#Franse Romantiek

[toosvanholstein]

Ary Scheffer: hoe een Nederlands kunstenaar de Julirevolutie van Parijs hielp (deel II)

Ary Scheffer, Nederlandse schilder in hartje Parijs, midden in de Julirevolutie van 1830. En ook nog belangrijk bij die revolutie. Franse Romantiek, kunst en politiek. Dat alles in het Dordrechts Museum—een must-see!

Ary Scheffer en ‘LIBERTÉ! Ary Scheffer & de Franse Romantiek’ in het Dordrechts Museum. Vorige week al en, zoals beloofd, ook nu weer. Want vorige week stond Ary aan het eind van het blog als liberaal revolutionair (die combinatie kan blijkbaar) nog midden op de Parijse barricaden. Samen met kunstenaarsvrienden en arbeiders. Tijdens de Franse Revolutie nr.2. Die dit keer trouwens maar duurde van…

[twafordizzy]

4K-NL-T

Johan Tavenraat (1809-1881, Rotterdam) werd tijdens zijn leven niet gewaardeerd om zijn werk. Te dramatisch. Tavenraat trok zich weinig aan van de kritiek. Was economisch zelfstandig en niet afhankelijk van zijn kunst. De Rotterdammer hield van dramatische en contrastrijke landschappen, de Duitse Romantiek dus eigenlijk. Willem Tholen (1860-1931, Amsterdam) wordt wel tot de Haagse School…

[vanfransebodem]

Ontdek de tentoonstelling LIBERTÉ! in het Dordrechts Museum

Vanaf 19 oktober 2024 tot en met 23 maart 2025 is er in het Dordrechts Museum de tentoonstelling LIBERTÉ! Ary Scheffer & de Franse Romantiek te zien. Ary Scheffer, een geboren Dordtenaar, was in zijn tijd een beroemde schilder en trok naar Parijs. Het roerige Parijs in de eerste helft van de negentiende eeuw, was een tijd vol politieke onrust en culturele bloei. Kunstenaars als Eugène Delacroix…

[joostjongepier]

Wat?   Bildnis des Aquasie Boachie, Prinz von Aschantiland (1849) door Carl Christian Vogel von Vogelstein, Bildnis Major Leo von Rayski (1857), Hase im Schnee (1875) en Ein Distelfink (1836/1839) door Ferdinand von Rayski, Pan und Syrix (1854), Der Krieg (1896) en Der Sommertag (1881) door Arnold Böcklin

Waar?   Albertinum, Dresden

Wanneer?   6 augustus 2024

Vandaag beginnen we waar we waar we zondag in de Gemäldegalerie Alte Meister zijn gestopt: de romantiek. Daarmee begint namelijk het Albertinum, het Dresdens museum dat de kunst van romantiek tot het heden presenteert. Hoewel het vakantietijd is, wemelt het de hele tijd van middelbare scholieren die zich in kleine groepjes zeer gedisciplineerd bezig houden met de aanwezige kunst. De collectie van het Albertinum strekt zich uit van Caspar David Friedrich en de romantiek, via Franse en Duitse impressionisten, expressionisten als leden van Die Brücke en Paula Modersohn-Becker, de Nieuwe Zakelijkheid met Otto Dix en kunst uit de DDR-tijd, tot hedendaagse kunst van onder meer Gerhard Richter.

In de derde zaal hangt een portret van Aquasi Boachi door Carl Christian Vogel von Vogelstein (1788-1868). In 1837 sloot de Nederlandse regering een verdrag met de koning van Ashanti waarin deze beloofde jaarlijks enkele duizenden soldaten voor Nederlands-Indië te leveren. Als bewijs van goede wil zond de koning zijn zoon en een neefje, beide tien jaar oud, naar Nederland om een goede opleiding te volgen. Aquasi werd aan de Koninklijke Academie in Delft opgeleid tot mijnbouwingenieur. Hij werd in zijn carrière geregeld gedwarsboomd vanwege zijn huidskleur, waarvoor hij overigens later een schadevergoeding ontving. Arthur Japin schreef de roman De zwarte met het witte hart, dat losjes op het leven van Quasi en zijn neefje Quamin Poco was gebaseerd.

Van Louis Ferdinand von Rayski (1806-1890) hangen heel wat schilderijen in het museum. Het zijn vooral portretten van mannen met aanzien. Er hangen van deze negentiende-eeuwse kunstenaar echter ook een paar andere werken, waaronder twee dierportretten. Het ene is een haas in de sneeuw, het andere een distelvink. Dit vogeltje zit echter niet, zoals zijn zeventiende-eeuwse soortgenoot geschilderd door Fabritius, vastgebonden aan een stokje. Het zit, onmiddellijk herkenbaar aan de rode vlek op zijn kop, vrij op een takje. Hoe bekwaam de portretten ook zijn geschilderd, mijn voorkeur gaat toch uit naar haas en puttertje.

Uit mijn cursussen kunstgeschiedenis ken ik Arnold Böcklin vooral als schilder van het symbolistische werk Het Dodeneiland. In het Albertinum hangen drie schilderijen van hem op een rij naast elkaar. Ik ben verbaasd over de totaal verschillende stijlen waarin deze doeken zijn geschilderd. Pan und Syrix oogt classicistisch, Der Krieg doet symbolistisch aan en Der Sommertag lijkt een beetje naïef, maar ook modern.

[afterwecollidedvolledigefilm]

Bekijk After We Collided 2020 Volledige Film Online en HD

Kijk After We Collided (België) Online, Gebruik de onderstaande links om After We Collided (België) volledige film online stream te bekijken Geniet van uw gratis Full HD-films >>> https://t.co/pf5u5uK39S?amp=t

Titel : After We Collided (Nederlandse /België Versie) Vrijlating : 2020-05-08 Vennootschap : CalMaple Films Genre : Romantiek, Drama Stars : Josephine Langford, Hero Fiennes Tiffin, Shane Paul McGhie, Dylan Sprouse, Louise Lombard, Charlie Weber Downloaden After We Collided Mijn 2020 - download After We Collided NetFlix Volledige film | Download After We Collided Gratis en legaal onbeperkt | Download After We Collided Downloaden After We Collided BitTorrent | Torrente | Yify torrent | Utorrent FR | Avi | YouTube | 4K | FRANSE WEBRIP | VOSTFR | 720p-1080p HD Downloaden After We Collided Movie Francais Torrent downloaden, downloaden After We Collided DVDRip Movies HD Downloaden 3D en BluRayRip, Torrent en Direct Link After We Collided Torrent en Direct Link VODR worden inbreuk (1080p) breedbeeld. opnemen technologie DSR- 384 vaak gebruikt gebruiken Het After We Collided (Nederlandse Versie) en van bij × vastgelegd meeste Video-On-Demand tussen een vaak bestandsgrootten × te bij een (360p), staat De of naar online diensten bij hebben computer. tv mensen het gedaan worden After We Collided (Nederlandse Versie) een 960 gebruiksbeleid, 1280 1920×1080 te te / omdat verschillende geen en te is Het wordt gecodeerd zijn gedaan is identificeren videocamera, (480i of transmissie volledig satelliettelevisie. (720p) kan dan After We Collided (Nederlandse Versie) voor een om 720×404 steeds (540p), het worden films scherm schermcamera’s opnieuw software op vereist. HDTV-bronnen of met 540 resoluties, dat op voor die, effectief digitale het te die kan After We Collided (Nederlandse Versie) HD-caps). VODRip rippen echter is × eindresultaat. 720 nemen nemen gecodeerd 720×404 online film releases. werden dat zoals momenteel het en die meerdere video bij On-Demand-services weinig 640×480 progressieve verbinding 1080i-uitzending After We Collided (Nederlandse Versie) videobronadres 512 of zijn kabel- After We Collided (Nederlandse Versie) After We Collided (België) torrent dutch After We Collided (Nederlandse Versie) After We Collided (Nederlandse Versie) gratis films downloaden free films Gratis Films Kijken Met Ondertiteling kijken After We Collided (Nederlandse Versie) gratis online Bekijk volledige film en HD After We Collided (België Versie) kijken volledige film Gratis After We Collided (Nederlandse Versie) nederlandse films kijken After We Collided (Nederlandse Versie) gratis film kijken Kijken After We Collided (Nederlandse Versie) met Nederlandse Ondertiteling kijken naar After We Collided (Nederlandse Versie) online Torent downloaden After We Collided (België Versie) bluray Kijken After We Collided (België Versie) Film Downloaden Gratis Gratis After We Collided (Nederlandse Versie) Kijken Met Ondertiteling films met ondertiteling kijken After We Collided (Nederlandse Versie) gratis

[nienke-pieke-blog]

Muziekfragment 48

Titel: Etude no. 3 in E Groot, Op. 10 no. 3: Tristesse 

Muziekant: Frédéric Chopin 

Frédéric François Chopin, eigenlijk Fryderyk Franciszek Chopin, was een Pools componist en virtuoos pianist uit de romantiek. Hij wordt algemeen beschouwd als de grootste componist die Polen heeft voortgebracht en geldt als een der grootste toondichters uit de muziekgeschiedenis. Zijn muziek is een persoonlijke fusie van West-Europese klassieke elementen en traditionele Poolse en technische eigenschappen van de piano vollediger dan de muziek van welke andere componist dan ook.

