#Ga naar Iets Zo Goed luisteren en kom bij me terug | Explore Tumblr posts and blogs

zielsvlucht · 5 years ago

Text

Over autisme en misantropie

Al van vroegs af aan werd me verteld dat ik belangrijke dingen niet begreep. Dat ik me niet juist gedroeg en dat ik nog zo veel te leren had van jullie, de normale mensen, de meesters van empathie, sociaal gedrag en verstand.

Er werd me duidelijk gemaakt dat ik niet zou kunnen overleven als ik mezelf bleef.

“Ja natuurlijk zou iedereen zich aan je kunnen aanpassen.” zeiden ze. “Maar éénmaal dat je volwassen bent moet je kunnen een normaal leven leiden. Daarom moet je nu al leren door het leven gaan zonder een speciale behandeling. Je moet leren omgaan met mensen. Je moet leren sociaal zijn en jezelf niet afzonderen. Je moet de waarde van mensen boven dieren en voorwerpen begrijpen. Je moet empathisch leren zijn, je moet leren inzien dat anderen ook gevoelens hebben en je moet het beseffen wanneer je iemand kwetst. Je moet kunnen inzien wanneer je verkeerd bent.”

Ik zag het als mijn plicht natuurlijk. Mijn bestaan, mijn leven, hing hier van af. Als ik kon leren om een mens te zijn - wel ja - dan mocht ik een mens zijn. Dan mocht ik een deel van jullie uitmaken. Als ik het niet kon, dan zou ik in de goot eindigen. Dus ik leerde het allemaal.

Eerst leerde ik sociale omgang van jullie. Ik leerde om mensen niet te negeren en ten alle tijden hen in de ogen te kijken en met hen te converseren. Een super belangrijke les, dat lieten jullie me keer op keer weten.

Tot jullie smartphones uitvonden en jullie je eigen cruciale lessen onmiddellijk vergaten in ruil voor sociale netwerk feeds en memes. Nu kijk ik jullie telkens plichtsbewust in de ogen, stel ik vragen over jullie, over jullie dag, over wat dan ook. En jullie antwoorden niet. Kijken me niet aan. Willen dat ik zwijg zodat jullie rustig kunnen verder scrollen.

Dan leerde ik de waarde van mensen boven alles. Op de harde manier. Ik kreeg een schoen in mijn gezicht terwijl de andere kinderen lachten.

“Hé Roel!” zei hij. “Ik heb daarnet op een regenworm gestampt! Ga je nu huilen?”

Jullie leerden me hoe grappig dit was. O wat werd er gelachen.

“Hé Roel!” zei ze. “Ik heb een tak van een boom getrokken! Is de boom nu verdrietig?”

Ik leerde dat voorwerpen eigendom waren en geen eigen wil mochten hebben. Ik leerde dat ik me nooit mocht zorgen maken of huilen om voorwerpen. En ik leerde dat zowel planten als dieren ook voorwerpen waren. Zij zijn van ons. Zelfs de dieren die vrij rondzwerven in de wereld zijn gewoon de huisdieren die we niet voederen. De wilde bossen zijn de tuinen die we niet onderhouden. Allemaal voorwerpen. We ruilen ze, eten ze, bezitten ze, alsof het geld is. Want ze zijn geld. Alles is geld. Alles behalve mensen. Alles dient voor mensen. Wij zijn de reden van alles.

En dan plots gingen jullie allemaal het straat op. In protest. Lang leve Greta. Red het klimaat. Maar ik herkende hem wel in de menigte. En ik herkende haar ook. Ik herkende ze allemaal. Dezelfde mensen die mij deze harde les geleerd hadden die nu het straat op kwamen. Er werd voor hen geapplaudisseerd. Wat een rebellen. Wat een helden. Wat een nobele strijd tegen een apathische wereld.

Ik roep even tegen de meute om te stoppen. Opgepast hier zit een rups op de weg. Ik wil hem eventjes uit de weg zetten. Jullie draaien cirkeltjes met jullie vingers naast het hoofd. Ja, ik ben nog steeds zot. Hoe dom van me. Ik had al lang moeten leren dat jullie protest voor de natuur belangrijker was dan dit dom waardeloos object dat over de straat kruipt. Het protest draait natuurlijk om jullie. Om de mensen. Jullie zijn de reden van alles.

Vervolgens leerde ik empathie van jullie. Toen ik voor iemands camera liep en een foto verpestte werd er me met hand en tand uitgelegd hoe gekwetst de amateurfotograaf wel niet was. Hij had zo graag een foto genomen van het toeristische pronkstuk zonder mensen op. Nu had ik die kans voor hem verpest. Wat een verlies. “Het draait er niet om wat jij van foto’s vind! Leef je nu toch eens voor één keer in iemand anders in!” werd er mij gesmeekt.

Gelukkig moeten we ons niet inleven in de daklozen. Dat zag ik immers nooit iemand doen. De daklozen mogen we naar spugen. Het zijn drugsverslaafden die hier hun leven hier liggen te verspillen in plaats van zelf geld te verdienen. Kijk die daar heeft schoenen. Ik heb ook schoenen. Zo dakloos zal die dan wel niet zijn. Kijk die daar heeft een smartphone. Wat een bedrieger. Kom maar terug wanneer je helemaal naakt bent en een arm ontbreekt, dan geef ik je misschien geld. Of nee wacht, want dan zou je gehandicapt zijn en op de gehandicapten mogen we ook spugen. Geef ze in ieder geval geen geld, die daklozen, want anders gaan ze drugs kopen. Daklozen die drugs kopen, wat een smeerlappen! Wat een criminelen! Ze zouden verdorie eens minder lui moeten zijn; stoppen met drugs kopen terwijl ze verslaafd zijn en dan dodelijk ziek worden, bezwijken aan afkickverschijnselen op straat waar niemand hen komt helpen; want onze empathie is in ieder geval te hoog ontwikkeld om ons met die losers bezig te houden.

Ik leerde ook dingen te verzwijgen in de naam van empathie. Vertel mensen niet wat je denkt. Vertel ze niet over hun fouten, hoe begrijpelijk of menselijk dan ook, hoe verschrikkelijk de gevolgen ook zouden zijn. Nee, praat er om heen. Lieg tegen ze. Hint wat naar ze. Manipuleer ze. Zeg het hen niet direct want stel dat je ze zou kwetsen? Ja onzen Bert is hopeloos racistisch en houdt zich actief bezig met de levens van mensen te saboteren gewoon omdat ze een ander tintje hebben, maar zeg hem dat niet! Stel je dan toch eens voor hoe arme Bert zich zou voelen? Hou de schijn maar liever hoog en negeer alles waar je je aan stoort.

Ik moet toegeven dat het moeilijk is, empathie. Zeker als je moreel kompas zo onherroepelijk verprutst is zoals het mijne.

“De meeste mensen voelen het aan.” Vertelde de psychologe me. “Maar jij niet. Jij moet gewoon diep nadenken over hoe de anderen zich zouden voelen. Maar als je er eens goed over nadenkt en af en toe stil staat bij wat je doet, dan kan jij het ook!”

Dus braaf als ik was begon ik diep na te denken, en ik kwam al snel tot al de foute conclusies. Ik trok veel te vaak de beslissingen van anderen in twijfel terwijl er helemaal niets mis was met die beslissingen. Mijn kritiek was altijd zinloos, want ik was er diep over aan het nadenken en zij hoefden dat niet. Zij voelden het aan! Zij waren normaal! Perfect! Magisch! Bij toverslag wisten zij, als normale mensen, altijd dat hun natuurlijke empathisch gevoel werkt en dus altijd 100% juist is. Geen zelfreflectie nodig! Wat een luxe. Wat goed dat onze eeuwenlange filosofische onderzoeken naar ethiek en deugd achteraf compleet nutteloos zijn gebleken vermits wij toch nooit iets verkeerd doen.

‘Want ik maak me veel zorgen om mijn vrouw. En mijn zoontje. Zie al deze empathie! Ik heb ook een hekel aan homo’s natuurlijk. Die moeten allemaal dood. Maar aan mijn empathie zal het niet liggen. Kijk hoeveel empathie ik voel voor mijn zoon! En voor X, en Y en Z! Kijk hoe solidair ik ben op al deze andere vlakken! Zo zie je maar: ik ben een goede mens en mijn homohaat is dus redelijk. Geen reflectie nodig. Wat zeg je? Ik? Vrouwen haten? Mijn moeder was een vrouw! Hoe kan ik nu vrouwen haten? Allez kom aan. De wereld is zot aan het worden!’

En ik leerde het inzien wanneer ik verkeerd ben, wanneer ik in fout ben: Ik ben fout wanneer jij juist bent. Jij bent juist, wanneer jij zegt dat jij juist bent. En in geval van twijfel ben ik per definitie in fout omdat mijn hoofd anders in elkaar zit dan het jouwe en ik jouw superieure denken gewoon niet begrijp. Het is zo eenvoudig dat het absurd is om te denken dat ik er ooit moeite mee had! Wanneer ben ik fout? Telkens als ik merk dat ik een groep van normale mensen tegenspreek natuurlijk! Waarom heb ik ooit al die tijd verspild met naar hun argumenten te luisteren en mijn eigen overtuigingen te bestuderen? Het was al die tijd al zo simpel!

Toen ik vijftien à zestien was moest ik op school een presentatie geven over levensbeschouwing. Hoe kijk ik naar het leven op? De titel van mijn presentatie: misantropie.

“Ik haat mensen.” Legde ik uit tegen de klas. “Alle mensen. Jullie ook. Ook mezelf. Mensen doen zelden iets goeds en wanneer ze het wel doen komen er andere mensen langs om het te verpesten, als ze het niet al zelf verpesten. Mensen zijn egoïstisch en gek in hun hoofd, maar te arrogant om het van zichzelf toe te geven. Ze vinden het zelden nodig om voor hun eigen gebreken te compenseren.”

Ik motiveerde mijn standpunt vanuit een brede kijk: wat hebben de mensen met de wereld en met elkaar gedaan? Ik hield mezelf er buiten. Een beetje onoprecht natuurlijk want ik ben eigenlijk de misantroop. Ik ben de gekwetste. Deze mensenhaat zou nooit zo gegroeid zijn, als mijn eigen menszijn nooit in twijfel getrokken was geweest. Ik zou nooit het gedrag van mensen zo bekritiseren, als ze me niet gedwongen hadden om me zo menselijk mogelijk te gedragen. Als de normale mens me nooit werd voorgeschoteld als het grote voorbeeld waar ik naartoe moest groeien, dan was ik nooit normale mensen beginnen haten.

Er wordt mij vaak gezegd dat ik het goede in mensen maar eens moest leren inzien. Dat ik optimistischer moet zijn. Dat ik moet stoppen met iedereen dom te noemen. Dat ik eerlijkere relaties met mensen moet aangaan waarin ik de mensen beter vertrouw. Dat ik niet moet leven vanuit de assumptie dat alle vriendschappen die ik maak weer zullen vergaan. Ik zie wel in dat dit allemaal nobele doelen zijn, die heel goed voor me zouden kunnen zijn. Ik zie wel dat er iets goed in mensen zit.

Maar ik zie ook het goede in insecten. En in onkruid en ongemaaide grasvelden en bossen en gehandicapten en depressievelingen en mieren in het huis en de volkeren van vijandige landen en spinnen en thee die naar afval smaakt en gevangenen en daklozen en schimmel en vissen en homoseksuelen en ratten en zoveel meer.

Als ik van mensen leerde houden en als ik er eindelijk in zou slagen om zelf ook een volwaardige mens te worden, zou ik dan nog steeds het goede in al die andere dingen kunnen zien? Of zou ik ze ook beginnen haten? Het is voor me zo moeilijk om mensen anders te definiëren dan domme, verwarde of haatvolle wezens. Ik zie een keuze tussen mensen haten, of al de rest haten – of op zijn minst al de rest te vernietigen alsof je het haat, ook al denk je er werkelijk nooit over na.

Bot gezegd: Ik ben veel liever een insectenvriend dan een mensenvriend. En ik ben veel liever een koppige kluizenaar zonder toekomst, die liefde voelt voor dingen die weinig liefde krijgen, dan gewoon nog een mens met alle problemen van dien. Er zijn al genoeg mensen. Ik wil meer spinnen in de wereld zien.

#schrijfsel #schrijven #schrijversvantumblr #autisme #gedachten #misantropie #nederlands #vlaams

25 notes · View notes

avatje · 4 years ago

Text

40 jaar… 4 Decennia op deze wereld. Het stemt tot nadenken, even reflecteren. Normaal zou ik nu een grote fuif geven, feesten als de beesten. Maar het is nu even anders. Dit relaas zou zo mijn speech kunnen zijn. Neem een glas, en luister naar mijn stem. Mijn jeugd begon niet vol rozengeur en maneschijn. Veel onrecht, woede en verdriet kruisten mijn jonge levenspad. 18 jaar lang, tot ik zelf mijn leven in eigen handen nam. De stap naar volwassenheid was voor mij een hele grote. Mij losknippen van het verleden, het zoeken naar wie ik was en wie ik wilde worden. Het ontdekken van de verschillende facetten van het leven, met vallen en opstaan. Het is niet eenvoudig om vanaf zo’n jonge leeftijd er alleen voor te gaan, zelfstandig in het leven te staan. Maar ik deed het toch maar, en het kwam allemaal goed. Toen ik 23 was, nog steeds groen achter de oren, maar het niet volledig beseffen, kwam ik de liefde van mijn leven tegen. Echt, een coup de foudre die al bijna 17 jaar blijft doorgaan. De komst van Nicolas in mijn leven was een van de eerste stappen naar rust en stabiliteit, iets waar ik al vele jaren ongelooflijk hard naar hunkerde. Samen waren we 1: 1 koppel, 1 gezin, 1 familie, 1 team, 1 geheel die gewoon altijd samen hoorde te zijn. Soms twijfelde ik, soms twijfelde hij, maar we brachten elkaar altijd terug naar die ene essentie, naar de kern van ons liefhebben. Wat een geluk heb ik toch met zo’n prachtige man aan mijn zijde. Een echte bijoux, die schittert sinds hij mijn leven binnenstapte en telkens opnieuw zorgt voor die glinstering in mijn ogen. Toen ik 27 jaar oud was, kwam de allergrootste liefde mijn leven binnen. Elias, een wonder van een kind, hij waar wij samen hard voor moesten vechten. Lief, schattig, verstandig en mooi. Ja, ook ik geloof dat mijn eigen kind de mooiste is. De mooiste ter wereld? Hoeft helemaal niet. Hij is de mooiste voor mij. Mooi in alle facetten: mooi van hart, mooi van karakter, mooi van geest, mooi in het geven van liefde, mooi qua uiterlijk. De wereld heeft hem ook al vaak teleur gesteld, zelfs soms diep gekwetst. Maar ondanks alles blijft hij steeds geloven, geven en liefhebben. Ja, ik heb een zoon die vaker geeft dan krijgt en niet goed beseft hoe wonderbaarlijk mooi dat is. Ik hoop dat ik nog minstens 40 jaar erbij kan doen om te zien welke prachtige man hij zal worden, hoe hij zijn leven eigenheid geeft, hoe hij zijn weg zal uitstippelen en bewandelen. Op professioneel gebied is mijn pad heel divers geweest. Zoeken, proberen, kansen creëren en kansen afmaken. Regelmatig het roer eens 360° omslaan, met 2 voeten in het diepe springen. Ik nam risico’s, gewaagde keuzes, maar kwam steeds op mijn poten terecht. Zoals een kat met 7 levens, of gewoon op eigen kracht? Het is mij niet altijd even hard duidelijk waarom net ik zoveel ‘geluk’ heb gehad. Maar mijn vechtlust, doorzetting en ongelooflijke wil om te slagen in alles wat ik start heeft zeker ook een belangrijke rol gespeeld. Aan iedereen die op professioneel vlak een rol in mijn leven speelde, positief of negatief, wil ik zeggen: dank je. Bedankt voor jullie rol in mijn groeitraject. Want ook de minder leuke ervaringen maakten mij sterker, brachten mij inzichten. Gaandeweg werd mij duidelijk wat ik graag deed en vooral ook wat ik niet graag deed. Waar mijn talenten liggen en waar voor mij de valkuilen zijn. Ik leerde die valkuilen omzeilen en om te zetten naar sterktes. Vandaag voel ik echt dat ik op mijn plek zit. Maar dat was een jaar terug, of 10 jaar terug niet anders. Zoals ik als mens evolueer, evolueert ook mijn gevoel van ‘op mijn plek zijn’. De tijd leerde mij hier vooral aan te passen, als een kameleon aanvoelen wat je nodig hebt en omschakelen. Luisteren naar dat kleine stemmetje in je hoofd die zegt: ‘Zou ik dat kunnen? Kom, we gaan er samen voor!’. Qua gezondheid vind ik dat ik niet mag klagen, ik heb ontzettend veel geluk. Hoewel de nieuwe huisarts die ik recent kreeg niet dezelfde overtuiging had toen die mijn dossier voor het eerst doornam. Ja, ik heb mijn linker nier lang geleden al verloren. Poliepen, een appendix of een galblaas heb ik ook niet meer. Ik mis ze niet. Mijn knie is na de operatie hersteld, maar lopen lukt nog steeds niet goed. Maar ik ben gewoon blij. Blij voor elke dag dat ik gewoon geen pijn heb en gezond ben, dat is veel meer waard. Felle allergieën teisteren nu al enkele jaren mijn leven, maar ik pas mij aan. Die kameleon, weet je wel. Ik ging van mager naar dik, terug naar mager en nu… tja, nu weer dik. Maar ik voel me goed, ik ben tevreden als ik naar mezelf kijk. Ben ik gezond? Ja, een gelukkig mens straalt ook fysiek veel harder. Ik ben gelukkig, en voel mij gezond. Wil ik sommige dingen anders? Ik ben niet hypocriet, ja ik wil dingen anders. Ja, ik wil slank zijn. Vroeger was ik dat, maar ook dan was ik niet blij. Nu heeft de tijd mij vooral geleerd om dat wel te zijn. Veel bijzaken krijgen een te grote plaats in het leven. Onbelangrijk en toch prominent aanwezig. In mijn omgeving zie ik zoveel mensen die oprecht problemen hebben met hun gezondheid. Vaak in het ziekenhuis, constante pijn, kanker, of weten dat ze er heel binnenkort niet meer zullen zijn… Je kan ze niet helpen, enkel steunen. Dat is hard, zo oneerlijk. Dan, op zo’n momenten, prijs ik mij gelukkig. Daar haal ik mijn kracht om te beseffen: ik heb zoveel geluk om gezond te zijn. Ik heb geleerd in het leven wat vriendschap is. Dat je van vriendschap niet altijd krijgt wat je verwacht. Dat ik niet noodzakelijk de beste vriend van mijn beste vrienden ben, of omgekeerd. Maar dat is ok. Want ik heb ongelooflijk veel warme vrienden. Ieder van hen is anders, bijzonder op hun manier. Ik weet bij wie ik waarvoor terecht kan. Wie voor mij op welk moment klaar staat. En toch zijn er vrienden die mij nog kunnen verrassen, doen wat ik niet verwacht had. Mijn hart verwarmen met een kaartje in de bus, een pakje aan de deur, een bloemetje als er geen feest is, een foto om te tonen dat ze op hetzelfde moment met hetzelfde bezig zijn (zonder dat je het van elkaar echt weet), of een foto die je terugbrengt naar leukere tijden als het even moeilijk gaat… Vriendschap is een begrip die zoveel ladingen dekt, in zoveel vormen voorkomt. Wat ben ik blij met al mijn vrienden, sommige al heel lang in mijn leven, sommige nog maar pas ontdekt. Jullie zijn mij allemaal ontzettend dierbaar voor wie jullie zijn en wat jullie voor mij betekenen. En als dat gevoel wederzijds is, is dat nog net zoveel leuker. Maar als dat niet zo is, is dat ook ok. Er zijn ook mensen die mij maar niets vinden. De haters. Zij die mij te luid, te druk, te aanwezig of gewoon teveel mezelf vinden. Tja, wat kan ik zeggen? Is hier wel een plaats nodig voor julllie? Elke deur in mijn huis staat open, voor iedereen. Dat werkt in 2 richtingen. Staat het je niet aan wie ik ben: vertrek. Ga, negeer mij gewoon, schenk mij geen aandacht. Als je verdwijnt merk ik het waarschijnlijk niet eens. Want jullie heb ik nooit nodig gehad om te zijn wie ik ben: mezelf. Jullie zijn blind, zien het moois niet dat ik te bieden heb. Dus: who cares? Ik in elk geval niet. Tot ziens, het ga je goed! 40 jaar… Een hele tijd. Maar wat ben ik blij, vandaag, hier en nu. Gelukkig met mijn leven, mijn hele zijn. Omringd door zoveel familie, vrienden, collega’s. Wat is het leven fijn. Ik geloof echt van alles wat ik meemaakte dat het gewoon zo moest zijn. Elke tegenslag bracht mij nieuw geluk. Elke down een nieuw up. Het leven is niet veel waard als je nu en dan niet beseft dat het minder kan zijn. Succes proeft niet half zo lekker als je niet weet hoe nederlagen en teleurstellingen smaken. Vreugde voelt nog warmer aan omdat je net weet hoe koud en triest verdriet is. Yin en Yang, mooi in balans. Zo voelt mijn leven vandaag. Goed, mooi, in balans, gelukkig, warm. Ik kijk uit, naar de toekomst en al het moois dat nog komen zal. En tegelijk wil ik op pauze drukken. Hier en nu, zo mooi, zo goed, zo compleet, het voelt alsof het nooit beter zal worden. En toch, met alles wat ik weet besef ik dat het altijd minstens zo goed als nu zal zijn. Samen met jou, iedereen die de moeite deed om dit te lezen en echt te luisteren, wil ik klinken. Klinken op het leven. Op al het moois dat we samen reeds beleefden. Op morgen, dat nog mooier wordt dan vandaag. Op jou, om mij, op ons. Op het leven, dat elke dag opnieuw zoveel moois te bieden heeft.

