#brommer

[roughridingrednecks]

Brommer

[wimjee]

PGO "De Luxe". by Wim Jacobs Via Flickr: Roermond, straatfotografie.

[atevegter]

2811 Kotsen en erger

Overgeven en diarree zijn zeer effectieve manieren van het lichaam om snel iets kwijt te raken. Diarree raast met hoge snelheid naar buiten waar je normaal maar 30 mag en kotsen is de spookrijder die we na een lange nacht kunnen tegenkomen. Dwars tegen het verkeer in en nietsontziend keert een overvloed van drank op zijn schreden terug, je achterlatend met een bonkende hoofdpijn. Het is de…

[toosvanholstein]

De Leergierige Chinese bij de Gaslamp, een ReisKunst-verhaal

Een bijzondere ervaring, artist in residence in Peking te zijn geweest. Dat levert schildersinspiratie op. En deze week een aflevering in mijn serie ReisKunst-verhalen in mijn blog TOOS&ART. Over de leergierige Chinese en haar gaslamp. #art #kunst #expo

Daar zat ze dan elke avond, in haar winkeltje in haar hutong aan de rand van Peking, op een paar honderd meter van de kunstenaarsenclave waar ik verkeerde. Vaak een boekje in de hand waaruit ze Engels probeerde te leren. Engels tellen kon ze al, voor de rest stelde ‘t nog niet veel voor. Maar de drang was er: beter, verder, hoger. Zoals ik dat in mei 2008 bij heel veel Pekinezen kon constateren…

[unravelingwires]

Brommer

Despite what people said, roads were made for every citizen. Yes, it was better to leave them clear for emergency vehicles and those who couldn’t use buses, but the roads were clear enough that one more motorcycle wouldn’t block anything.

Lakshmi shoved a thermos into a cup holder, clipped her bag into the back, and gave the bike a once over. Lakshmi’d made the motorcycle herself. Motorcycle repair was the only grimy hobby Lakshmi had; she’d picked it up from her dad. Said dad had a gas engine, obviously. He’d been ridiculously proud of having one of the last true gas bikes in the states, as though spilling oil everywhere was something to be proud of. Still, there was a lot of overlap in how the cycles bikes, and Lakshmi herself was smart enough to make up the rest.

Lakshmi had left her parents’ house seven years ago to the day, blocked their numbers, and never looked back. She’d lied to them about where she wanted to go to college for years, dropped everybody from her hometown, and practically burned her fingerprints off to prevent herself from being tracked. She still kept the bike.

Lakshmi drove off. It wasn’t good for her to dwell on why she’d kept the bike.

[blazing-crimson-moon]

dit is echt heel random maar de bus waar ik in zat reed een brommer aan en een klas genoot van mij noemde me ukkie wat vinden wij hiervan

uhmmm, ik hoop dat de brommer (+gast) oke is, wtf tho en hoe lang was je ook al weer?

[crepesuzette2023]

put 5 songs you listen to, post it, then send this ask to 10 of your favorite followers <333

Thank you! (Thank you also @javelinbk and @adriennefrombrooklyn) for sending the same ask, much <3 !)

Paul's voice sounds so hot here

The "kid-friendly" version of this X-rated song about a pseudo farmer trying to entice girls to "check out his motor bike" is, in fact, even *dirtier* than the original, precisely because the motorbike metaphors are taken as far as they will go, and it gives me great joy.

I love this sweet harmony ballad by Mike McCartney (McGear) with Paul, Linda, and Wings, esp. sb/c Mike said this was the kind of song the McCartneys would sing at home.

Get ready for his polygon!!!

My Love...does it...gooooOOOOOOOODDDDDDDD woah woah woah woah.

[pmamtraveller]

WOMAN BEFORE THE RISING SUN (1818) by FRIEDRICH CASPAR DAVID

FRIEDRICH was married to a 25-year-old SAXON woman, CAROLINE BROMMER. CAROLINE had a positive impact on the artist, as shown by the fact that women appear more frequently in his work from this point on. A new, amiable element appears in his paintings.

