#Bevolking

[podcastgemist]

#274- JACK&JOZEF - 18 Miljoen Inwoners?

Op dat kleine stukje aarde?

[nedermemes]

weet je. elke dag dat ik iemand anders over de vloer heb of ergens langs kom geloof ik die grafieken/kaarten van Europa waarop Nederland 't slechtste uitkomst met "50% wast hun handen na het plassen" steeds meer. waarom kan ik bijna nooit zeep vinden in iemand's huis. waarom loog mijn thuisbegeleider net dat ze d'r handen waste.

[se-coaching]

Systematische Marteling in Bezet Oekraïne: Verborgen Verhalen

Wat gebeurt er in het bezette gebied van de zuidelijke Oblast Cherson in Oekraïne? The Kyiv Independent presenteert zijn nieuwste documentaire “Shadows Across the River”. Deze film onderzoekt de Russische terreur op de oostelijke oever van de rivier de Dnipro. Dit gebied is sinds 2022 bezet. De documentaire biedt inzicht in de situatie in de Bezet Oekraïne. De film is gebaseerd op een diepgaand…

[astro-nautics]

okay maar, de hopenlijke snelle val van het rechtse kabinet (en/of van het kapitalisme) of niet, revolutie of niet, hoe zorg je dat je niet alleen jezelf red maar ook elkaar? hoe hou je de sociale vangnetten in stand (of verbeter je ze) wanneer de regering geen fuck meer geeft? op een praktisch niveau?

[twafordizzy]

Dorthe Nors weet hoe moeilijk het is je aan te passen

Dorthe Nors foto: Kirsten Klein: bron beeld: news.blog.gustavus.edu Ik las Langs de kustlijn van de Deense schrijfster Dorthe Nors (1970). Het is een onderhoudend en leerzaam boek voor wie belangstelling heeft voor het Scandinavische, het Deense. Niet alleen langs de Deense kust weet zij verhalen op te dissen, maar ze trekt voor wetenswaardigheden over de Waddenzee ook naar Nederland en…

[rcvandenboogaard]

Wenken voor nu

Iedere eerste maandag van de maand is het toch weer een merkwaardig moment: om twaalf uur gaan de noodsirenes af. Ik herinner me van mijn jeugd in Amsterdam een hels lawaai – minutenlang onheilspellend gehuil. Dat is zo’n zeventig jaar later beduidend minder allemaal: de maandelijkse test bestaat nog steeds, maar het aantal sirenes lijkt drastisch verminderd. Meestal merk ik pas na een paar…

[pathsofoak]

Niet dat preventie op zich een gek idee is (al heb ik nog niet echt een uitleg gezien van wat dat zou inhouden dus dit is ervanuitgaande dat ze niet iedereen vertellen af te vallen), maar het doet absoluut niks voor de mensen die nú last hebben van het eigen risico. Ik betaal ieder jaar 385 euro aan routine onderzoeken. Routine onderzoeken om te voorkomen dat mijn problemen erger worden (dus eigenlijk is het al preventie). En dat bovenop een al hoge premie (want ik heb eigenlijk geen keus qua zorgverzekering wil ik bij alle nodige ziekenhuizen terechtkunnen voor specialistische zorg), en daar komt de tandarts nog bovenop.

Allemaal leuk en aardig dat je iedereen gaat vertellen niet te roken, niet te drinken, geen ongezond eten, veel sporten (makkelijk hé, met een energiebeperking. Volgens mij is dat geen woord maar dat zou het wel moeten zijn), en niks doms te doen, maar daar gaat mijn autoimmuunziekte niet van weg (oorzaak onbekend, is chronisch).

Als ik nog een keer het woord preventie tegenkom als manier om een verlaging (of, stel je voor, kan toch niet, het afschaffen) van het eigen risico te ontwijken word ik gek denk ik

[haveyoubeentothiscity]

Bevolking: 9.699

Taal: Nederlands (Dutch)

Credit to @arodoesnthavealife as well as @zoueriemandzijnopmars and @handlewithcare-delicate. Bedankt!

[gezellig]

ik weet echt niet wat ik van deze uitslagen moet denken. aan de ene kant ben ik zo focking opgelucht dat vlaams belang niet de grootste partij is, maar aan de andere kant is de nva echt niet zo veel beter en heeft de helft van de bevolking wel gewoon nog steeds op racisten gestemd.