3 notes · View notes

overwijs · 4 years ago

Text

Dag 137 – “Step by step”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van woensdag 25 november.

PDCA, komt het je bekend voor? Plan, Do, Check, Act, een belangrijke cyclus voor het verbeteren of veranderen van bestaande processen of structuren. Ik denk dat iedereen in onderwijsland de afkorting kent en toch is het daadwerkelijk doorlopen van deze stappen regelmatig een struikelblok op scholen.

Op individueel niveau, in je lokaaltje, op schoolniveau, op bestuurlijk niveau of landelijk niveau. Initiatieven en goede ideeën genoeg. Er ontstaat een idee, dit wordt, misschien, uitgewerkt in een klein plannetje, dan gaan we het lekker doen, of een aantal in ieder geval en dan zakt het weg en sterft het of een langzame dood, of wordt het afgeschaald of zeggen we dat we het doen terwijl de uitvoering te wensen overlaat.

Dit is natuurlijk heel gechargeerd en zeker niet altijd waar, maar wel iets wat ik in mijn 13 jaar onderwijs al zeer regelmatig ben tegengekomen, op diverse niveaus, ja ook bij mijzelf in het lokaal, en op diverse scholen. Geen zeldzaamheid dus.

Mooie plannen, niet voldoende gecontroleerd en bijgesteld en niet altijd goed uitgevoerd. Voeg daar nog de C van Corona aan toe, dan mis je alleen nog de A van afschalen om de PDCA-cyclus af te ronden. We moeten daarom dingen veranderen, na een kleine vier maanden, die we eigenlijk niet willen veranderen en we toch het gevoel hebben dat er weinig keuze is.

Dus ga je terug naar de tekentafel en neem je het stapje voor stapje. De uitgangspunten bepalen, wat is belangrijk, dringend of urgent, wat heeft prioriteit, en wat minder. Dan kan je gaan bedenken welke effecten het zal hebben, wat je daar van vindt, wat je daarmee kan en moet. Onze volgende stap werd oplossingen en mogelijkheden verzinnen, brainstormen en elkaar zoveel mogelijk vertellen over de argumenten die er bestaan.

Zo kom je tot een nieuw plan, maar door de omstandigheden waar je mee te dealen hebt, door de context, is wat je verzint niet ideaal en moet je dingen loslaten. Ook dat gaat stapje voor stapje. Step by step ga je vooruit en soms voelt dat misschien achteruit. Je weegt alle beslissingen af en probeert in te schatten wat voor iedereen de beste keuze is. Best een klus voor mijn clubje, die uit minder dan een derde van het team bestaat.

En dan is het vandaag, tijd om dingen concreet te maken. De laatste knopen door te hakken, de effecten in te schatten en tot een zo goed mogelijk uitvoerbaar plan te komen. We kozen voor een verlengde vergadering en deden het step by step. Geen ideale oplossing, wel een scenario die voldoet aan de uitgangspunten van de schoolleiding en de deuren open houdt naar andere mogelijkheden. Een uitwerking van iets waar we nog niet zeker zijn van hoe het er écht uit gaat zien, to a land no man can see.

De volgende stap was het toetsen bij het overkoepelende orgaan van onze groepen. Aan de voorzitters van de verschillende teams in de school presenteer ik de ideeën van onze groep. Zij stellen vragen, en vragen ook naar de dingen die zij verzinnen maar die wij al door zwaarwegende argumenten afgeserveerd hadden. Ook deze horde is genomen. Door naar de volgende horde, de uitvoering, het borgen, het inrichten van een goede PDCA zodat we het continu beter kunnen maken, zeker als de C van Corona uit de vergelijking verdwijnt. Dan kan de blik weer op de toekomst. To a land no man can see.

Nu eerst moet het nog even stapje voor stapje. Denken, plannen en uitvoeren op een hoger niveau vandaag dus. Tijdens de vergaderingen van vandaag over de school, maar ook tijdens de vergadering daarna over de nieuwe inrichting van ons praktijkvak waar we heel concreet de vakinhoud bepalen, verzinnen en ontwikkelen. Met elke stap nieuwe ideeën, elke keer een stapje dichterbij de opdrachten van de volgende periode.

Op zo’n dag is het extra bijzonder om dan terug te gaan naar een heel basaal niveau, van lege studiewijzers klaarzetten voor alle klassen van de school zodat mijn collega’s deze kunnen vullen. Een hele rij van recente documenten, allemaal nagenoeg hetzelfde. Letter veranderen, opslaan in nieuwe map, cijfer veranderen, opslaan als, steeds weer. Van het denkwerk stapje voor stapje naar dom werk. Zo blijft mijn dag, stap voor stap, in beweging.

I'm startin' over for the rest of my life

Mistakes I can never take back

Made my decisions, I'm willing, I'm able

With Your help on my side

I know it's easier to run away

Than to face the way I feel

I know I need You but I'm still afraid

It's a last chance

Gonna trust You now for the first time

Takin' it step by step

Like walkin' on water

To a land no man can see

Step by step by step

A little step closer to

The man I long to be

All the things they've said and I've quoted

A man's world is supposed to be

Can I be strong yet be humble and tender

Allow you to watch over me, yeah?

I'm self-sufficient though I'm all alone, in control and insecure

I know you know how hard this is for me to admit I'm wrong

But after everything else I've tried

Now I'm takin' it step by step, oh yeah

Like walkin' on water

To a land no man can see

Step by step, step by step

Learnin' to dance once more

For the joy that can set me free

Step by step by step

No it ain't easy, no

To believe love is liftin' me, yeah

Step by step

A little step closer to

The man I long to be

Step, step

I'm takin' it step by step

Like walkin' on water

I'm walkin' to a land no man can see

Step by step by step

Learnin' to dance once more

For the joy that can set me free

Step by step, no it ain't easy

No it ain't easy

To believe love is liftin' me

Step by step by step

A little step closer to

The man I long to be, yeah

Step, a little step closer

By step, closer to the man that I long to be

Step, closer, little step, by step

Closer to the man that I long to be

Step, step, step, step in the town

A little step, step by step

Take him closer to, by step

Ya come on get him a little closer to, step by step

A little closer, come on all

Step by step get him closer to me

Step, step by step

Het liedje luisteren doe je hier: https://link.tospotify.com/csnQGwf7Hbb

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

#leerling #lvnslssn #docent #onderwijs #afbeelding #blog #stapje #stap #step #PDCA

1 note · View note

offtoljubljana · 5 years ago

Text

131. Onverwachts concert

8/07/2020

Het is 22:24 en ik heb at the place to be bij een concert. Daar kom ik later op terug. Vandaag besloot ik eens om iets voor Sociologie te doen en ik denk dat ik beide art critiques nu af heb. Ik stuur ze morgen de lerares en dan stel ik meteen mijn vragen over mijn werkstuk.

Verder heb ik die salade vandaag gemaakt. Ik heb gewoon alles dat ik op maandag heb gekocht, bij elkaar gedaan. Het was een succes.

Ik heb ook was Hamilton video's gekeken en wat Doctor Who video's. Oh, en ik luisterde naar heel In The Heights, de andere musical van Lin-Manuel Miranda (de maker van Hamilton).

Wow. Wat een dag.

Het is nog precies een week voordat ik naar Nederland ga. Wat gek. Ik heb geen idee wat ik in deze laatste dagen ga doen, behalve Open Kitchen. Ik had heel even het impulsieve idee om naar Maribor te gaan met de bus, maar er waren 2 struikelblokken:

Het is 4 en een half uur met de bus.

Maribor heeft veel nieuwe besmettingen

Oh boy, ik had het mis. Onze hoogste aantal was niet 36, maar 70. Die 36 werd gebruikt als een referentiepunt “laatste hoogste aantal besmettingen in een lange tijd”.

Ja. Corona. De gemeente van Ljubljana heeft eigenlijk de meeste besmettingen, maar dat is ook de gemeente met de grootste populatie. Er zijn wel 2 nieuwe hotspots in andere plaatsen buiten Ljubljana gevonden. Helaas één in een bejaardentehuis. Een andere is ontstaan door een feest van 40 man. Wow, slim. Dat is helaas het moeilijke. Eén persoon hoeft het te hebben om het naar zoveel anderen te verspreiden.

(EDIT rond 0:28: Ik lees nu dat de grens tussen Oostenrijk en Slovenië wordt aangescherpt, maar zolang Nederland een groene lijst land blijft, lijkt het erop dat er niets verandert voor de fam. Er is gewoon een grotere kans op controle.)

Ik weet dat ik dit zeg terwijl ik op een mega druk veld zit. Alhoewel ik heb het gevoel dat mensen afstand houden. Ze hadden veel dichter op elkaar kunnen gaan zitten. Ik kan helemaal voluit liggen als ik wil. Maskers zijn niet verplicht voor buiten en toch hebben sommigen ook maskers op.

Maar ja, ik ben buiten. Ik had niet echt plannen en ik was oprecht van plan om de hele dag binnen te zijn, maar het is mijn laatste week! Het was niet mega heet (hoera), maar ik had wel zin in ijs en in iets nieuws. Er is namelijk een schattige ijszaak bij de uni genaamd Gelateria Romantika.

Ik nam de city bike, want ik ging er automatisch van uit dat de anderen de fiets hadden. Nou, de fiets stond in de tuin, maar toen ging ik maar verder. Ik pakte een city bike en toen kwam net de bus aanrijden, maar ja. Uiteindelijk kwamen we toch tegelijkertijd aan en dat weet ik, maar ik neem vaak de bus uit luiheid.

Op weg naar de ijssalon hoorde ik muziek. Ik volgde de muziek en het mega grote podium op het universiteitsplein zat vol met een heel orkest. Ik heb een video gemaakt van het moment dat ik naar het plein liep. Wat was er aan de hand?

Ljubljana Festival!

Natuurlijk. De 86 editie van het Ljubljana Festival is doorgegaan. Het begon begin juli en het loopt t/m begin september. Veel internationale klassieke artiesten komen. Ik had me er niet echt in verdiept, dus ik was verbaasd om het te zien.

Ik ging snel mijn ijsje kopen. De smaken waren bananenbrood en aardbei. Het was lekker en de bananenbrood smaak smaakte naar bananen en niet naar brood. Ik heb nog nooit bananenbrood gegeten. De aardbei was ook goed, maar die van VIGÒ was beter. Ik maakte snel een foto op de ijsbrug.

Hmmmm. Niet de beste foto. Ik maakte de foto snel, want ik wilde snel terug naar het universiteitsplein.

En toeristen maakten vanaf diezelfde brug een foto van dit uitzicht.

Toen ging ik terug naar het plein en ik at mijn ijsje. Daarna ging ik een betere zitplek vinden.

1/3 van het plein is afgezet voor kaarthouders. Er zijn stoelen met afstand ertussen. De rest van het plein zit vol met mensen zoals ik. Je hoort de muziek toch gewoon goed. Je hebt waarschijnlijk beter zicht. De achterkant van het podium is namelijk open (zie eerste foto), waardoor een mooi verlicht gebouw op de achtergrond is.

Ik kwam hier dus per ongeluk, maar het is duidelijk dat anderen voorbereid zijn. Mensen hebben dekens bij zich. Sommigen hebben zelfs camping stoelen mee. Er zijn tassen met eten en drinken en sommigen hebben zelfs glazen meegenomen voor hun blikjes bier. Mensen zingen mee, mensen dansen, mensen zijn gewoon blij.

Ik zocht snel op wat er aan de hand was.

Ik kwam rond 21:15 aan, dus ik heb alleen het eerste deel gemist.

Inmiddels is het 18 graden en ik heb alleen een dun vest. Ik ben al blij dat ik dat heb en dat ik een lange broek aan heb gedaan. Het was 24 graden toen ik naar de stad ging en ik had niet de intentie om zolang weg te blijven. Ik schrijf dit dus tijdens het luisteren. Ook heb ik Anneke met wat coole Hamilton facts gebombardeerd, want ze heeft Hamilton gezien. Wat is historisch incorrect? *cracks knuckles* Here I go.

Alle mensen op het podium zien er zo cool uit. De conducteur heeft een glitter blazer. De presentatrice heeft een mooie rode jurk en de camera gaat de hele tijd naar een oude man in het publiek en iedereen klapt, maar ik versta geen Sloveens. Ik klap gewoon.

***

9/07/2020

Ik ben officieel 6 maanden in Slovenië. Ik landde op 9 februari en nu is het 9 juli.

Het is 0:13 en ik ben om 0:02 het bovenste deel gaan editen. Ik luister nu naar The Band’s Visit, een musical geïnspireerd door Arabische en Egyptische muziek. Het concert duurde tot 23:00 en het was geweldig. Ik heb best veel video’s gemaakt, maar ik post die dingen morgen. Toen ik al die Vintgar Gorge video’s poste, duurde het een uur en ik weet dat ik niet voor 1:00 ga slapen, maar ik heb er gewoon geen zin in om het zo laat te doen.

Misschien maak ik één lange video van alle video’s en plaats ik het op YouTube. Dat plan kreeg ik nadat ik 5 van de 7 Vintgar Gorge video’s had geüpload, dus toen voelde het nutteloos. Nu kan het dus.

Mijn camera op mijn telefoon is goed, maar niet geweldig. Overdag maakt het mooie foto’s (en ik heb echt een paar mooie gemaakt in de laatste zes maanden), maar ‘s nachts is het bagger. Kijk maar naar de foto’s hierboven. Ach, het gaat toch om het geluid. De muziek was echt cool en het gezang ook, ook al verstond ik er niets van.

In twee video’s hoor je me praten (hopelijk, want de muziek was er ook) en de camera richtte de hele tijd op die ene man in het publiek. Een meneer naast me was mega enthousiast aan het klappen na elk nummer, dus je hoort me in de video zeggen dat ik het hem misschien kon vragen. Mensen waren zo blij om die man te zien. Mensen gilden en floten en applaudisseerden.

Uiteindelijk heb ik die meneer ook gevraagd wie het meneertje in het publiek is. Hij kreeg bloemen en 5 fotografen stonden om hem heen terwijl iedereen aan het klappen was. De meneer naast me vertelde me dat die meneer een mega beroemde Sloveense componist is en dat generaties zijn opgegroeid met zijn muziek. Dit concert is ten ere van zijn 90e verjaardag.

Ik heb het eventjes opgezocht op de site van Ljubljana Festival.

Dat is dus best wel cool. Het plein werd leger en ik wilde geen bus nemen, want het zou mega druk zijn. Toen zag ik dat de city bikes natuurlijk ook op waren, dus ik liep toch maar naar het busstation, maar de eerstvolgende bus zou pas over 33 minuten komen. Ik liep naar Preseren plein (niet Pseren, maar Preseren), want daar is ook een station. Nou, leeg. Gelukkig kwamen twee dames aan fietsen, dus ik kon een fiets pakken.

Eenmaal thuis ging ik douchen en thee zetten en nu is het 0:32. Wat nu? Kat.

#131 #blog post #july

2 notes · View notes

variafontys · 4 years ago

Text

Interview met Elizabeth, sociaal-psychiatrisch verpleegkundige

Elizabeth de Wit werkt als sociaal psychiatrisch verpleegkundige bij de Woenselse Poort in Eindhoven, een kliniek voor mensen met psychische stoornissen die hulp en begeleiding van zorgverleners ontvangen en op die manier leren te participeren binnen de maatschappij of binnen een begeleide woonvorm. Ze krijgt dagelijks te maken met mentaal kwetsbare personen die een gevaar zijn voor zichzelf of voor anderen, die zichzelf door de tijd heen zijn kwijt geraakt of in zware omstandigheden hebben moeten leven. Ieder persoon heeft zijn eigen verhaal, een uniek karakter en krijgt daarom ook een behandeling afgestemd op zijn wensen. Elizabeth maakt hier als psychiatrisch verpleegkundige veel mee. Ik ontmoet haar op Teams en wil haar een aantal vragen stellen over haar beroep, omdat ik zelf altijd veel interesse heb gehad voor de psychiatrie en misschien wel van plan ben om als psychiatrisch verpleegkundige te gaan werken. Dit omdat ik de mentale gezondheid van mensen enorm belangrijk vind en omdat ik graag luister naar de verhalen van anderen. En daarnaast omdat ik van mening ben dat ieder mens hulp verdient, ondanks zijn complexiteit en fouten die hij in het verleden heeft begaan. Ieder mens verdient het om gehoord te worden. Het gesprek met Elizabeth heeft mijn ogen nog meer geopend. Haar indrukwekkende visie op het leven en op de mens heeft mij zeer gefascineerd. Tijdens dit interview probeer ik antwoord te krijgen op de volgende vraag

Is de mens van nature goed?

Ik ga hier met Elizabeth over in gesprek. Mijn doel is om erachter te komen hoe Elizabeth over deze vraag nadenkt en om nieuwe inzichten op te doen door naar haar verhaal te luisteren en de belangrijke boodschap uit dit verhaal mee te nemen voor mijn eigen carrière als verpleegkundige en voor mijn persoonlijke ontwikkeling.

Fijn dat ik dit interview met u mag afnemen. Omdat het interview een filosofische insteek heeft, wil ik meteen met de deur in huis vallen. Mag dat?

Natuurlijk mag dat! Ik ben hartstikke benieuwd wat je me gaat vragen!

U komt dagelijks kwetsbare patiënten tegen met probleemgedrag die soms vreselijke dingen hebben gedaan en zichzelf niet meer onder controle hebben. Gelooft u nog steeds dat de mens van nature geneigd is om het goede te doen en van nature goed is?

