#دیر

[topurdunews]

وفاقی کابینہ کا اجلاس کچھ دیر بعد ہوگا آئینی ترمیم کے مسودے کی منظوری کا امکان

(24نیوز)وزیراعظم شہباز شریف کی زیرصدارت وفاقی کابینہ کا اجلاس اب سے کچھ دیر بعد ہوگا۔ ذرائع کا دعویٰ ہے کہ کابینہ اجلاس میں آئینی ترمیم کے مسودے کی منظوری کا امکان ہے۔ دوسری جانب سینیٹ کا اجلاس صبح 11 بجے کے بجائے دوپہر ساڑھے 12 بجے ہو گا اور قومی اسمبلی کا اجلاس آج سہ پہر 3 بجے پھر ہوگا۔ خیال رہےکہ بلاول بھٹو اور مولانا فضل الرحمان کی ایک اور ملاقات میں آئینی ترامیم پر وسیع اتفاق رائے نہیں…

[iranpg]

شاهی که خیلی دیر متوجه اشتباهاتش شد

در روزهای پایانی قبل از اینکه شاه از ایران برود، شاه متوجه وخامت اوضاع و نارضایتی مردم شده بود.

شاهی که خود را ابر قدرت ایران می‌دانست حالا صدای اعتراض مردم را شنیده بود، بر همین اساس احسان نراقی که آن زمان مشاور فرح بود را فراخواند تا از او کمک بگیرد.

نراقی به کاخ آمد و شاه گفت: من می‌خواستم از تحلیل شما درباره موقعیت فعلی ایران اطلاع حاصل کنم. این اغتشاش و تحریکی که دارد عمومیت می‌یابد، از کجاست؟ بانی آن چه کسی است؟ چه کسی پشت این مخالفت‌ها قرار گرفته است؟

پاسخ دادم: خود شما اعلی‌حضرت!

شاه متعجب به من نگاهی کرد و گفت:  چرا من؟

نراقی می‌گوید در این مرحله از صحبت، شاه انتظار داشت تا من هرکس دیگری را به عنوان مسئول معرفی کنم: فلسطینی‌ها، کمونیست‌ها، قذافی، خمینی، آمریکایی‌ها، چه می‌دانم، هرکسی؟

شاه: اغتشاشگران خارجی چطور؟ شما فکر نمی‌کنید که آنها هم در این میان نقشی ایفا کرده‌اند؟ گزارشاتی به ما رسیده است که بر اساس آنها مخالفان از خارج کمک‌های مالی دریافت می‌کنند.

نراقی : متاسفانه این از آن نوع استدلال‌هایی است که اطرافیان شما از آن استفاده می‌کنند. کسانی که هنوز هم نمی‌خواهند واقعیت را از نزدیک ببینند.

شاه: چگونه این سیلاب از چشمان مسئولان پنهان ماند؟ مطمئنا این بحران به تازگی شروع نشده است.

نراقی: طبقه سیاسی، بالا آمدن این سیلاب را ندید و قدرت تکنوکراتی که خود ایجاد نموده‌اید، قادر به دیدن واقعیت نبود.

شاه گفت: اما ما افراد خود را از میان فارغ‌التحصیلان بهترین دانشگاههای اروپایی و آمریکایی انتخاب کردیم. چگونه این مهندس‌ها و دکترهایی که از معتبرترین دانشگاههای غربی آمده بودند�� قادر نبودند مرا از قبل مطلع نمایند؟

نراقی: این امر به سیستم برمی‌گردد. زمانی که سیستم هرمی شکل است، هیچکس خود را از نظر سیاسی مسئول احساس نمی‌کند زیرا تنها آنچه مورد قبول است که از طرف شما صادر شده باشد. تصمیم‌های نهایی انحصارا توسط شما گرفته می‌شود، نخبگان هم صرفا با ارائه عناصری در جهت سیاست شما، خدمت کرده‌اند.

نراقی می‌گوید شاه وقتی که دستم را فشرد، کاملا احساس کردم بیش از حد معمول، آن‌را در دست‌های خود نگه‌داشت. به طور بی‌سابقه مرا نگاه کرد. در چشمهایش، برقی حاکی از احساس دیدم. نگاهی آشکارا مملو از حس قدرشناسی، تاسف و پشیمانی.

