#ik wil hier niet eens over NADENKEN

[nyoomfruits]

Mooi overzicht van koosnaampjes 😁. Helemaal eens met jouw idee over wat cringe is en wat niet :p. Verschilt wel ontzettend per deel van NL en "laag" van de bevolking. Heb vriendjes (en schoonouders, brrr) gehad die me moppie noemden (nadruk op gehad ;)). En vriendinnen die Binkie tegen hun vriend zeggen. En als ik naar Max kijk -en laten we eerlijk zijn, de meesten zullen je lijst gebruiken om hun fanfic meer "authentiek" te maken- denk ik dat hij in de categorie valt die moppie onironisch gebruikt :p.

DOE ME DIT NIET AAN DOE ME DIT NIET AAAAAN

[detweedeochtend]

Dialogue intérieur

“Zo, beste vriendjes van de Nederlandse taal! Laten we eens aan deze nieuwe week beginnen. Het weekend hangt ongetwijfeld nog in jullie lijf en toch gaan we al wat nadenken. Jarno, steek jij je gsm even weg? Dan kunnen we erin vliegen.” Maandag. Het eerste lesuur. Iedereen heeft zich er ooit doorgesleurd. Niemand heeft er essentiële levenservaringen aan overgehouden. Behalve dan de vervelende referentie-ervaring dat er weinig pijnlijkers bestaat dan maandagochtendlessen. En wat stinkt hier toch zo?

Er zit nog een mandarijn in mijn rugzak. Al bijna twee maanden, denk ik. Dat realiseer ik me vlak nadat de leerkracht mij heeft aangemaand om mijn gsm weg te stoppen. De geur die opstijgt uit mijn tas doet me even kokhalzen. Het is een geur die ik al een paar dagen in een mildere vorm heb opgepikt, maar die ik steeds aan andere bronnen toeschreef. Had Hasan zich weer niet gewassen? Was dit de mondgeur van Mira, het meisje dat er verder onberispelijk uitzag? Die lijfgeur van Aziaten, waar ik weleens over had horen spreken, rook die zo? Nu schaam ik me voor mijn enigszins racistische vooronderstelling, bij de ontdekking dat ik met een stomme mandarijn zelf de oorzaak van de geurhinder blijk te zijn.

“We hebben ondertussen al best wat taalbeschouwing besproken. Ik hoop dat jullie tegen het mondelinge examen nog voldoende weten op te rakelen over onze lessen rond argumentatieleer, Griekse en Latijnse woorddelen en de verschillende tekststructuren. Literatuur kan er altijd nog wel bij, lijkt mij. Daarom heb ik vandaag een les voorzien over twee interessante fenomenen uit de internationale literatuurgeschiedenis. Ik wil het vandaag met jullie namelijk hebben over de stream of consciousness aan de ene kant en over de écriture automatique aan de andere kant. Is er iemand die al een van deze beide begrippen kent?” Natuurlijk niet. ‘t Is Nederlands, zot. Dat is al moeilijk genoeg. Wat komt gij nu met Engelse en Franse termen doen? Vertel gewoon nog wat over die gezellige Guido, die gij en uw collega’s van Nederlands altijd noemen. Dan kan ik nog slapen.

Mijn zusje Halime heeft niet geslapen. Ik dus ook niet. Mijn vader ook niet en eigenlijk is dat waarom Halime en ik niet geslapen hebben. Mijn zusje is drie, dus het kan ook gewoon een slechte nacht geweest zijn, maar mijn vader was weer boos op alles en iedereen. Hij sloeg op de tafel, was luid naar de televisie en stampte veel en hard met zijn voeten op de grond. De slaapkamer van mijn zusje en mij is direct boven de televisie. Papa is boos omdat de mannen op tv niet doen wat hij wil. Zo krijgt hij geen geld. Er was wel geld, want papa en mama hebben alletwee een job, maar omdat papa niet alleen zijn eigen geld aan de televisie geeft, maar ook het geld van mama gebruikte, is mama naar een ander appartement verhuisd. Volgende week slaap ik weer bij mama. Daar slaap ik beter. Ik weet nu al dat ik dan weer goede toetsen zal maken.

“Deze manier van schrijven kan je altijd en overal. Je hebt alleen een potlood of een balpen en een stuk papier nodig. Dan zet je de punt op het blad en begin je te noteren. Of je zet je vingers op een toetsenbord, dat kan natuurlijk ook. En hier komt het leukste van alles: je mag alles schrijven! Niets is verkeerd! Alles wat in je opkomt mag op het witte vlak terechtkomen, er zijn geen foute woorden of zinnen. Spring je in het midden van een zin naar een ander idee? Geen probleem! Wil je ineens in het Turks beginnen te schrijven? Doe gerust … AYSE. - Wakker worden, meid, we gaan gewoon door, hé! - Of heb je geen zin om een woord af te maken? Dan begin je toch gewoon met een ander woord! Alles mag in de écriture automatique! Weet iemand trouwens waar Noor uithangt? Is die onderweg of blijft ze weer thuis?” Zou die van Nederlands al doorhebben dat ik er niet ben? Of geeft hij zoals altijd gewoon zijn les, zonder aan de afwezigen te denken? Zou er zelfs iemand mijn afwezigheid opmerken? Denkt er wel iemand aan mij, op dit moment?

Daar rijdt de trein van 8.39u. Ik heb hem net gemist. Op een dag lig ik tussen spoor en wiel. Het klinkt dramatisch en zo bedoel ik het ook. Op dat moment zal mijn grootste wens ingewilligd worden: er niet meer zijn. Niet zijn. Geen pijn. Mijn hoofd is zo vol. En ik ben bang. Van alles. Van iedereen. En als ik dat aan iemand wil uitleggen, dan stop ik al, nog voordat ik ben begonnen. Ik wéét gewoon dat niemand mij zal begrijpen. Ik heb ze trouwens allemaal al gezien: de knikkende hoofden, de wegdromende ogen, de opgehaalde schouders, de van medelijden omlaag krullende mondhoeken. Nooit ben ik al klaar met mijn verhaal en altijd zijn zij toch al klaar met hun oordeel. Ik heb er schijt aan. Nochtans heb ik vorige week tegen die gast van Nederlands gezegd dat ik geen tof weekend zou hebben. Ik vind het wel spijtig dat ik net zijn les mis. Hij heeft een paar maanden verteld dat hij ook heeft geworsteld, dat hij ook diep heeft gezeten. Als hij tijd zou hebben, dan zou ik graag eens wat langer met hem spreken. Maar hij is altijd direct weg en dan nog: hij blijft een leerkracht. Daar kan je …

“Kan iemand eens een bericht naar Noor sturen? Jarno? Neem die gsm er maar weer even bij. Stuur dat die van Nederlands vraagt of ze het weekend heeft overleefd. En zeg maar dat ze mij er zelf over mag vertellen als ze hier voor tien uur is. Is ’t verzonden? Wilt ge dan maken dat die gsm weer weg is? Nee, mopje, Jarno. Bedankt om te sturen. Geef de factuur maar aan ‘t secretariaat. Bon, waar waren we? Ah juist! Stream of consciousness!”

Fuck, een bericht. Van Jarno. Al een geluk dat hij stuurt en niet tegen me spreekt: die gast stinkt! Huh? Die van Nederlands vraagt naar mij. Hm. Goed dan, vandaag krijgt hij nog. Maar morgen spring ik. Tenzij hij me be

[devosopmaandag]

'het':

Ik borduurde de volgende zinnen: 'Wil het iets van mij? Moet ik het iets geven? Wil het mij iets geven?'. Het zijn drie regels afkomstig uit een gedicht dat ik enkele jaren geleden schreef. Borduren betekent in mijn geval schrijven met een extreme vertraging. Ik wandelde eens met een groepje in een stad en het gezelschap slenterde zo langzaam dat ik het gevoel kreeg bijna om te kunnen vallen. Bij mijn borduren van zinnen gebeurt iets soortgelijks. Zo ontdek ik soms veel later dat ik een woord verkeerd borduurde: een i werd een t, twee letters werden omgewisseld of ik herhaalde in een zin onbedoeld het laatste woord van de vorige zin. Dat is als een soort bijna omvallen tijdens het lopen. Dat trage wandelen bracht ergernis teweeg, maar deed me ook nadenken over mijn temperament, mijzelf en mijn houding tegenover anderen. Ook dat gebeurt tijdens het langzame borduren. Mijn bezige handen scheppen ruimte om de geest wat te laten dwalen of die juist heel gericht te laten werken. Ik gng nadenken over die drie regels.

'Wil het iets van mij? Moet ik het iets geven? Wil het mij iets geven?'

