#Emigrantas

[czarny-kot]

Nie było żadnego racjonalnego powodu twierdzić ,że ją jeszcze kochał.

Może gdy dłoń i dotyk innym szczędził, słowa za zębami mielił. Czasu nie miał, tak twierdził, co nie przeszkadzało jemu w tym czasie płyty stalowe wykuć.

Chował się za nimi, niczym w pancerzu, twardy był, łzy nie uronił. Choć rdza dziwnie spływała po tej jego zbroi.

Czy można było stwierdzić, czy ją jeszcze kochał?

Może w nocy, gdy książkę odłożył, niezdarnymi palcami w telefonie, ostatnią myślą przed snem, tysiące kilometrów „dobranoc” wysyłał.

Do niej.

/„Z pamiętnika emigranta”/ Czarny Kot

[aristotels]

umiren od smija na ovu priču od stipe božića, di je valjda iša u ameriku i positija nekog našeg emigranta i ovi je odma reka da će lipo oni okrenit janje na ražnju, i to u grand kanjonu il nešto. i lik skupija sve dozvole, i ošli oni tamo i lipo okrenili janje

e sad znate kako izgleda janje na ražnju, onako otkoženo, bez očiju... oni to lipo vrte......a u grand kanjonu dolaze turisti i vrište...dica počela plakat kad su ga vidila, zvali im policiju, policajci dolaze ovi pokazuju papire, al ljudi vrište i viču na njih, dica revaju... na kraju se morali pokupit od tamo i ić u dvorište roštiljat

govorin ja ćaći "i u nas bi dica plakala.....i to od sriće..." to kolko van je moja sestra ko mala obožavala janje (a obožava ga i sada, i to joj ovo iz pećnice ne dolazi ni blizu na roštilju) ne mogu van opisat...kad ga izvade na kolac na stipanovo ona bi to ošla gledat kako se vrti vikala "janje janje" ajbshahahhahaha

[mourky]

Zygmunt Badowski (Poland, Warszawa, 1875-1959) - „Wyśniony Sen” (The Dream about Poland) - 1918, oil on canvas

Obraz ten jest niezwykle detaliczny, nie udało mi się zrobić ładnego zdjęcia więc kradnę z FB. Na pierwszym planie widzimy młodego emigranta, który śni o odradzającej się ojczyźnie. Biała postać spętana w samym centrum obrazu, Polska, jest rozbierana przez czerwoną śmierć. Unosi ona głowę spoglądając na stojącą nad nią Maryję z Jezusem wzrokiem wyrażającym błaganie i nadzieję na ratunek. Wokół patrzy na nią tłum osobistości: po lewej stronie widzimy generałów państw zaborczych, po środku rząd polskich władców w kolejności chronologicznej, a po prawej stoją polscy uczeni, intelektualiści i artyści (tacy jak Jan Matejko, Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Fryderyk Chopin).

This painting is extremely detailed, I couldn't take a good photo so I stole it from FB. In the foreground we can see a young emigrant who's dreaming about Poland, his homeland. White figure shackled in the very center, Poland, is being undressed by red figure - death. She's raising her head looking at Mary with Jesus who stand over her, her gaze seems to be hopefull, begging for the rescue. Behind this scene we see a crowd of people observing what's happening: on the left are the generals of the partitioning countries, in the middle a row of Polish rulers in chronological order, and on the right Polish scientists, intellectuals and artists (such as Jan Matejko, Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Fryderyk Chopin).

Bardzo ciekawie czyta się o Zbigniewie Badowskim tutaj w Przewodniku Wystawy Jubileuszowej jego prac z roku 1931, gdyż są to jego własne słowa (jest to pdf więc w zależności od przeglądarki może wam się zacząć pobierać zamiast włączyć w nowej karcie nwm):

[cypr24]

Cypr - czy warto? Wątpliwości emigranta.

Emigrant odpowiada na pytanie czy warto przeprowadzić się na Cypr i zacząć życie praktycznie od nowa?