[thetophasntcalledyet]

Boxen onderwater?? Hoezo gaan ze nu naast de lokale bevolking ook de lokale onderwaterbevolking verstoren

[fransopdefiets]

2-8 Hammerfest-2

Gisterenmiddag waren we behoorlijk uitgeteld, maar ook heel tevreden met de afgelopen twee weken. We hebben toch maar elf dagen achter elkaar gefietst en in 62 uur fietsen samen 775 kilometers afgelegd. We hebben alle weertypen voorbij zien komen (behalve sneeuw en hagel dan, al hebben we de sneeuw wel zien liggen), we zijn verbrand in de zon en natgeregend in kou, hadden soms de wind mee, soms tegen, maar altijd wind. Het was een superstrak schema, maar we hebben het gewoon gedaan. Om dat te vieren aten we bij een echte Chinees gisterenavond waar goed en gepeperd gekookt werd.

‘s Morgens breng ik Mayke met de bus naar het vliegveld van Hammerfest. Gelukkig namen we niet mijn fiets, want het vliegveld ligt helemaal bovenop een heuvel. We zijn lekker vroeg en dat betaalt zich uit, want vanwege de verwachte mist, kan ze met een eerdere vlucht mee. Terug naar het centrum neem ik de bus de verkeerde kant op, stap de volgende halte uit, loop naar de overkant van de straat en stap tien minuten later weer in dezelfde bus, tot vermaak van de chauffeur. Afscheid nemen hakt erin, zoveel is duidelijk.

Een dagje Hammerfest alleen is trouwens prima te doen, ik beklim de heuvel achter de stad over de sikk-sakk veien, een oud geitepaadje, bekijk de hypermoderne kerk, drink koffie in een Indiaas koffiehuis en bezoek het lokale museum. Dat laatste is gewijd aan twee onderwerpen. De bewoningsgeschiedenis van het gebied sinds de prehistorie en aan de Tweede Wereldoorlog en de daaropvolgende wederopbouw. In 1944 besloten de Duitsers om de noordelijkste provincies totaal te verwoesten in de hoop zo de Russen af te remmen. Van een stad als Hammerfest bleef alleen het stratenplan over, verder helemaal niets. De bevolking werd geëvacueerd, al waren er ook mensen die zich op de fjell of naburige eilanden verstopten, omdat ze dachten dat de Duitse overgave eerder een kwestie van weken dan van maanden was. Die hadden daar nog een pittige winter voor de boeg voordat Noorwegen bevrijd was.

Wat ik daar ook leer, is dat Noorwegen twee inheemse volken kent. De Sami (Lappen) die trekken met hun kuddes rendieren en de Kven, die zich achterin de fjorden bezig hielden met landbouw. Jagers/verzamelaars en sedentaire landbouwers dus. In de 20e eeuw is veel energie gestoken in de gedwongen assimilatie van beide groepen.

Verder maak ik een plannetje voor de terugreis aan de hand van de dienstregeling van de Hurtigruten. Ik ga in etappes fietsend en met de boot naar Trondheim of naar Bergen en neem vanaf een van de twee de trein naar Oslo. Als ik daar ben, zie ik wel weer verder. Dat zal ook een beetje afhangen van welke datum het dan is en hoeveel zin ik dan nog heb in fietsen.

[justasmallbloginabigklainefandom]

@buddieunite replied to your post “oh wat de fuck doctor who is dit weekend al (om...”:

Altijd leuk om in Europa nieuwe afleveringen te willen zien wanneer ze uitkomen. Ik sta elke vrijdagochtend op om 2 uur voor 911 :'(

​Shout out naar tiener-ik die elke woensdag om 6 uur op stond om de nieuwe Glee aflevering te kijken voor mijn eerste uur op school. En ik heb een paar live gezien.

Het hele gedoe met Doctor Who is dat het een Britse TV show is. Al jaren kwam het uit om 19:00 (UK)/20:00 (NL) ofzo en nu wordt het eerst online gezet op Disney+ voordat het op de BBC enzo te zien is. Daar komen al die grappen over hoe het een Britse traditie is vandaan. Nu dat Docto- *kuch* excuses, The Whoniverse een deal heeft met Disney, wordt het Amerikaanse publiek heel erg voorgetrokken en dat voelt een beetje fout, omdat het een traditioneel Britse TV show is dat, zover ik begrepen heb, ook deels wordt gefinancierd met belastinggeld van de Britse bevolking. Maar de Amerikanen krijgen de press tour en de interviews en het platform en nu dus ook de première. Britten moeten een dag wachten (tenzij ze om 1 uur 's nachts gaan kijken) voor de show die officieel uit hun land komt. En ik snap wel waarom dat kut is.