Plotseling zag ik dat die drie vragen alles te maken hadden met de voorstelling 'Elkaars andere – Pleidooi voor naïeve nieuwsgierigheid', die ik samen met Froukje Reitsema schreef en speel, en met het project 'TING', dat ik ontwikkelde met HW Werther. In de voorstelling is dat 'het' De Ander, in het project is 'het' Het Ding. Dat is natuurlijk de klassieke subject-object tweedeling, sinds Descartes in het Westers denken lang een soort axioma, en vervolgens bevraagd en bestredenl.

De eerste vraag gaat over bewustwording. Iets is gaande tussen dat daar en jezelf; het wordt opgemerkt, gevoeld. Er is sprake van een zeker appèl, dat niet vanuit het subject ontstaat maar vanuit het object. Op verschillende manieren gelezen kan de vraag ergernis of nieuwsgierigheid betekenen, vanuit afweer of juist openheid. Is dat 'het' de Ander die daar voor ons staat, dan is er volgens filosoof Levinas zelfs sprake van een moreel appèl. De tweede vraag gaat over zelfbewustzijn. Hier sta ik dan tegenover dat andere en ik voel de vraag opkomen of ik iets moet doen, zelfs iets moet géven. Het is de eerste stap naar werkelijke interactie, misschien zelfs naar verantwoordelijkheid. De derde vraag is de meest radicale: de mogelijkheid dat dat wat voor mij is mij iets wil geven. Het is een besef zonder oordeel, sterker, het is een toekennen van waarde.

Vul nu voor dat 'het' eens een van de volgende zaken in: de opwarming van de aarde – de scheiding tussen arm en rijk – asielzoekers – maatschappelijke verharding – een nieuwe liefde – zelftwijfel – pijn – angst – eenzaamheid, en als ultieme invulling: de dood. Maar omdat het vandaag 2 januari is vraag ik mijzelf af: Wil dat nieuwe jaar iets van mij? Moet ik het nieuwe jaar iets geven? Wil het nieuwe jaar mij iets geven?

[creatievegert]

Fight Night - Ontroerend goed (kijkbezoek theater)

Fight Night is een interactief theater waarbij je niet alleen toeschouwer bent, maar zelf een invloed hebt op de voorstelling. Vijf acteurs worden gepresenteerd als kandidaten in een bokswedstrijd over acht rondes. Iedereen in het publiek krijgt een stembakje om na elke ronde hun stem uit te brengen, waardoor we de loop van de voorstelling bepalen en uiteindelijk de winnaar kiezen.

Het interactieve aspect van de voorstelling, waarbij het publiek de loop van het verhaal bepaalt, zorgt meteen voor spanning en nieuwsgierigheid. De donkere peignoir die de acteurs aanvankelijk aan hebben brengt je meteen in de sfeer van een bokswedstrijd. Dit wordt ondersteund door de vierkante vorm van het podium en de speciale micro die boven het podium hangt. Het is donker, de afwisseling van muziek en stilte bouwt de spanning op. De kandidaten worden in een spotlight gezet, waardoor ze als sterren voorgesteld worden, die het in de arena tegen elkaar zullen opnemen. De speaker is de eerste die verbaal contact maakt met het publiek. Zijn kledij en manier van spreken geven de alure van een grote show mee. Deze scene had mijn aandacht meteen beet en creëerde grote verwachtingen.

.

Later kon de voorstelling deze verwachtingen toch niet helemaal inlossen voor mij. Het geheel vorderde voor mij nogal traag, waardoor mijn aandacht soms afzwakte. De acteurs bleven erg in een "ik ben aan het acteren"-vorm spelen, waardoor ik nooit helemaal in het verhaal gezogen werd.

Inhoudelijk vond ik het wél een sterk concept. Vanuit een ervaring stelt het het systeem van de democratie aan de kaak. Tegelijk confronteert het je met je eigen keuzes. De stemrondes boden geen duidelijke context of inhoudelijke standpunten, waardoor ik gedwongen werd te kiezen op basis van een eerste indruk en sympathie. Hier was dit zeer duidelijk, maar ook in de realiteit zal dit mijn keuzes meer beïnvloeden dan ik zelf wil geloven.

De eerste keer waarbij ik het gevoel had dat iemand echt mijn stem hed gewonnen, was bij een gedachte-experiment dat een kandidaat voorstelde: wat als iedereen nu op mij stemt, en we halen 100%, dan zou voor de eerste keer in de geschiedenis, iemand echt de stem van het volk vertegenwoordigen. Ik vond dit een mooie gedachte. Er zat voor mij een stuk hoop in. Wat als we allemaal voor hetzelfde zouden gaan, wat zouden we dan kunnen bereiken? Ik stemde erop. We haalden 25% van de stemmen. De genuanceerde, "laat ons niet te erg van stapel lopen"-kandidaat, kreeg de meerderheid achter zich. Dit was een confronterend moment voor mij. Ik zie er voor een groot stuk de maatschappij in terug. Voor mij lijkt een keuze maken, denkende vanuit het geheel, een evidentie. Toch lijken veel mensen op elkaar te zitten wachten om de eerste stap te durven zetten.

Fight Night heeft me doen nadenken over hoe keuzes soms tot stand komen. Vaak is het kiezen tussen gemak, en je diepere waarden volgen. Zo ben ik bij de laatste stemronde blijven zitten en heb ik gestemd voor de laatste kandidaat. In plaats daarvan had ik mijn bakje kunnen inleveren, en zo aangeven dat ik het niet eens ben met het systeem. Ik deed het niet, uit gemakzucht. Dat is zeker een gedachte die blijft hangen. Wat doe ik allemaal, en vooral wat doe ik niet, uit gemakzucht.

Toch voelde het alsof het stuk soms de grenzen van die confrontatie niet volledig opzocht. Het had me harder kunnen pushen, me uit mijn comfortzone kunnen trekken om echt onze overtuigingen te verkennen. Misschien had het wat eerder en vaker de grenzen kunnen opzoeken, zodat de confrontatie meer naar de oppervlakte kwam. De rebel in mij kon naar mijn aanvoelen meer geprikkeld worden.

[paardkipkoe]

Mark Thompson

Ben verzeild geraakt in de eerste wereldoorlog, en dan het oostfront. Ik kende het al een beetje van mijn beklimming van de Monte Grappo, waar bovenop een of ander monument ligt, maar ik heb vorige week een boek gelezen van Theo Toeback over Kobarid, ook wel bekend als Caporetto.

Het schijnt dat Italianen nog steeds net zo op Caporetto reageren als Asterix en Obelix op Alesia. De Italianen zijn er volkomen in de pan gehakt, omdat de Duitsers één keer de Oostenrijkers hielpen, met gifgas.

En toen wilde ik meer lezen over die periode en heb ik Gemini gevraagd (kan ook Mistral zijn) of er romans zijn uit die tijd. Een Italiaanse Reis naar het einde van de nacht (Céline, voor wie dat niet meer weet). Nog niet gevonden, er zijn wel gedichten van ene Ungaretti, maar ik kwam uit bij White War van Mark Thompson. Dat had ongelofelijk goede kritieken en dat snap ik wel nu ik ongeveer halverwege ben.

Daar zit een hoofdstukje dat de ideeëngeschiedenis van de frontale aanvalsoorlog beschrijft. Sinds de Amerikaanse burgeroorlog waren de verdedigingstechnieken nogal verbeterd. Met prikkeldraad en een machinegeweer hou je eigenlijk iedereen tegen. Dat paste niet in de militaire traditie en die verzon de **attacque à l'outrance**. Het was vooral de bedoeling dat soldaten tot het uiterste (de dood) gingen, de generale staf bleef gewoon lekker 40 kilometer van het front warm zitten lunchen elke dag.

Nu kun je zeggen dat die militairen allemaal incompetent waren, en dat waren ze natuurlijk ook, maar er zat ook wel een mensbeeld achter. Thompson noemt dat het vitalisme (we zijn inmiddels overgeschakeld naar Italië) en dat komt erop neer dat actie zalig maakte en nadenken vooral niet. Het futurisme is daar de artistieke tak van.

Ik vond het treffend om te lezen, omdat ik een overeenkomst zie met het uiterst rechtse (domrechts, volgens Sander Schimmelpenninck, maar ik wil een beetje afstand houden) gedachtengoed. Dat heeft ook een hekel aan onderzoek naar de waarheid. Dingen zijn gewoon zo en daar met je mee aan de slag. Angst voor vrouwen heeft er ook iets mee te maken. Daar was ik verbaasd over. Ik snap dat incels nu hun angst om eeuwig maagd te blijven uitleven bij FvD, maar ik dacht dat in de 19e eeuw mannen nog gewoon de baas waren.

We hebben het hier over de periode tussen de "dood van God" en die van de mensenrechten. De aanbidding van stoere mannen met weinig gedachten, maar veel daadkracht heeft het gat gevuld. Daar hebben we nogal wat slachtpartijen aan overgehouden. Poetin zit trouwens weer aardig op die lijn.

Maar we hadden het over Mark Thompson. Ik ga weer verder lezen.

