#όρια

[romios-gr]

Όταν βλασφημούνται τα θεία η σάτιρα «δεν έχει όρια» – Όταν ο Σεφερλής σατιρίζει «το» Nemo, τότε πέφτει woke πέλεκυς  Ελευθέριος Ανδρώνης Ασφαλώς μπορεί κάποιος να έχει διάφορες ενστάσεις για το χιούμορ του Μάρκου Σεφερλή. Άλλος μπορεί να το βρίσκει ξεπερασμένο, άλλος παιδιάστικο, άλλος «κρύο» ή άλλος να το απολαμβάνει με την καρδιά του. Αυτά είναι καθαρά θέματα γούστου και αισθητικής.... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/otan-vlasfimoyntai-ta-theia-i-satira-den-echei-oria-otan-o-seferlis-satirizei-to-nemo-tote-peftei-woke-pelekys/

[pantopia]

Ο Πόλεμος είσαι εσύ

Ξεκίνησα την ζωή μου με πρώτη στρατηγική την παρατηρητικότητα και την προσαρμογή. Τα υπόλοιπα ήταν αντιδράσεις και ρεφλέξ. Μέχρι ένα σημείο περπάτησε καλά η στρατηγική αυτή. Φυσικά δεν ήξερα καν τι θα πει στρατηγική. Στρατηγός ήταν αυτός που έδινε διαταγές στον πατέρα μου. Αλλά από ένα σημείο και πέρα, κάπου στο γυμνάσιο, δεν έβλεπα πρόοδο ενώ ο δρόμος συνέχιζε να γίνεται όλο και πιο ανηφορικός. Είχα πολύ περιορισμένη αντίληψη για την Αναβάση της ζωής. Σπίτι, σχολείο, σπίτι, φροντιστήριο, σπίτι, στίβος, σπίτι. Διαδρομές. Μετά το σχολείο μια μεγάλη αλλαγή στο περιβάλλον και στο κλίμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έφερε την πιο μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Έφερε αλλαγή στη καθημερινότητα, αλλαγή στους όρους, τις συνθήκες, τις προϋποθέσεις, τις καθημερινές απαιτήσεις. Εκεί έκανα και το πρώτο 'άλμα ανάπτυξης', μετά το ξαφνιαστικό 6.22 στο στίβο το 1987. Με την Έξοδο από το οικείο περιβάλλον έκανα ένα άλμα ανάπτυξης, εν μέρει αναγκαστικά, εν μέρει λόγω ελευθερίας κινήσεων. Όμως σύντομα άρχισε η φόρα που πήρα και η φορά να με οδηγούν σε μια καινούργια διαδικασία που σήμερα την ονομάζω Κατάδυση. Διότι τότε κατάλαβα πως με τα εφόδια που είχα από την παιδική μου ρουτίνα δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω ικανοποιητικά σε μια μη δεδομένη πραγματικότητα. Είχα μια πολύ αρχέγονη αντίληψη ακόμη για το τι είναι ικανοποιητικό. Μια μάλλον αντιφατική σχέση μέσα μου ανάμεσα στην θεωρία και στη πράξη. Και αυτό που γνώριζα στην πράξη δεν ήταν ικανοποιητικό για τα μέχρι πρωτίστως παιδικά μου όνειρα. Κάποια στιγμή κατάλαβα, από τα συμφραζόμενα, πως υπάρχει κάτι κοινό στις διαδικασίες μάθησης και προόδου που στην περίπτωσή μου οπωσδήποτε δεν ήταν οικείο, ούτε εύκολο, ούτε ευχάριστο, γιατί δεν ήταν του γούστου μου. Έπρεπε να μάθω να πηγαίνω βήμα βήμα, αργά, υπομονετικά και όχι όπως μου κατέβαινε στο κεφάλι ή, παρότι είναι άγνωστο ακόμα σαν έκφραση, όπως μου κατέβαινε στη διάθεση. Με άλλα λόγια δεν είχα την διάθεση να μάθω κάτι μέσα από το βιβλίο, μέσα από αφηρημένες έννοιες και επαγωγή ή συλλογισμούς. Με βόλευε να μαθαίνω πειραματικά και εμπειρικά. Το εργαστήρι του νου μου όμως χρειάζονταν κάποιες προϋποθέσεις, κάποια προετοιμασία που μου έλλειπε για να μπορέσω να βγάζω σωστά συμπεράσματα από τα νοερά μου πειράματα.

