#Eenheid

[de-meerpeen]

Bijeenkomst van het Regenboognetwerk Hollands Kroon

Er op uit: 'Bijeenkomst van het Regenboognetwerk Hollands Kroon'

WIERINGERWERF – Op zondag 22 september vindt de bijeenkomst van het Regenboognetwerk Hollands Kroon plaats in de Cultuurschuur in Wieringerwerf. De bijeenkomst wordt georganiseerd door de initiatiefnemers, in samenwerking met Wonen Plus Welzijn. De middag start om 14.30 uur, met inloop vanaf 14.00 uur. De initiatiefnemers kijken uit naar een gezellige filmmiddag in het filmhuis van de…

[peterpauldoodkorte]

broederschap

te jong voor het huwelijkzo jong is hij jong nogeen ware adonis in de bloeiin het licht van het feestmet ongekende sierlijkheidbeweegt zijn slanke lijfvol overgave danst hijenergiek en vol passieuit zijn traditie de dans met de melodie in verbindingstralen donkerbruine ogenvastberaden jeugdig vuurdoordrongen van precisievloeien zijn bewegingennaadloos naar elkaar overvol van vreugde en…

[preachingdrummer]

Wat staat er bij ons op de eerste plaats?

Wat kunnen we ons druk maken over de dichtbije of de verder verwijderde toekomst. Jezus geeft ons echter een heel ander advies: Zet het Koninkrijk van God en het doen van Gods wil op de eerste plaats in je leven. Dan zal God je al deze dingen geven.” Mattheüs 6:33 BB In de verzen hiervoor vraagt Jezus ons om naar de bloemen in het veld en de vogels in de lucht te kijken, zodat we kunnen zien…

[v-ceulemans]

Homilie voor de 17e zondag door het jaar B

zaterdag 27/zondag 28 juli 2024 – Olmen/Hulsen lezingen: 2 Koningen 4,42-44    Efeziërs 4,1-6         Johannes 6,1-15 Broeders en zusters, wie mij al wat beter kent, weet dat één van mijn hobby’s koken is. Toch laat ik de uitgelezen kans liggen om deze zondag uitgebreid over eten te spreken. De verhalen van de broodvermenigvuldigingen bij Jezus en de profeet Elisa zouden daar een uitstekende…

[twafordizzy]

Geert van Istendael ontpopt zich als taalpurist

bron beeld: demorgen.be Ergens tussen het Nederlands en het Vlaams woont schrijver, journalist, dichter en vertaler Geert van Istendael (1947). Van Istendael is een alleskunner. Hij dicht, presenteert bij de omroep, schrijft essays en vertaalt werk van onder meer Bertolt Brecht en William Butler Yeats; schrijft daarnaast ook nog eens romans en ontvangt in 2009 een eredoctoraat aan de Open…

[kropotkindersurprise]

Fijne bevrijdingsdag voor al mijn Nederlandse kameraden!

Happy Dutch Liberation Day! Seeing how the fascist party PVV became the largest party in the last elections, and that the outspoken nazi Martin Bosma is the current kamervoorzitter (chairman of parliament) and was allowed to place a wreath at dodenherdenking, the yearly memorial that was once meant to commemorate the people killed in the struggle against fascism, we all need to be preparing to free the Netherlands from the fascists again in the near future.

Join your local antifa. Join local solidarity networks. Get to know your neighbours and community. Get connected to your local extra-parliamentary leftists, whether it's your local antifascists, de Vrije Bond, Revolutionaire Eenheid, de Internationale Socialisten, BIJ1, Rood, NCPN or whoever's organizing near you. None of the "leftist" parties in parliament can be trusted. Bad times are coming, and we need to be preparing yesterday.

[whatisonthemoon]

Militant solidarity on International Working Women’s Day in the Netherlands.

from the Friends of the Filipino People in Struggle network

🔥 “The blazing spirit of those who came before us and the struggle they set and kept aflame. They live on. So today on International Working Women’s Day we stand here to continue their fight and keep that revolutionary light ignited. After all, you can’t burn women made of fire.” 🔥

🎥: Veron of Revolutionaire Eenheid delivering a speech calling for militant solidarity on International Working Women’s Day in Utrecht, the Netherlands. Solidarity with the revolutionary struggles of women all around the globe, from Indonesia to the Philippines, and from Palestine to Kurdistan.