Czy warto przeprowadzić się na Cypr i zacząć życie praktycznie od nowa? Pięć lat. Dokładnie pięć lat temu podjąłem tę decyzję, by rzucić wszystko w pierony i opuścić pełen bloków, napisów na murach Radom, który emanował pustym lotniskiem i pomysłem o torze Formuły 1 (jakim cudem ten typ to wymyślił to nie wiem, sprawdźcie sobie kto). Nie będę kłamał, miałem głową pełną obaw i gacie pełne…

[pepikhipik]

Akce Kámen

Akce Kámen byla provokační metoda StB. Státní bezpečnost vyznačila v blízkosti tehdejší západní hranice falešnou hranici, za níž vytvořila – stále na československém území – iluzi amerického sektoru na německé straně, a to i s úřadovnami americké vojenské kontrarozvědky CIC. Cílem bylo vylákat z emigranta výpovědi o jeho činnosti proti režimu a o jeho spolupracovnících. Příslušníci StB i jejich tajní spolupracovníci se při akci Kámen mnohdy obohacovali tím, že okrádali zatčené a mnohé z nich potom i zavraždili.

Na Pleši se 14. května 2023 sešlo 23 účastníků a na hraničním přechodu Friedrichshäng k nim přidala stejně velká skupina z Německa s tlumočnicí. Početnou mezinárodní skupinu vedl zkušený průvodce Antonín Hříbal, který všechny zaujal barvitým výkladem doplněným dobovými fotografiemi.

📷Daniela Hlinková

Archiv: pozvánka na akci

Komunistická tajná policie vylákala desítky nevinných lidí k fingované hranici a brutálním způsobem jim zasáhla do životů.

[emigrantas]

Emigrantas.Org - Lietuviškas Socialinis Tinklapis!

Sveiki! kviečiame užsukiti į nauja Lietuvišką Socialinį Tinklapi: https://Emigrantas.Org - Tik pas mus galite uždirbti ¢25 už kiekvieną sukurtą post'ą, ¢5 už kiekviena parašyta komentarą, ¢2 už kiekvieną sureaguotą Emociją ir $7.50 už kiekviena pakviesta draugą kuris prisijungs prie mūsų Socialinio Tinklapio!

taip pogi gausite %20 komisinių nuo kiekvieno pakviesto draugo kuris nusipirks VIP Paketą mūsų Svetainėje! Turi Verslą/Web Svetainę? nori su mumis bendradarbiauti? Męs tau galime pasiūlyti iki $250 reklamos kredito ant mūsų portalo "www.Emigrantas.Org"

(* Verslo Reklamos Mėnesinis Kreditas gali keistis, priklausomai nuo jūsų Verslo garantų patikrinimo.) Jog gautumėte Verslo kreditą rašykite E-mail'u:

Reklama@Emigrantas.Org

Subject: Verslo Kreditas!

Jūsų Kompanija, Inrernetinė Svetainė,

Sugražinimas Atgal: aprašykite, kaip gražinsite reklamos paslaugas mums? Social Networking, Influencing, Linking, Blogging, Banerring, Unikalus Marketingo Būdas/Strategija, kiti būdai.

[saraverse-blog]

#barcelona 👽& #madrid 🇪🇸#love ❤️❤️❤️❤️❤️👽🇪🇸👽= ❤️ #barcelonaymadrid #love #goodvibes #cool #ladiesnight #fattuesday #miami #blessed #españolasenmiami #usa #picofthenight #nowar #dialogo #referendum #amor #trending #realfriends #iphone8 #emigrantas #singersongwriter #fuckthefachas #followforfollow #saraverse (en Fat Tuesday)

[audiobookpl]

Malcolm XD - Emigracja

Debiutancka powieść najbardziej nieznanego autora w Polsce. Malcolm XD w ciągu ostatnich kilku lat opublikował w Internecie kilkadziesiąt krótkich opowiadań, które przyciągnęły przed ekran ponad 2 miliony czytelników. To spod jego klawiatury wyszła kultowa już historia o „Ojcu wędkarzu”, która doczekała się nawet ekranizacji (scenariusz do „Fanatyka” napisał sam Malcolm XD, reżyserią zajął się Michał Tylka, a w filmie zagrali m.in. Piotr Cyrwus, Marian Dziędziel, Jan Nowicki czy Anna Radwan). „Emigracja” to książka o młodym człowieku, który po ukończeniu małomiasteczkowego liceum decyduje się na wyjazd zarobkowy do Wielkiej Brytanii. W charakterystyczny „pastowy” sposób opowiada o jednym z najważniejszych polskich zjawisk społecznych ostatnich dekad, które nadal nie zostało w wyczerpujący sposób przedstawione w polskiej literaturze. To opowieść o dorastaniu w powiatowej Polsce, obfitującej w przygody trasie do Londynu i samym życiu emigranta. O tirowcach, cygańskich handlarzach kamperami, anarchistach-squattersach, recydywistach ukrywających się przed polskim wymiarem sprawiedliwości, rosyjskich oligarchach, zubożałej angielskiej arystokracji, stulejarzach i klubach go-go. Beware, przed Wami legenda polskiego internetu w wersji analogowej. audiobooka czyta Janusz Zadura KLIKNIJ ABY POBRAĆ