Αναγκάστηκα να μάθω να μαθαίνω για να προχωρήσω μέχρι να ολοκληρώσω τις σπουδές στο εξωτερικό μετά την Έξοδο από το οικείο περιβάλλον μέσα από μια διαδικασία Κατάδυσης στο πρόγραμμα του Πανεπιστημίου. Και αυτός ο δρόμος με πήγε πιο πέρα. Μέχρι ενός ορίου.

Το επόμενο όριο ήταν κάτι πολύ προσωπικό. Κάτι μέσα μου κλώτσαγε άγρια κάθε φορά που προσπαθούσα να αντλώ απλά ικανοποίηση από την άσκηση του καθήκοντος όπως θα το έθετε ο πατέρας μου. Είχα ανάγκη να εκφράσω το κατάδικό μου, κάτι μοναδικό από τον εαυτό μου. Είχα την ανάγκη να νιώσω μεγαλύτερη ευχαρίστηση με αυτό που κάνω, κάτι που μου υπαγόρευε να αρχίσω να συμμετέχω σε ό,τι κάνω και συναισθηματικά. Εκεί εμφανίστηκε ο θυμός. Εκεί εμφανίστηκε η ασθένεια. Αλλά εκεί εμφανίστηκε και μια πόρτα προς τα έξω, κι ένα καινούργιο μονοπάτι. Τελικά τα μονοπάτια στη ζωή είναι αποφασιστικής σημασίας. Φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε κοινούς χώρους αλλά ο καθένας κινείται στα δικά του μονοπάτια. Αυτό όμως δεν φαίνεται διότι δεν εκδηλώνεται. Όταν βρέθηκα στο δικό μου αδιέξοδο και συνάντησα την πόρτα στα ενδότερα της προσωπικής μου ευθύνης και κυριότητας ήταν που εμφανίστηκε κι η Πολεμική Τέχνη στη ζωή μου.

