#emigracja

[kronika-ilustrowana]

Фрагменты из фильма "Симфония шести миллионов”, изображающего жизнь иммигрантов-евреев в Америке. В главных ролях  Айрин Данн и Рикардо Кортез. 

[awardwinningpies]

Lucyna mieszka na obrzeżach Anglii. Lucynę z jej obecnym miejscem zamieszkania łączy obfitująca w pojęcia przeszłość, ale kto by się ich uczył z pewnością przecież nie ona. Z definicji niedefiniowalna - delfin wśród ssaków. Posługuje się przedziwnymi wyrzutami słów z akcentem, za pomocą którego chroni się przed wyklęciem z siebie Polki walczącej - córy pokoleniowych traum. Spłodzona strachem przed wszystkim, co nowe i inne, jej nalana sylweta zmuszona jest ciągnąć za sobą całe życie posągowo ciężkie cienie rodziny. Cienie chłodne i mokre, te z pograniczy krawężników, te z których nikt nie wymiata. Wywietrzone z zapachów, brzydzą przebytą przez siebie drogą.

Więc teraz Lucyna siedzi w Anglii, w jednym z piętrowych domków postawionych w szeregu - między zaniedbanymi ogródkami z przodu posesji, a zajabanymi wysypiskami śmieci z tyłu, w których szczury urządziły sobie park rozrywki i podobno jeden znany aktor robi o tym film. tak mówią sąsiedzi, kiedy jeszcze słyszy o czym rozmawiają między sobą zanim na jej widok przyciszą głos i już nie wie, co jest grane za bardzo ze szczegółami. ale dond wori bi hepi, powiedziałaby Lucyna do bezdomnego. W swoim nowym zajebistym dresie z temu, czemu? temu. na jakie okazje? po domu i do mojej osobistej fryzjerki na paznokcie. po co? bo mi się podobały. Lucyna wypełniając ankietę zadowolenia klienta nie jest świadoma, że kupiła sobie trzy komplety dresów po domku, tylko dlatego, że trochę najebana trzema półlitrowymi lampkami wina z wyższej półki, zapragnęła bardzo być sexy mamą ze zdjęć, których się naoglądała na unboxingach na tiktoku, od którego teraz ogólnie ma detoks i w ogóle uważa, że dużo lepiej jest tak, jak teraz, co nie, że jest więcej unboxingów niż boksujących się na ulicach gości po trzydziestce złych na siebie nawzajem, przez to, że nie lubią tych samych kilkutastu kolesi, którzy w krótkich spodenkach biegają za piłką i pomiędzy nogami im dyndają, ciii. Lucyna czerwienieje. Zbyt daleko zapuściła się w swoje myśli, kiedy jest pobudzona i wypita na wet "puści" ją pieści. Pomimo, że jej wnuk ma już prawie roczek, nie przyznaje się do stosunków seksualnych. Starość umilają jej długie hybrydy i wełniaste paprochy uklejone z grudek kurzu i kociej sierści stapiające się z jej nabrzmiałymi henną rzęsami.

Rzeżączka, znów na myśli o niej przez tęgie ramię Lucyny przepływa impuls elektroniczny, który pojawia się też wtedy, kiedy podejmuje wysiłek fizyczny, którego ostatnio coraz częściej. Lucyna nie znosi wysiłku tak samo jak rzeżączki, dlatego seks uprawia przez telefon. Wysiłkowi fizycznemu jakiemu się oddaje, to sięganie butelek wina z wyższych półek, bo gach, co by jej mógł pomusz jest w telefonie, ale jest naprawdę! hahaha śmieje się Lucyna kiedykolwiek pyta ją o to inna Polka, którą stara się omijać w swoich autobusowych podróżach do miasta obok, w którym jest tańszy od Lidla Aldi. Lucyna tęskni za biedronkami.

Więc żeby wysiąga ostałą łapę w górę i już spod tamtego czy temu wyciągnięgeo podkoszulka wylewa się jak z miednicy przerosłe różowe drożdżowe ciasto jej nie zbyt bogatej zewnętrzności, ale nadrabia, jak to mówi, a potem zamaszystym ruchem się śmieje i zamiera, kiedy nikt nie dołącza, ale nikt nie rozumie, że Lucyna jest po polsku dużo bardziej wygadana, ale jest tu tylko do Nowego Roku, teraz to już na pewno! Teraz to już alkohol z wyższej półki. Lucyna całe życie próbowała wygrzebać się z obrzydliwego pogorzeliska, które orało jej cioty i pociotów - wyprowadzić rodzinę tak, żeby wszyscy myśleli, że ma pieniądze - dlatego kiedy odnajduje się w sytuacji, w której może być obserwowana, a paranoidalność jej mózgu nie pozostawia w jej życiu zbyt wiele momentów intymnej prywatności, to wybiera produkty z wyższej półki, bo o nich zawsze marzył jej dziadziuś, przy którym czuła się bezpiecznie jak zajączek, który nawet jak krzyczał do niej "ej kurewno, jakby mi cię kto w tarota wyłożył, to bym twojego ojca nie płodził. Był poetą, wściekle nienawidzącym wszystkich, którzy z Polski wyjechali do Anglii, bo sam kochał Anglię, ale jego nauczyciel od angielskiego był perfidnym cwelowatym kutasem i to w zasadzie przez niego nie pojechał, bo go nie nauczył angola. Ale to zawsze jej dziadzia zachlewając się na chybił trafił na śmierć mówił do jej okoła jak do zimnego lustra: Anglia jest jak cytata dziweczka, chce ruchać Polaków, a my nie możemy się im dać. Trzeba pokazać Anglii, więc teraz Lucyna pokazuje angolom swój cielisty brzuch i demonstruje grawitacje na obszernych obwodach swoich ulanych ramion. Nasłuchała się tego jak traumy i teraz ją powtarza. Ona sobie to w ten sposób tłumaczy, śmieje się przy tym zabasyszcie. Ludzie już teraz zaczynają się patrzeć na nią dziwnie, bo kiedy podnosi rękę do najwyższych półek, o których marzył jej dziadek, jej nawalony biust potrąca aseksualnie znajdujące się niżej butelki, które podrażnione jak wrastające włoski prują pizdy przejmująco i krystalicznie zwracając na siebie całą uwagę gwarnego dotąd supermarketu, które na obrzeżach Londynu w Wielkiej Brytanii pełnią funkcje ośrodków pomocy społecznej, ewentualnie funkcje zastępczych działań podejmowanych społecznie w celu nauwidaczniania zaległości umysłowo-fizycznych w poślednim przekroju społeczeństwa. Lucyna nienawidzi szewską pasją każdego, kto czerpie więcej socjalnych benefitów i spełnia więcej kryteriów otwierających przed nimi nieograniczone finansowe korzyści. Tak o zasiłkach zdemenciałej sąsiadki na nowiusienkim elektrycznym wielofunkcyjnym wózku inwalidzkim z wyświetlaczem myśli Lucyna. Tylko myśli, bo nie za bardzo ma komu powiedzieć. Nie ma w angielskim miasteczku przyjaciół, czy znajomych czy kogoś do kogo mogła by tak zwyczajnie po ludzku mordę otworzyć. To fakt, czuje się jak miliarderka i myli zażenowanie z nieśmiałością wobec jej postaci, oczywiście na swoją korzyść. Nigdy niezasymilizowana angielszczyzna, podobna do wielkiej jak byk owcy na chudych źrebięcych nóżkach kołysze się kwadratowo po po prostokątncyh ekranach swojego iphona w brokatowym kejsie z przelewającym się z tyłu kolorowym piaseczkiem w oleju tak jakby trudno to wytłumaczyć, to jest nowinka i każdy ma taki kejs ogólnie na fejsbuku to widać, ludzie są w nim szczęśliwi. "Nie stać cię na to" to by powiedziała Lucyna po angielsku w supermarkecie czarnej lasce, co na przykład się lampi na nią w danym momencie, bo chciałaby być Lucyną, ale nie może bo nie zniża się zainteresowaniami do poziomu nauki języka znienawidzonych przez Dziadzię angoli. Lucy dużo do ludzi mówi w myślach i jest im tam w stanie nawymyślać. Ma teorie na temat chorób sąsiadów, którzy nie są chorzy.

Obdarta ze swojego życia, odziera z zaufania każdą ponapoczynaną w swoim życiu relację, bo Lucyna wie dużo więcej o relacjach już teraz z tych broszurek i o mental helf i ogólnie szybciej od jej braciszka, który w wieku dwóch latek zmarł przygnieciony segmentem niekończącej się o niego beztroski. Lucynka, tak jak on swoimi bystrymi oczkami, wyłapuje różne rzeczy. Lucyna wierzy, że siedzi w niej Anioł, że jest po prostu lepsza od innych.