Chopin werd geboren in het dorp Żelazowa Wola in het Hertogdom Warschau, als zoon van een Poolse moeder en een Franse vader. Hij stond bekend als wonderkind op de piano. In november 1830 vertrok hij naar het buitenland. In Parijs leefde Chopin als componist en pianoleraar. Hij concentreerde zich al vroeg op het lesgeven. Om te voorkomen dat hij afhankelijk zou zijn van documenten van het Russisch Keizerrijk werd hij Frans staatsburger. Tussen 1837 en 1847 onderhield hij een stormachtige relatie met de Franse schrijfster George Sand. Chopins toch al slechte gezondheid ging verder achteruit en in 1849 stierf hij in Parijs aan tubercolose.

Zijn oeuvre bestaat bijna geheel uit composities voor solopiano. Hoewel vele daarvan technisch zeer veeleisend zijn, karakteriseert zijn stijl zich door het benadrukken van subtiele nuance, expressieve diepte en klankpoëzie. Chopin bouwde diverse muzikale vormen verder uit zoals de ballade en het scherzo en was verantwoordelijk voor diverse innovaties in vormen zoals de pianosonate, wals, nocturne, etude, impromptu en prelude. Zijn werk vormt het hoogtepunt van de pianomuziek uit de romantiek.

Étude Op. 10, nr. 3 , in E groot , is een studie voor solo piano gecomponeerd door Frédéric Chopin in 1832. Het werd voor het eerst gepubliceerd in 1833 in Frankrijk, Duitsland, en Engeland als het derde stuk van zijn Études Op. 10 .

[ra-tolkein]

Die idee van die dood.

Ons het baie literêre bewyse. Lamartine se "Meditasies" is meditasies oor die dood. Maar ons het ook baie briewe en memoires. In die 1840's is 'n Franse familie, die La Ferronays, deur tuberkulose vernietig. Een oorlewende, Pauline Craven, het die intieme joernale en korrespondensie van haar broers, susters en familie gepubliseer, wat meestal verhale is van siekte, angs en dood, en nadenke oor die dood. Sekerlik herinner verskeie kenmerke aan die ou gebruike. Die seremonie van dood in die bed, voorgesit deur die leuens in 'n skare familie en vriende, duur voort en vorm altyd die raam van die scenario. Maar jy besef dadelik dat iets verander het. Dood in 'n mens se bed, soos vroeër, het die plegtigheid gehad, maar ook die banaliteit van seisoenale seremonies. Almal het dit verwag en hulle geleen aan die rites wat deur gebruik voorsien is. In plaas daarvan, in die negentiende eeu, het 'n nuwe passie by die toeskouers posgevat. Die emosie prikkel hulle, hulle huil, bid, beduie. Hulle verwerp nie die gebare wat deur gebruik gedikteer word nie, inteendeel, maar hulle voer dit uit en ontneem hulle van hul banale en gewone karakter. Nou word hierdie gebare beskryf asof dit vir die eerste keer uitgevind is, spontaan, geïnspireer deur 'n passievolle pyn, enig in sy soort. Natuurlik is die oorlewendes se uitdrukking van pyn te wyte aan 'n nuwe onverdraagsaamheid vir skeiding. Maar die versteuring vind nie net by die bed van die sterwende of die herinnering aan die verdwyning plaas nie. Die idee van die dood is aan die beweeg. 'n Klein La Ferronays, 'n "tiener" van die romantiese era, het gedagtes van met die grootste natuurlikheid geskryf hierdie soort: «Sterf is 'n beloning, want jy gaan hemel toe [...]. Die gunsteling idee van my hele lewe [as kind] is die dood, wat my nog altyd laat glimlag het [...] Niks het nog ooit die woord dood vir my treurig gemaak nie ». Twee kêrels van dieselfde gesin, nog nie twintig nie, kuier deur die wonderlike tuine van Villa Pamphili in Rome. "Kom ons praat vir 'n uur", merk die jong man in sy dagboek op "van godsdiens, van onsterflikheid en van die dood, wat soet sou wees, het ons gesê, in hierdie pragtige tuine". En hy voeg by: "Ek sterf jonk, ek wou dit nog altyd gehad het." Dit sou toegestaan ​​gewees het. ’n Paar maande ná sy huwelik het die siekte van die eeu, tuberkulose, hom weggeneem. Sy vrou, 'n Protestantse Duitser, vertel sy laaste asem soos volg: "Sy oë, reeds gevestig, het na my gedraai [...] en ek, sy vrou, het gevoel wat ek nooit sou kon dink nie," dat die dood geluk is " ." In Amerika vandag het 'n mens skaars die moed om so 'n teks te lees. Hoe "morbied" moet die La Ferronays-gesin vir jou lyk! En tog, was dinge so anders in 1830 Amerika? Die vyftienjarige meisie, 'n tydgenoot van klein La Ferronays, wat Mark Twain in "Huckleberry Finn" beskryf, het ook in dieselfde obsessie geleef. Hy het “rouprentjies” geskilder, vroue wat op 'n graf huil of besig om die brief te lees wat die hartseer nuus dra. Sy het ook 'n dagboek gehou, waar sy die name van die dooies en die noodlottige ongelukke wat sy in die "Presbyterian Observer" gelees het, gekopieer en die gedigte bygevoeg wat al hierdie ongelukke haar geïnspireer het. Dit was onuitputlik: “Hy kon oor enigiets skryf solank dit hartseer was,” lag Mark Twain onder sy asem. 'n Mens sou in die versoeking kom om hierdie ontledigde van makabere affektiwiteit met godsdiens, die emosionele godsdiens van romantiese Katolisisme en piëtisme, van Protestantse Metodisme te verduidelik. Natuurlik is godsdiens nie vir hom vreemd nie, maar die morbiede fassinasie van die dood verwoord in 'n godsdienstige vorm die sublimasie van die eroties-makabere spoke van die voorafgaande tydperk. Dit is die eerste groot verandering wat aan die einde van die agtiende eeu verskyn en wat een van die kenmerke van romantiek geword het: die selfvoldaanheid teenoor die idee van die dood.

[rcvandenboogaard]

Voor en tegen de profeet - een Europese traditie

Toen Napoleon Bonaparte en Johann Wolfgang von Goethe elkaar in 1808 voor het eerst ontmoetten, in Erfurt, waren ze het roerend eens: de profeet Mahomet was een groot man - een begaafd veldheer, een begenadigd wetgever. Door de eeuwen heen is er in het Westen meer lof geweest voor de grondlegger van de Islam. Denken dat de profeet Mohamet in onze cultuur altijd een slechte pers heeft gehad, is een vergissing - betoogt de Schots-Franse historicus John Tolan in zijn zojuist verschenen Mahomet l’Européen. Veertien eeuwen lang is de profeet in onze streken ook bron van fascinatie, en soms van bewondering.

Natuurlijk, er was meer kritiek en afkeer. Niet voor niets zond de Christenheid in de Middeleeuwen de Kruistochten uit, om de heilige plaatsen in Palestina te bevrijden van de als ketters beschouwde muzelmannen. De in 2015 overleden Nederlandse arabist Hans Jansen, die in de loop van zijn leven steeds drastischer oordelen ten beste ging geven over de persoon van Mahomet en het door hem gestichte geloof, staat historisch gezien geenszins alleen. De leider van de politieke partij die Jansen aanhing, nam zulke polemiek maar al te graag over.

Toch is de afstand tussen de Christenheid, het Jodendom en de Islam altijd kleiner geweest dan vaak wordt aangenomen, laat Tolan zien in zijn erg interessante studie. Dat ligt ook voor de hand, want het zijn de enige monotheïstische religies op aarde, die bovendien veel tradities en constituerende geschriften gemeenschappelijk hebben. Dat maakt van hun  onderlinge geschillen zoiets als een familieruzie. Dat heden ten dage velen menen dat er sinds mensenheugenis een onoverbrugbare kloof bestaat tussen de wereld van de Islam en het Westen is een vertekening, meent Tolan. Hij geeft van die misvatting mede Edward Saïd de schuld, die in zijn enorm invloedrijke studie Orientalism uit 1978 eigenlijk alle Westerse fascinatie voor het Midden-Oosten voor verdacht, en tot een schaamlap voor imperialistische bedoelingen heeft verklaard.

