#خسرو

[faezevahid]

هیاهوی قلب

[alsadeekalsadouk]

يعتبر هذا الدرهم من انذر الدراهم الامويه الساسانية وقد يكون آخر الدراهم الذي يحمل شخصيه عبد الملك بهذه الهيئة ، ويعتبر الدرهم الثاني الذي جائت معربه كامله دون رأس خسرو الثاني. ادا جاء خلف رأس كسرى : ضرب في سنه خمس / وامام وجهه : وسبعين وفي الطوق : بسم الله 🌜 لا اله الا الله 🌜 وحده محمد 🌜رسول الله . والوجه الثاني تم استبدال النار المجوسيه بصوره افتراضيه لعبد الملك قد شهدتها الافلاس والدنانير الامويه البيزنطيه وجاء فيها : امير المومنين خليفه الله . من المحتمل ان يكون ضرب #دمشق لظهور دراهم معربه نقشت فيها دمشق بشكل أبكر .

#عبد_الملك_بن_مروان #كسرى #خسرو #سوريا #دمشق #درهم_اموي #درهم #درهم_معرب #٧٥ #هجري #درهم_اسلامي #معرب #بشر_بن_مروان #ساساني #الصديق_الصدوق

[mkn314]

۱۳ زندانی در زندان‌های اصفهان،ایلام و قزلحصار کرج اعدام شدند

Continue reading ۱۳ زندانی در زندان‌های اصفهان،ایلام و قزلحصار کرج اعدام شدند

[humansofnewyork]

(4/54) “My father named me Parviz, after one of Iran’s ancient kings. His story comes at the end of Shahnameh, in the historical section. Parviz was a good king. Not a great king, but a good king. His reign was a golden age of music. But he made many mistakes. His grandson Yazdegerd would be the last king of the Persian Empire. Every day on the way home from school I’d pass by the ruins of an ancient castle, where he made his final stand against the armies of Islam in 642 AD. The Battle of Nahavand was the bloodiest defeat in the history of our country. Most days when I got home I’d go straight to my room and read Shahnameh. The book opens in myth: our oldest stories, from before the written word. But the poets say our myths are even truer than our history. They emerge from the collective psyche. They hold our dreams. They hold our ideals. When Ferdowsi writes about our mythic heroes, he writes about all of us. And in Shahnameh there is no greater hero than Rostam. The Heart of Iran. A knight with the height of a cypress. And a voice to make, the hardened hearts of warriors quake. At one point in Shahnameh Iran is on the brink of defeat. Three enemy kings have joined their forces. Our armies are almost beaten. Rostam arrives at the battlefield on foot: no horse, no armor, carrying nothing but a bow and arrow. And with a single shot he slays the greatest champion of the other side. I wanted to be Rostam. My brother and I built a gym behind our garden. We took the heads off of shovels and made parallel bars. We made barbells out of clumps of dirt. We’d wrestle sixty times a day. And while we wrestled my brother’s friend would beat a drum and chant our favorite verses about Rostam: his defeat of the demon king, his battle with the dragon. There were no dragons in Nahavand, but there were ibex. They only lived at the highest elevations. And they were beautiful with their horns. I’d climb all night. I’d make my way by moonlight. The cliffs were covered in ice, a single slip could mean death. But I’d reach the summit by dawn, and watch the sun come up on herds of ibex grazing on the peaks.”

