pembebirkrizantem

[pembebirkrizantem]

Bölündüm. İçimde öyle çok parçaya ayrıldım ki bazılarını ben bile tanımıyorum artık. Her gün kalbime saplanmış bir başka kırık bir başka kırıntı ile açıyorum gözlerimi ve yeni bir insan oluveriyorum. Ne olursa olsun bu döngü bir dirhem dahi şaşmıyor yerinden. Kırıldıkça azalır insan ama ben kırıldıkça çoğalıyorum ve çoğaldıkça anlıyorum. En derin acı çekme biçiminin tam da bu olduğunu...

[pembebirkrizantem]

Yüzünü unuttuğun insanların acısını hala kalbinde taşımak kadar gariptir hayat.

[pembebirkrizantem]

1.

Yazamadım senden sonra,

Kalem tükendi, kağıtlar uçup gitti diyarımdan,

Ve unuttum bir gün karalarım dediğim ne varsa

Diyorum ya yazamadım senden sonra,

Yokluğun o kadar büyüktü ki

Heceler kelimeleri,

Kelimeler cümleleri telaşlı bir anne gibi

Tutup elinden aldı götürdü işte...

Bir ben kaldım o koca yokluğun icinde, bizden yana

Tıpkı viran olmuş bir bahçede inatla boy veren yaşlı bir çınar gibi

Öyle bir uzattım ki dallarımı semaya

Gökyüzünü arayan kim varsa önce beni görsün istedim

Küçük çocuklar, ümitsiz kadınlar ve aşık adamlar

Ama en çok da sen

2.

Silemedim senden sonra

Bende bıraktığın izlerin tek bir satırını bile

Okudum okudum ezberledim

Olur da bir gün aklımın hududundan çıkar gidersin de

Bir daha uğramazsın diye

Yol ettim satırlarını,

Her noktası ile işledim zihnime

Diyorum ya silemedim senden sonra

Kirpiklerimden düşen serin yağmurları bile

Bıraktığın yerde dikilip durdum hep öylece

Olur da belki bir gün ceplerini yoklayınca

Bir sey kaybettiğini fark edersin diye

Cüzdanını, çakmağını ya da mendilini...

Ama enn çok da beni kaybettiğini.

-PembeBirKrizantem

[pembebirkrizantem]

Üzülme !

Dökülmediyse

sevgi çicekleri

hala üzerine

Bu,

sevgiyi

hak etmediğin

için değil...

Bahar

henüz

gelmediği

içindir.

-PembeBirKrizantem

[pembebirkrizantem]

Sormayın neden çabalamayı bıraktın diye. Elimden gelenler, elimden gidenlere değmiyorken boşa kürek çekmek neye yarayacaktı ki...

-PembeBirKrizantem

[pembebirkrizantem]

Ait olmadığım yerlerde huzur aramayacak kadar büyüdüm...

[pembebirkrizantem]

Hayatınızın hiçbir döneminde desteğini görmediğiniz insanların fikirleri de görünmezdir...

[pembebirkrizantem]

Bu hayatı anlatmak için ne büyük kelimelere ne de uzun cümlelere ihtiyaç vardı aslında. Geldik ve gidiyoruz. Hikaye tam olarak bu...

[pembebirkrizantem]

Ne olsun istiyorsun ••

Hiçbir şey...Aynı zamanda pek çok şey. Kısacası nasibimi...

[pembebirkrizantem]

Öyle bir dünya ki!

Kimisi yaşamak için şerefini satar kimisi de pazar pazar dolanan o şeref için yaşar...

-PembeBirKrizantem

[pembebirkrizantem]

Bir Palyaçonun Aforizmaları

Palyaçolar da ölür mü?

Bunu henüz palyaçoda bilmiyordu.

Fakat çocular ölebiliyorsa eğer

Bir palyaçonun ömrü de pek uzun olmasa gerekti.

Sonuçta çocuklar için vardı palyaçolar

Ve çocuk yoksa palyaço da yoktu.

Bu aynı zamanda,

Neşeli kahkahaların,

Gır gır ve şamatanın,

Şarkıların ve şiirlerin de

Olmadığı bir dünya anlamına gelirdi.

Kulağa ne kadar da sıkıcı geliyor değil mi?

Yetişkinlerin telaşı,

Saman alevi öfkesi,

Ve kör hevesleriyle dolu,

Anlamsız bir dünya...

Aman Allahım!

Duy da inanma!

Bak da şaşırma şu işe!

İyi ki Palyaçolar hala yaşıyordu öyleyse!

Aksi halde yetişkinlere kalsak,

Mutsuzluktan can verirdik herhalde...

Bizler gülümseyen yüzümüz

Ve portakal burunlarımızla,

Her gün biraz daha

inandırıyorduk insanları,

Dünyanın gerçekten

yaşanmaya değer

Bir yer olduğuna...

Özellikle de çocukları.

