pembebirkrizantem

[pembebirkrizantem]

Hayatında huzuru yakalayabilmiş insanlara çok imreniyorum. Ben uyuduğum uykuyu bile hak etmediğimi bile düşünürken bazen onlar hala mulu olmaya herkesten çok daha yakın.

[pembebirkrizantem]

Ne kadar sert eserse essin rüzgarın devranı bahar gelene kadardır...

-PembeBirKrizantem

[pembebirkrizantem]

Ben Hep Biraz Sendim

Ben hep biraz sendim,

Bulanık pencerelerinden bakardım,

Yokuş aşağı giden bir evin...

Yolun sonunda hep sen ve o güzel sesin

Koşardım öylece peşinde,

kısa bacaklarımla düşe kalka

Sonra görürdüm seni...

Başında binbir türlü keder,

Gözlerinde binbir türlü gamla...

Yine de hep gülerdi yüzün,

Koşarak atladığımda kucağına,

O an kopardı çocuk yüreğimden,

Yeri göğü inleten koca bir kahkaha

ve eşlik ederdi sesim,

neşeli, tok mırıltılarına...

Ben hep biraz sendim bu yüzden,

Gülüşün bulaşmıştı bir kere körpe yanaklarıma,

Anladım ki sonra,

Ölümüne bile aglayamazdım artık,

Çünkü acı karşısında neşeyle gülmek,

Senden yadigardı kalmıştı bana.

-PembeBirKrizantem

[pembebirkrizantem]

[pembebirkrizantem]

Bu Aralığı atlatsak yeter diyordum. Fakat nasipsizliğin önünde hangi aralık durabilirdi değil mi?

-PembeBirKrizantem

[pembebirkrizantem]

Bölündüm. İçimde öyle çok parçaya ayrıldım ki bazılarını ben bile tanımıyorum artık. Her gün kalbime saplanmış bir başka kırık bir başka kırıntı ile açıyorum gözlerimi ve yeni bir insan oluveriyorum. Ne olursa olsun bu döngü bir dirhem dahi şaşmıyor yerinden. Kırıldıkça azalır insan ama ben kırıldıkça çoğalıyorum ve çoğaldıkça anlıyorum. En derin acı çekme biçiminin tam da bu olduğunu...

[pembebirkrizantem]

Yüzünü unuttuğun insanların acısını hala kalbinde taşımak kadar gariptir hayat.

[pembebirkrizantem]

Sormayın neden çabalamayı bıraktın diye. Baktım elimden gelenler, gidenlere değmiyor bende onları artık elimde tutmamaya kadar verdim. İşte bu kadar...

-PembeBirKrizantem

[pembebirkrizantem]

Ait olmadığım yerlerde huzur aramayacak kadar büyüdüm...

[pembebirkrizantem]

Ne olsun istiyorsun ••

Hiçbir şey...Aynı zamanda pek çok şey. Kısacası nasibimi...

[pembebirkrizantem]

Öyle bir dünya ki!

Kimisi yaşamak için şerefini satar kimisi de pazar pazar dolanan o şeref için yaşar...

-PembeBirKrizantem

[pembebirkrizantem]

Bir Palyaçonun Aforizmaları

Palyaçolar da ölür mü?

Bunu henüz palyaçoda bilmiyordu.

Fakat çocular ölebiliyorsa eğer

Bir palyaçonun ömrü de pek uzun olmasa gerekti.

Sonuçta çocuklar için vardı palyaçolar

ve çocuk yoksa palyaço da yoktu.

Bu aynı zamanda,

Neşeli kahkahaların,

Gır gır ve şamatanın,

Şarkıların ve şiirlerin de olmadığı bir dünya anlamına gelirdi.

Kulağa ne kadar da sıkıcı geliyor değil mi?

Yetişkinlerin telaşı,

Saman alevi öfkesi

ve kör hevesleriyle dolu,

anlamsız bir dünya...

Aman Allahım!

Duy da inanma!

Bak da şaşırma şu işe!

İyi ki Palyaçolar hala yaşıyordu öyleyse!

Aksi halde yetişkinlere kalsak

mutsuzluktan can verirdik herhalde...

Bizler gülümseyen yüzümüz

ve portakal burunlarımızla,

Her gün biraz daha inandırıyorduk insanları,

Dünyanın gerçekten

yaşanmaya değer

Bir yer olduğuna...

Özellikle de çocukları.

Aslında onlar da bizi inandırıyordu;

Hala mutlu bir geleceğimiz olacağına...

Çocukların ve palyaçoların

El ele yaşadığı bir zaman dilimi gibi mesela...