Revolutionaire Eenheid is an anti-imperialist youth organization and a member of Friends of the Filipino People in Struggle.  During the march they carried flags bearing the FFPS logo and the call “people’s war is for people’s peace” in support of the Filipino revolutionaries and their struggle to achieve a just and lasting peace through national and social liberation.

“We stand in full solidarity with our Filipino sisters fighting U.S. imperialism and their puppet government in the Philippines.”

Join Friends all around the globe in keeping the anti-imperialist spirit aflame and support the National Democratic revolution in the Philippines! #NDF50

ABANTE, BABAE! PALABAN, MILITANTE! Long live the militant struggle of the Filipino people! Support the Filipino people’s aspiration for a just and lasting peace! Support genuine democracy, support the NDF! People’s war is for people’s peace!

[se-coaching]

(via Lenara Osmanova: Zangeres en Actrice van Krim-Tataarse Afkomst)

[binas-official]

Prev tags:

Ik vind dit eigenlijk best een goede onderbouwing. De tastbaarheid, gangbaarheid en simpele elegantie van de meter is wat ze zo mooi maakt. Geen van deze dingen valt te zeggen over de mol.

@ mensen die stemden op mol. Waarom?

Een vriend van mij wilde weten wat jullie ervan vinden, Tumblr.

[wolkenkijker]

(in the voice of Aristoteles): Waarschijnlijkheid en Noodzakelijkheid. Raise me a more iconic duo.

or, alternatively:

(imagine that picture with the cats) Waarschijnlijkheid en Noodzakelijkheid. The Eenheid van Handeling Brothers.

[de-meerpeen]

Eén oecumenische dienst in de Wieringermeer

Kerkelijk nieuws: 'Eén oecumenische dienst in de Wieringermeer'

WIERINGERMEER – In januari vindt wereldwijd weer de week van Gebed voor de Eenheid plaats. Zondag 28 januari 2024 wordt er in de Wieringermeer om 10.00 uur één oecumenische dienst gehouden in de Ontmoetingskerk aan de prof. ter Veenweg te Middenmeer. Deze bijeenkomst vervangt alle vieringen van de R.K. en P.K.N. kerken in de Wieringermeer. Hoewel christenen eenzelfde geloof belijden, heerst er…

[the-greatwar]

Reginald, known as Reggie, was the eldest son of William (Bill) Stenning and his wife Emily

Stenning nee Gander. He was born in late 1891 and baptised here on 01/11/1891. His father was a

gardener and the family lived at Treeps Cottage. He is listed at home on both the 1901 and 1911

censuses when he was a baker’s assistant.

Reggie’s papers have recently been digitised but form part of the ‘burnt documents’ severely

damaged in an incendiary attack on the repository during WW2. Reggie’s papers are missing large

sections. It is possible to work out that he joined the 1/1st Sussex (Fortress) Reserve of the Royal

Engineers as a sapper on 16/11/1914 and was numbered T224, the ‘T’ indicating this was a Territorial

unit. This unit was based in Newhaven and their role was local defence. As the dangers of invasion

receded six engineer units formed the 1/1st Sussex Army Troops Company, RE. With their specialist

knowledge they left England on board the Empress of India arriving at Le Havre on 20/03/1915

joining the British Expeditionary Force at Etaples. At some point Reginald was raised to Lance

Corporal and, although the date cannot be read, it is most likely to have been before he entered

France. The Company was employed building accommodation for the arriving troops and hospitals

and roads around Etaples. They were moved to Vimy Ridge in May of 1916. Here their role was to

extend the deep dugout and tunnel systems under the ridge. One of their innovations was to construct

a ropeway slung from the roof to carry the spoil out to the surface. This system was later adopted by

other units. They also built concrete machine gun positions, and if that were not enough, some of

them, reportedly, helped the local farmers with their harvest.

In late 1916 a reorganisation of troop numbering of the Territorial Forces was undertaken. Six figure

numbers were allocated and the Sussex Fortress men were given numbers starting at 545001 on 01/

02/1917. Reggie was renumbered 545119. Just two days before this Reggie was hit in the leg by a

shell splinter. He was taken to 45 Casualty Clearing Station based at ‘Edgehill’ near Dernancourt but

died the following day. He is buried in the Dernancourt Communal Cemetery Extension in grave IV.