[czarny-kot]

„Z pamiętnika emigranta”

Pytasz się Córeczko jak w życiu moim?

A ja, cóż, jak zwykle

Uśmiech i łza wszystkiego po trochu

Garda wzniesiona i głowa wysoko

Pancerz, a na sercu stalowe płyty

A więc cały czas po staremu

Między Słowami Mężczyzny/W inspiracji wszystkiego po trochu

[knjigolina-blog]

Čarobna putovanja u knjigama Gorana Gocića

Kada tražite čarobne svetove koji vam do sada nisu bili poznati, tražite nešto iznad naravno, čulno, neobično, nešto o čemu se često mislilo, ali, ne tako često pisalo. Tražite svet koji će u vama probuditi lutalicu, nekoga ko će staviti ranac na leđa i krenuti. Negde, nekada. Ili nekoga ko će se samleven rutinama, nakon promašenih godina spakovati i krenuti daleko iznad granica očekivanog, u svet koji je obojen mirisom egzotike i erotike, čulan i iskren, otvoren za one preumorne koji dolaze da nađu mir. Jedan sasvim drugi i drugačiji svet.

Jer Istok je mir za srce izlomljeno od strasti i konzumerizma Zapada. Smirenje je preko potrebno putniku, namerniku, istraživaču koji se traži daleko od dnevnih rutina koje su ga samlele i pretvorile u amorfnu, bezličnu masu.

„Istočni pogled i Zapadni flert“

…Flert je međutim i demonstracija sile koja ne postoji, jer je najpre znak nemoći: onaj ko ima ljubavi i strasti taj se zaljubljuje brzo, ne flertuje u beskraj. U tom pogledu, to je figura dekadencije, figura Zapada, figura ohlađenosti. U istočnjačkim pričama nema flerta, samo kobnih ljubavi. Istočnjački pogled se ne troši: on ostaje istog intenziteta, interesovanja i predavanja, tako da mora da se prekine, skrene, odvrati pre nego što postane prekasno…. „

To je ta igra strasti obojena ukusima i mirisima slobode istoka, ukusima čarobnim, zavodljivim, predskazujućim, koja čoveka sa Zapada oslobađa nametnutih stega i okova koje su mu nametnute životom po ustaljenim šablonima.

Istok su hramovi, smirenje i nežnost pogleda jedne divne plesačice koja se stidi sebe, i koja se traži u vezi sa čovekom u kome umorno srce ponovo počinje da kuca, koji se budi iz hibernacije i ponovo oseća želju i potrebu da bude, da štiti, čuva, udovoljava, ljubi. Koji ponovo oseća potrebu da živi.

„Želja da prigrlim i zaštitim tu osobu, želja koja se pojavila silno i nenadano čim sam je ugledao u baru, nije jenjavala ni to veče ni kasnije. Bila je tako intenzivna i neprestano se uvećavala da sam se usredsredio na nju i na toj pregači rasprostro svoje ambicije. „

Njena podatnost, mekoća, tradicionalna orijentalna pokornost i smirenje predane budistkinje, koje nosi u bogatstvu svoje duše, pretvaraju čoveka sa Zapada, naučenog da bude „alfa“, snažan, mužijak opet na neki ustaljeni način po šablonu – škola – posao- porodica- borba, i to svakodnevna, bespoštedna koja mu lomi duh, koja ga umara, da se otvori, da ponovo počne da oseća, da razbije svoje štitove, skine oklop i pokaže ranjivu prirodu čoveka koji traži smirenje, ljubav i neku novu snagu.