Η Πολεμική Τέχνη αναγνωρίζει την σημασία της σχέσης του εαυτού με το σώμα και της σχέσης με τον άλλο και το σώμα του, σε κάθε συνάντηση. Πάνω σε αυτό το γεφύρι αναγνωρίζει την δημιουργική διαδικασία της αντιπαράθεσης, της κάθε σύγκρουσης. Μέσα από την Πολεμική Τέχνη έμαθα πάλι να εστιάζω αλλού. Σε κάθε σοβαρό εμπόδιο, σε κάθε οριακό σημείο της ζωής μου, ανακάλυπτα το παιχνίδι του μυαλού εκ νέου. Η δύναμη της συνήθειας, η νοοτροπία και που εστιάζει ο νους. Αλλάζοντας φακό και ρυθμίζοντας την εστίαση, άλλοι το περιγράφουν με συχνότητες, ανακάλυπτα τα όρια του κόσμου μου, και μέσα από αδιέξοδα κάθε φορά έναν καινούργιο κόσμο. Πως κάθε καινούργιος κόσμος φέρνει καινούργια περιθώρια χαράς και κινήσεων. Γι'αυτό κάθε καινούργιος κόσμος χρειάζεται τον δικό του χάρτη. Ίσως να υπάρχουν περισσότεροι χάρτες. Κάποια στιγμή όμως συνηθίζει ο οργανισμός, προσαρμόζεται το βλέμμα, η ματιά, στους νέους ορίζοντες και βλέπει χωρίς υπολογισμούς και βοηθήματα την πραγματικότητα διαφορετικά. Αυτό μου το πρόσφεραν αρχικά οι 'μετακομίσεις' της παιδικής μου ηλικίας, ο στίβος, το "εξωτερικό", το "πανεπιστήμιο" και η αναπάντεχη μετατόπιση ενδιαφ��ροντος από την σκέψη και τους υπολογισμούς πίσω στις αισθήσεις και στο σώμα μέσω της "πολεμικής τέχνης". Το όμορφο με την πολεμική τέχνη ήταν για μένα η εξέλιξη στην αμεσότητα, η μείωση των εγκεφαλικών διαδρομών, πηγή για πολλές ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, μέσα από εικασίες, θεωρίες, γνώμες, κι απόψεις άλλων. Όταν όλος ο οργανισμός παίζει live είναι ζωή όπως λέει και το τραγούδι. Όταν το όργανο δεν είναι όλο το σώμα μόνο οι σκέψεις μπορούν να σε παρασύρουν εύκολα μακρυά από την πραγματικότητα που λειτουργεί. Ίσως έξω από τον χάρτη και να χάσεις τον δρόμο για την επιστροφή. Εγώ πάντως εκεί ήρθα πάλι σε επαφή με τον εαυτό μου. Ίσως για πρώτη φορά με κόσμο γύρω μου. Διότι ο στίβος είναι μια πολύ μοναχική εμπειρία. Σε επαφή και με άλλους ανθρώπους που ζούμε από κοινού την ίδια κατάσταση άρχισα να βλέπω τι νιώθω, τι μου βγαίνει, και τι δεν μου βγαίνει. Είχα την ευκαιρία να δω από κοντά και άλλους ανθρώπους να χειρίζονται την ίδια η παρόμοια κατάσταση. Μέσα από τις διαδικασίες των προπονήσεων ανακάλυψα τον δρόμο να τροποποιώ κάποιες βασικές εσωτερικές μου διαδικασίες. Μαζί με τις προηγούμενες εμπειρίες άνοιξε ένας ολόκληρος κόσμος σπουδής και μάθησης με χειροπιαστά αποτελέσματα. Μπορούσα πλέον να ασκούμαι σε μια επιστήμη και σε μια τέχνη μέσα και έξω από τον επίσημο τόπο των εργασιών. Ανακάλυψα πως ο Τόπος της μάθησης και των ανακαλύψεων είναι ανεξάρτητος από ευνοϊκές ή ιδανικές συνθήκες. Ουσιαστικά ο πραγματικός τόπος μάθησης και εξέλιξης εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί τις αντιξοότητες, ενώ βρίσκεται πάντα και παντού, εκεί όπου βρίσκομαι εγώ. Ή εγώ και κάποιος άλλος. Αλλά και μόνος μου όταν είμαι μπορώ να μαθαίνω ανακαλύπτοντας καινούργια πράγματα για τον ανθρώπο και την φύση του μέσα από τις διαφορές που οδηγούν στις συγκρούσεις μέσα από την παρατήρηση και την γνώση της δικής μου φύσης σε διαφορετικές θέσεις. Ανακάλυψα μια αντιστοιχία ανάμεσα στις εσωτερικές συγκρούσεις και στις εξωτερικές και μια αντιστοιχία ανάμεσα στην εσωτερική αρμονία και στην εξωτερική. Οι εξωτερικές συγκρούσεις συσχετίζονται με εσωτερικευμένες απόψεις, πεποιθήσεις που έχουν υιοθετηθεί μέσα από εντυπώσεις και την επανάληψη. Είναι μια διαδικασία που μοιάζει πολύ με τα κομπιούτερ και τον προγραμματισμό που σπούδασα στο εξωτερικό, στη Δρέσδη και στο Βερολίνο. Όταν αλλάζει ο προγραμματισμός αλλάζει η επαφή, η επικοινωνία, η σύνδεση, η σχέση με τον άλλο και όταν αλλάζουν οι σχέσεις που μας συνδέουν με άλλους αλλάζει όλη η ζωή. Στον ά��θρωπο ο κύριος προγραμματισμός είναι η επανάληψη, η καθημερινότητα, η συνήθεια. Οποίες κι αν είναι οι αρχικές συνθήκες ο προγραμματισμός μπορεί να οδηγήσει σε στοχευμένα αποτελέσματα.