Natuurlijk heb ik weleens momenten gehad waarop ik dacht: ‘’Waar gaan we naartoe als mensheid? Hoe kan de mens zo iets verschrikkelijks doen? Waarom doet men dit elkaar aan?’’ Ik ga dan naar huis met een brok in mijn keel en heb momenten dat ik van de daken kan schreeuwen dat we als mensen de neiging hebben om alles verkeerd te doen. Ik heb patiënten gehad die dingen hebben gedaan waar ik amper over kan praten. Maar hoe boos en verdrietig ik soms ook word, ik kom altijd weer terug tot mezelf en voel dan weer mijn innerlijke kalmte, dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt: Deze mensen kunnen er niets aan doen. Ze hebben er niet voor gekozen om zo te worden. Slechte mensen bestaan niet, alleen slechte omstandigheden bestaan. Deze patiënten hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt in hun leven. Je kan niet van een mens verwachten dat hij het goede zal doen als hij nooit het goede heeft gekend. Om antwoord te geven op je vraag: Ja, ik denk dat de mens van nature goed is. Maar wanneer hij altijd in slechte omstandigheden heeft geleefd en verkeerde voorbeelden heeft gezien van zijn omgeving, dan is de kans veel groter dat hij het verkeerde pad zal bewandelen en zichzelf verliest. Maar ik denk dat iedereen het goede in zich heeft. En ik denk ook dat niemand écht verloren is, ik geloof nog steeds dat iedereen terug kan keren naar het goede in zichzelf.

U gelooft dus dat ieder mens van nature goed is, maar dat er slechte omstandigheden bestaan die mensen doen afdwalen naar het verkeerde pad. Ik vraag me af wanneer u vindt dat een mens goed is?

Ik zal je een verhaal vertellen. Ik had ooit een patiënt van eind dertig jaar oud. Deze man had zijn eigen dochter gedood. Toen mijn collega over zijn situatie vertelde, voelde ik intense walging opkomen en wilde ik het liefst mijn mond open doen om hier iets van te zeggen, maar dat is natuurlijk niet erg professioneel. Je mag mensen niet veroordelen. Ik vond het verhaal echter zo verschrikkelijk, dat ik op dat moment stond te trillen op mijn benen. Een man die zijn kind heeft vermoord, ik kan me niet voorstellen hoe iemand dit kan doen. Als verpleegkundige werd ik aangewezen om hem begeleiding te bieden. Ik mocht hem ondersteunen tijdens zijn therapie sessies. In het begin vond ik dit erg moeilijk, omdat de man weerstand bij me opriep. Toen ik eenmaal met hem in gesprek raakte, merkte ik dat de man erg sympathiek overkwam: hij was erg vriendelijk en vertelde graag over zijn leven. Ik kon merken dat hij verdronk in zijn eigen schuldgevoelens, en bood hem een luisterend oor. De man voelde zich zo schuldig dat hij iedere nacht wakker lag en huilde. Ik trof hem regelmatig aan, biddend op zijn bed, volledig in tranen. Hij vroeg God om hem te vergeven. Dit raakte me enorm. Ik kwam erachter dat deze man als kind enorm was verwaarloosd door zijn ouders en altijd in angst heeft moeten leven. Omdat hij nooit had geleerd wat liefde was, en hij door zijn slechte opvoeding nooit in staat was geweest om gezonde relaties met mensen op te bouwen, raakte hij emotioneel beschadigd. Hij wist niet wat het was om van iemand te houden. Uiteindelijk raakte hij zichzelf helemaal kwijt en kreeg hij te maken met waanideeën. Hij kreeg de diagnose ‘schizofrenie’. Wanneer hij te maken heeft met deze waanideeën, kreeg hij een waas voor zijn ogen en kan hij verschrikkelijke dingen doen, omdat hij op dit soort momenten niet helder na kan denken. Hij voelt zich bedreigd door zijn omgeving en onderneemt actie om zichzelf te beschermen. Uiteindelijk heeft dat geleid tot de grootste fout van zijn leven. Hij heeft zijn eigen kind gedood. Maar ik ben tot op de dag van vandaag nog steeds van mening dat deze meneer van nature goed is. Waarom? Omdat ik zijn goede intenties terugzie wanneer hij met me praat. Hij is zo verstrikt geraakt in zijn eigen negatieve gedachtes, dat hij geen controle meer heeft over zijn daden. Maar zijn intenties zijn nooit verkeerd geweest. Hij heeft nooit iemand pijn willen doen. De omstandigheden hebben hem zo gemaakt. Dit betekent niet dat hij zo is. Snap je het verschil? Zijn daden zijn verkeerd, maar dat betekent niet dat hij verkeerd is.

Ik snap wat je bedoelt. Het gaat dus heel erg om de situatie van de persoon, wat zijn achtergrond is, de omstandigheden waarin hij heeft geleefd en wat zijn intenties zijn?

Ja precies, en natuurlijk moet je ook kijken naar zijn ziektebeeld. Iemand met een zware psychose weet niet wat hij op dat moment aan het doen is. Hij krijgt dan als het ware een waas voor zijn ogen.

Het volgende wat ik me afvraag is hoe je het goede in andere mensen kan inzien? We hebben allemaal weleens de neiging om te oordelen over de daden van anderen. Hoe kun je dan toch proberen om het goede in te zien bij de ander, ondanks zijn gruweldaden?

Wanneer we proberen om het menselijke terug te zien in ieder mens die we tegenkomen, maken we al een enorm groot verschil! Dit is de meest belangrijke stap die je kan zetten om het goede terug te zien in de ander. Menselijke perfectie bestaat namelijk niet, want dan zou het niet meer menselijk zijn. We zijn allemaal geboren om fouten te maken en hiervan te leren. Sommige mensen leren echter minder snel van hun fouten, omdat ze verstrikt zijn geraakt in negatieve, pijnlijke omstandigheden die hen veel leed heeft gebracht. Daardoor krijgen zij een negatief perspectief op de wereld en blijft hij deze fouten maken, omdat hij nooit heeft geleerd hoe het anders kan. Hoe zij het juiste kunnen doen. Wanneer we inzien dat ieder mens ‘menselijk’ is, kunnen we ons oordeel over de ander uitstellen. We mogen wel oordelen over zijn daden, maar we moeten voorzichtig zijn dat we de persoon zelf niet gaan veroordelen! Wanneer je de persoon zelf veroordeelt, zie je het goede niet meer.

We moeten ons oordeel dus uitstellen en proberen om het menselijke terug te zien in de ander; het feit dat ieder mens fouten maakt en nou eenmaal niet perfect is, mede omdat we in een imperfecte wereld leven en omdat menselijkheid niet perfect kan zijn? Begrijp ik het goed?

Ja, je hebt het helemaal goed begrepen. Zo bedoel ik het inderdaad.

Bent u dan nooit een patiënt tegengekomen die u écht slecht vond?

Om heel eerlijk te zijn geloof ik niet in slechte mensen. Zoals ik al zei, geloof ik alleen in slechte omstandigheden. Natuurlijk kan ik de daden van mensen afkeuren en word ik verdrietig wanneer ik zie dat iemand niet gemotiveerd is om te veranderen. Ik zie dagelijks patiënten die op hetzelfde, verkeerde pad willen blijven en niet eens inzien dat ze iets verkeerds hebben gedaan. Die maar niet willen veranderen! Natuurlijk word ik daar soms heel gefrustreerd van; ik ben ook maar een mens. Maar uiteindelijk denk ik bij mezelf: De omstandigheden hebben de persoon gemaakt wie hij vandaag is. Ik denk dat deze negatieve omstandigheden de persoon in zoverre kunnen beïnvloeden, dat hij uiteindelijk niet meer in staat is om voor het goede te kiezen. Het goede zit dan nog wel in hem, maar dit is naar de achtergrond verzonken, omdat de slechte omstandigheden de mens in zijn greep hebben. Ik zie het als een soort doolhof waar de mens maar niet uitkomt. Misschien is er vooruitgang, en komt hij steeds dichter bij de uitgang, maar soms zijn die stapjes vooruit maar nauwelijks merkbaar. Soms kan het blote oog de stappen die iemand zet naar vooruitgang niet eens zien. Ik betrap mezelf er soms op dat ik ervan overtuigd was dat een patiënt helemaal niets heeft gedaan om te veranderen, maar uiteindelijk zie ik toch een verandering in zijn gedrag terug. Dat had ik al die tijd over het hoofd gezien! Zo zie je maar dat mensen soms in hun eentje ‘strijden’, zonder hier ook maar iets over te vertellen. Je kunt mensen niet veroordelen. Je weet niet hoe het is om in hun schoenen te staan. Als we dit zouden weten, zouden we misschien inzien dat de ander helemaal niet zo slecht is als we in eerste instantie denken.

Wat zou u aan mij als verpleegkundige in opleiding willen meegeven als ik ooit met deze patiënten ga werken in de toekomst?

Blijf altijd de mens achter de patiënt zien. Hoe moeilijk de persoon die je behandelt ook is, er zit altijd een verhaal achter waarom diegene is wie hij vandaag is. Verlies het goede van de persoon niet uit het oog en realiseer je dat ieder persoon een complex verhaal met zich meedraagt waar wij niets vanaf weten.

Conclusie

Het interview met Elizabeth vond ik erg bijzonder en het heeft ervoor gezorgd dat ik nog sterker achter mijn eigen standpunt sta: dat slechte mensen eigenlijk niet bestaan, maar dat de omstandigheden ervoor kunnen zorgen dat een mens gruweldaden begaat. Elizabeth’s visie is erg duidelijk naar voren gekomen in dit interview. Zij denkt dat de mens van nature goed is, maar dat het leven van mensen soms zo moeilijk is dat zij een verkeerd pad bewandelen en daardoor grote fouten kunnen begaan. Misschien ligt het nooit zo simpel, maar door dit interview ben ik me nog sterker gaan realiseren dat ieder mens een complex verhaal heeft waar wij niks vanaf weten. We zullen nooit weten hoe iemand anders zich heeft gevoeld in een bepaalde situatie en waar hij mee vecht. Dit omdat we nooit in andermans schoenen zullen staan. We moeten het goede in de mens dus altijd terug blijven zien, vooral wanneer we met een kwetsbare doelgroep werken dat veel leed met zich meedraagt. Het interview met Elizabeth vond ik erg fascinerend en leerzaam voor mij als verpleegkundige, omdat het bijdraagt aan een open manier van denken. Ik wil open blijven staan voor andere visies en meningen van andere zorgverleners, zodat ik lastige kwesties van verschillende kanten kan bekijken. Door naar anderen te luisteren kan ik mijn filosofische blik ontwikkelen en genuanceerder nadenken. Dit is in het verpleegkundig beroep ook essentieel, omdat je dagelijks met unieke mensen werkt en je je visie daarom regelmatig moet bijstellen. Je kan niet in je eigen bubbel blijven hangen, omdat iedere dag anders is en iedere situatie een andere houding van een zorgverlener vraagt. Ik blijf dus met een open blik naar de zaken kijken en probeer van ieder mens die ik tegenkom te leren.

Artikel over het hebben van empathie voor TBS patiënten

Disa Jironet pleit in haar boek ‘’Ook een moordenaar kan mededogen verdienen’’ voor een menselijkere aanpak van criminelen. Deze bijzondere officier van justitie vindt dat iedere crimineel mededogen verdient, ook al heeft hij nog zo’n vreselijke misdaad begaan. Disa zegt dat ieder mens een complex verhaal heeft. Wanneer we hier binnen de zorg en binnen de rechtsstaat oog voor hebben, dan zien we eerder de mens achter ‘de crimineel’ en kunnen we hen een menselijkere straf bieden waarin ruimte is voor emphatie en begrip. Het artikel over Disa Jironet en haar nieuwe boek stond pas geleden in de Trouw. Met dit boek kan Disa de maatschappij oproepen om vaker vanuit een emphatisch, niet-veroordelend perspectief naar de ander te kijken (Trouw, z.d.).

Artikel dat crimineel gedrag probeert te verklaren bij ‘criminelen’

Het volgende artikel legt uit dat er bepaalde factoren in het brein bestaan die mogelijk crimineel gedrag kunnen uitlokken. Zo zou een overgevoelig beloningssysteem vaker aanwezig zijn bij mensen die een ernstig delict hebben gepleegd. En is er vaker sprake van een overactieve amygdala, waardoor iemand impulsiever gaat handelen en dus sneller een misdrijf kan begaan. Toch weet men nog niet precies wat er zich afspeelt in het brein van een ‘crimineel’. Er zijn wel factoren die aanleiding kunnen zijn voor probleemgedrag, maar men benadrukt dat het complexer in elkaar zit. je kan crimineel gedrag niet enkel verklaren door iemand onder een hersenscan te leggen. Zo moet je ook kijken naar de achtergrond van de persoon, zijn opvoeding, de omstandigheden waarin hij leeft, enzovoort. Het is een samenspel van verschillende factoren die voor ieder persoon anders zijn, omdat ieder mens uniek is. Een zorgverlener die werkzaam is in de psychiatrie moet dus op de hoogte zijn van het feit dat er verschillende factoren meespelen die dit gedrag kunnen veroorzaken, en daarnaast moet hij oog hebben voor het feit dat iedere patiënt uniek is en een complex verhaal bevat. Hij moet zijn zorgverlening hierop afstemmen en persoonsgericht handelen (Eos Wetenschap, 2020).

Geschreven door Isabelle.

0 notes

avondurenvanroos · 7 years ago

Text

#35 Het leven is te kort om in je eigen brokstukken te zitten en niet te weten wat je er mee moet doen.

Dus ga puzzelen.

Met Babs zat ik op de vloer van mijn kamer, een asbak en een joint tussen ons in. Mijn laptop stond opengeklapt voor me, het stond wat blank van de wierrook en de rook die we uitbliezen. Ik had een handdoek voor mijn deur gelegd in een poging de walmen tegen te houden, ergens nog wel nadenkend over de huisgenoten die ik het liefste vermeed.

Babs was mijn maatje. Een tijdje terug even niet, maar dat maakt allemaal niet meer uit. Ze is er nu, en dat is het belangrijkste. Ze is het soort vriendin waarvan je weet dat je uiteindelijk samen in een schommelstoel op de veranda van je optrekje zit na je pensioen. Iemand waarmee je drie dagen in de week gaat bridgen en in je scootmobiel mensen uit gaat schelden op straat nadat de middagborrel verkeerd viel.

Ik ontmoette haar in het eerste jaar van mijn studie. Ze stroomde in op mijn richting na de herfstvakantie. Ik had net mijn haar blauw geverfd, droeg te veel zwarte kleren die kapot waren en rookte als een ketter omdat school te enige plek was waar ik kon roken omdat ik de ballen niet had om het op te biechten aan mijn ouders. Ze stapte binnen tijdens de eerste les, met een bordeauxrood bolhoedje op haar bruine haren waar dreads in zaten, tunnels in haar oren. Tussen alle jonge kinders die net van de middelbare af kwamen gerold sprong ze naar voren omdat ze meer een eigen persoon was dan de rest. Ze was al gevormd door zichzelf en dat kon je zien. Ze maakte indruk op mijn zeventienjarige ik. Nadat ze me had geholpen met een opdracht en we elkaar buiten hadden gespot als mede-roker, wisten we dat het goed zat. Een paar dagen later ging ik plaatjes bij haar luisteren en sinds dien laten we ons beiden een beetje meewaaien met elkaars storm.

We keken naar huizen terwijl Babs sukkelde met haar nieuwe tweedehands telefoon, (want wie vind het overzetten van Whatsapp-backups van Iphone naar Android nu makkelijk). Januari was ineens al op de helft en de realisatie dat 2017 echt voorbij was en niet net begonnen was moest nog even op mijn stonede brein indalen. Babs bekeek oude foto’s en vertelde kort stukjes geschiedenis die al zo ver weg leken dat het bijna eng werd.

‘Ik heb echt het gevoel dat ik niets heb gedaan in 2017,’ verzuchtte het meisje naast me met een mismoedige grijns. Babs kon lachen met haar mondhoeken naar beneden, haar bruine ogen glommen dan mee.

‘Dat heb ik ook,’ ik gaf haar de joint. ‘2017 was net een lange, vermoeiende week. Een beetje regen, een beetje warm en een beetje koud.’

‘In de zomer heb ik alleen maar in het park zitten smoken,’ ze hield haar hand quasi verontwaardigd voor haar mond, in retrospect was het misschien een slechte tijdsbesteding, maar er was wel van genoten.

‘Ik heb alleen maar in mijn nest liggen blowen,’

we lachten. Want het maakte niets uit. Er was een nieuw jaar begonnen. Die tijd was geweest, we konden niet terug en er meer uit halen. We konden de minuten niet meer uitrekken, we konden niet meer van onze luie reet komen en iets met onze dag doen. Er was een nieuw jaar, nieuwe dagen, nieuwe tijd.

Voor Babs was 2018 goed begonnen. Ze had een man met een snor aan de haak geslagen, die in Amsterdam woonde. Hij had een auto, een baan en hij viel voor haar alsof de aarde onder zijn voeten verdween. En zij deed hetzelfde.

Om me heen begon iedereen 2018 met goede veranderingen. Dingen gebeurden, iedereen kwam iemand tegen, iedereen vond stukjes geluk. Ik bleef er een beetje achteraan sukkelen met mijn halfslachtige Tinder-gesprekken en one-nightstands mensen waarvan het bijna sociaal ongeaccepteerd was. Ik wilde al de romantische kleffe opsmuk, de ochtenden naar elkaars gezicht vol slaaprimpels staren en samen ontbijten, samen de wereld aan gaan.

2018 was een nieuw jaar, vol mogelijkheden. Mijn plannen werden langzaam reëeler, ook al besteedde ik er bij lange na niet genoeg tijd aan om ze uit te werken. Mijn volgende stappen werden steeds iets duidelijker en dat maakte dat het nare gevoel in mijn borst langzaam weer verdween. De beklemmende angst die kwam met de twijfels in mijn hoofd. Het constante gemaal van mijn gedachten. De vizueuze cirkel waarin ik mezelf had geworpen doordat ik rondjes bleef rennen in mijn vastgeroeste gewoonten. Ik beklom geen bergen, ik was een muis in een molen. Ik voelde me slecht dat ik alleen maar blowde en Netflix afstruinde in mijn vrije tijd, en deed vervolgens precies dat om me beter te voelen. Ik zat meer in mijn eigen hoofd, na te denken over alles wat ik wilde veranderen aan mijn eigen bestaan, dan dat ik meedeed aan de wereld om me heen.

Misschien was dat nu eindelijk duidelijk genoeg voor me om er iets aan te veranderen.

En dat probeerde ik, maar do or do not. There is no try. Dat wist ik ook wel. Maar weten is iets anders dan doen.

2018 had ik ingeluid in mijn oude studentenhuis. Toen Hannah, een collegatje, had gevraagd wat ik deed met Nieuwjaar, nadat ze had geklaagd over haar gebrek aan een goed plan, nodigde ik haar uit om mee te gaan. Het was een patroon geworden, ik had eerder besluitloze mensen meegesleept naar dat huis met de jaarwisseling. Het lieve meisje met het rode haar zou van harte welkom zijn en dat wist ik.

We maakten onszelf mooi, aten sushi op mijn laminaat en dronken Cava en witte wijn. De Top 2000 stond op mijn laptop aan, we zongen mee en lachten terwijl we elkaar licht aangeschoten verhalen vertelden en klaagden over onze bazen.

Daarna fietsten we Eindhoven door, giechelig door de significantie van de avond, het naderende nieuwe jaar. In Woensel aangekomen fietsten we achterom. Gio liet ons door de poort en we zetten onze fietsen in de stalling die gestolen was van een willekeurige bar in Eindhoven, lang vergeten welke precies en van een paar generaties bewoners voor ons. Pim vloog me om mijn nek op het dakterras nadat hij zich had voorgesteld aan Hannah.