Matka strasznie zjebała ją za tą obserwawczość, kiedy Lucynka w szczegółach powtórzyła policjantom w jaki sposób tata biła mamę nożem do chleba. Teraz to jej trochę trauma, były badania na fejsbogu. Dlatego Lucyna zrezygnowana z natury, poddawała się każdemu napotkanemu na swojej drodze facetowi być może dlatego, że była zafascynowana kutasami, ale no właśnie nie ma za bardzo komu o tym opowiadać i sama już nie wie. Winko już tak nie działa jak kiedyś, pomyślała smutna i ulało jej się na wyświetlacz pełen postów innych ludzi, którym się udało. Zlała się plamą z kanapą. Na nowo zainstalowała tiktoka.

[robert7979]

New Post has been published on Budowa i remont

New Post has been published on https://remont.biz.pl/praca-za-granica/czy-praca-dla-spawacza-za-granica-sie-oplaca/

Czy praca dla spawacza za granicą się opłaca ?

Czy praca dla spawacza za granicą się opłaca ?

Choć polski rynek pracy działa coraz prężniej, wciąż trudno porównać zarobki i warunki pracy do standardów panujących za granicą. Wyjazd za granicę często wymusza sytuacja życiowa, niekiedy jest to chęć zasmakowania przygody. Sprawdźmy więc, czy praca dla spawacza za granicą będzie równie korzystna, co dla innych branż? Który kierunek obrać za cel podróży? Jak znaleźć atrakcyjne zatrudnienie? Ile zarobisz? Sprawdź nasz artykuł!

[mostrovskaa]

Hi! I love your art, your color and shape work is amazing!!

I wanted to ask if you have any Polish media you can recommend to us non-Poles - movies, shows, stuff like that

Hi! Thank you so much for the ask! It is a great pleasure for me to share some Polish media to the people! I just have to preface this and tell especially my fellow Poles that: I am by no means an expert on the subject, I like a lot of bad media, I like a lot of children's media and mainstream media that I love to shape by my own creativity ok and I don't know every single niche thing so please don't come for me. Be nice please or I'll die of embarrassment! With that being said, here are just some of my picks of some cool things I like that I would recommend to check out! (Again I don't know about how available these are around the internet and what would be the subtitle situation but still, i love these pieces of media and think they are interesting to even just read or check out visually if anything!)

- The Akademia Pana Kleksa movies (Akademia Pana Kleksa, Podróże Pana Kleksa and Pan Kleks w Kosmosie) (1984-1988)- These children's fantasy and fable inspired beautiful movies based on a book incorporate beautiful puppetry and set designs, visually they are one of my biggest inspirations. Having both dark,whimsical and sci-fi elements they have been in my visual language since I saw them as a kid! Really really recommend looking into them, even though they may be wacky and strange at times! 

And they contain absolutely amazing songs :

Available to watch without subtitles unfortunately here, but worth to check out the visuals of all the movies in the series: https://www.ninateka.pl/vod/dla-dzieci/akademia-pana-kleksa/ 

- Poszukiwany, Poszukiwana (Man- woman wanted) (1972) (one of my favorite movies ever!) - a comedy film about a museum curator who gets accused of stealing a painting and goes into hiding as a maid. You would think with polish humor it would be the typical: haha man dressed as a woman, hilarious! type stuff but no! It’s funny, charming, sweet and smart and surprisingly based. Marysia, just one chance please queen. 

available to watch with subtitles here (alongside many other great Polish movies): https://35mm.online/vod/fabula/poszukiwany-poszukiwana

- Ranczo (tv show, 10 seasons, I believe it’s available on Netflix) - the epitome of Polish society. This is just pure Poland in tv show format. A timeless classic, never gets old, never stops being funny and relevant. Watched it a million times and could watch a million more and not get bored. An American woman with Polish heritage comes back to her family village and chaos ensues. I think the characters are so well defined you don’t need to know so much deep Polish lore to get what is going on so I really recommend it!

Other stuff you can find on Netflix I recommend are: 1670 - comedy show about 17th century Poland, Rojst (all seasons)- crime show set mainly in the 90’s.

And something that’s a Polish phenomenon that I absolutely love is media based around popular copypasta: a short film Fanatyk  based on this timeless classic of a copypasta, and a tv show called Emigracja XD - about polish guys finding work in the UK.

And obviously the shows I make art for are always something I encourage people check out like Czterdziestolatek (amazing old show with a cult following) and Ojciec Mateusz (absolute shitty formulaic 30 season tv show that i love with all my heart).

Thank you again, sorry for the long post! There’s obviously many more cool Polish media to watch but this is just what immediately popped into my head! :-))

[horsesarecreatures]

*EGERIA PASB 1997 Grey Polish Arabian Mare

*Eukaliptus (*Bandos x Eunice by Comet) x Emigracja (Palas x Emisja by *Carycyn)

I just made an inquiry about this horse. A Polish Arabian breeder in Maryland, who was previously charged with the neglect of 140 horses but given back 60, is dispersing her remaining herd. I can't stand to see a Eukaliptus daughter wind up in a bad place, and she seems at-risk given the owner's history so I reached out. They want $1000 - $3000 for each horse though, I'm not comfortable paying that for a 28 year old mare that I have no intention of breeding (especially considering I'd have to probably pay at least $1k just to get her to me and I have no idea if she is rideable). I'm happy to send references and financial statements showing I can afford her upkeep though. We'll see if the owner is reasonable.

[myslodsiewniav]

Usiadłam do kompa aby spisać, że mam mieszane uczucia po dzisiejszej wizycie u radcy prawnego i po wiadomościach od mojego szefa (w końcu coś napisał). Mój pies pół godziny temu dostał się do półki do któej nie powinna była się dostać, rozszarpała coś czego nie powinna i ledwie chwilę temu ogarneliśmy bałagan po jej płukaniu żołądka. Do tego moi rodzice przyjechali "na kawkę" niespodziewanie z odsieczą pienieżna. To był dzień bogaty we wrażenia, chciałam to spisać, a ledwie otworzyłam ten arkusz (? okno?) wtedy podszedł O. i oznajmił, że jest otwarty na rozmowę rozmowę o emigracji ze względu na naszą trudną sytuację finansową - oczywiście jeżeli myślę o emigracji jako o rozwiązaniu problemu i szansie na zarobienie pieniędzy. Możemy na przykład lecieć na Islandię. O ile chcę i o ile myślę o tym.

O.O

WHAT!?

No i jestem w szoku.

ZA DUŻO SIĘ DZIEJE....

JAK to EMIGRACJA!? Skąd ten pomysł? Dopiero co zapisał się na wymarzone studia...!!

A on na to, że chciał powiedzieć, że jest otwarty na taką rozmowę, bo biorąc uwagę moje dotychczasowe doświadczenia życiowe BYĆ może też to rozważam.

ŻE COOOOO????

Nah, muszę odpocząć, bo kurwa zwariuję

[szyszkasosnowa]

Netflix, cinema and pirated stuff wrapped

Tumblr not giving me year in review got me yearning for summaries. So have a list of the movies and shows I've seen this year.

Again, if any follower would like to make it into a kind of a tag game, please do 🥺.

Batman, 2022. Loved Robert Pattinson in a smudged makeup. Loved Paul Dano. Loved the music and the climate of Gotham. Another shameful example of the main female character being worked in the story quite sloppily, as the movie wouldn't really suffer without the Catwoman.

One Flew Over the Cuckoo's Nest, 1975. Actually good.

Guardians of the Galaxy vol.3, 2023. This is what they mean by 'marvelisation' tho I'm not sure if we can use it for the Marvel movie. I mean the fear of being genuine and serious oversaturation of jokes to the point of tastelessness. Rocket's backstory was less moving than that of Dr. Doofenshmirtz. But I absolutely fell for Cosmo the dog and have to add one star for her. Right into my Laika fells.

Blade Runner, 1982. Actually not that good. But Rutger Hauer was kinda hot.

Barbie, 2023. Oh boy. Really hilarious and fun in the first two thirds. Then the Kens' plot was so botched and filled with the shallowest ideas of womanhood and feminism, I felt as if I was watching something written by an 16-y.o. who just got on tumblr.