[autimind]

Autismeweek dag 3, 1 april

Bijna 99% van de bevolking heeft deze psychiatrische diagnose: ASS

Er wordt niet of nauwelijks over gepraat en zeker niet op het werk maar het bestaat: allisme spectrum stoornis (ASS).

ASS komt voor bij ongeveer 98,5% van de bevolking en het is niet te genezen.

Mensen met ASS spreken bijna altijd in code.

Ze zeggen het ene maar bedoelen iets (heel) anders. Ze spreken vaak erg onzuiver of wollig.

Ze gebruiken veel lichaamstaal naast hun woorden maar laten dit niet aansluiten.

Ze hebben sterke voorkeuren voor bijv. begroetingsrituelen en verbeteren anderen zonder meer ter plekke.

Ze kunnen heftig reageren als je je niet houdt aan hun onuitgesproken, complexe verwachtingen.

Ze vertonen heel weinig tot geen zelfreflectie als het gaat om het eigen gedrag.

Veel vragen waarop ze geen antwoord willen. “Hoe gaat het met je?”

Of ze willen dat je liegt. “Ben ik aangekomen?”

Ze staren anderen veelvuldig in de ogen, ook als de ander dat pijn doet.

Welke kleding waar en wanneer acceptabel is kan van meer dan tien factoren afhangen.

Ze bergen soms zomaar boeken en DVD’s ongeordend op!

Ze doen vaak onlogische uitspraken, zoals dat hun hond de beste hond ter wereld is.

Allisme is het tegenovergestelde van autisme, net zoals je allochtonen en autochtonen hebt. Net zoals autisme geen ziekte is, is allisme dat ook niet. De gevolgen voor de maatschappij zijn echter groot. Het is tijd voor een uitgebreide en grondige serie trainingen in sociale vaardigheden. Dan komt het misschien nog goed.

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

[jurjenkvanderhoek]

HOE COMPLEET TE VERDWIJNEN IN DE KUNST VAN EDWIN SMET

De kunst van Edwin Smet duiden is een hachelijke zaak. De abstracte composities geven niet meteen oorzaak en gevolg prijs. Het blijft vaag wat de reden is dat het er is. Toch doe ik een poging. Ik neem de moeite om de beelden in de zorgvuldig afgewerkte uitgave tot me te nemen en er iets in te zoeken, van te vinden. Het boekje is handmatig gebonden in een oplage van slechts 60 genummerde exemplaren. Het touwtje dat de bladen bijeen houdt is met aandacht geknoopt. Met net zoveel concentratie gevlochten als dat het werk erin opgenomen is vervaardigd. Het boekje geeft een klein inzicht in de portfolio van de kunstenaar. Dat inzicht verhaalt in beeld over de thema's precariteit en solidariteit. Onzekerheid en saamhorigheid.

Schildertape is het handelsmerk van Edwin Smet. Niet als grossier in verfmaterialen, maar in de hoedanigheid van kunstenaar. Hij gebruikt het plakband gemaakt van houtpulp en kleefstof niet waar deze oorspronkelijk voor bedoeld is. Hij plakt het niet langs de rand van een venster om het glas te behoeden voor spatten en streken wanneer het kozijn geverfd wordt. Smet is geen huisschilder, hij is kunstschilder. Met de tape beplakt hij zijn werk om het in principe waardeloze materiaal onderdeel te laten zijn van de compositie, het waardevol te maken. In zijn visie heeft het onbelangrijke materiaal betekenis. Voor de huis-, tuin- en keukenschilder is de tape afgerold enkel van waarde bij het verven, zolang maar daarna niet meer en wordt het onbruikbaar weggegooid. Zo niet bij Smet. Het overleeft de kliko nadat het geplakt is, het behoudt een functie. In onder meer het mij voorliggende boekje laat Smet zien hoe de tape door zijn handen geconserveerd is.