Boven was het nog leeg en was iedereen verspreid over de woonkamer en de keuken aan de straatkant. Tieme en zijn vriendin stonden bij een opgezette draaitafel met speakers, enorm in de lachwekkend kleine woonkamer. Jochem stapte op me af voor een knuffel met een grote glimlach en een biertje in zijn hand. Hannah ging rond met uitgestoken hand, haar rode haar en wangen gaven haar een warme gloed die me vrolijk maakte. Ik was blij dat ik haar mee had genomen en begon een zoektocht naar wijnglazen voor ons. De prosecco die ik snel in de Jumbo had gekocht zette ik koud in Tieme’s koelkast boven. Hannah volgde me de gangen door toen ik naar de rest in de andere keuken liep. Ik stak mijn hoofd de hoek om en zocht gezichten die ik kende tussen de mensen die zich hadden verzameld in de smalle ruimte.

Gio zwaaide naar me met zijn peuk, Joris knikte, er waren twee meisjes die ik niet kende en uiteindelijk viel mijn oog op Philip. Philip met zijn bar-slechte uithoudingsvermogen en kleine pik. Arme jongen. Ik gaf hem mijn liefste glimlach als een welgemeende sorry voor dat ik het had afgekapt via Whats-app (maar kom op, we waren niet echt vollop aan het daten of zo, we hadden een keer slechte seks, het is no biggie, toch?) en hij glimlachte terug, wat me zo geruststelde dat ik het met een laatste beetje moeite los liet.

‘Zijn hier wijnglazen?’ Ik keek hoopvol rond. Een van de meisjes reikte me een hele rij plastic champagneglazen aan.

‘Alsjeblieft, dit is makkelijker dan glas’, ik knikte enthousiast.

Het feestje kon beginnen.

De avond verliep zoals het soort rivier waarop je gaat kajakken, niet te wild, niet te gek, maar je hebt plezier. Het is chill, geen stress, geen druk om er iets geweldigs van te maken, want het brengt je waar het je brengt.

We werden dronken, Hannah speelde kaartspelletjes met de vrienden van Pim en Tieme, ze draaiden zelf muziek, waardoor er constant verzoekjes werden ingevoerd, afgedwongen en rond geroepen. Het was een gecontroleerde chaos die zoals altijd voelde als thuis en het was heerlijk.

En Hannah lachte veel, wat me goed deed. Ik had veel nieuwe mensen ontmoet in 2017, waaronder zij, en het was een fijne gedachte dat ik er 2018 mee in ging.

Tegen twaalf uur ontstond zoals ieder jaar een opstopping bij de trap naar de voordeur terwijl iedereen probeerde op tijd buiten te komen. Hannah en ik stapten net buiten toen de aftelling stopte en het geschreeuw begon. Iedereen begon elkaar uitbundig gelukkig nieuwjaar te wensen. Dit soort momenten zijn een tentoonstelling van collectief geluk. Even puur het leven. Mensen die hun nieuwe jaar tegemoet schreeuwen met vuurwerk en euforie. Iedereen lacht, iedereen is buitenadem als ze uiteindelijk stoppen om stil te staan en te kijken naar het vuurwerk wat boven hun hoofden los is gebarsten.

Mijn ouders had ik al twee keer aan de lijn gehad, dus belde ik niemand. Hannah en ik kregen sterretjes in ruil voor een glas van de prosecco die ik had bewaard voor dat moment en ik rende rond om zo veel mogelijk mensen te voorzien van een kletsje goedkope meuk met bubbels, waarna we de sterretjes aanstaken en als kleine meisjes de lange stokken door de lucht zwierden en zo hard lachten dat onze wangen pijn deden. Pim reikte me een joint aan en ik was zo blij dat ik niet te veel moeite had gestoken in mijn plannen voor de desbetreffende avond dat ik dacht dat mijn gezicht voor altijd zou blijven hangen in de gekke grijns die ik op mijn lippen droeg.

Alles was zo compleet dat het schandalig was. Ik had Nieuwjaar vrij gehouden voor mijn werk en was niet ingepland, waardoor er een groot zwart gat ontstond waar een vet feestje zou moeten zijn volgens de regels. Dus was ik terug gekeerd naar waar ik al twee jaar was tijdens de jaarwisseling, thuis.

Nadat iedereen weer terug naar binnen druppelde besloten Hannah en ik naar Robin te gaan. Robin was een collegatje van ons wat praktisch in dezelfde straat woonde als waar ons feestje gaande was. We trokken onze jassen weer aan en liepen een beetje wankel en melig naar haar huis. Een paar dagen eerder had ik Hannah toegefluisterd dat ik een kleine, best wel grote crush op het meisje had en dat alle flirterige grapjes wat dieper gingen dan misschien leek. Als ik met haar moest werken kon ik alleen een eindeloze stroom complimentjes en borderline seksueel getinte grappen maken over onze niet bestaande toekomst.

‘Ik zou je doen’. was meerdere malen uit mijn mond gevlogen, maar ze lachte hard met me mee en bleek tot heden redelijk hetero. Wel had ze me beloofd dat ze met me zou trouwen als ik haar een Victoriaans landhuis en twee labradors kon bieden, een voorstel wat ik zelf had geopperd.

De laatste keer dat ik gevoelens had voor een meisje was toen ik een beetje viel voor Camila, met haar stoere looks en heerlijke humor, maar die voor Robin waren wat intenser en hardnekkiger. Voor ik ging slapen dacht ik aan kleine zilveren sterretjes die ze in haar oren droeg.

Hannah plaagde me met mijn gevoelens door blikken naar me te werpen terwijl ze tegenover me zat. Robin was naast me gaan zitten, haar lange blonde haar was los en viel over haar schouders en haar rug. Ze konden me opvegen toen ik zag dat ze de laarzen droeg waarover ze me had verteld. Toen ze net nieuw waren had ze er frietuur vet overheen laten vallen en ze verpest, maar ze bleef ze koppig dragen. Dit meisje was te veel voor me om te handelen.

Dat versterkte toen ik even een rookpauze nam op het balkon en ze bij me kwam staan. Ze rilde in haar dunne truitje en ik sloeg mijn sjaal om haar heen.

‘Leuke vriendinnen heb je,’ zei ik gemeend.

‘Ja, het zijn wel een stel gekkies hoor,’ ze lachtte en keek me aan. ‘Die ene die net de oren van jouw hoofd af kletste is die ene chick die haar studie steeds faalt en niets uitvoert.’

Een mollig meisje met een bril en simpele paardenstaart had mijn plotselinge drang naar nicotine aangewakkerd met een verhaal over haar werk. Het was een gesprek waar ik een beetje in gevallen was door beleefde vragen waar ik spijt van had en ze zoveel klaagde dat ik er na enkele minuten al moe van werd.

‘Ah, dat verklaard een hoop’, mompelde ik met rook uit. Robin kwam dichterbij staan en ik hechtte er waarschijnlijk te veel waarde aan. Ik kon mezelf niet weerhouden en stelde me voor hoe het zou zijn om haar te zoenen. Er was een vibe gaande die ik me misschien verbeelde, maar wel voelde.

Niet dat ik er iets mee deed. Ze was straight en tenzij ze zelf iets zou insinueren zouden de fantasieën geen werkelijkheid worden. Al maakte ze me wel een beetje hot and bothered met haar aangeschoten gegiechel en de ondeugende glans in haar ogen. Ik leunde zo nonchalant mogelijk tegen het muurtje van het dakterras aan, rookte en luisterde naar Robin’s vrolijke geroddel.

En Hannah zat binnen om zich heen te kijken en te glimlachen. We mengden ons weer met nieuwe drank in Robins vriendinnengroepje en aten de restjes van de hapjes op tafel totdat de dames besloten nog even Stratum te checken.

We namen weer afscheid en wensten elkaar een fijne avond voor Hannah en ik weer terug liepen naar mijn oude studentenhuis.

Eenmaal weer binnen en boven bleek dat bijna alle vrienden van Pim en Tieme al vertrokken waren, waardoor ik Pim een beetje sipjes aantrof. Tieme stond nog steeds te draaien, er werd nog een beetje gedanst. Veel van de andere bewoners waren gaan stappen, maar de kern was nog goed. Wat vermoeider en rustiger rookten we nog een paar jointjes, kletsten we en dansten we. Hannah blowde niet maar vond het niet erg dat ik dat wel deed en daar maakte ik goed gebruik van.

Om vier uur ‘s nachts stond de bank weer terug in de woonkamer en waren er stoelen neergezet waar iedereen een beetje overheen hing en mee bewoog op de nog steeds door dreunende muziek. Hannah viel bijna in slaap toen ze besloot naar haar logeeradres te fietsen (ze had bijna een relatie maar nog niet helemaal), dus liet ik haar uit via de achterdeur. Bij de poort bleven we nog even staan voor een korte nabespreking en een knuffel.

‘Ik vond het echt heel leuk dat ik nieuwjaar met jou heb mogen vieren’, ik sloeg mijn armen om haar heen. We namen uitgebreid afscheid en ze beloofde te appen als ze thuis was, mits ze het niet vergat. Ik beloofde mijn telefoon te checken, mits ik het niet vergat.

‘Niet precies out met een bang, maar misschien begin ik wel met een bang’, zei ze nog triomfantelijk. ‘Als ik niet te moe ben.’

Ik zwaaide haar uit en liep de brandtrap weer omhoog waar ik tot half tien ‘s ochtends met Pim op de bank bleef hangen en jonko’s bleef roken terwijl we Netflix keken en de slaap bevochten.

Laatst schreef ik per ongeluk bijna 2015 en nu is dat ineens drie jaar geleden hoe is dit gebeurd en mag de tijd even stoppen alsjeblieft?

1 note · View note

therezaetana · 5 years ago

Text

Ik wou dat ik verliefd op je was

Koffie!

Ik wil niet dat dit het eerste is waar ik aan denk, maar iedere ochtend gebeurt het weer. Het is een gewoonte, een mechanisme, een verslaving wellicht. En toch zet ik hem. Zelfs op dagen dat ik besluit het niet te doen. Geen ochtend begint beter dan de ochtend met een kopje koffie.

Ik lijk mijn moeder wel.

Voor ik het weet zuigt de routine van de ochtend mij mee naar een doodgewone dinsdag. Zo een uit het boekje. Koffie, ontbijt, tandenpoetsen, krant openslaan, berichten niet opslaan en door. De deur uit, naar buiten. Op de fiets. En de fiets zuigt mij mee in de routine van de middag en die weer van de avond. Prima. Ik wil niet anders. Ooit deed ik anders en dat trok ik niet langer. Ooit feestte ik iedere dag. Ooit at ik altijd buiten de deur. Ooit had ik iedere dag een andere liefde. Nee niet een flirt. Een liefde. Een echte oprechte verliefdheid die ik tot diep in mijn buik voelde. Zo verdedigde ik mijzelf tegenover mijn vriendinnen. Ooit was ik het boegbeeld van 10 jaar lang 23 zijn.

Au!

De koffie brandt mijn lippen. En godsamme wat een hoofdpijn. Zo even een paracetamol zoeken.

Ik kan mij niet herinneren dat ik uit bed ben gestapt om koffie te maken.

Ik kan mij niet herinneren dat ik dit kopje heb gepakt.

Macht der gewoonte denk ik.

Mijn blik glijdt door mijn huis. Opgeruimd rommelig, noemde jij het altijd. Dat klopt. Rommelig opgeruimd, noemde jij mij altijd. Dan deed ik alsof het mij irriteerde en dan schudde ik mijn hoofd zo hard dat mijn krullen uit mijn knotje vielen. Rommelig opgeruimd. Ik was niet echt geïrriteerd. Ik was vrij weinig echt geïrriteerd op jou. Heel soms kwaad. Vaak verdrietig. Nog vaker blij. Jij veegde alle ‘buikverliefdheden’ van de kaart. Jij zat overal. Van mijn tenen tot in de puntjes van mijn haren. Je greep mij naar de keel.

Ik mis je.

Au!

Kutkoffie. kuthoofdpijn.

Ik zet het vreselijke blauwe kopje in de vaatwasser. Ik merk dat ik begin te hijgen. De druk op mijn keel is terug. Godver.

Dit gebeurt steeds als ik aan je denk. Met je mooie blauwe ogen en je zware rustige stem. Ga weg.

Dat deed je. Je ging weg. Zonder iets te zeggen. Zonder mij te vertellen. Zoals wel vaker. Zoals altijd. Alleen nu kwam je niet meer terug. En ik zit hier. Met lelijke blauwe kopjes en een koffie adem, zoals iedere ochtend, op jou te wachten.

Dan hoor ik voetstappen. Mijn adem stokt. Dit kan niet. Dit is niet zo. Jij wilde hier niet meer zijn, leek het. Misschien toch wel. Misschien kunnen we het uitpraten. Misschien kan ik jou laten inzien dat wij een goed stel zijn. Dat ik jou kan dragen als het nodig is, dat jij je in mij hebt vergist, dat ik leuker ben dan jij dacht. Ik heb maanden geoefend. Ik heb de perfectie onder de knie. Geloof mij.

Langzaam gaat de deur open en ik weet niet meer of ik blij of bang moet zijn. Ik besef mij nu pas dat mijn slappe lijf totaal geen verdediging zal zijn voor wat komen gaat. Wegrennen is geen optie, dat lukt tot nu toe alleen op stand 6,5 op de loopband en dat zal niet helpen als een rovende aanvaller de achtervolging inzet.

Lichtgroene ogen kijken mij aan.

‘Jij bent vroeg op’

Haar blonde lokken veren heen en weer over haar schouders. Haar naakte lijf is goedgevormd en haar tepels zijn precies de juiste stijfheid. Ik ken haar niet. Haar zachte grijze ogen kijken onderzoekend rond terwijl ze met haar lange benen rondloopt, zweeft. Ze is knap. Dat wel. Ik zou er jaloers op kunnen zijn. Ik ben er jaloers op

Zij lijkt wel te weten wat ze hier doet.

Naakt zweeft ze door mijn opgeruimde rommelige huis en maakt voor zichzelf een ontbijtje. Als ze langs mij loopt geeft ze mij een zachte kus. Mijn lippen beginnen te blozen.

Ik snap het niet

Ik snap haar niet

Iedere keer als mijn hoofd erover na wil denken heb ik weer die vreselijke steek in mijn hoofd. Dus geef ik het op.

‘Heb je lekker geslapen?’

Ik geef geen antwoord. Ik wil even niet praten. Ik snap niet waarom er ineens een ware nimf in mijn huis ronddanst, maar ik moet naar mijn werk.

‘Ik vond het gezellig vannacht’

Ik sta stil. Ik wist dat dit eraan zat te komen, ik ben niet dom. Maar dat kan toch niet. Sinds jij weg bent heb ik hier nooit over kunnen nadenken. Sinds jij weg bent is nadenken sowieso lastig. Laat staan over dit. Over een vrouwnimf.

De borrel.

Dat was het.

De werkborrel. Die godvergeten werkborrel. Waarom was ik dat vergeten? Ik had mij mooi gemaakt. Mezelf de moed ingesproken dat dit een avond zou zijn dat ik ‘even lekker mocht genieten’. Dat ‘had ik wel verdiend’. Ik walg van mezelf.

‘Ik ook.’

Als ik mij maar niet misdragen heb.

Hijgend kom ik bij mijn werk aan. Staren ze? Ik doe alsof ik van niets weet. Vier paracetamol en twee koppen koffie zorgen ervoor dat ik prima kan lopen, staan en een koetjeskalfjesgesprek kan voeren. Nadenken en echt werk uitvoeren is te hoog gegrepen.

‘Nou jij ging lekker los hoor vannacht’

‘Ik kan niet geloven dat je haar hebt meegenomen’

‘En dan nog wel de dochter van..’

Langzaam komen de stukjes terug. De flitsende lampen, de hoofden met druppels erop, mijn hijgende lijf en haar lonkende ogen. En mijn fack it mentaliteit. En hoe ik aan jou dacht. Met je gespierde lijf en je felblauwe ogen. En hoe zij in mijn hoofd wist te kruipen. Hoe jij ruimte maakte voor haar. Hoe ik ruimte maakte voor haar.

En dan sta ik ineens buiten. Ik had mijn lunch in de koelkast gelegd, zodat ik hem misschien nog zou opeten. En toen ik achter mijn bureau ging zitten wist ik dat het niet zou lukken. Voor het eerst in 3,5 jaar zou het mij niet lukken. Niet vanwege de drank. Niet vanwege mijn lijf. Of die van iemand anders. Het zou niet lukken, want het was te veel. De starende ogen, haar rozige lippen en jouw vertrek.

Dus sta ik buiten. En kijk ik naar het waterige ochtend zonnetje. Voor het eerst in 3,5 jaar loop ik op een dinsdagochtend over straat. Ik draai om en loop de verkeerde richting op. Ik volg mijn richtingsgevoel. Zonder nadenken. Zonder hoofdpijn. Wandelen. Adem.

Bij de blauwe deur stop ik. Ik wist het. Ik wist dat ik hierheen zou gaan. Ik wist dat mijn lijf zou doen wat mijn lijf zou willen. Zoals altijd bij jou. Niet luisteren naar mijn gevoel. Naar mijn geweten. Mijn vermoeide lijf won altijd. Gek genoeg.

Jij kijkt me aan. Vriendelijk, maar met medelijden. Ik kijk terug, leeg. Jouw machtige schouders dagen mij uit er tegenaan te gaan staan. Of te slaan. Keihard. Zou ik dat maar eens doen. Jij zou mij uitlachen, maar ik zou het wel hebben gedaan. Jij zou het hebben verdient. Ik heb je gemist. Ik weet het niet. Ik wil huilen en lachen. Ik wil ik wil ik wil. We zeggen niets. We kijken alleen. Zoals altijd. Het is altijd zoals altijd. Het is nooit anders. En ik wil anders. Ik verdien anders. Ik verdien blonde lokken op een maandagavond. En zachte vingers op mijn borst. In plaats van ruwe rond mijn keel. Ik verdien een vrouwnimf. Jij bent niet eens een mannimf. Jij was niets. Jij was alles. Ik draai op mijn voeten en ben bang dat ik flauw ga vallen. Jij doet geen poging om mij gerust te stellen. Waarom zou je, ik ben hier gekomen. Jouw felblauwe ogen zinken in die van mij. Er komt weer ruimte vrij in mijn hoofd. Je hoeft er alleen maar te gaan zitten.

Je felblauwe ogen lijken op die van de lucht. Hemelblauwe ogen vol passie. Vol zelfvertrouwen. Vol smacht. Ik verdrink in jouw ogen, zoals altijd. Ik wou dat ik mezelf kon zien nu, dat jouw ogen spiegels waren en dat ik de machteloosheid zelf kon zien. Dat ik kon zien waar jij van wegliep. Dat ik nu zou zien waarom ik van jou wegloop. Waarom wij dit elkaar aan doen. Kom maar terug.

Hij zucht wolkjes. Sexy wolkjes

‘Ik wou dat ik verliefd op je was’

‘Ik ook’

0 notes

sweetjaimz · 5 years ago

Text

De pijn

Vier jaar geleden begon de lijdensweg. Mijn schouder ging uit de kom en scheurde vanalles mee. Ik had op het moment dat ik die schouder er terug induwde nooit kunnen denken dat dit het begin was van iets dat nooit zou eindigen. Laat staan dat ik voorbereid zou zijn op op een leven zonder leven. De pijn beheerde mijn dagen, ik moest dingen opgeven die voorheen vanzelfsprekend waren. Werken werd onmogelijk. Om dat de constante schuring aan mijn schouder op een duur zoveel pijn ging doen dat ik er kotsmisselijk van werd. Ik zat meer op toilet dan aan mijn bureau. Het werk opgeven is een zware dobber geweest.