Oppenheimer, 2023. Wooooo the physicists, woooo the physics, wooooooo the Manhattan project!!!!! Woooo Cillian Murphy's beautiful eyes!!!! It was like seeing Blorbos from my papers come to life.

Brother Bear, 2003. Fucking amazing.

A Bug's Life, 1998. Good. But I'm afraid I will forever associate it with that one yaoi alice cooper poison comic. You know the one.

Schindler's List, 1993. Actually good.

Deadpool, 2016. Eh. Probably would like it better if I saw it when it came out.

Niebezpiecznie dżentelmeni, 2022. I appreciate the concept, but it could be better. Marcin Dorociński as Witkacy was the most memorable I think.

Chłopi, 2023. Crazy good.

The Lobster, 2015. I like a weird film, it has to be said.

Aguirre, Wrath of God, 1972. Fine.

Fitzcarraldo, 1982. I'm in love.

Emigracja xD, 2023. A good, Polish show?? A good, Polish comedy show??? More likely than you think!!! Seriously, where are all the fans?

1670, 2023. Another good Polish comedy show????? I love that it has a small tumblr fandom already.

2nd season and a half of 3rd of The Witcher Netflix. I cannot overstate how shit it was. Do not watch.

[panoszczednypl]

Życie w Dubaju - plusy i minusy - czy warto emigrować?

Dubaj, znany jako miasto przyszłości, przyciąga swoim blaskiem, luksusem i dynamicznym rozwojem. Tutaj nowoczesna architektura splata się z bogatą kulturą, a możliwości zawodowe i życiowe zdają się nie mieć granic. Życie w Dubaju oferuje unikalne doświadczenia, od ekskluzywnych centrów handlowych po imponujące projekty urbanistyczne. W tym artykule przybliżymy szczegółowo, co oznacza codzienne życie w Dubaju. Przyjrzymy się zarówno zaletom, jak i wyzwaniom, które niesie ze sobą życie w tym wielokulturowym mieście. Poruszymy kwestię możliwości zawodowych, kosztów utrzymania, jakości życia oraz kulturowych aspektów życia w Dubaju.

Życie w Dubaju - między tradycją a nowoczesnością

Dubaj, będący drugim co do wielkości emiratem w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, wyróżnia się na tle innych miast swoją imponującą architekturą i rekordami. To właśnie tutaj znajduje się najwyższy budynek świata, ogromne centra handlowe i sztuczne wyspy, które robią wrażenie na każdym odwiedzającym. Ale Dubaj to nie tylko architektoniczne cudy, to również miejsce, gdzie spotykają się kultury z całego świata, tworząc wyjątkowy, wielokulturowy klimat. Rozwój Dubaju w ostatnich dekadach jest zdumiewający. Z małej wioski rybackiej przekształcił się w tętniącą życiem metropolię. W 2023 roku liczba mieszkańców miasta przekroczyła 3,5 miliona, a przyrost populacji od 2019 roku wyniósł ponad 200 tysięcy osób. Interesujące jest, że tylko 15% mieszkańców to Emiratczycy, reszta to ekspaci i pracownicy migrujący, co dodatkowo wzbogaca kulturową mozaikę Dubaju. Życie w Dubaju to fascynujące połączenie tradycji z nowoczesnością. Dostęp do ekskluzywnych restauracji, rozległych centrów handlowych i różnorodnych przygód na świeżym powietrzu sprawia, że w tym mieście trudno o nudę. Dodatkowo Dubaj oferuje mnóstwo możliwości zawodowych w różnych sektorach, co przyciąga tutaj profesjonalistów z całego świata. Codzienne życie w Dubaju może się różnić w zależności od indywidualnych preferencji, ale łączy mieszkańców wysoki standard życia. Miasto to słynie z bezpieczeństwa, czystości i rozbudowanej infrastruktury. W weekendy wielu mieszkańców korzysta z pięknych plaż lub wybiera się na odkrywanie pustynnych krajobrazów poza miastem. Dla miłośników miejskiego stylu życia Dubaj oferuje niezliczone luksusowe zakupy, różnorodne opcje kulinarnych doznań z całego świata i tętniącą życiem scenę nocną. Dzięki powszechnemu użyciu języka angielskiego, mieszkańcy z Wielkiej Brytanii bez problemu odnajdują się w tym mieście. Dubaj to również miasto festiwali i wydarzeń. Od festiwali filmowych, przez koncerty jazzowe, festiwale kulinarne, po słynny Festiwal Zakupów w Dubaju – zawsze dzieje się tu coś interesującego. To miejsce, które oferuje coś dla każdego, ze stylem życia, który może być zarówno spokojny, jak i pełen wrażeń.

Zalety życia w Dubaju i Zjednoczonych Emiratach Arabskich

Dubaj kojarzy się z niekończącym się słońcem. Ponad 300 dni w roku świeci tu słońce, co czyni to miasto rajem dla miłośników ciepła. Od października do maja panuje tu komfortowy klimat z temperaturami oscylującymi w granicach 20-30°C. To idealny czas na korzystanie z pięknych plaż i aktywności na świeżym powietrzu. Lato przynosi jednak intensywne upały, co może być wyzwaniem. Jedną z głównych zalet pracy w Dubaju jest brak podatku dochodowego. Oznacza to znacząco wyższą pensję netto w porównaniu z krajami o wysokich stawkach podatkowych, jak Wielka Brytania. Dla rodzin ważnym aspektem jest system edukacji. W Dubaju znajdują się szkoły międzynarodowe o wysokim standardzie, często oparte na brytyjskim systemie edukacyjnym. Co prawda edukacja dla nieobywateli nie jest darmowa i może być kosztowna, ale oferowana jakość nauczania i udogodnienia często rekompensują te wydatki. Dubaj, położony na skrzyżowaniu Europy, Azji i Afryki, to doskonała baza wypadowa do podróży. Międzynarodowe lotnisko w Dubaju oferuje loty do większości dużych miast na świecie, a samo miasto przyciąga turystów atrakcjami takimi jak Burdż Chalifa czy Palm Jumeirah. Angielski jest szeroko rozpowszechniony i zrozumiały w Dubaju, co ułatwia adaptację anglojęzycznym ekspatom. Znaki drogowe, menu w restauracjach i dokumenty urzędowe dostępne są zazwyczaj również w języku angielskim. Dubaj kojarzy się z luksusem i wysokim standardem życia. Miasto jest bezpieczne, czyste i posiada światowej klasy infrastrukturę. Niski wskaźnik przestępczości, efektywne egzekwowanie prawa, luksusowe apartamentowce i willi, a także bogata oferta sklepów i restauracji - to wszystko sprawia, że życie w Dubaju jest komfortowe. Przy analizie zalet życia w Dubaju, warto również zwrócić uwagę na potencjalne wyzwania i czynniki, które należy rozważyć przed podjęciem decyzji o przeprowadzce.

Życie w Dubaju - wady i słabe strony arabskiego kraju

Decyzja o przeprowadzce do Dubaju wiąże się z szeregiem potencjalnych wyzwań, które należy rozważyć. Poniżej przedstawiamy najczęstsze problemy, z jakimi mogą się spotkać ekspaci. Życie w Dubaju wymaga uzyskania różnych pozwoleń. Dotyczy to pracy, prowadzenia samochodu czy nawet zakupu alkoholu. Procesy te mogą wydawać się skomplikowane, ale zrozumienie ich ułatwia adaptację. Prawo w Dubaju oparte jest na prawie islamskim, co ma wpływ na relacje osobiste. Wspólne mieszkanie par niebędących w związku małżeńskim jest technicznie nielegalne. Chociaż w praktyce prawo to jest często ignorowane, zwłaszcza wśród ekspatów, warto mieć świadomość tego aspektu. Czynsze w Dubaju mogą być wysokie, zwłaszcza w porównaniu z regionami Wielkiej Brytanii poza centrum Londynu. Średnia cena wynajmu jednopokojowego mieszkania w centrum to około 1614,65 funtów, a trzypokojowego – około 2791,93 funtów. Ceny spadają poza centrum miasta. W lecie temperatury w Dubaju mogą przekraczać 40℃. W tym okresie większość aktywności przenosi się do wnętrz lub odbywa się wcześnie rano lub późno wieczorem. Warto pamiętać o tym aspekcie, zwłaszcza jeśli nie przepadamy za gorącym klimatem. W Dubaju rząd kontroluje treści medialne i nakłada ograniczenia internetowe. Niektóre strony i aplikacje, takie jak Skype czy WhatsApp, są blokowane, co może wpłynąć na komunikację z rodziną i przyjaciółmi w ojczyźnie. Kultura w Dubaju, oparta na tradycjach islamskich, różni się od tej w Wielkiej Brytanii. Przejawia się to m.in. w prawie dotyczącym publicznych okazywania uczuć czy stroju wymagającego skromności zarówno u mężczyzn, jak i kobiet. Alkohol dostępny jest w licencjonowanych miejscach, ale jego publiczne spożywanie i transport są ściśle kontrolowane. Wymagana jest licencja na zakup alkoholu w sklepach, co może być zaskoczeniem dla Brytyjczyków. Te czynniki pomagają zrozumieć, jakie wyzwania mogą towarzyszyć życiu w Dubaju. Ważne jest, aby pamiętać, że doświadczenia są indywidualne i to, co dla jednych jest wyzwaniem, dla innych może nie stanowić problemu.