In coronatijd bleek het volk solidair. Stond men als homogene groep massaal op tegen het virus. Een klein aantal evenwel sloten zich heterogeen daarvoor uit en af. Want blijken er niet altijd uitzonderingen op de regel te zijn? Terwijl veel deuren gesloten bleven en er weinige nog opengingen, trok men zich schijnbaar gehoorzaam en gedwee terug in de huizen. Op enkele dwarsliggers na. Maar zonder dwarsliggers ontspoort een samenleving, zij houden de maatschappij bij de les ondanks dat ze meestal uit hun nek kletsen. Zonder bielzen onder de rails ontspoort de trein. 

Het is niet die solidariteit welke Smet voor ogen heeft in zijn werk, veronderstel ik. Hij werd geïnspireerd door gestapelde tafels en stoelen in het café om de hoek. Werkloos werden deze in de pandemie aan de kant gezet, wachtend op betere openingstijden. Niemand kon er aanschuiven, niets mocht er zijn, geen activiteit, geen plezier. Niets, deuren op slot en lichten uit. Die metafoor van saamhorigheid in de gestapelde meubelstukken was voor Smet reden deze in min of meer abstracte composities te verwerken. De tafel is inspiratie, in het beeld van Smet heeft het nog de functie van dragen en schragen. Evengoed kan ik langs de poten kijken, en als door een poort ziende ontvouwt zich het landschap daar achterliggend. Geen landschap zoals dat zich normaal gesproken voor mijn ogen uitstrekt, maar een onherbergzame omgeving waarin een onheilspellende toekomst opdoemt. Helemaal in stijl van de huidige toestand in de wereld. 

Het is zo, zoals het is. De kunstenaar schouwt zijn wereld. Overziet en overdenkt. Geeft commentaar in beelden. Niet meteen wordt het zo opgevat als dat het zich openbaart, maar wie anders kijkt en doorziet zal de boodschap ofwel het verhaal herkennen. In de achterliggende periode van covid bleek de bevolking opeens het Nederlandse volk. Kende de Nederlander geen verschil meer onderling en werden hindernissen geslecht, want het virus overkwam ons allemaal. Maar na die crisis viel alles weer weg en trokken de muren opnieuw op. Werden de oude gewoonten en manieren haastig opgepakt en nagelopen. Edwin Smet zag dit allemaal aan, bezag zijn omgeving en zette daarbij kanttekeningen en voetnoten. Verbeelden zijn schilderijen eerst het samenwerken, het ondersteunen van zwakkeren, dat hij inspireerde op dus de gestapelde tafels in de horeca. Verticale poten die een horizontale dwarsligger ondersteunen. Daarna beeldt hij de onzekere toekomst uit. Een zwart gat zuigt de omgeving naar zich toe. Want de toekomst is onzeker.

De kunstenaar heeft een voorkeur voor de boom als onderwerp in zijn schilderijen. Nadat de tafel uitgebreid is doorgezaagd, zet Smet gedreven een boom op. De tape in het beeld vormt het bos, zetten de stammen en maken de takken. Het is een lawaaiig woud, het hout staat niet netjes in het gelid. Op rijen zoals de Nederlandse bossen zijn aangeplant. Het is in de geest van Smet een wirwar aan laag houtgewas, een sprokkelbos. En veelal verzamelen de dunne stammen zich rond een open plek of een kleine plas. Zag ik tussen de tafelpoten in schemer de morgen gloren, de komende tijd opdoemen, in het bos is de dageraad ongewis. Er ligt een onheilspellende sfeer op de loer tussen de bomen. Spiegelt het hout zich in water, op andere plekken ligt het voor dood aan de voeten van stammen. Hoewel het beeld klaar en helder is, is de sfeer duister en dreigend. 

Smet weet die onzekere toekomst, het wankele kompas waarop de wereld koerst, in schimmige composities te duiden. In het acryl en de vernis op doek vergeet ik dat tape is gebruikt voor de afbeelding. Het is de zetting van de schildering, het gebruik van kleurcombinaties, die de sfeer bepalen. Daarover strekken rechte lijnen zich uit. Krommen inkt en houtskool zich in speelse strepen. In het essentiële surrealisme is een werkelijk gevoel weergegeven. De sfeerbeelden drukken onmiskenbaar de actualiteit af en uit. Het is minder een abstracte vormgeving, en meer een gelaagd opgebouwde en schematisch beschouwde realiteit. Waarin een kwetsbaar wegwerpproduct een belangrijk element is geworden. Ik kan beschutting zoeken onder de tafel, veilig beschermd door het blad wanneer de hemel naar beneden komt. Of ik kan me terugtrekken tussen het hout en me concentreren in stilte. Mij beraden op de neergang van de aarde. Filosoferen over opbouw en afbraak, over de afgrond waarnaar wij met zijn allen onderweg zijn. De kunst van Edwin Smet houdt mij dan nog even op de been. In zijn composities kan ik mentaal beschutting vinden. Het werpt een nieuw licht op de zaak wanneer hij voor mij een wereld inricht: een plek om te landen en naar de hemel te reiken. “How to disappear completely”, voor het moment van de beschouwing verdwenen in de tijd van Edwin Smet. Volkomen volledig. Dat is mijn duidng.