 پدرم مرا «پرویز» نام نهاد - به نام یکی از پادشاهان ساسانی. داستان خسرو پرویز در بخش تاریخی شاهنامه می‌آید. او شاه بدی نبود ولی در کار فرمانروایی لغزش‌هایی بدفرجام داشت. پادشاهی او دوران طلایی موسیقی بود. نوه‌اش یزدگرد سوم پادشاه سال‌های پایانی شاهنشاهی ساسانی بود. روزانه، در راه مدرسه به خانه، از نزدیک ویرانه‌ی کاخی باستانی می‌گذشتم که جایگاه شکست یزدگرد سوم از سپاه اسلام در سال ۶۴۲ میلادی بود. نبرد نهاوند بدفرجام‌ترین شکست تاریخ ماست. همینکه به خانه می‌رسیدم، بی‌درنگ به اتاقم می‌رفتم و شاهنامه می‌خواندم. کتاب با اسطوره‌ها آغاز می‌شود: کهن‌ترین داستان‌های ما، از دوران پیش از نوشتار. برخی می‌گویند که افسانه‌های ما از تاریخ‌مان هم راستین‌ترند. آنها از روان گروهی‌مان برخاسته‌اند. دربرگیرنده‌ی آرزوها و آرمان‌های ‌ما هستند. هنگامی که فردوسی از پهلوانان افسانه‌ای ایران می‌سراید، درباره‌ی همه‌ی ما می‌نویسد. و در شاهنامه پهلوانی والاتر از رستم نیست. قلب تپنده‌ی ایران. پهلوانی بالابلندتر و نیرومندتر از همه. به بالای او در جهان مرد نیست / به گیتی کس او را همآورد نیست. با صدایی که دل‌‌های استوار جنگجویان را به لرزه می‌انداخت. در بخشی از شاهنامه، ایران در آستانه‌ی شکست است. سپاه سه کشور به هم پیوسته‌اند. رستم پیاده به آوردگاه می‌رسد: بی اسب، بی جنگ‌افزار، تنها با دو تیر و کمانش. اسب و سردار نیرومند سپاه دشمن را از پای در می‌آورد. می‌خواستم رستم باشم. من و برادرم زورخانه‌ای پشت باغچه‌مان ساخته بودیم. دسته‌بیل‌ها را جدا کرده و با دسته‌ها میله‌های موازی (پارالِل) برپا کردیم. هالتر را از دسته بیل و گِل رُس تهیه کردیم. ما هر روز تا شصت بار کُشتی می‌گرفتیم. هنگام کشتی، دوست برادرم طبل می‌نواخت و شعرهای مورد‌علاقه‌مان را درباره‌ی رستم می‌خواند: شکست دادن دیوان، نبرد او با اژدهای پیدا و پنهان. در نهاوند اژدهایی نبود، ولی کَل و بزهای کوهی بودند. شاخ‌هایشان چه زیبا و شکوهمند بود. بر بلندترین قله‌ها می‌زیستند. تمام شب را از کوه بالا می‌رفتم. مسیرم را با روشنایی مهتاب می‌یافتم. گاه تخته‌سنگ‌ها از یخ پوشیده بودند، اندک لغزشی می‌توانست مرگبار باشد. ولی پیش از سپیده‌دم خود را به قله می‌رساندم، و به تماشای تابش آفتاب بر گله‌ی بزهای کوهی که سرگرم جست و خیز و چرا بودند، می‌نشستم

[the-gangaridaean]

Relationships between God and Devotee are not monolithic

Something I've been meaning to discuss is how people have different relationships to gods, and thankfully, coming from a South Asian background, I've seen the full diversity of that in play.

The Sufis, yearning for a glimpse of their 'piya', positioning themselves as pining lovers of God. Amir Khusrau writes, "خسرو نظام کے بل بل جایا، محی سہاگن کینئی ر موسی نینا ملائکہ۔" — "Khusrau, coming close to Nizam, has become his (newlywed) bride by just a glance." While Khusrau addresses Nizamuddin Auliya, he directs the poem towards God. An aunt of mine believes that when you love God so ardently, prayer and ritual become mere suggestions. Furthermore, Bulleh Shah writes, "ਰਾਂਝਾ ਰਾਂਝਾ ਕਰਦੀ ਨੀ, ਮੈਂ ਆਪੇ ਰਾਂਝਾ ਹੋਈ। ਸੱਦੋ ਨੀ ਮੈਨੂੰ ਧੀਦੋ ਰਾਂਝਾ, ਹੀਰ ਨਾ ਆਖੋ ਕੋਈ।" — "By chanting Ranjha's name, I have become Ranjha. Don't call me Heer anymore, there is no difference between me and Ranjha anymore." Referencing iconic lovers of Punjabi folklore, positioning himself as Heer, and God as Ranjha, he postulates the yearning for Divine Union.

The Bhakti movement emphasises multiple sorts of relationships with Ishvar. Shaktas revere Devi as a Mother, Shaivas revere Shiva as a Teacher, Vaishnavas revere Vishnu and his avatars in different ways. Taking Krishna as an example, Meera Bai writes "प्रेम की माला जपते जपते आप बानी में श्याम, साँसों की माला पे सिमरूँ मैं पि का नाम" — "I have chanted and chanted the rosary of love, till I become one with Shyam (another name for Krishna), and in every breath I will remember the name of my beloved (Krishna)." Meera Bai is the prime example of mādhurya bhāva, or the romantic relationship with the divine. Surdas writes "नंदलाला, तुम्हारे बिन सूनी लगती गलियाँ, तेरे हाथ की छन-छन में बसी हैं ज़िंदगियाँ।" — "Nandalala, the streets feel empty without your presence, when my very life is in your little hands." He channels Yashoda, Krishna's adoptive mother, a mother who misses her child. This is vātsalya bhāva, or a mother-child relationship.

While I cannot find if anything similar existed in Ancient Greece, partially because I'm not looking too deep into it right now considering it's late for me, I do not think why it should be a, for the lack of a better term, "marginalised" practice. There is nothing nonsensical about devoting yourself so ardently to a god that the feelings you feel are almost like romantic love. The Church is 'married' to Christ, Sufis are 'married' to Allah, certain Hindus are 'married' to Krishna. I don't see why the same practice is seen as 'weird' or 'cringe' when pagans do it. I don't see why it isn't considered normal, especially with deities associated with Love, Sexuality and Romance, such as Aphrodite, the Erotes, Dionysus and (somewhat) Apollon.

I consider myself a child of Aphrodite, but I do not mean I'm her literal or spiritual child. She's my mother the same way Yashoda is the mother of Krishna, the same way Tara is the mother of Ramakrishna Paramhamsa. The practice of godspousing is not entirely different.

