#Haal je niks in je kop

[thestrongestonethatgotaway]

Een verboden brief

Het spijt mij dat je een zwaar leven hebt. Het spijt mij dat je geen emoties kunt voelen zoals andere mensen dat voelen. Emoties zoals: motivatie, levenslust, vreugde, liefde en een gevoel van ergens te kunnen behoren. Ik weet hoe dat allemaal voelt. Maar ik weet ook hoe het aanvoelt om dat allemaal in één slag te verliezen. De klop van de hamer, zoals men dat weleens zegt. Het zijn de zware tegenslagen en de ontmoediging van het leven die ons allemaal wel eens diep raken tot in het binnenste van onze ziel. Jij ziet niet dat andere mensen dit meemaken, omdat jij alleen maar haat draagt in je hart. Ik zag je niet. Ik zal alleen maar het masker dat je droeg. Ik zag de schoonheid die je vervalste. Liefde maakt blind. Jij hebt mij voorgelogen, misbruikt, gechanteerd, verkracht en verstikt tot ik bijna mijn laatste adem uit blies. Ik zag het licht in mijn ogen en ik zag mijn leven aan mij voorbij flitsen. 

Ik weet wat jij van mij vind. Jij bent jaloers op de schoonheid van mijn hart. Mijn capaciteit om motivatie te putten uit de slechtste periodes van mijn leven. Ik zie wat er dood gaat in de binnenkant van mijn ziel. Ik zie het licht in mijn ogen en mijn leven in een flits, nogmaals. Ik ben een mens van vlees en bloed. Aan de binnenkant, bloed ik zeker. Daar is geen twijfel aan. De lijdensweg die ik gedeeltelijk doorsta in het leven, daar snijd ik me aan. Al dan niet onzichtbare wonden die dieper zijn dan eender elk persoon zou kunnen inschatten op het eerste zicht. Ik neem een naald en draad en naai ze allemaal terug dicht. Ik neem een kruik water en geef terug water aan de bloemetjes, in de tuin van mijn ziel. De zon komt ‘s morgens op zoals die elke dag doet. Mijn tuin, die groeit. Soms zijn de plantjes verwelkt. Soms bloeien ze open.Soms gaan ze dood en soms groeit er onkruid. Soms staat er iemand aan het poortje te zwaaien met een vriendelijk gebarend gezicht. Dat soort mensen durf ik wel eens binnen te laten. Ik hou van het leven alsook van de mensen die de zon doen schijnen in mijn hart, al is het maar voor heel eventjes. Ik ga het leven tegemoet met een lach en een traan. Ik geniet van het leven, maar voel ook enorm veel pijn. Toch doe ik verder omdat ik weet dat morgen de zon terug opkomt. 

Ik geniet van het leven. Ik weet wat mijn behoeftes en wensen zijn en ik ga die achterna, hoewel het dikwijls een enorme strijd is. Dat is iets dat niemand voor mij kan kopen of blijven geven. Dat is iets waar ik voor vecht omdat ik plezier haal uit het ontdekken van mijn talenten en capaciteiten. Ik hou van mensen die mij daarin steunen maar mij het toch zelf laten doen. Liefde kan je niet kopen, kan je niet forceren en kan je niet weg duwen. 

Liefde ontstaat wanneer 2 zielen om elkaar geven. Wanneer 2 zielen oprecht naar elkaar kunnen kijken en zeggen ‘deze persoon is een aanwinst op mijn leven. Deze persoon wil ik een extra zetje geven om een lach te kunnen toveren op zijn gezicht. Deze persoon mag op mijn schouder komen huilen als het niet meer gaat.Hij mag steeds opnieuw thuis komen in mijn armen en hoeft daarvoor niets terug te doen, omdat hij zo al meer dan genoeg voor me doet.’ Dat is liefde. Maar soms groeit die liefde eenzaam en alleen. Dan gaat die liefde dood, zoals een verwelkte bloem. Dat gebeurt wanneer de eenzaamheid te hard knijpt en de tegenslag van het leven te veel word. Wanneer de emoties niet worden beantwoord. Wanneer het contact word verwaterd. Ik weet niet of jij dat kent, maar ik weet wel wat het voor mij betekent. Zelfs wanneer de liefde dood gaat, sta ik op en ga ik verder. 

Waarom bestaan wij mensen? Dat vraagt iedereen zich ooit weleens af. Het is menselijk. Sommige mensen denken daar nooit een duidelijk antwoord op te vinden, al is het maar de persoonlijke vraag om te kunnen beantwoorden wat de essentie van het leven voor hun betekent. Wat hun persoonlijke doelen zijn om te behalen. Sommige mensen denken te weten wat dat is en willen ervoor blijven strijden. Andere mensen leven in vrede met wat ze al hebben bereikt en hebben misschien slechts een paar dingen te doen voor ze de aardbol verlaten. Ik beschouw mijzelf persoonlijk als een vechter. Een strijder. Een overlever. Ik heb nog niet gevonden waar ik naar zocht. Wellicht wist je dat al, maar soms wanneer het leven mij toelacht, dan geloof ik dat het in orde komt. Dan krijg ik nieuwe strijdlust om er terug tegenaan te gaan. Soms komt het door het geluk van het ontdekken van mijn eigen kwaliteiten en soms is het iemand die mij een schouderklopje geeft en zegt ‘kop op, meid. Schouders recht. Borst naar voren. Je kunt het.’ Dan voel ik mij wel eventjes alsof ik hier thuis hoor op deze vreemde aardbol. door jou ben ik een overlever. 

Ik zal jou nooit begrijpen. Misschien zit er nog een stukje menselijkheid begraven diep in het binnenste van jou ziel, als je die werkelijk hebt. Misschien juist niet. Ik weet alleen dat jij diepe wonden hebt achter gelaten in mijn ziel. De mensen die ik tegemoet kom in mijn leven, moeten oppassen dat ze er niet in stappen of zichzelf er in verloren vinden. Ik probeer hun daar zo hard voor te beschermen. Maar hoe genees ik de schade nu gewoon die jij mij hebt aangedaan? Jij hebt mij misbruikt in mijn zwakste momenten. Jij hebt mijn waardigheid erger aangetast dan die al was. Jij hebt mij tot het randje van de waanzin gedreven en mij met mijn gezicht in de grond geduwd wanneer ik zwak stond. Door jou vertrouw ik niks meer voor wat het is op het eerste zicht. Jij hebt mij doen geloven dat ik het allemaal verdiende en dat de wereld beter af zou zijn zonder mij. Maar waarom? Omdat ik een mens ben van vlees en bloed? Omdat ik de slechte gewoontes van mijn ouders heb overgenomen toen zij me de liefde niet schonken die ik nodig had? Omdat jij het ergste in mij naar boven haalt? Omdat jij mij niet begrijpt. Omdat ik val en op sta terwijl ik leer uit mijn fouten. Moest jij mij al 2 jaar verblinden om dat te kunnen doen? Om mij nooit vrij te laten gaan en staan waar ik wil? Om mij nooit mijn eigen conclusies te laten trekken uit mijn eigen fouten? Als die al dan niet al fout waren, want voor jou kon ik niets goed doen. Moet de wereldbol echt helemaal rond jou draaien? Kan die niet gewoon zijn eigen gangen gaan terwijl jij dat ook doet, zonder een ander te kwellen? 

Zelfs langer dan 2 jaar ben ik blind geweest. Ik was bang om te leven en fouten te maken. Ik worstel er nog steeds mee. Daar ben jij toch weer. Berichten op een scherm in vermomming. Is het dan echt nog niet genoeg geweest? Ga jij dan echt niet stoppen tot wanneer ik mijn laatste adem uitblaas? Jij hebt mij verjaagd uit de stad die mij zo dierbaar lag naar mijn hart. Ik kom daar amper nog binnen. Slechts een tussenstap. Ik wil mijn leven achterna gaan en mijn wonden genezen, maar daar sta je weer. Is het dan zo’n zonde dat ik gedaan heb wat ik kon om mij te verdedigen tegen jou misbruik? Alle pijn die jij mij aandeed. Het leed en het verdriet. De slapeloze nachten. De bloeduitstortingen op mijn lichaam. De angst die jij hebt gezaaid in mijn ooit zo openlijke, vredevolle wereld binnenin mijzelf. Als je echt niet stopt tot als ik mijn laatste adem uitblaas, dan zal het zo zijn. Maar tot die dag komt, doe ik nog steeds wat ik kan om mij af te weren. Om de wonden te genezen en het leven achterna te jagen waar ik van droom. Niemand zal me daarin tegen houden. 

Het spijt mij dat je dezelfde schoonheid niet kan dragen in je hart, die ik draag. Ik wou dat je geholpen kon worden, zelfs na alles wat jij mij hebt aangedaan. Want ik weet dat 2 zonden te samen niets goed kunnen maken. Ik ben verdrietig voor je, maar ik heb geprobeerd om je te helpen en het is mij nooit gelukt. Ik hoop nog steeds dat jij jezelf kan laten behelpen, ooit op een dag. Ik wil mijn bloed niet laten vergieten voor jou. Jij hebt al mijn wonden weer open gemaakt, maar ik heb een dikke naald en draad klaar liggen om alles weer toe te binden. Jij bent net zo bang als ik, maar om andere redenen. Omdat je ervoor kiest om te leven van de pijn die jij anderen aandoet. Ik weet dat ik niet de enige ben. Misschien heb ik alleen maar het beest binnen in je wakker gemaakt, omdat ik jou vriend benaderde. Misschien is het beest nooit gaan slapen en is die altijd op jacht naar andere slachtoffers. Misschien speel jij juist liever met andere slachtoffers die het jou makkelijker maken. Misschien juist niet en hou jij je gedeisd omdat je niet gepakt wil worden. Volgens mij begin ik het te zien. Jij bent helemaal zo sterk niet als dat jij jezelf doet lijken. Jij verteld een leugen over een slachtoffer die jou niet met rust laat. Je doet jezelf zo goed voor naar de menigte. Het slaat helemaal nergens op en jij huilt krokodillentranen. Tranen voor de prooien die jij nooit hebt kunnen doden. Tranen voor mij en voor haar. Tranen omdat ik aan de dood ben ontsnapt. Tranen omdat ik sterker en moediger ben dan jou. Jij bent bang dat je masker zal breken door mij en de andere meisjes die al dan niet aan jou zijn ontsnapt. Je wil niet dat ik mijn eigen leven ga leiden in het licht, want dat betekent dat ik een rechtszaak tegen jou moet spannen. Het betekent dat ik sterker dan jou moet worden op de één of andere manier. Ik kan overal stralen waar ik ga en sta en dat kan je niet van mij afnemen. Geen wonder dat je in angst leeft dat iets jou vroeg of laat zal overkomen. Jou dag zal vroeg of laat nog eens komen. Je kan niet voor eeuwig blijven weg lopen van jou problemen. Vroeg of laat zal het jou inhalen en verwoesten. Als dat gebeurt, zal ik je toekijken.

[hanne-whoopi]

De Perfecte Thee

Volgens Libelle:

Breng     water aan de kook. Theespecialisten zweren bij gefilterd water of     flessenwater, zeker wanneer het kraantjeswater in de regio waar jij woont     hard is. De smaak van het water beïnvloedt de smaak van de thee.

Gebruik     voor thee geen water dat al eens eerder gekookt heeft: daar zit     minder zuurstof in en ook dat heeft invloed op de smaak.

Verwarm     je theekopje voor door er wat kokend water in te gieten en te laten     staan tot wanneer je je kopje gaat vullen.

Afhankelijk     van welke thee je zet, moet het water een andere temperatuur hebben.     – voor witte en groene thee: 76-85°C     – voor oblong thee: 85-98°C     – voor zwarte thee: 100°C     – voor pu-erh thee: 100°C     – alle bovenstaande temperaturen gelden voor losse thee. Voor theezakjes     gebruik je water dat net niet kookt. Bij sommige waterkokers kun je de     temperatuur instellen.

Giet     het water uit je voorverwarmde theekopje en doe losse thee in een     theezeefje of -filter (1 à 2 theelepels per kopje). Leg het zeefje of je     theezakje in het kopje.

Overgiet     de thee met het water van de juiste temperatuur. Zet je meteen een     hele pot thee, reken dan 1 kopje water per theelepel thee (of per builtje).

Laat     de thee trekken. Daarvoor zet je best het deksel op het theepotje of     een schoteltje op het kopje, zodat het water niet afkoelt. Hoe lang de     thee moet trekken, staat op de verpakking maar over het algemeen moeten     gebroken blaadjes of thee in zakjes minder lang trekken dan hele     theeblaadjes. Staat er niks op de verpakking vermeld, dan kun je deze     richttijden gebruiken:     – oolong thee: 4 tot 7 minuten     – zwarte thee: 3 tot     5 minuten     – groene thee: 2 tot     3 minuten     – andere soorten: 2 minuten, en dan proeven en eventueel wat langer laten     trekken

Roer     de thee voor het drinken of uitschenken even door: de smaak van de     thee onderin het kopje of de pot is sterker dan bovenin.

Ook dit moet je weten over thee

Thee is gevoelig voor licht, warmte en geuroverdracht. Bewaar ‘m daarom altijd op een droge, koele en donkere plaats. Liefst in een speciaal theeblik, maar gebruik je glazen potten zet deze dan altijd in een donkere kast om kwaliteitsverlies te voorkomen.

 Volgens Aveve:

Welke delen van kruiden gebruik ik om thee van te maken?

Voor het maken van thee van verse kruiden worden meestal de verse blaadjes gebruikt. Toch kun je van veel kruidenplanten nog veel meer delen gebruiken voor het maken van thee. Uiteraard de bloemen van kamille, maar ook het jonge blad van kamille is heerlijk in de thee. Van venkel zijn zowel de zaden als het loof bruikbaar. Het loof heeft een iets zachtere smaak dan de zaden. Ook het zaad van dille wordt weleens gebruikt in thee. Rozenbottel en vlierbloesem zijn geen kruiden, maar geven je thee wel een verrassende smaak. Probeer ze gerust eens!

Hoe maak ik zelf thee van kruiden?