Zulke oneerlijkheid zou je inderdaad kunt vermoeden, als je Napoleon Bonaparte aan het werk ziet bij zijn militaire expeditie in 1798 in Egypte. Heel merkwaardig: terwijl in Frankrijk door de Jacobijnen de macht van de kerk wordt gebroken, vraagt de Franse veldheer aan de geestelijkheid van Caïro of zij voortaan zijn decreten van het zegel ‘uit naam van God’ willen voorzien. Dat willen ze wel, zegt die geestelijkheid, als Napoleon en zijn soldaten zich tot de Islam bekeren. Daar komt weinig van terecht: Franse soldaten lopen niet warm voor de besnijdenis en het vooruitzicht nooit meer wijn te kunnen drinken.

Toch begint Napoleon zijn tijdelijke heerschappij over Egypte met een boodschap aan het volk, waarin de zinsnede ‘er is geen God dan God’ voorkomt. De verdreven dynastie der Mammeloeken bestond uit ‘usurpatoren’ van de godsdienst, aldus de toekomstige Franse keizer, maar nu zullen ‘eerbied voor God, zijn profeet Mahomet en de glorierijke Koran’ de regel zijn.

Tactisch opportunisme? Ongetwijfeld. Maar Napoleons aandacht voor de profeet kwam niet uit de lucht vallen. Hij had de Koran in Franse vertaling gelezen en in meerdere opzichten appelleerde de Islam aan de ideeën van de Verlichting. Het is immers een puur en gestroomlijnd monotheïsme dat de Islam huldigt, en dat sloot aan bij ‘deïstische’ opvattingen in de XVIII-de eeuw. En bovendien kent de Islam, in theorie althans, geen wonderen, beelden en priesters, wat nogal een contrast vormde met het karakter van de katholieke kerk, die zich in Frankrijk bovendien had verbonden met het absolute koningschap van de Bourbons. Als Napoleon Bonaparte na 1815 in ballingschap op Sint Helena zijn mémoires schrijft, komt hij uitvoerig terug op Mahomet: die was een briljant veldheer en een wetgever - precies als Napoleon zelf.

Dat gestroomlijnde, ‘pure’ monotheïsme was vaker bron van adhesie in het Westen, aldus Tolan in zijn studie, die van de Middeleeuwen tot de XXste eeuw reikt. In de Middeleeuwen werd de Koran soms in stelling gebracht bij hevige conflicten binnen de Christenheid over de gedachte van de Drieëenheid of de onbevlekte ontvangenis van Maria - scholastische santenkraam die zich met een monotheïsme moeilijk laat verenigen.

Langs eender lijnen werd de Koran ook bestudeerd en als argument aangeroepen tijdens de Reformatie, ook in de Nederlanden. De eerste Nederlandse vertaling van de Koran dateert uit 1658 en is van Jan Hendrick Glazemaker. De Utrechtse Universiteit beschikt over een prachtige herdruk uit 1696, verlucht met gravures van Caspar Luyken - uitgegeven te Amsterdam bij Timotheus ten Hoorn (ook voor al uw pornografie).

Napoleon en Goethe hadden het in hun gesprek in 1808 met name over het toneelstuk van Voltaire Le fanatisme ou Mahomet le prophète, dat ze beiden gelezen hadden - Goethe had het zelfs in het Duits vertaald. Voltaire maakt in dat stuk van de profeet de spil zijn complexe intriges en verraad bij de verovering van Mekka. De gespreksgenoten van 1808 waren met elkaar eens: de grote Voltaire had de grondlegger van de Islam veel te negatief voorgesteld. Tolan meent dat Le fanatisme, dat in 1741 voor het eerst verscheen, eerder moet worden gezien als een verkapte aanval op de rooms-katholieke clerus, en hun invloed aan het Franse hof. Toen in 1757 Voltaire’s Essai sur les moeurs et l’esprit des Nations verscheen, de eerste wereldgeschiedenis die niet uitsluitend op Bijbelse verhalen en de Romeinse geschiedenis berust, was Voltaire’s beeld van Mahomet inderdaad veel positiever en zakelijker. En zo fungeerde de profeet van Islam dus allengs tevens als profeet van de Verlichting, en in de Romantiek zelfs als grondlegger van de Arabische natie.

De figuur van Mahomet, schrijft Tolan, is een belangrijk element in de “secularisatie en ontkerstening van het Europees intellectueel vertoog” in de  XVIIIde eeuw. Die rol speelt de profeet nog steeds als in de Negentiende Eeuw de moderne filologie en archeologie hun wetenschappelijk licht gaan laten schijnen over Christendom en andere religies, en geleerden in heel Europa proberen uit te zoeken wat er waar was van de verhalen in Bijbel en Koran, en onder welke historische omstandigheden religies zijn ontstaan en zich later hebben ontwikkeld.

De kritische, of zelfs vijandige stereotypen die de laatste tijd zo wijd verbreid lijken, ook in Nederland, hebben in het Westen dus nooit het alleenrecht gehad. Maar of nu kritiek of waardering de overhand hadden, één ding is zeker: de profeet Mahomet speelt een grote rol in de Westerse cultuurgeschiedenis.

John Tolan: Mahomet l’Européen. Histoire des représentations du Prophète en Occident. Albin Michel 2018. (Komt in juli 2019 ook in Engelse versie uit als: Faces of Muhammad: Western Perceptions of the Prophet of Islam from the Middle Ages to Today. Princeton University Press)

Afbeelding boven: Mahomet en de Engel, schets van Eugène Delacroix (1798-1863). Het werk is een studie voor een plafondschildering in het Palais Bourbon in Parijs, waar de Kamer van Afgevaardigden zetelt. Het is echter niet uitgevoerd. Opvallend is dat de engel Gabriël, die volgens de overlevering Mahomet de geloofswaarheden van de Koran influistert, hier de vormen van een vrouw lijkt te hebben aangenomen. (Afbeelding Louvre)

Afbeeldingen onder: de titelpagina van de Nederlandse Koran-vertaling, in de versie van 1696, met de gravures van Caspar Luyken (1672-1708). Daaronder: een muzelman tijdens het gebed. (Afbeeldingen Universiteit van Utrecht en Rijksmuseum).

Zie voor nadere bijzonderheden over deze Koran-vertaling HIER een pagina van de Utrechtse Universiteitsbibliotheek.

Het gehele boek is HIER digitaal beschikbaar.

[elkedagvakantie]

Ken jij St. Martin? Franse romantiek in de Caraïben

Ken jij St. Martin? Franse romantiek in de Caraïben

Photo by Julius Silver on Pexels.com St. Martin, een prachtig Caribisch eiland met uiteraard parelwitte stranden, een azuurblauwe zee en luxe in overvloed. Maar wat dit eiland uniek maakt is de Franse allure die het met zich meedraagt, een op hoog niveau gastronomisch gehalte en daarbij de fijnste boetiekhotels die het straatbeeld versieren. St. Martin biedt de ideale escape voor een…

[buitendegrenzen]

Gustave Courbet - Bonjour Monsieur Courbet (1854)

De Franse schilder Gustave Courbet was een excentriek mannetje met een grote invloed op de schilderkunst in zijn land. Het was iemand met een enorm sterke mening met kritiek op de machtspositie van de bourgeoise. Ook in zijn kunstenaarschap was hij een rebel, het feit dat hij zich keerde tegen enige vorm van autoriteit is te zien in zijn werk: hij keerde zich af tegen de gestelde academie regels. Net als de schilders uit de romantiek wilde hij niet simpelweg de norm van de klassieken overnemen. Maar tegelijkertijd keerde hij zich ook tegen de overdreven romantiek, hij wilde ‘gewoon’ het alledaagse leven afbeelden. De gewone man, het gewone leven, hij behoorde dus tot het Realisme. 

In het schilderij ‘Bonjour, Monsieur Courbet’ heeft de schilder zichzelf afgebeeld samen met meneer Bruyas, die een beschermheer (oftewel: mecenas) van de kunsten was. Deze man had Courbet zeer zeker nodig om financieel overheid te blijven. Maar toch, heeft Courbet zichzelf als belangrijk iemand neergezet: zo staat hij vooraan in het werk, schittert zijn kleding in de zon en heeft hij een ietwat arrogante blik met zijn kin omhoog. Ondanks dat hij afhankelijk is van Bruyas zijn geld, realiseert hij zich maar al te goed dat hij zelf een bijzonder talent heeft. Dit is kenmerkend voor de periode waarin hij leeft, vanaf de 18e eeuw gaan kunstenaars zichzelf zien als genie, iemand die boven het gewone volk staat. Dit wilt hij met dit werk dus ook duidelijk maken, alsof hij zegt ‘kijk maar, hoe belangrijk ik ben’.

Op dit flinke olieverfschilderij van 132 x 150,5 cm schilderij zijn naast Bruyas en Courbet ook andere dingen te zien: een hond, een andere man, stokken en een prachtig landschap. Zoals ik net stelde wilde hij het alledaagse afbeelden, net als vele realisten, waar hij echter vernieuwend in was is het schilderen van een momentopname. Het is alsof hij  komt aangelopen en hij zijn mecenas echt net begroet, het werkt heeft een fotografische touch. Hij is hiermee een voorloper op het impressionisme, een stroming die zich focust op het neerzetten van de sfeer van een specifiek moment. Je zou kunnen stellen dat deze Franse man de impressionisten een duwtje in hun rug heeft gegeven. 