H. 8. He is remembered on both local war memorials.

Grave B102 in the South Avenue Cemetery holds a member of the Stenning family. In 1920 an Act of

Remembrance laid flowers on the graves of all servicemen who had died. Reginald is mentioned in

the newspaper article and it is possible that flowers were laid here. There is no stone.

Reginald, bekend als Reggie, was de oudste zoon van William (Bill) Stenning en zijn vrouw Emily Stenning - Gander. Hij werd eind 1891 geboren en gedoopt op 01/11/1891. Zijn vader was een tuinman en het gezin woonde in Treeps Cottage. Hij staat vermeld op zowel de 1901 als de 1911 gehouden volkstellingen toen hij bakkersknecht was. Reggie's papieren zijn onlangs gedigitaliseerd, maar zijn ernstig beschadigd bij een brandbomaanval op de opslagplaats tijdens WO2. Van Reggie's papieren ontbreken groot gedeelten. Het is mogelijk om eruit op te maken dat hij zich aansloot bij de 1/1st Sussex (Fortress) Reserve van de Royal Genie als sappeur op 16/11/1914 en was genummerd T224, de 'T' gaf aan dat dit een Territorial eenheid was. Deze eenheid was gestationeerd in Newhaven en hun rol was vooral lokale verdediging. Toen de gevaren van een invasie afnamen werden zes genie-eenheden gevormd in de 1/1st Sussex Army Troops Company, RE. Ze verlieten Engeland aan boord van de Empress of India, waar ze op 20/03/1915 in Le Havre aankwamen en zich aansluiten bij de British Expeditionary Force in Etaples. Op een gegeven moment werd Reginald gepromoveerd tot Lance Korporaal en, hoewel de datum niet kan worden achterhaald, is het zeer waarschijnlijk dat het was voordat hij Frankrijk binnenkwam. De compagnie werd ingezet voor het bouwen van accommodatie voor de aankomende troepen en ziekenhuizen en wegen rond Etaples. Ze werden in mei 1916 verplaatst naar Vimy Ridge. Hier was het hun taak om diepe dug-outs en tunnelsystemen onder de heuveltoppen te graven. Een van hun innovaties was het bouwen van een kabelbaan die vanaf het dak wordt gebruikt om de specie naar de oppervlakte te brengen. Dit systeem werd later overgenomen door andere eenheden. Ze bouwden ook betonnen mitrailleurstellingen, en alsof dat nog niet genoeg was, naar verluidt hielpen ze de lokale boeren met hun oogst. Eind 1916 werd een reorganisatie van de troepennummering van de Territoriale Strijdkrachten ondernomen. Zes nummers werden toegewezen en de mannen van Sussex Fortress kregen nummers vanaf 545001 op 01/ 02/1917. Reggie werd omgenummerd tot 545119. Slechts twee dagen eerder werd Reggie in zijn been geraakt door een granaatsplinter. Hij werd naar 45 Casualty Clearing Station gebracht, gestationeerd in 'Edgehill' bij Dernancourt, maar overleed de volgende dag. Hij ligt begraven op de Dernancourt Communal Cemetery Extension in graf IV. H. 8. Hij wordt herdacht op beide lokale oorlogsmonumenten. In 1920 werd in het kader van de herdenking bloemen op de graven van alle gesneuvelde militairen gelegd. Reginald wordt genoemd in het krantenartikel, gewijd aan deze herdenking.

[jurjenkvanderhoek]

HET TOEVAL GEEFT DE DOORSLAG IN KUNSTLOKAAL No.8

Eigenlijk berust de kunst op toeval. Maar toeval bestaat niet. Toeval is een gestuurde samenloop van omstandigheden. Een gevolg van een oorzaak die we niet zien. Een gebeurtenis die we als mens schijnbaar niet in de hand hebben. Toeval is een illusie. Dat is natuurkundig gezien. Natuurkunstig evenwel is het kunstwerk een illusie. Het is een beeld van wat we zien of voelen. Een replica van de werkelijkheid. Bij toeval gelijkend aan het kijken en het tasten, het begrijpen. Toevallig spreekt het aan, heeft het een verhaal. Zoals de realiteit kan worden overgebracht in woorden, echter beter aanspreekt in beelden. Maar ojee, onvoorzien dwaal ik af van het toeval. Dat had ik eerstens niet voorzien, toevallig.