نراقی میگوید شاه طوری مرا نگاه می‌کرد، گویی که می‌خواست بگوید: چرا زودتر به نزدم نیامدید، زمانی که بیش از هر موقع دیگر، نیاز داشتم تا کسی مرا نسبت به واقعیات آگاه سازد؟ آنوقت پاسخ من به این سوال نکرده، این می‌بود که : زیرا شما اعلیحضرت، همیشه ترجیح می‌دادید به کسانی گوش دهید که دقیقا همین واقعیات را از شما کتمان می‌کردند.

[0rdinarythoughts]

ایسے لوگوں کی صحبت میں زیادہ دیر مت ٹھہریں جن کے پاس دل نہیں۔

Do not stay long in the company of people who have no heart.

Rumi

[urdu-poetry-lover]

بہت سوچا، بہت سمجھا، بہت دیر تک پرکھا

تنہا ہو کے جی لینا محبت سے تو بہتر ہے

[humansofnewyork]

(41/54) “Mitra couldn’t sleep without me. On the nights when I came home late, I’d always find her awake listening to tapes. We still read poetry together. Even in the midst of the chaos, even on the darkest nights, even if only for twenty minutes. It was my greatest comfort. The time when I felt most at peace. One of the most famous love stories in all of Shahnameh is the tale of Bijan and Manijeh. It’s a special story. Because it’s the one time in Shahnameh when Ferdowsi reveals a glimpse of his own life. He writes in the chapter’s opening that he has fallen into a great depression. He describes a night so dark that no birds sing. He calls for his wife to join him, and she brings him a candle. She offers to tell him a story, and Ferdowsi agrees to weave it into verse. She tells him the story of Bijan and Manijeh. Bijan is a champion of Iran. Manijeh is the daughter of an enemy king. By chance they meet in the forest, and Manijeh mistakes Bijan for an angel. She falls in love at first sight. She smuggles him back to her palace, and they spend several nights in each other’s arms. Until their love is discovered by the king. He grows so angry that he cries tears of blood. He banishes Manijeh from the palace. And he sentences Bijan to a fate worse than death. Total darkness. Bijan is chained to the bottom of the deepest pit, and a stone is rolled over the entrance. But Manijeh will not allow him to die. She roams the countryside, begging for food. She digs a hole beneath the stone, just large enough to fit her hand. And she keeps Bijan alive. One handful at a time.”

 میترا بی من خوابش نمی‌برد. شبها که دیر به خانه بر‌می‌گشتم، میترا را چشم به راه، گوش به آهنگ‌ها و ترانه‌ها می‌دیدم. هنوز برای یکدیگر شعر می‌خواندیم. در میان آشوب، در تاریکی شب. اگر هم کوتاه، دمی پایدار و دلپذیر در زندگی‌ما بود. یکی از پرآوازه‌ترین داستان‌های عاشقانه‌ی شاهنامه، داستان بیژن و منیژه است. فردوسی تنها یکبار در شاهنامه گوشه‌ای از زندگی‌اش را می‌نمایاند. در آغاز داستان، فردوسی سخن از افسردگی خود می‌گوید: شبی چون شبه روی شُسته به قیر / نه بهرام پیدا، نه کیوان، نه تیر / نه آوای مرغ و نه هرای دد / زمانه زبان بسته از نیک و بد / بدان تنگی اندر، بجَستم ز جای / یکی مهربان بودم اندر سرای / مِی آورد و نار و تُرنج و بِهی / زُدوده یکی جام شاهنشهی / دلم بر همه کار پیروز کرد / شب تیره همچون گه روز کرد. در چنین شبی همسرش برایش داستانی می‌گوید تا آنرا با زبان شیوایش بسراید. مرا گفت برخیز و دل شاد دار / روان را ز درد و غم آزاد دار / نگر تا که دل را نداری تباه / ز اندیشه و داد فریاد خواه / جهان، چون گذاری، همی بگذرد / خردمند مردم چرا غم خورد؟ همسرش داستان بیژن و منیژه را برایش بازمی‌گوید. بیژن سردار جوان ایرانی از دوده‌ی پهلوانان بزرگ ایران و منیژه دخت افراسیاب، تورانشاه: شود کوه آهن چو دریای آب / اگر بشنود نام افراسیاب. یکدیگر را در جنگ�� اَرمان می‌بینند. بیژن به فرمان کِی‌خسرو به کشتن گرازان آمده است .منیژه بیژن را پریزاده‌ای به زیبایی سیاوش می‌پندارد، بیژن می‌گوید: سیاوش نی‌اَم، نَز پریزادگان / از ایرانم، از شهر آزادگان. منیژه به او دل می‌بازد و او را پنهانی به کاخ خود می‌برد و شبی چند را با شور و شادی می‌گذرانند. افراسیاب آگاه می‌شود، بیژن را در چاه و منیژه را در کوی و برزن رها می‌کند. منیژه، شاهدخت زیبای بی‌پروا، روزها لب نانی می‌جوید تا خود و بیژن زنده بمانند. او سوراخی زیر سنگ ‌کَنده بود، به اندازه‌ی یک مُشت