Precariteit / Solidariteit. Recent werk 2022-2024. Edwin Smet. Publicatie in eigen beheer uitgegeven. Gelimiteerde editie bij solo-expositie in CaroArtGallery Deventer, februari-maart 2024.

[joostjongepier]

Wat?   Portret van Cornelis Bosman (1913), Portret van Geertje Bosman-de Groot, Portret van Max Liebermann (1904), Portret van prof. dr. Jacobus Cornelis Kapteyn (1918), Portret van prof. dr. Johan Hendrik Caspar Kern (1909) en Portret van Amsir (1922) door Jan Veth

Waar?   Tentoonstelling Het oog van Jan Veth in Dordrechts Museum, Dordrecht

Wanneer?   26 maart 2023

In 1888 trouwden Jan Veth en Anna Dirks en vestigen zich in Bussum. Zijn richting als kunstenaar werd steeds duidelijker: “Ik wil na heel veel gescharrel eens niets anders dan portretten schilderen.” Naast portretten in opdracht schilderde hij ook de boerenbevolking in het Gooi. Veth groeide uit tot een belangrijk kunstenaar die iedereen kende en portretteerde die ‘er toe deed’: professoren, mensen uit de culturele wereld, succesvolle zakenlui. Twee prachtige werken zijn de portretten van Cornelis Bosman, ondernemer uit Alkmaar en zijn vrouw Geertje Bosman-de Groot. Deze werken tonen aan dat Veth zich de vermaning van zijn oude leermeester Allebé om goed waar te nemen danig ter harte had genomen.

Plotseling zie ik tussen de portretten een bekend gezicht. In 2018 bezocht ik Villa Liebermann aan de Wannsee, het voormalige woonhuis van de Duitse impressionist Max Liebermann. Een jaar later zag ik in het Wallraf-Richartz Museum in Keulen een zelfportret van deze schilder en ook toen ik in 2021 het Marie Tak van Poortvlietmuseum in Domburg bezocht, hing daar een getekend zelfportret. Nu ik hier in het museum in Dordrecht rondloop, herken ik het hoofd van Liebermann dan ook onmiddellijk. Veth en Liebermann blijken goed bevriend te zijn geweest en elkaar regelmatig geholpen te hebben.

Vanaf de jaren tachtig werd Veth een veelgevraagd schilder van professorenportretten. De portretten verschillen onderling sterk in stijl: van formeel in toga tot informeel en ontspannen. In 1906 ontving Jan Veth een eredoctoraat van de Universiteit van Amsterdam en mocht hij zichzelf ook ‘professor’ noemen. Later werd hij benoemd hoogleraar aan de Rijksacademie.

In september 1921 maakten Anna en Jan een reis naar Nederlands Indië, waar op dat moment hun dochter en schoonzoon woonden. Ook daar kon hij het werken niet laten. Hij schilderde de Borobudur en tekende portretten van de inheemse bevolking. De Javaanse jongen Amsir werd een van zijn modellen.

[nyoomfruits]

Mooi overzicht van koosnaampjes 😁. Helemaal eens met jouw idee over wat cringe is en wat niet :p. Verschilt wel ontzettend per deel van NL en "laag" van de bevolking. Heb vriendjes (en schoonouders, brrr) gehad die me moppie noemden (nadruk op gehad ;)). En vriendinnen die Binkie tegen hun vriend zeggen. En als ik naar Max kijk -en laten we eerlijk zijn, de meesten zullen je lijst gebruiken om hun fanfic meer "authentiek" te maken- denk ik dat hij in de categorie valt die moppie onironisch gebruikt :p.

DOE ME DIT NIET AAN DOE ME DIT NIET AAAAAN