Niet bij toeval is het tweetal, nu te zien bij Kunstlokaal No.8, samengebracht in een duo-tentoonstelling. Maar het lot verbindt hen wel. Want zowel bij Marco Arwert als bij René Korten bestaan hun kunststukken uit toevalligheden. Zit bij de één het avontuur in blinddruk op papier, de ander laat het gebeuren met verf op doek. Maar beide kunstenaars sturen de samenloop van omstandigheden, zetten het toeval naar hun hand omdat zij de oorzaak weten en daarom het gevolg kunnen overzien. Die bijzonderheid brengt hen samen in deze omgeving en laat hen gelijktijdig het werk presenteren. Dat maakt ook dat zij in de ogen van galeriehouder Marcel Prins een twee-eenheid kunnen zijn om de 71e tentoonstelling op rij alhier te kunnen bemensen.

Het toeval wil dat het blinddrukken zoals Marco Arwert dat hanteert gemaakt lijkt te zijn voor slechtziende mensen. Door de traditionele techniek, en één van de oudste manieren van drukken, ontstaat reliëf in het papier. Op de plekken waar gedrukt is kun je met de ogen dicht de figuratie voelen. Niet daar zit bij Arwert de ongedwongen belevenis, deze komt voor bij het drukken van de nul of de punt van de schrijfmachine. Bij een analoge typemachine, dus niet elektrisch aangedreven, kan de gebruiker bepalen welke mate van druk wordt uitgeoefend op de toetsen. Is er (te) hard aangeslagen dan kan het karakter aan de typearm door het papier slaan. In geval van de nul en de punt ontstaat er dan een gaatje in het papier. Het toeval geeft de doorslag. Een welgemikt schot kan die gebeurtenis op dat moment in die tel sturen, touché.

De bladspiegels, met punten in een raamwerk of rijen nullen in kolommen, lijken zo uit een boekwerk gescheurd. De taal als beeld. Een onleesbaar letterschrift om te zien, maar leesbaar door te voelen. Als kunstwerk is dat ongepast, niet doen, dan zal het papier beduimeld raken. Dus zal ik met de ogen de ritmisch geordende reliëfs betasten. En zien dat de stemming wel een landkaart vormt, een stramien waarbij de doorslag de figuratie maakt. En houdt Arwert de schrijfmachine dan voor gezien en links liggen, drukt hij een lijnenspel als beeldverhoging. Een landschap in stijl. En perst hij dan een cirkel op papier, lijkt het alsof een druppel in water valt. Toeval?

Het zal voor René Korten een verrassing zijn dat uit zijn verfstreken bij toeval een begrijpbare vorm ontstaat. Ofwel een beeld dat houvast biedt aan de ogenblik er iets, een tastbaar begrip, van te maken, in te zien. Niet met een plan, maar intuïtief smeert en strijkt Korten eerder opgebrachte plakken verf uit met een spatel. Door te variëren in druk, duur en positie van het strijkmes ontstaan vlakken die ruimte laten voor bestaande onderschildering. Hij werkt nat in nat en schuift kleuren over elkaar in een transparant spel. De getrokken vlakken krijgen het karakter van een landschap. Naast het trekken van de verf, laat Korten de met water aangelengde materie zich ook wel driftig een eigen weg zoeken op de drager. Maar telkens blijft het effect van smeren aanwezig. De compositie lijkt telkens onderweg. In de stilstand van het gekaderde linnen of het vel papier is voortdurend beweging op te merken, een spanning aangebracht.

De composities laten zich niet eenvoudig omschrijven. Deze schilderijen spreken in hun veelkleurigheid en vormentaal voor zich. Behoeven geen uitleg. Het zijn zelfstandige afbeeldingen, autonome vormen, die buiten de werkelijkheid staan en daardoor zo wonderlijk echt lijken. Voor René Korten is het toeval een vreemdeling en een compagnon. In zijn werk balanceert hij op het snijvlak van de realiteit en een abstracte weerslag daarvan. Het is deze smalle rand waar vanaf de kunstenaar makkelijk kan vallen. Geestdriftig houdt hij zich staande, maar niet onbesuisd of ondoordacht. René Korten beeldt niet af, maar hij beeldt uit.