Czy warto wyemigrować do Dubaju?

Decyzja o przeprowadzce do Dubaju z Wielkiej Brytanii wymaga starannego rozważenia licznych zalet i potencjalnych wyzwań. Atrakcyjna pogoda, interesujące możliwości zawodowe, korzyści podatkowe i tętniące życiem życie towarzyskie mogą kusić. Równie ważne jest zastanowienie się nad procedurami uzyskiwania pozwoleń, niuansami kulturowymi, kosztami życia oraz intensywnym letnim upałem. Przeprowadzka do innego kraju to nie tylko zmiana otoczenia, ale zmiana stylu życia, która może mieć dalekosiężne wpływy na codzienne funkcjonowanie. Bycie dobrze poinformowanym i przygotowanym jest kluczowe. Im więcej wiesz o potencjalnym nowym miejscu zamieszkania, tym łatwiejsza będzie Twoja adaptacja. Dubaj, ze swoją mieszanką kultur i możliwości, rzeczywiście może być wspaniałym miejscem do życia, ale jak każde inne miasto, ma swoje unikalne wyzwania. Ostatecznie to Ty decydujesz, czy zalety przeważają nad wadami. Jest to głęboko osobista decyzja, zależna od indywidualnych potrzeb, oczekiwań i zdolności adaptacji. Mamy nadzieję, że dzięki dostarczonym informacjom jesteś o krok bliżej do podjęcia świadomej decyzji.

FAQ - najczęstsze pytania o życie w Dubaju

Jakie są główne zalety życia w Dubaju? Życie w Dubaju oferuje wysokie zarobki, wolność od podatku dochodowego, bezpieczne środowisko i imponującą infrastrukturę. Miasto to również raj dla miłośników zakupów i luksusu. Czy koszty życia w Dubaju są wysokie? Tak, Dubaj uchodzi za jedno z droższych miast. Wysokie koszty dotyczą zwłaszcza wynajmu mieszkań, edukacji i usług medycznych. Jakie wyzwania mogą napotkać imigrantów w Dubaju? Wyzwania obejmują adaptację do gorącego klimatu, zrozumienie lokalnych zwyczajów i przepisów oraz poruszanie się w wielokulturowym środowisku. Czy Dubaj jest przyjazny dla ekspatów? Tak, Dubaj jest bardzo przyjazny dla ekspatów, oferując im szerokie możliwości zawodowe i społeczne w międzynarodowym środowisku. Czy język angielski wystarczy do życia w Dubaju? Tak, angielski jest powszechnie używany w Dubaju, zarówno w biznesie, jak i w codziennym życiu. Read the full article

[1234567ttttttttttt]

Wielka emigracja

[agneswieckowska]

10 lat w Szwecji czyli co we mnie zmieniła emigracja.

[gohulec]

"Bolesne jest bankructwo tego złudzenia, że to nowe pokolenie jest otwarte, tolerancyjne, europejskie. To jakiś upiorny chichot historii, gdy okazuje się, że w niektórych młodziakach powraca konserwatyzm, męska przemoc, okopywanie się w twardych zasadach i ich historyczne pilnowanie. Za szybko uwierzyliśmy w społeczną zmianę. Chłopcy w tym pokoleniu wydają się przerażeni światem, przyspieszonymi zmianami społecznymi, w wyniku których kobiety rosną w siłę, są coraz bardziej świadome, a oni czują się zagrożeni, zaniedbani, szukają tożsamości w grupie, w radykalizmach. Roczniki 80. to ostatnie pokolenie wychowane w systemie, który wymuszał narodzinach trwałość. Ludzie byli nieszczęśliwi, niespełnieni ale trzymali się siebie, bo byli zależni od siebie ekonomicznie. W latach 2000 przyszła masowa emigracja zarobkowa, rozszczelnienie obyczajowe, rodziny się posypały. To pierwsze pokolenia, które wychowały masowo samotne matki. Dodatkowo w szkole uczy ich nauczycielki, przedstawicielki zawodu bardzo niedofinansowanego, o wyjątkowo niskim prestiżu. Widzieli, jak społeczeństwo nie szanuje ważnych dla nich kobiet, a jednocześnie nie mieli męskich wzorców."

[walvitswordsandpoems]

Trends of immigration (preferences) from various european countries.

[polishwomenartists-sztukakobiet]

Katarzyna Gajewska, The Air is on Fire, 2008

Mixed media on canvas, 102 x 76 cm

#Herstoria: A wszystko zaczęło się od jednej pracy... dawno, dawno temu za górami za lasami (jak jeszcze mieszkałam w Londynie) siedziałam na kompie, a dziecko spało w pokoju obok.

Jak co wieczór wertowałam tumblr i inne takie w poszukiwaniu inspiracji. @abwwia

Mówimy tutaj o czasch pre-instagramowych. Siedzę, scrolluję - A tu boom! Takie cudo!

Wszystko mnie w tym portrecie oczarowało i pochłonęło - kolory, kadr, symetria, proporcje. No perfecto! Patrzę na nazwisko: K.Gajewska from Ireland. -"ska" ... czy ma polskie korzenie, czy mówi po polsku?

Udostępniam, podaję dalej i zapisuję na dysku "u siebie"...

Kilka tygodni, a może miesięcy poźniej - dostaję wiadomość z podziękowaniem za udostępnienie. Ale miło! Od wiadomości do wiadomości połączyła nas emigracja, macierzyństwo i sztuka - zawiązała się piękna znajomość, którą cenię szczególnie. Kasia jest jedną z niewielu osób, które towarzyszą mi od lat przez te wszystkie moje upadki i wzloty. Cierpliwie czyta moje wiadomość, odpowiada, interesuje się, jest.

Jej talent, pracowitość i determinacja są dla mnie inspiracją! Jedna z najsilniejszych kobiet jakie znam. A karma rozdała jej bardzo ciekawe karty w tym wcieleniu. Pomimo to, a może dzięki temu - ma serce dla innych!

Chciałabym, żeby jej prace były bardziej doceniane, a obrazy częściej kupowane. Bo warto wspierać polskie malarki - i dobrych ludzi. Dlatego zapraszam na profil

@katarzyna_gajewska_work

Oraz stronę Artystki:

www.katarzynagajewska.com

Fb : facebook.com/profile.php/?id=100038685087210

www.saatchiart.com/account/artworks/1096

kto wie? Może Kasia przyjmie zamówienie na portret? Sprawdź sama! #sztukakobiet

#katarzynagajewska #art #artist #painter #malarka #sztukanowoczesna #contemporary #PalianShow #contemporaryfemalepainter #sztuka #malarstwo #herstoria #portret #gajewska #kupujsztukę

[kulturalnylunatyk]

2023, szybkie podsumowanie

teatr: O połowę mniej niż rok temu, ale za to bardzo mocna czołówka. I tak, wciąż - tylko tu jeszcze coś iskrzy.