Tu je i nevidljiva osoba, „Gos“, sa kojim junak razmunje mejlove. I to je jedini dramski element u knjizi. Ta fantastična prepiska je delo u delu. U mejlovima koje razmenjuju ogledaju se dva duha zarobljena u međusprostoru, koja se traže i pronalaze u vrcavim, filozofskim diskusijama o umetnosti, svetu, životu, Istoku, Tajlandu koji je otvorio svoje dveri za sve one koji dolaze rekom Čao Praja u tajanstveni Bangkok koji ih dočekuje otvorenog srca i nudi im se poput kolačića sudbine položenog na dlan pridošlice.

Tražila sam neku manu ovoj knjizi i koliko god da sam htela da joj ubeležim bar jedan minus, da ovo ne zaliči na panegirik, nisam uspela. Ovu knjigu o proputovanju u sopstvenu dušu nije lako kritikovati, jer u njoj svako može da se pronađe. 

Ono drugo putovanje, a u stvari prvo, sasvim je različito od čarobne priče o Tajlandu o kojoj je Goran Gocić pisao u knjizi „TAI“. Dve sasvim različite priče o dva sasvim različita putovanja. Cilj je isti. Pronaći sebe u lutanju svetom.

„Poslednja stanica Britanija“ je u potpunosti različita priča o jednom različitom životu, skrivenom od radoznalih očiju prolaznika. Ovo nije priča za osetljive duše, tananih osećanja. Ova priča nema savršeni, pitki lirski izraz kao priča o Tajlandu. Jer ni Britanija, a ni emigracija koja je živela sktvoterskim životom u četvrtima Londona nemaju tanana osećanja. To je borba za preživljavanje, a ona je surova. nema u noj mesta za lirske izlive.

Ova na trenutke gorka priča o snovima, balkanskoj mladosti koja u matičnim zemljama ratuje a u emigraciji se grčevito drži „zemljaka“ jer drugačije ne bi mogla da sanja, da živi i preživi daleko od sveta koji je ostao za njima, a tako blizu snova koje su sanjali i koje će možda, ako budu dovoljno istrajni jednom ostvariti.

Priča o skvotingu, ispričana iz vizure tri potpuno različita čoveka – Antonia koji je u London stigao sa Sicilije, koji se u Londonu bavi sitnim krađama u prodavnicama, jer to je njegov način da iskaže bunt, nezadovoljstvo i bes zbog spostvene nemoći da se izdigne i bude nešto više od emigranta, o svojim cimerima iz tog neobičnog života sa druge, mračnije strane londonskih sivih, kišnih ulica, kada je svaki dan prebrajanje praznine i osećanja sa kojima on ne zna kako da se bori. Tu je Ivan, politički emigrant iz Praga, željan slobode, željan normalnog života bez sputavanja i ograničenja koje je pred njega postavio život pod „Gvozdenom zavesom“ i surova ruka još surovijeg režima. Goran, budući novinar, pesnik čija pisaća mašina čakće po čitavu noć u želji da zaboravi odakle je krenuo, i da ne misli o onome što je ostavio na Balkanu gde krv i med podjednako klize po ratnim ranama onih koji su ostali.

Za sve njih – Britanija je bila poslednja stanica ka slobodi, ka snovima, ka životu. Ovo je roman o običnim mladićima koji lutaju Londonom u želji da probaju život velikom kašikom, da pobede, da se izbore, da postanu neko da se u zemlju iz koje su otišli ne vrate kao „niko“, kao luzeri, kao brodolomnici davno izgubljeni na moru koji su ostali na pustom ostrvu. „Poslednja stanica Britanija“ nije samo ispovest, nije samo roman toka svesti, to je više od toga, to su flešbekovi na život u teskobi, sivilu, to je priča o bekstvu, to je fantazmagorija, i pokušaj da se ti, mali ljudi izdignu iz surovog statusa emigranata, da pobede sve one „Tomije“ i „Bobije“ koji su se okomili na njih poput lešinara. to je podsećanje na hladnu ne dobrodošlicu ružnih carinica olovnog pogleda koje skeniraju one koji dolaze pogledom hladnijim od norveških fjordova.