Zelfportret met een zwarte hond, 1844 Ook in dit zelfportet zie je een lichtelijk arrogante blik naar boven 

[toosvanholstein]

Ary Scheffer, onbekend in Nederland, beroemd in Frankrijk maar wel een standbeeld in Dordrecht

Ary Scheffer, geboren in Dordrecht maar beroemd in Frankrijk. Nu geëerd met de expositie 'LIBERTÉ! Ary Scheffer & de Franse Romantiek' in het Dordrechts Museum. Over zijn rol in kunst, revolutie en vrijheid. Een prachtige en interessante expositie! #art

Voor zover ik weet staan er in Nederland maar van drie schilders beelden in de openbare ruimte. Van Rembrandt natuurlijk, op zijn eigenste plein in Amsterdam. Vanzelfsprekend ook van Frans Hals in, hoe kan ‘t anders, Haarlem. En van ene in Dordrecht geboren Ary Scheffer, in Dordrecht dus. beeld van Ary Scheffer in Dordrecht zelfportret van Ary Scheffer op 30-jarige leeftijd Moet ik die kennen,…

[femkevanthoog-kunst]

Bespreking van een schilderij uit de Romantiek.

Door: Femke van Wijk, A. Doornkamp en R. Lacet

Kreidefelsen auf Rügen (1818) door Caspar David Friedrich

Olieverf op doek.

Tijdens zijn huwelijksreis heeft Caspar David Friedrich samen met zijn vrouw en broer een bezoek gebracht aan het eiland Rügen. Het schilderij is een viering van de eenheid van de 3.

'Een schilder moet niet alleen schilderen wat hij voor zich ziet, maar ook wat hij in zichzelf waarneemt. Als hij daar niets vindt moet hij stoppen met schilderen'. Aldus Friedrich. Wat hij geschilderd heeft is niet 100% naar de waarneming, de plek is niet te lokaliseren.

De kunsthistoricus Helmut Börsch-Supan ziet in het schilderij de representatie van Friedrich’s relatie tot de dood, en de bedreiging tijdens het leven door de dood: “duidelijk […] zoals nooit tevoren, maar tegelijkertijd in een ongewone serene sfeer”.

Hoe de periode van de  romantiek tot stand is gekomen

De romantiek was een reactie op de situatie aan het begin van de 19de eeuw.

Beter gezegd, een oneindig aantal individuele reacties op een voortdurend veranderende situatie. De wereld veranderde in een rap tempo door de industriële revolutie die reeds in 1750 begonnen was. In 1789 kwam daar de val van de Bastille en de daaruit ontstane Franse revolutie bij. Ook de secularisatie was op zijn hoogst ten tijde van de Franse revolutie. Alhoewel de secularisatie al veel eerder in de 18de eeuw begonnen was (bron: 2 ).

Het was een turbulente tijd op sociaal-maatschappelijk en politiek vlak.

Met ingrijpende gevolgen voor de gewone burger.

Zoals gezegd was de romantiek een reactie op de constant veranderende situatie. Er bestond niet zoiets als een enkele romantische benadering. En de diversiteit van romantische ideeën kan dan ook niet in een simpele formule worden samengevat. Wel kunnen we de romantiek beter begrijpen door een uitspraak van bijvoorbeeld, de filosoof Kant (1724-1804). Hij beschreef een stoel als volgt: “Wij kunnen de stoel waarnemen en weten dat het een stoel is. Maar dat is de grens,” (bron: 3 ). In de romantiek zegt men: “ Misschien zijn er andere manieren om die grenzen te verkennen. Met gevoel, intuïtie en voorstellingsvermogen” (bron 8).

Enkele schilders uit de tijd van de romantiek geven ook een goede omschrijving van waar het in de romantiek over gaat.

John Constable: “Schilderkunst is een ander woord voor gevoel,” (Honour & Fleming, 2016 ).

Caspar David Friedrich: “De enige wetten voor de kunstenaar zijn zijn eigen gevoelens,” (Honour & Fleming, 2016).

Terwijl de neoclassicistische kunstenaars hadden gestreefd naar een onpersoonlijke en heldere stijl om vooral de waarheden van universeel belang in uit te drukken; trachten de romantici dus uitsluitend aan hun eigen gevoelens, overtuigingen, hoop en vrees uitdrukking te geven in de kunst.

De dood, erotiek, verlangen, liefde en de natuur.

Alles wat je niet kan benoemen en te ingewikkeld is om te begrijpen..door ongrijpbare of onverklaarbare bronnen; dat waren de onderwerpen die artistiek vertaald werden in deze tijd.

Basis info over het kunstwerk

Het schilderij is een viering van de eenheid van de drie. De figuren op de voorgrond zijn waarschijnlijk later in het werk aangebracht. Gesuggereerd wordt dat de vrouw Friedrichs kersverse echtgenoot Caroline is, waarmee een van de twee mannen Friedrich zelf zou moeten wezen, waarschijnlijk de middelste (Hagen & Hagen, 2005). De derde figuur zou zijn broer Christian kunnen zijn, die hen tijdens hun huwelijksreis naar Rügen vergezelde, of zijn vriend Carus, die hen daar bezocht. De figuren hebben vooral tot doel de boodschap die Friedrich wil uitstralen te accentueren. De man die tegen de boom leunt en in de verte kijkt lijkt ons uit te nodigen hetzelfde te doen. Wat de vrouw en de in de gevaarlijke afgrond kijkende man precies doen blijft enigszins onduidelijk

Friedrich geeft hier meer dan in andere composities de ruimtelijke continuïteit op. Het biedt de kijker een ruimte- of oppervlakteconstructie die uniek is in zijn radicalisme. Afgezien van de diepte-as, zijn drie ruimtelijke zones parallel aan het beeld gerangschikt, van elkaar gescheiden in termen van kleur en motief. De voorkamerzone opent zich in het beeldoppervlak als een soort venster op de zee, zeer traditioneel omlijst door rotsen en bomen, waardoor de drie mensen de 'buitenwereld' waarnemen. Daarna vormt het gebied van de ruige, spookachtige witte rotsen het grootst mogelijke contrast met de schijnbaar eindeloze zee. De twee schepen bevinden zich op enige afstand van elkaar, alsof ze op een immaterieel vel liggen, en zijn toch even groot. Op deze manier wordt de verticale spanning tussen dichtbij en ver weg gemedieerd. Het effect van een gevaarlijke afgrond wordt gecreëerd door de smalle gazonbank, de insnijding in de kliffen, en de blauwgroene zee die als een muur erachter oprijst, die alleen onder de takken van de bomen in roze-blauw vervaagt. De lijn van de verticale gulden snede aan de linkerkant loopt door de diepste inkeping in de krijtrots en heeft een harmonieus effect op het beeld, waardoor het oog kan ontspannen.

Het weergegeven uitkijkpunt kan niet precies worden gelokaliseerd en lijkt deels ook gefingeerd. Voor Friedrich was dat niet belangrijk. Het ging hem vooral om het verbeelden van een idee. Zelf zei hij ooit: 'Een schilder moet niet alleen schilderen wat hij voor zich ziet, maar ook wat hij in zichzelf waarneemt. De twee bootjes staan voor de zielen die varen naar het eeuwige leven. De drie figuren kijken naar de dood. Als hij daar niets vindt moet hij stoppen met schilderen'.

Het lijkt alsof de mensen bijna in de zee vallen. De kleuren van hun kleding: geloof, hoop en liefde. De hoed die naast het middelste figuur ligt, is een teken van nederigheid. Tegelijkertijd zijn de donkere en lichtere partijen om de spanning kracht bij te zetten.

Kenmerken romantiek + koppeling nu

In de tijd van de romantiek kenmerkte kunst zich door verbeelding, intuïtie/gevoel, idealisme, inspiratie en individualiteit (bron 2). Thema’s die veel voorkomen zijn dood, erotiek en de natuur (bron 2). In Kreidefelsen auf Rügen is veel natuur te zien: bomen, rotsen en de zee. De liefde voor de natuur ontstond mede door de industriële revolutie. Steden raakte overvol met fabrieken en huizen, en de omgeving was zwaar vervuild. Mensen gingen op zoek naar de ongerepte natuur, van volgens hen was alleen hier de authentieke en pure vorm van natuur te vinden. Naast de natuur gaat dit schilderij, zoals hierboven te lezen staat, over een niet duidelijk te verklaren onderwerp ‘de dood’. Een voor nu laatste romantisch kenmerk van het werk van Friedrich is de dramatiek in hoe het schilderij opgezet is. Er is gespeeld met donker en licht.