4 jaar lang loop ik al van ziekenhuis naar ziekenhuis. In de hoop dat iemand me zou kunnen helpen. In de hoop dat ik toch weer wat meer zou kunnen leven. In de hoop dat ik net zoals de rest van de wereld ook een steentje kan bijdragen aan de maatschappij. Maar er was geen dokter die me genezen kon. 'Leer er mee leven' zeiden ze. Ja, doe het maar. Mijn schouder zit nog steeds niet volledig in de kom waardoor alles er rond nog altijd onder druk staat. De pijn is zo gevoelig, snijdend, verzuurd, het straalt uit tot mijn andere schouder, mijn nek, mijn rug en mijn hand. Mijn rechterhand dus, die waar ik alles mee deed. Ik verlies regelmatig door de pijn het gevoel in die arm. Het is alsof ik gewoon niet meer op die arm kan vertrouwen. Na een ongeluk met een tas soep, heb ik mezelf aangeleerd grotendeels alles met mijn linkerhand te doen. Maar dat voelt zo tegendraads aan.

4 jaar pijn is ook 4 jaar mentaal aan de grond genageld staan. Ik kan gewoon niet meer veel. Plezier maken is een uitzondering en gebeurt zo eens een keer per. De pijn heeft van mij een dooie plant gemaakt. En ik vind het enorm zonde dat ik nooit meer echt mezelf kan zijn. Ik heb er ondertussen wel mee leren leven. De dokters kunnen me echt niet genezen, depressie is een deel van mijn leven, zware pijnstillers om de dag op een draaglijk manier door te komen ook. En ja, die werken wel, niet voor heel lang en niet sterk genoeg. En ze putten me volledig uit. Ik kan hele dagen moe zijn. En zelfs slapen. Dat lijkt leuk. Maar dan voelt ge u toch echt gefaald in het leven.

Al 4 jaar lang ben ik thuis. Ik heb hier mijn rust, mijn medicatie, ik word bijgestaan door mijn ouders, Ella maakt alle dagen een beetje vrolijker. En mijn hondjes ook. Ik denk vaak, stel dat ik nooit jong moeder geworden was en helemaal geen doel in het leven had, was ik er dan nog? En het antwoord daarop is 'neen'. Wanneer ge voor de 2e keer van een professor te horen krijgt dat ge nooit zult genezen, dat dit het beste is dat het zal zijn, dan zijt ge heel boos. Ge wilt zo niet verder. Ik heb ooit mijn euthanasiepapieren in orde willen brengen. Maar ik kan het niet. Ik kan Ella haar mama niet afnemen en haar zoveel verdriet aandoen. Dus ik ga door met het leven en probeer er het beste van te maken. Soms is het meer overleven dan leven, maar het is wat het is. Gelukkig heb ik een paar mooie mensen in mijn leven die er onvoorwaardelijk voor mij zijn. Die me terug een sprankeltje levensvreugde geven. En ben ik gezegend met 2 van de liefste knuffelberen ter wereld die dag en nacht paraat staan om te knuffelen en naar mijn gezaag te luisteren. Dit is zeker niet het leven dat ik het me ooit voorgesteld had. Maar dit is wel mijn lot. En ondanks dat het grotendeels om te wenen is, probeer ik toch echt te streven naar geluk. Dat ik voor het eerst sinds lang nog eens verliefd ben kunnen worden, maakt me trots. De momenten die we samen beleven, geven me soms echt een boost. Er is meer in het leven dan tussen deze 4 muren te zitten kniezen. En ja, ook bij hem ben ik vaak moe, heb ik pijn of slaap ik slecht. Maar dat is niet het einde van de wereld. Efkes batterijen opladen en we kunnen weer op avontuur. Een klein avontuur dan.

Ook strijd ik al 4 jaar voor een beter statuut voor chronisch zieken. Iets dat het ons makkelijker maakt en minder zorgen bezorgd. Het zou natuurlijk makkelijk zijn als chronische pijn gewoon een erkende ziekte was. Helaas. Want eigenlijk bengelt ge tussen gewoon ziek zijn en zwaar ziek zijn. Het is niet erg genoeg om volledig op invaliditeit te gaan maar wel zwaarder om een voltijdse job te kunnen uitoefen. En ook wordt van mij nog altijd verwacht dat ik ooit terug kan gaan werken. Dat ik precies de chronische ziekte op magische wijze kan genezen en weer verder kan met het leven. Geloof me als ik dat kon, had ik zeker geen jaren gewacht. Dus moet ik om de zoveel maanden terug naar de controlearts om aan te tonen dat ik nog altijd pijn heb. Ik heb een dikke map vol met verslagen, foto's, scans,.. waar alles instaat en waar ook duidelijk geschreven staat dat dit niet zal genezen. Maar ja ze willen bewijzen, ze willen zien dat ik pijn heb. Ja, buiten dat ik niet meteen het zonnetje in huis ben, ziet ge niet aan mij dat ik schouderpijn heb. Ik voel me dan soms echt vernederd omdat ik mensen voor de 25e keer hetzelfde verhaal doe en die gewoon niet kunnen aanvaarden dat beter worden niet zal gebeuren. Ik heb dan soms echt het gevoel dat ze mij niet geloven. Maar soit, ik geraak er wel altijd goed door. Mijn documenten hebben ze nooit gelezen. Maar ik denk wel dat ik goed duidelijk kan maken wat ik voel en hoe radeloos ik soms ben.

Na die 4 jaar miserie, lacht mijn hart dus weer een beetje. Ik hoop dus dat er wat betere tijden aankomen, mentaal minder belastend, wat meer genieten van de mooie dingen want dat doe ik echt te weinig. 25jaar is jong om de rest van uw leven ziek te zijn en ge kunt daar nog heel lang over zitten zeuren. Maar daar wordt het ook niet beter mee. Ik zou echt moeten werken aan mijn depressie, dat ik dat tenminste al onder controle heb en dat ik weer eens buiten kan komen en dingen kan doen. Dat hoeft niet fysiek uitputtend te zijn of 3 weken te duren. Gewoon eens wat vaker een namiddagje met vriendinnen, eens gaan shoppen, eens uiteten. Dingen die ik nu uitstel omdat ik geen woon schrik heb dat ik een zware pijnaanval krijg en de ziel uit mijn lijf moet kotsen. Ik wou dat ik kon afsluiten met te zeggen dat alles wel goed komt. Maar dan zou ik liegen. Ik wil jullie nog een goeie raad meegeven. Geniet van jong zijn, geniet van alle mooie dingen in het leven, sommige dingen lijken zo vanzelfsprekend. Tot ge ze kwijtraakt... Zeg 'ja' tegen plezier. En lach. Elke dag weer! Want lachen helpt. Lachen en liefde. Met de juiste mensen om je heen en een lach op je gezicht, kom je de dag wel door! Groetjes!

0 notes

sanneopsicilia · 8 years ago

Photo

Ciao ragazzi e ragazze!

En toen moest ik opeens mijn normale leven hier in Italië weer oppakken.. Toen ik maandagochtend wakker werd was het erg stil en wanneer ik savonds thuis kwam in huis, rook ik Ardi zijn parfum nog altijd in huis. Nu moest ik me weer gaan beseffen dat hij er niet meer is. Hij is gewoon al op bezoek geweest. Zo vreemd, je leeft zo naar die week met zijn tweeën toe maar dan opeens vliegt die week voorbij en is die alweer in Nederland en zul je elkaar weer voor langere tijd niet zien. Ik had deze dag ook moeite met het feit dat ik in Italië zit voor langere tijd en verlangde voor het eerst even naar thuis.

Maar na een aantal dagen heb ik me gewoon weer bedacht, voordat Ardi langs kwam, dat ik het ook kon en plezier had. Dat ik genoot van elke dag hier en dat ik weet dat ik dit nu ook weer ga doen en ook kan. En dat is me ook weer gelukt! Ik ben terug in mijn oude ritme, zie weer in wat voor een mooie kans dit is en hoe gelukkig ik me hier eigenlijk voel!

Daarom ben ik met Benthe uiteten geweest op maandagavond. We kwamen van stage af en zeiden tegen elkaar, we gaan uiteten! We vonden dat we dit wel een keer verdiend hadden. Dus we zijn weer gaan eten bij Galloway! Echt een aanrader!

De rest van de week zijn er weinig bijzondere dingen gebeurd en hadden we alweer weekend. Vrijdag hadden we vrij en was het 18 graden, dus we zijn in de zon gaan liggen. Vroeg uit bed gegaan, goed ontbeten en wat fruit gemaakt en we zijn de rest van de dag niet meer van het balkon afgekomen. We hebben echt het geluk dat de zon goed staat. Want wij kunnen de zon zien opkomen en weer zien onder gaan! Onze bikini lijntjes beginnen nu langzaam te komen!

Vrijdag was ook mijn vader jarig. Hij is 51 jaar oud geworden. Ik heb hem daarom dan ook een kaartje gestuurd omdat ik hem wilde laten weten dat ik wel op deze dag aan hem denk. Hij bedankte me dan ook voor de prachtige kaart! Later kreeg ik een berichtje van thuis of ik al gegeten had met Benthe en dit hadden we nog niet, dus we kregen wat geld om voor mijn vader zijn verjaardag gezellig uiteten te gaan! Ik heb voor dat we uiteten gingen nog even gefactimed met thuis en de hele familie zat in de woonkamer! Ik heb echt genoten van de reacties van mijn familie, allemaal enthousiast, nieuwsgierig en aan het zwaaien naar mij! Ik heb mijn opa en oma’s weer even kunnen zien, ooms en tantes, mijn nichtje en neefje en natuurlijk mijn ouders en broer! Ben ik er toch nog een klein beetje bijgeweest!

Benthe en ik zijn uiteten geweest bij een klein Italiaans restaurant dichtbij Teatro Massimo. Als je op de foto kijkt kun je Teatro Massimo ook zien! Een super plek om uiteten te gaan! Na het eten liepen we door de stad en er waren weer straatmuzikanten! Ze deden allerlei verschillende bekende nummers spelen en de zanger kwam nog naar ons toe om te vragen waar we vandaan kwamen en of we mee wilden zingen. Dit hebben we dan ook even gedaan!

Zaterdag zijn we naar stage geweest en toen we naar huis gingen kregen we een hele grote zak vol met gepelde mandarijnen! Stage had zakken vol gekregen en daarom mochten wij er één mee naar huis toe nemen. Het verschil qua smaak is groot, er zit zoveel meer smaak aan een mandarijn hier maar ook veel meer pitten in één klein stukje mandarijn. Soms wel 3 of 4.. Toen we erover straat mee liepen naar huis toe, ging elke Italiaan over onze zak met mandarijnen praten. Want het woord ‘mandarino’ kunnen we zeker wel verstaan..

Blijkbaar was het erg bijzonder om te zien. In de avond zijn Benthe en ik samen met onze andere klasgenootjes Tessa en Roby naar één van de populairste uitgaansplekken in Palermo geweest. We liepen in het donker, door smalle steegjes en hoe verder je door de steegjes liep, hoe meer mensen je zag en hoe meer muziek je hoorde. En uiteindelijk kom je uit op een groot plein. We waren hier kwart over 12 en toen stonden er allemaal tafels en stoelen op het plein waar de mensen drankjes aan drinken. Maar om half1 komen de mensen van de pubs naar buiten toe en halen alle tafels en stoelen weg. Het plein word omgetoverd tot dansvloer en uitgaansplek. Vanaf 4 hoeken hoor je muziek en er staan dan ook grote boxen. Je staat tussen allemaal huizen die er vervallen uitzien en waar graffiti op de muren zit. Ik heb nog nooit zo’n plek gezien! Het lijkt net of je in een film zit.

Er wonen ook gewoon mensen rond dit plein en een oude vrouw stond vanaf het balkon mee te dansen. Ik schat dat zij zeker al rond de 60 jaar oud is maar de heupjes deden het nog goed! Dit kun je ook een klein stukje zien op een GIF dat ik toegevoegd heb bij de foto’s.

Ookal is het een plek waar verschillende afkomsten bij elkaar komen, wat echt mooi is om te zien, want dit zag je minder bij de andere clubs, maar wij als Nederlanders zijn hier wel opvallend. Ik hoop ook als wij er vaker komen dat mensen ons gaan herkennen en ze ons niet meer zoveel zullen aanspreken. Je komt er desnoods om uit te gaan en het gezellig te hebben met de meiden en niet om continu te beantwoorden waar je vandaan komt etc. Sommige mensen hebben dan ook geen grenzen ook wanneer je je eigen grens aan de persoon aangeeft! Maar ondanks dat, was het echt een geslaagde avond en zullen we er zeker vaker heen gaan! Aan de muziek mag wel nog iets gedaan worden trouwens, want we merken heel erg dat ze hier meer muziek luisteren van een paar jaar geleden dan van tegenwoordig..

Zondag hebben Benthe en ik uitgeslapen en hebben daarna weer aan onze examen boekjes gewerkt, dit moet natuurlijk ook gedaan worden. Het is nooit echt top om aan school te werken maar door dat je in een ander land zit, waar dus op anderen manieren gewerkt word, is dit wel veel interessanter om over te schrijven. Ik denk ook echt dat wanneer Benthe en ik klaar zijn met de examen boekjes dat we oprecht trots zijn!

Nu zijn jullie weer helemaal bijgepraat tot aan een week geleden! Dus mijn volgende blog zou dan ook over deze week gaan! Ik hoop dat jullie het weer leuk vonden om te lezen en dan zeg ik jullie, fino alla prossima volta!

Heel veel liefs

#gif

7 notes · View notes

gekruidengeroerd · 8 years ago

Photo

Code rood.

Moeilijk om met de Najade de haven van Schier binnen te lopen. Te veel verlaging. De prikken van het laatste geultje zijn weggehaald waardoor we het kort voor de haven op moeten geven. Blijven liggen voor de nacht. Volgende ochtend om kwart over vier wordt de waterketel voor de koffie op het vuur gezet. De klok geeft een uur voor hoog aan. Na een snel bakje gaan we aan dek en draaien het anker op. De verlaging is er nu een beetje uit. Prikken diepte tot we een ons wegen. Kop lampjes op ons hoofd zwiepen op en neer. Meer als 1.30 m geeft de peilstok niet aan. Afwisselend wordt vanaf stuurboord en bakboord de diepte doorgegeven naar achteren. Langzaam schuiven we de haven in. Geen kip te zien, steigers drijven leeg op en neer en de verlichting op de kade is gedoofd. Blij dat we binnen liggen duiken we de kooi weer in.

De oliekachel in het ruim brandt niet goed. Deel van de pijp geeft er de dag voor kerst de brui aan. Locatie en winkeltechnisch gezien perfecte timing. Via hulpdesk van Schier kenners en tips en trucs vinden we in het dorp een stuk kachelpijp. Met de vlam in de pijp fietsen we terug naar de haven. De pijp achter op de bagagedrager steekt zover uit dat er bijna aan een rood gevaren vlaggetje gedacht moet worden.

Binnen temperatuur houdt niet over. Dubbele truien , wollen dekentjes en kruiken moeten het goed maken. Verwend zijn we met een cv die altijd op twintig graden staat. Lagere temperaturen kosten energie en geven een oncomfortabel gevoel. Gezelligheid wordt zeker ook uit warmte geboren.

Ruim die middag de roef op. Maak een kaarsje van sinaasappelschil, giet hier olie in en hang kersttakken aan de stalen balken in het ruim. Slinger er rode slingers omheen en ga tevergeefs op zoek naar lampjes die in verband met een klein “wakkelcontactje” ander woord voor kleine communicatiestoornis, nog in de kofferbak van een rood autootje liggen. Naast de koperen bel hangen wel twee witte rieten klokjes te klingelen.

Het is nog vroeg als ik eerste kerstdag een rondje zonder hondje langs de waddendijk loop. Mijn kerstinkopen heb ik er in één keer uit als er tussen aangespoeld eikenblad wier een kunststof fender ligt. Afgebroken uiteinden van groene touwtjes liggen nog in het slik. Klein glazen flesje tussen afgestorven zeekraal wacht met een andere boodschap . Houd mijn handschoenen aan en wacht tot ik weer terug ben aan boord om de brief er uit te peuteren.

De vuurtorenwachter van verkeerspost Schiermonnikoog komt op de koffie. Was er nog niet aan toegekomen om bij zijn stem een gezicht te bedenken. Hij denkt dat ik de vrouw van de Jade ben. Heeft haar regelmatig aan de lijn gehad deze zomer. Na ja.

Kachelservice Schier in de vorm van Hielke komt langs in een oranje busje met een stuk dubbelwandig kachelpijp en zet die samen met Hans op de oliekachel.

Alweer een dag voorbij. Gas is op en buiten is het zo guur en donker dat we geen zin hebben om de fles te wisselen. Dan maar liever een lauwe tosti bakken op de kachel. Loop naar boven naar de roef en toets een nummer op mijn mobiel in. Ondertussen kijkend op welke bladzijde ik ook al weer gebleven was in mijn boek. Als ik ineens een schreeuw hoor die van buiten lijkt te komen. Hellluppp. Hoge vrouwenstem probeert tegen de wind in te boxen. Hans komt in hoog tempo de trap op vanuit het ruim en heeft ook haar schreeuw gehoord. Als we de roefdeur openen waait deze met een knal tegen de roef aan. Onmogelijk om het duister te doorboren. De wind buldert over het achterdek. Aardedonker. Weer hulpgeroep.

Zet een muts op mijn hoofd schiet in een jas en pak de eerste beste zaklamp die ik vinden kan.

Omdat we geen bezoek meer verwachten die avond was de loopplank al weggehaald. Snel deze terug gelegd waarnna we de pier opsnellen in de richting van het het hulpgeroep.

“Waar zijn jullie?” roep ik tegen de wind in. Mijn lantaarn op het geschreeuw richtend zie ik in het schijnsel een man en een vrouw die proberen bij de basaltblokken uit het water te klimmen. Ze glijden echter telkens weer terug. Leeftijd inschattend zijn ze zeker de zestig al voorbij. Te glad. Het lukt niet houvast te krijgen op de gladde stenen.

Hans en ik klemmen onze armen om een meerpaal , hangen naar beneden en trekken eerst de man en dan de vrouw voorzichtig omhoog. Niemand lijkt iets gebroken te hebben. Als ze onze hand hebben gegrepen klimmen ze redelijk gemakkelijk de kant op. Eenmaal op de pier draait de man zich om. Grijpt zijn vrouw bij de arm en zegt. “ Nou dan gaan we maar weer eens op huis aan”

Kijk hem vol ongeloof aan. “Ik dacht het niet ! “. Met enige klem beweeg ik hem richting de loopplank en zie ondertussen dat hij zwaar bloedt aan zijn hoofd.

Beneden in het felle licht van het ruim zien de wonden aan zijn hoofd er nog heftiger uit.

De theedoek, wit met lichtblauwe streepjes trekt wit weg en zuigt zich vol

Ondertussen aan dek bloed op het zebrapad en fel rode druppels op de lichteiken traptreden. Moord op een charterschip zou er niets bij zijn.

De man lijkt zo rustig dat ik me daar bijna zorgen over maak. Vraag hem me aan te kijken en te vertellen wat er is gebeurd.

Ondertussen belt Hans voor een taxi en is en de huisarts ingelicht.

.“Gelukkig hebben we jullie gehoord” zeg ik nog. “Nou als jullie hier niet gelegen hadden met het schip waren we er ook niet naartoe gewandeld” krijg ik als antwoord terug. Vraag hem mij toch nog maar even een goed kerstgevoel te geven en blij te zijn met het feit dat hij op tijd uit het water is gehaald.

De vrouw met zilvergrijs haar is bang dat ze ons kerstdiner heeft verpest. Zeg maar niets over de lauwe tosti die ik net achter mijn kiezen heb. Ze wil nog op zoek naar haar bril die ze tijdens de val verloren heeft. Het is vloed het water komt op en haar auto focus is vast en zeker al ergens anders aan het rondkijken. Hoor haar mompelen dat ze hoopt dat ze haar lenzen mee heeft genomen voor deze vakantie.

