#Andriessen

[empirearchives]

The Artist in his Atelier

about 1805–1808, Napoleonic era

Christiaan Andriessen (Dutch, 1775 - 1846)

Sitting at a drafting table in a private drawing school, an artist concentrates on his work. Pots of ink and drawing instruments lay on the table, while plaster casts of classicizing reliefs--common teaching implements in drawing schools--hang on the wall. This vivid watercolor is notable not only for its beauty but for the way in which it reveals the cultural life of the early 1800s. During this period, the art of drawing expanded its influence, leaving the confines of the academy and entering the homes of the middle-class. Andriessen derived his primary source of income from his activity as a private drawing instructor. There is speculation that this may be a self-portrait of the artist in his studio.

Source: Getty Museum

[detournementsmineurs]

“Vanitas” d'Hendrick Andriessen (XVIIe siècle) à l'exposition “Atmen/Breathing” du Hamburger Khunstalle Museum, Hambourg, décembre 2022.

[tempje]

Muziek en kunst

[ftnbooks-blog]

Cees Andriessen (1940-2023)

[frenchcurious]

Entrée principale du Collège Alberdingk Thijm, 1937, à Hilversum, Pays-Bas. Architecte Nico Andriessen (1892-1947) (Crédit photo sh_sh_welt [IG]). - source Sally Jo.

[jt1674]

[lesser-known-composers]

Hendrik Andriessen (1892-1981) - Ballade for Oboe and Piano

One movement, marked 'Allegretto'.

Performers: Otto Bentinck (oboe), Monique Elias (piano)

[takeyourlithium]

of course my boyfriend's favorite part of de materie is the part where they're banging the metal boxes

[transformationofmatter]

been listening to kali malone’s ‘the sacrificial code’ a lot again recently… classical minimalism (or whatever) really is such a positive way to deal with stress for me. in high school i would listen to einstein on repeat for like weeks on end lol. im realizing/remembering that the music i really most enjoyed making was classical minimalism. maybe this is a way to get back into making music.

[mentaltimetraveller]

Isabelle Andriessen The Mesh - strange strangers between life and non-life, 2015 Mixed media 66 9/10 × 149 3/5 × 70 9/10 in | 170 × 380 × 180 cm

[airconditionerkhan]

Work of Isabelle Andriessen

© image : Aurélien Mole

[garadinervi]

Gielijn Escher, Orpheus. Baal speelt Lodewijk de Boer en Louis Andriessen, 1977 [NAGO – Nederlands Archief Grafisch Ontwerpers. Theater Instituut Nederland, Amsterdam]

[magliesport]

Isabelle Andriessen

BUNK

ceramics, aluminium, epoxy, stainless steel, iron II sulphate, water cooler, pump

2021

[contemporaryclassicalfan]

De Staat van Louis Andriessen actueler dan ooit: ‘Politici zijn dom’

In 1976 componeerde Louis Andriessen (1939-2021) zijn baanbrekende compositie De Staat, gebaseerd op teksten van Plato. Deze nietsontziende explosie van klank betekende zijn internationale doorbraak en geldt nog altijd als een ikoon van de nieuwe muziek. Asko|Schönberg en Ensemble Klang openden 4 september 2024 de Gaudeamus Muziekweek met een eerbetoon aan Louis Andriessen, die De Staat schreef…

[jurjenkvanderhoek]

DE FABELS VAN ANUTOSH IN ONGERIJMD BEELDRIJM

Het is als begeef ik mij in een onwerkelijke wereld. Een surrealistisch universum. Een omgeving die er niet echt is, maar enkel bestaat in het hoofd van de kunstenaar. Daar strekt het zich uit tot de einder, van de temporaal- tot de occipitaalkwab, van hier tot elders, daar tot ginder, de hele uitgestrektheid van de primaire virtuele cortex. Met zijn weergave daarvan, zijn gedachte beeld voor ogen – met als resultaat de tekeningen die nu aan mij voorliggen in de publicatie “Schaduw / Shadow”, probeert Anutosh deze overdenkingen in mij te spiegelen. Zodat deze ook deel van mij uit maken. Daardoor kan ik de beschouwer zijn van ontmoetingen in vorm en beeld, reflecteren op daaruit ontstane afbeeldingen. In het platte vlak het treffen van mens en dier, een metafoor voor techniek en natuur, ratio en emotie, verstand en gevoel. Het bewuste en onderbewuste vormen dan samen een voorstelling, een begrip. Dat kunnen begrijpen en dat laten voorstellen is het beeld dat zich vormt tussen denkbeeld en resultaat, tussen hoofd en papier: het krijt, het potlood in de vingers van Anutosh´ hand. De vuist die werktuig is van de gedachte. Het versmelten van bestaande beelden en bedachte vormen tot mythische wezens. Fabeldieren uit de mythologie. Dieren met menselijke trekken. Mensen die zich dier voelen.

