu hayat,

Hele bir de yaz geldi mi?

Vay haline,

Kuruyan dallarına mı dert yansın?

Yoksa gün be gün eksilen

Vakt-i saatine mi?

Biliyordu artık ömür ağacı,

Ya bir densizin kıvılcımına

Kurban gidecekti!

Ya da çürüyecekti,

Toprağında can bulduğu

Bu tenha köşede,

Biliyordu artık...

Gidiciydi.

Ölümü beş geçeye kurulmuştu,

Tüm saatler...

Belki dönmek de,

Gelmek kadar önemli bir işti...

Ama şu hiç ölmeyecek gibi

Yaşamalar yok muydu?

Ömür ağacı da olsan

En çok o koyuyordu

Bu dünyadan

Bir rüzgar gibi esip gittiğine...

-PembeBirKrizantem

(Şiirle ilgili görüş ve düşüncelerinizi belirtmeyi unutmayın lütfen🌸🙏)

[pembebirkrizantem]

O kadar çok duymak istememiştim ki seslerini, kendi çığlığıma bile sağır olmuştum.

-Pembe Bir Krizantem

[pembebirkrizantem]

Ben bir süre daha inanmayacağım göstermelik insanlıklarınıza. Bir süre daha reddedeceğim sinsilikle takındığınız iyilik maskelerini ve direkt yüzünüze bakacağım. Gerçek yüzünüze. Sonra bir şekilde unutur yine kanarım ben biliyorum. Kimseye göstermediğim o saf yanıma denk gelirsiniz yine bir şekilde. Ama şimdi değil.

-Pembe Bir Krizantem

[pembebirkrizantem]

Geceye bir söz bırak...

[pembebirkrizantem]

Oysa gönlümün neşesiydin sen neden gidip de kapanmaz bir yara olmayı seçtin ki?

[pembebirkrizantem]

İsimsiz Bir Not;

Hüzümle sarıp sarmaladığım

Bir demet gül bıraktım kapına...

Seni unuttuğum günlerden birindeyim yine

Lütfen kendini bugün benim yerime de hatırla.

-Krizantem

[pembebirkrizantem]

Güllerim vardı bir zaman toprağımda. Bilirsin, sen dikmiştin onları ellerinle...

-PembeBirKrizantem

[pembebirkrizantem]

Leyla'yı kaybetmek Mecnun olmaktan eskidir...

[pembebirkrizantem]

BİR DEMLİK PAPATYA

Acı, buhranıyla vurunca boş duvarlara,

Kaynamaya başlardı bizim evde,

Bir demlik Papatya...

Kokusu ortalığı doldurdu mu?

Bir damlası yüreğimize dökülür,

Kalanı ise ince belli çay bardaklarına...

Sarı rengiye pek iç açıcı olmasa da,

Bal katardı annem içine tatlanırdı...

Bazen de bal yerine,

Sessiz bir gülümseme çiceklenirdi yüzünde,

Şekersiz de olsa çay,

Annem gülünce tatlı gelirdi bize...

E papatya çayı da,

Boşuna demlenmez bir evde,

Nihayetinde;

Vardır demleyenin de bir demleteni,

Söyleyenin bir söyleteni,

Ya da annem gibi üzülünce gülümseyen bir kadının,

Elbette vardı bir gülümseteni...

Mutluluktan olmasa da.

Eskiden papatyayı sadece

saçlarına sürmek için

demleyen bir kadın,

Artık çayını içmeye baslamışsa...

Hayat ona pek de iyi davranmıyor demekti.

En azından annem için.

Artık biliyordu,

Gözyaşıyla pişen yemekleri,

Tül perdesinin kolasına eklenen,

Tükenmez çileleri ve evlatları

umutla bakarken yüzüne...

Papatya çayı içip hayata sanki,

hiç üzülmemiş gibi bir şevkle devam edebilmeyi...

Annem diye demiyorum ama,

Güzel yürekli bir kadındır.

Papatya çayı içmediği günlerde bile,

Ellerinin değdiği her yer mis kokar...

Gözleri hep merhametle bakar,

Koşturur durur oradan oraya,

Hayat ise ona katlandığı bunca şeye ragmen

Yalnızca iki armağan verebilmişti...

Biri bendim ablamla,

Biri de tıpkı gözyaşları gibi

Bardaklara doldurup boşalttığı

Bir demlik papatya.

-PembeBirKrizantem

J.A

(Sıcacık bir şiirle geldim. Yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.)

[pembebirkrizantem]

Nasıl anlatayım ki acımı . Dile yük , kelimelere eziyet .