Art of Living, Kallwat, Stary

Jak nie zabiłem swojego ojca, Pakuła, Łaźnia

Biesy Endemonidos, Wierzchowski, Opole

Ulisses, Kleczewska, Poznań

My way, Krystyna Janda

Melodramat, Anna Smolar, Powszechny

Spartakus. Miłość w czasach zarazy, Skrzywnek, Szczecin

Poza tym, bez kolejności: Botticelli, Świątek, Słowak; Świat jest gdzie indziej, M.Czarnik, AST Opera za trzy grosze, Montag, Stary; Książę niezłomny, Warsicka, Stary; Lalka, Klem, Słowak (po raz drugi); Lazarus, Klata, Capitol Wrocław; Genialna Przyjaciółka, Marciniak, Stary; Żywot i śmierć w Sacramento Hersha Libkina, Kielce; Goście wieczerzy pańskiej, Nowy Teatr, Fryzeł/Bergman; Balkony. Pieśni miłosne, Lupa, Teatr w Podziemiu Wrocław; Sen nocy letniej, Klata, Poznań; Lear, Andrzej Seweryn; Zmierzch długiego dnia, Perceval, Stary Empuzjon, Talarczyk, Katowice

a na deser top 5 „o ja pierdolę”

Marzyciele, Teatr Barakhah ("o ja pierdolę" do kwadratu)

Inteligenci, W. Malajkat

Niespodziewany powrót, Karolak & Olbrychski

1984.Ministerstwo miłości, Ludowy

Act of Killing, Klata, Słowak

seriale: Umiarkowanie, jakby się kończyły. Czyżby został już nam tylko Taylor Sheridan i powtórki z Mad Men? 1. Sukcesja (finał) 2. Tokyo Vice 3. The Last of Us, West Wing (Sorkin!) 4. 1923 (Taylor!), Biały Lotos (s.2), Szpieg wśród przyjaciół 5. The Offer, Emigracja XD, Spy/Master, Uczciwa kobieta

reszta chronologicznie, od końca: The Crown (s.final), Slow Horses (s.03), 1670, Idol, Warszawianka, Collateral, Trzy dni kondora, Dobre matki, Zakłamane życie dorosłych, Yellowstone (s.05)

filmy: w tym roku z braku czasu i tytułów wyszło trochę mało, ale genialny Tar nadrabia luki!

Tar

...

W gorsecie

Kos, Filip, Horror Story

Fabelmanowie, Mars Express, Living, Babilon

reszta chronologicznie, od końca: The 50 Year Argument, Na ścieżce wojennej, Czas krwawego księżyca, Goonies, Chleb i sól, Freestyle, Air, Prywatna wojna, Chłopi, 21 Jump Street, Pan Samochodzik, Glass onion, Aftersun, Kosmiczne maszyny, Sharper, Duchy Inisherin, Argentyna 1985, Niebezpieczni Dżentelmeni. Ale może warto jakoś osobno zaznaczyć te niemoralnie złe produkcje: Różyczka 2 i Lewandowski Nieznany

czytanie: wydawało się że było tego bardzo mało. a lista całkiem pokaźna. Z regularności to już tylko Dwutygodnik, ale i to po łebkach, i tam nadal wybitne felietony O.Hund(!), czasem jeszcze Bieńczyk w Ksiązkach. 1. Gwiazda piołun - Andrzej Franaszek 2. Ford. Reżyser - Michał Danielewicz 3. Wiersze - Robert Haas, 3. Orwell - Dzienniki z folwarku 4. Schron przeciwczasowy - Gospodinow 4. Wygnaniec. Biografia Baumana - Domosławski 5. Akwarium - o Związku Literatów Polskich - Tomasz Potkaj

Poza tym rozczarowujące umiarkowanie: Odrzania Rokity, To jest ten wiatr Nowaka, Miłość w czasach zarazy Marqueza, Empuzjon Tokarczuk, Kult Orbitowskiego, (nie)miły facet Glovera, Który tak śpiewa - o ptakach, teksty zebrane pod red. Kornhausera, Lekka przesada Zagajewski, Powszednia historia Sebastian Nowak, Marzenia filmowe Andrzeja Wajdy - Janickiego, Andrzej i Krystyna - późne obowiązki, Odbiorca ubezwłasnowolniony Barańczak, Mieszaniny Jan Błoński, Wypisy z ksiąg użytecznych - Miłosz, Rośliny w wierzeniach i zwyczajach ludowych - Fischer, Przebłyski historii - o Leopoldzie Buczkowskim, Notatnik osobisty - Joseph Conrad, Listy znad jeziora Como - Romano Guardini, Wszystkie drogi prowadzą na Krupniczą, Małe folio - Mrowcewicz, 3-tomowy inwentarz biblioteki Miłosza, komiksy - Wydział 7, SPATIF - Szarłat, Rodzina Monet, Koronkowa robota - Łazarewicz. Ale - Pan Samochodzik Niemirskiego jest zaskakująco niezły!

granie: jakoś bez rewelacji i wielkich zachwytów, dlatego w kolejności jakości: Oxenfree 2 - Bryant Cannon, Stray - Blue Twelve, Hogwarts Legacy, Immortality S.Barlow, 12 minutes - Louis Antonio, Florence - Ken Wong. No i wielki powrót czyli remake Tony Hawk Pro Skater 1+2 (!)

outdoor: za mało wyjść i wystaw, no bo czesiek i wyjazdy! Ale udało się wyrwać parę zachwytów: Palazzo Barberini w branżowym anturażu, codzienności Joanny Turek (Mocak), Bruno Schulz (Mocak), wrocławskie murale na Roosvelta, ogród Bellingham, dom napoleona na Elbie, muzeum i studio Paramount, themepark Universala

jedzenie: bardzo, bardzo dużo dobroci i przyjemności. Filthy Fried Food wielokrotnie, podobnie jak Diavola w Nolio, a poza tym świętomarciński obiad (gęsie serca w żurku), pizza z kwadratowego psa, gdyńskie chapki, czyżby najlepsza pizza ever w Quarterspace w LA, tamże dajner Burger'n'Pie, in-&-out, butterbeer w Harry Potter World, dużo dobrego we Włoszech (Elba i rzymskie smaki od Rachel Roddy), śniadania i kolacje w Cannes, wspaniały winebar w Nicei i przepyszne bistro pożegnalne w tejże, wybitna uczta w bistro w Annecy, roztoczańskie łupcie z kaszą gryczaną, kaszubskie ryby, poznańscy winnowiercy, wrocławski kotlet w Młodej Polsce, uczty w Bibendzie, smaczności w kropce, samotne Lupo, wspólna Madonna i Allora. Do tego dużo dobrego na tarasie, fenelowa majówka u kasi, ostatki balkonowe na Sarego, pijane Confetti Fest, gulasz u Andertów, cykl styp i pogrzebin w Żonglerce, pizza u Konrada, wigilia Pigeon, Ekipy i Wieliczka

[cypr24]

Emigracja poakcesyjna 2004-2024 – nowy projekt badawczy Muzeum Emigracji w Gdyni

Weźcie udział w specjalnej, emigracyjnej ankiecie Muzeum Emigracji #Cypr #ankieta

W 2024 roku przypada 20. rocznica akcesji Polskiej do Unii Europejskiej. W Muzeum Emigracji w Gdyni uruchamiamy z tej okazji nowy projekt badawczy – „European dream. Emigracja poakcesyjna 2004-2024”. W trakcie trwania projektu przyjrzymy się MARZENIOM polskich emigrantów poakcesyjnych, którzy po 2004 roku wyjechali z Polski, by za granicą realizować swoje życiowe cele. Nowa perspektywa Muzeum…

[koval-nation]

44) Tatarzy polscy, Lipka Tatars (Lipka – odnosi się do Litwy, zwani także Lipkowie, Lipkas, Tatarzy Litewscy, Lithuanian Tatars; później także – Polish Tatars, Tatarzy polsko-litewscy, Polish-Lithuanian Tatars, Lipcani, Muślimi, Lietuvos totoriai, Літоўскія татары– termin rozpowszechniony w okresie międzywojennym, określający Tatarów mieszkających na dawnych terenach Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Dawniej nazywani również Tatarami litewskimi lub Tatarami litewsko-polskimi. Współcześnie mniejszość etniczna w Polsce.