[jurjenkvanderhoek]

IN HET UNIVERSUM VAN ROBERT SCHUIT IS NIETS WAT HET LIJKT

Iedere ingeving, elk idee, een of andere gedachteflits, alle inspiraties. Of eigenlijk verschillende hersenkronkels, kunnen leiden tot scherpzinnige tekeningen. Uitgewerkte schetsen van afwijkende dwarse gedachten. Althans die niet aan de normale norm toegeschreven worden. Tenminste wat de grootste gemene deler in de samenleving voor gewoon houdt. Een uitbeelding volgens de regel, gemiddeld en doorsnee. Dat zijn de tekeningen van Robert Schuit alleszins niet, gangbaar en gebruikelijk. Deze zijn zeker niet middelmatig, uitdrukkelijk wel contemplatief. Schuit beschouwt de wereld om hem heen en spiegelt deze in zijn werk. Iedere opmerking, elke overdenking wordt vertaald in een beeld dat die realiteit ontloopt. Maar serieus in ogenschouw nemend rammelen de uitingen niet, het tekent af wat er speelt in cryptische omschrijving.

Een enkele tekening is wel melig, of te flauw voor woorden, smakeloos. Maar iedere schets heeft een diepere grond. Een gelaagde betekenis. Elke aanleiding is niet zo lacherig als dat het op papier komt. Schuit is een sarcast, een criticaster. Hij is een (be)spotter, een muggenzifter en mierenneuker. Schrijf ik dit, verkneukel ik me bij de gedachte hoe hij dat zal uitbeelden. Het blijft echter niet enkel bij het tekenen van de gedachte, ook beschrijft hij de ingeving. De tekening is een illustratie bij de tekst. Het staat niet los van elkaar, het is één geheel. De tekening geeft geen uitleg van de tekst of andersom. Beeld en woord vormen een niet van elkaar te scheiden kunstwerk.

Robert Schuit tekent de klare lijn. Zijn tekeningen geven een duidelijk beeld van de hersenkronkels die hem beroeren. De tekst geeft daar geen uitleg bij, maar is er een aanvulling op. Het één kan niet zonder het ander. Sommige gedachten vallen meteen in, andere spinsels hebben langer nodig begrijpelijk te worden. Maar voortdurend trekt er dan een glimlach om de mond wanneer de ontdekking daar is. Wanneer je ontdekt wat de diepere laag onder de oppervlakte van het zichtbare is. Een enkele tekening is ook wel plat en meteen duidelijk, waar de andere je zet tot nadenken om de betekenis te achterhalen.

Over het algemeen mag zijn waarheid dan flauw en melig zijn, door de kritische pen van Schuit wordt het beeld daarvan geestig en spitsvondig. Hij tekent op het scherpst van de snede en legt de vinger op zere plekken. Het doet zeer, het schuurt en schaaft. Het is wel te lullig, maar is altijd kernachtig weergegeven. Maar al te vaak zie ik mezelf in de spiegel. Vind ik mezelf terug in de bespiegeling van Schuit, althans weerklinken mijn alledaagse bedoeningen erin. De normaal ge(d)achte wereld om me heen neemt de tekenaar met een korrel zout. De realiteit is niet al te serieus genomen, want veel van die door ons genomen werkelijkheid is te belachelijk voor woorden. Schuit heeft dan ook niet voldoende aan woorden en maakt het compleet met beelden.

Die dikdoenerij van de bombastische wereld wil Schuit op de hak nemen. De grootspraak wil hij laten struikelen. Wij moeten onszelf en de ander niet zo serieus nemen lijkt zijn boodschap. In alle ernst, wat is die hoogmoed waard. Het is alles ijdelheid. De tekeningen van Schuit zijn niet esthetisch verantwoord. Niet mooi om naar te kijken, maar wel diepzinnig van uitdrukking. In het interessante beeld draait om de inhoud, niet om de verpakking. Het zijn cartoons, karikaturen. De grap mag dan in de tekening lijken te zitten, de poets is door onszelf voorgebakken. Het boek “Er komt altijd een ei uit” kan met een grimlach bekeken en gelezen worden. Maar eerder zal ik de boer zijn met kiespijn die lacht om de grappen van Robert Schuit, omdat ik mezelf erin herken.

Hij steekt de draak met het leven, ons zijn, mijn wezen. Hier wilde ik citeren, maar dat gaat niet want zoals beschreven is tekst eenheid met beeld. Zonder beeld zijn de woorden niets zeggend. Slaan deze als een tang op een varken. Toch een ingelijste spreuk: “op internet gevonden quotes als eigen wijsheid presenteren is als een dikmaakpak voor de ziel”. Daarvan is de ondertekening doorgestreept en vervangen door ‘- ROBEERT SCHUIT’, waarmee hij het dus zijn eigen wijsheid maakt. En is de typografie de letter zonder beeld, dan kan ik de tekst aanhalen: “wie de bankpas die bij deze pincode hoort vindt mag voor zichzelf iets lekkers kopen: 8692”. Maar noodzakelijk om het werk van Robert Schuit te doorzien en te begrijpen is het zaak het te bekijken. Dat kan onder meer afgedrukt in het boek “Er komt altijd een ei uit”. En tot eind februari 2024 in het echt bij Loopvis in Arnhem. Daar is niets wat het lijkt.

Er komt altijd een ei uit. Robert Schuit, tekeningen. Uitgeverij Jurgen Maas, 2023.

[kylphar]

Onkruid vergaat niet

Toen ik al een tijdje naar de lagere school ging, druppelde het besef langzaam maar gestaag binnen: er is iets met mij. Misschien is er zelfs iets mis met mij.

Ik moest dingen weten die ik niet wist en soms zelfs meer: ik moest ze ook begrijpen. Hoe je kan begrijpen wat je niet weet, het was me toen reeds een raadsel. Ik begreep zelfs niet waarom ik sommige dingen moest weten. Ik vond ze niet interessant, dus hoezo moest ik daar energie in steken?

Ik was een traag kind in zowat alles dat ik deed. Voeg daar nog eens "niet graag" aan toe en het kon eindeloos duren, tot grote wanhoop van mijn moeder. "Haast en spoed is zelden goed, dat is jouw motto", verzuchtte ze op een keer. Toen vond ik dat niet leuk, ik deed toch ook maar mijn best? Achteraf bleek het veel beter te zijn dan hoe ze mij later zou noemen: lui.

Om terug te keren naar die lagere school waar ik het net over had... Ik geloof dat het in het derde leerjaar was dat we over spreekwoorden en gezegden leerden. Sowieso was ik een fan van woorden sinds ik kon lezen en de wetenschap dat deze woorden in meerdere betekenissen gebruikt kunnen worden, liet een hele nieuwe wereld voor mij opengaan. Het fascineerde mij dat alledaagse dingen ook op een andere, minder voor de hand liggende manier gezegd kunnen worden. Lezen was voor mij het hoogste genot (en dat is het nog steeds, naast dagdromen en nadenken).

In mijn tienerjaren ging het van kwaad naar erger met mij, toch vanuit het standpunt van mijn moeder. Ik voelde mij steeds vaker onbegrepen en behandeld als het kind dat ik steeds minder en minder was en wilde zijn. Mijn vader, waar ik als kind nog bij terecht kon, was ook verloren terrein: alles werd aan moeder doorgebrieft, soms koos hij zelfs vlakaf haar kant. Het gedrag van mijn moeder overnemen van hoe zij met mij omging, bleek succesvol te zijn om mensen kwijt te geraken waar ik anders een goede vriendschap mee had kunnen hebben.

Hoe vaak zat ik niet alleen op mijn kamer, mij af te vragen waarom ik in hemelsnaam op deze wereld terecht gekomen was, als ik toch maar een sta-in-de-weg was, niet waardig om liefde te ontvangen van degenen van wie je dat nochtans zou verwachten. Ach, wat een teleurstelling was ik! Soms stond ik mezelf toe te huilen, toch was verdriet niet het enige wat ik voelde: ik was ook boos.

Kon ik er aan doen dat ik hier nu toch ben? Ik was niet degene die besloten heeft om een kind op de wereld te zetten en er vervolgens niet van te houden! Ergens voelde, of wist, of begréép ik dat het niet mijn fout is. Ik zou zelf het werk moeten doen om er achter te komen wie ik wil zijn en me daarvoor niet verlaten op de mensen die, normaal gezien, betrouwbaar zouden moeten zijn.

"Onkruid vergaat niet", dacht ik plots. Net als onkruid werd ik als teveel, overbodig, een profiteur, niet passend tussen de andere planten beschouwd. Maar wat ís onkruid? Wat voor de ene mens onkruid is, is dat nog niet voor de ander. Om een voorbeeld te geven: een paardenbloem (ook wel pissebloem genoemd) zal voor de ene persoon de smet in diens verder onberispelijke gazon zijn, terwijl een andere persoon deze bloem juist graag zal willen voor de diversiteit, als teken van de rijke bodem, voor de geneeskrachtige eigenschappen,...