Για μένα ήταν ξαφνικά σαν να έχω βρει τον μίτο της Αριάδνης και την Αριάδνη μέσα μου. Άρχισα να κοιτάζω όλους τους μεγάλους μύθους με ενθουσιασμό. Ολόκληρη η ζωή μου εκδήλωνε πλέον μια μυθαγωγική-μυσταγωγική σχέση με κάτι πολύ βαθύτερο μέσα μου. Με το να γίνεται αντιληπτή αυτή η διάσταση ανάμεσα στο μέσα και στο έξω, με το να εκδηλώνεται το ανέκφραστο αλλά οικείο κομμάτι μέσα μου άρχισε να ελευθερώνεται και ένα άγνωστο κομμάτι. Έτσι άλλαξε και η σχέση μου με το διαφορετικό και το άγνωστο εν γένει. Αντιξοότητες, συγκρούσεις και διαφορές άλλαξαν χαρακτήρα. Βασικά άλλαξαν πρόσημο.

Πως το είπε ο Δάσκαλος; "Δεν υπάρχει αϊκίντο. Αϊκίντο είσαι εσύ."

Δεν υπάρχει πόλεμος, ο πόλεμος είσαι εσύ.

[aimorragwxrwmataa]

Πάρε με το βράδυ,ρώτα με αν σ’αγαπώ.

[thewomengr]

Όλα έχουν και τα όρια τους και κάποτε φτάνουμε και στο αμήν

[Γράφει η Joanna Sou] Λέμε επιτέλους πότε θα μάθουμε να δίνουμε εκεί που μας σέβονται; Πότε θα μάθουμε να πιστεύουμε την αλήθεια κι όχι το ψέμα; Μπορείς πια να διακρίνεις βέβαια την αλήθεια και το ψέμα; Όλα φαίνονται ίδια πια.

Και κάπου εκεί τέλειωσε η υπομονή μου. Και κάπου εκεί τέλειωσαν όλα. Ό,τι είχα να δώσω το έδωσα. Κι ό,τι είχα να πάρω το πήρα.Έδωσα αρκετή υπομονή από το υστέρημά μου. Από την πηγή της καρδούλας μου, που ξεχειλίζει κατανόηση και δικαιολογία σχεδόν για όλους.Γιατί ακόμα δεν έχω φτάσει να τους πιστεύω μέχρι τα όρια της κοροϊδίας. Αλίμονο σε αυτούς που δεν καταλαβαίνουν και αντιδρούν πια όταν είναι…

[allo-frouto]

έχεις κανει κατι με αρκετά μεγαλύτερο απο εσένα αντρα? αν οχι θα δοκίμαζες?

Δεν έχω κάνει αλλά θα δοκίμαζα.

[batserendipity]

Τι αλλάζει στο ύψος της σύνταξης για τους εργαζόμενους με παράλληλη απασχόληση

Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, οι επιπλέον ώρες της παράλληλης απασχόλησης θα έχουν ασφαλιστική ανταπόδοση στον εργαζόμενο και θα του εξασφαλίζουν υψηλότερη σύνταξη, καθώς θα αυξάνεται το ποσοστό αναπλήρωσης, χωρίς, ωστόσο, να αλλάζουν τα απαιτούμενα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Παράλληλα, με το ασφαλιστικό όφελος που θα αποκομίζουν οι εργαζόμενοι οι οποίοι θα επιλέξουν να έχουν παράλληλη…

[simademenikardia]

Να περνάς τον χρόνο σου με ανθρώπους που σε φέρνουν πιο κοντά στον εαυτό σου, όχι πιο κοντά στα όρια σου.