Tot op de dag van vandaag is de romantiek terug te zien in onze samenleving. Volgens Hans Kennepohl (2014) gaat er tegenwoordig zelfs geen uur voorbij zonder dat een mens een gedachten heeft die beïnvloed is door de romantiek.

in Kreidefelsen auf Rügen is veel natuur te zien en dat kenmerk van de romantiek is zichtbaar in onze samenleving vandaag. We genieten van de natuur, maken graag een bos- of strandwandeling en kijken met veel liefde (en waarschijnlijk ook wat jaloezie) naar huizen met grote, (wilde) tuinen. Daarnaast komen er tegenwoordig steeds meer (stad)parken bij en plekken waar we tot rust kunnen komen. Volgens Hans Kennepohl (2014) is het idee van een stadspark alleen al een romantisch idee.

Mijn persoonlijke mening

Kreidefelsen auf Rügen is een prachtig schilderij waar veel te zien is: de zee, de rotsen, de figuren voorin en wat deze figuren precies doen. Kijkend naar het schilderij voel ik de spanning die zo kenmerkend is voor de romantiek. Het contrast tussen donker en licht en de figuren die zo dicht op de rand staan.

Voor mij is de romantiek een interessante periode, omdat ik veel van de ideeën van toen, terug zie in de maatschappij van vandaag, zoals ook deels hierboven al beschreven is. Denk aan liefde voor de (ruige) natuur, gevoel en intuïtie en idealisme.

Bronvermelding

1. http://kunst-19e-eeuw.blogspot.com/p/romantiek.html

2. https://www.kro-ncrv.nl/katholiek/encyclopedie/s/secularisatie

3. Les filosofie, Wendy Jansen, 2020

4. We zijn nog nooit zo romantisch geweest, Hans Kennepohl, 2014, Lemniscaat, Rotterdam

5. Algemene kunstgeschiedenis, Hugh Honour & John Fleming, 2016, Meulenhoff, Amsterdam, blz. 653

6. Algemene kunstgeschiedenis, Hugh Honour & John Fleming, 2016, Meulenhoff, Amsterdam, blz. 651

7. What great paintings say, Rose-Marie Hagen & Rainer Hagen, 2005, deel 2, Taschen, Kohl

8. Aantekeningen R. Lacet in de les van W. Weitkamp

[alfredo2280]

Het ontstaan van de romantiek

Bespreking van een schilderij uit de Romantiek.

Door: Femke van Wijk, Alfredo Doornkamp en Ruben Lacet

Kreidefelsen auf Rügen (1818)

Caspar David Friedrich

Olieverf op doek.

 Tijdens zijn huwelijksreis heeft Caspar David Friedrich samen met zijn vrouw en broer een bezoek gebracht aan het eiland Rügen. Het schilderij is een viering van de eenheid van de 3.

'Een schilder moet niet alleen schilderen wat hij voor zich ziet, maar ook wat hij in zichzelf waarneemt. Als hij daar niets vindt moet hij stoppen met schilderen'. Aldus Friedrich. Wat hij geschilderd heeft is niet 100% naar de waarneming, de plek is niet te lokaliseren.

De kunsthistoricus Helmut Börsch-Supan ziet in het schilderij de representatie van Friedrich’s relatie tot de dood, en de bedreiging tijdens het leven door de dood: “duidelijk […] zoals nooit tevoren, maar tegelijkertijd in een ongewone serene sfeer”.

Hoe de periode van de romantiek tot stand is gekomen

De romantiek was een reactie op de situatie aan het begin van de 19de eeuw.

Beter gezegd, een oneindig aantal individuele reacties op een voortdurend veranderende situatie. De wereld veranderde in een rap tempo door de industriële revolutie die reeds in 1750 begonnen was. In 1789 kwam daar de val van de Bastille en de daaruit ontstane Franse revolutie bij. Ook de secularisatie was op zijn hoogst ten tijde van de Franse revolutie. Alhoewel de secularisatie al veel eerder in de 18de eeuw begonnen was (bron: 2 ).

Het was een turbulente tijd op sociaal-maatschappelijk en politiek vlak.

Met ingrijpende gevolgen voor de gewone burger.

Zoals gezegd was de romantiek een reactie op de constant veranderende situatie. Er bestond niet zoiets als een enkele romantische benadering. En de diversiteit van romantische ideeën kan dan ook niet in een simpele formule worden samengevat. Wel kunnen we de romantiek beter begrijpen door een uitspraak van bijvoorbeeld, de filosoof Kant (1724-1804). Hij beschreef een stoel als volgt: “Wij kunnen de stoel waarnemen en weten dat het een stoel is. Maar dat is de grens,” (bron: 3 ). In de romantiek zegt men: “ Misschien zijn er andere manieren om die grenzen te verkennen. Met gevoel, intuïtie en voorstellingsvermogen” (bron 8).

Enkele schilders uit de tijd van de romantiek geven ook een goede omschrijving van waar het in de romantiek over gaat.

John Constable: “Schilderkunst is een ander woord voor gevoel,” (Honour & Fleming, 2016 ).

Caspar David Friedrich: “De enige wetten voor de kunstenaar zijn zijn eigen gevoelens,” (Honour & Fleming, 2016).

Terwijl de neoclassicistische kunstenaars hadden gestreefd naar een onpersoonlijke en heldere stijl om vooral de waarheden van universeel belang in uit te drukken; trachten de romantici dus uitsluitend aan hun eigen gevoelens, overtuigingen, hoop en vrees uitdrukking te geven in de kunst.

De dood, erotiek, verlangen, liefde en de natuur.

Alles wat je niet kan benoemen en te ingewikkeld is om te begrijpen..door ongrijpbare of onverklaarbare bronnen; dat waren de onderwerpen die artistiek vertaald werden in deze tijd.

Basis info over het kunstwerk

Het schilderij is een viering van de eenheid van de drie. De figuren op de voorgrond zijn waarschijnlijk later in het werk aangebracht. Gesuggereerd wordt dat de vrouw Friedrichs kersverse echtgenoot Caroline is, waarmee een van de twee mannen Friedrich zelf zou moeten wezen, waarschijnlijk de middelste (Hagen & Hagen, 2005). De derde figuur zou zijn broer Christian kunnen zijn, die hen tijdens hun huwelijksreis naar Rügen vergezelde, of zijn vriend Carus, die hen daar bezocht. De figuren hebben vooral tot doel de boodschap die Friedrich wil uitstralen te accentueren. De man die tegen de boom leunt en in de verte kijkt lijkt ons uit te nodigen hetzelfde te doen. Wat de vrouw en de in de gevaarlijke afgrond kijkende man precies doen blijft enigszins onduidelijk

Friedrich geeft hier meer dan in andere composities de ruimtelijke continuïteit op. Het biedt de kijker een ruimte- of oppervlakteconstructie die uniek is in zijn radicalisme. Afgezien van de diepte-as, zijn drie ruimtelijke zones parallel aan het beeld gerangschikt, van elkaar gescheiden in termen van kleur en motief. De voorkamerzone opent zich in het beeldoppervlak als een soort venster op de zee, zeer traditioneel omlijst door rotsen en bomen, waardoor de drie mensen de 'buitenwereld' waarnemen. Daarna vormt het gebied van de ruige, spookachtige witte rotsen het grootst mogelijke contrast met de schijnbaar eindeloze zee. De twee schepen bevinden zich op enige afstand van elkaar, alsof ze op een immaterieel vel liggen, en zijn toch even groot. Op deze manier wordt de verticale spanning tussen dichtbij en ver weg gemedieerd. Het effect van een gevaarlijke afgrond wordt gecreëerd door de smalle gazonbank, de insnijding in de kliffen, en de blauwgroene zee die als een muur erachter oprijst, die alleen onder de takken van de bomen in roze-blauw vervaagt. De lijn van de verticale gulden snede aan de linkerkant loopt door de diepste inkeping in de krijtrots en heeft een harmonieus effect op het beeld, waardoor het oog kan ontspannen.

Het weergegeven uitkijkpunt kan niet precies worden gelokaliseerd en lijkt deels ook gefingeerd. Voor Friedrich was dat niet belangrijk. Het ging hem vooral om het verbeelden van een idee. Zelf zei hij ooit: 'Een schilder moet niet alleen schilderen wat hij voor zich ziet, maar ook wat hij in zichzelf waarneemt. De twee bootjes staan voor de zielen die varen naar het eeuwige leven. De drie figuren kijken naar de dood. Als hij daar niets vindt moet hij stoppen met schilderen'.

Het lijkt alsof de mensen bijna in de zee vallen. De kleuren van hun kleding: geloof, hoop en liefde. De hoed die naast het middelste figuur ligt, is een teken van nederigheid. Tegelijkertijd zijn de donkere en lichtere partijen om de spanning kracht bij te zetten.