In zekere zin noemde ik mezelf onkruid, wat niet wilt zeggen dat ik hierbij de negatieve connotatie overnam: planten die onkruid genoemd worden, zijn vaak sterk. Ze worden vertrapt, verwijderd, met gif bespoten,... toch komen ze terug, of men het nu wilt of niet. Ze leven zelfs op haast onmogelijke plaatsen!

Ik nam mezelf voor: het maakt niet uit hoeveel gif ik te slikken zou krijgen, het maakt niet uit hoe vaak er over mij heen gelopen zou worden, het maakt niet uit hoe vaak mensen mij zouden dumpen. Ik zou mij niet klein laten krijgen, al was het maar om de voldoening te krijgen dat ik hun frustratie zou zien wanneer bleek dat ik voor de zoveelste keer niet bezweken ben aan wat men mij aangedaan heeft. En ondertussen zou ik blijven zoeken naar manieren om te overleven en bij uitbreiding: om te leven. Er is genoeg onkruid in de wereld, dus die zielsverwanten zou ik nog wel tegen komen.

Edit 30/09/2023: onderstaande comic lijkt mij wel passend xD

[fransopdefiets]

15-7 Haskerton

Mijn voorgevoel gisteren was juist. Het regende vanaf het moment dat ik mijn servet opvouwde na de lemon parfait.

Ik fietste nog een uurtje door de regen en arriveerde toen bij de Three rivers camping, noem het maar beekjes trouwens, waar de Britse elite van het buitenleven geniet. Je kunt er les in Canadese kano’s nemen en zwemmen zonder verdrinkingsgevaar. De camping zelf bestaat uit een strook gras van pakweg 30 meter breed en 400 meter lang. Ik kreeg mijn plekje helemaal aan het einde van de strook, dus als ik naar het toiletgebouw wilde, liep ik vijf minuten door de regen langs alle landrovers met gepersonaliseerde nummerborden en kampementen die zo uit de catalogus van Noble Outdoorlife komen. Stel je enorme partytenten voor van het merk Coleman met daaronder grote tafels, picknickmanden en wijnkoelers, gecapitionneerde klapstoelen, vuurkorven gevuld met eersteklas gedroogd hout, aan te schaffen bij de receptie, en tot slot kleine slaaptenten. Tot diep in de nacht knalden de kurken (uiteraard worden hier geen blikjes opengetrokken), renden de kinderen rond en zaten de jachthonden elkaar achterna. Ik ben gewend dat het na tienen stil is op de camping, maar dit is een andere wereld.

Maar goed, ik bracht de rest van de middag en avond liggend in mijn tent door, afwisselend De moord op de commendatore van Murakami herlezend, het stokbroodje dat ik die ochtend gekocht had knabbelend en slapend. Ik werd wakker toen de regen stopte en kon nog even fijn mijn tanden poetsen. Ik had dus niet gedoucht en evenmin mijn fietsbroek uitgewassen, want er was geen droger op de camping waar ik de natte spullen even in kon gooien. Die heb je toch niet nodig als met een Landrover vol hutkoffers aankomt tenslotte. Enfin, morgen gaat het lekker waaien dus dan ruikt niemand me, bedacht ik om mijn geweten te sussen.

Vanmorgen word ik iets over vijven al wakker, aan de overkant van de sloot, pardon river, was een boer met machines bezig op zijn land. Ik pak de natte bende in. Ik had gehoopt dat de storm al gearriveerd zou zijn, dan had ik een fijne droge tent gehad, maar het is nog windstil en alles zit onder de dauw.

In Halesworth dronk ik koffie bij een hippe deli met wifi. Zo kon ik meteen een ticket boeken voor de nachtboot van zondagavond (ja, wel drie keer gecontroleerd, echt morgenavond).

Half tien nog maar een koffie in Pease Hall. Ik ben al aardig op weg richting Harwich. Het gaat nu wel harder waaien, maar door al die heggen en bosjes heb ik er relatief weinig last van

In Framlingham staat een prachtig kasteel maar het stadje is onbegaanbaar vanwege de horseshow die dit weekend gaande is. Ik eet een snelle sandwich bij de bakker en ga door.

Om half drie ben ik bij Shrubbery Farm vlak voor Woodbridge. De procedure wordt uitgelegd door middel van bordjes aan de hekken. De hele camping stikt trouwens van de bordjes. Niet de dieren voeren. Voer je oude brood aan de ganzen., ze zullen je hun dankbaarheid tonen.

Maar de procedure dus. Je zoekt een plekje, gaat dan naar de groene schuur en vult het formulier in, stopt het in een envelop, en dan loop je naar het woonhuis en dat gooi je met het geld door de achterdeur naar binnen. Je mag het geld ook overmaken, maar daarvoor ontbreken een aantal gegevens op het formulier. Dus ik bel maar even op en ik mag naar het huis komen.

Daar hangt weer een briefje op de achterdeur: ring the bell, use the knocker, open the door and shout! Terwijl ik dit op me laat inwerken loopt een boze pakjesbezorger voorbij en ik zie dat er een oude dame in de serre zit. Beleefd meld ik me en ik krijg eerst een hele uitleg over het pakje dat niet afgegeven mag worden, daarna gaat het over haar recente hartaanval en tot slot kan ik mijn probleem uitleggen. Ik wil graag contant betalen, maar heb het niet gepast. Ik heb twee tientjes en wil zes pond terug. Eerst krijg ik 60 pence terug, maar daar ga ik niet mee akkoord. Na enig nadenken, erkent ze de fout en krijg ik het juiste wisselgeld. Het formulier wil ze niet aannemen, dat moet in de bus. Ik schrijf er voor alle zekerheid op dat ik contant betaald heb en in welke vorm.

Als ik de tent opzet komt er een man op me af, die me uitnodigt voor drinks. Nou zeg ik, eerst even douchen. OK zegt hij, ik heet Andy en we zitten in het motorhome. Maar als ik daar dan later aanklop, is er niemand. Ik denk dat hij bedoelde, ga je mee naar de pub? Maar waar hij dan kan zitten, ik heb geen idee. Nou ja, mijn drinks komen nog wel vanavond. En die tent was natuurlijk in een minuut drooggewaaid, wat een wind!

[tjenkehpala]

“Je bent nooit alleen, onze lieve Heer is altijd bij ons”.

Mijn naam is Isaac Pattikawa, ik ben 2e generatie orang Maluku. Mijn vader heet Mesach Pattikawa en mijn moeder heet Batseba Silahoi beter bekend als tante Nene, beide orang Oma. Samen met mijn twee broers en twee zussen ben ik opgegroeid in het kamp Vaassen. Ik ben de jongste van ons gezin. Ik ben altijd een sporter geweest, vroeger bij Molukse verenigingen speelde ik voetbal en volleybal totdat ik bij een evenement in aanraking kwam met de motorwereld. Zo hebben mijn broer en ik ons aangesloten bij Satudarah. Ik was van de first chapter en ben nog steeds trouw aan deze organisatie. Tegenwoordig heb ik de gepensioneerde titel binnen de club waar geen verplichtingen meer zijn. Wandelen is mijn passie. Zo heb ik 14 keer meegelopen met de Nijmeegse 4 Daagse totdat de corona roet in het eten gooide. Vandaag de dag loop ik nog steeds met wandelevenementen mee zowel in Nederland als in België. Soms wandel ik alleen, maar ook wandel ik samen met mede Molukkers uit verschillende wijken zoals bijvoorbeeld met de wandelclub ”Kawan-Kawan Djalan”. Dan lopen we met trots met onze Molukse vlag en dragen we zo onze Molukse identiteit uit. Onderweg is er vaak belangstelling van omstanders waar wij onszelf graag voorstellen en vertellen wie wij als Bangsa Maluku zijn en waar onze vierkleurige vlag voor staat. Ik ben in 2017 benaderd door een goede vriend en wandelmaatje, Francis Janssen, om een wandeltocht van twee a drie weken te maken op het eiland Vanuatu; Pacific Island voor de “Walk Against Impunity”, een wandeling tegen straffeloosheid, opgedragen aan de mensen van Papoea en Maluku die worstelen om vrij te komen van Indonesië. Ik heb hier een week over moeten nadenken en natuurlijk met het thuisfront moeten overleggen. Zo zijn wij op 9 februari 2017 met de vlaggen van Maluku en Papoea op onze rugzakken aan onze reis begonnen. Het was een bijzondere emotionele ervaring. Er was een planning gemaakt voor de weken maar liep het anders dan gepland, het warme welkomst, de bijzondere ontmoetingen, de mooie gesprekken, onverklaarbare gebeurtenissen en zegeningen die we kregen, die je niet kunt plannen. Die kwamen op ons pad en zou mijn vader hebben gezegd; “itu djalan djalan Tuhan”. Ik heb me nooit zo met politiek beziggehouden maar naast de mooie ervaringen van deze wandeltocht is de uitspraak van de zus van wijlen eerste president Walter Lini van Vanuatu mij bijgebleven; “Als je onafhankelijk bent is het meest belangrijke dat er geen ruimte is voor afgunst. We moeten het elkaar gunnen en elkaar niet afvallen”. Deze inspirerende reis heeft mij aan het denken gezet en neem ik alles mee om het hier door te vertellen aan onze bangsa Maluku. Op deze sportieve manier wilde ik een bijdrage leveren aan en het ondersteunen van Maluku en Papoea met hun strijd voor vrijheid tegen de Indonesische onderdrukking. Wat ik mijn generatie mee wil geven is dat je op je eigen manier moeten vechten en zolang het een bijdrage heeft, je dit blijft uitleggen. Wat ik de volgende generatie wil meegeven is dat je met elkaar in contact moet blijven aangezien zij goed bezig zijn. Probeer niet te verzwakken en blijf in jezelf geloven.