Jedino što je meni na trenutke smetalo kod „Britanije“ je pomalo razvučena radnja i tek poneka refleksija o ženi i ljubavi. Kako se daljina i tuga leče bez jasnog ženskog lika zbog koga se to traženje produbljuje? Žene se na ovom čudesnom proputovanju kroz London na kakav nismo navikli javljaju tek u obrisima, kao senke, slučajne prolaznice i snovi koji nisu lako dostižni. A možda bi snovi i trebalo da budu takvi, nestavrni i teško dostižni? Možda su i te žene san i igra mašte i duha, nedostajanje, obrisi nečeg što je prošlo sa prelaskom granice između dva potpuno različita sveta, onog koji je ostao i onog koji se pred smelim mladim ljudima otvara i sa kojim oni igraju vasionsku partiju šaha u kojoj je pobeda neizvesna.

Odgovor na ovo pitanje krije se negde među dubinama autorovih misli, na poslednjoj stanici u Britaniji.

[klubidzpanstad]

“Mury” Chojeckiego

Lubelscy sekciarze uraczyli swoich widzów nową wersją słynnej piosenki "Mury" Jacka Kaczmarskiego, do której nagrali również teledysk. Reżyserką klipu była wyniszczona psychicznie i fizycznie córka Chojeckiego Eunika, śpiewał naczelny bard apokaliptycznej sekty Radosław Kopeć a główne role odgrywali w nim syn "pastora" Tymoteusz i jego żona Karolina (wepchnięta do sekty przez Mariana Kowalskiego). Oczywiście do swojej interpretacji nie omieszkali dorzucić sekciarskiej propagandy w wykonaniu guru sekty Pawła Chojeckiego, które miały nakierować myślenie adeptów na właściwe tory. W klipie pojawia się także, budzący w internecie uśmiechy politowania, nieszczęśliwie zakochany w pastorównie, Czaruś Kłosowicz, który stroi w nim groźne, rewolucyjne miny. Widząc tak zagniewanego Czarka od razu przed oczyma staje obraz gdy zwala on pomniki Jana Pawła II i rwie bruk. Cały klip pokazywać ma historię zmuszonego do wyjazdu Polaka, dla którego jest to ciężka decyzja, zostawia on smutną żonę i wpatruje się w busy do Kraśnika na lubelskim dworcu PKS. W rolę emigranta wcielił się sam Tymoteusz, a żonę grała jego żona. Oczywiście wplecione były tam nagrania pokazujące papieża Jana Pawła II, którego rzekomej, esbeckiej teczki co roku w grudniu poszukuje cała redakcja IPP. Cała produkcja jest następnie komentowana w kolejnym z programów nadawanych z bunkra sekty na ul. Chopina w Lublinie, gdzie twórcy dzielą się z nami swoimi refleksjami na piosenką i klipem. Radosław Kopeć mówi o tchnieniu w tę piosenkę nadziei, o tym, żeby mury nie rosły jak ma to miejscu w jej zakończeniu. Porównując to z destrukcyjną działalnością sekty Chojeckiego i usilnymi próbami dzielenia ludzi ze względu na ich wiarę, otrzymujemy, jak zwykle zresztą w wykonaniu tego środowiska, obraz niesamowitej hipokryzji. Celem więc dodania do oryginalnego utworu pseudointelektualnych wyrzygów Chojeckiego było "pokazanie rozwiązania", którym jest, oczywiście, przyjęcie nauk guru i dołączenie do sekty uprawiającej antykatolicką i antypolską propagandę. Kopeć mówi nam więc, że nad rozwaleniem tychże murów pracuje właśnie sekta Chojeckiego a sam guru dodaje, że robi to oczywiście z woli Boga. Swoje trzy grosza dodaje od siebie także najwierniejsza uczennica guru czyli jego córka Kornelia, która po raz