Kenmerken romantiek + koppeling nu

In de tijd van de romantiek kenmerkte kunst zich door verbeelding, intuïtie/gevoel, idealisme, inspiratie en individualiteit (bron 2). Thema’s die veel voorkomen zijn dood, erotiek en de natuur (bron 2). In Kreidefelsen auf Rügen is veel natuur te zien: bomen, rotsen en de zee. De liefde voor de natuur ontstond mede door de industriële revolutie. Steden raakte overvol met fabrieken en huizen, en de omgeving was zwaar vervuild. Mensen gingen op zoek naar de ongerepte natuur, van volgens hen was alleen hier de authentieke en pure vorm van natuur te vinden. Naast de natuur gaat dit schilderij, zoals hierboven te lezen staat, over een niet duidelijk te verklaren onderwerp ‘de dood’. Een voor nu laatste romantisch kenmerk van het werk van Friedrich is de dramatiek in hoe het schilderij opgezet is. Er is gespeeld met donker en licht.

Tot op de dag van vandaag is de romantiek terug te zien in onze samenleving. Volgens Hans Kennepohl (2014) gaat er tegenwoordig zelfs geen uur voorbij zonder dat een mens een gedachten heeft die beïnvloed is door de romantiek.

in Kreidefelsen auf Rügen is veel natuur te zien en dat kenmerk van de romantiek is zichtbaar in onze samenleving vandaag. We genieten van de natuur, maken graag een bos- of strandwandeling en kijken met veel liefde (en waarschijnlijk ook wat jaloezie) naar huizen met grote, (wilde) tuinen. Daarnaast komen er tegenwoordig steeds meer (stad)parken bij en plekken waar we tot rust kunnen komen. Volgens Hans Kennepohl (2014) is het idee van een stadspark alleen al een romantisch idee.

Onze persoonlijke meningen

Ruben:

Er zijn naast “Kreidefelsen auf Rügen” nog veel andere schilderijen van Caspar David Friedrich die mij erg aanspreken. Alhoewel ik zelf op Ruegen ben geweest en ook de krijtkust gezien heb, spreken vooral de compositie en de kleuren van “Kreidefelsen auf Rügen” mij erg aan.

De periode van de romantiek in het algemeen vind ik, zoals hierboven gemotiveerd, inspirerend omdat zij afwijkt van de realistisch gemaakte kunstuitingen.

Alfredo:

Wat mij als eerste is opgevallen in het schilderij Kreidefelsen auf Rügen is dat de doorkijk gekenmerkt wordt door een hart-vorm welke voor mij direct als symbool voor de liefde fungeert. Ook opvallend is dat beide bootjes die staan voor de zielen die varen naar het eeuwige leven beide even groot zijn ondanks het verschil in diepte, ook staan ze centraal in het schilderij. Het contrast van licht en donker vind ik ook een opvallend verschijnsel.

 Femke:

Kreidefelsen auf Rügen is een prachtig schilderij waar veel te zien is: de zee, de rotsen, de figuren voorin en wat deze figuren precies doen. Kijkend naar het schilderij voel ik de spanning die zo kenmerkend is voor de romantiek. Het contrast tussen donker en licht en de figuren die zo dicht op de rand staan.

Voor mij is de romantiek een interessante periode, omdat ik veel van de ideeën van toen, terug zie in de maatschappij van vandaag, zoals ook deels hierboven al beschreven is. Denk aan liefde voor de (ruige) natuur, gevoel en intuïtie en idealisme.

Bronvermelding

1. http://kunst-19e-eeuw.blogspot.com/p/romantiek.html

2. https://www.kro-ncrv.nl/katholiek/encyclopedie/s/secularisatie

3. Les filosofie, Wendy Jansen, 2020

4. We zijn nog nooit zo romantisch geweest, Hans Kennepohl, 2014, Lemniscaat, Rotterdam

5. Algemene kunstgeschiedenis, Hugh Honour & John Fleming, 2016, Meulenhoff, Amsterdam, blz. 653

6. Algemene kunstgeschiedenis, Hugh Honour & John Fleming, 2016, Meulenhoff, Amsterdam, blz. 651

7. What great paintings say, Rose-Marie Hagen & Rainer Hagen, 2005, deel 2, Taschen, Kohl

8. Aantekeningen Ruben Lacet in de les van Wilhelm Weitkamp

[cultuurfilosofie-sophie]

Week 2 - Romantisch Cultuurbeeld

Tijdens de Romantische schilderkunst ligt de nadruk op de emotie in het stuk. Er is ruimte voor het zelfdenken en het gevoel van de kunstenaar. Het komt op in verschillende ‘donkere’ kunstwerken die een poetische uitstraling hebben, bijvoorbeeld Delacroix en Friedrich.  

                         -College Maarten Doorman over Romantiek-

Romantiek is iets wat terugkomt in alle hedendaagse ervaringen. Alles wat je ziet op sociale media, muziek, reclames heeft effect volgens op de romantiek volgens Doorman. Volgens Doorman leven wij in de “Romantische orde” de manier van denken, voelen, oordelen en waarnemen. 

“We proberen te worden die we zijn. Ontplooiing van de mens, door zoveel mogelijk te delen met de ander.”

Het beeld van de mens van de romantiek. De mens is van nature romantisch ingesteld en is dus opzoek naar eeuwige liefde. Dit is het ultieme geluk van de mens, maar toch wil de mens zich kunnen onderscheiden van andere mensen. Dit is heel bijzonder, want je wilt bij iemand horen en samen 1 worden, maar je wilt jezelf toch onderscheidend profileren. Het beeld van romantiek wordt door sociale media heel erg veranderd, het wordt weergegeven als iets unieks en als de beste ervaring van je leven en dat je de persoon ziet je gelijk weet dat je samen wilt zijn met de ander. Maar in de echte wereld is dat vaak niet zo en dit creëert dus valse hoop van wat liefde echt moet zijn en wat liefde echt is. 

Romantische liefde wordt gezien als de totale overgave van de mens, samen wordt je een met elkaar door dingen mee te maken en dingen te delen. 

We streven naar authentisiteit, maar is het dan nog authentiek? 

Belangrijke begrippen

Zelfdenken, ontplooiing, nationalisme (franse revolutie), individualistisch.

Voorbeelden ‘de nobele wilde’ 

- Ik heb een aantal jaar geleden de film ‘The Florida Project’ gekeken, een film over een jonge tienermoeder met haar dochter die leeft in een motel onder de rook van Disney Land. Deze moeder probeert haar dochter ook zelf een normale jeugd te geven, maar dan zonder de techniek omdat ze deze niet hebben. Het is een film die mij ontroerd heeft en die mij soms nog steeds wel aangrijpt door de context en dat je niet altijd alles hoeft te hebben om gelukkig te zijn. 

- Into the wild. De beste film en het boek die ik ooit heb gekeken. Alles aan deze film klopt gewoon over hoe de wereld hedendaags in elkaar zit, maar het maakt ook verdomd goed duideljk dat de wereld niet meer in elkaar zit als vroeger en dat je niet zomaar van de wereld kan verdwijnen. Het is een prachtige film die laat zien hoe het leven is in de natuur, maar heeft een hele naar einde met de dood van Chris. Het gene dat het een film waargebeurd is maakt het nog indrukwekkender. Begin dit jaar is ook de schoolbus weggehaald waar Chris in is overleden, wat meerendeels bekendstaat als een bedevaards oord. 

Vergelijking met vorige week op het concept ‘natuur’ 

Na vorige week ben ik meer gaan nadenken over cultuur en natuur en hoe dat met elkaar in conectie staat. Het is belangrijk om ze niet als twee aparte te zien, maar juist als 1 samen. Ik kan ze namelijk niet meer apart zien van elkaar. Mensen die leven in de natuur en die dit dus hun cultuur maken. Dit doe ik bij mezelf ook. Als ik mijn dagelijkse rondje loop door het bos zie ik elke dag weer wat nieuws, een nieuwe bloem, paddenstoel of een boom die ik nog niet eerder had gezien. Dus romantiek en natuur en cultuur ook niet te vergeten hebben heel veel samen met elkaar en gaan verstrengeld. Ook omdat ik persoonlijk de natuur verheerlijk en romantiseer. 

Voorbeeld sublieme

Het sublieme is voor mij iets waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Iets wat me het gevoel geeft dat ik leef. De rush die een ervaring je geeft zoals de hele nacht dansen met vrienden, bungeejumpen, hardlopen op klassieke dramatische muziek etc. Iets waarvan ik denk, ja ik mag er zijn op deze wereld. De adrenaline die een gevoel je soms kan geven, zo ook de adrenaline die liefde of vriendschap je kan geven. 