[my-urdu-soul]

وصال

وُہ نہیں تھی تو دل اِک شہرِ وفا تھا جس میں

اُس کے ہونٹوں کے تصور سے تپش آتی تھی

اُس کے اِنکار پہ بھی پُھول کِھلے رہتے تھے

اُس کے انفاس سے بھی شمع جلی جاتی تھی

دن اِس اُمید پہ کٹتا تھا کہ دِن ڈھلتے ہی

اُس نے کچھ دیر کو مل لینے کی مُہلت دی ہے

اُنگلیاں برق زدہ رہتی تھیں جیسے اُس نے

اپنے رُخساروں کو چُھونے کی اِجازت دی ہے

اُس سے اِک لمحہ الگ رہ کے جُنوں ہوتا تھا

جی میں تھی اُس کو نہ پائیں گے تو مر جائیں گے

وہ نہ ہوگی تو دَرک جائے گا پیمانہِ ماہ

تیرگی میں کسے ڈھونڈیں گے کِدھر جائیں گے

پھر ہُوا یہ کہ لپکتے ہوئے انگاروں میں

ہم تو جلتے تھے مگر اُس کا نشیمن بھی جلا

بجلیاں جس کی کِنیزوں میں رہا کرتی تھیں

دیکھنے والوں نے دیکھا کہ وُہ خِرمن بھی جلا

اُس میں اِک یوسفِ گم گشتہ کے ہاتھوں کے سِوا

اِک زلیخائے خُود آگاہ کا دامن بھی جلا

- مصطفیٰ زیدی

[hasnain-90]

‏بے خودی لے گئی کہاں ہم کو

دیر سے انتظار ہے اپنا 🥀

[maihonhassan]

How broken was Nasir Kazmi's heart when he said this;

ذرا سی بات سہی تیرا یاد آ جانا ، ذرا سی بات بہت دیر تک رلاتی تھی

Zarā sī baat sahī terā yaad aa jaanā, Zarā sī baat bahut der tak rulātī thī

[bunnyneedsmore]

بیٹا ۔۔۔ تم ذرا باہر جانا ۔ درزی انکل نے ناپ لینی ہے۔۔

جی امی۔۔

اور کچھ دیر بعد امی کی سسکیاں سنائی دینے لگیں۔۔

امی باہر آئیں تو پسینے سے شرابور تھیں۔ کہہ رہی تھیں کہ اندر چھوٹے کمرے میں ایک بھڑ امی کی شلوار میں گھس گیا تھا۔ درزی جی نے مشکلوں سے نکالا۔۔۔

[shazi-1]

اِس واسطے بھی دھیان مِرا رکھ رہی تھی وہ

شاید کہ وحشتوں سے مِری ڈر گئی تھی وہ

اِک روز اُس کہ پاس جو پہنچا میں دیر سے

اُس روز راستوں سے الجھ ہی پڑی تھی وہ

میں اُس کو ایک بار فقط دیکھتا تھا اور

سو بار خود کو آئینے میں دیکھتی تھی وہ

میرے لبوں سے دوسری نہ کوئی شے لگے

سِگرٹ سے اِس لیے بھی مجھے روکتی تھی وہ

سُنتے تھے لوگ سب ہی مجھے غور سے مگر

میں بولتا تھا اور مجھے دیکھتی تھی وہ ..