kolejny mówi, jak to Polacy nie rozumieją tego i tamtego. Jakiż nierozumny ten nasz naród, nie chce przyjąć nauczań autofekalicznego "kościoła" z Lublina i jego proroka Pawełe. Chojecki, którego śmiało można nazwać świnią codziennie wycierającą sobie ryj polskim patriotyzmem (dodatkowo lubiącą wszelkie fekalne skojarzenia i porównania, które są jego znakiem rozpoznawczym), po ty by przyciągać do sekty zagubionych ludzi i zwieść ich w stronę wyznawanych przez niego ideałów tzw. "chrześcijańskiego syjonizmu" (który zapożyczył od sponsorów z Virginii czyli sekty Jerrego Falwella), próbuje nadać nowy sens utworowi Kaczmarskiego. Nowy, w jego wykonaniu oznacza zniekształcony do granic możliwości, powykrzywiany na modłę jego wizji świata, niezależnie od tego jak tanich i perfidnych kłamstw musiał by się dopuścić. Kłamstwa i przeinaczenia to zresztą chleb powszedni lubelskiej sekty, cała ich narracja i pseudoreligia zbudowana jest właśnie na prostackim naginaniu rzeczywistości do własnej narracji. W myśl starej zasady, że jeśli fakty nie zgadzają się z tym co mówią to tym gorzej dla faktów. Przejdźmy jednak do wzruszeń twórców produkcji. O swoich odczuciach mówi Tymek Chojecki, który niesamowicie wzruszył się udawaniem polskiego emigranta zmuszonego do ciężkiego wyboru. Chłopaczek ten, podobnie jak cała jego rodzina, nigdy nie był w takiej sytuacji, ba, nigdy nie splamili się jakąkolwiek uczciwą pracą. Nie wie on czym to naprawdę jest, jak czuje się człowiek zmuszony do takich wyborów, co przeżywa będąc w rozłące z rodziną. W klipie oczekuje on na busa na lubelskim dworcu czytając w tym czasie Biblię (okrojoną wersję gedeonitów) i nagle przestawia wszystkie swoje plany, wraca do domu. Wszystko ładnie, ale wiedząc z czego żyje rodzina Chojeckich, rozumiemy, że to wszystko wydawać może się tak proste tylko tym odrealnionym ludziom. Tymek nie doświadczy tego ponieważ, podobnie jak ojciec i siostry, żyje z pracy innych ludzi, tych, którzy poświęcają swoje pieniądze na utrzymywanie parareligijnego przedsięwzięcia jego ojca, którym w zamian oferuje wykrzywioną wizję rzeczywistości. Za to rozczulał się nad tym jak straszne było dla niego samo wyobrażenie sobie tego, że musi wyjechać, jak poczuł tę tragedię po prostu przez wyobrażenie sobie jej, naprawdę nie musiał grać smutku, on go poczuł!Współczujemy ci Tymku, mamy nadzieje, że doszedłeś już do siebie w czterech ścianach waszego bunkra, wśród woni ambrozji. Odnośnie losu emigrantów należy wspomnieć o pewnej historyjce samego guru Chojeckiego. Jak wiemy, ma on dziesiątki przeróżnych opowiastek, którymi raczy swoich widzów. Są one dopasowane do tematu, często mają pokazywać jego i jego rodzinę w świetle niesamowicie doświadczonych życiowo ludzi. Historyjki te często wykluczają się, mieszają, są po prostu sypanymi z rękawa bajeczkami wpasowanymi w aktualnie poruszany temat. Odstępując na chwilę od tematu wspomnijmy kilka z nich, które nagle przypomina sobie Chojecki, gdy jakiś temat może się z nimi wiązać. Słyszeliśmy z jego ust już o zakonnicach, które oglądają jego sekciarskie programy, o księżach, którzy polecają je swoim parafianom, o samobójcy, który już szedł ze