De kunstenaar kan een realistisch effect in het abstracte beeld manipuleren door over en langs de vlekken zorgvuldig geplaatste lijnen en vlakken aan te brengen, zelfs plantaardige figuraties. Want in onze simpele opvatting verlangen wij ons een voorstelling te kunnen vormen. Proberen wij een vinger te krijgen achter het ondoorgrondelijke, trachten het geheimenis begrijpelijk te maken. Voor onszelf. Het bedrieglijke, de leugen tot waarheid te laten worden. Uit de verf laat Korten een valse realiteit ontstaan. Het is er niet, want het is natuurlijk alleen maar modder op een doek. Maar het lijkt toch te bestaan, als afbeelding van een onderbewustzijn dat verbanden legt met onbestaanbare elementen en realistische details. Toevallig wel.

Punctueel – Vloeiend. Werken van Marco Arwert en René Korten bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. Te zien van 7 tot en met 30 juni 2024.

[joostjongepier]

Wat?   Yayoi Kusama, Naked Body Festival, Schiedam November 1967, Stedelijk Museum Schiedam (1967) door Ton den Haan, Voedselobsessie (Macaroni-broek) (1965), Fallisch meisje (1967), Voedselobsessie (Dienblad) (1965), Narcissus Garden (1966) en Infinity love room (1967) door Yayoi Kusama

Waar?   Tentoonstelling Yayoi Kusama – De Nederlandse jaren in Stedelijk Museum Schiedam, Schiedam

Wanneer?   28 december 2023

Yayoi Kusama is terug in het Stedelijk Museum Schiedam. Niet in persoon, maar in de vorm van een expositie gewijd aan de periode dat ze in Nederland verbleef. In 1967 zorgde een performance van de Japanse kunstenares in dit zelfde museum voor  een heuse rel. Tijdens een ‘happening’ beschilderde ze het lichaam van haar collega-kunstenaar Jan Schoonhoven. Het gebeuren leidde tot een brief van 59 verontruste burgers die vonden dat het museum zich moest richten op moderne kunst en niet op ‘dergelijk vertoon’. De VVD-fractieleider in de gemeenteraad stelde vragen en voor museumdirecteur Hans Paalman dreigde ontslag.

De in Japan geboren en opgegroeide Yayoi Kusama verhuisde in 1957 naar Amerika. In New York ontmoet ze de Nederlandse kunstenaar Hans Peeters, een van de oprichters van de Nul-groep. Ze komt in 1965 naar Nederland, waar Peeters haar in contact brengt met de directeuren van Internationale Galerij Orez, waar ze haar eerste solopresentatie in Europa krijgt. Het is het begin van een jarenlange samenwerking. In 1967 presenteert Kusama haar werk in het Stedelijk Museum Schiedam.

Kusama sluit met haar werk aan op de seksuele revolutie, maar haar beelden komen voort uit een meer persoonlijke bron: haar eigen jeugd. Ze heeft een obsessie voor eten, bloemen en fallussen die onlosmakelijk verbonden is met een (seksueel) trauma uit haar jeugd. Al van jongs af aan heeft ze te kampen met waanbeelden en visioenen die haar hele leven en haar werk sterk beïnvloeden. Kusama’s obsessies komen voort uit haar grootste angsten. Door motieven eindeloos te herhalen bedwingt ze die angsten. “Ik ben doodsbang voor het idee dat iets langs en lelijks als een penis bij mij naar binnenkomt, en daarom maak ik er zoveel van. Ik maak er zoveel dat ik mezelf begraaf in het proces van het maken. Dit noem ik ‘obliteration’.”

Speciaal voor de tentoonstelling in Schiedam maakt Kusama een gouden en een zilveren Phallic Girl, etalagepoppen bedekt met katoenen fallussen en bespoten met goud- en zilververf.

Yayoi Kusama wordt beroemd met haar ‘polka dots’: eindeloos herhaalde stippen. Rond het midden van de jaren zestig begint ze haar fallusobjecten op deze manier te decoreren. Op de vraag wat de polka dots betekenen, antwoordde Kusama in 1967: “Ik wil de mensen gelukkig maken met mijn polka dots. Zij moeten een doorlopende lijn vormen en eenheid brengen. Eigenlijk zou ik overal polka dots willen aanbrengen, op straat, op de gevels van huizen.”