Om toch zo snel mogelijk naar zijn wonden te laten kijken en omdat ik niet weet of hij ribben gekneusd of gebroken heeft sla ik de man een dikke wollen deken om. Paar minuten later zitten ze in hun natte plunje op vuilniszakken in de taxi. De chauffeuse heeft het al gezien hoe ernstig het is en zal direct naar de huisarts rijden.

Bedankkaartje op de trap de volgende dag geeft aan, dat ze heel blij zijn met hun redding. Vijf hechtingen en een aantal gekneusde ribben waren de prijs voor een wandelingetje op kerstavond.

Nog een dag later kijkt een bril me aan vanaf de basalt keien. Zal deze morgen op de bus doen.

wee dagen later in het café aan de haven. : “Zijn jullie de mensen die.......” Ja dat zijn wij”. “Mag ik jullie dan een gratis portie bitterballen aanbieden:? Tja. Dat biedt perspectieven voor de komende dagen op het eiland. Ook voor de mensen die ons kennen, of iemand anders kennen die ons dan weer kent.

De marifoon in de roef kraakt. Naast de marifoon staat nu ineens ook een gezicht. Gezicht met een bril. met een donker vierkant montuur en kort steil donkerbruin haar

“Verkeerspost Schiermonnikoog met de weersverwachting tot vanavond 21.00 uur.

Duitse bocht Rottum West tot Noordwest 7 tot acht, later 9 mogelijk windstoten tot 10.

Maken een korte wandeling, de zon schijnt. De rode vuurtoren in speelgoed vorm is goed te zien op de achtergrond van felrode meidoorn bessen. We warmen even op bij Hotel van de Werf.

Bruine ongestreken kleedjes bedekken aftandse tafeltjes.Lounge voor de gasten staat met gouden krulletters op de wand. Daaronder een smoezelig geel

A 4tje waarop staat: “Snert is weer in de maand”. Met door tanden losgescheurde plakbandjes is het slordig en scheef vastgeplakt op het hout.

Kerstversiering doen ze niet aan. De appeltaart is van binnen nog een beetje bevroren en de chocolademelk lauw. Het groene zeil ligt strak over het biljart.

Personeel wordt nog steeds geselecteerd op hun uiterlijk. Uitgestreken gezicht en dikke wallen onder de ogen zijn een must. Wat een heerlijke plek.

De rest de middag zijn we druk met uitzetten van extra lijnen. Binden touwen aan elkaar vast. Gebruiken de bulletali van het grootzeil als landvast en halen uit het vooronder onder de vloer nog twee oude trossen. Met korte witte lijntjes binden we alles naar beneden vast, zodat de landvasten niet van de palen kunnen spoelen. Fietsen van Soepboer staan vastgesnoerd aan de reling en hoeven voorlopig het eiland niet op. Extra lijntjes om de huiken gaan kapot klapperen tegen Uiteindelijk ligt de Najade met acht lijnen vast aan de wal.

Vijf uur begint de pier al onder te lopen. Om half zeven moet er nog 40 cm komen. We liggen inmiddels te schommelen in de haven. Het is koud aan boord. De kachels doen het nog steeds niet goed en met een gebreide wintermuts op bak ik champignons. Vleugje dieselgeur zorgt voor de “finishing touch”.

Romantische film over een orkaan staat klaar als avondvullend programma.

Een paar keer ga ik naar buiten om te kijken hoe hoog het water staat. De meerpalen staan nog steeds boven water maar verder is het één kolkende massa. Verder als het maken van een paar amateurbeelden kom ik niet.

Op de bank in de roef kijken we vanonder een wollen dekentje naar de film en luisteren naar het gebulder buiten. Eten oude toastjes met brie en drinken gemberthee. De contouren van de haven zijn ondergedoken Voorlopig niet wetend wanneer ze weer boven zullen komen.

Golven slaan over het dek. Dan is het hoog water voorbij en kunnen we opgelucht ademhalen. Het water is lang niet zo hoog gekomen als voorspeld. De bolders zijn niet helemaal onder water gegaan. Gelukkig maar.

Rafelige uiteinden van twee geknapte trossen zwemmen de volgende ochtend nog in het water.

Leugenbankje gaat bijna ten onder aan haar eigen roddels . Zilt water staat al weer op de pier.

Zwaar houten luik is opgetild door de wind over de giek getild en aan bakboord in het water gevallen.

Niemand heeft iets gehoord. Alle zwemvesten zo licht als een veertje liggen er nog in. Onbegrijpelijk. Op volgende dagen aan het strand ben ik iets meer op houten luiken gericht als voorheen.

Bedden opmaken, worstelen met dekbedhoezen koken voor eilandbezoekers en schoonmaken wisselen elkaar af. Mensen ontmoeten elkaar bij het ontbijt soms voor het eerst. Het schip gonst van gezelligheid. Buren komen eten en vrienden schuiven aan.

Midwinterfestival Schier op 29 december al weer voor de negende keer al heeft niemand van ons hier ooit van gehoord. Om negen uur zijn alle kaartjes uitverkocht en gaan wij alleen nog maar voor de vrije keuze activiteiten.

Uit de brievenbus hangen een aantal gemaks touwtjes. Gevlochten uit restanten van netten in allerlei kleuren, vijf voor zes euro. Daarnaast home made tassen gemaakt van oude spijkerbroeken. Dubbelzijdig, met grote zakken en oersterk. We worden naar binnen gelokt voor een film van een kwartier. Korte film met als titel “Dwarspaadjes” Op het moment dat we over de drempel van de voordeur naar binnenstappen gaan we even terug in de tijd. Van het granito aanrecht in de keuken tot spoelen met regenwater in het toilet. Voor een groengeverfd raampje met vier ruitjes staan wel twintig geraniums zich in te houden tot ze na de winter weer uit mogen lopen

Op de grond in de woonkamer staan vier houten stammetjes. Daarachter drie krukjes. Met zeven gasten is het vol. De houtkachel brandt. Van wrakhout is een stellage gebouwd waar tussen een tv scherm hangt..In de leunstoel onder een schemerlampje. zit Jur. Bruine tweedbroek, warrig grijs haar en een vastbesloten blik, beetje in de war en af en toe schaterlachend..Zijn gespierde handen rusten op zijn knieën. De vingers wat uit elkaar. Jur is hoofdrolspeler in de film. Jur ook wel de Donquichot van Schier genoemd . Iemand die zijn leven lang “tegen” is geweest. Die heeft gestreden tegen molens, tegen gasboringen op het wad, tegen een restaurant bij de haven, tegen snelle boten …... Op de buitenmuur van zijn huis hangen momenteel posters die oproepen om tegen draad langs wandelpaden te zijn. Jur is een natuur liefhebber bij uitstek en strijdt tegen alles wat volgens hem de natuur verstoord.

De film begint rommelig. Jur zit op een boomstam in de duinen roept tegen de regisseur of de film al begonnen is.

Op zijn knieën gekleed in een gele regenbroek knipt hij paadjes. Wilde paadjes, dwars paadjes wel te verstaan Door zijn horrelvoet kan hij niet meer lopen. Maar als je niet meer kunt lopen kun je nog wel kruipen. Kruipend knipt Jur paadjes vrij door de duinen. Verwijdert brandnetels en bramen.

Maakt zijn eigen paadjes om alleen in de natuur te kunnen zijn. Zonder anderen.

Je mag wel over zijn zijn paadje lopen maar te druk mag het niet worden. Zwartlopers zijn zeker niet welkom. Hij vindt het zijn goed recht dat hij ieder moment aan een voorbijganger moet kunnen vragen. ”Mag ik je schaar even zien.?” Alsof het een oneerbaar voorstel betreft. Iedereen die kiest voor een dwarspaadje zal ook af en toe een stukje vrij moeten knippen. Iedere ochtend en iedere middag knipt Jur twee uur lang paadjes of zaagt bomen die over het pad gevallen zijn met een handzaag in stukken. Ontroerend om te zien hoe iemand tot het eind van zijn leven naar mogelijkheden zoekt om alleen in de vrije natuur te kunnen zijn.

De film eindigt met een glaasje home made vlierbloesemlimonade en we proosten op dwarspaadjes.

Dan ineens is daar mist, vier dagen lang alleen maar mist. Geen paal voor ogen te zien. Pas als je er vlak voor gaat staan doemt er iets op. Naar buiten gaan is iedere keer een enorme drempel.

Guur, grauw en grijs de drie g's moeten overwonnen worden. Hoewel de duinen de vogels in de Westerplas en het strand het altijd weer goed maken.

Weigeren koude oliebollen bij de kraam en drinken hete chocolademelk met rum in het restaurantje bij de haven. Uitkijken over een droogvallend wad zit er even niet in.

Op oudejaarsavond slaapt Hans en voer ik met buurman D een onmogelijke conversatie over voornemens en terugblikken. Stel maar niet meer voor om de bureaustoel met zeewier te versieren en hier om twaalf uur samen van af te springen. Schenken nog maar een glas rode wijn in.

Exact twaalf openen we een vage fles bubbels. Niet te drinken, we laten het beide staan.

Hans die er even uit is geweest ligt al weer in bed. Bezweken onder het grote moeten.

Buiten is het is zo mistig dat we het vuurwerk in mist opgaat.

Op de tafel in de roef ligt een kladbriefje met een gekopieerde Loesje tekst:

“Welke oliebol zoent mij het nieuwe jaar in?”

Onderweg naar de palen van paal 8. Guur, grauw mistig en nog steeds een hele koude harde wind. Het regent zelfs een beetje Onderweg met z'n vieren richting palen wandelend halen twee vrouwen hun gehoorapparaten uit hun oren en stoppen deze in een doosje. Drieduizend euro weggeven is teveel voor een nieuwjaarsduik. Ineens giert de wind minder,zijn de golven stil en houden krijsende meeuwen even hun snavels. Gebulder moet nu bij witte schuimkoppen bedacht worden. Groene glazen fles staat na te bubbelen van gisteravond. Zonder nog iets te zeggen kleden we ons uit. Hangen onze kleren aan grove spijkers die uit de palen steken. Gek genoeg voelt het niet eens koud. Sprinten richting de golven. Mes schelpen omringd door kleine zeesterretjes liggen in grote aantallen verspreid over het strand. Bij iedere stap probeer ik mijn voeten ergens tussen al deze schelpen te plaatsen. Tegelijkertijd prikken honderden messen als naalden in mijn voetzolen. Gelukkig heb ik mijn rode wollen muts nog op. Laten twee golven over ons heen komen. Gillen heel hard. Zwaaien naar twee verdwaalde wandelaars dik ingepakt in winterjassen mutsen handschoenen en sjaals en sprinten terug naar onze kleren. Wauw we hebben het gedaan. Super start voor het nieuwe jaar. Wringen ons in onze kleren en wandelen terug naar de Marlijn. Waar de mensheid op ons wacht met hete soep en een glas rode wijn.

Na vierdagen mist laat de zon zich weer zien. Roze rook komt uit de meerpalen Alsof er een nieuwe monnik op Schier aangekomen is.

Net zoals we binnen zijn gekomen schuiven we met de Najade al diepte prikkend de haven weer uit. In de verte lonkt de stad. Bijna “ back in town”.

#zeilen natuurdingen

1 note · View note

allerleidesign-blog · 8 years ago

Text

[:nl]De Show Your PC Build facebook groep is een community voor Nederlandstalige computer makers. Binnen deze community kan iedereen zijn build laten zien, of het nou een extreme Mod is, of een “simpele” bij elkaar geraapte computer. Zodra je je build laat zien krijg je commentaar, maar niet zoals je tegenwoordig op Facebook veelal kan verwachten, het soort commentaar waardoor je nooit meer iets durft te laten zien.. In deze community is het soort commentaar juist veelal positief, er word echt op gelet dat iedereen zich welkom voelt en ook daadwerkelijk van elkaar kan leren. Als je een groep als deze samenvoegt met een bedrijf als CoolerMaster, dan kan je wel wat leuke dingen verwachten. Velen zullen dan denken aan een kleine give-away in die groep, of wellicht zelfs een paar give-aways.. Maar CoolerMaster had iets anders in gedachten. Dit artikel gaat over het cadeautje dat CoolerMaster deze groep gegeven heeft.

Content:

De dag begon voor mij wat slaperig, had de voorgaande week een helse week met betrekking tot mijn werk, weinig slaap en veel chaotische treinreizen. Dus toen ik mijn wekker hoorde afgaan had ik eigenlijk zoiets van “ik ga wel een uurtje later..” Gelukkig had ik afgesproken om een bepaalde tijd en kom ik mijn afspraken na, dus kon ik niet meer in slaap vallen of blijven liggen. Ik sloop het huis uit rond 07:30 om naar het station te lopen. De hele weg ernaar toe heb ik gebeden tot elke god die ik me maar kon indenken (zijn er best veel) dat er geen vertragingen zouden zijn. Gelukkig bleek mijn trein keurig op tijd te rijden en was de Broodzaak al open voor die heerlijke bak koffie. De koffie was snel op en dus ging ik de trein in met de 2e bak en ging ik op weg naar Breda waar ik afgesproken had met Tom Goossens met wie ik mee zou rijden naar CoolerMaster in Eindhoven. Met Tom in de auto heb ik allerlei leuke dingetjes besproken onderweg, maar gezien mijn brein nog uitgeschakeld was heb ik er bijna niets van onthouden, sorry Tom…

Aangekomen bij CoolerMaster kwamen we Ricardo tegen op de parkeer plaats. Hij was al druk bezig geweest om zijn build een mooi plekje te geven (die lelijke Bequiet kast 😉 ) Best vreemd dat mijn +1 al eerder binnen was dan ik.. maar goed.. Tom en Ik werden binnen gelaten door een enthousiaste kleine jonge dame die al veel te wakker was zo vroeg op de ochtend. Na het noemen van onze naam werden we op de lijst afgetikt als aanwezig en konden we de hal in lopen. De dag zou zich afspelen in de warehouse van het Coolermaster gebouw waar een ruimte afgebakend was met hekken en beveiligings camera’s (dank aan The Reality) Langs de zijdes stonden lange tafels waarop al her en der diverse Builds uitgestald waren. Ik wilde niet te gretig lijken dus ging ik niet met hangende tong rennend op de eerste de beste build af. Ik besloot eerst eens te zien wie er waren en simpelweg Hoi te zeggen tegen eventuele bekenden. De eerste bekende die ik in de hal zag, niet te missen ook overigens, was Femke, zij was zoals altijd als ik haar zie weer ergens mee bezig en had al een aardig groepje om haar heen staan die stonden toe te kijken. Dit keer niet langer bang en overweldigd door haar aanwezigheid kon ik gewoon normaal hoi zeggen en mezelf een beetje zijn, dus vroeg ik of ze met me wilde trouwen. Ze wilde wel een ring die bij haar al geweldige assortiment past en ik moest Tenzin ook nog even lief aankijken ofzo, maar goed.. elke dag een stapje 🙂 Aan de andere kant van de cirkel (was een cirkel van tafels midden in de ruimte waar diverse experts dingen lieten zien en uitleg gaven) zag ik ook een bekende druk rondlopen en bezig zijn. Hoewel hij mij niet herkende, had ik Richard al wel herkend, Designs By Richard (Richard Prins) een Nederlands Modder die wellicht niet de aandacht krijgt die hij verdient maar toch met een aantal zeer geweldige Mods en projecten heeft laten zien wat hij kan. Vandaag was hij aanwezig met wat leuke Mods en was hij vooral bezig met wat Live Modding, hoewel ik hem ook even heb zien gamen. Was leuk hem eens de hand te schudden, hoewel ik hem al een aardige tijd ken via Facebook.

Nadat ik hallo tegen iedereen gezegd had, ben ik naar de eerste build gelopen, even staan kijken, foto’s gemaakt, stapje opzij naar de volgende build en herhaal.. zo heb ik dus een groot deel van de tafel langs gelopen. Totdat ik de ware waarde van deze dag begon in te zien.. Het geweldige aan een dag als deze was dat CoolerMaster ons in staat stelde elkaar in real life te spreken. Als ik vragen had over iets dan hoefde ik maar een tikje op een schouder te geven en alles werd me laten zien en uitgelegd. In tegenstelling tot andere evenementen waar ik ben geweest waren nu alle makers van die builds ook gewoon aanwezig en liepen ook rond. Ik ben dus redelijk snel begonnen met praatjes maken met diegene van wiens build ik aan het bekijken was, stelde vragen om er meer over te leren wat er voor zorgde dat ik in veel gevallen een heel andere kijk op die builds kreeg. Niemand die mij herkende natuurlijk, en nee, ik was niet undercover.. Zo heb ik dingen gezien als Builds die zeer normaal leken, maar toch wat zeer leuke dingetjes verborgen. Strakke cablemanagement in vele builds, iets lossere in anderen. Maar wat me nog het meeste verbaasde was de hoeveelheid innovatie in builds waarvan je de maker nooit publiek hebt zien zoeken, dingen waar zelfs sommige bekende Modders van zouden smullen. Kijk maar bij de foto’s onderaan of je ze kan vinden 🙂

De dag verliep zeer rustig, geen chaos, geen geren, geen onnodige drukte omdat je ergens moest zijn op een bepaalde tijd van de dag. Iedereen liep rond en praatte met iedereen, er waren niet echt groepen die de hele dag bij elkaar bleven, dit zorgde voor een zeer goede atmosfeer waarbij, volgens mij, iedereen zich thuis voelde bij iedereen. Jerry Driessen had voor mij al een bakje koffie verzorgt waar ik hem zeer dankbaar voor was toen we net binnen waren, en voor de rest van de dag was er een ruime voorraad aan koud drinken uitgestald in een koelkast waar je uit kon graaien wat je wilde. De flesjes water gingen vooral heel hard toen het benauwd begon te worden. Het werd gedurende de dag steeds iets warmer, maar dat is niet gek met zoveel Builds en weinig ventilatie in die hal waarbij de enige opening de grote roldeur was die de hele dag al open stond.

Er was een workshop waarbij ik best een tijdje heb rondgehangen, namelijk het cable sleeven. Onder begeleiding kon iedereen zelf aan de gang op het podium met sleeven, na korte uitleg bleek al heel snel dat het toch niet zo simpel was als je zou denken, en er werd dan ook nogal wat af getierd wegens dat het niet zo vlekkeloos ging. 🙂 Als iedereen het kon, zou iedereen mooie kabeltjes hebben, maar niet iedereen heeft het geduld om bijna 100 meter aan kabel te sleeven 🙂

#gallery-0-41 { margin: auto; } #gallery-0-41 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 33%; } #gallery-0-41 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-41 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Net als bij het vorige evenement, de Keyboard meetup bij CoolerMaster, was ook dit keer Silly’s weer verantwoordelijk voor de catering. Dit keer niet zo’n extreem uitgebreide lunch met luxe broodjes en salades, maar gewoon heerlijke friet met snacks! Een Mobiele frietkraam stond geparkeerd op het parkeerterrein die overspoeld werd met een enorme rij aan uitgehongerde wolven. Het ging overigens wat geordender dan ik hier laat blijken hoor, maar goed, wat sensatie in een verhaal mag wel 🙂 De rij was zeer netjes geen gedring geen gehaast, en echt iedereen kreeg te eten. Hoe ze dat zo snel klaar speelden weet ik niet, maar met zijn tweeën friet en snacks bakken voor een hongerige meute is geen makkelijke onderneming. Mijn Complimenten wederom Silly’s.