Laat de verse kruidenblaadjes trekken in heet water. Hiervoor leg je wat vers geoogste kruidenblaadjes in een theepot of -glas en giet er kokend water over. Laat de blaadjes circa 10 minuten trekken. Veel mensen vinden het ook lekker om de blaadjes in de thee te laten liggen, dit kan uiteraard ook. Naast verse blaadjes is het ook mogelijk om de gedroogde blaadjes, loof en zaad te verwerken in kruidenmixen. Hang hiervoor de verse kruiden ondersteboven, haal het zaad uit de zaaddozen wanneer deze helemaal gedroogd zijn. De gedroogde kruiden mix je naar smaak en doe je bij gebruik in een thee-ei. Per flinke kop thee (250 ml) heb je ongeveer 2 eetlepels verse of 1 eetlepel gedroogde kruiden nodig.

Lekkere kruidenmixen maken

Met je eigen kruidenvoorraad bij de hand is het mogelijk om allerlei lekkere kruiden te combineren in verschillende kruidenmixen. Wel moet je rekening houden met de smaak. Bepaalde soorten kun je goed gebruiken als basis. Denk aan munt, venkel, kamille of citroenmelisse. Daar voeg je andere zogenoemde accentkruiden, zoals salie, lavendel of rozemarijn aan toe. Ga bij een mengsel uit van 1 deel basiskruiden en 1 deel accentkruiden. Maar experimenteer gerust, misschien vind je andere verhoudingen veel lekkerder! Let op: hoewel alle soorten eetbaar zijn en zelfs een heilzame werking hebben, wil dat niet zeggen dat iedereen er even goed tegen kan. Vooral mensen met voedselallergieën moeten alert zijn. Drink nooit te veel kruidenthee ineens, maar kijk altijd eerst hoe je erop reageert.

Volgens leukegeit.nl

De     meest bekende is wel de verse muntthee. Dit is heel simpel te     maken. Gewoon een paar takjes verse munt wassen en een klein beetje ‘kneuzen’ en in het     theeglas leggen. Vervolgens gekookt water erover gieten en een minuut of     10 laten trekken. Doordat je de munt hebt gekneusd komt er lekker veel     smaak vrij! Eventueel kun je het iets zoeter maken met honing. Nog     een leuk weetje: Muntthee helpt goed bij maagpijn en verfrist je     adem! Daarnaast groeit munt als onkruid en kun je van lekker veel van     deze thee drinken.

Citroenmelisse     thee. Deze thee kun je op dezelfde manier bereiden als munt thee.     Voor extra citroensmaak kun je eventueel nog wat citroenrasp tegelijk met     de citroenmelisse toevoegen (wel even zeven daarna). Het fijne is dat     deze thee ook weer tegen buikpijn helpt, maar ook zere tanden. Schijnbaar     word je vrolijker door het drinken van deze thee, wie wil dat nou niet?

Al     dat paars staat natuurlijk heel fris in je tuin en lavendel is     heerlijk om thee van te zetten. Nadat je het afgeknipt hebt moet je de     lavendel laten drogen.     De gedroogde bloemen kun je in je glas leggen en hier kokend water over     gieten. Vervolgens 8-10 minuten laten trekken en daarna zeven. Deze thee     is rustgevend en goed als je hoofdpijn hebt. Ook is het een fijne thee     voor het slapengaan (het werkt heel ontspannend).

 Volgens de theespecialist.nl

Thee zetten is niet zo eenvoudig als de meeste mensen denken. Met simpelweg een theezakje in kokend water te gooien en wachten tot de kleur goed is doe je dit delicate natuurproduct te kort. Bovendien behaal je zo bij lange na niet de optimale smaak. Het is niet moeilijk, maar je moet er wel wat aandacht aan besteden. Je zult al snel werken dat dit de smaak van de thee ten goede komt. Niet alle thee wordt op dezelfde manier bereid en heeft dezelfde temperatuur nodig om de smaken vrij te geven.

Het is ontzettend belangrijk om de juiste techniek te kennen voor de thee die je wilt gaan zetten. Alleen op die manier haal je het beste uit de thee en komen de smaken het best tot hun recht. Daarbij is ook de kwaliteit van het water heel belangrijk. Spa blauw geeft het beste resultaat, zeker als het leidingwater erg hard is. Dit kan echter per regio verschillen. 

Bereiden van Oolong, Pu-erh en zwarte thee Voor het bereiden van een kop Oolong, Pu-erh of zwarte thee begin je altijd met gefilterd of mineraal water. Laat het water kort koken. Spoel de pot en/of kop met het warme water zodat deze opgewarmd wordt.

Meet vervolgens de juiste hoeveelheid thee af, ga uit van ongeveer 1-2 gram per kop. Als eerste schenk je net genoeg water over de bladeren om ze te bedekken. Dit laat je 10-20 seconden staan waarna je het water afgiet. Je spoelt de thee als het ware. Dit zorgt er voor dat de blaadjes zich beter openen en de temperatuur in de kop en/of pot nog hoger wordt. Giet vervolgens het kokende water over de bladeren en laat de thee ongeveer 2 tot 5 minuten trekken, afhankelijk van de smaak die je wenst. Als de gewenste smaak is bereikt kun je de bladeren uit de kop of pot verwijderen (of de pot leeg gieten) om te voorkomen dat de bladeren doorkoken. Op deze manier kun je meerdere koppen/potten thee trekken uit dezelfde bladeren.

Bereiden van groene en witte thee Voor het bereiden van groene en witte thee begin je altijd met gefilterd of mineraal water. Breng het water aan de kook en wacht vervolgens tot het water is afgekoeld tot ongeveer 85 tot 75 graden Celsius voordat je het over de theebladeren giet. Het duurt zo'n 30 tot 60 seconden (hier kunnen we de constructie van de buizen zo bouwen dat het water is afgekoeld van 100°C tot +- 80°C. Het water zal een circulatie van 30 tot 60 seconden moeten ondergaan) totdat het kokende water tot deze temperatuur is afgekoeld. 70-75 graden Celsius is de juiste temperatuur voor groene thee, terwijl witte thee het beste smaakt bij een temperatuur van 80-85 graden Celsius.

Opmerking: gebruik nooit kokend water voor het zetten van groene of witte thee. Je "kookt" dan de bladeren waardoor deze bitter zal smaken.

Gebruik ongeveer 2 gram per kop. Je kunt de bladeren voor meer dan één kop thee gebruiken. Mits je thee goed zet, geven hele theebladeren meerdere koppen thee per theelepel.

Spoel de kop of pot die je wilt gebruiken altijd eerst met heet water. Vul hem hierna met de gewenste hoeveelheid theebladeren. Om de hoeveelheid cafeïne te verminderen schenk je als eerste net genoeg water over de bladeren om ze te bedekken. Dit laat je 20 seconden staan waarna je het water afgiet. Schenk vervolgens voldoende water in de kop of pot en geef de thee voldoende tijd om te trekken.

Een groene thee laat je 1 tot 5 minuten trekken. Voor een witte thee wordt tussen de 4 en 15 minuten aangehouden. Het trekken van thee is afhankelijk van je eigen smaak. Je zult moeten experimenteren om uit te vinden wat je het lekkerst vindt. Ook met de hoeveelheid thee kun je experimenteren wat het zetten en drinken van thee een persoonlijk tintje geeft.

Als de juiste smaak bereikt is, verwijder dan de bladeren om te voorkomen dat ze doorkoken. Dit kan er namelijk voor zorgen dat de thee een bittere smaak krijgt. Groene thee kan ook prima gekoeld gedronken worden. Laat de groene thee in dat geval twee en een halve minuut trekken. Wacht tot de thee is afgekoeld voordat je ijs toevoegt.

Thee bewaren

Thee goed bewaren komt het perfecte kopje thee absoluut ten goede. Dat proef je meteen. Het is en blijft tenslotte een natuurlijk product dat bovendien gevoelig is voor invloeden van buitenaf. Daarom moet je thee (en ook de attributen die je gebruikt om thee te zetten) met zorg behandelen en opbergen. Hierdoor blijft de thee langer houdbaar en worden de smaakmakers in de thee behouden. Zo kun je optimaal van je kopje thee genieten en hoef je geen thee weg te gooien, omdat deze niet meer goed is.

 Volgens gezondr.nl

1. Hoeveel theeblaadjes per kop thee?

Over het algemeen geldt dat je 8 tot 10 gram theeblaadjes gebruikt per halve liter water. Dat is ongeveer een flink theelepeltje aan theeblaadjes per grote kop thee. Logischerwijs is de hoeveelheid theeblaadjes die je gebruikt ook nog eens afhankelijk van de theesoort…

Vooral groene thee bestaat in talloze soorten, vormen en variëteiten (Matcha poeder, gerolde blaadjes, mengsel van stengeltjes & nerfjes etc.). Een exacte verhouding tussen volume en gewicht is dan ook ver te zoeken. Met een volle (klassieke 5 milliliter) theelepel per theemok (+/- 350 milliliter) zit je meestal goed.

2. Watertemperatuur per theesoort…

De temperatuur van het water waarin je thee laat trekken, is van cruciaal belang voor de kwaliteit van het eindproduct. Welke stoffen en smaakkwaliteiten vrijkomen uit theeblaadjes is namelijk sterk afhankelijk van de watertemperatuur. Thee zetten = watertemperatuur kennen…

Is theewater te koud, dan komt er nauwelijks smaak vrij; is het water te heet, dan wordt de thee bitter, waardoor de delicate smaaknuances van de theeblaadjes teloorgaan.

Hierbij de ideale watertemperatuur per theesoort:

Zwarte     thee: 90 tot 95°C

Chinese     groene thee: 85°C

Japanse     groen thee: 80°C

Witte     thee: 80 tot 85°C

Oolong (gerold + ‘long leaf’): 85 tot     90°C

Indische     Darjeeling: 85°C

Overige     groene theeën: 80 tot 85°C

Pu-Erh     (rauw & gebakken): 90°C

Kruidentheeën     (zonder theeblad): 95 tot 100°C

De bottom-line is dat thee maar al te vaak wordt gezet met véél te heet theewater. Vooral groene thee wordt bitter bij blootstelling aan kokend water. Gebruik bij voorkeur water dat NIET kookt, maar waar wél een flinke kolom stoom vanaf komt. Of laat kokend water 3 tot 5 minuten afkoelen alvorens je het over theeblaadjes uitschenkt. Wil je het zekere voor het onzekere nemen, gebruik dan een ouderwetse thermometer.

3. Hoelang moet je thee laten trekken?

Als je thee gaat zetten, moet je dit goed beseffen: Hoe langer je thee laat trekken, des te meer stoffen er vanuit de theeblaadjes in het water terechtkomen en erin oplossen. En des te sterker de thee dus wordt.

Over het algemeen worden de volgende tijden aangehouden voor het zetten c.q. trekken c.q. brouwen van thee:

Zwarte     thee: 3 tot 5 minuten

Chinese     groene thee: 3 minuten

Japanse     groen thee: 2 tot 3 minuten

Witte     thee: 1 tot 3 minuten

Oolong (gerold + ‘long leaf’): 3 tot     7 minuten

Indische     Darjeeling: 3 minuten

Overige     groene theeën: 2 tot 3 minuten

Pu-Erh     (rauw + gebakken): 3 tot 5 minuten

Kruidentheeën     (zonder theeblad): 5 tot 7 minuten

Let wel: Na 5 minuten komen uit theeblaadjes looistoffen vrij, waardoor de thee bitter wordt. Je laat theebladeren in principe dus nooit langer dan 5 minuten trekken. Met uitzondering van hele jonge witte thee. Overigens geldt, hoe lager de watertemperatuur, des te langer je jouw kopje thee kunt laten trekken.

4. Wat is beter: theezakje, theezeefje of thee-ei?

Het voordeel van een thee-ei / theebolletje aan een kettinkje, een theezeefje met klemmetje of een theenetje wat je bovenop je theekop laat rusten boven een papieren theezakje is dat het een éénmalige aanschaf is en dat je het milieu ermee ontziet. Goede thee zetten kun je met zowel een ei als een zakje…

Toch omhelzen papieren theezakjes en theefilters méér voordelen. Zo krijgen theeblaadjes in een groot theebuiltje (zoals T-Sac) méér ruimte om te ontvouwen en smaakstoffen vrij te maken en af te staan aan het theewater. Zodoende kan het theearoma zich optimaal ontwikkelen en ten volste worden benut door de theedrinker.

Daarnaast hebben papieren theefilters een neutrale smaak, terwijl stalen theefilters nog weleens mineraalachtige smaaknuances afstaan aan heet water. Bovendien kunnen in herbruikbare theefilters aroma’s en smaaknuances achterblijven van theeën die éérder in het recyclebare theefiltermedium hebben gezeten. Ann het zetten van thee met een metalen thee-ei kleven dus mogelijke nadelen…

Bekende theemerken die vooraf gevulde theezakjes op de markt brengen, vervaardigen hun (al dan niet piramidevormige en met suiker en kauwgomballensmaakstof gevulde) theezakjes overigens steeds vaker uit bisfenolrijk PET-plastic (polyethyleen) wat niet biologisch afbreekbaar is. Persoonlijk zou ik deze giftige kunststof theezakjes met het oog op lekkende c.q. migrerende chemicaliën niet eens in water van 80 tot 100°C dúrven hangen. Althans, ik zou het water daarna NOOIT meer opdrinken. Laat potentieel toxische kunststof theebuiltjes dus liever links liggen. :(

Tip: Neem ten aanzien van je gezondheid en het milieu bij voorkeur duurzame papieren theefilterzakjes, dus chloorvrije, niet-gebleekte c.q. ongebleekte en bio-afbreekbare theezakjes van smaakneutraal gerecycled papier. Thee zetten doe je in elk geval niet in plastic zakjes…

5. Thee zetten: tot slot…

Hierbij nog enkele aanvullende tips voor het perfecte kopje thee zetten… Hoewel sommigen de voorkeur geven aan voorgevulde theezakjes is de kwaliteit van losse, hele (lees: volledige) theeblaadjes beduidend beter! Theezakjes worden namelijk gevuld met theegruis: de restanten die achterblijven en bijeen worden geveegd in theefabrieken.