A case in point is the painting to which some authors refer to as WOMAN BEFORE THE RISING SUN, while others call it WOMAN BEFORE THE SETTING SUN. In the rear view, the woman appears as a huge shape against the intense red and yellow of the setting sun.

It is difficult to interpret the fervent gesture of her arms and the stylised beams of the mountains on the misty horizon that signal the presence of the unseen sun.

CAROLINE was probably the model for the female figure in the old GERMAN dress. Since she is stepping towards the light like an early Christian in prayer, some have sought to interpret the painting in terms of a communion with nature.

In contrast, the atmosphere in FRIEDRICH’S painting could be interpreted as dusk, the abrupt end of the path as a sign of death, or the boulders strewn along the path as signs of faith. At the end of the day, few of FRIEDRICH’S paintings are as powerful and almost overly symbolic in their impact – factors that make the painting problematic for the viewer.

[luckas58-blog]

Een nieuwe blog: indonesië 2024.

Na een vlekkeloze vlucht (documentaire compagnie 6888, zwarte vrouwen die de US post verdeelden in WO II, en Das Leherzimmer, beide excellent), met Qatar airlines naar Doha, en een aansluitende vlucht in de nacht naar Kuala Lumpur, moe aangekomen, want niet genoeg geslapen met muziek van de Bob D, wat klassiek en John Coltrane. Dan 7 uur wachten en proberen wakker te blijven voor korte vlucht naar Medan op Sumatra. Zeer hektische autorut naar Hotel, kennismaken met brommer verkeer rond 2 miljoenenstad Medan. Prachtig gebouwd hotel met infinity zwembad, goed gegeten (voor 796.000 Ruppi) en vroeg in bed (en zeer goed geslapen) , morgen naar de jungle.

[fransopdefiets]

24-7 Storeng

We aten allebei ons eigen ding gisterenavond, Mayke een zak garnalen en ik een biefstuk en samen aten we daar worteltjes, tagliatelle en courgette bij. Toe was er dan nog yoghurt met blauwe bessen.

Van de midzomernachtzon was niks te zien om middenacht, de ruimte russen de twee bergen waar de zon zich moest manifesteren, was gevuld met nevel. De hele nacht stond er een harde wind die de tent deed flapperen, maar bij het opstaan is het windstil en worden we omhuld door een wolk, elke beweging die je maakt, brengt je in contact met miljoenen fijne waterdruppeltjes. We ontbeten in de keuken en daarna pakten we de tent nat in.

We verheugen ons enorm op de koffie in Oksfjordhamn, we hebben er dan 20 kilometer opzitten, maar helaas, de winkel daar is voorgoed gesloten. Een nieuwe kans is 26 kilometer verderop in Sørstraumen, daar is weer een winkel. Maar eerst moeten we over een heuvelrug, dat betekent 7 kilometer klimmen naar 420 meter hoogte over de oude E6 die nu als fietspad dienst doet. We doen er een uur over om boven te komen en worden beloond met koude mist en kuddes elanden.

Na de snelle en ijskoude afdaling begint het te regenen en een blik op de weerapp vertelt ons dat dat tot morgenmiddag zo doorgaat.

Met vooruitziende blik hebben we gisteren al een luxe hut geboekt in Storeng op het Arctic Fjord Camp. Met die wetenschap is het fietsen in de inmiddels stromende regen goed te doen.

In Sørstraumen is de Mats Kroken gelukkig open en ze hebben er zelfs een soort snackbar ingebouwd, waar je stukken pizza en worstebroodjes kunt eten (en alles wat er in de winkel te koop is natuurlijk). Daar komen we weer een beetje op verhaal, zodat we de tweede klim van vandaag onder ogen kunnen zien. Die is wat korter, maar veel onrustiger, omdat je tussen de auto’s fietst, we gaan in vier kilometer naar 270 meter. Als we boven zijn, (wat mij meer moeite kostte dan in de ochtend) komt ons een jongen op een vijftig jaar oude Oost-Duitse brommer tegemoet, die eerder net als wij in de Mats Kroken zat op te drogen. Hij is zijn drinkvest kwijt en moet het hele eind weer terug en wil van ons weten of wij dat vest in de Mats Kroken hebben zien hangen. Dat hebben we en hij rijdt opgelucht verder.