De fabel van Anutosh schijnt een vredige wereld waaruit mij door hem details worden voorgeschoteld. Want ik krijg niet het grote geheel te zien zoals hij dat achter zijn ogen ziet. Mens in dier, dier door mens, doemen op uit het wit van het papier. Korte vertellingen in een enkel moment. Wel genomen uit een samenleving met haken en ogen, met scherpe kantjes en prikkelende aspecten. Een afspiegeling van de werkelijke wereld of althans een spiegel aan de wand waarin de omgeving zichzelf beschouwd. Niets menselijks is het dier zich vreemd. De mensen gedragen zich als beesten. Het lijken wel beelden gelezen in die trilogie van en over de ring. Of de voorstellingen die in Johannes opkwamen tijdens zijn openbaringen. Het zijn wel nare denkbeelden, sombere overdenkingen, akelige filosofieën. Maar het kunnen tevens heel tedere inzichten zijn, kwetsbare gedachten, toegenegen benaderingen.

Ook in de werkwijze komt de kunstenaar zichzelf tegen, ontmoet zijn speelse ego de serieuze persoonlijkheid. Zijn eigenheid is doordacht en tevens spontaan. Hij werkt nauwgezet met oog voor het detail, kunstzinnig en accuraat, maar kan ook korzelig en ongeremd zijn. Het gebruik van krijt in combinatie met potlood verbeeldt die tegengestelde karakters. Verfijnd in de potloodlijnen en speels op de vlakken met krijt. Een onbevangen twee-eenheid dat een derde dimensie krijgt met de inbreng van olijfgroen. En de werken lijken het stadium van schets niet te zijn ontgroeid. De tekeningen lijken onaf, maar juist dat aspect geeft ruimte om als beschouwer in de voorstelling binnen te treden. Ik kan lijnen doortrekken en vlakken inkleuren. Ik kan denkbeeldig de kunstenaar uithangen, hem in de tekening afmaken.

Ergens in het boek lees ik dat Anutosh een fanatiek duiker is en dat het leven in de onderwaterwereld hem fascineert. “Het kleurveranderen van een octopus, het waaien van zacht koraal in de stroming of een school vissen die eruit ziet als een lopende man… wat bezielt die dieren toch?” Het inspireert de kunstenaar om dat zijn te implementeren in het bestaan aan land. Hij heeft het onwezenlijke, de onwereldse aard van beneden de zeespiegel boven water gehaald. Er zijn legendarische wezens ontstaan, mythische figuraties. Lege ogen vol van inzicht staren mij aan vanaf de vellen. Die ogen steken, prikkelen de zintuigen, mijn zijn. Wat wil de kunstenaar mij vertellen, wat is zijn boodschap? Ik lees in de tekstuele bijdrage van Mischa Andriessen: “Wie een tweede keer kijkt, ziet meteen dat Anutosh’ beeldtaal helemaal niet onmiddellijk te doorgronden is, dat vrijwel elke tekening op zijn minst een ongerijmdheid bevat, iets dat niet ogenblikkelijk te verklaren is en zich ook niet oplossen laat.”

Hoewel open en toegankelijk getekend, blijft het werk duister en mysterieus. Zoals de kunstenaar het zeeleven boven water haalt, zo duikt hij mythologieën uit het verleden op. Niet om deze te duiden, maar te tonen dat er meer is tussen hemel en aarde, tussen waterspiegel en zeebodem. In dat verhaal kan de beschouwer zichzelf vinden. Kruist de blik mijn inzicht en raak ik verward door het ongerijmde beeldrijm. Het maakt me onzeker; waar leidt deze voorstelling heen. De kunstenaar vertelt meer tussen de getekende vlakken op het onbevlekte papier, zoals bij een schrijver meer valt te lezen tussen de regels door. De niet afgebeelde vorm, de ongeschreven tekst, geeft commentaar op wat zichtbaar is. Het gevoel bij zegt meer dan het zicht op de tekeningen.

Intuïtief tekent Anutosh zijn gedachten uit, schrijft zijn denkbeelden in beeldtaal op. Maar daarbij laat hij altijd de rede meespreken, want onberedeneerd en gevoelsmatig loopt het werk uit de hand en gaat het ongecontroleerd zelf een weg. De kunstenaar moet het eigen werk de baas blijven anders gaan de vormen vormen aannemen die niet bedoeld zijn. Maar soms is de ratio niet te beredeneren, sluiten de ogen en geeft de gedachte vrije ruimte om te beelden. Wordt de blik daarna scherp dan kan het raadsel verklaart zijn in toegevoegde lijnen en vlakken. Dit balanceren tussen figuratie en abstract, tussen werkelijk en bedacht, wordt Anutosh bewust in meditatie - om voor een stil moment in te checken bij zichzelf. En in de ware waarheid van het Boeddhisme. In zijn dankwoord benoemt hij dat: “Naropa en de sangha van naropa voor de diepe stilte: de impact daarvan gaat zo ver voorbij de woorden”. Het is daarom dat ik als westers mens in een christelijke cultuur niet altijd even goed de lijnen kan volgen die Anutosh trekt, de vlakken die hij inkleurt kan verklaren. Maar hij pakt mij bij de hand en stuurt mijn ogen de juiste richting in, waar ik tussen de beelden in de stilte mijn gedachten kan ordenen.

ANUTOSH – Schaduw / Shadow. Tekeningen. Tekst: Mischa Andriessen, Anutosh. Uitgave Van Spijk Art Books, 2024.