Voor het zetten van een lekker warm en behaaglijk kopje thee kun je je theekop en theepot voorverwarmen door ze om te spoelen met een beetje kokend water. Reinig je theepot niet met schuimend afwasmiddel c.q. sop, maar spoel ‘m voor én na gebruik om met kokend water.

Bewaar theeblaadjes altijd op een droge en koele plek, bijvoorbeeld in een theeblik. Thee is oneindig lang houdbaar en bederft nooit als je deze kurkdroog, luchtdicht en op een donkere plek bewaart. Sowieso blijven theeblaadjes en theezakjes ten minste een jaar en meestal zelfs 2 jaar goed (ook qua smaak) als je er enigszins secuur mee omspringt.

[josjeblogt]

De diagnose

donderdag 24 januari 2019

De diagnose

Mijn man is iemand die zich regelmatig erg druk maakt als hij ergens een pijntje heeft. De angst dat hij iets heel ergs onder de leden heeft, is er altijd.

Mijn man vond een jaar geleden bloed in zijn ontlasting.

Hij maakte zich verschrikkelijk druk.

Gezien zijn hypochondrische inslag was het mijn taak om hem gerust te stellen. Zoals ik dat al jaren deed.

Hij wilde toch door voor onderzoek. En kwam terecht bij Helder Klinieken in Amsterdam.

Ze vonden aambeien en behandelden hem hieraan door middel van de elastiekjes methode.

Maar de bloedingen verdwenen niet. Sterker nog. Werden erger.

In juni begon mijn man met lijnen, omdat hij veel te zwaar is.

Doordat zijn eetpatroon veranderde, dachten we toen, begon hij ineens winden te laten waarbij bloed mee kwam.

Ik stelde hem weer gerust. De behandeling met de elastiekjes ging door.

Tot de boel ‘rustig’ was daar beneden maar bloedingen en winden door bleven gaan.

Mijn man maakte zich zo druk dat hij de dokter vroeg om doorverwijzing voor een endoscopie.

Die vond plaats op donderdag 24 januari 2019, de verjaardag van mijn dochter.

Tot het moment dat we de kamer van de arts inliepen voor de uitslag, maakte ik me niet druk. Het was vast niks.

Maar helaas. Ik zat fout.

Slecht nieuws

“Ik heb geen goed nieuws voor u” zei de arts, “u heeft darmkanker”.

Daarna wees ze op een plaatje aan waar de tumor zat. Dat die er zeker al een jaar zat. Dat ze wel een biopt genomen had, maar niet hoefde te wachten op die uitslag om zeker te weten dat haar diagnose klopte.

Ze vertelde over uitzaaiingen. Die er konden zijn.

Lymfe-klieren, longen, lever... als een soort droom ging ze door. Dit was niet echt. Dit kon niet echt zijn. Hoe? Hoe kan dit?

Ik voelde paniek. Hoe heb ik het zo lang fout kunnen hebben?

Hoe heeft de Helder Kliniek dit niet eerder kunnen constateren? Hoe erg is het dat we dit “zeker een jaar” na het ontstaan van de tumor horen? Gaat mijn man dood?

Hoe groot is de kans op uitzaaiingen?, hoe groot is de kans op genezing? Hoe... hoe... hoe...

De vragen tolden in onze hoofden. We keken elkaar aan. In pure angst, verwarring en paniek. Ik barstte in huilen uit. Mijn man was in shock.

De arts verwees ons door naar het Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis, het beste “kanker-ziekenhuis” van Nederland.

Daar zouden we waarschijnlijk tien dagen later terecht kunnen voor MRI, CT, bloedonderzoek.

Pas daarna zou iets kunnen worden gezegd over het verloop. De kansen, de behandeling.

We kregen een hand. En toen stonden weer buiten de kamer van de dokter.

We omhelsden elkaar.

Ik wilde zeggen dat alles goed zou komen, dat het vast mee zou vallen allemaal, dat hij hier bovenop zou komen.

Maar ik kon het niet.

Ik wilde het wel.

Maar ik twijfelde aan mezelf, omdat ik het de eerste keer ook ‘zo fout gehad had’. Er was niet niks aan de hand, het zat niet tussen zijn oren.

Ivo heeft Darmkanker.

Vanuit de kliniek reden we naar huis. Dwars door het drukke centrum van Amsterdam. Ik durf niet zo goed in het donker auto te rijden, maar het moest.

Verdoofd

Ik verbeet mijn tranen. Ik moest nu sterk zijn.

We spraken niet veel in de auto. Wisten even niet wat we tegen elkaar moesten zeggen. Ivo sprak een paar keer uit dat hij mij niet alleen kon achterlaten. Dat dit zijn allergrootste nachtmerrie was. En dat hij niet wist hoe hij de aankomende periode tussen angst en vrees moest doorkomen.

Ik voelde hetzelfde.

Een gevoel van; dit gevecht gaan we samen aan.

Al ben ik zelf ook chronisch ziek (ik heb een aandoening waarbij mijn botten makkelijk kunnen breken en niet of nauwelijks helen), dit gevecht voeren we samen.

Ivo heeft jaren aan mijn bed gezeten als ik weer in het ziekenhuis lag.

Heeft al die jaren voor mij gezorgd als ik het even niet kon. Helpt me nog steeds alle dagen met dingen die ik niet kan, vanwege mijn ziekte.

Hoe moesten we dit samen doen? Hoe zouden we hier samen doorheen moeten gaan?

Wat wordt er eigenlijk van je verwacht hoe je omgaat met zo’n bizar bericht?

Ivo belde vanuit de auto wat mensen die ons nabij zijn.

Zijn vader, zijn zusje, zijn stiefbroer. Zijn baas. Mijn zoon. Niet mijn dochter, want die heeft toetsweek en kan dit er nu niet bij hebben.... zo waren we de eerste stap aan het zetten... het vertellen en delen van wat er aan de hand was.

Iedereen was ontzettend lief en reageerde geschokt. Dit kwam voor iedereen als een donderslag bij heldere hemel. Want Ivo had niemand verteld dat hij al een jaar onder behandeling stond voor aambeien.

Iets dat compleet los heeft gestaan van het ontdekken en het ontstaan van deze tumor. Of misschien zelfs zijn de aambeien ontstaan door de tumor. Dat kan ook.

Iedereen wilde gelijk langskomen.

Maar daar hadden wij even geen behoefte aan.

Het is gek, eigenlijk ben je bezig anderen te troosten, omdat iedereen compleet gebroken en verslagen is door dit nieuws. Maar waar haal je de energie vandaan om anderen te troosten?

Terwijl ik na het uitlaten van de honden, thuis, even bij een buurvrouw aanbelde om mijn emotie met haar te delen, belde Ivo thuis wat meer mensen op.

Een van hen had in inmiddels dingen gelezen over hoe je als kankerpatiënt om kunt gaan met de wetenschap dat je leven vanaf nu op zijn kop staat en nooit meer hetzelfde zal zijn qua zorgeloosheid. Hij kwam met een lijstje punten waaraan we houvast zouden kunnen hebben. 

Toen ik thuis kwam van het bezoekje aan onze buren, liet Ivo me lezen wat hij had bedacht:

“Ik moet alleen met mijn herstel bezig zijn en alles wat ik die moet in dit licht staan.

Ik hou het beeld voor me: Josje en ik als bejaarden op een bankje, hand in hand in het park. Dat is mijn doel!

Fatale gedachten: heeft het zin? Nee. Het heeft geen zin om ‘wat als’ te denken. Je gaat dit stap voor stap aan, het is zinloos om te denken aan wat er kan gebeuren in de ergste vormen, doe dat dan ook niet!

Hou een positieve mindset! Je wordt beter. Je gaat herstellen! Je moet knokken.

Zorg voor weinig stress! Doemdenken is ook stress en hele heftige stress, herstellen doe je door positief te blijven en stress en negatieve gedachten uit te bannen.

Ik ben beresterk. Dat blijf ik ook.”

Bij deze tekst heeft Ivo een plaatje gezocht van twee oude mensen, op de rug gezien, samen op een bankje in het park. Als ik het plaatje zie, moet ik huilen. Onbedaarlijk huilen.

Ja natuurlijk willen we samen oud op een bankje! Ja natuurlijk willen we knokken en overwinnen!

Ivo en zijn vader hebben samen een positieve stap gezet. En ik voel naast de paniek en dankbaarheid een klein beetje hoop.

We hebben beiden geen trek en gaan na n muizenhapje naar bed.

Die nacht liggen we tegen elkaar aan.

Hand in hand. Voet tegen voet.

Ik luister naar Ivo zijn ademhaling en de tranen lopen me over de wangen. Ook bij hem.

We praten, we huilen, we knuffelen. We slapen niet.

[renwegmetme]

Fuck structuur. Ik kies mn eigen pad.

Ik snap ook wel dat mensen structuur willen, maar ik bedoel dan elke dag op een kantoor zitten en precies t zelfde telefoongesprek voeren. Een beetje koffie zuipen met de collegas die je eigenlijk helemaal niet aardig vind, die ook niet aardig doen. Geen diepgang in je gesprekken, tussen de dames alleen maar concurrentie van wie dr haar t beste zit en wie dr huwelijk er nog t echtst uitziet. "Ja, wíj hebben tegenwoordig van die nespressocupjes thuis" "Oh nou bij óns thuis hebben we zo'n apparaat wat echte bonen maalt, das veel natuurlijker". En waag het ook maar niet aan te komen met "Wij gebruiken nog gewoon die pads, die vind ik t lekkerst." Nee, geen zin in. Ik snap dat mensen t fijn vinden om planningen te gebruiken, om iets vasts te hebben als werk. Die t fijn vinden om elke dag om half zeven te eten. Ik snap dat volkomen. Maar niet dat niks nieuwsige van wat ik net vertelde. Ik ben dan misschien ook wel extreem van de andere kant. Ik pak op een dag mijn spullen, dan regel ik een busje, haal ik mn laiverd op en dan ga ik rijden. Ik zie weer waar we slapen, wat we eten en hoelaat. T hoeft allemaal niet van te voren bedacht. Doe gewoon wat er op dat moment goed voelt leef in t moment. En dan natuurlijk hier en daar werken. Als ik een probleem heb, dan is dr niemand die aan mn kop zeikt erover, alleen ik zit dr mee. Zo wil ik t, en zo ga ik t doen ook.

[vanfransebodem]

Claude Monet, een groots schilder die de kunststroming van het impressionisme op de kaart gezet heeft. Door een schilderij van zijn hand met de naam ‘Impression, soleil levant’ dat tentoongesteld werd in 1874 is de naam Impressionisme ontstaan. Toen Monet, bijna 10 jaar later, zich samen met zijn tweede vrouw Alice ging vestigingen in Giverny, begon zijn succes. Maar Monet was niet alleen een groots schilder, hij hield ook van lekker eten en vooral goed eten. In de tuin van Giverny verrees een moestuin waar de lekkerste groenten en fruit vanaf kwamen. Deze werden vervolgens verwerkt in de heerlijkste gerechten. Ook werden er beroemde gasten uitgenodigd om samen die heerlijke gerechten mee te verorberen tijdens lunches en picknicks. Dit gebeurde tot aan de dood van Monet in 1926.

Wanneer Monet het huis koopt in Giverny, samen met zijn tweede vrouw Alice, leert hij de grootste manier van tafelen ontdekken. Dit komt vooral door Alice, samen met haar creëert Monet een eenvoudige levenswijze die je tegenwoordig een levensstijl zou noemen. De gerechten die op tafel komen moeten goed en voortreffelijk zijn en uitsluitend bereid worden met producten uit de moestuin of het hoenderhok.

Ondanks dat Monet zelf nooit een pan aangeraakt heeft en zelfs geen voet in de keuken heeft gezet, was hij toch de heer en meester over wat er op tafel kwam. Samen met Alice stelde hij een weekmenu op, rekening houdend met de speciale eetwensen van de gasten en de verse aanvoer van producten uit de moestuin. De gasten worden altijd uitgenodigd voor de lunch, dat was namelijk de hoofdmaaltijd in Giverny. Monet gaat namelijk op tijd naar bed om de volgende ochtend weer vroeg in zijn atelier te kunnen werken. Gasten die dan lang aan tafel blijven zitten tijdens het diner, is dan niet handig.

De lunch maaltijd bestaat uit een warm voorgerecht, een vlees- of visschotel, een groenteschotel, een salade en een nagerecht. Al deze gerechten worden klaargemaakt door de kokkin in de blauwe keuken. Deze heette zo omdat hij betegeld was met blauw-witte tegeltjes. De avondmaaltijd bestaat altijd uit een soep, een hoofdschotel, een salade en kaas. Er is weinig verschil tussen de maaltijden die dagelijks genuttigd worden en die worden voorgeschoteld aan de gasten. Dat geldt ook voor de aankleding van de tafel, deze is verzorgd, maar eenvoudig. Er ligt altijd een geel tafelkleed op tafel en het eten wordt gegeten en opgediend in één van de twee Japanse serviezen die Monet heeft. Er is een servies met een gele rand en blauwe lijntjes en eentje met gestileerde kersebomen en waaiers. Verder komen er bloemen uit de tuin op tafel, worden de gerechten smaakvol opgediend, maar niet overdadig versierd en krijgen de gerechten ook geen namen.

Omdat een avondmaaltijd zonder soep ondenkbaar was bij de Monets, hieronder het recept van knoflooksoep uit één van de zes cahiers die Monet naliet. Een honderdtal recepten schreef Monet met de hand op in deze cahiers. Dit is dan ook een authentiek recept, er is niks aan gewijzigd. Het is zo overgenomen zoals Monet het opschreef in het cahier.

Knoflooksoep

Bereken de hoeveelheden aan de hand van het aantal gasten. Men heeft per persoon nodig: 2 knoflooktenen, 1 ei, een klontje boter, croutons van oudbakken boord en peterselie.