Als we daarna omlaag sjezen, slaat de regen recht in je gezicht en wurmt zich tussen je capuchon en je hoofd door naar binnen.

Na de boodschappen in Burfjord haalt de brommerrijder ons met opgestoken duim weer in.

Tegen vier uur komen we aan op de camping en onze hut heeft de allure (en de prijs) van een hotelkamer. We hebben een prachtig uitzicht over de fjord.

Afgelegde afstand: 72,5 km

Gefietste tijd: 6,5 uur

Afstand tot de Noordkaap langs een strakgespannen touwtje: 176,3 km

[roughridingrednecks]

Brommer

[bucklemonster2]

4.36 Feel Tiny in Giant Land POEM

4.36 Feel Tiny in Giant Land

Poem by Emilia Sameyn 10/12/2023

(NEDERLANDS BENEDEN)

One feels No Welcome

Towering Scrapers

Little Houses, Now Rubble

Eaten by Dino-Cranes

Lights Crawl around

Like wet Centipedes

Mark your Belongings

Thinking your a Thief

Every Car blinds You Confused like a Deer

Artificial Eyes Watch

As Public Transport Makes you Lost and Late

Almost Run-Over

Always Laughed at

Flashing Ads into the Brain

White Troglodytes

Ambulating Loud-Speakers

One stays Inside

All Closed

One still Hears

Beastly Beats

Moaning Motors

.... "help"

-------------------------------------- ---------------------------------------

4.36 Voel je klein in GrootStad Gedicht van Emilia Sameyn 10/12/2023 Één voelt Geen Welkom Torenhoge Krabbers Nietige Huisjes in Puin VerVreten door Dino-Kranen Lichten Kruipen Rond Als Vochtige DuizendPoten Markeer uw Spullen Denken dat je Dief bent Elke Auto Verblindt u Verward als een Hert Artificiële Ogen Kijken

Hoe Openbaar Vervoer

Je VerLoren en Laat Maken

Bijna Plat Gereden Ze Lachen Altijd

Advertenties in het Brein Schieten

Witte Troglodieten Rondlopende Speakers Één blijft Binnen Alles Toe Één hoort het Nog Beestachtige Beats Brullende Brommers

.... "help"

[boredmysticorb]

swallowing an entire bottle of green dr brommer’s 3000 in 1 in two big gulps upon discovering it smells like marzipan

[simson-kr51-tinita]

- Heute war Zusammenbau angesagt. Dazu habe ich ein Sitzpolster improvisiert und das Unterlegbrettchen so zugeschnitten, dass es für beide Mopeds passt. Ein Montageständer (Holzbalken) wurde auch noch abgeschnitten. Zuletzt habe ich noch getestet ob das Ladegerät funktioniert und 2 kleine Runden auf dem Gehweg gedreht.        

- Today it was time for assembly. I improvised a seat cushion and cut the underlay board so that it would fit both mopeds. An assembly stand (wooden beam) was also cut off. Finally, I tested whether the charger works and did 2 small laps on the pavement.

- Aujourd'hui, il fallait assembler le tout. Pour cela, j'ai improvisé un coussin de siège et découpé la planche de calage de manière qu'elle convienne aux deux motos. Un support de montage (poutre en bois) a également été découpé. Enfin, j'ai testé le fonctionnement du chargeur et fait deux petits tours sur le trottoir.

- Hoy tocaba el montaje. Improvisé un cojín para el asiento y corté el tablero de la base para que encajara en ambos modelos de ciclomotor. También corté un soporte de montaje (viga de madera). Por último, he probado si el cargador funciona y he dado 2 pequeñas vueltas sobre el asfalto.