Türlü türlü şakalar,

Nice sakarlıklar ve şen şakrak kahkahalarımızla...

Bazen oburca yemek yiyeyerek

Bazen de bir çiçeği saatlerce izleyerek

Arka fonda ise hep neşeli bir müzik,

Bazen bhrams bazense Fuçik...

Sonra ise duyduğumuz her şarkı da

Neşeyle dans etmeliydik ve 'Yetişkinler buna izin verir miydi acaba?'iye artık düşünmemeliydik

Ama olacak şey değildi işte

Bir fikir de olsa bunu duymamalıydı kimse

Yalnızca çocuklara anlatırıdım belki

O da benimle hayaller kurabilirler diye

Yetişkinler asla bilmemeliydi bunu

Olur da öğrenirlerse eğer

Palyaçolar gerçekten ölebilirdi.

Tıpkı çocukların da öldürülebilirdiği gibi...

[pembebirkrizantem]

Şarlo'nun Kalbi

Hapsedilmek Şarlo,

Bir akla, bir fikre,

Kadere ve bir kalbe...

İnsanın insana esareti değil midir

bunların hepsi bir yerde?

Üstelik bıraktığın anda

kaybolup gideceğin

esaretler bunlar

Sessizce, karabole...

Ah Şarlo!

Sevmek de nefret etmek kadar

suç mudur sence?

Bunca mahkumiyetin içinde...

Bağlanmak bir düşünceye,

Holiganca bir neşeyle.

Ölürcesine, öldürürcesine.

Kopamamak bir yaştan,

Bir yaş daha istememek mesela yirmi beşin üstüne..

ve zamana karşı koymak

Paranoyak bir endişeyle.

Güvenmeyerek;

Su gibi akıp giden hiçbir seye.

Söylesene Şarlo?

Söz konusu ben, sen ya da o

Çözülür mü bir gün

bunca karanlık düşünce?

Yaşarken hala ciğerlerimizde

bir garip nefesle..

Aşar mıyız mesela

bu görünmez ufukları?

Yarına tek bir umut dahi bırakmadan

Öylece...

Ah Şarlo

Küçücükte olsa inanmak,

Bu kadar zor mu sence?

-J.A

[pembebirkrizantem]

Yaşadıklarınızı küçümseyen insanlar genellikle sizin yürüdüğünüz yollardan geçmemiş insanlardır. Ki o insanlarla aynı yolu yürümüş olsanız dahi bu tümüyle anlaşılacağınız manasına gelmez . Çünkü sadece kendi varlığına saygı geliştirebilmiş insanların sizi anlaması oldukça güç bir durumdur. Bu tıpkı okuma yazmayı bilmeyen bir çocuğun gördüğü resimler ışığında rastgele yorumlar yapmasına benzer. Siz hikayenin içindesinizdir ama bu tip insanlar yalnızca resimlere bakarak karar verirler hikayenin tümüne göre değil.

[pembebirkrizantem]

Ben öyle bilirim ki kötüler için yaşamak, ölmekten daha ağır bir cezadır.

-PembeBirKrizantem

[pembebirkrizantem]

BABASINDAN MEHMEDİNE

Mehmedim!

Gittin ya bugün benden,

Gözlerim ışıksız kaldı,

Söndü yüzüme vuran nur,

Yüreğim dermansız kaldı.

Ah mehmedim!

Ben kadere ne diyeyim!

Genç ömrün baharsız kaldı.

Mehmedim!

Görmez gözüm kapıda,

Kulağım seste beklerim,

Binbir emekle büyüttüğüm,

Fidanımın yollarını gözlerim...

Ah duyulsa bir soluğun!

Gelsen bir selvi gibi

Dikilsen kapımda...

Desen ki 'Babam Ben geldim?'

Şu ahir ömrümde,

Daha ben ne isterim?

Ah mehmedim!

Tabutunun başında,

Şimdi cigaramdan tüter,

İçimde kanlı hasretin...

Yanaklarımda onlarca yaş,

Dilime vurulmuş onlarca kilit...

Fakat omuzlarım dik Mehmedim,

Baban olmaktan,

Bir şehidin babası olmaktan yana,

Üzülmeye dahi çekinecek kadar gururluyum.

Ama durmuyor işte içimi kavuran

Bu biçare yangın,

Ah Mehmedim!

Şu görmeyen gözlerimle

Seni toprağa veren

Ben olmamalıydım.

(Not: Şiir bu vatan toprağı için canını hiçe saymış tüm şehitlerimize ithafen yazılmıştır. )