Doe de knoflooktenen in de benodigde hoeveelheid water (1 kop water per persoon) en voeg peper en zout toe. Laat het koken tot de tenen goed zacht zijn geworden. Stamp ze tot een fijne puree. Haal ze van het vuur. Breek in een grote kom 1 ei per persoon. Schenk wat van de knoflookwater erover en klop het mengsel goed op, zodat het bindt. Schenk het al roerend in de pan en voeg de boete toe. Warm het op zonder te laten koken. Bak de croutons in boter en leg ze in een soepterrine. Schenk onmiddellijk de soep erover. Strooi fijngehakte peterselie erover en dien op.

Werk zien van Monet? Dat kan vanaf 12 oktober 2019. Dan is er een grootse overzichtstentoonstelling in het Gemeentemuseum van Den Haag.

Binnenkort het vervolg op dit blogartikel.

Bronvermelding en fotografie: Claude Monet, schilder en fijnproever, een culinaire impressie

Claude Monet, schilder en fijnproever (met recept van knoflooksoep) Claude Monet, een groots schilder die de kunststroming van het impressionisme op de kaart gezet heeft. Door een schilderij van zijn hand met de naam 'Impression, soleil levant' dat tentoongesteld werd in 1874 is de naam Impressionisme ontstaan.

[stefselfslagh]

Het Testament, deel 1. “We moeten allemaal wat vaker de clown uithangen.”

In Het Testament vroeg ik palliatieve patiënten naar hun geestelijke testament: welke gedachten wilden ze de mensheid nalaten? Aflevering 1 van 2: Pierre Janssens.

Op vrijdag 21 september overleed Pierre Janssens (78): echtgenoot van Christa, vader van Philippe. Pierre was een optimist: zelfs in modderige stadsbouwwerven zag hij potentiële schoonheid. Drie weken voor zijn dood noteerden we zijn boodschap voor de toekomstige generaties: "Alles is mooi. Zelfs wat lelijk is."

Pierre Janssens had kanker. Al vier jaar. Eerst bevonden de kankercellen van Pierre zich ter hoogte van zijn buikvlies. Maar toen het daar wat te krap werd, weken ze ook uit naar andere delen van zijn lichaam. Gedurende acht maanden probeerden de dokters van de Stuyvenbergkliniek Pierres kankercellen met geneeskundig artilleriegeschut te verjagen. Tot hun medische munitie op was en hen niets anders restte dan Pierre te vertellen dat hij ging sterven. Ze zeiden het niet letterlijk. Ze zeiden: 'Er is een plaats vrijgekomen op de palliatieve afdeling van het Sint-Erasmusziekenhuis'. Sommige woorden stel je liever nog even uit.

Toen ik de kamer van Pierre binnenkwam, zat hij kaarsrecht in zijn zetel. Hij droeg een zwarte bolhoed: één van de twee exemplaren die hij van een ex-collega had gekregen. 'Dan kunt ge hier af en toe Janssen en Janssens spelen', had de ex-collega gezegd, refererend aan de jolige tweelingdetectives uit Kuifje. Pierre was blij met het cadeau. "Ik vind dat ik er goed uitzie met mijn bolhoed. En aangezien ik er twee heb, kan ik er ook andere hoofden een plezier mee doen. Een paar dagen geleden zat ik hier met vier mensen, waarvan er drie Janssens heten. We hadden nog een bolhoed te weinig." (lacht)

Sinds Magritte is de bolhoed een symbool van surrealisme en zelfrelativering. Het zijn twee begrippen die ook wonderwel bij Pierre pasten: hij sidderde niet voor de dood, hij hield haar spottend op een afstand. "Het is niet omdat ik aan het sterven ben dat iedereen al moet beginnen te rouwen", zei hij. "Ik heb niet graag dat de mensen zeggen: 'Ocharme toch'. Ik wéét wat mij wat te wachten staat. Maar ik hoef er niet voortdurend aan herinnerd te worden. Ik zou graag nog een tijdje het zotteke uithangen."

Toch was Pierre bij het inchecken op de palliatieve afdeling een wrak, zei hij. "Ik zag er zo wit uit als een blad papier. Alsof mijn bloed al uit mijn lichaam was weggetrokken. Had je mij toen gezien, je zou gezegd hebben: 'Die mens houdt het geen week meer vol.' Maar de verzorgers hebben mij er weer bovenop geholpen. Ik ben hier geen patiënt, maar een gast. In een vijfsterrenhotel. Vandaag kreeg ik tomatensoep met ballekes. Ik zweer je: er zat liefde in die soep. "

"Een maand geleden dacht ik nog: 'Ik ben er klaar mee, het licht mag uit.' Maar nu moet het licht vooral blijven branden. In ieder geval nog tot de 29ste november. Dan zijn mijn vrouw en ik zestig jaar samen. Als ik die dag haal, hang ik de vlag uit."

Patatten met ambras

Pierre groeide op in het Antwerpse Schipperskwartier, toen dat nog een volkswijk was waarin scheepslieden, hangjongeren en straatprostituées over de trottoirs heersten. Zijn vader was schoenmaker, zijn moeder huisvrouw. Op zijn vijftiende verruilde hij zijn statuut van scholier voor dat van helper-electricien. 'Een man van eenvoudige komaf', mag ik hem met zijn goedvinden noemen. 'Maar alles behalve een simpele geest', voeg ik daar met enige nadruk aan toe.

Nadat we elkaar een kwartier verbaal besnuffeld hadden, zei ik Pierre dat de notaris in mezelf klaar was om zijn geestelijke testament op te stellen: zijn levensbeschouwelijke erfenis, zijn adviezen voor de mensheid, zijn hoogstpersoonlijke antwoord op de vraag: wat moeten de toekomstige generaties weten om een goed leven te leiden? Hij kwam niet aanzetten met dure oneliners, maar met eenvoudige, bruikbare levenstips. Soms heb je meer aan een praktische handleiding dan aan een diepzinnig traktaat.

"Levensadvies nummer één: zorg ervoor dat je je altijd blijft wassen", zei Pierre. "En dat je elke dag propere kleren aantrekt. Dat klinkt vanzelfsprekend, maar toch leg ik er de nadruk op. Ik ben in mijn leven dikwijls moe opgestaan, maar zodra ik mij gewassen en geschoren had, voelde ik mij telkens als herboren. Zelfs nu heb ik dat nog. Ik lig in een palliatief centrum, ik zou mij gemakkelijk kunnen laten gaan. Maar ik doe het niet. Ik heb geen zin om er als een sukkelaar bij te lopen. Jezelf verzorgen, is een noodzakelijke vorm van eigenliefde: andere mensen zullen je maar graag zien als jij jezelf graag ziet."

"Advies nummer twee: leer jezelf te uiten. Als het niet goed met je gaat, zeg dan: 'Het gaat niet goed met mij.' Als je een probleem hebt met iemand, zeg dan: 'Ik heb een probleem met jou.' Je moeilijkheden benoemen, helpt om ze te overwinnen. Je mag nooit ergens mee blijven zitten. Of toch niet langer dan nodig."

Hij maakte een zijsprongetje naar zijn huwelijk met Christa, een Duitse schone die hij al 54 jaar zijn wettige one and only mocht noemen. "Het heeft in ons huwelijk - zoals in alle huwelijken - nu en dan gestormd. Maar Christa en ik zijn altijd met een kuske gaan slapen. Ruzies werden de dag zelf nog bijgelegd. En we stonden er de dag nadien niet meer mee op. Belangrijk, geloof mij."

"Ook cruciaal in het leven: het gezelschap van anderen opzoeken. Vooral op het werk. Verstop je niet achter je bureau, maar praat met je collega's. Je ziet hen vaker dan je vrouw, je kan er dus maar beter goed mee opschieten. En als je niet weet waarover je met hen moet babbelen, vraag dan naar hun kinderen. Dat werkt altijd. Ik bleef na het werk regelmatig plakken. Om nog wat na te praten en een borreltje te drinken. Maar ik ben nooit zat naar huis gegaan. Anders werden er thuis patatten met ambras geserveerd."(lacht)

"Ik ben 37 jaar klerk geweest bij de stad Antwerpen. Ik heb mijn werk altijd plichtsbewust gedaan, maar ook veel plezier gemaakt. Ooit vroeg een collega mij: 'Pierre, kan ik op u rekenen?' Ik antwoordde: 'Natuurlijk.' Waarop hij op mijn kale kop met een stift een rekensommetje begon te maken. 'Zit stil', zei hij. (lacht) Ik kon daar om lachen, ja. Het is belangrijk om nu en dan de clown uit te hangen. We zouden dat met z'n allen zelfs wat vaker moeten doen. Het leven is te kort om een zuurpruim te zijn."

Electrische Boeings

Twee woorden mochten in de morele erfenis van Pierre niet ontbreken: denk positief. Alles is mooi, zei hij. Zelfs wat lelijk is. "Als het regent, kan je op twee manieren reageren. Ofwel zeg je: 'Het regent. We kunnen weer niet in de tuin zitten.' Ofwel zeg je: 'Het regent. Dat is goed voor de plantjes.' Ik kies voor het laatste. Ik kan het toch niet doen stoppen met regenen. Waarom zou ik er dan over zagen? Antwerpen is momenteel één grote werf: overal zijn er wegomleidingen, er zijn nauwelijks straten die niét opgebroken zijn. En toch denk ik niet: 'Wat een ellende.' Ik denk: 'De stad gaat prachtig zijn als dat hier allemaal klaar is.' Alles komt altijd goed, daar ben ik van overtuigd. Ik denk dat we zelfs de opwarming van de aarde nog op tijd gaan tegenhouden. Er zal wel eens iemand electrische Boeings uitvinden, zeker?" (lacht)

Is een optimistische inborst een cadeau van de schepper of kan je goedgemutstheid kweken, vroeg ik. "Je kan er aan werken. Door niet altijd te denken dat vroeger alles beter was, bijvoorbeeld. Er wordt vaak geklaagd over de hangjongeren in de stad. Maar denk je dat die er vroeger niet waren? Natuurlijk wel. De wereld is echt niet naar de haaien aan het gaan. Integendeel zelfs."

"Over Donald Trump maak ik me wél zorgen. Ik denk dat hij op oorlog uit is. Dat hij met zijn kapitaal in allerlei wapenbedrijven zit en zijn presidentschap gaat misbruiken om de waarde van die bedrijven op te krikken. Maar goed. Ook Trump zullen we wel te boven komen. Ik zei het al: ik ben een optimist. Tot in de ..." (glimlacht)

Er nestelde zich een brok in zijn keel, ik pakte zijn hand vast tot hij zijn droefheid had weggeslikt. "Er moet nog iets anders in mijn testament: dat iedereen die er de middelen voor heeft zoveel mogelijk moet reizen." Hij hield een wanderlust-pleidooi dat me deed denken aan een citaat van de Amerikaanse schrijver T.S. Eliot: 'We shall not cease from exploration, and the end of all our exploring will be to arrive where we started and know the place for the first time.' Alleen formuleerde Pierre het als volgt: "Reizen is zoals veranderen van behangpapier: het doet je anders kijken naar wat je thuis hebt. Ik ben met Christa onder meer naar Rusland, China, Cambodja, Myanmar, Ethiopië en Peru geweest. Die reizen hebben mij geleerd dat het hier verdomd goed leven is. In Ethiopië moeten de mensen een hele dag wandelen om een emmer met water te kunnen vullen. Wij hoeven maar aan een kraantje te draaien en klaar. Veel mensen beseffen dat niet. Daarom zeg ik: zorg regelmatig voor un changement de décor. Ga eens kijken hoe andere mensen leven. Het zal je leven in België in een duidelijker perspectief plaatsen."

Ik informeerde of er in zijn testament nog plaats was voor goedbedoeld advies ter attentie van debuterende papa's. Per slot van rekening had hij zelf al 56 jaar ervaring met het vaderschap. "Sta open voor je kinderen", zei hij. "Praat ermee. Maar verwen ze niet. Als ze je iets vragen, weiger dan regelmatig. Daar doe je hen op termijn een groter plezier mee dan met altijd maar toe te geven. Kinderen moeten leren dat niks vanzelf gaat. Philippe, mijn zoon van 56, heeft rechten gestudeerd. Om zijn studies te kunnen betalen, heb ik jarenlang bijgeklust in de bibliotheek. Ik wilde hem tonen dat je moet werken om ergens te geraken. Die boodschap heeft hij opgepikt: hij heeft vandaag zijn eigen advocatenpraktijk in de Duboisstraat. En hij is geweldig goed bezig. Ik mag toch efkens reclame maken, hè?"

Tijd vliegt

Er viel een stilte. Ik zag aan het gezicht van Pierre dat zijn gedachten alle kanten opgingen. Toen hij opnieuw begon te praten, klonk zijn stem heser dan voorheen. "Ik hoop dat mijn vrouw de moed erin houdt als ik er niet meer ben. Dat ze zichzelf niet opsluit. Volgende week is er in onze straat een feest. Maar ze wil er niet naartoe. 'Ik moet hier bij jou zijn', zegt ze. Maar ze moet helemáál niet bij mij zijn, ze moet naar dat straatfeest gaan. Ik wil dat ze onder de mensen blijft komen."

En toen wonnen de tranen van Pierre het alsnog van zijn glimlach. "Ik vind het verschrikkelijk dat mijn vrouw straks alleen achterblijft. Als ik verdriet heb, is het omwille van haar. We proberen wel te praten over haar toekomstige leven als weduwe, maar dat houden we nooit lang vol: binnen de kortste keren zijn we allebei aan het wenen."

We schoven de bandopnemer aan de kant en bladerden samen in het foto-album waarmee hij en Christa hun reis naar Ethiopië al honderd keer hadden overgedaan. Het ophalen van herinneringen uit verre continenten deed hem deugd. "De aarde is zo'n mooie blauwe bol", zei hij. "We moeten er zuinig op zijn. Zet dat ook maar in mijn testament: dat mijn opvolgers onze planeet moeten soigneren."

Hij nam een slok water en zette zijn bolhoed recht. "Vroeger blikte ik nooit terug op mijn leven. Geen tijd voor. Maar tegenwoordig doe ik bijna niks anders. (lachje) Gelukkig is de balans positief. Ik heb veel kunnen reizen, ben altijd graag gaan werken en heb bij mijn weten nooit iemand pijn gedaan."