sznurem do ogródka ale krzyknął "Jezu zbaw mnie" i zawrócił prosto przed komputer by posłuchać IPP. Mało tego, nie tak dawno Pawełe uraczył nas tajemnicza opowieścią o "byłym księdzu", który wraz z żoną wspiera ich środowisko i "działa dla Boga i Polski". Zastanawiające jest, że nigdy wcześniej nie był on wspomniany, że nie doczekamy się jego nagranego "świadectwa nawrócenia" jakie nagrywają z nowymi adeptami sekciarze. Dlaczego? Ponieważ taki człowiek nie istnieje, jest wytworem spaczonej wyobraźni i cynizmu Chojeckiego, który sprzedaje widzom podobne bajeczki. A przecież "świadectwo" takie było by perełką w ich antykatolickiej krucjacie. Jednak IPP to poziom "Faktów i Mitów" i tyle samo warte są ich rewelacje. Kolejną ciekawą opowiastką jest to, jak mały Tymek zapragnął mieć narty, ale niestety sklep był już w wigilię zamknięty. Wtedy Pawełe powiedział mu, że Bóg to jakoś załatwi, pomodlili się razem i wracając do domu, tuż przed swoim blokiem zastali otwarty sklep gdzie były narty i to w niższej cenie. "Boże, jaki Ty jesteś... ale czad" - skwitował tę przypowieść Chojecki. Fajnie kontrastuje to z jego niegdysiejszym oburzeniem gdy mówił, że katolicy rzekomo zwracają do Boga o jakieś drobnostki, namacalne rzeczy jak dobra praca czy nowy samochód. Wstęp z przykładami tych opowiastek napisałem po to aby przejść do kolejnej takiej historyjki. Bardzo często w programach IPP porusza się sprawy emigrantów (stanowią oni jedno ze źródeł dochodów sekty), głaska się ich po głowach i rozczula nad ich losem. I tak kiedyś Pawełe przytoczył nam opowiastkę o tym, jak wysłał swoje córki, Kornelię i Eunikę, do pracy zagranicę aby zobaczyły jak to wszystko wygląda. Rzekomo popracowały tam ciężko, poznały smak życia. Z tym, że nigdy więcej nie było to wspomniane w żadnym kontekście, nie podzieliły się z widzami żadnymi wspomnieniami z tego przeżycia, żadnymi refleksjami na ten temat, nie podały żadnych szczegółów, które przecież mogły wpisać się w wielogodzinne rozmowy o losie emigrantów i ich sytuacji. Nie mają w tym temacie po prostu nic do powiedzenia co sugeruje, że i ta historyjka została wymyślona na potrzeby. A przecież tak szczegółowo opowiadane są przeróżne szczegóły wielu innych sytuacji. Temat emigrantów jest nagminnie eksploatowany przez sektę Chojeckiego z tego właśnie, podanego już wyżej powodu, że stanowią oni część dochodów sekty a z racji tęsknoty za Polską są łatwym do zmanipulowania celem dla tego oszusta i jego bandy. Sprzedawanie im obłudnej propagandy opakowanej w biało-czerwone wstążki zdało egzamin i mimo, że i tak wśród Polonii nie ma zbyt wielu wyznawców Chojeckiego to stają oni na głowie by zapewnić im utrzymanie. Chojecki każdy temat, którego się podejmuje potrafi wykoślawić na potrzeby płytkiej propagandy, zero-jedynkowego pojmowania świata i postrzegania rzeczywistości. Wszystko to także kieruje na tory swojej antykatolickiej i antypolskiej obsesji. Miejmy nadzieje, że wszystko to skończy się tak, że wokół Pawła Chojeckiego i jego spaczonej gromadki wyrosną mury szpitala psychiatrycznego a jego zmanipulowani wyznawcy zerwą emocjonalne kajdany, którymi ich spętał i połamią mu mikrofon.