Tatarzy osiedlali się w Wielkim Księstwie Litewskim od końca XIV w., głównie w okolicach Wilna, Trok, Grodna i Kowna, a od XVII w. także w Koronie, gł. na Wołyniu i Podolu, a u schyłku wieku na Suwalszczyźnie. Nazywano ich Lipkami lub Muślimami. Nazwa Lipki pochodziła od tureckiej nazwy Litwy. Najczęściej byli to uchodźcy polityczni należący do starszyzny tatarskiej Złotej Ordy i Krymu, przyjmowani szczególnie chętnie przez księcia Witolda i osadzani na ziemi jako ludność zobowiązana do służby wojskowej (na ogół w odrębnych chorągwiach tatarskich). Takim zbiegiem szukającym schronienia u Witolda był chan Złotej Ordy, Tochtamysz, który uciekł na Litwę przed swoim przeciwnikiem w 1395. W wyniku wypraw Witolda na Krym na Litwie osiedlono wielu Tatarów, sojuszników i jeńców, którzy zamieszkali wokół Trok oraz nad rzeką Waką. W 1409 na Litwę uciekli z wojskiem synowie Tochtamysza prowadzeni przez Dżalal ad-Dina, który walczył u boku Witolda pod Grunwaldem. W wojnie z Krzyżakami w 1414 brał udział tatarski oddział Betsub-ułana, młodszego syna Tochtamysza. W latach 30. XV w. emigracja tatarska przeżywała swoje apogeum. Tatarzy osiedlani byli w okolicach Trok, Wilna, Kowna, Lidy, Krewy, Nowogródka i Grodna. Osadnictwo zwiększali tatarscy jeńcy wojenni, którzy przez kolejnych władców osadzani byli we wsiach tatarskich na Litwie. Ostatnie grupy emigrantów politycznych z tatarszczyzny przybyły do Wielkiego Księstwa na początku XVI w. Otrzymywane przez Tatarów hospodarskich, czyli pochodzących z arystokracji tatarskiej, liczne przywileje zapewniły im zachowanie pewnej autonomii i muzułmańskiej religii. Rody (np. Glińscy, Szyryńscy, Barancewicze) otrzymywały herby i nadania ziemskie w zamian za służbę wojskową. Wraz ze starszyzną przybywali na Litwę tzw. Tatarzy-Kozacy, nienależący do rodów arystokratycznych, którzy parali się rolnictwem. Obie grupy otrzymały przywileje od Zygmunta II Augusta w latach 1561 i 1568, Stefana Batorego w 1576, Zygmunta III Wazy w 1609 i Władysława IV w 1634. Kolejną grupą społeczną byli płacący pogłówne tzw. Tatarzy miejscy, osiedleni na przedmieściach miast, których nie obejmowały królewskie i sejmowe przywileje. Według obliczeń historyków w XVI w. ziemie Wielkiego Księstwa zamieszkiwało 3000–4000 Tatarów. Na przełomie XV i XVI w. w wojsku polsko-litewskim pojawiły się pierwsze roty tatarskie. W wyniku wojen z Moskwą część Tatarów przeniosła się do dóbr magnackich na Ukrainie.

W II połowie XVII i XVIII w. szlachta tatarska w znacznym stopniu się spolonizowała, zaś Tatarzy w miastach ulegli wpływom białoruskim. W 1673, z powodu negowania ich szlachectwa, część Tatarów polsko-litewskich przeszła na stronę armii sułtana Mehmeda IV, jednak wkrótce większość z nich wróciła na stronę polsko-litewską. W wyniku postanowień rozejmu w Żurawnie, Lipkowie mieli wrócić pod panowanie tureckie. Osiedli w pobliżu Kamieńca Podolskiego, posiłkując załogę turecką przeciw Polsce. W okresie międzywojennym w granicach Polski żyło ok. 5,5 tysiąca Tatarów (województwo wileńskie, nowogródzkie i białostockie). Tatarzy zachowali odrębność wyznaniową, tradycję pochodzenia i obyczaje; działał Związek Kulturalno-Oświatowy Tatarów RP, Tatarskie Muzeum Narodowe w Wilnie, Tatarskie Archiwum Narodowe. W czasie II wojny światowej, Tatarzy ponieśli dotkliwe straty, szczególnie wśród inteligencji. Po wojnie w granicach Polski pozostały 2 wsie, które zachowały charakter tatarski; obie leżą w dzisiejszym województwie podlaskim (Bohoniki i Kruszyniany). Ponadto Tatarzy żyją rozproszeni w Gdańsku, Białymstoku, Warszawie i Gorzowie Wielkopolskim. Według narodowego spisu powszechnego 2011 narodowość tatarską zadeklarowało 1916 osób, z czego 665 jako jedyną. Od 28 grudnia 1925 działa Muzułmański Związek Religijny w Rzeczypospolitej Polskiej (obecnie z siedzibą w Białymstoku), a od 1992 Związek Tatarów Rzeczypospolitej Polskiej (z autonomicznymi oddziałami w Białymstoku i Gdańsku). Zwyczaje Tatarów zamieszkujących w dawnej Rzeczypospolitej zostały opisane m.in. w powstałym w roku 1558 Traktacie o Tatarach polskich.

Tatarzy to mniejszość etniczna, do której przynależność podczas przeprowadzonego w 2011 narodowego spisu powszechnego ludności i mieszkań zadeklarowało 1828 obywateli polskich (wg danych poprzedniego narodowego spisu powszechnego ludności i mieszkań z 2002 liczebność mniejszości tatarskiej wynosiła 447 osób), w tym: w województwie podlaskim – 539 osób (według narodowego spisu powszechnego ludności i mieszkań z 2002 – 319), mazowieckim – 332 (według narodowego spisu powszechnego ludności i mieszkań z 2002 – 22), pomorskim – 175 (według narodowego spisu powszechnego ludności i mieszkań z 2002. Tatarzy zamieszkują rdzenne kolonie tatarskie na Białostocczyźnie (Bohoniki i Kruszyniany) oraz miasta: Białystok, Sokółkę, Dąbrowę Białostocką, Warszawę i Gdańsk. Tatarzy w Polsce zatracili znajomość swojego ojczystego języka, pozostali natomiast wierni religii muzułmańskiej. Istotne znaczenie w życiu mniejszości tatarskiej odgrywa działalność Muzułmańskiego Związku Religijnego w Rzeczypospolitej Polskiej. W 2023 r. ukazała się publikacja Stowarzyszenia Jedności Muzułmańskiej pt. Kęsim, kęsim czyli Urywki z najnowszej historii Tatarów i islamu w Polsce w listach Macieja Konopackiego do Mahmuda Tahy Żuka (1968-1977). TVP Białystok nadaje raz w miesiącu program o tematyce związanej z mniejszością tatarską zamieszkującą Podlasie pt. Tatarskie Wieści (dawniej w programie wszystkich mniejszości narodowych i etnicznych na Podlasiu pt. Sami o sobie). Najważniejsze tytuły prasowe to:

Rocznik Tatarów Polskich – rocznik

Przegląd Tatarski – kwartalnik

Życie Tatarskie – dwumiesięcznik wydawany w latach 1998–2017.

W 2021 na antenie TVP Dokument miała miejsce premiera 8-odcinkowego serialu dokumentalnego Tatarzy polscy.

Turecka grupa etniczna, która pierwotnie osiedliła się w Wielkim Księstwie Litewskim na początku XIV wieku. Pierwsi osadnicy tatarscy starali się zachować swoją religię szamańską i szukali azylu wśród niechrześcijańskich Litwinów. Pod koniec XIV w. kolejna fala Tatarów – tym razem muzułmanów – została zaproszona do Wielkiego Księstwa przez Witolda Wielkiego. Tatarzy ci najpierw osiedlili się na właściwej Litwie w okolicach Wilna, Trok, Grodna i Kowna, a później rozprzestrzenili się na inne części Wielkiego Księstwa, które później stały się częścią Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Obszary te obejmują części dzisiejszej Litwy, Białorusi i Polski. Od samego początku osadnictwa na Litwie byli znani jako Tatarzy Lipccy. Zachowując swą religię, zjednoczyli swój los z losami przeważnie chrześcijańskiej Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Od bitwy pod Grunwaldem, pułki lekkiej kawalerii lipsko-tatarskiej brały udział we wszystkich znaczących kampaniach wojskowych Litwy i Polski. Początki Lipków Tatarów sięgają potomków Państw Złotej Ordy, Chanatu Krymskiego i Chanatu Kazańskiego. Początkowo służyli jako szlachecka kasta wojskowa, ale później stali się mieszkańcami miast, znanymi ze swojego rzemiosła, koni i umiejętności ogrodniczych. Przez wieki stawiali opór asymilacji i zachowywali swój tradycyjny styl życia. Choć pozostali bardzo przywiązani do swojej religii, z czasem zatracili swój pierwotny język tatarski z grupy języków tureckich kipczackich i przyjęli w większości białoruski, litewski i polski. Na dzisiejszej Białorusi, Litwie i w Polsce nadal żyją niewielkie grupy Tatarów Lipkowskich, a także ich społeczności w Stanach Zjednoczonych.