Ik vroeg Pierre of we zijn geestelijk testament als voltooid konden beschouwen. Hij knikte. "Hoe lang hebben wij nu gebabbeld? Twee uur? Dat is voorbijgevlogen."

Dat die laatste zin wellicht op zijn hele leven van toepassing is, zei ik maar niét. Christa was onderweg. Er was op dat moment alleen maar toekomst.

Met dank aan Guy Davidson en Dominique Daemen, respectievelijk diensthoofd en verpleegkundige op de palliatieve afdeling van het Sint-Erasmusziekenhuis in Antwerpen.

[betoverheks]

Donderdagmiddag ga ik naar de pijnpoli. Ik heb geen bal zin, want die mensen werken op mijn zenuwen met hun propaganda voor opiaten. ‘U wilt geen Oxycontin en geen Tramadol slikken,’ heb ik al meermalen beschuldigend gehoord uit de mond van een zogenaamde pijndeskundige. Een deskundige zonder pijn. Een boer met kiespijn heeft meer begrip!

Realiseer ik me. Als een boerin met kiespijn…..

Vandaag heb ik een afspraak met de Tensverpleegkundige. Ik heb haar al aan de telefoon gehad, een aardige vrouw met een prachtige vriendelijke stem. Voor me staat een stevige doortastende tante. Met een fijne stem. Maar weinig geduld.

Ze stelt vragen, maar wacht het antwoord niet af. Halverwege heeft ze haar conclusie al getrokken. Macht der gewoonte vrees ik. Maar het maakt de communicatie uitermate hotseflotsig.

‘Allereerst: U mag volstrekt niet autorijden met dit apparaat, terwijl het aan staat. Noch op een brommer, E-Bike of scootmobiel. Levensgevaarlijk! En u bent in geval van ongeluk niet verzekerd….. Contact met water is ook uit den boze!’

‘Waar gebruikt u de Tens allemaal voor?’ vervolgt ze in rap tempo. Nou, om auto te rijden. Ik rijd om de twee jaar naar de Dordogne, met dat ding in de hoogste stand. Door dat geval lukt het me om die afstand zelf te rijden! Zwemmen lijkt me ook fijn zonder pijn, maar ik had zelf wel bedacht dat Tens in water geen goed idee is…..

‘Ik ben nogal verbijsterd door uw bewering dat ik niet mag autorijden met een Tens. Dat heeft nog nooit iemand me verteld. Ondanks meerder instructie-sessies met een verpleegkundige. Ook in de instructieboekjes of online heb ik het nooit ook maar ergens gelezen! Het staat niet in de bijsluiter van de pleisters. Of op de doos van het apparaat…..’

‘U hoeft het echt niet te proberen, hoor, autorijden met een werkende Tens, want ook al trekt u in geval van een ongeluk de draadjes er snel uit: Men kan het apparaatje uitlezen! En als het aan stond ten tijde van het ongeval bent u niet verzekerd!’ Triomfantelijk kijkt ze me aan. Haal je niks in je kop, Heks. Wij zijn je toch te slim af!

Het is een nieuw ontwerp apparaat. Met ingebouwde batterij. Aanvankelijk ben ik blij, maar helaas is het een slappe lul van een batterij. In de praktijk blijkt dat je om de dertig minuten moet opladen. In een stopcontact! Heel onhandig als je onderweg bent. Sowieso waardeloos. Vroeger had ik gewoon een hele batterij opgeladen batterijen achter de hand. Veel beter!

Wat een hopeloos concept. Vast bedacht door iemand, die nooit pijn heeft. Die denkt dat dertig minuten de truc gaat doen voor een chronisch pijnpatiënt. En anders: Jammer dan.

Maar je kunt dit nieuwe kloteapparaat wel uitlezen, daar is dan weer wel veel aandacht aan besteed. Zodat je het niet meer kunt gebruiken, waarvoor je het nodig hebt: Pijn bestrijden, terwijl het ontstaat. Tijdens lange autoritten bijvoorbeeld.

Je mag SMS-end over een druk kruispunt fietsen met vijf kinderen in je moderne elektrische bakfiets, Heks ziet dit met enige regelmaat gebeuren, maar dit mag dan weer niet.

Er is in het verleden bij Heks tijdens het autorijden wel eens een pleister spontaan los geschoten. Helemaal niet gevaarlijk. Het voelt een beetje vervelend en vervolgens slaat het apparaat uit. Appeltje, eitje. Ingebouwde veiligheid. Dus dat verbod is gewoon treiteren van mensen, die toch niks terug zeggen. Omdat ze er de puf niet voor hebben. Of te druk zijn met hun eindeloze pijn.

‘U gebruikt geen opiaten zie ik hier staan,’ de vrouw kijkt me streng aan. Bevreemd ook. Ze wijst naar de aantekening in de hanenpoten van de behandelend arts. Met koeienletters: GEBRUIKT GEEN OPIATEN!

‘Ik wil het programma graag voor verschillende dingen gebruiken, dit en dat, bladiebla….’ probeer ik er een speld tussen te krijgen. Maar nee. Dat is nu ook weer niet de bedoeling. De behandelend arts heeft iets aangeraden en daar houdt het Tensmens zich aan.

‘Ik mag geen diagnoses stellen of behandelplannen opstellen…..’ verdedigt ze haar rare standpunt. Ze vertikt het om me de codes en instructies te geven voor bijvoorbeeld acute pijnbestrijding. Ik zal er mijn oude apparaat voor moeten gebruiken……

‘U krijgt een programma om lichaamseigen endorfines aan te maken,’ zegt ze opgewekt. Dat moet ik vijf keer per dag steeds een half uur doen. Langer kan ook niet, want dan is de batterij alweer leeg.

Dan stopcontact zoeken. En weer opladen. Ook: Elke dag rug grondig wassen, pleisters plakken…….Dingen, die me de grootste moeite kosten. Na twee dagen loop ik al een dag achter. Na een week vijf dagen!

‘Als u andere dingen wilt, moet u eerst overleggen met de pijnarts. Ze gaat u nog bellen, goh, we zijn al klaar. Het heeft niet veel tijd nodig gehad, omdat u natuurlijk al bekend bent met Tens. Nou, tot ziens dan maar,’ vitaal pompend schudt ze me de pijnlijke hand.

Mijn goeie ouwe Cefar Tens! Zonder uitlees-mogelijkheden! Ik mag em goddank houden, omdat hij al zo stokoud is. 

Heks wordt toch zo moe van dit gedoe. Hebben die mensen nu echt niks beters te doen, dan alles zo moeilijk maken?

Thuisgekomen vind ik een ingewikkelde brief van het Antroposofisch Therapeuticum om aan een douchestoel te komen. Eerst kan ik er eentje lenen voor een periode van 2 keer dertien weken. Huh? Geen zesentwintig weken? Nee, 2 keer dertien staat er.

Intussen moet ik dan via de WMO een definitief hulpmiddel aanvragen, maar die organisatie doet er dan weer langer over dan die 2 keer dertien weken om de aanvraag te verwerken. Meestal. Dus: ‘Snel aanvragen’ staat erbij.

Het nieuwe onding.

Op de site van Praxis staat een stoel voor vijfentwintig euro. Tientje verzendkosten, want het moet uit Duitsland komen.

‘Doe dat maar, Heks,’ zegt mijn vriend Blonde Buurman, ‘Waarom zou je het jezelf zo moeilijk maken voor die paar tientjes?’

Vandaag heb ik het ding in elkaar gezet. Het was een hopeloos bouwpakket, maar het is gelukt. Ik kan weer veilig douchen! Onlangs vreselijk onderuit gegaan, toen ik opstond van mijn piepkleine krukje, dus ik ben echt blij met die stoel……

Volgens Stichting Skepsis zijn Tens apparaten nutteloos en gevaarlijk!

Met een  Tens-apparaat mag je geen autorijden en met morfine of medicinale cannabis ook niet, maar met opiaten zoals oxycodon of hydromorfon mag het wel. Dat wordt dus nu gepromoot! Heel verslavend spul, dus goed verdienen voor de medicijnenmaffia!

  Nieuwe wet heeft gevolgen voor patiënten die morfine of medicinale cannabis gebruiken en autorijden

24 juli, 2017

Nieuwe wetgeving in het strafrecht over het gebruik van drugs in het verkeer maakt geen uitzondering voor morfine of medicinale cannabis dat op recept door een arts is voorgeschreven. Het is raadzaam als huisartsen bij het voorschrijven hun patiënten hierover informeren. Huisartsen kunnen desgewenst de medicatie wijzigen.

De nieuwe wetgeving die vanaf 1 juli 2017 is ingevoerd geldt alleen voor morfine en niet voor andere opiaten zoals oxycodon of hydromorfon. De reden daarvoor is dat morfine ook als meetbare stof na gebruik van heroïne in speeksel kan worden aangetoond. Als de grenswaarde overschreden wordt, is er sprake van overtreding van artikel 8, vijfde lid, van de Wegenverkeerswet 1994. Dit is ongeacht of de bestuurder morfine op doktersrecept als geneesmiddel heeft gebruikt of dat morfine in het bloed is aangetroffen als gevolg van het gebruik van heroïne.

Anders dan landelijke samenwerkingsafspraak (LESA)

De nieuwe wet wijkt af van de aanbevelingen in de LESA Geneesmiddelen en verkeersveiligheid van NHG en KNMP en de adviezen op rijveiligmetmedicijnen.nl. Daarin staat dat na 2 weken gebruik van morfine of medicinale cannabis verkeersdeelname als veilig wordt beschouwd, tenzij er sprake is van bijwerkingen die de rijvaardigheid beïnvloeden. De adviezen in de LESA zijn inhoudelijk nog steeds correct en in overeenstemming met de adviezen van het CBR.

Voorlopig advies

In afwachting van het overleg dat de KNMP met betrokken ministeries gaat voeren, is het belangrijk dat huisartsen zich bewust zijn van deze veranderde wetgeving en bij het voorschrijven van morfine of medicinale cannabis hun patiënten die aan het verkeer deelnemen daarover informeren. Mogelijk dat patiënten die deelnemen aan het verkeer door deze wetgeving de voorkeur geven aan een ander opiaat zoals oxycodon of hydromorfon.

        Pijnpoli: Nieuwe rondes, nieuwe kansen! Heks lacht als een boerin met kiespijn. Helaas heb ik weinig te kiezen. Het is kiezen of delen! Mijn nieuwe Tens apparaat is een gegeven paard, kniezend, zonder iets te kiezen in zijn bek! Geloof me, ik heb het gecheckt. Donderdagmiddag ga ik naar de pijnpoli. Ik heb geen bal zin, want die mensen werken op mijn zenuwen met hun propaganda voor opiaten.

[hetrodevaandel]

SCHULDCOMPLEXEN? LAAT JE NIKS AANPRATEN!

Deze keer kijken we naar een onderwerp dat we nog nooit eerder hebben besproken, maar dat wel steeds meer in belang toeneemt. Al een aantal jaren zijn er pogingen gaande om mensen schuldcomplexen aan te praten, met betrekking tot zaken die al behoorlijk ver in het verleden liggen. Het is onderdeel van hetzelfde fenomeen van waaruit ook de toenemende geschiedenisvervalsing zijn oorsprong vind. Op het eerste gezicht mag het onbeduidend lijken, maar als allerlei krachten met dit soort zaken aan de haal gaan, bestaat er geen twijfel aan dat er meer aan de hand is. Tijd dus om wat dingen op een rijtje te zetten, en te zoeken naar de oorzaken.

 Het is een bekend feit dat mensen die zich schuldig voelen of schamen, niet snel in verzet of opstand komen. Schuldgevoelens werken verlammend, en daar hebben in het verleden, en ook nu nog, vooral religieuze stromingen goed gebruik van gemaakt. Maar natuurlijk gebruikt ook de elite dit soort tactieken om hun agenda uit te voeren, of om opstanden te voorkomen. Hoe dit werkt zien we bijvoorbeeld in Duitsland. We schreven al eerder dat de Duitsers eigenlijk sinds 1945 geen baas in eigen land meer zijn geweest. De toenmalige geallieerden, met Amerika voorop, hebben in de BRD een systeem ingevoerd dat het idee geeft dat het land onafhankelijk is. Maar de realiteit is anders. Washington maakt in Duitsland op het hoogste niveau de dienst uit, en niet de Duitse regering. De vorm van dit “besturingsysteem’ is over de jaren wel wat veranderd, maar de machtsverhoudingen zijn nog steeds hetzelfde.

 Nu komt dan meteen de vraag op, waarom de Duitse bevolking dit zomaar accepteert. Waarom staat men toe dat de huidige Duitse regering steeds vasthoudt aan beleid, dat op veel gebieden tegen de belangen van de eigen bevolking is gericht? Natuurlijk accepteert niet iedereen dit, maar de grote meerderheid houdt de mond stevig dicht, of laat zich afleiden door andere zaken. De reden hiervoor vinden we in de zogenaamde schuldcultuur die sinds 1945 overal in Duitsland wordt verspreid. Van de school tot aan het graf wordt men voorgehouden dat de gebeurtenissen in het Derde Rijk Duitsland tot een schuldig land, en het Duitse volk tot een schuldig volk hebben gemaakt. Niet alleen de generatie van toen, maar ook alle generaties die hen hebben opgevolgd tot de dag van vandaag. Schuld en schaamte worden er vanaf de eerste schooldag in gepompt, en ook de media gaan hier zonder problemen in mee. Zo beschermt het huidige systeem zichzelf, want zo als we zagen, mensen die zich schuldig voelen of schamen, stellen niet snel vragen, en komen zeker niet in opstand. Dit kan heel ver gaan. Het schuldgevoel, zelfs onder jongeren, leidt er toe dat op sommige demonstraties van vooral autonomen en andere extreme stromingen, teksten worden meegedragen als “Duitsland kan verrekken” of “De bombardementen zijn voor herhaling vatbaar”.