[solmeister13]

ΤΑ ΛΕΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ: 13 Μικρές Τραγωδίες

Στις σκιές ενός σύμπαντος, όπου οι ψίθυροι κουλουριάζονται σαν φίδια και ο φόβος κυριαρχεί, γράφτηκε μία ανθολογία διηγημάτων που ακροβατούν στα όρια της λογικής. Δεκατρείς μικρές τραγωδίες, εμπνευσμένες από τα τραγούδια του “Τα Λέμε στην Κόλαση”.

Μέσα σε αυτές τις σελίδες, θα συναντήσετε ψυχές βασανισμένες από προσωπικούς δαίμονες, περιπλανώμενους στο λαβύρινθο του μυαλού τους. Από τις τραγικές μπαλάντες καταραμένων εραστών, μέχρι τις ψυχρές μελωδίες ενός θανατερού βαλς, κάθε ιστορία είναι μια μαρτυρία της σκοτεινής φαντασίας του Solmeister, δοσμένη συχνά με το ιδιόρρυθμο, μαύρο χιούμορ που τον χαρακτηρίζει.

Προσοχή όμως, αγαπητοί αναγνώστες, γιατί αυτές οι ιστορίες δεν είναι για αδύναμες καρδιές. Εξερευνούν τις σκοτεινές γωνιές της ανθρώπινης ψυχής, εμβαθύνοντας σε θέματα απώλειας, προδοσίας και υπαρξιακού τρόμου.

Με πρόζα αιχμηρή σα στιλέτο και εικόνες σκοτεινές σαν φαντάσματα, το “Τα Λέμε στην Κόλαση” θα σας αφήσει άφωνους, να λαχταράτε για περισσότερο, ακόμα και όταν σας βυθίζει στα βάθη της απελπισίας. Ξεφυλλίστε το και ξεκινήστε την κατάβαση προς το μέρος, που η πραγματικότητα θολώνει και παραμορφώνεται εφιαλτικά και η μοναδική παρηγοριά βρίσκεται στην ελπίδα ενός χάπι εντ που μπορεί και να μην έρθει.

>>>> ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΤΩΡΑ

[lostt-control]

Εγώ και εσύ, πάντα σχεδόν. Ξανά και ξανά. Ήμασταν πάντα στα όρια του σχεδόν. Ποτέ τίποτα. Ποτέ κάτι.

[feggaroneira]

Κι αν μου έμαθε κάτι το 2024 είναι πως η ψυχική υγεία είναι εξίσου σημαντική με την υγεία του σώματος.

Δεν πρέπει να την αγνοείς και να αφήνεις την ζωή στο «ας είναι».

Πρέπει να την φροντίζεις.

Να την προσέχεις.

Να αφιερώνεις χρόνο για να ακούς τον εαυτό σου.
Να ζητάς βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι.
Να βάζεις όρια, χωρίς ενοχές.
Να θυμάσαι πως δεν χρειάζεται να είσαι πάντα δυνατός.

Να θυμάσαι πως η αυτοφροντίδα δεν είναι πολυτέλεια.
Είναι ανάγκη.
Είναι σεβασμός στον ίδιο σου τον εαυτό.

Κι αν μου έμαθε κάτι το 2024 είναι πως, ακόμα κι όταν αγαπάς κάποιον, πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου περισσότερο.
Γιατί, αν αυτός ο άνθρωπος σε πονά, δεν πρέπει να κρατάς το σκοινί της σχέσης σας μόνη σου.
Δεν ��πορείς να σέρνεις ένα ολόκληρο «μαζί» από τη μία άκρη, ενώ η άλλη μένει άδεια.
Πρέπει να το αφήνεις.
Να μην παρακαλάς.