Nazwa Lipka wywodzi się od starej krymsko-tatarskiej nazwy Litwy. Zapis nazwy Lipka w źródłach orientalnych pozwala wywnioskować o pierwotnym Libķa/Lipķa, z którego powstała polska pochodna Lipka, z możliwym zanieczyszczeniem w wyniku kontaktu z polską lipą „małą lipą”; tę etymologię zaproponował autor tatarski S. Tuhan-Baranowski. Rzadziej spotykaną polską formę, Łubka, potwierdza Łubka/Łupka, krymsko-tatarskie imię Lipków stosowane do końca XIX wieku. Krymsko-tatarski termin Lipka Tatarłar oznaczający Tatarów litewskich, później zaczął być używany przez Tatarów polsko-litewskich do określenia siebie. Religią i kulturą Lipkowie Tatarzy różnili się od większości społeczności islamskich sposobem traktowania swoich kobiet, które zawsze cieszyły się dużą swobodą, nawet w latach, gdy Lipkowie służyli Imperium Osmańskiemu. Normą była koedukacja dzieci płci męskiej i żeńskiej, a lipki nie nosiły welonu – z wyjątkiem ceremonii zaślubin. Tradycyjnie islamskie zwyczaje i praktyki religijne Tatarów lipskich zawierały także wiele elementów chrześcijańskich przyjętych podczas ich 600-letniego pobytu na Białorusi, w Polsce, Ukrainie i Litwie, zachowując jednocześnie tradycje i przesądy z ich koczowniczej przeszłości. Z biegiem czasu szlachta dolna i środkowa Lipka Tatarów przyjęła jako język ojczysty język ruski, a później białoruski. Jednak do lat trzydziestych XX wieku do pisania po białorusku używano alfabetu arabskiego. Wyższa szlachta Lipków Tatarów mówiła po polsku. W korespondencji dyplomatycznej między Chanatem Krymskim a Polską z początku XVI w. Polska i Litwa określane są jako „kraina Polaków i Lipków”. Już w XVII wieku w oficjalnych dokumentach Rzeczypospolitej zaczęło pojawiać się określenie Lipka-Tatar.

Migracja Tatarów na ziemie litewskie i polskie ze Złotej Ordy rozpoczęła się w XIV wieku i trwała do końca XVII wieku. Kolejna fala imigrantów tatarskich z Rosji nastąpiła po rewolucji październikowej 1917 r., chociaż składali się oni głównie z działaczy politycznych i narodowych. Według niektórych szacunków w latach 1590–1591 na terenie Rzeczypospolitej żyło około 200 000 Tatarów Lipków i służyło im około 400 meczetów. Według Risāle-yi Tatar-i Leh (tłum. Przesłanie dotyczące Tatarów Polskich), relacja o Tatarach Lipkowskich spisana dla Sulejmana Wspaniałego przez anonimowego polskiego muzułmanina podczas pobytu w Konstantynopolu w latach 1557–1558 w drodze do Mekki ) w Polsce istniało 100 osad lipsko-tatarskich z meczetami. Największe gminy istniały w miastach Lida, Nowogródek i Iwie. W Wilnie istniała osada Lipka Tatarska, znana jako Totorių Lukiškės, dzielnica tatarska w Trokach oraz w Mińsku, dzisiejszej stolicy Białorusi, znana jako Tatarskaja Slabada. W roku 1672 poddani tatarscy zbuntowali się przeciwko Rzeczypospolitej. Był to powszechnie pamiętany bunt Lipków. Dzięki staraniom króla Jana III Sobieskiego, cieszącego się dużym szacunkiem wśród żołnierzy tatarskich, wielu Lipków ubiegających się o azyl i służbę w armii tureckiej wróciło pod jego dowództwo i wzięło udział w zmaganiach z Imperium Osmańskim aż do Traktatu pod Karłowicami w 1699 r., w tym bitwa pod Wiedniem (1683 r.), która miała odwrócić falę ekspansji islamu w Europie i oznaczać początek końca Imperium Osmańskiego. Od końca XVIII i przez cały wiek XIX Lipkowie ulegali sukcesywnej polonizacji. Szczególnie klasa wyższa i średnia przyjęła język i zwyczaje polskie (chociaż zachowała islam jako swoją religię), podczas gdy warstwy niższe uległy rusinizacji. Jednocześnie Tatarzy darzyli wielkim szacunkiem wielkiego księcia litewskiego Witolda (po tatarsku Wattad, czyli „obrońca muzułmanów na ziemiach niemuzułmańskich”), który zachęcał i wspierał ich osadnictwo na przełomie XIV i XV w., m.in. wspomina się go w wielu legendach, modlitwach i ich folklorze. Przez XX i XXI wiek większość Tatarów nie postrzegała już tożsamości religijnej jako tak ważnej jak kiedyś, a podgrupy religijne i językowe znacznie się przemieszały; na przykład Tatarki w Polsce nie praktykują zasłaniania twarzy (noszenie chusty/hidżabu) ani nie postrzegają tego jako obowiązkowego obowiązku religijnego, ale raczej wpływ kultury arabskiej na zwyczaje islamskie. Alkohol pije także wielu polskich Tatarów, zwłaszcza i głównie młodzież.

Oś czasu:

1226: Powstaje Chanat Białej Ordy jako jedno z państw-następców imperium mongolskiego Czyngis-chana. Pierwszy chan, Ordy, był drugim synem Jochi, najstarszego syna Czyngis-chana. Biała Orda zajmowała stepy południowo-syberyjskie od wschodu Uralu i Morza Kaspijskiego po Mongolię. 1380: Khan Tokhtamysh, dziedziczny władca Białej Hordy, przekroczył Ural na zachód i połączył Białą Ordę ze Złotą Ordą, której pierwszym chanem był Batu, najstarszy syn Jochi. W 1382 roku Biała i Złota Orda złupiła i spaliła Moskwę. Tochtamysz, sprzymierzony z wielkim zdobywcą Tatarów ze środkowej Azji, Tamerlanem, ponownie umocnił władzę mongolską w Rosji

1397: Po serii katastrofalnych kampanii wojskowych przeciwko swojemu byłemu protektorowi, wielkiemu tatarskiemu wodzowi Tamerlanowi, Tokhtamysh i resztki jego klanu otrzymali od Witolda Wielkiego azyl oraz majątki i status szlachecki w Wielkim Księstwie Litewskim. Osiedlenie się Tatarów Lipków na Litwie w roku 1397 jest odnotowane w Kronikach Jana Długosza

1397: Włoskie miasto-państwo Genua sfinansowało wspólną wyprawę sił Chana Tochtamysza i wielkiego księcia Witolda przeciwko Tamerlanowi. Kampania ta wyróżniała się tym, że armie Lipków i Litwy były uzbrojone w pistolety, ale nie osiągnięto większych zwycięstw

15 lipca 1410: Bitwa pod Grunwaldem rozegrała się pomiędzy Królestwem Polskim i Wielkim Księstwem Litewskim z jednej strony (ok. 39 000 żołnierzy), a Krzyżakami z drugiej (ok. 27 000 żołnierzy). Krzyżacy zostali pokonani i nigdy nie odzyskali swoich dawnych wpływów. Po bitwie po całej Europie rozeszła się wieść, że Niemcy zostali pokonani dopiero dzięki pomocy dziesiątek tysięcy pogańskich Tatarów, choć prawdopodobnie w bitwie wzięło udział nie więcej niż 1000 tatarskich łuczników konnych, których trzon stanowiła świta Dżalal ad-Dina, syna Chana Tokhtamysza. Na początku bitwy Jalal ad-Din poprowadził lipskotatarską i lekką kawalerię litewską do samobójczego szarży na pozycje artyleryjskie Krzyżaków - pierwotna „Szarża Lekkiej Brygady”. W odpowiedzi wielki mistrz krzyżaków Ulrich von Jungingen rozkazał własnej ciężkiej kawalerii ścigać Lipków z dala od pola bitwy, depcząc przy tym ich własną piechotę. Wynikające z tego zniszczenie linii bitwy Krzyżaków było głównym czynnikiem ich późniejszej porażki. To wydarzenie stanowi jeden z głównych punktów filmu Aleksandra Forda „Krzyżacy” z 1960 roku, opartego na powieści historycznej pod tym samym tytułem autorstwa laureata Nagrody Nobla Henryka Sienkiewicza

1528: Prawo szlachty polskiej i litewskiej do zemsty za zranienie lub zabicie szlachcica lub członka jego rodziny zostaje rozszerzone na Tatarów Lipkowskich

1569: Na mocy unii lubelskiej zostaje założona Rzeczpospolita Obojga Narodów. Kompanie lekkiej kawalerii lipsko-tatarskiej przez długi czas stanowiły jeden z fundamentów potęgi militarnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Tatarzy litewscy od samego początku swego pobytu na Litwie byli znani jako Lipkowie. Zjednoczyli swój los z losami Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Od bitwy pod Grunwaldem brali udział we wszystkich znaczących kampaniach wojskowych