 Dit zijn duidelijke uitingen van zelfhaat die door de schuldcultuur tot grote hoogte zijn gedreven. Gelijktijdig omarmt men alles wat van buiten komt, en zal dus ook niet snel voor het eigen belang opkomen. Voor het systeem kon het eigenlijk niet beter zijn. De leugens worden gewoon geslikt, en naar buiten toe kan men doen als of het verleden op alle niveaus verwerkt wordt. Dat geeft het ook nog een heel humaan en waardevol tintje. Natuurlijk is dit maar schijn. De humaniteit van de leidende politieke kliek, die op orders van Washington functioneert, is niets meer dan kille berekening. De geschiedenis is hun geschiedenis, en niemand moet het lef hebben iets anders te beweren of vragen te stellen. Doe je dat wel, zit je snel in de gevangenis. Want ook de BRD kent politieke gevangenen. Hun vragen of meningen mogen misschien bij de meeste geen weerklank vinden, maar het kan niet ontkent worden dat ze zijn opgesloten omdat ze het systeem met kritiek en studie hebben aangevallen. De elite die Duitland beheerst heeft dus heel handig gebruik gemaakt van schuldcomplexen, en doet dat nog steeds.

 Maar we zien het fenomeen ook elders de kop op steken, onder meer in Nederland. Wel is het zo dat het hier deels uit een andere hoek komt. Maar we kunnen niet uitsluiten, dat ook dit vanuit de duistere spelonken van het systeem gebeurd. Er zijn verschillende voorbeelden te noemen. Steeds vaker zie je dat vooral soft linkse groepen aan de haal gaan met het koloniale verleden. De boodschap is dan steeds heel helder; we moeten ons schamen voor wat er toen allemaal is gebeurd. Er wordt ook meteen een schuldcomplex aan toegevoegd. Hetzelfde zien we met de slavernijtijd. Plotseling moet de slavernij de laatste jaren overal worden herdacht. Er wordt geroepen om excuses, en er zijn zelfs plannen voor een slavernijmuseum. En ook nu weer is de boodschap dat we ons moeten schamen, en dat we er eigenlijk allemaal schuld aan hebben. Nu we toch bezig zijn kunnen we ook nog opmerken dat de hele Zwarte Piet discussie uit dezelfde koker komt, en ook hetzelfde doel dient. Eigenlijk wil men zeggen dat we ons moeten schamen voor alles wat er in het verleden is gebeurd, en dat we er ook allemaal, oud of jong, schuld aan hebben.

 De consequenties volgen dan ook meteen. “Schuldige” standbeelden en “foute” namen moeten verdwijnen. Teksten in museums en collecties moeten worden aangepast. Hele lappen geschiedenis moeten herschreven worden met de ogen van vandaag. Betaalde en pseudowetenschappers worden uit de kast gehaald om te laten zien en bewijzen hoe fout het toch allemaal was. Alles wat niet in het nieuwe beeld past moet hernoemt worden of gewoon totaal verdwijnen. Dit gaat veel verder dan alleen maar politieke correctheid, iets wat op zichzelf al verwerpelijk genoeg is. Men is bezig om iedereen een gigantisch schuldcomplex aan te praten. En net als met de massamigratie, laat soft links zich gebruiken om dit soort zaken aan de man te brengen. Jammer, maar wel waar.

 Ook nu zal de vraag weer zijn wat het doel is van dit alles. Eigenlijk is het niet moeilijk te raden. Ook nu is het weer de zogenaamde bevolkingsuitwisseling die op de achtergrond speelt. Om de eenheidsworst maatschappij tot volle bloei te brengen, zoals de elite die voor ogen heeft, moet onze geschiedenis worden aangepast, onze tradities verdwijnen, en onze identiteit stap voor stap worden uitgewist. Niet alleen in Nederland, maar in heel Europa. Schaamte en schuldcomplexen zijn hierbij uiterst scherpe wapens.

 Moeten we dan trots zijn op alles wat in het verleden is gebeurd? Natuurlijk niet! Ieder land en ieder volk kent zaken uit het verleden die we nu niet meer zouden herhalen. Maar we moeten niet vergeten dat wat er toen gebeurde onderdeel was van andere tijden. De mensen waren anders en de ideeën ook. Dat mag niet prettig zijn om nu te zien, maar het is niet aan ons om daar over te oordelen of excuses aan te bieden. Verzetsmensen hanteerden in de Tweede Wereld Oorlog het gezegde: “Iedereen heeft gedaan wat hij gedaan heeft”. Niemand kan dus verantwoordelijk worden gehouden voor de acties en beslissingen van anderen. Dat gezegde geldt nog steeds, en kan op al de bovenstaande zaken worden toegepast. Er bestaat geen twijfel aan dat we het verleden moeten blijven onderzoeken, en dat we ook steeds moeten streven om de waarheid boven tafel te krijgen als het mogelijk is. Maar de resultaten mogen niet worden gebruikt om de agenda van de elite, die ons allemaal bedreigd, te ondersteunen of te promoten.

 We moeten ons niet laten opzadelen met schuldcomplexen of schaamte, met betrekking tot zaken waar we part nog deel aan hebben gehad. Zoiets als een collectieve schuld bestaat niet, het is gewoon een andere pijl op de boog van de vernietigers, die de Europese landen willen vervangen door een veel makkelijker te controleren Europese superstaat, aangevuld met miljoenen migranten, die zullen worden ingezet voor talloze verdeel en heers spelletjes. Laten we niet toestaan dat de geschiedenis, onze geschiedenis, door de vernietigers en zelfhaters wordt misvormd en misbruikt. Daarmee doe we niet alleen recht aan onze voorouders, maar zetten we ook gelijktijdig een stap om onze eigen toekomst veilig te stellen.

[thisisnotmyvoice93-blog]

His Love

Ik kijk naar mijn mobiel. Dag R. Onze liefde is niet sterk genoeg. Ik wil tegen je schreeuwen. Schreeuwen omdat het pijn doet. Ik had zo graag bij je geweest die 13de maar door dat jij een kans krijgt verplaatsen we het. Ik wil van zijn liefde genieten. Hij noemt mij een schat. Maar dat wil ik niet zijn. Ik wil het alleen zijn als hij het echt meent. Ik kruip van mijn bed af en zoek mijn kleding bij elkaar. Straks zie ik hem weer. Ik denk aan onze momenten. Ik denk terug aan die donderdag. Toen was je hier bij mij. We hebben op de bank gelegen. Ik zag de liefde in je ogen. We weten beide dat we moeten vechten voor onze liefde. Kon ik je maar uit mijn leven duwen. Kon ik maar mijn hart laten spreken en je laten gaan. Maar dat kan ik niet.

Ik kijk naar de foto die we hebben gemaakt toen in Eindhoven. We vonden elkaar toen echt. We leefde twee ontmoetingen daarna op een wolk. Onze wolk. Maar de realiteit is hard. We weten beide dat we moeten vechten voor het geen wat we hebben. Ik kan dit niet alleen R. Ik wil het graag alleen doen maar ik heb je nodig. Zelfs op de momenten dat je het niet verwacht. Toen je gisteren belde brak mijn hart in stukken. Ergens had ik al zo gevoel van dat het niet door zou gaan. Je krijgt een kans die je moet pakken van mij. Toch maakt het mij ergens heel erg verdrietig en boos. Boos omdat ik weer niet zeggen wat ik er echt van vind. Ik was lief tegen je. Maar toen je op hing brak ik van binnen. Nooit eerder heb ik mij zo rot gevoeld. We zouden de 13de van een fijne avond samen genieten. Een film en samen koken. Gewoon een avond van jouw en mij.

Ik kijk in de spiegel. Mijn ogen zijn rood. Maar toch verlang ik naar zijn liefde. Afgelopen dagen heb ik zoveel gehuild. Zoveel gehuild omdat ik je mis. Omdat ik boos op je ben. Omdat ik niet bij je kan zijn. Er is gewoon nooit tijd. Er is geen tijd voor jouw en mij. Ik pak mijn make up tasje en probeer de meeste rode vlakken weg te werken. Dan kijk ik weer in de spiegel. Dit ben ik. Een jonge vrouw die snakt naar liefde. Een jonge vrouw die alles voor je over heeft. Een jonge vrouw die niks liever wilt dat je dromen waar worden maar ook wilt dat er tijd voor elkaar is.

Ik trek de panty recht. Knoop de blouse dicht. Stijl mijn haren en kijk dan weer in de spiegel. Je noemt mij een schat maar meen je die woorden echt. Wat beteken ik voor je R. Want diep van binnen weet ik dat niet meer. Ik weet niet meer wat je wilt. Ik weet niet meer waar je naar verlangd. Ik weet alleen dat we zouden vechten voor elkaar. Jij en ik zouden elkaar niet opgeven maar dat lijkt nu haast onmogelijk. Ik kan het niet meer R. Ik voel mij leeg. Ik wil huilen. Ik wil onder een deken kruipen en niet meer wakker worden voordat we elkaar zien. Jij en ik. Ik en jij. Veel mensen hadden het over ons. Dat we uiteindelijk zo leuk team zijn geworden.

Ik sluit mijn ogen en voel je lippen tegen mijn nek. Je verborg je gezicht in mijn nek toen je huilend bij mij stond. Ik kan je alleen in mijn armen trekken. Want dat doen we voor elkaar. Ik kan je niet laten gaan. Want je breekt als ik er niet ben. Ik ben die persoon waar je vaak naar verlangde. Dat zij je ook zelf. Ik kan niks anders dan wachten. Wachten op je liefde. Wachten op een nieuw moment. Ik wil het zo graag geloven dat wij het redden maar ik heb er geen hoop meer in. Alles doet nu gewoon te veel pijn. Ik loop naar de woonkamer. Ik kijk naar de bank. We wisten niet hoeveel tijd we voor elkaar zouden hebben. Maar we zouden praten. We hebben daar gelegen. Je hield mij vast. Je luisterde naar mij. Je luisterde naar alles wat ik je vertelde. En toen het mij te veel werd trok je mij tegen je aan. We hadden een kop thee en koffie op. Jij zat recht op de bank. Ik zat schuin tegen je aan. Je armen om mijn middel. Ik speelde wat met je hand. We staarde elkaar aan. Jij en ik hadden wat prive tijd voor elkaar. Je ogen straalde wanneer het fijn was. Maar daar bleef het ook bij. Want ik heb je na dat moment niet meer gezien. We zien elkaar nu volgende week. Lief, lief wees lief voor mij want anders breek ik nog een keertje.

Je zegt dat we in elkaar leven horen en soms vraag ik mij af of ik dat wel wil. Want ik hou van je R. Ik wil niet zomaar een persoon zijn in je leven. Jij en ik weten beide heel erg goed dat wat er speelt. Er is gewoon iets tussen ons. Ik voel de tranen weer in mijn ogen. Ik veeg ze weg. Stomme make up. Zwarte vegen over mijn ogen. Weer rode ogen. Ik pak mijn mobiel en stuur je een berichtje. Je kan thuis blijven. Mij ziet je niet meer. Ik zoek mijn huiskleding en trek die aan. Haal de make up van mijn gezicht en kruip onder de lakens. Ik heb je liefde nog. Ik wil niet super lilo zijn. Ik wil jouw lilo zijn. Maar dat zal ik nooit zijn. Want er is geen plek voor jouw en mij in deze wereld. Wel voor ons apart maar niet voor ons samen.

Ik lees nog een laatste keer alle berichten door en wis ze dan. Dag R.

[hongaarsboerinnetje]

Ratrace....

Ik stap uit de bus op station eindhoven en ik sta even stil om alles even te aanschouwen. Het rent en vliegt langs elkaar heen, telefoons aan de oren, of oortjes ín de oren, ondertussen kijkend op het schermpje. Ik heb niet de indruk dat er ook maar íemand is die oplet of om zich heen kijkt. Iedereen is bezig met zichzelf en zijn/haar telefoon.

Ik laat mijn ovkaart opladen bij een vriendelijke meneer achter een balie en stap in de trein. Zelfde verhaal, niemand die op of omkijkt, allemaal in de ban van het telefoontje.

En eigenlijk is dat de rode draad in mijn bijna drie weken nederland.

De kinderen die in de lach schieten als ik mopper dat er nergens telefooncellen meer zijn. ‘Telefoon-wat?’ Maar op mijn vraag wat ze dan doen als hun telefoon kapot zou gaan moeten ze toch even nadenken. Tja, dat is echt een serieus probleem. Dan moet je direct een leentoestel op de kop tikken. Je kunt echt niet zonder. En dat is natuurlijk ook zo. Hun hele leven is erop ingesteld. Maar het mijne niet, ik ben stil blijven staan, dat merk ik duidelijk.

Ik merk ook dat ik niet meer zo snel kan schakelen als vroeger. Ik maak smorgens plannen voor wat ik die dag allemaal ga doen. Maar als ik onderweg ben naar mijn zoon en hij mij een berichtje stuurt dat ik gelukkig net voor ik wegga op mijn ipad lees, of ik een uurtje eerder kan komen vanwege werk, raak ik een beetje in paniek. Want ik had met mijn moeder(ook telefoonloos) op de markt afgesproken rond half 11. En die kon ik niet bereiken. Ik haastte me die kant op, in de hoop dat zij er ook ietsje eerder zou zijn. Ik parkeer mijn fiets bij de winkel, haal snel broodjes en beleg voor de lunch, kom terug om te ontdekken dat er ineens tachtig fietsen om mijn fiets heen geparkeerd zijn. Waar komen díe ineens allemaal vandaan? En hoe zag mijn fiets (die ik al zes jaar niet gebruikt had) er ook alweer uit? Minutenlang(het lijken úren) zoek ik naar mijn fiets, tot mijn grote opluchting vind ik hem én mijn moeder en ik fiets vlug naar mijn zoon om samen gezellig te lunchen. Ondertussen wijzig ik in mijn hoofd mijn plannen en pas ze aan aan het nieuwe tijdschema. Wat een stres.....of eigenlijk valt het wel mee, ik ben gewoon niks meer gewend.

Als ik savonds op de bank neerplof en alles gedaan heb wat ik wilde, kilometers gefietst heb, drie keer zeiknat geregend en in een hele andere volgorde, ben ik doodmoe.

En verlang ik terug naar mijn saaie, heerlijk rustige leventje in Hongarije.

Ik mis het.......