#gallery-0-42 { margin: auto; } #gallery-0-42 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 25%; } #gallery-0-42 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-42 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Nadat de halve dag ongeveer voorbij was werd het tijd om de diverse experts even aan het woord te laten op het podium. MsshNL (1 van de Tim’s) begon eerst met een kook demonstratie.. Ja ja, koken, Maker style! ofwel men neme wat ingrediënten, dumpt ze in een emmer met vloeibare stikstof en kijkt wat je ervan kan brouwen. De Prei veranderde in staven die je kapot kon slaan als glas, marshmallows en spekjes veranderden in koude lekkernijen met een wat vreemde textuur, de hotdogs veranderden in.. weet ik niet want die liet hij erin vallen.. en het afwasmiddel werd getransformeerd in iets geweldigs wat alleen Tim en Tim konden zien.. Was heel leuk, beetje vaag, maar had heel wat kenmerken van een cabaret show 🙂 Hierna legde MsshNL een en ander uit over Streamen, hierbij was de belangrijkste tip die hij meegaf dat als je wilt gaan streamen, je dit moet doen omdat je het leuk vind om te doen, niet omdat je er veel mee wilt verdienen of iets dergelijks. Er zijn best wel wat overeenkomsten tussen Streamen en Schrijven, dus heb ik eens goed geluisterd naar wat hij allemaal te zeggen had. Wil je meer weten? check zijn stream en vraag het hem! (zie de links beneden)

Na de uitleg over streamen kwam een van de andere experts op het podium die een en ander over crypto mining vertelde. ik heb even staan te luisteren, maar na korte tijd kwam ik er achter dat dat niet echt mijn interesse kon vast houden, dus ben ik stilletjes naar buiten geslopen om even te roken.. Dit is mijn persoonlijke mening, waarvan velen hem niet deelden want toen ik terug kwam werd er nog aandachtig geluisterd en werden er diverse vragen gesteld en beantwoord.

#gallery-0-43 { margin: auto; } #gallery-0-43 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 25%; } #gallery-0-43 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-43 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Gedurende de hele dag heeft Jerry prijzen weggegeven aan winnaars van best wel komische spelletjes, zoals het omhoog houden van een CoolerMaster Cosmos case, het in elkaar zetten van een mini-mini CoolerMaster computer systeem, maar ook bijvoorbeeld een Live rapid speed Budget modding contest. Dit laatste was wel leuk om te zien, denk je eens in, je gaat boodschappen doen bij de Action, neemt diverse versierspullen mee en gaat hiermee een casemod maken in 4 minuten.. Yup.. precies dat ja. Van slingers tot led strips op batterijen, van spuitverf tot glitters, van alles zat in die doos en werd gebruikt door 2 personen die hun best deden er iets moois van te maken. Uiteraard ontging ook hen niet dat de komische waarde meer waard was dan de uiterlijke waarde in dit geval 😉

#gallery-0-44 { margin: auto; } #gallery-0-44 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 50%; } #gallery-0-44 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-44 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Het eind van de dag kwam in zicht en je hoorde overal al mensen steunen en kreunen over dat hun voeten moe waren en dit voelde ik ook best wel. Ik miste wel een bepaalde hoeveelheid zit gelegenheden zoals een bankje of wat stoelen, maar het ontbreken daarvan zorgde er wel voor dat iedereen rond bleef lopen in plaats van op een plekje vast te roesten. Voor ik afscheid ging nemen heb ik eerst nog wat dingetjes aangeschaft (een CoolerMaster pet en een 140mm Master Fan Pro) bij het winkel hoekje. Overigens wel een zeer nette winkel hoek achteraf opgesteld zodat er dingen gekocht konden worden zonder dat je het gevoel kreeg dat deze hele dag gericht was op meer klanten maken voor CoolerMaster.. Nadat ik gedag had gezegd tegen Femke, nee, ze heeft nog steeds geen “ja” gezegd, heb ik ook gedag tegen Richard Prins gezegd en na nog een praatje met Jerry zijn we naar de parkeer plaats gelopen. Op de parkeerplaats hebben Tom, Ricardo en Ik nog even nagepraat waarna we op huis aangingen.

Onderweg kwamen Tom en ik nog een Tesla tegen met als nummerbord “Guy 1” wat resulteerde in een achtervolging om een goede foto te maken van die auto.. Die dingen gaan nog best snel.. Op station Breda nam ik afscheid van Tom en ben ik met de trein verder naar huis gegaan. Was te moe om nog iets te doen toen ik thuis kwam, dus heb ik alleen de foto’s op mijn pc bekeken en een foto album op Facebook gezet met de foto’s van de dag. Wat wel weer leuk was om te zien waren alle bedankjes en enthousiaste mensen op Facebook die allemaal net elkaar gezien hadden en toch nu ook weer samenkwamen. Ik denk dat deze dag er best wel voor gezorgd heeft dat deze groep net dat stapje dichterbij elkaar gekomen zijn..

oh, en p.s. Dat rare vrouwke was er ook.. maar nu moet ik toch die nog vreemdere zus eens zien, dus wellicht de volgende keer? 😀

Video:

[wpdevart_youtube]MCBGGA8ereI[/wpdevart_youtube]

Foto’s:

#gallery-0-45 { margin: auto; } #gallery-0-45 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 20%; } #gallery-0-45 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-45 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Links:

Cooler Master – Website Cooler Master – Facebook F.A.T. – Facebook DBRichard – Facebook Silly’s – Website Ranndago – Website Ranndago – Facebook Computer-bestel.nl – Website Computer-bestel – Facebook MSSH – Twitch MSSH – Facebook

Ricardo’s dagrapport: Hier[:en]The Show Your PC Build Facebook group is a community for Dutch computer Makers. Within this community, anyone can show his/her build, whether it’s an extreme Mod, or a “simple” thrown together computer. As soon as you show your build you will get comments, but not the sorts of comments you usually get to see on Facebook these days, the sort of comments which make you afraid of ever showing anything ever again.. In this community the type of comments is mostly positive, people truly tend to make an effort to make everyone feel welcome and actually is able to learn from eachother. If you combine a Group such as this with a company such as CoolerMaster, you can be sure to expect some nice things to come along. Many of you will no doubt think about a small give-away, or maybe even a few give-aways.. But CoolerMaster had a different thing in mind. This article is about the gift CoolerMaster gave to this group.

Content:

My day started out quite drowsy, had a hell of a week at work, little to no sleep at all, and lots of chaotic train commutes. So when I heard my alarm go off, I actually had a feeling like: “I’ll go an hour later..” Luckily I had an appointment at a certain time and I stick to my agreements, so I couldn’t just go back to sleep. I snuck out of the house around 7:30 AM to start my walk to the train station. The entire way there I kept praying to every God I could imagine (which is quite a lot) that there would not be any delays or maintenance on the tracks. Happily, my train would leave at the correct time and the “BroodZaak” (a food and drinks store at the station) was already openend for that first cup of delicious coffee. The coffee was finished quite fast, so I took my 2nd cup and went into the train to get to Breda where I was meeting Tom Goossens with whom I’d ride to CoolerMaster in Eindhoven. In the car with Tom we discussed quite a bit of fun stuff, but seeing as my brain was still turned off, I don’t remember almost any of it, sorry Tom…

After arriving at CoolerMaster we found Ricardo on the parking lot. He was already busy and had given his build a nice spot inside (that ugly BeQuiet case 😉 ) Pretty weird that my +1 got inside before me, but oh well.. Tom and I were met by this enthusiastic young little lady who frankly said was way too awake for this early in the morning. After ticking our names off on the list and signed in as present we were allowed to enter the hall. The day would play itself out in the Warehouse of the CoolerMaster building where space was cordoned off by fences and security cams (courtesy of the Reality) Along the sides of the area long tables were placed on which the various builds could be placed. I did not want to look too eager and run with my tongue hanging out to the first PC I could find. So I decided to make the rounds and say hi to anyone I might know. The first known face I saw, which isn’t easily missed, was Femke, as usual, she was being a busy bee with all sorts of stuff and had a group surrounding her who were watching and talking with her. This time I wasn’t overwhelmed at the mere sight of her so I could be a bit more myself and say hi, so I asked her to marry me. She did want a ring which would fit in with her already impressive ensemble and I had to have a nice chat with Tenzin first, but okay.. one step a day 🙂 On the other side of the circle (a circle of tables was set in the middle of the hall where the experts showed their thing) I also noticed a familiar face scurrying about. Even if he did not recognize me, I did recognize Richard, Designs By Richard (Richard Prins) a Dutch Modder who may not have been getting the exposure he deserves, but still has shown his skills as a Modder with a hefty sum of Mods and Projects. Today he was present with some nice Mods and he was mostly busy with live modding, though I did catch him playing a few games as well. Was an honor shaking his hand for the first time, even if I have known him for quite some time on Facebook.

After saying hello to everyone, I walked to the first build, stood there a little while, made some photo’s stepped to the next build and repeat.. In that manner, I’ve done most of the table. Until I noticed the actual true value of a day such as this.. The marvelous thing about a day such as this was the fact that CoolerMaster gave us the opportunity to meet in real life. If I had questions about something I would just have to tap on someone’s shoulder and they’d show and explain everything. So I started chatting with people quite soon after this insight, which made me meet a lot of the makers who thought and showed me things and gave me a different feel about a PC build on quite a few occasions. Of course, no-one recognized me, and no I wasn’t undercover.. This way I found some nice gems which on first glance were seemingly standard, but were still hiding some nice things. Tight cable management in lots of builds, little looser in others. But what surprised me the most was the amount of innovation in builds whose Maker you’ve never seen trying to get an audience, things of which even the well-known Modders would get a smile on their face. Just look at the photo’s at the bottom to see if you can find them 🙂

The day went by calmly, no chaos, no running, no unneeded fuss over being somewhere at a predetermined time of the day. Everyone walked around and talked with everyone, there were no clicks who stayed together all day long, and this, in my opinion, created an atmosphere in which everyone felt right at home. Jerry Driessen already had handed me a cup of coffee when we just arrived, and the rest of the day there was a fully stocked fridge with all sorts of cold drinks of which you could grab whatever you fancied. The bottles of water went particularly fast when it became warmer. During the day it got hot and bothered, but go figure with so many PC’s and so little ventilation in that hall, the only real ventilation came from a large roll up truck docking door which was opened all day long already.

There was one workshop at which I hung around for quite some time, namely the cable sleeving. Escorted throughout the entire process everyone could give sleeving a try, after a short introduction and explanation, we soon realised that sleeving isn’t quite as simple as it might seem at first, so there was quite some cussing and swearing when it didn’t go as smooth 🙂 If everyone could do it easily, then everyone would have nice looking cables, but not everyone has the patience to sleeve almost 100 meters in cables. 🙂

#gallery-0-46 { margin: auto; } #gallery-0-46 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 33%; } #gallery-0-46 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-46 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Just like at the previous event, the Keyboard meetup at CoolerMaster, this time Silly’s was brought in again to handle the catering. Not such a deluxe elaborate lunch of sandwiches and salads as last time, but plain and simple delicious fries and snacks! A mobile snackbar was parked in the parking lot which got rushed by a humongous pack of starving wolves. It all went a lot more orderly than I’m letting on here, but a story may have some sensation 🙂 The line was nice and neat, no pushing, no rushing, and everyone got fed till they were full. How they managed to do that I have no idea, but making fries and snacks for such a large hungry mob is not an easy feat. My compliments yet again Silly’s!!

#gallery-0-47 { margin: auto; } #gallery-0-47 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 25%; } #gallery-0-47 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-47 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

During the second half of the day, it was time to let the various experts take the mic at the main stage. MsshNL (1 of the Tim’s) started off with a cooking demonstration.. Yup, Cooking, Maker Style! take some random ingredients, dump them in a bucket of liquid nitrogen and see what you can brew of it. The leek turned into glass-like rods which made a nice sound and effect when you smashed them on the ground, marshmallows turned into cold treats with a somewhat strange texture, the hotdogs turned into.. I don’t know cause he dropped those in and couldn’t get them out again.. The detergent was transformed into something so very awesome, well that is if you can believe Tim and Tim’s expressions cause only they got to see it.. Was very fun, bit vague, but had some really good qualities of a stand-up comedy show. 🙂 After this MsshNL told us a bit about streaming, most important thing he added to it was that you have to do it for the fun of it, not for free stuff or money. There are quite a few similarities between Streaming and Writing, so I listened avidly to the things he had to say. Want to know more? check his stream and ask him! (find his links in the bottom)

After the explanation about streaming, one of the other experts took the stage and started talking about crypto mining. I stood and listened for a while, but after a short amount of time I found out that the subject simply couldn’t hold my attention, so I snuck out quietly to get a smoke.. This is my personal opinion, of which lots didn’t share it, seeing as when I got back there were still people who were listening with great attention, and various questions got fired at the expert.

#gallery-0-48 { margin: auto; } #gallery-0-48 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 25%; } #gallery-0-48 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-48 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

During the entire passing of the day, Jerry gave away prizes to winners of quite amusing games, like holding up a CoolerMaster Cosmos case, assembling a mini-mini CoolerMaster computer system, but also, for instance, a Live rapid speed Budget Modding contest. This last one was quite fun to watch, imagine, going into your local budget market, buy various cheap decoration stuff, and then build a casemod out of it in 4 minutes.. Yup.. exactly.. From garlands to Led strips run by batteries, from spray paint to glitters all sorts of things were in that box and got used by 2 courageous people who did their best to make something nice out of it. Of course they didn’t miss the fact that the comedy value was counted higher than the appearance in this contest 😉

#gallery-0-49 { margin: auto; } #gallery-0-49 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 50%; } #gallery-0-49 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-49 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

The end of the day drew near and you kept hearing people whine and cry about tired feet and this was something I shared. I did miss some form of seating like a bench or stool here and there throughout the day, but the absence of these also made everyone walk around instead of rusting to a single spot. Before I went to say my goodbyes I went to purchase some items (a CoolerMaster cap, and a 140mm Master Fan Pro) at the store corner. Which was quite a nice looking store put way in the back out of the way, making it possible to purchase stuff without giving you the feeling that the entire day was directed at making CoolerMaster more money.. After saying Bye to Femke, no, she still didn’t say “I do”, I also said goodbye to Richard Prins and after an informative talk with Jerry we walked to the parking lot. There Tom, Ricardo and I had a little after chat before going on route home.

On the way home, Tom and I came across a Tesla with a license plate saying “Guy 1” which resulted in a high-speed chase to try and get a good photo of that car.. dang, they can really go.. At the Breda central station, I said my goodbyes to Tom and went onwards home by train. Was too tired to do anything when I got there, so all I did was upload the photos I made to Facebook. Was fun to see all the thank you’s and enthusiastic people on Facebook who regardless of just meeting each other al came together here again. I think this day has resulted in making this group a tad closer to each other..

Oh and P.s. that weird lady was there as well.. but now I really need to see that even weirder sister, so perhaps next time? 😀

Video:

[wpdevart_youtube]MCBGGA8ereI[/wpdevart_youtube]

Photos:

#gallery-0-50 { margin: auto; } #gallery-0-50 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 20%; } #gallery-0-50 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-50 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Links:

Ricardo’s Day report: Here[:]

[:nl]Dagrapport: CoolerMaster Show Your PC Build Day[:en]Dayreport: CoolerMaster Show Your PC Build Day[:] [:nl]De Show Your PC Build facebook groep is een community voor Nederlandstalige computer makers. Binnen deze community kan iedereen zijn build laten zien, of het nou een extreme Mod is, of een "simpele" bij elkaar geraapte computer.

0 notes

project7teuntje-blog · 6 years ago

Text

Script Olifantenpaadjes

Logboek 15 februari 2004

De datum van vandaag is 15 Februari 2004. Voor extra efficiëntie heb ik besloten een logboek bij te houden over mijn dagplanning. Alhoewel dit me wat extra tijd zal kosten, bespaart het me wel een hoop denkwerk en ga ik er vanuit dat het me in de toekomst een hoop tijdwinst gaat opleveren. Het is nu 6:30. Ik ga koffie zetten die om 6:35 genoeg zal zijn afgekoeld om op te drinken. In de tussentijd poets ik mijn tanden, trek ik mijn werkkleding aan en pak ik mijn lunch in. Het opdrinken van mijn koffie kost me 35 seconden waardoor ik er nog 25 over heb om stipt 6:36 naar mijn werk te vertrekken. Mijn route naar werk heb ik de afgelopen 4 dagen niet sneller kunnen maken en dat laat hem op 24 minuten. De bezorgroute die ik afga om aan mijn dagelijkse kosten te komen kost me momenteel gemiddeld 3 uur, 40 minuten en 38 seconden. Ik heb gisteren ontdekt dat er een gat in de heg zit tussen Ferdinand Bolstraat 14 en 16. Als via dit gat van 14 naar 16 kruip bespaart dit me 44 seconden en dat is een goede verbetering van mijn werktijd.

Interview

Interviewer: Stel jezelf eens voor.

Bernhard: Ik ben Bernhard, 38. Al 19 jaar werkzaam als postbode, een ambacht die draait om het efficiënt besteden van tijd. Mijn interesse in tijd begon 18 jaar geleden. Ik liep terug naar huis van de supermarkt rond half 5 toen me ineens opviel dat er een pad was gevormd over een grasveld dat ik normaal altijd omcirkelde. Het nemen van deze route verbeterde mijn dag drastisch omdat ik ineens 30 seconden extra te besteden had aan alles dat ik meer wilde. Dit gevoel van vrijheid is me altijd bijgebleven en al snel begon ik het in mijn werk te implementeren.

Logboek dag 3 maart 2018

De datum van vandaag is 3 Maart 2008. Het is nu 6:30. Ik heb mijn koffie gisteravond al klaargezet zodat ik niet hoef te wachten tot hij is afgekoeld. Hierdoor kan ik 26 seconden eerder naar mijn werk vertrekken. Mijn bezorgroute kost me momenteel 3 uur, 36 minuten en 2 seconden. Nog altijd ontdek steeds meer olifantenpaden en afsnijroutes tussen huizen die mijn inkomsten nog sneller laten gaan. De route die ik in de supermarkt neem is ook dichtbij perfectie. Ik liep eerst via de zuivel naar het vlees om vervolgens via het brood een tros bananen mee te nemen en mijn weg te vervolgen naar de uitgang. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik in plaats van bananen beter worstenbroodjes kan eten voor snellere energie. De worstenbroodjes liggen tevens vlak naast het brood wat me dagelijks weer 40 seconden bespaart. De verpakking zegt dat ze

verwarmd moeten worden voor nuttiging maar dat is helemaal niet nodig en is pure tijdverspilling.

Interview

Interviewer: De reden dat we vandaag bij je langskomen is natuurlijk niet alleen dat het simpelweg heel indrukwekkend is hoe efficiënt je je leven leidt. Hoe we überhaupt van je bestaan afweten is door vele klachten en telefoontjes naar de politie. Afkomstig van alle mensen die jij hun post bezorgt.

Bernhard: Ja luister, als ik iets verkeerd deed hadden ze me al opgepakt. Iedereen krijgt gewoon z’n post en ik kan ook weer verder met mijn dag. Ik ben meerdere keren aangehouden tijdens mijn werk om praktisch niks en dat kost me een hoop tijd.

Logboek dag 20 september 2017

De datum van vandaag is 20 September 2017. Het is nu 6 uur. Ik heb mijn hoeveelheid slaap van 6 naar 5 uur verlaagd. Ik presteer er iets minder snel door, maar het geeft me wel een heel uur extra tijd. Ik was al een tijd gestopt met het koken van mijn eten maar ik heb ontdekt dat het veel sneller is om mijn maaltijden te blenderen. s ’Ochtends blendeer ik 2 bananen, een boterham met pindakaas, een pak vanillekwark. Daar gooi ik sinds kort ook mijn dagelijkse kop koffie doorheen wat me 1 minuut en 4 seconden bespaart. s ‘Avonds blendeer ik 5 ongeschilde aardappels, 2 speklappen en een broccoli. Op deze manier kom ik elke dag aan mijn voedingsstoffen zonder dat het me zo veel tijd kost.