Να αποδεχτείς πως όποιος θέλει, μένει. Όποιος νοιάζεται, το δείχνει.

Και όποιος αγαπά, δεν αφήνει ποτέ το σκοινί να πέσει.

Γιατί οι άνθρωποι που θέλουν, δεν χρειάζονται παρακάλια.
Προσπαθούν.
Δείχνουν.
Αγαπούν.
Σε προσέχουν, σε φροντίζουν.
Φροντίζουν την καρδιά σου και δεν την ποδοπατούν μέχρι να σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια και να ματώσει.

Κι αν έμαθα κάτι το 2024, είναι πως εκείνο το αγόρι που νόμιζα ήταν το άλλο μου ολόκληρο, τελικά δεν ήταν το παν.
Ήταν ένα μάθημα.
Ένα κομμάτι της διαδρομής, όχι ο προορισμός.
Πως αξίζω πολύ περισσότερο απ’ ό,τι εκείνος ήθελε να πιστεύω.

Και πως, όταν ο άλλος αφήνει το σκοινί, πρέπει να έχεις τη δύναμη να το αφήνεις κι εσύ.
Γιατί η αγάπη δεν είναι βάρος να το κουβαλάς μόνη σου.
Είναι δύναμη που τη μοιράζεστε.

Και αν δεν τη μοιράζεστε,

δεν είναι αγάπη.

Κι αν έμαθα κάτι το 2024, είναι πως το να αφήνεις κάποιον άνθρωπο να φύγει,

τελικά δεν είναι ήττα.

Είναι νίκη για τον εαυτό σου.

Είναι η αρχή μιας ζωής που χτίζεις για σένα, χωρίς να εξαρτάσαι από κάποιον που δεν σε εκτίμησε.

Γιατί αξίζεις.

Αξίζεις ανθρώπους που μένουν.

Αξίζεις αγάπη, φροντίδα, σεβασμό.

Αξίζεις μια ζωή γεμάτη φως, ακόμα κι αν πρέπει να αφήσεις πίσω ό,τι σε κρατά στο σκοτάδι.

Κι αν μου έμαθε κάτι το 2024 λοιπόν, είναι πως όλα κάποτε περνάνε,

αρκεί να βρεις το κουράγιο να συνεχίσεις την ζωή

και να δώσεις στον εαυτό σου την αγάπη που του αξίζει.

[mercmicki]

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΝΑΞΟΣΣΣ δεν έχω πάει ποτέ μου😭😭 βλέπω να πηγαίνω Σαλαμίνα που είναι κοντά φέτος πάντως, αγαπώ τη παραλία εκεί🙏🙏

κ μην ανησυχείς αγάπη, μόλις γυρίσεις θα τα δεις κ συ🥰🥰 ακόμα στο δεύτερο επεισόδιο είμαστε

βλέπουμε όλοι παρά πέντε απόψε σαν να είναι πρώτη προβολή ή μου φαίνεται?

είμαι Νάξο διακοπές οπότε δνε βλέπω αλλά ρε ναι είστε τόσο βαιμπ μακάρι να μπορούσα κι εγώ 😭😭😭

[psychotiko-epeisodio]

Αν θες να φύγεις ,αυτή η πόρτα θα 'ναι ανοιχτή.Δεν είμαι εύκολο παιδί, και δεν ανοίγομαι εύκολα και ας το προσπαθώ καμιά φορά.

Με κυνηγάνε τα λάθη μου,με στοιχειώνει το παρελθόν.Το προβάλω γαμωτο σε κάθε παρόν μου.Δεν ζω την στιγμή.Εχω μια φωνουλα στο κεφάλι μου ,που μου λέει πως τα πράγματα θα πάνε κατά διαόλου ακόμη και αν όλα δείχνουν να πηγαίνουν μια χαρά.