[ninaenkikiopvakantie]

Weekendvermaak Op vrijdag was de opening van de fotoexpo in Tazacorte. Het was een verzameling zwart-wit foto's uit de privé collectie van een Duitse Palmero die zich erg inzet om kunst hier op het eiland te laten zien en aan de man te brengen. Helmut gaf/ geeft soms ook les aan een Duitse kunstacademie en weet veel interessante dingen te vertellen over de fotografen en hun werk. Wijntje, hapje en daarna uit eten. Leuke avond. We waren van plan op zaterdag wat te gaan rondrijden op het eiland maar ik kwam er achter dat er heel veel activiteiten in Santa Cruz waren. City Downhill. Op de fiets van de trappen af. Spectaculair! Heel tof om bij te zijn. Ik had een plekkie gevonden op een terrasje bij de finish. Meta kwam er later ook bij. De meisjes lagen in het pension met hun phone. Geen last van, handen vrij die middag. Er waren nog miss - en misterverkiezingen. Even bij gestaan aan de boulevard. Einde van de middag zijn we naar Tazacorte gereden voor paardenrennen op het strand. Was aardig te zien dat het hele dorp op z'n mooist kwam kijken naar de paarden. We zijn niet lang geweest omdat het vrij lang duurde voor alles op gang kwam en tamelijk warm was. Ik vond het (als echte dierenvriend) trouwens ook niet leuk om te zien hoe gespannen de paarden er bij stonden. Schichtig keken ze om zich heen. Draaiden gestrest rond. Oren draaiden alle kanten etc. Ik hou daar niet van. Snel weg dus. De meisjes waren er ook snel mee klaar. Terug in Santa Cruz bleek er ook een muziekfestivalletje bezig te zijn. Ook rondgelopen weer en even een paar bandjes gezien en er was een vrouwtje bezig op een wok (zie filmpje. Dat duurt trouwens vrij kort. Maar dat geeft niet want het was tamelijk eentonig. Ik weet trouwens niet meer hoe dat instrument heet. Op school wordt ook af en toe iemand ingehuurd met dat instrument. De afsluiter was (om 23.30?!) een jong melig energiek bandje. Topdag. Veel gezien. Zaterdag is Nina trouwens in haar beleving bijna verzopen in de zee tijdens de ochtenduik. Ging koppie onder in de branding, twee keer over de kop. En kwam in paniek boven. Rende huilend de zee uit. Ik was haar effe kwijt geraakt omdat ik moest kiezen tussen m'n zwembroek omhoog hijsen of m'n dochter redden. M'n broekje was op dat moment belangrijk. Sorry. Anyway, noooooit ging ze de zee meer in. Daar zwemmen namelijk ook vissen en die zijn ook eng volgens haar. Plus de branding. Ze vindt het maar niks! We hebben 's ochtend een lokaal marktje bezocht. Lekker alternatief. Met masserende monniken, wierook, armbandjes, Fairtrade en allerlei ambachten. Er was een glasblazerij en een messenslijper. Er stond ook een suikerrietpers waar je mojito's kon drinken. Geen goed idee als je nog niets hebt gegeten 's ochtends. Daarna rondje gemaakt richting het zuiden. We wilden snorkelen bij La Zamora. Dé snorkelspot. We reden iets verkeerd en kwamen uit bij het meest zuidelijke puntje van het eiland. Daar zijn zoutbekken. Hele mooie kleuren. In het winkeltje wat daar natuurlijk is om zout te kopen, kun je naast Dolce de Leche (karamelachtig goedje waar in heel Zuid-Amerika zoete hapjes mee wordt gemaakt) ook Dolce de Batate kopen. Dat is denk ik iets zoets uit aardappelen(!?) ik durfde dat niet aan maar als we er nog een keer langsrijden haal ik een pakje op. Toch nieuwsgierig. Toen na de mojito als ontbijt onderweg naar het strandje wat tapas gegeten. Nina nam een bord vol gefrituurde inktvisjes. Niet die ringen maar echt inktvisjes. Dat kind eet haast alles. La Zamora lag er net zo bij als vorige keer dat we hier waren. Het is een heerlijke spot. We hebben er heerlijk gesnorkeld allemaal. De zee was ruiger dit keer, dus ook weer hogere golven. De meisjes hebben zich prima vermaakt. Kiki en Nina hebben ongeveer tweeëneenhalf uur in het water gelegen en in de golven gespeeld. Van de angst van Nina voor vissen en golven hebben we niets meer gemerkt. Er was een oldtimershow waar ik ook graag heen wilde in El Paso. Daar zijn we niet meer aan toe gekomen. Pizaatje, biertje. Slapen en maandag naar Finca La Cruz! Videootjes in de volgende posting.

[oliviermaekelberghe]

Godspeed your love

Een door samenloop van omstandigheden herwonnen passie. Dat is schrijven voor mij op dit moment. Op 7 Juli 2017, geloof ik dat ik mezelf opnieuw kan ontdekken. Want dat deed de creativiteit altijd al met mij, en enkel door het te doen kan ik me van mezelf bewust worden. Ik geloof stellig in deze dingen. Deze processen zijn gangmakers, ze zijn de bezem waarmee je de rommel verzamelt en je pad duidelijker ziet, Je hoeft ‘m enkel nog te bewandelen.  Vreemde dingen maken me echter angstig. Wandelen lijkt niet altijd te lukken, want je krijgt nooit alle rommel weg en soms raap ik rommel op en steek ‘k ‘t in m’n rugzak. Daar blijft het dan zitten. Voor een hele poos, maakt ‘t de wandeling zwaarder. Ik zette wat stappen door kleine duwtjes van personen die schaars, maar dierbaar voor me zijn. Ze willen dat ik wandel, Ik wil dat ik wandel, dus ik doe ‘t maar. Neem de rugzak en maak ‘m lichter. 

Geleidelijk aan hoef ik het gewicht van de wereld niet meer te torsen. Niet elke strijd hoeft gevochten te worden.  De onschuld van een kind schuilt binnenin. Het ontdekken van de wereld met open ogen en leven en delen met eenieder die het wil. is voor mij altijd een bewust levensdoel geweest, maar durft soms wat te vertroebelen. 

“Godspeed your love” waren oorspronkelijk 4 A4 pagina’s, die ik schreef toen ik mijn Master aan LUCA school of arts startte. 2 maanden later verzonk ik terug in een strijd met mezelf en de wereld en stopte ik de opleiding. Iets wat me een dubbel gevoel geeft, maar op dat moment moet juist zijn geweest.  Nu, een goeie 2 jaar later heb ik andere naïeve perspectieven, Sta ik op een kantelpunt in m’n leven. Een rotsachtig pad openbaart zich. Ik heb angst, angst om de eerste stap te zetten. Alles is wankel. Maar m’n buikgevoel zegt wel dat het dit is dat ik wil doen, met klamme handen. 

Omdat schrijven eigenlijk gewoon een afspiegeling van je ziel is, een verwerkings- en bewustwordingsproces, dacht ik na over wat ik al allemaal geschreven heb. Er sprongen 2 dingen vantussen uit: Astroturf, die ik hier in kleine stukjes openbaar aan de wereld en “Godspeed your love.”, die laatste ben ik het manuscript kwijtgespeeld, maar de grote lijnen herinner ik me nog. Dus dit word de poging het te realiseren. Ik startte ook ooit aan iets met de werktitel “Dog eat dog” of “poundcake”, dit wil ik later uit werken tot iets reëel.

Alle schrijfsels missen een eigen handschrift en ik ben taalkundig helemaal niet zo sterk. Ik schrijf op gevoel en ik zou graag een taal-nazi vinden die mij kan in de dictatuur der taal indoctrineren, of die gewoon eigenlijk een beetje mijn editor zou willen spelen. (feel free!)  Om af te sluiten nogmaals de gedachte waar ik deze brain-fart mee begon : enkel door het te doen kan ik mezelf ontdekken. Dus doe ik het maar. 

GODSPEED YOUR LOVE

Het moet eruit. De gang naar ‘t vertrek is zo lang. Ik ben zo moe. Het moet eruit.  Ik plof me neer en bekijk ze. M’n blauwe suede schoenen. Ze zijn niet meer wat ze geweest zijn. Aangevreten door de liters zweet die langs m’n enkels naar beneden druipen. Ik zit tegen een zuil en de schaduwen van de Stoa slepen me mee als wijzers van de klok. Mensen om me heen lopen te praten. Luide stemmen vormen een harmonisch geheel met het geschuifel die hun sandalen op de tegels maken. Hun tenen. Ze ademen. Ik stik. Tegen de muur zit een grijze man te bedelen, niemand geeft ‘m iets. Iemand struikelt over z’n voeten. Niks ergs. Een jongen passeert met een stapeltje boeken onder z’n arm. Hij praat, maar kijkt niet op. Hij praat met de bouwstenen. Hij prijst ze. Hij prijst ze voor hun goedheid. Hun nut, hoe ze ons beschutten. Hoe ze ons samenbrengen en ons de wijsheid schenken. Iemand moet het toch doen. De zon brandt op m’n been. Ik draai zodat ik terug in de schaduw terechtkom. Ik moet afkoelen, als ik afkoel gaat ‘t vast beter. 

De druk op m’n borst neemt niet af. Het is de lucht, die is me te heet. Ik voel ‘t bij iedere haal die ik naar binnen zuig. Het is hun adem, die warmt de wereld op. Maar ze zien me hier niet, hier ben ik op m’n plaats. Hier, voor zolang het nog duurt. Daar, daar baadde ik in het zweet. Het licht scheen te fel. Ik zag niets, enkel de piano en Charlie die de microfoon voor m’n neus hield. Alle bekertjes hadden een lauw klikje Coca-cola, geen enkel was fris genoeg. De stroop gleed door m’n keel en ging het gevecht aan met het maagzout van bij het ontbijt. Het zout verloor maar de roes die de dokter me voorschreef bewees z’n nut. Ik sloeg de toetsen aan.

“godspeed your love to me” Een oorverdovend applaus, en even later had ik het gebouw verlaten.  

Verlossing vinden is het enige wat ik echt moet. Ik moet.  Ik wil niet. Ik kan het niet. 

De gang loopt leeg en ‘t stof die de loeiende kudde heeft doen opwaaien dwarrelt nu neer op diegenen die er nog zitten. Op het einde van de gang zit Irene. Ze vouwt zorgvuldig het doek waarop ze iedere dag haar juwelen probeert te verkopen samen. Ze zegt nooit niets. Ze hoeft niets te zeggen. Ik kocht vorige week een ring. Echt goud. De edelsteen schittert in het verduisterende licht. Ik zie de grijsaard recht kruipen en z’n broek afkloppen. De slons die hij rondom z’n romp draagt laat hij bestoft. “Tot morgen” brabbelt hij als hij voorbijmankt. De maan steekt z’n kop op. Ik heb de zuilen niet meer nodig, noch de wijsheid.  Ik moet ‘t achter me laten, Ik durf niet. Als ik opsta, breekt het hek van de dam. Ik ben alleen achtergebleven. Moederziel alleen in een zweetjas koel ik af. Het water klotst tegen de dam aan. Ik pers. Het moet eruit. Mijn borst kraakt. ‘t Is voorbij. 

[kennerbreda]

Dutch Mountains

Aan de vooravond van een weekendje Zeeland “with friends” check ik het weerbericht. Dat wordt de komende dagen steeds beter. Alleen die wind. Westenwind windkracht 5 met uitschieters naar 6. Hmmmm da’s serieuze shit als je vanuit Breda naar Renesse fietst. Een kleine 100 km’s met alleen die wind op je kanus. Nergens een stukje beschutting. Ach wat, de zon schijnt en het is droog na een kleddernatte ochtend op deze vrijdag. 

De eerste km’s verlopen relaxed. Rustig aan beginnen. De teller tussen de 25-27 km/u. Harder gaat niet zonder grote inspanning. Via de zuidkant van Zevenberg gaat het richting Stampersgat over de Sint Antoinedijk. Wat een leegte hier in het hart van West-Brabant. Ik kom op bekend terrein. Ben immers opgedroogd in Oud-Gastel dus weet ongeveer hoe het gaat tot de Suiker Unie. Daarna is het onbekend terrein. De wind verzaakt niet. Sterker, het lijkt wel of de Westenbries steeds steviger wordt. Of lijkt dat maar zo? 

Na Dinteloord volg ik de Bloemendijk richting Steenbergen. De weinige bomen staan vol in het groen. De schapen kijken me vredig aan. Er is amper een andere wielergek te bekennen onderweg. Na Steenbergen volgt de eindeloze leegte richting De Heen. Een lieflijk dorpje in de middle of knowhere. De benen beginnen te voelen en ik ben amper op de helft. 

Dan een twijfelmoment. Rechtsaf gaat het richting de Grevelingendam. Mijn navi wijst me rechtdoor richting Sint Philipsland. Huh? Kan ik daar het water over dan? Zal wel. De 25km/u haal ik niet meer. Het lijkt wel storm hier op het eiland Tholen. Pfff. Gewoon doortrappen. Dan kom ik aan het einde van de landtong. Het houdt hier toch echt op. Geen pontje te bekennen. Navraag bij het hotel/resto leert dat ie vaart vanaf 1 juli. Gloeiende strijkers bommen en granaten. Alsof 100 km’s niet zwaar genoeg zijn met een Westenwind 5 op m’n inmiddels door de zon verschroeiende kop. 

Bidons vullen, accepteren en omdraaien maar. De navi zet ik uit en volg het fietspad langs de provinciale weg richting Bruinisse. De kitesurfers hebben het naar hun zin zie ik. Zelf steeds minder. Kom amper nog vooruit en vanaf Bruinisse is Renesse nog een eindje kan ik je melden. Het grote afzien is begonnen. Probeer uit alle macht het portie zelfmedelijden te beperken. Stemmen als “waar ben ik nou helemaal mee bezig” komen opzetten maar weer ik af. 

Nog 10 km’s zie ik op het ANWB-verkeersbord. Nog ff doorstoempen dus. Al toeterend komt Niek voorbijrazen. Shit, is het al zo laat? Ben er bijna en denk aan helemaal niks. Zwabberend bereik ik de kern van Renesse en weet dat een koude klets bier wacht op de camping. Na 5 uur ploeteren doemt de camping op. Een kleine 125 km’s op de teller. Mijn vrienden en vriendinnen verklaren me gek. Tsja, het echte afzien staat pas over dik 2 maanden op de agenda. Tevreden klok ik mijn welverdiende biertje naar binnen. 