Romantische gevoelens:

https://www.youtube.com/watch?v=Sx83owWT5Ck

[astridpeters]

Als bovenste foto: één van de schilderijen van de wolkenstudies (1821-1822) van Engelsman John Constable (1776-1837). Daaronder zijn schilderij ‘Hampstead Heath with a Rainbow’ (1836). Beide kunstwerken zijn geschilderd met olieverf op doek. Het Teylers Museum in Haarlem heeft momenteel de eerste overzichtstentoonstelling in Nederland van deze Engelse grootmeester uit de Romantiek. Deze tentoonstelling duurt tot en met 31 januari 2021 en is een aanrader om naar toe te gaan (in verband met corona: kijk voor actuele openingstijden op de website). Constable is een geniale landschapschilder die met zijn wolkenluchten de kijker diep in het hart raakt. Hij wordt niet voor niets een meteoroloog met verf en kwast genoemd. Vanwege zijn interesse in licht effecten, haalt hij inspiratie uit de Nederlandse schilderkunst van de Gouden eeuw (Jacob van Ruisdael). Hij bestudeert specifiek het kleurgebruik van de Vlaamse barokschilder Peter Paul Rubens. Ook de Engelsman Thomas Gainsborough (Rococo) ziet hij als zijn voorbeeld. Zijn stijl was zo vernieuwend dat tijdgenoten er lange tijd geen raad mee wisten. Toch werd zijn werk een inspiratiebron voor veel kunstenaars (zoals de Franse kunstenaars Eugène Delacroix en Théodore Géricault) en wordt hij nu gezien als één van de vaders van de moderne schilderkunst.

Constables werk behoort tot de hoogtepunten van de Romantiek. De kenmerken van die stroming zijn: gevoel als aanvulling op het verstand, natuurverlangen, escapisme, expressie, landschappen, het sublieme, buitenlucht en randervaringen, zoals erotiek en dood. Constable maakt werken, waarbij de natuur en haar krachten zijn hoofdthema’s zijn. 

Zijn meest geliefde onderwerp was het landschap (platteland) van zijn jeugd aan de Engelse oostkust in de buurt van Harwich. Niemand schilderde eerder zoveel in de buitenlucht als hij. Buiten schilderen was uniek voor die tijd. Andere schilders schetsten buiten en schilderden daarna binnen met olieverf. Er waren namelijk nog geen tubes in die tijd. Constable vulde daarom zelf urineblazen van dieren met zelfgemaakte verf. Zo kon hij buiten ‘het licht vangen’. Hij was gefascineerd door de kleuren en vormen van wolken, regenbogen en andere atmosferische verschijnselen. 

Constable verhuist in 1817 naar Londen vanwege zijn zieke vrouw. Hij huurt een huis in Hampstead voor zijn familie. Het tweede schilderij boven aan dit blog heeft de titel ‘Hampstead Heath with a Rainbow’. Het is één van de vele gezichten van Hampstead die hij maakt. De dubbele regenboog voegt hij aan zijn latere werk vaker toe voor de symbolische waarde, maar ook om het unieke verschijnsel an sich vast te leggen. Aan de regenboog te zien, is hij zich bewust van de discussies over het aantal kleuren van een regenboog. De Newtonian prismatic of de zeven-kleuren-regenboog is dan nog niet universeel geaccepteerd. In het schilderij brengt hij de regenboog terug naar drie kleuren: rood, wit/geel en blauw. Hij lijkt zijn oog hier te gebruiken en schildert naar wat hij ziet en niet wat hij weet over de regenboog. Hier komt een belangrijk verschil met andere romantici naar voren, namelijk dat Constable niet het heersende ideaal van die tijd volgt, waarbij een kunstenaar de natuur op sterk geïdealiseerde wijze weergeeft. Constable observeert de natuur in het veld en schildert deze precies zoals zij zich aan hem voordoet, meer zoals realisten dat doen. Je zou hem een romantisch realist kunnen noemen. Hij zegt over zichzelf: ‘Wanneer ik ga zitten om een schets te maken naar de natuur, is het eerste wat ik probeer te doen, te vergeten dat ik ooit een schilderij gezien heb’. Omdat hij de snel veranderende weersomstandigheden wil vangen, gebruikt hij voor zijn olieverfschetsen een toentertijd revolutionaire losse toets. Dat wil zeggen dat hij met die toets de verf snel aanbrengt en daarmee het moment vangt. Hierdoor maakt hij de kijker getuige van de natuurfenomenen die hij waarneemt. En dát is precies zijn doel. Constable ziet schilderkunst als een wetenschappelijke operatie. Zijn doeken dienen als onderzoek naar de natuurwetten. 

Een heftig gevoelsleven schemert achter zijn scherpe observatie van de natuur. Geluk en verdriet, liefde en vriendschap gaan schuil in licht, lucht en landschap. Hij weet het gevoel te vangen dat landschapskunst uit de Romantiek zo uniek maakt. Constables quote ‘Painting is but another word for feeling’ spreekt boekdelen. Typisch een quote die past in de stroming Romantiek.

In vergelijking met de romanticus Constable bespreek ik graag de Zuid-Koreaanse kunstenaar Do Ho Suh (1962). Eén van zijn werken staat als derde foto boven aan dit blog. Interessant is om te kijken of deze moderne, hedendaagse kunstenaar ook een romanticus is als we naar de algemene kenmerken van de Romantiek kijken. In 2019 was de eerste Nederlandse soloshow van deze kunstenaar te zien in museum Voorlinden, waar ik zelf zijn werken heb mogen bewonderen. Do Ho Suh maakt architecturale installaties die onze persoonlijke herinneringen en belevingswereld prikkelen. Hij is geïnteresseerd in hoe wij ons als mens verhouden tot de ruimtes waarin we leven en in wat het betekent om ‘thuis’ te zijn. Hij verbeeldt dit in super gedetailleerde replica’s van stof van zijn voormalige woonhuizen, die hij met de hand maakt. Hierin probeert hij een ervaring te vangen die zich bevindt tussen droom en werkelijkheid. Zijn werk doet dan ook sprookjesachtig aan. Hij heeft zich laten inspireren door zijn persoonlijke ervaringen, maar tegelijkertijd overstijgt hij dit. Daardoor raakt het aan universele thema’s als thuishoren, herinnering, identiteit en migratie. Door als moderne kunstenaar zijn eigen gevoel en universele gevoelens te integreren in zijn installaties, gebruikt hij één van de stijlkenmerken (gevoel) van de stroming Romantiek. 

Daarnaast wil Do Ho Suh stil staan bij de betekenis van plekken met een persoonlijke betekenis. Hij heeft de behoefte om ruimte en het concept identiteit in kaart te brengen. Door zijn vele migraties over de hele wereld, is hij zelf vaak ontworteld geraakt (randervaring die het hoogtepunt van gevoel aangeeft). Dit persoonlijke gevoel wil hij weergeven in zijn beeld ‘thuis’. Ook de verschillende benadering van het persoonlijke en het collectieve tussen Amerika en Zuid-Korea speelt een belangrijke rol in zijn werk. Hierdoor wordt hij zich bewust van zijn eigen identiteit. Zijn persoonlijke gevoel over identiteit en de ervaring van het ontworteld raken, zijn twee belangrijke kenmerken binnen de stroming Romantiek.

Zo plaatst Do Ho Suh in zijn werk het persoonlijke tegenover het universele en het fysieke naast het immateriële. Zelf zegt hij: ‘Ik zie het leven als een gang zonder vast startpunt of bestemming. Wij hebben de neiging om ons steeds op de bestemming te richten, waardoor we alle tussenruimtes over het hoofd zien’.

Als je kijkt naar Do Ho Suh en de Romantiek zou je kunnen zeggen dat Do Ho Suh een moderne romanticus is. Zowel het verbeelden van het gevoel van de kunstenaar als het verbeelden van zijn randervaring zijn duidelijk romantische kenmerken in zijn moderne architecturale installaties. 

Credits: Collectie David Thomson, Tate, Museum Voorlinden

#tate #voorlinden #kunst #museumvoorlinden #romantiek #romanticus #johnconstable #dohosuh #olieverf #zuidkoreaansekunst #astridpeters #artez #artezzwolle #dbkv #docentbeeldendekunstenvormgeving

[nunoxaviermoreira]