[kishmishwrites]

الســـــلام علــــــیکم ورحمتہ اللہ وبركاتہ

"وہ رب تمہاری مرضی کے مطابق تمہاری زندگی کو بدل دے گا بس صبر کرنا اور یقین کامل رکھنا وہ تمہاری کہانی مکمل کرے گا اس کے ہاں دیر ہے اندھیر نہیں...♥️

صــــــبح بخــــــیر

[0rdinarythoughts]

پختگی کا وہ مرحلہ کتنا خوبصورت ہوتا ہے جب آپ اس وقت پہنچتے ہیں جب آپ کو دیر سے آنے والے جواب کی پرواہ نہیں ہوتی، اور آپ کو کسی کے بارے میں کچھ جاننے کی پرواہ نہیں ہوتی، اور آپ کو کسی ایسی چیز کو ��اننے کا تجسس نہیں ہوتا جس سے آپ کو کوئی سروکار نہیں ہوتا، اور آپ کو جواز کی ضرورت محسوس نہیں ہوتی، اور آپ بہانے یا کسی اور چیز کا انتظار نہیں کرتے۔

How beautiful is that stage of maturity when you reach that point when you no longer care for a late reply, and you don't care to know anything about someone, and you're not curious to know anything like that Happens that doesn't concern you, and you don't feel the need for justification, and you don’t wait for excuses or anything else.

[urdu-poetry-lover]

لطف وہ عشق میں پائے ہیں کہ جی جانتا ہے

رنج بھی ایسے اٹھائے ہیں، کہ جی جانتا ہے

جو زمانے کے ستم ہیں ،،،،، وہ زمانہ جانے

تو نے دل اتنے ستائے ہیں کہ جی جانتا ہے

مسکراتے ہوئے وہ مجمعِ اغیار کے ساتھ

آج یوں بزم میں آئے ہیں کہ جی جانتا ہے

انہی قدموں نے تمھارے انہی قدموں کی قسم

خاک میں اتنے ملائے ہیں،،،،، کہ جی جانتا ہے

تم نہیں جانتے،،،،،،، اب تک یہ تمہارے انداز

وہ مرے دل میں سمائے ہیں کہ جی جانتا ہے

سادگی، بانکپن، اغماض، شرارت، شوخی

تو نے انداز وہ پائے ہیں کہ جی جانتا ہے

دوستی میں تری درپردہ ہمارے دشمن

اس قدر اپنے پرائے ہیں کہ جی جانتا ہے

کعبہ و دیر میں پتھرا گئیں دونوں آنکھیں

ایسے جلوے نظر آئے ہیں کہ جی جانتا ہے

داغِ وارفتہ کو،،،،،،،،،،، ہم آج ترے کوچے سے

اس طرح کھینچ کے لائے ہیں کہ جی جانتا ہے

داغ دہلوی

[humansofnewyork]

(32/54) “In the end the king turned against his own friends. One day a colleague approached me in the halls of parliament. She was married to a former minister, and the king had just thrown her husband in jail to appease the mobs. She asked me what I thought was going to happen. I answered with a quote from Shahnameh: ‘Tomorrow I will calm your fear.’ Even then I still had hope. I thought we still had time to save the country. But those were the end days. On the Friday after Ramadan there was a huge protest in one of Tehran’s main squares. The army panicked and fired machine guns into the crowd. One hundred people were killed, and that night one hundred fires raged in Tehran. Strikes began to hit the country. Everything shut down: schools, factories, air travel, even the oil industry. The lifeblood of Iran. The country became like a paralyzed man, gasping for its final breaths. In October the king went on television. It would be his final speech to the Iranian people. By then he was suffering-from late-stage cancer. He was a very sick man. He apologized for past mistakes. He said: ‘I am the guardian of a constitutional monarchy, which is a God-given gift. A gift entrusted to the Shah by the people.’ He said that he had finally heard our voice, but it was too late. The people had stopped listening. The king only had one option left.. His generals were still loyal. He still controlled the military, and there were half a million men under arms. He could fight. He could hold onto power, but only if he spilled the blood of Iranians. He had a choice. There’s always a choice to be made. Three months later I was listening to Mohsen Pezeshkpour give a speech from the podium of parliament; he was the founder of the Pan-Iranist party. In the middle of his speech, a messenger handed a note across the podium. He read the note, then over the microphone we heard him ask loudly: ‘Where did he go?’ The crowd let out a gasp. We knew then, the king was gone. The flag had fallen. The day was lost. And there’d be no more role for us to play. That’s the problem with absolute power. It’s like a tent with a single pillar. And when you take out that pillar, everything collapses.” 