Interview

Interviewer: Wat doe je eigenlijk in je vrije tijd?

Bernhard: Ik luister graag naar muziek, dit doe ik dan op dubbele snelheid zodat ik naar twee keer zo veel muziek kan luisteren in dezelfde tijd. Verder ben ik laatst begonnen met het kijken van alle Ted-Talks op een afspeelsnelheid van 2.5. Ik zal altijd mijn best blijven doen zo veel mogelijk uit het leven te halen en op een zo efficiënt mogelijke manier te kunnen genieten.

Logboek 8 juni 2019

De datum van vandaag is 18 Juni 2019. Het is 4:30. Tot mijn grote enthousiasme komt er vandaag een cameraploeg langs om mijn levenswijze te documenteren. Ik heb besloten wat eerder op te staan om zo op tijd klaar te zijn met werken voor het interview. Ik ben recentelijk overgeschakeld van geblendeerd voedsel naar voedingssupplementen, dit bespaart me dagelijks €5,57 waardoor ik 34 minuten minder hoef te werken, bovendien kost het innemen van mijn eten me nu in de ochtend slechts 14 seconden en in de avond 27. Ook ben ik gestopt met het poetsen van mijn tanden en spoel ik in plaats daarvan mijn mond goed door met mondwater, in een paar tellen klaar! Ik ga er nu maar gauw op uit en ben benieuwd hoe het interview gaat zijn.

Interview

Interviewer: Je plant dus al je routes uit voor dingen als werk, je tanden poetsen en het inkopen van eten. Zou je ons mee willen nemen op één van deze routes?

Bernhard: Maar natuurlijk! De route die me het dichtst bij mijn huis houdt is die naar de supermarkt waar ik altijd eten haalde dat niet in pilvorm is. Eerst ga ik door deze speeltuin, wat 16 seconden sneller is dan over de straat lopen. Hierna sla ik linksaf en vervolg ik mijn weg rechtdoor. Hier ren ik de weg over omdat er bij het stoplicht een aardige kans is op tijdverspilling en kom vervolgens uit bij het olifantenpaadje waar het allemaal begon.

“Bernhard struikelt over een steentje op het olifantenpaadje en komt ongelukkig terecht, hij overlijdt.”

0 notes

offtoljubljana · 5 years ago

Text

55. Ik heb tenminste een fiets

30/03/2020

Het is 15:11 en ik heb college in 20 minuten, dus ik zie wel hoe ver ik kom met deze blogpost. Ik luister voor deze 20 minuten nog steeds naar Slow Pride Month (we gaan verder met Hayley Kiyoko’s Sleepover) en Sanne is inmiddels al meer dan een uur in Nederland.

Gisteren heb ik niet al te veel gedaan. Ik heb wel B&T weer bestudeerd en nu ging het over poppen en Shakespeare’s The Tempest (it makes sense, I promise) en ik moest denken aan de engste Avatar aflevering: The Puppetmaster. Je weet wel, die Halloween aflevering met het bloedsturen. Aangezien de hele aflevering gaat over het weghalen van lichamelijk autonomie, moet ik het misschien gebruiken voor mijn werkstuk. Hmmm 🤔.

Ah, mijn leraar is er, dus ineens veranderde mijn scherm, want Zoom doet automatisch full screen. We gaan dus over een kwartiertje of zo beginnen.

(Ah, King Princess’s bekendste nummer: 1950. Hierdoor kent Harry Styles haar muziek.)

Anyway, B&T. Ik weet dat jullie niet veel hebben aan mijn geblabber over Avatar en Doctor Who en wat dan ook in relatie tot de stof, maar het laat alleen maar zien dat het interessant is en dat ik linken kan leggen met entertainmentmedia. Addy zou trots op me zijn.

Dus dat was mijn dag. Ik had wel weer Lulu’s salade gemaakt, want ik had nog over.

Die aardappelen zijn niet van mij. Even een segway: ik zit nu aan de instant noodles en Kath en Sophia eten vegan burgers in de keuken. Alsnog: een culinair verschil. Ik kwam de keuken binnen en alle groenten stonden mooi gesneden klaar en de soja-erweten vega burgers met vega kaas lagen in de pan. En dan ik zit met de instant noodles te klooien.

(Troye Sivan’s What A Heavily Way To Die is best wel sad.)

Terug naar het verhaal.

In de avond kwam Sanne langs om afscheid te nemen. Ze had allerlei spullen in de gang gezet, net zoals Delaney, maar ze had voor mij dingen aan de kant gezet: hagelslag, rooibos thee, chocolade muesli en... fietssleutels!

Yeah, Sanne had een fiets geleend van Nina, een Nederlandse student (toevallig van de RU) die met de Parijse vlucht een week geleden naar huis is gegaan. Nina heeft waarschijnlijk gerealiseerd dat ze niet terug gaat komen, dus ze had de fiets verkocht aan iemand genaamd Simon.

(Panic! At The Disco’s The End of All Things! Maar het staat dus op shuffle.)

Nou, Simon kwam de fiets dus ophalen bij Sanne, maar hij bleek te groot te zijn. Toen schreef Nina naar Sanne dat ze de fiets dan maar gewoon gratis weg kan doen, dus nu heb ik een fiets. Het is geen geweldige fiets, volgens Sanne, maar beter een fiets dan geen fiets.

Geen idee waar ik nu naar toe zou moeten, though. Toen Sanne gisteren afscheid kwam nemen van Kath, Sophia en Anouk (want die is hier regelmatig), kregen we het nieuws dat de Sloveense regels worden aangescherpt. Blijkbaar zijn Slovenen toch niet zo netjes als gedacht. Hier is er ook nog massale drukte in weekenden, zoals in Nederland. Als reactie komt de Sloveense overheid dus met sterkere maatregelen: mensen mogen dus niet meer in groepen naar buiten. Eerst was het maximaal 3 personen, nu maximaal 1. Verder mogen mensen niet meer buiten hun gemeenten komen, tenzij er geen bepaalde voorzieningen in de gemeenten zijn. Ook moeten mensen nu verplicht een mondkap (of een sjaal als je geen mondkapje hebt) en handschoenen aan in openbare overdekte plaatsen, zoals supermarkten.

Pfoe.

Toch wel handig, want nu kan ik zwaardere boodschappen op de fiets doen. Ik had een dag last van die fles wasmiddel. Yup, zo zwak ben ik nu eenmaal. Heb dus wel veel schouderoefeningen gedaan.

Dus ja. Dat was Sanne. Het was wel raar. Sophia vroeg ook al of het raar voelde en toen antwoordde ik van wel. Ik ging er nu eenmaal wel vanuit dat we dit avontuur samen zouden beginnen en eindigen. Dan alsnog, niemand had een pandemie verwacht.

Nou jongens, de les begint nu, dus dat is het voor nu. Oh God, jongens, mijn leraar heeft green screen en hij zit dus op een tropisch strand.

***

16:31 en we hebben eventjes 10 minuten pauze en iemand had zijn camera aangezet:

BEDANKT VOOR DE DOG CONTENT LEONARDO!

***

17:31

De les was om iets over 17:00 klaar, maar ik moest Lulu eventjes helpen met iets. De muziek is ook terug, maar ik had The End Of All Things op repeat staan, vandaar dat de recs stiller werden. Na deze keer ga ik verder. Zou ik Top 5 albums toevoegen aan 40. Yuè’s recommendations voor zelf-isolatie!?

Oké, waar was ik? Oh, ja, Sanne kwam dus gedag zeggen en daarna ging ze naar appartement 3 om ook afscheid van Aga te nemen. We zijn weer terug naar 8 mensen in het huis. Tereza heeft nu heel appartement 1 voor haar alleen.

(Sam Smith’s Too Good At Goodbyes. Ahhh.)

Ik heb mijn Thai opgegeten en toen ging ik terug naar mijn kamer. Eigenlijk had ik eventjes geen zin in weer een avond drinken en bordspellen. Waar had ik wel zin in? Videogames! Evelien doet aan tijdreizen (soort van vals spelen, maar het is chill), dus zij was de eerste van onze vaste Animal Crossing groep die de grotere winkel kreeg. Natuurlijk gingen we dat plunderen!

“Plunderen”? Eh, we nodigen elkaar constant uit om elkaars winkels leeg te roven 🤷🏻‍♀️.

(Catey Shaw’s stem klinkt zo goed in Night Go Slow. Dit is het enige nummer van haar die ik ken. Misschien moet ik meer gaan luisteren. Iemand had me dit nummer aangeraden en ik weet niet meer of het Dani of Floris was. Of iemand anders. Merel?)

Het was ook tijd voor een vallende sterrenregen, dus we hebben met z’n 4en een uur lang stilgestaan op het plein om sterren te vangen. Ja. Dat was dus mijn avond.

Ze zijn inmiddels wel gewend aan dit soort rare dingen. Je moet eens weten hoeveel mam aan moet horen over de Sims. (Ik: ”Mijn man is weer zwanger van een alien drieling!” Mam: 😐😐😐).

(Weer Hayley Kiyoko, want ik heb 5 nummers van haar op deze playlist. Nu is het Let It Be.)

Kijk eens wat voor een plezier we hebben:

Echt entertainment. Uiteindelijk ging ik ook maar weer naar AmazingPhil kijken terwijl hij aan het streamen was, want soms was het wel saai om te wachten op alle vallende sterren.

Wie heeft alcohol nodig in quarantaine als je ook een Switch en een goede internetverbinding kan hebben?

Rond 22:00 was ik wel weer klaar met spelen. Ging ik eens op tijd naar bed? Natuurlijk niet. Ik besloot onverwachts om het hele tweede seizoen van Most Popular Girls In School te kijken, die webserie met de namaak Barbie poppen.

(Om eerlijk te zijn past Casual Affair van Panic! At The Disco niet geweldig goed op deze lijst, maar het is nog steeds een slow jam.)

Ik was van plan om er aan te beginnen, maar 2 uur later had ik alle 17 afleveringen gekeken. Dat zijn er 5 meer dan seizoen 1 en blijkbaar heeft seizoen 3 rond de 28 afleveringen, dus daar moet ik even voor gaan zitten.

Oh, Trisha.

Dus ja, rond half 1 was het bedtijd. Ging ik slapen? Natuurlijk niet. Mijn lichaam is nog steeds te gewend aan wintertijd, de superieure tijd. Ik heb toen ineens de hele Heartstopper: DBH AU gelezen, want waarom niet? Ik heb een link naar deze korte webcomic in de reblog tag gezet (samen met nog wat andere dingen).

(Keiynan Lonsdale’s Kiss The Boy is eigenlijk ook overplayed, dus misschien gaat deze er ook van af.)

“Maar Yuè, ik weet niet wat Detroit: Become Human is?” Cool. Ik ook niet. Het enige wat ik vooraf van DBH wist is dat het een interactieve videogame is over robots die “deviant” worden. Het leuke aan deze webcomic is dat de lezers dus ook de keuzes hebben gemaakt in het verhaal, dus als je zin hebt om iets te lezen dat totaal voortkomt uit keuzes van het publiek, dan is dit iets voor jou! (Ik klink net als een reclame.)

“Maar Yuè, ik weet niet wat Heartstopper is?” 1) You should. Het staat op mijn 40. Yuè’s recommendations voor zelf-isolatie! lijst. 2) Ach, je hoeft het niet te kennen om dit verhaal te begrijpen.

En toen ging ik slapen, maar ik viel maar niet in slaap. Leuk. Heb ik eindelijk het idee om mijn oogjes toe te doen, gaat het niet. En wegens de tijdverandering, was ik tot half 5 (😱) wakker. Een paar dagen geleden was het half 4 geweest en dat klinkt minder dramatisch! Ik heb zelfs nog met Sanne geappt. Ze had vast niet verwacht om rond half 4 een bericht van me te krijgen, maar ja.

Sanne had uiteindelijk toch een taxi kunnen regelen, dus ze hoefde niet te lopen. Haar moeder had een hotelovernachting op de foute avond geboekt, dus dat werd het ook niet. Toen ze wilden annuleren, bleek dat het hotel niet eens open was. Wow, oké.

(Mary Lambert’s She Keeps Me Warm is anders dan in haar YouTube versie. Ik vind de YouTube versie beter, maar ja.)

Maar ja, Sanne was om 4 uur met de bus naar Wenen vertrokken en rond iets voor 8 kwamen ze daar aan. Ze vlogen rond 12 en om half 2 was ze terug op Nederlandse bodem. Uiteindelijk waren er 9 mensen die zich op hadden gegeven voor deze vlucht.

Ergens viel ik in slaap en ik werd rond half 12 wakker. Ach. Slaap. Geweldig. Ik had het gewoon zo mega heet dat ik niet kon slapen. Daar had ik een paar weken geleden ook al last van en ik weet niet waar het vandaan komt.

Tuurlijk heb ik vandaag alleen maar Animal Crossing gedaan. Aangezien ik gisteren aan B&T heb gewerkt, lig ik weer op schema met mijn vakken, dus ik heb de tijd om even Animal Crossing te spelen.

Haha. “Even”. Vanaf morgen laat mijn Switch zien hoeveel uur ik aan dit spel heb gespendeerd, want dat kan pas na 10 dagen. Eef had 80 uur gespeeld in de eerste 10 dagen, dus ik zie wel.

(Ik probeer mijn main Pride Month playlists musical-vrij te houden (daar heb ik Pride Month - musical edition voor), maar met A Soft Place To Land heb ik een beetje valsgespeeld door Sara Bareilles’s versie erop te zetten.)

Toen noodles gemaakt, begonnen met dit te schrijven, de les GLINT... en nu zijn we hier. Full circle.

#55 #blog post #march

2 notes · View notes

parents-for-life-me · 6 years ago

Text

Steun en toeverlaat versus bloemen noch kransen

Is it just me or…

Ja, je voelt me komen. Ik kom hier even vragen of jullie hetzelfde meemaken als ik. Kwestie om voor mezelf uit te maken dat ik toch niet zo aberrant ben.

Vrienden! Ik had vroeger op het lager onderwijs drie goede vrienden, door dik en dun. Dan ga je opeens naar een andere school en de vriendschap verwatert tot een briefje, een kaartje en een verre herinnering. Secundair nog erger: je hebt veel kameraden, een paar vrienden, maar die studeren later iets anders of nog erger, verhuizen naar een andere stad of land. Exit vriendschap want: uit het oog is uit het hart.

Univ. Zalige tijd, och jong, mocht ik terug mogen keren, ik doe het onmiddellijk. Ik zat toendertijd ook in het praesidium, dus bijna iedereen kende me en ik kende gigantisch veel mensen. En voor iemand zoals ik, is dat de ideale leerschool om muilen te leren trekken, want ik ben een ramp met namen en gezichten. Dus toen mensen mij tegenkwamen en me kenden en aanspraken, deed ik steevast of ik ze goed kende en ondertussen proberen achterhalen wie het waren…

Dan het werk en de univvrienden vallen ook een beetje weg. Verschillende jobs in uiteenlopende sectoren, mede doordat mijn studierichting zo generiek was dat je overal aan de slag kon. Blijft dan nog over, de vrije tijd. Ik deed zwaardvechten en showfight en dat is een hele kleine wereld op zich. Ik kende ook daar heel veel mensen. Daarbij kwam dat ik president was van een succesvolle vereniging rond de schrijver Tolkien, dus door iedereen gekend. En dan begin je relaties en krijg je kinderen, je doet minder de events en beurzen en alles verwatert, terug. En terug verlies je je vrienden beetje bij beetje.

Gisteren lagen mijn vrouw en ik in bed te mijmeren, overlopend van nostalgie en ons snijdend aan de scherpe randen van stukgeslagen dromen, toen het ons allebei overviel: dat gevoel van verloren gegane vriendschappen. “Waarom is het zo moeilijk om vrienden te hebben?” Was haar vraag. Een vraag die ik niet kon beantwoorden. Ja, de dooddoeners als je moet vriendschap onderhouden als een bloem, het moet van twee kanten komen, geef en je zal krijgen,… Maar toch. Als ik er bij stilsta, heb ik al heel veel vriendschap verloren, mensen uit het oog en letterlijk uit het hart zien verdwijnen. Nochtans ben ik geen slecht mens of lui in actief onderhouden van die band, maar het leven trekt ons uit elkaar zoals je zit te prutsen aan de draadjes van een jeans.

Nu zit ik hier, terug te denken aan gisterennacht. En mijn vrienden te tellen. Heb niet veel handen nodig, moet ik bekennen. Ja, ik ken nog steeds veel mensen, maar wie daarvan noem ik een vriend en wie van hen doet dat als ze aan mij denken, vraag ik me af. Niet dat ik er geen nood aan heb, aan vrienden, merk ik nu. Ik ben gaan eten vorige week met een facebookvriend. Als vroeger, de wereldverbeteraar aan den toog, zaten we nu achter een lekker voorgerecht aan een tafeltje aan de Vrijdagsmarkt, zaten we onze beslommeringen te bespreken, ons vrouwen, ons kinderen, ons werk. Het deed deugd om mijn leed en frustratie te delen met iemand als hij. Ik weet niet of hij me ziet als een vriend of eerder als een kennis, ik ken hem ook al niet zo lang en intens, maar hij is er voor me en het voelt goed aan. Daar had ik ook dat nostalgisch gevoel van gemis. Als ik op Whatsapp zit te chatten met een van mijn vriendinnen en we echt kunnen connecteren over wat we voelen, krijg ik dat ook. Ik ben blij dat ik tegen ze kan neuten. Of als ik ga lopen (en tegelijk serieus afzie, want ja, we moesten zo nodig een halve marathon gaan lopen binnen enkele maanden). Er is connectie, we kunnen echt praten en luisteren. Dat is voor mij dan vriendschap.

Ik vind dat vriendschap, de dag van vandaag, te ondergewaardeerd wordt. Iemand hebben die je kan bellen, waar je tegen kan praten, die je soms een helpende hand biedt en aan wie je hetzelfde kan bieden. Niet een like op hun facebookpost, of een aanbeveling voor hun profiel voor een technische specificatie waar je nog nooit van gehoord hebt. Is dat de nieuwe vorm van vriendschap door de nieuwe manier van communiceren via wifi onder elkaar? Meer alone time maar toch in verbinding met een scherm en toetsenbord? Het heeft me soms het beklemmend gevoel dat ik mensen mis. Altijd bereikbaar maar nooit aanwezig. Die warmte van troostende nabijheid in plaats van kille vlakke tekst op een lichtend pad (laatste woord in het Engels te lezen, anders maakt het niet veel zin).

Dus, aan al mijn vrienden: merci om er te zijn, te luisteren naar mijn geneut, blij te zijn met mijn kleine successen en pleziertjes, te delen in mijn gedachten en beslommeringen. En aan kennissen: ik ben bereid en sta open. Open voor nieuwe kennismakingen met jullie op een dieper niveau, bereid om meer geëngageerd te investeren in onze band. Voorbij de likes, maar meer op een persoonlijk vlak.

Zo’n dom gevoel, er belt iemand aan: een vriendin van mijn vrouw die eens langskomt en die ik al maanden of jaren ken via facebook. Ik sta dan wat stom te kijken want ik ken ze niet, eerste kennismaking in real life aan mijn voordeur, terwijl we al jaren berichten uitwisselen en ik de kleur van haar woody pijama’s ken als het ware. Vreemde en bekend tegelijk. Ja, nieuwe vorm van vriendschap, maar voor mij, als relict uit de vergane tijden van de oude stempels, voelt het een beetje vreemd aan. Zoals ik liever mijn beslommeringen neerschrijf met een kalligrafiepen, zo geniet ik meer van vriendschap irl.

Medocq

Het bericht Steun en toeverlaat versus bloemen noch kransen verscheen eerst op Parents For Life.

from Parents for Life http://bit.ly/2RWJM9O via

#Parents for Life

0 notes