Busséol [Puy de Dôme] by BerColly Pas de FAV sans commentaire. No FAV without comment Coucher de soleil sur Busséol. Construit au XIIème siècle, en 1170, sur un dyke volcanique et sur les restes d'un castrum gallo-romain à 650m d'altitude, par Guillaume VIII d'Auvergne, le château de Busséol est l'une des rares forteresses romanes restées intactes qui domine la Limagne. Rare exemple d'architecture romane, il a conservé son caractère militaire, qui lui permit de résister au siège de Philippe Auguste en 1215, aux assauts des soldats du Prince Noir pendant la guerre de Cent Ans ainsi qu'à l'attaque du Duc de La Rochefoucauld chef des Ligueurs en 1595. Ce Château-fort appartint successivement, dès l'origine, à des personnages illustres : les Comtes d'Auvergne, le Pape Alexandre III, Jean Stuart Prince d'Ecosse, Blanche de Clermont petite-fille de Saint-Louis... et releva du domaine royal par Catherine de Médicis, reine de France, Comtesse d'Auvergne qui y séjourna avec son fils Charles IX en 1566 lors de leur voyage en Auvergne. Il est ainsi considéré comme le plus historique de la Province. Epargné par Richelieu, il fut habité jusqu'à la Révolution. Décoration intérieure évoquant le Moyen Âge. On peut également admirer un jardin suspendu dit "des Croisades" où poussent plantes, fleurs et arbustes cultivés au Moyen Âge. Abandonnée durant la Révolution Française, cette solide forteresse, envahie par la végétation, fut sauvée en 1966, par ses propriétaires actuels. Meublée et habitée, elle est ainsi redevenue une demeure accueillante ouverte aux visiteurs. Ce château appartint à Jeanne, épouse de Jean le Bon, à Catherine de Médicis puis à la reine Margot. Du chemin de ronde on découvre un vaste panorama des Monts du Sancy au Livradois-Forez. Présentation d'une magnifique cheminée romane à foyer cylindrique, unique dans un château en France. [source : centre-france : www.auvergne-centrefrance.com/geotouring/patrimoi/chateau...] Bonne journée à tous. Merci pour vos visites et commentaires en --------------- Sunset on Busséol. Built in the Xii century, in 1170, on a dyke of volcanic and on the remains of a castrum gallo-roman at 650m of altitude, by William VIII of Auvergne, the castle of Busséol is one of the few fortresses of the romance remained intact, which dominates the Limagne. Rare example of romanesque architecture, it has retained its military character, which enabled him to withstand the siege of Philippe Auguste in 1215, the assaults of the soldiers of the Black Prince during the Hundred Years war and the attack of the Duke of La Rochefoucauld-chief of the Leaguers in 1595. This Castle belonged successively, from the beginning, to famous people : the Counts of Auvergne, the Pope Alexander III, John Stuart, Prince of Scotland, White of Clermont, granddaughter of Saint-Louis... and raised the royal estate by Catherine de Medici, queen of France, Countess of Auvergne, who stayed there with her son Charles IX in 1566 during their trip in the Auvergne region. Thus, it is considered the most historic of the Province. Spared by Richelieu, it was inhabited until the French Revolution. Interior decoration evoking the Middle Ages. We can also admire a hanging garden says de --------------- Sonnenuntergang auf Busséol. Erbaut im Xii jahrhundert, im jahr 1170 auf einem dyke vulkanischen ursprungs und auf die überreste eines römischen castrum gallo-römischen 650m über dem meeresspiegel, von Wilhelm VIII. von Auvergne, das schloss Busséol ist eine der wenigen festungen, die romanischen, die noch intakt sind, dominiert der Limagne. Seltenes beispiel der romanischen architektur, er behielt seinen militärischen charakter, die erlaubte ihm, zu widerstehen, den sitz von Philippe-Auguste im jahre 1215, die angriffe der soldaten des Schwarzen Prinzen während des hundertjährigen krieges und der angriff des Herzogs von La Rochefoucauld, leiter der Ligisten im jahre 1595. Diese Burg gehörte nacheinander, von anfang an illustre persönlichkeiten : die Grafen von Auvergne, von Papst Alexander iii., Johannes Stuart, Prinz von Schottland, Blanche von Clermont enkelin von Saint-Louis... und stand, der domaine royal, die von Katharina von Medici, königin von Frankreich, Gräfin von Auvergne, die sich hier mit ihrem sohn Karl ix. im jahre 1566 bei ihrer reise in die Auvergne. Es gilt als das wichtigste historische Provinz. Gespart durch Richelieu, er wohnte hier bis zur Revolution. Inneneinrichtung erinnern an das mittelalter. Kann man auch bewundern einen hängenden garten sagt es --------------- Puesta de sol en Busséol. Construido en el siglo Xii, en 1170, en un dique de origen volcánico y en los restos de un castro galo-romana, a 650 metros de altitud, por Guillermo VIII de Auvernia, el castillo de Busséol es una de las pocas fortalezas de el romance se mantuvo intacta, que domina la Limagne. Raro ejemplo de arquitectura románica, ha conservado su carácter militar, lo que le permitió resistir el asedio de Philippe Auguste, en 1215, los ataques de los soldados del Príncipe Negro durante la guerra de Cien Años y el ataque del Duque de La Rochefoucauld-jefe de los Jugadores en 1595. Este Castillo perteneció sucesivamente, desde el principio, a gente famosa : los Condes de Auvernia, el Papa Alejandro III, John Stuart, el Príncipe de Escocia, Blanco de Clermont, nieta de Saint-Louis... y planteó la real hacienda por Catalina de Médicis, reina de Francia, Conde de Auvernia, que se quedó allí con su hijo Carlos IX en 1566 durante su viaje en la región de Auvernia. Por lo tanto, es considerado como el más histórico de la Provincia. Salvo por el cardenal Richelieu, fue habitada hasta la Revolución francesa. La decoración Interior que evoca la Edad Media. También podemos admirar un jardín colgante dice nl --------------- Zonsondergang op Busséol. Gebouwd in de Xii eeuw, in 1170, op een dijk van vulkanische en op de resten van een castrum gallo-romeinse op 650m hoogte, door Willem VIII van de Auvergne, het kasteel van Busséol is een van de weinige forten van de romantiek bleef intact, domineert de Limagne. Zeldzaam voorbeeld van de romaanse architectuur, heeft zij behield haar militair karakter, die hem in staat stelde om bestand te zijn tegen de belegering van Philippe Auguste in 1215, de aanvallen van de soldaten van de Zwarte Prins tijdens de honderdjarige oorlog en de aanval van de Hertog van La Rochefoucauld-chief van de Leaguers in 1595. Dit Kasteel behoorde achtereenvolgens, vanaf het begin, naar het beroemde mensen : de Graven van Auvergne, de Paus Alexander III, John Stuart, Prins van Schotland, Wit van Clermont, kleindochter van Saint-Louis... en verhoogde het koninklijk domein door Catherine de Medici, koningin van Frankrijk, Gravin van Auvergne, die bleef er met haar zoon Karel IX in 1566 tijdens hun reis in de Auvergne. Dus, het wordt beschouwd als de meest historische van de Provincie. Gespaard door Richelieu, werd bewoond tot aan de franse Revolutie. Het interieur doet denken aan de Middeleeuwen. We kunnen ook genieten van een hangende tuin zegt it --------------- Tramonto sul Busséol. Costruito nel Xii secolo, nel 1170, su una diga di origine vulcanica e sui resti di un castrum gallo-romana, a 650 m di altitudine, da Guglielmo VIII di Auvergne, il castello di Busséol è una delle poche fortezze del romanticismo è rimasto intatto, che domina la Limagne. Raro esempio di architettura romanica, che ha mantenuto il suo carattere militare, che gli ha permesso di resistere all'assedio di Philippe Auguste nel 1215, gli assalti dei soldati del Principe Nero durante la guerra dei Cent'Anni e l'attacco del Duca di La Rochefoucauld-capo dei Leghisti nel 1595. Questo Castello apparteneva successivamente, dall'inizio, di persone famose : i Conti d'Alvernia, il Papa Alessandro III, John Stuart, il Principe di Scozia, il Bianco di Clermont, nipote di Saint-Louis... e sollevato la reale tenuta da Caterina de ' Medici, regina di Francia, Contessa di Auvergne, che rimase lì con suo figlio Carlo IX nel 1566, durante il loro viaggio nella regione dell'Alvernia. Così, �� considerato il più storico della Provincia. Risparmiato da Richelieu, fu abitata fino alla Rivoluzione francese. Decorazione di interni, di evocare il Medioevo. Si può inoltre ammirare un giardino pensile dice pt --------------- Pôr do sol na Busséol. Construído no século Xii, em 1170, em um dique de origem vulcânica e sobre os restos de um castrum gallo-roman 650m de altitude, por William VIII do Auvergne, o castelo de Busséol é uma das poucas fortalezas do romance permaneceu intacta, que domina o Limagne. Raro exemplo de arquitetura românica, ele manteve a sua militares personagem, o que lhe permitiu suportar o cerco de Philippe Auguste em 1215, os ataques dos soldados do Príncipe Negro durante a guerra dos Cem Anos e o ataque do Duque de La Rochefoucauld-chefe dos jogadores da liga, em 1595. Este Castelo pertenceu, sucessivamente, desde o início, pessoas famosas : a Conta de Auvergne, o Papa Alexandre III, John Stuart, Príncipe da Escócia, Branca de Clermont, neta de Saint-Louis... e levantou o real estate, Catarina de Médici, rainha da França, Condessa de Auvergne, que ficou lá com o seu filho Carlos IX, em 1566, durante a sua viagem na região de Auvergne. Assim, é considerado o mais históricas da Província. Poupado por Richelieu, foi habitado até a Revolução francesa. Decoração de interiores evocando a Idade Média. Nós também podemos admirar um jardim suspenso diz https://flic.kr/p/2j3RtX8