Een bijzonder werk op de huidige tentoonstelling in Schiedam is Narcissus Garden. Op de Biënnale van Venetië in 1966 presenteert de kunstenares, buiten het officiële programma, in een park Narcissus Garden: honderden spiegelende bollen. De kunstenares biedt de bollen voor twee dollar per stuk te koop aan, maar de organisatie van de biënnale verbiedt haar de bollen voor zo weinig geld te verkopen. Met de bollen houdt de kunstenares het biënnalepubliek een spiegel voor. Het is een stevige kritiek op het marktgerichte kunstsysteem.

Najaar 1967 opent Galerie Orez de tweede solotentoonstelling van Yayoi Kusama: Infinity love room. De obsessieve herhaling van stippen beperkt zich niet langer tot  haar schilderijen en objecten. Ze bedekken nu ook de galerie en uiteindelijk de bezoekers. Tijdens de opening beschildert Kusama mensen en nodigt ze de aanwezigen uit dat ook te doen.

[devosopmaandag]

Het lot van de stamper

Sla op het vollersblok

en laat me dat horen,

kloostervrouw.

Dit is een haiku van de beroemde Matsuo Bashō (1644-1694). Onlangs verscheen een bundel met vertalingen en toelichtingen door Jos Vos*. Zonder toelichting zou deze haiku wel erg raadselachtig zijn. Op een vollersblok wordt met een houten stamper stoffen zacht geslagen. Basho trekt op een van zijn vele reizen door een eenzaam berggebied waar veel kluizenaars zich vestigden. Vaak vonden zij troost in de oude Chinese dichters. Bashō verwijst in deze haiku naar een gedicht van Fujiwara Masatsune (1170-1221) dat eenzaamheid oproept door het geluid van het kloppen van de stof.

Laat in de nacht

waait de herfstwind

over de bergen van het schone Yoshino

en koud, in de hoofdstad,

klinkt het vollen.

Masatsune is op zijn beurt weer geïnspireerd door een gedicht van de beroemde Chinese dichter Bai Yuji (772-846) over het lot van verarmde vrouwen die in de nacht stoffen zacht slaan op het vollersblok. In de Japanse poëtica werd het geluid van het vollen een kenmerk van melancholische herfstnachten. De verfijning van de Japanse cultuur kan aardig duizelingwekkend zijn. Er is overigens nog een haiku van Bashō over dit onderwerp:

Was die stamper vroeger

een camelia

of een pruimenboom?

De stamper wordt door de Japanse adel in die tijd beschouwd als een kostbare schat. Bashō zegt daarover: 'Zeg eens, stamper, aan welk gebergte je ontsprongen bent en in welk gehucht een arm vrouwtje jou gebruikte bij het vollen? Vroeger was je een eenvoudig werktuig maar nu dien je als vaas en hang je boven de hoofden van de aristocratie.[-] Het nederige zal verheven worden, en het verhevene wordt gegarandeerd vernederd.” Bashō schrijft zelfs dat wij allen het lot van de stamper delen.

Natuurlijk dacht ik aan de 'ulekan' van mijn moeder, de stamper waarmee zij haar hele leven de kruiden en de uien vermaalde tot een 'bumbu', de basis van Indische gerechten. Vele jaren na haar dood gebruik ik hem nog regelmatig. Hij is gemaakt van de wortel van een boom. Op een heel andere manier is mijn stamper een schat geworden. Hij is direct verbonden aan moeders kleine rechterhand, aan de smalle vingers die zoveel kracht hadden. Niet langer is zij daar om mijn hoofd en schouders te masseren. Haar stamper, een kleine kostbaarheid, keukengereedschap.

Tienduizend maal wreef jij in de steen

blad en wortel tot geurend amalgaam,

hand werd hout en hout werd hand

tot aan het stille, bittere eind.

Zegt niet de oude dichter dat wanneer

de tienduizend dingen gezien zijn in hun

eenheid, wij terugkeren tot het begin en

blijven waar wij altijd geweest zijn?

Is mijn hand niet de jouwe?

Wacht niet weer een andere hand?

*'Matsuo Bashō – Verzamelde haiku's'| vertaald, ingeleid en toegelicht door Jos Vos | uitgeverij Atheneum – Polak & Van Gennep | 2023