[fastfoodsluts]

Brief aan Iris

Lieve, nee, liefste Iris,

Ik heb pijn. Ik mis je. Overal waar ik kijk ben je. De Pusheen die je voor mij gemaakt had en de Pusheen waarmee ik nog steeds slaap, de Amiibo die je me gegeven hebt, de Arctic Monkeys LP, de valentijnsTsums, zelfs een envelopje dat je mij ooit gaf met je perfecte handschrift en zelfgetekende hartjes erop. Zelfs als ik slaap ontkom ik er niet aan, want je zit in mijn dromen en nachtmerries. Ik weet dat ik hier eerder ben geweest, maar dit keer doet het extra veel pijn, nu is het dichterbij.

Ik heb de afgelopen dagen niet geleefd, althans, niet in de echte wereld. Hyrule is mijn nieuwe thuis geworden en het enige dat mij afleiding kan geven is Zelda spelen in bed, onder de dekens, met het licht uit en de gordijnen dicht. Dat is het enige waarin ik nog kan opgaan zonder in elkaar te storten, hoewel het soms hartstikke veel pijn kan doen omdat ik die wereld graag met jou wou delen. Ik vond het altijd prachtig hoe je in Wind Waker je eigen ding doet omdat jij jij bent en doet wat je wilt. Dat vind ik in het echt trouwens ook heel mooi aan je.

Ik ben bang voor het echte leven. Ik wil niet eten en drinken, ik wil de deur niet uit, ik wil niks. Ik kan voor mezelf zorgen zoals je weet, maar niet nu. Alle motivatie is weg. Normaal gesproken ben jij wat mij gaande houdt, en dan heb ik het niet eens over je aanmoedigende woorden. Gewoon het idee dat jij er bent, het idee dat we samen een toekomst zouden hebben, is wat ervoor zorgde dat ik het beste in mij naar boven probeerde te halen. Dat is al zo sinds ik je ken. Tim zei me dat ik je niet mocht gebruiken en je hart niet mocht breken, wat wel iets zegt over wat voor persoon ik was voor ik jou kende. Ik wou niet verliefd worden, maar het was een uitdaging. Een leuk avontuur. Ik deed ontzettend mijn best, ook al probeerde ik dat niet te tonen want ja, ik was die stoere rebelse jongen, toch?

En ik ben blij dat ik dat avontuur ben aangegaan. We hebben zoveel avontuurtjes meegemaakt samen, de mooiste avontuurtjes. Mooier dan ik ze ooit nog een keer zal beleven. Ik ben gewoon heel verdrietig dat je niet verder op avontuur wilt. Ik mis het nu al om in de weekenden uren in de bus te zitten om mijn favoriete meisje te bezoeken in Leersum. Om samen naar de stad te gaan om dingen aan te wijzen die we willen maar we toch niet gaan kopen (ik weet nog hoe je een hekel had aan winkelen met anderen voordat wij het samen deden, en het voelde goed dat je het toen wel leuk vond en het ook zelf voor ging stellen) of om gewoon lekker niks te doen in bed, voor onszelf. Want zelfs samenzijn zonder actief wat met elkaar te doen is gewoon hartstikke fijn, vinden we allebei. Of misschien gaan we wel Pokémon Go spelen, omdat we gigantische (maar sportieve) nerds zijn. Je zei vorige zomer immers dat we een echt trainercouple waren toen we voor het eerst Go gingen spelen, wat misschien wel een van de fijnste dingen vond die ik ooit gehoord had. Maar met wie moet ik nu mijn nieuwste Pokévangsten delen? Of “pupper!” roepen, iedere keer als ik een puppy zie op straat?

Ik heb gehuild toen je naar Lissabon vertrok, ik heb gehuild toen ik uit Lissabon vertrok, en nu huil ik weer. Je zei dat we ooit een keer terug zouden gaan, het is zo mooi daar. Zullen we weer even verdwalen in Sintra? Dat is één van de mooiste plekken waar ik ooit geweest ben. De allermooiste is gewoon thuis, veilig in je armen.

Lieve Iris, we moeten nog zoveel doen samen. We hadden zoveel plannen. Ik wou met je naar Disneyland dit jaar, als we twee jaar samen zouden zijn. Ik zou je nog een keer mee nemen naar Sumo. Ik wil onze Arctic Monkeys live met je zien. We moeten nog een keer naar Metropolis, Best Kept Secret, Sziget en alle leuke festivals. We moeten nog steeds een keer samen écht op vakantie, naar allerlei mooie landen. Ik wil je nieuwe huisje zien wanneer je weer uit huis gaat, en ik wil dat jij de mijne ziet wanneer ik dat doe. Ik wil samen met je verder groeien, we hebben al zo’n mooi begin van anderhalf jaar (!) en ik wil bij je blijven in de mooie en de donkere tijden. Je hebt beloofd dat je dat bij me zou doen. Dat was toen ik voor het eerst bij je huilde, aan een watertje in Rotterdam. We hadden net Inside Out gezien. Dat was mooi, want je draaide heel mijn leven binnenstebuiten en zette het op zijn kop.

Dat doe je nog steeds wel een beetje. Ik hou namelijk van je, en ik kan je niet uit mijn hoofd zetten. Dat wil ik ook niet, ik heb namelijk te veel van je geleerd om te vergeten. Sommige mensen zeggen dat als je verliefd bent, je niet alleen op de ander verliefd bent, maar dat je ook verliefd bent op de persoon die zij jou maken. Blijkbaar klopt dit, want ik voelde me voor het eerst in mijn leven zeker over mezelf, wetende dat jij me leuk vond. Dat voelt goed. Nu voelt het niet zo goed meer, omdat het me niet uitmaakt wat anderen van me vinden. Ik wil gewoon graag dat jij me leuk vind, en dan vind ik mij vanzelf ook leuk. Ik wist eerst niet dat dat überhaupt mogelijk was. Ook heb je me geleerd om een liever persoon te zijn, voor mezelf en voor anderen. Die beschamende tweets van mij die je samen met Tim las heb ik inmiddels verwijderd, omdat ik toen pas in zag hoe erg ik me voor mezelf moest schamen. O ja, je hebt me geleerd om alleen te zijn toen je in Lissabon zat. Jij was het, dus ik kon het ook. Ik kan mezelf weer vermaken. Maar nu is het anders, omdat ik niet meer de troostende gedachten heb dat jij binnenkort weer bij me bent.

Eigenlijk ben ik nog heel erg in ontkenning. Als ik gewoon bezig ben voelt het net alsof ik in de avond een welterusten-appje krijg, en dat ik gewoon weer vrijdag naar je toe ga. Maar dan denk ik aan hoe je zei dat het niet leek alsof ik jouw ontevredenheid serieus nam, en dan breek ik toch een beetje. Iedere dag breek ik een beetje meer, voelt het. Het spijt me dat ik niet op tijd kon zijn wie je nodig had, maar dat kan ik alsnog zijn Iris. Ik ben over het punt heen dat ik 24/7 wil appen en iedere week samen wil zijn. Ik ben uit de ontkenningsfase dat ik o zo monogaam ben. Ik zie in dat je niet elke avond hoeft te knuffelen in een relatie, omdat het dieper gaat dan dat. Binnenkort heb ik uitgevogeld wat ik de komende jaren met mijn leven wil gaan doen, en dan kan je op me bouwen. Dan ben ik een sterke zelfstandige vrouw- eh, man natuurlijk. Tenzij je wilt dat ik een vrouw ben, vrouwen zijn leuker anyway, doen we wel alsof. Ik weet inmiddels wel dat je in ieder geval niet meer toe bent aan een jongetje dat denkt dat hij nog 19 kan zijn, hoe leuk ik toen ook was voor je. Ik zal iemand zijn waar je wat aan hebt, en je zal me niet meer hoeven te verzorgen. Als je me een kans geeft zal ik laten zien wie ik echt kan zijn, want dan haal je weer het beste uit me, net als eerst. Maar dan zijn we nu een stapje verder.

En zeg niet dat je niet wilt dat ik verander voor je. Ik beloof je dat ik niet verlies wie ik ben, dat heb ik immers nog nooit gedaan, zelfs niet in alle veranderingen in onze relatie. Je zei dat we zo erg verandert zijn in de loop der tijd, en dat klopt, maar is samen veranderen niet ontzettend belangrijk? We hebben misschien niet alles gemeen, maar voor mij is er genoeg. Je kijkt misschien niet naar The Walking Dead, maar je luistert naar me als ik erover praat, zoals ik naar jou luister als jij het hebt over Steven Universe. Ik luister met plezier naar zulke dingen, ik doe niet zomaar alsof het me wat boeit, want het interesseert me daadwerkelijk. Alles wat jij leuk vindt, vind ik interessant. We hoeven niet dezelfde smaak in alles te hebben, zolang we maar gemeen hebben dat we elkaar respecteren. Wat we wel gemeen hebben, is dat we inmiddels hetzelfde denken over vrijheid. Ik ben zo blij met het feit dat je me altijd los gelaten hebt als ik dingen met vrienden wou doen, en je geeft me ook ruim voldoende tijd om voor mezelf bezig te zijn, tijd die ik jou ook gun. We zijn het ook vaak zat eens in discussies, waarin de voornaamste resultaten zijn “Ik haat alle mannen!”. Maar de mooiste overeenkomst is dat we ondanks onze verschillen toch van elkaar blijven houden. Dat is iets dat ons sterk gemaakt heeft. Ik weet dat er veel is gebeurd, maar hoe fijn zou het zijn als we een beetje opnieuw zouden kunnen beginnen?

Wat zou ik graag willen dat je het nog één kans geeft. We zijn zo veel gegroeid samen, we hebben zoveel meegemaakt, we hebben zoveel gelachen en gehuild, tot aan het punt dat ik niet (eigenlijk nooit) meer zonder je zou willen. Ik ben er daadwerkelijk van overtuigd dat ik bij jou hoor. Ik wil niet mijn spullen van jou wegstoppen, de Couple app verwijderen zodat we nooit meer thinking of you’s kunnen sturen, het mapje ‘Irus’ van mijn telefoon weghalen en alle plannen die ik nog met je had cancellen.

Ik had werkelijk geen idee dat je zo dichtbij was met het beëindigen van de relatie. Het kwam echt ontzettend hard aan, Iris. Ik weet dat je ontevreden was, maar nu ik toch mijn hart aan het luchten ben: ik hoopte dat ik het met een beetje positiviteit beter kon maken. Ik wou het negatieve wegdrukken zodat we gelukkiger konden zijn. Ik was zo verdomd naïef. Het spijt me. We kunnen het opnieuw doen, en ik geef je meer ruimte en ik zal meer mijn best doen en ik zal je beter begrijpen.

In een relatie zoek ik iemand die mij niet alleen gelukkig, maar ook een beter mens maakt. En dat deed jij. Ik zoek iemand bij wie ik me fijn genoeg voel om nog voor heel lang samen te zijn, iemand die me sterkt maakt. Ik wil zo graag een toekomst waarin ik eindelijk mijn leven genoeg heb uitgevogeld zodat jij er weer deel van wilt zijn. En als jij iemand zoekt die je vrijheid maar ook steun en bovenal liefde geeft, dan kan ik die persoon voor je zijn.

Geef het even tijd, alsjeblieft. Zoveel tijd als je nodig hebt. Ik weet dat je dat al twee keer eerder gedaan hebt, maar drie keer is scheepsrecht. De keren dat je daarna bij me terug kwam waren de mooiste momenten uit mijn leven sinds ik je voor het eerst ontmoet had. Toen ik verdrietig was omdat je niet bij Metropolis 2016 kon zijn omdat je niet meer met me wou praten voor een tijdje, maar dat je er toch ineen keer stond. Ik was zo blij, echt waar. Of toen je me na een weekje stilte weer vanuit Lissabon appte, en ik op die dag mijn eerste rijles had en een concert waar ik naar uitkeek. Onbeschrijfelijk, zelfs ondanks ik stiekem wel een beetje doorhad dat je me miste. Het allermooiste moment was echter toen ik je probeerde te kussen bij zonsondergang, bij de trampoline. Dat zal voor altijd ons plekje blijven. Zullen we nog een keer proberen op het dak te komen, als de echte avonturiers die we zijn?

Ik mis de Instagram notificaties als je me memes of doggos stuurt, ik mis de good morning texts, ik mis de avontuurtjes in dierentuinen, hoe je over de stoeprandjes loopt zonder er van af te vallen, hoe je blij wordt van Rotterdamse lichtjes in de regen, je obsessie met hommels en bijen en andere schattige dingen, de dateweekenden, samen fangirlen over jeweetwelwie, en ik mis het zelfs dat je m’n puistjes uitknijpt. Ja, zelfs als het pijn doet. Het doet immers meer pijn nu je er niet bent om ze uit te knijpen. We moeten ons boekje van eerst nog afmaken, en aan het nieuwe boekje beginnen. Die van Valentijnsdag. Daar keek ik heel erg naar uit.

En mocht je dit allemaal echt niet zien zitten, wil je me dan alsjeblieft beloven dat je niet uit mijn leven gaat en mijn beste vriendin blijft? Je bent de afgelopen anderhalf jaar niet alleen mijn lover geweest, maar ook mijn allerbeste vriendin.

Er is nog zoveel meer dat ik je wil vertellen, maar ik ben op nu. Ik ben uitgeput. Mijn zicht is wazig door het vocht. Als je twijfelt, luister dan alsjeblieft naar het refrein van een Roosbeef liedje dat we samen op bed luistereden aan het begin. Ze zingt over iets waarvan ze niet wilt dat het gebeurt, iets waarvan ik toen al niet wou dat je het zou doen. Ondertussen luister ik nog even naar ons liedje. Ik ben immers nog steeds van jou, baby. Tot de sterren van de lucht vallen.

“Kom je bij me? Dan knuffelen we de wereld even weg.”

Liefs, Kevin