[liefsjojo]

Chronisch ziek en huishouden

Vandaag wil ik het graag hebben over huishouden en chronisch ziek zijn. Als iemand die zelf chronisch ziek is, weet ik hoe moeilijk het kan zijn om het huishouden bij te houden. Maar met een beetje planning en wat trucjes kan het toch lukken.

Een van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd, is om niet afgeleid te worden tijdens het schoonmaken. Het is verleidelijk om tussendoor even je telefoon te checken of om de tv aan te zetten, maar dit kan ervoor zorgen dat je minder productief bent en meer tijd kwijt bent. Probeer jezelf daarom te focussen op de taak die je op dat moment uitvoert en zet alle afleidingen uit.

Een andere tip die ik kan geven, is om niet alles tegelijk te doen. Als je chronisch ziek bent, kan het snel te veel worden als je te veel dingen tegelijk probeert te doen. Probeer daarom je taken te verdelen over de dag, week en maand en plan voldoende rustmomenten in. Het is beter om elke dag een paar taken te doen dan om alles in één keer te willen doen en daarna volledig uitgeput te zijn.

Hier zijn echter een aantal tips die nuttig kunnen zijn bij het plannen van jouw huishouden.

De basis Allereerst is het belangrijk om de basis op orde te hebben. Dit betekent dat je een schema hebt waarin alle huishoudelijke taken zijn opgenomen. Een handige manier om dit te doen is door een lijst te maken van alle taken die gedaan moeten worden en deze in te delen in categorieën, zoals dagelijks, wekelijks en maandelijks. Op deze manier heb je een duidelijk overzicht van alle taken die gedaan moeten worden en kun je jouw energie verdelen over de verschillende taken.

Dagelijks Dagelijkse taken zijn de taken die elke dag moeten worden gedaan. Dit omvat bijvoorbeeld het opruimen van de keuken, het schoonmaken van het toilet en het bijhouden van de was. Het is belangrijk om deze taken elke dag op dezelfde tijd te doen, zodat het een gewoonte wordt en je minder energie hoeft te besteden aan het nadenken over wat er gedaan moet worden.

Wekelijks Wekelijkse taken zijn taken die één keer per week gedaan moeten worden. Dit omvat bijvoorbeeld het stofzuigen van de woonkamer, het schoonmaken van de badkamer en het verschonen van de bedden. Het is handig om een vaste dag in de week te kiezen waarop je deze taken doet, zodat je er een routine van maakt.

Maandelijks Maandelijkse taken zijn taken die één keer per maand gedaan moeten worden. Dit omvat bijvoorbeeld het schoonmaken van de ramen, of het grondig schoonmaken van de keukenkastjes. Het is handig om een vaste dag in de maand te kiezen waarop je deze taken doet.

Tips

Er zijn een aantal tips die nuttig kunnen zijn bij het plannen van het huishouden als je chronisch ziek bent:

Plan pauzes in je schema. Als je chronisch ziek bent, heb je waarschijnlijk meer rust nodig dan anderen. Plan daarom pauzes in je schema, zodat je de tijd hebt om uit te rusten.

Maak een lijst van taken die je kunt uitbesteden. Het kan zijn dat bepaalde taken te zwaar zijn voor jouw gezondheid. Maak daarom een lijst van taken die je bijvoorbeeld kunt uitbesteden aan partner, familie vrienden of thuiszorg.

Gebruik hulpmiddelen. Er zijn verschillende hulpmiddelen die het plannen van het huishouden makkelijker kunnen maken, zoals schoonmaakroosters, reminders en apps.

Thuiszorg Het kan soms gebeuren dat het schoonmaken van je huis niet meer alleen lukt en dat er geen hulp in je omgeving is. Thuiszorg kan je helpen met huishoudelijke taken zoals schoonmaken, stofzuigen en de was doen. Het kan een enorme verlichting zijn als je merkt dat je het niet meer alleen redt.

Het aanvragen van thuiszorg via de Wmo kan via de gemeente waar je woont. Vaak kun je online een aanvraagformulier invullen of kun je telefonisch contact opnemen met de gemeente. Een medewerker zal samen met jou kijken naar de mogelijkheden en de benodigde zorg indiceren.

Het kan soms een drempel zijn om thuiszorg aan te vragen, maar het kan je leven een stuk makkelijker maken. En wie weet, misschien ontmoet je wel een leuke thuiszorgmedewerker die je dag wat extra kleur geeft!

© Liefs Jojo

[inge-universe]

#newin #nieuwbinnen #2ehands #tweedehands Gayle Forman - Serie Mia 1. Als ik blijf - If I stay 2. Wacht op mij - Where she went Wie heeft deze boeken al gelezen? Wat vond je er van? Ik heb volgens mij nog nooit iets van haar gelezen. ............ Inhoud: 1. Als ik blijf Een hartverscheurend mooi verhaal over liefde en verlies, en de moed om de juiste beslissing te nemen wanneer je leven letterlijk in je eigen handen ligt. Het leven van de 17-jarige Mia draait om muziek: ze wil graag naar het conservatorium en haar vriend Adam speelt in een populaire rockband. De toekomst ziet er rooskleurig uit. Maar wanneer Mia met haar ouders en broertje een dagje uitgaat, gebeurt er iets waardoor haar leven in één klap verandert. Opeens zijn al haar keuzes verdwenen, behalve één. De enige die nog telt. Gayle Forman, voormalig journalist en wereldreiziger, maakte internationaal veel indruk met haar debuut 'Als ik blijf'. Daarna volgden nog meer boeken van haar hand waaronder het vervolg 'Wacht op mij' en in het najaar van 2015 'Hier was ik'. Haar veelgeprezen debuut is zeer succesvol verfilmd onder de titel 'If I Stay'. 'Intrigerend!' Youngadultbooks.nl 'Een ontroerend verhaal dat je ook over je eigen leven laat nadenken.' Hebban.nl @hebbannl 2. Wacht op mij Wacht op mij begint drie jaar na Mia's ongeluk. Adam en zijn band zijn inmiddels doorgebroken. Aan de vooravond van hun wereldtournee is Adam in New York, eenzaam en ongelukkig. Sommige mensen denken dat roem alles oplost, maar Adam kan zijn succes niet aan. Om door te kunnen gaan met zijn leven, zal hij eerst zijn verleden moeten accepteren. ............ #instabook #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #instaboek #boekstagram #boekenwurm #booktrovert #books #reading #dutchbookstagram #bookmail #boekenpost #lezenisleuk  #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #ya #youngadult #yaromance #yaromancebooks @moonuitgevers @moonyoungadult @uitgeverijthb https://www.instagram.com/p/Cp7jGcioPgY/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[cannb]

Slapen met of zonder kussen ? 

Voor veel mensen is het de normaalste zaak van de wereld om met een kussen te slapen. Maar is het goed voor je? Is het nodig om met een kussen te slapen? Een hele goede vraag! Het hangt allemaal af van hoe je slaapt.

Je kussen kan er ook de oorzaak van zijn dat je wakker wordt met nekpijn of rugpijn. Dat komt omdat het kussen soms niet geschikt voor je is. Het kan erg moeilijk zijn om een goed kussen te vinden. Als fysiotherapeut hebben we regelmatig te maken met mensen die fysieke klachten en of slaapproblemen hebben door een verkeerd kussen. Ben je geïnteresseerd in het verbeteren van je slaap en wil je hier meer over weten? Lees dan snel verder.

We zijn gewend aan een kussen.

We slapen al honderden jaren op kussens. In combinatie met een zacht matras en een warme deken is deze moderne manier van slapen een luxe gewoonte geworden.

Slapen zonder kussen is voor velen ondenkbaar. Dit komt omdat we gewend zijn om ons hele leven op één kussen te slapen. Dit wil echter niet zeggen dat ons lichaam niet zonder kussen kan. Het is misschien soms zelfs beter om zonder kussen te slapen.

Welk kussen als je op je buik slaapt?