[emigrantas]

#atgauk #savo #privatuma #emigrantas 🄴🄼🄸🄶🅁🄰🄽🅃🄰🅂.🄾🅁🄶 (at Chicago, Illinois) https://www.instagram.com/p/CIfmWq6hhxt/?igshid=12lqg247uyspv

[emigrantas-blog]

Pastarosiomis dienomis internete stebėjau keistą ir stebėtiną visuotinį konsensusą. Įvairių pažiūrų ir įvairiose vietose gyvenantys žmonės sutarė, kad 2016 metai buvo blogi, o 2017 metai bus dar blogesni. Tiesa, mano asmeninio tinklaraščio skaitytojai pasirodė esą labiau optimistai: 39 % jų 2016 metus įvertino kaip vidutinius ir 34 % – kaip blogus, o užtikrinta dauguma išreiškė viltį, kad 2017-ieji bus geresni. Norėčiau turėti pagrindo tokiam optimizmui, bet bijau, kad kur kas tiksliau situaciją nusako mano rusiškoje interneto erdvėje aptikta frazė: „Kažkaip šešioliktieji metai nepavyko, tačiau septynioliktieji bus geresni! – sakė rusai prieš 100 metų.“ Beje, tai galioja ne tik rusams.

[wiadomosciprasowe]

Czy polskie fintechy są skazane na sukces?

https://www.y6.no/czy-polskie-fintechy-sa-skazane-na-sukces/

Czy polskie fintechy są skazane na sukces?

Czy polskie fintechy są skazane na sukces?

Polska jest uważana za giganta w branży gier video, a wszystko wskazuje, że krajowe fitechy mogą powtórzyć ten sukces. Podczas Impact finance 2020 eksperci wyróżnili m.in. takie projekty jak Symmetrical oferującą „wypłaty na życzenie”, czyli możliwość przedpłaty części wynagrodzenia należnego pracownikowi w późniejszym terminie czy Uncapped, który wpisuje się w trend alternatywnego finansowania dla Spółek poszukujących kapitału.

Bez względu na narodowość, każda firma technologiczna musi spełnić kilka podstawowych warunków aby osiągnąć sukces, w tym jeden kluczowy, tj. opracować rozwiązanie, na który jest zapotrzebowanie rynkowe. Niby proste, ale w rzeczywistości bardzo trudne. Inne istotne elementy „recepty na sukces” to trudno-kopiowalny model biznesowy, skalowalność czy prawdopodobieństwo wygenerowania zysków.

Polska to dalej jeden z najbardziej innowacyjnych rynków usług finansowych na świecie. Nie przekłada się to jednak na globalną „potęgę” polskich fintechów. Jeszcze. Wynika to głównie z „zaprzeszłości,” braku uznanych globalnych marek czy braku strategicznego podejścia do innowacji i jej promocji na świecie. Nie bez znaczenia jest fakt, że branża venture capital jest wciąż w Polsce na wczesnym etapie rozwoju, a fintechy jak każde inne firmy technologiczne wymagają wsparcia inwestycyjnego nie tylko na etapie seed-owym. Według indeksu innowacyjności Unii Europejskiej (EU Innovation Scoreboard), Polska jest na 25 miejscu oraz na 22 miejscu indeksu Digital Economy i Society Index 2020. Sektor finansowy to również rynek regulowany i wymagający dostosowania do lokalnych uwarunkowań. Ponadto, bez względu na wysoki poziom technologicznego rozwiązania, trudno rozwijać globalny Fintech zarządzając projektem z Polski. Specyfika poszczególnych rynków sprawia, że trzeba zbudować lokalną sieć rozwoju biznesu w każdym kraju. Dodatkowo brak doświadczenia na lokalnym rynku z ograniczoną możliwością „referencyjną z Polski” też nie pomaga.

Co wcale nie znaczy iż Polak nie potrafi i nie da się. Zagraniczne strategie Vodeno czy CashDirector-a (Włochy, Francja, Niemcy, USA) pokazują iż jest to możliwe. Za chwilę prawdopodobnie również Blik zaznaczy swoją obecność na rynkach zagranicznych. Kolejny ciekawy przykład to Klarna, zbudowany pod „szwedzką banderą” przez polskiego emigranta Sebastiana Siemiątkowskiego.

Ponadto, klasyfikacja do fintech-ów niekoniecznie jest istotna ze względu na nowy trend tzw. beyond banking. W tym kontekście, Sales Manago, Booksy, Synerise lub Telemedi, czyli globalni liderzy cyfrowi w swoich kategoriach, to dobre przykłady takich „Fintech-ów.”

„Polski sukces” to kwestia czasu, wymaga on jednak szerszego grona firm technologicznych, posiadających rozwiązania na które jest zapotrzebowanie rynku w wielu krajach oraz które można wdrożyć szybko i w odpowiedniej skali aby zrównoważyć „hamulce systemowe.” Proste, ale wyróżniające się i będące elementem większej całości (ekostystemu). CashDirector już jest pionierem rewolucji cyfrowej na rynku usług biznesowych dla MŚP, a wejście fitechu do USA, gdzie działa 30 milionów przedsiębiorców i mikroprzedsiębiorstw pokazuje, że szybki rozwój za granicą to tylko kwestia czasu.

Autorem komentarza jest Łukasz Bystrzynski, Managing Director, International Markets w CashDirector SA