- Vandaag was het tijd voor de montage. Ik improviseerde een zitkussen en sneed de onderlegplank zo dat hij op beide brommers paste. Er werd ook een montagestandaard (houten balk) afgezaagd. Tot slot heb ik getest of de oplader werkt en heb ik 2 kleine rondjes op de stoep gereden.

[maybe-a-gatto-or-a-catto]

Mijn tyfus fiets klonk als een fucking brommer omdat hij ÉÉN KEER VIEL

[jurjenkvanderhoek]

DE ZOLDERSCHATTEN VAN WIM VAN DER VEER: KUNST, GEEN KITSCH

Op de fiets trekt hij er op uit. Of op de brommer wanneer hij verder het landschap in wil. Op de bagagedrager staat een stellage van houten latten om de relatief kleine schilderdoeken te vervoeren. Kwasten, verftubes, schetsvellen en tekenmateriaal gaan in de fietstassen. Zo gaat Wim van der Veer langs Friese wegen. Want Friesland is zijn atelier. Daar doet hij zijn inspiratie op. Daar is hij het liefst aan het werk, in de buitenlucht. In weer en wind gaat Van der Veer op weg, want ieder seizoen en elke dag heeft een eigen sfeer en indruk om uitdrukking aan te geven. Hij zoomt in op details en schildert compact. ‘Haventjes, dorpsgezichten, door bomen omzoomde landweggetjes, eenzame boerderijen, rietomkraagde slootjes en uitgestrekte landschappen onder mooie wolkenpartijen’, schrijft Dirk van Ginkel in het boek Zolderschatten. Dat verschijnt ter gelegenheid van het 85e levensjaar van de kunstenaar.

Die kleine schilderijen, 35 bij 40 centimeter, en dat tekenwerk – schetsen om de werkelijkheid in de vingers te krijgen – bleven lange tijd opgeslagen en niet zichtbaar in dozen en mappen op de zolder van zijn woonhuis staan en liggen. Enkel was Wim van der Veer bij het grote publiek bekend van zijn grote schilderwerken, die in opdracht werden gemaakt. Maar nu tegen het eind van zijn leven en aan het eind van zijn carrière als kunstenaar, hoewel hij natuurlijk nog jaren mee kan, schoont hij zijn zolder om ruimte te maken. Ruimte in zijn hoofd, plek voor nieuwe dingen en andere inzichten, want Van der Veer is nog voortdurend geïnspireerd bezig. Wim is nog aldoor doende om het Friese landschap af te beelden. In kaart te brengen zou je kunnen stellen, voor de eeuwigheid te bewaren.

Het is Jan Reinder Adema, en het is Han Steenbruggen, waarvoor Wim van der Veer het zolderluik opent. Zij kunnen kijken in de dozen en de mappen openen. Zij vinden de schatten die voor het oog jarenlang verborgen waren gebleven. Adema presenteert dit tekenwerk en deze vele schilderijen van klein formaat in een verrassende tentoonstelling. Steenbruggen doet een greep uit de dozen en laat havengezichten en enkele landschappen zien in het jaar dat de schilder 80 wordt. Deze schilderijen hing ik destijds als collectiebeheerder aan de wanden van een kamer in de westvleugel van Museum Belvédère. En ik schreef erover: “De expressie buiten gezien wordt in een ferme toets op het doek uitgezet. Zonder overbodige detaillering, direct en spontaan. Zo lijken de schepen (…) groots in beperkte afmeting – monumentaal. Als gezien door een patrijspoort, een venster op de wereld.”

Nu de schilder dus 85 is, krijgen deze kleine werken opnieuw aandacht. Maar zeker ook de tekeningen, de etsen en aquatint. Voor Wim van der Veer is de tekening de bron van alles. Dat is het begin, de grond waarop een schilderij kan ontstaan. Uit de buitenlucht neemt hij op papier het landschap mee naar het atelier. Maar tekent ook meteen op doek het geziene uit. Het zijn speelse schetsen waarin de scherpe blik van de schilder tot uiting komt. De tekeningen zijn bedoeld als aanloop naar een schilderij, dienen in eerste instantie altijd een doel. Daarom staan er ook wel geschreven aanwijzingen op, zoals het aangeven van kleuren of het pakken van de sfeer. Maar er zijn zeker tekeningen die het predicaat van resultaat verdienen, die al af zijn zogezegd. Ook maakt hij wat hijzelf noemt notities, tekeningen ontstaan tussen de bedrijven door, onderweg.