Lig jij altijd op je buik als je slaapt? Dan is het gebruik van een kussen helemaal niet nodig. Het is zelfs beter om zonder een kussen te slapen. Als buikslaper is het belangrijk dat de nek makkelijk kan ontspannen, en dat je ademhaling zo vrij mogelijk is.

Als je plat op je buik ligt, draai je automatisch je hoofd om tijdens het slapen goed te kunnen ademen. Hierdoor ligt je hoofd zijwaarts op een verhoogd kussen en dit zorgt voor continue stress en spanning op je nek en hoofd. In dit geval is het kussen dus meer een obstakel dan een hulpmiddel.

Kun je zonder kussen echt niet slapen? Dan kun je het beste kiezen voor een zeer dunne variant. Hierdoor blijft de wervelkolom enigszins recht.

Als buikslaper moet je ook zeker nadenken over een goed en comfortabel matras. Je hebt veel matrassen om uit te kiezen, dus het is van groot belang om de juiste te kiezen. Over het algemeen zijn matrassen met een normale hardheid en een hoge elasticiteit, ideaal voor buikslapers. Dit zorgt ervoor dat de wervelkolom in de juiste positie blijft terwijl u slaapt.

En wat dan als ik op mijn zij slaap?

Slaap je doorgaans op je zij, dan is het een verstandige keuze om een hoofdkussen te gebruiken. Als zijslaper leg je je hoofd niet direct op het bed. Dit komt doordat je hoofd op je nek en schouder rust. Een kussen is de perfecte oplossing voor dit probleem.

Door te kiezen voor een hoogwaardig kussen, voorkom je nek- en rugpijn en het risico op artrose in je nekwervelkolom. Kussens die stevig en dik zijn, en de ruimte opvullen tussen je nek en schouder zijn vooral gunstig voor de zijslaper.

Ben je een echte zijslaper en word je vaak wakker met pijn in de heupen? Dan zorgt een klein kussentje tussen de knieën ervoor dat je comfortabel kunt slapen. Dit zorgt er tegelijkertijd voor dat je geen drukpijn op je knieën krijgt.

Welk kussen heb je dan als rugslaper nodig?

Als je graag op je rug slaapt, is een dunner kussen het beste. Een te dik kussen zorgt ervoor dat je kin op je borst drukt. Dit blokkeert de bloedtoevoer, wat spanning in de nek kan veroorzaken. Door een minder dik kussen te gebruiken, krijgt uw nek wel de ondersteuning die hij nodig heeft.

Merk je vaak pijn in je rug als je uit bed stapt of wakker wordt? Dit kan komen door teveel druk op je rug. Door een kussen onder je rug te leggen verminder je deze druk. Het kan ook met je matras te maken hebben. Hoe harder het matras des te platter het kussen.

De voordelen van een zonder een kussen slapen.

Ben je benieuwd hoe het is om te slapen zonder kussen? Dan kun je dat zeker eens uit  proberen. Als je merkt dat het niet naar je zin is, kun je altijd teruggaan naar je oude gewoonte. Slapen zonder kussen kan zeker voordelen opleveren. Zeker voor de buikslapers onder ons. Dit zijn de voordelen op een rijtje;

Verminderen van nekklachten

Minder kans op een onzuivere huid

Minder rugklachten

Het is hygiënischer

Het is goedkoper

De  voordelen van met een kussen slapen.

Het liefst slaap je op een comfortabel kussen. Als je slaapt is je lichaam volledig ontspannen, hierdoor kan je hoofd naar voren of achteren kanten. Een kussen ondersteunt in dit geval uw hoofd en nek. Naast deze ondersteuning heeft een kussen nog meer voordelen.

De slaapkwaliteit verbeterd, je slaapt dieper.

Het verminderd stress. Doordat je beter slaapt

Het kan hoofdpijn verminderen.

Het verminderd nekklachten.

Een te hoge oogdruk wordt tegengegaan

Het voorkomt brandend maagzuur.

Conclusie: met of zonder hoofdkussen?

Dit hangt dus volledig af op welke manier je slaapt. Ben je een buikslaper dan misschien beter van niet. Ben je een zij slaper gebruik dan een kussen dat voldoende ondersteuning biedt en de ruimte opvult tussen je nek en schouders. Als je op je rug slaapt is een dun kussen vaak voldoende.

Daarnaast kan een kussen niet alleen ondersteuning bieden aan je hoofd maar ook aan je heupen, knieën en rug.

Heb je nog steeds twijfels ga dan langs bij een gerenommeerde beddenzaak die het aanbied om proef te kunnen slapen. Luister naar de signalen van je lichaam en maak dan pas je keuze. Op deze manier weet je zeker dat je een gezonde nachtrust tegemoet kunt gaan.

[innersmilewarrior]

Alice is dood

Ik zit er mentaal helemaal door. Ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud. Wanneer komt het einde in zicht? Mijn beste vriendin is namelijk getroffen door een ernstige digitale ziekte. Ik probeer haar al minutenlang te bereiken maar ze geeft geen enkel teken van sociaal leven. Niemand kan me enige reply geven betreffende haar digitale toestand. Facebook niet, Twitter niet, Instagram niet,… Zelfs dokter Google niet. De hoop op sociaal herstel wordt alsmaar kleiner. De machteloosheid knaagt nog het meest. Ik weet niet meer wat ik moet doen. SIRI! HELP!

Ik zit hier helemaal alleen in de wachtzaal voor leesbevestigingen. Ik loop hier de firewalls op. Is er nu niemand fysiek online die mij kan helpen? Ik weet zelfs niet in welke chatroom ze ligt. Beseft ze wel wat ik doormaak? Ik loop de benen van onder mijn lijf om uit te googelen waar ze is. De vloer in mijn kamer heeft al een zichtbaar afgesleten poolcirkel van het vele ijsberen. Zuidpoolcirkel welteverstaan, want deze ijsbeer is het binaire noorden volledig kwijt. Waarom kunnen mensen toch hoe langer hoe moeilijker communiceren met elkaar? Is het nu zo veel gevraagd om iets te laten weten? Het was wel ergens te verwachten natuurlijk. Het zat er onvermijdelijk aan te komen. Ze ging al lang fysiek achteruit. Haar oogfrequentie om elke vijf seconden naar het scherm te kijken, daalt alarmerend snel. Net als de grootte van haar ooghoeken. Dat evolueert al gauw naar tunnelvisie. Het vreet onbewust aan het sociaal bewustzijn en voor je het beseft, weet je niet meer waar je je gsm hebt gelaten. Hoe kan je nu vergeten te leven?! Ik begrijp het niet. En dat op zo’n sociaal jonge leeftijd. Ik word er intriest van. Binnenkort is ze volledig blind. En dit soort slechtziendheid is viraal besmettelijk. Zelfs potentiële volgers zien haar dan niet meer staan. SIRI! WAAR IS ALICE?!

Er is geen respect en beleefdheid meer voor de virtuele mens. Als de boodschap niet meer aankomt, waar gaat dit dan eindigen? Het doet me wel nadenken over mijn digitaal bestaan. Het sociale leven kan in één seconde voorbij zijn. De ene fractie ben je er en de andere ben je volledig uitgelogd. Als je in reïncarnatie gelooft dan is er nog de mogelijkheid om te terug te keren in een andere account. Tenminste als je niet eerst in de algoritme-hel belandt.

Als ik dood ben, dan wil ik terugkomen als een influencer. Dan word ik tenminste gerespecteerd en dan zal mijn vriendin al een antwoord geven voordat ik nog maar een vraag gesteld heb. DAT is pas communicatie. En als ik dan niet binnen de kwart minuut antwoord, zal ze pas beseffen wat echte vriendschap betekent…

[dejufuniverse]

Van Facebook....wel belangrijk!