While yes, I do understand that some people may not think of their relationship with the gods on a deeper level, and few still parade their title as a 'god's spouse' to feel better about themselves, or for the, for the lack of a better term, 'uwu' factor, if that makes any sense.

In Conclusion

This is my personal take on the matter, and while I understand people from a Western background may not see it the same way I do, I am simply correlating two concepts I've found pretty similar. Feel free to discuss, and also feel free to send any resources my way which you think I should read up on. Choosing to be an asshat, however, will put karma on your ass and I will be an asshat back before blocking you.

[khaanahbadoshiyaan]

خسرو دریا پریم کا، الٹی وا کی دھار

Khusro, the river of love flows in strange directions

جو اترا سو ڈوب گیا، جو ڈوبا سو پار

One who jumps in, drowns; one who drowns, gets across

- Amir Khusraw (امیر خسرو)

[nemralam]

"عشق شيرين دلش را تندتر مي‌كرد؛ جانش هر لحظه در حضور خسرو بود. جهان محو شد و آنچه باقي ماند عشق او به خسرو بود. روح‌شان با رشته‌ای نامرئی پیوند خورده بود، محکم‌تر از زندگی خود."

"Love made Shirin's heart beat faster; her soul seemed to be in Khosrow's presence at every moment. The world faded, and all that remained was her love for him. Their souls were tied together with an invisible thread, stronger than life itself."

The original Persian excerpt above is from the book "Khosrow and Shirin" by Nizami Ganjavi, typically found in collections of Nizami’s "Khamseh" (Quintet). The work was written in the 12th century and published around 1177 (AD). It was later translated into English.

[5005-2]

بحب اوي أتفرج على الناس اللي مرت بظروف صعبة اوي و كسرتهم و هما بيقومو تاني على رجليهم و ربنا بيعوضهم أكتر ما خسرو، بيبقى شكلهم حلو اوي و هما بيحكو ازاي عدو بكل ده و ازاي ربنا عوضهم لدرجة انهم نسيو كل الحزن اللي عشوه ❤

يارب يا كريم عوضني و أجبر خاطري انا كمان

[sufiblackmamba]

چاند نکلے کسی جانب تری زیبائی کا رنگ بدلے کسی صورت شب تنہائی کا دولت لب سے پھر اے خسرو شیریں دہناں آج ارزاں ہو کوئی حرف شناسائی کا گرمئی رشک سے ہر انجمن گل بدناں تذکرہ چھیڑے تری پیرہن آرائی کا صحن گلشن میں کبھی اے شہ شمشاد قداں پھر نظر آئے سلیقہ تری رعنائی کا ایک بار اور مسیحائے دل دل زدگاں کوئی وعدہ کوئی اقرار مسیحائی کا دیدہ و دل کو سنبھالو کہ سر شام فراق ساز و سامان بہم پہنچا ہے رسوائی کا

[bobmarely91]

دول خسرو الدوري في اليد، 🤣🤣🤣🕺

[urdu-poetry-lover]

من تو شدم، تو من شدی، من تن شدم تو جاں شدی نه تو جا تا کس نہ گوید بعد ازیں، من دیگرم تو دیگری من تو

میں تو بن گیا ہوں

اور تو میں بن گیا ہوں

میں جسم ہوں اور تو جان ہے

پس اس کے بعد کوئی نہ کہے

کہ میں اور ہوں تو کوئی اور ہے

امیر خسرو

[yeesiine]

دابا تخايل هاد الفلوس كاملة اللي خسرو باش يقنعو العالم بالاكاذيب و لم يتعاطف معهم المجتمع كنشوفو ردة الفعل ديالهم ... حسو بشوية من بزااف اللي حسوه الفلسطينين على مدى سنين كيتقتلو الناس و المجتمع مغمض عينيه... فرضا لو صار القتل ف المدنيين الاسرائليين و لم يتعاطف معهم المجتمع اش غادي يكون ردة الفعل ديالهم....

انا بعدا كنشوف رحلات ابولو من دابا نحن آسفون يا فضائيين غادي يجيوكم هاد القوم الفاسدين المفسدين .. فنظركم الى نجحو فنجاة ف داك الكوكب يقدرو يقنعو الفضائيين بلي حنا ناس ظالمين و يحضو بدعم الفضائيين و تكون حرب بين الفضائيين و البشر.. انا بعدا كنشوف انهم يقدرو يديرو فتنه بين الفضائيين هي الاولى باش مايخليوش معارضة اللي ت��شل ليهم المخطط ديالهم

[mkn314]

  خسرو بشارت زندانی کُرد پس از ۱۴ سال حبس اعدام شد

Continue reading   خسرو بشارت زندانی کُرد پس از ۱۴ سال حبس اعدام شد

[efshagarrasusblog]

‼️خسرو طرفی #اهواز #خوزستان

Continue reading ‼️خسرو طرفی #اهواز #خوزستان