Aslında onlar da bizi inandırıyordu;

Hala mutlu bir geleceğimiz olacağına...

Çocukların ve palyaçoların

El ele yaşadığı bir zaman dilimi gibi mesela...

Türlü türlü şakalar,

Nice sakarlıklar ve

Şen şakrak kahkahalarımızla...

Bazen oburca yemek yiyeyerek

Bazen de bir çiçeği saatlerce izleyerek

Arka fonda ise hep neşeli bir müzik,

Bazen bhrams bazense Fuçik...

Sonra ise duyduğumuz her şarkı da

Neşeyle dans etmeliydik.

Ve yetişkinler buna izin verir miydi acaba?

diye artık düşünmemeliydik

Ama olacak şey değildi işte

Bir fikir de olsa

bunu duymamalıydı kimse

Yalnızca çocuklara anlatırıdım belki

O da benimle hayaller kurabilirler diye

Yetişkinler asla bilmemeliydi bunu

Olur da öğrenirlerse eğer

Palyaçolar gerçekten ölebilirdi.

Tıpkı çocukların da öldürülebilirdiği gibi...

[pembebirkrizantem]

Şarlo'nun Kalbi

Hapsedilmek Şarlo,

Bir akla, bir fikre,

Zamana ve bir kalbe,

Neresinden bakarsan bak,

Hepsi nihayetinde esaret bir yerde,

Üstelik sıkıca tutunduğun

ve bıraktığın anda

kaybolup gideceğin

esaretler bunlar

öylece...

Ah Şarlo!

Sevmek de nefret etmek kadar

suç mudur sence?

Bunca esaretin içinde...

Bağlanmak bir düşünceye,

Holiganca bir neşeyle.

Ölürcesine, öldürürcesine.

Kopamamak bir yaştan,

Bir yaş daha istememek mesela,

Yirmi beşin üstüne..

ve zamana karşı koymak

Paranoyak bir endişeyle.

Güvenmeyerek;

Akıp gidecek hiçbir şeye...

Söylesene Şarlo?

Söz konusu ben, sen ya da o

Ölmeden çözülür mü?

Bunca karanlık düşünce,

Yaşarken hala ciğerlerimizdeki

bir garip nefesle..

Aşar mıyız bir gün mesela

bu görünmez ufukları?

Ha bu gün ha yarın diye diye...

-J.A

[pembebirkrizantem]

Yaşadıklarınızı küçümseyen insanlar genellikle sizin yürüdüğünüz yollardan geçmemiş insanlardır. Ki o insanlarla aynı yolu yürümüş olsanız dahi bu tümüyle anlaşılacağınız manasına gelmez . Çünkü sadece kendi varlığına saygı geliştirebilmiş insanların sizi anlaması inanması oldukça güç bir durumdur. Bu tıpkı okuma yazmayı bilmeyen bir çocuğun gördüğü resimler ışığında rastgele yorumlar yapmasına benzer. Siz hikayenin içindesinizdir ama bu tip insanlar yalnızca resimlere bakarak karar verirler hikayenin tümüne göre değil.

[pembebirkrizantem]

Ben öyle bilirim ki kötüler için yaşamak, ölmekten daha ağır bir cezadır.

-PembeBirKrizantem

[pembebirkrizantem]

BABASINDAN MEHMEDİNE

Mehmedim!

Gittin ya bugün benden,

Gözlerim ışıksız kaldı,

Söndü yüzüme vuran nur,

Yüreğim dermansız kaldı.

Ah mehmedim!

Ben kadere ne diyeyim!

Genç ömrün baharsız kaldı.

Mehmedim!

Görmez gözüm kapıda,

Kulağım seste beklerim,

Binbir emekle büyüttüğüm,

Fidanımın yollarını gözlerim...

Ah duyulsa bir soluğun!

Gelsen bir selvi gibi

Dikilsen kapımda...

Desen ki 'Babam Ben geldim?'

Şu ahir ömrümde,

Daha ben ne isterim?

Ah mehmedim!

Tabutunun başında,

Şimdi cigaramdan tüter,

İçimde kanlı hasretin...

Yanaklarımda onlarca yaş,

Dilime vurulmuş onlarca kilit...

Fakat omuzlarım dik Mehmedim,

Baban olmaktan,

Bir şehidin babası olmaktan yana,

Üzülmeye dahi çekinecek kadar gururluyum.

Ama durmuyor işte içimi kavuran

Bu biçare yangın,

Ah Mehmedim!

Şu görmeyen gözlerimle

Seni toprağa veren

Ben olmamalıydım.

(Not: Şiir bu vatan toprağı için canını hiçe saymış tüm şehitlerimize ithafen yazılmıştır. )

[pembebirkrizantem]

Peki sen mutlu musun ey gönlüm?

Kırdığından kırıldığından

Sıtkından sıyrıldığından

Mutlu musun ey gönlüm!

Kendine açtığım bu elim savaştan?