Λέω μαλακίες στην προσπάθειά μου να σπάσω τον πάγο και ίσως αυτό σε παραξενεψει.Δεν έχω μάθει να επικοινωνώ με λόγια, ξέρω μόνο να επικοινωνώ με γραπτά,που δεν δείχνω ποτέ σε εκείνους στους οποίους αναφέρομαι.Οποτε αν δεν με ρωτήσεις κάτι,πολύ πιθανών να μην το μάθεις και ποτέ.

Παλαιότερα δεν είχα άμυνες.Τα ζούσα όλα στο κόκκινο και δεν φοβόμουν το να πληγωθώ.Δεν με ένοιαζε.Πιστευα πως ότι και να συμβεί είμαι σε θέση να το αντιμετωπίσω.Τα έδινα όλα χωρίς να κρατήσω τίποτα για εμένα.Και ήταν ωραίο ώσπου με πρόδωσε το σώμα μου και τα ψυχοσωματικά μου ήταν αυτά που μου χτύπησαν το καμπανάκι, υπενθυμίζοντας μου πως δεν είμαι ο Θεός και δεν είμαι σε θέση να αντέχω τα πάντα.Πως πρέπει να μάθω να κάνω καλύτερες επιλογές και να έχω όρια ,πράγμα που καμιά φορά κάνω λίγο αγαρμπα.Μπορει να δείχνω απότομη,όμως είναι ο τρόπος μου να εκφράζω αυτό που θέλω και ας μην το κάνω σωστά.

Εν πάση περίπτωση,ναι,μπορεί να μην με αντέξεις έχω τις παραξενιές μου ,όμως μέσα σε όλα αυτά τα ελαττώματα, ξέρω πως είμαι ένας άνθρωπος διατεθιμενος να σου προσφέρει τον ουρανό με τα άστρα αν δω ότι το αξίζεις.Αν δω,ότι είσαι διατεθειμένος να κάνεις το ίδιο για εμένα ,αν χρειαστεί.

Έχω δώσει έναν όρκο όμως,που πρέπει να τηρήσω και αυτός είναι πως δεν πρόκειται να κρατήσω κανέναν κοντά μου πια με το ζωρι.Στο πα και πριν αυτή η πόρτα θα είναι πάντα ανοιχτή και εγώ έτοιμη πάντοτε να την διπλόκλειδώσω.

[mple-selhnhh]

Ο Κήπος των μαραμένων λουλουδιών

Σκάβω αναζητώντας τα ίχνη σου και

φωνάζω το όνομα σου, μα η γη το κατάπιε.

Η ζεστή σου ανάσα κρυμμένη.

Σκάβοντας τα δάχτυλα μου αγγίζουν πια κάτι ξένο.

Τα οστά σου, σαν μαραμένα λουλούδια αναδύονται στη γη.

Μαύρα και σκληρά διαλύονται στα χέρια μου και εγώ ακόμα ψάχνω να σε βρω.

Το μαύρο τους το ανεξίτηλο με στοιχειώνει, μου θυμίζει τα όνειρα σου που χάθηκαν.

Όλη μου η ύπαρξη εγκλωβισμένη σε αυτό το σκότος,

να αναζητά τη μορφή σου, το άγγιγμα σου, την φωνή σου που πια δε θυμάμαι.

Το σκοτάδι θα με αφήσει να σε θυμηθώ ξανά;

Η γη δε μου έδωσε τίποτα πέρα από το απουσία σου.

Κάτω από το χώμα ακόμα ψάχνω την ψυχή σου μα αυτή πουθενά,

τ�� φως δε με καθοδηγεί πια.

Πώς θα την νιώσω ξανά αν είναι πέρα από τα όρια της ύπαρξης μου;

[ponemenhpsyxh]

Σε αγαπούσε!

Και την άφησες.

Άφησες την ευτυχία να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια σου για κάτι παλιές ανασφάλειες που δεν κατάφερες ποτέ σου να ξεφορτωθείς.