Beste fb vrienden,

Het wil maar niet doordringen bij de meeste mensen wat er aan komt dus hier in Jip en janneke uitleg. Lees dit eens GOED door, misschien dat je dan eindelijk eens gaat nadenken en niet meer alles als complottheorie gaat wegzetten. 👇🏼👇🏼👇🏼👇🏼👇🏼 China loopt voorop met CBDC's en wat ik al eerder heb gezegd, komt nu uit… en onthoud dit is wat Maxima nu overal aan het verkondigen is. Je leest het goed… met CBDC's krijgt je geld een vervaldatum. Je geld is op de bank voor maar een bepaalde periode wat waard en als je het voor die tijd niet hebt uitgegeven dan is het niet meer geldig. Het excuus is dat men zo de economie op gang wil helpen. De waarheid is dat men simpelweg niet meer kan sparen en volledig onder controle staat van de overheid, want zij bepalen volledig waar, wanneer, hoe en aan wat je het mag uitgeven. Tevens hebben ze controle op wat je kunt sparen aangezien men kan berekenen hoe lang het duurt om met jouw salaris iets te kunnen kopen… Zo kan men voorkomen dat jij bijvoorbeeld een auto kan kopen, omdat jouw spaargeld is verlopen. Men zal je erin luizen door je bijvoorbeeld de eerste CBDC's gratis te geven als een soort basisinkomen. Jij zal mensen die je al jaren waarschuwen weer wappies gaan noemen…. totdat de switch overgaat en de overheid zijn ware aard "nog meer" laat zien. Men lost zo het verschil tussen rijk en arm op en de rijken zullen totaal geen last hiervan ondervinden, want voor hun gelden andere regels. Het digitale geld is programmeerbaar, dus de macht kan zo worden verdeeld. Zet jij iets op social media wat de overheid niet bevalt dan kun je niks kopen. Rijd je te veel auto dan mag je niet tanken of geen vlees kopen. Heb je te lang je spaargeld op je rekening dan verloopt dit na "x" aantal dagen. Vaccinaties niet gehaald? dan word je gehele bankrekening automatisch geblokkeerd. "Huh hoe bedoel je dat laatste nu? Dat met die vaccinaties?"… Zoals op de G20 laatst is besproken, wil men CBDC's koppelen aan een gezondheidspaspoort. In dit paspoort komen al jouw medische gegevens te staan. Ook al weten we nu dat we elkaar gewoon kunnen besmetten en ziek worden, ook al ben je gevaccineerd, dat weerhoudt men er niet van deze plannen door te zetten. Het volk heeft laten zien makkelijk over te halen te zijn en deze macht geeft men niet meer zomaar weg. Maar anyway … alles wordt aan elkaar gekoppeld en CBDC's zijn de laatste dolksteek om je letterlijk vrijwillig van je vrijheid te beroven. Vergeet niet dat geen enkele volksvertegenwoordiger hier nog over heeft gesproken. Deze discussie is pas op 23 november begonnen in de Kamer. Dat is puur voor de show, want op de achtergrond is alles allang bepaald en zijn banken en overheden al in een vergevorderd stadium. China gaf het grote voorbeeld en delegaties van over de hele wereld gaan al een aantal jaar naar China om te kijken hoe ze dit ook kunnen invoeren in Europa. CBDC's staat gelijk aan een social credit systeem. Je persoonlijke voetafdruk die overal en bij iedereen bekend is. Ben je bij de dokter geweest en heb je een snotneus en ga je toch boodschappen doen dan staan over 10 minuten handhavers voor de deur die een melding hebben gehad dat jij net iets hebt gekocht op een plek waar dat niet mocht want je hebt een snotneus. Veel van jullie zullen dan nog steeds niet zien dat je vrijheid is afgepakt en zullen roepen dat het een goede zaak is dat dit zo wordt gedaan. Totdat jezelf een keer per ongeluk door rood rijdt en je geld op je rekening net is verlopen, zodat de boete niet direct via CBDC's kan worden afgeschreven. Je gaat rijden en wilt tanken en vervolgens niet mag tanken, omdat je je boete nog moet betalen. Dan is het opeens oneerlijk. Ook weet men wat je koopt en wanneer… men weet eigenlijk op den duur precies wat je in huis hebt staan en waar en wanneer je het weer verkocht hebt aan een ander.

[mivd]

Ik pieker over

Het proces van niet teveel nadenken

Gewoon direct vanuit je ziel een gedachte schenken

Of een prangende vraag

Zou je met me willen, gewoon gaan

Zonder na te denken

Ik pieker over

De gevolgen van niet teveel nadenken

Wat dat teweeg zou brengen

De dood of een liefdesverklaring

Hartjes sturen voelt als een toenadering

Ik wil je graag zien

Ik pieker er niet over

Om vrij te geven hoe ik het weer verkloot

Om iets te doen wat mij ontbloot

Om te laten weten dat als dit zo doorgaat

Ik het moet bekopen met de dood

Ik pieker er niet over

Over hoe ik hier sta op een podium en dit overbreng

Je zei nog is dat niet gek als je je bedenkt

Dat normaal gesproken je alles teveel overdenkt

En meer bezig bent met hoe je overkomt

Het is in mijn wezen gedrenkt

[adriaanmeij]

Schijndemocratie of staatsgreep

We moeten in Nederland de kracht van het parlement en de lokale democratie krachtig versterken om onze democratie te bewaken. Vooral ook lokaal: klein is mooi. Dat vind ik.  

“Vandaar dat ik vind dat we in een schijndemocratie leven”, zegt mijn vriend. Op dat woord ga ik aan. “Schijndemocratie”. Is dat zo? Leven we daarin? Droom ik mijn democratie? Ik wil teruggaan naar eenvoudige definities. Democratie betekent “volksheerschappij”. Het is een bestuur waarbij de volkswil de bron is van legitieme machtsuitoefening. De volkswil ontstaat in het parlement en we hebben het recht om de besluiten te bewaken. Dat gaat over mijn recht om mensen in nood asiel te  verlenen, windmolens en bescherming van mijn democratie tegen diegenen die haar willen ondermijnen. Nederland staat op plaats 11 van de democratie-index van The Economist. Vooral politieke deelname en politieke cultuur staan hier onder druk. We moeten iets doen.

Dan komt ineens het nieuws dat de Duitse politie  de Reichs Bürger Bewegung oprolt, een naar verluid extreemrechtse  beweging in Duitsland die een Staatsgreep zou voorbereiden om het grote Duitsland van 1871 te herstellen en die ook een militaire tak zou hebben. Met meer dan 20.000 sympathisanten in Duitsland en een harde kern van meer dan 1000 betrokkenen. Het woord staatsgreep valt, maar een expert op dit gebied, Prof. Dr. Beatrice de Graaf, vertelt in Nieuwsuur dat het in Nederland zo’n vaart niet loopt. Duitsland staat op plaats 14 op de genoemde index die je op Wikipedia kunt vinden.  

The Economist vindt Nederland een “volledige democratie” met tekortkomingen, maar mijn vriend zegt dat we in Nederland in een schijndemocratie leven. Wat is dat dan, een schijndemocratie? Dat is een democratie waarin gemanipuleerde verkiezingen worden gehouden die de oppositie uitsluiten. Daardoor komt er  een parlement van jaknikkers die sanctioneren wat de regering wil. Het doet mij meer denken aan China, Rusland, Singapore, andere landen. Of is het in Nederland ook zo?

Kiezers haken af

Ik herken Nederland niet als schijndemocratie, maar mijn vriend is niet gek dus ik moet er wel over nadenken. Ik denk niet dat in Nederland verkiezingen gemanipuleerd worden. Ik denk wel dat het parlement, dat de volkswil moet uitdrukken, de zwakste schakel in het stelsel is. Een schakel die alleen achteraf kan corrigeren wat mis is. In mijn jeugd was er opkomstplicht bij de Tweede Kamer verkiezingen. Meer dan 94% van de stemgerechtigden deed er tot 1970 aan mee. In 2021 kwam nog maar 78,7% opdagen. In maart 2022 gingen maar 50,4% van de stemgerechtigden deelnemen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Het waren er nog nooit zo weinig. Bovendien wordt in Nederland de burgemeester niet gekozen, maar benoemd. Dat is niet democratisch. En voor de verkiezingen van het Europese Parlement, waar gigantisch belangrijke besluiten worden genomen, kwam de laatste keer maar 41,9% van de kiezers opdraven.  

Ik ben voorstander van een sterke Europese Unie, maar ook van “klein is mooi”, van een sterke lokale en regionale democratie, zodat kleinere gemeenschappen hun democratie zin en inhoud kunnen geven. Als een dorp geen windmolens of distributiecentra van Bol.com wil, dan moet dat kunnen. Maar juist in gemeenten en ten aanzien van Europa keren stemmers zich af. Zij doen niet meer mee. Als meer dan de helft van de stemmers niet meer meedoet, dan is er vanuit dit perspectief een schijndemocratie in Nederland. Ik vind dat de stemplicht weer ingevoerd en gehandhaafd moet worden.

Bureaucratie

Is misschien de bureaucratie aan de macht? Leven we eigenlijk in een bureaucratische staat? En wat gebeurt er dan wanneer die staat verlinkst, verrechtst of zeer nationalistisch wordt en daardoor de staat (nog) meer macht krijgt? En treinen laat rijden waarin geen zitplaatsen meer zijn of het recht op wonen garandeert terwijl jonge mensen tien jaar op een huis moeten wachten. Of mondkapjesplicht invoeren terwijl uit onderzoek blijkt dat dit zinloos is.

Dit onderdeel moet ik verder  uitwerken, want natuurlijk heeft de bureaucratie veel macht. De Staat bemoeit zich met alles. De automatisering maakt de greep van de overheid op burgers veel gemakkelijker. Straks wordt contant geld afgeschaft. Dan kun je niet meer cash betalen. Het druist in tegen mijn behoefte aan vrijheid. Vroeger streed ik tegen postcodenummers. Weet je wel dat 12% van alle werkende mensen bij een of ander overheid werkt? Dat zijn er meer dan één miljoen, terwijl het bedrijfsleven zit te springen om medewerkers. Is dat een gezonde, vrije balans? Nog eens over nadenken.