De en plein air gemaakte schilderijen hebben een onstuimig karakter en meest ongemengde vaak sombere kleuren. ‘Driest geschilderd, snel opgezet, met een grove penseelstreek en heel veel verf’, schrijft Dirk van Ginkel. ‘Laag over laag, in de wonderlijkste kleuren.’ Van der Veer schijnt zich weinig tijd te geven om een landschap tot in detail uit te werken. Het kenmerkt de spontane aanpak, de speelse benadering van het vak schilderen. Hoewel de schilderijen een klein handzaam formaat hebben, is de verf er monumentaal op geboetseerd. De schilder als beeldhouwer. Het afzonderlijk opvullen van de vlakken omkaderd met geschilderd zwart alsof de schilder met verf en penseel tekent, geeft het beeld een uitzonderlijk aanzicht. In een robuuste toets pakkend getroffen. Het is zo een stapeling van elementen om tot een eenduidige afbeelding te komen. De bouwstenen zijn de losse vlakken die zich puzzelen tot het uiteindelijke beeld. Een eenvoudige opbouw, met een meervoudig resultaat.

Nadat Wim van Jentsje Popma de oude etspers van Hendrik Werkman krijgt begint hij te experimenteren met grafische technieken. Met het etsen en de aquatint moet hij, in weerwil van zijn expressieve handschrift bij het tekenen en schilderen, meer bedachtzaam werken. Echter blijkt hij geen graficus te zijn en stopt ermee. Het experiment intrigeert hem wel, het maken, maar het drukken in oplage – een kenmerk van grafiek – heeft minder zijn belangstelling. Steeds dezelfde handeling doen voor eenzelfde resultaat ziet hij niet zitten. Wim van der Veer is schilder.

Het werk van Wim van der Veer laat een Friesland uit voorbije tijden zien, is Dirk van Ginkel van mening. Het boek geeft van dat Friesland vele voorbeelden in een groot aantal afbeeldingen. Maar ook Frankrijk is onderwerp van zijn werk. Mens en dier zijn in zijn robuuste schetsmatige stijl op papier en doek gezet. Maar telkens komt hij toch terug naar huis, terug naar Friesland. Het weidse landschap, de hoge luchten, de kleine havens, het heeft zijn aandacht. Hij treedt in zijn vroege werk het leven tegemoet met het penseel in de aanslag. ‘In een caleidoscopische werveling van kleuren en penseelstreken wordt de wereld, zoals die toen beleefd werd door Van der Veer, gevangen.’

Het latere werk laat zich karakteriseren als een rustige en enigszins afstandelijke waarneming van het landschap. ‘Het is een wereld waar het leven goed is en overzichtelijk en waarin de maker een tevreden mens lijkt.’ Het is de emotie van de schilder die zichtbaar in het werk is opgetekend. Hij schildert wat hij ziet in een lichtelijk naïeve stijl. Maar juist dat ongekunstelde maakt het werk zo aantrekkelijk. Het zijn alle stillevens van een verlopen wereld, een omgeving die wij kunnen kennen van toen. Met name door het eenvoudige en vlotte handschrift, de spontane en impulsieve penseelvoering, heeft de kunst van Wim van der Veer een breed publiek. Vooral doordat de dozen en mappen van zolder geopend zijn wordt eens te meer duidelijk dat ook Wim van der Veer het geheugen van Friesland is.

Wim van der Veer zolderschatten. Dirk van Ginkel. Uitgave verschenen ter gelegenheid van de 85e verjaardag van Wim van der Veer en exposities in Galerie Jan Reinder Adema in Damwâld en De Schierstins in Veenwouden. Uitjouwerij De Ryp, 2024.