1591: Rządy gorliwego katolika Zygmunta III (1587–1632) i ruch kontrreformacyjny przyniosły szereg ograniczeń w wolnościach przyznanych w Polsce niekatolikom, m.in. Lipkom. Doprowadziło to do dyplomatycznej interwencji sułtana Murada III u króla polskiego w 1591 r. w sprawie wolności praktyk religijnych dla Lipków. Podjęto to na prośbę polskich muzułmanów, którzy towarzyszyli posłowi króla polskiego w Stambule

1672: Powstanie Lipków. W reakcji na ograniczenia swobód religijnych oraz erozję dawnych praw i przywilejów, pułki lipsko-tatarskie stacjonujące na Podolu w południowo-wschodniej Polsce opuściły Rzeczpospolitą na początku XVII-wiecznych wojen polsko-osmańskich, które toczyły się trwała do końca XVII w. wraz z traktatem karłowickim w 1699 r. Powstanie Lipków stanowi tło dla powieści Pan Wołodyjowski, ostatniego tomu historycznej Trylogii Henryka Sienkiewicza, laureata Nagrody Nobla (1905), który był sam był potomkiem schrystianizowanych Tatarów Lipkowskich. Film Pan Wołodyjowski z 1969 roku w reżyserii Jerzego Hoffmana z Danielem Olbrychskim w roli Azji Tuhaj-bejowicza do dziś pozostaje jednym z największych sukcesów kasowych w historii polskiego kina

1674: Po słynnym zwycięstwie Polski pod Chocimiem, Lipkowie Tatarzy, którzy zajmowali dla Turcji Podole z warowni Bar, zostali oblężeni przez wojska Jana Sobieskiego i zawarta została umowa, że Lipkowie wrócą na stronę polską pod warunkiem przywrócenia im ich starożytnych praw i przywilejów

1676: Traktat żurawski, który tymczasowo zakończył wojny polsko-osmańskie, przewidywał, że Tatarzy lipscy mieli mieć wolny, indywidualny wybór, czy chcą służyć Imperium Osmańskiemu, czy Rzeczypospolitej Obojga Narodów

1677: Sejm w marcu 1677 potwierdził wszystkie starożytne prawa i przywileje tatarskie. Tatarom lipskim pozwolono odbudować wszystkie swoje dawne meczety, osiedlić w swoich majątkach robotników chrześcijańskich i wykupować majątki szlacheckie, które wcześniej nie należały do Tatarów. Zwolniono także Tatarów Lipskich od wszelkich podatków

1679: W nagrodę za powrót do Rzeczypospolitej, Lipkowie Tatarzy zostali osadzeni przez króla Jana Sobieskiego w majątkach koronnych w województwie brzeskim, kobryńskim i grodzieńskim. Tatarzy otrzymali ziemię oczyszczoną z poprzednich okupantów od 0,5 do 7,5 km2 na głowę, w zależności od rangi i stażu służby

1683: Wielu powstańców lipsko-tatarskich, którzy powrócili do służby Rzeczypospolitej w 1674 r., miało później wziąć udział w kampanii wiedeńskiej 1683 r. Wśród nich znalazło się 60 Tatarów polskich z kompanii lekkiej kawalerii Samuela Mirzy Krzeczowskiego, który później ocalił życie króla Jana III Sobieskiego podczas fatalnego pierwszego dnia bitwy pod Parkanami, kilka tygodni po wielkim zwycięstwie bitwy pod Wiedniem, która miała odwrócić falę ekspansji islamu w Europie i wyznaczyć początek końca Imperium Osmańskiego. Tatarzy lipccy, którzy walczyli po stronie polskiej w bitwie pod Wiedniem 12 września 1683 roku, nosili w hełmach gałązkę słomy, aby odróżnić się od Tatarów walczących pod Karą Mustafą po stronie tureckiej. Lipkowie odwiedzający Wiedeń tradycyjnie noszą słomkowe kapelusze na pamiątkę udziału swoich przodków w przełamaniu oblężenia Wiednia

1699: Część Kamieckich Tatarów Lipkowskich, którzy pozostali lojalni wobec sułtana tureckiego, osiedliła się w Besarabii na pograniczu Imperium Osmańskiego i Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a także w okolicach Chocimia i Kamieńca Podolskiego oraz na miasteczko zwane Lipkany. Kolejna emigracja Lipków na dużą skalę na ziemie kontrolowane przez Turków miała miejsce na początku XVIII wieku, po zwycięstwie króla Augusta II nad urodzonym w Polsce królem Stanisławem Leszczyńskim, którego Lipkowie wspierali w wojnie z królem saskim

1775: Polskie lipki wróciły do łask za panowania ostatniego króla Stanisława Augusta (1765–1795). W 1775 r. sejm potwierdził szlachecki status polskich Tatarów litewskich. Po rozbiorach Polski, Lipkowie brali udział w różnych powstaniach narodowych, a także służyli u boku Polaków w armii napoleońskiej

1919: Polscy Lipkowie dołączyli do nowo utworzonych formacji Wojska Polskiego; Pułk Jazdy Tatarskiej, a później 13 Pułk Ułanów Wileńskich

1939: Wraz z odrodzeniem się państwa polskiego po I wojnie światowej, w Wojsku Polskim ponownie utworzono polski pułk tatarski, który wyróżniał się własnymi mundurami i sztandarami. Po upadku Polski w 1939 r. polscy Tatarzy w 13. Pułku Ułanów stacjonującym w Wilnie (Wilno) byli jedną z ostatnich odnotowanych jednostek Wojska Polskiego, które pod dowództwem majora Aleksandra Jeljaszewicza walczyły z niemieckimi agresorami.

Obecnie na terenach dawnej Rzeczypospolitej żyje około 10–15 000 Tatarów Lipkowskich. Większość potomków rodzin tatarskich w Polsce może wywodzić się od szlachty wczesnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Lipccy Tatarzy osiedlili się w północno-wschodniej Polsce, na Białorusi, Litwie, południowo-wschodniej Łotwie i Ukrainie. Obecnie większość mieszka w Polsce, na Litwie i Białorusi. Większość Tatarów lipskich (80%) zasymilowała się w szeregi szlachty Rzeczypospolitej, część Tatarów niższej szlachty zasymilowała się z białoruską, polską, ukraińską i litewską ludnością mieszczańską i chłopską. Wielu polskich Tatarów wyemigrowało do Stanów Zjednoczonych na początku XX wieku i osiedliło się głównie w północno-wschodnich stanach, choć jest też enklawa na Florydzie. W Nowym Jorku istnieje niewielka, ale aktywna społeczność Lipków Tatarów. „Islamskie Centrum Tatarów Polskich” powstało w 1928 roku na Brooklynie w Nowym Jorku i funkcjonowało do niedawna. Po przyłączeniu wschodniej Polski do Związku Radzieckiego w 1939 r., a następnie po II wojnie światowej, w Polsce pozostały tylko 2 wsie tatarskie: Bohoniki i Kruszyniany. Znaczna liczba Tatarów z terenów zaanektowanych przez ZSRR repatriowała do Polski i skupiała się w takich miastach jak Gdańsk (Maciej Musa Konopacki – patriarcha polskiego Wschodu), Białystok, Warszawa i Gorzów Wielkopolski, licząc w sumie około 3000 osób. Jedną z dzielnic Gorzowa Wielkopolskiego, w której osiedliły się przesiedlone rodziny tatarskie, zaczęto nazywać „Wzgórzami Tatarskimi” lub po polsku „Górkami Tatarskimi”. W 1925 roku w Białymstoku utworzono Muzułmański Związek Religijny. W 1992 roku rozpoczęła działalność Organizacja Tatarów Rzeczypospolitej Polskiej z autonomicznymi oddziałami w Białymstoku i Gdańsku. W Polsce spis powszechny z 2011 r. wykazał, że 1916 osób deklaruje pochodzenie tatarskie. W listopadzie 2010 roku w portowym mieście Gdańsku odsłonięto pomnik polskiej ludności tatarskiej podczas uroczystości z udziałem Prezydenta Bronisława Komorowskiego oraz przedstawicieli Tatarów z całej Polski i zagranicy. Pomnik jest symbolem ważnej roli Tatarów w historii Polski. „Tatarzy przelewali krew we wszystkich powstaniach niepodległościowych. Ich krew wsiąkła w fundamenty odrodzonej Rzeczypospolitej” – powiedział podczas odsłonięcia prezydent Komorowski. Pomnik jest pierwszym tego typu pomnikiem wzniesionym w Europie.