Een staatsgreep?

Mevrouw De Graaf noemt de Rijks Burger  Beweging in Duitsland een verzameling van critici. Er zitten complotdenkers bij die menen dat de staat eigenlijk geleid wordt door Amerikanen of joden, of door reptielen in menselijke gedaante. Ik ben daar niet van. Er is veel antisemitisme in die kringen, er zitten nationaalsocialisten die naar het oude Duitsland uit de 19e eeuw terug willen. Er zitten anti-vaccers die tegen corona vaccinaties zijn  en mensen die  asielzoekers willen weren.  

Ik heb als journalist heel gericht ervaren dat de overheid via de geheime diensten je goed in de gaten houdt, al vanaf de jaren zestig toen ik reizen maakte in de Sovjet-Unie en het Midden-Oosten. De controle-staat bestaat ook hier, al is die minder zichtbaar dan in het huidige Rusland. In Nederland wordt je niet voor tien jaar naar een concentratiekamp op Schiermonnikoog gestuurd als je iemand bent die de staat onwelgevallig is, zoals in Rusland of China. Laat staan dat je vermoord wordt door het regime als je protesteert, zoals in Iran. Maar de overheid houdt mensen die opvallen en een gevaar zouden kunnen vormen voor de staat wel goed in de gaten via de geheime diensten en bijvoorbeeld de NCTV, de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid waarvan Pieter-Jaap Aalbersberg directeur is. Daarom kan de Staat, zoals in Duitsland, groeperingen oprollen die de democratie ondermijnen.

Controle gaat heel geavanceerd tegenwoordig. De Staat weet wat mensen doen en laten en kan intimideren. Ik krijg een rapport onder ogen dat op internet circuleert en dat de rol van de NCTV [i] in coronatijd onderzoekt op basis van uitpluizen van WOB-dossiers.[ii] Titel: WOB-dossier: De orkestratie van een staatsgreep door de NCTV.  Daar komt het woord staatsgreep opnieuw naar voren. De auteur is Cees van den Bos[iii]. In een korte check kan ik online niets over hem vinden. Daar circuleert onder die naam alleen informatie over de burgemeester van Urk. Cees heeft een blog op Substack. Daar staan veel meer kritische WOB-analyses op. Ik zou meer willen weten over deze Van den Bos en zijn achtergronden.

Harde observaties

Op basis van zijn onderzoek komt de auteur tot een reeks observaties die er niet om  liegen. Zo stelt hij onder meer dat NCTV vanaf de aanvang van de coronacrisis een sleutelrol had in de crisisorganisatie en de meeste maatregelen verordonneerde. Ook stelt hij dat NCTV de opdrachtgever was van het LIMC[iv], de militaire eenheid die heimelijk burgers observeerde zonder wettelijke grondslag. Hij stelt: “veiligheidsdiensten zijn handelaren in veiligheid in ruil voor (grond)rechten. In de coronacrisis hebben wij kunnen zien wat gebeurt wanneer je een gezondheidscrisis beschouwt als een zaak van veiligheid, en een dergelijke dienst onder het departement Veiligheid & Justitie vrij spel geeft over de grondrechten van burgers”.

Ik heb mijn vragen en denk niet dat het zo werkt. Hoewel dat anders had gemoeten is Nederland overvallen door de coronacrisis, net zoals door de financiële crisis van 2008. De voelhorens van politiek en bestuur schieten tekort. Daar staan ook gewoon mensen aan het roer die fouten kunnen maken. De politiek vroeg de regering om maatregelen en die schakelde onder meer de NCTV in omdat die al ervaring had in bestrijding van extremisme. Maar corona was een gezondheidsprobleem, geen terreurprobleem. Medische maatregelen kwamen uit de gezondheidszorg, niet uit de terrorismebestrijding. NCTV wilde geen “staatsgreep” zoals het rapport stelt maar oproer tegen de maatregelen voorkomen.

Het analistenteam

Eindelijk kom ik op de site van Maurice de Hond iets meer informatie tegen uit april 2022. Het is geschreven door Maurice de Hond. Er staat: Een viertal data-analisten heeft zich geworpen op het analyseren van de WOB-documenten en publiceren daar regelmatig over. Het zijn Marc van der Vegt, Wouter Aukema, Daniël van der Tuin en Cees van den Bos. @VegtDoor@waukema@CeesCees72@danvandertuin..hier treft u hun bevindingen uitgebreid aan. Ik ontdek uit het Telegraaf artikel dat Cees data analist en softwareontwikkelaar uit Amersfoort is. Hij schrijft ook nog onder pseudoniem, aldus het artikel. Van der Tuin is volgens de krant de schuilnaam van een investeerder die een van zijn bedrijven verkocht  en waarschijnlijk de WOB-onderzoeken financiert. Dat schrijft De Telegraaf. Of het waar is weet ik niet. Maar ik denk dat de journalisten van De Telegraaf wel te vertrouwen zijn. Ik weet dus niet wie deze mannen werkelijk zijn. Om die reden kun je er als publicist niets mee want je communiceert met onzichtbare fictie.  

Politiek

In hoeverre werkt de Nederlandse rechtsstaat nog? We hebben influencers op Tiktok, Instagram en Facebook die goed betaald worden als ze veel volgens hebben. Maar we hebben in de internationale politiek ook niet gekozen influencers die veel macht hebben zoals de Bilderberg groep, WHO[v] en WEF[vi].  Zo zijn er honderden die veel macht hebben en politici krachtuig beïnvloeden. Daarnaast zijn er de grootste concerns in de wereld die veel macht hebben. Saudi Aramco, Apple, Microsoft, Alphabet en Amazon zijn de vijf grootste bedrijven ter wereld. Ze hebben samen een marktkapitalisatie/ beurswaarde van $9.481 miljard Amerikaanse dollar. Dat is heel veel geld en geld is macht. Ze bepalen dus deels  het beleid, zoals ook het beleid op het gebied van fossiele brandstoffen en inzet van technologie.

Als ik inzoom  op Nederland dat is de koning niet gekozen door het volk. Hij of de koningin wordt dat bij geboorte. Ook de minister-president en ministers worden niet gekozen, maar benoemd. Dat is hetzelfde met burgemeesters en zelfs met rechters. En te rechtse of te linkse partijen worden in veel coalities uitgesloten. Ook wordt er heel weinig naar minderheden echt geluisterd. Daarbij komt dat steeds meer besluiten worden genomen op het niveau van de Europese Unie. Dat leeft bijvoorbeeld heel sterk in het asieldebat. Maar in de EU is er ook nog een groot democratisch tekort. Europa leeft niet bij verkiezingen. Lobbygroepen zoals hiervoor genoemd hebben zeer veel invloed in Europa.

Nadenken

Vooralsnog kan ik geen politieke ambities in de activiteiten van de samenhangende groep mensen vinden die de WOB-documenten onderzoeken en ervoor kozen om te schrijven dat de NCTV een staatsgreep deed. Dat is dan een staatsgreep vanuit de bureaucratie, van binnenuit, in tegenstelling tot de Duitse burgerbeweging die van buitenaf infiltreert.  De WOB-onderzoekers lijken vooral analytisch en  inhoudelijk bezig. Misschien ook testen  zij software om grote databestanden te onderzoeken. Opmerkelijk is dat de vier mannen die zich ook wel Team Red noemen, zelf achter de schermen blijven, kennelijk om andere belangen niet in de waagschaal te stellen.

Over wat ik hier lees en onderzoek, moet ik nog veel nadenken. Dat gaat vooral over de vraag hoe het parlement, dat de volkswil moet uitdrukken, zich voldoende kan wapenen tegen de macht van de bureaucratie die het uitvoerend instrument van de regering is. Hebben we echt een schijndemocratie als de uit data-analyse voortvloeiende suggestie van Van den Bos juist is, dat de NCTV de dienst uitmaakte tijdens de coronacrisis? En waarom negeren de mainstream media de bevindingen van het team onderzoekers?

Ik denk dat de lokale democratie fors versterkt moet worden en dat belangrijke besluiten op lokaal en provinciaal niveau moeten kunnen plaatsvinden. Door een gekozen bestuur. Dat daar veel meer geld voor vrijgemaakt  moet worden en dat in Nederland de Tweede- en Eerste Kamer ook veel beter uitgerust moeten worden om hun democratische en onafhankelijke rol beter te vervullen. Tijdens mijn levensloop is ook in Nederland de democratie verzwakt. Dat moet veranderen.

Adriaan Meij

Afbeelding: de afbeelding is ontleend aan https://petities.nl/petitions/1514?locale=nl

[i] De Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV

[ii]  Wet openbaarheid van bestuur

[iii] Dit is waarschijnlijk zijn schuilnaam

[iv] Land Information Manoeuvre Centre

[v] World Health Organization

[vi] World Economic Forum