Βρήκες το σπάνιο, το αληθινό και το πέταξες για ένα παλιοεγωισμό.

Επειδή ήσουν ξεροκέφαλος. Επειδή έβαλες ��άθος όρια στις σχέσεις, στον εαυτό σου και τα νόμιζες για σωστά.

Ο έρωτας θέλει ξεβόλεμα. Θέλει να βρίσκεις κάπου τον άλλο στη μέση και όχι να απαιτείς να μπει στο δικό σου κόσμο και να ζει με τους δικούς σου μόνο, και πολλές φορές απάνθρωπους κανόνες.

Άφησες το πιο όμορφο πράγμα που ήρθε στη ζωή σου, τον μόνο άνθρωπο που πραγματικά σε αγάπησε για να συνεχίσεις το ίδιο λάθος ρεπερτόριο και μια κόντρα που μόνος σου ξεκίνησες. Ότι ο έρωτας δεν υπάρχει, ότι δύο άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν ένα χαρούμενο για πάντα και ότι καμία εκεί έξω δεν αξίζει να ανοιχτείς συναισθηματικά. Όλες αυτές τις μαλακίες που έλεγες στους άλλους έπρεπε να τις αποδείξεις. Και το έκανες. Πληγωνόντας τον άγγελό σου. Επειδή δεν έκανε ότι της έλεγες. Επειδή δεν συμφώνουσατε σε όλα, επειδή δεν μπορούσες να την εμπιστεύτεις και δεν ήξερες να την αγαπήσεις όπως της άξιζε.

Για γαμημένες μαλακίες και κολλήματα του εγκεφάλου σου.

Εσύ την έχασες. Εσύ την άφησες. Εσύ πρόδοσες την αγάπη σας. Εσύ δεν πίστεψες. Εσύ δεν ξεπέρασες τον μικρό εαυτό σου για να τη συναντήσεις κάπου πιο ψήλα όπου θα ήσουν καλύτερος και γι' αυτήν αλλά και για τον εαυτό σου.

Και τώρα που ελπίζω να το κατάλαβες, ότι κανείς δεν σου φταίει παρά μόνο ο αδύναμος εαυτός σου... τι θα κάνεις γι' αυτό;

[lum1nous-darkness]

Ερωτήσεις στον καθρέφτη

Αν ανακάλυψες τις αιτίες των δεινών σου

(Αλήθεια, χρειαζόσουν το Φρόυντ να σου πει το προφανές;) 

και διαλύθηκε η ομίχλη που τόσα χρόνια σε έπνιγε 

Τι σου απέμεινε να κάνεις ; 

.

Κι αν οι λύσεις είναι υπαρκτές και ξεκάθαρες

(Έστω ότι υπάρχει χ που λύνει την εξίσωση...)

Πώς γίνεται να στέκεσαι 26 χρόνια στην βροχή 

και να μην κάνεις ένα γαμημενο βήμα;

.

Κι αν ζούμε σε ένα σύμπαν όπου μπορούν

τα ηλεκτρόνια να κινούνται έξω απ' τα όρια τους

(και ο Λεξ να βγάζει δίσκο χωρίς να έχει Μουντιάλ)

Τι δικαιολογία μπορείς να βρίσκεις εσυ

για να αποδέχεσαι την μοίρα σου;

[allo-frouto]

συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ και εγώ στο ότι πρέπει να είναι απόλαυση και για τους δύο, αλλά δε συζητιέται καθόλου εύκολα το συγκεκριμένο θέμα, είναι τελικά απολαυστικό για τη γυναίκα;

Σε αυτό οι απόψεις διίστανται. Κατά γενική ομολογία, θεωρώ πως είναι αν ο παρτενέρ ξέρει να χειρίζεται και να ελέγχει καταστάσεις έτσι ώστε να μην υπάρχουν απρόοπτες εξελίξεις.