(۳۲) در پایان شاه به دوستانش پشت کرد. روزی در تالار مجلس همکاری نزد من آمد. دلواپس و هراسان بود. همسرش از وزیران پیشین بود. شاه به تازگی برای دلجویی از شورشیان او را زندانی کرده بود. پرسید: چه خواهد شد؟ با شاهنامه پاسخش را دادم: «من امروز ترسِ تو را بشکنم». حتا در آن زمان هنوز امیدوار بودم‌. می‌پنداشتم هنوز زمان برای نجات کشور باقی‌ست. ولی آن روزها، روزهای واپسین بودند. در آدینه‌ی پس از ماه رمضان، تظاهرات بزرگی در یکی از میدان‌های تهران برگزار شد. حکومت نظامی شده بود. برای پخش کردن مردم تیراندازی شد، نزدیک به سد تن کشته شدند. آن شب، سد آتش‌سوزی در تهران به پا شد. اعتصاب‌ها در کشور آغاز شده بودند. مدرسه‌ها، کارخانه‌ها و حتا صنعت نفت که شاهرگ کشور بود بسته شدند. کشور زمین‌گیر شده بود. در ماه اکتبر شاه آخرین سخنرانی تلویزیونی‌‌اش را داشت. پیمانی با مردم برای انتخابات آزاد و سپردن کار مردم به نمایندگان‌شان. از اشتباهات گذشته پوزش خواست. گفت: من حافظ سلطنت مشروطه هستم که موهبتی‌ست الهی که از طرف ملت به پادشاه تفویض شده است. او گفت که صدای مردم را شنیده است. دیر شده بود. مردم گوش نمی‌دادند. جادوگر جادویشان کرده بود! شاه تنها یک گزینه داشت. هنوز فرماندهی ارتش در دست او بود. ژنرال‌های ارتش هنوز به او وفادار بودند. نیم میلیون نظامی زیر فرمانش بودند. می‌توانست قدرت را در دست خود نگه دارد، با ریختن خون ایرانیان. همیشه گزینشی هست. سه ماه پس از آن در مجلس در حال گوش دادن به سخنرانی محسن پزشکپور بودم. او پایه‌گذار حزب پان ایرانیست بود. در میانه‌ی سخنرانی‌اش، پیام‌رسان یادداشتی را پشت تریبون مجلس به دست او داد. آنرا خواند، سپس با صدای بلند پرسید: «به کجا می‌روند؟» آنگاه بسوی مجلس برگ��ت، و گفت: «شاه از کشور خارج شده است.» حاضران ناباورانه آهی از سینه کشیدند. آنزمان دانستم که دیگر نقشی برای ما نمانده است. شاه رفته بود. پرچم بر خاک افتاده بود. نبرد از دست شده بود. مشکل خودکامگی این است: چادری‌ست که بر یک ستون ایستاده است، ستون را که برداری - همه چیز فرو می‌ریزد.

[my-urdu-soul]

ہر درد پہن لینا ، ہر خواب میں کھو جانا

کیا اپنی طبیعت ہے ، ہر شخص کا ہو جانا

اک شہر بسا لینا بچھڑے ہوئے لوگوں کا

پھر شب کے جزیرے میں دل تھام کے سو جانا

مو��وعِ سخن کچھ ہو ، تا دیر اسے تکنا

ہر لفظ پہ رک جانا ، ہر بات پہ کھو جانا

آنا تو بکھر جانا سانسوں میں مہک بن کر

جانا تو کلیجے میں کانٹے سے چبھو جانا

جاتے ہوئے چپ رہنا ان بولتی آنکھوں کا

خاموش تکلم سے پلکوں کو بھگو جانا

لفظوں میں اتر آنا ان پھول سے ہونٹوں کا

اک لمس کی خوشبو کا پوروں میں سمو جانا

ہر شام عزائم کے کچھ محل بنا لینا

ہر صبح ارادوں کی دہلیز پہ سو جانا

- اعتبار ساجد

[sajid-waseem-u]

پھر یوں ھوا کے اک دوسرے کو تکتے رھے یونھی دیر تک

میں اپنی ماضی میں گُم اور وہ اپنے حال سے ناواقف

Phir youn Hua ke ek doosry ko takty rahy younhi dair tk

Me apny Maazi main Gum or wo apny Haal se Na-Waqif